✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๒๕ [๒๑.๐๔.๒๕๖๓]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๒๕ [๒๑.๐๔.๒๕๖๓]  (อ่าน 286014 ครั้ง)

ออฟไลน์ Daow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 214
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #420 เมื่อ12-01-2017 15:03:08 »

คนแต่งจ๋าาาา สวัสดีปีใหม่จ้า
ปีใหม่แล้วน้าาาาา

ออฟไลน์ therappizdrum

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 194
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #421 เมื่อ15-01-2017 14:32:38 »

โนววววววววววววววววววว เพิ่งมาตามอ่าน12ตอนรวดเลยค่ะ

สงสารน้องหลง คืออาจารย์ก็ผิดทึ่ไม่ห้ามใจ

คือถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วก็ไม่น่าไปทำร้ายน้องแบบนี้

โฮวววววว สงสารน้องหลงงงงงงง

จริงๆ ความวุ่นวายทั้งหมดเกิดจากความไม่หักห้ามใจของพระเอกค่ะจบ


รอมาต่ออยู่นะคะ

ออฟไลน์ thelittlemaster

  • จิตใจอันบริสุทธิ์ของสาววาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 160
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #422 เมื่อ16-01-2017 22:50:38 »

อยากให้หลงมีความสุขจัง T^T

รอตอนต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ Daow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 214
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #423 เมื่อ17-02-2017 16:04:11 »

รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใดๆๆๆๆๆๆๆ 

ออฟไลน์ insunhwen

  • FREEDOM!!!!
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 867
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-5
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #424 เมื่อ22-03-2017 22:39:25 »

 :z13: :z2:

ออฟไลน์ TachibanaRain

  • มาโกโตะเทนชิ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-3
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #425 เมื่อ25-03-2017 00:20:50 »

จะไม่มาต่อแล้วเหรอคะ เพิ่งเข้ามาอ่านหน่วงมากน้ำตาซึมกับหลงเลยจริงๆ

ออฟไลน์ ดาวโจร500

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 643
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-3
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #426 เมื่อ26-03-2017 01:15:21 »

งื้อออ คิดถึง

ออฟไลน์ masochism2018

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 428
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #427 เมื่อ26-03-2017 08:39:46 »

ปักก :z3: :z3: :ling1: :ling1: :serius2: :ling3:

ออฟไลน์ minjeez

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 272
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #428 เมื่อ28-03-2017 22:44:58 »

สงสารทั้งคู่จัง มันคือรักที่เป็นไปไม่ได้จริงๆ
คนนึงดีพร้อมทุกอย่าง อีกคนคิดว่าตนต่ำต้อย
แล้วความรักของทั้งคู่จะเป็นยังไงต่อไป

ออฟไลน์ Ellette

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +194/-4
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #429 เมื่อ31-03-2017 11:57:45 »


ซ่อนรัก

บทที่ ๑๓

 

กรณ์ไม่รู้ว่าเขาจะะทำหน้าอย่างไรเมื่อเดินออกจากห้องพักอาจารย์หลังคุยกับคุณพฤทธิ์เสร็จ ในส่วนลึกของเขาโล่งใจอย่างน่าประหลาด แต่เมื่อคิดดูอีกครั้ง..ไม่มีส่วนใดเลยที่น่าโล่งใจ ทั้งครอบครัวของคุณพฤทธิ์ ฉลองขวัญ และครอบครัวของเขาต่างก็ไม่เคยเกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้น สำหรับกรณ์..เขาไม่มีปัญหาถ้าน้องจะรักใครชอบใคร แต่คนๆ นั้นคือคุณพฤทธิ์..คนที่ใครๆ ต่างคาดหวังให้เดินไปตามแบบแผนอันควร และเขาเองก็ไม่อยากจินตนาการว่าหากคุณป้าและคุณยายรู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

          เสียงฝนตก เสียงฟ้าร้อง หรือเสียงทักทายจากนิสิตดังเข้ามาเป็นระลอก ทว่ากรณ์ทำได้เพียงยิ้มรับและพยักหน้าเท่านั้น สติของเขา หัวใจของเขา เสียงที่ก้องในหูมีเพียงหนึ่งเดียวคือเสียงของคุณพฤทธิ์เมื่อหลายนาทีก่อนดังสะท้อนไปมาราวกับลูกตุ้มนาฬิกาที่แกว่งไปมาไม่หยุด

          กรณ์เคยคิดว่าการรู้ความจริงย่อมดีกว่าการปล่อยให้ตัวเองเพ้อฝันไปกับการหลอกลวง

          แต่อันที่จริงแล้ว..เขากลับคิดว่าการไม่รู้อะไรเลยดีกว่าการเก็บงำความลับของผู้อื่น ไม่ใช่เพราะเขายอมรับความจริงข้อนี้ไม่ได้ แต่เป็นเพราะเขาเองก็หาทางออกที่ดีไม่ได้เหมือนกัน ไม่ว่าใครต่างก็ซ่อนความรักของตัวเองไว้ทั้งนั้น ไม่ว่าใครต่างก็ไม่สามารถแสดงออกได้อย่างชัดเจน

          ต่างคนต่างอึดอัดกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยกันทั้งนั้น

          และยิ่งสำหรับกรณ์ เขาในตอนนี้..ไม่ต่างอะไรจากคนที่จมน้ำ ในทุกครั้งที่เหมือนจะขาดใจก็มีบางอย่างฉุดรั้งให้ขึ้นมารับอากาศก่อนจะถูกผลักตกลงไปในวังวนเช่นเดิม

          ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขากลับมานั่งเก้าอี้ในห้องพักอาจารย์และเปิดเอกสารที่ค้างไว้ด้วยใจเหม่อลอย

          “กรณ์” เสียงๆ หนึ่งเรียกเขาให้ตื่นจากภวังค์

          “ครับ”

          “อะไรทำให้เธอเหม่อลอยได้ขนาดนี้” อาจารย์ผู้ใหญ่คนหนึ่งในภาควิชาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

          “ผมขอโทษครับ ผมไม่เห็นว่ามีคนมา”

          “ไม่เห็นได้อย่างไร ครูมายืนมองเธอตั้งนานสองนานแล้ว” รอยยิ้มของคนตรงหน้าอบอุ่นไม่ต่างอะไรจากเมื่อสมัยสิบปีก่อน ในตอนที่เขายังเป็นนิสิต..ตัวเองก็ชอบมองไปนอกหน้าต่างแบบนี้และโดนตำหนิอยู่เรื่อยๆ แต่ตอนนี้เขาเป็นอาจารย์และไม่ควรปล่อยให้มันเกิดขึ้น “เป็นอาจารย์ใหม่ๆ งานก็เยอะเป็นปกติ เดี๋ยวไม่นานก็ชินเอง”

          “ครับ”

          “เป็นครูบาอาจารย์ก็เหนื่อยแบบนี้ทั้งนั้น ถ้าไม่มีสอนหรือไม่ไหวก็กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ..ครูยังไม่อยากให้ลูกศิษย์เป็นอะไรไปก่อน” อาจารย์ยิ้มให้เขา ก่อนเดินจากไปเงียบๆ

          เขารู้ตัวดีว่าในเวลางาน..ไม่ควรปล่อยให้เรื่องอื่นมากระทบกระเทือนจิตใจ

 

          เวลาบ่อยคล้อย ดวงอาทิตย์ทอแสงอ่อนโยนลอดมู่ลี่หน้าต่าง เขามองออกไปบริเวณช่องว่างที่เหลืออยู่ก่อนเหลือบมองนาฬิกาบนผนังแล้วรีบเก็บเอกสารใส่กระเป๋า เย็นแล้ว..แต่ยังมีอาจารย์นั่งสะสางงานอยู่สองสามคน สำหรับกรณ์ เขาเหนื่อยเกินกว่าจะอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมนี้จริงๆ

          “ผมกลับก่อนนะครับ” กรณ์ยกมือไหว้เพื่อนร่วมงาน


          อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขาพร้อมแว่นตากลมโตที่ร่วงหล่นจากใบหน้า “ครับๆ”


          เขาเดินไปยังอาคารจอดรถที่อยู่ติดกับอาคารเรียนแล้วรีบขับรถออกไปรับใครบางคนที่รออยู่ ไม่นานนัก เขาก็ขับรถมารับเด็กหนุ่มที่ยืนรออยู่ริมฟุตบาท


          “สวัสดีครับ” หลงทักอีกฝ่ายสั้นๆ แล้วเดินเข้ามานั่งในรถเงียบๆ ราวกับไม่มีตัวตน


          กรณ์มองน้อง ร่องรอยความบอบช้ำชัดเจนบนใบหน้าและดวงตา หัวใจของเขาบีบรัดจนเจ็บเพียงเพราะคิดว่าเขาเป็นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำลายความอ่อนเยาว์ของอีกฝ่าย ทั้งที่เคยบอกว่ารักน้องหนักหนา แต่พอเอาเข้าจริง..เขาเองกลับทิ้งให้เด็กหนุ่มเดียวดายอย่างไม่น่าให้อภัย


          เขาควรจะเข้าใจน้องมากกว่าใครอื่น


          อันที่จริง..คนที่น่าโมโหควรจะเป็นคุณพฤทธิ์มากกว่า มีอย่างที่ไหนมาทำกับน้องชายของเขาแบบนี้


          “หลง” เขาเรียกเด็กหนุ่ม แต่น้องกลับก้มหน้าไม่ยอมสบตา


          “หลง..มองพี่” กรณ์เรียกอีกครั้ง


          หลงเม้มปาก เสียงทุ้มต่ำๆ ที่เคยได้ยินทำให้เขาอยากร้องไห้ขึ้นมาดื้อๆ


          ความอบอุ่นบริเวณปลายนิ้วมือทำให้หลงปล่อยน้ำตาอย่างไม่อาย ภายในห้องโดยสายขนาดเล็กเต็มไปด้วยเสียงสะอื้นของใครบางคนที่ชวนปวดใจ


          กรณ์มองน้อง หลง..คนที่แสดงท่าทางกระด้างกระเดื่องใส่คนรอบข้างกลับร้องไห้อย่างน่าสงสาร เขาไม่อยากคิดว่าในตอนที่เขาไม่เห็น..เด็กคนนี้จะต้องทุกข์ใจแค่ไหน “พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ปล่อยให้หลงอยู่คนเดียวแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าคิดมากเลยนะ”


          เด็กหนุ่มพยักหน้า ฝ่ามือใหญ่ยังคงลูบมือหลงราวกับเป็นสิ่งที่น่าถนอม ก่อนที่หลงจะเป็นฝ่ายกุมมือนั้นไว้เงียบๆ


          “คุณไม่เกลียดผมใช่ไหมครับ” หลงยอมโดนเกลียด ดีกว่าปล่อยให้กรณ์ไม่สนใจกัน


          “จะเกลียดได้อย่างไร น้องชายพี่ทั้งคน”


          เป็นเวลาเกือบสิบนาทีที่พวกเขานั่งเงียบๆ ภายในห้องโดยสาร ก่อนที่หลงจะเอ่ยปากเรื่องที่ทำให้กรณ์กลุ้มใจมาตลอดหลายสัปดาห์


          “เรื่องคุณพฤทธิ์”


          ใบหน้าของชายหนุ่มขรึมลงทันที ทั้งที่รู้ความในใจของคุณพฤทธิ์แล้ว แต่กรณ์ยังไม่เห็นด้วยหากจะต้องเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ “หลงคิดว่าควรจะทำอย่างไร”


          “ผม..”


          เด็กหนุ่มเม้มปาก ความเฉยชา หมางเมิน และสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังมันทำให้เขาปวดใจอย่างไม่น่าเชื่อ


          “พี่อยากให้หลงตัดสินใจด้วยตัวเอง และอยากให้หลงรู้ว่าคุณพ่อกับพี่สนับสนุนหลงทุกอย่างในทางที่ถูกต้อง”


          ถ้าหากหลงตีความไม่ผิด ความรักของเขาและคุณพฤทธิ์ต่างก็เป็นไปในทางที่ไม่ถูกต้อง หนึ่งเป็นความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย ยากที่คนในครอบครัวจะยอมรับ ไม่ว่าครอบครัวของคุณพฤทธิ์หรือครอบครัวของเขา ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น และสอง..คุณพฤทธิ์มีคู่หมั้นแล้วคืออาจารย์ฉลองขวัญ ความรักระหว่างพวกเขาจึงเป็นความรักต้องห้ามอย่างสมบูรณ์แบบ


          และเขารู้ดีว่าวิธีแก้ปัญหาที่ว่ามีเพียงทางเดียวคือการเลิกรัก


          “คุณกรณ์หมายถึงให้ผมตัดใจใช่ไหมครับ”


          “พี่ให้หลงเป็นคนตัดสินใจว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ”


          “ครับ..ผมจะตัดใจจากคุณพฤทธิ์” หลงรู้ดีว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพยายาม แต่หลายๆ ครั้งความรู้สึกเดิมๆ ก็หวนกลับมาเพียงเพราะใครบางคนเรียกชื่อของเขา


          “ใช่..แบบนั้นน่ะถูกต้องแล้ว”


          กรณ์หลุบตามองน้อง ประกายฉ่ำๆ ใต้เปลือกทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบไม่ยาก

 


          ความสัมพันธ์ของเขาและหลงดีขึ้นจนเกือบเป็นปกติ แต่ความบอบช้ำใต้ตาของเด็กหนุ่มทำให้กรณ์ต้องคิดหนัก หลงอาจจะเรียนหนักและใกล้สอบ แต่ดวงตาที่เหลือบมองเขาบ่อยครั้งกลับเจือด้วยความหม่นหมอง ไม่สบายใจ และไม่มีความสุข


          กรณ์รู้ดีว่าเพราะอะไร


          เย็นวันนั้น ดวงอาทิตย์กลมโตทอแสงอย่างอ่อนล้าก่อนเมฆฝนก้อนมหึมาบดบัง ไม่นานนัก..ข้างนอกคงเต็มไปด้วยหยดน้ำฟ้า


          เขาทำงานต่อได้สักชั่วโมงจึงเก็บกระเป๋า เตรียมตัวไปรับน้องและเดินทางกลับบ้าน ทว่าเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งที่เขานึกชังในตอนนี้กลับวิ่งพรวดพราดเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่น


          “อาจารย์!” เจ้าของแว่นตากลมโตบดบังกรอบหน้าเกือบครึ่งเรียกเขาด้วยน้ำเสียงตื่นๆ “คือ..คือว่ามีประชุมด่วนครับ”


          กรณ์เลิกคิ้ว พลางมองผู้มาใหม่อย่างไม่สบอารมณ์ จริงๆ นะ..น้อยครั้งที่เขาจะรู้สึกว่าอยากลาออกจากงานแล้วกลับไปเลี้ยงน้องเฉยๆ “ตอนนี้หรือครับ”


          “ครับ” อีกฝ่ายคงวิ่งมาจากไหนสักแห่งในตึกและท่าเดาไม่ผิด เพราะเพิ่งเป็นอาจารย์ได้ไม่นาน ใครหลายๆ คนจึงเอ็นดูด้วยการให้ทำงานสารพัด


          “อาจารย์พอจะทราบไหมครับว่าเลิกประชุมประมาณกี่โมง”


          “ไม่ทราบครับ”

นาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบห้าโมงแล้ว กรณ์คิดว่าหากเป็นการเรียกประชุมด่วนแบบนี้คงใช้เวลาไม่นานนัก แต่ใครจะคิดว่าเอาเข้าจริงเกือบหกโมงเย็น..เขาแทบไม่มีโอกาสลุกไปไหนเลย

โดยปกติแล้ว อาจารย์ทุกคนจะงดใช้โทรศัพท์ เพราะเป็นการรบกวนสมาธิอาจารย์ท่านอื่น ทว่าสำหรับกรณ์ในตอนนี้..เขากระวนกระวายใจแทบบ้า และยิ่งมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเปลี่ยนสี ความหมองมัวของอากาศปกคลุมไปทั่ว ก่อนเม็ดฝนจะเทลงมาราวกับพายุคลั่ง

ทันทีที่ได้เวลาพัก เขาเร่งฝีเท้ากลับไปยังห้องทำงาน แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พบว่าเกือบห้าสายที่ไม่ได้รับ หัวใจของเขาเต้นรัวเพราะความกังวล มืดแล้ว..น้องจะเป็นอย่างไร ไม่รอช้า..คนเป็นพี่รีบต่อโทรศัพท์หาคนปลายสายด้วยความร้อนใจ

“หลง!” เขากรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ “ตอนนี้อยู่ไหนครับ ยังอยู่ที่เดิมไหม”

‘ยังอยู่ครับ ผมเห็นว่าคุณยังไม่มาเลยโทรศัพท์หา ถ้าคุณไม่ว่าง..’

“พี่มีประชุมด่วน หลงรอสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม เดี๋ยวพี่ติดต่อคนขับรถให้มารับ”

 ‘ผมกลับบ้านเองก็ได้ครับ ไม่ลำบากอะไร’

          กรณ์คุยกับน้องได้ไม่กี่ประโยค เจ้าของแว่นตากลมโตก็เดินเข้ามาภายในห้องแล้วชวนเขากลับเข้าไปประชุมในห้องสี่เหลี่ยมที่แสนอึดอัด

         



          เพราะเชื่อว่าพยากรณ์อากาศวันนี้จะฝนตกเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่เท่านั้น หลงจึงไม่คิดว่าเมฆก้อนมหึมาตรงหน้ากำลังจะกลายเป็นพายุขนาดย่อมในไม่ช้า ใบหน้าน่าเอ็นดูเงยมองท้องฟ้า ไม่นานนักหยาดน้ำฝนคงตกลงมาบดบังทัศนียภาพข้างนอก


          เขาถอนหายใจ ความอ่อนล้าและอ่อนเพลียฉายชัดในแววตา ไม่นานมันคงส่งผลกระทบต่อสุขภาพของเขา หลายๆ ครั้งที่คิดว่าการตัดใจจากใครสักคนไม่ใช่เรื่องยาก แต่เอาเข้าจริงการตัดใจไม่ใช่การตัดกระดาษ ต่อให้เขาพยายามแค่ไหน เสี้ยวความรู้สึกบางอย่างที่หลงเหลือกลับเข้มข้นและรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น แน่นอนว่าหลงไม่สามารถหลีกหนีจากคนๆ นั้นไปได้ ยิ่งเห็นใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มตามมารยาทมากขึ้นเท่าใด..หลงกลับยิ่งโหยหามากขึ้นเท่านั้น


          พื้นดินและพื้นซีเมนต์ข้างนอกชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำฝน บ้างกระเซ็นเข้ามาเปียกในอาคารจะเขาต้องลุกหนีย้ายที่บ่อยครั้ง


          รอได้เพียงสิบนาที หลงก็มั่นใจแล้วว่าฝนคงไม่หยุดตกง่ายๆ


          ร่มคันน้อยในกระเป๋าถูกใช้เป็นเครื่องกันหยดน้ำที่ไหลลงมาไม่หยุด บ่อยครั้งที่ลมพัดแรงเสียจนเขานึกหวาดหวั่น ไม่เพียงร่มจะสั่นไหวไปตามแรงลม แต่กิ่งไม้เหนือหัวก็สั่นไหวไปด้วย


          ตามทางเดินไม่มีคนอยู่แล้ว เพราะห่าฝนที่ตกลงมาไม่หยุดไม่หย่อน มีเพียงเขาที่เดินฝ่าไปในขณะที่กระแสน้ำรุนแรง


          หลงอาจจะเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในตอนนี้ เขาเดินออกจากอาคารเรียนไม่ถึงสิบนาที ฝนที่ตกหนักอยู่แล้วกลับรุนแรงกว่าเดิมจนเขาไม่กล้าเดินฝ่าไป ในขณะที่ยืนรอใต้กันสาดที่ยื่นออกมาเพียงน้อยนิด รถคันคุ้นตากลับแล่นผ่านไป แน่นอนว่าเจ้าของรถเป็น
          ใครก็ช่าง..หลงภาวนาให้รถคันนั้นขับผ่านไปโดยไม่สังเกตเห็นเขา


          แต่เหมือนโชคไม่เคยเข้าข้างหลง รถคันนั้นเปิดไฟขอทางพร้อมประตูที่เปิดออกมา


          ใครบางคนที่สวมใส่ชุดรื่นตาเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับร่มสีน้ำเงินคันใหญ่ ใบหน้าภายใต้ร่มคันนั้นดูถมึงทึงจนเขาถอยเท้าหนี ไม่ใช่ว่ากลัว..แต่รู้ตัวดีว่ามีอะไรอยู่ในใจ


          “จะกลับบ้านหรือ” คนมาใหม่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ถ้าเขาไม่ได้คิดไปเอง..มันคงเจือด้วยความเป็นห่วงไม่น้อย


          เขาส่ายหน้า แต่เมื่ออีกฝ่ายก้มมองนาฬิกาพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก หลงก็รู้แล้วว่าเขาไม่ต่างอะไรจากนกน้อยในอุ้งมือนายพราน


          “หกโมงกว่าแล้ว ไม่กลับบ้านอีกหรือครับ”


          “ผมจะไปเรียนพิเศษครับ”


          ดวงตาสีเข้มหลุบมองเสื้อนิสิตของเด็กหนุ่ม หยาดน้ำยังชุ่มฉ่ำที่ปลายผมหยดลงกระทบเสื้อสีขาวเป็นวงกว้าง หนำซ้ำ..ร่องรอยบางอย่างยังเด่นชัดจนเขาต้องขมวดคิ้วมองอย่างไม่สบอารมณ์


          “เสื้อคุณเปียก จะไปเรียนสภาพนี้หรือ”


          “เดี๋ยวก็แห้งครับ”


          พฤทธิ์มองเด็กหนุ่มอย่างจับผิด เขารู้ดีว่าอีกคนกำลังโกหกและแสดงความดื้อรั้นออกมาอย่างปิดไม่มิด และเป็นเขาที่ไม่กล้าพอจะปล่อยให้เด็กหนุ่มอยู่ตามลำพัง


          “ขึ้นรถเถอะ คุณไม่มีเรียนพิเศษ”


          “ผมกลับเองได้ครับอาจารย์” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะกระชับร่มในมือที่ดูเหมือนจะพังในไม่ช้า


          “ถ้าแบบนั้นถือเป็นความอนุเคราะห์จากอาจารย์แบบผมก็แล้วกัน”


          ใบหน้าใต้ร่มคันใหญ่นิ่งสนิท ไม่บ่งบอกอารมณ์และความนึกคิด ก่อนอีกฝ่ายจะเดินหันหลังไปยังรถที่จอดข้างทาง พร้อมเปิดประตูรอเขาอย่างกดดัน


          ไม่ว่าอย่างไรเขาก็หนีผู้ชายคนนี้ไม่พ้น


          เด็กหนุ่มเม้มปาก เขาเดินอย่างเอื่อยเฉื่อย ท่ามกลางกระแสกดดันที่มาจากใครบางคน


          “เชิญครับ”


          อาจารย์พฤทธิ์ขับรถออกไปจนถึงประตูทางออก ทว่าเพราะฝนตกจึงส่งผลให้การจราจรติดขัด


          “อาจารย์ครับ” อีกฝ่ายหันมามองเขาเชิงตั้งคำถาม “ส่งผมตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้าได้ไหมครับ”


          ไม่รู้เพราะอากาศข้างนอกเย็นหรือเพราะเจ้าของรถเปิดแอร์เกินไปทำให้เขาไม่สบายตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน


          พฤทธิ์เงียบ เขาหลุบมองเด็กหนุ่มที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ ก่อนหยิบเสื้อสูทส่งให้โดยไม่พูดอะไรเกินจำเป็น “ผมขับไปถึงป้ายรถเมล์ที่คุณว่าได้ แต่ผมเห็นว่าคงไม่ดีถ้าคุณจะนั่งรถสาธารณะทั้งที่ตัวเปียกแบบนี้”
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-03-2017 12:06:12 โดย Ellette »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
« ตอบ #429 เมื่อ: 31-03-2017 11:57:45 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Ellette

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +194/-4
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #430 เมื่อ31-03-2017 12:04:13 »

          “อีกอย่างในรถของผมไม่มีเสื้อผ้าสำรองให้คุณเปลี่ยน”


          ดวงตาสีเข้มของพฤทธิ์ยังมองเด็กหนุ่มที่ยังวางเสื้อสูทของเขาไว้บนตัก “อากาศของนอกเย็นจัด ใส่เสื้อผมไปก่อนแล้วกัน และถ้าคุณไม่รังเกียจจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านของผม”


          “ครับ”


          ถ้าหลงไม่ได้ตาฝาดไป ใครบางคนยิ้มด้วยความพอใจ

 


          ใช้ระยะเวลาเกือบสามสิบนาทีกว่าพวกเขาจะฝ่าการจราจรที่แสนติดขัดมาถึงห้องชุดที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย รถคันงามจอดได้ไม่นาน เจ้าของรถก็เดินออกไปโดยไม่ส่งเสียงใดๆ และหลงก็รู้ตัวดีว่าหน้าที่ของเขาในตอนนี้คือเดินตามเท่านั้น

          คุณพฤทธิ์ไม่ใช่คนพูดมาก แต่มักแสดงออกมากกว่า อย่างเช่น เสื้อสูทที่เริ่มชื้นจากชุดนิสิตของเขา

          หลงเคยมาคอนโดหลังนี้เมื่อหลายเดือนก่อน ตอนนั้นเขายังจำได้ดีว่าอึดอัดใจแค่ไหนกับการอาศัยร่วมชายคากับคนที่ไม่ชอบตัวเอง ตอนนี้ก็เช่นเดียวกัน..เขาอึดอัดใจที่ต้องอยู่ใกล้กับคนรักในความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยว

          พวกเขามาถึงห้องพักโดยใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ ก่อนเจ้าของห้องจะเปิดประตูต้อนรับเขา ภายในยังคงสภาพเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ยกเว้นโซฟาตัวใหม่ที่เปลี่ยนเป็นโซฟาเบดได้

          พฤทธิ์วางคีย์การ์ดแล้วหันมองเด็กหนุ่มในเสื้อสูทของเขา ลมหายใจของเขาติดขัดเมื่อเจ้าของใบหน้าน่าเอ็นดูมองมาอย่างฉงน

          “จะอาบน้ำหรือเปล่า”

          “ไม่ดีกว่าครับ”

          “ตัวคุณเปียก คุณควรจะอาบน้ำให้เรียบร้อย” พฤทธิ์เดินมาห้องทางซ้ายมือก่อนเปิดประตูให้หลง “เชิญครับ”

          “ขอบคุณครับ”

          เด็กหนุ่มถอดเสื้อสูทไว้ในมือ มือไม้ของเขาดูระเกะระกะไปหมด “เสื้อสูทนี้..”

          “เดี๋ยวผมจัดการเอง ส่วนเสื้อผ้าที่เปียก เอามาไว้ข้างนอก”

          “ครับ”

          “หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาใช้ได้ ไม่ต้องเกรงใจ”

          ทันทีที่คุณพฤทธิ์เดินออกจากห้อง เด็กหนุ่มก็รีบจัดการธุระตัวเองให้เรียบร้อย แต่ใครจะคิดว่าทันทีที่ก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ ใครบางคนกลับเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ

          “ผมเห็นว่านานแล้ว คุณคงจะทำอะไรเสร็จเรียบร้อยดี”

          ดวงตาสีเข้มหลุบมองหยุดน้ำที่ปลายผมของเด็กหนุ่ม ก่อนจะหยดลงบนเสื้อยืดเป็นวงกว้าง “ไม่เห็นจะเรียบร้อยตรงไหน”

          “ขอโทษครับ” หลงพูดสั้นๆ ก่อนทำท่าจะเดินกลับเข้าไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยในห้องน้ำ ทว่าความอุ่นจัดที่แตะบริเวณต้นแขนทำให้เขาต้องหันกลับมามองด้วยความสงสัย

          “ไม่ต้องหรอก”


          ในมือของอีกคนถือผ้าขนหนูผืนน้อยไว้ พร้อมกับขยับกายเข้ามาใกล้ แผ่นอกที่อยู่ตรงหน้ายังผลให้ลมหายใจของหลงร้อนผ่าวอย่างไร้สาเหตุ อันที่จริงเพียงเขาเอ่ยปากจะทำเอง..ทุกอย่างเคยไม่ยากเย็นขนาดนี้


          ความอ่อนโยนบริเวณศีรษะทำให้เขาเงยหน้ามองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวกับติดอยู่ในฝันกลางวัน ทั้งที่อีกคนทำด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่หัวใจของหลงกลับอุ่นวาบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน


          “ระวังจะไม่สบาย อย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วงสิ”


          น้ำเสียงของคุณพฤทธิ์และความรักของหลงฉุดรั้งความผิดชอบชั่วดีในจิตใจของเขาจนดิ่งลงอย่างไม่น่าให้อภัย


          เด็กหนุ่มขยับเท้าเข้าไปใกล้ทั้งที่ยังเงยหน้ามองคนตรงหน้าอยู่และใครบางคนก็ให้ความร่วมมือโดยการไม่ขยับถอยหนี


          “คุณพฤทธิ์” เสียงของหลงแหบพร่า ทันทีที่พูดจบ..เขาเขย่งปลายเท้า แนบริมฝีปากประทับด้วยความรักที่เจือความขมขื่น


          ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่อ้อมแขนแข็งแรงประคองเอวเขาไว้ จากหลวมๆ กลับรัดแน่นราวกับต้องการผนึกตัวเขาไว้ตลอดชีวิต ในขณะปลายนิ้วก็ขยับเข้ามาใต้ร่มมือสัมผัสแผ่วเบาตามแผ่นหลังก่อนจบลงสะโพกคัดตึง


          ลมหายใจของหลงติดขัดเมื่อจังหวะหายใจไม่เป็นไปตามต้องการ ทว่าคนตรงหน้ากลับไม่มีทีท่าจะโอนอ่อนให้ หนำซ้ำปลายลิ้นที่โลมเลียเข้ามายังกระหวัดรัดดึงอย่างเอาแต่ใจ ก่อนแผ่นหลังของเขาจะสัมผัสพื้นเตียงอ่อนนุ่มที่อยู่ไม่ไกลนัก


          ประกายฉ่ำๆ ในดวงตาของหลงเหลือบมองเขา ถ้าไม่ผิด..มันเจือด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้พฤทธิ์ไม่สบายใจ


          “หลง” พฤทธิ์กระซิบข้างใบหู ก่อนกดจูบใบหน้าน่าเอ็นดูอย่างรักใคร่ ไม่มีครั้งไหนที่เขาไม่คิดเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับเด็กหนุ่ม ในช่วงแรกๆ..เขาคิดว่าระหว่างกันคือวามหลงใหล ใช้ระยะเวลาไม่กี่เดือนน่าจะจางหาย แต่เปล่าเลย ยิ่งระยะเวลานานเท่าใด..ความคิดถึงและถลำลึกในจิตใจยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น


          “หลง” อีกฝ่ายเรียกหลงอีกครั้ง และไม่ใกล้ไม่ไกลจากนี้..เสียงเรียกอ่อนหวานจากคุณพฤทธิ์คงไม่ได้มีไว้เรียกชื่อเขาอีกต่อไป


          “คุณพฤทธิ์ครับ”


          “อืม” พฤทธิ์ปล่อยเด็กหนุ่มเป็นอิสระ ทั้งที่ความร้อนผ่าวจากเบื้องล่างทำให้เขาใกล้หมดความอดทน “พูดมาเถอะ ผมยินดีรับฟัง”


          เด็กหนุ่มหยัดตัวขึ้นนั่ง ก่อนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย


          “ระหว่างเรา..ควรกลับไปเป็นเหมือนเดิม” หลงเริ่มต้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อันที่จริง..เขาไม่ได้อยากตัดใจเลยสักนิด “ผมไม่ควรรู้สึกกับอาจารย์แบบนี้”

          เขาเลิกคิ้วมองเด็กหนุ่ม ความไม่เข้าใจท่วมท้นอยู่ในอก

          ไม่ใช่ความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังดีขึ้นหรอกหรือ..

          พฤทธิ์ตั้งคำถามอยู่ในใจพลางหลุบมองเด็กหนุ่ม ความร้อนที่ติดริมฝีปากแทนด้วยความเย็นชืดจนน่าใจหาย

          “อาจารย์มีคู่หมั้นแล้ว” ทั้งห้องเงียบสนิทจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอยู่ “อีกอย่าง..เรื่องทั้งหมดมันเป็นข้อผิดพลาดของผมเอง”

          หลงรู้สึกว่าอะไรบางอย่างกำลังจะหลุดจากมือไปพร้อมกับหัวใจของเขา

          “ผมขอโทษครับอาจารย์”

          “ถ้าคุณคิดว่ามันเป็นข้อผิดพลาด ผมยินดีจะแก้ไขให้มันถูกต้อง”

          ใครบางคนเดินออกจากห้องไปพร้อมหยาดน้ำที่หยดลงมา

          เขารู้ดีว่า ‘ถูกต้อง’ ของคุณพฤทธิ์มันจะแค่ไหน อีกฝ่ายไม่เคยปล่อยให้ความผิดพลาดพัดผ่านเข้ามาในชีวิต และหลงเองก็ตระหนักดีว่าเขาไม่ต่างอะไรจากจุดด่างพร้อยในชีวิตของคุณพฤทธิ์ และอีกไม่นาน..ความสัมพันธ์ของพวกเขาคงจางหายไปกับอากาศ

 

          พฤทธิ์ใช้เวลาอยู่กับตัวเองร่วมสามสิบนาที เขาไม่โกรธที่เด็กหนุ่มจะรู้สึกแบบนั้น แต่ไม่พอใจที่อีกฝ่ายคิดว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาทุกอย่างเป็นเรื่องผิดพลาด ถ้ามันผิดพลาด..ไม่มีทางที่พฤทธิ์จะปล่อยให้เกิดขึ้นซ้ำสอง

ไม่นานนัก เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายโทรศัพท์หากรณ์อย่างรวดเร็ว

          ‘สะ..’

          อีกฝ่ายยังไม่ทันพูดจบ เขาก็รีบตัดจบด้วยความหงุดหงิด “คุณกรณ์..น้องชายคุณอยู่กับผม”

          ‘อะไรนะครับ ไหนว่าจะกลับบ้านเอง แล้วทำไมถึง..’

          “ก็ไม่มีอะไรมาก ผมเห็นนิสิตตัวเองเดินตากฝนเลยให้ความช่วยเหลือเท่าที่อาจารย์คนหนึ่งจะให้ได้” เขาตอบขณะมองไปยังพายุฝนที่ถล่มลงมาไม่หยุดตั้งแต่เมื่อเย็น

          ‘ขอบคุณครับ ไว้อีกสิบนาทีผมจะรีบขับรถไปรับ’

          “มาเดี๋ยวนี้ได้ก็ดี น้องชายของคุณกรณ์คงอยากกลับบ้านเต็มทนแล้ว”

          โดยปกติแล้วญาติผู้พี่ของกรณ์แทบไม่แสดงความไม่พอใจออกมาตรงๆ ลงเป็นแบบนี้แล้ว..ระหว่างคุณพฤทธิ์กับหลงคงมีเรื่องปะทะกันรุนแรงไม่น้อย

          ‘ผมจะรีบไปครับ'     

 

          รอเพียงไม่ถึงสิบห้านาที เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น พร้อมประตูที่เปิดออกโดยเจ้าของห้อง

          “พี่พฤทธิ์!” กรณ์หอบตัวโยน “หลงล่ะครับ”

          พฤทธิ์ขมวดคิ้วทันทีที่เห็นน้องชายยืนหอบตัวโยนอยู่หน้าประตู


          “มากับใคร” เขาถามด้วยความไม่สบอารมณ์ นอกจากเพ็ญแขและฉลองขวัญแล้ว ก็ไม่มีใครมีคีย์การ์ด


          “พฤทธิ์” เสียงหวานๆ ของหล่อนดังขึ้น ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าฉลองขวัญไปคนพาขึ้นมา


          “พี่ขวัญครับ” กรณ์ตอบ “น้องผมล่ะครับ”


          “ถ้าหมายถึงนิสิตที่เดินตากฝนคนเดียว นั่งอยู่ในห้องแล้ว” พฤทธิ์เบี่ยงตัวให้อีกคนเข้ามาพร้อมคู่หมั้นของเขาที่แสดงสีหน้าไม่เข้าใจ อันที่จริง..หล่อนคงพอจะเข้าใจอะไรหลายๆ อย่างแล้วในตอนนี้


          “ขอโทษนะที่พี่มาช้า”


          แก้วโกโก้เย็นชืดวางบนโต๊ะ  พร้อมเด็กหนุ่มที่สวมชุดใหม่ “ไม่เป็นอะไรครับ อาจารย์พฤทธิ์ดูแลผมเป็นอย่างดี”


          จมูกเล็กแดงและหยาดน้ำบริเวณดวงตาทำให้กรณ์พอจะเดาอะไรไม่ยาก ทั้งอารมณ์ไม่ปกติของคุณพฤทธิ์ และดวงตาแดงก่ำของเด็กหนุ่ม


          อะไรบางอย่างคงจะแตกหักไปแล้วและเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด


          “พี่พฤทธิ์ครับ ขอบคุณมากนะครับ แล้วผมจะเอาชุดมาคืน”


          “ไม่เป็นไร เอาไปแล้วก็เอาไปเลย ไม่ต้องเอามาคืน จะทิ้งก็ได้ไม่ว่า” พฤทธิ์ยืนพิงขอบประตู พลางมองเด็กหนุ่มด้วยใบหน้านิ่งเฉย


          กรณ์รู้ว่าญาติผู้พี่อารมณ์ไม่ปกติ ขืนอยู่นานกว่านี้คนที่จะรองรับอะไรบางอย่างคงไม่พ้นเขา “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ขอบคุณครับ”


          “อืม” เจ้าของห้องเปิดประตูหน้าห้องที่ไว้ “คุณขวัญครับ ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป รบกวนลงไปส่งนิสิตด้วยนะครับ”


          “ได้ค่ะ” หล่อนตอบรับและเดินออกไปยืนรอข้างนอก หากเดาไม่ผิด..ไม่คนใดคนหนึ่งคงทำให้พฤทธิ์โกรธจนไม่อยากเห็นหน้า เพราะตั้งแต่หล่อนรู้จักกับพฤทธิ์มา ต่อให้โกรธแค่ไหนก็ไม่เคยเสียมารยาทกับใคร ลงเป็นแบบนี้แล้ว..หล่อนเองก็ไม่กล้าพอจะอยู่กับพฤทธิ์เหมือนกัน


          กรณ์พาเด็กหนุ่มออกจากห้องก่อนหันมาทางพี่พฤทธิ์ที่ยืนรอปิดประตูอยู่ “พี่พฤทธิ์..”


          “เชิญครับ”

 


          หลังจากเอ่ยปากลาฉลองขวัญ พวกเขาก็มานั่งกันเงียบๆ ในห้องโดยสารขนาดเล็ก เพราะการจราจรที่ยังติดขัดและคาดว่าพวกเขาคงถึงบ้านเกือบสี่ทุ่ม


          “พี่เคยคุยกับพี่พฤทธิ์เรื่องของหลงมาแล้ว” กรณ์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกคนนั่งกุมนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะหยิบผ้าห่มด้านหลงรถส่งให้น้อง


          “ครับ”


          “ไม่อยากรู้หรือ” เขาถามน้อง หากน้องอยากรู้ เขายินดีจะตอบโดยไม่ลังเล


          “ไม่อยากครับ”


          กรณ์ถอนหายใจพลางมองน้องด้วยความเป็นห่วง เขาพูดไว้ไม่ผิด..ความรักไม่เคยเป็นเรื่องของคนสองคน ลงเป็นคุณพฤทธิ์แล้ว..เขาไม่อยากจะนึกว่าหากคุณป้าและคุณยายรู้จะเป็นอย่างไร กับหลัง..ทั้งพ่อและเขาไม่คิดจะตำหนิอยู่แล้ว


          “เป็นแบบนี้ดีแล้วจริงๆ หรือหลง”


          “ดีแล้วล่ะครับ เรื่องของผมกับคุณพฤทธิ์..ไม่ควรเกิดขึ้นแต่แรก”

          แพขนตาสีเข้มหลุบต่ำ หยาดน้ำไหลกระทบผิวเนื้อเงียบเชียบ

 

          ฤดูฝนของเขากำลังจะผ่านไปแล้วใช่ไหม..

 

 



__________________________________  :mew3:
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้นนนน แต่เข้ามาส่องนิยายตัวเองบ่อยๆ นะ เห็นว่าอัพช้ามากๆ เลยมาอัพสักที สิ้นเดือนมีนาคมด้วย ถือเป็นฤกษ์งามยามดีในการลงตอนใหม่ นิยายเรื่องนี้แต่งตั้งแต่ปี 3 จนเรียนจบแล้วก็ยังไม่เสร็จ TT อย่าว่ากันนะอย่าว่ากัน นี่ถือว่ามาเร็วกว่าตอนที่ 12 นะคะ กรั๊กๆ ต่อหน้าจะมาเร็วๆ บ้างแล้ว นี่มาช้าจนบางคนนึกว่าไม่มา ก็มานะ แต่แค่มาช้า รอหน่อยๆ ปั่นกันนานมากๆ เขียนๆ ลบๆ ก็เลยลบหมดโล้ยย  o22

จริงๆ พี่กรณ์เป็นคนดีนะ

อีกเรื่องๆ มีเรื่องเก่าที่แต่งเมื่อปี 2012 (นานไปไหมอะ) ไปอ่านกันได้ถ้าเบื่อจะรอเรื่องนี้แล้ว  :z13:

ปล. เห็นคนที่ใส่แว่นนั่นไหม นั่นแหละ  :hao7:


ฝากเพจด้วย: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/
เป็นเพจที่นานๆ อัพที

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #431 เมื่อ31-03-2017 12:20:21 »

นานแค่ไหนก็รอ รักเรื่องนี้

ออฟไลน์ Mokuchi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #432 เมื่อ31-03-2017 12:35:02 »

นี่นึกว่าตาฝาด ขยี้ตาแรงมาก 555
ในที่สุดก็กลับมาแล้ว คิดถึงมากเลยค่ะ  :hao5:

ออฟไลน์ Pa'veaw

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1305
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +98/-1
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #433 เมื่อ31-03-2017 13:29:04 »

เรื่องนี้มีความหม่นทั้งเรื่องงง ฮืออออออออออ

สงสารหลงไม่จบไม่สิ้น ความจริงพฤษไม่น่าโกรธเลยต้องเข้าใจสิ

รอตอนต่อไปนะคะ อย่าหายไปอีกเลยน้าาา

ออฟไลน์ FonJuz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 42
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #434 เมื่อ31-03-2017 13:52:45 »

ดีใจแรง ฮืออออ นึกว่าตาฝาดดดด
เม้นก่อนอ่าน เก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ 555

ออฟไลน์ blove

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #435 เมื่อ31-03-2017 14:07:56 »

นี่นึกว่าตาฝาด ขยี้ตาแรงมาก 555
ในที่สุดก็กลับมาแล้ว คิดถึงมากเลยค่ะ  :hao5:

ดีใจแรง ฮืออออ นึกว่าตาฝาดดดด
เม้นก่อนอ่าน เก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ 555

เออจริง ด้วยคนค่ะ 5555

ออฟไลน์ Daow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 214
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #436 เมื่อ31-03-2017 14:28:29 »

กรีดร้องดังมากกกกกกก แทบไม่เชื่อสายตา รีเฟรชหน้าจอแล้วเห็นความเปลี่ยนแปลง
ปลาบปลื้มปิติยิ่งนัก แต่พออ่าน....มันตีบบบบบเหลืออออเกินนนนนน

มาต่อเรื่อยๆ นะจ๊ะ :)

ออฟไลน์ FonJuz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 42
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #437 เมื่อ31-03-2017 14:31:50 »

อ่านแล้วมาเม้นค่ะ ..  ฮืออออมันดูหน่วงจังเลยคะ
มันดีแล้วใช่ไหมคะน้องหลง คุณพฤทธิ์ T T
คุณพฤทธิ์ควรไปทบทวนตัวเองนะคะ
น้องหลงน่าสงสารมาก เอาใจช่วยน้องหลง
แอบน้ำตาซึมกับประโยคสุดท้าย ... 
รอตอนต่อไปนะคะ รักคนเขียนเสมอ
555555 รอได้เสมอค่ะ แต่อยากอ่านต่อมากกก


ออฟไลน์ imymild

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 354
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #438 เมื่อ31-03-2017 15:16:06 »

อยากให้หลงมีความสุข :hao5:

ออฟไลน์ masochism2018

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 428
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #439 เมื่อ31-03-2017 16:37:12 »

อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดเหมือนเป็นหนึ่งคนในวงสนทนา 55555555
ทั้งบรรยากาศทั้งความตึงของทั่นอาจารย์นั้นชวนให้อึดอัดมว๊ากกกกก
ในส่วนของพี่กรณ์นั้น คิดว่าพี่แกหวังดีอยากให้น้องมีความสุขนะ
เรายังแอบอยากให้น้องหลงตัดใจเลย ฉุนเฉียวกับความไม่ยอมทำอะไรสักอย่างของทั่นอาจารย์อะ  :katai4:
แต่พอเป็นแบบนี้ก็อยากให้หลงทำตามใจตัวเองเหลือเกิลลล
มีทางไหนที่น้องหลงจะไม่เจ็บไหมคะ  :ling1: :ling3:
 :katai1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
« ตอบ #439 เมื่อ: 31-03-2017 16:37:12 »





ออฟไลน์ Zestful

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 88
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #440 เมื่อ31-03-2017 18:26:02 »

ได้อ่านแล้ววววว
นานแค่ไหนก็รอค่าาาา

ออฟไลน์ Wendy

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #441 เมื่อ31-03-2017 19:06:52 »

น้องหลงของป้า  โอ๋นะคะ
อดทนเข้าไว้ค่ะ กอด
นานแค่ไหนก็จะรอนะคะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
 :กอด1:

ออฟไลน์ NUTSANAN

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1031
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-3
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #442 เมื่อ31-03-2017 19:25:40 »

สงสารหลงงงแล้วก็พี่กรณ์ :ling1:

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #443 เมื่อ31-03-2017 19:44:05 »

 :pig4:

ออฟไลน์ TiwAmp_90

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 292
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #444 เมื่อ31-03-2017 21:58:54 »

โดยส่วนตัวคิดว่า ปัญหาหนักจะอยู่ที่ตัวคุณพฤทธิ์มากกว่าหลงนะ ทั้งแม่ทั้งยายไม่มีทางยอมแน่ๆ นึกภาพไม่ออกเลยว่าจะลงเอยกันได้ยังไง

ออฟไลน์ SOMCHAREE

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 969
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +32/-2
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #445 เมื่อ31-03-2017 22:55:28 »

ดีใจ นึกว่าตาฝาด^^

ออฟไลน์ ceylon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 389
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #446 เมื่อ01-04-2017 00:37:51 »

ในที่สุดก็ม๊าา กลับมาทีก็แจกมาม่าที อืดแล้วค่า 5555

ออฟไลน์ DasHimmel

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #447 เมื่อ01-04-2017 18:17:47 »

เข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะชื่อเรื่อง อ่านไปอ่านมา ทำไมมันคุ้นงี้เนี่ย
อ่านต่อถึงได้อ๋อออออ น้องหลงคุณพฤทธิ์นี่เองงงงง
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก ไก่ล้านตัวค่ะ
สงสารหลงมาก จริงๆเรื่องนี้ทุกคนเห็นแก่ตัวกันหมด
ก็ต้องแล้วแต่แล้วล่ะค่ะว่าคุณพฤทธ์จะเอายังไง มาโมโหน้องหลงได้นี่ไม่ดูตัวเองเลย
ปากบอกไม่รักขวัญแต่ไงล่ะ ก็เอาเค้าได้ทุกวี่ทุกวันน่ะนะ ผู้หญิงจะคิดก็ไม่แปลกค่ะ

ออฟไลน์ neverland

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 653
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #448 เมื่อ01-04-2017 18:50:42 »

สงสารหลงมาก อ่านแล้วอึดอัดอยากร้องไห้ตาม  :hao5:

ออฟไลน์ pearlypear

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๓ [๓๑.๐๓.๒๕๖๐]
«ตอบ #449 เมื่อ01-04-2017 19:00:23 »

 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด