เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 24-01-2015 22:10:41
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 24-01-2015 22:11:47
ซ่อนรัก
บทนำ
บทนำ
แรกสบกับดวงตาสีเข้มนั้นเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บและเย็นเยือกราวกับจะเชือดเฉือนให้เขาช้าๆ แต่เมื่อได้สัมผัสจริงๆ แล้วกลับพบว่าคนๆ นั้นไม่ต่างอะไรจากเปลวไฟที่ถูกลมโหมกระพือยากจะดับ
‘หลง’ เผลอคิดว่ารอยยิ้มตามมารยาทนั้นแฝงด้วยความเย็นชาจนสัมผัสได้ อะไรที่ทำให้คนๆ นี้มีบุคลิกยากจะเข้าถึงและเป็นที่น่าหวั่นเกรง แท้จริงแล้วเป็นเพียงหน้ากากที่เจ้าตัวสวมใส่อยู่เท่านั้น ทั้งที่ตัวตนคือภูเขาไฟที่พร้อมปะทุได้ทุกเมื่อ
ความน่าหวั่นเกรงที่ว่าไม่ใช่ความน่ากลัวเรื่องพละกำลังแต่เป็นเพราะรอยสัมผัสเจือจางที่ฝ่ามือ เพียงได้สัมผัสความร้อนผ่าวก็แล่นลามไปทั่วเนื้อผิว ยิ่งฝังแน่นความรู้สึกที่ไม่คู่ควรในใจของหลง
แล้วเขาเหมาะสมอะไรถึงได้กล้ามีความรู้สึกแบบนั้น
ทว่ายิ่งหลีกเลี่ยงยิ่งพบเจอ ต่อให้เขาหาหนทางหนีไปได้แต่โชคชะตากลับเล่นตลกให้พบเจอกันอยู่เรื่อย จนบางครั้งเขาเองยังสงสัยว่านี่เป็นความบังเอิญหรือจงใจกันแน่ แต่คนอย่างนี้หรือจะจงใจพบเจอเขา..ไม่มีทางเสียหรอก
แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ดวงตาเย็นเยียบคู่นั้นกำลังคิดอะไรอยู่..เขาเองก็เช่นเดียวกัน
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 24-01-2015 22:12:34
ซ่อนรัก
บทที่ ๑
บทที่ ๑
เสียงรถจอดหน้าบ้านทำให้เขาละสายตาจากการบ้านมาสนใจผู้ใหม่ด้วยความสนใจ แม่กลับมาแล้ว แต่กลับมาพร้อมคนแปลกหน้าที่เขานึกชิงชัง
“กรณ์อยากได้อะไรอีกไหม”
“ไม่แล้วครับ แค่นี้ผมก็ต้องทำงานใช้พ่อไปตลอดชีวิตแล้ว”
หลงอดเหลือบตามองเจ้าของเสียงสดใสไม่ได้ คนๆ นั้นมีรอยยิ้มเหมือนแสงตะวันในยามเช้าที่แจกจ่ายไปทั่ว น่าหมั่นไส้..นั่นคือความรู้สึกของเขาที่มีต่อผู้ชายคนนั้น
ทว่าเหตุผลที่แท้จริงมีอยู่อย่างเดียว..เขาก็แค่ ‘อิจฉา’
ถ้านับดูแล้วนี่ก็เป็นปีที่ห้าที่เขาได้เข้ามาอยู่กับครอบครัวนี้เพราะแม่แต่งงานใหม่ ความจริงหล่อนคิดว่าพ่อจะเป็นคนเอาหลงไปเลี้ยงด้วยซ้ำ แต่ทุกอย่างกับผิดพลาดไปหมดเมื่อสามีใหม่ของแม่บอกจะรับเลี้ยงเขาเอง แน่นอนว่าพ่อก็เห็นด้วยที่ไม่ต้องเอาเขาไปเป็นภาระ
ภาระหรือ..นั่นเป็นสิ่งที่พ่อกับแม่ไม่ควรพูดกับเขาก็จริง ทว่ามันกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้วที่เขาจะได้ยินทั้งคู่พูดถึงเขาในทางไม่ดี
แม้ว่าครอบครัวใหม่ของแม่จะดีกับหลงมาก แต่เขาก็ยังนึกชิงชังอยู่ดี โดยเฉพาะเวลาที่ได้ยินเสียงหัวเราะของคนๆ นั้น มันแสดงให้เห็นได้ชัดเจนว่าครอบครัวสมบูรณ์แบบแค่ไหนแม้ว่าแม่จะเป็นคนเข้ามาใหม่ก็เถอะ ทว่าช่องว่างระหว่างกันแทบไม่มีให้เห็น แตกต่างจากหลง..เขาอาจจะหลงมาเกิดอย่างที่แม่เคยพูดไว้ก็ได้
“คุณกรณ์เก่งจังเลยนะคะ เรียนจบก็ได้เป็นอาจารย์เลย ดิฉันล่ะอยากให้หลงเป็นแบบคุณกรณ์บ้างจริงๆ”
“ผมยังต้องเรียนรู้อีกมากครับ และนี่ก็ยังเป็นแค่อาจารย์พิเศษ คงจะอีกนานเลยครับกว่าจะได้เป็นอาจารย์ประจำ”
“ภูมิใจแทนคุณพฤทธิ์จริงๆ ค่ะ”
หล่อนพูดเสียงหวาน ต่างจากตอนพูดกับหลงอย่างสิ้นเชิง ก็ถูกต้องแล้วล่ะ..เขามันแค่ลูกติดไม่ใช่ลูกรักเหมือนคุณกรณ์อะไรนั่น ถึงแม้จะถูกเลี้ยงดูเหมือนกันก็เถอะ
“ขอบคุณครับ”
คนๆ นั้นแต้มรอยยิ้มที่ใบหน้า ก่อนจะหันมองมาทางเขา
ให้ตายเถอะ..เวลาแอบทำอะไรแบบนี้เขามักถูกจับได้ทุกที หนำซ้ำผู้ชายคนนั้นยังโปรยยิ้มบางๆ มาให้อีกต่างหาก เขารู้ว่ามันเป็นยิ้มทักทาย แต่ความรู้สึกของหลงคืออีกฝ่ายกำลังเยาะเย้ยเขา
หลงไม่อยากอยู่ตรงนี้นานเกินไปก่อนที่คุณกรณ์จะเข้ามาทักทาย เขาจึงรีบกวาดของทุกอย่างบนโต๊ะใส่กระเป๋าผ้าแล้วย้ายไปทำการบ้านที่ห้องครัวกับป้าแม่บ้าน ทว่าเรื่องนี้คงไม่พ้นหูพ้นตาแม่ของเขาอีกเช่นเคย หล่อนถึงได้ตะโกนตามหลังมาด้วยน้ำเสียไม่สบอารมณ์ที่สุด
“หลง! เสียมารยาทจริงๆ”
“ช่างเถอะครับ”
เขาหันมองข้างหลังทั้งแม่และผู้ชายคนที่เขาเกลียดก่อนจะรีบวิ่งไปโดยไม่รู้สึกอะไร
ช่างสิ..จะรู้สึกอย่างไรก็ช่าง เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“ดิฉันเลี้ยงลูกไม่ดี ไม่ได้ครึ่งหนึ่งของคุณกรณ์ด้วยซ้ำ”
“ไม่ใช่หรอกครับ”
ทุกประโยคเข้าหูเขาก็เพราะห้องครัวมันไม่ได้อยู่ไกลจากห้องโถงจริงๆ แม้ว่าหลงจะบอกตัวเองว่าไม่รู้สึกอะไร แต่ความจริงเขาก็เสียใจไม่น้อย เพราะอะไรแม่ถึงชอบเปรียบเทียบเขากับคุณกรณ์ทั้งที่รู้ว่าหลงดีได้ไม่เท่า
“ผมขอตัวไปทำงานต่อนะครับ”
เจ้าตัวเดินไปยังห้องทำงานทางปีกขวา และหลังจากนั้นไม่นานแม่ก็เดินเข้ามาต่อว่าเขาด้วยเรื่องเดิมๆ
“ทำไมแกไม่รู้จักเอาอกเอาใจคุณกรณ์กับคุณวุฒิบ้าง”
“แล้วทำไมต้องทำ มันเป็นหน้าที่ผมหรือไง” เขาโต้ตอบ ยิ่งทำให้แม่โมโหมากยิ่งขึ้น
“สันดานเลวเหมือนพ่อแกไม่มีผิด”
“อย่ามาว่าพ่อนะ แล้วแม่ดีนักหรือไง!” หลงโกรธจนคุมสติไม่อยู่และแม่ก็เช่นเดียวกัน หล่อนง้างมือตบแก้มเขาเต็มแรง ความรู้สึกแรกคือเจ็บ..ไม่ได้เจ็บที่แก้มแต่เจ็บที่ใจ ถูกล่ะ..แม่ลงมือกับเขาบ่อยๆ และเขาควรจะชินกับมันได้แล้ว ทว่าความเป็นจริงเขายังรู้สึกปวดใจอยู่ดี
“แกนี่ไม่น่าเกิดมาเลยไอ้หลง!”
แม่ทำท่าจะต่อว่าเขาอีก แต่เสียงทุ้มๆ กลับดังขึ้นข้างหลังก่อนที่คุณกรณ์จะเดินเข้ามาในห้องครัว หลงรู้ว่าอีกฝ่ายเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างและคงจะเข้ามาขัดจังหวัดเพื่อยุติทุกอย่างเช่นกัน ทว่าเขาไม่ต้องการความเห็นใจอะไรทั้งนั้น
“ขอโทษนะครับ ผมอยากจะขอกาแฟสักแก้ว”
“อ่อ..ไม่เห็นต้องเข้ามาในนี้เลยค่ะ” หล่อนพูดเสียงตะกุกตะกักก่อนหันมามองเขาด้วยแววตาเกรี้ยวกราด แม่เกลียดเขา..เขาน่าจะรู้ตั้งนานแล้วเพราะเขามันเป็นภาระ
น้ำตาหยดหนึ่งกำลังไหล แต่หลงเกลียดต้องมาร้องไห้ให้คนอื่นเห็น และเขาก็ไม่ลังเลจะเดินออกไปจากที่นี่โดยทิ้งการบ้านทั้งหมดเอาไว้
หลงสนิทกับคุณป้าแม่บ้านมากที่สุด เพราะหล่อนรักหลงและเอาใจใส่หลงยิ่งกว่าแม่เสียอีก ถึงจะพูดอย่างนั้น..แต่หล่อนก็มักบอกว่าไม่มีใครรักหลงได้เท่าแม่ของเขาอีกแล้ว
“คุณป้า แม่เกลียดหลง ไม่อยากให้หลงเกิดมา” เขากอดหล่อนแน่นแล้วปล่อยน้ำตาไหลออกมาเงียบๆ แม่ของเขา..หล่อนจะรู้บ้างไหมว่าทำให้หลงร้องไห้ไปกี่ครั้ง
“เธอไม่ได้เกลียดหรอกค่ะ อาจจะพูดไปเพราะอารมณ์”
ถึงหล่อนจะพูดว่าแม่ทำด้วยอารมณ์ แต่ความจริงก็คือความจริงวันยังค่ำ..จะมีใครบ้างที่พร่ำบอกว่าเกลียดลูกตัวเองตั้งแต่หลงจำความได้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรมันก็ฝังลึกในหัวใจของหลงว่าพ่อกับแม่ไม่ต้องการให้เขาเกิดมา “หลงได้ยินมาตั้งแต่เด็กว่าเขาเกลียดหลง”
“อย่าร้องไห้เลยค่ะ เดี๋ยวไม่หล่อป้าไม่เลี้ยงนะคะ”
“ป้าจะไม่เลี้ยงหลงจริงๆ เหรอครับ” เขาเริ่มสะอึกพลางเงยหน้าถามทั้งหน้าเปรอะน้ำตา ดูน่าหยอกไม่ใช่เล่น
“จริงค่ะ”
“หลง..ฮึก..จะไม่ร้องไห้แล้ว” หลงนอนบนตักคุณป้าแม่บ้าน เขากลั้นสะอื้นจนจมูกแดงก่ำก่อนจะเผลอหลับไป
ในความฝัน..เขากำลังนอนบนตักของแม่
“หลับไปแล้วหรือครับ”
คุณป้าแม่บ้านสะดุ้งก่อนหันไปทางต้นเสียง เห็นชายหนุ่มร่างสูงยืนพิงกรอบประตูอยู่
ถ้าให้พูดถึงความจริงคุณกรณ์ดูแลหลงพอๆ กับหล่อนหรือบางทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ ทว่าด้วยทิฐิของหลงความหวังดีของกรณ์จึงไม่ต่างอะไรกับสายลมพัดผ่าน เบาหวิวไม่รู้สึกจนเผลอมองข้าม
“คุณกรณ์เหรอคะ ป้าตกใจหมด”
“ผมมายืนตั้งนาน แต่ไม่กล้าเข้ามา” เขานั่งลงข้างคุณป้าแม่บ้าน แล้วก้มมองเด็กหนุ่มที่นอนบนตักหล่อน “ป้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวผมช่วยดูแลเอง”
“แต่เดี๋ยวคุณเธอมาเห็นจะอาละวาดเอานะคะ” วีรกรรมของแม่หลงเป็นที่รู้ดีว่าร้ายกาจแค่ไหน ซึ่งหล่อนก็เข้าใจเหมือนกันว่าจะอะไรนักหนากับลูกตัวเอง ไม่ใช่ว่ารักจนหวงแต่เพราะห่วงว่าคนอื่นจะเดือดร้อนเพราะลูกชายตัวเอง
“ผมอยู่ทั้งคน”
“เพราะคุณกรณ์อยู่นี่แหละค่ะป้าถึงห่วง เธอเทิดทูนคุณยิ่งกว่าลูกในไส้เสียอีก” หล่อนอดกระแนะกระแหน ‘คุณผู้หญิงคนใหม่’ ไม่ได้ ใครๆ ก็รู้ว่าเจ้าตัวรักความสุขสบายยิ่งกว่าอะไร ไม่เช่นนั้นจะยอมแต่งงานกับคนอายุราวหกสิบหรือ ทั้งที่ตัวเองอายุไม่ถึงสี่สิบด้วยซ้ำ..ไม่มีทางเสียหรอก
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“ป้าไม่อยากจะพูดร้ายใส่ใครนะคะ แต่ใครๆ ก็ทราบดีค่ะ” หล่อนอยากบอกวีรกรรมแม่ของหลงใจจะขาด แต่หล่อนก็อดใจไม่พูดเพราะไม่อยากทำลายภาพแม่เลี้ยงแสนดีของคุณกรณ์ “ป้าฝากหลงด้วยนะคะ”
“ครับ” กรณ์ตอบรับสั้นๆ เขาก้มมองนางที่ยังนอนบนตักป้าพลางยิ้มบางๆ
ครั้งแรกที่เขาได้ยินว่าพ่อจะแต่งงานใหม่เป็นเรื่องที่แย่ที่สุดในชีวิต เพราะกรณ์ยังยึดติดว่าไม่มีใครคู่ควรกับพ่อได้เท่าแม่อีกแล้ว แต่หากมองดีๆ พ่อของเขาอายุมากขึ้น ส่วนเขาก็โตขึ้นและมีหน้าที่รับผิดชอบมากยิ่งขึ้น เวลาที่จะดูแลพ่อน้อยลง..สมควรแล้วที่พ่อควรมีใครอยู่ข้างๆ
ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตัวคนเดียวแต่ยังมีลูกติดอีกคนหนึ่ง นั่นยิ่งทำให้เขานึกไม่พอใจมากขึ้น แต่เมื่อได้สบตากับเจ้าของนัยน์ตาหม่นหมองนั่น..ความคิดเขาก็เปลี่ยน
น่าสงสาร..เขาคิดว่าหลงเป็นอย่างนั้น
เมื่อได้สัมผัสจริงๆ แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาคิด แม่เลี้ยงของอาจจะรักหลงน้อยกว่าแม่คนอื่นๆ ทำ แต่หล่อนก็รักในแบบของหล่อน แน่นอนว่าเขาไม่รู้และไม่มีทางเดาได้เมื่อเห็นพฤติกรรมของหล่อนที่ทำกับหลง แม้ว่ากรณ์จะทำเป็นมองไม่เห็นแต่ความจริงแล้วเขารับรู้ทุกเหตุการณ์ ทั้งจากคนในบ้านและจากตาตัวเอง
พอเขาโตขึ้นเขาถึงได้รู้ว่าควรมองหลงเป็นน้องชายไม่ใช่คนอื่นอย่างที่ตอนเด็กๆ เคยฝันเอาไว้ แต่เพราะแม่ของเขามีลูกอีกไม่ได้ ทุกอย่างจึงเป็นได้เพียงฝันลมๆ แล้งๆ ทว่าเมื่อมีหลง..เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือ
“ป้าครับ..เดี๋ยวผมจะยกหลงไปนอนที่ห้อง”
“แต่ว่าหลงตัวไม่เล็กเหมือนแต่ก่อนแล้วนะคะ”
กรณ์หลุบตามองน้อง ความจริงหลงโตขึ้นมาก แต่สำหรับกรณ์แล้วก็ไม่ได้จัดว่าหลงอยู่ในกลุ่มพวกตัวใหญ่จนอุ้มไม่ไหว “ป้าอย่าลืมสิครับว่าผมไม่แก่ขนาดยกเด็กไม่ขึ้น”
“ป้าเชื่อแล้วค่ะ”
เขาอุ้มหลงอย่างเบามือไปยังห้องนอนของเจ้าตัวที่อยู่ในเรือนหลังใหญ่
“เจ็บหรือเปล่าหลง” กรณ์ถามร่างเล็กข้างใบหู หวังว่าน้ำเสียงนี้เจ้าตัวจะได้ยินได้ฟังบ้าง “พี่..ขอโทษที่ดูแลไม่ดี”
เขาละสายตาจากเอกสารตรงหน้าแล้วเหลือบตามองนาฬิกาโบราณข้างฝาผนัง พบว่าเวลาล่วงเลยมาจนถึงสามทุ่มแล้ว คงจะได้เวลาที่ ‘พฤทธิ์’ เข้านอนให้เต็มที่เพื่อเข้าร่วมงานสัมมนาในวันรุ่งขึ้น ทว่าเสียงโทรศัพท์กลับดึงความสนใจของเขาจากเตียงนอน
“ครับ” พฤทธิ์กรอกเสียงใส่โทรศัพท์สั้นๆ แล้วมองไปยังนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่เมฆบดบังแสงจันทร์และดวงดาวจนมองเห็นแสงไฟเล็กๆ ตรงริมถนน
‘คุณพฤทธิ์จะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่คะ’
“อีกสองวันผมจะกลับเมืองไทย ไม่ต้องส่งคนมารับนะครับ”
‘จะเอาอย่างนั้นเหรอคะ' ปลายสายเอ่ยถามเจือด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ครับ กลับมาผมจะไปทำงานเลย”
‘คุณพฤทธิ์จะไม่เหนื่อยแย่หรือคะ ให้แม่ส่งคนไปรับนะคะ’
เขาอมยิ้มน้อยๆ เมื่อหล่อนทำเสียงหวานกึ่งบังคับ แม่เป็นแบบนี้เสมอ..ทั้งที่เขามีประสบการณ์ในต่างประเทศและสามารถดูแลตนเองได้พอสมควร ทว่าความเป็นห่วงเป็นใยจากหล่อนก็ไม่เคยลดน้อยถอยลงตามกาลเวลา เผลอๆ อาจจะมีมากกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ “ผมจะสามสิบแล้วนะครับ”
‘แม่รู้ค่ะ แต่วันกลับแม่จะส่งคนไปรับนะคะ’
“ครับ” พฤทธิ์จำยอมต่อคำขอของหล่อน ไม่ว่าแม่จะมาไม้ไหนเขายอมรับว่าไม่เคยต่อต้านดื้อดึงกับหล่อนได้สักครั้ง อาจจะเป็นเพราะเขามีผู้หญิงคนนี้คนเดียวในชีวิตก็เป็นได้ “ผมต้องตื่นแต่เช้า ไว้พรุ่งนี้จะโทรหาอีกที”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
พฤทธิ์หรืออาจารย์พฤทธิ์เข้าสัมมนาในฐานะอาจารย์ประจำของมหาวิทยาลัย หลายคนสบประมาทเขาเพราะอายุยังน้อยและด้อยประสบการณ์ เขารู้ตัวและเก็บคำเหล่านั้นมาเป็นแรงผลักดันดีดตัวเองให้อยู่ในจุดที่สูงที่สุดที่ไม่เคยมีใครทำได้ แน่นอนว่าเขาทำมันสำเร็จอย่างไร้ข้อกังขาจากคนอื่น
เขาจบจากประเทศอังกฤษด้วยทุนของมหาวิทยาลัยทั้งที่ครอบครัวสามารถส่งเสียเขาได้อย่างสบายๆ แต่พฤทธ์คิดว่ามันทำให้เขาไม่เติบโตและรักสบายจนไม่เห็นคุณค่าของการรอคอย ความผิดหวัง และน้ำตา
“คุณพฤทธิ์จะไม่อยู่เที่ยวก่อนหรือครับ” พชรเป็นอาจารย์คนหนึ่งที่เข้าร่วมสัมมนาเช่นกัน เจ้าตัวเอ่ยถามเขาเมื่อการประชุมเสร็จสิ้นลง
“ไม่ล่ะครับ ผมจะกลับคืนนี้เลย”
“มาทุกทีอาจารย์ก็ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเหมือนพวกผมสักครั้ง”
พฤทธิ์ยิ้มบางๆ เขารู้ว่าควรใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่า แต่จะคุ้มค่าแบบไหนก็แล้วแต่มุมมองของคน สำหรับเขาแล้วเวลาคือสิ่งมีค่าจะใช้ให้เสียเปล่าไม่ได้เด็ดขาด “ผมมีสอน ถ้าไม่ได้สอน..ผมอาจจะสอนไม่ทัน และไม่อยากไปเร่งสอนช่วงท้ายๆ ด้วยครับ”
ประโยคนั้นทั้งเอาหลายคนสะอึกไปพร้อมกัน เพราะเวลาสอนไม่ทันก็ไปเร่งเอาช่วงท้ายๆ ชนิดที่เรือด่วนยังตามไม่ทัน และนั่นก็ทำให้ทั้งอาจารย์และนิสิตลมจับไปตามๆ กัน
สำหรับพฤทธิ์..เขาวางแผนดีและหาหนทางแก้ไขอยู่เสมอ การเร่งสอนช่วงท้ายจึงไม่ใช่เรื่องที่สมควรทำ แต่เป็นเรื่องที่ควรจัดเวลาให้เหมาะสม
“เที่ยวให้สนุกนะครับอาจารย์” น้ำเสียงทุ้มต่ำกล่าวสั้นๆ ก่อนเก็บเอกสารลงกระเป๋าหนังและเดินจากไป ทิ้งความคลางแคลงใจไว้เบื้องหลังด้วยสีหน้าเฉยชา
ในช่วงที่เขามาเป็นอาจารย์ใหม่ๆ หลายคนชื่นชอบรูปโฉมของเขาและประเมินว่าเขาหน้าตาดีแต่สอนไม่ได้เรื่อง สำหรับเขาไม่ได้ตอบโต้แต่แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้มีเพียงหน้าตาแต่ความสามารถก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน ตำแหน่งอาจารย์สุดฮอทที่นิสิตตั้งให้จึงไม่ใช่เรื่องไกลตัวสำหรับเขา แล้วทำไมพฤทธิ์จะไม่รู้ว่าเขาหลายคนชอบแต่เขาเลือกจะไม่สนใจมากกว่า
“ผมจะกลับถึงเจ็ดโมงเช้า”
‘แม่จะส่งคนไปรอตั้งแต่ตีห้าเลยค่ะ กลัวคุณพฤทธิ์ไปสอนหนังสือเด็กๆ ไม่ทัน’
“คุณแข อย่าพูดอย่างนั้นสิ”
พฤทธิ์กดเสียงทุ้มต่ำเจือน้ำเสียงไม่พอใจเล็กๆ และนั่นยิ่งทำให้เจ้าหล่อนอยากแกล้งลูกชายมากกว่าเดิม ‘ก็มันจริงนี่คะ คนอะไรไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย’
“แค่นี้นะครับ”
ถึงหล่อนจะพูดอย่างนั้นแต่ลึกๆ ก็ห่วงเขาไม่น้อย แม้เขาไม่เคยแสดงสีหน้าอ่อนล้าหรือเหนื่อยหน่ายให้ใครเห็น แต่แม่ของเขาทราบดีว่ากว่าเขาจะพิสูจน์ตัวเองได้ขนาดนี้ย่อมไม่ธรรมดาและรักษามาตรฐานของตัวเองเอาไว้ ถึงเขาไม่เคยพูดเรื่องนี้กับหล่อน..แต่คนเป็นแม่มีหรือจะมองไม่เห็น แต่เจ้าตัวกลับไม่เคยพูดเรื่องนี้เพราะรู้ดีว่าเขาคงไม่ยอมรับง่ายๆ
แม่อาจจะเป็นคนเดียวที่รู้จุดอ่อนของเขา
พระอาทิตย์สาดแสงตามรอยแยกม่านหน้าต่างลามเลียมาจนถึงปลายเท้า หลงขยับหนีเมื่อสัมผัสถึงความร้อนของแดดยามสายก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้น สำรวจรอบกายอย่างมึนงง เขาจำได้..ว่านอนบนตักคุณป้าแม่บ้านและหล่อนก็คงไม่ทางยกเขามาถึงเรือนใหญ่ได้ ยกเว้นเสียแต่ว่ามีคนช่วย..แต่จะเป็นใครกัน หลงขี้เกียจคิดให้ปวดสมอง เพราะอย่างน้อยเขาก็ได้มานอนบนเตียงนิ่มๆ แล้ว
ตอนนี้หลงเรียนอยู่ปีสุดท้ายจึงต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว แน่นอนว่าเขาหวังกับตัวเองไว้มากแม้จะรู้ว่าต่อให้พยายามอย่างไรพ่อกับแม่ก็ไม่มีทางสนใจใยดีเขา ถึงกระนั้นอนาคตก็ไม่ควรมาจมอยู่กับความเศร้าโศก หลงควรจะทำเพื่อตัวเองให้ดีกว่าเดิม
เด็กหนุ่มไม่อยากคิดถึงพ่อแม่ให้มากความ เขาตัดสินใจลุกขึ้นไปหาอะไรกินก่อนจะขึ้นมาอ่านหนังสือเตรียมสอบ ทว่าทุกอย่างในบ้านไม่ได้เป็นอย่างที่หลงคิดเสมอไป เมื่อเขาเริ่มต้นจับหนังสือ เสียงแม่ก็ดังขึ้นหน้าห้องอย่างไม่สบอารมณ์
“ไอ้หลง คุณวุฒิเรียกแกลงไปหา เร็วๆ อย่าช้า”
มันช่างเป็นบ่ายที่ไม่สงบจริงๆ..เขากลอกตาอย่างหงุดหงิดก่อนจะโต้ตอบด้วยน้ำเสียงเดียวกัน “ผมไม่ว่าง อ่านหนังสืออยู่ และถ้าจะให้ผมรีบมันคงเป็นไปไม่ได้เพราะผมยังไม่ได้อาบน้ำ”
ตอนนี้แม่คงทำสีหน้าหงุดหงิดอย่างที่สุดหน้าประตูห้อง แต่เชื่อเถอะ..พอลงไปหาคุณวุฒิพ่อเลี้ยงของเขา อะไรๆ ก็คงพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากนางมารเป็นนางฟ้า “ฉันให้เวลาแกสิบนาที รีบลงมา อย่าช้า!”
บ้านหลังใหญ่นี้ควรเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่าและห้องนอนของหลงก็อยู่เกือบสุดทาง ต่อให้แม่ตะโกนเสียงดังแค่ไหน บางทีอาจจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำ
“เฮอะ!”
ความหงุดหงิดเกาะกุมจิตใจจนสมองของเขาไม่สามารถรับข้อมูลใดๆ ได้อีก แม้แต่ตัวหนังสือตรงหน้าก็กลายเป็นเรื่องไม่สบอารมณ์ชนิดที่สามารถใช้ไฟเผาให้เป็นจุลได้
สุดท้ายแล้วหลงก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดีเพราะเขายังเห็นแก่หน้าผู้หญิงคนนั้น เด็กหนุ่มจึงก้าวไปกระชากผ้าเช็ดตัวระบายความหงุดหงิดก่อนจะเดินลงส้นเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำ หวังว่าสายน้ำจะชโลมจิตใจอันมัวหมองเขาของได้
ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรแต่หลงก็ยังเดินเข้ามาในวงสนทนาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“มาแล้วหรือ นั่งก่อนสิ”
“ครับ”
วุฒิเป็นพ่อเลี้ยงที่ดูแลเขาดียิ่งกว่าแม่ของเขาเสียอีก แต่เรื่องนั้นมันอยู่นอกขอบเขตความรู้สึกดีของหลง ต่อให้ดีแค่ไหนเขาก็ยังไม่ซาบซึ้งอยู่ดี และเจ้าตัวก็สัมผัสถึงช่องว่างระหว่างกันจึงแทบไม่ก้าวก่ายชีวิตหลงนัก
“ฉันอยากแนะนำให้รู้จักญาติอีกคนหนึ่งของเรา”
ชั่วขณะหนึ่งที่หลงรู้สึกว่าการสนทนาแบบผู้ใหญ่น่าเบื่อแต่เขาไม่ได้มีทางเลือกนัก จึงเหลือบตาขึ้นมองพร้อมยกมือไหว้แบบขอไปที ทว่าสายตาคู่นั้นกลับเย็นเยียบและจริงจังจนหลงไม่กล้าทำตามใจตัวเองนัก
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ” อีกฝ่ายยกมือรับไหว้ กิริยามารยาทน่ามองไปทุกส่วน โดยเฉพาะเวลาคุยกับคุณกรณ์แล้วหลงเหมือนทาสรับใช้ก็ไม่ปาน เขาไม่ได้คิดไปเอง..แต่สองคนนี้ดูเหมือนคุณชายหลุดจากนิยายจริงๆ มิน่าล่ะ..แม่ของเขาถึงชมนักชมหนา
ทุกการกระทำมีเหตุผลรองรับ หลงเข้าใจ..แต่ส่วนลึกก็อดต่อต้านไม่ได้
“คุณพฤทธิ์ นี่ลูกชายอีกคนของอา ชื่อหลง..อยากจะฝากฝังเสียหน่อย”
ใบหน้าของพฤทธิ์ประดับรอยยิ้มเสมอ นั่นทำให้ใครต่อใครชื่นชมว่าเขารู้จักวางตัว แม้แต่ตอนไม่พอใจเขายังยิ้มได้ราวกับไม่มีเรื่องขุ่นมัว “ถ้าคุณอาพูดแบบนี้ผมคงไม่ปฏิเสธ”
หากความรู้สึกของพฤทธิ์ไม่ผิด เด็กคนนี้ไม่มีอะไรพิเศษหรือหน้ามองสักนิด ออกจะกระด้างกระเดื่องด้วยซ้ำ
“ขอบใจมากพฤทธิ์ เผื่อหลงเข้าเรียนมหาวิทยาลัยจะได้ช่วยอาดูอีกแรง”
“ผมดูแลตัวเองได้”
วุฒิหัวเราะชอบใจ เขาเอ็นดูหลงเพราะเด็กคนนี้พูดอย่างที่คิด ไม่มีปิดบัง แม้จะหยาบกร้านไปหน่อยแต่ถ้าถูกขัดเกลาคงเหมือนกรณ์นั่นแหละ “ฉันรู้ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้”
“คุณพฤทธิ์เป็นอาจารย์ประจำใช่ไหม”
“ใช่ครับ ผมทำงานมาเกือบสามสี่ปีแล้ว”
น้ำเสียงของคุณพฤทธิ์นุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น ทว่าประกายตาที่หลงเห็นทุกครั้งที่สบมองก็ชวนให้เสียวสันหลังวาบอย่างบอกไม่ถูก ทว่าเขาก็พอจะรู้ว่าผู้ใหญ่หลายคนไม่ได้เอ็นดูหลงเหมือนคุณกรณ์เพราะความกระด้างของเขานี่แหละ
“ผมไปอ่านหนังสือได้หรือยัง”
“อ้อ..คุยกันเสียเพลิน เอาสิ..จะได้สอบติดที่อยากเข้า”
หลงลุกขึ้นยืน เขาไม่พูดอะไรก่อนเดินกลับห้อง ทว่าเสียงคุณกรณ์กลับดังขึ้นดึงให้หันมองด้วยความสงสัย “อ่านหนังสือหรือ หยิบอะไรไปกินด้วยสิ เผื่อหิว”
เขาเหลือบตามองไม่สบอารมณ์พี่ชายต่างบิดา ทว่าแววตาของพ่อเลี้ยงก็เจือความหวังว่าเขาจะสร้างไมตรีกับพี่ชายคนนี้ได้หรือไม่ และหลงก็ไม่ชอบทำร้ายจิตใจคนอายุมากด้วยสิ “ครับ”
รอยยิ้มที่มุมปากคุณวุฒิปรากฏขึ้นจางๆ แต่มีใครบางคนมองเขาด้วยแววตาต่างจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง
อาจจะไม่ชอบ รังเกียจ หรือกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง..หลงไม่มีทางรู้และเขาก็ไม่สนใจเช่นกัน
พฤทธิ์คุยได้ไม่นานเพราะร่างกายของเขาเริ่มแสดงออกว่าอยากพักผ่อนเต็มทีแล้ว
“พี่พฤทธิ์กลับเร็วจริงๆ ถ้าอยู่ต่อกว่านี้จะได้เป็นลูกชายอีกของพ่อผมแน่ๆ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
กรณ์เดินมาส่งพฤทธิ์ถึงรถ ทว่าก่อนเจ้าตัวจะขึ้นรถเขาก็รีบเอ่ยถาม “พี่ว่าน้องผมคนนี้เป็นอย่างไร”
“ผมคงตัดสินใครไม่ได้ทั้งที่เพิ่งพบกันครั้งแรกหรอกครับ อีกอย่าง..คุณก็รู้ว่าผมเป็นอาจารย์คงพูดเรื่องแย่ๆ ของคนอื่นไม่ได้”
“พี่ว่าน้องผมเป็นคนไม่ดีหรือ”
“ผมยังไม่ได้บอกสักคำ” พฤทธิ์ยิ้มบางๆ “อีกอย่างถ้าจะตัดสินกันได้ขนาดนั้นคงต้องศึกษาอย่างละเอียด คุณก็เป็นอาจารย์เหมือนกันน่าจะรู้ข้อนี้ดี”
“อีกอย่างผมไม่เห็นความจำเป็นต้องรู้จักเด็กคนนี้” หลงไม่มีอะไรน่าดึงดูดใจจริงๆ ถึงแม้จะมีศักดิ์เป็นญาติกัน แต่สายเลือดก็คนละสาย ต่อให้พยายามผูกใจกันก็คงยาก
“คุณพ่อคงอยากให้หลงประสบความสำเร็จล่ะมั้งครับ เลยอยากได้ผู้ปรึกษาที่ดีแบบอาจารย์พฤทธิ์ อีกอย่างถ้านับจริงๆ พวกเราก็เป็นญาติๆ กัน ถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันก็เถอะ”
“คุณกรณ์เองก็รู้เหตุผลลึกๆ ของผม”
กรณ์ถอนหายใจเบาๆ เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกว่าญาติผู้พี่เหนือกว่าตนเสมอ เรื่องนั้นเขายอมรับโดยดุษฎี แต่ใครจะคิดว่าเจ้าตัวจะมีวาจาเชือดเฉือนได้ขนาดนี้ จนเป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายยอมแพ้ “โอเค..ผมจะไม่ถามคุณประเด็นนี้อีกแล้วครับอาจารย์พฤทธิ์”
“ไว้เจอกันคราวหน้า”
“ครับ”
พฤทธิ์รักสงบ การได้พักผ่อนโดยการหลับตาเงียบๆ ทำให้พลังของเขากลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้ง ทว่าความสงบนั้นกลับซ่อนคลื่นลูกใหญ่ไว้อย่างประณีต ต่อให้เขาทำตัวแสนดีอย่างไรก็ย่อมมีด้านมืดที่ไม่อาจเปิดเผย แม้เขาจะรักในศีลธรรมแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาทำทุกข้อ
“อาจารย์พฤทธิ์..คุณอายุขนาดนี้ไม่คิดจะสร้างครอบครัวบ้างหรือไง” หล่อนทาบมือบนไหล่เขาแล้วลูบอย่างยั่วเย้า แต่อารมณ์ของพฤทธิ์ตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากตอไม้..เขาเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรๆ ที่หล่อนต้องการ และไม่สนว่าหล่อนจะคิดอย่างไรหากเขาปฏิเสธ
“คิด..แต่คงไม่ใช่คุณ”
“ผู้หญิงแบบไหนจะเหมาะกับคุณเท่ากับฉัน” หล่อนกระซิบ “เรารู้จักกันตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจะครบสิบปีแล้ว ใครจะรู้จักคุณดีเท่าฉัน”
“คุณแน่ใจว่ารู้จักผมดี ขนาดคบกันมาหลายปียังหักหลังกันได้ นับประสาอะไรกับเราที่เป็นแค่..เซ็กส์เฟรนด์”
เขากับหล่อนเป็นอาจารย์เหมือนกันทั้งคู่และรู้จักกันมานานพอสมควร หลายคนยุยงให้พฤทธิ์คบกับหล่อนแม้กระทั่งแม่ยังสนับสนุน ทว่าพฤทธิ์กลับเกิดคำถามในว่าผู้หญิงแบบนี้หรือเหมาะจะสร้างครอบครัวด้วย ถูกล่ะเขาอาจจะตีค่าหล่อนในแบบของเขา แต่พฤทธิ์ก็ไม่สนว่าใครจะคิดอย่างไรในเมื่อหล่อนจงใจทำตัวเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟ
“คิดดูดีๆ นะคะ ถ้าเราเริ่มคบกันตอนนี้มันก็ยังไม่สาย”
“คุณอยากจะสร้างครอบครัวหรือ”
“อายุของเรามากขึ้นทุกวัน ฉันต้องการความมั่นคงในชีวิตเหมือนกัน”
อายุขนาดเขาก็คิดเรื่องครอบครัวอยู่เช่นเดียวกัน แต่พฤทธิ์มักถามตัวเองบ่อยครั้งว่าเขาจะไม่เสียดายชีวิตแบบนี้หรือหากต้องกลายเป็นหัวหน้าครอบครัวที่รับภาระเพิ่มขึ้น
“สถานะของคุณกับผมตอนนี้มันก็ได้แค่นี้ และผมยังรักในอิสระอยู่” เขาเปิดตาขึ้น มองท้องฟ้าที่โรยราด้วยความมืดมิด “ผมคงไม่หาเรื่องเอาตรวนมาล่ามตัวเองไว้หรอก”
หล่อนยักไหล่ ไม่ยี่หระต่อคำพูดของเขาก่อนหยิบเสื้อผ้ามาใส่และออกจากห้องไป ทั้งที่หล่อนรู้ว่ากำลังเล่นกับไฟ ทั้งแสบทั้งร้อนแต่สุขสมในคราเดียวกัน แต่หล่อนก็ยืนกรานความต้องการของตัวเอง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกเขาจากภวังค์
‘จะกลับมานอนบ้านไหมคุณพฤทธิ์ แม่จัดที่นอนไว้ให้แล้ว’
เขาถอนหายใจ..หล่อนพูดขนาดนี้ขืนเขาปฏิเสธก็ดูใจไม้ไส้ระกำเกินไปหน่อย “แม่พูดอย่างนี้กะไม่ให้ผมตอบตามใจเลยใช่ไหมครับ”
‘กลับบ้านมานอนนะคะ แม่เตรียมมือเย็นเสร็จแล้ว’
“อีกหนึ่งชั่วโมงน่าจะไปถึงครับ”
✒ สวัสดีค่ะ ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ~
เขียนมาได้มาสักพักเกิดไม่มั่นใจว่าจะลงจบหรือเปล่าเพราะเรื่องที่แล้วๆ มาก็ไปไม่รอดหยุดเขียนไปหลายรอบ เรื่องนี้เลยใส่ความพยายามไปเต็มที่ อาจจะลงช้าบ้างเร็วบ้างตามเวลาว่างที่เริ่มเหลือน้อยเต็มทีแล้ว
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ ^_^
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 24-01-2015 22:25:44
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 24-01-2015 22:53:34
สู้ๆค่ะ เค้ารอติดตาม
เริ่มหัวข้อโดย: blur ที่ 25-01-2015 01:06:29
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 25-01-2015 01:24:54
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 25-01-2015 04:22:34
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 25-01-2015 06:25:41
เริ่มหัวข้อโดย: RedQueen ที่ 25-01-2015 07:52:06
เริ่มหัวข้อโดย: angel_Z4 ที่ 25-01-2015 11:12:43
#ขอสารภาพค่ะ งงงงกับชื่อตัวละครอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Melonlove ที่ 25-01-2015 12:01:50
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 25-01-2015 15:10:49
สงสารน้องหลง แต่มองอีกมุมก็น่าจับมาตีก้นจริงๆ รอให้ใครสักคนมาปรับมุมมองให้น้อง
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 26-01-2015 08:37:41
เริ่มหัวข้อโดย: แก้วเจ้าจอม ที่ 26-01-2015 21:35:59
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 30-01-2015 09:35:42
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 01-02-2015 18:01:23
ซ่อนรัก
บทที่ ๒
บทที่ ๒
ความพยายามของหลงนับว่าเป็นผลสำเร็จเมื่อผลการสอบออกมาเป็นที่น่าพอใจ
“ป้าครับ หลงสอบติดมหาวิทยาลัยแล้วนะ” หลงเดินมายังเรือนเล็กหลังบ้านเพื่อมาบอกข่าวดีกับคุณป้าแม่บ้าน เขารู้ว่าคนงานหลายคนก็สงสัยไม่แพ้กันว่าทำไมหลงถึงไม่บอกแม่ คุณกรณ์หรือแม้กระทั่งคุณวุฒิ แน่นอนว่าหลงมีเหตุผลแต่เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ใครฟัง
“ดีใจด้วยนะคะ คุณหลงไม่เคยทำให้ป้าผิดหวังจริงๆ” รอยยิ้มของหล่อนอ่อนโยนเหมือนลมในฤดูร้อนพัดผ่าน ชโลมใจเขาให้หลุดจากความคิดชั่วขณะ
“ขอบคุณครับ”
“แล้วบอกคนอื่นหรือยังคะ”
เขาส่ายหน้า ถ้าคุณป้าแม่บ้านจะหมายถึงคนอื่นก็มีเพียงคนเดียวที่หลงมีความเกี่ยวข้องนั่นคือแม่ ทว่าอย่างหล่อนหรือจะสนใจความเป็นไปของหลง ขนาดวันที่หลงสอบเข้ายังไม่เห็นหล่อนแม้แต่ปลายเส้นผม แบบนี้หรือที่เรียกว่าสนใจใส่ใจ “ผมไม่ได้บอกใคร”
“อย่างน้อยก็น่าจะบอกคุณวุฒิให้ทราบนะคะ”
“ป้ารู้คนเดียวก็พอแล้วครับ”
หลงเดาไม่เคยผิด เมื่อช่วงเย็นคุณวุฒิเรียกเขาลงมานั่งกินข้าวเย็นพร้อมกัน และพูดเรื่องที่เขาสอบติดมหาวิทยาลัยต่อหน้าแม่และลูกชายตัวเอง เรื่องนี้คงเป็นฝีมือของคนที่ยืนยิ้มอ่อนโยนอยู่ไกลๆ พอเห็นแบบนั้นหลงก็โกรธไม่ลงจริงๆ
คนที่มีปฏิกิริยามากที่สุดคงหนีไม่พ้นคุณวุฒิและคุณกรณ์ ส่วนแม่ก็ยังไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขารู้ว่ามันเป็นการเสแสร้ง แม่ไม่ได้รู้สึกยี่หระกับเขาสักเท่าไหร่ บางครั้งหลงก็ไม่เข้าใจตัวเองว่ายังจะหวังอะไรจากผู้หญิงคนนี้ได้อีกทั้งที่อีกฝ่ายก็แสดงชัดเจนว่าไม่ต้องการเขาเพราะเขามันเป็นภาระของหล่อน
“สอบติดแล้วทำไมไม่บอกฉันให้รู้บ้างล่ะ”
“เพราะผมรู้ว่าเป็นแบบนี้ ผมเลยไม่มีความจำเป็นต้องบอก” หลงตอบห้วนๆ
“ฉันรู้จากปากคนอื่นก็สู้รู้ไม่เท่าจากปากเธอหรอกนะ”
วุฒิตักอาหารให้เขา สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนจากการกระทำและน้ำเสียงอบอุ่น แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่กำแพงที่หลงสร้างไว้กลับสูงเกินไปจนไม่อาจสัมผัสได้
“คุณพฤทธิ์ก็เป็นอาจารย์อยู่ที่นี่ จะได้ฝากให้ดูแลหลงด้วย” น้ำเสียงของกรณ์เจือความยินดีจนปิดไม่มิด ยิ่งยามเจ้าตัวมองเขา..ประกายตาอบอุ่นยิ่งทำให้หลงอยากกอบโกยมากขึ้นทุกที แต่ส่วนลึกของจิตใจกลับประท้วงว่าไม่มีใครหวังดีกับเขาอย่างใจจริงหรอก
“ต้องการให้ฉันเป็นผู้ปกครองเธอไหม”
“ผม..” หลงอึกอัก แต่เขาก็อดดีใจไม่ได้ แต่เพราะไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่อบอวลไปด้วยคำว่าครอบครัว อะไรๆ จึงดูแปลกสำหรับเขาไปเสียหมด
“วันที่ต้องไปมหาวิทยาลัยตื่นเช้าๆ ด้วยล่ะ รถคงติดน่าดู”
หลงไม่ตอบแต่ก้มหน้ากินอาหารตรงหน้าต่อไป ทำไมนะ..อาหารมื้อนี้ถึงดูอร่อยกว่าทุกครั้ง
หลายเดือนก่อนนับว่าเป็นช่วงที่พฤทธิ์ได้ใช้เวลากับตัวเองและครอบครัวมากที่สุด และเวลาแห่งความสุขก็มักผ่านไปเร็วเสมอ เขาเชื่อว่าหลายคนย่อมโหยหาเวลาแห่งการพักผ่อนและมีความคิดไม่อยากตื่นเช้าไปทำหน้าที่ของตัวเอง เขาก็คนหนึ่งที่รู้สึกอยากเพิ่มวันหยุดเสียดื้อๆ
“คุณพฤทธิ์ใส่สูทแบบนี้แม่เห็นแล้วนึกถึงพ่อตอนสมัยหนุ่มๆ เลยค่ะ หล่อทุกระเบียดนิ้ว” แม่จัดเสื้อให้เขาพลางลูบไหล่อย่างชื่นชม “เห็นแบบนี้แล้วพวกเด็กๆ ที่เรียนด้วยคงไม่เป็นอันเรียนหนังสือแน่ๆ เพราะอาจารย์หล่อเกินไป”
“คุณแม่ก็พูดเกินไป”
“แม่พูดความจริงนี่คะ ลูกชายของแม่หล่อจนต้องเหลียวหลัง แบบนี้แม่ก็อดหวงไม่ได้”
“ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะครับ”
เขาทราบดีว่าลับหลังใครพูดอะไรถึงเขาอย่างไรบ้าง ไม่ว่าจะในแง่ดีหรือแง่ร้าย พฤทธิ์ก็ไม่อยากเอามาใส่ใจ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เป็นทำอะไรเพราะคอยแต่ฟังคำของคนอื่น
“ผมไปทำงานก่อนนะครับ”
“เปิดเทอมแล้วคุณพฤทธิ์ก็ไม่ค่อยมาหาแม่สิคะ”
ชายหนุ่มยิ้มบางๆ เมื่อได้ยินน้ำเสียงน้อยใจของมารดา ต่อให้เวลาผ่านไปกี่ปี..หล่อนก็มักเป็นอย่างนี้เสมอเวลาเขาไม่ค่อยมาเยี่ยมเยียนหรืองานรัดตัวจนแทบไม่โทรศัพท์หา “คุณแม่ก็รู้ว่าผมอยากอยู่บ้านใจจะขาด แต่ทุกอย่างก็เป็นไปตามความเหมาะสม”
“คุณพฤทธิ์ก็พูดอย่างนี้ทุกครั้ง”
“ผมจะมาเยี่ยมบ่อยๆ นะครับคุณแข”
วันนี้เป็นกิจกรรมของนิสิตใหม่เท่านั้น เขาจึงอยากกลับมาซึมซับบรรยากาศเมื่อสมัยยังเรียนอยู่บ้าง ทว่าเหตุผลที่แท้จริงคงหนีไม่พ้นหน้าที่อาจารย์ที่ต้องมาดูแลความเรียบร้อยและอีกอย่างคือคุณอาพฤทธิ์ของเขามาทำหน้าที่เป็นผู้ปกครองให้ลูกบุญธรรมเองเสียด้วย ถ้าเขาไม่มาดูแลช่วยเหลือก็คงไร้น้ำใจเกินไป
“สวัสดีครับคุณอา” เขายกมือไหว้เมื่อเห็นผู้สูงอายุเดินมาพร้อมกรณ์และเด็กคนนั้น ดูก็พอจะทราบว่าวุฒิเองดีใจไม่น้อย เผลอๆ อาจจะดีกว่าใจตอนที่กรณ์สอบติดด้วยซ้ำ นั่นยิ่งทำให้เขากังขามากยิ่งขึ้นว่าเด็กคนนี้มีอะไรดีหนักหนา คุณอาของเขาถึงให้ความรักได้ขนาดนี้
“สวัสดีครับอาจารย์พฤทธิ์” กรณ์ทักเขาพลางหันไปบอกเด็กหนุ่มที่ดูตื่นตาตื่นใจจนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “หลง..ยังจำคุณพฤทธิ์ได้ไหม”
“จำได้ครับ” เจ้าตัวยกมือไหว้แล้วหันมองรอบกายอย่างตื่นเต้น ในตอนแรกเขาเกือบขุ่นมัวเพราะการไหว้แบบส่งๆ ของอีกฝ่าย ทว่าเมื่อระลึกถึงตอนที่เข้ามาเรียนใหม่ๆ ก็เป็นแบบนี้ไม่ต่างกัน ความหม่นหมองจึงมลายหายไปแทนด้วยความเฉยชาแบบเดิม
“ไม่ได้มานาน ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะจริงๆ” วุฒิมองรอบกายไม่ต่างจากหลง ทว่าในบริบทที่แตกต่างกัน สำหรับเขาทุกอย่างไม่เหมือนเดิม ทุกอย่างเปลี่ยนไปจนเกือบลืมไปเลยว่าที่นี่เขาก็เคยร่ำเรียนเหมือนกัน แต่สำหรับหลง..ทุกอย่างคือความแปลกใหม่
“เวลาเปลี่ยนอะไรๆ ก็ต้องเปลี่ยนครับคุณอา”
“นั่นสิ อ้อ..อาลืมอีกอย่าง ถ้าเสร็จจากตรงนี้ไปกินข้าวกับอาหน่อยไหมอาจารย์พฤทธิ์”
“ครับ”
การประชุมผู้ปกครองผ่านไปด้วยดี ตอนบ่ายพวกเขาจึงพากันไปร้านอาหารใกล้ๆ มหาวิทยาลัย บอกตามตรงว่าหลงไม่ต่างจากเป็ดหลงฝูง ท่ามกลางผู้ชายสามคน..เขาแปลกและแตกต่างได้ชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือหน้าตาก็หาส่วนเหมือนกับคนอื่นไม่ได้ แม้แต่วุฒิเองถึงอายุมากแต่เค้าความหล่อเหลาก็ยังเทียบเคียงกับอีกสองคนได้สบายๆ
“หลงอยากทานอะไรบอกพี่ได้นะ” กรณ์เห็นเขาเดินเงียบๆ ตั้งแต่ออกจากหอประชุมมาจึงชวนคุย เพราะรู้ว่าลึกๆ แล้วน้องคงรู้สึกแปลกและอึดอัดน่าดู
“อะไรก็ได้ ผมได้ทั้งนั้น”
“ฉันอยากให้เธอเลือกนะหลง เพราะวันนี้เป็นวันของเธอ”
หลงเลือกร้านอาหารญี่ปุ่นที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว แม้ว่าเขาจะไม่เจนอาหารแบบนี้นัก
เขายอมรับว่าทั้งคุณวุฒิและคุณกรณ์ต่างดีกับตัวเองมาก แต่หลงยังคงเชื่อว่าไม่มีใครดีกับเด็กแบบเขาได้อย่างบริสุทธิ์ใจ อย่างเช่นอาจารย์พฤทธิ์คนหนึ่ง ในแววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นเยียบมักมองเขาด้วยความไม่สบอารมณ์เพียงชั่วครั้งชั่วคราว แม้ไม่ได้เห็นชัดเจนแต่เขาสัมผัสได้ถึงไอความไม่พอใจอยู่เจือจาง
“คุณพฤทธิ์ช่วยดูแลให้อาอีกแรงนะ อาไม่อยากเป็นห่วง”
“ครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว” เขาเหลือบตามองหลงเพียงเสี้ยววินาทีแล้วขบคิดถึงเรื่องที่ถามตัวเองมาตลอดหลายสัปดาห์ เพราะอะไรถึงต้องให้ความสำคัญขนาดนี้และเด็กคนนี้มีอะไรโดดเด่นถึงต้องเป็นหูเป็นตา อีกเหตุผลหนึ่งคือพฤทธ์ยอมรับว่าความเป็นญาติโดยพฤตินัยก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ได้อภิสิทธิ์มากยิ่งขึ้น ทว่านิสัยของเขาแล้วไม่ชอบเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปน
คำถามของเขามักผุดขึ้นมาเรื่อยๆ ยามได้มองหลง ทั้งที่เป็นคนไร้มนุษย์สัมพันธ์และออกจะไม่มีมารยาททางสังคมด้วยซ้ำ คนแบบนี้หรือที่คู่ควรกับความรักของวุฒิและกรณ์
ระหว่างมื้ออาหารคนทั้งคู่ก็มักชวนเด็กคนนี้คุยบ่อยๆ เพื่อไม่ให้รู้สึกเป็นส่วนเกิน ทั้งที่เจ้าตัวก็ถามคำตอบคำเสียส่วนใหญ่จนเป็นเขาเองที่เริ่มหงุดหงิดแต่แสดงออกไม่ได้
“คุณพฤทธิ์ไม่ทราบว่าคุณป้าแขเป็นอย่างไรบ้างครับ” กรณ์ถาม
“เหมือนเดิมนั่นแหละ สบายดี แต่อยากให้กรณ์ไปเยี่ยมบ้างเท่านั้นแหละ”
“นั่นมันต้องเป็นคุณต่างหากที่ไปหาคุณแขบ่อยๆ ไม่ใช่หรือครับ ผมกับพ่อไปมาเกือบทุกอาทิตย์”
พฤทธิ์หัวเราะน้อยๆ ไม่ว่าจะทำอะไรผู้ชายคนนี้ก็ดึงดูดให้หลงแอบมองอยู่เรื่อย แม้ว่ารอยยิ้มจะเป็นรอยยิ้มปั้นแต่งเท่านั้น
น่าอิจฉา..มุมไหนใครก็อดชื่นชนไม่ได้ ไม่เหมือนเขาที่มักอยู่ใต้เงาใครคนหนึ่งเสมอ
“ขอบใจพฤทธิ์มากที่มากับอา”
“ผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอบคุณคุณอา นานแล้วที่พวกเราไม่ได้ร่วมโต๊ะกัน”
“มาบ้านอาบ่อยๆ สิจะได้จัดอาหารที่ชอบให้”
“ครับ”
หลงแทบไม่มีปากมีเสียงเท่าที่ควร เพราะเขารู้สึกแปลก..ไม่ใช่ว่าหน้าตาแปลกประหลาดหรืออะไร แต่เมื่ออยู่ในกลุ่มคนที่ลึกๆ แล้วต่างมีฐานะทางสังคมที่ต่างจากหลงย่อมทำให้เขารู้สึกอึดอัดได้ไม่ยาก แม้บรรยากาศกดดันจะมีเพียงเล็กน้อยก็ตาม
เย็นวันนี้วุฒิซื้อนาฬิกาเรือนหนึ่งให้หลงเป็นของขวัญ
หลายอาทิตย์ก่อนเปิดเรียน หลงใช้เวลากับตัวเองในห้องนอนเป็นส่วนใหญ่ ยกเว้นว่าจะออกไปช่วยคุณป้าแม่บ้านทำงานทำให้เขาแทบไม่ได้เจอหน้าใครอื่นอีกเลย โดยเฉพาะกับแม่เพราะตั้งแต่หลงไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัย ก็ดูเหมือนว่าเจ้าหล่อนจะหายตัวไปดื้อๆ ทั้งที่ความจริงเขาพอจะรู้ว่าหล่อนไม่มีความจำเป็นต้องเจอหน้าเขา
ช่วงเวลานี้ทำให้หลงลืมคิดไปถึงเจ้าของดวงตาคมที่พบเจอกันเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเสียสนิท ทั้งที่เขาไม่เห็นต้องสนใจอะไรเลย ทว่าหลังจากอาหารมื้อนั้นจบลง เจ้าของดวงตาคมที่มองเขาคล้ายจะเยาะเย้ยอยู่ในทีกลับตามหลอกหลอนจนเขานอนไม่หลับไปหลายวัน ทั้งที่เขาพยายามหาเหตุผลแต่แล้วมันก็จบลงที่ช่างมันเถอะ
“คุณพฤทธิ์ของป้าไม่ชอบหลง” เขาเปรยขึ้นหลังจากอาสามาช่วยทำอาหารในครัว
“ตั้งแต่ป้ารู้จักคุณพฤทธิ์มายังไม่เห็นเธอจะแสดงออกว่าไม่ชอบใครเลยนะคะ” หล่อนพูด น้ำเสียงเจือแววชื่นชมคุณพฤทธิ์อยู่เต็มเปี่ยม “อีกอย่างคุณพฤทธิ์ของป้าเป็นคนมีเหตุผล ลองไม่ชอบใครแล้วน่าจะร้ายแรงเชียวค่ะ”
“ก็นั่นแหละ เขาไม่ชอบหลง”
“คุณหลงคิดมากเกินไปหรือเปล่าคะ คุณพฤทธิ์จะไม่ชอบคุณได้อย่างไรในเมื่อไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ”
หล่อนรักใครแล้วไม่เคยพูดถึงคนนั้นในแง่ร้าย ยิ่งกับคุณพฤทธิ์ที่หล่อนบอกว่าเห็นตั้งแต่สมัยเด็กๆ แล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่หล่อนจะบอกว่าคนๆ นี้ไม่มีเหตุผล โดยเฉพาะเรื่องที่เที่ยวไม่ชอบคนนั้นคนนี้โอกาสแทบจะเป็นศูนย์ หลงเองก็ไม่อยากจะพูดโต้ตอบให้เสียอารมณ์จึงยอมแพ้หั่นผักไปเงียบๆ ดีกว่า
“ป้าคอยดูสิครับ”
“คอยดูอะไรคะ คุณหลงนี่ไม่ชอบคุณพฤทธิ์หรือเปล่าถึงพูดจาให้ร้ายเธอน่ะ”
หลงขมวดคิ้ว ไม่ชอบหรือ..เขาไม่ใช่คนแบบนั้นเสียหน่อยที่จะเกลียดใครพร่ำเพร่อ ทว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่เริ่มก่อนหรอกหรือ แม้จะแสดงออกทางสายตาเพียงชั่วขณะหนึ่งแต่หลงก็สัมผัสความรู้สึกขุ่นหมองจากคุณพฤทธิ์ได้ไม่ยาก
“เปล่าครับ”
“เปิดใจกว้างๆ นะคะคุณหลง คุณพฤทธิ์น่ะถ้าได้รู้จักแล้วจะเกลียดไม่ลงเลยค่ะ”
เขาไม่ตอบแต่หมกมุ่นอยู่กับความคิดของตัวเอง สำหรับเขาและคุณพฤทธิ์ก็อาจจะเรียกว่ารู้จักกันในระดับหนึ่งแล้ว ทว่าอีกฝ่ายก็มักส่งสายตาไม่พอใจเขาอยู่ดี
“หลงไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะครับถ้าเป็นอย่างนั้น”
บทสนทนาระหว่างเขากับหล่อนจบลงเพราะใกล้ถึงอาหารเย็นแล้ว และที่สำคัญเมื่อหลงเหลือบตามองไปพบคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด ความขุ่นมัวก็เพิ่มพูนขึ้นอีกครั้ง
คุณพฤทธิ์..เขาเกลียดจริงๆ ที่อีกฝ่ายมีแต่คนห้อมล้อมรวมทั้งแม่ของเขาด้วย
“หลงไปก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวสิคะ..วันนี้คุณวุฒิบอกให้คุณอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันค่ะ”
เขาเม้มปาก บรรยากาศอึดอัดแบบเดิมกลับมาอีกครั้งทั้งที่โต๊ะอาหารก็เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ทว่าหลงกลับรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างบอกไม่ถูก “ผมไม่หิว”
“ไม่ได้นะคะ คุณหลงจะเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้ ก็วันนี้มีคุณพฤทธิ์มาด้วย..ถือว่าเป็นการทำความคุ้นเคยกันก็ดีนะคะ”
ดวงตาของหลงฉายแววดื้อดึง ทว่าเมื่อเขามองกลับไปอีกครั้งก็พบกับสายตาท้าทายจากคุณพฤทธิ์ราวกับจะบอกว่ากล้าเผชิญหน้ากับเจ้าตัวหรือเปล่า
“ตกลงครับ”
ความผิดพลาดอย่างหนึ่งของหลงคือการชอบเอาชนะ และมันเป็นการกระทำที่ดูโง่มากเมื่อเขามานั่งที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ห้อมล้อมไปด้วยความอึดอัดที่ตกอยู่บนหัวของหลงคนเดียว
“คุณพฤทธิ์งานยุ่งก็ยังอุตส่าห์มาหา”
“ผมสัญญาไว้แล้วนี่ครับว่าจะมา”
หลงนั่งกินเงียบๆ จนอิ่มก่อนจะเอ่ยปากขอตัวกลับห้อง “ผมขอตัวกลับห้องนะครับ”
“อิ่มเร็วจริงๆ วันนี้ยังไม่ได้กินอะไรไม่ใช่หรือ” กรณ์ถามน้องด้วยน้ำเสียงเจือความเป็นห่วงอย่างชัดเจน
“อิ่มแล้วครับ”
“มีแขกมาทำไมไม่ทำตัวดีๆ บ้าง” นับเป็นประโยคแรกที่แม่พูดกับเขาหลังจากที่เขาสอบติดมหาวิทยาลัย นอกจากไม่มีคำยินดีแล้วยังจะตำหนิเขาให้อับอายคนอื่นอีกหรือ แม้หลงจะพยายามควบคุมความน้อยใจไว้ส่วนลึก ทว่าเมื่อสบตากับผู้ให้กำเนิด ความรู้สึกอัดอั้นก็คล้ายพังทะลายออกมาจนหมด
เด็กหนุ่มยืนขึ้นอย่างรวดเร็วจนได้ยินเสียงเก้าอี้ขูดพื้น หนำซ้ำจานและช้อนตรงหน้าเขายังกระทบกันเสียงดังอีก “ถ้าอยากให้ดีเหมือนคนอื่นก็ไปหาเด็กมาเลี้ยงสิ จะได้ไม่ต้องเที่ยวตำหนิคนอื่นแบบนี้!”
หลงเชื่อว่าสายตาแต่ละคู่มองหลงด้วยความรู้สึกแตกต่างกัน แม่มองหลงด้วยความเกรี้ยวกราด ความรู้สึกโกรธของหล่อนไม่ได้เจือความรักอยู่เลย วุฒิกับกรณ์อาจจะมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังเพราะทำให้อีกฝ่ายขายหน้า ส่วนพฤทธิ์..แน่นอนว่าเจ้าตัวไม่ชอบใจอย่างเห็นได้ชัด
พอกันที..เขาเป็นแค่เด็กตัว ทำไมต้องแบกรับความรู้สึกของคนอื่นมากมายขนาดนี้
“เธอคงอิ่มแล้วจริงๆ” ประโยคสั้นๆ ของวุฒิเหมือนระลอกคลื่นที่สาดซัดเข้ามาไม่ทันตั้งตัว
“ผม..”
เขาอยากพูดขอโทษ แต่กาลเวลาเหมือนหยุดไปชั่วขณะ หลงจำเป็นต้องขอโทษอะไรด้วยหรือทั้งที่เป็นคนถูกกระทำ คิดได้ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลจะเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมาอีกเลย
“ขอโทษพฤทธิ์ด้วย อาผิดที่ดูแลเขาไม่ดี”
“คุณพ่ออย่าพูดอย่างนั้นสิ ไม่อย่างนั้นผมก็ผิดด้วยที่ไม่ดูน้อง”
พฤทธิ์ใช้ความคิดเงียบๆ นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกับกระแสความไม่พอใจของเขาก็เหมือนจะเข้มขึ้นเรื่อยๆ แม้เพียงสบตา..เขาก็ไม่อาจควบคุมความรู้สึกตัวเองที่มีต่อเด็กคนนั้นได้ เกลียดหรือ..เขาพร่ำบอกตัวเองว่าไม่ควรเกิดความรู้สึกแบบนั้น
“ไม่เป็นไรครับ” เขาพูดออกไปทั้งที่ในใจอยากจับเด็กคนนั้นมาสั่งสอนเสียให้เข็ดหลาบ แม้ว่าทั้งอาและน้องชายต่างก็รักใคร่หลงเหลือเกิน แต่เด็กคนนั้นมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้
“ทานต่อเถอะ เดี๋ยวอาหารจืดหมด”
ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของพฤทธิ์ล้วนต้องการให้จดจำภาพอันสวยงาม ทว่าหลงกลับก้าวผ่านประสบการณ์ของเขาอย่างสิ้นเชิง
หลงไม่ได้คุยกับใครกระทั่งก่อนเปิดเทอมได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์ ที่จริงก็อาจจะนับว่าคุยไม่ได้เพราะมันเป็นแค่เพื่อนทำความรู้จักกันเท่านั้น
เวลาตีห้าครึ่งของทุกวัน เขามักตื่นขึ้นมาและพิจารณาตัวเองเป็นอันดับแรกก่อนจะจำใจลุกจากเตียงไปจัดการตัวเอง ไม่ใช่ว่าการไปเรียนเป็นเรื่องน่าเบื่อ..แน่นอนว่ามันน่าสนุกกว่าการอยู่บ้านทั้งที่อะไรๆ ไม่เหมือนเดิม ทว่าความเบื่อหน่ายที่เริ่มเกาะกุมจิตใจของเขาก็ยังหาทางขจัดออกไม่ได้เสียที
แต่วันนี้คงจะเป็นวันที่แปลกอีกวันสำหรับหลง เขาตื่นขึ้นมาพบว่าเวลาหกโมงครึ่งแล้ว นั่นหมายความว่าเขาจะเข้าเรียนสายเกือบสิบนาที หลงอยากสบถด่าตัวเองเป็นร้อยเป็นพันครั้งทว่าไม่มีเวลาแล้ว
“จะไปเรียนหรือหลง” เขามองทางต้นเสียง เห็นคนในบ้านกำลังนั่งกินอาหารเช้าอยู่
“ครับ”
“พี่ไปส่งไหม” หลงลังเลเล็กน้อย เพราะเขาแทบไม่คุยกับกรณ์เลย การจะไปนั่งอึดอัดในรถย่อมเป็นเรื่องที่หลงหลีกเลี่ยง “ถ้าไปรถเมล์มันต้องสายแน่ๆ ให้พี่ไปส่งอย่างน้อยก็เข้าเรียนสายไม่เกินครึ่งชั่วโมง”
หลงเม้มปากพลางใช้ความคิด แต่เมื่ออีกฝ่ายล้วงกุญแจรถออกมา เขาก็ไม่ตัดสินใจติดรถไปด้วย
“ไปเรียนเช้าบ่อยๆ พอพี่ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นหลงที่โต๊ะอาหารแล้ว”
“ผมไม่ชอบรถติด”
กรณ์ยิ้มบางๆ เหตุผลที่แท้จริงของหลงมีไม่กี่อย่าง อย่าหาว่าเขาอวดฉลาดหรือสู่รู้เลย..เจ้าตัวน่ะแค่จะหลบหน้าพ่อกับเขาก็เท่านั้น อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่ผ่านมาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนทำให้หลงรู้สึกผิดจนต้องเก็บตัวอยู่ในห้องบ่อยๆ ทว่าความเป็นจริงแล้วทั้งพ่อและเขาต่างก็ไม่คิดติดใจอะไรเสียด้วยซ้ำ
“ขอบคุณที่มาส่งครับ”
“อืม..กลับบ้านพร้อมกันหรือเปล่า”
หลงใช้ความคิด บางอย่างผุดขึ้นจากส่วนลึกของจิตใจ การมีคนดูแลมันดีแบบนี้นี่เอง ทว่าชั่วขณะหนึ่งที่หลงกลับมามองความเป็นจริงอีกครั้ง..มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำดีกับเขาทั้งที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกัน “ไม่ดีกว่า ผมกลับดึก”
เขายกมือไหว้คุณกรณ์แล้ววิ่งเข้าไปในตึกเรียน
มันเป็นช่วงเวลาช่วงสายๆ ที่น้อยครั้งเขาจะวิ่งกระหืดกระหอบมายังอาคารเรียน แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ตื่นสาย แต่ยังมีเพื่อนร่วมชะตากรรมอื่นอีกเป็นสิบ ทว่าเรื่องนั้นมันไม่ดีเสมอไปหรอก เพราะการจราจรหน้าลิฟต์นั้นติดขัดจนแทบจะสิงร่างกันได้
ทางเลือกเดียวของเขาคือการวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นห้าของอาคารเรียน แต่ใครๆ ก็รู้กิตติศัพท์ของอาคารนี้ว่าบันไดแต่ละชั้นนั้นยาวเหยียดแค่ไหน เขาเองถ้าเป็นไปได้คงเลือกแออัดอยู่ในลิฟต์มากกว่าวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นไป
“สายแล้ว ทำไงดี” เขาพึมพำแล้วชะเง้อคอมองคนที่ยืดต่อแถวกันอยากเหยียด เอาล่ะ..มันเป็นความผิดของเขาที่ไม่รับผิดชอบจนตื่นสายแล้วต้องมายืนเบียดๆ กันเพื่อขึ้นลิฟต์ และกว่าจะถึงเขาอาจารย์ไปกดล็อคประตูห้องหรอกหรือ
เด็กหนุ่มก้มหน้าครุ่นคิดพลางเม้มปาก ไหนๆ กลิ่นเหงื่อของเขาก็กลบกลิ่นสบู่ไปหมดแล้ว ขืนเข้าไปอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ คงทำให้คนอื่นแตกตื่นอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะฉะนั้นทางเลือกจึงมีอยู่ทางเดียวคือกัดฟันวิ่งขึ้นบันไดนับร้อยขั้น
ทว่าเมื่อหลงมองเห็นบันไดแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าต่อให้เขามีปัญญาวิ่งขึ้นไปแต่ก็ใช่ว่าจะเร็วกว่าคนที่อยู่ในลิฟต์แน่นอนว่าอีกทางหนึ่งคือการขึ้นลิฟต์ของอาจารย์ ทั้งที่เขารู้ว่าไม่สมควรทำ แล้วอย่างไรเล่า..เขาคงไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องยืนหน้าจ๋อยหน้าห้องบรรยายหรอกนะ
เขาวิ่งไปอีกฟากของอาคารเรียน ไม่รีรอจะกดปุ่มรอลิฟต์กระทั่งประตูเปิดออก ชั่วขณะหนึ่งที่หลงคิดว่าหากมีอาจารย์ท่านใดท่านหนึ่งยืนรอบนชั้นถัดไปจะเกิดอะไรขึ้น แต่ใครมันจะโชคร้ายแบบนั้น..ที่แน่ๆ หลงไม่ยอมเป็นหนึ่งในนั้นเด็ดขาด
ทว่าในความเป็นจริงแม้ความน่าจะเป็นจะมีเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เกิดขึ้น และมันเป็นสิ่งที่หลงไม่ได้เตรียมพร้อมมาก่อน
เขาเหลือบตามองตัวเลขที่วิ่งเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ชั้นสาม หัวใจของเขากระตุกวาบ พยายามคิดเข้าข้างว่าคงจะมีคนประสบเหตุการณ์แบบเขามากกว่าเป็นอาจารย์แน่นอน แต่ชีวิตไม่เรียบง่ายขนาดนั้น เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก..เหมือนโลกทั้งใบของหลงพังพินาศไม่มีชิ้นดี
หลงยังจำดวงตาคมสีเข้มที่เจือด้วยความไม่พอใจได้ดี
อาจารย์พฤทธิ์..
อีกฝ่ายยืนอยู่หน้าลิฟต์เพียงครู่เดียวก่อนจะก้าวเข้ามาและกดปุ่มปิดประตูเอง
ตอนนี้เขาเหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วโดนจับได้คาหนังคาเขา แม้ว่าหลงจะหาเหตุผลมาหักล้างเรื่องที่แอบใช้ลิฟต์อาจารย์แต่ก็ไม่มีอะไรฟังขึ้นนอกจากเขาไม่รับผิดชอบ
ภายในห้องสี่เหลี่ยมแทบไม่มีเสียงใดๆ กระทั่งประตูลิฟต์เปิดออก พร้อมกับอาจารย์พฤทธิ์ที่ก้าวออกไป คล้ายกับนำหินลูกใหญ่ออกจากหลังของหลง ทว่าเขายังไม่ลืมว่าต้องรีบไปให้ถึงห้องก่อนอาจารย์ แต่จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่ออีกฝ่ายเดินนำเขาอยู่และก็มีทางเดินเดียวที่เขาจะไปถึงห้องเรียนได้เร็วที่สุด
หัวใจของเขาเต้นรัวจนรู้สึกปวดหนึบๆ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าอีกฝ่ายไปถึงห้องเรียนก่อน ความคิดของหลงตีกันมั่วไปหมดเพราะอีกไม่กี่ก้าวจะถึงประตูไม้บานใหญ่แล้ว
เอาล่ะ..หลงต้องยอมรับชะตากรรมของตัวเองว่าเมื่ออาจารย์พฤทธิ์เข้าไปในห้องแล้วต้องกดล็อคประตูอย่างไม่ต้องสงสัยตามเสียงลือเสียงเล่าอ้าง และเขาก็ต้องเสียเวลาเปล่าในเช้าวันนี้
“เชิญครับ”
หลงเงยหน้ามอง สบกับดวงตาคมที่เจือแววรำคาญอยู่เนืองๆ
“ผมไม่ใจร้ายขนาดปล่อยให้คุณเข้าทีหลังผม”
“ขอบคุณครับ” เขายกมือไหว้ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้อง ทว่าภาพที่เห็นทำเอาหลงแทบจะร้องไห้เมื่อที่ว่างที่เหลืออยู่มีเพียงด้านหน้าซึ่งติดกับบริเวณที่ใช้บรรยายเท่านั้น แน่นอนว่าหลายคนที่มาก่อนเลือกไปนั่งข้างหลัง เพราะเหตุผลเดียวคือไม่อยากตั้งใจเรียน ‘เกินไป’ หลงก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เลือกนั่งข้างหลัง
เสียงรองเท้าย่ำพื้นดังไล่มาติดๆ พร้อมกับเสียงกดล็อคประตูห้อง ก่อนที่อาจารย์หนุ่มจะเดินมายังกระดานไวท์บอร์ด
“ผมหวังว่าคุณจะหาที่นั่งทันก่อนผมเริ่มบรรยาย” เจ้าของเสียงกดเสียงต่ำข้างหลังเขา
“ครับ”
หลงมองไปยังที่นั่งว่างๆ ตรงนั้น เขาคงไม่มีทางเลือกนอกจากนั่งตรงกับที่อาจารย์พฤทธิ์ยืนบรรยายอยู่แน่ๆ
แม้กฎกติกาในการเข้าชั้นเรียนของอาจารย์พฤทธิ์จะมากมายเสียจนใครหลายคนอดโอดครวญไม่ได้ เพราะนอกจากจะเช้าเกินไปแล้วยังกดล็อคประตูทันทีที่แปดนาฬิกา สำหรับเด็กปีหนึ่งที่ยังปรับตัวไม่ค่อยได้ย่อมฉายแววต่อต้านออกเล็กน้อย แต่เมื่ออีกฝ่ายยิ้มบางๆ เสียงประท้วงที่ดังเนืองๆ กลับเบาลงจนกลายเป็นเงียบสงบในที่สุด
หลงอยากประท้วงใจจะขาด ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่นมีหรือจะยอมง่ายๆ แบบนี้มันลำเอียงชัดๆ
“ผมหวังว่าทุกคนจะปฏิบัติได้ตามนี้นะครับ”
“ถ้าไม่เคยสายเลยมีคะแนนเพิ่มไหมคะ”
“ไม่มีครับ” ปิดท้ายด้วยรอยยิ้ม ‘ตามมารยาท’ และเจ้าหล่อนที่เอ่ยปากถามก็เคลิ้มเสียด้วย เขาล่ะอยากประกาศก้องให้ทุกคนรู้ว่ารอยยิ้มแบบนี้หรือที่เรียกว่าจริงใจ มีแต่การปั้นแต่งให้ตัวเองดูดีเท่านั้นแหละ และที่สำคัญสำหรับหลง..เขาไม่เคยได้รอยยิ้มแบบนั้นเลย
“อาทิตย์แรกพวกคุณคงไม่ได้เข้าเรียน แต่สำหรับคาบแรกของวิชานี้ผมจะขอบรรยายเลยแล้วกัน”
การบรรยายของอาจารย์พฤทธิ์ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิด ออกจะสนุกเสียด้วยซ้ำ แม้ว่าหลงจะมีทิฐิอยู่เต็มเปี่ยมแต่เขาก็ยอมรับว่าคนๆ นี้ทำหน้าที่อาจารย์ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง แม้ความจริงหลงจะรู้อยู่แก่ใจก็เถอะ
สวัสดีค่ะะะะะะะ บทที่สองมาแล้วเนาะ ไม่ช้าเกินไปใช่ไหมคะะะ อยากอัพให้ได้ทุกอาทิตย์แต่ว่าต้องมีบทต่อไปก่อน ส่วนบทที่สามเริ่มเขียนแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ :hao5: ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะะะ อาจจะไม่ได้พูดคุยมากมาย แต่อยากบอกไว้ว่าถ้ามาต่อช้าาาา แสดงว่าพายุงานพัดมานะคะ ไม่ได้ทิ้งไปไหนนน
ขอบคุณค่ะ :mew1:
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE?ref=bookmarks (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE?ref=bookmarks)
เริ่มหัวข้อโดย: แก้วเจ้าจอม ที่ 01-02-2015 18:53:00
ผ่านไปสองตอนหลงก็ยังน่าสงสารเหมือนเดิม
สู้ๆนะหลง :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: IIIA ที่ 01-02-2015 19:00:47
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 01-02-2015 19:30:26
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 01-02-2015 20:11:35
ไม่ไหวๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 01-02-2015 20:48:01
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 01-02-2015 21:00:02
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 01-02-2015 21:42:45
เริ่มหัวข้อโดย: 1212312121 ที่ 01-02-2015 22:01:31
เด็กดื้ออย่างหลงมันน่าจับมาสั่งสอน งื้อออออ
รออ่านต่อจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 01-02-2015 23:07:02
ก็นะ กระทั่งแม่ยังไม่เคยแสดงออกว่ารัก ไม่น่าจะรักใครเป็น
เรื่องมารยาทมันเล็กน้อยมาก คนที่มองไม่ออกว่าทำไมหลงทำตัวแบบนี้นี่โคตรตื้นเลย
เป็นถึงอาจารย์แต่อคติท่วมหัวบังตาหมด สงสารนักเรียนนะ
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 01-02-2015 23:16:13
สงสารคุณวุฒิคุณกรณ์ อุส่าเอ็นดู
เริ่มหัวข้อโดย: blur ที่ 02-02-2015 00:54:41
เริ่มหัวข้อโดย: pedchara ที่ 02-02-2015 01:13:23
ทุกคนในบ้านแมรโคตรปลอมเลย
ขนาดแม่แท้ๆๆๆ :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 02-02-2015 02:15:07
เจ็บ เชื่อใจใครไม่ได้ เพราะว่าไม่มีเหตุผลที่ให้เชื่อ
คิดแบบนี้สิ เด็กที่โตมาโดจทำร้ายจิตใจจนเชื่อใครไม่ได้
มีอย่างเดียวที่ยึดถือมาตลอดก็คือ ความกระด้างที่ยึดมาเป็นเกราะที่ใช้ป้องกันตัวเอง
พ่อเลี้ยงกับกรณ์นี่ก็พยายามแต่ยังไม่พอที่จะรักษาเยียวยาใจของหลงได้
คิดว่าน่าจะเพระาว่าไม่มีโอกาสได้ทำเต็มที่ โดยเฉพาะพ่อเลี้ยง
กรณ์เองก็รู้ทุกอย่างว่าหลงเจออะไรจากแม่ตัวเองแต่กรณ์ก็ทำเป็นไม่รู้
ความผิดหรือบาปไม่จำเป็นจะต้องเข้าร่วมกระทำ
การที่รู้แต่ไม่ทำอะไรก็ถือเป็นบาปเหมือนกันนะ
ภาษาอังกฤษเรียก omission
ส่วนคุณพฤทธิ์นี่เท่าที่อ่านมานะคะ ป้าไม่ปลื้มค่ะ
ุืถือดีมากๆ คือประมาณคิดว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าแล้วทุกคนจะต้องอยากทำให้ตัวเองประทับใจ
หยิ่ง ยโสมาก ถ้าหากว่ากรณ์รู้แต่ไม่ทำอะไร
ตานี่ก็คือกรูไม่รู้และไม่แคร์แล้วกรูก้ไม่ชอบ ตัดสินจากสิ่งที่เห็นไปเลย
ขอติดตามต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 02-02-2015 08:43:42
แต่แบบ...ถ้าคุณกรณ์กับคุณวุฒิออกตัวปกป้องหลงมากกว่านี้ แม่อาจจะไม่กล้าทำไรหลงก็ได้ แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน
เพราะอาจจะทำไรลับหลังที่น่ากลัวกว่านี้อีกเค้าถึงไม่กล้าว่าอะไร แต่แบบคุณพฤทธิ์นี่สิจะเป็นไงในอนาคตน้อออ
รออ่านนะคะ เขียนสนุกชวนติดตามมาก เห็นคุณพฤทธิ์ทั้งเย็นชาและไม่ชอบหลงขนาดนี้
เป็นไงมาไงทำไมนางเหมือนจะมีส่วนเข้ามาพัวพันมากขึ้นในอนาคต อยากรู้เรื่องนี้มากๆ :really2:
เริ่มหัวข้อโดย: i c u ที่ 03-02-2015 01:05:24
เริ่มหัวข้อโดย: สายลมที่หวังดี ที่ 03-02-2015 19:13:02
อินไปหน่อย อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 03-02-2015 20:53:41
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 03-02-2015 21:34:59
ครอบครัวเราอาจมีปัญหา แต่เราอย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาเลยนะน้องหลง :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 15-03-2015 20:49:54
ซ่อนรัก
บทที่ ๓
บทที่ ๓
พฤทธิ์มองนาฬิกา เวลาเกือบสี่โมงเย็นเป็นเวลาคาบสุดท้ายที่เขาสอนในวันนี้
“มีใครอยากถามหรือเสนอแนะอะไรไหมครับ” เขาเอ่ยปากขึ้นเมื่อจบการบรรยาย “เหลืออีกสิบนาทีพอจะให้พวกคุณได้มีส่วนร่วมกับผมนะ”
เด็กผู้หญิงข้างล่างยกมือถามเป็นคนแรก จากนั้นต่างคนก็ต่างหยิบยกประเด็นต่างๆ ขึ้นมาพูดคุยกันจนเกินเวลา
“ผมว่าน่าจะพอกันแค่นี้ ถ้าครั้งหน้ายังพอมีเวลาเหลือ เรามาพูดคุยกันใหม่นะครับ..เชิญครับ”
นิสิตหลายคนเริ่มทยอยเดินออกจากห้องจนหมด เขาจึงได้เวลาออกจากห้องบรรยายบ้าง หากไม่ผิดพลาดหรือมีธุระ..มันก็คงเป็นเวลาที่เขาจะกลับไปพักผ่อนที่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัย
แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นก็เป็นสัญญาณว่าเย็นนี้พฤทธิ์คงไม่ได้ทำตามที่หวัง
“สวัสดีครับ”
‘คุณพฤทธิ์สอนเสร็จแล้วหรือคะ’
“แม่ได้ตารางสอนผมไปแล้วนี่ครับ” เขาหยิบกระเป๋าเอกสารก่อนเดินออกจากห้องบรรยาย “แม่โทรมามีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
‘วันศุกร์คุณพฤทธิ์ว่างตอนบ่าย’
“ครับ”
‘แม่อยากให้พาอาจารย์ขวัญมาหาแม่หน่อยค่ะ’ น้ำเสียงของหล่อนสดใสเวลาที่พูดถึง ‘ฉลองขวัญ’ และเขารู้เหตุผลดีว่าทำไมแม่ถึงดีใจนัก เพราะหล่อนหมายมั่นว่าฉลองขวัญกับเขาจะต้องแต่งงานกันในไม่ช้า ทว่าสำหรับพฤทธิ์แล้ว..เรื่องแต่งงานไม่เคยอยู่ในหัว
จริงอยู่ที่เขากับหล่อนมีความสัมพันธ์กันเกินเพื่อนแต่ไม่ได้คบหาดูใจกันอย่างเปิดเผย แต่คนทั่วไปก็เข้าใจว่าพวกเขาคือคนรักกัน ทั้งที่สำหรับพฤทธิ์หล่อนก็เป็นได้แค่คนรู้ใจชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น
“ทำไมครับ”
‘แม่ก็อยากรู้จักเพื่อนที่ทำงานคุณพฤทธิ์บ้าง’
พฤทธิ์ขมวดคิ้ว “ผมกลัวว่าเธอจะไม่ว่าง”
‘แม่รู้ว่าคุณพฤทธิ์สามารถพาเธอมาเยี่ยมแม่ได้ใช่ไหมคะ’
“นั่นเป็นประโยคคำถามหรือเปล่าครับ” พฤทธิ์รู้ว่ามันไม่ใช่ประโยคคำถาม จุดประสงค์ที่แท้จริงของหล่อนคือคำประกาศิต แม้เขาอยากจะต่อต้านเต็มทน แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของหล่อนแล้วก็ทำใจแข็งไม่ลงจริงๆ
‘แล้วแต่จะคิดค่ะ’
ชายหนุ่มถอนหายใจพลางนึกถึงใบหน้าของฉลองขวัญ หล่อนคงดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้เปิดตัวกับแม่ของเขาสักที เพราะช่วงหลังๆ ทุกครั้งที่ใช้เวลาร่วมกันเจ้าตัวก็มักเปรยขึ้นมาเฉยๆ ส่วนเขาก็นิ่งเงียบตามระเบียบ
“แล้วเจอกันวันศุกร์นี้นะครับ”
‘ค่ะ’
ในช่วงที่อายุใกล้สามสิบ เพื่อนของเขาทยอยแต่งงานกันไปหลายคู่แล้วและเขาก็ได้รับการ์ดเชิญอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่ไปร่วมงานพฤทธิ์มักไปคนเดียวและมีคำถามตามมาว่า ‘เมื่อไหร่จะหาคนมาดูแลสักที เพื่อนคนอื่นเขามีแฟนกันตั้งหลายคนแล้ว’ สำหรับพฤทธิ์เขาแทบไม่ฟังด้วยซ้ำ
เขาเป็นผู้ชาย แน่นอนว่าสนใจผู้หญิงเป็นธรรมดา แต่คนที่อยู่กับเขานานที่สุดคือฉลองขวัญเพื่อนร่วมรุ่นของเขา ความสัมพันธ์บิดเบี้ยวเกิดขึ้นเพราะหล่อนอกหักและเขาอยากลอง มันไม่ได้มีความรักเจือปนในความรู้สึก แต่กับหล่อน..กาลเวลานำพาให้ต้องหาที่พึ่งพิงและถลำลึกจนยากจะถอนตัว เขารู้ดีว่าหล่อนหลงรักเขาแต่สำหรับพฤทธิ์แล้วฉลองขวัญแทบไม่มีความหมายใดๆ ทั้งสิ้น
“ขวัญ วันศุกร์นี้คุณแม่อยากเจอคุณ” เขากรอกน้ำเสียงราบเรียบผ่านโทรศัพท์
‘รับทราบค่ะ’
น้ำเสียงของหล่อนเย้ยหยันเขาอยู่ในที เพราะครั้งหนึ่งฉลองขวัญเคยพูดกับเขาเรื่องแต่งงานและบอกว่าพวกเขาเข้ากันได้ในทุกๆ เรื่อง ทว่าพฤทธิ์กับปฏิเสธอย่างไม่เหลือเยื่อใย เพราะระหว่างเขากับหล่อนมันก็ไม่มีทางเกินกว่าเพื่อนหรอก
สภาพของหลงมอมแมมไม่ต่างอะไรจากลูกหมาตกน้ำ ทั้งกลิ่นเหงื่อและกลิ่นควันรถอบอวลทั่วร่างกายของเขาจนอดเบ้หน้าไม่ได้
“กลับมาแล้วหรือคะ” คุณป้าแม่บ้านถามเขาพลางยื่นแก้วน้ำให้
“ครับ” ความจริงเขาหมดเรี่ยวแรงจนไม่อยากเปิดปากพูดด้วยซ้ำ หากเป็นไปได้หลงอยากจะล้มตัวนอนตรงนี้แทนที่จะเดินขึ้นไปในห้อง
“ป้าไม่อยากจะคิดว่าตอนคุณหลงไปเรียนจะมีสภาพแบบไหนจริงๆ ค่ะ”
เขาดื่มน้ำจนหมดแล้วยื่นแก้วน้ำให้หล่อน “หล่อแน่นอนครับ”
“ความจริงคุณน่าจะไปพร้อมกับคุณกรณ์นะคะ ไปที่เดียวกันแท้ๆ” หล่อนบ่นทุกครั้งที่ ‘คุณหนูคนเล็ก’ กลับมาจากมหาวิทยาลัย ความจริงมันก็ตั้งแต่ช่วงมัธยมแล้วที่หลงไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง แม้ว่ากรณ์จะลงทุนขับไปทางเดียวกัน ทว่าทุกครั้งก็ถูกปฏิเสธกลับมาอย่างไร้เยื่อใย
“ช่างมันเถอะครับ หลงไปของหลงเองได้”
“ตามใจแล้วกันค่ะ อ้อ..คุณวุฒิให้คนหลงมากินข้าวพร้อมกันนะคะ รีบไปอาบน้ำลงมาเลยค่ะ”
เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกแล้วรีบวิ่งขึ้นไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องนอน การได้รับประทานอาหารเย็นร่วมกันก็คงถือเป็นการกระชับความสัมพันธ์ในครอบครัวอีกทางหนึ่ง แต่ทว่ามันก็ผ่านมาหลายปีที่หลงถูกบังคับให้ปฏิบัติแบบนี้ แล้วอย่างไรเล่า..ผลมันก็ยังเหมือนเดิม เขาเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น กระด้างและไม่ใส่ใจใครทั้งสิ้น
“เรียนวันแรกเป็นอย่างไรบ้างหลง ดีหรือเปล่า”
“ก็ดีครับ” เขาตอบห้วนๆ อย่างไม่สบอารมณ์ จะให้บอกได้อย่างไรว่าวันแรกก็สร้างวีรกรรมน่าอายกับคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“ได้ยินว่าอาจารย์พฤทธิ์สอนด้วยใช่ไหม ได้สอนน้องหรือเปล่าล่ะ”
“ครับ” พฤทธิ์ตอบ
“ลูกชายของอาตั้งใจเรียนไหม”
พฤทธิ์หวนคิดไปถึงตอนแปดโมงกว่าๆ ครั้งนั้นเป็นครั้งที่เขาเจอนิสิตในชั้นเรียนตัวเองและมันก็เป็นเหตุบังเอิญที่ได้พบหลงแอบขึ้นลิฟต์สำหรับอาจารย์
เขายังจำแววตาตื่นตระหนกของหลงได้ดี ก่อนเจ้าตัวดึงสติลับมาพร้อมปั้นหน้าเฉยชาราวกับไม่รู้สึกผิด ถึงหลายคนจะมองว่ามันควรเป็นสิทธิ์ที่ใครๆ ก็ใช้ลิฟต์ได้ทั้งนั้น แต่ในเมื่อมีการเขียนประกาศไว้ใช้สำหรับอาจารย์แล้วก็ไม่ควรมีใครคิดฝ่าฝืน แต่เด็กคนนี้..ทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันวันแรกของการเรียนกลับทำให้เขาหงุดหงิดเสียจนอยากดุขึ้นมา
แต่เหตุผลแค่นั้นไม่ทำให้คนอย่างอาจารย์พฤทธิ์เปิดปากตำหนิใครง่ายๆ หรอก
“ตั้งใจประมาณหนึ่งครับ”
เขาเป็นอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างหน้านิสิตร่วมร้อยคน ต่อให้จำนวนมากกว่านี้พฤติกรรมต่างๆ ก็ไม่อาจรอดพ้นจากสายตาของพฤทธิ์ แต่มันอยู่กับว่าเขาฉวยขึ้นมาพูดหรือทำเป็นมองไม่เห็นเท่านั้น ทว่าหลง..คนที่มาสายเกือบสิบนาทีและนั่งอยู่แถวแรกกลับหลับคอพับไม่รู้ตัวหลายครั้ง
เขาควรจะโกรธหลงหรือโทษตัวเองว่าทำหน้าที่บกพร่องดี..
“พฤทธิ์พูดแบบนี้นี้ อาว่าหลงคงเผลอหลับหลายรอบแน่ๆ” ใบหน้าหลงเห่อร้อนด้วยความอับอาย เขาไม่ได้ตั้งใจหลับในห้องเรียนเสียหน่อย แต่ใครจะตารางให้เริ่มเรียนตอนแปดโมงเล่า..แล้วไหนจะแอร์เย็นๆ ที่ปะทะหลังคออีก คนอื่นๆ ก็เป็นเหมือนกับเขา แต่ทำไมอาจารย์พฤทธิ์ถึงจ้องจับผิดเขาคนเดียว
คนที่เกลียดแค่หายใจยังบอกว่าผิด นับประสาอะไรกับหลงที่พฤทธิ์ไม่ชอบหน้า..
พฤทธิ์ยิ้มบางๆ เขาไม่อยากทำให้คุณอาเสียใจแต่ก็อดนึกถึงช่วงเวลาในคาบเรียนไม่ได้ สายตาของเขากวาดมองนิสิตทั่วห้องอย่างเท่าเทียม แต่ต้องมาสะดุดกับใครบางคนที่สัปหงกอยู่ตรงหน้าพร้อมกลิ่นบางอย่างที่เจือในอากาศ เขาไม่อยากคิดก็ต้องคิดว่า..หลงคงไม่ได้ติดรถของกรณ์มาเรียนด้วย
“คงเหนื่อยก็เลยเผลอหลับบ้างครับ”
“อาบอกหลงหลายรอบให้ไปพร้อมกับกรณ์ก็ไม่ยอมฟัง เอาแต่จะไปเองท่าเดียวทั้งที่บ้านเราก็มีสารถีจำเป็นแท้ๆ”
“งั้นคุณพ่อก็บอกหลงสิครับว่าอย่าดื้อเวลาให้ติดรถไปด้วยกันน่ะ”
“ผมอยากไปเอง ไม่อยากรบกวน” ความหงุดหงิดตีรวนขึ้นมาจนหลงนึกอยากวางช้อนแล้วเดินขึ้นไปบนห้อง เขาไม่เข้าใจพ่อเลี้ยงกับกรณ์เลยว่าทำไมต้องทำดีกับเขาด้วย ทั้งที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด รักหรือ..หลายคนอาจจะพูดอย่างนั้น แต่จะเป็นไปได้อย่างไรกับคนแปลกหน้าอย่างหลงที่จะได้รับความรักดีๆ แบบนี้
มื้ออาหารเย็นเสร็จสิ้นลงหลงจึงกลับขึ้นไปทำงานบนห้อง ความจริงเขาก็พูดไปอย่างนั้นเพราะเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ขืนนั่งอยู่แบบนี้ต่อไปมีหวังหัวทิ่มจานข้าวแน่ๆ
ใครไม่เป็นหลงคงไม่มีทางเข้าใจ ถึงไม่อยากลำบาก แต่ไม่อยากให้ใครมองเป็นภาระเหมือนที่แม่เคยพูด
‘แกมันก็แค่ภาระเท่านั้นแหละ ใครจะรักได้ลง’
หลงยังใช้ชีวิตแบบปกติทุกวัน ตื่นเช้า นั่งรถสาธารณะไปเรียน เวลาเจอกรณ์ในบ้านก็ต้องรีบเดินหนีไปก่อนที่อีกฝ่ายจะมีโอกาสได้พูด เอาเข้าจริงพอเห็นหน้าพี่ชายต่างสายเลือดบ่อยๆ ทำขนาดนี้ก็อดใจอ่อนไม่ได้ แต่หลงก็ยังเป็นหลงวันยังค่ำ เขาไม่ต้องการให้ใครเห็นอกเห็นใจ
แต่คงมีจะอยู่คนหนึ่งที่ถูกยกเว้นเป็นกรณีพิเศษ..
หลังเลิกเรียนตอนหกโมงเย็น ตะวันเคลื่อนคล้อย ท้องฟ้าฤดูร้อนเป็นส้มอมฟ้า พระอาทิตย์ใกล้จะลาลับคล้ายจะช่วงชิงความหวังและความฝันของหลงไปทุกขณะ แต่เขาก็ควรจะชินได้สักที ทว่าวันนั้นอาจจะเป็นทั้งโชคดีและโชคร้ายของหลง โชคดีที่ว่าคือเขาไม่ต้องฝ่าฝุ่นควันและฝูงคนไปขึ้นรถที่ป้ายรถเมล์ แต่โชคร้ายคือคนๆ นั้นกลับเป็นคนที่หลงไม่อยากเจอมากที่สุด
อาจารย์พฤทธิ์..
เด็กหนุ่มเร่งฝีเท้าตามฟุตบาท ทว่ารถที่เคลื่อนขยับขับตามทุกฝีก้าว ทั้งที่หลงรู้ดีว่าต่อให้วิ่งเต็มกำลังก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงรถสัญชาติเยอรมันคันนี้ได้
กระจกรถค่อยๆ เลื่อนลง ปรากฏใบหน้าของคนที่หลงคิดว่าไม่อาจจะรู้สึกดีด้วยได้
“ขึ้นรถสิ”
เสียงทุ้มต่ำคล้ายขู่บังคับให้หลงจำยอม แต่สำหรับคนอย่างเขาแค่นี้มีหรือจะทำอะไรได้ เด็กหนุ่มเชิดใบหน้าขึ้นพร้อมจะอ้าปากปฏิเสธ “ผม..”
“จะกลับบ้านไม่ใช่หรือ” อีกฝ่ายพูดไม่กี่คำแท้ๆ น้ำเสียงกลับหนักแน่นจนแทบจะกดหลงให้แบนติดกับที่
“เปล่าครับ” เขาตอบ พลางคิดว่าควรจะไปที่ไหนดีก่อนกลับบ้าน ทั้งที่ความจริง..หลงก็จะกลับบ้านนั่นแหละ “ผมจะไปแวะร้านหนังสือก่อน”
อาจารย์พฤทธิ์ยังนิ่งอยู่กับที่ ไม่ได้ขยับรถแต่อย่างใด นั่นยิ่งทำให้หลงรู้สึกร้อนใจแทบขาด บางทีอีกฝ่ายอาจจับได้ว่าหลงโกหกอยู่
หลงไม่มีทางเลือกเมื่อดวงตาสีเข้มตวัดมองอย่างรู้ทัน เขาเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถก่อนอีกฝ่ายจะเลื่อนกระจกขึ้นและขับรถออกไป
ชั่วขณะหนึ่งที่หลงคิดถึงกรณ์ แม้ว่าเขาจะอึดอัดกับการนั่งรถร่วมเจ้าตัวบ่อยครั้ง แต่ถ้าเทียบกับคนข้างๆ อย่างอาจารย์พฤทธิ์แล้ว หลงคิดว่าติดรถมากับกรณ์ดีกว่าด้วยซ้ำ
“ครับ” พฤทธิ์กดรับโทรศัพท์ “ผมขับรถอยู่”
กรณ์ไม่ฟังเอาแต่ถามถึงน้องตัวเอง ‘พี่ได้รับน้องผมมาด้วยหรือเปล่า’
“รับ”
‘ค่อยยังชั่วหน่อย นี่กับผมนะไม่ยอมกลับพร้อมกัน แต่พอเป็นพี่นี่อยู่หมัดเลยนะ’
“ไว้กลับถึงบ้านค่อยคุยกัน”
‘ขอบคุณครับ ขับรถดีๆ นะครับอาจารย์พฤทธิ์’
พฤทธิ์ไม่ตอบกลับ เขาตัดสายทิ้งพลางมองไปข้างหน้าอย่างมั่นคง หน้าที่เขาก็ไม่ใช่แต่เพราะผู้เป็นญาติขอร้องไว้ ถ้าไม่เช่นนั้นมีหรือเขาจะยอมทำ แค่ปรายตามองเด็กไม่มีกาลเทศะคนนี้ก็มากเกินพอแล้ว
“อาจารย์ส่งผมตรงป้ายรถเมล์ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกลับบ้านเอง”
“ผมจะไปบ้านคุณวุฒิอยู่พอดี ไม่ต้องให้คุณลำบากกลับรถสาธารณะหรอก” น้ำเสียงของพฤทธิ์ไม่เหมือนกับตอนที่สอน แต่เขาก็ยังตระหนักว่าตัวเองควรทำอย่างไร “ถือว่าเป็นน้ำใจจากอาจารย์ก็แล้วกัน”
พฤทธิ์มาถึงบ้านหลังใหญ่เวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง พอเขาจอดรถเทียบหน้าประตูบ้านเท่านั้นก็เห็นกรณ์เดินออกมายืนรออยู่แล้ว ส่วนหลงพอรถจอดสนิทก็ยังมือไหว้เขาแล้วรีบพุ่งตัวออกจากรถทันที จริงๆ..เขาก็สงสารกรณ์อยู่เหมือนกันที่เด็กคนนี้เอาแต่หมางเมิน แต่ถ้าเขาเป็นกรณ์..คงไม่มีวันเป็นแบบนี้แน่ๆ
“เขาเกลียดผมหรืออย่างไรนะ ทำไมช่วงนี้เขาแทบจะวิ่งหนีผมทันทีที่เจอหน้า”
“ถ้ารู้อย่างนั้นจะไปยุ่งทำไม”
“ผมรู้ว่าอาจารย์พฤทธิ์ไม่ชอบหลง แต่เขาน่าสงสารนะครับ อีกอย่าง..ผมอยากมีน้องชายด้วย ถ้าได้เขามาเป็นน้องคงจะไม่ปล่อยให้เป็นแบบนี้แน่ๆ แล้วที่สำคัญ..ผมไม่อยากให้คุณพฤทธิ์เกลียดหลง แต่น่าจะเห็นใจเขาแทนนะครับ”
“ลองเล่ามาสิ เผื่อผมจะพิจารณา”
“อืม..เริ่มแรกผมก็หวงรักคุณพ่อเหมือนกัน แต่พอเห็นหน้านัยน์ตาของหลง ความคิดมันเลยเปลี่ยน..” กรณ์คล้ายจะหยุดตัวเองไม่อยู่ พอได้เล่าเรื่องในอดีตก็เหมือนม้วนฟิล์มที่เล่นไปเรื่อยๆ แม้ว่าเรื่องที่เล่าไม่ใช่เรื่องหน้าจดจำอย่างหลงเกลียดกรณ์เสียจนไม่อยากเห็นหน้า
สำหรับอาจารย์เขาควรจะนึกสงสารอยู่บ้าง แต่ตัวตนที่แท้จริงของพฤทธิ์..กลับรู้สึกเฉยชาเสียมากกว่า คนทุกคนย่อมแตกต่างและเกิดมาไม่เหมือนกันอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงมีคนแบบเดียวกันจนล้นโลก
“เพราะอย่างนั้นพี่ควรจะช่วยผมดูแลเขาอีกแรงนะครับอาจารย์พฤทธิ์”
“ไว้คิดดูอีกทีแล้วกัน”
“พี่เป็นอาจารย์นะ ต้องช่วยผมสิ!” กรณ์รู้ว่าแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ อีกอย่างเขาดูออกว่าพี่พฤทธิ์เอ็นดูคนแบบไหนและไม่ชอบคนแบบไหน ซึ่งหลงอยู่ในกลุ่มที่สอง
“ผมสอนแค่บางวิชา คุณก็รู้”
กรณ์แค่ไม่อยากให้ใครเกลียดหลงมากขึ้นเท่านั้น..
เพราะวันพรุ่งนี้เป็นเขาไม่มีสอนตอนเช้า เย็นนี้พฤทธิ์จึงอยู่บ้านกรณ์ค่ำเสียหน่อย พวกเขาพูดคุยแลกเปลี่ยนปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างการสอนและเรื่องชีวิตส่วนตัว
“ที่จริง..ผมไม่ได้ฟังพี่เล่นเปียโนมาหลายปีแล้วนะตั้งแต่พี่ไปเป็นอาจารย์น่ะ” กรณ์นึกถึงสมัยยังเด็ก เวลามาบ้านทีไรเขาจะบอกว่าพฤทธิ์เล่นเปียโนให้ฟัง
เขาเองก็ไม่ขัดศรัทธา ปลายนิ้วเรียวยาวบรรจงวางลงก่อนเริ่มบรรเลงเพลงที่ยังอยู่ในความทรงจำ
“พี่ยังเล่นเก่งเหมือนเดิมเลยนะ”
“คุณกรณ์เองก็เล่นเป็นไม่ใช่หรือ” เขาย้อนถาม
“ผมคืนครูไปหมดแล้วล่ะ” กรณ์เงียบไปสักพักก่อนจะเหลือบมองทางประตูห้องครัว ร่างน้อยๆ วูบไหวไปเมื่อสักครู่ทำให้อดอมยิ้มไม่ได้ หลง..ไม่ว่าเวลาผ่านไปกี่ปีก็ยังไม่เปลี่ยน เวลาเห็นใครเล่นเปียโนทีไรก็คอยแอบมองอยู่เสมอ พอจับได้ก็วิ่งหนีไปเสียทุกที “อ้อ..มีคนยืนดูพี่พฤทธิ์ตั้งนานสองสองนาน สงสัยจะอยากเรียนด้วย”
หลงหลบอยู่ข้างประตูแล้วสะดุ้งก่อนจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเขาวิ่งหนีก็แสดงว่าเขาทำจริง แต่ถ้าเขาอยู่กับที่..ก็แล้วแต่อีกฝ่ายจะคิด
กรณ์เห็นน้องจะหนีก็รีบตะโกนเรียกทันควัน “หลง!..เขามาสิ”
สองครั้งสองคราที่เขาโดนจับได้ว่าทำผิด
“ผมแค่ผ่านมาได้ยินเลยหยุดฟัง”
“อยากเรียนหรือเปล่าล่ะ” พฤทธิ์ถามเมื่อเห็นสีหน้ากรณ์ ดูท่าอยากให้เขาร่วมมือด้วยเต็มที่
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว นึกย้อนไปตอนยังเด็ก ตอนนั้นหลงได้แต่แอบมองเด็กรุ่นเดียวกันเรียนเปียโนอยู่ แต่คำพูดของแม่กลับสะท้อนก้องในหัวสมอง
‘โง่เหมือนพ่อแกนั่นแหละ จะเอาอะไรไปเทียบคนอื่น!’
‘อย่างแกมีหรือจะไปเรียนกับคุณกรณ์ ไม่เจียมตัวเลยจริงๆ!’
หลงเม้มปากพลางหวนคิดไปถึงช่วงเวลาที่ยังเด็ก ครั้งหนึ่งพ่อเลี้ยงเคยอยากพาเขาไปเรียนแต่แม่แท้ๆ กลับปล่อยโอกาสนั้นหลุดลอยไปทั้งที่รู้ว่าหลงปรารถนาจะเรียนแค่ไหน บางครั้ง..เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนเราถึงต้องจำเรื่องไม่ดีด้วย เอาเข้าจริง..เขาก็ยังนึกไม่ออกว่านอกจากแม่คลอดเขาแล้ว ยังเคยทำอะไรดีๆ กับเขาบ้างหรือเปล่า
“ผมอยู่ไปก็สอนน้องไม่ได้ ขอตัวไปตรวจงานนะครับ” กรณ์เดินออกไปอย่างรวดเร็ว ภายในโถงจึงเหลือเพียงเปีย หลง และอาจารย์พฤทธิ์
“มาสิ ผมจะสอนให้”
หลงลังเล แต่แกรนด์เปียโนสีน้ำตาลเข้มก็ดึงดูดเขาเหลือเกิน เด็กหนุ่มเดินไปหาอีกฝ่ายพลางนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมอย่างว่าง่าย
“วางมือลงไป” พฤทธิ์บอกสั้นๆ “อยากเล่นเพลงอะไร”
เด็กหนุ่มร่างผอมเอาแต่เงียบ พฤทธิ์เลยวางนิ้วทับหลงพร้อมความร้อนจากปลายนิ้วแล่นลามไปทั่วผิวเนื้อขณะอีกฝ่ายที่กดปลายนิ้วลงมา
นั่นสิ..เด็กคนนี้จะรู้อะไรบ้างล่ะในเมื่อแทบไม่เคยแตะเปียโน..
ชั่วขณะหนึ่งหลงรู้สึกว่าหากมีใครบางคนอ่อนโยนกับเขาได้สักที ชีวิตคงเหมือนมีดอกไม้เบ่งบานในทุกฤดู
“อาจารย์ขวัญเขาเป็นคู่หมั้นกับอาจารย์พฤทธิ์หรือเปล่า ใครรู้บ้าง” เด็กสาวคนหนึ่งโพล่งขึ้นมา
“เคยได้ยินว่าอย่างนั้น แต่ไม่เคยเห็นไปไหนด้วยกันเลย” อีกคนเสริมให้คล้ายจะเห็นความหวังอยู่รำไร
“แกก็จะได้เห็นแล้วนั่นไง เขาเดินมาคู่กัน” หล่อนพูดขึ้นเมื่อเพื่อนทั้งกลุ่มรวมทั้งหลงหันหลังไปมองเป็นตาเดียว “ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นคู่หมั้น ไม่อย่างนั้นคนทั้งห้องคงอกหักกันระนาว”
“อาจารย์ไม่เคยส่งสัญญาณอะไรเลย ออกจะเย็นชาด้วยซ้ำ อย่ามโน”
หลงมองหันมองออกไปข้างนอก รถยนต์สีดำขลับจอดไว้ข้างถนนพร้อมกับอาจารย์พฤทธิ์ที่เดินออกมารับใครบางคน เจ้าตัวไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นอาจารย์ฉลองขวัญ..อาจารย์ที่ปรึกษาของเขา
ที่จริงหลงไม่ควรรู้สึกอะไรกับอาจารย์พฤทธิ์ แต่บางอย่างกลับตีรวนขึ้นมาจนหลงอยากจะตบหน้าตัวเองสักร้อยที มันก็แค่ความรู้สึกแปลกปลอมเวลามีใครมาทำดีด้วยเท่านั้นแหละ
เขามองอยู่นาน..นานเกินไปที่พอจะทำให้อาจารย์พฤทธิ์สบตาบ้าง ทั้งที่ควรจะหลุบตามองไปที่อื่นแต่หลงกลับสู้สายตานั้นอย่างเอาเรื่อง ด้วยหวังว่าจะพอเห็นอะไรเจืออยู่บ้าง ทว่ากลับเป็นเพียงความเย็นชาจนรู้สึกบาดใจ
บาดใจ..มันควรจะถูกเรียกว่าเจ็บใจมากกว่า ทั้งที่เมื่อวานหลงคิดว่าอีกฝ่ายคงจะมองเขาใหม่ในทางที่ดีขึ้น ทว่าความจริงก็คงเป็นบทบาทที่เจ้าตัวแสร้งทำขึ้นมาเท่านั้น
คนสอนเปียโนให้หลงเมื่อหลายวันก่อนกับคนที่อยู่อีกฟากถนนเป็นคนเดียวกันหรือเปล่า หลงสับสน..
“น่าอิจฉา แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะเป็นแฟนกัน”
“เลิกเพ้อถึงอาจารย์แล้วรีบทำงานเถอะ กลับบ้านจะได้นอนเต็มอิ่มสักคืน”
เพื่อนของเขาพูดต่ออีกสองสามประโยค แต่มันไม่เข้าหูของหลงแล้ว ถูกล่ะ..ใครๆ ก็ต่างหมายปองคนแบบ ‘อาจารย์พฤทธิ์’ ไม่เห็นแปลกที่อีกฝ่ายจะเลือกมองหาคนที่เหมาะสมจริงๆ
หลงก็แค่เผลอดีใจที่อาจารย์พฤทธิ์ทำดีด้วยเท่านั้นเอง
ฉลองขวัญเป็นคนที่จัดว่าหน้าตาดีทีเดียว เพียงแค่หล่อนใส่สูทเหมือนคนอื่นๆ กลับน่ามองอย่างไม่น่าเชื่อ ครั้งแรกที่รู้จักกันเขาคิดอย่างนั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปความเคยชินเข้าแทนที่จนมองหล่อนเหมือนผู้หญิงทั่วๆ ไปที่แค่สวยกว่าคนอื่นก็เท่านั้น
“นึกว่าคุณจะไม่มาแล้ว”
พฤทธิ์มองฉลองขวัญ วันนี้อีกฝ่ายสวยผิดปกติ “ไม่เห็นต้องตั้งใจขนาดนี้เลย”
“ก็ไปพบแม่สามีไม่ใช่หรือคะ จะให้ธรรมดาได้อย่างไร”
เขาขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์เมื่อหล่อนพูด “คุณก็รู้ว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้น ผมไม่คิดอะไรเกินไปกว่านี้จริงๆ”
สายตาหลายคู่มองพวกเขาอย่างสนอกสนใจ เขารู้แต่เลือกจะนิ่งเฉย ทว่าเมื่อเหลือบไปมองดีๆ ใครบางคนกลับจ้องชนิดที่ตาแทบถลนออกจากเบ้า
หลง..คนที่เขานึกชังแต่แรก..
หลายคนทำให้เขาประทับใจจนจดจำ แต่บางคนกลับทำให้เขาไม่ชอบจนจดจำด้วยเช่นกัน
“รีบไปเถอะ ผมไม่มีเวลามาก” ความหงุดหงิดไม่อาจทำให้เขามองใครได้อย่างปกติจริงๆ พฤทธิ์จึงเลือกเร่งให้ใครอีกคนขึ้นรถแล้วเหยียบคันเร่งชนิดที่ไม่ทิ้งฝุ่น
เขาตรงเวลาอย่างที่นัดกับแม่ไว้จริงๆ ไม่ทันได้จอดรถสนิท ฉลองขวัญก็รู้หน้าที่ตัวเองเสียเหลือเกิน เจ้าตัวไม่รอให้เขาเป็นสุภาพบุรุษเปิดประตูอย่างทุกครั้ง กลับเปิดเองพร้อมกับเข้าไปกอดแม่ของเขาราวกับเป็นลูกในไส้
“แม่ดีใจที่พฤทธิ์พาขวัญมาเยี่ยมแม่”
“หนูก็ดีใจที่พฤทธิ์พามาค่ะ” หล่อนวาดยิ้ม เป็นยิ้มที่สวยเสียจนต้องเหลียวหลัง แต่สำหรับพฤทธิ์..หล่อนยิ้มให้เขาแบบนี้ร้อยครั้งได้ แต่เขาก็ยังเฉยชาร้อยครั้งเช่นกัน
“เข้าบ้านนะคะ วันนี้แม่เตรียมอาหารให้โดยเฉพาะเลยค่ะ”
ฉลองขวัญประคองแม่ของเขาเดินเข้าไปในบ้านพร้อมหันหลังมองด้วยสายตาถือดี ถือดี..นั่นมันเขาต่างหากไม่ใช่หล่อน!
แม้พฤทธิ์จะรู้ทั้งรู้ว่าแม่อยากจับคู่ให้เขากับฉลองขวัญ ทว่าสำหรับพฤทธิ์การสร้างครอบครัวยังไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ มื้อค่ำมือนี้จึงเต็มไปด้วยเสียงของผู้หญิงสองคนมากกว่า ส่วนเขาก็แค่ตอบรับสั้นๆ กระทั่งเวลาเกือบสองทุ่มนั่นแหละคุณแขถึงเรียกเขาไปคุย
“คุณพฤทธิ์ใกล้สามสิบแล้วนะคะ”
“ครับ” เขาเหลือบตามองฉลองขวัญ หล่อนนั่งดูทีวีคนเดียว พอเห็นเขามองมาก่อนจึงโปรยยิ้มหวานให้พฤทธิ์ ทว่า..เขากลับเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของอีกฝ่ายเหลือเกิน
“แม่รู้ว่าคุณพฤทธิ์รู้ที่แม่คิด ฉลองขวัญไม่ดีตรงไหน ทำไมคุณพฤทธิ์ไม่ขอแต่งงานสักที”
อย่าว่าแต่แต่งงานเลย แค่รัก..เขายังให้หล่อนไม่ได้นับประสาอะไรกับการสร้างครอบครัว ความเหมาะสม ความสงสารมันไม่พอใจสร้างครอบครัวที่อบอุ่นได้
ตัวอย่างจากครอบครัวของเขา พ่อกับแม่แต่งงานกันเพราะความเหมาะสม แต่สิ่งที่เกิดหลังจากนั้นไม่กี่ปีคือความร้าวฉาน ทั้งที่พ่อพยายามเต็มที่และแม่ก็พยายามไม่น้อย
“ฉลองขวัญเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง” เขาพูดพลางมอบสีหน้าของแม่ แววตานั้นเจือด้วยความหวังอย่างล้นหลาม แล้วคนอย่างเขามีหรือจะทำลายความหวังของหล่อนได้ลงคอ “ผมจะพยายามมากกว่านี้”
“คุณพฤทธิ์ไม่ทำให้แม่ผิดหวังสักครั้ง”
เขาโตขึ้นมากับผู้หญิงเพียงคนเดียว ไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือกิจกรรมเขาไม่เคยทำให้หล่อนผิดหวัง..แต่มันกลับพ่วงด้วยความรู้สึกหนักอึ้งคล้ายก้อนหินที่แบกรับไว้เริ่มจะกดทับลงมาทุกทีและดูเหมือนหินก้อนนี้จะหนักเกินไปจริงๆ
“ผมจะไปส่งขวัญที่บ้านและกลับไปที่คอนโดเลยนะครับ”
“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
คืนนั้นฉลองขวัญนอนค้างที่คอนโดของเขา อยากรู้นักว่าหล่อนเป็นตามที่แม่เขาบอกตรงไหนในเมื่อพฤทธิ์รู้ไส้รู้พุงหล่อนหมดแล้ว
ความหงุดหงิดที่สั่งสมมานานราวกับพายุร้ายถูกระบายลงใส่ใครคนหนึ่งจนเกือบรุ่งเช้า ก่อนที่เขาจะย้ายตัวเองลงจากเตียงและไปนอนข้างนอกในที่สุด แม้ว่าฉลองขวัญพยายามจะรั้งกันเหมือนทุกครั้งแต่ไม่เคยสำเร็จ พฤทธิ์ไม่เคยนอนร่วมเตียงกับหล่อนแม้ว่าจะเหนื่อยจนแทบลืมตาไม่ขึ้นก็ตาม
“เรารู้จักกันมานานหลายปี ทำแบบนี้มาหลายปี ทำไมเราไม่..”
“อย่างที่ผมบอกไปแต่แรก เพราะเรารู้จักกันมานาน นานจนเกินคำว่ารักไปแล้ว” พฤทธิ์กำลังลุกจากเตียงพลางบอกหล่อนอย่างเย็นชา เย็นจนบาดใจผู้หญิงคนหนึ่งได้เป็นเสี่ยงๆ “ผมไม่เคยมองคุณแบบคนรัก คุณเองก็ไม่เคยมองผมแบบคนรักเช่นกัน เพราะฉะนั้นหยุดพยายามเสียทีเถอะ”
ขอโทษที่หายไปหนึ่งเดือนกว่าๆ ค่ะ อยากลงนิยายให้ได้ทุกทีอาทิตย์ แต่งานเยอะมากกกกกกกกกกกกกก :katai1: เยอะจนอยากเป็นบ้าไปเลยค่ะะะ โฮฮฮ สงสัยจะไม่ได้ลงตามที่ตั้งเป้าหมายไว้แน่ๆ เลย TwT ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยนะคะ แต่อย่าว่าอาจารย์ของคนเขียนนะคะะะ แต่จริงๆ อาจารย์น่าหมั่นไส้อยู่นะ 55555 ส่วนหลงก็น่าหมั่นไส้ น่าหมั่นไส้ทั้งคู่เลยค่ะ :hao7: แล้วเจอกันตอนหน้านะคะะะ ขอบคุณมากค่ะะะ ~
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 15-03-2015 21:21:04
แต่ดูเหมือนเด็กหลงจะอ่อนไหวกับคำที่แม่ใช้ด่าว่าจนมีนิสัยแบบนี้ (แต่สองพ่อลูกก็ไม่ห้ามคุณแม่เล้ยยย ทั้งๆที่รู้ว่าหลงโดนอะไรบ้าง)
:katai2-1:
รอตอนต่อไปค้าาา
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 15-03-2015 21:50:46
ถ้าเรียนเปียโนจริงๆ หวังว่าจะได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นนะ หลงมืดมนมากอ่ะ เพราะแม่นี่แหละ ตัวดีเลย เฮ้อออออ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 15-03-2015 21:53:49
แอบสงสารกรณ์นะ ทั้งๆ ที่อยากมีน้อง แต่น้องไม่เปิดใจเลย เห้ออออ
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 15-03-2015 21:57:08
ทะนงตนอะไรขนาดนั่น พ่อคู๊นนนนนนนนนนนนนนนนนน :fire: :fire: :fire:
สงสารหลงที่สุดล่ะเรื่องนี้ :sad11: :sad11: :sad11:
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 15-03-2015 22:29:55
เริ่มหัวข้อโดย: Zliezen ที่ 15-03-2015 23:31:01
พฤทธิ์นี้ในใจบอกว่าไม่ชอบหลง แต่พอเผลอตัว สายตาก็เอาแต่จับจ้องหลงอยู่ตลอด แถมยังจดจำรายละเอียดเล็กๆน้อยๆได้อีก เห็นว่าหลับในคาบที่ตัวเองสอนบ่อยๆ ถ้าไม่มองอยู่ตลอดจะเห็นได้ไงกัน อย่ามาอ้างว่าเพราะหลงนั่งหน้าห้องเลย ถ้าคนนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจของตัวเอง ต่อให้นั่งอยู่ข้างๆตัวก็เหมือนไม่มีตัวตน อย่างขวัญนั้นไง รู้ตัวได้แล้วนะเธอว่าไม่มีความสำคัญกับพฤทธิ์น่ะ อยู่ในรถด้วยกันเข้ายังไม่แลเธอเลย เขาสนใจหนุ่มนอกรถต่างหาก โถๆ เลิกมโนได้แล้วค่ะ
หลงตอนนี้ก็เริ่มมองพฤทธิ์ดีขึ้นนิดหน่อย ส่วนหนึ่งคงเพราะพฤทธิ์ไม่เคยมองตนเองด้วยความสงสารเหมือนคนอื่นๆสินะ เลยรู้สึกแปลกใจและติดใจ พอได้รับความอ่อนโยนเล็กๆน้อยๆ ได้แตะเนื้อต้องตัวกันเพราะสอนเปียโนก็เลยรู้สึกดีๆให้นิดนึง
แต่ตอนนี้พฤทธิ์เริ่ม 'หลง' หลงขึ้นมาแล้วนะ เอาแต่คิดถึงเด็กดื้ออยู่เรื่อย คนไม่เคยรักใคร ไม่เชื่อในความรัก พอเกิดความรักขึ้นมาจริงๆจะรับมือยังไงล่ะเนี่ย หลงก็ไม่ง่ายซะด้วย รายนี้เรียกว่าหมดศรัทธาในความรักไปตั้งแต่แม่ผู้ให้กำเนิดรังเกียจตัวเองแล้ว
อยากให้เรื่องเดินไปเร็วๆจัง อยากรู้ว่าจะรักกันได้ไง แต่พฤทธิ์ห้ามแกล้งหลงนะ หลงยิ่งไม่มีใครอยู่แล้วด้วย เสียใจทีก็ไม่มีใครให้วิ่งไปหา เดี๋ยวจะเตลิดไปใกล้ซะอีก ขอให้ตอนหน้ามาไวๆ นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 15-03-2015 23:53:29
อยากอ่านโมเม้นทั้งสองคนอีกอ่ะ เมื่อไหร่จะได้คุยดันอีกนะ ตอนนี้ใจหลงชอบไปแล้วด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 16-03-2015 03:37:48
พฤษณ์นี่เหมือนกับว่าเกลียดผู้หญิงเลย
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 16-03-2015 06:27:11
คนเราใครจะไม่ชอบให้คนอื่นทำดีด้วยล่ะ ไม่เกลียดอาจารย์แสนจะเย็นชาหรอกค่ะ แต่เกลียดแม่ของหลงอ่ะ ผู้หญิงร้ายกาจ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 16-03-2015 11:01:59
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 16-03-2015 14:46:34
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 16-03-2015 15:21:05
เริ่มหัวข้อโดย: pachth ที่ 16-03-2015 19:38:39
ตอนหน้ามาต่อเร็วๆนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 16-03-2015 21:37:59
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 26-03-2015 20:50:45
ซ่อนรัก
บทที่ ๔
บทที่ ๔
ข่าวร้ายในรอบหลายปีของหลงคือพ่อเลี้ยงกับพี่ชายต่างสายเลือดของเขากำลังจะเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศเป็นเวลาหนึ่งเดือน
ถึงหลงแทบไม่พูดกับคนทั้งสองแต่การมีอยู่ย่อมดีกว่าการไม่มีอยู่แล้ว..
ตอนเช้าเขาเลยตื่นเร็วกว่าปกติมารออยู่หน้าบ้าน ทั้งที่ความจริงควรจะนอนทำใจได้แล้วว่าเขาต้องอยู่ตัวคนเดียวอย่างแท้จริงในวันต่อมา
“ตื่นแต่เช้าเชียวหลง มาส่งฉันหรือ” วุฒิสวมเสื้อยืดสบายๆ พร้อมรอยยิ้มละมุนใบหน้า
หลงเงียบ เขามองด้านหลังของพ่อเลี้ยง เห็นกระเป๋าใบใหญ่ห้าถึงหกใบถูกขนมาจากข้างบนบ้าน ถ้าไม่บอกว่าไปหนึ่งเดือน หลงคิดว่าคงไปหลายปีทีเดียว
“จะกลับมาเมื่อไหร่” เขาเผลอถามออกไป พอรู้ตัวก็รีบเสมองไปทางอื่น
“เดี๋ยวก็กลับแล้วถ้าทำธุระเสร็จ” มือใหญ่ลูบหัวหลงอย่างเอ็นดู ความอบอุ่นแผ่ซ่านชโลมใจจนเขาอยากยึดทุกอย่างไว้เป็นคนตัวเองคนเดียว ทว่าเมื่อเหลือบมองรอบกายอีกครั้ง กรณ์ก็ลงมาจากข้างล่างพร้อมสีหน้าสดชื่นที่สุด..คนนี้สิลูกชายตัวจริง ไม่ใช่เขาที่เป็นลูกทางพฤตินัย
“หลงมารอส่ง พวกเราต้องโชคดีแน่ๆ ครับพ่อ”
“ไม่ใช่สักหน่อย” เด็กหนุ่มบ่นงึมงำในลำคอพลางขมวดคิ้วแน่น “ผมมีเรียนแต่เช้าเลยตื่นเช้า”
“วันนี้วันเสาร์นะหลง ปกติไม่มีเรียนนี่”
ใบหน้าอ่อนเยาว์เห่อร้อน ก่อนเขาจะโกรธไปมากกว่านี้ กรณ์ก็รีบเข้ามาพูดกับหลง “หลงครับ พี่มีอะไรจะให้”
“ไม่เอา” เด็กหนุ่มตอบเสียงเข้มพร้อมทำท่าจะเดินหนี แต่มือพี่กลับไวกว่า คว้าข้อมือน้องไว้แล้วดึงตัวมากระซิบ “มีอะไรให้โทรศัพท์หาเบอร์นี้นะครับ”
หลงเม้มปากแน่น พยายามดึงแขนกลับคืน จนแล้วจนรอดก็ยังไม่พ้นมือแข็งแรงของกรณ์
ฝ่ายพี่เห็นน้องดื้อดึง ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้คงไม่มีวันที่อีกฝ่ายจะรับกระดาษใบน้อยแน่ๆ เขายึดมือเล็กแน่นก่อนยัดกระดาษใส่พร้อมกำชับเจ้าตัว “อย่าลืมนะ”
กรณ์ปล่อยมือน้องพลางส่งยิ้มให้อย่างเคย
หลงเพิ่งเข้าใจว่าทำไมใครๆ ถึงบอกว่าคุณกรณ์ยิ้มสวย..
เด็กหนุ่มร่างเล็กหันหลังให้ทันทีที่รถยุโรปเคลื่อนตัวออกจากบ้านช้าๆ อากาศในบ้านกำลังจะหมดหรืออย่างไร ทำไมหลงรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดบางอย่างในชีวิตไป
กระดาษแผ่นน้อยถูกยัดใส่ในกระเป๋ากางเกงโดยที่เขาไม่มีวันได้เปิดดูอีกเลย
หลงเข้าใจมาตลอดว่าชีวิตของเขาคือการอยู่ตัวคนเดียว แม้คนรอบข้างจะเต็มไปด้วยคนที่เรียกตัวเองว่าครอบครัวก็ตาม ทว่าหลายวันนี้มานี้..มันคือการอยู่คนเดียวจริงๆ
เขามีแม่แต่หล่อนก็ไม่ได้สนใจเขาอย่างที่รับปากวุฒิไว้ เมื่อเจ้าของบ้านไม่อยู่..คนอย่างหล่อนก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่เฝ้าบ้านเหมือนสุนัข หล่อนออกไปข้างนอกทุกวันและบางครั้งไม่ได้กลับมานอนที่บ้านเช่นเคย หลงอยากบอกวุฒิแต่ไม่อยากถูกกล่าวหาว่าเป็นเด็กขี้ฟ้อง
เขายังใช้ชีวิตตามปกติ ตื่นเช้าไปเรียน กลับบ้านดึกดื่น กินข้าวคนเดียว แล้วทบทวนหนังสือก่อนนอน แต่วันนั้นกลับเป็นวันที่แตกต่างออกไป..ทั้งหัวใจและความรู้สึกของเขา
ความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาตลอดทั้งสัปดาห์คล้ายจะดึงดูดให้เขาเหนื่อยล้ากว่าปกติ แต่วันนั้นกลับมีงานต้องทำจนต้องกลับบ้านดึกกว่าที่เคย
หลงกลับถึงบ้านเกือบสี่ทุ่ม ปกติแล้วเวลานี้ก็มีเพียงแสงไฟไม่กี่ดวงส่องสว่าง แต่มันกลับต่างจากเดิม..ไฟในห้องรับแขกยังสว่างโร่พร้อมเสียงทีวีที่น้อยครั้งจะถูกเปิด
เสียงหัวเราะดังกึกก้อง ดังพอจะปลุกให้คนที่หลับใหลตื่นขึ้นมาด้วยความสงสัย ภาพตรงหน้าปรากฏสองชายหญิงกอดจูบกันไม่อายฟ้าดิน หากเป็นคนอื่นเขาคงมองแบบผ่านเลย แต่หล่อนเป็นแม่ของเขา..คุณลดาที่จดทะเบียนสมรสอย่างถูกกฎหมายกับเจ้าของบ้าน
“ทำอะไร!” เสียงของหลงดังลั่น เขาทั้งตกใจและเสียใจกับพฤติกรรมของแม่ ถึงหล่อนไม่รักเขาก็ไม่เป็นไร แต่การทำแบบนี้ไม่ต่างอะไรจากเนรคุณวุฒิ
แม่กับผู้ชายแปลกหน้าผละออกจากการด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “แกจะไปทำอะไรก็ไปสิ มายืนมองคนจู๋จี๋กันทำไม”
“นี่มันในบ้านนะ!”
“บ้านของฉันนี่ ฉันมีสิทธิ์” แม่ไม่ยี่หระอะไรทั้งสิ้น หล่อนมองมาทางเขาคล้ายจะเย้ยหยันอยู่ในทีก่อนหันไปพลอดรักกับผู้ชายคนนั้นต่อ
หลงเคยคิดว่าแม่ไม่รักเขา แต่แม่คงจะรักคนอื่น เปล่าเลย..หล่อนไม่รักใครทั้งนั้นนอกจากตัวเอง
“จะทำก็ทำที่อื่นสิ มาทำอะไรที่นี่ หน้าไม่อาย!”
“พูดให้ดีๆ หน่อย ฉันเป็นแม่แกนะไอ้หลง”
เด็กหนุ่มยืนกำหมัดแน่น ถ้าหล่อนไม่ใช่แม่ของเขา..เขาคงไม่แค่ยืนดูทั้งสองพลอดรักกัน “หยุดเดี๋ยวนี้! แม่มีสิทธิ์อะไรมาทำทุเรศในบ้านคนอื่น”
“แล้วแกมีสิทธิ์อะไรมาด่าฉันไอ้หลง! ไอ้เด็กเหลือขอ ไปให้พ้น!” ลดาตวาดกลับมาอย่างเหลืออด มันเป็นลูกของหล่อน ไม่มีสิทธิ์มาด่าหล่อนเสียๆ หายๆ ถึงหล่อนจะทำทุเรศในบ้าน..แล้วใครจะสนในเมื่อมันเป็นความพอใจ
“แม่อยากทำก็ออกไปทำข้างสิ มาทำตัวแบบนี้ไม่คิดว่าคนอื่นเขารังเกียจหรือไง น่ารังเกียจที่สุด!”
แจกันใบน้อยลอยลิ่วมาจากอีกฟาก ภาพที่หลงเห็นมันช้าเหมือนมันค่อยๆ ขยับ แต่เมื่อความเจ็บแปลบแล่นปลาบไปทั่วศีรษะ..เขาก็รู้ว่ามันเร็วเพราะอีกฝ่ายก็ขว้างเต็มแรงเหมือนกัน
เจ็บ..
เด็กหนุ่มยกมือขึ้นจับศีรษะตัวเอง เลือดสีสดไหลซึมออกมาช้าๆ
สุดท้ายแม่ก็ไม่ได้เลือกเขาอย่างที่หวัง..
“คุณหลง!” เสียงของคุณป้าแม่บ้านดังขึ้น หล่อนปรี่เข้ามาหาหลงที่ยืนมองเลือดของตัวเองอยู่ ว่าแล้ว..การไม่มีเจ้าบ้านตัวจริงอยู่ต้องเกิดเรื่อง ถึงแม้ว่าคนงานจะเป็นคนเก่าคนแก่แต่ก็ไม่มีใครกล้าสู้คุณผู้หญิงคนใหม่ได้ ขนาดหล่อนเอาผู้ชายเข้ามาในบ้าน พวกที่เหลือยังทำตัวเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แต่ใครจะคิดว่าหล่อนจะกล้าทำลูกแท้ๆ ของตัวเองได้ลงคอ
“ทำไมเป็นแบบนี้คะ”
“เจ็บ” หลงเปรยเบาๆ เขาเจ็บทั้งตัวและหัวใจ เวลามองแม่ที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรก็ยิ่งเจ็บ “พาหลงไปทำแผลหน่อยนะครับ”
ผ้าชุบน้ำอุ่นถูกซับบริเวณศีรษะอย่างเบามือ
“ไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าลงมือขนาดนี้”
หลงไม่อยากคิดเรื่องของแม่อีกต่อไปแล้ว เขาเลยฟังเงียบๆ โดยไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น
“นี่ถ้าคุณวุฒิกับคุณกรณ์รู้เรื่องเข้าต้องไล่เธอออกจากบ้านแน่ๆ”
“อย่างนั้นหลงก็ถูกไล่ออกจากบ้านด้วยสิ” ถ้าไล่แม่ออกจากบ้าน หลงก็เหมือนกัน..เขาไม่ได้เป็นคนในครอบครัวนี้ แต่เป็นเพราะแม่ต่างหากที่พาภาระอย่างเขามาอยู่ด้วย
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”
เด็กหนุ่มลูบคลำแผล ขอให้อย่าเป็นแผลเป็นก็พอ..เขาไม่ต้องการให้รอยแผลตอกย้ำความทรงจำเลวร้ายที่เกิดขึ้นวันนี้พอๆ กับไม่อยากจำเรื่องที่แม่เป็นคนสร้างมันขึ้นมา
“กินอะไรมาหรือยังคะ”
“ยังครับ แต่หลงไม่หิว” แน่นอนว่าเขาหิวตั้งแต่เลิกเรียนแล้ว แต่พอมาถึงบ้านเกิดเรื่องที่ว่าขึ้น ความหิวก็คล้ายมลายหายไปกับอารมณ์เกรี้ยวกราดเมื่อครู่
“คุณผอมเกินไปแล้ว ต้องกินเยอะๆ นะคะ เดี๋ยวคนบ้านอื่นว่าบ้านเราดูแลไม่ดี”
วันนี้เขายังนั่นกินข้าวคนเดียวเหมือนเดิม แต่โชคดีหน่อยที่ในครัวมีทีวีเครื่องเล็กให้ดูเป็นเพื่อนบอก แต่หากเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว..หลงยอมกลับไปนั่งกินบนโต๊ะในห้องอาหารดีกว่า ถึงเขาแทบไม่พูดอะไร แต่อย่างน้อยก็ยังมีคนอยู่รอบกายบ้าง
ดึกแล้ว..บรรยากาศในบ้านเงียบผิดปกติ เขาเผลอเหลือบมองไปยังห้องรับแขกที่ยังเปิดไฟสว่างอยู่ คิดไม่ผิดเลยจริงๆ..หล่อนกำลังทำเรื่องเสื่อมเสียกับคนแปลกหน้านั่น
“ง่วงหรือยังคะ”
“ยังครับ..ป้าไปนอนก่อนก็ได้”
“ป้าไม่อยากให้คุณอยู่คนเดียวนี่คะ” หล่อนพูดยิ้มๆ พลางมองออกไปข้างนอก ไม่นานนักรอยยิ้มน้อยๆ ของหล่อนก็กลายเป็นยิ้มกว้างชวนสงสัย
มีเรื่องอะไรน่ายินดีนักหรือ..
“อะไรครับ”
“เทพบุตรมาแล้วสิคะ”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วพลางมองตามสายตาหล่อน ข้างนอกมีรถยุโรปสีดำขับเข้ามา จะว่าเหมือนรถใครบางคนก็ใช่ แต่อีกฝ่ายจะมีความจำเป็นอะไรต้องมาบ้านที่ไม่มีวุฒิกับกรณ์ค่ำๆ มืดๆ แบบนี้
“ใครครับ”
“อ้าว! ก็คุณพฤทธิ์สิคะ ป้าโทรไปหาเธอตั้งแต่คุณกินข้าวแล้ว”
“ป้าจะโทรหาเขาทำไม เดี๋ยวหลงก็โดนว่าก่อเรื่องอีก” เขาไม่คิดว่าพฤทธิ์จะมาที่นี่เพราะเป็นห่วงเขา อย่างมากก็แค่มาดูว่าในบ้านได้รับความเสียหายหรือเปล่า แจกันใบนั้นเป็นมูลค่าที่หลงต้องชดใช้เท่าไหร่มากกว่า
“อย่ามาโลกแง่ร้ายนักสิคะ เธอเป็นอาจารย์ต้องมีใจรักลูกศิษย์อยู่แล้ว” หญิงสูงวัยลูบหัวเขาอย่างเอ็นดูก่อนหล่อนจะเดินออกไปข้างนอก “ป้าไปรับคุณพฤทธิ์ก่อนนะคะ ไม่อยากให้เธอเห็นภาพน่าเกลียดน่ะค่ะ”
“ครับ”
คนอย่างอาจารย์พฤทธิ์น่ะหรือจะคิดเป็นอย่างอื่นได้..
อาจารย์พฤทธิ์เดินเข้ามาในห้องครัวด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชัด แต่รังสีความไม่พอใจยังแผ่ซ่านรอบกายอีกฝ่ายอยู่ดี
“ป้าดีใจที่คุณพฤทธิ์มาค่ะ”
“ผมมีนัดกินเลี้ยงเลยมาช้าไปหน่อย ขอโทษที่ให้รอนะครับ” พฤทธิ์พูดน้ำเสียงนุ่ม ทว่าสายตาที่มองมาทางหลงกลับตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง อีกฝ่ายคงกำลังตำหนิเขาในใจอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนนั่นแหละ
“เกิดอะไรขึ้น”
“หัวแตก” หลงตอบสั้นๆ “ผมขอตัวทำธุระส่วนตัวก่อน”
“เดี๋ยวสิคะ คุณพฤทธิ์มีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ” คุณป้าแม่บ้านพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้หลงอยู่กับยักษ์จำแลง ที่จริง..หลงพอจะรู้ตัวว่ากลายเป็นพวกขัดความสุขของใครหลายคน
“อาจารย์มีอะไรครับ”
“ไปเก็บซื้อผ้ากับข้าวของที่จำเป็นแล้วตามไปที่รถ”
“เดี๋ยวครับ!”
พฤทธิ์ขมวดคิ้ว “ผมไม่มีเวลาอธิบายขยายความให้คุณฟังเหมือนในชั้นเรียนนะครับ”
เด็กหนุ่มไม่รอช้า เขาไม่อยากให้อาจารย์พฤทธิ์ที่อุตส่าห์มาถึงบ้างต้องโมโหหรือเกลียดเขามากกว่าเดิม หลงหยิบเสื้อผ้ากับของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเป้พร้อมวิ่งออกจากบ้านโดยไม่หันหลังกลับมาอีกเลย
ต่อให้แม่ทำเรื่องเลวร้ายกว่านี้..เขาก็เหนื่อยเกินกว่าจะสนใจแล้ว
“คุณหลงคะ!”
“ครับ”
“อย่าดื้อกับคุณพฤทธิ์นะคะ”
อย่างอาจารย์พฤทธิ์มีหรือใครจะกล้าดื้อ แค่ขยับปากเถียงเขายังไม่กล้าทำเลย..
“ครับ”
เป็นครั้งที่สองที่หลงมีโอกาสนั่งรถกับอาจารย์พฤทธิ์ ครั้งแรกเขาถูกบังคับให้ขึ้นมาและครั้งที่สองก็เช่นเดียวกัน จนบางครั้งหลงก็สงสัยว่า..แค่มองนิ่งๆ คนๆ นี้ก็สามารถบังคับจิตใจคนอื่นได้ขนาดนั้นเชียวหรือ
หลงลอบมองอาจารย์พฤทธิ์เป็นครั้งคราว ขนาดว่าเพิ่งทำงานเสร็จอีกฝ่ายยังดูดีทุกระเบียบนิ้ว แตกต่างจากเขาที่ไม่ว่าจะไปเรียนหรือกลับบ้านสภาพก็ยิ่งแย่กว่าเดิมทุกครั้ง
“คุณมีคำถาม”
“ผม..”
“แต่ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณ”
ย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน วันที่พฤทธิ์คิดว่าเขาคงได้ทำงานที่ตัวเองรักอย่างเต็มที่โดยไม่มีเรื่องใดมารบกวน
อาจารย์พฤทธิ์จรดปากกาเซ็นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเหลือบมองข้างนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าทอแสงสีส้มพร้อมกับดวงอาทิตย์ที่ใกล้ลาลับขอบฟ้า เขาหันมองหน้าปัดนาฬิกาข้างฝาผนัง มันบอกเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว
“อาจารย์ผมกลับก่อนนะครับ”
“ครับ” เขายกมือไหว้อาจารย์ร่วมคณะคนหนึ่งก่อนเก็บเอกสารบนโต๊ะของตัวเอง
ความขุ่นมัวเมื่อหลายวันก่อนยังตกตะกอนในจิตใจของเขาไม่จางหาย หนึ่งเพราะแม่ของเขาและสองเพราะผู้หญิงที่ชื่อฉลองขวัญ การระบายอารมณ์ที่ดีที่สุดคงเป็นการโหมทำงานเพื่อปัดเป่าอารมณ์ที่ยังคงเหลือ ทว่าเมื่อสมองว่างเปล่า..เรื่องเดิมๆ กลับย้อนกลับมาให้คิดเช่นเคย
แต่งงาน..สิ่งที่เขาหลีกเลี่ยงมาตลอดชีวิต ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากสร้างครอบครัว แต่พฤทธิ์รู้ตัวเองดีว่าไม่อาจให้ความสุขใครได้ในฐานะของคนรัก เพราะเขาเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ทำอะไรตามใจต้องการเท่านั้น ไม่ใช่คนเสียสละแบบที่ผู้หญิงหลายคนต้องการแน่นอน
ไม่นานที่เขาปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นดึงเขาออกจากภวังค์
“สวัสดีครับ”
‘พี่พฤทธิ์ ผมกรณ์เองครับ’
“รู้แล้ว มีอะไร” เขาถามสั้นๆ พลางวางปากกาลง
‘อีกสามวันผมกับพ่อต้องไปต่างประเทศ ผมเลยอยากจะรบกวนพี่เรื่องหนึ่ง’
“เรื่องอะไร ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงผมยินดีช่วย”
ปลายสายเงียบไประยะหนึ่งจนพฤทธิ์คิดว่าสายหลุดไปแล้ว “ถ้าไม่พูดผมจะวางแล้วนะครับ”
‘เดี๋ยวสิครับ! เรื่องที่อยากให้ช่วยคือช่วงที่พ่อกับผมไม่อยู่ ฝากพี่พฤทธิ์ดูแลน้องชายของผมหน่อย’
อาจารย์พฤทธิ์ถึงบางอ้อ เขาขมวดคิ้วพลางมองออกไปข้างนอกอย่างไม่สบอารมณ์ เด็กคนนั้นน่ะหรือจะไม่มีทางดูแลตัวเองไม่ได้ ทั้งที่ต่อต้านคนในครอบครัวขนาดนั้นก็แสดงว่าปีกกล้าขาแข็งไม่น้อย “ถ้าผมไม่รับปากล่ะ”
‘ถือว่าช่วยเหลือลูกศิษย์ของอาจารย์ก็ได้นะครับ’
“ถ้าแบบนั้นคุณต้องบอกอาจารย์ฉลองขวัญแล้วล่ะ รายนั้นเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาน่าจะช่วยได้มากกว่าผม” น้ำเสียงของเขาขุ่นขึ้นเมื่อเอ่ยถึงหล่อน แต่ถ้าเทียบกันกับการรับผิดชอบเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง เขายอมโยนภาระให้หล่อนดีกว่า
‘โธ่..พี่พฤทธิ์ อย่าใจร้ายนักเลย ขืนปล่อยหลงอยู่ในบ้านคนเดียว ไม่รู้จะเจออะไรบ้าง’
เขาถอนหายใจด้วยความระอา หลง..คนที่คอยทำลายความสงบสุขของเขาพอๆ กับฉลองขวัญ
‘ถือว่าช่วยญาติพี่น้องนะครับ ผมขอร้อง’
พฤทธิ์ยังเงียบ เมื่อนึกถึงใบหน้าของใครอีกคน อารมณ์ขุ่นมัวของเขาก็ดูจะเพิ่มขึ้น ถูกล่ะ..เขาอยากได้ความสงบ อยากอยู่คนเดียวโดยไม่ต้องห่วงว่าต้องดูแลใครเพิ่มขึ้น
‘อาจารย์พฤทธิ์’
“ตกลง”
‘ขอบคุณครับ’
เขาตัดสายพลางหลับตาลงอย่างเหนื่อยหน่าย เวลาผ่านมาไม่นานแต่เรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเยอะเกินไปจนทำให้เขารู้สึกแก่ขึ้นอีกหลายปี
“มีสองห้องนอน คุณไปใช้ห้องนั้น มีห้องน้ำในตัว..อยากกินอะไรไปใช้ห้องครัวได้” พฤทธิ์มองเด็กหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งร่างกายคงมีส่วนเพียงเส้นผมที่น่ามองอย่างเดียว นอกนั้นออกจะมอมแมมเลอะเทอะ ไหนจะคราบเลือดแห้งกรังบนเสื้อนิสิตอีก
ดูไม่ได้เลยจริงๆ..
“มีซูเปอร์อยู่ข้างล่าง” เขายื่นแบงก์พันให้เด็กหนุ่มด้วยสีหน้าเอือมระอา บ้านของวุฒิใหญ่โตกว่าบ้านของเขาเสียอีก แล้วไหนเลยจะไม่มีปัญญาเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้โตตามมาตรฐานได้ “ตู้เย็นคงไม่มีอะไรที่เด็กกินได้ คุณไปซื้อมาเองก็แล้วกัน”
“แล้วนี่ก็กุญแจ” พฤทธิ์วางคีย์การ์ดไว้บนโต๊ะด้วยท่าทีเหนื่อยๆ
เด็กหนุ่มยกมือไหว้ แต่อีกคนกลับเดินหันหลังไปอย่างไม่สนใจอะไรเลย
เขาคงเป็นภาระให้อีกตามเคย..
ถ้าไม่นับเรื่องที่อาจารย์พฤทธิ์เป็นผู้ปฏิบัติเสมอต้นเสมอปลาย..ไม่ชอบหน้าหลงเสมอต้นเสมอปลาย อย่างอื่นก็ถือว่าอีกฝ่ายยังพอมีน้ำใจกับเขาบ้าง
วันที่หลงไปเรียน..อาจารย์พฤทธิ์ก็ ‘สั่ง’ ให้หลงติดรถไปด้วย ซึ่งเขาก็ไม่กล้าขัดใจอีกฝ่ายอยู่แล้ว
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงทำให้หลงกลัวได้ขนาดนี้นะ..
“เรียนตึกไหน”
“อาจารย์ส่งผมแค่ตรงนี้ก็ได้ครับ ผมเดินไปเองได้”
อาจารย์พฤทธิ์เงียบเป็นสัญญาณว่าจะไม่ถามซ้ำอีกรอบ
“ตึกม..” ยังไม่ที่หลงจะพูดจบ คนขับรถจำเป็นก็เหยียบคันเร่งชนิดไม่ทิ้งฝุ่น สงสัยคงเบื่อความเอื่อยของหลงอีกตามเคย เพราะเป็นแบบนี้เขาถึงไม่อยากรบกวนใครแม้กระทั่งกรณ์ก็ตาม
เด็กหนุ่มนั่งแนบประตูรถราวกับจะรวมเป็นเนื้อเดียว..
ในระหว่างที่หลงเป็นผู้อาศัยที่นี่พฤทธิ์มักจะคอยกำชับให้เขากลับพร้อมกัน บางครั้งเวลาอีกฝ่ายเลิกประชุมดึกหลงก็รู้ตัวว่าเขาต้องกลับเองโดยไม่มีเงื่อนไข นั่นก็เป็นเรื่องดีที่เขาได้อิสระกลับคืนมาบ้าง
การได้ใช้ชีวิตอยู่กับอาจารย์ทำให้หลงเห็นว่าอีกฝ่ายยุ่งแค่ไหน ไม่ว่าจะเป็นการสอนนิสิตที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนแบบเขา การทำวิจัย หรือแม้กระทั่งการตรวจเรียงความ..ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอาจารย์พฤทธิ์ถึงไม่ค่อยมีเวลาว่าง
แบบนี้เรื่องเป็นพระคุณหรือเปล่าที่เจียดเวลามาดูแลเขา จะว่าดูแลก็ไม่เชิงเพราะหลงก็แค่อาศัยร่วมชายคาเท่านั้นแหละ
ประเด็นที่ไม่พูดถึงไม่ได้เมื่อเพื่อนในกลุ่มเห็นว่าเขากับอาจารย์พฤทธิ์สนิทกันคงหนีไม่พ้น ‘อาจารย์โสดหรือเปล่า’ ‘ใช่ไหมที่อาจารย์ฉลองขวัญเป็นแฟนอาจารย์พฤทธิ์’
หลงแทบไม่รู้อะไรเลย แต่มีเพียงสองครั้งที่ฉลองขวัญมาหาอาจารย์ที่คอนโด พออีกฝ่ายเห็นเขาก็ไม่ได้ทำสีหน้าอะไร สงสัยจะจำไม่ได้ว่าหล่อนเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของหลงเหมือนกัน ทว่าพอสังเกตดีๆ..ความไม่พอใจก็เห็นจะมีเพียงประปรายเท่านั้นก่อนมลายหายไปราวกับฉลองขวัญไม่ได้เห็นว่าหลงเป็นตัวเกะกะ
ถึงไม่พูดเขาก็รู้ดี..
ส่วนอาจารย์หน้าดุก็ไม่แสดงท่าทีอะไรเมื่อเห็นหล่อน ออกจากทำหน้าเฉยชาตามปกติเสียด้วยซ้ำ
“ผมต้องไปสิงคโปร์สี่วัน”
“ครับ” ในใจของหลงนึกอิจฉาทั้งพฤทธิ์และกรณ์ที่อีกฝ่ายไปดูงานต่างประเทศบ่อยเหลือเกิน ส่วนหลงแม้จะอยากไปแค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์จะพูดใดๆ ทั้งสิ้น การถูกเลี้ยงดูมาขนาดนี้นับว่ามากโขสำหรับเด็กอย่างเขาแล้วจริงๆ
พฤทธิ์เดินเข้าห้องโดยไม่พูดอะไรอีกเลย
เอาล่ะ..เขาควรดีใจใช่ไหมที่จะเป็นอิสระสี่วัน..
ในช่วงระยะเวลาที่พฤทธิ์ไปต่างประเทศ ที่นี่ก็กลายเป็นของหลงโดยปริยาย ปกติแล้วอาจารย์ปิดโทรทัศน์หลงข่าวจบ ซึ่งบางครั้งหลงก็อยากดูหนังต่อตามประสาเด็ก แต่พอสบตามกับสายตาเข้มๆ นั่นแล้วเขาก็ไม่กล้าประท้วงอะไรเลยนอกจากเดินเข้าห้องนอนไปเงียบๆ
ทุกคืน..หลงได้ดูหนังสมใจอยากจนกลายเป็นว่าเขาตื่นเกือบไม่ทันเข้าเรียนในช่วงเช้า
อาจารย์พฤทธิ์กลับมาจากสิงคโปร์โดยไม่มีคำทักทายใดๆ ทั้งสิ้น
ตอนเช้าที่หลงควรตื่นไปมหาวิทยาลัยพร้อมอาจารย์พฤทธิ์กลับกลายเป็นว่ารอจนเกือบแปดโมงอีกฝ่ายก็ยังไม่ออกจากห้องนอน เขาพอจะรู้ดีว่าที่นี่คือที่ส่วนตัวของพฤทธิ์ พอหลงเข้ามาอยู่ พื้นที่ที่ว่าก็ย่อมถูกลดขนาดลงเหลือเพียงห้องนอนที่ห้ามใครยุ่งเด็ดขาด
เด็กหนุ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นกับเขาทั้งที่ปกติแล้วหลงแทบไม่เกรงกลัวใครทั้งสิ้น
เขายืนอยู่หน้าประตู ยกมือขึ้นเตรียมส่งสัญญาณ แต่แล้วก็ลดมือลงกลับไปนั่งบนโซฟาพลางมองนาฬิกาอย่างกระวนกระวาย
ใกล้เวลาเรียน ใกล้เวลาสอนของอาจารย์พฤทธิ์เหมือนกัน
เรื่องแบบนี้หลงไม่ควรมานั่งคิดว่าอีกฝ่ายจะโกรธหรือไม่ เพราะน่าที่ของพวกเขาสำคัญกว่า
ในที่สุดหลงก็ส่งเสียงหน้าประตูจนได้ “อาจารย์..”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทั้งสิ้นจากคนในห้อง
“อาจารย์ครับ ใกล้เวลาสอนแล้ว”
ถึงพฤทธิ์จะเกลียดเขา แต่แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่เคยไม่ตอบ จะตอบมากตอบน้อยแค่นั้นเอง
“ผมเข้าไปแล้วนะครับ” หลงจับลูกบิดแน่นก่อนหมุนมันด้วยใจระทึก
แต่สิ่งที่หลงเห็นกับตรงกันข้ามกับที่เขาคิด อาจารย์นอนหลับอยู่บนเตียงพร้อมกับผ้านวมห่มถึงคอ จะเป็นไปได้หรือที่คนมีความรับผิดชอบสูงอย่างอาจารย์พฤทธิ์นอนหลับจนไม่ได้ยินเสียงของเขา
“อาจารย์” หลงเรียกอีกครั้ง อีกฝ่ายก็ยังไม่ขยับเหมือนเดิม เด็กหนุ่มทำใจกล้าเดินเข้าหาอาจารย์และพบว่าอีกฝ่ายขมวดคิ้วและกัดฟันแน่นราวกับอดกลั้นอะไรบางอย่าง
“คุณป่วยหรือเปล่า” หลังมือเล็กทาบทับหน้าผากร้อนจัด เป็นอย่างที่เขาคิด..อาจารย์พฤทธิ์คนเหล็กล้มป่วย แต่ถึงรู้แบบนั้นหลงจะทำอะไรได้ในเมื่อเขาเติบโตขึ้นมาอย่างโดดเดี่ยว ถูกล่ะ..ตั้งแต่เข้ามาอยู่บ้านของพ่อเลี้ยงทุกคนก็ให้ความสำคัญเขาเท่าเทียมกับคนในครอบครัว แต่หลงก็ยังเลือกจะดูแลตัวเองและแน่นอนว่าเขาไม่เคยดูแลคนอื่นเช่นกัน
การดูแลคนป่วยมันเป็นอย่างไร ตั้งแต่จำความได้..เขาไม่เคยมีความรู้สึกนั้นเลย
เด็กหนุ่มยืนมองกระทั่งพฤทธิ์ปรือตามองเขา ไม่อยากเชื่อว่าสายตาของคนเพิ่งตื่นนอนจะคมกริบได้ขนาดนี้
“เข้ามาทำไม” พฤทธิ์ถามเสียงแห้ง
“ผมเห็นคุณไม่ตอบเลยเข้ามา”
“ไปเรียนสิ รออะไร”
แม้เสียงของพฤทธิ์จะแหบแห้งแทบไม่ได้ยิน แต่สายตาอีกฝ่ายกลับมองอย่างเชือดเฉือนราวกับหลงกำลังทำผิดอยู่
“ผมไม่เห็นอาจารย์อยู่ข้างนอก” หลงทำท่าจะพูดอะไรบ้างอย่าง แต่แล้วเขาก็เลือกเดินออกจากห้องของพฤทธิ์ “ผมไปเรียนล่ะครับ”
อาจารย์จ้องเขาเขม็งก่อนหลงจะเดินออกไป
พระคุณหรอก..เขาถึงกระวนกระวายอยู่หน้าห้องนอนน่ะ!
เด็กหนุ่มเดินออกจากห้องด้วยอารมณ์ขุ่นมัว คนถามดีๆ ทำไมต้องทำสีหน้าไม่พอใจด้วย
เขานั่งรถรับส่งได้เพียงครึ่งทางก็ขอลงก่อนและเดินกลับมาที่ห้องเพราะความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจขจัดไปได้ ที่สำคัญหลงไม่ลืมซื้อยาไปปฐมพยาบาลผู้ป่วยด้วย
“อาจารย์ผมเข้าไปนะครับ” หลงยืนมองประตูบานใหญ่ด้วยใจระทึก เขาอาจจะโดนตวาดกลับมาหรือโดนหาว่ายุ่งไม่เข้าเรื่องก็ได้ แต่ใครจะสนล่ะ
พฤทธิ์ยังนอนหลับสนิทอยู่ พอหลงเดินเข้าไปใกล้เท่านั้นอีกฝ่ายก็ลืมตาโพลงขึ้นมาอย่างหงุดหงิด “มีอะไร”
“ผมเลิกเรียนแล้ว” เขาโกหก
“เรียนไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ วิชาอะไรของคุณ”
“อาจารย์ไปประชุมเลยปล่อยเร็วครับ” เด็กหนุ่มมองตาอีกฝ่ายอย่างแน่วแน่ เพราะเชื่อว่า..การมองตาแสดงถึงความซื่อสัตย์ แต่เหมือนหลงจะทำบางอย่างพลาดไป..อาจารย์พฤทธิ์เลยถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วเสมองไปที่อื่นแทน
ถือว่าพฤทธิ์ไม่รู้แล้วกันว่าอีกฝ่ายกำลังโกหกอยู่..
“คุณป่วย..ผมเลยซื้อยามา”
“ก่อนอาหารหรือหลังอาหาร”
“หลังครับ” เขาตอบเบาๆ พลางยื่นถุงยาสีขาวให้
“ทีหลังไม่ต้องซื้อมาถ้าไม่มีอาหารมาก่อน”
หลงเพิ่งรู้เหมือนกันว่าการดูแลคนป่วยมันยากขนาดนี้ โดยเฉพาะคนป่วยทำเอาแต่ทำสีหน้าดุดันพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
สวัสดีค่าาาาาา :mew1: หายไปนานอีกเช่นเคยยย หลังจากปั่นนิยายเสร็จก็ป่วยตามอาจารย์เลยค่ะ เชื้อรุนแรงมาก ฮ่าๆๆๆ ฝากอาจารย์ด้วยนะคะ คนเขียนชอบอาจารย์เลยลำเอียงนิดหน่อย ส่วนน้องหลงก็ชอบนะคะแต่ชอบน้อยกว่า ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ เห็นแล้วฟินสุดๆ อิอิ อาจารย์กับน้องหลงนี่ยังไม่รักกันง่ายๆ หรือไม่รักเลยดีหว่า เอ๊ะ! ดูต่อไปแล้วกันเนาะ ส่วนฉลองขวัญเป็นตัวแม่ (?) เลยนะคะ ได้โปรดปราณีด้วยค่ะ
ขอบคุณทุกคนนะคะ
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 26-03-2015 21:17:58
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 26-03-2015 21:28:45
ว่าแต่แม่หลงพาผชเข้าบ้านเนี่ย คุณเจ้าของบ้านช่วยกรุณาเฉดหัวเธอออกไปจากบ้านเถิดค่ะ
:hao5:
รอๆตอนต่อไปนะค้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 26-03-2015 21:52:13
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 26-03-2015 21:54:59
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 26-03-2015 21:55:49
ดีนะที่พี่กรณ์ฝากหลงไว้กับอาจารย์ก่อน
แต่ฉลองขวัญสงสัยเดี๋ยวคงเปิดตัวแบบจัดเต็มแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 26-03-2015 22:07:27
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 26-03-2015 22:08:39
อาจาร์ยเล่นตัวชะมัด 55555555555
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 26-03-2015 23:14:38
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 26-03-2015 23:17:55
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 26-03-2015 23:52:38
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 26-03-2015 23:58:25
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 27-03-2015 00:10:34
คนดุไม่ชอบ นี่ถ้าได้เรียนด้วย จะประเมินแบบติดลบเลย ชิๆๆๆๆ เป็นครูบาอาจารย์ต้องมีเมตตาต่อศิษย์สิคะ :m16:
นี่อารมณ์ตัวเองล้วนๆ :jul3:
ไม่รักกันง่ายเหรอคะ โอ๊ยตาย สงสัยต้องได้ด่าอาจารย์สุดจะดุคนนี้ไปอีกนาน :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: Pippin_Fujoshi ที่ 27-03-2015 00:16:11
ทำให้เราติดแล้วอ่ะ คนเขียนรับผิดชอบด้วยนะคะ :katai4:
แบบอาจารย์เย็นชามาก เป็นคนที่ดูมีปมแปลกๆ บอกไม่ถูก คืออ่านไปนี่แบบ หมั่นไส้อาจารย์นะ ชอบบอกหลงไม่ดีงู้นงี้ก็ยังมองน้องตลอด ลักลั่นย้อนแย้งว่ะ ซึนหรืออะไร
ล่ะอาจารย์เห็นน้องเป็นเด็กไม่น่ารัก อาจารย์ก็อย่าเผลอรักแล้วกันนนนนนนนนนน ฮึ่ยยยยยย
พูดถึงน้องหลง น้องดูเป็นเด็กเก็บกดอ่ะ อยากขโมยตัวมาเลี้ยงแทน อยากเยียวยาจิตใจให้ ฮือออออ
น้องดูขาดความเชื่อมั่นในความรักมาก ขนาดว่าพ่อเลี้ยงกับพี่กรณ์รักเอ็นดูแบบนี้ยังไม่ค่อยจะช่วยอะไรเลย ขาดความเชื่อมั่นในตัวเองขั้นสุดแล้วหลง อย่างหลงก็มีคนมารักได้นะ ถึงจะเป็นเด็กไม่มีมารยาทในสายตาคนบางคนก็ตาม ฮืออออออ
แล้วอิตัวแม่นี่น่าถีบให้หลุดออกจากวงโคจรชีวิตน้องหลงมาก เอานางไปเก็บทีค่ะ เอาไปไกลๆ เก็บไปพร้อมฉลองขวัญอะไรนั่นเลยก็ดี ชิ! :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 27-03-2015 01:30:37
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 27-03-2015 07:16:38
เริ่มหัวข้อโดย: zeroj ที่ 27-03-2015 10:19:33
:katai1: :katai1: :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 27-03-2015 12:58:25
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 06-04-2015 15:16:43
ซ่อนรัก
บทที่ ๕
บทที่ ๕
อาจารย์พฤทธิ์หายป่วยแล้ว อีกฝ่ายก็กลับมาทำงานเป็นมนุษย์เหล็กเหมือนเดิม
“ขอบคุณครับ” หลงยกมือไหว้อาจารย์ก่อนจะออกจากรถยนต์ที่นั่งมาด้วยเป็นเวลาหลายวัน
“วันนี้ผมกลับดึก รบกวนคุณกลับเองนะครับ” เป็นประโยคแรกที่พฤทธิ์พูดกับเขายาวที่สุด ถ้าพูดกันจริงๆ ความสัมพันธ์ระหว่างกันค่อนข้างดีขึ้นตามลำดับ ทว่าราวกับมีบางอย่างปิดกั้นไม่ให้หลงเข้าไปใกล้มากกว่านี้
“ครับ”
เด็กหนุ่มปิดประตูรถเบาๆ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานตัวเดิมที่เขาและเพื่อนนั่งอยู่เป็นประจำ ทว่าวันนี้มันกลับแปลกไป..สายตาหลายคู่มองหลงด้วยความคลางแคลงปะปนความไม่พอใจอยู่ลึกๆ ก่อนทุกคนจะก้มหน้าทำงานโดยไม่มีคำทักทาย
“ทำอะไรอยู่” หลงพยายามทำตัวเหมือนเดิม ยิ้มเหมือนเดิมทั้งที่ในใจรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเพื่อนคล้ายจะเปลี่ยนแปลงไป “วันนี้ไม่มีงานต้องส่งนี่”
“ทำเผื่อๆ ไปอย่างนั้นแหละ”
บรรยากาศอึดอัดเสียงจนหลงทนไม่ได้ หยดน้ำตากำลังลดเอ่อจนหลงต้องหันหน้าหนีและเดินออกไปเงียบๆ
หลงไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด เพราะทุกครั้งเขายอมให้เพื่อนอยู่เหนือโดยตลอด เพียงเพราะคำๆ เดียว ‘ที่พึ่ง’
เขาไม่เข้าเรียนตลอดช่วงเช้าโดยการนั่งแอบอยู่ในห้องสมุดที่มุมๆ หนึ่ง กระทั่งได้ยินเสียงคุ้นเคยดังขึ้นหลังตู้หนังสือ
“อาจารย์พฤทธิ์กับหลงนี่มีอะไรกันจริงๆ ใช่ไหม”
“ถ้าไม่มีอะไรกันแล้วจะมารับมาส่งกันทำไม ไม่ได้เป็นญาติกันเสียหน่อย”
บทสนทนาเป็นไปอย่างเผ็ดร้อน ตรงข้ามกับจิตใจของหลงที่เริ่มปวดร้าวและบิดเบี้ยวจนเขาอยากควักออกมาย่ำให้สาแก่ใจ ถ้าไม่มี..เขาคงไม่รู้สึกเสียใจขนาดนี้
กับแม่..หลงเสียใจจนเฉยชา แต่กับเพื่อนหลงเพิ่งรับรู้..
“อ้าว! แล้วกัน!..อาจารย์พฤทธิ์คงไม่มีรสนิยมแบบหลงหรอกนะ”
“สมัยนี้อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น”
เด็กหนุ่มยกมือปาดน้ำตาจนรู้สึกเจ็บ แต่ความเจ็บจากภายนอกจะเทียบอะไรกับความบอบช้ำของจิตใจได้
เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปยังต้นเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่
“เฮ่ย! หลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“มาพอจะรู้ว่ากุ้งกับเหมยคิดอย่างไรกับเรานั่นแหละ”
ต่อให้สิ่งที่ดีที่สุดมาประสานความสัมพันธ์ให้เหมือนเดิม หลงก็รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้
หลงมีเรียนทั้งวันแต่เขาไม่เข้าเรียนตอนเช้าแล้ว ตอนบ่ายยิ่งไม่อยากเข้าเพราะเป็นชั่วโมงบรรยายของอาจารย์พฤทธิ์ถึงสามชั่วโมง ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว..ใครจะว่าหลงอย่างไรหลงไม่เคยสนใจ แต่กับอาจารย์ที่ตอนนี้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ หากต้องโดนว่าร้ายด้วยก็ถือเป็นความผิดของหลงเช่นกัน
บ่ายวันนั้นหลงกลับไปคอนโดของอีกฝ่ายพร้อมเขียนโน้ตสั้นๆ ไว้บนโต๊ะข้างโซฟา
‘อาจารย์ครับ..ผมขอกลับไปอยู่บ้าน
หลง’
พฤทธิ์ประชุมตอนเที่ยงเกือบหนึ่งชั่วโมงครึ่งทำให้เขาเข้าสอนสายไปเกือบหนึ่งชั่วโมง
“ขอโทษที่ผมมาช้า ผมติดประชุมแต่รีบมาที่สุดแล้ว” พฤทธิ์ทอดสายตาไปทั่วห้องแล้วยิ้มตามมารยาทเท่านั้นและเขาก็รู้ดีว่า ‘ตามมารยาท’ มันสั่นสะเทือนใจคนอื่นแค่ไหน “เริ่มเรียนกันเลยนะครับ”
ที่นั่งข้างหน้าเหมือนโล่งไปหนึ่งที่ เขากวาดสายตาไปมองอีกครั้งเผื่อใครบางคนอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศไปนั่งที่อื่น แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนกลับไม่เห็นเงาคนที่เขามาส่งเมื่อเช้า
ขนาดเขาเป็นคนเข้าสอน..ยังกล้าโดดเรียนอีกหรือ
เขาตระหนักว่าตัวเองทำหน้าที่อะไรอยู่จึงไม่มีทางจะเอาปัญหาของคนๆ เดียวมาใส่ใจเพื่อให้คนอื่นเดือดร้อนตามไปด้วย
สองชั่วโมงที่เขาไม่เปิดโอกาสให้ใครได้ซักถามเหมือนปกติดูผิดแปลกไปราวกับทำหน้าที่ไม่สมบูรณ์ “ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้คุณได้ถาม ดังนั้นผมจะขอยกไปครั้งหน้าแทน”
เย็นวันนั้นพฤทธิ์เข้าประชุมต่อด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก โกรธหรือ..เขาเฝ้าหาเหตุผลว่าทำไมต้องโกรธเพียงเพราะใครบางคนไม่เข้าเรียน แต่ยิ่งคิดความรู้สึกที่น่ากลัวเริ่มผุดขึ้นภายในจิตใจ เป็นห่วง..ใช่แน่หรือที่เขาจะเป็นห่วงเด็กคนนั้นเพียงเพราะเจ้าตัวไม่เข้าเรียน แล้วเหตุผลที่ว่าก็นำพาความหงุดหงิดมายังเขาเหลือเกิน
“อาจารย์ครับ อาจารย์พฤทธิ์” อาจารย์จิรัสย์สะกิดเขาเบาๆ พอรู้ตัวอีกทีการประชุดก็เสร็จสิ้นลงแล้ว “ผมไม่เคยเห็นคุณเป็นแบบนี้ มีเรื่องอะไรที่ทำให้อาจารย์พฤทธิ์เป็นแบบนี้ได้คงไม่ธรรมดา”
พฤทธิ์ขมวดคิ้ว ในระหว่างการประชุมหัวสมองของเขากลับคิดเรื่องอื่นนอกเหนือจากเรื่องงานและมันเป็นเรื่องที่ไม่สมควรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ “มีปัญหานิดหน่อย”
“เรื่องการสอนอีกล่ะสิ ผ่อนคลายบ้างนะอาจารย์ เดี๋ยวกลายเป็นคนบ้างานกันพอดี”
เขาพยักหน้าเงียบๆ ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้ แน่นอน..เขาไม่ได้คิดถึงการสอนเพราะคิดว่าตัวเองทำหน้าที่ได้ดีพอสมควร แต่จะให้ยอมรับเรื่องที่คิดอยู่คงไม่มีทางเป็นไปไม่ได้
“ผมกลับก่อนนะครับ”
“สวัสดีครับ”
แม้จิรัสย์จะเป็นเพื่อนสมัยเรียนของเขา แต่พฤทธิ์แทบไม่เคยพูดคุยกับอีกฝ่ายแม้แต่คำเดียว จะมาพูดกันจริงๆ ก็ตอนเริ่มทำงานเป็นอาจารย์เท่านั้น หนำซ้ำเขายังไม่เคยใช้คำพูดสนิทสนมกับอีกฝ่ายด้วย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งที่อายุไล่เลี่ยกันกลับไม่สนิทใจกันอย่างที่ควรจะเป็น
ความเคยชินเป็นสิ่งอันตรายที่พฤทธิ์เริ่มตระหนักได้เมื่อพบว่าเขาขับรถกลับบ้านเพียงคนเดียว
เขาหวนคิดไปเมื่อเช้า ทั้งที่คิดว่าตัวเองเริ่มลดทิฐิที่มีต่อหลงได้แล้ว แต่กลับกัน..การกระทำไม่กี่อย่างของหลงทำให้เขาต้องพิจารณาด้วยใหม่อีกครั้งว่าความสัมพันธ์ที่เริ่มดีขึ้นเป็นเพียงเรื่องฉาบฉวยหรือไม่
เมื่อเริ่มเข้าสู่ปลายฝนต้นหนาว อากาศก็เริ่มเปลี่ยนแปลงบ่อยเสียจนน่าหงุดหงิด อารมณ์ที่ไม่ปกติของเขายิ่งเพิ่มทวีความไม่สบอารมณ์มากยิ่งขึ้นเมื่อเม็ดฝนเริ่มโปรยลงมาจนต้องเปิดที่ปัดน้ำฝนไล่
ทำไม..ในหัวของเขาถึงยังหาเหตุผลกับคนที่เกลียดด้วย
มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น นิสิตหลายคนใช่ว่าจะเข้าเรียนในชั่วโมงของเขา แต่กับหลง..ทำไมเขาต้องคิดหาเหตุผลว่าทำไมอีกฝ่ายถึงหายหน้าไปเฉยๆ
รถยุโรปสีดำเริ่มเคลื่อนตัวออกจากมหาวิทยาลัย ก่อนมุ่งตรงไปยังที่พักของพฤทธิ์ที่อยู่ไม่ไกลนัก
พฤทธิ์กลับมาถึงตอนสองทุ่มตรง เขาเปิดประตูห้องเข้าไปพบเพียงความมืดที่โรยราและแสงไฟที่สาดส่องจากภายนอกเท่านั้น ความคิดหนึ่งตีรวนขึ้นมาจนเขาเผลอขมวดคิ้ว เด็กคนนั้นไปไหนถึงได้กลับดึกดื่นได้ขนาดนี้
แสงไฟจากภายนอกนำทางเขาเปิดกดสวิตช์ไฟก่อนทุกอย่างจะสว่างราวกับพาเขาเข้าสู่โลกใบใหม่ ดวงตาสีเข้มกวาดมองรอบกายเหมือนอย่างเคยก่อนสะดุดกับกระดาษแผ่นน้อยที่วางอยู่บนโต๊ะ
เขาหยิบมันขึ้นมาอ่าน กวาดสายตามองอย่างละเอียดก่อนที่ความรู้สึกบางอย่างจะตีรวนขึ้นมาจนเผลอขยำกระดาษใบนั้นทิ้งถังขยะอย่างไม่ใยดี
ช่างสิ เขายังต้องสนใจอะไรอีกกับคนไม่มีมารยาทแบบนั้น!
ปฏิเสธไม่ได้ว่าพฤทธิ์เริ่มไม่ชินกันการอยู่ภายในห้องคนเดียวนับตั้งแต่มีหลงเข้ามาอาศัยอยู่แม้เพียงระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น หากเทียบกับฉลองขวัญหล่อนแทบไม่ได้ใช้ชีวิตกับเขาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เพียงแต่มาชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น
ข่าวในโทรทัศน์ช่วงสี่ทุ่มวันนี้ดูเป็นเรื่องน่าเบื่อเหลือเกินสำหรับพฤทธิ์ เขาจึงกดปิดมันอย่างหงุดหงิด แต่ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงาน เสียงโทรศัพท์อันคุ้นเคยก็ดังขึ้น
ฉลองขวัญ..หล่อนโทรศัพท์มาได้จังหวะพอดี..
“ว่าอะไรล่ะ”
‘ฉันอยู่หน้าห้องแล้ว เข้าไปได้หรือเปล่า’
หลังจากเขาปฏิบัติตัวกับหล่อนเหมือนคนแปลกหน้าหลายครั้งลายครา ฝ่ายนั้นก็เริ่มเกรงใจกันมากขึ้น แม้เจ้าตัวจะเข้าห้องได้โดยไม่ต้องขออนุญาต แต่คงคิดได้ว่ามันทำให้เขาหงุดหงิดเมื่อหล่อนเข้ามาในเวลาไม่สมควร
“เข้ามาสิ”
ประตูเปิดออกพร้อมหญิงสาวที่เดินถือของเขามาด้วยราวกับเป็นเจ้าของห้องเสียเอง
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ คุณก็รู้ว่าผมแทบไม่ทำอาหาร”
“ของบำรุงทั้งนั้น เห็นว่าช่วงนี้งานคุณหนัก”
“อืม ขอบคุณ”
เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่ดึงมือฉลองขวัญไว้เมื่อหล่อนทำท่าจะเดินเข้าไปเก็บของในห้องครัว คิดอะไรถึงได้มาทำตัวเป็นแม่ศรีเรือน แต่เหตุผลลึกๆ ของหล่อนคงมีไม่กี่อย่างและเขาพอจะเดาจุดประสงค์ได้เสียด้วย “เลิกลีลาเสียเถอะ คุณมาไม่ใช่เพราะอยากดูแลผมหรอก”
“ถ้าฉันบอกว่าอยากดูแลจะเชื่อหรือเปล่า”
พฤทธิ์ยิ้มเยาะหล่อนในทีก่อนจะมองด้วยสายตาว่างเปล่า “เป็นแบบนี้มาตั้งนานอยู่ๆ ก็อยากดูแลกัน คุณกำลังหวังในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อยู่นะฉลองขวัญ”
เขารู้ตัวว่าใจร้ายและเย็นชาต่อความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้แค่ไหน แต่มันไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่ต้องสนใจสิ่งที่นอกเหนือการควบคุม
มือแกร่งดึงหล่อนเข้ามาใกล้ก่อนบดขยี้ริมฝีปากเข้าหาอย่างที่เคยทำ ทั้งที่ฉลองขวัญอยู่ตรงหน้า แต่เขากลับเหลือบมองกระดาษแผ่นน้อยที่ถูกขยำทิ้งในถังขยะ
ลมข้างนอกพัดยอดไม้ให้โอนไหวตามแรงก่อนสายฝนจะเริ่มพรำลงมาเป็นจังหวะเดียวที่หลงหวนคิดถึงอาจารย์พฤทธิ์ อีกฝ่ายจะโกรธเขาหรือเปล่าที่ทำแบบนั้น..แต่จะโกรธให้ได้อะไรขึ้นมา กลับกัน..ดีเสียอีกที่ไม่ต้องมีคนมาเป็นภาระ
หลงมองออกไปนอกหน้าต่าง หยาดฝนไหลกระทบพื้นข้างล่างได้ยินเสียงเปาะแปะพร้อมกลิ่นดินกลิ่นหญ้าที่ระเหยขึ้นมาปะทะนาสิก ความเหงาความเดียวดายเป็นแบบนี้นี่เอง กระนั้นหลงก็รีบสะบัดความคิดแปลกๆ ออก เขาอยู่กับพฤทธิ์ไม่กี่สัปดาห์ทำไมกลับมีความรู้สึกแปลกประหลาดแทรกขึ้นมา
จะโทษคนอื่นก็ไม่ได้ ถ้าเขาอยู่ที่นั่นต่อก็ไม่เท่ากับทำให้อาจารย์พฤทธิ์ผู้ปฏิบัติตัวดีมาตลอดเสื่อมเสียหรอกหรือ แบบนี้นั่นแหละถูกแล้ว..เขาทำถูกแล้วที่กลับมาอยู่บ้านเดิม แม้วุฒิกับกรณ์จะยังไม่กลับมาก็ตาม ส่วนแม่..หล่อนก็ออกเที่ยวเหมือนเดิมโดยไม่มีท่าทีจะสนว่าเขาจะอยู่อย่างไรสักนิด
ความรู้สึกผิดเจือในความรู้สึกไม่จางหาย ทั้งกังวลว่าจะถูกโกรธหรือเปล่า ประการแรกเขาไม่เข้าเรียนวิชาของอาจารย์พฤทธิ์และประการที่สองเขาทิ้งเพียงข้อความสั้นๆ ให้อีกฝ่ายเท่านั้น แม้จะดูเป็นการเสียมารยาท หากต้องรอบอกกับตัวเอง หลงก็กลัวสายตาเอาเรื่องของอีกฝ่ายเช่นกัน
โชคดีพรุ่งนี้ไม่ต้องเจออีกฝ่ายเพราะเขามีเรียนเพียงช่วงเช้าเท่านั้น คิดแล้วก็สบายใจไปเปลาะหนึ่ง ส่วนเรื่องคาบเรียนต่อไปที่ต้องเรียนกับพฤทธิ์..เขาคงต้องหาที่เหมาะๆ ที่ไม่จำเป็นต้องสบตาอีกฝ่ายมากนัก
ก็เท่านั้น..
หลงพบว่าการกลับมาอยู่บ้านสร้างความลำบากให้เขาอย่างที่หลายคนบอกไว้ ไม่เพียงแต่ต้องตื่นเช้ากว่าปกติ แต่ยังต้องเดินทางไปเรียนด้วยตัวเองเพราะไม่อยากรบกวนที่บ้าน ทั้งที่ก่อนหน้านี้หลงก็เคยทำมาก่อน ทว่าความเคยชินบางอย่างกลับซ้อนทับเรื่องราวในอดีตเสียหมด
“คุณหลงไม่กินข้าวก่อนหรือคะ”
“สายแล้วครับ” เขารีบร้อนลนลานอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความสบายนำพาให้หลงกลายเป็นคนไม่รับผิดชอบไปเสียแล้ว
“ให้ตาแก้วไปส่งไหมคะ แกยิ่งไม่ค่อยได้ทำงานอยู่”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า แต่เมื่อคิดดูอีกทีเขาก็จำใจขอให้ลุงแก้วไปส่งจนได้
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ช่วงนี้คุณสองคนนั้นไปต่างประเทศกัน ผมก็ว่างๆ ไม่ค่อยได้ทำอะไร ขับรถไปส่งคุณครู่เดียวก็ไม่เสียหาย”
หลงผินหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ความเหงาฉายชัดในแววตาก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเฉยชาเช่นเดิม “ตอนเย็นผมกลับเองก็ได้ครับ”
“ช่วงนี้ฝนตกบ่อย เดี๋ยวคุณเปียกฝนไม่สบายเอานะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเลิกเรียนตอนเที่ยง เรียนเสร็จคงกลับบ้านเลย” ถ้าเป็นปกติหลงคงทำงานอยู่หอสมุดกลางกับเพื่อนคนอื่น แต่เมื่อเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น..เขาก็ไม่อยากอยู่ให้ช้ำใจเล่นหรอก
เมื่อรถยนต์สีบรอนซ์จอดนิ่งข้างฟุตบาท หลงก็ยกมือไหว้ขอบคุณตาแก้วเหมือนที่เคยทำกับใครบางคน แล้วรีบวิ่งขึ้นยังตึกโดยเร็ว เพราะถ้าช้ากว่านี้..เขาคงขึ้นเรียนสายอีกตามเคย
หลงไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำซากเมื่อเขาแอบขึ้นลิฟต์ของอาจารย์เท่านั้น..
คนหน้าลิฟต์เยอะจนผิดปกติ แม้ว่าใกล้ช่วงเวลาเข้าเรียนเต็มแก่ ทว่าทุกครั้งคนจะไม่เยอะเท่านี้ นอกจากนิสิตแล้วยังพ่วงด้วยอาจารย์อีกหลายคนที่ยืนต่อแถวขึ้นลิฟต์อย่างเร่งรีบเพราะลิฟต์สามตัวอีกฟากหนึ่งเสียพร้อมกัน
เขาเดินเข้าไปต่อแถวรอกระทั่งได้เข้าไปในลิฟต์สมใจ แต่เมื่อเหลือบมองขึ้นมากลับพบว่าเจ้าของดวงตาคมดุได้มองเขาก่อนอยู่แล้ว เด็กหนุ่มรีบหลบตา แต่เขาแทบไม่มีเวลาคิดอย่างอื่นเมื่อคนข้างหลังผลักดันเข้ามาราวกับเขาเป็นตัวเกะกะ แผ่นหลังจึงแนบกับอกอาจารย์พฤทธิ์อย่างช่วยไม่ได้ ไอร้อนจัดเห่อลามทั่วผิวกายคล้ายกำลังจะมอดไหม้
ความเบียดเสียดแน่นขนัดเพิ่มมากยิ่งขึ้นเมื่อคนข้างนอกดึงดันจะเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ นี้ ทั้งที่หลงคิดแล้วว่าคงไม่เจอหน้าอีกฝ่ายหลายวัน ทว่าเหตุการณ์กลับพลิกผัน..ยิ่งกว่าได้พบหน้าเสียอีก
หลงจ้องเขม็งไปยังตัวเลขที่ขึ้นอย่างช้าๆ อย่างขัดใจ ในเวลาที่ไม่สมควรแบบนี้ ทำไมอะไรๆ ถึงดูไม่เป็นใจไปเสียหมด ลิฟต์ตั้งแต่ชั้นสามขึ้นไปหยุดทุกชั้นคล้ายจะกลั่นแกล้งหลงให้ติดอยู่ในความอึดอัดไปตลอดกาล กระทั่งถึงชั้นหก เขารีบเดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีกเลย
ความรู้สึกบางอย่างแน่นจุกที่อกเมื่อพบว่าสายตาของใครบางคนว่างเปล่าราวกับไม่รู้จักหลงมาก่อน
เขากำลังหวังอะไรจากเจ้าของแววตาคู่นั้นอยู่หรือ..
ท้ายชั่วโมงเรียนประมาณสามสิบนาทีอาจารย์ประจำวิชามีงานให้ทำอยู่หนึ่งอย่างคือเขียนสรุปความรู้ปิดท้ายและส่งให้นำขึ้นส่งไปที่ห้องพักอาจารย์ก่อนบ่ายโมงตรง ตอนเที่ยงวันเขาจึงนั่งทำงานร่วมกับเพื่อนในเอกโดยไม่มีอะไรตกถึงท้อง
คนที่โอดครวญคนแรกชื่อภัทร ซึ่งอีกฝ่ายมานั่งใกล้เขาเมื่อเช้านี้เอง ถ้าไม่ทำความรู้จักกันหลงคงไม่รู้ว่าเจ้าตัวก็เรียนเอกเดียวกันกับเขาเช่นกัน
“หิวจะแย่แล้ว”
“เดี๋ยวก็ได้กิน ตอนบ่ายไม่มีเรียนนี่” หลงเปรยเบาๆ แต่อีกคนกลับโพล่งขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดใจ
“ตอนบ่ายเราไปเรียนวิชาวิทยาศาสตร์นี่ ฝากส่งด้วยนะหลง!” พูดจบก็รีบเขียนสรุปด้วยลายมือที่แทบอ่านไม่ออก แล้วรีบวิ่งออกไปโดยไม่สนใจอะไรอีกเลย
เพื่อนกลุ่มเดิมของเขานั่งอยู่อีกฟากหนึ่ง ไม่ว่าหลงพยายามลบความทรงจำพวกนั้นออก ทว่าทุกคำพูดยังติดแน่นฝังใจไม่จางหาย ใครจะว่าหลงอย่างไรเขาไม่สน แต่เมื่อมีผลกระทบไปยังอาจารย์พฤทธิ์ เขาก็ไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้อีกฝ่ายถูกเข้าใจผิดๆ
เที่ยงวันนั้นเขาขึ้นไปส่งงานที่ห้องพักอาจารย์ชั้นสิบ โดยหวังว่าคงไม่เจอหน้าอาจารย์พฤทธิ์ แต่ความหวังของหลงก็คล้ายอากาศที่รู้ว่ามีอยู่แต่ไม่มีใครมองเห็น เพียงก้าวออกจากลิฟต์ก็พบว่าอีกฝ่ายเดินคู่กันมากับอาจารย์ฉลองขวัญแล้ว
ทำอย่างไรดี..เขาไม่เคยคิดว่าต้องถามประโยคนี้กับตัวเองราวกับคนบ้า
ระยะทางเริ่มลดน้อยถอยลง หลงไม่อยากเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ แล้วกดลงไปข้างล่างเพียงเพราะความขลาดเขลาที่ต้องเผชิญหน้ากัน แต่จะให้เดินตรงไปราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรก็ทำไม่ได้
สุดท้ายแล้ว..เขาก็ต้องเดินไปข้างหน้า พร้อมกับระยะทางที่ลดลงเรื่อยๆ ก่อนจะยกมือไหว้คนทั้งคู่ในฐานะลูกศิษย์
“มาส่งงานหรือหลง” อาจารย์ฉลองขวัญเอ่ยถามพลางยิ้มน้อยๆ ให้ ส่วนอาจารย์พฤทธิ์..ฝ่ายนั้นแทบไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ แน่นอนว่าคงโกรธหรืออาจจะเกลียดที่เขาทำตัวเสียมารยาทเมื่อหลายวันก่อน
“ครับ” เขาตอบรับสั้นๆ แล้วรีบเดินหนีจากสถานการณ์อึดอัดนั้น ทั้งที่หลงควรจะดีใจที่ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทว่าบางอย่างกลับตอกย้ำความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
น้อยใจหรือ..น้อยใจเรื่องอะไรกัน..
กับคนอื่นเขาไม่เห็นจะสนใจอะไร แต่กับอาจารย์พฤทธิ์ที่ตั้งแง่เกลียดกันแต่แรก ทำไมเขาถึงได้เป็นขนาดนี้
คุณหญิงดุลยาเคยเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่คณะอักษรศาสตร์เกือบสี่สิบปีก่อนจะเกษียณตัวเองไปอยู่บ้านสวนที่ต่างจังหวัด น้อยครั้งที่พฤทธิ์จะเดินทางไปเยี่ยมเยียนหล่อนเพราะทำงานจนไม่มีเวลากระดิกตัวไปไหน แม้จะโทรศัพท์หากันอาทิตย์ละสองถึงสามครั้ง ทว่าก็ยังไม่สามารถชดเชยความคิดถึงที่มีต่อหลานชายได้อยู่ดี
หวนคิดไปเมื่อหลายวันก่อน อยู่ๆ หล่อนก็โทรศัพท์มาหาด้วยน้ำเสียงดีใจแกมตื่นเต้นจนปิดไม่มิด
‘พฤทธิ์หลานยาย ทำไมช่วงนี้ไม่แวะมาหากันบ้างเลย ไม่คิดถึงยายหรือ’
เขายิ้ม ไพล่นึกถึงบ้านสวนที่เคยวิ่งเล่นจนหัวร้างข้างแตกสมัยเด็ก “งานยุ่งจนกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ รู้แบบนี้ไม่เป็นอาจารย์ก็ดีหรอก ไปช่วยคุณยายทำสวนเสียดีกว่า”
‘พูดอะไรแบบนั้น แต่เอาเถอะ..ยายเข้าใจ แต่อยากให้มาเยี่ยมกันบ้าง คนแก่อยู่บ้านแล้วก็เหงาๆ คิดถึงลูกถึงหลานเป็นธรรมดา’
พฤทธิ์รู้สึกผิดไม่น้อยที่ใครบางคนตัดพ้อ แต่สัญญาแล้วว่าจะหาเวลาไปเยี่ยมให้ได้ สุดท้ายหล่อนก็โทรศัพท์มาทวงสัญญาถึงที่
‘เห็นแม่หลานพูดถึงอาจารย์ฉลองขวัญ ยายอยากรู้จัก พาเธอมาหาได้หรือเปล่าล่ะ’
ชายหนุ่มฝืนยิ้มดูรวดราวในที “คุณแม่บอกหรือครับ”
‘เมื่อหลายวันก่อนนั่นแหละ เห็นเปรยๆ ขึ้นมา ยายอยากเห็นหน้าสักหน่อย พาทำมาทำความรู้จักก็ยังดี’
คุณหญิงดุลยาเป็นใคร มีหน้ามีตาในสังคมแค่ไหน ทำไมพฤทธิ์จะไม่รู้..เขารู้ดีเสียอีก เพราะตั้งแต่เด็กก็ถูกอบรมมาว่าจะเลือกคู่ครองตั้งเลือกให้สมฐานะตัวเองเพื่อไม่ให้อับอายคนอื่น ทว่าดูจากตัวอย่างพ่อกับแม่ของเขา..ก็ไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด
ความเหมาะสมอย่างเดียวหรือจะประคับประคองกันไปตลอดรอดฝั่งได้..
เขาครุ่นคิดเหตุผลข้อนี้ แต่เมื่อน้ำเสียงเจือความตื่นเต้นของคนปลายสายดังขึ้น ความคิดของพฤทธิ์ก็ถูกปิดผนึกลงพร้อมกับหัวใจอันหนักอึ้ง “ครับ วันอาทิตย์นี้ผมจะไปเยี่ยมคุณยาย”
“อาจารย์พฤทธิ์ช่วงนี้ดูคุณเคร่งเครียดกับการทำงานไปหรือเปล่าคะ” เสียงของหล่อนปลุกเขาจากภวังค์
“อืม ใกล้สอบกลางภาคแล้ว ผมกังวลกับข้อสอบนิดหน่อย” พฤทธิ์โป้ปด ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่าความกังวลในช่วงนี้มีสาเหตุจากอะไร หนึ่งในนั้นคือเรื่องฉลองขวัญ ในช่วงที่ผ่านมาเพ็ญแขมารดาของเขาพยายามจับคู่ให้เขากับหล่อนอย่างออกหน้าออกตาจนกลายเป็นข่าวสังคมหน้าหนึ่ง แม้ว่าใจของเขาอยากทำในสิ่งตรงกันข้าม แต่เมื่อนึกถึงหัวอกของเพ็ญแข เขาก็ทำไม่ลง
“อ้อ กังวลทำไม มันเป็นเรื่องของเด็กๆ นี่คะ”
“ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องของเด็กๆ แต่เป็นเรื่องของเราที่ควรออกข้อสอบให้เพื่อวัดความสามารถของพวกเขามากกว่า”
หล่อนไม่กล้าเถียงเมื่อเห็นแววตาเบื่อหน่ายของอีกฝ่าย ฉลองขวัญรู้ดีว่าเรื่องที่ทำให้พฤทธิ์เป็นแบบนี้คงหนีไม่พ้นการแต่งงานที่มารดาของอีกฝ่ายขยั้นคะยอทุกเมื่อเชื่อวัน
สาเหตุคงมาจากที่หล่อนไปพูดเปรยๆ ไว้ครั้งที่พฤทธิ์ไม่อยู่บ้านนั่นแหละ..
“วันอาทิตย์นี้คุณว่างหรือเปล่า”
“ว่างค่ะ”
“คุณยายอยากพบคุณ”
ฉลองขวัญมองออกไปข้างนอกหน้าต่างพลางจิบกาแฟพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก “เรื่องอะไรคะ”
“รู้แก่ใจคงไม่ตามผมให้เสียเวลาหรอกครับ”
เมฆหมอกที่บดบังดวงอาทิตย์เริ่มเคลื่อนตัวออก เผยให้เห็นแสงแรกของวัน คล้ายกับความหวังของหล่อนที่เริ่มผลิบาน
มันเป็นวันที่หลงรู้สึกว่าท้องฟ้ามืดหม่นพอๆ กับหัวใจของหลง วันนี้ตอนเช้ามีวิชาของอาจารย์พฤทธิ์..คนที่หลงหลบเลี่ยงมาตลอดหลายวัน รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายไม่คิดอะไร แต่หัวใจเจ้ากรรมของหลงกลับเรียกร้องอะไรบางอย่างที่เกินขอบเขต
“คุณหลงตื่นสายแบบนี้เดี๋ยวก็เข้าเรียนไม่ทันหรอกค่ะ”
“ตื่นสายสิดี จะได้ไม่ต้องเจอกันให้ชังน้ำหน้า” เขาพึมพำกับตัวเองพลางมองออกไปยังชานหน้าบ้าน รถสีบรอนซ์จอดเทียบตั้งแต่เช้าตรู่เพราะรู้ว่าเจ้านายมีเรียนเช้า
“อะไรนะคะ”
“เปล่าครับ”
“รีบไปเรียนเถอะค่ะ คุณวุฒิกำชับนักกำชับหนาว่าให้คุณหลงตื่นไปเรียนให้ทัน”
หลงบอกลุงแก้วว่าขอไปมหาวิทยาลัยด้วยตัวเองเพราะไม่อยากรบกวนและติดสบายไปมากกว่านี้ ทว่าอีกฝ่ายใช่จะยอมง่ายๆ จนหลงต้องบอกให้ส่งตรงป้ายรถเมล์พอและมันก็เป็นอย่างที่หลงคิดไว้ไม่มีผิด หลงเข้าเรียนสายและเลือกที่จะนั่งข้างหลังเมื่อเห็นข้างหน้าเต็มไปด้วยนิสิตหญิง
ดูเอาเถอะ..
ทุกคนในห้องต่างก้มหน้าก้มตาราวกับทำอะไรบางอย่าง เมื่อหลงเห็นหัวกระดาษเขียนไว้ว่า ‘แบบทดสอบ’ เขาก็รู้ตัวเลยว่าอย่างไรเสียก็ไม่มีทางหลีกเลี่ยงอาจารย์พฤทธิ์ได้ เด็กหนุ่มเดินออกจากที่หน้าแล้วเดินไปยังเวทีหน้าห้อง
“ผมขอข้อสอบด้วยครับ..อาจารย์”
“ผมไม่อยากตำหนิคุณสักเท่าไหร่ แต่คิดว่าโตๆ กันแล้วควรจะคิดได้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ” อาจารย์พฤทธิ์ยื่นกระดาษข้อสอบให้เขา ทว่าเวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาทีเสียงเจ้าตัวกลับดึงขึ้น เรียกให้ทุกคนส่งกระดาษคำตอบแม้ว่าหลงเพิ่งจะได้เขียนชื่อบนหัวกระดาษก็ตาม
ในชั่วโมงบรรยายแม้ความขุ่นมัวในช่วงแรกจะทำให้ใครหลายคนนึกหวั่นเกรงใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับด้วยรอยยิ้มเสมอ ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปนิสิตหลายคนจึงคลายความตึงเครียดลงและให้ความร่วมมือกับอาจารย์เป็นอย่างดี ไม่เพียงใบหน้าจะดูดีทุกระเบียบนิ้ว หนำซ้ำคำพูดคำจาก็ไม่เป็นสองรองใคร ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมที่นั่งข้างหน้าจึงเต็มไปด้วยนิสิตชายนิสิตหญิงขนาดนี้
หลังเลิกเรียนหลายคนทยอยกันออกจากห้องอย่างเชื่องช้าเพราะอยากเห็นใบหน้าประดับรอยยิ้มของอาจารย์พฤทธิ์ให้นานที่สุด ทว่ามันยิ่งนำพาความหงุดหงิดใจให้กับหลง แม้เขาจะเบียดตัวแทรกตัวอย่างไรก็ยังไม่พ้นหน้าประตูเสียที กระทั่งเสียงทุ้มดังขึ้นอย่างนุ่มนวล
นุ่มนวลเกินกว่าที่จะพูดกับหลง..
“คุณหลง รอคุยกับผมก่อน”
หลงสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันหลังกลับไปมองอีกฝ่าย
“ขอเวลาสักห้านาที คิดว่าคงทัน”
“ครับ”
ห้องบรรยายจากที่เคยเต็มไปด้วยนิสิตนับร้อยเหลือเพียงเขากับอาจารย์พฤทธิ์ในไม่กี่นาที ก่อนน้ำเสียงทุ้มนุ่มจะกลายเป็นน้ำเสียงกระด้างอย่างเหลือเชื่อ
“คุณหลบหน้าผมเพราะรู้ตัวว่าทำผิด”
เด็กหนุ่มก้มหน้า ความรู้สึกผิดตีรวนขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอาจารย์พฤทธิ์ถึงโกรธได้ขนาดนี้ “ผมขอ..”
“ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้ ผมไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไร เพียงแต่คิดว่ามันเป็นสิ่งที่เด็กไร้มารยาทคนอื่นหนึ่งพึงกระทำเท่านั้น” น้ำเสียงของพฤทธิ์ราบเรียบก็จริง แต่หลงไม่ได้สังเกตแววตาเอาเรื่องของอีกฝ่ายเพราะเอาแต่ก้มหน้าประหนึ่งเผชิญหน้ากับราชสีห์ “แต่ขอให้ระลึกไว้ว่าผมไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับคุณนัก แม้ในฐานะญาติห่างๆ ก็ตาม ต่อไปคุณคงทำตัวตามสบายได้โดยไม่ต้องหลบหน้าผมเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นะครับ”
อาจารย์พฤทธิ์เดินออกจากห้อง เหลือเพียงเครื่องปรับอากาศที่ส่งเสียงดังหึ่งๆ และดับลงเมื่อหมดเวลาสอนสามชั่วโมง
หลงก้มหน้าหลงปิดซ่อนความรู้สึกผิดหวังไว้ ไม่นานน้ำใสๆ จึงเอ่อล้นรอบดวงตาก่อนจะไหลลงมากระทบฝ่ามือในที่สุด
น่าจะรู้ตัวตั้งนานว่ามันก็แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่ควรเก็บมาใส่ใจเท่านั้น..
มาต่อแล้วววววววววววววววววววววววววววววว :katai4: เมื่อคืนปั่นจนจบเพราะพลังล้นเหลือมากกกกก หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ อิอิ แต่อย่าว่าอาจารย์พฤทธิ์ให้มาก อาจารย์เป็นคนดีจริงๆ ค่ะแค่หน้ากากเยอะไปหน่อย สวมกันไม่หยุดไม่หย่อนเลย แอร้ยย ส่วนน้องหลงก็ตามนั้นแหละ :เฮ้อ: แต่งเองหงุดหงิดเอง อยากไปเอง ก็ไปเถอะ ไปอยู่บ้านเงียบๆ คนเดียวรอพ่อกับพี่ชายกลับแล้วกัน ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวไม่รู้อะไรกันสักที เห็นมีคนถามถึงพี่กรณ์ พี่กรณ์ยังไม่กลับนะ เดี๋ยวตอนหน้าก็คงมาแล้วล่ะ จริงแกไม่ค่อยมีบทเท่าไหร่ เพราะอาจารย์พฤทธิ์มาแรงกว่ามากก แซงโค้งเลยทีเดียว
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ
คิดเห็นอย่างไรได้โปรดคอมเม้นท์นะคะ แฮ่
ปล.เรื่องมันก็เรื่อยๆ เหมือนพายเรือแจวตามคลองแหละนะ ไม่สปาร์คกันรุนแรงเท่าไหร่ จะไม่พยายามให้รักกันเร็ว แต่อยากให้ค่อยๆ สานสันพันธ์กันมากกว่า ฮิๆ ตัวละครน่าจะหมดแล้วล่ะ โผล่มาคุณยายกับเพื่อนคนใหม่เท่านั้น กว่าจะคิดชื่อตัวละครออกนี่ยากเหมือนกันเนาะ :katai1:
เจอกันตอนหน้านะคะะะะะ :katai3:
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 06-04-2015 15:32:36
(อย่าทิ้งกันไปนะคะ เลิฟยูว จุฟๆ :กอด1:)
*****
ตอนนี้เราสงสารหลงมาก คือพยายามทำให้คำนินทามันหายไป (โดยที่จารย์ชาตินี้ก็คงไม่รู้ถึงคำนินทานี้หรอก)
กลับบ้านมันก็มีเหตุผลนะ น้องอาจจะผิดที่ว่าไม่ชี้แจงเหตุผล :(
รอตอนต่อไปนะค้าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 06-04-2015 15:53:55
เป็นคนที่แบบปิดกั้นตัวเองเกินไป จนมองไม่เห็นความหวังดีของคนอื่น
แต่ก็พอจะเข้าใจนิดนึงอ่ะนะ :hao4:
บางอย่างถ้าเราไม่เจอเอง เราก็ไม่รู้หรอก
รอคนเขียนมาต่อ :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 06-04-2015 16:23:04
ส่วนฉลองขวัญนางทำตัวขนาดนี้คิดว่า ผช ที่ไหนจะเอาเนี่ยย
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 06-04-2015 16:34:18
เริ่มหัวข้อโดย: Maiiz Ellfiez ที่ 06-04-2015 16:37:29
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 06-04-2015 16:40:45
แต่แบบสิ่งแม่พูดกับหลงไว้ คงฝังใจไปแล้วอะเนอะ ;_;
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 06-04-2015 17:06:01
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 06-04-2015 18:33:38
.
.
.
.
ทำไมอาจารย์ปากแข็งอย่างเน้~~~~~~~
เริ่มหัวข้อโดย: bowtotay ที่ 06-04-2015 19:07:17
ไม่ค่อยชอบคนแบบ อ.พฤทธิ์ เท่าไร
ส่วน ฉลองขวัญเป็น ผญ.ที่เก่ง ดูดีทุกอย่าง แต่ทำไมต้องกลัวตัวเองหาสามีไม่ได้
เริ่มหัวข้อโดย: ♠DekDoy♠ ที่ 06-04-2015 19:23:35
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 06-04-2015 20:03:21
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 06-04-2015 23:40:41
แหม พูดอะไรนึกถึงใจน้องบ้างนะคะ บอกตรงๆจินตนาการไม่ออกว่าจะรักกันยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 06-04-2015 23:50:06
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 07-04-2015 00:01:17
เริ่มหัวข้อโดย: nekko ที่ 07-04-2015 00:09:13
:กอด1: :L2: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 07-04-2015 09:32:18
เริ่มหัวข้อโดย: blackyoyo ที่ 07-04-2015 12:41:09
เริ่มหัวข้อโดย: raviiib❁ ที่ 07-04-2015 17:06:24
ขอพระรองสักคนมาปลอบหลงได้ม้ายยยย :m15: :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 07-04-2015 18:11:26
น้องหลงเข้มแข็งหน่อยนะ ใครไม่รักก็รักตัวเองเถอะ แต่ว่าพี่กรณ์กับพ่อก็น่าจะเอ็นดูหนูจริงๆอยู่นะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: blanchet ที่ 07-04-2015 21:36:44
รอค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 08-04-2015 00:37:33
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 08-04-2015 01:14:24
รออ่านต่อคร้าบ
เริ่มหัวข้อโดย: tiew93 ที่ 08-04-2015 01:17:30
:m15:
เริ่มหัวข้อโดย: SimplyDelicious ที่ 09-04-2015 01:57:15
ก็คงไม่ชอบเหมือนกันเวลาเป็นคนทำให้คนอื่นเดือดร้อน สู้นะลูกกก
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 11-04-2015 03:28:45
ปล.รอมาต่อคะ
เริ่มหัวข้อโดย: narunarutoboyz ที่ 11-04-2015 15:37:32
ครอบครัว...ไม่สิ...แม่เเบบนี้ อร๊อยยยยยยย เรานี่เเบบอ่านอะไรเกี่ยวกับครอบครัว เป็นอันต้องจี๊ด :z6:
อะไรกับลูกขนาดนั้น....โอ๊ยยยย ไม่รู้จะเอาอะไรไปด่า ด่าไปก็สงสารคำด่า...เวรกรรมต้องตามสนองแกอย่างสาสม...
นี่ยังสงสารเวรกรรมเลยที่ต้องมาผูกติดกับคนอย่างเธอ
เราว่าคุณพ่อเลี้ยงกับพี่กรณ์ คงรู้เรื่องเเม่หลงเเน่ๆ เเต่ทำไมถึงไม่จัดการนางให้เด็ดขาดซักที หลงจะได้มีชีวิตที่ดี
หรือถ้าไม่รู้ก็ช่วยรู้เร็วๆหน่อยเถอะ....จะยอมโดนสวมเขาเหรอคะ
หลงนี่มันหนีเสือปะจระเข้จริงๆ รู้นะว่าพี่กรณ์หวังดีเเละคิดว่าอ.พฤทธิ์เป็นคนดี เค้าคงดีกับพี่กรณ์และคุณพ่อคนเดียวแหล่ะค่ะ
อุตส่าห์เป็นถึงครูบาอาจารย์...แต่คิดดูดีๆ เพราะเป็นอ.มหาวิทยาลัยมั้ง ถึงได้ไม่เหมือนครูที่สอนนักเรียน
นี่คงเป็นข้อเเตกต่างระหว่างอาจารย์และครู....
อ่านตอนนี้เเล่วรู้สึกโหวงเหวงแทนหลงแฮะ ผิดหวังกับอาจารย์ เหมือนที่หลงรู้สึก คิดว่าจะเริ่มเข้าใจหรือสะกิดใจอะไรบ้าง
อยู่ด้วยกันมา...น่าจะห่วงกันบ้าง เหอะ ทีกับชะนีรู้นะว่านางคิดอะไร รู้เท่าทันไปหมด
แต่เด็กแค่คนเดียวดันไม่รู้ อะไรที่ควรปิดใจก็ดันไม่ปิด อะไรที่ควรเปิดใจก็ดันไม่เปิด
ที่นางไม่ไปไหน ไม่ใช่เพราะเเม่คนเดียวหรอกนะที่ทำให้ฉลองขวัญไม่ตัดใจ
เเต่เป็นเพราะตัวแกเองด้วย ปฏิเสธเค้าเเต่ก็ยังไปเอากับเค้า คิดอะไรเนี่ย......นี่เป็นอาจารย์จริงๆป่ะ ถึงได้ไม่รู้จักคิดขนาดนี้
น่าผิดหวังจริงๆ....... :เฮ้อ:
แม่กับย่านี่ก็ไม่รู้อะไรนักหนา......อะไรจะอยากให้ลูกหลานแต่งงานขนาดนั้น โตๆกันเเล้วน่าจะคุยกันเข้าใจได้เเล้วนะ
ที่อยากให้ลูกเเต่งคงไม่ใช่เเค่อยากเห็นลูกมีครอบครัวมั้งงงง มีเจตนาอะไรแอบแฝงป๊ะ
ถึงได้จัดเต็มขนาดนี้ ประสบการณ์ก็มีเเต่ไม่ได้ช่วยอะไรให้เธอคิดได้เลย เอาเเต่ความต้องการของตัวเอง
โดยไม่สนใจเลยว่าประวัติศาสตร์มันอาจจะซ้ำรอยก็ได้.....ในกรณีนี้ซ้ำรอยชัวร์
เพราะพฤทธิ์และฉลองขวัญ ต่อให้เรื่องนี้ไม่ใช่นิยายวาย ไม่มีหลง....ก็คิดว่าอยู่กันไม่ยืดหรอก ต่อให้มีลูกด้วยกันก็เถอะ
นางมีผลประโยชน์อะไรให้คุณแม่และคุณยายเหรอคะ.....หรืออยากจะเห็นความล้มเหลวของลูกเหมือนที่ตัวเองเป็นเหรอ
เราแอบคิดว่าได้เเต่งกันก็ดีนะ.....และก็คงแอบคบกับหลงให้ชะนีทนไม่ได้พอเลิกกันไปคงเปิดตัวอีกที......
มีลูกหลานให้เค้าไปซะ พวกนางจะได้เลิกวุ่นวาย เเล้วนอนตายตาหลับกันสมใจซะที.......
บางทีการที่เห็นชีวิตครอบครัวของพฤทธิ์ล้มเหลว พวกนางอาจจะได้คิด......
แต่ที่คิดได้ไม่ใช่อะไรนะ...คงเพราะมีหลานให้ตัวเองนั่นแหล่ะ mission complete อะไรจะเกิดก็พร้อมจะเข้าใจทันที
รวมไปถึงยัยฉลองขวัญด้วย...คนเเบบนี้ต้องเจ็บจนถึงที่สุดถึงพร้อมจะเข้าใจ....ผลเสียคงไม่ใช่ใครเด็กอีกตามเคย
ไม่งั้นถ้าไม่เเต่ง ไม่มีหลานให้ คงไม่จบ.....นี่เรามองโลกในเเง่ร้ายสุดๆเลยนะ
ซ่อนรัก.....รักที่ต้องหลบๆซ่อนๆ....หึหึหึหึหึหึหึหึหึ หรือคนเเต่งมีร้ายกว่านี้คะ
หวังว่าที่เรามโนไว้มันจะไม่เป็นยังงั้นนะ T________T
จบการมโน........ต่อเเต่นี้จะลุ้นตามเนื้อเรื่องที่เเท้จริงละ........มโนเองก็เหนื่อย เพราะมโนไปในทางร้ายนี่นา
เป็นกำลังใจให้คนเเต่งนะคะ รวมถึงน้องหลงด้วย พี่กรณ์ด้วยยยยย กลับมาช่วยหลงเร็วๆน้าาาา
ติดตามตอนต่อไปค่าาาาาา :กอด1: :L2:
ปล.ยังคงรอรวมเล่มน้องติกับพี่เทวดาอยู่น้าาาาา :man1:
เริ่มหัวข้อโดย: ammie_mn ที่ 12-04-2015 07:52:24
คนแบบหลงจริงๆมันก็มีอีกเยอะ บางครั้งเราก็รู้สึกอยู่ตัวคนเดียวมันสะดวกใจจริงๆนะ ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าเราจะทำอะไรผิดอะไรต่อหน้าใครรึเปล่า
เริ่มหัวข้อโดย: armize ที่ 12-04-2015 23:14:02
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 16-04-2015 00:27:25
เริ่มหัวข้อโดย: armize ที่ 18-04-2015 10:16:01
เริ่มหัวข้อโดย: minminmin ที่ 18-04-2015 10:31:46
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 18-04-2015 15:28:02
ซ่อนรัก
บทที่ ๖
บทที่ ๖
พฤทธิ์อึดอัดแทบขาดใจเมื่อเห็นแววตาฉายความหวังเจือความพอใจจากคุณหญิงดุลยา หล่อนมีหน้ามีตาในสังคมอย่างที่รู้กันอยู่ การจะพาใครไปรู้จักเพื่อนผองน้องพี่ย่อมต้องเป็นที่เหมาะสมและถูกใจไม่น้อย ซึ่งฉลองขวัญก็เพียบพร้อมอย่างที่หล่อนต้องการทุกระเบียด
“คบกันนานหรือยัง”
ฉลองขวัญเหลือบตามองพฤทธิ์สักพักก่อนยิ้มละมุนให้คนสูงวัย “หนูรู้จักพฤทธิ์ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วค่ะ แต่มาคุยกันจริงๆ จังๆ ก็ตอนพฤทธิ์กลับมาทำงานที่เมืองไทย”
“แปลว่ารู้จักกันนานแล้วสิ” ร่องรอยความยินดีฉายชัดในแววตาและดูเหมือนว่าคุณหญิงดุลยาจะถูกใจฉลองขวัญเป็นพิเศษหากเทียบกับเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆ ของพฤทธิ์ “คุณพฤทธิ์นี่ตาถึงนะ รู้จักเลือก”
“ครับ”
“อยากจะแต่งงานเมื่อไหร่บอกยายนะ ยายจะหาฤกษ์ดีๆ ให้”
“ขอบคุณค่ะคุณหญิง” ฉลองขวัญขานรับ หล่อนรู้ดีว่าเป็นที่ถูกใจดุลยาขนาดไหนถ้าเทียบกับเพื่อนผู้หญิงคนอื่นที่อีกฝ่ายรู้จัก หล่อนนี่แหละดีที่สุด ไม่ว่าหน้าที่การงานที่อยู่ในวงการการศึกษา ครอบครัวของหล่อนก็ไม่น้อยหน้าพฤทธิ์เท่าใดนัก หนำซ้ำ..หล่อนยังจัดว่าหน้าตาดีเสียด้วย ทว่ากลับมีแต่พฤทธิ์ที่ยังพร่ำบอกหล่อนว่าเป็นเกินกว่าเพื่อนไม่ได้
หล่อนไม่เคยเชื่อในเมื่อหล่อนกับอีกฝ่ายอยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ทำไมผู้ชายแบบพฤทธิ์จะไม่หวั่นไหวบ้าง แต่ถ้าพูดกันตามจริง ความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับอีกฝ่ายเป็นแบบนี้มาหลายปีและไม่มีแนวโน้มแปรเปลี่ยนเป็นอื่น ทว่าความหวังหล่อนที่เห็นอยู่รำไรก็ช่วยให้หล่อนอยากเอาชนะผู้ชายคนนี้ดู แม้ว่าลึกๆ แล้วความเย็นชาจะคอยเป็นหนามทิ่มใจฉลองขวัญอยู่เรื่อย
“เรียกยายสิ จะเรียกคุณหญิงทำไม เดี๋ยวก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”
“คุณยายอย่าพูดอย่างนั้นสิครับ”
“ทำไมหรือพฤทธิ์ หรือว่าหลานมีใครอื่นให้ยายรู้จักอีกล่ะ”
ในความหมายของคุณหญิงดุลยาคือมีผู้หญิงคนไหนทีเพียบพร้อมตามมาตรฐานของหล่อนอีกหรือเปล่า แน่นอนว่าผู้หญิงที่เขาเคยคบด้วยก็ล้วนแต่ต่ำกว่ามาตรฐานทั้งสิ้น “เปล่าครับ แต่ผมคิดว่าคงไม่มีแผนแต่งงานเร็วๆ นี้”
“พฤทธิ์..”
“ถ้าผมจะแต่งงานผมจะบอกคุณยายคนแรก”
หล่อนยิ้มรับพลางลูบหัวเขาและฉลองขวัญด้วยความเอ็นดู ตรงกันข้ามกับความรู้สึกหนักอึ้งในใจของพฤทธิ์ ถูกล่ะ..เขาเกลียดการผูกมัด แม้กระทั่งความรักระหว่างหนุ่มสาวเขายังไม่เคยแยแส ถึงแม้สมัยเรียนจะมีคบประปรายบ้าง ทว่าผู้หญิงพวกนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากคนร่วมสังคมกับเขาเท่านั้น
หลังจากอยู่กินข้าวเย็นร่วมโต๊ะกับคุณหญิงดุลยาเสร็จก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว พฤทธิ์ไม่อยากนอนค้างเขายังมีงานสะสางอีกมาก แม้ฉลองขวัญบอกว่าอยากนอนที่บ้านสวนสักครั้งในชีวิต แต่คำร้องของหล่อนไม่อาจกระทบใจเขาได้
ฝนลงเม็ดตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว กระทั่งตอนเที่ยงก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
เด็กหนุ่มเหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง พื้นดินชุ่มแฉะและมีน้ำขังเป็นหย่อมๆ ไอดินกลิ่นหญ้าลอยกระทบจมูกช่วยทำความขุ่นมัวภายในจิตใจเบาบางลงไปบ้างนับตั้งแต่มีเรื่องกับญาติห่างๆ เมื่อหลายวันก่อน ทั้งที่ใกล้สอบกลางภาคเรียนแล้วเขาควรจะคิดถึงเรื่องการอ่านหนังสือให้มากๆ กลับกลายเป็นว่ามากลัดกลุ้มเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เกือบเดือนแล้วที่วุฒิกับกรณ์ไปทำทำธุระอยู่ต่างประเทศ ซึ่งไม่มีท่าทีว่าจะติดต่อกลับมาเลยสักครั้ง ติดต่อหรือ..คนอย่างเขาที่เอาแต่ทำตัวก้าวร้าวยังมีใครหน้าไหนคิดถึงอยู่อีก แม้กระทั่งแม่แท้ๆ ของเขายังไม่เห็นหลงอยู่ในสายตาเลย ถ้าจะพูดกันจริงๆ หล่อนไม่คิดว่าเขาเป็นลูกด้วยซ้ำ
“คุณหลงคะ คุณวุฒิโทรศัพท์มาหาค่ะ บอกว่าอยากคุยด้วย”
เสียงของป้ากิ่งดังขึ้นจากข้างหลังทำให้เด็กหนุ่มถึงแก่สะดุ้ง “ขอบคุณครับ”
ความดีใจฉายชัดในแววตาก่อนเขาจะรีบรับโทรศัพท์บ้านด้วยมืออันสั่นเทาน้อยๆ “สวัสดีครับ”
‘สบายดีหรือหลง อีกไม่กี่วันฉันจะกลับกรุงเทพฯแล้วนะ’
“สบายดีครับ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วกับคำตอบของตัวเอง เขาไม่สบายดีแบบที่ปากว่า แต่ก็ไม่กล้าเล่าอะไรให้คนอื่นฟังเท่าใดนัก โดยเฉพาะกับพ่อเลี้ยงอย่างวุฒิยิ่งไม่กล้าใหญ่ ไม่ใช่เพียงเหตุผลทางสายเลือดแต่ยังมีเหตุผลอื่นคืออีกฝ่ายจะรับฟังเขาอย่างเต็มใจหรือเปล่า
‘น้ำเสียงไม่ดี มีอะไรที่บ้านหรือเปล่า’
“เปล่าครับ”
‘เธอนี่คุยกับฉันประหยัดคำพูดเสียจริงนะหลง’
หลงเงียบ ความจริงเขาอยากคุยแบบประสาพ่อกับลูกคุยกันมากกว่าคนรู้จักแบบนี้ แต่เพราะเขาคุยไม่เก่งเอาเสียเลย อีกทั้งเมื่อก่อนยังเคยก้าวร้าวใส่คุณวุฒิอยู่บ่อยๆ ถึงแม้อีกฝ่ายแทบไม่ได้เก็บมาใส่ใจก็ตาม แต่ความรู้สึกผิดกลับเป็นเสี้ยนหนามที่คอยทิ่มใจอยู่เรื่อย
‘ใกล้สอบแล้วใช่ไหม’
“ครับ อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า”
‘อืม..ตั้งใจอ่านหนังสือแล้วกัน ถ้าคะแนนดีคงต้องมีรางวัลให้’
เขากำโทรศัพท์แน่น ช่างใจว่าประโยคต่อไปควรพูดหรือไม่พูดดี “คุณ..”
