Chapter 31ภายในชั้นสิบสามของบริษัท NS หลังจากร่างสูงในชุดสูทกระเซอะกระเซิงกลับมาจากสำนักงานใหญ่ของดาต้าโปร เขาวิ่งไปวิ่งมาระหว่างลิฟต์และห้องทำงานของตนราวกับแมวที่ถูกประทัดมัดไว้ที่หาง
ปัง!
“คุณนภไปไหน!” ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด เขาทุบโต๊ะแล้วถามเลขาคนสวยหน้าห้องเสียงเข้ม
โป๊ก!
หลินซึ่งกำลังก้มงุดใส่รองเท้า เพราะถึงเวลาเลิกงานของเธอแล้วเงยหน้าขึ้นพรวด ศีรษะของเธอจึงกระแทกเข้ากับขอบโต๊ะอย่างแรง “ว้าย! ไปกินรังต่อแตนแตกแถวไหนมาคะคุณตฤณ!”
“รู้รึเปล่าอะ คุณหลิน! เมื่อเช้าผมมาเขาก็ยังไม่มา วันนี้คุณนภไม่ทำงานรึไง!”
“ทำสิคร้า เมื่อเช้านี้คุณนภเกตน์เข้ามาหลังคุณตฤณออกไปแป๊บเดียว แบบเฉียดฉิวเลยล่ะค่ะ แล้วเมื่อตอนประมาณบ่ายสี่กว่าๆ คุณนภเกตน์ก็มีนัดกับท่านประธาน เลยออกไปตั้งแต่ก่อนเลิกงานน่ะค่า”
“ชิบ!” ตฤณสบถ วันนี้เขาตั้งใจจะปรับความเข้าใจกับเจ้านายให้ได้ จะปล่อยให้คาราคาซัง กัดกินหัวใจต่อไปอีกไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ในใจเขาร้อนรุ่มจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว
หลินกวาดข้าวของของเธอไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับก้าวขาไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เตรียมพร้อมจะกลับบ้านแบบเต็มสตรีม แต่ก็คิดว่าควรจะพูดทิ้งท้ายไว้กับร่างสูงสักนิด เผื่อเธอจะกระตุ้นลัทธิตฤณนภที่เธอสรรค์สร้างขึ้นมาให้ฟื้นฟูอีกครั้งได้ “มีธุระทำไมไม่โทรไปละค้า คุณตฤณ... โทรไปเลยยยย”
“อือ คุณหลินกลับไปก่อนเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินอาดๆ เข้าไปในห้องทำงานของตน เขาหยิบโทรศัพท์ของออฟฟิศขึ้นมากดโทรออกไป เพราะกลัวว่าถ้าอีกฝ่ายเห็นเบอร์โทรศัพท์ของตนแล้วจะไม่ยอมรับสาย
“ฮื้ยยยยย...” เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า จนสายตัดไปหลายครั้งอีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมรับสาย เขาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรบ้าง แต่จนแล้วจนรอดปลายทางก็ยังเงียบสนิท เขาจึงเลือกส่ง SMS ออกไป
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วยนะครับ รับโทรศัพท์ที จาก ตฤณ”
ร่างสูงนั่งรอคำตอบจากเจ้านายอยู่สักพัก เขาเคาะนิ้วเป็นจังหวะถี่ๆ บนโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์นัก แต่พอได้ยินเสียงข้อความตอบกลับเข้ามาในโทรศัพท์ ชายหนุ่มก็รีบตะครุบขึ้นมาอ่านข้อความ
“นอกเหนือเวลางานคือเวลาส่วนตัวของผม จาก นภเกตน์”
“ว้ากกกกก!!” มือหยาบกำโทรศัพท์ไว้ในมือแน่น เขานึกอยากจะเขวี้ยงลงกับพื้น แต่ก็กลัวมันจะแตก ต้องเสียเงินซื้อใหม่อีก “คุณหนีผมไม่พ้นหรอก คอยดูสิ!”
ร่างสูงเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆสีครึ้ม เขาคว้าร่มของบริษัทมาแล้วเดินออกจากตัวบริษัทไปยังคอนโดมิเนียมของนภเกตน์ พร้อมกับกดส่งข้อความไปหาอีกฝ่ายอีกเป็นระยะๆ
“ผมจะรอคุณอยู่ที่หน้าคอนโดฯ นะ จาก ตฤณ”
สายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าในยามค่ำคืน เริ่มจากเพียงบางเบาอยู่สักพักแล้วเปลี่ยนเป็นเทกระหน่ำ ลมพัดกระโชกจนแทบจะพัดพาร่มในมือของชายหนุ่มไปด้วย แม้เวลาหลายชั่วโมงจะผ่านพ้นไปแล้ว เนื้อตัวของตฤณเปียกชื้นไปด้วยน้ำฝน แต่เขาก็ไม่ยอมถอย ยังคงเดินวนไปวนมาอยู่ที่บนฟุตบาทด้านหน้าคอนโดมิเนียม ทั้งยังพยายามส่งข้อความไปหาเจ้านายทุกๆ ชั่วโมง
“พ่อหนุ่ม... พ่อหนุ่มมารอใครเรอะ!”
ตฤณเงยหน้าขึ้น สบสายตากับชายวัยกลางคนในชุดยามรักษาการณ์ท่าทางใจดี “ผมมารอง้อแฟนน่ะครับ... เราเข้าใจผิดกัน”
“แฟนอยู่ที่นี่เหรอ”
ร่างสูงพยักหน้าหงึกหงัก แล้วก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ส่งข้อความออกไป
“ไปรอในป้อมมั้ยล่ะ หลบฝนสักหน่อย” ลุงยามยิ้มกว้าง “มาสิๆ ผมเฝ้ายามกลางคืน มีคนอยู่ด้วยจะได้ไม่ง่วง”
“ครับ” ตฤณแหงนหน้าขึ้นมองไปยังชั้นบนของคอนโดมิเนียม ถอนหายใจยาวแล้วจึงเดินตามลุงยามเข้าไปในป้อมขนาดเล็กๆ เขาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ทำตาละห้อย แล้วคอยมองออกไปด้านนอกตรงทางเข้าตึก
“ดึกขนาดนี้เขาไม่มาแล้วม้างพ่อหนุ่ม เอ้า เช็ดหน้าตาสักหน่อย” ลุงยามส่งม้วนกระดาษทิชชูให้ ก่อนจะเดินไปประจำที่ตน
“ขอบคุณครับลุง” มือหยาบรับทิชชูมา ฉีกออกแล้วใช้ซับตามใบหน้ากับเส้นผม
“เรียก พี่จอห์นนี่ สิ”
“อะ เอ่อ... ครับ พี่จอห์นนี่” ตฤณเหลือบมองใบหน้าของอีกฝ่าย ซึ่งไม่ค่อยเข้ากันกับชื่อสักเท่าไหร่
ทั้งสองคนพูดคุยกันบ้างพอไม่ให้ป้อมยามเงียบจนเกินไป เมื่อลุงยามออกไปเดินตรวจตรารอบๆ ตึก เขาก็นั่งหงอยรอเจ้านายต่อไปอย่างเจี๋ยมเจี้ยม รอแล้วรอเล่า จนฝนซา ปลายฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีและสว่างขึ้นทีละน้อย ชายหนุ่มก็ยังคงอยู่ที่นั่น จนกระทั่งลุงยามกลับมาและจะออกเวรในไม่ช้า
“พี่จอห์นนี่ครับ เดี๋ยวผมคงต้องไปทำงานก่อน” ตฤณหันไปบอกกับลุงยาม เขารวบเก็บซากกระดาษทิชชูในมือรวมกันไว้แล้วลุกขึ้น
ลุงยามพยักหน้า “เอ้อ เสียใจด้วยนะ แฟนของพ่อหนุ่มคงไม่กลับมานอนเมื่อคืน”
ร่างสูงยิ้มเจื่อนๆ ดวงตาแดงก่ำเพราะอดนอนมาตลอดทั้งคืน “ขอบคุณพี่จอห์นนี่มากนะครับ”
“เอาไว้ถ้าจะมาง้ออีก ก็แวะมาเฝ้ายามเป็นเพื่อนพี่ละกันนะ” ลุงยามโบกมือลา
ตฤณรีบรุดกลับไปยังบริษัท ตรงไปอาบน้ำเพื่อให้ร่างกายสดชื่น เขากลับไปนั่งรอเจ้านายในห้องทำงาน จนใกล้ถึงเวลาที่ต้องออกเดินทางไปสำนักงานใหญ่ดาต้าโปรแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่มาสักที
“ทำไมคุณนภยังไม่มาอีกนะ คุณหลิน”
“อ๋อ เช้าวันนี้คุณนภเกตน์ไม่เข้าบริษัทนะคะ เพราะตามกำหนดการ คุณนภเกตน์จะต้องไปประชุมโพรเจกต์ใหม่ของบริษัทเบอร์กินส์กับเซลส์ ไม่อยู่ทั้งครึ่งวันเช้าเลยค่ะ” หลินตอบไปแบบเซ็งๆ เพราะช่วงนี้เธอขาดแคลนวิตามินY หนุ่มๆ ในออฟฟิศก็ไปทำงานต่างจังหวัดกันหมด เจ้านายกับผู้ช่วยก็ดูจะไปด้วยกันไม่รอด
“แล้วบ่ายล่ะ”
“เดี๋ยวบ่ายคงเข้ามานะคะ”
“อืม... ขอบคุณนะครับ” ...วืดอีกรอบ... ทั้งๆ ที่ทำงานด้วยกัน ในห้องเดียวกัน แต่เจ้านายก็ยังหาเรื่องหลบหลีกไปจากเขาจนได้
หลังจากนั้น ชายหนุ่มก็เดินทางไปยังไซต์งานของตน เขารอจนถึงเวลาช่วงบ่ายที่ผู้เป็นนายควรจะอยู่ที่ออฟฟิศแล้ว จึงกดโทรศัพท์ไปหา
นภเกตน์ยอมรับสายอย่างไม่เต็มใจนัก เพราะอีกฝ่ายอาจมีงานด่วนมาปรึกษา “มีอะไร”
“เมื่อคืนคุณนภไปไหนมาครับ”
“นี่เวลางานนะ ถ้าคุณตฤณจะคุยเรื่องอื่น ผมจะวางหูเดี๋ยวนี้” ร่างโปร่งตอบกลับไปอย่างเย็นชา
“เดี๋ยวสิครับ! คุณนภ ได้โปรด... ฟังผมสักนิด!”
ตู๊ดๆๆๆ ปลายสายถูกตัดไปเรียบร้อยแล้ว
“โธ่เว้ย!” ...นอกเวลางานก็ไม่คุย เวลางานก็ไม่คุย แล้วนี่เขาจะทำยังไงดีวะ!
ภายในห้องทำงานประจำตำแหน่งของผู้จัดการแผนกวิศวกรรมเครือข่ายคอมพิวเตอร์นภเกตน์วางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ แล้วยกสองมือขึ้นกุมใบหน้า เขาจะหลบหนีปัญหาไปได้อีกสักเท่าไหร่กัน แต่จะให้เผชิญหน้าตอนนี้ เขาก็ยังไม่พร้อม
ลึกลงไปในหัวใจแล้ว เขากลัว... กลัวว่าเมื่อพูดคุยกันแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตฤณจะจบสิ้นลงจริงๆ เพราะตัวเขาไม่อาจทนเป็นของเล่นให้กับใครได้
“เจ็บชะมัด” ร่างโปร่งพึมพำ
เมื่อคืน... หลังจากที่ได้รับข้อความแรกจากตฤณและตอบกลับไป เขาก็ปิดโทรศัพท์มือถือไปจนถึงเช้า พอมาเช็กดู ถึงได้เห็นว่าอีกฝ่ายส่งข้อความมาบอกว่ารอพบตนอยู่ที่หน้าคอนโดมิเนียมนับสิบครั้ง ส่งมาทุกๆ ชั่วโมง
“คุณจะทำแบบนี้ทำไม... เพื่ออะไรกัน”
“ผมไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร”
“ผมชอบคุณนภเกตน์มากจริงๆ ...เชื่อผมเถอะนะครับ”คำหวานที่เสียงทุ้มกระซิบบอกยังวนเวียนอยู่ในความคิด... หากนั่นยิ่งย้ำเตือนให้ใจเจ็บ ก็ในเมื่ออีกฝ่ายกระทำไปในทิศทางตรงกันข้ามกับคำพูด
...โธ่เว้ย! ทำไมเขาถึงอ่อนแอมากขนาดนี้นะ
ก๊อกๆ
“คุณนภเกตน์คะ มีแขกมาขอพบค่ะ อร๊าย!” หลินยังพูดไม่ทันจบ เธอก็ถูกเบียดจนกระเด็น โดยหญิงค่อนไปทางสูงวัยที่ปราดเข้ามาแล้วยิ้มกว้าง
“น้องนภของย่า”
ร่างโปร่งลุกขึ้นพรวด “คุณย่า! มาทำอะไรที่นี่น่ะครับ!”
“ก็มาหาเจ้าพี แล้วก็เลยแวะมาหานภ”
“มาหาอาพี? เรื่องอะไรครับ”
“ก็เรื่องที่ให้นภมาทำงานต๊อกต๋อยแบบนี้น่ะซี่ ย่าจะให้พีย้ายนภไปเป็นผู้ช่วย”
นภเกตน์ชะงักกึก เขาเหลือบมองเลขาสาวที่กำลังยืนอ้าปากค้าง ดวงตาคู่สวยที่ประดับไปด้วยขนตาปลอมยาวงอนเบิกกว้าง “คุณหลิน ออกไปก่อนนะ” แล้วหันมาทางคุณย่าของตน “เชิญคุณย่านั่งก่อนดีกว่าครับ”
เข็มนาฬิกาเดินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาเลิกงานประจำวัน ตฤณซึ่งเพิ่งเดินทางกลับมาถึงออฟฟิศวิ่งตื๋อกลับมายังห้องทำงานของตนกับเจ้านาย แม้ตัวเขาคิดว่านภเกตน์คงจะกลับไปแล้วเพราะเขามาช้าไปถึงครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มวิ่งไปพลางพึมพำต่อว่าบวรวิทย์ซึ่งเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาเลิกงานช้าอยู่ในใจ
...แม่มเอ๊ย!!! วันนี้ก็พลาดอีกแน่! ทำไมไอ้ตูดใหญ่ต้องมามีปัญหาวันนี้ด้วยว้า! แต่ถ้าจะให้เขาทิ้งลูกน้องเพื่อเรื่องส่วนตัวก็คงจะไม่ได้
ที่หน้าห้องทำงานของตฤณกับเจ้านายของเขา เลขาสาวคนสวยยังคงนั่งอยู่ที่นั่น ซึ่งพอชายหนุ่มเห็นเข้าก็ถึงกับผงะ
“คุณหลิน! ทำไมยังไม่กลับ เกิดอะไรขึ้นครับ เจ้าหนี้มารออยู่ที่บ้านเหรอ” เขาถามออกไปด้วยน้ำเสียงสุดฉงน
“อื้ยยยยย! ก็รอคุณตฤณน่ะสิคร้า!” หลินลุกพรวดจากที่นั่ง แล้วตรงเข้าไปตะครุบตัวตฤณไว้ทันที
“เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น!”
เลขาสาวโวยวายพร้อมน้ำตาไหลพรั่งพรู แบบไม่แยแสต่อเครื่องสำอางที่เธอโบ๊ะไว้แม้แต่น้อย “...คุณตฤณต้องทำอะไรสักอย่างนะค้า หลินไม่อยากไปอยู่ชั้นบน โฮวววว! หลินอยากทำงานกับพวกคุณทุกคน ชั้นนี้หนุ่มๆ เยอะกว่าตั้งเยอะ แล้วทุกคนก็น่ารัก ชั้นบนน่ะ มีแต่แก่ๆ ชอบแต๊ะอั๋ง หลินไม่เอานะค้า ฮือออ” ...และสำคัญที่สุด ถ้าทำงานข้างบน ต่อมจิ้นของเธอก็จะเหี่ยวและฝ่อหมดน่ะซี
“แล้วคุณหลินจะย้ายไปทำไมล่ะครับ!”
“ก็คุณนภเกตน์น่ะสิค้า! คุณนภเกตน์จะย้ายไปทำงานกับผู้บริหารชั้นบนอะค่า โฮ... ถ้าคุณนภเกตน์ย้าย หลินเป็นเลขา จะมานั่งสวยอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะค้า ฮือออ”
หัวใจของร่างสูงร่วงวูบ วินาทีนั้นเขาเข้าใจความรู้สึกของปลาช่อนที่ถูกทุบหัวทันที เขายกมือขึ้นจับหัวไหล่เล็กของหญิงสาวแล้วเขย่าแรงๆ “ว่าไงนะคุณหลิน! นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ!”
เลขาสาวไม่ยอมแพ้ เธอยกสองมือขึ้นบิดหูของตฤณบ้าง “หลินจะล้อคุณตฤณเล่นทำไมค้า ฟังหลินสิคะ ฟัง! ฮืออออ... คุณตฤณต้องทำอะไรสักอย่างนะคะ ขอร้องคุณนภเกตน์ อย่าปายยยยย โฮววววว”
ชายหนุ่มชาวาบไปทั้งร่าง... “คุณนภ... จะย้ายแผนกงั้นเหรอ”
“หูตึงเหรอค้าคุณตฤณ หลินแหกปากบอกคุณอยู่นี่ไงล่ะค้า!”
“ผม... ผม... ผมจะทำ... ยังไงดี...” ร่างกายของเขาเหมือนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมากะทันหัน สมองเบลอไปหมด เจ้านายกับเขา... พวกเขาแตกต่างกันมาก แล้วคนอย่างเขาจะเอาอะไรไปรั้งเจ้านายไว้ได้ล่ะ
ตัวเขามันก็แค่หญ้า แต่นภเกตน์น่ะ อยู่สูงเทียบดวงตะวันบนท้องฟ้า
“ไปคุยกับคุณนภเกตน์สิค้า!” เธอจับไหล่หนาเขย่าบ้าง “หลินว่าทุกคนในแผนกก็คงไม่เห็นด้วยนะคะ!”
“...คุณนภ ผมยังไม่มีโอกาสได้เจอเลย ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ตฤณทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ แล้วยกมือขึ้นกุมใบหน้า “เวลาหลังเลิกงานแบบนี้ เขาไปไหนก็ไม่รู้”
“วันนี้หลินเห็นคุณนภเกตน์ออกไปพร้อมกับคุณแม่ของท่านประธานน่ะค่ะ” หลินดึงเก้าอี้มานั่งเหี่ยวข้างๆ กันกับร่างสูง “ส่วนตารางงานพรุ่งนี้ คุณนภเกตน์ต้องบินไปเชียงใหม่แต่เช้า กลับมาก็คงเย็น อาจจะไม่เข้าบริษัทเลยก็ได้นะคะ หลินจะบอกคุณตฤณได้แน่นอนพรุ่งนี้น่ะค่ะ”
“อืม ขอบคุณนะครับคุณหลิน... คุณหลินกลับไปก่อนเถอะครับ” ตฤณลุกขึ้นแล้วเดินโซเซเข้าห้องทำงานของตนไปอย่างอ่อนแรง เขาตรงไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา แล้วปิดตาลง
...จะทำยังไงดีวะชีวิต!
ร่างสูงย้อนนึกไปถึงการพบกันในวันแรก... ซึ่งเขาไม่ชอบขี้หน้านภเกตน์เอาเสียเลย หากในวันนี้ ใบหน้านภเกตน์กลับเป็นสิ่งที่เขาอยากเห็นทุกวัน ทุกเวลาไปแล้ว
“ผมรักคุณ! ทำไมไม่เข้าใจบ้างแวร้!”
ตฤณบ่นพึมพำกับตนเอง ก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย แต่เพียงสองชั่วโมงหลังจากนั้น เขาก็ดันฝันร้ายเข้าให้
ภาพที่ปรากฏขึ้นในความฝัน คือภาพของร่างโปร่งบางที่หันหลังเดินไปจากเขาช้าๆ ส่วนตัวเขาติดหนึบอยู่ในบ่อโคลน กำลังตะเกียกตะกายขึ้นไปบนฝั่งสุดแรง
“คุณนภเกตน์ อย่าไป! ได้โปรดฟังผม!”
ใบหน้าหวานรูปไข่หันกลับมาช้าๆ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “...หยุดล้อเล่นซะที”
เจ้านายกำลังเดินจากไป ไกลออกไปจนจะลับสายตาไปในไม่ช้า หากพอเขาปีนขึ้นมาจากบ่อโคลนได้ก็พยายามวิ่งให้เร็วที่สุด แต่วิ่งเท่าไหร่ก็ไม่ได้ใกล้อีกฝ่ายเข้าไปเลยสักนิด “ไม่! ผมไม่ได้ล้อเล่น!”
“ผมรักคุณ!” ชายหนุ่มตะโกนสุดแรง
เฮือก!
ตฤณสะดุ้งสุดตัว เขาลุกขึ้นนั่งแล้วหอบแฮก เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว “โธ่เว้ย!” เขายกมือขึ้นถูใบหน้าหลายๆ ครั้งเพื่อเรียกขวัญกลับสู่ร่าง จากนั้นก็เหลือบไปเห็นนาฬิกา “เฮ้ย! ชิบหายแล้ว เผลอหลับไปตั้งสองชั่วโมง!” ร่างสูงลุกพรวด แล้ววิ่งออกจากห้องทำงานไปดักรอเจ้านายที่หน้าคอนโดมิเนียมเหมือนเมื่อวาน
ชายหนุ่มหอบหนักๆ วิ่งไปวิ่งมาเป็นแมวติดจั่นระหว่างเสาไฟที่ตรงด้านหน้าตึกคอนโดมิเนียม
“อ้าว! ยังไม่คืนดีกับแฟนอีกเรอะ พ่อหนุ่ม” ลุงยามคนเมื่อวานตะโกนถามพลางกวักมือเรียก
ร่างสูงส่ายหน้ารัวๆ แล้วทำตาละห้อย “ยังไม่ได้เจอเขาเลยครับ ขนาดทำงานที่เดียวกันแท้ๆ”
“พ่อหนุ่มทำงานอะไรล่ะ ถ้าเขาเป็นนาย พ่อหนุ่มเป็นยาม แล้วจะได้เจอกันมั้ย”
“ผมเป็นผู้ช่วยของเขานะครับพี่ ทำงานห้องเดียวกันเลย” ตฤณถอนหายใจ “แต่นี่เขาก็จะย้ายตำแหน่งหนีผมไปแล้ว”
“โธ่! พ่อหนุ่มเอ๊ย ถ้าแฟนคุณเขารักคุณ ยังไงเขาก็หนีหัวใจของเขาไปไม่พ้นหรอกน่ะ”
“...เขารักผมรึเปล่าก็ไม่รู้น่ะสิ” ร่างสูงเริ่มครวญ
“อ้าว! แล้วเป็นแฟนกันได้ยังไง”
“...ผม...” ...มั่วเอาน่ะสิพี่จ้อน เอ๊ย จอห์นนี่... จะแกล้งเจ้านาย แต่ดันมาตกหลุมรักเขาเข้าซะเอง
“แต่เขาก็ยอมเป็นแฟนกับพ่อหนุ่มใช่มั้ยล่ะ ถ้าเขาไม่ชอบไม่รัก ก็คงไม่ยอมพ่อหนุ่มหร้อก!” ลุงยามมองตฤณด้วยความสงสารจับใจ “...นี่ๆ ...พ่อหนุ่มก็ใช้วิธีเดิมสิ ทำให้เขามาเป็นแฟนได้ยังไงล่ะ”
“หา!”
“ว่าแต่มีรูปมั้ย เผื่อผมจะจำได้”
“รูปใครครับ”
“วุ้ย รูปแฟนของพ่อหนุ่มน่ะสิ”
มือหยาบล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดู ก่อนจะเบิกตาโพลง... เพราะในโทรศัพท์นั้นยังมีรูปหมิ่นเหม่ของเขากับนภเกตน์ รูปที่เขาตั้งใจจะถ่ายไว้แบล็กเมล ตั้งแต่เมื่อตอนที่ทำงานโพรเจกต์ร่วมกันใหม่ๆ ในตอนนั้นนภเกตน์ตั้งใจจะไปฟ้องประธานพีรพัฒน์ด้วยความเข้าใจผิดว่าเขาแอบดูหนังโป๊ในที่ทำงาน เขาเลยถ่ายภาพเซตนี้ไว้
...จริงสิ... ถ้าใช้วิธีเบลอเข้าชนเหมือนที่ใช้แต่แรก อย่างน้อยนภเกตน์ก็น่าจะยอมคุยกับเขาล่ะ... ตฤณเผลอยิ้มกว้าง
“ไหนๆ” ลุงยามชะโงกหน้าเข้ามาดู
“อรั๊ยยย! ภาพลับ ดูไม่ได้นะพี่จ้อน!” มือหยาบรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง
“จอห์นนี่เว้ย ไม่ใช่ จ้อน! แต่แหม... ร้ายจริงนะพ่อหนุ่ม อย่าบอกนะเนี่ย ว่าไปมั่วแบล็กเมลเขามาเป็นแฟนน่ะ”
“โหย พี่... เปลี่ยนอาชีพไปเป็นนักสืบหรือหมอดูเถอะครับ... ก็เพราะงี้แหละ เขาถึงได้โกรธผมนี่ไง”
ลุงยามตบไหล่หนาแรงๆ หลายๆ ที “มันไม่สำคัญหรอกน่า ถ้าพ่อหนุ่มรักจริง และพร้อมจะแสดงความจริงใจกับเขาน่ะ แต่ต่อไปก็อย่าหลอกเขาอีกละกัน... อ่ะ ไม่ดูรูป แล้วบอกหน้าตาแฟนคุณมาได้มั้ย”
“ตัวขาวจั๊วะ... หน้าเล็กนิดเดียว แก้มป่องๆ ปากอิ่มๆ สีแดงแจ๊ดเลยครับ... ตากลมโตเหมือนลูกหมาเลย... ตัวสูงเพรียว... หอมด้วย” ร่างสูงพร่ำเพ้อตาลอย
“เฮ้ยๆ ลดหน้าหื่นๆ ลงมาหน่อย พี่กลัว!” ลุงยามหัวเราะ “แต่ว่า อืม... ไม่คุ้นเลยแฮะ สงสัยเพราะพี่เฝ้ากะดึกตลอด เลยไม่ค่อยได้เห็น”
“ถ้าพี่เห็นเขาสักครั้งต้องจำได้แน่ครับ” ร่างสูงพูดอย่างภูมิใจ
“พ่อหนุ่มคงจะรักเขามากสินะ อดหลับอดนอนมาเฝ้าแบบนี้”
“...รักจนจะบ้าแล้วล่ะครับ เฮ้อ...”
“ถ้ารักแล้วก็อย่ายอมแพ้นา สู้ให้ถึงที่สุด มีห้องตามถึงห้อง มีงานตามถึงงาน มีบ้านตามถึงบ้าน รักแท้แพ้ลูกตื๊อ พ่อหนุ่มต้องสู้ให้ถึงที่สุด ถ้าสู้สุดตัวแล้วเขายังโกรธ พ่อหนุ่มจะได้ไม่เสียใจ อย่างน้อยก็พยายามถึงที่สุดแล้วน่ะ”
ตฤณยิ้มบาง “ขอบคุณนะครับพี่จอห์นนี่”
ชายหนุ่มผิวสีแทนนั่งหลับๆ ตื่นๆ อยู่ในป้อมยามกับลุงยามไปจนเกือบเช้า แล้วจึงขอตัวกลับไปนอนพักสักชั่วโมงสองชั่วโมง เพื่อที่จะได้มีแรงออกไปทำงานประจำวัน
TBC~*
ตามง้อต่อไปนะพี่ตฤณ วิธีธรรมดาๆ แบบพระเอกใช้กับแกไม่ได้แล้วแหละ 55555555 //จิบชา
พี่ตฤณจะไปตามว่าที่เมีย(?) กลับสู่อ้อมอกด้วยวิธีไหน โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า จุ๊ฟฟฟฟฟ
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 616566 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก