Chapter 13ความเงียบและเย็นยะเยือกคืบคลานเข้ามาปกคลุมภายในห้องทันทีที่ธนากรจากไป ผู้เป็นนายได้แต่นั่งอ้าปากค้าง เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นแบบไม่ได้ตั้งตัวทำให้เขานิ่งอึ้งอยู่นาน พอได้สติกลับคืนก็หันไปหาคนที่นอนเงิบอยู่ข้างๆ กัน ด้วยความหงุดหงิดจึงใช้ขาถีบอีกฝ่าย หมายให้กระเด็นออกจากเตียงไป “ไป๊! ออกไปห่างๆ เลย!”
“โอ๊ย! นี่มันเตียงผมนะคุณ!” ร่างสูงใช้เล็บจิกผ้าปูที่นอนไว้
“ก็จู่ๆ คุณโดดเข้ามาทับผมทำไมกันเล่า! คุณธนากรไม่เข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วเหรอเนี่ย!” ขาเรียวง้างขึ้นเตรียมถีบอีกครั้ง
ร่างสูงคว้าข้อเท้าขาวหมับแล้วดึงให้นภเกตน์หงายหลังผลึง “...บางทีไอ้จุ่นมันอาจจะไม่ได้เข้าใจผิดก็ได้นะครับ!”
นภเกตน์ยื้อขากลับพลางโวยวาย “คุณจะบ้าเรอะ! อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับคุณ! ผมไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้ชายแบบคุณนะ!” ผู้เป็นนายโมโหจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ!”
...หนอย... เขาก็ไม่เคยมีรสนิยมแบบนั้นเหมือนกันโว้ย!... ร่างสูงนึกบ่นอยู่ในใจ แต่แล้วก็ไม่รู้มีปีศาจสุนัขฮัสกี้ตนไหน มาดลบันดาลใจให้เขานึกหมั่นไส้เจ้านายมากเสียจนอยากแกล้ง ก็อยากเข้าใจผิดว่าเขาเป็นเกย์ แล้วอธิบายอะไรก็ไม่ยอมรับฟัง แถมยังจิกหัวใช้สารพัด แบบนี้มันต้องแก้แค้นเอาคืนกันบ้าง โทษฐานที่ปั่นหัวตนอยู่บ่อยๆ
“ผมจะบอกให้ว่าเมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง...” จู่ๆ ตฤณก็ทำหน้าเครียด นัยน์ตาสีเข้มสบสายตากับดวงตากลมโตนิ่งไม่ไหวติง แล้วแต่งนิยาย(วาย)ออกมาเป็นฉากๆ
“เมื่อคืนตอนที่เข้ามาในบ้าน... พอประตูปิดลงเท่านั้น คุณก็เข้ามาจูบผม เอาแขนคล้องคอผมไว้ ผมดิ้นเท่าไหร่คุณก็ไม่ยอมปล่อย ยิ่งดึงแขนคุณออกคุณก็ยิ่งรัดแน่น ปล้ำจูบผมไม่ยั้งแล้วออดอ้อนให้พาไปที่เตียง...”
“ไม่จริง!! อย่ามามั่วน่ะ!” นภเกตน์ร้องลั่น
“ฟังก่อนสิครับ! แล้วคิดตาม คุณจะค่อยๆ นึกเรื่องเมื่อคืนออกเอง” ร่างสูงใช้วิธีทำขรึมเข้าสู้ เป็นจิตวิทยาแบบง่ายๆ เพราะถ้าเขายืนกรานและยืนยันอย่างมั่นใจ อีกฝ่ายก็จะเริ่มสับสน หุหุ... งานนี้สนุกแน่ค้าบ เจ้านาย!
“พอมาถึงเตียง คุณก็ถอดเสื้อผ้าให้ผม แล้วยังเชิญชวนสารพัด อาห์... ผมเองก็เมามาก แล้วก็ไม่ได้มีอะไรกับใครมาตั้งนานแล้วด้วย” ตฤณปิดตาลงแล้วทำท่าเคลิ้มไปตามคำพูดของตน “...ผมยังจำเสียงครางหวานๆ ของคุณได้อยู่เลย”
ผู้เป็นนายอ้าปากค้าง พลางพยายามนึกตาม ถึงในใจจะคิดปฏิเสธอยู่ตลอดก็ตามที แต่.... เดี๋ยวก่อน... ไปๆ มาๆ เขาก็ชักเริ่มคุ้นๆ นะ ความคิดสับสนจนไม่แน่ใจว่าเรื่องไหนเกิดขึ้นจริงบ้าง มือขาวทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนเกร็งไปทั้งแขน
“คุณกอดผมแน่นแบบไม่ยอมปล่อย ร้องบอกแต่ว่า อย่าหยุด อย่าหยุด”
“ไม่! ผมไม่มีวันทำแบบนั้นแน่” หากน้ำเสียงของเจ้านายอ่อนลงมาก บ่งบอกถึงความไม่มั่นใจ
ร่างสูงคิดหนัก เขาต้องหาอะไรมาตอกย้ำความมั่ว เอ๊ย! ประกอบนิยายคั้นสดของตนให้เจ้านายอินไปกับเขาด้วย แต่อะไรดีล่ะ... อืมม... อะ! เขายังมีคลิปที่ไอ้รุ่นน้องหน้าหมีส่งมาให้คาอยู่ในอีเมลนี่! ผู้ช่วยตัวแสบล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือที่ตนใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา จัดการกดเปิดโปรแกรมอีเมลแล้วโหลดคลิปเจ้าปัญหามาซะ “ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมมีคลิปเสียงนี่ เฮ้อ... ตอนแรกกะว่าจะเก็บไว้ฟังคนเดียวแท้ๆ” พร้อมกับเลื่อนไปตรงกลางๆ คลิปแล้วกดเปิดเสียงดัง
“อ๊า... อื้มม... อา... ฮ้า...” (มีเสียงหอบหายใจหนักๆ เป็นแบ็กกราวน์)ตากลมเบิกโพลง เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหู “ว้ากกก! พอๆๆ ผมไม่อยากฟังแล้วว้อยย!”
ผู้ช่วยตัวดียิ้มกริ่มอยู่ในใจ เขากลั้นหัวเราะแทบแย่ เพราะไอ้เรื่องที่สร้างขึ้นมามั่วๆ ดูเหมือนจะหลอกเจ้านายให้เชื่อสนิทได้แล้ว เขาขยับเข้าไปหาร่างโปร่งบาง แล้วใช้สองมือกุมหัวไหล่เล็กไว้ “...ผมขอโทษนะ ทั้งอารมณ์กับความเมามันพาไป ผมหยุดตัวเองไว้ไม่ได้ ทั้งๆ ที่คุณบอกว่าผมเป็นผู้ชายคนแรกของคุณแท้ๆ”
ผู้เป็นนายนิ่งสนิท รู้สึกเหมือนมีใครใช้ปั้นจั่นทุบลงตรงกลางกระหม่อมโครมใหญ่ ทำให้สติสตังเขาล่องลอยออกจากร่างไปชนิดกู่ไม่กลับ
“แต่ผู้จัดการน่ารักมากเลยละครับ ผมไม่ได้สลบคาอกใครแบบเมื่อคืนมานานแล้ว”
“......” ในใจของผู้เป็นนายพยายามนึกหาข้อโต้แย้งกับเรื่องเล่าของอีกฝ่าย ถ้าเขามีอะไรกับตฤณจริง ตรงส่วนที่ใช้รับงานหนักสุด สะโพก... มันก็น่าจะทิ้งความรู้สึกอะไรหลังเฟียเจอริ่งไว้บ้างซี่ หรือว่า... ที่เขาไม่รู้สึกเจ็บบริเวณสะโพก จะเป็นเพราะตฤณผ่านศึกมามากเสียจนชำนาญแล้วกันนะ
“มันจะเป็นไปได้ยังไง” ...ผู้เป็นนายพูดกับตนเอง จากนั้นก็หยุดคิดไปอีกครู่ใหญ่ “แต่... ถ้าคุณกับผม... ทำอะไร มันก็ต้องมีหลักฐานหลงเหลือบ้างเซ่” ก่อนจะใช้มือควานหาร่องรอยไปบนผืนเตียง “ไม่มี... ไม่มีรอย เอ่อ... คราบอะไร” เขาเอ่ยออกไปเช่นนั้น หากภาพผ้าคลุมเตียงที่ยับยู่ยี่และหลุดลุ่ยก็ทำให้ชายหนุ่มยิ่งใจเสียมากไปกว่าเดิมเสียอีก
“ไอ้ร่องรอยที่คุณตามหา มันไม่มีหลงเหลืออยู่หรอกครับ... ถ้าคุณกับผมไม่ผลัดกัน...” ร่างสูงส่งสายตาหวานฉ่ำใส่เจ้านาย แล้วแสร้งกลืนน้ำลายอึกใหญ่แทนคำพูดที่เขาจะพูดต่อ
...ถ้าพวกเขาไม่กลืนมันลงคอไป...
ร่างโปร่งอยากจะลุกขึ้นกรีดร้องแล้วทึ้งเส้นผมบนศีรษะตนแรงๆ ...กลืน! ...นี่พวกเขาทำไปถึงขนาดนั้นเลยเรอะ!
ระหว่างที่ร่างสูงกำลังคิดหาข้ออ้างเพิ่มเติมเพื่อที่จะใช้มัดตัวอีกฝ่ายให้ได้ชนิดดิ้นไม่หลุดเพิ่มอีก เขาไม่กล้าใช้คลิปนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะกลัวนภเกตน์จะขอดู หรือเอะใจจำเสียงได้ ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ดวงตาคมก็เหลือบไปเห็นร่องรอยช้ำสีกุหลาบบริเวณลำคอขาว... นี่ล่ะ! เจอแว้ววว! มือหยาบที่เย็นเฉียบเอื้อมไปลูบสัมผัสลำคอระหง แล้วค่อยๆ เลื่อนลงมาแหวกผ้าห่มออก
“ทำอะไร!” นภเกตน์กระชับผ้าห่มคลุมกาย พร้อมกับถอยหนีลงไปจากเตียงด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปเห็นเงาของตนเองในกระจกเงา นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองไล่ตามรอยช้ำสีแดง จากลำคอ แผ่นอก... สองมือขาวตะปบบนนภเกตน์น้อยทันควัน “Shit!” แล้วใบหน้าหวานก็ซีดเผือด
“รอยพวกนี้... คงจะบอกได้เป็นอย่างดีว่าผมตีตราเป็นเจ้าของร่างกายของคุณส่วนไหนไปแล้วบ้าง หึหึ...” ตฤณก้าวลงจากเตียงตามร่างโปร่งไปช้าๆ มือหยาบเอื้อมไปประคองมือขาวขึ้นมา “แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมเป็นลูกผู้ชายพอ... ผมจะรับผิดชอบคุณนภเกตน์เอง”
คำพูดประโยคสุดท้ายนั่นกับเสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อตนส่งผลให้เส้นสติบางๆ เส้นสุดท้ายของเจ้านายตัวขาวถูกกระชากจนขาดผึง “ไอ้แมวบ้ากามเอ๊ยยย!” เขาง้างกำมือขึ้นแล้วเสยตรงท้องของอีกฝ่ายไปสุดแรง จากนั้นก็ยกขาขึ้นเตรียมจระเข้ฟาดหาง
ร่างสูงปล่อยให้หมัดขาวๆ ตุ๊ยหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อตามใจหนึ่งที สำหรับเขาก็แค่รู้สึกคันๆ นิดหน่อย แต่พอเห็นท่อนขาเรียวขาวที่กำลังจะฟาดฟันลงมาบนใบหน้า เขาก็ใช้ท่าเถรกวาดลานรับทันที
“โอ๊ย!” นภเกตน์หงายหลัง แต่ยังไม่ทันล้มลงเพราะอ้อมแขนแข็งแกร่งรวบเขาเข้าไปไว้ในอ้อมกอดเสียก่อน
“ดูซิ คิดจะเลี้ยงกันด้วยลำแข้งซะแล้ว เมียผมช่างใจร้าย!”
“เมีย? หนอย... ตายซะเถอะ!” มือขาวทั้งทุบทั้งชกอีกฝ่ายสุดแรง แต่ไม่ว่าจะงัดแม่ไม้มวยไทยฉบับไหนมาใช้ ตฤณก็รับไว้ได้ซะหมด
“โธ่เว้ย! ไอ้โรคจิตนี่” ร่างโปร่งสบถด้วยความหงุดหงิด เพราะทุกหมัดที่ปล่อยไปมันไม่เข้าเป้าเลยนะสิ!
...โรคจิตเลยเรอะ! ต้องจัดเต็มสั่งสอนกันหน่อยแล้วเฟ้ย! ร่างสูงกัดฟันกรอด ก่อนจะอุ้มเจ้านายขึ้น แล้วโยนลงไปบนเตียงเต็มแรง จากนั้นก็ตามขึ้นไปคร่อม พร้อมกับกดข้อมือขาวทั้งสองข้างลงกับเตียง “พูดกับผัวแบบนี้ได้ยังไงกันครับ หรือต้องให้ผมย้ำอีกครั้ง ว่าคุณเป็นเมียผมแล้ว” เขาพูดพลางแลบลิ้นเลียปาก
“ว้ากกกก! ไม่!” หัวใจดวงน้อยร่วงวูบลงไปชั้นล่างของบ้าน นภเกตน์ปิดตาลงแล้วหันหน้าหนี
ทว่าตฤณใช้โอกาสนั้น คว้าเนกไทมามัดข้อมือขาวแล้วผูกไว้กับหัวเตียง
“เฮ้ย! จะทำอะไร!” ...รู้จักกับไอ้หน้าแมวนี่มาไม่ถึงสัปดาห์ มันใช้เนกไทมัดข้อมือเขาสองครั้งแล้วนะ
“ก็คุณดื้อแล้วก็ดิ้นมากเหลือเกิน ผมก็ต้องมัดไว้ก่อนสิครับ... ส่วนจะทำอะไรต่อนั้น เดี๋ยวเราค่อยว่ากันอีกที”
นภเกตน์ยังไม่ยอมง่ายๆ เขาดิ้นพราดๆ จนผ้าห่มที่พันรอบตัวไว้ร่วงลงไปกองอยู่ที่เอว เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าและตามไรผม “ปล่อยนะเว้ย! ไอ้... ไอ้... ไอ้โคตรเลว! ไอ้พ่อแม่ไม่สั่งสอน!” ในพจนานุกรมคำด่าของชายหนุ่มมีไม่มากนักเพราะเพิ่งกลับมาประเทศไทยได้ไม่นาน เขาจึงต้องไปคว้าเอาดิกชันนารีมาด่าแทน “Son of a bitch! Shity asshole!” ริมฝีปากที่เผยอต่อว่าอิ่มเอิบและเป็นสีแดงสดราวกับสีของลูกสตรอว์เบอรี แผ่นอกสีขาวน้ำนมที่เต็มไปด้วยสีแดงของรอยช้ำจากการจูบแรงๆ ขยับเข้าออกถี่ๆ
ตฤณที่กำลังโน้มใบหน้าเข้าไปหาร่างโปร่งหยุดชะงัก... มายพระ... เขาแค่คิดว่าจะแกล้งเล่นๆ แต่ทำไมจู่ๆ ถึงรู้สึกว่าเจ้านายเซ็กซี่มากขนาดนี้ไปได้วะ!
เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งบางตัวสั่นเทิ้ม ก็ยิ่งทำให้ผู้ช่วยตัวแสบรู้สึกแปลกๆ ...เขาคิดว่านภเกตน์ดูน่ารักดี หรือเขาจะเป็นเกย์จริงๆ ไปซะแล้ววะนี่... มือหยาบจับคางมนให้หันหน้ามาทางตน แล้วใช้ปลายนิ้วโป้งไล้ไปมาบนแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
นภเกตน์กระตุกข้อมือที่ถูกมัดไว้เบาๆ เพียงแค่นั้นผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ก็จะหลุดออกหมดอยู่แล้ว ก่อนจะเอ่ยปากขอร้องดีๆ เขายอมเสียเซลฟ์ดีกว่าเสียซิงอีกหลายๆ รอบ “คุณตฤณ ปล่อยผมเถอะ... หยุดแค่นี้เถอะนะ”
“ผมจะปล่อยคุณก็ได้ ถ้าคุณยอมจูบผม”
“อะ” ...ผู้เป็นนายอ้าปากเตรียมจะเปิดดิกชันนารีด่า... แต่คิดดูอีกที เขาก็ไม่อยากทำให้ตฤณโมโหอีกรอบ คราวนี้จะโดนอะไรอีกก็ไม่รู้ แค่จูบแค่นี้มันก็คงไม่เสียหายนัก “กะ... ก็ได้” นภเกตน์ยกศีรษะขึ้นเล็กน้อย เคลื่อนใบหน้าของตนเข้าไปหาใบหน้าหล่อเหลา เขาแตะริมฝีปากลงเบาๆ บนเรียวปากหยัก หากพอจะถอนออก กลับโดนอีกฝ่ายกดท้ายทอยเอาไว้ “อื้อ!”
ตฤณบดเบียดกลีบปากนุ่มหยุ่น พลางใช้ปลายลิ้มแง้มริมฝีปากที่ปิดสนิทให้เผยอออก แต่เมื่ออีกฝ่ายยังคงเม้มแน่น เขาก็กัดกลีบปากสีแดงเบาๆ พอให้เจ้าของรู้สึกเจ็บ และยินยอมให้ปลายลิ้นของตนแทรกซอนเข้าไปชิมความหวานที่ถูกซุกซ่อนไว้
...ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งชักไม่เข้าใจตนเอง เขาทำแบบนี้ทำไม จูบทำไม... ทั้งที่ตั้งใจแค่จะแกล้งคนตรงหน้าที่เข้าใจผิดว่าตนเป็นเกย์ให้ยอมรับว่าต้องคบกันเท่านั้นไม่ใช่หรือ แล้วเขาต้องจริงจังกับการกลั่นแกล้งมากขนาดนี้เลยหรือเนี่ย? แม้ในใจจะหยุดคิด แต่ว่า... ริมฝีปากของเจ้านายช่างนุ่มนิ่มดีเหลือเกิน เขาขอต่อเวลาอีกสักนิดก็แล้วกัน
แขนแกร่งสอดเข้าไปด้านหลังร่างโปร่ง แล้วรวบอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิด ริมฝีปากหยักก็ยังคงรุกเร้า เร่งบดจูบราวกับกระหายมาแสนนาน มือหยาบลูบไล้ จากแผ่นหลังบางขึ้นไปถึงลำคอ ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าไปซุกซอกคอขาว
นภเกตน์เกร็งจนตัวแข็ง “ผมก็จูบคุณแล้วไง... จะปล่อยผมได้รึยัง!”
คำท้วงนั้นทำให้ร่างสูงชะงักกึก... นี่เขากำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย! ตีบทแตกไปรึเปล่า! จากที่ตั้งใจว่าจะแค่แกล้ง แต่ดันเพลินกับผิวขาวๆ เนียนๆ จนหยุดไม่ได้ซะอย่างงั้น ตฤณผละออก แล้วสบสายตากับคนในอ้อมกอด
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว เราต่างคนต่างก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น เพราะงั้นลืมมันไปเถอะนะ” แววตากลมใสของคนที่เอ่ยปากต่อรองไหวระริก
“แต่ผมทำลงไปแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบ” ตฤณพูดไปก็ชักงงตัวเอง ทำไมเขาต้องพยายามรั้งความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไว้ด้วยวะ
“คุณเป็นผู้ชาย ผมเองก็เป็นผู้ชาย เรื่องแค่นี้ช่างมันเถอะ”
ร่างสูงส่ายหน้า ถ้าเขายินยอมทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาก็ไม่ได้ป่วนเจ้านายตามที่หวังไว้แต่แรกน่ะเซ่ หมดสนุกกันพอดี “...แต่คุณเป็นของผมแล้ว ผมขอแค่ให้คุณทำตัวเป็นคนรักที่ดีแค่นั้น ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่ทำให้คุณไม่พอใจ จะทำตัวตามปกติเวลาที่อยู่ที่บริษัท...”
“เพื่อแสดงความจริงใจของผม ผมจะลบคลิปเสียงที่ถ่ายไว้เมื่อคืน ดูนะครับ” ตฤณกดเร็วๆ ให้ขึ้นคำว่า delete พร้อมหันไปโชว์ให้เจ้านายดูแวบๆ แล้วกดไปอย่างรวดเร็ว
ทำลายหลักฐานไปได้แล้วหนึ่ง เผื่อเจ้านายจะขอดู แผนเขาก็แตกน่ะสิ
ชายหนุ่มผิวสีแทนหันไปสบสายตากับดวงตากลมใส พร้อมยิ้มมุมปากเล็กน้อย “...เราไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นคู่รักหวานแหวว แค่พูดคุยกันตามปกติ และคุณยอมรับฟังความคิดเห็นของผมบ้าง แค่นี้คงไม่ได้ยากอะไรนักสำหรับคุณนะครับ”
ผู้เป็นนายนึกโล่งใจที่คลิปนั้นถูกลบไปเสียได้ แต่ เดี๋ยวก่อน... คนรักอาร๊ายยยยย!! ไอ้หน้าแมวซึ่งเป็นผู้ชายทั้งแท่ง กำลังต่อรองขอให้เขาซึ่งก็เป็นผู้ชาย เป็นคนรักกันเนี่ยนะ โฮวววว!... นภเกตน์อยากจะลุกขึ้นแล้วเสิร์ฟท่าหนุมานถวายแหวน แต่โดนมัดไว้ แถมยังโป๊แบบนี้ เขายังมีทางเลือกอื่นอีกหรือ... ขืนดิ้นแล้วโวยวายก็คงจะมีแต่เสียกับเสีย สู้รับปากส่งๆ ไปก่อนจะดีกว่า ผู้เป็นนายพยักหน้าหงึกหงักพลางตอบเสียงอ่อย “อะ... อืม... ลองดูก็ได้...”
ตฤณอยากจะกระโดดแล้วตะโกนลั่นด้วยความดีใจ ถ้าหากมีพลุหรือประทัดเขาคงจะจุดรัวๆ ให้ตรุษจีนอาย ก็นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้านายยอมสยบให้กับตน คอยดูเถอะ ได้โอกาสเมื่อไหร่เขาจะแกล้งให้เจ้านายไปไม่เป็นเลย คึคึ ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งทำเป็นลุกเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อซ่อนรอยยิ้มและใบหน้าที่กระดี๊กระด๊าจนเกินงามไว้ เขาทำเป็นเลือกๆ เสื้อผ้า แล้วก็หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำกับเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ออกมา “...อะแฮ่มๆ...” เขาพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติอีกครั้ง
“คุณนภเกตน์ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะครับ ผมจะไปเตรียมอาหารเช้าให้” พร้อมกับเอื้อมมือไปคลายปมเนกไทที่มัดข้อมือขาวไว้ออก
นภเกตน์ยกข้อมือที่มีรอยมัดสีแดงจางๆ ขึ้นมาพิจารณาดู เขาสะบัดข้อมือเบาๆ ก่อนจะรับเสื้อผ้ามาอย่างมึนๆ มือขาวหยิบเสื้อคลุมมาสวม ก่อนจะลุกเดินเข้าห้องอาบน้ำไปอย่างว่าง่าย
ปัง... เสียงประตูห้องน้ำปิดลงสนิท
หลังจากนั้นตฤณก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “คึคึคึ... จ๋อยไปเลยเว้ยเฮ้ย!” แต่แล้วก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้... เดี๋ยวก่อนซิ... เจ้านายมีรอยจูบ??? เต็มคอกับแผ่นอก??? มันก็เป็นหลักฐานว่าเขาทำอะไรบางอย่างลงไปจริงๆ นี่หว่า!
ร่างสูงก้มลงมองสำรวจตามร่างกายตนเอง ซึ่งไม่ได้มีร่องรอยสีแดงเหมือนกับนภเกตน์ แปลว่าเขาเป็นคนที่เปิดศึกรุกอีกฝ่ายอย่างจริงแท้แน่แล้ว
“เฮ้ย!” ร่างสูงรีบยกสองมือขึ้นปิดปาก ดวงตาคมเบิกโพลง! ชิบหายแล้ว! หรือเรื่องที่เขาหลอกนภเกตน์ไป จะเป็นเรื่องจริงจากความทรงจำอันเลือนรางของเขากันวะ! ขายาวพาเจ้าของเดินออกจากห้องนอนไปยังห้องครัวโดยที่ในศีรษะยังมึนตึ้บๆ “แอร๊... หรือว่าจะได้เมียจริงๆ ซะแล้วกู”
ฝ่ายคนที่เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอ่อนระโหยโรยแรง พอถอดเสื้อคลุมออกเท่านั้น นภเกตน์ก็ร้องลั่น “ว้ากกกกกกก!!” เขาก้าวยาวๆ ไปยืนใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำแรงๆ พร้อมกับหยิบสบู่มาขัดถูตามร่างกาย... เห็นแล้วน้ำตาเขาจะไหล... แขน... ขา... อก... หน้าท้อง... ต้นขา... มีรอยจูบสีแดงๆ เต็มไปหมด โฮวววววววว... หมดกันเชิงชายที่รักษามานาน!
มือขาวทุบลงบนกำแพงแรงๆ อย่างสุดแสนจะเจ็บปวดในใจ “เสียท่าไอ้แมวหน้าหื่นจนได้ว้อย!” หากก็ได้แต่ปลงและทำใจยอมรับ บอกกับตนเองว่ายังไงก็จะไม่มีครั้งที่สองอีกแน่! เพราะถ้าเขาไม่เมา เรื่องแบบนี้ก็ไม่มีทางเกิดขึ้น ดังนั้นต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ดื่มเครื่องดื่มมึนเมาอีกเป็นอันขาด! ร่างโปร่งสาบานกับตนเองรัวๆ
TBC~*เพี้ยนกันเข้าไปใหญ่กับคู่นี้ 55555
ไม่ต้องเป็นห่วงธนากรกันนะคะ รายนั้นวิ่งออกอ่าวไทยไปขึ้นฝั่งที่สุไหงโกลกแล้วล่ะ 5555
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 640040 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก