Chapter 6“ขอบคุณที่วางใจให้บริษัทของเราติดตั้งระบบให้กับคุณนะครับ”
ช่วงบ่ายแก่ๆ ของวันหลังจากการประชุม ส่งมอบและตรวจรับโพรเจกต์เสร็จสิ้นลงไปด้วยดี นภเกตน์และลูกน้องทั้งสองก็เดินทางกลับไปยังที่ทำงานด้วยรถที่ทางบริษัทตระเตรียมไว้ให้ หากระหว่างทางนั้น ถึงแม้วิศวกรทั้งสองจะดีใจที่ปิดโพรเจกต์ไปได้อีกหนึ่ง แต่เจ้านายของพวกเขาน่ะสิ จะยิ้มสักนิดหรือพูดให้กำลังใจกันสักหน่อยก็ไม่มี พอกลับเข้าไปนั่งในรถ เจ้านายก็หยิบเอาเอกสารงานชิ้นอื่นขึ้นมานั่งอ่าน ไม่สนใจจะเสวนากับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ทำให้บรรยากาศในรถอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ซึ่งทั้งสองก็ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อแล้วสบตากันไปมา จนรู้สึกว่าช่วงเวลาสั้นๆ นั้นเนิ่นนานจนถ้าพนักงานทั้งคู่เป็นปลากัดแล้วล่ะก็ คงจะต่างคนต่างท้องโตเตรียมพร้อมก่อหวอดเอาไว้วางไข่เรียบร้อยแล้ว และเมื่อรถเคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถของสำนักงาน สองหนุ่มก็เผลอถอนหายใจออกมาซะลั่น
ร่างโปร่งเหลือบมอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาวางเอกสารในมือลงข้างตัว แล้วหันไปสั่งลูกน้องคนหนึ่ง “เอาเอกสารพวกนี้ไปไว้ในห้องผมด้วย” ก่อนจะก้าวลงจากรถไป
“เฮ้ออออ... จบซะที เหนื่อยชิบเลยว่ะ”
“ถ้าขืนต้องออกไปทำงานกับหัวหน้าทุกวัน กูต้องโดนสูบพลังชีวิตจนเหี่ยวตายแน่” ทั้งสองคนบ่นอุบอิบ พลางรวบเอกสารทั้งหมดไว้ในมือ แล้วออกตัววิ่งหูตั้งตามเจ้านายไป
ภายในห้องทำงาน ชายหนุ่มผิวสีแทนยังคงคร่ำเคร่งอยู่กับกองเอกสารที่เขาได้รับคำสั่งมาให้ตรวจตราให้เรียบร้อย พอเขาได้ยินเสียงประตูเปิดก็หยุดนึกอยู่ในใจว่าควรจะทักออกไปดีรึเปล่า... ร่างสูงลังเลอยู่สักพัก แต่ก็ทักออกไปในที่สุด
“...กลับ... มาแล้วเหรอครับ”
คนที่กำลังก้าวฉับๆ หยุดกึก “อืม” จากนั้นก็เดินตรงไปยังโต๊ะของตน
“เรียบร้อยดีมั้ยครับ”
นภเกตน์เงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนถาม “ห่วงงานตัวเองซะก่อนเถอะ เสร็จรึยัง”
ฮื้ยยยย... กูว่าแล้ว ไม่น่าทักออกไปเล้ยยยย คนถามดีๆ เห่าตอบซะได้ ถ้าตอบคำถามดีๆ ฟ้ามันจะผ่าลงกลางกบาลรึไงวะ “...ยังไม่เรียบร้อยดีครับ..”
“ถ้าอยากรู้เรื่องงานวันนี้ ก็ถามสองคนนั่นเอาก็แล้วกัน” ร่างโปร่งชี้ไปทางวิศวกรที่ออกไปทำงานข้างนอกพร้อมกับตนมา แล้วเปิดแล็ปท็อปขึ้นเพื่อเช็กอีเมลงาน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับพนักงานฝ่ายขายและผู้จัดการโพรเจกต์ เพื่อวางแผนงานให้กับโพรเจกต์อื่นๆ โดยไม่สนใจสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ในห้องทำงานอีก จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน เขากดปิดโปรแกรมทั้งหมดในคอมพิวเตอร์ เพื่อเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับที่พัก แต่พอลุกขึ้นยืน เขาจึงเห็นว่าตฤณกับลูกน้องกลุ่มเดิมนั้นยังคงอยู่ในห้อง โดยที่วิศวกรสองคนนั้นลากเก้าอี้เข้ามานั่งที่โต๊ะด้วยกัน
นภเกตน์เดินเข้าไปหยุดมองทั้งสามนายด้วยความสงสัย... พวกเขามีงานอะไรที่ต้องรับผิดชอบร่วมกันอีกอย่างนั้นหรือ ก็งานเอกสารที่เขาส่งให้ตฤณตรวจดู ไม่ได้อยู่ในสาขาหรือเกี่ยวข้องอะไรกับลูกน้องสองคนนี้นี่นา
เมื่อเหล่าลูกน้องได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้านายก็รีบลุกขึ้นรายงาน “อ้า... เอ่อ... พวกผมจะขออยู่ช่วยพี่ตฤณ เอ๊ย ผู้ช่วยผู้จัดการก่อนนะครับ แต่ถ้าผู้จัดการไม่สะดวกให้ทำงานอยู่ในห้อง เดี๋ยวพวกผมจะออกไปนั่งข้างนอกครับ”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว... เขาไม่เข้าใจ สองคนนี้เพิ่งผ่านงานหินมาหมาดๆ คงจะเหนื่อยและเพลียไม่น้อย แต่ทำไม... “...ตามสบายเถอะ เสร็จแล้วก็ปิดห้องให้เรียบร้อยด้วยละกัน” ชายหนุ่มผิวขาวจับลูกบิดประตูห้องค้างไว้ แล้วหันกลับไปสบสายตากับตฤณที่กำลังอ้าแขนทั้งสองข้างออกโอบไหล่ลูกน้อง “ส่วนคุณตฤณ อย่า... ทำอะไรรุ่มร่ามในห้องนะ ถึงจะเป็นเวลาเลิกงานแล้วก็เถอะ”
ตฤณเบิกตาโพลงแล้วดึงแขนกลับ “เฮ้ย! ผู้จัดการ!!!!” ...นี่ยังไม่เลิกคิดว่าเขาเป็นเกย์อีกหรือนี่!!!
ร่างโปร่งไม่สนใจคำค้าน เขาเดินออกจากห้องไปทันที และเมื่อบานประตูห้องปิดลง ลูกน้องทั้งสองก็หันไปถามชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งด้วยความสงสัย
“รุ่มร่ามอะไรอะพี่ตฤณ”
ตฤณส่ายหน้า “ไม่รู้แม่ง... อย่าสนใจเลย”
“...ค่อยยังชั่วที่ผู้จัดการให้อยู่ต่อนะครับ แต่ปัญหาพวกนี้ ถ้าให้ผู้จัดการช่วยคงจะเสร็จเร็วขึ้นเยอะเลยนะครับ”
มือหยาบใช้เอกสารในมือตีศีรษะลูกน้องเบาๆ “เจ้านายเขาส่งงานมาให้เราทำ จะไปขอให้เขาช่วยทำให้ได้ยังไงกันเล่า... นี่ พวกเอ็งไม่ต้องอยู่ช่วยข้าหรอก เหลืออีกสองแฟ้มเอง คืนนี้ก็เสร็จ”
ลูกน้องทั้งสองยิ้มกว้างแล้วส่ายหน้า “ไม่เป็นไรพี่ ถึงพวกผมจะช่วยได้ไม่มาก แต่อย่างน้อยก็ช่วยได้หลายจุดล่ะ”
เมื่อร่างโปร่งกลับไปถึงที่พักของตน เขาตรงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พอทำอาหารเย็นเสร็จแล้วจึงนำมานั่งรับประทานที่โต๊ะอาหาร นภเกตน์อยู่คนเดียวมาตั้งแต่ชั้นไฮสคูล เรื่องทำอาหาร งานบ้านและช่วยเหลือตัวเองนั้นเขาทำเองได้ทุกอย่าง เนื่องจากชายหนุ่มไม่มีบิดามารดาอาพีรพัฒน์เป็นคนรับเขามาเลี้ยงดู ส่งเสียให้เรียนต่อที่อเมริกา และพร่ำสอนให้เขายืนหยัดอยู่ได้ด้วยตนเองทั้งที่เขาเองก็มีมรดกมหาศาล ชนิดที่ว่าไม่ต้องเรียนหรือทำงานก็ยังได้ ทว่า... ถึงแม้พีรพัฒน์จะดูแลและอบรมสั่งสอนเป็นอย่างดี แต่ความห่างไกลรวมถึงสังคมที่โรงเรียนกับที่ทำงานปลูกฝังให้เขาเป็นคนที่ดูเย็นชา พูดจาไม่เก่งและเก็บความรู้สึก ซึ่งนั่นก็เป็นเพียงเกราะบางๆ ที่เขาสร้างไว้เพื่อป้องกันตัวเองเท่านั้น
ชายหนุ่มผิวขาวจัดเหลือบมองนาฬิกา ก่อนจะเดินไปยังระเบียงเพื่อสำรวจดูห้องทำงานของตน ตฤณยังอยู่ที่นั่นกับลูกน้องทั้งสอง และดูเหมือนว่าไม่ได้ทำอะไร
รุ่มร่าม อย่างที่เขากังวล แต่สักพักก็ดูเหมือนว่า ร่างสูงจะไล่ให้ลูกน้องกลับบ้านไป จากนั้นเจ้าตัวก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“...ไอ้หมอนี่มันบ้าชัดๆ งานเสร็จไม่ทันหรือไม่เข้าใจอะไรก็ไม่พูดตรงๆ” ที่จริงเขาเองก็ไม่ดีที่โยนงานให้ไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่บางชิ้นก็ไม่ได้รีบสักหน่อย แค่คิดอยากจะแกล้งอีกฝ่ายก็เท่านั้น
...ตัวเขาเองก็เคยโดนกลั่นแกล้งด้วยวิธีเด็กๆ แบบนี้มาก่อน... ต่างกันตรงที่ว่า เขาแสดงออกถึงความไม่พอใจไปตามตรง และด้วยความสามารถของตน ปัญหาในกองงานขนาดสูงท่วมหัว มันก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆ ที่เขาแก้ไขได้โดยไม่ต้องใช้เวลามากมาย หากนั่นก็คงจะเป็นเพราะเขา... ไม่เคยสนใจปัญหาหรือข้อคิดเห็นของคนอื่นรอบๆ ตัวเหมือนอย่างตฤณ
“เฮ้อ... ฉันต้องบ้าไปแล้วแหงๆ” นภเกตน์ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ตตัวบางกับกางเกงยีนส์มาใส่ หากพอนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังจะไปพบใคร เขาก็ถอดเสื้อเชิ้ตออก แล้วใส่เสื้อกล้ามข้างในอีกตัว สวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตตัวเดิมอีกครั้ง เลือกกางเกงยีนส์แบบติดกระดุม... จะได้ถอดยากหน่อย ยังไงก็ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า
เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ร่างโปร่งก็เดินเข้าครัวไปหยิบขนมปังกับผลไม้ที่อาพีรพัฒน์ขนซื้อมาไว้ให้มากมายจนแทบไม่มีที่จะเก็บใส่ถุง แล้วเดินดุ่มๆ ออกจากที่พักไป
ภายในห้องทำงานยังมีแสงไฟเปิดไว้สว่างจ้า มีเสียงปลายนิ้วมือกระทบแป้นคีย์บอร์ดรัวๆ ดังเป็นระยะๆ กับเสียงของพัดลมจากแล็ปท็อปที่เปิดใช้งานอยู่นานจนเครื่องร้อนฉ่า ชายหนุ่มผิวสีแทนยังคงใจจดจ่ออยู่กับงานของตน เขาไล่ลูกน้องให้กลับไปก่อนเพราะเห็นว่าดึกแล้ว ส่วนเขาไม่คิดจะกลับบ้าน แล้วการทำงานก็ทำให้เขาไม่ต้องคิดมากด้วย
“หือ...” ตฤณหันกลับไปยังบานประตูเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก “ใคร? เฮ้ย! ผู้จัดการ!” ...มายพระ แต่งตัวแบบนี้นึกว่าเด็กที่ไหน จำเกือบไม่ได้
“งานยังไม่เสร็จอีกรึไง” ร่างโปร่งถามเสียงเรียบ
“เกือบแล้วครับ โชคดีที่สองคนนั่นอยู่ช่วย ผมเลยทำเสร็จได้เร็วขึ้น” ร่างสูงตอบไปตามตรง “...พอดีมีโพรเจกต์เกี่ยวกับ switching ที่เจ้าพวกนั้นมีประสบการณ์ด้านนี้เยอะน่ะครับ”
...แวบหนึ่ง นภเกตน์ย้อนนึกกลับไปเมื่อครั้งที่ตนทำงานที่อเมริกา ไม่รู้ว่ากี่ครั้งกี่หนที่ผลงานของตนถูกคนอื่นแย่งไปนำเสนอ บางครั้งเวลามีผลงานเด่นๆ หัวหน้าก็จะโมเมไปบอกผู้ใหญ่ว่าเป็นผลงานของตัวเอง... แต่สำหรับคนตรงหน้าเขานี่ ยกความดีความชอบให้กับลูกน้องไปเต็มๆ ทั้งๆ ที่จะมั่วเอาหน้า บอกว่าที่เสร็จเร็วเพราะตัวเองเก่งก็ทำได้
ร่างโปร่งวางถุงอาหารที่หยิบมาด้วยลงบนโต๊ะของอีกฝ่าย ก่อนจะดึงแฟ้มงานสุดท้ายในมือหยาบออกมา แล้วก้าวฉับๆ ไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานของตน “ผมจะดูต่อให้เอง”
ร่างสูงกะพริบตาปริบๆ ยังงงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาละเมอไปอีกรึเปล่าวะเนี่ย “....”
“กินซะซี่ เอามาให้” นภเกตน์พูดพลางพลิกดูเอกสารอย่างว่องไว สำหรับเขาน่ะ ผ่านงานหินๆ ยากๆ มายิ่งกว่านี้นักต่อนัก ให้ตรวจเอกสารส่งงานพวกนี้ อย่างมากสิบนาทีก็เสร็จ
“ขะ... ขอบคุณ... ครับ” ตฤณนึกขอบคุณพระเจ้าที่ท้องเขาไม่ส่งเสียงร้องออกมาดังๆ ให้อับอาย มือหยาบหยิบขนมปังในห่อขึ้นมารับประทานไปพลางจ้องมองเจ้านายไปด้วย
...ไอ้หมอนี่มาช่วยเขา แถมยังเอาอาหารมาให้เขาเนี่ยนะ... ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ! พรุ่งนี้ฝนจะตกเป็นเห็ดมั้ยวะเนี่ย!!
นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองผู้เป็นนายอย่างไม่วางตา เมื่อได้เข้ามาทำงานร่วมกัน ก็พบว่าเจ้านายมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาคาดไม่ถึง ช่างเป็นคนที่แปลก แต่ก็น่าสนใจ แล้วอีกอย่าง... เจ้านายดูเป็นคนดีมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะ แล้วก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่พวกลูกน้องว่าไว้สักนิด
ฝ่ายนภเกตน์ที่กำลังอ่านเอกสารในมือ แต่สักพักก็วางเอกสารลง ก่อนจะเปิดแล็ปท็อปขึ้น แล้วกดลงไปบนแป้นพิมพ์รัวๆ
“มีปัญหาอะไรเหรอครับ” ตฤณลุกขึ้นแล้วเดินไปที่โต๊ะเจ้านาย
“อืม การตั้งค่าแบบเก่ามีปัญหา ผมรีโมตเข้าไปแก้นิดหน่อย” นภเกตน์ตอบทั้งมือยังคีย์คำสั่งลงไปไม่หยุด
แค่อ่านดูยังไม่ทันทดสอบก็รู้ได้ว่ามีปัญหา... ถึงจะไม่ชอบขี้หน้าไอ้หน้าจืดนี่... แต่ตฤณก็ต้องยอมรับ “...คุณเก่งเกินไปแล้ว ผมไม่เคยเห็นใครจำคำสั่งที่ใช้ในการตั้งค่าได้ทั้งหมดแบบนี้มาก่อน”
ใบหน้าอ่อนเยาว์เงยขึ้นแล้วจ้องไปยังคนพูดเขม็ง “เก่ง?”
“ผมชมคุณไง... เก่ง ผมยอมรับ”
“ระดับผม คุณควรใช้คำว่าอัจฉริยะมากกว่า” นภเกตน์ตอบ จากนั้นก็กดปิดโปรแกรม “เสร็จแล้ว พรุ่งนี้คุณให้วิศวกรที่รับผิดชอบโพรเจกต์แก้ไขรายงานด้วย”
...มายพระ... พูดชมตัวเองออกมาได้หน้าตาเฉยจนตฤณยังต้องตะลึง รู้สึกเหมือนโดนถาดตีเข้าตรงหน้าผากเสียงดังผ่าง! จนหูอื้อ สมองเบลอไปชั่วครู่ เขาว่าเขาเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองสูงแล้วนะ เจอไอ้หมอนี่เข้าไป แพ้รูดเลยเถอะ “ฮะ... ฮ่าๆ”
ผู้เป็นนายชักสีหน้า “หัวเราะอะไร”
ร่างสูงโบกไม้โบกมือ “ปละ... เปล่าครับ” เขาเอาแต่หัวเราะจนหอบ ก็แบบว่าไม่เคยเจอใครแบบนี้มาก่อน มันช่างอะเมสซิ่งเหมือนหนังเหมือนละคร
นภเกตน์ลุกขึ้นจากเก้าอี้พรวด แล้วเดินดุ่มๆ ไปยังประตูห้อง
“อ้าว จะไปไหนน่ะครับ”
“กลับ”
ตฤณเดิมตามไปติดๆ จนคนที่เดินนำหน้าต้องหันมาถามด้วยความข้องใจ “คุณตฤณจะตามผมมาทำไม”
“ผมจะเดินไปส่งผู้จัดการน่ะสิครับ”
“ไม่จำเป็น ผมมาเองได้ก็กลับเองได้”
“...แต่... คุณอุตส่าห์มาช่วยผมทั้งที”
“ผมไม่ได้มาช่วย งานนี่ก็เป็นงานของผมเหมือนกัน” ร่างโปร่งตอบกลับมาเสียงเบา “กลับบ้านของคุณไปได้แล้ว” แต่เมื่อเขาสาวเท้าเดินต่อไป อีกฝ่ายก็ยังคงก้าวตามมาติดๆ นัยน์ตาสีอ่อนเหลือบมองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง ความรู้สึกของคนที่ให้อาหารแมวแล้วมันเกิดเชื่องอยากจะตามติดก็คงจะคล้ายๆ แบบนี้กระมัง เมื่อก่อนเขาเห็นคนในละแวกที่เคยอยู่อาศัยในอเมริกาซื้ออาหารแมวกระป๋องออกมาเลี้ยงแมวบ่อยๆ จนเวลาพวกแมวเห็นเข้าจะวิ่งเข้าไปหา วิ่งตามร้องเหมียวๆ ตอนนี้เขาเริ่มจะเข้าใจ... มันก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร
ร่างสูงทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของเจ้านาย “ผู้จัดการมายังไงครับ พักอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“คุณจะรู้ไปทำไม”
“ก็ถามไปอย่างงั้นแหละครับ” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งหัวเราะ ขณะเดินตามอีกฝ่ายออกไปจากตึก จากนั้นทั้งสองก็เดินไปบนทางเท้าเงียบๆ ที่มีเสาไฟตั้งอยู่ห่างๆ กัน ท้องฟ้าในยามค่ำคืนเป็นสีดำสนิท แต่ย่านสาธรก็ไม่เคยหลับใหล ยังคงมีรถวิ่งผ่านไปมา และผู้คนสัญจร แม้จะไม่มากเท่าในเวลากลางวันก็ตาม
เมื่อเดินไปได้สักพัก ตฤณก็นึกสงสัย... ก็อีกฝ่ายไม่เห็นมีทีท่าว่าขับรถมานี่นา “หืม... คุณเดินมาที่ทำงานเหรอ”
คนที่เดินนำหน้าอยู่ตอบโดยไม่หันหน้ากลับไปหาเจ้าของคำถาม “ผมอยู่คอนโดฯ ใกล้ๆ แถวนี้เอง”
“หืม...” ตอบดีๆ ก็เป็นเหมือนกันนี่หว่า แต่... เดี๋ยวนะ อยู่คอนโดฯ ใกล้ๆ “ใช่ตึกสูงๆ ตรงนั้นรึเปล่าครับ”
“อืม”
“งั้นผู้จัดการก็มองเห็นที่ทำงานน่ะสิครับ” มิน่า... ถึงรู้ว่าเขายังทำงานอยู่
“คุณไม่กลับบ้านรึไง”
“...ไม่กลับหรอกครับ ดึกแล้ว ผมคงนอนที่ออฟฟิศเหมือนเดิมน่ะล่ะ”
ตฤณสังเกตว่าร่างโปร่งลดความเร็วของฝีเท้าลงเล็กน้อย เพื่อพูดคุยกับตน เขายิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ ...ลูกสุนัขเวลาที่มันเริ่มเชื่อง ก็น่ารักดีแฮะ
...นภเกตน์คงจะเป็นคนปากร้าย ใจดี... พูดน้อย แต่ที่จริงก็ใส่ใจกับสิ่งรอบข้างมากพอสมควร เพียงแต่ไม่รู้จะแสดงออกยังไงเท่านั้น
“...ถึงที่พักของผมละ คุณกลับไปได้แล้ว”
ตฤณยังคงยืนนิ่งแล้วยิ้มร่า “ครับ ขอบคุณสำหรับมื้อเที่ยงกับมื้อเย็นนะครับ”
“อืม” ร่างโปร่งพยักหน้า แล้วเสตาหลบ เขาอ้ำอึ้งอยู่ชั่วครู่ ก็แบบว่า เขาเองก็ไม่เคยนึกจะทำดีกับใคร แต่เพราะบรรยากาศในที่ทำงานมันพาไปต่างหาก
“อ้อ อีกอย่าง ผมอยากจะบอกคุณว่า ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเข้าใจ ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะครับ วันนั้นที่คุณเห็นผมวิ่งไล่เก็บสบู่นั่น เพราะผมโดนสั่งให้ไปอาบน้ำก่อนไปพบลูกค้า”
ดวงตากลมใสตวัดมองอีกฝ่ายอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะทุกครั้งที่เขาสังเกตเห็น ตฤณน่ะชอบถึงเนื้อถึงตัวกับส่งสายตาเยิ้มๆ แบบแปลกๆ ให้กับพวกลูกน้องผู้ชาย “นอกเหนือเวลางาน คุณจะเป็นอะไรก็เรื่องของคุณ” ชายหนุ่มผิวขาวตอบก่อนจะเดินเข้าตัวตึกของคอนโดมิเนียมไป
“เอ๊า... คนบอกดีๆ ก็ไม่เชื่ออีก” ตฤณพูดกลั้วหัวเราะ พร้อมกับเกาท้ายทอยแกรกๆ
TBC~*อรั๊ยยย อัลรัยๆ ก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแว้ววว <-- ใช้ภาษาวิบัติเพราะติดโรคจากพี่ตฤณมาค่ะ
แต่ยังค่ะะะะ ยังไม่ถึงจุดหักเหของทั้งสองหนุ่ม คงต้องรอดูกันต่อไปนะคะ 
ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่ะ
ปล. มายพระของพี่ตฤณ คือ my god นะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
