Chapter 15ทั้งสองออกจากบ้านของตฤณไปพร้อมๆ กัน พวกเขานั่งแท็กซี่ไปยังร้านอาหารเพื่อไปเอารถโตโยต้าเก่ากึกที่จอดทิ้งไว้ เมื่อไปถึงที่หมายก็เป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว ตฤณเดินดุ่มๆ ไปที่รถของตน ชายหนุ่มสุดเซอร์ใส่เสื้อยืดตราห่านคู่ตัวบางกับกางเกงยีนส์ขาดๆ พอหันไปมองเจ้านายที่สวมเสื้อผ้าไม่ต่างกันนัก ก็หยุดหันมองไปมาเปรียบเทียบกัน เขาคิดว่าเสื้อผ้านั้นมันขึ้นอยู่กับคนที่สวมใส่ซะจริงๆ ขนาดเสื้อยืดตลาดนัดแบบพื้นๆ ยังกลับดูดีมีชาติตระกูลไปได้เมื่อเจ้านายเป็นคนใส่ จากนั้นจึงนึกขึ้นได้ “เอ้อ... ผมยังไม่ได้ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่... งั้นไว้อาทิตย์หน้า”
“งั้นคุณตฤณก็ไปซื้อเสื้อผ้าซะ ผมกลับที่ทำงานเองก็ได้”
“เดี๋ยวครับ คือ...” ร่างสูงอ้ำอึ้ง... ก็ตอนแรกน่ะ เขาคิดว่าจะชวนธนากรหรือไม่ก็บวรวิทย์ให้ไปช่วยเลือกเสื้อผ้าที่ดูเป็นผู้เป็นคนให้สักหน่อย เพราะตัวเขานั้นไร้ซึ่งเซนส์ทางด้านแฟชั่นมากถึงมากที่สุด ต่อให้ไปซื้อเอง แต่งตัวออกมาก็คงไม่พ้นอีหร็อบเดิม
“มีอะไรอีก” คนที่ถูกรั้งอยู่เรื่อยชักอารมณ์เสีย
“คือ...” มือหยาบยกขึ้นเกาท้ายทอยแกรกๆ “...ผมไปซื้อเสื้อผ้าเองก็มีค่าเท่าเดิมแหละครับ วิธีการแต่งตัวที่ผมรู้จัก ก็มีแค่ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็ก อย่างที่คุณเห็นนี่แหละ ผมไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ มาหลายปีแล้ว... เพราะงั้นเราไปทำงานกันเถอะครับ”
“แล้วถ้าคุณต้องไปพบลูกค้าอาทิตย์หน้า คุณจะไปแบบเดิมๆ น่ะเหรอ คุณต้องแต่งตัวให้ดูน่าเชื่อถือหน่อยซี่ ใครเขาจะเชื่อว่าคุณเป็นผู้ช่วยผู้จัดการกัน”
“ผมก็เป็นของผมอย่างนี้แหละครับ”
นภเกตน์ถอนหายใจยาว “เฮ้อ... ถ้าคุณตฤณพาผมไปห้างไหนสักห้างได้ละก็ ผมจะช่วยดูให้ละกัน แต่ผมเองก็ไม่รู้จักที่ทางหรือร้านไหนเป็นพิเศษหรอกนะ”
ตฤณยิ้มกว้าง “ขอบคุณที่เข้าใจครับ งั้นเราแวะไปซื้อเสื้อผ้ากันก่อน แล้วค่อยไปที่ทำงานนะครับ”
รถบุโรทั่งแล่นเข้าตัวเมืองของกรุงเทพฯ ไปช้าๆ ที่จริงตฤณเองก็ไม่รู้หรอกว่าเสื้อผ้าแบบที่ใช้ใส่ทำงานน่ะ เขาซื้อกันที่ไหน เขาเคยเดินแต่จัตตุจักร ตลาดโบ๊เบ๊ กับประตูน้ำเท่านั้น แต่จำได้คุ้นๆ ว่าสมัยอยู่มหาวิทยาลัย เขาเคยไปซื้อเสื้อผ้าที่ประตูน้ำสองสามครั้ง เพราะที่นั่นซื้อแบบยกโหลได้ เขาไปซื้อครั้งเดียวใส่ไปได้อีกหลายปี... ส่วนตามห้างหรือตลาดอื่นๆ เขาก็เคยแต่เดินตามแล้วหิ้วของให้กับปิ่นหยกเท่านั้น
“เอ้อ... ว่าแต่ไปห้างไหนดีครับ” ร่างสูงหันรีหันขวาง
“คุณตฤณ ผมเพิ่งมาจากอเมริกานะ มาถามผมแล้วผมจะรู้มั้ยล่ะ” นภเกตน์หันไปตอบเสียงเข้ม แต่ดูจากท่าทางของอีกฝ่ายแล้ว เขาก็เชื่อว่าคงไม่รู้จริงๆ “โทรถามคนอื่นดูมั้ย”
“นั่นสินะครับ” มือหยาบล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วโทรไปหาบวรวิทย์ เพราะเกรงว่าธนากรจะยังขวัญเสียและไม่ยอมรับโทรศัพท์จากตน เขาพูดคุยกับคนในสายอยู่ครู่หนึ่ง ก็สรุปได้ว่า จะไปห้างเซ็นทรัลที่อยู่ในละแวกชานเมืองพอดี
รถโตโยต้าเก่าเก็บค่อยๆ ถอยเข้าจอดในที่จอดของห้างเซ็นทรัลหลังจากที่วนอยู่หลายรอบ ก่อนสองหนุ่มจะก้าวลงมาจากรถอย่างมึนๆ
“รถเยอะแบบนี้ ข้างในคงคนเยอะมากแน่ๆ” นภเกตน์พึมพำ
“วันนี้วันเสาร์ ก็เป็นธรรมดานะครับ คนที่มีแฟนเขาก็คงมาเดตกัน” ร่างสูงเดินนำเข้าตัวห้างไป พร้อมกับขมวดคิ้ว... ถ้าอย่างนั้นเขากับเจ้านายล่ะ จะเรียกว่าเดตรึเปล่าวะเนี่ย?
เป็นอย่างที่ตฤณพูด ภายในห้างมีคู่รักเดินจูงมือกัน โอบไหล่ โอบเอวกันเป็นคู่ๆ แต่ร่างโปร่งไม่สนใจ เขาเดินแซงอีกฝ่ายไปยังป้ายแผนผังของห้าง ยืนดูสักพักก็หันกลับมาหาคนที่มาด้วยกัน “คุณจะตัดผมด้วยมั้ย ไหนๆ ก็มาแล้ว ตัดไอ้ที่ยาวๆ ยุ่งๆ นั่นออกไปสักหน่อย”
ร่างสูงเหลือบมองไรผมที่ปรกรกใบหน้า... ก็จริงนะ ไหนๆ ก็มาแล้ว ตัดก็ตัด... “ครับ”
นภเกตน์เดินนำไปร้านเสื้อผ้าแผนกผู้ชาย เขาเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตแบบสีโทนเดียวมาสองสามตัว “เสื้อแบบนี้เอาไว้ใส่กับสูท คุณตฤณควรจะใส่สูทมาทำงานได้แล้ว ซื้อไว้สักสองชุด เอาไว้ผลัดกันใส่เวลาส่งซักแห้ง”
“ถ้าไอ้พวกลิงที่ทำงานเห็นผมใส่สูทละก็ ต้องหัวเราะจนหงายเก๋งแหงๆ”
ร่างโปร่งนึกขำตาม... มันก็จริงนะ จับหัวหน้าลิงใส่สูท ลูกน้องลิงคงจะแตกตื่นพิลึก “จริงๆ ถ้าตัดสูทจะเข้ากับรูปร่างได้ดีกว่า แต่หุ่นแบบคุณก็น่าจะหาสูทสำเร็จรูปใส่ได้ไม่ยาก” เขาเดินนำไปสักพักก็หันกลับมาหาคนที่หอบเสื้อเชิ้ตเดินตามมา “ผมไม่ได้เรื่องมากหรอกนะ แต่คุณจะเห็นความแตกต่างเวลาที่ไปพบกับลูกค้า เวลานี้คุณเป็นตัวแทนของบริษัท ตัวแทนของวิศวกรในแผนกทุกคน คุณจะต้องทำตัวให้ดูน่าเชื่อถือ เพราะเวลาพบกันครั้งแรก ลูกค้าจะตัดสินเราจากภายนอก เขาไม่ได้มารู้นี่ว่าเราทำงานเก่งกาจกันขนาดไหน”
ตฤณเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจที่เจ้านายพูดจาแบบมีเหตุผลดีๆ กับชาวบ้านก็ได้ ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อย แล้วส่ายหน้า... เขาไม่ควรตัดสินใครจากการพบกันครั้งแรกเลยจริงๆ “ครับ”
คราวนี้เป็นนภเกตน์ที่ชะงักกึก แล้วทำตาโตใส่อีกฝ่าย... ก็ผู้ช่วยตัวดีที่เคยเอาแต่เถียง จู่ๆ กลับยอมเชื่อฟังเขาง่ายๆ แบบนี้
“มีอะไรเหรอครับ”
“เอ้อ... เปล่า... ผมว่าสูทสีดำล้วนสักตัว กับพวกสีเข้มมีลายเรียบๆ บ้างก็โอเคนะ”
“ซื้อหลายๆ ตัวก็ได้ครับ ผมไม่ค่อยได้ออกมาซื้อของ ซื้อทีเดียวเก็บไว้ใช้หลายๆ ปีเลยครับ... เอาเป็นว่าผู้จัดการเลือกให้ผมทีก็แล้วกัน”
“รองเท้ากับเนกไทล่ะ”
“เนกไทไม่มีครับ ส่วนรองเท้า มีแต่ผ้าใบ”
ร่างโปร่งพยักหน้าหงึกหงัก เขาเดินไปเลือกเนกไทที่เข้ากับเสื้อเชิ้ตสองสามเส้น ส่วนสูทก็เลือกเอาจากหลายๆ ร้าน ซึ่งแต่ละร้านก็ให้ตฤณได้ลองใส่ก่อน แล้วจึงให้ทิ้งไว้สักพักเพื่อที่ทางร้านจะได้จัดการแก้ไขความยาวของแขนเสื้อและขากางเกงให้ ต่อจากนั้นทั้งสองคนก็พากันไปที่ร้านรองเท้า ตามมาด้วยร้านตัดผม
“คุณจะตัดทรงอะไรก็ได้ เอาที่มันดูเป็นผู้เป็นคน เลือกที่จัดทรงง่ายๆ หน่อยก็แล้วกัน แบบที่เช้าตื่นขึ้นมา หวีๆ นิดหน่อยก็พอ”
“...ผู้จัดการบอกช่างให้ผมหน่อยได้มั้ย... ทั้งชีวิตผมยังไม่เคยเปลี่ยนทรงผมเลย”
นภเกตน์นึกอยากจะบอกให้ช่างจับผู้ช่วยโกนผมซะให้รู้แล้วรู้รอด เขาหันไปบอกช่าง “เอาทรงที่สั้นๆ หน่อย แล้วทำให้เขาดูเป็นผู้เป็นคนมากกว่านี้เยอะๆ เลยด้วย” แล้วเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เพื่อรอให้อีกฝ่ายตัดผมเสร็จ
มือขาวเอื้อมไปหยิบนิตยสารมาเปิดดูเพื่อฆ่าเวลา สักพักก็เงยหน้าขึ้นแล้วหันมองไปรอบๆ บริเวณโซฟาแถวนั้นมีผู้ชายนั่งอยู่จนเต็ม ข้างๆ ตัวของแต่ละคนมีถุงจากร้านค้าวางไว้เป็นกองใหญ่... และทุกคนกำลังรอแฟนที่ทำผมอยู่ภายในร้าน
...shit! พามาซื้อเสื้อผ้า พามาตัดผม... เขาเองก็ไม่ต่างจากคนพวกนี้ แล้วอย่างนี้ ตฤณก็อย่างกับเป็นแฟนกับเขาจริงๆ น่ะซี... ร่างโปร่งชักอยากจะลุกขึ้นยืนแล้วดึงทึ้งเส้นผมรัวๆ
ทว่าทุกคนแถวนั้นหันมาให้ความสนใจกับสีหน้าตื่นๆ ของชายหนุ่มผิวขาว เขาจึงแกล้งทำเป็นลุกไปมองดูผลิตภัณฑ์แต่งผมทั้งหลายที่วางโชว์ไว้
“สนใจผลิตภัณฑ์ตัวไหนดีคะ” จู่ๆ หญิงสาวจากในร้านก็เดินเข้ามาหา เจ้าหล่อนพูดจ้อ แนะนำผลิตภัณฑ์แบบ non-stop จนนภเกตน์อ่อนใจ จำใจต้องซื้ออะไรสักอย่างเพื่อให้เจ้าหล่อนหยุดพูดเสียที
มือขาวเอื้อมไปคว้าเจลแต่งผมมาหนึ่งกระปุก แล้วหยิบบัตรเครดิตส่งให้กับคนขาย ก่อนจะกลับไปนั่งบนโซฟาที่เดิม
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ตฤณที่ตัดผมเสร็จแล้วเดินออกมาหาเจ้านายอย่างเขินๆ รู้สึกศีรษะเบาโหวงเหวงยังไงก็ไม่รู้ ก็ช่างเล่นตัดผมเขาเสียจนสั้น ชนิดที่ว่าเขาเดินแล้วเหมือนศีรษะจะปลิว เสียศูนย์ไปเลย
“เอ่อ เสร็จแล้วครับ” ร่างสูงยิ้มแหยๆ แม้เส้นผมสีดำขลับที่ถูกตัดสั้นและหวีเป็นทรง บวกกับใบหน้าหล่อเหลาที่โดดเด่นจะทำให้เจ้าตัวดูดีขึ้นอยู่ไม่น้อย ชนิดที่ว่าคนภายในร้านหันมองตามกันจนเหลียวหลัง แต่เพราะความไม่คุ้น ชายหนุ่มจึงไม่มั่นใจว่าสายตาเหล่านั้นพุ่งตรงมาทางตนด้วยสาเหตุอะไร
“อะ... ฮะๆๆ คุณตฤณ ฮ่าๆๆ” นภเกตน์ชะงัก ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว เมื่อย้อนนึกไปถึงตฤณคนที่เขาเห็นในห้องครัว แล้วเปรียบเทียบกับตฤณในตอนนี้ อีกฝ่ายดูดีขึ้นจนเขาเองยังต้องแปลกใจ เหมือนยังกับอยู่ในภาพยนตร์เรื่อง My fair lady ยังไงยังงั้น
...My fair lady งั้นเหรอ ถ้างั้นผู้ช่วยของเขาก็กลายร่างจากเนิร์ดมาเป็นสาวงาม? ไม่ได้เข้ากันเล้ยยยย!! เจ้านายชักจะเพี้ยนตามผู้ช่วยของตนไปใหญ่ เขาส่ายศีรษะรัวๆ แล้วหัวเราะกับความคิดของตัวเอง
หัวเราะ... หยุด... ส่ายหน้า... แล้วหัวเราะต่อแบบนี้หมายความว่าอะไร!!! “ฮื้ยยย... อย่าหัวเราะแบบนี้สิครับ ผมยิ่งรู้สึกแปลกๆ อยู่ด้วย”
“โอเคๆ ไม่หัวเราะ ฮ่าๆๆ”
“ไม่หัวเราะยังไงกันครับเนี่ย!!”
ทั้งสองพากันเดินออกจากร้าน หากนภเกตน์ก็ยังหัวเราะไม่หยุด เขาหันไปทางคนที่ตนคิดเสมอว่าเป็นเนิร์ดหน้าหื่น มองกี่ครั้งก็ยังไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าอีกฝ่ายจะดูดีขึ้นเหมือนถูกปลุกเสกขนาดนี้ได้ “ฮะๆ”
“แปลกมากเลยเหรอครับ” ตฤณชักใจแป้ว
ผู้เป็นนายส่ายหน้า แล้วตบไหล่หนาเบาๆ “เปล่า แต่คุณดูเหมือนคนละคนกับก่อนตัดผมเลย”
“...ทำให้คุณนภเกตน์หัวเราะซะจนลืมเก๊กได้ขนาดนี้ ผมคงดูแปลกไปมากจริงๆ” ร่างสูงบ่นพึมพำ แต่แล้วก็พลอยหัวเราะตามเจ้านายไปด้วย “ไปกินข้าวกันเถอะครับ บะหมี่ผัดย่อยหมดแล้ว ให้ผมเลี้ยงข้าวขอบคุณคุณสักมื้อละกันนะ แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาเอาเสื้อผ้าที่แก้”
“ขอบคุณ?” นภเกตน์ทวนคำพูดของอีกฝ่าย
ตฤณยิ้มหน้าระรื่น “ก็ขอบคุณผู้จัดการไงล่ะครับ ที่สละเวลามาช่วยผมตั้งครึ่งค่อนวันแบบนี้”
...สิ่งหนึ่งที่นภเกตน์ฉุกคิดได้... คือคำว่าขอบคุณที่พูดได้ง่ายๆ แบบเป็นธรรมชาติกับความเป็นกันเองของอีกฝ่าย ทำให้ตฤณแตกต่างออกไปจากทุกคนที่เขาเคยรู้จักหรือทำงานด้วยกันที่อเมริกา ถึงแม้พวกเขาจะโต้ฝีปากกันมาทั้งวัน แต่เขากลับไม่รู้สึกอึดอัดหรือเหน็ดเหนื่อยเลยแม้เพียงวินาทีเดียว และถึงจะมีเรื่องแบบเมื่อคืนหรือเมื่อเช้าเกิดขึ้น ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกตะขิดตะขวงใจที่จะอยู่ใกล้ๆ
...ก็แปลกดี
ร่างสูงชำเลืองมองคนที่เดินเคียงข้างกับตนไปเรื่อยๆ ใบหน้าน่ารักดูอ่อนเยาว์เมื่อเส้นผมถูกปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ แล้วยังมีรอยยิ้มบางๆ กับนัยน์ตาสุกใสที่เขาไม่ได้พบเห็นบ่อยนัก พวงแก้มยุ้ยๆ สีขาวอมชมพู ที่ใสจนเห็นเส้นเลือดฝอยอยู่ภายใน แล้วก็ไฝเม็ดเล็กๆ ที่ตรงใต้หางตาซึ่งเขาเพิ่งเคยสังเกตเห็นก็เพิ่มเสน่ห์ให้อีกฝ่ายไม่น้อย ความจริงเจ้านายก็ดูน่ารักดี แล้วยิ่งเวลาทำหน้าแบบนี้ ก็ทำให้เขาเผลอยิ้มตามไปด้วยง่ายๆ
...เดตงั้นเหรอ... ความจริงได้มาเดตกับเจ้านายแบบนี้ก็สนุกดีนะเนี่ย
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ”
“อะไรก็ได้... แล้วแต่คนจ่ายละกัน”
“...งั้นกินพวกปิ้งๆ ย่างๆ มั้ยครับ ชั้นบนของที่นี่น่าจะมีร้านให้เลือกมากมาย”
นภเกตน์พยักหน้าหงึกหงัก “โอเค”
ร่างสูงเลือกร้านปิ้งย่างที่ชื่อคุ้นๆ เหมือนว่าเคยไปรับประทานกับเพื่อนพ้องแถวๆ บริษัทมาก่อนและอยู่ใกล้สายตามากที่สุด เมื่อไปถึงร้านอาหารก็เดินนำเจ้านายเข้าไป “โชคดียังไม่ถึงเวลาอาหารเย็น ไม่งั้นเราไม่ได้นั่งแน่ๆ”
ทั้งสองหยุดรอให้พนักงานออกมาต้อนรับและพาไปนั่งประจำที่ ภายในร้านมีผู้คนหนาตา แต่ก็ยังพอมีที่ว่างอยู่บ้าง พนักงานต่างเดินไปเดินมาเพื่อเสิร์ฟอาหารกันวุ่นวาย
“สั่งเลยครับ อยากกินอะไรก็สั่งเลย จะดื่มเบียร์มั้ยครับ”
นภเกตน์เบิกตาโพลง “ผมขอน้ำอัดลมดีกว่า” ...ยังเข็ดไม่หายเลยนะ รอยเก่ายังไม่ทันจางเลย! แล้วก้มหน้าดูเมนูเนื้อและหมูสำหรับปิ้งย่างสารพัดชนิด “อืม... น่ากินไปหมด”
“งั้นเอาแต่ละชนิดอย่างละจานดีมั้ยครับ ผู้จัดการจะได้ลองหลายๆ แบบ ถ้าชอบแบบไหนค่อยสั่งเพิ่ม”
“...จะดีเหรอ” ...ราคาแต่ละจานก็ใช่ว่าจะน้อยๆ แล้วเขาก็เป็นเจ้านายนะ มาให้ลูกน้องเลี้ยงอาหารแพงๆ มันก็รู้สึกแปลกๆ
ตฤณไม่รอให้อีกฝ่ายตัดสินใจ เขาหันไปเรียกพนักงานแล้วสั่งอาหาร เพียงแค่ครู่เดียว ทั้งเนื้อวัว เนื้อหมู ผักสดและเครื่องเคียงมากมายก็ถูกนำมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะอาหาร “เตาร้อนกำลังดีเลย เชิญครับ” พอเห็นว่าคนตรง
หน้าจ้องมองไปตามจานเนื้อทีละจาน แล้วกัดริมฝีปาก เขาก็นึกรู้สึกเอ็นดูกับท่าทางของเจ้านายที่ไม่เคยเห็นมาก่อน “ผู้จัดการเคยกินเนื้อย่างแบบนี้รึยัง”
ร่างโปร่งส่ายหน้า “ไม่เคย”
มือใหญ่ใช้ที่คีบที่ทางร้านจัดมาให้คีบเนื้อวางลงบนเตา รอแค่พอสุกแล้วก็คีบไปวางในจานให้กับเจ้านาย “ต้องย่างเร็วๆ แบบนี้ ถึงจะได้รสชาติเนื้อ อร่อยดี ลองดูนะครับ”
นภเกตน์คีบเนื้อใส่ปากไปเรื่อยๆ พอหันไปมองผัก ผู้ช่วยของตนก็จะจัดแจงห่อผักใส่เนื้อกับเครื่องให้ชิม เขานึกว่าแบบนี้ก็สบายดี อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้รับประทานอาหารตามลำพังกับคนอื่นนอกจากอาพีรพัฒน์แบบนี้มานานแล้ว
ทั้งสองใช้เวลาเพียงแค่ชั่วโมงกว่าๆ ก็จัดการกับเนื้อนับสิบจานหมดเกลี้ยง “ผู้จัดการกินง่ายดีนะครับ” ร่างสูงหัวเราะเบาๆ “อร่อยมั้ย”
“ก็อร่อยนะ... หรือไม่ก็คงเป็นเพราะหิว”
ตฤณโบกไม้โบกมือ “เวลาแบบนี้ คุณพูดว่า อร่อย แล้วยิ้มก็พอ”
“โอเค อร่อย” ริมฝีปากสีแดงสดคลี่ยิ้มบาง
ตึก...
จู่ๆ หัวใจของชายหนุ่มผิวสีแทนก็เต้นผิดจังหวะ รอยยิ้มน่ารักที่อีกฝ่ายส่งให้กับเขา ถึงกับทำให้สมองมึนงงไปชั่วครู่
“คุณตฤณ?”
“อะ... เอ่อ... จะสั่งเนื้อเพิ่มอีกมั้ยครับ”
“อิ่มแล้ว” มือขาวเอื้อมไปหยิบกระดาษที่เจ้าตัวคิดว่าเป็นบิลที่พนักงานนำมาเหน็บไว้ให้มาดู แต่ผิดคาด บนกระดาษนั้นไม่มีราคารวม มีแค่รายการอาหารเท่านั้น “มื้อนี้ท่าจะแพง เราหารกันดีกว่านะ”
“อื้อ! ได้ไงครับ ก็ผมบอกว่าจะเลี้ยงไง”
“อย่าเลย เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน”
“ไม่ครับ ผมจ่ายเอง”
นภเกตน์พูดเสียงกึ่งดุ “ไม่ต้อง ผมมีเงินจ่ายน่ะ!”
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงยอมแพ้ “อ้าว! ก็ตอนตกลงมากิน ผมบอกว่าจะเลี้ยงนี่ครับ!”
“ผมไม่ได้ตกลงว่าจะให้คุณเลี้ยงนี่!”
ตฤณไม่สนใจเจ้านาย เขาลุกขึ้นพรวด แล้วกวักมือเรียกพนักงาน “น้องๆ เก็บตังค์ด้วย”
นภเกตน์ลุกขึ้นคว้าแขนสีน้ำผึ้ง “ผมเป็นเจ้านายคุณนะ จะให้ลูกน้องเลี้ยงอาหารแพงๆ แบบนี้ได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้! ผมเป็นลูกน้องก็จริง แต่คุณเป็นเมี....” ยังพูดไม่ทันจบ มือขาวก็ประกบปิดปากร่างสูงไว้เสียก่อน
“โอเคๆ เลี้ยงก็เลี้ยง!” ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่ง แก้มนวลเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ... ไอ้หน้าแมวผีนี่ ไม่อายชาวบ้านชาวช่องบ้างรึไงนะ พูดแบบนั้นออกมาได้หน้าตาเฉย
แต่อาการกระฟัดกระเฟียดและยินยอมอย่างจำใจของอีกฝ่ายก็ทำให้ตฤณพอใจอยู่ไม่น้อย เขาหัวเราะเบาๆ อย่างเจ้าเล่ห์... คิดว่าต่อไปนี้ เขาจะใช้วิธีเดียวกันนี่แหละ มาแกล้งขู่เจ้านายเวลาที่ดื้อมากๆ ให้ยอมอ่อนผ่อนตามตน
หลังจากจ่ายเงินค่าอาหารเสร็จแล้ว ร่างสูงก็พาผู้เป็นนายกลับไปรับเสื้อสูท เสื้อเชิ้ตกับกางเกงที่ซื้อไว้พร้อมกับข้าวของที่ซื้อไว้กองโต แล้วจึงออกเดินทางไปยังที่ทำงานในย่านสาธร
TBC~*คนเราเนอะ เบลอจนไปเดตกันได้ล่วย 
ขอให้รอติดตามกันนะคะ ว่าคู่นี้เขาจะพากันเบลอไปทางไหนต่อ 5555
วันหยุดหลายวันที่ผ่านมาเป็นยังไงกันบ้างค้า เที่ยวสนุกมั้ยเอ่ย
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 640055 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก