หัวข้อ: แจ้งข่าว++ B e c a u s e_O f_Y o u . . .' ซ น ' [ตอนพิเศษ 1.2] 11-8-15 P.13

[pogpax]

 

[littlepink]

อ่านจบแล้ว สนุกกกกก น้องซนใจอ่อนสักที แต่แอลทำแบบนี้ไม่ไหวเลย สงสารโก้ด้วย เฮ้อออออออ แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยดีแหละนะ

[cirrus]

สงสารน่าน ส่วนซน สมควรโดนแบบนี้ล่ะ!!!! ต่อไปก็ตามง้อน่านซะ ดราม่ามากกก หมดมาม่าไปเป็นลังแล้ว 

[zuu_zaa]

 

[propg]

หูยยยย ชอบเรื่องนี้มากเลย อ่านแล้วก็รักซนตั้งแต่แรกเลย ไม่รู้ทำไมตกหลุกรักตัวละครนี้มากๆ
ถึงน้องจะมีบางอย่างที่แรกๆไม่ค่อยโอแต่ก็รักน้องอยู่ดี55555555

ชอบตอนช่วงนั้นมากๆเลยที่เป็นฉากสอบสัมภาษณ์
แล้วซนทำแบบร้องไห้ตัวงอปวดท้องอ่ะ นี่ร้องไห้ตามเลย รู้สึกว่ามันบีบคั้นอารมณ์มากๆ มันเจ็บไปหมด 

แต่ชอบบทพี่น่านนะเวลากวนใส่น้อง คือดูน่ารักมากเลย ชอบแกล้งน้องตลกดี อ่านแล้วต้องอมยิ้มตลอดเวลาเลย .///.

รอตอนพิเศษน้า 

[ขนมโก๋]

 

[iamtsubame]

น่ารักมากกกกกกกก อ่านรวดเดียวจบเลย จุใจมาก
ขอตอนพิเศษหลายๆตอนได้ม้ายยยยยยยยย

[p_phai]

เพราะความรัก เป็นเรื่องเข้าใจยาก

[candyon]

Because of you ซน ตอนพิเศษ

“กูเห็นหนวดมึงแล้วขนลุก” ผมพูดขึ้นตอนเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดเสื้อกล้ามกับบ็อกเซอร์

ในมือมีที่กวนหนวดเตรียมไว้เพื่อสังหารคนตรงหน้า น่านฟ้าหัวเราะขำเบาๆก่อนจะมองรูปที่ถูกแขวนไว้ตามฝาพนัง รูปส่วนใหญ่เป็นรูปธรรมชาติที่ผมเคยถ่ายไว้ หลายๆใบเป็นรูปที่ผมกับมันเคยไปด้วยกัน


“รูปนี้ตลก มึงอัดมาทำไม” มันไม่ตอบคำถามผมเรื่องหนวด แต่ชี้นิ้วไปที่รูปรูปนึง มันเป็นรูปที่ไม่ได้มีความชัดเจนเลยสักนิด หน้าผมกับหน้าไอ้น่านเบลอทั้งคู่แต่ช่วงเวลาก่อนถ่ายผมแค่รู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ดีช่วงหนึ่งเท่านั้น  ภาพถ่ายเป็นสิ่งที่คอยย้ำให้เรานึกถึงช่วงเวลาที่เราอยากจดจำ และช่วงเวลาของผมกับน่านฟ้ามันก็มีหลายช่วงเหลือเกินที่มันเป็นความทรงจำที่ดี หนึ่งในนั้นก็เป็นภาพเบลอๆตรงหน้านี่แหละ


“พูดเฉไฉทำไม มึงจะไม่โกนหนวดเหรอ” ผมเกลียดการเปลี่ยนประเด็นของมัน

“เปล่า...แต่กูแค่รู้สึกว่าการที่กูไว้หนวดมันดูเท่มากๆ”

“มึงเข้าใจไปเองคนเดียวอ่ะดิ มา..กูจะโกนให้”

“แล้วมือมึงอ่ะไม่เจ็บแล้วเหรอ...”

“ก็....เจ็บ แต่กูทนได้มากกว่าการเห็นหนวดมึงทิ่มตากู..” ผมลากคนตัวโตให้เดินเข้ามาในห้องน้ำ ก่อนจะขยับตัวเองขึ้นนั่งบนเคาเตอร์ล้างหน้า แล้วลากไอ้หน้าหนวดมาไว้ตรงหว่างขา หนีบมันไว้ไม่ให้ดื้อหรือขยับตัวไปไหน น่านฟ้ายิ้มละมุนแล้วเอามือสองข้างจับเอวอย่างว่าง่าย

“ทำไมถึงอยากโกนอะไรขนาดนั้นวะ” ก็เคยบอกไปหลายรอบแล้วว่าไม่ชอบที่มันทิ่มผิว ผมไม่ตอบ แต่เอาครีมโกนหนวดมาป้ายที่คางมันแทน “ว่าไงครับ ทำไมถึงอยากให้ผมโกนหนวดขนาดนั้น”

“อะไรของมึง” ผมถามไอ้น่านพร้อมเตะมันไปที สายตาคนตรงหน้าออกจะเจ้าเล่ห์ค่อนไปทางหื่นกาม ผมเกลียดสายตารู้ทันของมันฉิบหาย “เงียบๆไปก็ไม่มีใครเขาบอกว่ามึงเป็นใบ้หรอกน่าน”

“เอ้า ผมผิดเหรอครับที่ผมอยากรู้ว่าคุณให้ผมโกนหนวดทำไม ก็แค่บอกความจริงว่าลึกๆ...”น่านฟ้าเงียบเสียงลงเล็กน้อยก่อนจะเอาหน้าที่เต็มไปด้วยครีมโกนหนวดขยับลงมาใกล้หูผม “คุณ...ต้องการอะไรกันแน่”

ผมเอียงคอหนี ทุบไอ้น่านไปทีแล้วผลักอกมันออก

“อยู่นิ่งๆเป็นไหม”

“ได้ครับผม” เกลียดเวลามันพูดเพราะ นั่นหมายความว่ามันกำลังกวนตีนหรือไม่ก็จริงจัง แต่คราวนี้คือกวนตีน

“มึงมันกวนตีน”

“ผมเปล่ากวน ผมแค่อยากรู้ความจริง”

“อ๊ะ..” ผมเผลอหลุดปากครางออกมาเบาๆตอนที่น่านขยับตัวชิดผมมากขึ้น มันรู้ว่าผมต้องการอะไร แต่ว่าความกระดากอายยังคงมีอยู่เลยงับปากเลือกที่จะไม่พูดแทน

“โกนหนวดก่อนได้ไหมน่าน”

“โกนหนวดเสร็จแล้วทำอะไรต่อเหรอ” ผมคิดผิดหรือเปล่าวะที่ปล่อยให้มันเข้ามาในห้องแล้วพูดจากวนตีนผมแบบนี้ ผมเคาะที่โกนไปที่หัวน่านฟ้าทีนึงก่อนหนีบเอวไอ้น่านไว้ให้อยู่นิ่ง เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ไอ้คนตรงหน้าก็ขยับไม่เลิก

“อย่ากวนตีนได้ป่ะล่ะ”

“เปล่ากวน ก็ถามดีๆนะ” น่านฟ้าเอียงคอตามที่กวนหนวดเพื่อให้ผมโกนให้เขาได้ง่ายขึ้น สายตามันสื่อออกมาได้ดีที่สุดว่าหลังจากนี้เราทั้งคู่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตัวผมเองก็ไม่ได้ปฏิเสธสิ่งที่เราทั้งคู่ต่างต้องการหรอกนะครับ เพราะสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ผมโหยหามันมาตลอด

“อย่ายุกยิกได้ไหมเนี่ย”

“เปล่ายุกยิกสักหน่อย”

“แต่มือมึงไม่ได้บอกว่าเปล่าเลยน่าน” ผมปัดมือไอ้น่านออกจากเอวที่กำลังพยายามสอดเข้าในเสื้อ

“ไม่ได้เหรอ...” แล้วมันก็เข้าโหมดดราม่า “กูก็แค่คิดถึงมึง...แค่ทำกันในแบบที่คนรักกันเขาทำกันไม่ได้เหรอวะ” ถ้าบ้านเรามีรางวัลออสก้าผมว่าคนที่ควรจะได้รางวัลคือมันเลย แม่งแสดงเก่งเหลือเกินทั้งสีหน้า ท่าทาง คำพูด แต่มือไม่ได้หยุดการกระทำของตัวเองสักนิด

“ตอแหลจริงๆ” ผมโกนหนวดให้น่านฟ้าจนเสร็จ จับหน้ามันหันซ้ายที ขวาที ก่อนจะเอามือลูบทั่วคาง คลำๆดูว่ายังมีตออะไรเหลืออยู่ไหม มันมองการกระทำผมพร้อมกับเลิกคิ้วถาม

“ได้ไหม”

“ถ้าบอกว่าไม่ได้ล่ะ”

“ก็ทำอยู่ดี”

“เหอะ...แล้วจะถามทำไม” ผมพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะกอดน่านฟ้าทั้งตัว เอาขากอดเอวมันแน่น “ที่เตียงนะกูไม่ชอบท่าพิศดาร”

ถึงมองไม่เห็นหน้ามันแต่ผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าไอ้น่านกำลังยิ้ม เสียงหัวเราะเบาๆพร้อมกับความรู้สึกที่ทุกยกตัวขึ้น ผมกอดเอวมันแน่นเพียงไม่กี่วินาทีก็รับรู้ถึงเบาะนิ่มกับกลุ่มหมอน เราสองคนมองหน้ากันในแบบที่ไม่ได้มองมานาน น่านฟ้าดูโตขึ้น แต่แววตาที่ส่งมาให้ยังคงเป็นน่านฟ้าคนเดิม คนที่บอกว่ารักผม

“คิดถึง” ตอนที่อยู่ในรถผมกับมันยังไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่ากอดเลยครับ ขนาดจะจูบกันก็ยังไม่ได้จูบเพราะเจอรปภ.ไล่ให้เอารถไปเก็บก่อน

“มากไหม” ไม่บ่อยนักหรอกที่ผมจะเล่นกับมันแบบนี้ น่านฟ้ายิ้มอีกแล้ว ผมชอบรอยยิ้มมัน จะพูดให้ถูกคือชอบทุกอย่างที่เป็นมันนั่นแหละ น่านฟ้าโน้มหน้าลงมา ปลายจมูกโด่งของมันเกลี่ยลงตามผิวแก้มให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมานิดหน่อย เสียงกระซิบว่าคิดถึงยังมีมาให้ได้ยินอยู่เรื่อยๆ “ถามว่ามากไหม...”

“มากครับ...มากที่สุด”

“แล้วเมื่อไหร่จะจูบ ลีลาท่าเยอะอยู่นั่น”

“เอ้าคุณอยากจูบผมทำไมคุณไม่จูบเอง”

“เปล่าซะหน่อย แค่ถามดูเฉยๆ” หมั่นไสมันว่ะคิดว่าตัวเองอยู่เหนือผมหรือไง

“เหรอครับ” มันกวนตีนอีกแล้ว แต่ก็ไม่ได้ท้วงอะไรเพราะริมฝีปากได้รูปกำลังก้มลงบรรจงจูบแผ่วเบา ความร้อนจากปลายลิ้นพร้อมกับเสียงลมหายที่กำลังผสานเข้าออกใกล้เคียงกัน เสียงหัวใจเต้นระรัวราวกับว่ามันเป็นครั้งแรกของเราสองคน น่านฟ้ายกขาทั้งสองข้างของผมให้ดันขึ้นตั้งฉาก มือสอดเข้าไปในบ็อกเซอร์อย่างไม่ได้ทักถามอะไรผมก่อน ยอมรับว่าตอนนี้ตัวเองทั้งตื่นเต้นทั้งรู้สึกเขิน มือทั้งสองข้างก็ไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ที่ไหนมันดูเกะกะไปหมด ทั้งๆที่เคยมีอะไรกันมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่แค่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในรอบ 1 ปี มันก็เลยรู้สึก.... “เขิน???”

“เชี่ยไม่ใช่เหอะ”

“หึ”

“มันไม่ใช่...อ๊า...” ผมอ้าขารับสัมผัสจากน่านฟ้ามากขึ้น มันอมยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วจูบแก้มผมเน้นๆหลายที

“มึงน่ารัก”

“กูรู้ตัวน่า เลิกจ้องสักที” ผมอายสายตามันจนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปิดตาไอ้น่านไว้ ได้ยินมันหัวเราะน้อยๆพร้อมกับมือผมที่ถูกดึงลงแล้วแทนที่ที่ด้วยนิ้วมือประสานกันและกันแทน สัมผัสที่รู้สึกเต็มตื่นที่สุดคือความเสียวที่ตีวนอยู่ที่ช่องท้องน้อยพร้อมความสุขจากการที่น่านฟ้าขยับมือเร็วขึ้นทำให้ผมโผเข้ากอดมันอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ แต่ทุกอย่างก็ดับวูบเพราะคนขี้แกล้งอย่างมัน

“กูไม่ปล่อยให้มึงไปก่อนหรอกนะซน”

“เชี่ย” ผมกัดไอ้น่านอย่างไม่คิดว่าจะกลัวมันเจ็บ มันร้องเสียงดังก่อนจะเขกหัวผมมาที เขาเอื้อมมือไปควานหาถุงยางกับเจลในกระเป๋าเป้ ผมมองตามมันอย่างสงสัยว่าทำไมมันถึงพกของแบบนี้มาด้วย มันรู้รึไงว่าจะบังเอิญเจอผมที่นี้

“สงสัย??”

“ก็แหงดิ...แต่กูไม่อยากรู้หรอกว่าก่อนหน้านี้มึงใช้กับใคร” ผมไม่ว่าอะไรมันหรอกนะครับ 1 ปีที่ห่างกันมันก็มีบ้างแหละคนเราที่จะมีอะไรคนอื่น ขนาดคิดว่าจะไม่เสียใจนะแต่สุดท้ายก็รู้สึกแย่อยู่ดี

“ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้”

“เปล่าสักหน่อย ไม่ได้ร้อง ไม่ได้ว่า...”

“กูมีมึงคนเดียวนะซน ที่ผ่านมามึงจะหาว่ากูโกหกก็ได้แต่กูไม่เคยมีใครนอกจากมือตัวเองกับจินตนาการถึงมึง” ผมไม่อยากจะเชื่อคนแบบมันหรอกครับ แต่ถ้าการที่มันโกหกแล้วทำให้ผมรู้สึกดีผมก็คิดว่าได้ผล

“คนอย่างมึงเนี่ยนะ”

“ก็คนอย่างกูนี่แหละซนที่แม่งพอจะทำทีไร ก็คิดถึงแต่มึง ส่วนไอ้เจลกับถุงยางกูซื้อไว้ตั้งแต่ที่รู้ว่าจะมาชุมพรแล้ว กะว่าพรุ่งนี้จะไปอ่อยคนแถวๆคณะวิศวะดู แต่ไม่คิดว่าจะมีคนมาตามง้อก่อน”

“กูเปล่าง้อ กูแค่...บังเอิญผ่านมา”

“แล้วหมวกกันน็อคที่ขว้างมาล่ะ”

“ก็....”ผมอึกอักไม่รู้จะพูดแก้ตัวว่าอะไร “อะไรนักหนาเล่า” เลยแกล้งหัวเสียใส่พร้อมกับทุบมันไปที

“ก็ไม่ได้อะไรหรอกครับ แค่จะบอกว่า คืนนี้จัดหนักแน่นอน ไม่ต้องห่วงพี่นะ” ใครห่วงมึงงงงกัน

ผมมองมันที่กำลังใช้ปากฉีกถุงยาง สายตาที่ส่งมาให้เต็มไปด้วยความรู้สึกเร่าร้อน กลิ่นอายของความคิดถึงคลุ้งเคล้าไปทั่วห้อง ความรู้สึกเย็นวาบทำให้ผมหลับตาหนีความอายอีกครั้ง มือสองข้างเอื้อมไปหยิบหมอนมาปิดหน้า มันอายนะครับ ไม่คิดว่าจะอายแบบนี้

“เอาหมอนออกได้ไหม” ผมส่ายหัวบอกมันเป็นคำตอบแทน

“...น่าน..”

“เอาหมอนออกครับ” คราวนี้มันไม่พูดเปล่ามันดึงหมอนผมออกด้วยตัวเอง ก่อนอะไรบางอย่างที่ถูกแทนที่ด้วยนิ้วกับความรู้สึกจุกเข้ามาแทนที่

“เจ็บ..” ในความหมายมันคือความรู้สึกนั้นจริงๆ น่านฟ้าหยุดและปล่อยให้ผมปรับตัวให้ได้ก่อนแต่สีหน้าบิดเบี้ยวของมัน ผมรู้ดีว่ามันก็คงอดทนอดกลั้นอยู่ไม่น้อย แต่มือหนาก็ยังยกขึ้นลูบปาดเหงื่อให้อย่างทะนุถนอม ชอบที่มันอ่อนโยน ชอบที่มันเอาใจใส่แบบนี้ “พร้อมแล้ว”

“แน่ใจ” มันเลิกคิ้วถาม  ผมเองก็พยักหน้า สัมผัสเดิมๆที่รู้จักกำลังเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไป 1 ปีให้เอ่อล้น ภาษากายของน่านฟ้าเป็นตัวบอกได้ดีที่สุดว่ามันคิดถึงผม เราสองคนเรียกร้องกันและกันไม่หยุด ต่างคนก็ต่างดำดิ่งสู่ห้วงความสุขสม



ครั้งแล้ว ครั้งเล่า


“รัก” คำกระซิบสั้นๆแต่มีความหมายมากที่สุด

“มากไหม”

“ที่สุดครับ” ผมยิ้มรับกับคำตอบของคนขี้เอาใจ ก่อนจะผลอยหลับไปพร้อมกับความอบอุ่นที่โหยหามาตลอด








“อื้อ อย่ากวนน่าน่าน จะนอน” ถึงไม่ต้องลืมตาขึ้นดูก็รู้ว่าคนที่กวนผมอยู่คือใคร สัมผัสเบาๆจากปลายนิ้วหรือไม่ก็ปลายจมูกที่คลอเคลียไม่หยุดทำให้ผมหงุดหงิด “น่านฟ้า....”

พูดแล้วก็ไม่ฟังชอบให้ขึ้นเสียง แต่ขนาดขึ้นเสียงแล้วคนบ้าก็ยังเป็นคนบ้าอยู่วันยันค่ำ ผมเลยดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า แต่แทนที่มันจะล้มเลิกความคิดที่จะกวนผม ไอ้น่านกลับหมุดเข้ามาในผ้าห่ม ไม่รู้คิดว่าที่กำลังทำอยู่เนี่ยโรแมนติกหรือไงวะ แต่สำหรับผมแล้วคือ

“กูร้อนนนนนนนนนน”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ยังมีน่ามาหัวเราะ

“อะไรของมึงน่าน กูจะนอนเนี่ย เหนื่อย”

“ไม่เรียนเหรอ สายแล้ว”

“ไม่เว้ย กูขี้เกียจ พรุ่งนี้วันเสาร์”

“แต่วันนี้วันศุกร์” คือกูก็รู้ไหมว่าวันนี้วันศุกร์ไม่งั้นกูจะบอกมึงได้ไงว่าพรุ่งนี้วันเสาร์

“ศุกร์แล้วไงก็กูไม่อยากไปอ่ะ” ผมเบ้ปากมองหน้าไอ้คนที่บอกว่ามาสัมนา “แล้วมึงอ่ะ ไม่ไปสัมนาห่าเหวไรนั่นหรือไง”

“ขี้เกียจ”

“แล้วก็มาด่ากู สันดาน จะนอนแล้วอย่ากวนได้ป่ะวะ” ผมบอกมันแค่นั้นก่อนจะหลับตาลงอีกรอบ ไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่ากับการได้เถียงไอ้น่านตอนตื่น หรือกวนประสาทมันตอนนอนเลยครับ มันเป็นสิ่งที่ผมรับรู้ว่ามันอยู่ตรงนี้ อยู่ใกล้ๆผม “อ๊ะ...”

“ขอสองนาที” ความเย็นของโลหะถูกทาบลงบนปาก สิ่งที่สัมผัสทำเอาผมลืมตาขึ้นมาดูว่ามันคืออะไร “นะครับ”

แหวนเงินถูกยกให้เห็นอยู่ในระดับสายตา ผมพยายามกลั้นยิ้มโดยการดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดปากตัวเอง

“อะไรอ่ะ”

“ปลอกคอ”

“สัส กูถามดีๆนะน่าน”

“มึงก็เห็นอยู่แล้วว่ามันคือแหวน จะถามทำไม ทำตัวเหมือนคนโง่ตลอด”

“ด่ากูเหรอ”

“แล้วมึงคิดว่ากูด่าใครล่ะ” ทำไมน่านฟ้านับวันก็ยิ่งกวนตีนวะ แม่งติดสันดานเสียๆแบบนี้มาจากไหน

“น่านมึงอย่ากวนตีนได้ไหม”

“มีเมียกวนตีนมันก็ต้องรู้ทัน”

“ใครเมียมึง สัส กูเกลียดคำนี้ แค่แฟนก็พอไหม” ไม่ใช่ไม่ยอมรับสถานะตัวเองที่ต้องเป็นฝ่ายไหนนะครับ แต่บางทีผมก็อยากให้มันถนอมความรู้สึกผมบ้าง

“ครับๆ ไม่กวนแล้วก็ได้” มันยกมือยอมแพ้ แล้วขยับลุกขึ้นนั่งดีๆ “แหวนอันนี้กูซื้อให้มึงตั้งนานแล้ว ไม่มีโอกาสให้สักที”

มันพูดเสร็จก็ดึงมือผมไม่จับ ก่อนจะใช้นิ้วโป้งลูบเบาๆที่ข้อนิ้วผม

“.......”ตื่นเต้น ไมนักบ่อยหรอกที่คนแบบมันจะทำซึ้งอะไรแบบนี้ แต่ถ้าพูดกันตามความจริง ผมกับมันไม่เคยมีโมเม้นแบบนี้ด้วยซ้ำ เพราะที่ผ่านมาสถานะของผมกับมันไม่เคยชัดเจน ไม่เคยมีสิ่งของที่แสดงออกให้เห็นว่าเราเป็นเจ้าของกันและกัน “ซน”

“อะไร”

“เขินเหรอ”

“เหอะ..คนอย่างกูเนี่ยนะ” โคตรเขินเลยเหอะแม่งงงงงงงงงงงงงงงงง แต่เรื่องอะไรจะบอกมันวะ บอกมันผมก็แพ้ดิ

“หึ ไม่เขินก็ไม่เขินดิ” แล้วจะยิ้มกวนตีนหาพระแสงอะไร ผมถีบมันไปที มันเลยเลิกทำหน้าล้อเล่นใส่ผม

“ผมน่านฟ้า” อยู่ๆมันก็พูดชื่อตัวเอง “ผมสัญญาว่า...”

“หยุดๆ พอเลยครับ กูไม่ใช้ภัทรธิดาที่ต้องการคำสัญญาเป็นหลักประกัน กูไม่อยากได้คำสัญญาของมึงมาผูกมัดตัวมึงไว้กับกูหรอกน่าน กูแค่ต้องการปัจจุบันก็พอ อนาคตกูไม่รู้ แต่เอาแค่ปัจจุบัน ปัจจุบันว่าตอนนี้ใจมึงคิดยังไง” ผมยกมือจิ้มไปที่แผงอกมันทีนึง น่านยิ้มแล้วจูบเบาๆที่หลังมือ

“กูรักมึงครับซน”

“ก็แค่นั้นแหละ เอ้า ใส่แหวนซักที กูจะได้นอน” ความรักของผมกับน่านฟ้ามันไม่เคยหวานหรอกครับ เลี่ยนสุดก็คงได้แค่เท่านี้...ล่ะมั้ง

“อ่าวว แล้วมึงไม่บอกรักกูมั้ง”

“มึงสำคัญขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ เลิกนัวกูได้แล้ว กูจะนอนน่านนนนน”







THE END…..

[❣☾月亮☽❣]

   กรี้ด แค่นี้ก็ฟินแทบตายแล้วค่ะ

น้องซนมันกวนจริงๆ กวนกว่าพี่น่านอีก ฮ่า ขอบคุณค่ะ เป็นตอนพิเศษที่ฟินมาก

[Mouse2U]

..

เราชอบคำพูดติดปากของพี่น่านที่ว่า 'มึงน่ารัก' จังเลยค่ะ อ่านไปก็รู้สึกเลยว่าพี่น่านเนี่ยเอ็นดูน้องซนมากๆ กับอาการเขินนะ..แต่กลบเกลื่อนทำเป็นโวยวายใส่กันตลอด ^^ เราว่ามันเป็นอะไรที่น่ารักสุดๆ ไปเลยค่าาา แถมเวลาหยอกกันนี่แบบทำเราเขินแล้วเขินอีกตามไปด้วยเลยนะคะ >\\< งื้อออ ได้เห็นทั้งสองคนกลับมารักกันแบบนี้ดีจังเลยเน้ออ..

ขอบคุณค่าา

[icecreamii8_]

ซนนนน มึงเขินกลบเกลื่อนตลอดดด 
ขอตอนพิเศษอีกได้ปะล่ะ 55555   

[knkmp]

กูไม่ใช่ภัทรธิดา 555555

[mild-dy]

 

[samsung009]

 

[nokkaling]

555555  ฮาตอนท้าย   

[iamtsubame]

โอ้ยยยยยยย
น้องซนนนนนนนนน
ลีลานางช่างเยอะเหลือเกิน ปากก็แข็งดังหินผา ลุ้นแทบแย่เลย
ชอบเรื่องนี้มากๆ อยากอ่านอีกสัก50ตอน

[loveaaa_somsak]

ขออีกสักนิดน่ะ

[นอนกินแรง]

น่ารักมากเลย

[magarons]

บอกคำเดียวว่าเขินมากๆๆๆๆๆ
มันช่างน่ารักจริงๆเบย
อ่านไปยิ้มไป
ขออีก เอาอีกสิ ขอตอนพิเศษอีกสักตอนนะ นะ น้าาาา

[boonpa]

  ซนนี่เกรียนตลอดจะทำหวานซึ้งหน่อยก็ไม่ได้

[gloyjai]

ซนกับแอลทำไมนิสัยไม่ดี พี่น่านกับพี่โก้น่าสงสารที่สุด!! T^T

[am_am]

สนุกมากกกกกกก ลงเยอะ จัดหนักมากกก
อ่านเพลินเลยทีเดียว ขอบคุณมากค่ะ

[timeturbo]

น่ารักกก ...ขอบคุณที่แต่งให้อ่านน้าาา

[fay 13]

 

[AiiiKoiii]

อ่านไปอยากโยนมือถือทิ้งไป
ยิ่งช่วงดาร์คนี่ปรี๊ดดดดด

คู่หลักเราก็รักนะะ


แต่เราแอบรักโก้~~~~~~ โก้สู้เค้านะะะ

[ssipra]

ฟินนนนนนน

[sunipum]

ชอบเรื่องนี้มากๆเลยคะ สนุก น่ารัก เกรียนทั้งคู่อ่ะ  บอกไม่ม่าแต่ก็เสียน้ำตาไปพอควร  แต่โดยรวมทุกอย่างลงตัวมาก น้องเกรียน  พี่น่านน่ารัก กวนเบาๆด้วย ขอบคุณนะคะ ^^

[pp_song]

 
 

[tae1234]

สนุกมากครับ...