คุณคนแต่ง ทำเอาเราร้องไห้มาบทท้ายๆ ของเรื่องนี้เลย
บทแรกก้อรู้สึกหน่วงๆ รู้สึกแย่เวลาได้อ่านความรู้สึกของสิงหาที่มีต่อภูผา
ความรักดีๆ อยู่ไหน สินะ...บางทีมันมีคำตอบ ทั้งที่อยู่ตรงหน้าแล้วแต่กลับต่างคนต่างหัน
คนหนึ่งรักมากเกินไปจนทนไม่ไหว อีกคนหนึ่งเพราะเชื่อมั่นเกินไปจนทำให้รักหลุดลอยไปไกล
เราว่าหน่วงมากๆๆๆ
บทกลาง เป็นการบรรยานส่วนของภูผา
มันทำให้เราคิดถึง คนๆ หนึ่ง ขึ้นมา...อื้ม นักร้องอ่ะค่ะ ที่เพิ่งเสียไป (อย่าดราม่าน้าา)
คือ โอ้คุณคนแต่งบีบคั้นมากกก
คนเราชีวิตนี่ ถ้ามันตกต่ำได้ คงตกต่ำได้สุดขีดเลย
การบรรยายการใช้ชีวิตหลังจากที่สิงหาวิ่งหนีไป
บาดใจสุด คือ ช่วงเหลาดินสอ มันคอกย้ำอาการป่วยของภูผามาก
แล้วคำบรรยาย ที่สื่อไปว่า อยากอยู่ แต่อยู่ไม่ไหว หรือไม่ก้อ ความรู้สึกที่ถูกโลกใบนี้ทอดทิ้ง
บีบคั้นค่ะ บอกเลย ปาดน้ำตาสิบรอบ แต่เราชอบนะ ... ทุกตัวอักษรที่สื่อมามันถูกถ่ายทอดถึงผู้อ่านได้อย่างดี
ปล. เราเขียนคอมเม้นท์ไม่เก่ง แต่เราให้กำลังใจคนเขียนนะค่ะ
ไม่รู้สิ แต่คุณทำให้เราหลงเข้าไปกับบรรยากาศโดยไม่หลุดทุกตอนเลย
ถ้าถามว่า หน่วงมั้ย...หน่วงสิ ดราม่ามั้ย...ดราม่ามาก
แต่ทุกตอนใช่ว่าจะไม่มีความสุข...อย่างน้อย สิงหาและภูผา ยังแสดงถึงความสุขบ้าง
นี่นะหรือ ความรู้สึกของมนุษย์ ไม่ว่าจะทุกข์แค่ไหนแต่จิตใจยังบังคับให้เรายิ่มออกมาได้ในบางครั้ง
สู้ๆ น่ะคร้าาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
