ขอเห็นต่างนิดนึงนะคะ เพิ่งมาอ่านทีเดียวรวดเดียวจบนี่แหละ
ตอนแรกเราว่าจะเม้นตั้งแต่อ่านตอนที่ 9 จบแล้ว(ตอนที่พี่ภูเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ) แต่สุดท้ายก็คิดว่าอ่านให้สุดก่อนดีกว่า
.. ก็ ในมุมของเรานะคะ เราว่าพี่ภูเห็นแก่ตัวนะ เห็นแก่ตัวที่ทำร้ายน้องขนาดนั้นแล้วชิ่งหนีไปเป็นโรคซะงั้น
ไม่รู้สิ ถามว่าพี่ภูทรมานไหมกับโรคนี้ แน่นอนอยู่แล้วต้องทรมาน ถามว่าสงสารไหม ก็สงสารนะคะ แต่แบบ
ที่คุณทำกับน้องไปก่อนหน้านี้ทั้งหมดล่ะ ? ที่น้องต้องกล้ำกลืนฝืนทน รอคุณทั้งน้ำตาเป็นเวลากี่เดือนๆล่ะ
ไหนจะยังไม่รวมเรื่องโกหกกับทำร้ายร่างกายทั้งๆที่น้องเองก็ไม่ได้แข็งแรงอะไรอีก .. แล้วอยู่ๆก็ลงด้วยการเป็นโรค
คือสำหรับเรา เมื่อเป็นผู้ป่วยแล้วทุกอย่างจะค่อนข้างถือเป็นข้อยกเว้นอ่ะค่ะ อารมณ์เหมือนเวลาผู้ป่วยทางจิตฆ่าคนแล้วไม่ต้องรับโทษอ่ะ
ซึ่งพอมองแบบนั้นเราเลยว่ามันไม่ค่อยแฟร์กับน้องเท่าไหร่นะ แต่อย่างไรก็ตาม พออ่านไปแล้วก็อินมากอยู่ดีค่ะ น้ำตาร่วงเผาะๆเลย
ยังไงก็ไม่อยากให้พี่ภูตายนะ ที่ไม่อยากให้ตายก็เพราะไม่อยากให้น้องต้องรู้สึกผิดหรือเป็นตราบาปติดไปในใจจนตาย
ปล. พี่จิตติเขียนดีมากเลยค่ะ เขียนแล้วสื่ออารมณ์ของผู้ป่วยออกมาแบบสุดๆจริงๆ โมเม้นที่อยากฆ่าตัวตายแต่ก็ไม่อยากเนี่ยได้ใจมากค่ะ
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