‘มีอะไรหรือ’
“เปล่า..แค่นี้นะครับ”
หลงอยากบอกกับอีกฝ่ายว่า ‘ขอให้เดินทางปลอดภัย’ แต่แล้วเขาก็ได้แต่เก็บคำพูดพวกนั้นไว้ในใจเหมือนเดิม ต่อให้หลงพูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เผลอๆ อีกฝ่ายอาจจะไม่อยากฟังด้วยซ้ำเพราะมันนั้นง่ายแสนง่ายเหลือเกิน
ยิ่งใกล้ช่วงสอบกลางภาคพฤทธิ์ยิ่งทำงานดึกทุกวัน ไม่ใช่เพราะงานมากมายก่ายกองจนล้นมือ แต่เหตุผลบางอย่างทำให้เขาเลือกจะอยู่ในห้องพักอาจารย์ค่ำมืดกว่าปกติ
“อาจารย์พฤทธิ์นี่จะสามทุ่มแล้ว ยังไม่กลับบ้านอีกหรือครับ”
“ทำอีกนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับแล้วครับอาจารย์”
“อ้อ..คนหนุ่มสมัยนี้ขยันเสียจริง”
เขายกมือไหว้อาจารย์ของตัวเอง แม้จะเกษียณอายุราชการไปนานแล้ว แต่เพราะทางคณะมีอาจารย์ที่เชี่ยวชาญด้านนี้น้อยจึงต้องขอให้มาเป็นอาจารย์พิเศษ
“กลับดีๆ นะครับ”
เขาเดินส่งอาจารย์หน้าลิฟต์กระทั่งลับสายตาก่อนจะเดินกลับมาในห้องทำงานอีกครั้ง ตัวหนังสือตรงหน้าลายไปหมดจนหลายครั้งที่อ่านแทบไม่ไหว แต่พฤทธิ์ปฏิเสธไม่ได้ว่างานช่วยให้เขาลืมเรื่องต่างๆ ที่ประดังเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อนโดยเฉพาะเรื่องแต่งงานที่ทั้งมารดาและคุณหญิงเร่งเร้ามาหลายครั้ง
หลายครั้งที่เขาพูดคุยกับฉลองขวัญถึงเรื่องแต่งงาน หล่อนเหมือนจะเข้าใจ แต่เอาเข้าใจหล่อนก็ยังหวังอยู่ลึกๆ ว่าเขาจะยอมรับหล่อนในฐานะคนรักบ้าง แต่สำหรับพฤทธิ์แล้วหล่อนเป็นเพียงเพื่อนสนิทเท่านั้น ไม่มีวันที่ความสัมพันธ์จะก้าวกระโดดเป็นคนรักได้
เมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้วพฤทธิ์พาฉลองขวัญไปบ้านสวนของคุณยายที่อยู่ต่างจังหวัดเพราะหล่อนอยากเห็นว่าที่ลูกสะใภ้ ทั้งที่ความจริงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหล่อนก็เป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น
ทำไมคนเราต้องมีครอบครัวทั้งที่รู้สึกไม่อยาก..เขาเฝ้าถามตัวเองเรื่อยๆ ว่าทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ แต่เพราะในครอบครัวมีเขาเป็นหลานชายคนเดียว ไม่แปลกใจที่ทั้งยายและมารดาต่างฝากความหวังต่างๆ ไว้กับเขา ถึงพฤทธิ์จะทำทุกอย่างได้ดี ทว่าเรื่องแต่งงานยังคงอยู่ในห้วงความคิดของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าควรจะปล่อยเลยตามเลยหรือทำตามที่ใจต้องการ
พฤทธิ์วางปากกาลงเมื่อสายตาล้าเกินกว่าจะจ้องตัวหนังสือได้
เวลาเกือบสามทุ่มแล้วหมดเวลาเป็นอาจารย์ของเขาสักที..
อาจารย์พฤทธิ์ยังทำหน้าที่ของอาจารย์เป็นอย่างดี แม้หลงจะรู้อีกด้านหนึ่งของอีกฝ่ายว่าไม่ใช่อย่างที่เป็นในตอนนี้ แต่เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกอย่างที่แสดงออกมาล้วนแล้วแต่เป็นธรรมชาติ
“พวกคุณคงรู้ว่าอาทิตย์หน้าจะสอบกลางภาคกันแล้ว” อีกฝ่ายยิ้มบ้างๆ เมื่อได้ยินเสียงประท้วงจากนิสิตในห้อง “วิชาของผมมีสอบเหมือนกันนะครับ อย่าลืมอ่านกันมา”
“ยากไหมคะอาจารย์”
“ไม่ยากครับ”
อีกหลายคำถามตามมาเมื่อเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง
ในครั้งนี้หลงเลือกมาเร็วและนั่งอยู่ข้างหลังหลบเลี่ยงสายตาคมดุเคยถูกมองเมื่อทำอะไรไม่ถูกใจอีกฝ่าย ทว่าตอนนี้น้อยครั้งที่อาจารย์พฤทธิ์จะเหลือบมองขึ้นมา แต่การมองของอีกฝ่ายนั้นแตกต่างจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง ถูกล่ะ..อาจารย์ไม่ชอบเขาและไม่มีความจำเป็นต้องมองในแบบเดียวกับที่มองนิสิตคนอื่น
หลงถามตัวเองว่าน้อยใจหรือเปล่า..เปล่าเลย เขาชินเสียแล้วกับสายตาแบบนี้..
“วันนี้ขอปล่อยก่อนเวลานะครับ”
น้อยครั้งที่พฤทธิ์จะปล่อยก่อนเวลา เพราะช่วงใกล้สอบเขาอยากให้นิสิตได้มีเวลาทบทวนบทเรียนมากๆ ทว่าสายตาละห้อยแบบนั้นมันทำให้เขาอดอมยิ้มไม่ได้ พฤทธิ์รู้ว่าตัวเองถูกกล่าวถึงในกลุ่มนิสิตสาวไม่น้อยพอๆ กับกลุ่มนิสิตชาย แต่เรื่องแบบนี้เขาคงห้ามใครคิดเลยเถิดไม่ได้
“ถ้ามีอะไรติดต่อผมทางอีเมลล์นะครับ”
“เบอร์ติดต่อก็สะดวกนะครับอาจารย์”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมตอบอีเมลล์เร็วกว่ารับโทรศัพท์อีกนะ”
หลงออกจากห้องเรียนคนท้ายๆ เพราะรอให้นิสิตพวกนั้นถามอาจารย์พฤทธิ์ให้สาแก่ใจเสียก่อน เขาแค่ไม่อยากผ่าน ไม่อยากเจอหน้าและไม่อยากทักทายใดๆ ทั้งสิ้น แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายอาจลืมเรื่องที่เคยพูดไว้ไปนานแล้ว แต่สำหรับคนฟังอย่างหลงมันก็ไม่ต่างอะไรจากแผลที่ฝังลึกในใจ
และหลงยังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงได้เอาแต่เก็บมาคิด..
ฝนตกช่วงตอนเย็นทำไมการจราจรที่ปกติก็ติดขัดอยู่แล้วเป็นมากกว่าเดิม โดยเฉพาะช่วงเลิกเรียน อันที่จริงหลงจะให้ลุงแก้วมารับก็ได้ แต่เพราะเห็นว่าวุฒิกับกรณ์จะกลับจากต่างประเทศ ลุงแก้วคงไม่สะดวกจะมารับเขาแบบวันก่อนๆ ซึ่งกว่าจะถึงบ้านก็ใช่เวลาร่วมเกือบสามชั่วโมงบนรถประจำทาง
ปกติแล้วหลังหกโมงจะเปิดไฟในสวนหน้าบ้านและภายในตัวบ้านเป็นหย่อมๆ เพื่อให้แสงสว่าง ทว่าวันนี้บ้านหลังใหญ่กลับตั้งตระหง่านอย่างเดียวดายในความมืด หนำซ้ำฝนตกพรำๆ ลงมายังชวนให้รู้สึกใจไม่ดีแปลกๆ
เด็กหนุ่มเปิดประตูหน้าบ้านก่อนจะเดินตามทางเดินที่ทอดยาวไปยังชานหน้าบ้าน
“กลับมาแล้วครับป้ากิ่ง” เขาตะโกนเสียงดัง ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับอย่างเคย หนำซ้ำภายในครัวซึ่งปกติหล่อนจะอยู่ประจำกลับไม่มีคนอยู่สักคน
หัวใจของหลงบีบแน่น ภาวนาขออย่าให้เกิดอะไรกับขึ้นกับคนที่บ้าน แต่คนอย่างหลงโชคดีไม่เคยเข้าข้างเมื่อป้ากิ่งเดินออกมาด้วยน้ำตานองหน้า
“อะไรครับ”
“คุณหลงคะ..” เสียงหล่อนสั่นเครือขณะที่พยายามเอ่ยปากพูดกับเขา
หลงยืนนิ่ง มือเย็นเฉียบ หัวใจปวดร้าวยากจะเปล่งเสียงถามจึงได้แต่ยืนรอให้คนสูงวัยเป็นผู้บอกเอง
“คุณวุฒิกับคุณกรณ์” หล่อนกลั้นสะอื้น เห็นแล้วรู้สึกสงสารจับใจ “ประสบอุบัติเหตุอยู่โรงพยาบาลค่ะ”
“ลุงแก้วล่ะครับ”
“อยู่โรงพยาบาลเหมือนกันค่ะ”
หลงเพิ่งรู้ว่าอาการใกล้จะขาดใจเป็นอย่างไร ในหัวสมองเขาว่างเปล่าไปหมด แม้กระทั่งตอนที่ป้ากิ่งพามาโรงพยาบาลยังไม่รู้สึกตัว ทั้งที่ควรจะเป็นหลงที่ประคับประคองหล่อนแท้ๆ แต่กลายเป็นว่าคนอย่างเขาทำอะไรไม่ได้เลย
“แม่ล่ะครับ แม่มาดูคุณวุฒิหรือยัง”
หล่อนนั่งปาดน้ำตาหน้าห้องฉุกเฉิน แม้อารมณ์จะไม่คงที่ แต่เมื่อพูดถึงแม่ของหลงทีไรก็อดรู้สึกโมโหไม่ได้ทุกที “เธอยังไม่กลับบ้านเลยค่ะ แล้วนี่คุณวุฒิกับคุณกรณ์เข้าโรงพยาบาลมีหรือคะที่เธอจะรู้”
“ขอโทษครับ”
“ขอโทษทำไมคะ คุณหลงไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ก็เป็นแม่ของหลงนี่ครับ”
หลงเหลือบมองไปยังห้องไอซียูซ้ำแล้วซ้ำเล่า หัวใจหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไปนับชั่วโมง ความทรมานที่สะสมมานานและความอ่อนล้ายังผลให้เขารู้สึกง่วงอยู่หลายครั้ง แต่เมื่อนึกถึงตอนที่มีคนออกมาจากห้องไอซียูเด็กหนุ่มก็พยายามเปิดตาอย่างสุดความสามารถ
แบบนี้หรือเปล่าที่รู้ตัวเมื่อสายไป เขาเคยนึกรังเกียจชิงชังคนทั้งคู่เพราะคิดว่าความหวังดีเหล่านั้นจอมปลอมไม่อาจเชื่อถือได้ แต่การกระทำทั้งหลายที่เกิดขึ้นล้วนตอกย้ำว่าหลงละเลยอะไรไปบ้าง โดยเฉพาะกับกรณ์ที่พยายามเข้าหาหลงอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็เอาแต่ปฏิเสธเพราะทิฐิ
“คุณหลงพรุ่งนี้ต้องไปเรียนไม่ใช่หรือคะ”
“ครับ” เขาตอบเสียงแห้ง รู้สึกลำคอตีบตันจนไม่สามารถเปล่งเสียออกมาได้
“กลับไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าจะเฝ้าเอง”
เขาส่ายหน้า แล้วบอกให้ป้ากิ่งเป็นคนไปพักผ่อนแทน “ป้ากลับไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวไม่มีคนดูบ้าน”
“ตอนนี้คงมีแต่คุณพฤทธิ์เท่านั้นที่พอจะช่วยเหลือได้”
ชื่อของอาจารย์พฤทธิ์ทำให้หลงถึงแก่วูบโหวงในใจ เขาไม่ได้คุยกับอาจารย์หรือมีความสัมพันธ์ดีขึ้นตามที่คิดไว้ ตรงกันข้ามอะไรๆ ก็ดูเลวร้ายลงไปหมด แล้วมีหรือจะกล้าขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย
“อย่ารับกวนอาจารย์เลยครับ”
“แต่คุณยังเด็ก อย่างไรก็ต้องมีคนคอยช่วยเหลือ อีกอย่าง..คุณพฤทธิ์เป็นญาติที่สนิทที่สุดกับครอบครัวเรานะคะ”
หลงไม่อาจปฏิเสธได้ เขาไม่รู้ว่าจะจัดการทุกอย่างตรงหน้าคนเดียวได้อย่างไร
คุณป้าแม่บ้านรอจนกว่าพฤทธิ์จะมาถึงโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเด็กหนุ่ม หล่อนพอจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ว่าไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ แต่หล่อนก็เชื่อว่าผู้ใหญ่แบบพฤทธิ์คงไม่ถือโทษโกรธกันจนเกินไป
“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยทักทายเบาๆ ก่อนมองประตูห้องไอซียูด้วยสีหน้ากังวล “เข้าไปนานหรือยังครับ”
“นานแล้วค่ะ ป้าใจไม่ดีเลย” หล่อนยืนขึ้นแล้วลูบแขนคนตรงหน้า “คุณพฤทธิ์คะ ป้ารู้ว่านี่เป็นการรบกวนคุณมากไป แต่ช่วยอยู่ที่นี่ได้ไหมคะ”
พฤทธิ์มองเด็กหนุ่มที่ยังก้มหน้าอยู่ ก่อนหันกลับมามองหญิงวัยกลางคนด้วยสีหน้าอาจไม่ออก ถูกล่ะ..เขาไม่อยากอยู่ที่นี่เพราะใครบางคน แต่ไม่อาจปฏิเสธว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งเท่านั้น “ครับ”
“ขอบคุณครับ”
“ป้าฝากด้วยนะคะ ขอบคุณคุณพฤทธิ์มาก”
อาจารย์พฤทธิ์ยังสวมเสื้อตัวเดิมอยู่ แสดงว่าอีกฝ่ายคงกลับบ้านได้ไม่นาน
อากาศแถวนี้เหมือนจะลดน้อยถอยหลงเมื่อพวกเขาเอาแต่นั่งเงียบๆ โดยไม่มีบทสนทนาใดๆ ทั้งสิ้น ทั้งที่ความจริงเมื่อก่อนหลงไม่เคยรู้สึกว่าการอยู่ใกล้กับอีกฝ่ายทำให้เขาอึดอัดจนหายใจไม่ออก
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง อยู่ๆ อาจารย์พฤทธิ์ก็ลุกขึ้นทำให้เขาอดมองตามไม่ได้
“ผมแค่ไปหาอะไรดื่มเท่านั้น”
“ครับ” หลงตอบเสียงเบา เมื่อครู่เขาคงตระหนกอย่างชัดเจนจนอีกฝ่ายต้องพูดขึ้นมาเพื่อความสบายใจและตอนนี้หลงตระหนักได้แล้วว่าเขาไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่ตัวเองคิด แต่ยังต้องการที่พึ่งพิงเหมือนเด็กคนอื่นเช่นกัน หากมีตัวเลือกอื่นที่จะพึ่งพิงในตอนนี้ แน่นอนว่าเขาคงตัดอาจารย์พฤทธิ์ออกอย่างไม่ลังเล ไม่ใช่เพราะเกลียดอีกฝ่ายแต่ประการใด แต่เพราะเขาไม่อยากเป็นภาระให้คนๆ นี้อีกแล้ว
เสียงท้องร้องดังขึ้นทำให้หลงคิดได้ว่าตั้งแต่กลับจากมหาวิทยาลัยยังไม่มีน้ำสักหยดตกถึงท้อง ถึงอยากจะลุกไปโรงอาหารใกล้ๆ ขนาดไหน แต่เมื่อมองไปยังประตูห้องไอซียูที่คล้ายจะเปิดออกทุกเมื่อทำให้เขากัดฟันทนนั่งต่อไปโดยไม่ปริปากพูดสักคำ
“กินสิ จะได้ไม่หิว” อาจารย์พฤทธิ์ยื่นซาลาเปากล่องหนึ่งให้พร้อมน้ำหนึ่งขวด
“ขอบคุณครับ” หลงยกมือไหว้ ตอนนี้หัวใจของเขาคล้ายจะถูกชโลมด้วยสายน้ำเบาบางเท่านั้น อย่างน้อย..อีกฝ่ายก็ยังมีน้ำใจอยู่บ้าง “อาจารย์ไม่กินหรือ”
“เรียบร้อยแล้ว”
เด็กหนุ่มนั่งกินเงียบๆ อันที่จริงระหว่างหลงกับอาจารย์พฤทธิ์ถือว่าเป็นญาติห่างๆ ที่ไม่มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดและเขาก็ไม่เคยเรียกอีกฝ่ายว่าพี่พฤทธิ์อย่างที่กรณ์ชอบบังคับให้เรียกบ่อยๆ ประการแรกคงเพราะความห่างเหินและประการที่สองคืออีกฝ่ายไม่ยอมรับเขาแบบที่คนอื่นยอมรับ ครั้งหนึ่งที่หลงเคยได้ยินว่าพฤทธิ์พูดกับกรณ์ว่าเขาไม่ใช่น้อง ไม่ใช่ญาติ ก็ถูกของอีกฝ่าย..เขาแค่เด็กเก็บมาเลี้ยง แต่พอมาคิดๆ ดูแล้วมันก็เหมือนหนามยอกใจอย่างบอกไม่ถูก
“คุณจ้องหน้าผมเหมือนมีคำถาม” พฤทธิ์พูดสั้นๆ พลางมองเขาด้วยสายตาตำหนิ
“เปล่า..เปล่าครับ”
เขาก้มหน้าลงราวกับโดนจับได้ อันที่จริงหลงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งหญิงทั้งชายต่างชื่นชอบอาจารย์พฤทธิ์ ถูกล่ะ..อีกฝ่ายรูปหล่อ การศึกษาดี แล้วใครหน้าไหนจะไม่หวังอะไรจากอาจารย์พฤทธิ์ โดนเฉพาะอาจารย์ฉลองขวัญ หลงรู้ว่าหล่อนรักอีกฝ่ายจนไม่เหลือที่เผื่อใจไว้ แต่อาจารย์พฤทธิ์ก็ยังเย็นชาอยู่วันยังค่ำ
ความคิดทั้งเป็นต้องหยุดลง เมื่อเสียงโทรศัพท์ของพฤทธิ์ดังขึ้น
“มีอะไร” พฤทธิ์รับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์
‘คืนนี้ไปหาได้ไหมคะ’
ชายหนุ่มหันมองคนข้างๆ คืนนี้เขาคงไม่ได้พักผ่อนที่บ้านอย่างที่ตั้งใจไว้ “คงไม่สะดวกให้คุณมา”
‘ทำไมคะ ปกติไม่เห็นคุณไม่เคยสะดวกเลยนี่’
เขาถอนหายใจ เมื่อก่อนฉลองขวัญกับเขายังมีความสัมพันธ์แบบเพื่อนอยู่ ถึงหล่อนจะพิเศษกว่าคนอื่น แต่หล่อนก็ยังเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น ทว่าเมื่อหลายเดือนก่อนอยู่ๆ อีกฝ่ายก็พูดเรื่องแต่งงานจนทำให้เขาต้องพิจารณาความสัมพันธ์แบบนี้ใหม่อีกครั้ง
มันไม่ควรเกินเลยถึงขึ้นผูกมัดด้วยซ้ำ..
“คุณกำลังก้าวก่าย”
‘ฉันก้าวก่ายไม่ได้หรือ ถึงคุณบอกว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่เราทำตัวไม่ต่างอะไรจากคนรักเลยนะคะ’
พฤทธิ์รู้ตัวว่ากำลังหงุดหงิดจนอยากระเบิดอารมณ์ แต่เขาไม่ใช่คนประเภทนั้น ต่อให้โมโหอยากต่อว่าหล่อนแค่ไหนก็ทำได้เพียงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากตรงหน้า
“คนรักมันต้องมีความรักซึ่งกันและกัน” เขาเงียบไปสักพักก่อนเอ่ยประโยคตัดรอนหล่อนอย่างไม่ใยดี “แต่สำหรับเรา..ไม่มีความรักซึ่งกันและกัน มีแต่คุณฝ่ายเดียวที่ดันทุรัง”
‘พฤทธิ์!’ ฉลองขวัญกำโทรศัพท์แน่น ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพฤทธิ์ไม่มีทางรักหล่อนแบบคนรักได้ แต่หล่อนก็ยังดันทุรัง มันทั้งเจ็บทั้งปวดใจ..แต่ฉลองขวัญก็รักจนถอนตัวไม่ขึ้น
“ผมมีธุระสำคัญ หวังว่าอาทิตย์นี้คุณจะไม่มารบกวนผมนะครับ” เขาตัดสายหล่อนพลางขมวดคิ้ว
ทำไมถึงถลำลึกได้ขนาดนี้..
เขารับรู้ความเปลี่ยนแปลงของฉลองขวัญเมื่อหลายเดือนก่อนหรือบางทีความรู้สึกแบบนั้นมันเกิดขึ้นมานานจนอีกฝ่ายทนไม่ไหว ทั้งที่รู้ว่ายิ่งอยู่ใกล้กันความรู้สึกของหล่อนก็ยิ่งรุนแรงมากยิ่งขึ้น แต่พฤทธิ์ก็เป็นแบบนี้..เขาไม่มีทางรักหล่อนได้แบบคนรักแน่ๆ
พฤทธิ์เดินกลับมาที่โซฟาหน้าห้อง เห็นเด็กหนุ่มนอนหลับอยู่ หัวของเจ้าตัวไหลลงเรื่อยๆ พอรู้ตัวว่าประคองสติตัวเองไม่อยู่ก็รีบลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“อาจารย์..กี่โมงแล้ว” เด็กหนุ่มถามเขาด้วยท่าทีสะลืมสะลือราวกับยังไม่ตื่นเต็มตา
“ห้าทุ่มแล้ว”
หลงหันกลับไปมองประตูห้องอีกครั้ง ไม่มีใครออกมาเลยจริงๆ
“ไม่มีใครออกมาเลย” หลงไม่อยากร้องไห้ แต่นึกว่าจะต้องสูญเสียทั้งสองคนไปหัวใจก็บีบรัดเหมือนจะแหลกเป็นชิ้นๆ
“แม่ของคุณไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาที่นี่” พฤทธิ์ถาม เขาไม่ได้อยากรู้เรื่องราวในครอบครัวของวุฒิเท่าไหร่ แต่ในเมื่อแม่ของหลงเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้วย่อมต้องทำหน้าที่ภรรยาให้สมบูรณ์
“ผมไม่รู้” หลงรู้อยู่แก่ใจว่าแม่ไปไหน คงหนีไม่พ้นไปนอนกับผู้ชายแปลกหน้าที่หลงเห็นเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนแน่ๆ แต่ถึงกระนั้น..คงไม่มีใครอยากบอกเรื่องเหลวแหลกให้คนอื่นฟัง ยิ่งกับอาจารย์พฤทธิ์ด้วยแล้ว เรื่องแบบนี้ยิ่งไม่ควร
“ช่างเถอะ”
พวกเขาคุยกันไม่กี่ประโยคก็กลับมาเงียบเชียบเหมือนเดิม
ความเหนื่อยล้าทำให้หลงอยากหลับอยู่บ่อยครั้ง แต่เมื่อมีคนเดินผ่านไปมาทีไรเป็นอันต้องลืมตาตื่นทุกที
“ง่วงหรือ”
“นิดหน่อยครับ”
“นอนเถอะ เดี๋ยวผมจะเรียกคุณเอง” หากหลงไม่ง่วงจนเกินไป น้ำเสียงของอาจารย์พฤทธิ์อ่อนลงมากจนหลงคิดว่ากำลังอยู่ในความฝัน ไม่นานหนักเปลือกตาหนักๆ ก็ปิดลงพร้อมหัวใจที่สงบ
พฤทธิ์ไม่รู้ความอ่อนโยนนี้เป็นเพียงความห่วงใยระหว่างญาติพี่น้องหรือเปล่า ถูกล่ะ..ถึงเขาจะทำหน้าที่เฉพาะส่วนของตัวเองเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะละเลยคนอื่นอย่างที่ใครบางคนเคยกล่าวหา
เด็กหนุ่มข้างกายนอนหลับสนิทพร้อมกับศีรษะที่แนบลงมาบนไหล่เขา ถึงพฤทธิ์จะไม่เคยนับว่าหลงเป็นญาติหรือคนในครอบครัว แต่เขาไม่ใจร้ายขนาดให้ลูกศิษย์ตัวเองนอนหนาวแบบนี้
ชายหนุ่มหยิบเสื้อห่มที่อยู่ในรถยนต์ติดมือมาตอนออกไปข้างนอกคลุมร่างเล็กไว้ก่อนจะนั่งเงียบๆ เหมือนเดิม
นี่คงเป็นความใจกว้างหนึ่งเดียวของเขาจริงๆ..
พระอาทิตย์ขึ้นแทนที่ดวงจันทร์ที่คล้อยต่ำลง ความร้อนไล่ลามปลายเท้าก่อนเด็กหนุ่มจึงสะดุ้งตื่นเมื่อพบว่ามีไอเย็นสัมผัสที่ใบหน้า สถานที่ไม่คุ้นเคยทำให้ดวงตาสีเข้มมองไปรอบกายอย่างตื่นตระหนก..เขาคงฝันว่ากำลังนั่งอยู่ที่คอนโดของอาจารย์พฤทธิ์แน่ๆ
แต่เขาควรจะอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ใช่หรือ..
“คุณอากับกรณ์ปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องห่วง” น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบแห้งเล็กน้อยดังขึ้นเมื่อเจ้าของห้องเดินออกจากห้องนอนส่วนตัว ทำให้หลงรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน
“แล้ว..”
“แพทย์ยังไม่ให้เข้าเยี่ยม” พฤทธิ์ตอบสั้นๆ อันที่จริงน้อยครั้งที่เขาจะอดนอน แต่ครั้งนี้คงเป็นข้อยกเว้น
“ขอบคุณครับ”
“อืม”
หลงอยากพูดต่อ แต่เมื่อเห็นสภาพอิดโรยของอาจารย์พฤทธิ์แล้วก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ ปกติอีกฝ่ายแม้จะทำงานเหนื่อยแค่ไหน น้อยครั้งที่จะเห็นเพลียจนสังเกตได้แบบนี้และต้นเหตุมันก็คือเขา ที่จริง..ความรู้สึกผิดเป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่อีกส่วนคือความอุ่นใจที่อย่างน้อยก็มีใครบางคนอยู่ใกล้ๆ
“คุณยังไม่นอนหรือครับ”
ดวงตาสีเข้มหันมองเขาเพียงครู่เดียว
“อาจารย์ไปพักผ่อนก่อนไหมครับ”
พฤทธิ์รู้ว่านั่นเป็นความห่วงใย แต่เอาเข้าจริงเขาก็รู้สึกหงุดหงิดไม่ได้เช่นกัน “วันนี้ผมมีสอน คงทำอย่างที่คุณว่าไม่ได้”
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้อยากเป็นภาระให้อาจารย์” ตั้งแต่วุฒิแนะนำให้หลงรู้จักอาจารย์พฤทธิ์ ไม่มีเรื่องไหนเลยที่อีกฝ่ายไม่เกี่ยวข้อง ทั้งที่รู้ว่าอาจารย์เกลียดเขา แต่ยังยอมทำตามคำขอหลายๆ ครั้งของคุณวุฒิโดยไม่มีข้อแม้ “ต่อไปผมจะไม่..”
“ถือว่าผมดูแลศิษย์คนหนึ่งก็แล้วกัน” พฤทธิ์ดื่มกาแฟเงียบๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าเอกสารไปทำงานในที่สุด
เด็กหนุ่มมองตามหลังอีกฝ่ายแล้วถอนหายใจอย่างเบื่อๆ ทำไมพอเป็นเขามันถึงกลายเป็นปัญหาได้ขนาดนี้
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาาา :mew1:
อาจารย์มาแล้ววววว เขียนเสร็จเมื่อวานแต่แก้คำผิดอีกบานนนนนนนน เหมือนจะไม่ค่อยมีสติเท่าที่ควร TwT ตอนนี้พยายามให้เห็นด้านอ่อนโยนของอาจารย์พฤทธิ์นะคะ แต่ได้แค่นี้แหละ มากกว่านี้เดี๋ยวไม่เหมาะไม่ควร อิอิ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะะะ อ่านทุกคอมเม้นท์แล้วว
อย่าเพิ่งเกลียด อย่าเพิ่งโกรธใครนะคะ
ขอบคุณมากค่าา :กอด1:
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 18-04-2015 15:38:11
ส่วยยัยแม่นั่นไม่ต้องกลับมาอีกเลยก็ดีนะ ฮ่าๆๆ
แล้วก็อ่านไปอึดอัดแทนพฤทธิ์เรื่องฉลองขวัญจริงๆ
โปรไฟลหรูแต่นิสัยแบบนี้ก็ไม่มีใครอยากได้น๊ะเทออ
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 18-04-2015 15:39:53
หวังว่าคุณลุง พี่กรณ์ กับลุงแก้วจะหายดีเร็ววันนะคะ (จารย์ไม่ได้บอกถึงลุงแก้ว)
เริ่มหัวข้อโดย: armize ที่ 18-04-2015 15:55:06
เริ่มหัวข้อโดย: Maiiz Ellfiez ที่ 18-04-2015 16:16:08
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 18-04-2015 16:16:47
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 18-04-2015 16:57:24
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 18-04-2015 17:35:59
น่าสงสาร จนอยากเข้าไปปลอบ
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 18-04-2015 18:49:05
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 18-04-2015 19:09:52
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 18-04-2015 19:35:00
คือลงทุนหมดตัวหมดความเป็นผู้หญิงดียอมเป็นหมาเพื่อกัดเอาว่าที่ผัวมาครอง
อยากเอาชะแลงงัดปากหลงจริงๆ
นังแม่นั่นก็ให้ตายไปเสียเถอะอย่ากลับมาหลอกหลอนอีกเลย
เริ่มหัวข้อโดย: PharS ที่ 18-04-2015 20:06:30
อ้างถึง
ตอนนี้พยายามให้เห็นด้านอ่อนโยนของอาจารย์พฤทธิ์นะคะ แต่ได้แค่นี้แหละ มากกว่านี้เดี๋ยวไม่เหมาะไม่ควร อิอิ
นี่อ่อนโยนแล้วสินะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 18-04-2015 21:48:11
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 18-04-2015 21:51:42
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 18-04-2015 22:15:15
คุณลุงวุฒิกับคุณพี่กรณ์ หายไวๆแล้วมาดูแลหลงต่อไปด้วยนะฮะ แต่ใจหนึ่งกับยัยคุณแม่ก็อยากให้ทำอะไรซักอย่างจริงๆ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: kokoro ที่ 18-04-2015 22:16:23
แถมน้องหลงเองก็เริ่มจะยอมรับว่ารู้สึกถึงความหวังดีของพ่อกับพี่
อยู่กัน3คนพ่อลูกอาจจะดีกว่าป่ะ 555
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 18-04-2015 23:01:45
เริ่มหัวข้อโดย: aimjungna ที่ 19-04-2015 09:55:55
ดูหน่วงๆน่าติดตามมากคะ *0*
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 19-04-2015 12:18:29
เริ่มหัวข้อโดย: imvodka ที่ 19-04-2015 18:48:56
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 20-04-2015 13:40:33
สงสารหลงงงงง มาต่อด่วนๆค่า
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 21-04-2015 04:43:02
เริ่มหัวข้อโดย: Jthida ที่ 23-04-2015 18:21:44
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 23-04-2015 18:59:05
คุณเธอวุ่นวายมาก
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 03-05-2015 22:21:42
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 03-05-2015 22:42:38
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 09-05-2015 23:53:52
ขอยาวๆๆๆๆๆๆๆ คิดถึงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: myd3ar ที่ 10-05-2015 08:48:12
อาจารย์ก็ตั้งแง่เกิน
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 10-05-2015 22:48:38
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 11-05-2015 02:11:42
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 11-05-2015 21:47:17
ซ่อนรัก
บทที่ ๗
บทที่ ๗
ลมกรรโชกแรงสาดซัดเม็ดฝนกระทบบานหน้าต่างจนได้ยินเสียงเปาะแปะ ช่วงนี้ฝนตกอยู่บ่อยครั้งนำพาความขุ่นมัวให้สุมใจมากยิ่งขึ้น เรื่องแรกคงหนีไม่พ้นปัญหาระหว่างเขากับฉลองขวัญที่เริ่มคาราคาซัง เมื่อหล่อนเป็นที่ถูกอกถูกใจคุณหญิงดุลยาและคุณเพ็ญแข ส่วนเรื่องที่สองเห็นจะเป็นความรู้สึกที่รบกวนจิตใจพฤทธิ์เมื่อคิดไปถึงความอ่อนโยนที่หยิบยื่นให้ใครบางคน เขาพยายามหาเหตุผลว่าทำไมตัวเองถึงทำแบบนั้นทั้งที่แทบไม่ใยดีใครหากไม่จำเป็น จนสุดท้ายแล้วก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ที่หาเหตุผลหักล้างไม่ได้เสียที แต่นั่นเห็นจะไม่เป็นปัญหาใหญ่อะไรหากไม่กระทบถึงหน้าที่การงานของเขา
เม็ดฝนยังสาดซัดไม่หยุดคล้ายอารมณ์ของอาจารย์พฤทธิ์ไม่อาจหาทางสงบจิตสงบใจได้ เพราะเมื่อตอนเที่ยงเขาโทรศัพท์ไปหาฉลองขวัญว่ามีเรื่องจะขอตกลง แน่นอนว่าหล่อนบ่ายเบี่ยงและขอนัดอีกทีตอนห้าโมงเย็น สำหรับพฤทธิ์แล้ว..เขาเหนือคนอื่นมาตลอด แต่เมื่อหล่อนตั้งใจทำแบบนี้กับเขาก็ไม่ต่างอะไรจากการหักหน้า
ในช่วงบ่ายที่ไม่มีสอนเพราะใกล้สอบ อารมณ์อยากทำข้อสอบของพฤทธิ์ก็ลดน้อยถอยลงเต็มทีเมื่อความรู้สึกหงุดหงิดใจเข้ามาแทนที่
“อาจารย์พฤทธิ์ไม่มีสอนตอนบ่ายน่าจะกลับไปพักผ่อนเสียหน่อยนะครับ ผมเห็นอาจารย์นั่งทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว” จิรัสย์บอกอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง อันที่จริงใครๆ ก็บอกว่าอาจารย์พฤทธิ์เป็นมนุษย์เหล็กที่ไม่เคยลาป่วยหรือลากิจสักครั้ง แน่นอนว่านี่เป็นโลกแห่งความจริง..มนุษย์มีจิตใจและมีความเจ็บปวด ต่อให้อดทนแข็งแรงขนาดไหนย่อมล้มป่วยเป็นธรรมดา
“ผมว่าจะทำข้อสอบให้เสร็จแล้วค่อยกลับครับ”
“อ้อ..แบบนั้นผมคงต้องเริ่มทำบ้าง เฮ้อ..เด็กสมัยนี้ไม่รู้ไปหาคลังข้อสอบมาจากไหน ออกทีไรก็คะแนนเยอะกันทุกที”
พฤทธิ์ยิ้มตามมารยาททั้งที่ในใจขุ่นมัวไม่ต่างอะไรจากเมฆสีเทาที่ปกคลุมท้องฟ้าในเวลานี้
ในช่วงห้าโมงเย็นผู้คนก็เริ่มบางตาลงลงแล้ว เขาจึงไม่รีรอจะออกมารอฉลองขวัญภายในรถของตัวเอง เมื่อก่อนหล่อนมักจะนัดเขาที่ร้านกาแฟ แต่หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ต่อให้ไม่มีคนนั่งในร้านก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่รู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคนเข้าใจผิดว่าเขากับฉลองขวัญเป็นคนรักกัน พฤทธิ์ยิ่งไม่ชอบใจเข้าไปใหญ่
ฉลองขวัญมาสายสิบห้านาที ทว่าหล่อนไม่มีท่าทีจะสำนึกผิดที่ให้เขารอขนาดนี้ กลับกัน..หล่อนยังยิ้มร่าราวกับมีเรื่องยินดีอะไรนักหนา
“อาจารย์พฤทธิ์ทำสีหน้าแบบนี้เดี๋ยวคนก็เลิกชอบหมดหรอกค่ะ”
“นั่นมันเป็นเรื่องที่ผมเองสามารถจัดการได้โดยไม่ต้องได้รับคำแนะนำจากคุณ” พฤทธิ์ขมวดคิ้วพลางข่มอารมณ์ที่เริ่มปะทุขึ้น “ผมรู้ว่าคุณเป็นคนมีพยายาม แต่อย่าพยายามมากกว่านี้..เพราะอย่างไรเสียผมก็ไม่มีทางรักหรือแต่งงานกับคุณได้”
“เรื่องนั้นฉันเข้าใจมานานแล้ว ความรักบางทีมันก็ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” หล่อนเงียบไปสักพักก่อนจะนึกเรื่องที่คุณหญิงดุลยาฝากฝังไว้ “แต่งงานคงไม่เกิดขึ้นเร็วๆ นี้ แต่คุณหญิงดุลยามาบอกฉันว่าให้ไปงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดที่จะจัดขึ้นในวันอาทิตย์นี้ด้วย คุณพฤทธิ์ว่าอย่างไรคะ”
“ผมไม่ทราบ คุณจะไปหรือไม่ไปมันไม่ได้อยู่ในความรับผิดชอบของผม”
“แต่คุณหญิงเธอบอกว่าให้พูดกับคุณให้รู้เรื่อง คุณคงเข้าใจความหมายมันดีกว่าใคร”
เขาทราบดีว่าคุณยายกับคุณแม่ของเขาต้องการอะไร การที่หล่อนบอกงานวันคล้ายวันเกิดกับฉลองขวัญก็ไม่ต่างอะไรจากการเปิดตัวหลานและลูกสะใภ้ดีๆ นี่เอง หนำซ้ำ..คนอื่นที่รับรู้ยังไม่ใช่ใครที่ไหนล้วนแล้วแต่เป็นคนใหญ่คนโตทั้งสิ้น แบบนี้สิถึงเรียกว่ามัดมือชก
“ผมจะไปรับคุณตอนห้าโมงเย็น หวังว่าคุณจะว่าง”
ฉลองขวัญยิ้มบางๆ ทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่าความรู้สึกของพฤทธิ์เปลี่ยนไปนับตั้งแต่หล่อนบอกเรื่องแต่งงาน เมื่อก่อนอีกฝ่ายอาจจะผูกพันกับหล่อนเพราะความเป็นเพื่อน แต่มาวันนี้แววตาของอีกฝ่ายไม่เพียงไม่เหลือเยื่อใย แต่อาจเกลียดหล่อนจนอยากฉีกออกเป็นชิ้นๆ
หล่อนปวดใจ แต่อยากเอาชนะพฤทธิ์เช่นกัน..
พฤทธิ์ขับรถออกจากมหาวิทยาลัยไปโรงพยาบาลทันทีเมื่อเม็ดฝนแปรเปลี่ยนเป็นเพียงละอองน้ำ
“สวัสดีครับคุณอา เป็นอย่างไรบ้างครับ” เขาเข้ามาพร้อมกระเช้าผลไม้ที่ยื่นให้ป้ากิ่ง
หลงนั่งอ่านหนังสืออยู่โซฟามุมห้องอดจะยกมือไหว้อาจารย์พฤทธิ์ไม่ได้ แม้หลงจะรู้ตัวดีว่าอีกฝ่ายคงไม่พอใจเขาอยู่บ้าง อย่างเช่นในตอนนี้แม้หลงจะทักทายตามประสาคนรู้จักกัน แต่พฤทธิ์ก็ยังไม่มองมาทางเขาแม้ปลายหางตา จะเรียกว่าปวดใจก็อาจจะใช่ แต่เสียหน้าน่าจะตรงกับสภาพของหลงในตอนนี้
“เริ่มหายแล้ว สงสัยจะทันไปงานคุณหญิงดุลยา”
“คุณอารู้หรือครับ”
“ทำไมอาจะจำไม่ได้ แล้วครั้งนี้จัดที่ไหนล่ะ คงไม่ใช่โรงแรมหกดาวหรอกนะ”
สมัยที่คุณหญิงดุลยายังเป็นอาจารย์ที่คณะอักษรศาสตร์ งานเลี้ยงฉลองวันเกิดจะถูกจัดขึ้นไม่ซ้ำกันและยังจัดอย่างสมเกียรติหล่อนชนิดไม่มีที่ติ แต่เมื่อหล่อนเกษียณอายุออกไปอยู่ต่างจังหวัด..งานเลี้ยงวันเกิดคล้ายจะถูกลืมเลือนไปหลายปี แต่ปีนี้หล่อนกลับมาจัดอีกครั้งเพราะมีเหตุผลพิเศษ
“เปล่าครับ คราวนี้จัดที่สวนบ้านคุณแข”
“อ้อ..เกิดอะไรขึ้นอยู่ๆ ถึงอยากจัดทั้งที่ไม่ได้จัดมาหลายปี”
“ผมไม่ทราบเช่นกันครับ” พฤทธิ์ไม่บอกทั้งที่เขารู้เหตุผลดีกว่าใคร
เขาอยู่คุยกับวุฒิจนเกือบหนึ่งทุ่ม หากเทียบกับคนอื่นๆ แล้วการได้คุณกับวุฒิทำให้พฤทธิ์ผ่อนคลายอย่างประหลาด คงเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ฝากความหวังทุกอย่างในชีวิตให้กับเขาคนเดียว พฤทธิ์จึงสนิทกับญาติฝ่ายนี้มากกว่าใครอื่น “คุณพฤทธิ์เหมือนฝนจะตกอีกรอบแล้ว”
“ผมกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่”
“อ้อ..เดี๋ยวสิ ฝากเด็กคนนี้กลับบ้านด้วยได้ไหม ให้กลับอย่างไรก็ไม่ยอมกลับ จะอยู่ที่นี่ท่าเดียว หวังว่าอาจารย์พฤทธิ์จะช่วยเกลี้ยกล่อมลูกศิษย์หน่อยนะ”
พฤทธิ์หันไปทางเด็กหนุ่ม อีกฝ่ายเงยมองเขาเพียงครู่เดียวก็ก้มหลบสายตาราวกับถูกจับผิด เรื่องหนึ่งที่คอยกวนใจเขาก็เห็นจะเป็นความอ่อนโยนที่เผลอแสดงออกมา ทั้งที่เขาพร่ำบอกตัวเองว่าจะไม่ทำอะไรเกินขอบเขตแม้จะขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์ก็ตาม แต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนมันเกินหน้าที่ของเขามากเกินไปจนกลายเป็นความผิดพลาด
“ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน เพราะฝนใกล้ตกแล้ว เดี๋ยวเดินทางลำบาก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนหันมาลาคนป่วยอีกครั้ง “หายเร็วๆ นะครับ”
“ขอบใจมากคุณพฤทธิ์”
บรรยากาศภายในรถเงียบเชียบและเจือไปด้วยความอึดอัด ทั้งที่เมื่อก่อนหลายครั้งหลายคราที่หลงได้นั่งรถร่วมกับอีกฝ่าย ส่วนหนึ่งคงเป็นผลพวงมาจากเมื่อหลายวันก่อนที่อีกฝ่ายอดนอนและสาเหตุคือเขา และอีกหลายๆ เรื่องที่หลงทำให้อาจารย์พฤทธิ์ต้องรับผิดชอบทั้งที่ไม่ใช่ธุระของตัวเอง
รถยนต์สีดำจอดบริเวณชานบ้านที่เปิดไฟสว่างไว้ทั้งคืน
“เชิญครับ” น้ำเสียงของพฤทธิ์ราบเรียบจนหลงใจหาย ทั้งที่หลงควรจะชินกับเรื่องแบบนี้ตั้งนานแล้ว
“อาจารย์พฤทธิ์”
“อะไร”
“ผมขอโทษ”
ความเงียบจากอาจารย์พฤทธิ์ช่วงชิงความกล้าของหลงไปจนเกือบหมด แต่ความรู้สึกผิดกลับตีรวนจนทำให้หลงอดพูดขึ้นมาไม่ได้
“ผมรู้ว่าลึกๆ แล้วอาจารย์ไม่พอใจผม” หลงเม้มปากแน่น “ผมขอโทษ แต่อยากให้อาจารย์รู้ไว้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะเป็นภาระให้อาจารย์หรือคนอื่นๆ”
“ขอบคุณที่มาส่งครับ” หลงยกมือไหว้อีกฝ่ายก่อนจะลงจากรถไปอย่างเงียบๆ
หัวใจของพฤทธิ์อ่อนยวบตั้งแต่เด็กหนุ่มพูดขอโทษด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อันที่จริงเขาควรจะยอมรับแล้วว่าความอ่อนโยนที่มอบให้ใครคนหนึ่งไม่ใช่เพราะหน้าที่หรือขอบเขตของตัวเอง แต่เป็นความรู้สึกบางอย่างที่ควรเก็บซ่อนให้ลึกที่สุดใจ
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 11-05-2015 21:47:37
เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่ต้องขบคิดว่าอะไรเป็นสาเหตุให้ใครต้องโกรธต้องเกลียดกัน แต่สำหรับอาจารย์พฤทธิ์..คนที่หยิบยื่นความใจดีเข้ามาเมื่อหลงมีปัญหานั้นแตกต่างออกไป
เขาเหลือบตามองนาฬิกาพลางก้มมองตัวหนังสือ ตอนนี้ดึกมากแล้วและเขาควรนอนหลับไปพักผ่อนเสียที ทว่าเสียบีบแตรหน้าบ้านก็ทำให้หลงเบี่ยงเบนความสนใจจากเตียงนอนนุ่มๆ แทน
หลงแง้มผ้าม่านออกเล็กน้อยก่อนมองเห็นรถมินิสีเลือดหมูจอดอยู่หน้าบ้านพร้อมสาดไฟสูงใส่ไม่หยุดไม่หย่อน
แม่อีกแล้ว..
ถ้านับกันจริงๆ นี่ก็หลายเดือนแล้วที่เขาไม่คุยกับแม่
เสียงบีบแตรยังดังต่อเนื่องจนหลงนึกรำคาญ เขาช่างใจอยู่นานว่าควรกดรีโมทเปิดประตูให้หรือปล่อยให้หล่อนนั่งอยู่นอกบ้านจนสาแก่ใจ
สุดท้ายหล่อนเหตุผลที่ว่าลดาคือแม่ของหลงก็ทำให้เขากดรีโมทเปิดประตูให้จนได้
เสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านด้วยความรวดเร็วจนเกรงว่ามันจะแหกโค้งจนเกิดอุบัติเหตุ แต่เมื่อหล่อนออกมาด้วยสีหน้าถมึงทึงก็คงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง
“ไอ้เด็กเลว แกจะให้ฉันบีบแตรจนนิ้วแตกหรือไง” น้ำเสียงของหล่อนเต็มเจือไปด้วยโทสะก่อนจะเดินกระแทกส้นรองเท้าเข้ามาภายในบ้าน
“กลับมาดึกดื่นป่านนี้ เปิดประตูให้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ดีกว่าต้องไปนอนนอกบ้านจนเช้า”
“ปากดีจริงๆ ไอ้หลง”
ลดาหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อได้ข่าวว่าวุฒิและกรณ์เข้าโรงพยาบาลเพราะประสบอุบัติเหตุ เพราะในขณะนั้นหล่อนกำลังพลอดรักกับหนุ่มที่รู้จักเพียงวันเดียวที่หัวหิน แบบนี้จะไม่ให้อารมณ์เสียได้อย่างไร
“น่าไม่อาย กลับมาทำไม”
“ไอ้หลง!”
แม่เกรี้ยวกราด แต่อารมณ์ขุ่นมัวของหลงก็ไม่ปราณีใครเหมือนกัน เขาโกรธและเกลียดที่หล่อนสวมเขาให้วุฒิในขณะที่อีกฝ่ายได้แต่หยิบยื่นสิ่งดีๆ ให้เสมอ “พูดแทงใจดำหรือไร มันเรื่องจริง แม่ไม่เหมาะสมกับที่ดีๆ แบบนี้”
หล่อนปรี่เข้ามากระชากหนังสือที่หลงถือไว้ก่อนจะปามันลงกับพื้น ส้นรองเท้าของแม่บดขยี้และเหยียบย่ำจนหนังสือของหลงกลายเป็นเศษกระดาษชิ้นน้อย
“สารเลว ถ้าฉันไม่เหมาะ คนแบบนี้แกจะเหมาะไอ้เด็กเหลือขอ”
ดวงตากลมของเด็กหนุ่มคลอหยาดน้ำ แต่เขาเกลียดการร้องไห้ต่อหล่อนมากที่สุด ถึงแม้ว่าบ่อยครั้งที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ ทว่าเขาก็ไม่เคยชินเสียที
ช่วงสอบกลางภาคเป็นช่วงที่หลงแทบไม่เป็นเยี่ยมคนป่วยที่โรงพยาบาลเลยสักวันเพราะลดากลับมาแล้ว หล่อนก็ทำหน้าที่ศรีภรรยาได้ดีโดยการไปเยี่ยมคุณวุฒิและคุณกรณ์ทุกวัน ส่วนตาแก้ว..หล่อนก็ไม่ได้ให้ความสนใจเท่าที่ควรเพราะมีป้ากิ่งอยู่แล้ว เวลาที่หลงไปเลยได้แต่เห็นแม่นั่งพูดคุยกับคุณวุฒิราวกับไม่รู้สึกผิดเรื่องที่ตัวเองก่อไว้ เห็นแล้วมันก็อดหงุดหงิดไม่ได้เลยจำใจไม่กลับทั้งบ้านและไม่ไปทั้งโรงพยาบาล
อันที่จริงหลงต้องบอกว่าเขาพยายามหาช่วงเวลาที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับแม่ แต่ไปทีไรหล่อนก็อยู่ในห้องทุกที ส่วนที่บ้านหลงก็ไม่อยากกลับเพราะแทบไม่มีใครคุยด้วยสักคน
สัปดาห์นี้เขาจึงหมกตัวอยู่กับหนังสือและรับโทรศัพท์เป็นครั้งคราว
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายและเป็นวิชาของอาจารย์พฤทธิ์ที่เป็นข้อเขียนทั้งสิ้น อีกฝ่ายเคยบอกด้วยน้ำเสียงสบายๆ ว่าข้อสอบไม่ยากอย่างที่หลายๆ คนเคยบอกไว้ แน่นอนว่านิสิตในชั้นเรียนย่อมเชื่ออาจารย์มากกว่าเสียงลือจากรุ่นพี่ปีก่อน
โชคดีที่ได้เวลาสอบอาจารย์ไม่ได้เข้ามาคุมสอบอย่างที่หลงหวาดผวา เขารู้ว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไร แต่เหตุการณ์ในรถวันก่อนก็กวนใจเสียจนบางครั้งไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ
“หลงทำได้ไหม” ภัทรเอ่ยทักหลงทันทีที่อีกฝ่ายเห็นเพื่อนสนิทออกจากห้องสอบ
“ถ้าบอกว่าได้ก็คงโกหก”
“อาจารย์บอกเองแท้ๆ ว่าจะไม่ออกยาก เห็นทีจะไม่เชื่อลมปากแล้ว” ภัทรขมวดคิ้ว ความจริงข้อสอบของอาจารย์พฤทธิ์ก็ไม่เรียกว่ายากร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เพราะในคาบเรียนเขามักนั่งหลับหรือไม่ก็หันไปคุยกับคนข้างๆ มากกว่าฟังอาจารย์บรรยาย นี่เลยกลายเป็นเรื่องของกรรมตามสนองมากกว่า
“มันผ่านมาแล้ว คงไม่ติดเอฟหรอก..วันนี้สอบวันสุดท้ายแล้วด้วย ไปหาอะไรกินกันนะหลง”
“เอาสิ”
เขากับภัทรเดินออกจากห้องสอบไปจนเกือบถึงถนนแล้ว ทว่าเสียงโทรศัพท์ของหลงก็ดังขึ้นจนเผลอขมวดคิ้วออกมา ความจริง..แทบไม่มีใครโทรศัพท์หาเขาเลยในปีๆ หนึ่งยกเว้นเสียแต่มีเรื่องด่วนจริงๆ
ก็คนอย่างเขาเข้ากับคนยาก ใครจะมาโทรศัพท์หาง่ายๆ กัน..
“สวัสดีครับ”
‘หลง ฉันเอง..วันนี้สอบเสร็จวันสุดท้ายแล้วใช่ไหม’
เด็กหนุ่มเงียบก่อนตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ “ครับ”
‘มาเยี่ยมฉันหน่อยไม่ได้หรือ ไม่มาเลยตั้งหนึ่งอาทิตย์’
หลงอยากไปแทบขาดใจ แต่เพราะมีใครบางคนคอยเฝ้าวุฒิอยู่ไม่ห่าง แล้วหลงจะเอาตรงไหนเข้าแทรกระหว่างคนสองคน
“หลังหกโมงเย็นได้ไหมครับ”
‘จะมาตอนไหนก็ได้’
เย็นวันนั้นหลงกับภัทรกินบุฟเฟต์เสียจนคุ้ม หากไม่ติดที่ว่าความอยากอาหารหมดไปตั้งแต่เนื้อชิ้นสุดท้ายเข้าปาก พวกเขาคงได้พากันไปกินของหวานต่อ
“วันนี้ยังกินไม่สะใจเลย”
“ไว้วันหลังเถอะ ตอนนี้พวกเราควรรีบกลับดีกว่า ฝนตกขึ้นมาเดี๋ยวไม่ถึงบ้านกันพอดี”
ระยะนี้ท้องฟ้าครึ้มบ่อยเสียจนเกรงว่าอีกไม่ช้าพายุฝนตามที่พยากรณ์อากาศได้กล่าวไว้จะเป็นจริงขึ้น ยิ่งเมื่อหลายวันก่อนหลงดันไม่เชื่อที่บอกว่าจะมีฝนตกตอนบ่ายทั้งที่แดดแรงจนเนื้อแทบสุก แต่พอตอนเย็นพายุห่าใหญ่ก็สาดซัดเข้ามาจนหลงไม่เหลือสภาพเดิมตอนมาสอบ รองเท้าของเขาเต็มไปด้วยเศษใบไม้และเหม็นอับจนรู้สึกเขินอายคนข้างๆ ที่ร่วมด้วยสารรถสาธารณะด้วย
วันนี้ก็คงเป็นอีกเช่นกัน หลังจากที่เขากับภัทรแยกกันกลับไม่ถึงห้านาที ฝนก็ลงเม็ดลงมาและพัดละอองน้ำเสียจนเสื้อชื้นไปหมด โชคดีหน่อยก็ตรงที่หลงพกร่มบังไว้ ไม่อย่างนั้นคงได้เปียกปอนไปโรงพยาบาลแน่ๆ
อันที่จริง..หลงควรจะบอกให้คนที่บ้านขับรถมารับด้วยซ้ำ แต่อย่างว่า..เขาเป็นใครถึงริอาจใช้คนอื่นแบบนั้นทั้งที่ตัวเองก็เป็นเพียงผู้อาศัยและมาทีหลัง เรื่องแบบนี้ไม่มีใครบอกแต่ก็ต้องรู้ตัวเองทั้งนั้น
เด็กหนุ่มถอนหายใจกับความคิดวุ่นวายของตัวเองก่อนจะมองไปตรงหน้า รถยนต์สีดำสนิทของอาจารย์พฤทธิ์จอดริมฟุตบาทก่อนที่เจ้าของรถจะเปิดประตูออกมาพร้อมร่มคันหนึ่ง หัวใจของหลงวูบวาบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน..แม้จะอยู่ในช่วงสอบกลางภาค แต่อีกฝ่ายก็ยังดูดีทุกระเบียดนิ้วและน่ามองเหมือนเคย ตรงข้ามกับหลงที่ดูเหมือนมีราหูอมอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
เขารู้ดีว่าการแอบมองคนอื่นเป็นเรื่องเสียมารยาท แต่ความอยากรู้อยากเห็นก็เอาชนะจนเผลอยืนนิ่งแล้วมองตามร่างอีกฝ่าย ไม่นานนักอาจารย์พฤทธิ์ก็ออกมาพร้อมอาจารย์ฉลองขวัญ เนื้อตัวของหล่อนไม่เปียกเพราะอีกฝ่ายถอดเสื้อสูทคลุมให้หล่อนในระดับหนึ่งแล้ว
หัวใจของหลงปวดหนึบจนเผลอยกมือแตะที่หน้าอก เขายังจำได้ดีว่าพฤทธิ์ก็เคยทำแบบนั้นเมื่อตอนอยู่โรงพยาบาลเช่นกัน ทว่าสำหรับหลงคงเป็นเพียงความห่วงใยจากอาจารย์ถึงลูกศิษย์เท่านั้น
หลงควรจะรู้ว่าอะไรควรและไม่ควร แต่ความรู้สึกคาดหวังใครจะห้ามได้..
เด็กหนุ่มผลักบานประตูด้วยสภาพเปียกปอน
ภายในห้องพักผู้ป่วยมีอาจารย์พฤทธิ์ อาจารย์ฉลองขวัญและผู้หญิงอีกคนที่ยืนข้างเตียงคุณวุฒิ ส่วนแม่ของเขาหล่อนก็นั่งเงียบๆ อยู่ตรงโซฟามุมห้อง
“มาแล้วหรือ นึกว่าจะไม่มีจริงๆ เสียอีก”
เขายกมือไหว้ทุกคนก่อนจะตอบวุฒิ “ฝนตกผมเลยมาช้าครับ”
ภาพที่เห็นก็ยอกอยู่ใจอยู่ไม่น้อย แต่พอไม่เห็นมันก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ทว่าโชคดีไม่เคยเข้าข้างหลงแม้แต่ในเรื่องแบบนี้ เขาเห็นทั้งพฤทธิ์และฉลองขวัญนั่งข้างกันโดยไม่พูดไม่จา หลงยอมรับว่าหล่อนเหมาะกับอีกฝ่ายทุกระเบียดนิ้วและพยายามบอกตัวเองว่าเขาควรจะหยุดความรู้สึกที่เริ่มปะทุขึ้นในได้ก่อนมันจะสายเกินไป
“คุณแขนี่ลูกชายของผม”
เพ็ญแขหันมายิ้มให้เด็กหนุ่มตรงหน้า “หลงหรือ วุฒิเล่าให้ฉันฟังอยู่บ่อยๆ ไม่คิดว่าจะน่าเอ็นดูขนาดนี้”
ริมฝีปากของเด็กหนุ่มปึ่งชา เขาก้มมองสภาพตัวเองในขณะนี้และรู้ดีว่าตามที่หล่อนพูดก็เป็นเพียง ‘มารยาท’ เท่านั้น จะให้มากล่าวหาว่าเขาสกปรกจนไม่น่าเข้ามาอยู่ในห้องผู้ป่วยก็กะไรอยู่
เขาไม่มีอารมณ์จะโต้ตอบหล่อน จึงได้แต่ยืนรอป้ากิ่งหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้และเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำเงียบๆ
“ฉันเอาข่าวมาบอกคุณวุฒิว่าวันอาทิตย์นี้วันเกิดคุณแม่ค่ะ”
“อ้อ..ผมจำได้ว่าคุณหญิงจะจัดงานในสวนหรือ เนื่องในโอกาสอะไรล่ะ..เห็นไม่ได้จัดมาหลายปีสงสัยจะมีเรื่องพิเศษ”
แขเหลือบมองฉลองขวัญแล้วยิ้มบางๆ หล่อนกับคุณแม่ตกลงกันแล้วว่างานนี้จะเปิดตัวว่าที่ลูกสะใภ้ แน่นอนว่าหลายปีมานี้หล่อนพยายามเลือกหาผู้หญิงที่เหมาะสมกับลูกชาย ทว่ากลับไม่มีใครถูกตาต้องใจหล่อนสักคน กระทั่งมาเจอฉลองขวัญ..หล่อนยอมรับว่าอีกฝ่ายดีทั้งรูปและการศึกษา ติดเพียงแต่ว่าพฤทธิ์ไม่มีท่าทีจะสนใจฉลองขวัญตามที่หล่อนต้องการเท่านั้น
“ก็รีบหายป่วยเร็วๆ สิคะ จะได้มางานคุณแม่ ท่านคงจะดีใจถ้าคนโปรดมา”
“อ้อ..จะพาหลงไปด้วยได้หรือเปล่าล่ะ”
เพ็ญแขมองเด็กหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ อันที่จริงหล่อนไม่คิดว่าหลงควรจะได้รับคำเชิญด้วยซ้ำหากเจ้าตัวไม่ใช่ลูกเลี้ยงของวุฒิ
“ได้สิคะ”
งานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของคุณหญิงดุลยาจัดขึ้นภายในสวนของเพ็ญแขอย่างเรียบง่าย ทว่าสำหรับหลงแล้วมันไม่ง่ายเลยเมื่อวุฒิบอกให้เขามางานเลี้ยงแทนตัวเองและกรณ์ ด้วยเหตุผลที่ว่าคนทั้งสองยังไม่หายจากอาการป่วยครั้งนี้ แน่นอนหลงแทบไม่อยากย่างกรายเข้ามา แต่เมื่อรับปากแล้วย่อมทำให้สำเร็จ
ของขวัญที่วุฒิและกรณ์ฝากมานั้นไม่ธรรมดาอย่างที่คิดไว้ กล่องของขวัญใบน้อยที่บรรจุของมูลค่ามหาศาลถูกหยิบยื่นให้เจ้าของงานด้วยมืออันสั่นเทาของหลง
“นี่เป็นของขวัญที่คุณวุฒิและคุณกรณ์ฝากมาให้ครับ”
คุณหญิงดุลยาแม้อายุมากแล้ว แต่ความน่าเกรงขามของหล่อนยังมีเต็มเปี่ยม
“เธอเป็นเด็กที่บ้านของวุฒิหรือ” หลงมองเพ็ญแขที่ยืนอยู่ข้างๆ หล่อนรู้ว่าเขาไม่ใช่เด็กรับใช้ แต่เป็นบุตรบุญธรรมของของวุฒิ ทว่าหล่อนกลับไม่แยแสจะช่วยโต้แย้งให้เขาสักประโยคเดียว
เด็กหนุ่มช่างใจ เขาเป็นลูกเลี้ยง แต่สถานะจริงๆ ก็ไม่ใช่คนในครอบครัวอย่างที่วุฒิพูดกรอกหูเขาบ่อยๆ “ครับ”
“อย่างนั้นวานให้ช่วยงานที่นี่สักพักได้ไหม เหมือนคนจะไม่พอ”
“ครับ”
ชุดที่เขาใส่มาแม้แตกต่างจากบริกรในงาน ทว่าเมื่อพิจารณาดีๆ ก็เป็นส่วนน้อยที่ต่างและส่วนมากที่เหมือน
“คุณแม่คะ พฤทธิ์กำลังไปรับฉลองขวัญค่ะ” เพ็ญแขกระซิบข้างหูมารดา แม้หล่อนจะรู้ว่าพฤทธิ์ไม่มีใจให้ฉลองขวัญ แต่ลูกชายของหล่อนก็ไม่เคยฉีกหน้าหล่อนโดยการไม่ทำตามที่ขอ
หลงเดินออกจากตรงนั้นเพราะรู้ว่าไม่มีที่สำหรับตัวเองแม้แต่ตารางเดียว ตอนนี้..เขาเหมือนกาดำในฝูงหงส์ ทุกคนที่มาร่วมงานรู้จักกันและมีหน้ามีตาในสังคม ส่วนหลงก็แค่คนแปลกแยกที่ถูกส่งมาเป็นตัวแทนเท่านั้น
เขายืนรอเงียบๆ กระทั่งเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม พฤทธิ์และฉลองขวัญจึงเดินเข้ามาในงาน
ฉลองขวัญถูกต้องรับจากทั้งคุณหญิงและคุณเพ็ญแขอย่างดี หนำซ้ำหล่อนยังแต่งตัวสวยยิ่งกว่าเจ้าของงานเสียอีก ดูๆ ไปแล้วไม่ต่างอะไรจากอาจารย์พฤทธิ์ แม้อีกฝ่ายจะสวมสูทจนชินตา..แต่วันนี้กลับดูดีจนหลงละสายตาไม่ได้
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเอาแต่จดจ้องแบบนี้..
ชั่วขณะหนึ่งที่อาจารย์มองเขาด้วยสายตาเอาเรื่อง เอาล่ะ..ตอนนี้หลงก็ยังไม่เข้าใจความหมายของสายตาแบบนั้น เพราะทุกครั้งที่พฤทธิ์มองมา ไม่เอือมระอาก็ดุเสียจนไม่กล้าเข้าใกล้ แน่นอนว่าคนในห้องเรียนไม่มีทางได้เห็นอาจารย์พฤทธิ์ที่เคารพนักเคารพหนาแบบนี้แน่นอน
ถ้านับกันจริงๆ เขาแทบไม่เจอหน้าหรือคุยกับอีกฝ่าย แม้จะมีงานมาส่งบ้าง แต่ส่วนใหญ่หลงก็หลีกเลี่ยงจะให้ภัทรไปส่งแทน จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลงไม่เจอหน้าอาจารย์พฤทธิ์และมันก็เป็นเรื่องดีที่ไม่ต้องทนอึดอัดกับแววตาเจือความไม่พอใจของอีกฝ่าย
คิดไปก็ปวดหัว หลงจึงเลือกหาคำตอบและหันไปช่วยงานบริกรตามที่คุณหญิงดุลยาไหว้วานแทน
ยิ่งดึกคนยิ่งเยอะจนหลงอยากกลับบ้านเดี๋ยวนี้ หากไม่ติดที่ว่าอยู่ๆ คุณหญิงก็เรียกความสนใจจากแขกในงานพร้อมกับพูดขอบคุณเสียยกใหญ่ ทว่าเรื่องที่พิเศษไม่ใช่เพียงแค่งานวันเกิด แต่หล่อนกลับแนะนำฉลองขวัญให้คนอื่นได้รู้ว่าเป็นว่าที่หลานสะใภ้ แม้ไม่ได้พูดกันตรงๆ แต่คนใครจะไม่เข้าใจ
“เด็กใหม่ไปเอาแก้วในห้องครัวมาเพิ่มหน่อย”
“แก้วอยู่ตรงไหนครับ” เขาเอ่ยปากถามอยากหงุดหงิด
“อยู่ในครัว เดินเข้าด้านหลังนะ ห้ามเข้าด้านหน้า”
“รู้แล้ว” หลงตอบเสียงห้วนก็เร่งฝีเท้าเข้าไปประตูข้างหลัง
เขาไล่เปิดตู้ทุกใบที่เรียงอยู่ในห้องครัว ก่อนจะได้ยินเสียงถามขึ้นมาเบาๆ
“ทำอะไร” เสียงทุ้มต่ำอันคุ้นเคยเอ่ยขึ้น ถือเป็นประโยคแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่อาจารย์พูดกับหลง เขาเบี่ยงตัวกลับหลังทว่าแผ่นอกของอีกฝ่ายกำลังประชิดจนสัมผัสไออุ่น
“มาเอาแก้วไปเพิ่มครับ”
“เอาไปทำไม คนอื่นไปไหนหมด” น้ำเสียงของอีกฝ่ายราบเรียบเหมือนเคย แต่ถ้าหลงไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป..มันอ่อนลงกว่าเมื่อก่อนมาก
“ผมมาช่วยงาน”
“เป็นแขกไม่ใช่หรือ ไม่เกี่ยวกับตรงนี้” แม้อีกฝ่ายจะพูดแต่กลับยื่นมือหยิบแก้วจากตู้ข้างบนให้ ระยะห่างที่เหลือน้อยกลับลดลงจนกลายเป็นแนบชิด
“ขอบคุณครับ” หลงหันไปพูดเบาๆ ทว่าใบหน้าหล่อเหลาของอาจารย์พฤทธิ์กลับอยู่เพียงปลายจมูก
ใกล้เกินไปแล้ว..
ดวงตาสีเข้มของพฤทธิ์แม้ดุดัน ทว่าเต็มไปด้วยความเสน่ห์น่าหลงใหลจนไม่อาจละสายตาได้ ชั่วขณะหนึ่งที่โลกกลมๆ ของหลงกำลังจะหยุดหมุน ริมฝีปากอุ่นก็แนบประทับลงมาเชื่องช้าและอ้อยอิ่ง
หัวใจของหลงกระตุกวูบ เขานึกอยากขยับตัวอ่อนจากอ้อมแขนนี้ ทว่าความอ่อนโยนก็เป็นตัวเหนี่ยวรั้งให้จมจ่อมกับความซ่านที่บริเวณริมฝีปาก แม้ไม่ได้ล่วงเกินไปมากกว่านั้น แต่ก็ทำให้หลงอ่อนระทวยไม่ยาก
เนิ่นนานกว่าอีกฝ่ายจะผละออก หลงก็แทบไม่เหลือสติอยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
“ผม..ผมขอตัว”
“อืม”
ความรู้สึกตื่นตระหนกระคนวาบหวามสะเทิ้นอยู่ในใจ แม้พยายามไพล่คิดหาเหตุผลว่าทำไมอีกฝ่ายถึงทำแบบนั้น ทว่ายิ่งคิดใจยิ่งเต้นเพราะความรู้สึกที่ริมฝีปากชัดเจนจนรบกวนอย่างอื่นไปเสียหมด
อารมณ์ของพฤทธิ์ไม่ต่างจากพายุฝนในช่วงนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนเย็นที่เขาต้องไปรับฉลองขวัญมางานวันคล้ายวันเกิดคุณหญิงดุลยา แม้หล่อนจะดูสวยหมดจดจนแทบไม่มีที่ติด แต่สำหรับพฤทธิ์หล่อนก็ไม่ต่างอะไรจากโซ่ตรวจอันหนักอึ้ง หนำซ้ำ..มันยิ่งหนักเมื่อทั้งคุณแม่และคุณยายต่างเห็นพ้องต้องกันว่าฉลองขวัญเหมาะจะเป็นหลานสะใภ้
พฤทธิ์ไม่ได้รักหล่อน แต่เขาก็แทบไม่เคยออกปากไล่หล่อนออกไปจากชีวิต มันจึงกลายเป็นความผิดพลาดที่เกิดขึ้นจนยากจะแก้ไขเมื่อหล่อนตกหลุมรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
งานฉลองวันคล้ายวันเกิดจึงถือเป็นฤกษ์ดีที่คุณหญิงดุลยาจะเปิดตัวว่าที่หลานสะใภ้กลายๆ รอยยินดีแสดงออกอย่างชัดเจนจนบ่อยครั้งที่ความพยายามของพฤทธิ์ล้มเหลว ทั้งที่เขารู้ว่านี่ทำให้ตัวเองลำบาก แต่เขาก็ไม่กล้าทำให้ผู้หญิงทั้งสองผิดหวัง
คุณหญิงดุลยาพาฉลองขวัญไปแนะนำจนทั่วงานโดยมีเขาเดินตามอยู่ห่างๆ ถึงกระนั้นใครๆ ก็รู้ว่าเขาเป็นใครและเกี่ยวพันกับฉลองขวัญอย่างไร
ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้นในใจช้าๆ จนเขาต้องออกปากขอตัวไปหาอะไรดื่มดับอารมณ์
ภายในห้องครัวเงียบสงัดอย่างเคย ทว่ามีใครบางคนกำลังใช้ความพยายามทั้งหมดทั้งมวลในการเขย่งเท้าหยิบแก้ว เขายืนพิงกรอบประตูสักพักแล้วพิจารณาเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับคนๆ นี้
หลง..เด็กผู้ชายที่เขาไม่คิดจะญาติดีด้วยกลับเข้ามาวุ่นวายในความคิดของเขาเรื่อยมาก จะหนักสุดก็ตอนที่หลงเอ่ยปากขอโทษและออกจากรถยนต์ไปเงียบๆ จากนั้นพวกเขาก็แทบไม่เจอกันอีกเลย ถึงจะรู้ว่านี่ไม่ใช่การหลบหน้า แต่ก็ถือเป็นหนึ่งในความพยายามเลี่ยงพฤทธิ์ของอีกฝ่าย
พฤทธิ์เดินเข้าไปเงียบๆ ก่อนยืนซ้อนหลังเด็กหนุ่ม ทั้งที่รู้ว่าหากเข้าไปใกล้อีกนิด ความอดทนที่เหลือเพียงเสี้ยวคงจะพังทลาย
ทั้งที่เขาไม่ใช่คนประเภทหาเรื่องใส่ตัว แต่เมื่อเด็กหนุ่มหันกลับมามองเขาด้วยแววตาตื่นตระหนก ความยับยั้งใจก็พังครืนราวกับปราสาททราย
เขาจูบหลง..โดยที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร..
___________________________________________________
ไม่มีอะไรจะแก้ตัวนอกจากบอกว่าหายไปนานเกือบหนึ่งเดือน :ling1:
เมื่อคืนคนเขียนเลยรีบปั่นแบบสุดๆ เพราะอยากเขียน แต่ก็อยู่ในช่วงสอบปลายภาค ทรมานสุดๆ TwT (หนังสือหนังหาไม่อ่านนะ) ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ จริงๆ ขี้เกียจเขียนด้วยแหละ ตอนมีอารมณ์เขียนดันไม่สะดวกจะเขียน
หวังว่าตอนนี้คงจะพอหอมปากหอมคอขึ้นมาบ้าง แต่อะไรๆ ย่อมมีอุปสรรคเสมอ คิคิ
เจอกันตอนหน้านะคะ ตอนที่ ๘ รอดูอาจารย์กับน้องหลงและคนอื่นๆ ดีกว่าาา เรื่องนี้เรื่อยเปื่อยอุปสรรคมากมายไปหมด
ขอบคุณมากค่ะ
Fan Page: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
เริ่มหัวข้อโดย: narunarutoboyz ที่ 11-05-2015 21:58:54
ยังไม่ได้อ่านนะคะ คาดว่าพุ่งนี้น่าจะได้เม้น อย่าลืมเเว๊บมาอ่านน้าาา :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 11-05-2015 22:03:12
แต่แม่พฤทธิ์นิสัยแย่มากจริงๆ คบคนที่ฐานะสินะ
**
แต่แบบ อ่านในเฟสว่าพฤทธิ์จะแต่งงานเหรอคะ? :z3: กับฉลองขวัญเนี่ยนะ?
อา...... อุปสรรคเยอะมากๆ ถ้าพฤทธิ์ยังไม่กล้าขัดท่านหญิงสองนางนี่ก็คงไม่มีหวังกับหลงแล้ว
หรือตอนจบจะเป็นต้องซ่อนรักไว้ทั้งสองฝ่าย แยกจากกันไป....... :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 11-05-2015 22:27:29
เริ่มหัวข้อโดย: •ผั๑`|nกุ้va’ด• ที่ 11-05-2015 23:15:12
กดขี่ ข่มเหง ดูถูกหลงสุดๆ.. คุณวุฒิ กับ กรณ์ เอ็นดูน้องปานลูกในไส้ เอาน้องหลงมาทำงานอะไรกันนี่
นอยด...... กำลังอินค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 11-05-2015 23:18:43
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 11-05-2015 23:23:13
แต่ถึงยังไงตอนนี้ก็ยังคงเส้นคงวากับความสงสารของน้องหลง จะรันทดไปไหนลูก ในชีวิตนี่จะเจอแต่คนเอารัดเอาเปรียบตลอดไปเลยใช่ไหม พี่นี่อยากจะรับอุปการะหนูเหลือเกิน รอติดตามตอนต่อไปมากมายค่ะ บอกเลยว่าอยากอ่านมากถึงมากที่สุด คือพอทั้งสองคนเริ่มมีสัญญาณอะไรที่มันตรงกันแบบนี้แล้วมันอยากติดตามมากเลยค่ะ อารมณ์แบบในทึ่สุด!!
แต่ถึงยังไงคุณพฤทธิ์ก็ยังคงทำตัวนิ่งนอนใจได้น่าหมั่นไส้เหมือน มาวางระเบิดให้หลงเคลิ้มแล้วก็ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร ไม่ปลื้มมากเลยนะคะอ.
ดีใจที่คนเขียนกลับมาต่อ สู้ๆ นะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 11-05-2015 23:33:00
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 11-05-2015 23:55:38
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 12-05-2015 00:27:14
ชอบคาแรคเตอร์ของตัวละครทุกตัวเลย ดูชัดเจนดี
รอตอนต่อไปนะคะ ว่าแต่ตอนนี้เขาจูบกันแล้ว อร้ายย :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 12-05-2015 00:28:53
คนหนึ่งกลัวที่จะรัก อีกคนกลัวที่จะให้ความรัก
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 12-05-2015 00:35:21
มาต่อไวไวนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: bowtotay ที่ 12-05-2015 00:47:17
ส่วนชะนีสยองขวัญระวังหน้าแหกกว่านี้ ถ้า ผช.เค้าประกาศออกมาทีหลังว่าไม่เอา
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 12-05-2015 00:51:30
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 12-05-2015 01:25:30
คุณอาจารย์ของเราก็ตามใจเหลือเกิน เฉยเมยไม่ทำอะไร คงยอมแต่งเพื่อไม่ให้แม่กับย่าผิดหวังแล้วก็มาหลุดข้างนอก ผู้หญิงอย่างฉลองขวัญนี้ก็คงเรียกว่าเธอรนหาที่เอง แม่หลงนี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณวุฒิเก็บนางไว้เพื่ออะไรทั้งๆที่คนอื่นเขารู้กันหมดแล้วมั๊งว่านางมั่วขนาดไหน ส่วนตัวแล้วไม่ชอบคนแบบย่าและแม่อาจารย์ของหลงนะ ไร้มารยาทโดยสิ้นเชิง ต่อให้หลงเป็นเด็กรับใช้บ้านคุณวุฒิก็เถอะคุณวุฒิไม่ได้ออกปากให้หลงไปช่วยนะ คุณแขก็ไม่รู้จักทักท้วง
อยากให้คุณอาจารย์นางหลุดบ่อยๆกับหลงค่ะ แรงกว่านี้ก็รับได้นะคะ :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: Pawaree ที่ 12-05-2015 03:00:38
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 12-05-2015 03:35:15
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 12-05-2015 05:24:07
เริ่มหัวข้อโดย: Saint ที่ 12-05-2015 09:51:43
เริ่มหัวข้อโดย: ammie_mn ที่ 12-05-2015 09:56:03
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 12-05-2015 10:15:09
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 12-05-2015 11:35:45
เริ่มหัวข้อโดย: j123 ที่ 12-05-2015 13:09:37
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 12-05-2015 15:30:22
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 12-05-2015 15:58:13
เรื่องนี้น่าสงสารหลงที่สุด นอกเหนือจากวุฒิและกรณ์แล้ว คงต้องบอกว่าไม่มีเป็นที่พึ่ง หรือจริงใจกับหลงเลย
แม้แต่พฤทธิ์เองก็เถอะ ตราบใดที่พฤทธิ์ยังคงเกรงใจแม่และยายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกขนาดนี้
และตราบใดที่แม่และยายยังคงแบ่งแยกชนชั้น และเป็นเผด็จการเต็มขั้นอยู่อย่างนี้
บอกเลย หลง ชาตินี้ ท่าทางจะหาความสุขในชีวิตได้ยาก หากจะถลำใจไปกับพฤทธิ์
นอกจากพฤทธิ์จะยังเย็นชาได้โล่ห์ และแม่กับยายยังเหยียดคนเต็มขั้นขนาดนี้
... แต่คนที่เลวที่สุด ตอนนี้ คงต้องยกให้แม่หลงเป็นที่หนึ่ง ท่าทางจะไร้คู่แข่งด้วย
อยากให้วุฒิรู้ความจริง ด้วยวิธีไหน จากใครก็ได้ เชื่อว่าวุฒิจะมีเหตุผลในการจัดการกับเรื่องนี้ดีพอ เฮ้อ
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 12-05-2015 21:16:41
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-05-2015 04:43:26
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 13-05-2015 06:48:05
อาจารย์พฤทธิ์จูบน้องหลงทำไม ชอบน้องแล้วใช่ไหม อย่ารังแกน้องอีกเลยนะ :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: Pippin_Fujoshi ที่ 14-05-2015 00:29:02
คุณพฤทธิ์จะเอายังไง จูบน้องแล้วรับผิดชอบน้องด้วยนะคะ
ไม่ใช่มาแต่งงานกับฉลองขวัญหน้าตาเฉย แบบนี้ชีวิตไม่โอเค ขัดใจคุณแม่บ้างก็ได้มั้งงงงงงง
เห็นบอกอุปสรรคเยอะ ขอกอดปลอบน้องหลงล่วงหน้า :katai1:
จะรออย่างใจจดใจจ่อเลย สอบเสร็จแล้วอย่าลืมมาอัพต่อนะ แง้งงง
ขอให้คนเขียนสอบได้คะแนนดีๆ นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 14-05-2015 03:06:23
สงสารเจ้าหลงด้วย
แม่อาจารย์นี่ใจร้ายจังนะ
หรือจะเรียกว่าจิตใจคับแคบดีล่ะ :(
เริ่มหัวข้อโดย: ชอร์ปสติ๊ก ที่ 15-05-2015 09:57:55
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 20-05-2015 05:57:12
เริ่มหัวข้อโดย: Pippin_Fujoshi ที่ 22-05-2015 07:10:33
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 22-05-2015 11:39:45
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 23-05-2015 01:03:47
กว่าจะรักกันได้คงอีกนาน :sad4: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: Pawaree ที่ 24-05-2015 12:53:05
เริ่มหัวข้อโดย: lucifermafis ที่ 24-05-2015 14:50:56
เริ่มหัวข้อโดย: thelittlemaster ที่ 24-05-2015 23:57:49
แต่ก็ชอบแบบนี้มาก o13
รอคนเขียนมาต่อนะคะ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 01-06-2015 18:19:20
ซ่อนรัก
บทที่ ๘
บทที่ ๘
หลงกลับบ้านด้วยความรู้สึกสับสนที่สุดในชีวิต รอยจูบยังชัดเจนในความทรงจำแม้เพียงริมฝีปากสัมผัสกันเบาๆ ทว่าเมื่อนึกย้อนไปกลับทำให้เขาใจเต้นอย่างห้ามไม่อยู่ แม้เขาจะคิดหาเหตุผลที่อีกฝ่ายจูบเขา แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งวาบหวามในใจราวกับเหตุการณ์เพิ่งเกิดเมื่อครู่
“กลับมาแล้วหรือ”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงถามขึ้นเรียบๆ
“เป็นอย่างไรบ้าง สนุกหรือเปล่า”
อันที่จริงสภาพร่างกายของวุฒิและกรณ์ดีขึ้นจนแทบเป็นปกติ แต่อย่างว่า..คนป่วยก็ต้องพักผ่อนมากกว่าจะเดินสายออกงาน
“ไม่สนุกหรือถึงทำหน้าแบบนี้”
หลงยิ้มน้อยๆ เรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดคุณหญิงดุลยาทำให้เขาปวดใจไม่น้อย แม้ว่าหลงจะพร่ำบอกตัวเองว่าคนพวกนั้นก็แค่คนนอก ไม่มีผลต่อชีวิต แต่เอาเข้าจริงการกระทำของคนที่ได้ชื่อว่ามีการศึกษาดี หน้าที่การงานดีและพื้นฐานสังคมดีไม่ได้การันตีว่าจะเป็นคนมีมารยาทเสมอไป
“ผมไม่ชินเลยไม่รู้สึกว่าสนุกอะไร”
“เห็นไหมล่ะครับคุณพ่อ งานเลี้ยงมีแต่คนอายุมากทั้งนั้น ให้น้องไปก็ไม่สนุกอย่างที่ว่าจริงๆ”
เขาอยากบอกว่าที่ไปงานก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กรับใช้ที่เอาของขวัญจากอีกบ้านไปส่งอีกบ้านหนึ่ง กระนั้นหลงก็รู้ตัวดีว่าไม่ควรพูดอะไรให้เกิดความขุ่นข้องหมองใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณเพ็ญแขแม่ของอาจารย์พฤทธิ์ แม้หล่อนจะรู้ว่าเขาเป็นลูกบุญธรรมของวุฒิ แต่หล่อนก็ยังเพิกเฉยราวกับหลงไม่มีตัวตน
“เจอคุณพฤทธิ์บ้างไหมหลง ตั้งแต่กลับบ้านก็แทบไม่ได้คุยกันเลย”
พอได้ยินชื่ออาจารย์พฤทธิ์ หัวใจของหลงก็กระตุกวูบ รอยจูบเพียงถากๆ ก็คล้ายจะตราตรึงยิ่งกว่าบทเรียนที่อีกฝ่ายพร่ำสอนเสียอีก
“เจอครับ”
“ได้ยินว่าอาจารย์ฉลองขวัญเป็นสะใภ้จริงๆ ใช่ไหม”
หลงเม้มปาก หัวใจที่เคยพองโตเมื่อครู่ดำดิ่งราวกับจมในห้วงทะเลลึก เขาอาจจำพร่ำเพ้อถึงรอยจูบที่อาจเป็นเพียงอุบัติเหตุระหว่างเขากับอีกฝ่ายเท่านั้นจนหลงลืมไปว่าความจริงแล้วพฤทธิ์มีคนรักที่ชื่อว่า ‘ฉลองขวัญ’ หนำซ้ำ..ยังได้รับการต้อนรับจากครอบครัวเป็นอย่างดี
แล้วหลงจะเอาอะไรไปสู้ ทั้งที่เขายังไม่เริ่มก็พ่ายแพ้หมดรูปเสียแล้ว..
“จริงครับ”
“พี่พฤทธิ์ไม่เคยพูดอะไรสักคำ อีกอย่างก็นานแล้วที่ไม่เห็นคบใครจริงๆ จังๆ”
กับอาจารย์ฉลองขวัญ พฤทธิ์ก็จริงจังมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
แม้หลงจะใจเต้นทุกครั้งที่หวนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อน แต่เมื่อนึกได้ว่าอาจารย์พฤทธิ์ไม่ใช่คนที่จะคิดเกินเลยด้วย หัวใจของเขาก็เหมือนถูกเข็มนับพันทิ่มแทงเสียจนอยากกระอักเลือด และมันก็เป็นจริงอย่างที่หลงคิด..จูบนั่นเป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้น
วันจันทร์ที่หลงไปเรียนตามปกติ เขาพบอาจารย์พฤทธิ์ที่หน้าลิฟต์ ท่าทีของอีกฝ่ายมึนตึงอย่างเห็นได้ชัดเหมือนตอนที่พวกเขารู้จักกันใหม่ๆ แววตาหวานเชื่อมที่ประสบในวันนั้นก็คล้ายจะเป็นความฝันเมื่อสบดวงตาไร้อารมณ์ของอีกฝ่าย กระนั้นหลงก็ไม่อยากยอมแพ้ เขาแค่อยากรู้ว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนั้นได้
หลังจากเรียนเสร็จตอนบ่ายเขาขึ้นไปหาอาจารย์พฤทธิ์ที่ห้องพักอาจารย์และพบว่าฉลองขวัญเดินออกมาพอดีกับที่เขาจะเข้าไป
“มาหาอาจารย์พฤทธิ์หรือคะ อาจารย์อยู่ในห้องพอดี” หล่อนจำเด็กคนนี้ได้แม่นยำเมื่อเจ้าตัวเคยอาศัยอยู่กับพฤทธิ์ชั่วคราว
“ครับ” หลงตอบเบาๆ ก่อนเดินเข้าไปภายในห้อง กระทั่งพบชื่ออีกฝ่ายติดไว้หน้าประตู เขานิ่งอยู่สักพักก่อนทำใจกล้าเคาะเรียก “ขออนุญาตครับ”
“เชิญครับ” เสียงตอบรับต่ำๆ ทำให้หลงอดตื่นเต้นไม่ได้
หลงเข้ามาภายในห้องของอาจารย์พฤทธิ์ อีกฝ่ายก้มหน้าทำงานราวกับไม่สนใจผู้มาใหม่ “อาจารย์ครับ”
เจ้าของห้องเงยหน้ามองเขา ก่อนเอ่ยถามเรียบๆ “มีอะไรครับ”
“ผม..” เขาไพล่คิดไปถึงรอยสัมผัสที่ริมฝีปากพลางมองอาจารย์พฤทธิ์ด้วยความลังเล อาจารย์พฤทธิ์ยังรักษาสีหน้าราบเรียบในขณะมองเขาราวกับหลงลืมเรื่องเมื่อหลายวันก่อนแล้ว “มีเรื่องจะคุยกับอาจารย์”
“ถ้าเรื่องเรียนผมพอให้คำปรึกษาได้”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับ” เด็กหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อย “ผมไม่มีอะไรนอกจากมาส่งงาน”
“มีกล่องอยู่ข้างหน้าห้อง ทีหลังไม่ต้องเดินเข้ามาส่งถึงโต๊ะนะครับ” แม้น้ำเสียงของอาจารย์พฤทธิ์จะไม่ได้แสดงความเกรี้ยวกราดออกมา แต่หลงก็ทราบว่าดีเบื้องหลังนั้นเต็มไปด้วยแรงอารมณ์และความอดทนขนาดไหน อีกฝ่ายอาจไม่พอใจที่หลงเข้ามารบกวน ทว่าเพราะเป็นอาจารย์ อารมณ์ต่างๆ จึงถูกปิดผนึกไว้ในส่วนลึกแทน
“ขอโทษที่รบกวนครับ”
“ตอนเย็นผมจะเอางานไปคืนให้นะครับ รบกวนรอตรงหน้าห้องสมุดคณะ”
เด็กหนุ่มตอบรับก่อนยกมือไหว้อีกฝ่าย เขารู้ว่าเบื้องหลังถ้อยคำเหล่านั้นแฝงความนัยอยู่
หลงมองนาฬิกาที่วุฒิให้เป็นของขวัญบนข้อมือแล้วเหลือบมองประตูทางเข้าห้องสมุดด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ตอนนี้เกือบหกโมงเย็นแล้วและห้องสมุดคณะใกล้จะปิดแล้วด้วย หัวใจที่เคยฟูฟ่องด้วยความหวังห่อเหี่ยวลงเมื่อตระหนักได้ว่าบางที..อีกฝ่ายอาจหลงลืมไปเรียบร้อยแล้ว
เขาเก็บของใส่กระเป๋าด้วยอารมณ์ขุ่นมัวแล้วเดินออกไปข้างนอกแทนการนั่งรออย่างไร้ความหวังข้างใน ทว่าเสียงอันคุ้นเคยกลับดังขึ้นเมื่อหลงเดินออกจากห้องไม่กี่ก้าว
“คุณหลง”
ท้องฟ้าด้านมืดครึ้มก่อนฝนจะลงเม็ด
“งานล่ะครับ”
อีกฝ่ายยังยืนนิ่งราวหุ่นขี้ผึ้ง ชั่วขณะหนึ่งที่เขาสังเกตเห็นความสับสนในดวงตาของอาจารย์พฤทธิ์ “ผมยังไม่ตรวจไม่เสร็จ ที่นัดมาวันนี้เพราะเรื่องที่คุณต้องการคุยกับผม”
เสียงฝนข้างนอกดังจนแทบไม่ได้ยินเสียงพูดคุยของพวกเขา แต่สำหรับหลงแล้วเสียงพูดของพฤทธิ์ชัดเจนยิ่งกว่าเสียงฝนพรำ
“เรื่องเมื่อหลายวันก่อนที่อาจารย์..”
เขายังไม่ทันพูดจบ พฤทธิ์ก็พูดแทรกขึ้นมาทันควัน “ลืมมันเถอะ เป็นความผิดพลาดของผมเอง”
ราวกับฟ้าผ่ากลางใจ หลงแค่อยากรู้ว่าเพราะอะไรอาจารย์ถึงทำแบบนั้น ทว่าตอนนี้คำตอบจากอีกฝ่ายก็ชัดเจนอยู่ในตัว ต่อให้เขาหาเหตุผลล้านแปดมาเข้าข้างตัวเอง ความจริงก็คือพฤทธิ์ทำผิดพลาดก็เท่านั้น
“คุณนัดผมมาตอนเย็นขนาดนี้เพราะจะพูดแค่นี้หรือครับ” หลงก้มหน้ามองพื้น เขาผิดหวังหลายเรื่องก็จริง แต่ไม่ถึงกับทำให้หัวใจปวดร้าวแบบนี้ “ผม..”
“ผมขอโทษ แต่มันจะดีทั้งผมและคุณหากไม่มีใครพูดถึงอีก”
พฤทธิ์รู้ว่าแท้จริงเขาไม่ใช่อาจารย์ใจดีแบบที่แสดงออกอย่างที่ใครเห็น ตรงกันข้ามเขากลับร้ายกาจกับเด็กคนหนึ่งอย่างไม่น่าให้อภัย
พฤทธิ์กลับบ้านราวสามทุ่มก่อนเข้าไปนั่งเงียบๆ ในห้องทำงาน เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกผิดขนาดนี้ ทำไมเขาจะไม่เห็นว่าใครบางคนก้มหน้าแล้วเดินจากไปเงียบๆ พร้อมคราบน้ำตาและนี่คงเป็นความยุ่งยากที่เขาไม่อยากให้เกิดเมื่อมีความรู้สึกลึกซึ้งแบบนั้นปะปนมาด้วย
ไม่ใช่หลงคนเดียวที่เอาแต่คะนึงหารอยจูบเมื่อหลายวันก่อน เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เอาแต่คิดถึงเหตุการณ์ในวันคล้ายวันเกิดคุณหญิงดุลยา พฤทธิ์ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งรู้สึกดีและรู้สึกผิด ทว่าส่วนดีนั้นมีน้อยเสียจนเหมือนไม่มี ส่วนผิดก็มากล้นจนทับถมใจให้เป็นทุกข์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาตระหนักถึงหน้าที่ตัวเองว่าเป็นทั้งผู้ใหญ่และเป็นทั้งอาจารย์
คนแบบเขาไม่ถลำลึกกับใครง่ายๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่พร่ำบอกว่าจะไม่มีทางญาติดีด้วย หนำซ้ำ..คนๆ นี้ยังก่อปัญหาให้เขาไม่เว้นแต่ละวันถึงต้นเหตุจะไม่ใช่เจ้าตัวก็ตาม แต่พฤทธิ์กลับเข้าไปมีส่วนร่วมอยู่เนืองๆ หากเทียบกับฉลองขวัญ แม้หล่อนจะสร้างปัญหาให้เขาอยู่ทว่าก็เป็นเพียงเรื่องแต่งงานเรื่องเดียว ส่วนอื่นหล่อนก็แทบไม่ก้าวก่ายด้วยซ้ำ ทว่าเขาก็ยังปล่อยตัวปล่อยใจให้รู้สึกเกินเลยกับหลงจนได้
เรื่องที่เกิดขึ้นรบกวนจิตใจของเขาอยู่บ่อยครั้ง จนสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจบอกให้เด็กหนุ่มคนนั้นลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพื่อตัดไฟแต่ต้นลม
กระนั้นหยาดน้ำตาของหลงทำให้เขาปวดร้าวอยู่ลึกๆ แต่หากพิจารณาดีๆ ต่อให้เขารู้สึกดีกับหลง แต่ด้วยสถานะในตอนนี้มันเหมาะสมแล้วหรือที่จะยอมรับว่าเขาไขว้เขวกับแววตาดื้อรั้นคู่นั้นและคนอย่างอาจารย์พฤทธิ์ย่อมยอมรับไม่ได้ว่าเกิดความรู้สึกที่เขาพร่ำปฏิเสธมาตลอด
รักหรือ..มันเป็นความผิดพลาดต่างหาก..
แน่นอนว่าพฤทธิ์ไม่ใช่พวกรักใครง่ายๆ ดูอย่างฉลองขวัญ..แม้หล่อนพยายามมานาน แต่ความรู้สึกของเขาก็ไม่ต่างจากตอนที่เจอกันครั้งแรก พฤทธิ์ยังรู้สึกกับฉลองขวัญแค่เพื่อน แม้เขาจะมีความสัมพันธ์เกินเลยกันหล่อนก็ตาม ยิ่งกับหลงแล้วไม่มีทางที่เขาจะหลงรักเด็กคนนั้นแน่นอน
พฤทธิ์ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนรับโทรศัพท์ที่ส่งเสียงเรียกเข้าเป็นเวลานาน
“อืม” เขาตอบรับสั้นๆ
‘อยู่หน้าห้องแล้ว ขอเข้าไปได้หรือเปล่า’
“เข้ามาสิ” พฤทธิ์ตัดสายโทรศัพท์แล้วเดินออกไปรับหล่อนที่ซื้ออาหารสดติดมือมาให้เขาทุกครั้ง
หากไม่คิดถึงความสัมพันธ์เกินเลยของเขาทั้งคู่ ฉลองขวัญก็ไม่ต่างอะไรจากเพื่อนสนิทที่สุดของพฤทธิ์
พวกเขาพูดคุยกันไม่เท่าไหร่ก็ลงเอยกันบนเตียงเช่นเคย ไม่ใช่ว่าพฤทธิ์คนเดียวที่ต้องการ แต่หล่อนก็ไม่ต่างจากเขา แม้พฤทธิ์จะเฝ้าถามว่าทำไมพวกเขาถึงทำแบบนี้ทั้งที่ไม่ได้รักกันหรือมีเพียงฉลองขวัญที่หลงรักเขาฝ่ายเดียว กระนั้นริมฝีปากอุ่นๆ ที่จู่โจมเข้ามาก็เย้ายวนเสียจนพฤทธิ์ยอมสลัดความคิดทุกอย่างทิ้ง
หลังจากนั้นไม่นานพฤทธิ์นอนเงียบๆ ก่อนจะเอ่ยปากถามคนข้างๆ “ถ้าผมปฏิเสธการแต่งงานคุณคิดว่าอย่างไร”
ฉลองขวัญยิ้มน้อยๆ แต่เป็นยิ้มที่ปวดใจที่สุด “คุณพฤทธิ์ คุณก็รู้ว่าคุณพูด ‘ไม่’ กับแม่และยายคุณไม่ได้”
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 01-06-2015 18:20:22
อันที่จริง..เขาควรจะตระหนักได้ดีว่าอาจารย์พฤทธิ์เป็นแบบคนแบบไหน พอได้ถลำลึกลงไปหลงก็ไม่ต่างอะไรจากแมงเม่าบินเข้ากองไฟ ดูอย่างอาจารย์ฉลองขวัญ..หล่อนเริ่มต้นคบหากับอาจารย์พฤทธิ์มาตั้งแต่สมัยเรียนหนังสือ ตอนนี้ก็ดูเหมือนไม่ได้รับความรู้สึกดีๆ จากอีกฝ่ายเท่าที่ควร แล้วนับประสาอะไรกับเขา..คนที่รู้จักกันไม่ดีแต่แรก
“หลง..ช่วงนี้ซึมๆ ไปเป็นอะไรไปล่ะ”
“นอนน้อยครับ” เขาตอบสั้นๆ ขณะนั่งรับประทานอาหารเช้าพร้อมวุฒิและกรณ์
“พักผ่อนเยอะๆ หน่อยแล้วกัน ฉันยังไม่อยากไปโรงพยาบาลเป็นครั้งที่สองหรอกนะ”
“ครับ” หลงคุยกับวุฒิและกรณ์สักพักก่อนก่อนจะไปเรียนหนังสือ อันที่จริงหลังจากอุบัติเหตุคราวนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอีกฝ่ายเป็นไปอย่างราบรื่นหากเทียบกับเมื่อก่อน ส่วนแม่..หล่อนยังดีเสมอต้นเสมอปลายกับวุฒิและกรณ์เท่านั้น กับหลง..คงไม่ต้องพูดถึงว่าหน้ามือกับหลังมือเป็นอย่างไร
การทำใจมาเรียนวิชาของอาจารย์พฤทธิ์ยากขึ้นก็ต่อเมื่อเขาหวนคิดไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ถูกล่ะ..หลงเผลอไผลกับความอ่อนโยนเพียงเสี้ยวหนึ่งจากอาจารย์พฤทธิ์และต้องมาผิดหวังเมื่ออีกฝ่ายประกาศอย่างชัดเจนว่ามันคือความผิดพลาด
สำหรับอาจารย์พฤทธิ์แล้วมันคงเป็นจุดด่างพร้อยในชีวิต แต่สำหรับหลงแล้วการได้สัมผัสความอ่อนโยนเพียงเสี้ยวหนึ่งจากอีกฝ่ายกลับกลายเป็นความรู้สึกลึกซึ้งที่ไม่ควรเกิดขึ้นแต่แรก
ภายในห้องเรียนยังเต็มไปด้วยนิสิตเช่นเคย ไม่ว่าจะเวลาจะผ่านไปนานเท่าใดก็ดูเหมือนว่าความนิยมของอาจารย์พฤทธิ์จะไม่ลดลงด้วย ตรงกันข้ามคนที่ไม่เข้าเรียนอยู่บ่อยๆ ก็มานั่งเรียนอย่างตั้งอกตั้งใจแทน เขาคงหนึ่งที่รู้สึกตรงกันข้ามกับคนพวกนี้ ยิ่งถึงเวลาเรียน..หลงยิ่งอยากเดินออกไปข้างนอกมากขึ้น
จริงอยู่ที่อาจารย์พฤทธิ์ไม่ค่อยเช็คชื่อนิสิตในห้อง แต่บางครั้งก็ให้ทำแบบทดสอบแทน ดูอย่างครั้งก่อนที่หลงมาช้า..อีกฝ่ายก็จัดเสียหนักจนเขาแทบกระอักเลือดตายคากระดาษ ก็อย่างว่า..โชคไม่เคยเข้าข้างหลงสักครั้ง
เด็กหนุ่มนั่งเงียบๆ อยู่หลังห้อง หลีกเลี่ยงการเผชิญกับอีกฝ่ายให้มากที่สุด กระนั้นท่วงท่าที่อาจารย์พฤทธิ์เดินเข้ามาก็น่ามองเสียยิ่งกว่าอะไร ไม่ใช่แค่หลงคนเดียว คนอื่นๆ ก็เหมือนกัน
แม้การเรียนจะต้องจดจ้องไปยังตัวหนังสือข้างหน้า ทว่าหลงก็ไม่อาจทำใจให้มองเพียงตัวเองหนังสืออย่างเดียวได้ เขารู้ว่านี่ไม่ต่างอะไรจากการกระทืบใจตัวเองซ้ำๆ ยิ่งเห็นหน้าอีกฝ่ายเขาก็ยิ่งคิดถึงเรื่องที่ถูกตอกกลับมาในวันนั้นอยู่ร่ำไป
“อาจารย์พฤทธิ์นี่พูดอะไรก็น่าฟังไปหมดเลยนะ”
หลงหันไปมองเพื่อน ใครๆ ก็ชอบของสวยของงามเป็นธรรมดา แต่สำหรับหลงแล้ว..อาจารย์พฤทธิ์ไม่ต่างอะไรจากยาขม
“อือ”
“ไม่ชอบอาจารย์หรือหลง”
“เปล่า”
เด็กหนุ่มมองไปยังอาจารย์ที่ยืนบรรยายอยู่ อีกฝ่ายยังคงพูดคุยอย่างเป็นธรรมชาติพร้อมรอยยิ้มตามมารยาทที่ทำให้ใครต่อใครใจสั่นรวมถึงหลงด้วย ต่อให้หลงพยายามตระหนักถึงหน้าที่ของตัวเองในห้องเรียน แต่ความรู้สึกบางอย่างกลับตีรวนขึ้นมาจนอยากร้องไห้เดี๋ยวนั้น
ลำคอของเขารีบแสบร้อนขึ้นมา ทว่าน้ำตาที่คล้ายจะไหลรอมร่อกลับหยุดชะงักเมื่อสายตาคมเหลือบมองขึ้นมา ไม่ว่าใครก็ไม่ต้องการแสดงด้านอ่อนแอของตัวเองให้คนอื่นเห็นโดยเฉพาะกับคนที่เพิ่งขยี้ใจเขาไปหมาดๆ
หลายคนบอกว่าชั่วโมงของอาจารย์พฤทธิ์ไวเหมือนโกหก แต่สำหรับหลงแล้วมันยาวนานเสียจนคิดว่าไม่มีทางสิ้นสุดแน่ๆ
“วันนี้ไม่น่าเบื่อเลยจริงๆ”
“อือ”
“รู้แบบนี้ตั้งใจเรียนตั้งแต่แรกดีกว่า เผื่อคะแนนสอบปลายภาคจะไม่เน่าหนอนแบบนี้อีก” ภัทรบ่นกระปอดกระแปด ปกติแล้วอีกฝ่ายหลับเกือบทุกครั้งที่อาจารย์พฤทธิ์สอนด้วยเหตุผลที่ว่าแค่ฟังชื่อวิชาก็รู้ว่าต้องหลับแน่ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้ว..ก็ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด
“คะแนนออกแล้วหรือ”
“ยังไม่ออก อาจารย์บอกถ้าออกแล้วให้เข้าไปขอดูกับอาจารย์ได้” น้ำเสียงของภัทรสดใสแม้จะอยู่ในช่วงบ่ายคล้อยก็ตาม สำหรับหลงแล้วการเผชิญหน้าแบบตัวต่อตัวไม่ต่างอะไรกับการกระโดดลงเหวลึก “อยากให้คะแนนออกเร็วๆ จัง”
“ไม่เห็นอยากรู้เลย” ส่วนหนึ่งเพราะหลงทำข้อสอบได้ไม่ค่อยดี แต่ส่วนใหญ่ก็มาจากอาจารย์พฤทธิ์มากกว่า
“ถึงจะน้อยแต่อย่างน้อยก็ได้เจออาจารย์นะ”
ภัทรยังคงพูดได้เรื่อยๆ โดยไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อย ซึ่งส่วนใหญ่ไม่เรื่องของอาจารย์พฤทธิ์ที่เจ้าตัวเพิ่งมาสนใจตอนนี้ก็เป็นเรื่องหลับในห้องเรียนที่ไม่ว่าอย่างไรก็หาทางแก้ไขไม่ได้สักที
“เราไม่เข้าเรียนวิชาของอาจารย์พฤทธิ์ทั้งอาทิตย์นี้นะ” เขาพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงชานชาลารอรถ
“ทำไม หลงไม่ชอบที่เราพูดถึงอาจารย์เยอะใช่ไหม”
“ไม่ใช่” เด็กหนุ่มหลบสายตาเพื่อน เขาหรือจะไม่ชอบพฤทธิ์ แต่เพราะความปวดร้าวเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายทำราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมันทำให้หลงอดเสียดในใจไม่ได้ ก็อย่างว่า..เขามันโง่ที่หลงใหลได้ปลื้มกับความอ่อนโยนที่อีกฝ่ายพร่ำบอกว่าเป็นแค่ความห่วงใยจากอาจารย์ถึงลูกศิษย์เท่านั้น กับคนอื่นพฤทธิ์ก็คงปฏิบัติไม่ต่างกัน
“แล้วอะไรล่ะ เมื่อก่อนเราเห็นหลงเข้าเรียนประจำ แถมยังนั่งหน้าชั้นเรียนอีกต่างหาก”
นั่นมันเมื่อก่อนที่เขาไม่สามารถหาที่นั่งข้างหลังได้ หนำซ้ำเขาไม่ได้อยากเป็นคนนั่งหน้าที่อาจารย์คอยทำหน้าดุใส่ตลอดเวลา
“เอาเป็นว่าเราไม่สะดวกใจจะเข้าเรียนก็แล้วกัน” หลงพูดสั้นๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่จอดเทียบชานชาลาแล้ว ถึงเขาจะเคยโดดเรียนบ้างเป็นครั้งคราว แต่สำหรับวิชานี้แล้ว..เขาไม่ควรโดดเรียนทั้งอาทิตย์เลยจริงๆ
หลงเคยคิดว่าความโชคร้ายที่เกิดขึ้นกับเขาอาจจะเป็นเพราะความบังเอิญ แต่เมื่อเช้านี้หลงกลับพบว่าเขาเกิดมาพร้อมความโชคร้ายต่างหาก ในสัปดาห์ที่หลงไม่เข้าเรียนวิชาของอาจารย์พฤทธิ์..อีกฝ่ายไม่เพียงบรรยายในหัวข้อสำคัญๆ เท่านั้น แต่กลับมีแบบทดสอบเพื่อ ‘เช็คชื่อนิสิต’ อีกต่างหาก แม้ว่าน้อยครั้งพฤทธิ์จะทำแบบนี้ แต่ก็ใช่ว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำ
ตอนแรกเขากังวลใจไม่น้อยที่อาจารย์พฤทธิ์ทำแบบนั้น แต่ความกังวลใจกลับเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อได้ยินจากกรณ์ว่าวันนี้พฤทธิ์พร้อมคุณเพ็ญแขจะมาเยี่ยมที่บ้าน
“วันนี้คุณป้าแขกับคุณพฤทธิ์บอกจะมาเยี่ยมที่บ้านครับคุณพ่อ”
“อ้อ..ดีเลย ไม่ได้เจอกันเสียนาน บอกให้กิ่งทำอาหารให้เยอะหน่อยแล้วกัน” วุฒิบอกสั้นๆ พลางหันมาบอกเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเช่นเคย “อยู่ด้วยกันเสียล่ะ อย่าหนีไปทำงานแบบครั้งที่แล้วนะหลง”
“ป้ากิ่งคงทำเผื่อเลี้ยงคนทั้งบ้านไปสามสี่วันแน่ๆ”
หลงนั่งเงียบๆ ทว่าในใจของเขากลับวุ่นวายไปหมด หากคุณเพ็ญแขมาคนเดียวคงไม่ทำสับสนขนาดนี้ แม้ว่าหล่อนจะทำไม่ดีกับเขาอย่างไรหลงก็ไม่เคยเก็บมาใส่ใจ ตรงกันข้ามกันอาจารย์พฤทธิ์ ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายทำไม่ดี แต่เป็นหลงต่างหากที่ทำไม่ดี ถึงการโดดเรียนจะเป็นสิทธิ์ของเขา ทว่ากับพฤทธิ์อีกฝ่ายไม่ใช่แค่อาจารย์ประจำวิชา แต่พ่วงตำแหน่งญาติห่างๆ ของเขาอีกด้วย แล้วมีหรือเจ้าตัวจะไม่รายงานให้คนอื่นรับรู้
“ผม..” เขาอ้าปากจะพูด แต่แล้วก็เงียบลงเมื่อคิดว่าข้ออ้างไม่ถูก
“มีอะไรหลง”
“ไม่มีครับ”
บ่ายวันนั้นหลงกระสับกระส่ายจนสังเกตได้ เขาพยายามนึกหาข้ออ้างที่ไม่ต้องเจอหน้ากับพฤทธิ์เพราะตัวเองก่อเรื่องไว้ แต่อันที่จริงถึงเขาจะทำมันก็ไม่ส่งผลกระทบต่ออาจารย์พฤทธิ์แม้แต่ปลายก้อย ทว่าความรู้สึกหน่วงๆ กลับตีรวนขึ้นมาคล้ายจะต้องย้ำว่าหลงก้าวพลาด
“ผมไปช่วยป้ากิ่งทำอาหารนะครับ”
“อืม”
เด็กหนุ่มเดินไปยังห้องครัว เขาเห็นป้ากิ่งทำอาหารมากกว่าปกติ ไม่ใช่แค่ปริมาณ แต่รวมถึงความหลากหลายที่เห็นอยู่บนโต๊ะด้วย ถูกล่ะ..ใครๆ ต่างก็รักและชื่นชมคุณพฤทธิ์เพราะอีกฝ่ายทั้งหล่อและเก่ง ทำให้ใครต่อใครภูมิอกภูมิใจไม่เว้นแต่คนในครอบครัว แต่รวมถึงคนที่บ้านของหลงด้วย ทว่าสำหรับหลงที่เห็นมุมต่างๆ ของพฤทธิ์กลับไม่เห็นด้วยที่จะเทิดทูนอีกฝ่ายขนาดนั้น
“เป็นอะไรคะคุณหลง ยืนขมวดคิ้วเชียว”
“ทำเยอะจะกินหมดหรือครับ” หลงถามเสียงเขียว อันที่จริงป้ากิ่งทำอาหารให้ทำกินแทบทุกวัน แต่ไม่ได้มากมายขนาดเลือกได้เท่ามื้อนี้
“อย่าเพิ่งอิจฉาคุณพฤทธิ์นะคะ ก็นานๆ ทีแกจะมา ป้าก็อยากเอาใจแกสักหน่อย”
“ไม่ได้อิจฉาครับ”
หลงอยู่ช่วยในครัวจนกระทั่งไฟในสวนด้านนอกจึงสว่างขึ้นพร้อมกับรถยนต์สีดำสนิทค่อยๆ จอดเทียบชานบ้าน นี่แหละ..ความรู้สึกที่ดิ่งไปถึงตาตุ่ม เขาพอจะรู้ว่าพฤทธิ์เป็นคนแบบไหน ยิ่งมีเรื่องด้วยแล้วอีกฝ่ายใช่ยอมง่ายๆ
สำหรับเขาแค่โดดเรียนคงไม่ใช่ปัญหาที่จะมาเอาเรื่องเอาราวกับเขา..
“คุณพฤทธิ์กับคุณแขมาแล้ว คุณหลงช่วยยกอาหารไปวางที่โต๊ะหน่อยนะคะ”
“ผมไม่อยากออกจากครัว”
“ทำไมล่ะคะ วันนี้อาจารย์อุตส่าห์มาเยี่ยมบ้าน”
ถ้าเจตนาของใครบางคนคือการเยี่ยมเยียนลูกศิษย์เขาคงไม่กังวลขนาดนี้
“ผมไม่อยากเจออาจารย์”
“ถึงไม่อยากเจอก็ปฏิเสธไม่ได้นี่คะ คุณวุฒิเธอบังคับคุณให้ร่วมโต๊ะ แล้วอีกอย่างป้าอุตส่าห์ทำอาหารขนาดนี้ คุณจะปล่อยให้เหลือหรือคะ”
หลงยืนเงียบๆ ก่อนยกอาหารใส่ถาดแล้วเดินไปยังห้องอาหาร
ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่หลงคิดเสมอไป คุณเพ็ญแขไม่ได้มาพร้อมกับอาจารย์พฤทธิ์เพียงสองคน แต่ยังพ่วงว่าที่ลูกสะใภ้มาด้วย อันที่จริงหล่อนก็ไม่ได้ทำผิดอะไรหากจะพาอาจารย์ฉลองขวัญมาแนะนำให้วุฒิรู้จัก เพราะงานวันคล้ายวันเกิดของคุณหญิงดุลยาวุฒิและกรณ์ก็ไม่ได้เข้าไปร่วมงาน กระนั้นหลงก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ที่เห็นอาจารย์ฉลองขวัญอยู่ในวงสนทนา
เด็กหนุ่มวางจานอาหารด้วยความหงุดหงิดก่อนจะเดินกลับไปห้องครัว แต่ไม่ว่าจะพยายามเลี่ยงไปทางไหน สุดท้ายแล้วความอยากรู้ก็เอาชนะให้เขายืนฟังเงียบๆ หน้าประตู
“ตอนนั้นคุณวุฒิกับกรณ์ไม่ได้ไปงาน เลยอดเห็นว่าที่ลูกสะใภ้เลยค่ะ”
ฉลองขวัญสวยโดดเด่นอย่างที่เขาคิด ถึงขนาดวุฒิเอ่ยชมย่อมไม่ธรรมดา “เหมาะสมกับคุณพฤทธิ์มาก”
“แต่งเมื่อไหร่ผมจะไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนะครับ”
หัวใจเด็กหนุ่มปวดหนึบ เขารู้ความความไม่คู่ควรเสียดแทงความรู้สึกแค่ไหน หนำซ้ำ..คนที่ผิดไม่ใช่อาจารย์ฉลองขวัญ แต่เป็นเขาที่ไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควรถึงได้กล้าคาดหวังจากอาจารย์พฤทธิ์
ถูกล่ะ..เขาก็แค่เด็กโง่ๆ ที่ตกหลุมรักผู้ชายคนหนึ่ง..
ยิ่งฟังก็ยิ่งปวดใจ หลงจึงไม่รีรอจะเดินกลับเข้าห้องครัวก่อนจะยกอาหารมาวางบนโต๊ะจนเสร็จ ถึงหน้าที่นี้ไม่ใช่ของเขา แต่จะให้หลงนั่งร่วมสนทนาให้ห้องรับแขกก็กะไรอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาที่เป็น ‘คนนอก’
อันที่จริงอาหารค่ำมื้อนี้ควรจะเป็นมื้อที่มีความสุขมากกว่า ทว่าสำหรับหลงแล้วกลับไม่ต่างอะไรจากอาหารมื้อสุดท้ายของเขาเมื่อวุฒิเริ่มต้นพูด
“คุณพฤทธิ์หลงตั้งใจเรียนหรือเปล่า” วุฒิพูดขึ้นทันทีที่นึกขึ้นได้ เขาไม่เคยถามเรื่องการเรียนจากหลง แต่อยากรู้จากปากคนอื่นมากกว่า
“ผมไม่ทันสังเกตว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจครับ”
“นิสิตในห้องเยอะมากใช่ไหม อาไม่แปลกใจถ้าจะไม่เห็นหลง”
หลงรู้ตัวดีว่าเขาทำอะไรลงไปบ้างในช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ขาดเรียน จริงอยู่เขาไปมหาวิทยาลัยทุกวัน เข้าเรียนวิชาอื่นและส่งงานครบทุกอย่างยกเว้นวิชาของพฤทธิ์วิชาเดียว ถึงเขาจะไม่ได้เข้าเรียน แต่ใช่จะละเลยงานที่สั่ง
“ประมาณนั้นครับ” พฤทธิ์ยิ้มบางๆ ทว่าหลงกลับรู้ดีว่ามันไม่ใช่ยิ้มตามมารยาทอย่างที่หลายๆ คนคิด แต่เป็นยิ้มที่พร้อมเชือดเฉือนอริอย่างไม่มีชิ้นดี
“หลงตั้งใจเรียนหรือเปล่า” วุฒิหันมาถามเขาบ้าง
“ครับ” หลงตอบสั้นๆ วิชาอื่นเขาไม่เคยโดนเรียนและตั้งใจเรียนอย่างที่ตอบจริงๆ แต่สำหรับวิชาของอาจารย์พฤทธิ์แล้วหลงยอมรับว่าเขาก็แค่หายไปหนึ่งอาทิตย์เพราะไม่อยากเห็นหน้าคนสอนก็เท่านั้น
“ตั้งใจเรียนล่ะ โตมาจะได้มีอนาคตดีๆ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าก่อนบทสนทนาจะเป็นเรื่องอื่น ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของพฤทธิ์และฉลองขวัญมากกว่า อันที่จริงหลงควรจะรู้สึกยินดีที่อีกฝ่ายแต่งงานเสียที แต่เขาก็ทำได้แค่นั่งเงียบๆ แล้วขมวดคิ้วเท่านั้น
เสียงรถจอดบริเวณชานบ้านดึงความสนใจไปจนหมด ไม่นานนักแม่ของหลงก็เดินออกมาจากรถสปอร์ตคันใหม่ที่เจ้าตัวเพิ่งขอจากคุณวุฒิ
“คุณวุฒิ ลดากลับมาแล้วค่ะ” หล่อนเดินเข้ามาพร้อมกลิ่นเหล้าหึ่ง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหล่อนคงไปเที่ยวกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้าอีกตามเคย
“ทำไมกลิ่นเหล้าหึ่งแบบนี้”
“ขอโทษนะคะ ลดาแค่เพลินไปหน่อย” ลดากอดคอสามีที่นั่งรับประทานอาหารอยู่หัวโต๊ะอย่างไม่เกรงกลัว จริงอยู่หล่อนไม่มีอะไรต้องกลัว แต่สายตาเหยียดหยามจากคุณเพ็ญแขก็ทำให้หลงยอกใจไม่น้อย ถึงไม่โดนกับตัว แต่อย่างน้อยหล่อนก็เป็นแม่ของเขา
“ไปนอนเถอะ แล้วค่อยคุยกัน”
ป้ากิ่งดึงหล่อนออกอย่างแรง หลงรู้ว่าป้าไม่ชอบแม่ของเขาและคอยพร่ำบอกว่าหล่อนเป็นผู้หญิงไม่ดี ถึงหลงจะเห็นด้วยอย่างไร ทว่าก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าหล่อนเป็นแม่ของเขา
“คุณวุฒิไปขุดผู้หญิงแบบนี้จากไหนคะ”
“เอาน่า หล่อนแค่เมา ปกติไม่เคยทำเสียเรื่องแบบนี้หรอก”
“จะเมาก็ควรให้เกียรติกันนะคะ แบบนี้เหมือนไม่ได้รับการอบรมเลยค่ะ” ถ้าเทียบกับภรรยาเก่าของวุฒิแล้ว ผู้หญิงที่ชื่อลดาไม่ต่างอะไรจากมดปลวกตามซอกดิน หนำซ้ำ..หล่อนไม่ได้มาตัวคนเดียว แต่ยังเอาเด็กหนุ่มไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้ามาอยู่ในบ้านอีกด้วย
“ผมจะจัดการให้นะครับคุณแข” วุฒิบอกสั้นๆ เป็นการตัดบทสนทนาเสียดื้อๆ
หลังจากมื้อค่ำจบลงพวกเขาก็ยังไปคุยกันต่อตามประสาญาติที่ห้องรับแขก ส่วนอาจารย์พฤทธิ์ก็ขอตัวไปห้องซ้อมดนตรีที่อีกฝ่ายเคยสอนหลงเล่นเปียโน กระนั้นหลงก็ไม่อยากพลาดโอกาสคุยกับอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มแอบมองจากข้างนอก เห็นพฤทธิ์กำลังเล่นเปียโนด้วยท่าทางสบายก่อนเจ้าตัวจะหยุดแล้วหันมาทางเขา “มีอะไรครับ”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อถูกจับได้ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เดินเข้ามาในห้อง “ผม..”
พฤทธิ์มองหลงเงียบๆ
“ผมโดดเรียนวิชาของคุณ”
“ผมทราบแล้ว” พฤทธิ์ตอบเรียบๆ เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่เข้าเรียน กระนั้นก็ไม่คิดว่าเป็นปัญหาของตัวเอง เพราะอย่างไรผลเสียก็ย่อมตกกระทบต่อนิสิตไม่ใช่อาจารย์ ส่วนพฤทธิ์ก็แค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็เท่านั้น แต่อันที่จริง..น้อยคนจะโดดวิชาของเขาถ้าไม่จำเป็น การกระทำของหลงจึงไม่ต่างจากการฉีกหน้า แม้พฤทธิ์อยากโกรธมากแค่ไหน แต่เขาไม่อยากให้หลงมามีอิทธิพลต่อตัวเองมากกว่าเกินไปก็เท่านั้น
“ผมอยากขอบคุณที่คุณไม่บอกคุณวุฒิเรื่องนั้น”
“นิสิตหลายคนเพิ่งจะก้าวเข้ารั้วมหาวิทยาลัย ความรับผิดชอบมากขึ้นเป็นธรรมดา ไม่ต้องแปลกใจถ้าจะถูกตำหนิน้อยลงเพราผมเชื่อว่าคุณมีวุฒิภาวะพอ” อีกฝ่ายยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
รอยยิ้มของพฤทธิ์ไม่ต่างจากหนามทิ่มใจ อย่างอีกฝ่ายหรืออยากจะช่วยเหลือเขาจากใจจริง ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดตอกหน้าเขาจนหงายหลังแบบนี้หรอก!
_____________________________________
หายไปนานเกือบเดือนอีกแล้ววว หลังจากกลับบ้านไปก็ไม่ได้เขียนอะไรต่ออีกเลย แต่เข้ามาอ่านคอมเม้นท์อยู่บ่อยๆ นะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มาก อย่าเพิ่งหมั่นไส้อาจารย์พฤทธิ์ของคนเขียนนะคะ อาจารย์เป็นคนดีและเหมาะสมจะเป็นพระเอกมากๆ ค่ะ :mew1: ตอนหน้าจะมาให้เร็วกกว่าเดิม
Fan Page: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 01-06-2015 18:28:38
เรื่องนี้คนที่ใจร้ายที่สุดก็พฤทธิ์นั่นล่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 01-06-2015 18:40:55
คุณพฤทธิ์ใจร้าย
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 01-06-2015 18:48:08
ฮือ สงสารหลงอ่ะ ดูไม่มีความสุขอะไรเลย
เริ่มหัวข้อโดย: thelittlemaster ที่ 01-06-2015 18:48:33
ไม่ชอบฉลองขวัญมาก เอาเธอออกไป :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 01-06-2015 18:53:05
เริ่มหัวข้อโดย: whitefang ที่ 01-06-2015 18:54:23
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 01-06-2015 18:59:03
เปลี่ยนพระเอกทันมั้ยค้าาาาา ไม่วั้นก็ขอให้อาจารย์พฤทธิ์มีคู่แข่งบ้างไรบ้าง คนอย่างหลงควรเจอคนมาเอาอกเอาใจให้มากกว่านี้ การที่อาจารย์มาเย็นชาใส่ และยังแกะตัวรุงรังอย่างฉลองขวัญไม่ค่อยจะออก ชีวิตจะรันทดไปไหนคะน้องหลง น่าสงสารจริงๆ ดูเจียมเนื้อเจียมตัวตลอดเรื่อง ขอตัวกระตุ้นความแซ่บด่วนค่ะ 555
+100000000 ครั้งเลยค่ะ อยากได้แบบนี้ด้วยคน
เริ่มหัวข้อโดย: Pamaipraewa ที่ 01-06-2015 19:02:45
อ่านไปยังหาทางรอดจากยัยฉลองขวัญไม่ได้เลย สงสัยต้องหนีตามกันแล้วมั้งเนี่ย555
รออ่านต่อค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 01-06-2015 19:03:59
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 01-06-2015 19:34:31
ส่วนหลงเอง ก็หักห้ามใจเถอะ อย่าไปอยากคุยกับคนแบบนี้อีกเลย ทำยังไง ตอนนี้ก็ชอบอาจารย์ไม่ลงจริงๆนะคะคนเขียน :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: Pippin_Fujoshi ที่ 01-06-2015 20:26:28
ยังพยายามจะเชื่อว่าคุณพฤทธิ์ดี แต่ตอนนี้ไม่ไหวนะ น่าตบมากกกกกกกกกกกกกก กรี๊ด!
แล้วถ้าไม่รัก ไม่อะไรกับเขา แล้วจะไปฟหกดด้วยทำไม ไม่ค่อยเข้าใจอาจารย์ เหมือนทำร้ายผู้หญิงอ่ะ สรุปฉลองขวัญนางมีค่าแค่นี้เหรอคะ คือคุณพฤทธิ์นี่เป็นผู้ชายที่ใจร้ายมากเลยนะ
สงสารก็แต่น้องหลง อยากดึงน้องมากอดมาก ผู้ใหญ่มันใจร้ายก็อย่าไปสนใจเลยลูก น้องหลงควรมีคนอื่นเข้ามาในชีวิตบ้าง
นี่หมั่นไส้อาจารย์แรงงงง :katai1:
แบบตอนนี้เข้าเล้าเป็ดทุกวันเพราะซ่อนรัก มาต่อเร็วๆ นะคะ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 01-06-2015 21:15:16
ผช อย่างพฤทธิ์ นี่แย่นะ ไม่ว่าเจ้แกหรอกที่จะจับไม่ปล่อยน่ะ ก็รู้จักกันมาเป็นสิบปี มีอะไรกันมาตั้งนาน ไม่ผลักไล่ไสส่งให้ชัดเจน ยิ่งได้เปิดตัวกับที่บ้าน เขาชอบอีก นี่ยิ่งแล้วใหญ่ ใครๆก็ต้องคิดว่าตัวเองมีหวังทั้งนั้น สรุป ผช ไม่ชัดเจน ผูกเรื่องขึ้นมามัดตัวเองแท้ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Fujung ที่ 01-06-2015 22:00:22
เริ่มหัวข้อโดย: naumi ที่ 01-06-2015 22:02:22
เริ่มหัวข้อโดย: ROCKLOBSTER ที่ 01-06-2015 22:29:03
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 01-06-2015 23:14:25
-------------------------------------------------------
เคยอ่านจนจนลืมอะ 5555 บวกเป็ดทุกตอน คริคริ
เริ่มหัวข้อโดย: ammie_mn ที่ 01-06-2015 23:39:17
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 02-06-2015 00:31:03
แบบที่ใน fb บอกจริงๆ
เรื่องนี้คนที่ใจร้ายที่สุดก็พฤทธิ์นั่นล่ะ
อ.ใจร้ายจริงๆ ค่ะ แต่มีส่วนที่ใจดีอยู่เหมือนกัน ขอบคุณค่ะ ^_^
สงสารหลงอีกแล้ว
คุณพฤทธิ์ใจร้าย
อาจารย์ก็น่าสงสารนะคะ ทำตามใจตัวเองไม่ได้ :ling1:
คุณพฤทธิ์ :katai1:
ฮือ สงสารหลงอ่ะ ดูไม่มีความสุขอะไรเลย
ความสุขอยู่ไม่ไกลค่ะ ^_^
อ่านแล้วหน่วงดีจริงๆ
ไม่ชอบฉลองขวัญมาก เอาเธอออกไป :katai1:
เอาออกไปไม่ได้ค่ะ TwT เธอเป็นคนที่อาจจะไม่ดี แต่ก็มีดีบ้าง (ยังไม่ถึงเวลา)
เปลี่ยนพระเอกทันมั้ยค้าาาาา ไม่วั้นก็ขอให้อาจารย์พฤทธิ์มีคู่แข่งบ้างไรบ้าง คนอย่างหลงควรเจอคนมาเอาอกเอาใจให้มากกว่านี้ การที่อาจารย์มาเย็นชาใส่ และยังแกะตัวรุงรังอย่างฉลองขวัญไม่ค่อยจะออก ชีวิตจะรันทดไปไหนคะน้องหลง น่าสงสารจริงๆ ดูเจียมเนื้อเจียมตัวตลอดเรื่อง ขอตัวกระตุ้นความแซ่บด่วนค่ะ 555
เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมากค่ะ แต่จะหาใครมาแซบด้วยดี ฮ่าๆ ขอบคุณค่ะ
โอยยย หน่วงงงง หลงเอ๊ยยย มาให้ป้ากอดมา
ระวังสายตาอาจารย์ด้วยนะคะ
เปลี่ยนพระเอกทันมั้ยค้าาาาา ไม่วั้นก็ขอให้อาจารย์พฤทธิ์มีคู่แข่งบ้างไรบ้าง คนอย่างหลงควรเจอคนมาเอาอกเอาใจให้มากกว่านี้ การที่อาจารย์มาเย็นชาใส่ และยังแกะตัวรุงรังอย่างฉลองขวัญไม่ค่อยจะออก ชีวิตจะรันทดไปไหนคะน้องหลง น่าสงสารจริงๆ ดูเจียมเนื้อเจียมตัวตลอดเรื่อง ขอตัวกระตุ้นความแซ่บด่วนค่ะ 555
+100000000 ครั้งเลยค่ะ อยากได้แบบนี้ด้วยคน
ยังไม่ถึงเวลาค่า แต่ก็ทำให้ใครบางคนช้ำใจไม่น้อยเลย
อาจารย์ใจร้ายมากจริงๆ เหมือนจูบตอนที่แล้วไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์คืบหน้าเลย :ling1:
อ่านไปยังหาทางรอดจากยัยฉลองขวัญไม่ได้เลย สงสัยต้องหนีตามกันแล้วมั้งเนี่ย555
รออ่านต่อค่าาาาา
ปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้อ.ไม่สนต่อความสัมพันธ์หรือตัดไฟแต่ต้นลมเยอะค่ะ ตอนนี้คนเขียนกำลังเร่งปั่นอยู่ ติดตามตอนต่อไปนะคะ
เราปลื้มคุณพฤษท์มากกกก
ฮ่าๆ อาจจะมีนัยสำคัญแฝงอยู่
บางทีอาจจะต้องใช้บุคคลที่สาม มากระตุ้นอาจารย์พฤทธิ์บ้างสินะ จะได้เลิิกใจร้ายกับหลงเสียที :katai1:
ส่วนหลงเอง ก็หักห้ามใจเถอะ อย่าไปอยากคุยกับคนแบบนี้อีกเลย ทำยังไง ตอนนี้ก็ชอบอาจารย์ไม่ลงจริงๆนะคะคนเขียน :m31:
อาจารย์กับคนอื่นอาจจะเป็นที่ชืนชอนเพราะหน้าที่การงานและการวางตัว แต่ที่แสดงกับหลงนี่คงไม่มีใครชอบแน่ๆ :katai1:
คุณพฤทธิ์นี่ยังไง เป็นผู้ใหญ่ซะเปล่า คนเริ่มก่อนก็ตัวเองแท้ๆ พระเอกจริงป่ะเนี่ย ฮึ่ยยยยย :katai4:
ยังพยายามจะเชื่อว่าคุณพฤทธิ์ดี แต่ตอนนี้ไม่ไหวนะ น่าตบมากกกกกกกกกกกกกก กรี๊ด!
แล้วถ้าไม่รัก ไม่อะไรกับเขา แล้วจะไปฟหกดด้วยทำไม ไม่ค่อยเข้าใจอาจารย์ เหมือนทำร้ายผู้หญิงอ่ะ สรุปฉลองขวัญนางมีค่าแค่นี้เหรอคะ คือคุณพฤทธิ์นี่เป็นผู้ชายที่ใจร้ายมากเลยนะ
สงสารก็แต่น้องหลง อยากดึงน้องมากอดมาก ผู้ใหญ่มันใจร้ายก็อย่าไปสนใจเลยลูก น้องหลงควรมีคนอื่นเข้ามาในชีวิตบ้าง
นี่หมั่นไส้อาจารย์แรงงงง :katai1:
แบบตอนนี้เข้าเล้าเป็ดทุกวันเพราะซ่อนรัก มาต่อเร็วๆ นะคะ :hao5:
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^_^ ถ้าอาจารย์ไม่รู้สึกอะไรก็ไม่ต้องไปยุ่งจริงๆ ค่ะ แต่นี่อาจารย์เขามีอะไรซ่อนอยู่ในใจน้อถึงได้ไปวุ่นวายกับเขาเนี่ย
ชอบน้องหลง มืดมนได้ใจจริงๆ ชีวิตอาภัพดันไปสนใจผู้ชายอย่างพฤทธิ์ ที่มีคอยแต่จะส่งสายตาเย็นชา ระอา แถมยังมาอ่อย แอบจูบ แต่ไม่ได้คิดจะสานต่ออะไร ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ หูยยย ดวงราหูอมหัวมาเกิดจริงๆหลงเอ๊ยยย ตัวเองก็ไม่มีความมั่นใจอะไรซักอย่างอยู่แล้ว แม่ก็พึ่งไม่ได้ วุฒิ กรณ์ บางอย่างก็ไม่กล้าพูดปรึกษาด้วย เพื่อนภัทรก็ไม่ได้สนิทอะไรมาก แถมว่าที่แฟนก็เย็นชาดูจะปกป้องน้องจากภัยแม่ ยาย ไม่ไหว น้องหลงคงจะเจ็บช้ำสะบักสะบอมทีเดียวกว่าจะได้เจอความสุข
ผช อย่างพฤทธิ์ นี่แย่นะ ไม่ว่าเจ้แกหรอกที่จะจับไม่ปล่อยน่ะ ก็รู้จักกันมาเป็นสิบปี มีอะไรกันมาตั้งนาน ไม่ผลักไล่ไสส่งให้ชัดเจน ยิ่งได้เปิดตัวกับที่บ้าน เขาชอบอีก นี่ยิ่งแล้วใหญ่ ใครๆก็ต้องคิดว่าตัวเองมีหวังทั้งนั้น สรุป ผช ไม่ชัดเจน ผูกเรื่องขึ้นมามัดตัวเองแท้ๆ
ขอบคุณค่ะ สำหรับอาจารย์พฤทธิ์แล้วไม่ใช่แค่อยากทำ แต่มีปัจจัยอื่นๆ ที่ทำไม่ได้ด้วยค่ะ สงสัยต้องเพิ่มบทเรียนให้อ. เร็วๆ นี้แล้ว ^_^
อ่านแล้วแบบเพลงขัดใจลอยมา :katai5: หลงก็คือคนที่กำลังจมน้ำต้องการขอนไม้พักพิง ระวังเถอะคุณพฤทธิ์เล่นตัวมากๆ หลงจะเจอคนใหม่แล้วไขว้เขว :katai1: ไม่อยากจะคิดเลยว่าเดี้ยนจะสะใจแค่ไหน ฮึๆ :katai3: :katai3: :katai3:
กำลังหาขอนไม้ให้หลงเลยค่ะ แต่คิดว่าน่าจะพอมีบ้างแล้ว ขอบคุณค่ะ
ตามเค้าอยู่ต้อยๆอยู่ได้ โดนตอกหน้าหงายไปทีนึงละ ยอมเสียการเรียนหลบเรียนมาเป็นอาทิตย์ สุดท้ายกลับมาเสนอหน้าเจอเค้าเพื่อบอกว่าขอบคุณทั้งที่เค้าก็ไม่ได้ฟ้อง ไม่ได้ทวงบุญคุณไรด้วย เพื่อ???? งงกับหลงว่ะ สรุปเมิงจะเอายังไง ศักดิ์ศรีน่ะมีไหม จะเล่นตัวก็เล่นไม่สุดแบบนี้ก็อยู่ให้เค้าดูถูกไปสิ เข้าหาเค้าท่าเดียวแบบนี้ คิดว่ามีค่าหรอ งง!!!!
ใจเย็นๆ ค่ะ คนกำลังหลงกำลังรักยังไม่ค่อยมีสติ อยากให้หลงมีสติมากกว่านี้เหมือนกัน ขอบคุณค่ะ
:katai1: :m16: :angry2: :z3: :เฮ้อ:
ติดตามตอนต่อไปนะคะ ~
หน่วงสุดๆ มาต่อบ่อยๆนะ รักเรื่องนี้ กอดดดด
-------------------------------------------------------
เคยอ่านจนจนลืมอะ 5555 บวกเป็ดทุกตอน คริคริ
ขอบคุณมากค่ะ ติดตามต่อไปด้วยนะคะ
เอาจริงๆตอนแรกก็เชียร์พระเอกนะถึงจะดูเย็นชาไปบ้าง แต่พอมาเรื่อยๆเริ่มรู้สึกว่าเฮ้ยมันไม่ใช่อ่ะไม่ได้ทำร้ายร่างกายแต่จิตใจยับเยินมาก คิดๆแล้วนังฉลองมาก่อนหลงนะอย่าให้หลงไปยุ่งกับคนมีเจ้าของเลยถึงจะยังไม่แต่งแต่ก็เหมือนแต่งไปแล้วกรายๆ มันบาปนะไปยุ่งกับคนมีเจ้าของ ฉะนั้นหลงต้องหาเป้าหมายใหม่นะจ๊ะดีต่อตนเองและรอบข้างเป็นที่สุด :bye2:
ขอบคุณมากค่ะ ^_^ หลงต้องใช้เวลานิดหน่อยที่จะลืมอาจารย์พฤทธิ์ ติดตามตอนหน้าด้วยนะคะ กำลังจะเริ่มเขียนค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ ตอนนี้คงขัดใจไม่น้อยกับอาจารย์พฤทธิ์ อยากให้ติดตามตอนหน้า เพราะอยากให้เห็นมุมอื่นๆ ของอาจารย์กับของหลงด้วยค่ะ คนอื่นๆ ก็มีเหมือนกันอย่างวุฒิกับแม่ของหลงที่หลายคนสงสัยว่าทำไมต้องเก็บผู้หญิงคนนี้ไว้ อยากใบ้นิดหน่อยว่ามันเกี่ยวกับข้องกับจรรยาบรรณวิชาชีพด้วย ส่วนน้องหลงนี่คงมืดมนไปอีกนานหน่อย คงต้องใช้เวลาสักนิดหน่อยนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ตอนนี้กระแทกใจคนเขียนมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 02-06-2015 02:04:05
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 02-06-2015 02:09:39
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 02-06-2015 02:46:11
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 02-06-2015 04:13:41
เริ่มหัวข้อโดย: aimjungna ที่ 02-06-2015 06:19:51
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 02-06-2015 06:45:15
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 02-06-2015 06:52:42
ปวดจิตปวดใจมาก T T
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 02-06-2015 08:48:12
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 02-06-2015 15:28:24
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 02-06-2015 15:29:37
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 02-06-2015 16:35:37
เริ่มหัวข้อโดย: karmdodcom ที่ 02-06-2015 20:02:57
หมั่นไส้ ใจร้ายมากพฤทธิ์
ลองให้ 'หายไป' ก่อนแล้วค่อยรู้ตัวว่าหลงสำคัญนะ
//โบกธง อยากเห็นพฤทธิ์ทุรนทุราย
ไม่ค่อยชอบคุณแข...พฤทธิ์ก็ตามใจแม่มากไปเพื่อ??
อยากให้คุณวุฒิรู้เรื่องว่าตอนงานเลี้ยง หลงโดนอะไรมากบ้าง คืออยากรู้ว่าคุณวุฒิจะทำยังไงต่อ
ส่วนนาง...ตามจ้อง จอง ไม่เลิกรา...หยุดเนอะ ไม่หนุดก็อยาดให้หน้าแหกหนักๆกลับไปสักที จะได้หยุด
ส่วนหลง ไม่ควรโดดเรียน ค่ะ อีกอย่าง มีอะไรก็พูดบ้างก็ได้ เก็บไว้คนเดียวเดี๋ยวตัวระเบิดนะ ใส่ใจเรียนให้มากกว่านี้ เอาอนาคตดีๆมาตอกหน้าม
//หาคนที่ดีกว่าพฤทธิ์มาตอกหน้าเช่นกัน...หมั่นไส้ตั้งแต่ต้นเรื่อง
เรื่องของเรื่องคือ ไม่อยากให้หลงยอม ไม่ว่าจะยอมเรื่องอะไรก็ตาม
(เข้าใจส่าบางเรื่องต้องยอม แต่ถ้าถึงขนาดกดตอนที่7 ก็ไม่น่ายอมค่ะ ไม่ว่จะเห็นแก่หน้าคุณวุฒิก็ตาม...เราเชิ่อว่าคุณวุฒิเขาก็ไม่ได้อยากให้หลงโดรแบบนี้ค่ะ)
แอบอยากให้สองครอบครัวมองหน้ากันไม่ติด
(สาเหตุเดิมค่ะ หมั่นไส้ 5555)
ยังไงก็ตาม...คุณวุฒิจะคว้าใครมาเป็นภรรยา คนนอกก็ไม่มีสิทธิมายุ่ง ถึงตะสนิทกันแค่ไหนก็ตามนี่
/ไม่ได้เข้าข้างลดา แต่ไม่ชอบคุณแขจริงๆ
สุดท้าย รอ นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: DLuciFer ที่ 02-06-2015 20:20:03
เริ่มหัวข้อโดย: bowtotay ที่ 02-06-2015 20:39:42
คุณใจร้ายมาก เปลี่ยนพระเอกทันไหม
น้องหลงก็ยังคงมืดมน น่าสงสารมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 02-06-2015 20:44:41
เริ่มหัวข้อโดย: bebe ที่ 03-06-2015 02:46:49
เริ่มหัวข้อโดย: ~ณิมมานรฎี~ ที่ 03-06-2015 20:11:36
เริ่มหัวข้อโดย: poterdow ที่ 03-06-2015 22:37:45
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 27-06-2015 17:40:13
ซ่อนรัก
บทที่ ๙
บทที่ ๙
พฤทธิ์เหลือบตามองกระจกพลางขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ความรู้สึกบางอย่างน่ากลัวเสียยิ่งกว่าความรู้สึกผิดที่เผลอพูดจาไม่ดีกับใครบางคนไป อันที่จริงก็สมควรอยู่หรอกที่เด็กคนนั้นจะโดนตำหนิเสียบาง แต่สำหรับพฤทธิ์แล้วเขารู้ดีนั่นไม่เป็นเพียงการตำหนิ แต่ยังเจือด้วยอารมณ์ขุ่นข้องหมองใจ
เขายังจำได้ดีตอนที่เด็กหนุ่มยืนเม้มปากน้ำตาคลอต่อหน้าเขา แม้อยากยกมือขึ้นแตะไหล่หลง แต่สุดท้ายพฤทธิ์ก็ทำได้เพียงยืนนิ่งๆ แล้วมองอีกฝ่ายเดินจากไปเงียบๆ เช่นกัน
หลังจากวันนั้นพฤทธิ์ก็จำไม่ได้แล้วว่าคิดถึงเด็กหนุ่มครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
การตื่นตอนนอนในเช้าวันนี้ไม่เพียงไม่สดใส แต่พ่วงอารมณ์ขุ่นมัวราวกับตะกอนที่ถูกกวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรื่องของหลงอาจจะกระทบชีวิตของเขาเพียงส่วนหนึ่ง ทว่าเรื่องการหมั้นที่เพ็ญแขพูดถึงเมื่อหลายวันก่อนกลับกระทบชีวิตของเขาเกือบครึ่งหนึ่ง
บ่อยครั้งที่พฤทธิ์อยากต่อต้าน แต่สุดท้ายก็ตกคำรับเงียบๆ เหมือนสมัยเรียนไม่ผิดเพี้ยน
เขาเคยฝันว่าอยากเป็นศิลปินและวาดรูปเรื่อยๆ สุดท้ายก็อย่างที่เห็น..เขาเป็นอาจารย์ที่ชีวิตวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จบ เพียงเพราะเพ็ญแขขอให้พฤทธิ์เรียนในสิ่งที่เหมาะสมกับความสามารถของตัวเอง
พฤทธิ์คิดว่าแม่อาจจะต้องการเห็นเขาได้ดิบได้ดีก็เท่านั้น แต่ความเป็นจริงความหวังของหล่อนไม่เพียงแค่เรื่องการเรียน แต่รวมเรื่องส่วนตัวที่พฤทธิ์เคยย้ำนักย้ำหนาว่าขอเพียงเรื่องเดียวที่ไม่ให้หล่อนจัดการ ทว่าคนเป็นแม่มีหรือจะยั้งใจได้ง่ายๆ
หล่อนไม่ใช่คนธรรมดาที่ยอมรับว่าลูกชายเพียงคนเดียวจะครองโสดจนกระทั่งอายุเกือบสามสิบ เขารู้ดีและพยายามต่อต้านอยู่หลายครั้ง ทว่ามันก็วนเข้าวงจรเดิมๆ พฤทธิ์ไม่อาจทำให้หล่อนเสียใจพอๆ กับที่หล่อนไม่อาจปล่อยให้เขาเป็นอิสระได้
หัวใจจึงมีหน้าที่เต้นเป็นจังหวะเพียงอย่างเดียว..
บ้านปูนสองชั้นขนาดกะทัดรัด มีบริเวณด้านหน้าเป็นสวนแบบอังกฤษจัดขึ้นใหม่เมื่อหลายเดือนก่อน ดอกไม้ขนาดจิ๋วสีขาวและม่วงแซมใบสีเขียวเป็นหย่อมๆ บานพร้อมพรั่งอย่างน่าเอ็นดู แต่คนมองกลับมองด้วยความเฉยชาผิดปกติ
“คุณพฤทธิ์มาแต่เช้า แม่ยังให้คนเตรียมอาหารไม่เสร็จเลยค่ะ”
พฤทธิ์ยกมือไหว้หล่อน “ตอนเช้ารถไม่ค่อยคิดครับ”
อันที่จริงแล้วเขาหลับตาไม่ลงตลอดทั้งคืน ส่วนหนึ่งเพราะใครบางคนอยู่ในความทรงจำที่ชวนให้เสียดใจอยู่ลึกๆ และบางส่วนก็มาจากเพ็ญแขที่ยืนยิ้มน้อยๆ ตรงหน้าเขา
หล่อนเบิกบานขนาดนี้มีหรือเขาจะอ้าปากพูดเรื่องไม่อยากแต่งงาน
“กินข้าวก่อนแล้วค่อยคุยกันนะคะ”
“ผมมีประชุมวันนี้ คุณแขมีเรื่องอะไรเปล่าครับ”
เขากุมมือหล่อนแล้วพาเข้าไปนั่งในห้องรับแขก
“คุณพฤทธิ์ยังจำที่แม่พูดเรื่องงานหมั้นได้ไหมคะ”
“จำได้ครับ” พฤทธิ์ตอบรับเสียงเบาหวิว
“สมัยนี้เขาไม่นิยมหมั้นกันเท่าไหร่ แต่แม่อยากให้คุณพฤทธิ์จัดงานหมั้นเหมือนสมัยคุณยายค่ะ”
พฤทธิ์หลุบตามองพื้นพรมสีเข้ม เขาเคยคิดว่าการแต่งงานไม่ได้เกิดขึ้นในเร็ววันย่อมมีทางจัดการแก้ไขได้ไม่ยาก แต่เมื่อเป็นงานหมั้นก็แปลได้ไม่ยากว่าเพ็ญแขต้องการสัญญาจากเขา
“เรื่องแต่งงานผมทำให้คุณแม่ได้ไม่มีปัญหา แต่งานหมั้นมันไม่จำเป็นหรอกครับ”
“คุณพฤทธิ์มีคนอื่นหรือคะ”
“ไม่มีครับ แต่ผมไม่เห็นว่าจำเป็นต้องเสียเวลาเพราะเรื่องแค่นั้น”
เพ็ญแขมองเขาด้วยแววตาผิดหวังไม่น้อย
หากพูดถึงนิสัยของอาจารย์พฤทธิ์ หลายคนทราบดีว่าพฤทธิ์จริงจังกับการทำงานแค่ไหนและไม่เคยให้ข้อผิดพลาดเกิดขึ้นทั้งกับตัวเองและคนอื่น หนำซ้ำเจ้าตัวยังไม่เคยอ่อนข้อให้ใครเพียงเพราะความสงสาร ทว่ามีไม่กี่เรื่องที่พฤทธิ์ยอมลงให้ง่ายๆ อย่างเรื่องเพ็ญแข
หล่อนเป็นคนเลี้ยงดูเขามาและเขาไม่กล้าจะทำให้หล่อนมองเขาด้วยความผิดหวังซ้ำสอง
หลายๆ ครั้งที่เขาอยากมีอิสระแบบเด็กคนอื่น ไม่ใช่กลับมาถึงจากโรงเรียนและเรียนพิเศษจากอาจารย์ที่คุณแม่จ้างมาจนดึกดื่นและกว่าจะได้ทำงานอดิเรกที่ชอบก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงให้ยกพู่กันขีดเขียนแล้ว
อันที่จริงเขาเคยปฏิเสธคุณแม่ได้เพียงครั้งเดียวคือไม่ขอเรียนว่ายน้ำและไม่ขอเรียนดนตรีเพิ่ม แต่เรื่องนั้นก็เล็กน้อยหากเทียบกับปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นในชีวิต
ส่วนหนึ่งที่ทำให้ปัญหาคาราคาซังมาจนถึงทุกวันเพราะความสนุกของพฤทธิ์ แม้เขาจะเป็นคนจริงจังและไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสียอย่างที่คนอื่นเข้าใจ แต่ลึกๆ แล้วมนุษย์ทุกคนย่อมมีจุดบอดในหัวใจในเรื่องที่แตกต่างกัน สำหรับเขาความสัมพันธ์หลายสิบปีระหว่างตัวเองและฉลองขวัญก็ไม่ต่างอะไรจากหยดหมึกสีดำที่กระจายวงกลางบนผ้าสีขาว
หากวันนั้นเขากับหล่อนไม่ตกลงกันว่าจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคงไม่ถลำลึกและยังรักษามิตรภาพอันยาวนานไว้เช่นเดิม ทว่าเมื่ออีกฝ่ายไม่ทำตามสัญญา..สิบกว่าปีที่ผ่านมาจึงไม่มีค่าหากเทียบกับอิสระที่เคยเป็นของเขา
พฤทธิ์นั่งอยู่ภายในรถร่วมชั่วโมงหลังออกจากบ้านไม่ถึงยี่สิบนาที ดวงตาสีเข้มจดจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถือด้วยความหงุดหงิดระคนอึดอัด
‘ฉลองขวัญ’ คงกลายเป็นชื่อต้องห้ามของเขาในไม่ช้า แต่พฤทธิ์หรือจะมีทางเลือกอื่นนอกเสียจากต่อสายหาหล่อน
ปลายสายยังคงเงียบงัน ก่อนน้ำเสียงหวานจะดัง ‘พฤทธิ์หรือ’
“ใช่” เขาถอนหายใจระงับความโกรธที่เริ่มสุมอกอีกครั้ง อันที่จริงพฤทธิ์ควรโกรธตัวเองมากกว่าโกรธคนอื่น ไม่ใช่เขาหรอกหรือที่เริ่มความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดแบบนี้ “ว่างหรือเปล่า”
‘ว่างสิ’
“รบกวนออกมาซื้อแหวนหมั้นกับผมตอนนี้”
ฉลองขวัญเงียบ หากเขาเดาไม่ผิด หล่อนคงอยู่ในอาการตกใจและพยายามตั้งสติกับสิ่งที่ได้ยิน
“ผมต้องการคำตอบ”
‘ได้สิคะอาจารย์พฤทธิ์’ หล่อนตอบเสียงราบเรียบ แต่กระแสความยินดีกลับชัดเจนจนพฤทธิ์คาดไม่ถึง
พวกเขาเลือกแหวนหมั้นไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็ออกมานั่งในรถแล้ว
พฤทธิ์ยอมรับว่าคนข้างกายของเขาโดดเด่นและเหมาะสมกันอย่างที่หลายๆ คนว่า แต่สำหรับพฤทธิ์แล้ว แม้หล่อนจะเหมาะสมกับเขาอย่างไรก็เทียบไม่ได้กับอิสรภาพของเขา ส่วนหนึ่งเพราะรู้ดีว่าไม่อาจสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบได้และไม่อาจรักหล่อนในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งได้เช่นกัน
ตัวอย่างจากครอบครัวของพฤทธิ์ก็มีให้เห็น เพราะคุณแม่แต่งงานกับคุณพ่อด้วยความเหมาะสมทั้งฐานะทางสังคมและฐานะทางการเงินโดยไม่รู้ว่าเพียงสองสิ่งไม่อาจประคับประคองความรักไปตลอดรอดฝั่งได้
เขากับฉลองขวัญก็เช่นเดียวกัน เพียงแต่เขาและหล่อนถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนรัก ทั้งที่ความจริงความสัมพันธ์ก็ไม่ได้ก้าวกระโดดเกินเพื่อนที่รู้ใจคนหนึ่ง
“สวมมันเร็วๆ เข้าสิ” พฤทธิ์พูดขึ้นเมื่อหล่อนหยิบกล่องกำมะหยี่สีเข้มออกมาดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“นี่เป็นวิธีขอหมั้นของคุณพฤทธิ์หรือคะ”
เสียงของหล่อนกระเซ้าเย้าแหย่จนพฤทธิ์อดกลั้นความโมโหไม่ได้ “ถ้าคุณไม่สวมก็แค่โทรศัพท์ไปบอกคุณแม่ของผมว่าคุณไม่ต้องการ แค่นั้นก็จบแล้วครับ”
“คุณพฤทธิ์ก็ทราบดีว่าเรื่องขวัญรู้สึกอย่างไรกับพฤทธิ์”
“รีบสวมแล้วโทรศัพท์ไปบอกแม่ของผมว่าเราหมั้นก็เรียบร้อย ก่อนที่ผมจะโยนแหวนพวกนี้ทิ้งข้างทาง” ฉลองขวัญหยิบแหวนวงน้อยขึ้นมาสวมด้วยตัวเอง ทั้งที่จริงหล่อนหวังว่าจะเป็นพฤทธิ์ที่จับมือหล่อนอย่างถนอมแล้วสวมแหวนอย่างคนรักกันพึงกระทำ
“เราเป็นคู่หมั้นกันแล้วนะคะ” หล่อนยิ้มน้อยๆ พลางมองแหวนที่นิ้วมือของตัวเองและอีกฝ่าย ทั้งที่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพียงความต้องการของคุณเพ็ญแขและหล่อนฝ่ายเดียว แต่หล่อนก็ไม่อาจปิดบังความดีใจไว้ได้ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าหัวใจของใครบางคนไม่เคยตกทอดมาถึงหล่อนแม้แต่ครั้งเดียว
“คุณแม่ ขวัญเองนะคะ” ฉลองขวัญเหลือบมองคู่หมั้นหมาดๆ หากพฤทธิ์หันมองสักนิดคงเห็นความร้าวรานของหล่อนไม่น้อย
‘ค่ะ’
“คุณพฤทธิ์หมั้นขวัญแล้วนะคะ”
‘แม่ดีใจจริงๆ ค่ะ ตอนแรกพฤทธิ์ทำเหมือนไม่อยากหมั้น แม่นึกกลัวว่าลูกชายแม่จะไม่หมั้นจริงๆ’
ฉลองขวัญรู้ดี แต่หล่อนแค่ทำเมินเท่านั้น
หล่อนวางสายโทรศัพท์ก่อนหันมาถามคนข้างๆ ที่กำพวงมาลัยจนแน่น “พอใจหรือยังคะ”
“คุณรู้ว่าแค่ปฏิเสธก็พอไม่ใช่หรือครับ ยังจะดันทุรังทำไมอีก” เขาเงียบ รอคำตอบจากคนข้างกาย แต่แล้วหล่อนก็เลือกเป็นฝ่ายเงียบเช่นกัน “ต่อไปนี้ไม่ต้องมาที่ห้องของผมอีกแล้ว”
ฉลองขวัญเบิกตากว้าง “ทำไมคะ เราแค่ก้าวข้ามสถานะอื่นเท่านั้นเอง”
“คุณรู้ดีว่าผมไม่ต้องการให้เราเป็นมากกว่าเพื่อน”
“พฤทธิ์ไม่เคยปฏิเสธขวัญ” ฉลองขวัญโต้ทันควัน
“ผมเคยยอมรับคุณในฐานะผู้หญิงของผมหรือครับ” เขารู้ว่าคำพูดของตัวเองไม่ต่างจากค้อนทุบใจหล่อนและรู้ดีว่าความผิดส่วนหนึ่งก็มาจากเขาเช่นกัน
“พฤทธิ์!”
“ผมขอโทษ แต่ลงไปได้แล้ว”
หล่อนเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมยังยึดติดกับพฤทธิ์ได้ขนาดนี้ ทั้งที่รูปลักษณ์และรูปทรัพย์ของหล่อนก็สามารถหาผู้ชายที่เพียบพร้อมกว่าพฤทธิ์ได้สบายๆ แต่กระนั้นหล่อนก็ไม่เคยคิดตัดใจสักครั้งเดียว
“ขวัญไม่เชื่อว่าพฤทธิ์จะไม่เคยรักขวัญ”
ดวงตาสีเข้มสะท้อนชัดความร้าวรานจนหลงต้องเบือนหน้าหนีตัวเองอีกครั้งเมื่อไพล่คิดไปถึงเหตุการณ์ที่สร้างความร้าวานในอกระหว่างเขากับอาจารย์พฤทธิ์
แม้รู้ดีว่าความรักเป็นสิ่งดีงาม แต่สำหรับหลงแล้วความรักของเขาเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างสิ้นเชิง หนึ่งคืออีกคนเป็นอาจารย์ สองคือพวกเขาต่างกันราวฟ้ากับเหว กระนั้นความรักที่เก็บไว้กับตัวยังไม่ทันได้เริ่มก็พังทลายลงเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายใช่สมัครรักใคร่เหมือนอย่างเขา
หลงรู้ว่าต้องตัดใจ ต่อให้รู้สึกดีๆ อย่างไรก็ต้องทำ ทั้งเพื่อตัวเองและคนอื่น
ทว่าเวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบหนึ่งอาทิตย์ หลงก็ไม่อาจข่มตานอนอย่างสบายเมื่อความเจ็บเสียดยังคอยทิ่มแทงเขาอยู่เรื่อยๆ
เขารู้ว่าตัวเองผิดที่เผลอไผลไปกับความอ่อนโยนที่ได้รับจากคนแปลกหน้า จนสุดท้ายก็กลายเป็นถลำลึกยากจะถอนตัวขึ้นมาจากวงวนนี้
ปลายนิ้วดึงผ้านวมขึ้นคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า หลงรู้ว่าเขาพยายามแสร้งทำตัวเหมือนเดิม แต่ในใจกลับผุกร่อนเหมือนมอดกินไม้
หยาดน้ำที่ตาพยายามกลั้นเริ่มไหลออกอีกครั้ง แม้พยายามกดเก็บไว้ แต่สุดท้ายเสียงสะอื้นก็ยืนยันได้ว่าหลงไม่เคยอาจทำใจได้สักที
“หลง” เด็กหนุ่มสะดุ้งเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นข้างกาย “ร้องไห้ทำไม”
เด็กหนุ่มกำผ้านวมแน่น ไม่ยอมคลายให้คนบุกรุกได้เปิดออก “คุณพ่อกับพี่เห็นแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้ถึงได้แอบเข้ามาตอนนี้”
กรณ์ไม่ฝืนใจน้อง เพราะรู้ดีว่าหลงสร้างกำแพงกีดกั้นคนอื่นมากแค่ไหน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดว่าตัวเองเป็นคนนอกครอบครัว ทั้งที่เขาและคุณพ่อต่างให้ความรักกับหลงราวกับเป็นแก้วตาดวงใจ
เขาอยากมีน้องชายและหลงก็เป็นน้องของเขา ส่วนคุณพ่อก็อยากได้ลูกชายอีกคน มีหรือที่จะปล่อยให้เด็กคนหนึ่งเก็บงำความเครียดไว้กับตัวเองราวกับไม่หลงเหลือใครให้พึ่งพิง
“คุณพ่อรออยู่ที่ห้อง อยากคุยกับคุณพ่อหรือเปล่า”
หลงเม้มปากก่อนคลายแรงจากผ้าห่ม ให้กรณ์ค่อยๆ ดึงออก
ทันทีที่กรณ์เห็นน้องก็อดสงสารไม่ได้ ดวงตาแดงก่ำ แล้วไหนจะน้ำตาที่ไหลเปรอะหน้าอีก คนเป็นพี่เห็นแล้วสะท้านใจอดไม่ได้จะดึงน้องมากอดแน่นๆ สักที “โธ่หลง! ทำไมเป็นแบบนี้”
ความอบอุ่นแผ่ซ่านเมื่ออ้อมกอดของกรณ์รัดแน่น
หลงเคยคิดว่าต่อให้เขาเสียใจหรือมีเรื่องทุกข์ใจมากแค่ไหน ก็ไม่ต่างอะไรจากคนนอกที่ไร้คนสนใจ
“คุณพ่อรออยู่” กรณ์ประคองน้อง แล้วพาเดินไปยังห้องทำงานที่อยู่อีกฟากหนึ่ง
กรณ์พาน้องมายังห้องทำงานของวุฒิ ระหว่างเดินมานั้นเขาอดจะลูบหัวน้องไม่ได้ ใครที่ทำให้หลงร้องไห้ได้ขนาดนี้เขาเองก็ไม่อยากปล่อยไว้ให้กลายเป็นหนามยอกใจน้องเช่นกัน
“คุณพ่อครับ หลงมาแล้ว”
หลงเกร็งตัว ในใจสับสนวุ่นวายเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้คนในบ้านเป็นห่วง
“มานั่งข้างๆ สิ”
เด็กหนุ่มค่อยๆ เดินไปนั่งข้างกายคุณวุฒิ ทว่าเว้นระยะห่างไว้เสียจนเป็นฝ่ายวุฒิเองขยับเข้าไปใกล้ “กรณ์บอกว่าหลงร้องไห้ บอกพ่อสิว่ามีเรื่องอะไร”
เขาเม้มปากแน่น เมื่อได้ยินอีกฝ่ายแทนตัวเองว่าพ่อ แม้ครอบครัวของหลงจะมีพ่อและแม่พร้อมหน้า แต่ความรู้สึกรักก็น้อยเสียจนแทบจำไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยมีพ่อเหมือนกัน ทว่ามีอย่างเดียวที่ยังอยู่ในส่วนลึกของความทรงจำคือรอยยิ้มอ่อนโยนที่พ่อยิ้มให้เขาเมื่อครั้งแรกที่เข้าโรงเรียนอนุบาล
น้ำตาหยดหนึ่งค่อยๆ ไหลก่อนเจ้าตัวจะกลั้นสะอื้นเสียตัวโยน
“ไม่มีเรื่องอะไรน่าเสียใจเท่ากับลูกชายไม่เปิดใจให้พ่ออีกแล้ว”
“ผม..” หลงเม้มปาก แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่ทำให้เขามีสภาพแบบนี้ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ เขาผิดที่เผลอรักคนที่ไม่สมควรรักทั้งรูปลักษณ์และรูปทรัพย์
คนไม่ประมาณตัวเองย่อมเจ็บปวดเป็นธรรมดา
วุฒิเห็นลูกชายคนเล็กอ้ำๆ อึ้งๆ จึงไม่อยากกดดันให้เด็กหนุ่มเผยเรื่องในใจออกมา
“หลง” วุฒิดึงเด็กหนุ่มมากอดแนบอก “ไม่ว่าจะมีอะไร อยากให้รู้ไว้ว่าพ่อกับพี่จะอยู่กับหลง”
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 27-06-2015 17:43:31
“หลง”
เขาหันมองพี่ที่อาสามาส่งหลงถึงอาคารเรียนในมหาวิทยาลัย “เป็นไข้หรือเปล่า”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า แต่สีหน้าของหลงแย่จนกรณ์ยื่นมือมาแตะหน้าผาก “ตัวร้อน แวะโรงพยาบาลก่อนไหม”
“ไม่ครับ ไม่อยากไปสาย”
“เข้าสายหน่อยไม่เห็นเป็นไร ค่อยส่งใบลาป่วยก็ได้”
“ผมไปไหว” เขายืนกรานหนักแน่นเพราะไม่อยากให้คนอื่นเป็นห่วง
กรณ์จอดรถข้างคณะก่อนหันมากำชับน้อง “ถ้าไม่สบายให้โทรหาพี่”
“คุณไม่มีสอนหรือครับ”
“มีสิ แต่ก็เป็นห่วงหลงเหมือนกัน”
หลงยกมือไหว้กรณ์ แล้วรีบเดินเข้าไปในอาคารเมื่อใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว
เด็กหนุ่มปวดตัวจนอยากล้มตัวนอนกับพื้นซีเมนต์ข้างล่าง แต่อีกไม่กี่อึดใจคาบเรียนของอาจารย์จะเริ่มแล้ว ปลายเท้าจึงขยับย่ำด้วยความเร็วที่คนป่วยพอจะทำได้
การเรียนผ่านไปอย่างเชื่องช้าราวกับเฟืองนาฬิกาได้หยุดทำงานไปตั้งแต่ต้นชั่วโมง ทุกครั้งที่เขาเงยหน้ามองตัวหนังสือก็คล้ายกับมีค้อนทุบศีรษะ ต่อให้พยายามจดจ่อกับการเรียนมากแค่ไหน อาการป่วยก็รุมเร้าเสียจนอยากฟุบลงนอนบนโต๊ะ
หากไม่ติดว่าต้องเข้าฟังบรรยาย หลงไม่ลังเลจะเข้าไปนอนพักเงียบๆ ในห้องสมุดคณะเลย
เวลาผ่านไปสามชั่วโมงดึงดูดพลังเขาไปจนอาการป่วยทรุดลงกว่าเดิม ไม่เพียงแต่จะปวดหัวมากขึ้น อาการวิงเวียนก็มาเยี่ยมเยือนเป็นระยะ
“หลง เราว่านายควรไปหาหมอนะ” ภัทรจับต้นแขนเขาแน่นแล้วบ่นพึมพำไม่ได้ศัพท์
“ขนาดเข้าเรียนยังเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง ถ้าขาดไปอีกมีหวังคงได้ถอนวิชานี้แน่ๆ”
ภัทรกำลังจะพูดกับเขา แต่เสียงที่ดังจากฟากหนึ่งก็ทำให้เจ้าตัวต้องนิ่วหน้าน้อยๆ “ภัทร! นายลืมจ่ายค่าถ่ายเอกสารนะ!”
“ไปจ่ายเดี๋ยวนี้แหละ!”
“เราจะลงไปรอข้างล่างนะ”
“เดินไหวหรือ”
“แน่นอนสิ” เขาพูดไปอย่างนั้น ทั้งที่รู้ดีกว่าร่างกายกำลังอ่อนแรงลงทุกที
ปลายเท้าพยายามก้าวอย่างมั่นคงไปข้างหน้า ก่อนเหยียบลงบันไดขั้นที่หนึ่งด้วยความระมัดระวัง หากแต่ดวงตานั้นกลับหลุบมองพบใครบางคนที่ไม่ได้เจอกันมาหลายอาทิตย์
ความรู้สึกที่ซ่อนเร้นอยู่ลึกๆ กลับตีรวนขึ้นมาจนแน่นอกเพียงเพราะดวงตาสีเข้มที่มองกันอย่างดุๆ
หลงทำอะไรผิดอีกหรือเปล่า เขาแค่กำลังเดินลงบันไดไม่ใช่หรือ แล้วเพราะอะไรทำไมอาจารย์พฤทธิ์ถึงทำหน้าราวกับมีปัญหากับหลงได้ขนาดนั้น
เขายังจำความรู้สึกเหมือนมีดกรีดกลางใจได้ดีและคิดว่าเวลาสามารถช่วยเยียวยาจิตใจได้ แต่เปล่าเลย..หลงติดผนึกมันไว้เรียบร้อยแล้ว
เรี่ยวแรงหยดสุดท้ายมลายหายไปจนแข้งขาอ่อนแรง ในทางตรงกันข้ามหลงไม่อยากให้คนที่อยู่ตรงหน้ามองว่าเขาเป็นภาระ แต่ความเจ็บป่วยหรือใช่เรื่องที่ยั้งกันได้ง่ายๆ
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนโลกของตัวเองเริ่มสั่นน้อยๆ ก่อนดวงตาจะเริ่มพร่ามัวถึงขนาดลืมไม่ขึ้น
“หลง!” เขาได้ยินเสียงของภัทรเรียกชื่อตัวเองลั่น
ร่างของเขาล้มลงไปข้างหน้า ก่อนจะมีแรงกระชากมหาศาลฉุดรั้งไว้ แม้ร่างกายไม่กระแทกกับพื้นหินอ่อนข้างล่าง แต่ความรู้สึกปวดร้าวยังรุมเร้าอยู่ดี
หลงปรือตามอง ภาพตรงหน้าไม่ต่างจากความฝันที่เก็บซ่อนในส่วนลึกของจิตใจเมื่อใบหน้าของใครบางคนลอยเด่นชัดพร้อมกับสีหน้าหงุดหงิดอันคุ้นเคย
อาจารย์พฤทธิ์..
เขากำลังฝันอยู่แน่ๆ
พฤทธิ์มองเด็กหนุ่มในอ้อมแขนแล้วถามตัวเองอีกครั้งว่าจริงหรือเปล่าที่หลงหาเรื่องมาใส่เขาหรือเป็นเพราะเขาพาตัวเองไปยุ่งกับอีกฝ่ายเอง ทว่านี่เป็นเหตุสุดวิสัย ต่อให้เป็นคนอื่นก็ต้องยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือตามสมควร
“คุณมีเรียนตอนบ่ายหรือเปล่า”
ภัทรเหลือบตาแดงๆ มองอาจารย์แล้วตอบเสียงเบาหวิว ส่วนหนึ่งเพราะตกใจที่เห็นหลงล้มไปต่อหน้าต่อตาและอีกส่วนเพราะสายตาของอาจารย์พฤทธิ์ที่ฟ้องถึงความไม่สบอารมณ์ “มีครับ”
“ไปเรียนได้แล้ว เพื่อนของคุณ ผมจะเป็นธุระจัดการให้เอง”
“ขอบคุณครับอาจารย์”
เด็กคนนั้นออกไปไม่ถึงห้านาที พฤทธิ์ก็กลับเข้ามามองคนบนเตียงอีกครั้ง
หลง..เขาควรจะจัดการกับสิ่งที่ซ่อนไว้อย่างไรดี
พฤทธิ์มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ความสับสนที่เคยกดไว้เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้งเพียงเพราะหลงล้มลงต่อหน้าต่อตา ทั้งมือและขาของไม่เพียงแต่ไม่หยุดนิ่ง แต่กลับตรงไปกระชากเด็กหนุ่มเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมหัวใจที่กระตูกวูบ
ยืนอยู่สักพัก เขาจึงต่อสายโทรศัพท์ไปหาวุฒิทันที
‘พฤทธิ์หรือ’
“ครับ”
‘มีอะไรหรือเปล่า’
เขาถอนหายใจ ก่อนพยายามปรับเสียงให้อยู่ในระดับปกติ “หลงตกบันได ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลครับ”
‘เป็นอะไรมากไหม อาจะไปเดี๋ยวนี้’ กระแสความร้อนฉายชัดจนพฤทธิ์รู้สึกผิดที่โทรศัพท์ไปหาอีกฝ่าย
“ไม่เป็นไรครับ ป่วยและพักผ่อนน้อย ตอนนี้นอนหลับอยู่”
‘คุณพฤทธิ์ว่างหรือเปล่า ถ้าไม่ว่างรบกวนจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลหลงให้อาหน่อยได้ไหม’
แม้ตอนบ่ายเขาไม่มีสอนและสามารถกลับไปสะสางงานของตัวเองได้ แต่พฤทธิ์กลับยืนมองเด็กหนุ่มเงียบๆ พร้อมความรู้สึกที่หลากหลาย ถูกล่ะ..เขายอมรับว่าตัวเองเป็นห่วงและเฝ้าถามตัวเองว่าหากเป็นคนอื่นเขาจะเป็นห่วงขนาดสละเวลาอันมีค่านี้หรือไม่
“ผมว่าง จะดูหลงให้แทนนะครับ”
‘ขอบใจพฤทธิ์มาก’
เขานั่งอยู่ภายในห้องพร้อมอ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆ กระทั่งเห็นปลายนิ้วมือที่เริ่มขยับ
เปลือกตาค่อยๆ ขยับขึ้นพร้อมหยีตาเมื่อพบแสงสว่างที่จ้าเกินกว่าจะสู้แสงได้
“ตื่นแล้วหรือ” เด็กหนุ่มหันมองต้นเสียง เขาไม่ตอบแต่กลับขมวดคิ้วแทนด้วยความสงสัย หากเป็นฝัน..ก็คงเป็นฝันที่หลงไม่อยากลืมตาตื่น
พฤทธิ์เห็นหลงไม่ตอบเลยถามซ้ำอีกครั้ง “เป็นอย่างไรบ้าง”
หลงเงียบ พลางมองคนข้างๆ ไม่ละสายตา
เขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ข้างเตียงนอนเด็กหนุ่ม แค่ตกบันไดหัวไม่กระแทกพื้นมีหรือจะถึงขึ้นความจำเสื่อม “คุณเป็นลม”
“คุณควรดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ ครั้งนี้อาจไม่โชคดีแบบนี้อีก” พฤทธิ์ขมวดคิ้ว เมื่อเด็กหนุ่มยังทำราวกับไม่รู้จักเขา ดวงตานั้นเล่ามองกันอย่างเลื่อนลอยคล้ายคนไม่ได้สติ เห็นแล้วอารมณ์หงุดหงิดก็เริ่มปะทุขึ้นอีกครั้งจนลืมไปว่าเขาควรพูดจาดีๆ กับคนป่วยไม่ใช่หรือ
“ทีหลังอย่าก่อเรื่องอีก” พฤทธิ์ควรจะพูดว่า ‘ทีหลังดูแลตัวเองดีๆ’ มากกว่าไม่ใช่หรือ แต่ปากเจ้ากรรมดันพูดในสิ่งที่ตรงกันข้าม
ตอนนี้หลงรู้แล้วว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นไม่ใช่ความฝันอย่างที่คิด
ความจริงเขาน่าจะรู้แล้วว่าอาจารย์พฤทธิ์ช่วยเหลือเขาอย่างไรก็ไม่มีทางญาติดีกับเขาอย่างที่เจ้าตัวคิดกับหลงแต่แรกหรอก
“ผมอยู่คนเดียวได้” หลงพูดสั้นๆ ก่อนนอนหันหลังให้อีกฝ่าย
ปฏิเสธไม่ได้ว่าหลงยังมีเก็บความหวังไว้เงียบๆ แต่ทำไมความหวังนั้นกลับมาทำร้ายเขาซ้ำสอง เขาก็แค่เด็กโง่คนหนึ่งที่หวังลมๆ แล้งๆ ให้คนที่เกลียดเป็นห่วงกันจากใจจริง
“อาจารย์ควรกลับไปทำงานนะครับ เดี๋ยวคุณจะพลาดคำชมไป”
ท่ามกลางความเงียบแฝงไปด้วยความอึดอัด พฤทธิ์รู้สึกว่าบางอย่างเริ่มจางหาย
กรณ์มีสอนตอนบ่าย พอได้ยินข่าวว่าน้องเข้าโรงพยาบาลก็แทบระงับความเป็นห่วงไม่อยู่ กระนั้นหน้าที่ของเขาก็ใช่ว่าจะจบตอนบ่ายสองโมงอย่างที่อยากให้เป็น วิชาที่สอนกินเวลาไปสามชั่วโมงกว่าๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเลิกก่อน แต่พฤทธิ์สอนอยู่บ่อยครั้งว่าต่อให้อยากเลิกเร็วแค่ไหน แต่ก็ควรทำหน้าที่ของตัวเองให้เต็มที่ ดังนั้น ‘อาจารย์กรณ์’ จึงยืนบรรยายหน้าห้องด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก
หากเป็นไปได้เขาก็อยากแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออกอย่างที่พฤทธิ์ได้ทำได้
ดวงตาสีเข้มมองนาฬิกาที่อยู่ข้างหลังห้องบรรยายพลางมองเด็กๆ ที่เริ่มโอดครวญว่าคาบนี้ยาวเกินไปหรือเปล่า
เรื่องนั้นเขาก็เห็นด้วยว่าจะใช้อาจารย์ใหม่อย่างเขาสอนนานถึงขนาดนี้ได้อย่างไร ขนาดตอนเป็นนิสิตยังไม่ชอบเลยที่บางวิชากินเวลาไปสามสี่ชั่วโมง แต่มีน้ำหนักเพียงสามหน่วยกิต
“นิสิตครับ อาจารย์เห็นพวกคุณอาการไม่ค่อยดี เห็นทีวันนี้ต้องยกประโยชน์ให้นิสิตนะครับ” พอพูดไปแบบนั้นนิสิตหรือจะยอมอยู่นิ่งจนกว่าเขาจะพูดจบ บางคนถึงกับเก็บหนังสือและเอกสารนั่งเรียบร้อยพร้อมจะวิ่งออกจากห้องบรรยายแล้ว
“คาบหน้าอาจารย์มีทดสอบย่อยนะครับ ใครไม่มาก็อย่าฝากเพื่อนทำ ไม่อย่างนั้นคะแนนหารกันนะครับ”
อาจารย์กรณ์เป็นคนหนึ่งที่เก็บเอกสารและอุปกรณ์การสอนเร็วพอๆ กับนิสิตนั่นแหละ
ใครว่าอาจารย์ไม่ขี้เกียจบ้าง อาจารย์ก็เคยเป็นนิสิตมาก่อน มีหรือจะไม่เข้าใจ..
________________________________________________________________ :katai1:
สวัสดีค่าาาาาาาาาาา หายไปนานหนึ่งเดือนกลับมาพร้อมนิยายตอนสั้นๆ หนึ่งตอน น้องหลงกับอาจารย์พฤทธิ์มาพร้อมหน้ากันนิดๆ หน่อยให้หอมปากหอมคอ :hao7: ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่โขกสับอาจารย์พฤทธิ์ของคนเขียนจนเละเทะนะคะ TwT น่าสงสารอาจารย์มาก ส่วนน้องหลงอยากให้ตัดใจได้จัง แต่ลืมไปว่าอาจารย์เป็นพระเอก กร้ากๆๆๆๆ ถ้าให้ตัดใจคงได้กลายเป็นโสดทั้งคู่ล่ะ อาจารย์ขวัญก็ไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไหร่ ตอนนี้เลยจัดให้แกมีบทบาทสักหน่อย เดี๋ยวถูกลืม :katai1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่า
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
ปล. เอาตอนหน้ามาสปอล์ย
“หายดีแล้วหรือ” พฤทธิ์ถามเรียบๆ ขณะมองข้อสอบที่เรียงอัดกันแน่น
“ผมอยากทราบคะแนนของผม”
เด็กหนุ่มตอบเสียงแข็งทำให้พฤทธิ์อดจะเงยหน้ามองไม่ได้ ดีแล้วไม่ใช่หรือที่คนๆ นี้ทำใจได้เสียที แต่ความรู้สึกลึกๆ ของเขากลับประท้วงขึ้นมาจนแน่นอก หากแต่พฤทธิ์รู้ดีว่ามันไม่ควรมีอะไรอย่างอื่นนอกจากความโล่งใจที่ระหว่างเขากับหลงจะเป็นเพียงอาจารย์และลูกศิษย์เหมือนเดิม อะไรบางอย่างจึงถูกปิดแน่นเสียจนรู้สึกอึดอัดใจ
พฤทธิ์ยื่นกระดาษคำตอบทั้งชุดให้เด็กหนุ่ม “หาดูในนี้”
“ผมไปดูข้างนอกได้ไหม”
“เชิญครับ” เขาตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้าอ่านเอกสารราวกับมาเป็นเรื่องน่าสนใจเต็มประดา ทั้งที่ความจริงกระดาษแผ่นนี้ก็ไม่มีอะไรสำคัญนอกเสียจากแจ้งวาระการประชุมที่จะจัดขึ้นในวันเสาร์เท่านั้น
เวลาผ่านไปไม่กี่อึดใจ เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้นพร้อมเด็กหนุ่มที่ยืนกอดกระดาษปึกหนึ่งไว้แน่น
“ผมดูเสร็จแล้ว” หลงวางกระดาษบนโต๊ะ “ขอบคุณครับ”
พฤทธิ์ก้มมองกองกระดาษเงียบๆ ก่อนจะพูดขึ้น “คุณควรจะทบทวนบทเรียนมากกว่านี้”
“ครับ”
เป็นครั้งแรกที่พฤทธิ์รู้สึกอยากมีบทสนทนามากกว่านี้
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 27-06-2015 17:52:54
ส่วนหลงกับทั่นอาจารย์...ไม่คืบหน้าเลยยยย!?! :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 27-06-2015 18:01:11
ถึงหลงยังตัดใจตอนนี้ไม่ได้ ก็อยากให้เผื่อใจวันที่จารย์เขาต้องแต่งงานนะคะ หลงก็รู้ดีอยู่ แค่นี้คนรอบข้างก็เป็นห่วงกันแย่แล้ว โดยเฉพาะกรณ์และคุณพ่อ
อ่านส้มป่อยตอนหน้าแล้วรู้สึกดีนิดๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 27-06-2015 18:07:13
คุณพฤทธิ์นี่ก็พ่อแม่รังแกฉัน
ส่วนคุณขวัญก็มองความจริงที่เป็นอยู่บ้างนะเจ้ :katai4:
สงสารหลงทุกตอน #ทีมหลง
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 27-06-2015 18:20:24
เริ่มหัวข้อโดย: boonpa ที่ 27-06-2015 18:58:03
เริ่มหัวข้อโดย: Altasia ที่ 27-06-2015 19:29:43
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 27-06-2015 19:41:30
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 27-06-2015 20:22:28
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 27-06-2015 21:16:20
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-06-2015 21:22:55
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-06-2015 21:41:14
สงสารน้องหลง
เปลี่ยนพระเอกเป็นพี่กรณ์แทนดีไหม ฮ่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Pamaipraewa ที่ 28-06-2015 00:06:12
เอายัยฉลองขวัญไปเก็บไกลๆ~~~~~~~
รออ่านอยู่น้า ชอบเรื่องนี้ (ถึงแม้พระ-นายจะไม่ขยับไปไหนเลยก็ตาม กระซิกๆ)
เริ่มหัวข้อโดย: snpmrth ที่ 28-06-2015 03:25:40
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 28-06-2015 05:29:47
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 28-06-2015 05:52:54
แล้วก็มีแต่คนว่าฉลองขวัญ..แต่เรากลับคิดว่าเธอน่าสงสาร
เธอสวย การศึกษาดี ฐานะก็ดี ไม่ควรเลยนะที่ต้องมาผูกใจติดกับพฤทธิ์ แต่เธอก็รักของเธอ เธอเหมือนถูกเลี้ยงมาด้วยความหวังเล็กๆที่มอบให้ตัวเองมาตลอดน่ะค่ะ..
แล้วพฤทธิ์ก็ไม่เคยตัดเธอให้ขาดตั้งแต่ตอนที่ทำได้ นี่มารอให้โดนหมั้นโดนบีบให้แต่งงานถึงได้ดิ้นเป็นไส้เดือนโดนน้ำร้อนลวก ถึงได้เริ่มโทษฉลองขวัญว่าเธอไม่ประมาณฐานะที่ตนให้ ต๊าย...
คุณพฤทธิ์คะ..มันไร้ความรับผิดชอบเลยนะ คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหนมากะเกณท์ใจคนอื่นได้.. ตัวเองไม่กล้าไขว่คว้าความรักของตัวเองแล้วมาดิ้นตอนคนอื่นจะไขว่คว้าความรักของเขา(ถึงจะรักอยู่ข้างเดียวก็เถอะ)
เทียบกับที่ฉลองขวัญทำกับพฤทธิ์แล้ว ที่พฤทธิ์ทำกับฉลองขวัญมาตลอดเรามองว่าแย่กว่ากันมากๆค่ะ.. สักแต่พูดว่าไม่รักแต่ปากแล้วก็ยังเอายังควงเขาอยู่นี่ไม่ใช่วิธีบอกให้ตัดใจหรอกนะคะ.. คนมันอยากได้ความหวังจะเส้นฟางเล็กๆมันก็เอาค่ะ
ฉลองขวัญเป็นอีกคนค่ะที่เราแบบ ตัดใจเถอะค่ะ แล้วไปหาผู้ชายที่ดีและเหมาะกับคุณมากกว่าอิคุณอาจารย์นี่..
เริ่มหัวข้อโดย: Chiyapa ที่ 28-06-2015 11:27:27
แอบสงสารพฤทธิ์เหมือนกันนะที่ไม่มีอิสระในชีวิตเลย
เราเชื่อว่าคนเรามีสิทธิ์เลือกทางของตัวเอง แต่พฤทธิ์กลับเลือกที่จะไม่ทำซะงั้น
ดังนั้นคนที่ทำร้ายตัวพฤทธิ์จริงๆก็คือตัวเองน่ะแหละ ไม่ใช่คุณแม่หรือฉลองขวัญเลย
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 28-06-2015 11:43:21
ไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ แล้วแม่ก็ช่างตีกรอบบังคับลูกด้วยความสุขใจจริง ๆ
...
เริ่มหัวข้อโดย: thelittlemaster ที่ 28-06-2015 14:39:37
หน่วงทุกตอนจริงๆ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 28-06-2015 16:42:43
จิตป่วงทั้งแม่ลูก
ว่างๆพบหมอจิตนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: plewsleep ที่ 28-06-2015 18:07:03
อยากได้อิสรภาพ แต่ไม่เคยเรียกร้อง ไม่แม้แต่จะกล้าคิด
เหมือนจะรัก เหมือนจะชอบ แต่การกระทำมันไม่ใช่
ขัดใจอ๊ะ!!!!
เริ่มหัวข้อโดย: haruko ที่ 28-06-2015 19:52:02
ยัยขวัญก็หน้าหนาเหลือเกิ๊น ทนได้ยังไงคนเขาไม่รัก
ส่วนน้องหลงก็น่าสงสาร แต่ก็ทำตัวเองนะ ควรเปิดใจบ้าง คุณวุฒิกับคุณกรณ์ดีขนาดนี้
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 28-06-2015 23:08:11
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 28-06-2015 23:13:24
เริ่มหัวข้อโดย: plugie ที่ 29-06-2015 06:38:36
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 16-07-2015 22:43:47
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 16-07-2015 23:24:15
เริ่มหัวข้อโดย: Celestia ที่ 17-07-2015 02:28:06
เป็นเรานี่ชิงตายหนีไปละ ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมอะ
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 17-07-2015 02:53:10
ทำไมเราถึงว่าพฤทธิ์กับฉลองขวัญถึงได้เหมาะกันมากๆเลย เป็นคนอื่นที่ไม่ต้องสวย ไม่ต้องเก่งเหมือนฉลองขวัญหรอกแค่รักตัวเองและมีศักดิ์ศรีมากกว่านี้เขาก้ไม่มานั่งหน้าด้านหน้าทนกับพฤทธิ์หรอก แรกๆเราก็เวทนาฉลองขวัญนะแต่มาตอนนี้เราไม่เหลือความเวทนาให้นางแล้วเพราะว่านางทำตัวเอง นางเลือกเอง พฤทธิ์จะเลวร้ายยังไงก็ตามแต่อย่างหนึ่งที่ดีมากๆก็คือชัดเจนเรื่องฉลองขวัญมาตลอด ไม่ได้หลอกว่ารัก
พฤติกรรมผู้หญิงในเรื่องนี้น่ารังเกียจกันไปต่างๆนาๆ ตั้งแต่แม่หลง ผู้หญิงบ้านของพฤทธิ์ ฉลองขวัญ
หลงเองก็เจ็บให้พอลูก เจ็บพอแล้วก็ตัดใจ อายุหนูเท่านี้เองเดี๋ยวหนูก็ไปเจอคนที่ดีกว่า ตัดใจได้แล้วท่าพฤทธิ์เองต่างหากที่จะต้องมานั่งทุรนทุรายด่าวดิ้นเพราะว่าน้องไม่แล
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 20-07-2015 22:16:01
ซ่อนรัก
บทที่ ๑๐
บทที่ ๑๐
เมฆดำลอยบนฟ้าก่อนฝนห่าใหญ่จะร่วงลงมาราวกับน้ำตก เด็กหนุ่มเปิดม่านสีขาว มองออกไปข้างนอกหน้าต่างนานนับชั่วโมงกระทั่งพายุฝนหยุดลง หลังจากฟ้าโปร่งแล้ว อากาศเต็มไปด้วยมวลความชื้น พื้นหญ้าเขียวชอุ่ม ใบไม้พรั่งพราวไปด้วยหยดน้ำก่อนจะไหลลงกระทบพื้นดินจนเป็นร่องเล็กๆ
ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอเห็นจะเป็นความจริง
“มายืนทำอะไรตรงนี้ เดี๋ยวก็ป่วยอีกรอบหรอกหลง”
เด็กหนุ่มหันหลังกลับ เห็นกรณ์ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าแล้วอุ่นวาบในใจ
“เป็นอย่างไรบ้าง ยังปวดอยู่หรือเปล่า”
เขาสายหน้า อยากอ้าปากตอบ แต่ปากของเขากลับปิดสนิทราวกับมีหินถ่วงไว้
“ดีแล้ว คุณพ่อกับพี่เป็นห่วงแทบแย่”
หากเป็นเมื่อก่อน หลงคงเดินหนีกรณ์ไปนานแล้ว ไม่เพียงแค่ไม่อยากพูดคุย แต่ยังไม่อยากจะใช้อากาศร่วมกันด้วยซ้ำ กระนั้นส่วนลึกหลงกลับชื่นชมระคนอิจฉากรณ์อยู่ในใจ อีกฝ่ายนั้นเพียบพร้อมทั้งหน้าตาในสังคมและหน้าที่การงาน เวลายิ้มก็ยิ้มราวกับไม่เคยมีเรื่องทุกข์ร้อนใจ ตรงข้ามกับเขาที่แค่อ้าปากความทุกข์ร้อนก็พรั่งพรูออกมา
หลงยืนเงียบๆ ปล่อยให้กรณ์พูดคนเดียวอยู่นานสองนาน ใครจะคิดว่าวันหนึ่งคนที่เกลียดนักเกลียดหนา แท้จริงจะอ่อนโยนกับเขาถึงเพียงนี้ คิดแล้วก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ แต่คนอย่างหลงหากไม่อัดอั้นจริงๆ ไม่มีทางพูดออกมา
“ช่วงนี้ฝนตกน้อยลงแล้ว สงสัยจะใกล้ฤดูหนาว แต่อย่างว่ากรุงเทพฯ ไม่เคยจะหนาวเหมือนต่างจังหวัด”
กรณ์ชวนหลงคุย พออยากจะพูด หลงก็นึกไม่ออกว่าควรตอบว่าอะไร ข้อเสียของเขามีมากมาย ส่วนหนึ่งก็คงเป็นการเข้าสังคม คนที่เข้าสังคมไม่เป็นมีหรือผู้ใหญ่จะเอ็นดู ดูตัวอย่างคุณหญิงดุลยาเมื่องานวันคล้ายวันเกิด หลงรู้ว่าหากเขาบอกว่าตัวเองไม่ใช้เด็กรับใช้ในงาน คุณหญิงก็ไม่มีทางต้อนรับเขาแบบนั้น จะโทษว่าเพ็ญแขไม่แก้ต่างให้ก็ใช่เรื่อง เพราะส่วนหนึ่งเขาก็เป็นฝ่ายผิดเช่นกัน
“คุยอะไรกันอยู่” วุฒิเดินเข้ามาภายในห้องรับแขกก่อนทรุดนั่งโซฟาตรงข้ามกับหลง “หายเจ็บหรือยัง”
“เริ่มหายแล้วครับ”
“คุณพยาบาลบอกว่ามีรอยช้ำตามตัวอยู่”
รอยช้ำที่แขน ขา หน้าอก และหลัง เรียกได้ว่ากระจายทั่วร่างกาย แม้ไม่ใช่รอยช้ำน่ากลัวอะไร แต่เมื่อมีจำนวนมากเข้าก็ดูน่าเกลียดไม่น้อย พักหลังมานี้หลงจึงใส่กางเกงขายาวและเสื้อแขนยาวบ่อยๆ
“อาทิตย์หน้าพ่อจะพาไปพักผ่อนที่บ้านพักต่างจังหวัด
“ที่เขาใหญ่หรือครับ เบื่อแล้ว..ผมไปตั้งแต่เด็กจนโตก็ยังไม่ได้ไปที่อื่นสักที” กรณ์โอดครวญ ตั้งแต่เด็กพอถึงวันหยุดทีไรคุณพ่อไม่พาไปหัวหินก็พาไปเขาใหญ่ เป็นแบบนี้หลายปีจนกรณ์เลิกร้องขอให้วุฒิพาไปเที่ยว
“บ้านพักของเรามันอยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือ แล้วจะให้พาไปไหนล่ะ อีกอย่างนะกรณ์..พ่อจะพาน้องไปเที่ยวเป็นครั้งแรก ถึงเราจะไปบ่อยแค่ไหนก็เรื่องของเรา”
“คุณพ่อพอได้น้องแล้วละเลยผมหรือครับ”
“เราโตแล้ว จะกอดจะหอมก็ประดักประเดิด ไม่น่าเอ็นดูเท่าน้อง”
ท่ามกลางบทสนทนาระหว่างวุฒิและกรณ์ ทำให้ใครบางคนอดยิ้มไม่ได้ ถึงเขาไม่ได้ร่วมพูดคุย แต่ความอบอุ่นกลับแผ่ซ่านทั่วจิตใจ
“ถ้าจะไปผมชวนพี่พฤทธิ์ไปได้หรือเปล่าครับ”
วุฒิเลิกคิ้วมอง ปกติถ้าจะไปเป็นครอบครัวใหญ่ก็เลือกไปที่หัวหิน เพราะบ้านที่นั่นใหญ่พอจะอยู่กันอย่างสบายๆ “ทำไม”
“ช่วงนี้พี่พฤทธิ์เป็นอะไรก็ไม่รู้ ดูอึมครึมตลอดเวลา ปกติพูดเล่นด้วยได้ แต่เดี๋ยวนี้ผมแทบไม่กล้าทักเวลาเจอหน้า”
ครั้งล่าสุดที่กรณ์เจอพฤทธิ์เห็นจะเป็นเมื่อต้นสัปดาห์ อีกฝ่ายขอบตาดำคล้ำ ผมเผ้าไม่เรียกว่ารุงรัง แต่ก็หลุดจากกรอบเดิมมากพอสมควร หนำซ้ำยังผอมลงจนสังเกตได้ หากไม่ใช่เรื่องหนักหนาสาหัสจริงๆ มีหรือคนที่ป็อบปูลาร์ในหมู่นิสิตชายและหญิงจะเป็นแบบนี้
“เป็นอาจารย์ งานหนัก งานเครียดเป็นธรรมดา”
“คุณพ่อดูผมสิครับ ไม่ยักกะเหมือนพี่พฤทธิ์”
“ก็เรามันติดสบาย” ลูกชายคนนี้แม้เอาการเอางานเหมือนพฤทธิ์ แต่ถ้าเทียบกันจริงๆ กลับไม่ได้ครึ่งหนึ่งของพฤทธิ์ เขาหนักใจและกังวลไม่น้อยว่ากรณ์จะทำให้ลูกศิษย์เกิดปัญหา จนบางครั้งก็นึกอยากให้เจ้าตัวลาออกมาดูแลกิจการที่บ้านแทน “จะชวนก็ชวน แล้วพฤทธิ์จะไปหรือ ถ้าไปก็ดี..ถือเป็นการให้เขาได้พักผ่อน พ่อเห็นแล้วนึกสงสาร สงสัยได้นิสัยบ้างานมาจากพ่อตัวเอง”
“ถ้าพี่พฤทธิ์ไม่บ้างาน ป่านนี้คงแต่งงานไปเรียบร้อยแล้ว”
หลงนั่งฟังเงียบๆ หัวใจกระตุกวูบเป็นระยะ ถึงไม่แสดงอาการอะไรออกมา แต่ข้างในรุ่มร้อนราวกับไฟเผา ทั้งเจ็บทั้งปวดเหมือนโดนกระทืบลงซ้ำๆ เขาอยากตัดใจ แต่ส่วนลึกยังกลับให้ความสนใจผู้ชายคนนี้ไม่ต่างอะไรจากเมื่อก่อน
“สีหน้าไม่ดีเลยหลง ไม่อยากไปหรือ”
“อยากไปครับ”
“ไม่ติดอะไรใช่ไหม พ่ออยากพาหลงไปเที่ยวตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้าน แต่ไม่มีเวลาสักที” วุฒิยิ้มพลางลูบหัวเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเอ็นดู ตั้งแต่เขารู้จักกับลดาก็เห็นเด็กคนหนึ่งแอบมองเขาอยู่บ่อยครั้ง ดวงตาสุกใสแสดงความอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ พอเข้าใกล้ก็วิ่งหายราวกับกระต่ายป่า
“ไม่ครับ”
“ดีแล้ว ไปชวนแม่ของเราด้วยนะ ช่วงนี้พ่อไม่ค่อยเห็นเลย กลับมาทีไรก็หลับเป็นตายทุกที”
“ครับ”
ฝนตกน้อยลง อากาศเริ่มแห้ง ใบไม้ทยอยเปลี่ยนเป็นสีส้มปนเหลืองแทรกอยู่ตามใบเขียว พอลมพัดหน่อยก็ร่วงลงมาตามพื้นถนน
อาการป่วยของเขาไม่ได้ร้ายแรงอะไรจนไม่ต้องมีใครมาส่งถึงอาคารเรียนแล้ว ครั้นจะบอกว่ามามหาวิทยาลัยเองได้ก็โดนคัดค้านจากทั้งวุฒิและกรณ์เพราะเป็นห่วง ทุกเช้าจึงมีสารถีจำเป็นมาส่งถึงริมฟุตบาท พร้อมกับกำชับว่าให้รอกลับบ้านพร้อมกัน หลงหรือจะกล้าปฏิเสธ..เดี๋ยวนี้เหมือนมีค้อนตอกปากไว้แน่น นึกอยากพูดอะไรก็พูดไม่ออก
คาบเรียนของอาจารย์พฤทธิ์ยังเต็มไปด้วยนิสิตหนาแน่นเช่นเคย หลายครั้งที่หลงไม่เข้าใจว่าคนพวกนั้นไม่คิดจะใช้สิทธิ์ขาดเรียนบ้างหรืออย่างไร ถ้าสิทธิ์ที่ว่าโอนให้กันได้ หลงจะเดินขอคนทั่วห้องโดยไม่มีเงื่อนไข
ปกติแล้วอาจารย์พฤทธิ์ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเจ้าระเบียบ แต่ถึงเจ้าระเบียบอย่างไรก็ไม่มีใครว่าอาจารย์ในทางเสียๆ หายๆ อีกทั้งอีกฝ่ายยังรวยทั้งรูปลักษณ์และรูปทรัพย์ การเรียนวิชาแสนน่าเบื่อคงไม่ต่างอะไรจากการดูหนังเรื่องหนึ่งที่มีพระเอกโดดเด่นทุกตอน
“เป็นอย่างไรบ้าง ตอนนั้นเป็นห่วงแทบแย่” ภัทรหอบหายใจน้อยๆ หยดเหงื่อผุดซึมราวกับวิ่งขึ้นมาจากชั้นหนึ่ง
“เกือบหายดีแล้ว ขอบใจมากที่ช่วยเรา”
“ไม่ได้ช่วยเยอะแยะเลย อาจารย์พฤทธิ์ต่างหาก” อีกฝ่ายหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อก่อนจะพูดต่อ “ถ้าอาจารย์ไม่ดึงไว้ ป่านนี้นายหัวแตกสมองไหลไปนานแล้ว”
“ช่างมันเถอะ” หลงพูดสั้นๆ ไม่อยากนึกถึงอาจารย์พฤทธิ์อีกแล้ว แต่พออีกฝ่ายเข้ามาภายในห้องบรรยาย สายตาเจ้ากรรมก็ดันมองตั้งแต่หัวจรดเท้ากระทั่งอาจารย์เอ่ยทักทายตามธรรมเนียม
“สวัสดีครับ”
เป็นอย่างที่กรณ์พูดไว้ แม้น้ำเสียงของพฤทธิ์จะเหมือนเคย แต่รอยยิ้มแปลกตาสะท้อนความรู้สึกกดดันจางๆ ไว้ รวมถึงน้ำหนักที่ลดลงจนเห็นได้ชัดทำให้เสื้อเชิ้ตที่เคยพอดีตัวกลับดูหลวมน้อยๆ
“ผมมีข่าวดีจะแจ้งให้นิสิตทุกคนทราบ” พฤทธิ์เว้นจังหวะ “คะแนนกลางภาคออกแล้ว ใครอยากทราบคะแนนของตัวเองให้ไปดูที่ห้องพักอาจารย์ได้นะครับ”
จากความเงียบในห้องกลายเป็นเสียงพูดคุยของคนในห้องแทน เป็นใครจะไม่ตื่นเต้นบ้าง..เขาคนหนึ่งที่ระงับความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่เช่นกัน
“ไม่ต้องกังวลนะครับ ปีนี้ทำคะแนนได้ดีกว่าปีก่อนๆ แต่มีบางคนที่วาดรูปมาส่งผม..ข้อสอบเป็นข้อสอบบรรยายนะครับ ให้เขียน ไม่ต้องวาดรูปมา” พฤทธิ์ยิ้มบางๆ เหมือนเป็นเรื่องตลก แต่อันที่จริงตอนเขานั่งตรวจต้องกินพาราเซตามอลไปหลายเม็ด “ตอนเที่ยงหรือตอนเย็นวันนี้ก็ได้ครับ พรุ่งนี้ผมจะเอาคะแนนไปติดบอร์ดให้ดู”
สำหรับหลงแล้ว ไม่คิดว่าข่าวดีของอาจารย์เป็นข่าวดีของพวกเขา ดูจากสีหน้าคนข้างๆ เป็นตัวอย่าง เจ้าตัวแทบไม่มีอารมณ์เรียน ได้แต่ถามว่าเมื่อไหร่จะถึงตอนเที่ยงเสียที
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เข็มสั้นของนาฬิกาชี้เลขสิบสอง พฤทธิ์เหลือบมองนาฬิกาหลังห้องเป็นครั้งสุดท้าย “อีกสามอาทิตย์สอบแล้ว หวังว่าพวกคุณจะเตรียมตัวกันดีๆ นะครับ อย่าให้เหมือนตอนสอบกลางภาค”
ท้ายชั่วโมงมีการถามตอบสั้นๆ แต่ละคนไม่ได้แย่งกันถามแย่งกันตอบเหมือนคาบก่อนๆ คงเพราะส่วนหนึ่งอยากรู้คะแนนแทบขาดใจและอีกส่วนหิวจนไส้แทบขาด สำหรับภัทรเจ้าตัวเป็นประเภทที่หนึ่ง แต่หลงเป็นประเภทที่สอง
“เมื่อไหร่อาจารย์จะเดินออกจากห้องสักที”
“อยากรู้ขนาดนั้นเลยหรือ”
“รู้ก็สบายใจ ผ่านไม่ผ่านก็อีกเรื่องหนึ่ง” ภัทรเก็บของใส่กระเป๋า ลุกขึ้นเร็วกว่าคนอื่นๆ “ไปดูกันเถอะหลง”
“ไปตอนนี้คนก็เยอะ ไปกินข้าวก่อนดีกว่า”
“เราขอไปดูก่อนได้ไหม”
“เอาสิ” หลงตอบสั้นๆ สำหรับหลงคะแนนสอบไม่ว่าตอนไหนก็ไม่สำคัญกับหลง เพราะตั้งแต่เด็กเขาก็ไม่ได้เป็นหัวกะทิหรือหางกะทิที่ใช้ไม่ได้ แต่อยู่ระดับกลางค่อนไปข้างหลังมากกว่า
ตอนเที่ยงในโรงอาหารคนเยอะก็จริง แต่ยังพอหาที่นั่งกินข้าวได้ แต่บริเวณห้องพักอาจารย์ของอาจารย์พฤทธิ์กลับแน่นขนัดเสียยิ่งกว่า ต่างคนต่างอยากรู้คะแนนของตัวเอง หลงเห็นแล้วได้แต่นั่งถอนหายใจเงียบๆ รอจนกระทั่งคนบางตาค่อยเข้าไปหาก็ไม่สาย
บ่ายโมงสิบห้านาที เหลือไม่กี่คนที่ยังไม่รู้คะแนน หลงจึงเดินเข้าไปต่อแถวเงียบๆ ไม่นานก็ได้เข้าไปในห้องของอาจารย์พฤทธิ์ เห็นอีกฝ่ายก้มๆ เงยๆ กับกองเอกสารจำนวนมาก
“สวัสดีครับอาจารย์” หลงยกมือไหว้อีกฝ่าย เห็นพฤทธิ์ไม่ตอบก็ยิ่งเพิ่มกดดันให้เขา อากาศโดยรอบคล้ายจะหยุดไปชั่วขณะ
“หายดีแล้วหรือ” พฤทธิ์ถามเรียบๆ ขณะมองข้อสอบที่เรียงอัดกันแน่น
เด็กหนุ่มยืนนิ่ง หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงใจเต้นอย่างไม่ต้องสงสัยที่อีกฝ่ายเป็นห่วงเขา แต่ตอนนั้นคำหวานของพฤทธิ์ไม่ต่างอะไรจากเข็มนับพันที่ทิ่มแทงให้ปวดแปลบ
“ผมอยากทราบคะแนนของผม”
เด็กหนุ่มตอบเสียงแข็งทำให้พฤทธิ์อดจะเงยหน้ามองไม่ได้ ดีแล้วไม่ใช่หรือที่คนๆ นี้ทำใจได้เสียที แต่ความรู้สึกลึกๆ ของเขากลับประท้วงขึ้นมาจนแน่นอก หากแต่พฤทธิ์รู้ดีว่ามันไม่ควรมีอะไรอย่างอื่นนอกจากความโล่งใจที่ระหว่างเขากับหลงจะเป็นเพียงอาจารย์และลูกศิษย์เหมือนเดิม อะไรบางอย่างจึงถูกปิดแน่นเสียจนรู้สึกอึดอัดใจ
พฤทธิ์ยื่นกระดาษคำตอบทั้งชุดให้เด็กหนุ่ม “หาดูในนี้”
“ผมไปดูข้างนอกได้ไหม”
“เชิญครับ” เขาตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้าอ่านเอกสารราวกับมาเป็นเรื่องน่าสนใจเต็มประดา ทั้งที่ความจริงกระดาษแผ่นนี้ก็ไม่มีอะไรสำคัญนอกเสียจากแจ้งวาระการประชุมที่จะจัดขึ้นในวันเสาร์เท่านั้น
เวลาผ่านไปไม่กี่อึดใจ เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้นพร้อมเด็กหนุ่มที่ยืนกอดกระดาษปึกหนึ่งไว้แน่น
“ผมดูเสร็จแล้ว” หลงวางกระดาษบนโต๊ะ “ขอบคุณครับ”
พฤทธิ์ก้มมองกองกระดาษเงียบๆ ก่อนจะพูดขึ้น “คุณควรจะทบทวนบทเรียนมากกว่านี้”
“ครับ”
เป็นครั้งแรกที่พฤทธิ์รู้สึกอยากมีบทสนทนามากกว่านี้..
พระอาทิตย์ยามบ่ายเจิดจ้าจนรู้สึกรู้สึกแสบตา กระนั้นพฤทธิ์ยังคงจดจ่ออยู่ข้างนอกหน้าต่าง ขณะที่แอร์เย็นจัดทว่าอากาศร้อนกลับแทรกผ่านกระจกเข้ามา เป็นความรู้สึกไม่ลงตัวเลยจริงๆ
เขาจมจ่อมกับความคิดของตัวเองร่วมชั่วโมง ไม่ดีหรือที่เด็กคนนั้นทำใจจากเขาและใช้ชีวิตตามปกติได้ เขาควรจะดีใจมากกว่ามานั่งทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเป็นอาจารย์..มีความรู้สึกเกินเลยต่อลูกศิษย์ตัวเองย่อมไม่เหมาะสม หลงก็เช่นเดียวกัน..มันถูกต้องหรือจะหลงรักเขา คำตอบของพฤทธิ์ชัดเจนแจ่มแจ้ง ทว่าส่วนลึกกลับประท้วงขึ้นมาจนกดกลับไม่ไหว
เหตุผลอีกอย่างหนึ่งคือพวกเขาเป็นผู้ชายทั้งคู่ ต่อให้สังคมเปิดรับเรื่องแบบนี้ก็ใช่ว่าทุกคนจะยอมรับ คนอื่นมองอย่างไรเขาไม่สน แต่คนในครอบครัวจะคิดเห็นอย่างไร ทั้งหลงและเขาต่างอยู่ในสถานะที่ไม่คู่ควรทั้งคู่
“อาจารย์พฤทธิ์!” เสียงข้างหลังดังขึ้น ดึงเขาหลุดจากภวังค์ก่อนหมุนตัวกลับมาเผชิญใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“มาไม่ซุ่มไม่เสียง”
“ผมเรียกคุณพฤทธิ์จนคอจะแตกอยู่แล้วครับ” กรณ์ขมวดคิ้วมองพี่ เรียกนานสองนานไม่ตอบสักคำ
“มีอะไร เวลางานคุณควรมีสอนไม่ใช่หรือ”
“ใครเขาสอนกันทั้งวันครับ ขนาดอาจารย์พฤทธิ์ยังว่างเลย” เขาไม่รอให้เจ้าของนั่งเชิญก็แทรกตัวนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ “สะดวกคุยไหมครับ”
“ว่ามาสิ”
“อาทิตย์หน้าผมมาชวนพี่พฤทธิ์ไปเขาใหญ่ครับ พี่พฤทธิ์ว่างหรือเปล่า”
พฤทธิ์เงยหน้าขึ้น มองกรณ์นิ่งๆ “ต้องการอะไร”
“ทำไมดุแบบนี้ ผมเห็นพี่พฤทธิ์ทำงานหนัก อยากให้พักผ่อนบ้าง”
“ผมสบายดี”
“คนสบายดีที่ไหนเขาทำงานหามรุ่งหามค่ำขนาดนี้ อีกอย่าง..ผมโทรศัพท์ไปหาคุณแม่พี่พฤทธิ์เรียบร้อยแล้ว ท่านบอกว่าให้พี่พฤทธิ์ไปให้ได้”
เขาถอนหายใจ ขนาดนี้ไปเที่ยวยังต้องขออนุญาตเพ็ญแขอีกหรือ ถึงหล่อนจะเป็นแม่ก็ใช่จะบังคับเขาได้ทุกเรื่อง “คุณควรจะถามผมนะ ไม่ใช่ถามคุณแข”
“ก็พี่พฤทธิ์ต้องปฏิเสธแน่ๆ เพราะฉะนั้นพี่พฤทธิ์ก็ตกลงแล้วนะครับ”
“อืม”
“ผมจะส่งคนไปรับพี่ถึงที่แน่นอน”
“อืม”
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 20-07-2015 22:19:28
พอรถจอดสนิท คนเริ่มทยอยเดินลงมาบิดความปวดเมื่อยออกจากร่างกาย เหลือแต่หลงที่ยังนั่งเงียบๆ กระทั่งมีคนขนของเข้าไปในบ้านแล้ว ตลอดระยะการเดินทาง เขาอดนั่งเกร็งตัวติดหน้าต่างไม่ได้ สาเหตุก็มาจากอาจารย์พฤทธิ์ที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนราวกับเป็นรูปปั้น
“หลงไปนอนกับพี่นะ ห้องนอนนั้นกว้าง นอนได้สองสามคน”
“กรณ์จะเอาน้องไปนอนด้วยทำไม ห้องนอนมีตั้งเยอะแยะ”
“ผมเป็นห่วงน้อง เพิ่งมาครั้งแรกนี่ครับ”
วุฒิเห็นลูกชายชักแม้น้ำทั้งห้าแล้วส่ายหัว ขี้คร้านจะบอกให้แยกกันนอน เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย “คุณพฤทธิ์ไปนอนห้องริมสุดแล้วกัน ห้องนั้นวิวดี”
“ครับ”
“ตอนนี้ดึกแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”
หลงเดินตามกรณ์ขึ้นไปยังห้องนอนสุดท้าง ภายในห้องตรงกลางมีเตียงสีขาวขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ข้างเตียงเป็นกระจกบานเลื่อนขนาดใหญ่ทั้งสองฝั่ง มีผ้าม่านสองชั้นเปิดไว้ให้แสงจากพระจันทร์จากข้างนอกส่องลงมา
เป็นครั้งแรกที่หลงได้มาเที่ยวข้างนอก เพราะตอนเด็กนอกจากอยู่บ้านกับไปโรงเรียนแล้ว เวลาไปเที่ยวก็ตอนทัศนศึกษาที่โรงเรียนจัดขึ้นปีละครั้งเท่านั้น
“พอจะมาเที่ยว คุณพ่อก็สั่งให้ตกแต่งใหม่ทั้งหมด”
กรณ์ยกกระเป๋าทั้งของตัวเองและของหลงไปไว้อีกห้องหนึ่ง “หลงมาอาบน้ำก่อนแล้วเข้านอนได้ พรุ่งนี้คุณพ่อจะพาไปเที่ยวข้างนอก”
“ครับ”
กลางคืนมีเสียงแมลงร้องทำให้ไม่เป็นคืนที่เงียบสนิทเหมือนในกรุงเทพฯ เด็กหนุ่มนอนลืมตาโพลงในความมืด เพราะแปลกที่และมีคนนอนข้างๆ ทำให้เขาไม่ชินสักเท่าไหร่ อีกทั้งตั้งแต่เดินทางยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ความหิวโหยค่อยๆ ประท้วงขึ้นมาอย่างเงียบๆ พร้อมเสียงร้องในช่องท้องจนต้องกุมเอาไว้
หลงลุกขึ้น หยิบนาฬิกาบนโต๊ะขึ้นมาดู เพิ่งสามทุ่ม..อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าเขาจะได้กินมื้อเช้า แต่ความอดกลั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มล้มตัวนอนอีกครั้ง ทว่าความหิวโหยยากจะบรรเทา เหมือนยิ่งอดก็ยิ่งหิว สุดท้ายก็ต้องลุกพรวดขึ้นมานั่งพร้อมหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูเป็นรอบที่สอง
เขาหันมองคนข้างๆ เห็นหลับสนิทจึงค่อยๆ เดินออกจากห้องไปยังชั้นหนึ่งของบ้าน มาถึงตอนแรกไม่ได้สำรวจดูว่าที่นี่มีอะไรบ้าง เดินจนทั่วรอบหนึ่งจึงได้เห็นว่าห้องครัวอยู่ด้านหลัง ไม่รอช้า..เขารีบเดินไปเปิดตู้เย็น ภายในเต็มไปด้วยของสดจำนวนมากและนมสดอีกจำนวนหนึ่ง
เสียงท้องร้องอีกครั้งเร่งเร้าให้เด็กหนุ่มหยิบขวดนมออกมารินใส่แก้วพร้อมขนมอีกจำนวนหนึ่ง แต่อย่างว่า..หลงไม่กล้ากินเยอะ กระนั้นความหิวก็เหมือนจะลดลงเพียงหนึ่งในสี่เท่านั้น
ตอนนี้เขาอาศัยเพียงแสงจากหลอดไฟในตู้เย็นเท่านั้น พอเห็นเลือนรางว่าอะไรเป็นอะไร ทว่าแสงสีส้มนวลกลับถูกแทนที่ด้วยแสงไฟจากหลอดนีออนบนหัว
เด็กหนุ่มสะดุ้งพร้อมหันมองข้างหลังด้วยความตกใจ
พฤทธิ์สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้าฝ้ายสีเข้มยืนมองเขานิ่งๆ
บรรยากาศกดดันเสียจนหลงอยากมุดหนี ทั้งอายทั้งหิว แต่ก็ทำได้เพียงยืนนิ่งๆ รออีกฝ่ายพูดเท่านั้น
“ดึกๆ ดื่นๆ ทำอะไรของคุณ”
หลงเม้มปาก “ผมหิว เลยลงมาหาอะไรกิน ตอนนี้เสร็จแล้ว เดี๋ยวจะกลับไปนอน”
น้ำเสียงของคนตรงหน้ากระด้างจนเส้นเลือดในสมองของพฤทธิ์เต้นตุบๆ ยิ่งเห็นเด็กหนุ่มลนลานล้างแก้วและจานพร้อมกับเดินเลี่ยงเขาไปอีกทางยิ่งทำให้พฤทธิ์หงุดหงิด
ทำราวกับเขาเป็นตัวเชื้อโรคไปได้..
พฤทธิ์ไม่รอช้า ก้าวขาฉับๆ ไปหาเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกล อ้อมแขนแข็งแรงทาบลงบนเคาท์เตอร์ กักกั้นอิสรภาพของเด็กหนุ่มจนสิ้น “เป็นอะไรของคุณ”
“ผมง่วงแล้ว”
“จะหลบหน้าอะไรกันนักกันหนา”
“ผมอยากนอนแล้ว” หลงหลุบตามองพื้น ใจเต้นเหมือนจะกระดอนออกมา “อาจารย์ทำกับคนที่ไม่ชอบอย่างนี้หรือครับ”
พฤทธิ์ถอนหายใจเมื่อเห็นแววตาดื้อรั้นเจือความเสียใจของเด็กหนุ่ม “ที่ผมช่วยคุณ อยู่กับคุณ แปลว่าผมเกลียดคุณหรือครับ”
ระยะห่างระหว่างพฤทธิ์และหลงลดลงทีละนิด “ที่ผมดูแลคุณแปลว่าผมเกลียดคุณด้วยหรือครับ”
“ผมไม่ชอบคุณจริงๆ ใช่ไหมครับ” พฤทธิ์เว้นจังหวะ “คุณยังไม่ตอบผมสักคำถาม”
“อาจารย์..ผมง่วงนอนแล้ว”
“ตอนนี้ผมเป็นอาจารย์ของคุณอยู่หรือครับ”
หลงอยากตอบไม่แพ้กับที่พฤทธิ์พยายามรบเร้าของ แต่ปากเจ้ากรรมเหมือนกับตอกติดกันแน่น ครั้นจะพูดก็นึกไม่ออกว่าควรพูดอย่างไร สุดท้ายก็ได้แต่ยืนเงียบ ปล่อยให้อีกคนรุกคืบเข้ามาทีละน้อย
“เป็นอะไรของคุณ ไม่ตอบผมสักคำ”
เขาอยากตะโกนถามเหมือนกันว่ามีใครบ้างที่ใช้น้ำเสียงแบบนี้ถามคนอื่น “คุณเข้ามาใกล้เกินไปแล้ว”
“ไม่ชอบก็บอกผม”
เด็กหนุ่มขยับปาก แต่คนตรงหน้ากลับผนึกริมฝีปากของเขาไว้แน่น ดวงตาของหลงเบิกกว้าง เส้นเลือดขยายใหญ่ หัวใจสูบฉีดแรง จังหวะหัวใจเต้นตุบๆ เมื่อปลายลิ้นดุนดันเข้ามาเกี่ยวกระหวัดอย่างช่ำชอง ไม่มีโอกาสต่อต้าน ไม่มีโอกาสประท้วง
“อา..”
มือใหญ่เลื่อนมากุมเอวเด็กหนุ่มแน่นก่อนสอดปลายนิ้วเข้าร่มผ้า ความอุ่นแตะผิวเนื้อ ทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งเบาๆ
ไม่รู้เรี่ยวแรงหายไปไหน มือน้อยจึงได้แต่เกาะแขนคนตรงหน้าแน่นคล้ายประท้วงกึ่งสมยอมในที เขาควรจะผลักอีกฝ่ายออกมิใช่หรือ เพราะอะไรถึงได้ยืนนิ่งให้ถูกเอาเปรียบ
ขณะปลายลิ้นพันพัวช้าๆ หลงเหมือนล่องลอยอยู่กลางอากาศ ยิ่งนานยิ่งลอยสูงขึ้นเหมือนบอลลูนยักษ์
นิ้วมือของพฤทธิ์ขยับขึ้นจนเกือบถึงกลางแผ่นหลัง ทว่าเสียงท้องร้องกลับดังขึ้น ชักดึงบรรยากาศน่าอายกลับคืนมา
พฤทธิ์ผละออกจากเด็กหนุ่ม ขยับตัวถอยหลังตั้งสติชั่วครู่ “ไปนั่งรอก่อน”
หลงยืนนิ่ง หัวสมองตื้อตึงไปหมด รสจูบแม้ไม่ตราตรึงเท่าครั้งแรก แต่ทิ้งรอยวาบหวามไว้เต็มหัวใจ “ไปนั่งรอตรงไหนครับ”
“หิวไม่ใช่หรือ ไปรอที่โต๊ะ”
เขานั่งรอบนเก้าอี้เงียบๆ พลางมองแผ่นหลังกว้างที่หยิบจับเครื่องครัวอย่างคล่องแคล่ว บ่อยครั้งที่ได้แต่แอบมองหรือหลบตา นี่จึงเป็นครั้งแรกที่หลงได้มองพฤทธิ์เต็มตา แม้จะเป็นเพียงด้านหลังก็ตาม
ไข่ดาวแบบง่ายๆ หอมฉุยเรียกน้ำย่อยได้ไม่ยาก ไม่เพียงเท่านั้นยังมีผักลวกอีกจำนวนหนึ่งที่พฤทธิ์จัดใส่จานมาให้วางเสิร์ฟตรงหน้า
“ตั้งแต่กลับมา ผมก็ไม่ค่อยเข้าครัวแล้ว คงพอจะกินได้”
ความหิวบังตา เขาหยิบช้อนและส้อมได้ก็หลงลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
พริบเดียวอาหารทั้งจานก็หมดลง เมื่อความหิวมลายหายไปก็แทนที่ด้วยความอับอาย หลงไม่สนใจว่าพฤทธิ์จะนั่งจ้องเขาเงียบๆ ในขณะที่เขากินอยู่
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมล้างเก็บเอง”
“อืม”
หลงหยิบจานและกระทะเทฟลอนไปล้าง ปลายหางตายังคอยมองคนข้างหลังอยู่ พฤทธิ์ยังนั่งจิบน้ำเปล่าเรื่อยๆ ราวกับมีเรื่องให้ครุ่นคิด
เสียงน้ำหยุดลง เด็กหนุ่มเช็ดจานและจัดวางในตู้เรียบร้อยเหมือนเดิม
เขาทำใจอยู่สักครู่ก่อนหันมามองพฤทธิ์เต็มตา เสื้อสีขาวพอดีตัวแนบเนื้ออีกฝ่ายจะเห็นไปถึงไหนต่อไหน ยิ่งมองยิ่งเขินอาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งริมฝีปากที่ค่อยละเลียดจิบน้ำ กระนั้นพอตั้งสติก็ไพล่คิดไปถึงครั้งที่โดนปล้นจูบครั้งแรก ผลของการเผลอไผลสร้างรอยแผลเป็นไว้ลึก ถึงเขาจะบอกว่าตัวเองได้รับบทเรียนจากความฝันลมๆ แล้งๆ ทว่าหลงก็ยังเป็นเหมือนเดิม ลุ่มหลง เผลอไผล ไม่จดจำ
ความปวดแปลบผุดขึ้น จากหัวใจที่พองตัวเหมือนบอลลูกยักษ์กลับมีเข็มนับหมื่นทิ่มแทงจนเหลือเพียงเศษซาก “ผมไปนอนนะครับ”
“อืม”
เด็กหนุ่มเร่งฝีเท้าเดินไปยังห้องนอนที่อยู่ริมสุดแล้วปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขาเต้นรัวเมื่อนึกไม่ถึงรอยจูบลึกล้ำจากอาจารย์พฤทธิ์พลางโทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา นอกจากไม่ต่อต้านแล้วยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี หนำซ้ำ..ที่ควรต่อว่าก็เก็บเงียบไว้ในปากราวกับเป็นเรื่องต้องห้าม
แบบนี้อย่าเรียกว่าตัดใจเลย..ต่อให้พยายามสักร้อยเท่าพันเท่าก็ต้านทานพฤทธิ์ไม่ได้หรอก..
เขายืนอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดโคม ไฟสีนวลสว่างพอให้เห็นรำไร
“ไปไหนมาหลง” เด็กหนุ่มสะดุ้ง รีบหันไปหาต้นเสียงเห็นอีกฝ่ายนั่งรอบนโซฟาเงียบๆ
หัวใจของเขาหล่นไปยังตาตุ่ม กรณ์จะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นข้างล่างหรือเปล่า จะเห็นเขาจูบกับอาจารย์พฤทธิ์หรือไม่ คำถามหลายข้อประดังเข้ามาในหัวไม่หยุดหย่อน
“ผมไปหาอะไรกินข้างล่าง”
สีหน้าของกรณ์อ่อนลงพลางถอนหายใจ “หิวหรือ ลืมไปเลยตั้งแต่มาจากกรุงเทพฯ ก็ไม่มีอะไรตกถึงท้อง”
“ในตู้เย็นมีของสด”
“เห็นทีต้องลงไปหาอะไรกินบ้าง”
ชายหนุ่มลุกขึ้น เดินผ่านเด็กหนุ่มไปยังประตูห้องนอนอย่างง่วงซึม “หลง”
“ครับ” เสียงของหลงสั่นน้อยๆ ทั้งหวาดหวั่นและกลัวโดนต่อว่า
“ไม่ต้องเปิดไฟรอนะ”
“ครับ”
หลงมองกรณ์จนกระทั่งประตูห้องนอนปิดสนิทก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก เพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมาความรู้สึกต่างๆ ประดังเข้ามาเหมือนคลื่นไม่หยุดหย่อน ทั้งตกใจ หวาดหวั่นและวาบหวาวอยู่ลึกๆ
แม้กรณ์จะไม่แสดงอาการอะไรออกมา แต่หลงก็อดกังวลไม่ได้ถ้าอีกฝ่ายเห็นเขากับอาจารย์พฤทธิ์อยู่ข้างล่างและทำเรื่องแบบนั้นกัน หากเป็นแบบนั้นทุกอย่างที่ต่างฝ่ายต่างพยายามสร้างมาไม่ล้มครืนหรอกหรือ แค่คิดก็ปวดใจอยู่ลึกๆ ทว่ารู้ทั้งรู้ว่าไม่ควร..หัวใจของหลงกับหลงใหลรสจูบของพฤทธิ์ยิ่งกว่าอะไร
เขาข่มตาหลับด้วยความรู้สึกสับสนที่สุดในชีวิต
พระจันทร์ส่องแสงท่ามกลางความมืด เสียงแมลงดังขึ้นตลอดทั้งคืน กรณ์นั่งจิบน้ำเปล่าเงียบๆ พลางมองไปยังซิงค์น้ำที่ยังเปียกอยู่อย่างเคร่งเครียด
มาช้าดีกว่าไม่มา :katai4:
ปั่นเสร็จแล้ว TwT รู้สึกเสียใจมากที่มาช้าสุดๆ หลังจากเรียนภาคฤดูร้อนที่ร้อนและฝนตกบ่อยมากเสร็จก็แอบอู้ไปหลายอาทิตย์แล้วเพิ่งมาปั่นเร็วๆ นี้อีก เข้าเรื่องดีกว่า เขียนไปเขียนมาเริ่มไม่ชอบอาจารย์พฤทธิ์ล่ะ เฮ้อ..มาจูบน้องหลงแล้วไม่ยอมไปจัดการฉลองขวัญให้เสร็จๆ ก่อนจะได้เริ่มจีบเขาอยากจริงจังสักที แต่ลืมไปว่าพฤทธิ์ยังไม่ค่อยยอมรับตัวเองอยู่บ้างว่าแอบมีใจนิดหน่อยให้น้องหลง กร้ากๆ เป็นกำลังใจอาจารย์พฤทธิ์ด้วยนะคะ เป็นกำลังใจห้องน้องหลงใจแข็งใส่อาจารย์เร็วๆ ด้วย
Fan Page: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 20-07-2015 22:32:20
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 20-07-2015 22:35:45
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 20-07-2015 22:37:50
คุณ Ellette เพิ่งจะไม่ชอบจารย์เหรอคะ คนอ่านนี่ไม่ชอบกันถ้วนหน้าแล้วค่ะ :ling3:
อยากให้น้องหลงเข้มแข็ง อย่าไปเผลอใจกับจารย์มาก ไม่งั้นยิ่งใกล้วันแต่งงานยิ่งเจ็บนะ
:katai1:
ปอลอ เรื่องนี้เป็นนิยายรายเดือน =w=
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 20-07-2015 22:48:09
โอ้ยๆๆๆๆ หมั่นไส้ พอน้องหลงไม่สนใจก็ร้อนรน แล้วมาจูบอีกละ รู้มั้ยเห้ยคนโดนจูบมันคิดไกล
มันทรมานขนาดไหนนนนนนนนนนนน :fire: :fire: :m31: :m31:
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 20-07-2015 22:59:09
มาต่อเร็วๆนะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 20-07-2015 23:12:09
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 20-07-2015 23:26:22
เริ่มหัวข้อโดย: พิรุณสีเงิน ที่ 20-07-2015 23:33:49
เพราะงั้นก็ช่วยกันคุณอาจารย์ออกไปไกลๆน้องหลงด้วยจะดีมากๆ เลยค่ะพี่กรณ์
อ่านไปก็หมั้นไส้ตาอาจารย์ไป พอน้องไม่สนใจแล้วมาทำอย่างนี้ กล้าทำกับน้องแบบนี้ก็กล้าๆบอกแม่กับที่บ้านตัวเองด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: thelittlemaster ที่ 20-07-2015 23:34:54
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 21-07-2015 00:20:31
อยากให้พี่กรณ์เปนตัวกลางที่ทำให้อาจาร์ยรู้ใจตัวเองเรวๆ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-07-2015 01:28:09
เริ่มหัวข้อโดย: ♠♥♦♣ ที่ 21-07-2015 01:31:15
พี่กรณ์รู้เรื่องแล้วจะทำยังไงต่อล่ะทีนี้ ลุ้นๆ
จริงๆ เกลียดคนแบบพระเอกมาก จะบอกว่าไม่อยากแต่งแต่ก็ไม่เลิกเป็นคู่นอน ไม่อยากแต่งแต่ก็พาเข้าบ้าน จะว่าไม่อยากให้แม่กะยายเสียใจ แล้วไปบีบให้ผญ.ถอยไปเองแบบนี้มันถูกเหรอ เห็นแก่ตัวจริงๆ สาธุขอให้พี่กรณ์กับคุณวุฒิช่วยให้น้องหลงตัดใจได้จริงจังด้วยเถิดดดด
ปล.ต่อบ่อยๆ สิจ๊ะ กำลังอิน ไม่อยากลืมความรู้สึกนี้ก่อนอ่านตอนหน้า
เริ่มหัวข้อโดย: blackyoyo ที่ 21-07-2015 02:41:16
ส่วนคุณกรณ์อย่าเครียดไปเลยนะ มาลุ้นเชียร์ให้คุณพฤทธิ์จีบน้องหลงกับคนอ่านดีกว่า เนอะๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 21-07-2015 07:42:38
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 21-07-2015 10:28:56
เริ่มหัวข้อโดย: pigarea ที่ 21-07-2015 12:42:10
เริ่มหัวข้อโดย: ziqh.leo ที่ 21-07-2015 17:20:03
เฮิร์ทมากๆ อ่านแล้วรู้สึกหน่วงทุกตอนเลยค่ะ
พระเอกกับนายเอกเป็นอะไรที่ ฮึ่มมม
เคมีไม่ค่อยตรงกันนะ แต่ก็มีบางอย่างค่อยๆจูนให้สองคนนี้เริ่มมีคนอีกคนเข้ามา ทีละนิด ค่อยๆเป็นค่อยไป
ต่างคนต่างกลัวกับคำว่ารักนะ
พระเอกก็เริ่มรู้ตัวเองแล้ว
แต่เหมือนกลัว ไม่กล้ารัก ถ้ากล้าจัดคนที่บ้านป่านนี้คงได้คบกันแล้วมั้ง 55 เฮ้อ สงสารทั้งคู่เลย
ล่าสุดเราว่ากรณ์ต้องเห็นแน่ๆเลยอ่ะ
ที่ลงไปข้างล่างคงเคลัยร์กับพระเอก.. ละมั้ง
เริ่มหัวข้อโดย: Lovetree ที่ 21-07-2015 21:33:38
คุณพฤทธิ์ค่ะ ถ้าหลังจูบคราวนี้แล้วยังบอกให้หลง ลืมจูบครั้งนี้อีก จะขอเชียร์คนอื่นเป็นพระเอกแล้วนะคะ
แต่ดูเหมือนคุณพฤทธิ์จะเริ่มเครียดมากๆแล้ว รีบตัดสินใจให้ดีนะคะ
ส่วนคุณกรณ์ รู้เรื่องแล้วใช่ไหม แล้วจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ ดูเหมือนจะเครียดมากๆพอกับคุณพฤทธิ์เลยค่ะ
ลุ้นมากๆ ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ เรื่องสนุกมากๆค่ะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 21-07-2015 22:38:55
อ่านไปลุ้นไป
เริ่มหัวข้อโดย: Pamaipraewa ที่ 21-07-2015 22:46:41
คู่นี้มันจะรักกันได้จริงๆเรอะ? แต่ยังไงก็ชอบทั้งหลงทั้งอาจารย์
ปล.กรณ์จะทำยังไงต่อ? รออ่านๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 21-07-2015 23:02:57
พี่กรณ์เห็นแล้วหรอ หรือว่ายังไง ลุ้นนนนนน
เริ่มหัวข้อโดย: rutchi ที่ 22-07-2015 00:53:28
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 22-07-2015 01:44:07
เริ่มหัวข้อโดย: wargroup ที่ 22-07-2015 02:59:01
คนอ่านอกจะแตกตาย แต่ก็สะใจในอารมณ์ชอบกล บิดเกลียวให้อึดอัดได้ทุกตอนเลย
พฤทธิ์ตึงเปรี๊ยะกับเปลือกนอก เรื่องควรกล้าแสดงควรชัดเจน ดันหลบใน
เหมือนรอทำนบให้ล้นก่อน ค่อยไหลบ่ามาที จูบตามใจตัวเองเสร็จ ก็ก่อทำนบสูงขึ้น กลับไปวนในกรอบเหมือนเดิม
ฝั่งแม่ๆ คุณเพ็ญแขคุณหญิงดุลยาก็เจ้ายศเจ้าอย่างตามแบบแผนเป๊ะ แม่อีกฝั่งก็เหลวแหลกไม่แคร์สื่อ
หลงนี่ก็ตึงมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งจูบยิ่งอาการหนักอ่ะ สงสารนาง ปรกติก็คิดมากเป็นทุนอยู่แล้ว
คู่นี้จะคบกันรอดได้อย่างไร ...ไม่เห็นแวว พระเอกเข้มแข็งผิดที่ผิดทาง เกือบเรียกเห็นแก่ตัวแล้วนะ
แค่คุณสยองขวัญ (cr. คุณ iforgive) พระเอกยังจัดการไม่ได้ ถลำจนนอนกันมาเป็นสิบปี เฮ้อออ
คนที่หย่อนๆหน่อยแบบคุณกรณ์ ก็ดันมาเจอช็อตเด็ด ทำท่าว่าจะเครียดไปอีกคน
จะรออ่านนะคะ อยากรู้มาก ว่าจะลงเอยท่าไหน ...เท่าที่นึกออกตอนนี้ ถ้าจะจบแฮปปี้ ต้องมีตายบ้างอะไรบ้าง
ฝั่งบ้านพระเอกรถยนตร์พลิกคว่ำยกครัวประมาณนี้ อิอิ ขออภัยที่โหด
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 22-07-2015 08:15:52
รอมาต่อบ่อยๆนะ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: aimjungna ที่ 22-07-2015 18:31:17
เริ่มหัวข้อโดย: haruko ที่ 22-07-2015 22:21:43
คิดว่ากรณ์ต้องห้ามคุณพฤทธิ์ไม่ให้ยุ่งกับหลงแน่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Damon ที่ 23-07-2015 18:00:39
พี่กรณรู้แล้ว แต่หวังว่าจะไม่เข้าใจผิดว่าหลงใจง่ายน้า
แอบมาให้กำลังใจคนเขียนค่ะ กลัวเม้นท์แล้วจะมาช้า 55
เริ่มหัวข้อโดย: dumpWINNY ที่ 23-07-2015 20:18:12
คนแก่ใจร้ายมาก ปากบอกไม่เอาอย่างนู้นอย่างนี้ แต่การกระทำหล่อนคืออะไรคะะะะ ตอบ! ฮึ้ย หมั่นไส้ คุณกรณ์จับหลงพาไปไกลๆ จากคุณพฤทธิ์เลยค่ะ ให้เค้าแต่งงานกับยัยฉลองขวัญให้สมใจอยาก จะได้ไม่ต้องมาทำให้หลงของเราคิดหนักคิดมากจนน่าสงสารขนาดนี้ เฮ้อ เวรกรรมแท้ๆ ฮืออออออ :katai1: :angry2:
ต้องการเห็นตอนที่หลงยิ้มอย่างระรื่นหน้าสบายใจจริงๆ ค่ะ อย่าทำร้ายหลงกันอีกเลยนะคะ :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: bankjojo ที่ 23-07-2015 23:22:37
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 25-07-2015 22:01:25
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 27-07-2015 12:15:26
คุณพฤทธิ์นะคุณพฤทธิ์ ไม่ไหวละ
โอ๊ย ไม่ได้ชอบนายนะ แค่รุ้สึกว่า คุณนั่นหละที่เป็นกุญแจของเรื่อง
จากใจ ชอบพี่กรณ์มากๆๆ
สุดๆอะ แต่ดูท่า คุณพี่กรณ์ น่าจะซ่อนอะไรไว้อีกเยอะ
เผลอๆ คุณกรณ์นี่หละ กุญแจตัวสำคัญยิ่งกว่าคุณพฤทธิ์อีก
รอลุ้นมากค่ะ ณ จุดนี้
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 29-07-2015 00:50:33
พระเอกทำไมใจร้ายจัง. รอตอนต่อไปครับ
เริ่มหัวข้อโดย: ben ที่ 29-07-2015 15:41:54
เริ่มหัวข้อโดย: farfarneenee ที่ 31-07-2015 01:38:10
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 31-07-2015 03:04:29
เริ่มหัวข้อโดย: whitelavenders ที่ 31-07-2015 05:34:38
เริ่มหัวข้อโดย: ekonut ที่ 31-07-2015 06:53:12
เริ่มหัวข้อโดย: hewlett ที่ 05-08-2015 22:49:49
https://www.youtube.com/watch?v=6l7vqwVmHIg
เริ่มหัวข้อโดย: QueenPedGabGab ที่ 10-09-2015 21:13:51
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 10-09-2015 21:40:06
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 11-09-2015 01:22:25
:call: :call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: Pi ที่ 11-09-2015 10:52:00
เริ่มหัวข้อโดย: pooinfinity ที่ 11-09-2015 16:04:38
คนหนึ่งก็เป็น Perfectionism อีกคนนึงก็เป็น Panic แถมที่บ้านฝ่ายอาจารย์นี้ก็ perfectionism กันทั้งบ้าน
หลงเอ้ยยยย กว่าจะได้รักกันไม่บาดเจ็บเจียนตายเรอะ
กลับมาต่อได้แล้ววววววว เข้าเดือนที่ 2 แล้วนะคะ
+1 ให้นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Shonteen ที่ 11-09-2015 19:23:14
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 17-09-2015 13:14:37
อาจารย์ทำงี้ได้ไง แล้วมาบอกไม่ได้คิดไรกับหลง เชอะ!!!
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 09-10-2015 23:15:57
เริ่มหัวข้อโดย: nu-tarn ที่ 10-10-2015 11:09:42
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 10-10-2015 17:55:36
ติดตามต่อไปว่าคุณพฤทธิ์ จะจัดการกับชีวิตตัวเองอย่างไร ชีวิตที่ต้องคอยทำตามความต้องการของคนอื่น
ชอบน้องหลง น้องน่ารักมากกกกก
คุณกรณ์ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นของพี่ชายมากค่ะ
มาต่อไวไวนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 11-10-2015 00:25:24
น้องไม่ผิด อาจารย์นั่นแหละผิดๆๆๆ เอามือชี้หน้า คนเห็นแก่ตัว ขอให้อึดอัดใจตาย
อยากให้หลงตัดใจ รักครั้งนี้มันดูแบบทางตันทุกด้านเลย โดยเฉพาะนิสัยพฤทธิ์ที่ไม่ชัดเจนและไม่กล้าขัดใจแม่
รักน้องหลง. เธอน่าสงสาร พี่กรณ์รู้แล้วแน่ๆ เลย
ขอบคุณค่ะ รอคอยมาต่อนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 16-10-2015 22:46:56
ซ่อนรัก
บทที่ ๑๑
บทที่ ๑๑
ตะวันทอแสง ดวงตากลมค่อยๆ ปรือมองบานหน้าต่างเปิดโล่ง ใครบางคนเดินออกไปยืนสูบบุหรี่แต่เช้า กลิ่นควันจางๆ ลอยปะทะจมูกทำให้หลงอดกลั้นหายใจไม่ได้ เท่าที่รู้ไม่มีใครในครอบครัวเขาสูบบุหรี่สักคน
เสียงไอถี่ๆ ทำให้คนอื่นยืนสูบบุหรี่ข้างนอกรีบดับบุหรี่กับจานแก้วแล้วหันกลับมามองภายในห้อง
“ขอโทษทีที่สูบแต่เช้า”
หลงพยักหน้าเงียบๆ
“ตื่นนานหรือยัง วันนี้คุณพ่อจะพาออกไปเที่ยวข้างนอก รีบไปอาบน้ำเถอะ” กรณ์ลูบหัวน้อง ใบหน้าเด็กหนุ่มอิดโรยทำให้เขารู้สึกผิดไม่น้อย ทั้งที่เลิกบุหรี่มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว จนกระทั่งวันนี้พอมีเรื่องเครียดก็อดจะใช้มันเป็นที่ระบายอารมณ์ไม่ได้
กรณ์มองน้องจนกระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้หลับ หนำซ้ำยังออกไปสูบบุหรี่หลายต่อหลายครั้ง เรื่องของเรื่องคงหนีไม่พ้นเหตุการณ์ที่เขาแค่บังเอิญไปเจอเท่านั้น แม้พยายามบอกตัวเองว่าอาจจะเป็นเพียงฝัน..แต่ภาพที่เห็นก็คล้ายจะเป็นหลักฐานชั้นดีที่ทำให้เขาตาสว่างจนถึงเช้านี้
ความสัมพันธ์ของคุณพฤทธิ์กับหลงเป็นที่รู้กันดีว่าไม่ราบรื่นอย่างที่คิด หนำซ้ำคนทั้งคู่ยังต่างกันราวฟ้ากับเหว แล้วใครจะคิดว่าวันหนึ่งความสัมพันธ์แบบนี้จะเกินคำว่าดี ดีเสียจนไม่มีใครคาดคิด
เขาปั่นป่วนอยู่ในใจ พลางเฝ้าหาเหตุผลต่างๆ มาปลอบใจตนเอง สุดท้ายแล้วก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ใช่ใครคนหนึ่งไม่ต่อต้าน แต่ทั้งสองกลับถวิลหากันต่างหาก ถึงกระนั้นหากเพียงน้องยกมือผลักคุณพฤทธิ์เพียงเสี้ยววินาทีเดียว เขาจะไม่ลังเลวิ่งเขาไปแยกออกจากกัน ทว่าในความเป็นจริง..มือน้อยกลับจับแขนอีกฝ่ายแน่นราวกับสมยอมในที
หัวใจของเขาปวดหนึบเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวาน แม้อยากจะเอ่ยปากบอกคนทั้งคู่ให้หยุดเรื่องแบบนี้สักที แต่เขาไม่กล้าพอจะพูดแบบนั้น
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเหมือนเดิม เว้นแต่กรณ์จะรู้ว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่แตกต่าง พี่พฤทธิ์ยังรักษาระยะห่างจากหลง ส่วนหลงก็แทบไม่เงยหน้ามองอีกฝ่ายสักวินาที แต่เขาว่าระยะห่างแบบนี้ผ่านการใกล้ชิดมากแค่ไหน
“กรณ์”
“ครับ” เขาขานรับ
“สูบบุหรี่เมื่อไหร่” กลิ่นบุหรี่ของลูกชายเจือจางในอากาศนัก แต่วุฒิยังได้กลิ่นและแสบร้อนถึงในลำคอ
เขาเม้มปาก คุณพ่อไม่ชอบกลิ่นบุหรี่และขอให้เขาเลิกตั้งแต่เรียนจบ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ทำ แต่ทำได้มาเกือบสิบกว่าปีแล้ว “เมื่อเช้าครับ”
“เลิกมานานแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมกลับมาสูบอีก”
กรณ์จ้องเขม็งไปยังจานข้าว ในหัวสมองของเขาเต็มไปด้วยภาพที่พี่พฤทธิ์จูบหลง เขาอยากโพล่งออกไปว่าเรื่องนี้ที่ทำให้เขาอยากบุหรี่อีกครั้งเพราะหาทางออกไม่ได้ แต่เพราะพี่พฤทธิ์คือพี่ที่เคารพ ส่วนหลงคือน้องที่รัก ต่อให้อยากบอกคุณพ่อแทบขาดใจ สุดท้ายก็ไม่ต่างอะไรจากเข็มนับพันตอกปากแน่น
“ไม่มีอะไรครับ ผมเห็นมันอยู่ในลิ้นชักเลยนึกอยากสูบขึ้นมา”
“กรณ์เลิกได้แล้วก็ไม่ควรกลับมาสูบอีก”
“ครับ”
วุฒิตำหนิลูกชายสักพักจึงหันมาคุยกับพฤทธิ์แทน
“เมื่อเช้า คุณเพ็ญแขโทรศัพท์มาบอกอาว่าวันนี้คุณขวัญจะมาหาคุณพฤทธิ์ที่นี่”
พฤทธิ์เหลือบตามองเด็กหนุ่มที่นั่งตรงข้าม แม้ปกติเจ้าตัวจะนั่งก้มหน้าไม่ปฏิสัมพันธ์กับใคร แต่ครั้งนี้เขารู้ว่าอีกฝ่ายพยายามเก็บซ่อนบางอย่างเอาไว้ ถึงเขาอยากยื่นมือไปปลอบ แต่ก็ทำได้เพียงมองเจ้าตัวเงียบๆ เหมือนทุกครั้ง
“คุณอาว่าอย่างไรบ้างครับ”
“จะว่าอะไรได้ ก็เธอขับรถออกจากกรุงเทพฯ แล้ว เห็นทีต้องรอจนกว่าจะมาถึงได้ออกไปข้างนอก”
“ผมขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกคุณพฤทธิ์ ไหนๆ คุณขวัญก็จะเป็นญาติเราอีกคนแล้ว ถือว่าทำความรู้จักกันมากขึ้นแล้วกัน”
“ครับ” พฤทธิ์ตอบรับทั้งที่หัวใจปวดร้าวจะอยากควักออกมาให้รู้แล้วรู้รอด ถูกล่ะ..เพราะเขายอมคุณแขมาตลอด แม้กระทั่งชีวิตตัวเองยังยอมให้หล่อนมาจัดการ แม้เขาอยากจะต่อต้าน แต่เมื่อเห็นหล่อนหลั่งน้ำตาเพราะเรื่องของเขาก็ทำให้หัวใจอ่อนยวบทุกที
ความอึดอัดในช่วงเช้าไม่ต่างอะไรจากเมฆหมอกในฤดูฝนที่พร้อมกลั่นตัวเป็นหยดน้ำทุกเมื่อ สำหรับพฤทธิ์แล้วการก้าวผ่านความรู้สึกบางอย่าง..ความอึดอัดก็ไม่ต่างอะไรจากหินที่ถ่วงไว้ ทั้งหนักทั้งอึดอัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งการหลีกเลี่ยงของหลงชัดเจนเสียจนพฤทธิ์นึกหงุดหงิดในใจ
เสียงโทรทัศน์สลับกับเสียงเปิดหนังสือพิมพ์คล้ายสงครามประสาทที่ก่อตัวขึ้นช้าๆ และพร้อมระเบิดทุกเมื่อหากใครบางคนสูญเสียความอดทน
“เป็นอะไรของคุณ” พฤทธิ์นึกประหลาดใจเงียบๆ เมื่อเขาเป็นฝ่ายที่หมดความอดทนก่อน
“เปล่าครับ”
“เวลาผู้ใหญ่คุยด้วยคุณไม่มองหน้าหน่อยหรือ”
หลงเม้มปาก อันที่จริงหน้าจอที่เคลื่อนไหวไปมาตรงหน้าไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากหลงสักวินาทีเดียว ตรงกันข้ามคนที่นั่งเปิดหนังสือพิมพ์ไปมากลับลอยล่องในความคิดของเขาแทน
“ผม..”
พฤทธิ์สกัดกลั้นความรุ่มร้อนในอก แล้วรีบหยิบรีโมทเร่งเสียงโทรทัศน์จนพอได้ยินไปถึงข้างนอก ก่อนพับหนังสือพิมพ์เก็บอย่างร้อนใจ
หลายครั้งที่เขาเฝ้าถามตัวเองว่ากำแพงที่สร้างไว้ทลายหายไปไหน ทั้งที่เขาคือพฤทธิ์คนที่ข่มอารมณ์ส่วนลึกได้ดียิ่งกว่าใครกลับฉวยมือที่กำแน่นของเด็กหนุ่มขึ้นมาอย่างเร่งร้อนผิดวิสัย ทว่าเสียงรถยนต์ข้างนอกก็เป็นสัญญาณเตือนว่าหมดเวลาที่พฤทธิ์จะทำตามใจตัวเองแล้ว
ตะกอนใจของเขาตีรวนขึ้นมาไม่ต่างอะไรจากพายุฝนที่ถล่มผืนน้ำ
เขาทอดถอนหายใจแล้วมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง รถยนต์สีดำจอดเทียบหน้าบ้าน พร้อมใครบางคนที่ก้าวออกมาด้วยสีหน้าแช่มชื่น “หวังว่าคุณจะไม่สบายใจถ้าผมจะออกไปรับฉลองขวัญ”
“ครับ”
แผ่นหลังกว้างห่างออกไปคล้ายจะเอื้อมมือไม่ถึง ยิ่งมองออกไปข้างนอกหน้าต่างความรู้สึกรวดร้าวกลับยิ่งแจ่มชัดในหัว เขาก็แค่เด็กใจแตก ไม่เหมือนกับอาจารย์ฉลองขวัญที่คบกับคุณพฤทธิ์มาเป็นสิบปี ต่อให้รู้ว่าระหว่างคนทั้งสองมีอะไรที่มากกว่านั้น แต่หลงก็อดปฏิเสธไม่ได้ว่าพฤทธิ์กับฉลองขวัญเหมาะสมกันยิ่งกว่าอะไร
ภาพตรงหน้าย้ำชัดความเจ็บปวดจนต้องเบือนหน้าหนี แล้วเร่งฝีเท้าออกไปรับฉลองขวัญตามมารยาท
“ขอโทษที่ขวัญมารบกวนคุณอา” หล่อนยกมือไหว้พลางกล่าวขอโทษซ้ำๆ
“ไม่เป็นอะไรหรอกคุณขวัญ” วุฒิยิ้มรับว่าที่หลานสะใภ้ เขารู้เรื่องเมื่อหลายวันก่อนที่เพ็ญแขโทรศัพท์มาบอกข่าวที่น่ายินดี คุณพฤทธิ์กับฉลองขวัญหมั้นกันเงียบๆ แต่ทว่าพอสังเกตว่าที่จ้าวบ่าวดีๆ ดวงตาที่เคยฉายแววท้าทายอยู่เนืองๆ กลับหม่นแสงลงจนน่าใจหาย
ต่อให้ไม่รู้วุฒิก็ดูออกว่าระหว่างหลานชายกับฉลองขวัญไม่ได้รักกัน หรือมีเพียงฉลองขวัญที่รักอยู่ฝ่ายเดียว กระนั้นถ้าพูดกันตามจริงเขาก็เป็นแค่คนนอก คงไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเกินจำเป็น
คนที่ไร้บทสนทนาแต่แรกยืนเม้มปากพลางมองไปยังคุณพฤทธิ์ที่มองมาก่อนอยู่แล้ว ทั้งที่เมื่อคืนไม่ต่างอะไรจากความฝันที่หลงปรารถนาให้มันเกิดขึ้นจริง แต่แล้วความจริงที่ว่าแหวนวงน้อยบนนิ้วนางคือสัญลักษณ์ของคู่หมั้นหมาดๆ กลับผ่าเข้ากลางหัวใจเด็กหนุ่ม
“สวัสดีครับอาจารย์” เขาทักทายด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“สวัสดีค่ะ มาเที่ยวด้วยหรือคะ”
“ครับ” หลงรู้ว่ามันก็เป็นคำถามธรรมดา แต่พอหลุดออกจากปากฉลองขวัญกลับไม่ต่างอะไรจากน้ำกรดราดบนผิวเนื้ออ่อน ทั้งแสบทั้งปวดร้อนไปหมด
“พี่ขวัญมาเหนื่อยๆ จะพักผ่อนอยู่บ้านก็ได้นะครับ”
ฉลองขวัญหันไปมองพฤทธิ์เพียงครู่เดียว หัวใจของหล่อนก็ปวดหนึบขึ้นมาทันควัน พฤทธิ์ไม่แม้แต่ปรายตามองหล่อน หนำซ้ำยังกัดฟันข่มอารมณ์จนสันกรามเด่นชัด จะโทษก็ต้องโทษหล่อนที่ดันทุรังตามมาเพียงเพราะอยากใกล้ชิดอีกฝ่ายเพื่ออยากประสานรอยร้าวที่เกิดขึ้นระหว่างความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เท่านั้น..
“ไม่เป็นไรค่ะคุณกรณ์ แบบนั้นพี่ก็เหมือนเป็นภาระเปล่าๆ”
ในบางครั้งเหตุผลก็ไม่อาจหักล้างความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นได้ อย่างกรณีของพฤทธิ์..เขาไม่อาจคิดหาเหตุผลว่าทำไมยังปล่อยให้เรื่องระหว่างเขาและฉลองขวัญเกินเลยมาจนกลายเป็นปัญหาในขณะที่ความปรารถนาส่วนลึกได้งอกเงยขึ้นมาช้าๆ หากเป็นเมื่อก่อนเขาอาจจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมัน แต่เมื่อโซ่ตรวนที่แน่นขึ้นจนหายใจไม่ออกรุกคืบเข้ามาก็คงมีแต่ต้องหาทางแก้ปัญหา
นับตั้งแต่เจอกับฉลองขวัญ หลงก็หลบหน้าพฤทธิ์อย่างเห็นได้ชัด แม้กระทั่งตอนนั่งขับรถออกมาจากบ้านพักตากอากาศไปยังรีสอร์ทอยู่ห่างกันเกือบยี่สิบกิโลเมตร หลงก็หันหน้าออกไปทางหน้าต่างตลอด แบบนี้หรือที่บอกว่าไม่คิดมาก
พฤทธิ์รู้ว่า ‘ครับ’ ไม่ต่างอะไรกับประโยคประชดประชันที่แฝงความน้อยใจเอาไว้ แต่จะให้เขาทำอย่างไรในเมื่อเขาไม่ใช่คนอ้อมค้อมหรือตามใจใครง่ายๆ
เสียงโทรศัพท์ดึงพฤทธิ์จากภวังค์ เขาก้มมองหน้าจอแล้วขมวดคิ้ว คุณเพ็ญแขโทรศัพท์เข้ามาก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของฉลองขวัญ ถึงเขาไม่อยากรับ แต่กลับทำใจแข็งเมินเฉยกับหล่อนไม่ได้
“สวัสดีครับ”
‘คุณพฤทธิ์เป็นอย่างไรบ้างคะ’
สมองเขาครุ่นคิดคำตอบ อันที่จริงต้องบอกว่าตั้งแต่ฉลองขวัญมาถึงบ้านพักที่เขาใหญ่ ถึงทุกอย่างก็ดูเหมือนจมลงก้นบึ้ง แต่มีหรือที่พฤทธิ์จะกล้าทำร้ายจิตใจเพ็ญแข “สบายดีครับ”
‘แม่คิดว่าถ้าคุณขวัญไปจะรบกวนเวลาพักผ่อนของคุณพฤทธิ์’
พฤทธิ์เหลือบตามองเด็กหนุ่มข้างกาย อีกฝ่ายเม้มปากพลางจดจ้องไปนอกหน้าต่างไม่กระพริบตา เขารู้ว่าหลงได้ยินทุกอย่างและพยายามอดทนอย่างเต็มที่..แต่ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไปหัวใจของอีกฝ่ายคงไม่แคล้วกลายเป็นเศษแก้วในไม่ช้า
“ขวัญมาถึงนี่ตั้งแต่เช้าแล้วครับ”
‘แม่นึกว่าจะไปสายกว่านี้ คุณขวัญออกจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่หกโมงเช้าแล้วค่ะ’ หล่อนเงียบไปสักพัก ก่อนจะเริ่มพูดฝากฝังฉลองขวัญกับเขา ‘ดูแลเธอหน่อยนะคะคุณพฤทธิ์ อย่างไรเราก็เป็นคู่หมั้นกัน’
“ผมจะพยายาม” พฤทธิ์ลดเสียงลงในระดับที่พอให้ได้ยินก่อนกดตัดสายด้วยความหงุดหงิด
เขากลายเป็นคนจัดการอะไรไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..
ความกดดันจากครอบครัวเป็นส่วนหนึ่งที่หล่อหลอมให้พฤทธิ์เป็นแบบนี้ หลายคนคิดว่าเขาสมบูรณ์แบบ แต่ความจริงความสมบูรณ์แบบไม่ต่างอะไรจากแผ่นหนามที่ทิ่มแทงจนได้บาดแผล
บรรยากาศภายในห้องโดยสารกลับมาเงียบอีกครั้ง ฉลองขวัญดูเหนื่อยจากการเดินทาง ส่วนกรณ์หลับสนิทตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว
“พ่อพามาขี่ม้าที่รีสอร์ทของเพื่อนพ่อ หลงอยากได้ตัวไหนก็บอกพ่อ” วุฒิเอ่ยถามลูกชายคนเล็กเพื่อขจัดความเงียบภายในห้องโดยสาร
“ขอบคุณครับ”
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 16-10-2015 22:50:28
บ้านพักของวุฒิมายังรีสอร์ทไกลพอสมควร แต่ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคในการพักผ่อนครั้งนี้ แต่อุปสรรคที่แท้จริงคือความไม่เข้าใจกันระหว่างพฤทธิ์และหลง พฤทธิ์เองก็มีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อาจปฏิเสธคุณเพ็ญแขเรื่องฉลองขวัญ ส่วนหลงก็มีสิทธิ์จะโกรธและไม่พูดกับเขา
อย่างตอนที่มาถึงรีสอร์ทของคุณดนัยเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของวุฒิ เจ้าตัวก็เดินตามหลังคุณวุฒิต้อย หนำซ้ำ..ยังปิดท้ายด้วยกรณ์ ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ใกล้ชิดหรือมองหน้าสักวินาทีเดียว
เด็กคนนี้ท้าทายเขาขึ้นทุกวันๆ
“คนนี้หรือที่นายเคยเล่าให้ฟัง” ดนัยถามขึ้นขณะมองเด็กหนุ่มที่ยืนข้างหลังเพื่อนสนิทด้วยความเอ็นดู หากจะพูดกันตามจริง..เขาไม่แปลกใจเท่าไหร่หากวุฒิจะรักเด็กคนนี้มากกว่ากรณ์
“คนนี้ที่ผมเล่าให้พี่ฟัง เป็นอย่างไรบ้าง”
“น่าเอ็นดู” ดนัยพิจารณาเด็กหนุ่ม เด็กคนนี้แตกต่างจากคนอื่นในครอบครัวอย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าวุฒิ กรณ์ หรือพฤทธิ์ ดูอย่างไรก็ไม่เข้าพวก แต่ชวนให้รู้สึกรักอย่างบอกไม่ถูก
“หลง..นี่คุณลุงดนัย เป็นเพื่อนสมัยเรียนของพ่อ”
“สวัสดีครับ” หลงยกมือไหว้อีกฝ่าย
“คงจะเป็นที่รักของทั้งนายและกรณ์เลยใช่ไหม”
วุฒิยิ้มน้อยๆ หากเทียบกับกรณ์แล้ว ลูกชายคนโตเขารักและเอาใจใส่มากเท่าที่ครอบครัวหนึ่งจะให้ได้ ส่วนลูกชายคนเล็ก..เขาทั้งรัก เมตตาและเอ็นดูยิ่งกว่ากรณ์เสียอีก
“เฮ้อ..นายไม่บอกพี่ก็รู้คำตอบอยู่ดี เดี๋ยวให้คนเอาของไปเก็บที่ห้องให้..พี่จัดห้องไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”
“ผมลืมแนะนำพี่ไป นี่คุณฉลองขวัญ..เป็นว่าที่หลานสะใภ้ของผม”
ทุกครั้งที่หลงได้ยินว่าอาจารย์ฉลองขวัญเป็น ‘หลานสะใภ้’ เขาก็อดยอกในอดไม่ได้ แม้ความรู้สึกระหว่างเขากับคุณพฤทธิ์จะก้าวไปอีกขั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความรักหรือจะสู้ความถูกต้อง
เขาแค่รักคุณพฤทธิ์ ทำไมถึงต้องเจ็บปวดขนาดนี้
“สวัสดีค่ะคุณลุง” หล่อนยกมือไหว้ ท่วงท่าสง่างามสมกับที่คุณหญิงเพ็ญแขออกปากชมนักชมหนา
“เดี๋ยวผมจัดห้องเพิ่มให้นะครับ”
“ขอบคุณค่ะ แต่เกรงใจคุณลุงเหลือเกิน..ขวัญนอนห้องเดียวกับพฤทธิ์ก็ไม่เสียหายค่ะ”
หลงยืนนิ่งมานานไม่อาจทนฟังเรื่องที่อาจารย์ฉลองขวัญจะนอนร่วมห้องกับคุณพฤทธิ์ได้ แม้จะรู้ว่าอะไรบางอย่างได้เลยเถิดกว่าการร่วมห้องแล้วก็ตาม
“ผมอยากขี่ม้าแล้วครับ” เป็นครั้งแรกที่หลงพูดแทรก
พฤทธิ์มองเด็กหนุ่มที่ก้าวเท้าห่างออกไป เขารู้ว่าสาเหตุของความหม่นหมองนั้นเกิดจากใคร แต่พฤทธิ์ก็ยังเป็นพฤทธิ์ ต่อให้อยากก้าวขาออกไป แต่สุดท้ายก็ยังยืนที่เดิม
“คุณพฤทธิ์” เสียงของฉลองขวัญฉุดกระชากเขาขึ้นมาจากภวังค์ ทั้งที่หล่อนอยู่ข้างๆ แต่ตัวตนของหล่อนกลับเลือนรางในความรู้สึกของพฤทธิ์เหลือเกิน “ฉันขอคุยกับคุณสักห้านาทีได้หรือเปล่า”
พฤทธิ์มองฉลองขวัญ ความรู้สึกผิดแต้มลงบนจิตใจของเขาทุกครั้งที่มองหล่อน..ถ้าหากเขาไม่เริ่มความสัมพันธ์ที่เกินเพื่อนแต่ไม่ใช่คนรักแต่แรก ทุกอย่างคงไม่วุ่นวายและน่าปวดหัวขนาดนี้
“อืม”
เขาหันไปบอกวุฒิสั้นๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา “คุณอาครับ ผมขอไปเดินเล่นกับฉลองขวัญนะครับ”
“แล้วตามอาไปทีหลังนะ”
เขาตอบรับก่อนเดินออกมาไกลพอสมควร
ทั้งพฤทธิ์และฉลองขวัญต่างยืนสงบจิตใจทั้งคู่ และเป็นฝ่ายฉลองขวัญเองที่ทนกับความเงียบไม่ไหว หล่อนรู้ว่าพฤทธิ์ไม่ธรรมดาและท้าทายหล่อน แต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อหล่อนหลงรักอีกฝ่ายเต็มหัวใจ “ขวัญรู้ว่าพฤทธิ์ไม่พอใจ”
“อืม”
“แต่เราเป็นคู่หมั้นกันแล้ว คุณควรจะทำตัวให้สมกับว่าที่เจ้าบ่าวหน่อยไม่ได้หรือคะ” หล่อนปั้นหน้ายิ้มทั้งที่หัวใจเต็มไปด้วยแผลผุพอง หล่อนรู้ว่ารักที่มีให้เป็นเพียงรักข้างเดียว..อย่างพฤทธิ์หรือจะมอบให้ใครง่ายๆ โดยเฉพาะกับหล่อนที่ช่วงชิงอิสรภาพจากเจ้าตัวไป ถ้าไม่เคยรักกลายเป็นนึกชิงชัง หล่อนก็ไม่แปลกใจเท่าใดนัก
“ฉลองขวัญ” เขาเรียกหล่อนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “มันไม่มากเกินไปหรือครับ”
“ถ้าเทียบกับสิบกว่าปีที่ผ่านมา ขวัญว่ามันไม่มากเกินไปหรอกค่ะ”
“ผมเป็นคนฉีกข้อตกลงของเราหรือเปล่าฉลองขวัญ” เขาเงียบ พลางระงับอารมณ์ที่คล้ายจะปะทุทุกเมื่อ “ผมก็ผิดที่ไม่ชัดเจนว่าผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับคุณเกินกว่าเพื่อน”
“ผมขอโทษ”
ฉลองขวัญไม่โต้ตอบ เพราะรู้มาแต่แรกแล้วว่าระหว่างพฤทธิ์กับหล่อนไม่มีทางเกินเลยไปกว่าเพื่อนได้ ต่อให้พวกเขามีความสัมพันธ์แบบนั้นก็ไม่อาจผูกมัดพฤทธิ์ให้อยู่กับหล่อนไปตลอด กระนั้น..หล่อนจำเป็นต้องปล่อยเลยตามเลยด้วยหรือ
เมฆดำเคลื่อนคล้อยคล้อยบดบังแสงครึ่งท้องฟ้า ทำให้เด็กหนุ่มที่อยู่บนลานฝึกขี่ม้ากลับเข้ามาในร่มอย่างจำใจ นานแล้วที่ไม่มีคนตามใจหลงขนาดนี้
หลังจากเข้ามาดื่มน้ำในร่มได้สักพัก เขาก็ขอคุณกรณ์ออกมาเข้าห้องน้ำที่อยู่ไกลออกไป เมื่อออกจากห้องน้ำไม่ทันไรฝนห่าใหญ่สาดซัดลงมาราวฟ้ารั่ว พื้นดินเจิ่งนองด้วยน้ำขังจนกลายเป็นหลุมตื้นๆ กิ่งไม้และเศษใบไม้ปลิวว่อนในอากาศรุนแรงเสียจนไม่กล้าย่างเท้าออกไป
หลงออกมายืนข้างนอกพลางมองข้างหน้า เม็ดฝนถล่มไม่ขาด บดบังทางเดินหินข้างหน้าจนมองไม่เห็นจึงได้แต่ยืนรอให้พายุฝนซาลง แต่ทว่ายิ่งนานก็ยิ่งตกหนัก
ลมฝนพัดโชย ละอองน้ำกระทบผิวหนังจนรู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่าง ก่อนเขาจะถอยหนีความเย็นชื้น ทันใดนั้นฝ่ามืออุ่นก็จับต้นแขนนิ่งพร้อมดึงเข้ามาใกล้จนผิวเนื้อสัมผัสกัน
“หลง”
เขาไม่ขัดขืน แต่เฝ้าถามตัวเองว่านี่คือความฝันหรือความจริง ความอบอุ่นจากคนที่อยู่ในความคิดประชิดใกล้ขนาดนี้เชียวหรือ
“ฝนตก..ไม่เห็นหรือ” น้ำเสียงของพฤทธิ์ดุดันเอาเรื่องปลุกเขาให้ตื่นจากฝันหวาน
เด็กหนุ่มแขนสะบัดหนี แต่ฝ่ามืออีกฝ่ายกลับกระชับแน่นไม่ยอมปล่อย
“ผมขอตัวก่อน” น้ำเสียงของหลงกระด้าง และคงเป็นครั้งแรกที่เขาใช้มันกับคุณพฤทธิ์
พฤทธิ์มองเด็กหนุ่มด้วยสายตาเอาเรื่อง ความดื้อรั้นฉายชัดในแววตา แต่กระนั้นก็ไม่อาจโทษเจ้าตัวฝ่ายเดียวเหมือนที่เคยทำมาได้ “เดี๋ยวเป็นหวัด”
“แต่มีคนรออยู่”
“ใครจะรอก็รอไป” ฝ่ามือหนาแน่นราวคีมเหล็กกระชับแขนเด็กหนุ่มแน่นขึ้น แต่ไม่ทำให้อึดอัด “เราควรจะคุยกันให้เข้าใจ”
“ผมไม่คิดว่าอาจารย์มีเรื่องจะคุยกับผม”
พฤทธิ์ขมวดคิ้ว ตอนที่เขาทำหน้าที่เป็นอาจารย์ ความรู้สึกระหว่างตัวเองกับศิษย์ย่อมไม่มีทางเกินเลย ไม่ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรกับหลง ส่วนที่เป็นเรื่องหน้าที่ย่อมไม่อาจมองข้าม แต่ตอนนี้..เขาไม่อยู่ในฐานะที่แสดงออกถึงความมึนตึงได้อีกแล้ว “ตอนนี้ผมเป็นพฤทธิ์ พฤทธิ์ที่ไม่ได้สอนหนังสือคุณอยู่”
เขาหลุบตามองเด็กหนุ่มแล้วทอดถอนหายใจ ความอึดอัดโถมทับตัวจนแน่นขนัด “ผมแค่อยากให้เราคุยกัน”
หลงยืนเงียบราวครึ่งนาทีก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “คุณพฤทธิ์จูบผมทำไม”
เด็กหนุ่มช้อนตามองอีกฝ่าย ตอนแรกเขาทำใจว่าสักวันหนึ่งต้องตัดใจจากอาจารย์พฤทธิ์ให้ได้ แต่แล้วทุกอย่างกลับเปลี่ยนจากหน้าเป็นมือเป็นหลงมือเพียงเพราะจูบที่อ้อยอิ่งบนริมฝีปาก “ถ้าคุณไม่ทำแบบนั้นผมคงไม่หลงรักคุณขนาดนี้”
พฤทธิ์เงียบ หัวใจของเขาก็ปวดหนึบไม่ต่างกัน
“คุณหมั้นแล้ว” หลงพูดต่อแทบไม่เว้นจังหวะให้อีกคนพูดแทรกสักประโยค “คุณเล่นตลกอะไรกับผม”
“ฟังก่อน”
“ฟังอะไรอีก ผมควรจะตัดใจได้ตั้งนานแล้ว” ความเกรี้ยวกราดเจือความเสียใจฉายชัดในแววตาเด็กหนุ่ม
“จะเถียงอะไรนักหนา ถ้าไม่ฟังจะเข้าใจหรือ” พฤทธิ์ขมวดคิ้วพลางขยับคนใกล้อีกฝ่าย “ผมรู้ว่าผมผิดและกำลังหาทางออกอยู่”
“ทางออกเพื่ออะไรครับ” ห่าฝนยังสาดซัด ลมพัดแรงขึ้นจนแทบไม่ได้ยินเสียงพูดคุย “ระหว่างเรามันคืออะไรกันแน่ครับ”
พฤทธิ์ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเขาจะตกหลุมพรางที่สร้างไว้ จนสุดท้ายแล้วกำแพงใจที่สร้างไว้ก็พังทลายไม่เหลือชิ้นดี “ทำขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรือ”
หลงเบือนหน้าหนี เฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าที่จริงแล้วเป็นเขาเองหรือเปล่าที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียว “ผมไม่อยากเสียใจอีกแล้ว”
“ผมขอโทษ แต่ขอโอกาสผมหน่อย ผมกำลังพยายามอยู่”
เขารู้ว่าการเริ่มต้นยากเสมอ..
ในสายตาของกรณ์ คุณพฤทธิ์ไม่ต่างอะไรจากต้นแบบที่ยึดถือมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าเจ้าตัวจะทำอะไรก็ล้วนเป็นที่ชื่นชมจากทั้งคนในครอบครัวและคนอื่น
สมัยยังเป็นนิสิต คุณพฤทธิ์ไม่ใช่คนชอบทำกิจกรรม แต่กระนั้นจ้าตัวก็ยังเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆ คน ทว่าเจ้าตัวก็ไม่สนใจใครเป็นพิเศษเท่าฉลองขวัญหรือพี่ขวัญ กับฉลองขวัญเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในชีวิตคุณพฤทธิ์นานที่สุด..นานจนกรณ์คิดว่าสักวันหนึ่งทั้งคู่จะต้องตกลงปลงใจแต่งงานกันแน่นอน
และดูเหมือนฝันในวัยเยาว์ของเขาจะกลายเป็นเศษฝุ่นเมื่อไม่นานมานี้
นับตั้งแต่เกิดเรื่อง กรณ์ก็เฝ้าดูคนทั้งคู่อยู่ห่างๆ แม้จะรู้ว่าบรรยากาศระหว่างคนทั้งสองยังเต็มไปด้วยความเฉยชาเหมือนเดิม แต่กรณ์รู้..รู้ดีว่าระหว่างคนทั้งสองเป็นอย่างไร ภาพที่จูบกันฝังแน่นในหัวสมอง ต่อให้แสดงท่าทีหมางเมินก็ไม่อาจลบเลือนภาพดังกล่าวได้
ร่องรอยความเครียดฉายชัด นัยน์ตาของเขาแดงก่ำจนใครหลายคนทัก ทว่ามีหรือจะยอมกลับไปพักผ่อนในห้องพักที่ดนัยเตรียมไว้ให้
“ตาแดงขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีกหรือกรณ์”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับคุณพ่อ” กรณ์รู้ว่าเขาฝืนตัวเองไม่ไหว แต่ถ้าปล่อยให้ทั้งคุณพฤทธิ์และหลงคลาดสายตา..เขาไม่ยอมเด็ดขาด
“ไปพักผ่อนเถอะ ฝนก็คงไม่หยุดง่ายๆ น้องก็ยังไม่กลับ พ่อจะรอน้องเอง”
คุณดนัยขอตัวไปดูแลแขกคนอื่นๆ ก่อน ส่วนเขากับคุณพ่อยังนั่งรอเด็กหนุ่มกระทั่งฝนซา หลงจึงเดินกลับมาด้วยสภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด
“สงสัยจะไม่ได้เก็บองุ่นแล้ว ไว้ครั้งหน้าพ่อจะพามาช่วงไม่มีฝน” วุฒิลูบหัวลูกชายคนเล็กอย่างเป็นห่วง
หลงพยักหน้า ความยินดีฉายชัดในแววตาจนกรณ์คิดว่าเพราะจะได้กลับมาเที่ยวอีกรอบ อีกฝ่ายถึงดีใจขนาดนี้ ทั้งที่ความจริง..หัวใจดวงน้อยพองโตเพราะใครบางคน ที่เพิ่งปล้นจูบไปเมื่อครู่
คืนนี้พระจันทร์ดวงน้อยเร้นกายอยู่เบื้องหลังมวลเมฆสีเข้ม ลมเย็นพัดไอฝนปะทะผิวกายจนรู้สึกหนาว กระนั้นพฤทธิ์ยังยืนมองเด็กหนุ่มที่ยืนชมจันทร์เงียบๆ
เขาเฝ้าถามตัวเองว่าเพราะอะไรความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลงจึงดำเนินมาถึงจุดนี้ได้ ความรู้สึกแรกของพฤทธิ์คือความชิงชังต่อเด็กหนุ่มที่เอาแต่มองเขาด้วยสายตาดื้อรั้นและคิดว่าคงไม่มีทางญาติดีกันได้ แต่แล้ว..มันกลับเกินเลยคำว่าญาติไปไกลจนกู่ไม่กลับ
“ทำอะไรดึกๆ” พฤทธิ์เอ่ยถาม แต่เด็กหนุ่มไม่ตอบ หนำซ้ำยังก้าวหนีให้วุ่นวาย “ถามไม่ตอบ เดี๋ยวนี้คุณแสดงละครใบ้กับผมแล้วหรือ”
หลงยืนเงียบ ส่วนลึกซ่อนแฝงความน้อยใจปะปนกับความวาบหวามที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงบ่าย จะให้เขาวางตัวอย่างไรก็รู้สึกประดักประเดิดกับคนตรงหน้า “พระจันทร์สวยดี”
“อืม”
“คุณบอกว่าดึก..ผมจะเข้านอนแล้ว”
“เดี๋ยวก่อนสิ” น้ำเสียงทุ้มต่ำในยามปกติไม่อ่อนหวานขนาดนี้ มีหรือหลงจะไม่หวั่นไหว ลองได้ฟังตอนอีกฝ่ายบรรยายกับตอนดุเขา..น้ำเสียงคนละเรื่องเลย
ท่ามกลางไอเย็น ความอบอุ่นซ้อนทับเหมือนภาพในความฝัน เสียงทุ้มต่ำกระซิบถามข้างใบหูเหมือนขับกล่อมให้ล่องลอยในอากาศ หลงไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไปบ้าง..ห้ามหรือยินยอมพร้อมกับคุณพฤทธิ์
หลงไม่รู้เมื่อไหร่แผ่นหลังของเขาสัมผัสพื้นเตียง กระนั้นความคิดก็พัดกระเจิงเมื่อริมฝีปากอุ่นแนบลงมาไม่ทันตั้งตัว ปลายลิ้นกระหวัดอย่างเชี่ยวชาญจนเด็กหนุ่มเผลอร้องออกมา ความกระสันแล่นลามจนถึงปลายนิ้วคล้ายถูกกระชากจากที่สูง
เขานึกโทษตัวเองหลายครั้งว่าเพราะอะไรถึงยอมโอนอ่อนกับคนที่ทำร้ายจิตใจตัวเองได้ขนาดนี้ แต่เมื่อถูกกัดเข้าที่แผ่นอก..ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็กระเจิงหายไปในอากาศทันที
“คุณพฤทธิ์..” เสียงของเขาแหบแห้ง ฝ่ามือน้อยพยายามดันไหล่อีกฝ่ายออก ทว่าเรี่ยวแรงหรือจะสู้ความรู้สึกลึกๆ ได้ “ที่นี่ที่ไหน”
“ที่ไหนอะไร”
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” เขาถาม เรี่ยวแรงหายไปเกินกว่าครึ่ง “เราคุยกันที่ระเบียงข้างนอกไม่ใช่หรือ”
“อืม”
พฤทธิ์จูบริมฝีปากเด็กหนุ่มอย่างอ้อยอิ่ง ไม่เปิดโอกาสให้เจ้าตัวได้คิดอะไรต่อ ก่อนไล่มายังแผ่นออกที่สะท้านขึ้นลง ปลายนิ้วสะกิดรังดุมออกทีละเม็ดพลางกดจูบไล่ลามอย่างนึกเอ็นดู
น่าเอ็นดูหรือ..เขาใช้คำนี้กับเด็กหนุ่มที่ตัวเองเคยพร่ำบอกว่าเกลียดอย่างนั้นหรือ
ความต้องการฉายชัดในแววตาคนทั้งคู่ กระนั้นเพียงไม่กี่นาทีเขากลับถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อทุกอย่างกำลังจะเลยเถิดเพียงเพราะเริ่มจูบ ทว่าสภาพเด็กหนุ่มตอนนี้ก็ยากจะยั้งใจเหลือเกิน
แล้วพฤทธิ์รู้ทราบดีว่าความอดทนของเขามีประโยชน์ก็ตอนนี้
“นอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า”
ความรุ่มร้อนกระจุกกึ่งกลางลำตัวทำให้พฤทธิ์เฝ้าถามว่าครั้งสุดท้ายที่เขาพยายามอดกลั้นมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
สวัสดีค่ะ ทักทายคนอ่านที่น่ารัก ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากค่ะ
เหตุผลที่หายไปนานเพราะไม่มีอารมณ์เขียนนิยาย เปิดเทอม ทำงานดึก เกือบจะปีสุดท้ายแล้ว งานรุมเร้า (ไม่มาก แต่ก็เยอะน่าปวดหัว) ขอบคุณที่ยังตามอ่านนะคะ ตอนนี้เขียนนานมาก เกือบ 1 เดือน แต่หายไปเกือบ 3 เดือน นานที่สุดเท่าที่เคยเขียนนิยายมา รู้สึกเขียนตอนนี้แล้วคนเขียนไม่เข้าข้างหลงเลย เอาแต่เชียร์คุณพฤทธิ์ไม่หยุดหย่อน
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
ปล. เป็นงานที่เร่งมากๆ :hao5:
Fan Page: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 16-10-2015 23:30:44
แต่เค้าไม่เคยเบื่อน้องหลงคนดีของคุณพ่อและพี่กรณ์ เด็กอะไรน่าเอ็นดู๊น่าเอ็นดู ถ้าคุณพฤทธิ์โลเลหนูไปซบพี่กรณ์เลยลูก #สายพระรอง
เค้าพูดเบื่องั้นงี้ไม่ได้แปลว่าเบื่อเรื่องนี้น้าา ชอบมากๆ แค่อยากตีพระเอกละพาน้องหลงหนีไปด้วยกัน55555555
เริ่มหัวข้อโดย: kdds ที่ 16-10-2015 23:38:28
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 16-10-2015 23:57:38
เรื่องนี้ชะนีน่ารำคาญทุกคน
เริ่มหัวข้อโดย: milkshake✰ ที่ 17-10-2015 00:02:42
ไม่รู้เคยบอกหรือยังแต่เราชอบเรื่องนี้มากๆ เลยนะคะ
หลงเป็นคาแรกเตอร์นิยายที่เราเจอแบบนี้ทีไร เอ็นดูมากกกทุกที 5555555
และเป็นทีมหลงโดยไม่มีข้อแม้
เพราะงั้น คุณพฤทธิ์ถ้าทำน้องหลงเสียใจนะ โดนดีแน่! :angry2: :angry2:
รอตอยต่อไปนะคะะ
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 17-10-2015 00:23:02
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 17-10-2015 00:38:53
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 17-10-2015 01:07:46
แต่ชอบมากกกกก
สงสารน้องหลง
ขอให้คุณพฤกษ์จัดการให้เสร็จไวไว
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 17-10-2015 01:15:54
ไม่ชอบคนแบบขวัญจริงๆ ไม่รู้จะดันทุรังให้คนอื่นเจ็บไปด้วยทำไม
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 17-10-2015 01:18:16
พฤทธิ์นี่หือผู้หญิงที่บ้านไม่ขึ้นสักที
ขวัญเองนี่ถ้าแต่งไปแล้วก็อิหรอบเดียวกับย่ากับแม่ดีๆนี่เอง
นิสัยเหมือนกันเลย คือมึนไปแบบเนียนๆ
เข้าใจว่าโตมาแบบนี้ แต่ก็นะอายุเท่าไหร่แล้ว
ถ้าไม่รู้จักรักตัวเองก็เชิญจมปลักต่อไปเถอะ
กับขวัญนี่เราโทษพฤทธิ์เต็มที่เพราะว่าเป็นคนนอนกับขวัญ
เขามาหาเมื่อไหร่ ทำท่าเย้ยหยันแต่ก็นอนกับเขาทุกครั้ง
ตอนนี้มันเหลือแค่การอยากเอาชนะเท่านั้นเอง
พฤทธิ์ไม่มีอะไรมาเสนอให้หลงเลย
นอกจากลมปาก พันธะตัวเองก็มัดแน่นหนา
น้องพยายามตัดใจก็ไปดึงน้องมันกลับมา
น้องไม่มองก็ฉุนน้องทั้งๆที่นายไม่มีสิทธิอะไรเลย
พี่กรณ์กับพ่อวุฒิน่ารักมากค่ะ
สงสารพี่กรณ์เครียดเรื่องน้องจนตาแดง
ถ้าเป็นเราๆก็เครียดนะ
เราจะมองว่าพฤทธิ์มาหลอกน้องเลยแหละ
อ.ขวัญนี่ก็สง่างามมากค่ะ
กลัวคนไม่รู้ว่าพวกนางซั่มกันแล้วรีบบอกเชียวว่านอนห้องเดียวกันก็ได้
้
ขอบคุณมากที่มาต่อค่ะ
อยากเอาหลงใส่กระเป๋าหนีค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 17-10-2015 01:29:14
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 17-10-2015 02:48:39
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 17-10-2015 03:17:39
เริ่มหัวข้อโดย: insomniac ที่ 17-10-2015 07:52:50
อึดอัดแล้วก็หนักมาก แต่วางไม่ลง
เริ่มหัวข้อโดย: thelittlemaster ที่ 17-10-2015 15:52:44
ค้างอย่างรุนแรงงงงง
สรุปจะเอายังไงคะคุณพฤทธิ์ :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 17-10-2015 17:18:21
ชอบคุณกรณ์มากกก เทอดูหวงน้อง เอ็นดูน้อง ไม่ยอมปล่อยให้น้องคลาดสายตา
เป็นพี่ที่น่ารักมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 17-10-2015 20:29:28
สงสารหลง ชีวิตปกติก็วุ่นวายอยู่แล้ว คุณพฤทธิ์ยังมาทำให้วุ่นวายอีกท
นี่ยังไม่รวมพี่กรณ์ที่อาจจะกำลังนำปัญหามาให้อีกนะ นี่แค่คิดแทนก็ปวดหัวแล้ว
ชอบเรื่องนี้มากกกก นานเท่าไหร่ก็รอค่ะ ขอแค่แต่งจบจนนะคะ พลีสสส
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 17-10-2015 20:48:02
แด่น้องขวัญ
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 17-10-2015 22:32:34
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 17-10-2015 22:36:31
ขอบคณนักเขียนมากๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Aomoto ที่ 17-10-2015 22:50:43
เริ่มหัวข้อโดย: PingPong_Hunlay ที่ 17-10-2015 23:04:35
ทำไมรู้สึกอยากเชียร์กรณ์ คิคิ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 18-10-2015 00:35:09
แต่แบบ เฮ้ย โตแล้วนะ เป็นอาจารย์แล้ว มันควรจะทำอะไรเองได้บ้างสิ
ส่วนคุณขวัญ มองความจริงอย่างที่มันเป็นนะคะ ไม่ใช่มองอย่างที่ตัวเองอยากให้เป็น ไม่งั้นมันจะกลายเป็นดันทุรังเปล่าๆ
เป็นกำลังใจให้หลงเสมอ ถ้าคุณพฤทธิ์ไม่ทำอะไรสักทีก็หาคนใหม่เลยค่า เชียร์
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 18-10-2015 22:55:08
คนเขียนสู้ๆครับ
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 19-10-2015 03:43:31
เริ่มหัวข้อโดย: Malimaru ที่ 20-10-2015 00:34:26
แอบอ่านมาได้พักใหญ่... สุดท้ายก็มาแสดงตัว
อืม... อึนดีแท้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เราก็จะติดตามต่อไปเรื่อยๆค่ะ
หลงสู้ๆ! ถ้าหนูไม่ไหว... หนูหนีออกมาเลยลูก
ฝั่งโน้นมีห่วงผูกคอเป็นผู้หญิงถึงสามคน
ป้าจะหมองหม่นแทนหนูจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 24-10-2015 19:26:54
เริ่มหัวข้อโดย: Pithchayoot ที่ 24-10-2015 22:04:47
เริ่มหัวข้อโดย: ลิงน้อยสุดเอ๋อ ที่ 25-10-2015 04:48:29
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 25-10-2015 06:43:39
ช่วงหลังถึงค่อยผ่อนคลายหน่อย แต่สถานการณ์มันก็เหมือนทะเลสงบก่อนพายุจะมาเลย
อีกอย่าง ไม่อยากให้หลงถลำลึกไปกว่านี้ ทั้งๆที่คุณพฤทธิ์ยังมีบ่วงรัดคออยู่อย่างนี้
โตแล้วแต่ทำตัวไม่เหมือนผู้ใหญ่เลยนะคุณพฤทธิ์ อย่างแรกที่คุณควรทำคือลาขาดกับขวัญซะ เลิกเป็นลูกแหง่ได้แล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: แม่น้องเปา ที่ 25-10-2015 09:40:44
ปอลิง...อยากได้ฉากหวานๆบ้างอ่า :impress2: ...มาแต่ละที บีบหัวใจ :o12: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: gimini ที่ 25-10-2015 16:28:35
เริ่มหัวข้อโดย: IaminLove ที่ 26-10-2015 03:39:29
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 27-10-2015 11:45:37
คุณพฤทธิ์ หลงรัก น้องหลง แล้วววววววว
#ความรักที่ต้องปิดบัง จะเป็นไงต่อไปนะ ลุ้นๆ
เริ่มหัวข้อโดย: yearrayoeng ที่ 31-10-2015 14:15:35
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 01-11-2015 17:33:54
อ่านแล้วยิ่งสงสารหลง คนที่ไม่เคยได้รับความรู้สึกว่ารัก คนที่ไม่มีภูมิกับเรื่องรักเลย กลับมาเจอคนแบบพฤทธิ์ที่มีแต่ห่วง แต่บ่วงเต็มไปหมด
เริ่มหัวข้อโดย: boommerang ที่ 16-11-2015 00:11:46
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 16-11-2015 16:16:00
เริ่มหัวข้อโดย: KR_karath ที่ 20-11-2015 01:50:53
คุณพฤทธิ์ใจร้ายที่สุดจริงๆ....
รออยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ทั่วหล้า ที่ 22-11-2015 13:54:24
ติดเลยทำไง?
คนเขียนอยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 28-11-2015 23:51:28
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 29-11-2015 00:40:54
เริ่มหัวข้อโดย: นางสาวกานาเลส ที่ 04-12-2015 02:14:37
เมื่อไหร่ที่คุณพฤทธิ์ จะกล้าปฏิเสธแม่ตัวเองซักทีนะ สงสารทั้งคู่เลย พี่กรณ์ก็น่าสงสาร เป็นพี่ชายที่ดีเหลือเกิน พี่กรณ์ต้องจัดการขั้นเด็ดขาด คุยกับคุณพฤทธิ์ให้รู้เรื่องไปเลยค่ะ ว่าจะเอายังไงกับหลงกันแน่
เริ่มหัวข้อโดย: Lilyrum ที่ 04-12-2015 03:46:35
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 04-12-2015 04:22:33
เริ่มหัวข้อโดย: 205arr ที่ 04-12-2015 15:10:03
เส้นทางรักของน้องหลงและคุณพฤทธิ์ไม่ง่ายเลยนะคะ
จากนิสัยคุณพฤทธิ์เรามองไม่ออกเลยว่า
จะฝ่าฟันไปได้อย่างไร
หวังว่าพฤทธิ์จะรักน้องหลงมากพอ
ที่จะยอมทำให้คุณแม่และคุณยายเสียใจ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
ตอนต่อไปมาไวๆ นะคะ
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: imetvxq ที่ 04-12-2015 17:02:26
เข้าใจความอึดอัดแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของพฤทธิ์ แต่ดูเหมือนพฤทธิ์ก็ใจร้ายกับน้องมากไปหน่อย
ไม่หน่อยสิ... มากเลยล่ะ
U___________U
ถึงจะมีฉากหวานๆ แต่อ่านแแล้วก็ขมๆ ฮรืออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 04-12-2015 23:01:59
แต่อ่านแล้วชอบนะ
เบื่อฉลองขวัญนิดหน่อย
แต่เบื่อคุณแขกับแม่มากกกกกก
ยุ่งอะไรกับชีวิตลูกหลานขนาดนั้น
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 08-12-2015 10:46:09
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 08-12-2015 13:25:21
ทำตามหัวใจตัวเองเถอะค่ะ
เด๋ยวอะไรอะไรมันก้อต้องดีขึ้นเองค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 23-12-2015 08:22:29
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 23-12-2015 11:05:59
ชอบน้องหลงมากๆ เลยค่ะ
ชอบที่น้องต้องทำตัวเข้มแข็ง มันชวนให้รู้สึกอยากปกป้อง
ส่วนคุณพฤทธิ์ ดูเหมือนจะเป็นคนฉลาดนะคะ
แต่กับแค่ทำตามสิ่งที่ตัวเองต้องการทำไมมันยากขนาดนั้น
ทำแบบนี้มันเหมือนทำเพื่อตัวเอง กลัวว่าจะโดนเกลียดจะคนที่ตัวเองรัก :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-12-2015 22:07:55
แต่ไม่เป็นไร ขอให้มาอัพต่อก็พอค่ะ
น้องหลงเข้มแข็งมากค่ะ
แข็งจนดูเหมือนกระด้าง
แต่ในความกระด้างมันมีที่มาที่ไป
เจอแม่แบบลดา ถือว่าหลงเป็นเด็กรักดีนะ
อาจารย์เหมือนจะจัดการอะไรไม่ได้สักอย่าง
ขวัญก็นะ ทำแบบนี้แล้วคิดว่าสุขมากกว่าทุกข์
ก็จงพยายามลดค่าของตัวเองต่อไปเถิดนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Tequila ที่ 05-01-2016 14:12:39
สนุกมาก รักหลงน้าาาาาา :mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 05-01-2016 19:31:41
คนเขียนกลับมาไวๆนะ รอออออออ :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: wonjan ที่ 11-01-2016 11:39:38
เห้อ... ถึงกับถอนหายใจทีเดียว
มาต่อให้จบนะคะ นานแค่ไหนก็จะรอ เลิฟฟฟ
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 15-01-2016 17:13:26
มาต่อเร็วๆน้าาา :call:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 17-01-2016 00:05:57
เริ่มหัวข้อโดย: meanmena ที่ 17-01-2016 00:17:42
เริ่มหัวข้อโดย: jaoosb ที่ 08-02-2016 22:19:23
เริ่มหัวข้อโดย: lolata ที่ 08-03-2016 09:15:12
รอให้มาต่อนะค่ะ ยังอยากอ่านต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 08-03-2016 09:43:34
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 08-03-2016 12:58:41
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 27-04-2016 21:54:54
มาต่อเถอะค่ะ พลีสสสสสสสสสส :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: liner ที่ 15-05-2016 22:21:03
:hao4: หวังว่าคุณคงไม่ทิ้งตัวหนังสือของคุณไปดื้อๆนะ สงสารเราบ้างเรารอนานแล้ว
ความมั่นใจจงมีแด่คุณ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 15-05-2016 22:25:06
เริ่มหัวข้อโดย: เหนือฟ้ายังมีจักรวาล ที่ 20-06-2016 20:07:25
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 21-06-2016 17:52:10
ฮรือออ อยากอ่านต่อ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 30-06-2016 20:38:08
เริ่มหัวข้อโดย: targetsii ที่ 01-07-2016 19:10:51
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 31-08-2016 22:11:25
:call: :call:
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 30-09-2016 22:29:18
อยากอ่านมากกกกกกกกก :กอด1: :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 01-10-2016 09:53:21
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 04-10-2016 08:30:32
จะครบปีแล้วนะคะ ไม่มาต่อจริงๆหรอ :hao5:
ิเพิ่งฝึกสอนเสร็จ มาต่อแล้วๆ ขอเวลาปั่นหน่อยน้า :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 04-10-2016 08:33:30
จะครบปีแล้วนะคะ ไม่มาต่อจริงๆหรอ :hao5:
เพิ่งฝึกสอนเสร็จ มาต่อแล้วๆ ขอเวลาปั่นหน่อยน้า :katai4:
[/quote
เราจะรออออออออออออ :ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Daow ที่ 04-10-2016 08:44:54
คือว่ามันสนุกมาก อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆ T_T
เริ่มหัวข้อโดย: lnudeel ที่ 04-10-2016 17:54:08
เริ่มหัวข้อโดย: Fonz_Juz19 ที่ 08-10-2016 13:08:04
รอคนเขียนที่เล้าเป็ดทุกวันเลยนะ :กอด1:จะครบปีแล้วนะคะ ไม่มาต่อจริงๆหรอ :hao5:
ิเพิ่งฝึกสอนเสร็จ มาต่อแล้วๆ ขอเวลาปั่นหน่อยน้า :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: Daow ที่ 13-10-2016 14:09:42
เริ่มหัวข้อโดย: may_nk ที่ 14-10-2016 01:28:04
รอจ้า :hao5:
o13
เริ่มหัวข้อโดย: Kerberossss ที่ 15-10-2016 12:17:57
พึ่งอ่านวันนี้รวดเดียว
แล้วกลายเป็นนิยายในดวงใจไปเลยยยย
รอค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 15-10-2016 16:50:01
ปวดใจเพราะความรักน้องมันล้นใจ
รักและเอ็นดูน้องหลงมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: noozzz ที่ 16-10-2016 01:01:43
สงสารกรณ์แล้วกัน
รู้แล้วแต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้
ได้แค่มองอยู่ห่างๆ
เริ่มหัวข้อโดย: netich ที่ 16-10-2016 01:28:31
เริ่มหัวข้อโดย: diszalove_ ที่ 15-11-2016 22:36:09
เริ่มหัวข้อโดย: Daow ที่ 16-11-2016 16:47:39
หายไปไหนแล้ว ยังแวะมารออ่านอยู่เรื่อยๆ นะคะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: เหนือฟ้ายังมีจักรวาล ที่ 16-11-2016 20:52:49
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 29-11-2016 22:06:06
ซ่อนรัก
บทที่ ๑๒
บทที่ ๑๒
หลงปฏิเสธไม่ได้ว่าช่วงเวลาที่พักผ่อนอยู่เขาใหญ่เขามีความสุขมากเพราะทั้งพ่อและกรณ์ต่างดูแลเขาเป็นอย่างดีอย่างที่คนๆ หนึ่งไม่เคยได้รับมาก่อน แต่จะพูดเต็มปากว่ามีความสุขทั้งหมดก็ไม่ใช่ เพราะทั้งทุกครั้งที่เผลอมองคุณพฤทธิ์ก็พบว่ามีอาจารย์ฉลองขวัญอยู่ข้างกายไม่ห่าง
หลังกลับมาจากเขาใหญ่หลงก็แทบไม่ได้ติดต่อกับคุณพฤทธิ์อีกเลย แม้จะพบกันที่มหาวิทยาลัยตอนชั่วโมงเรียน แต่อาจารย์พฤทธิ์ก็ยังเป็นอาจารย์พฤทธิ์อยู่วันยังค่ำ อีกฝ่ายยังคงแจกจ่ายรอยยิ้มตามมารยาทและทำหน้าที่อาจารย์ได้ดีเหมือนเดิม
เขานั่งเรียนจนหมดคาบ แต่ยังไม่ยอมลุกไปไหนเมื่อเห็นว่าอาจารย์พฤทธิ์ยังพูดคุยกับนิสิต ‘ขี้สงสัย’ หลายๆ คนอยู่
“อ้าว! ลุกสิหลง จะนั่งทำอะไร เรามีเรียนตอนบ่ายนะ”
“คนเยอะ” หลงตอบสั้นๆ
“จริง..คนต้องไปต่อแถวหน้าลิฟต์แน่ๆ” ภัทรยอมนั่งลงข้างๆ เพื่อนพลางมองไปยังเวทีข้างล่าง อาจารย์พฤทธิ์..คนๆ นี้ไม่ว่ามองจากมุมไหนก็สมบูรณ์แบบไปเสียหมด
พวกเขารอจนกระทั่งไม่มีใครอยู่ในห้องจึงออกไปข้างนอกบ้าง
บริเวณทางเดินยังมีนิสิตอยู่ประปราย แต่สุดทางเดินนั่นกลับมีคนที่หลงยังไม่พร้อมจะเจอหน้ามากที่สุดยืนคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ไม่นานนักอีกฝ่ายกลับหันมองมาพร้อมใบหน้าที่ดุดันกว่าเดิม
หลงมั่นใจว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ขาเจ้ากรรมดันยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับถูกตอกตะปู
“เดินสิหลง เป็นอะไรไป”
“เรา..” หัวใจของหลงเต้นรัว ขณะที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาเรื่อยๆ และภัทรดึงเขาให้เดินด้วยแรงทั้งหมดที่มี ระยะห่างระหว่างกันลดน้อยถอยร่น..ใกล้เสียจนหลงอยากวิ่งหนีไปดื้อๆ
ความกว้างของทางเดินคล้ายจะร่นระยะลงจนหลงและคุณพฤทธิ์เดินใกล้กัน ใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นดุดันเคร่งขรึมราวกับมีเรื่องรบกวนจิตใจ แต่สัมผัสน้อยๆ บริเวณปลายนิ้วกลับชัดเจนราวไฟลามผิวเนื้อ
กรณ์เฝ้ามองหลงอยู่ห่างๆ เขารู้ดีว่าเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของคนอื่นไม่ควรเข้าไปยุ่ง แต่ก็อดเป็นห่วงน้องไม่ได้ เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลงกับคุณพฤทธิ์ สำหรับเขาแล้ว..ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนก็จริง แต่สำหรับคุณพฤทธิ์..มันไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน แต่มีคนที่สามและสี่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย กับพ่อของเขา..แน่นอนว่าไม่มีปัญหาหากหลงรักใครชอบใคร แต่กับคุณเพ็ญแข หล่อนไม่มีทางปล่อยให้ลูกชายคนเดียวทำตามใจตัวเองแน่ๆ
ช่วงหลังสอบกลางภาค อะไรๆ ก็ดูจะเข้าร่องเข้ารอยมากขึ้น แต่ไม่ใช่สำหรับอาจารย์กรณ์ที่นั่งหัวหมุนกับการตรวจข้อสอบครั้งแล้วครั้งเล่า เขาเป็นอาจารย์ใหม่..อายุยังน้อย การถูกใช้งานในเรื่องบางเรื่องก็เป็นธรรมดา ทั้งที่อยากเจียดเวลาไปสอดส่องดูแลน้องชายคนเดียว แต่กลับต้องมานั่งอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ กับกองกระดาษสูงเสียดเพดาน
“อาจารย์กรณ์กลับบ้านเถอะนะครับ ข้อสอบพวกนี้เดี๋ยวผมช่วยตรวจก็ได้”
เขายิ้ม แม้จะเป็นยิ้มที่ฝืนใจตัวเองก็ตาม “ขอบคุณครับ ผมไม่อยากรบกวน เดี๋ยวผมจัดการตรวจเองดีกว่า อีกไม่กี่ชุดก็เสร็จแล้ว”
เขาทำงานอีกครึ่งชั่วโมงก็รู้สึกล้าเสียแล้ว อันที่จริง..ต่อให้เขาอายุน้อยที่สุดในภาควิชา แต่ก็ไม่ได้หมายถึงความว่าร่างกายของเขายังหนุ่มยังแน่นเหมือนสมัยเป็นนิสิตเสียหน่อย กระนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า..เขาน่ะเด็กที่สุดและสมควรทำงานมากที่สุดเพื่อหาประสบการณ์
เย็นวันนั้นกรณ์หอบข้อสอบที่ต้องตรวจทั้งหมดกลับบ้าน ทั้งที่รู้แก่ใจว่าถึงบ้านเมื่อไหร่..ก็ไม่มีทางจะหยิบมันมาดูเป็นครั้งที่สอง
กรณ์เหลือบตามองแสงไฟที่ลอดจากบานหน้าต่างห้องของหลง เขาถอนหายใจแล้วกระชับกระเป๋าใส่เอกสาร เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในบ้านเมื่อมองเห็นใครบางคนกำลังยืนมองอยู่
“สวัสดีครับคุณพ่อ” เขายกมือไหว้
รอยช้ำใต้ตาของเขาคงไปสะดุดใจคนตรงหน้า อีกฝ่ายจึงเอ่ยปากถามอย่างเป็นห่วง “งานหนักหรือ”
“ครับ” เขาเงียบไปสักพัก ความเงียบทำให้เขาอยากเดินเข้าไปกอดวุฒิเงียบๆ เหมือนสมัยยังเด็กๆ เวลามีเรื่องไม่สบายใจ..พ่อเป็นคนแรกที่จะรับรู้ปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้น
อันที่จริง..เขาเองก็โตแล้ว โตพอที่จะเข้มแข็งและจัดการทุกอย่างโดยไม่ต้องให้ใครคนอื่นแบกรับความรู้สึกช้ำใจเหล่านี้
“ช่วงนี้ต้องเร่งตรวจข้อสอบครับ สภาพของผมเลยดูไม่ค่อยได้”
“มีอะไรให้ไม่สบายใจหรือเปล่ากรณ์” ชายหนุ่มในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากเด็กหนุ่มเมื่อสิบกว่าปีก่อน เขารู้ว่าลูกชายเป็นแบบไหนถึงได้ถามออกไปทั้งรู้ว่าจะไม่มีทางได้รับคำตอบ
“ไม่มีครับ”
“ไม่มีก็ไม่มี แต่รู้กรณ์รู้ใช่ไหมว่าพ่อเป็นห่วงกรณ์พอๆ กับหลง”
‘หลง’ เหมือนระยะห่างระหว่างพวกเขาจะมากขึ้น ส่วนหนึ่งก็เพราะงานของกรณ์มากเกินกว่าจะเข้าไปคุยกับน้องเหมือนเมื่อก่อน พอมาคิดทบทวนดีๆ หน้าที่ของเขาไม่ต่างอะไรจากคนขับรถ ตอนเช้าไปส่งน้อง ถ้าตอนเย็นว่างก็มารับ น้อยครั้งที่จะคุยกันเหมือนเมื่อก่อน
“ผมทราบครับ ไม่มีอะไรจริงๆ”
“กินข้าวมาหรือยัง” พ่อถาม ฝ่ามืออุ่นลูบใบหน้าของเขาเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด
“ยังครับ”
“เอาหน่อยไหม”
“ยังเหลือหรือครับ”
“ไม่เหลือหรอก แต่พ่อจะทำให้” รอยยิ้มของวุฒิไม่ต่างอะไรจากหยดน้ำกลางผืนทราย มันชุ่มฉ่ำและบรรเทาความรวดร้าวได้เป็นปลิดทิ้ง
อันที่จริงมันก็เป็นแค่ไข่เจียวธรรมดา แต่กรณ์จำไม่ได้แล้วว่าครั้งล่าสุดที่เขารู้สึกแบบนี้มันตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะตอนอายุสิบขวบที่ทำแจกันใบโปรดของคุณย่าแตกแล้วคุณพ่อเดินเข้ามาปลอบใจ หรือจะเป็นตอนที่ลองสูบบุหรี่ครั้งแรกแล้วถูกจับได้และโดนคุณพ่อตักเตือนด้วยคำพูดที่แสนอบอุ่น
หลงไม่รู้ว่าการเข้าหาใครสักคนมันยากขนาดนี้ หรือบางทีอาจเป็นเพราะตัวเขาเองที่ขาดมนุษยสัมพันธ์ บ่อยครั้งที่เขาอยากล้มเลิกความตั้งใจนี้เสีย แล้วกลับไปทำอะไรเดิมๆ แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้หลงเรียนรู้ว่าไม่ง่ายเลยที่จะอยู่แบบนั้นหรือทำตัวแบบเดิม
เขาเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องคุณกรณ์นานสองนานแล้ว บางครั้งก็หยุดมองแสงไฟที่ลอดออกมาแล้วเฝ้าถามตัวเองว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป อันที่จริงการยกมือเคาะประตูไม้ตรงหน้าไม่ได้ยากอะไรหนักหนาเลย แต่ทุกครั้งที่หลงหยุดอยู่ตรงหน้าก็ไม่ต่างอะไรจากการเผชิญหน้าก้อนหินขนาดใหญ่
เสียงประตูเปิดออกมาทำให้เขาสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหลุบมองรองเท้าผ้าสีขาวบนพื้น
“มีอะไรหรือเปล่า”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าแล้วทำท่าจะเดินกลับเข้าห้องตัวเอง
“พี่ได้ยินเสียงข้างนอกตั้งนาน นึกว่าหลงมีอะไรจะคุยกับพี่”
เขามองเข้าไปภายในห้อง บนโต๊ะของกรณ์เต็มไปด้วยกระดาษ “ไม่มีครับ”
พวกเขายืนเงียบนานสองนาน ความอึดอัดทำให้เด็กหนุ่มอยากจมหายไปดื้อๆ
“หลง” น้ำเสียงของกรณ์ไม่ได้เจือความเอ็นดูเหมือนเมื่อก่อน หลงไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ก็ทำให้เขาปวดใจได้ไม่ยาก
บางครั้งเขาก็รู้สึกว่ากำลังสูญเสียสิ่งที่สำคัญ..
“ครับ”
กรณ์ขมวดคิ้ว ร่องรอยความกังวลปรากฏฉายชัดบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม “เข้ามาก่อนสิ”
“ครับ”
ภายในห้องมีแสงสว่างบนโต๊ะทำงานและบริเวณประตูเท่านั้น
เขาพาน้องเข้ามานั่งตรงโซฟาตรงหน้าโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกระดาษคำตอบ เด็กหนุ่มดูประหม่า อึดอัด และชวนให้รู้สึกอยากถนอม แต่ความรู้สึกของเขากลับหน่วงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทุกครั้งที่มองน้อง
ความเงียบชวนให้ต่างคนต่างอึดอัด บรรยากาศแปลกประหลาดชวนให้รู้สึกอยากร้องไห้ โดยเฉพาะแสงไฟที่ส่องให้เห็นเสี้ยวหน้าของคุณกรณ์เพียงครึ่งเดียวยิ่งทำให้อากาศโดยรอบหนาวเหน็บเข้าไปอีก
กรณ์รอน้องไม่ไหวเหมือนกัน เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ความไม่เข้าใจ ความสงสัยเคลือบแคลง และการปกปิดความลับ
“หลง” ดวงตาสีเข้มของเขามองน้อง ข้างหน้าสว่าง มองเห็นรายละเอียดบนใบหน้าทุกอย่างที่ชวนให้รู้สึกเอ็นดู
“ครับ”
ห้องทำงานของกรณ์เหมือนจะแคบลงไปทุกขณะ ทั้งอึดอัดและบีบรัดราวกับจะทำให้เขาเป็นฝ่ายที่ขาดอากาศหายใจเสียเอง “กับคุณพฤทธิ์น่ะ..ไปถึงไหนแล้ว”
หัวใจของเด็กหนุ่มกระตุกวูบ ‘ไปถึงไหน’ หมายความว่าอย่างไร มีนัยอะไรหรือเปล่า หรือเป็นคำถามแค่อยากรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ดีขึ้นหรือไม่ หัวใจของหลงทำงานหนักพอๆ กับสมอง เขาครุ่นคิดคำตอบที่ไม่ทำให้คนตรงหน้าผิดหวังและไม่ทำให้ตัวเองไร้ศักดิ์ศรีจนเกินไป
“ไม่ต้องคิดมากหรอก”
“ผม..” เขาอึกอัก คำพูดติดอยู่เพียงปลายริมฝีปาก แต่จะพูดหรือไม่พูดก็เป็นอีกเรื่องที่เขายังไม่กล้าตัดสินใจ “หมายถึงอะไรครับ”
“คุณพฤทธิ์ดีกับหลงหรือเปล่า” กรณ์เปลี่ยนคำถามเมื่อสีหน้าของน้องซีดเผือก
“อาจารย์..ดีกับผมครับ” ถ้าพูดถึงอาจารย์พฤทธิ์ ไม่มีส่วนใดเลยที่เรียกว่าแย่ อีกฝ่ายปฏิบัติตัวเป็นแบบอย่างที่ดีและให้ความรู้อย่างดีที่สุดโดยไม่ขาดตกบกพร่อง
“ถ้าแบบที่ไม่ใช่อาจารย์ล่ะ..พี่พฤทธิ์ดีกับหลงหรือเปล่า”
“คุณพฤทธิ์เป็นพี่ที่ดีครับ”
กรณ์ไม่อยากได้คำตอบแบบนั้น “แล้วถ้าในฐานะผู้ชายคนหนึ่งล่ะ..เขาดีกับหลงหรือเปล่า”
เด็กหนุ่มเม้มปาก ความรู้สึกของเขาตีรวนขึ้นมาจนจุกอก
“เขาดูแลหลงดีหรือเปล่า”
หลงยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน การดูแลที่คุณกรณ์ว่ามันมีนิยามว่าอย่างไร เขาเองก็ไม่รู้..แต่ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้คุณพฤทธิ์เขาก็ตอบได้ไม่เต็มปากว่าได้รับการดูแลปกป้องจากผู้ชายที่ชื่อพฤทธิ์เป็นอย่างดี ทว่าเมื่อพิจารณาความสัมพันธ์ของพวกเขาแล้วก็คลุมเครือเหมือนเมฆหมอกไม่มีผิด
เสี้ยวหน้าที่มืดสนิททำให้หลงไม่รู้ว่าคุณกรณ์คิดอะไรอยู่ แต่ถ้าให้เดา..มันคงเป็นความผิดหวังอย่างหาทางประเมินค่าไม่ได้
“ผมทำผิดมากใช่ไหมครับ”
กรณ์เม้มปาก เขาไม่สามารถให้คำตอบน้องได้ เพราะเหตุผลใดๆ ก็ดูเหมือนจะไม่เข้าท่าสักอย่างในเมื่อคนทั้งสองต่างก็เป็นคนที่เขารัก
หลงไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอะไรอยู่ ไม่เป็นตัวของตัวเอง ในขณะที่กินข้าวเช้า เขารู้สึกอาหารตรงหน้าไม่ถูกปากทั้งที่เป็นอาหารเหมือนทุกวัน เขามองสลับคุณวุฒิและแม่ของตัวเอง ความรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ทั้งโลกที่มีแต่สิ่งดีงามและโลกที่เต็มไปด้วยความโสมมกระทบจิตใจเขาอย่างรุนแรง
บางที..เพราะเขามาจากครอบครัวที่ไม่ดี เลยนำพาสิ่งไม่ดีเข้ามาในครอบครัวใหม่ด้วย
อันที่จริงหากคืนก่อนเขาถูกต่อว่าด้วยคำพูดที่รุนแรงมันอาจจะไม่ทุรนทุรายขนาดนี้ ทว่าคุณกรณ์ทำเพียงถามคำถามเขาสั้นๆ ไม่กี่ประโยค ทว่าล้วนแต่ชวนให้หลงเกลียดชังตัวเองมากขึ้นเท่านั้น
เขาก็เป็นแค่เด็กใจง่ายที่ไม่รู้จักระวังตัวเอง..
บรรยากาศในบ้านยังคงเหมือนเดิม แม่ยังทำตัวเหมือนคุณหญิงคุณนายของบ้าน คุณวุฒิยังทำหน้าที่พ่อได้ดีเหมือนเดิม คำถามทุกคำถามล้วนทิ่มแทงใจของหลง ตอนนี้เขาเหมือนคนที่ถือมีดแล้วจ่อข้างหลังคนที่หวังดีกับเขา “เราไม่ได้ไปกินข้าวนอกบ้านนานแล้ว วันนี้หลงเลิกเรียนกี่โมง”
เด็กหนุ่มสะดุ้ง เขาเม้มปากพลางมองกรณ์ที่นั่งข้างหน้า อีกฝ่ายไม่เงยหน้ามองเขาเหมือนทุกที ภายใต้เปลือกตาที่หลุบต่ำ หลงไม่มีทางรู้ว่าส่วนลึกของจิตใจยังปรารถนาให้หลงเป็นน้องชายเหมือนเดิมหรือเปล่า
“ห้าโมงเย็นครับ”
“เลิกเย็น อย่างนั้นไปรอพ่อที่ร้านกับกรณ์เลยแล้วกัน” วุฒิยิ้ม รอยยิ้มแบบนี้ทำให้หลงอยากร้องไห้ขึ้นมาดื้อๆ “กรณ์ชวนคุณพฤทธิ์ไปด้วยนะ ไม่เจอกันตั้งนาน พ่อคิดถึง”
“ครับ” กรณ์ตอบสั้นๆ เขารู้สึกอาหารตรงหน้าขมคอขึ้นมาดื้อๆ
ปลายฝนต้นหนาว อากาศยังคงร้อนอยู่ พื้นถนนยังคงเปียก ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยยังคงมีสีเขียวตอบรับหยาดฝนที่ตกลงมาในช่วงกลางคืนและช่วงเย็น บรรยากาศร่มรื่นผกผันกับสภาพจิตใจของคนในรถ คุณกรณ์มาส่งเข้าถึงตึกเรียน ระหว่างทางพวกเขาแทบไม่มีบทสนทนาอะไรกันเลย
จริงอยู่ที่หลงคิดว่ากรณ์เป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดี เขาหลงใหลและชื่นชมอยู่ในใจเงียบๆ แต่อันที่จริงเขาต้องยอมรับว่ามนุษย์ทุกคนมีสองด้านที่แตกต่าง ด้านนี้อาจจะเป็นด้านที่หลงไม่คาดคิดว่าจะมีโอกาสได้เห็น และถ้าเป็นไปได้เขาคงเรียกร้องวันเวลากลับคืนมาทั้งหมดและไม่ไปในจุดเริ่มต้นของความไม่ไว้ใจ
“เลิกเรียนแล้วรอพี่ตรงนี้”
“ครับ” เด็กหนุ่มยกมือไหว้ แล้วเปิดประตูรถยนต์สีดำออกไป เขามองจนอีกฝ่ายเลี้ยวรถตรงมุมถนนก่อนจะเดินเข้าไปข้างในอาคารเรียน
เขารู้ดีว่าในวัยของตัวเอง การเรียนเป็นสิ่งที่ควรปรารถนา แต่เบื้องลึกในจิตใจของเขาไม่สามารถตอบรับความปรารถนานี้ได้ ภายในจิตใจของหลงเต็มไปด้วยความสับสน ความหวาดกลัว ความไม่มั่นคง และความสูญเสีย ในระยะเวลาหนึ่งเขาเคยดีใจที่ตัวเองมีครอบครัวในแบบที่คนอื่นมี แต่เอาเข้าจริง..หลงอ่อนแอยิ่งกว่าเดิม เขาก็แค่กลัวว่าคนอื่นจะผิดหวังแล้วผลักไสเขาออกไปเหมือนเมื่อก่อน
วันนี้ทั้งวันหลงรู้สึกเสียดายเวลาขึ้นมาดื้อๆ
หลงเลิกเรียนแล้ว เขาได้แต่นั่งรอคุณกรณ์มารับด้วยความรู้สึกกังวล อีกฝ่ายมองเขาไม่เหมือนเดิมแน่นอน ไม่ว่าจะด้วยการกระทำหรือคำพูดต่างก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ชั่วขณะหนึ่งที่เขาหวนคิดถึงเวลาที่ถูกอีกฝ่ายเอาใจ แต่ตัวเองเพิกเฉยมิตรภาพเหล่านั้น
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 29-11-2016 22:08:27
คุณกรณ์มารับหลงตรงเวลา ในระหว่างทางนั้น..ไม่มีใครพูดอะไร อันที่จริง..หลงอยากชวนคุยใจแทบขาด แต่เมื่อเหลือบตามองคนข้างๆ ที่ขมวดคิ้วตลอดเวลา ทำให้เด็กหนุ่มต้องหันมองออกไปข้างนอกแทน
ระยะทางระหว่างร้านอาหารกับมหาวิทยาลัยไม่ไกลกันเลย แต่ความอึดอัดที่เกิดขึ้นก็ทำให้รู้สึกว่าระยะทางไม่ต่างอะไรจากความไม่สิ้นสุด
คุณพ่อ พี่พฤทธิ์ มาถึงร้านไม่นาน บนโต๊ะอาหารจึงมีเพียงแก้วและขวดน้ำเปล่าเท่านั้น
“ทำไมมาช้าจัง กรณ์ไปรับช้าหรือหลง”
รอยยิ้มของคุณวุฒิทำให้เด็กหนุ่มต้องหลุบตามองปลายเท้า ความรู้สึกผิดตีรวนขึ้นมาจนจุกอก ยิ่งเห็นสายตาของพี่กรณ์ในตอนนี้แล้ว หลงอยากจะร้องไห้ออกมาโดยไม่อายใครจริงๆ “เปล่าครับ รถติดเฉยๆ”
“ดีแล้ว มาสั่งอาหารเลยดีกว่า หลงเคยบอกว่าไม่ค่อยถนัดอาหารแบบอื่น พ่อเลยเลือกร้านอาหารไทย ไม่รู้จะถูกปากหรือเปล่า”
หลงก้มลงมองตัวหนังสือ แล้วชี้สั่งในสิ่งที่ต้องการ
ระหว่างมื้ออาหาร แม้ไม่ได้สบตาใครตรงๆ แต่เขาก็พอจะสัมผัสถึงดวงตาสองคู่ที่มองเขาอย่างหาคำตอบ
ระยะหลังมานี้ ทั้งคุณพฤทธิ์และหลงก็แทบไม่ได้เจอกันนอกเสียจากในห้องเรียน ก็อย่างว่า..อาจารย์พฤทธิ์ก็คืออาจารย์พฤทธิ์ แม้จะเจอกันตามทางเดินที่ทอดยาว แต่อีกฝ่ายก็ใช่จะปฏิบัติกับหลงเหมือนคนที่มีอะไรพิเศษต่อกัน
ตอนบ่ายวันอาทิตย์ในปลายเดือนคุณเพ็ญแข คุณพฤทธิ์ และอาจารย์ฉลองขวัญเดินถือของฝากเต็มไม้เต็มมือมาถึงบ้านพร้อมกับยกมือไหว้คนในบ้าน ก่อนจะยกของฝากไปยังครัวที่อยู่ด้านหลัง หลงจำได้ดีว่าสายตาของคุณพฤทธิ์ในตอนนั้นมองเขาด้วยความเฉยเมยแค่ไหน
อีกฝ่ายทักทายกันตามปกติ แต่คนไม่ปกติคือหลงต่างหาก แหวนคู่เกลี้ยงๆ ประดับบนมือของคุณพฤทธิ์และอาจารย์ฉลองขวัญคอยทิ่มแทงใจของเด็กหนุ่มอยู่ไม่ขาด เพราะสาเหตุนี้หรือเปล่าที่อีกฝ่ายเอาแต่มองเขานิ่งๆ ราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เขาเบือนหน้าหนีและนึกอยากวิ่งไปข้างนอกเดี๋ยวนั้น
“ผมขอโทษจริงๆ ที่แทบไม่ได้ไปหาเลย” เสียงคุณวุฒิพูดขึ้น เมื่ออีกฝ่ายพาแขกของบ้านเข้าไปยังห้องรับรองที่อยู่ด้านซ้าย
เป็นอันว่าหมดหน้าที่ของเขาแล้ว เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไรกับใครเพราะทุกคนต่างก็ไปยังห้องรับแขกจนหมดแล้ว เหลือเพียงเขาที่ดูเหมือนไม่สามารถเข้ากับใครได้
หลงได้แต่มองอยู่ข้างนอกประตูห้อง เสียงพูดคุยและภาพของคนหัวเราะทำให้หลงยิ้มออกมาอย่างขมขื่น ไม่ว่าใครจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ คนที่ไม่ได้อยู่ในสังคมเดียวกันย่อมแตกต่างจากคนอื่นอยู่ดี
ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนห้อง เขาหันมองเปียโนสีดำสนิทที่ตั้งอยู่กลางห้องซ้อมดนตรี เขายังจำสัมผัสของใครบางคนได้ดี แม้ตอนนั้นจะได้รับเพียงความชิงชัง ทว่าปลายฝ่านิ้วมือที่กดบนนิ้วของเขานั้นกลับนุ่มละมุนอย่างไม่อาจจินตนาการได้
เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวา ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ คอยกดคีย์เปียโนอย่างไม่รู้จุดหมาย
เสียงปลายเท้าที่เข้ามาใกล้ไม่ทำให้เด็กหนุ่มหลุดจากภวังค์ กระทั่งฝ่ามืออุ่นจัดที่ทาบลงมือบนมือของเขาพอดี
หลงสะดุ้งแล้วหันมองเจ้าของฝ่ามือที่เดินเข้าไปมาไม่ให้เสียง
“อาจารย์!”
ชั่วระยะเวลาหนึ่งที่หลงเผลอดีใจที่เห็นหน้าคุณพฤทธิ์ ทว่าแหวนบนปลายนิ้วของอีกฝ่ายไม่ต่างอะไรจากค้อนที่คอยทุบหัวใจของเขา
“จะเล่นหรือครับ ถ้าอย่างนั้น..ผมขอไปอ่านหนังสือ”
“เดี๋ยวสิ” พฤทธิ์พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มกว่าทุกครั้ง และมันทำให้หลงใจอ่อนยวบได้ไม่ยาก
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เปียโนหลังนี้กลายเป็นที่พลอดรัก
คิดถึง..
หลงกำลังหลุบตามองฝ่ามือที่กุมมือของเขาไว้เงียบๆ ฝ่ามืออีกฝ่ายนุ่มและนิ่ม ต่างจากฝ่ามือหยาบกร้านของเขาอย่างสิ้นเชิง
“หลง” พฤทธิ์เรียกสั้นๆ น้ำเสียงราบเรียบ ไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ
“ครับ” เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองสั่นเพียงจินตนาการว่าจะได้ใกล้ชิดอีกฝ่ายมากกว่านี้
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงถอนหายใจ เขาบอกไม่ได้ว่ามันหมายถึงอะไร และความสงสัยให้เขาเงยหน้ามองพฤทธิ์ให้ชัดเจนมากขึ้น ดวงตาสีเข้มของอีกฝ่ายหลุบมองต่ำ ใบหน้าห่างกันเพียงคืบทำให้ใจของหลงเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันทั้งตื่นเต้น เป็นสุข และขมขื่นไปพร้อมๆ กัน
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”
หลงขมวดคิ้ว ไม่ได้เจอกันตั้งนานหมายถึงอะไร เขาจำได้ว่าเมื่อวานก่อนยังนั่งมองอีกฝ่ายจากหลังห้องอยู่เลย
“อะไรนะครับ..อื้อ” ริมฝีปากประกบลงมา ความอ่อนนุ่มแตะหยอกผิวเนื้อไวสัมผัสก่อนเขาจะแย้มริมฝีปากออก ปล่อยให้ใครบางคงกระหวัดอย่างเอาแต่ใจ ลมหายใจของเด็กหนุ่มติดขัด เขายกมือขึ้นบิดแขนเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายจนยับ
ดวงตาของเด็กหนุ่มปิดลง ซึมซับความอ่อนหวานจากปลายลิ้นของคนอันเป็นที่รัก ความผิดชอบชั่วดีแตกกระเจิงราวกับหยดน้ำกระทบใบไม้ หัวใจของเด็กหนุ่มชุ่มฉ่ำ แต่กลับปวดร้าวไปพร้อมๆ กัน
“อื้อ..”
พฤทธิ์เอาแต่ใจเกินไป เขารู้ดีว่าความอดทนได้ขาดสะบั้นลงเมื่อกระชับเอวเล็กของหลงเข้ามาจนไม่เหลือช่องว่าง เขาผละออกจากริมฝีปากที่บวมน้อยๆ แล้วประกบเข้าไปใหม่ราวกับไม่มีวันใกล้ชิดคนตรงหน้าอีกแล้ว
รสชาติของเด็กหนุ่มอ่อนหวาน ยิ่งรุกล้ำเข้าไปเท่าไหร่ พฤทธิ์ยิ่งห้ามใจตัวเองไม่ได้เท่านั้น
เขาผละออก พลางมองใบหน้าที่แดงจัดของเด็กหนุ่มอย่างนึกเอ็นดู “ไม่ได้ใกล้กันตั้งนานมากกว่า”
ตอนที่เขาเป็นอาจารย์พฤทธิ์ ในห้องบรรยาย..เขาพยายามมองทุกคนให้เท่าเทียมกัน ไม่ลำเอียง ไม่เอ็นดูใครเป็นพิเศษ เขาพยายามกวาดตามองไปรอบห้องไม่หยุดอยู่จุดใดจุดหนึ่ง แต่มันก็ยากเหลือเกินโดยเฉพาะเมื่อเห็นใครบางคนที่นั่งตาใสอยู่ไกลๆ
“คุณพฤทธิ์” หลงหูอื้อตาลายอยู่พักหนึ่ง ปากคอเขาสั่นไปหมด “ผม..ผม..”
“คิดถึงเหลือเกิน”
อะไรบางอย่างในอกเหมือนจะพุ่งออกมาให้ได้..
บรรยากาศมึนตึงระหว่างเขากับหลงยังดำเนินต่อไป บอกตามตรงว่าเขาโกรธน้องที่เจ้าตัวไม่บอกอะไร แต่ถ้าลองเขาเป็นหลง เรื่องความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชายอาจจะน่าอายอยู่สักหน่อย แต่ก็เป็นเรื่องที่พอรับได้ ทว่าผู้ชายที่เป็นคุณพฤทธิ์ คนที่สมบูรณ์แบบเกินไป เขาพยายามเข้าใจน้อง พอๆ กับพยายามเกลี้ยกล่อมตัวเองไม่ให้ใช้อารมณ์เกินไป
กรณ์เคยคิดว่าอะไรบางอย่างมันคงเจือจางตามกาลเวลา แต่เปล่าเลย..เวลานั่นแหละที่เป็นการกระตุ้นชั้นดี โดยเฉพาะความใกล้ชิดระหว่างพี่พฤทธิ์กับหลง ไม่ต่างอะไรจากเปลวไฟในพายุ
เขายืนพิงกรอบประตู มองดูญาติผู้พี่ที่สวมแว่นตาอ่านเอกสารอย่างเคร่งเครียด ในสายตาของเขาคุณพฤทธิ์ไม่มีส่วนใดเลยที่ไม่สมบูรณ์แบบ “พอจะมีเวลาว่างสักห้านาทีไหมครับอาจารย์”
พฤทธิ์เงยหน้าจากเอกสาร เขามองผู้มาใหม่แล้วพยักหน้า “เชิญครับ”
“พี่พฤทธิ์ครับ”
อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขานิ่งๆ
“ผมชื่นชมพี่มาตลอด” ปกติแล้วต่อหน้าคุณพฤทธิ์ เขามักจะรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองนิดๆ แต่ครั้งนี้เขาไม่อาจปล่อยให้อะไรๆ ผิดพลาดไปมากกว่านี้แล้ว “แต่เรื่องระหว่างพี่กับหลง ผมว่า..มันไม่ใช่เรื่องที่สมควรเลย”
“อะไรนะ”
“จริงอยู่ว่าเรื่องของความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน แต่ที่จริง..ความรักมันไม่เคยเป็นเรื่องของคนสองคนเลย โดยเฉพาะกับพี่”
“คุณกรณ์คงอยากพูดตรงๆ มากกว่าพูดอ้อมค้อม”
“กับหลง..พี่คิดอย่างไรกับน้องครับ” มือของกรณ์เย็นเฉียบ หัวใจของเขาเต้นรัว
“หมายความว่าอย่างไร”
“ผมเห็นพี่จูบกับน้องที่เขาใหญ่” เขาเงียบสักพัก เมื่อคนตรงหน้ายังนิ่ง กรณ์จึงกล้าพูดต่อ “มันคงไม่ใช่ครั้งแรกใช่ไหมครับ”
พฤทธิ์เงียบ ครั้งแรกของเขากับเด็กคนนั้นมันเป็นเพียงความบังเอิญจริงๆ “อืม”
“แล้วกับพี่ขวัญล่ะครับ ถ้าพี่ขวัญรู้ คุณย่ารู้ คุณป้ารู้ ผมว่าหลงคงไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด” กรณ์รู้ว่าตอนนี้หลงคงไม่ต่างอะไรจากเขา ความหวาดหวั่นและไม่มั่นใจประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อน คล้ายจะตอกย้ำความล้มเหลวในการตัดสินใจของคนทั้งคู่
เขารู้ว่าครอบครัวคุณพฤทธิ์สมบูรณ์แบบแต่เพียงเปลือกนอก ต่างคนต่างถูกกำหนดแนวทางมาตั้งแต่ได้ใช้นามสกุลนี้ อิสระที่พึงมีไม่ต่างอะไรจากสายรุ้ง กรณ์รู้ว่าคนๆ นี้มีอะไรในใจ แต่ไม่เคยบอกใคร
“อยากรู้จริงหรือกรณ์” น้ำเสียงของอีกฝ่ายเปลี่ยน มันสะท้านในอก เต็มไปด้วยความสั่นเครือ ไม่มั่นใจและเต็มไปด้วยความกังวล “พี่รักหลง รักในแบบไม่ใช่คนในครอบครัว”
เป็นครั้งที่เขาเห็นพฤทธิ์ไม่ใช่รูปปั้นเดวิด แต่เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา
--------------------------------------------------
:hao7: :mew1:
สวัสดีค่ะ ควรจะมาตั้งนานแล้วววใช่ไหมตอนที่ ๑๒ แอบอู้มาก เทอมที่แล้วเหมือนผี
เทอมนี้ได้เป็นคน พอจะแต่งนิยายเท่านั้นแหละคอมเสียพังพินาศย่อยยับ เลยเกินเวลาไปพอสมควร (?)
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ :mew6:
คนเขียนสบายดีค่ะ สบายดีทุกคนนะคะ รอตอนหน้านะคะ
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 29-11-2016 22:13:38
ในที่สุดก็มาต่อออออ
ขอบคุณค่าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 29-11-2016 22:20:00
ขอไปอ่านก่อนนะค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ❝CHŌN❞ ที่ 29-11-2016 22:24:31
อ.จริงจังกับน้องมาแค่ไหนคะ กลัวใจอ.มากเลย
ตอนต่อไปขอพรุ่งนี้เลยได้ไหมคะ ฮ่าๆๆๆ รักเรื่องนี้มาก เราคนอ่านก็ยังไม่ลืมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 29-11-2016 22:34:13
เย้ๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 29-11-2016 22:49:55
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 29-11-2016 22:56:12
เริ่มหัวข้อโดย: pim14 ที่ 29-11-2016 22:59:51
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 29-11-2016 23:16:26
ในที่สุดก็เลิกปากแข็งแล้วนะคะคุณเจ้าชายหอคอยงาช้าง
สงสารหลงอีกละ
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 29-11-2016 23:23:55
สนุกมาก ชอบแนวนี้ ชอบแนวเลี้ยงต้อย ต้อยวนไปเลยค่ะ ต้อยเท่านั้นที่เป็นอมตะ อิอิ สนุกมาก ชอบผู้ชายแบบพฤทธิ์
ชอบความดราม่า ฟินไปอี๊กกกกกกก
ขอบคุณนะคะที่มาอัพต่อ ช่วงนี้สอบเสร็จ จิตตก เห็นนิยายเรื่องนี้อัพละมันชื่นหัวจายยยยย
ติดตามเรื่อยๆ นะคะ จุ้บบบ
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 30-11-2016 01:04:48
หน่วงจนแบบ..แอ่ กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึงที่แท้จริง
สงสารหลงง อยากอ่านต่อแล้วววว
เริ่มหัวข้อโดย: Lilyrum ที่ 30-11-2016 08:27:03
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 30-11-2016 10:51:00
อ่านแล้วก็ยังคงความหน่วงอยู่ดี
สงสารน้องหลง มองไม่เห็นทางออกเลย
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 30-11-2016 16:07:21
เริ่มหัวข้อโดย: janny_j ที่ 30-11-2016 20:14:06
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 30-11-2016 20:38:00
เริ่มหัวข้อโดย: เหนือฟ้ายังมีจักรวาล ที่ 30-11-2016 23:55:31
เริ่มหัวข้อโดย: Rebtur ที่ 01-12-2016 06:35:37
คุณพฤทธิ์ยอมรับความรู้สึกตัวเองตรงๆเลย ชอบ ไม่แบบสับสนวุ่นวายอะไรมาก
แต่อุปสรรคเยอะมากกกกก สู้ๆนะคะคุณพฤทธิ์ อยากได้น้องหลงต้องพยายามหน่อย 55555
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 01-12-2016 12:49:12
เริ่มหัวข้อโดย: Daow ที่ 01-12-2016 13:24:40
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารน้องหลง สงสารคุณพฤทธ์ด้วย สงสารไปหมดทุกคน T_T
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 01-12-2016 14:05:42
ดีใจที่มาต่อนะคะ
ชอบเรื่องนี้ตรงให้ความรู้สึกเหมือนท้องฟ้าสีหม่นๆ
จะสุขก็ไม่สุด จะทุกข์ก็แอบมีความหวังปะปราย
เริ่มหัวข้อโดย: hewlett ที่ 01-12-2016 14:31:21
ขอบคุณค่ะที่มาต่อนิยายเรื่องนี้ต่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 01-12-2016 14:33:10
กลับมาแล้ววววว
เริ่มหัวข้อโดย: Fonz_Juz19 ที่ 01-12-2016 15:13:10
ดีใจมากกก มี่คนเขียนมาต่อ
สงสารน้องหลงมากกก
ชอบคุณวุฒิกับพี่กรณ์ เอ็นดูน้อง ดูแลน้องดี
แต่ก็กดดันแทนอาจารย์พฤทธ์เลย
คุณแม่ไม่เข้าใจอะไรในตัวลูกของตัวเองเลย
สู้ๆนะคะ ตอนต่อไปมาเร็วๆเน้อ รออยู่
เริ่มหัวข้อโดย: badbadsumaru ที่ 01-12-2016 16:04:31
สงสารน้องหลงจังงง
เริ่มหัวข้อโดย: นางฟ้าเชียงชุน ที่ 01-12-2016 19:57:35
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 01-12-2016 20:36:46
เริ่มหัวข้อโดย: Sorso ที่ 02-12-2016 02:24:41
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 06-12-2016 14:25:24
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 06-12-2016 17:02:38
อยากบอกคุณพฤทธิ์ว่าถ้าไม่พร้อมจะขัดแม่ ก็ลืมเรื่องของหลงไปเต๊อะะ
ชีวิตหลงควรได้เจออะไรดีๆมั่ง ไม่ใช่ต้องหลบๆซ่อนๆอะไรแบบนี้
เห็นใจคุณกรณ์เลยค่ะ คนนึงก็น้องที่รักมาก อีกคนก็พี่ที่เคารพ
แต่อยากให้คุณกรณ์ปกป้องหลงให้ถึงที่สุดนะะ :o12: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: GUNPLAPLASTIC ที่ 06-12-2016 21:08:15
แต่บางครอบครัวเขาก็ตีกรอบให้ลูกเกิ๊น :เฮ้อ:
ฉลองขวัญก็ตัวดี ดันทุรังอ่ะ โง้ยย
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 06-12-2016 21:50:28
กำลังอยากอ่านนิยายหน่วงๆพอดี
เรื่องนี้เยี่ยมไปเลย
มาบ่อยๆนะคะ อยากอ่านแบบต่อเนื่องงง
กลับไปอ่านตอนที่ 1 -11 ใหม่มา
หน่วงจิตหน่วงใจสมดับที่อยากอ่านแนวนี้เลยค่ะ
อยากอ่านอีก ช่วงนี้บิ้วมากกก
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 07-12-2016 14:29:19
เริ่มหัวข้อโดย: shoky_9 ที่ 12-12-2016 18:12:26
เริ่มหัวข้อโดย: sakiko ที่ 12-12-2016 22:21:40
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 13-12-2016 20:09:08
เริ่มหัวข้อโดย: aurusma ที่ 17-12-2016 17:05:07
เริ่มหัวข้อโดย: Daow ที่ 20-12-2016 13:25:14
เริ่มหัวข้อโดย: oiruop ที่ 20-12-2016 19:09:26
เริ่มหัวข้อโดย: treenature ที่ 20-12-2016 22:48:34
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 21-12-2016 18:17:32
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 22-12-2016 10:37:54
กลัวหลงโดนรุมจัง รอตอนต่อไปนะครับ
เริ่มหัวข้อโดย: Daow ที่ 12-01-2017 15:03:08
ปีใหม่แล้วน้าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 15-01-2017 14:32:38
สงสารน้องหลง คืออาจารย์ก็ผิดทึ่ไม่ห้ามใจ
คือถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้อยู่แล้วก็ไม่น่าไปทำร้ายน้องแบบนี้
โฮวววววว สงสารน้องหลงงงงงงง
จริงๆ ความวุ่นวายทั้งหมดเกิดจากความไม่หักห้ามใจของพระเอกค่ะจบ
รอมาต่ออยู่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: thelittlemaster ที่ 16-01-2017 22:50:38
รอตอนต่อไปค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Daow ที่ 17-02-2017 16:04:11
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 22-03-2017 22:39:25
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 25-03-2017 00:20:50
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 26-03-2017 01:15:21
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 26-03-2017 08:39:46
เริ่มหัวข้อโดย: minjeez ที่ 28-03-2017 22:44:58
คนนึงดีพร้อมทุกอย่าง อีกคนคิดว่าตนต่ำต้อย
แล้วความรักของทั้งคู่จะเป็นยังไงต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 31-03-2017 11:57:45
ซ่อนรัก
บทที่ ๑๓
กรณ์ไม่รู้ว่าเขาจะะทำหน้าอย่างไรเมื่อเดินออกจากห้องพักอาจารย์หลังคุยกับคุณพฤทธิ์เสร็จ ในส่วนลึกของเขาโล่งใจอย่างน่าประหลาด แต่เมื่อคิดดูอีกครั้ง..ไม่มีส่วนใดเลยที่น่าโล่งใจ ทั้งครอบครัวของคุณพฤทธิ์ ฉลองขวัญ และครอบครัวของเขาต่างก็ไม่เคยเกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้น สำหรับกรณ์..เขาไม่มีปัญหาถ้าน้องจะรักใครชอบใคร แต่คนๆ นั้นคือคุณพฤทธิ์..คนที่ใครๆ ต่างคาดหวังให้เดินไปตามแบบแผนอันควร และเขาเองก็ไม่อยากจินตนาการว่าหากคุณป้าและคุณยายรู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เสียงฝนตก เสียงฟ้าร้อง หรือเสียงทักทายจากนิสิตดังเข้ามาเป็นระลอก ทว่ากรณ์ทำได้เพียงยิ้มรับและพยักหน้าเท่านั้น สติของเขา หัวใจของเขา เสียงที่ก้องในหูมีเพียงหนึ่งเดียวคือเสียงของคุณพฤทธิ์เมื่อหลายนาทีก่อนดังสะท้อนไปมาราวกับลูกตุ้มนาฬิกาที่แกว่งไปมาไม่หยุด
กรณ์เคยคิดว่าการรู้ความจริงย่อมดีกว่าการปล่อยให้ตัวเองเพ้อฝันไปกับการหลอกลวง
แต่อันที่จริงแล้ว..เขากลับคิดว่าการไม่รู้อะไรเลยดีกว่าการเก็บงำความลับของผู้อื่น ไม่ใช่เพราะเขายอมรับความจริงข้อนี้ไม่ได้ แต่เป็นเพราะเขาเองก็หาทางออกที่ดีไม่ได้เหมือนกัน ไม่ว่าใครต่างก็ซ่อนความรักของตัวเองไว้ทั้งนั้น ไม่ว่าใครต่างก็ไม่สามารถแสดงออกได้อย่างชัดเจน
ต่างคนต่างอึดอัดกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยกันทั้งนั้น
และยิ่งสำหรับกรณ์ เขาในตอนนี้..ไม่ต่างอะไรจากคนที่จมน้ำ ในทุกครั้งที่เหมือนจะขาดใจก็มีบางอย่างฉุดรั้งให้ขึ้นมารับอากาศก่อนจะถูกผลักตกลงไปในวังวนเช่นเดิม
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขากลับมานั่งเก้าอี้ในห้องพักอาจารย์และเปิดเอกสารที่ค้างไว้ด้วยใจเหม่อลอย
“กรณ์” เสียงๆ หนึ่งเรียกเขาให้ตื่นจากภวังค์
“ครับ”
“อะไรทำให้เธอเหม่อลอยได้ขนาดนี้” อาจารย์ผู้ใหญ่คนหนึ่งในภาควิชาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ผมขอโทษครับ ผมไม่เห็นว่ามีคนมา”
“ไม่เห็นได้อย่างไร ครูมายืนมองเธอตั้งนานสองนานแล้ว” รอยยิ้มของคนตรงหน้าอบอุ่นไม่ต่างอะไรจากเมื่อสมัยสิบปีก่อน ในตอนที่เขายังเป็นนิสิต..ตัวเองก็ชอบมองไปนอกหน้าต่างแบบนี้และโดนตำหนิอยู่เรื่อยๆ แต่ตอนนี้เขาเป็นอาจารย์และไม่ควรปล่อยให้มันเกิดขึ้น “เป็นอาจารย์ใหม่ๆ งานก็เยอะเป็นปกติ เดี๋ยวไม่นานก็ชินเอง”
“ครับ”
“เป็นครูบาอาจารย์ก็เหนื่อยแบบนี้ทั้งนั้น ถ้าไม่มีสอนหรือไม่ไหวก็กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ..ครูยังไม่อยากให้ลูกศิษย์เป็นอะไรไปก่อน” อาจารย์ยิ้มให้เขา ก่อนเดินจากไปเงียบๆ
เขารู้ตัวดีว่าในเวลางาน..ไม่ควรปล่อยให้เรื่องอื่นมากระทบกระเทือนจิตใจ
เวลาบ่อยคล้อย ดวงอาทิตย์ทอแสงอ่อนโยนลอดมู่ลี่หน้าต่าง เขามองออกไปบริเวณช่องว่างที่เหลืออยู่ก่อนเหลือบมองนาฬิกาบนผนังแล้วรีบเก็บเอกสารใส่กระเป๋า เย็นแล้ว..แต่ยังมีอาจารย์นั่งสะสางงานอยู่สองสามคน สำหรับกรณ์ เขาเหนื่อยเกินกว่าจะอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมนี้จริงๆ
“ผมกลับก่อนนะครับ” กรณ์ยกมือไหว้เพื่อนร่วมงาน
อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขาพร้อมแว่นตากลมโตที่ร่วงหล่นจากใบหน้า “ครับๆ”
เขาเดินไปยังอาคารจอดรถที่อยู่ติดกับอาคารเรียนแล้วรีบขับรถออกไปรับใครบางคนที่รออยู่ ไม่นานนัก เขาก็ขับรถมารับเด็กหนุ่มที่ยืนรออยู่ริมฟุตบาท
“สวัสดีครับ” หลงทักอีกฝ่ายสั้นๆ แล้วเดินเข้ามานั่งในรถเงียบๆ ราวกับไม่มีตัวตน
กรณ์มองน้อง ร่องรอยความบอบช้ำชัดเจนบนใบหน้าและดวงตา หัวใจของเขาบีบรัดจนเจ็บเพียงเพราะคิดว่าเขาเป็นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำลายความอ่อนเยาว์ของอีกฝ่าย ทั้งที่เคยบอกว่ารักน้องหนักหนา แต่พอเอาเข้าจริง..เขาเองกลับทิ้งให้เด็กหนุ่มเดียวดายอย่างไม่น่าให้อภัย
เขาควรจะเข้าใจน้องมากกว่าใครอื่น
อันที่จริง..คนที่น่าโมโหควรจะเป็นคุณพฤทธิ์มากกว่า มีอย่างที่ไหนมาทำกับน้องชายของเขาแบบนี้
“หลง” เขาเรียกเด็กหนุ่ม แต่น้องกลับก้มหน้าไม่ยอมสบตา
“หลง..มองพี่” กรณ์เรียกอีกครั้ง
หลงเม้มปาก เสียงทุ้มต่ำๆ ที่เคยได้ยินทำให้เขาอยากร้องไห้ขึ้นมาดื้อๆ
ความอบอุ่นบริเวณปลายนิ้วมือทำให้หลงปล่อยน้ำตาอย่างไม่อาย ภายในห้องโดยสายขนาดเล็กเต็มไปด้วยเสียงสะอื้นของใครบางคนที่ชวนปวดใจ
กรณ์มองน้อง หลง..คนที่แสดงท่าทางกระด้างกระเดื่องใส่คนรอบข้างกลับร้องไห้อย่างน่าสงสาร เขาไม่อยากคิดว่าในตอนที่เขาไม่เห็น..เด็กคนนี้จะต้องทุกข์ใจแค่ไหน “พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไม่ปล่อยให้หลงอยู่คนเดียวแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าคิดมากเลยนะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้า ฝ่ามือใหญ่ยังคงลูบมือหลงราวกับเป็นสิ่งที่น่าถนอม ก่อนที่หลงจะเป็นฝ่ายกุมมือนั้นไว้เงียบๆ
“คุณไม่เกลียดผมใช่ไหมครับ” หลงยอมโดนเกลียด ดีกว่าปล่อยให้กรณ์ไม่สนใจกัน
“จะเกลียดได้อย่างไร น้องชายพี่ทั้งคน”
เป็นเวลาเกือบสิบนาทีที่พวกเขานั่งเงียบๆ ภายในห้องโดยสาร ก่อนที่หลงจะเอ่ยปากเรื่องที่ทำให้กรณ์กลุ้มใจมาตลอดหลายสัปดาห์
“เรื่องคุณพฤทธิ์”
ใบหน้าของชายหนุ่มขรึมลงทันที ทั้งที่รู้ความในใจของคุณพฤทธิ์แล้ว แต่กรณ์ยังไม่เห็นด้วยหากจะต้องเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ “หลงคิดว่าควรจะทำอย่างไร”
“ผม..”
เด็กหนุ่มเม้มปาก ความเฉยชา หมางเมิน และสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังมันทำให้เขาปวดใจอย่างไม่น่าเชื่อ
“พี่อยากให้หลงตัดสินใจด้วยตัวเอง และอยากให้หลงรู้ว่าคุณพ่อกับพี่สนับสนุนหลงทุกอย่างในทางที่ถูกต้อง”
ถ้าหากหลงตีความไม่ผิด ความรักของเขาและคุณพฤทธิ์ต่างก็เป็นไปในทางที่ไม่ถูกต้อง หนึ่งเป็นความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชาย ยากที่คนในครอบครัวจะยอมรับ ไม่ว่าครอบครัวของคุณพฤทธิ์หรือครอบครัวของเขา ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น และสอง..คุณพฤทธิ์มีคู่หมั้นแล้วคืออาจารย์ฉลองขวัญ ความรักระหว่างพวกเขาจึงเป็นความรักต้องห้ามอย่างสมบูรณ์แบบ
และเขารู้ดีว่าวิธีแก้ปัญหาที่ว่ามีเพียงทางเดียวคือการเลิกรัก
“คุณกรณ์หมายถึงให้ผมตัดใจใช่ไหมครับ”
“พี่ให้หลงเป็นคนตัดสินใจว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ”
“ครับ..ผมจะตัดใจจากคุณพฤทธิ์” หลงรู้ดีว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพยายาม แต่หลายๆ ครั้งความรู้สึกเดิมๆ ก็หวนกลับมาเพียงเพราะใครบางคนเรียกชื่อของเขา
“ใช่..แบบนั้นน่ะถูกต้องแล้ว”
กรณ์หลุบตามองน้อง ประกายฉ่ำๆ ใต้เปลือกทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบไม่ยาก
ความสัมพันธ์ของเขาและหลงดีขึ้นจนเกือบเป็นปกติ แต่ความบอบช้ำใต้ตาของเด็กหนุ่มทำให้กรณ์ต้องคิดหนัก หลงอาจจะเรียนหนักและใกล้สอบ แต่ดวงตาที่เหลือบมองเขาบ่อยครั้งกลับเจือด้วยความหม่นหมอง ไม่สบายใจ และไม่มีความสุข
กรณ์รู้ดีว่าเพราะอะไร
เย็นวันนั้น ดวงอาทิตย์กลมโตทอแสงอย่างอ่อนล้าก่อนเมฆฝนก้อนมหึมาบดบัง ไม่นานนัก..ข้างนอกคงเต็มไปด้วยหยดน้ำฟ้า
เขาทำงานต่อได้สักชั่วโมงจึงเก็บกระเป๋า เตรียมตัวไปรับน้องและเดินทางกลับบ้าน ทว่าเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งที่เขานึกชังในตอนนี้กลับวิ่งพรวดพราดเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่น
“อาจารย์!” เจ้าของแว่นตากลมโตบดบังกรอบหน้าเกือบครึ่งเรียกเขาด้วยน้ำเสียงตื่นๆ “คือ..คือว่ามีประชุมด่วนครับ”
กรณ์เลิกคิ้ว พลางมองผู้มาใหม่อย่างไม่สบอารมณ์ จริงๆ นะ..น้อยครั้งที่เขาจะรู้สึกว่าอยากลาออกจากงานแล้วกลับไปเลี้ยงน้องเฉยๆ “ตอนนี้หรือครับ”
“ครับ” อีกฝ่ายคงวิ่งมาจากไหนสักแห่งในตึกและท่าเดาไม่ผิด เพราะเพิ่งเป็นอาจารย์ได้ไม่นาน ใครหลายๆ คนจึงเอ็นดูด้วยการให้ทำงานสารพัด
“อาจารย์พอจะทราบไหมครับว่าเลิกประชุมประมาณกี่โมง”
“ไม่ทราบครับ”
นาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบห้าโมงแล้ว กรณ์คิดว่าหากเป็นการเรียกประชุมด่วนแบบนี้คงใช้เวลาไม่นานนัก แต่ใครจะคิดว่าเอาเข้าจริงเกือบหกโมงเย็น..เขาแทบไม่มีโอกาสลุกไปไหนเลย
โดยปกติแล้ว อาจารย์ทุกคนจะงดใช้โทรศัพท์ เพราะเป็นการรบกวนสมาธิอาจารย์ท่านอื่น ทว่าสำหรับกรณ์ในตอนนี้..เขากระวนกระวายใจแทบบ้า และยิ่งมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเปลี่ยนสี ความหมองมัวของอากาศปกคลุมไปทั่ว ก่อนเม็ดฝนจะเทลงมาราวกับพายุคลั่ง
ทันทีที่ได้เวลาพัก เขาเร่งฝีเท้ากลับไปยังห้องทำงาน แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พบว่าเกือบห้าสายที่ไม่ได้รับ หัวใจของเขาเต้นรัวเพราะความกังวล มืดแล้ว..น้องจะเป็นอย่างไร ไม่รอช้า..คนเป็นพี่รีบต่อโทรศัพท์หาคนปลายสายด้วยความร้อนใจ
“หลง!” เขากรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ “ตอนนี้อยู่ไหนครับ ยังอยู่ที่เดิมไหม”
‘ยังอยู่ครับ ผมเห็นว่าคุณยังไม่มาเลยโทรศัพท์หา ถ้าคุณไม่ว่าง..’
“พี่มีประชุมด่วน หลงรอสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม เดี๋ยวพี่ติดต่อคนขับรถให้มารับ”
‘ผมกลับบ้านเองก็ได้ครับ ไม่ลำบากอะไร’
กรณ์คุยกับน้องได้ไม่กี่ประโยค เจ้าของแว่นตากลมโตก็เดินเข้ามาภายในห้องแล้วชวนเขากลับเข้าไปประชุมในห้องสี่เหลี่ยมที่แสนอึดอัด
เพราะเชื่อว่าพยากรณ์อากาศวันนี้จะฝนตกเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์ของพื้นที่เท่านั้น หลงจึงไม่คิดว่าเมฆก้อนมหึมาตรงหน้ากำลังจะกลายเป็นพายุขนาดย่อมในไม่ช้า ใบหน้าน่าเอ็นดูเงยมองท้องฟ้า ไม่นานนักหยาดน้ำฝนคงตกลงมาบดบังทัศนียภาพข้างนอก
เขาถอนหายใจ ความอ่อนล้าและอ่อนเพลียฉายชัดในแววตา ไม่นานมันคงส่งผลกระทบต่อสุขภาพของเขา หลายๆ ครั้งที่คิดว่าการตัดใจจากใครสักคนไม่ใช่เรื่องยาก แต่เอาเข้าจริงการตัดใจไม่ใช่การตัดกระดาษ ต่อให้เขาพยายามแค่ไหน เสี้ยวความรู้สึกบางอย่างที่หลงเหลือกลับเข้มข้นและรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น แน่นอนว่าหลงไม่สามารถหลีกหนีจากคนๆ นั้นไปได้ ยิ่งเห็นใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มตามมารยาทมากขึ้นเท่าใด..หลงกลับยิ่งโหยหามากขึ้นเท่านั้น
พื้นดินและพื้นซีเมนต์ข้างนอกชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำฝน บ้างกระเซ็นเข้ามาเปียกในอาคารจะเขาต้องลุกหนีย้ายที่บ่อยครั้ง
รอได้เพียงสิบนาที หลงก็มั่นใจแล้วว่าฝนคงไม่หยุดตกง่ายๆ
ร่มคันน้อยในกระเป๋าถูกใช้เป็นเครื่องกันหยดน้ำที่ไหลลงมาไม่หยุด บ่อยครั้งที่ลมพัดแรงเสียจนเขานึกหวาดหวั่น ไม่เพียงร่มจะสั่นไหวไปตามแรงลม แต่กิ่งไม้เหนือหัวก็สั่นไหวไปด้วย
ตามทางเดินไม่มีคนอยู่แล้ว เพราะห่าฝนที่ตกลงมาไม่หยุดไม่หย่อน มีเพียงเขาที่เดินฝ่าไปในขณะที่กระแสน้ำรุนแรง
หลงอาจจะเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในตอนนี้ เขาเดินออกจากอาคารเรียนไม่ถึงสิบนาที ฝนที่ตกหนักอยู่แล้วกลับรุนแรงกว่าเดิมจนเขาไม่กล้าเดินฝ่าไป ในขณะที่ยืนรอใต้กันสาดที่ยื่นออกมาเพียงน้อยนิด รถคันคุ้นตากลับแล่นผ่านไป แน่นอนว่าเจ้าของรถเป็น
ใครก็ช่าง..หลงภาวนาให้รถคันนั้นขับผ่านไปโดยไม่สังเกตเห็นเขา
แต่เหมือนโชคไม่เคยเข้าข้างหลง รถคันนั้นเปิดไฟขอทางพร้อมประตูที่เปิดออกมา
ใครบางคนที่สวมใส่ชุดรื่นตาเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับร่มสีน้ำเงินคันใหญ่ ใบหน้าภายใต้ร่มคันนั้นดูถมึงทึงจนเขาถอยเท้าหนี ไม่ใช่ว่ากลัว..แต่รู้ตัวดีว่ามีอะไรอยู่ในใจ
“จะกลับบ้านหรือ” คนมาใหม่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ถ้าเขาไม่ได้คิดไปเอง..มันคงเจือด้วยความเป็นห่วงไม่น้อย
เขาส่ายหน้า แต่เมื่ออีกฝ่ายก้มมองนาฬิกาพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก หลงก็รู้แล้วว่าเขาไม่ต่างอะไรจากนกน้อยในอุ้งมือนายพราน
“หกโมงกว่าแล้ว ไม่กลับบ้านอีกหรือครับ”
“ผมจะไปเรียนพิเศษครับ”
ดวงตาสีเข้มหลุบมองเสื้อนิสิตของเด็กหนุ่ม หยาดน้ำยังชุ่มฉ่ำที่ปลายผมหยดลงกระทบเสื้อสีขาวเป็นวงกว้าง หนำซ้ำ..ร่องรอยบางอย่างยังเด่นชัดจนเขาต้องขมวดคิ้วมองอย่างไม่สบอารมณ์
“เสื้อคุณเปียก จะไปเรียนสภาพนี้หรือ”
“เดี๋ยวก็แห้งครับ”
พฤทธิ์มองเด็กหนุ่มอย่างจับผิด เขารู้ดีว่าอีกคนกำลังโกหกและแสดงความดื้อรั้นออกมาอย่างปิดไม่มิด และเป็นเขาที่ไม่กล้าพอจะปล่อยให้เด็กหนุ่มอยู่ตามลำพัง
“ขึ้นรถเถอะ คุณไม่มีเรียนพิเศษ”
“ผมกลับเองได้ครับอาจารย์” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะกระชับร่มในมือที่ดูเหมือนจะพังในไม่ช้า
“ถ้าแบบนั้นถือเป็นความอนุเคราะห์จากอาจารย์แบบผมก็แล้วกัน”
ใบหน้าใต้ร่มคันใหญ่นิ่งสนิท ไม่บ่งบอกอารมณ์และความนึกคิด ก่อนอีกฝ่ายจะเดินหันหลังไปยังรถที่จอดข้างทาง พร้อมเปิดประตูรอเขาอย่างกดดัน
ไม่ว่าอย่างไรเขาก็หนีผู้ชายคนนี้ไม่พ้น
เด็กหนุ่มเม้มปาก เขาเดินอย่างเอื่อยเฉื่อย ท่ามกลางกระแสกดดันที่มาจากใครบางคน
“เชิญครับ”
อาจารย์พฤทธิ์ขับรถออกไปจนถึงประตูทางออก ทว่าเพราะฝนตกจึงส่งผลให้การจราจรติดขัด
“อาจารย์ครับ” อีกฝ่ายหันมามองเขาเชิงตั้งคำถาม “ส่งผมตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้าได้ไหมครับ”
ไม่รู้เพราะอากาศข้างนอกเย็นหรือเพราะเจ้าของรถเปิดแอร์เกินไปทำให้เขาไม่สบายตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
พฤทธิ์เงียบ เขาหลุบมองเด็กหนุ่มที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ ก่อนหยิบเสื้อสูทส่งให้โดยไม่พูดอะไรเกินจำเป็น “ผมขับไปถึงป้ายรถเมล์ที่คุณว่าได้ แต่ผมเห็นว่าคงไม่ดีถ้าคุณจะนั่งรถสาธารณะทั้งที่ตัวเปียกแบบนี้”
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 31-03-2017 12:04:13
ดวงตาสีเข้มของพฤทธิ์ยังมองเด็กหนุ่มที่ยังวางเสื้อสูทของเขาไว้บนตัก “อากาศของนอกเย็นจัด ใส่เสื้อผมไปก่อนแล้วกัน และถ้าคุณไม่รังเกียจจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านของผม”
“ครับ”
ถ้าหลงไม่ได้ตาฝาดไป ใครบางคนยิ้มด้วยความพอใจ
ใช้ระยะเวลาเกือบสามสิบนาทีกว่าพวกเขาจะฝ่าการจราจรที่แสนติดขัดมาถึงห้องชุดที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย รถคันงามจอดได้ไม่นาน เจ้าของรถก็เดินออกไปโดยไม่ส่งเสียงใดๆ และหลงก็รู้ตัวดีว่าหน้าที่ของเขาในตอนนี้คือเดินตามเท่านั้น
คุณพฤทธิ์ไม่ใช่คนพูดมาก แต่มักแสดงออกมากกว่า อย่างเช่น เสื้อสูทที่เริ่มชื้นจากชุดนิสิตของเขา
หลงเคยมาคอนโดหลังนี้เมื่อหลายเดือนก่อน ตอนนั้นเขายังจำได้ดีว่าอึดอัดใจแค่ไหนกับการอาศัยร่วมชายคากับคนที่ไม่ชอบตัวเอง ตอนนี้ก็เช่นเดียวกัน..เขาอึดอัดใจที่ต้องอยู่ใกล้กับคนรักในความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยว
พวกเขามาถึงห้องพักโดยใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ ก่อนเจ้าของห้องจะเปิดประตูต้อนรับเขา ภายในยังคงสภาพเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ยกเว้นโซฟาตัวใหม่ที่เปลี่ยนเป็นโซฟาเบดได้
พฤทธิ์วางคีย์การ์ดแล้วหันมองเด็กหนุ่มในเสื้อสูทของเขา ลมหายใจของเขาติดขัดเมื่อเจ้าของใบหน้าน่าเอ็นดูมองมาอย่างฉงน
“จะอาบน้ำหรือเปล่า”
“ไม่ดีกว่าครับ”
“ตัวคุณเปียก คุณควรจะอาบน้ำให้เรียบร้อย” พฤทธิ์เดินมาห้องทางซ้ายมือก่อนเปิดประตูให้หลง “เชิญครับ”
“ขอบคุณครับ”
เด็กหนุ่มถอดเสื้อสูทไว้ในมือ มือไม้ของเขาดูระเกะระกะไปหมด “เสื้อสูทนี้..”
“เดี๋ยวผมจัดการเอง ส่วนเสื้อผ้าที่เปียก เอามาไว้ข้างนอก”
“ครับ”
“หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาใช้ได้ ไม่ต้องเกรงใจ”
ทันทีที่คุณพฤทธิ์เดินออกจากห้อง เด็กหนุ่มก็รีบจัดการธุระตัวเองให้เรียบร้อย แต่ใครจะคิดว่าทันทีที่ก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ ใครบางคนกลับเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ
“ผมเห็นว่านานแล้ว คุณคงจะทำอะไรเสร็จเรียบร้อยดี”
ดวงตาสีเข้มหลุบมองหยุดน้ำที่ปลายผมของเด็กหนุ่ม ก่อนจะหยดลงบนเสื้อยืดเป็นวงกว้าง “ไม่เห็นจะเรียบร้อยตรงไหน”
“ขอโทษครับ” หลงพูดสั้นๆ ก่อนทำท่าจะเดินกลับเข้าไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยในห้องน้ำ ทว่าความอุ่นจัดที่แตะบริเวณต้นแขนทำให้เขาต้องหันกลับมามองด้วยความสงสัย
“ไม่ต้องหรอก”
ในมือของอีกคนถือผ้าขนหนูผืนน้อยไว้ พร้อมกับขยับกายเข้ามาใกล้ แผ่นอกที่อยู่ตรงหน้ายังผลให้ลมหายใจของหลงร้อนผ่าวอย่างไร้สาเหตุ อันที่จริงเพียงเขาเอ่ยปากจะทำเอง..ทุกอย่างเคยไม่ยากเย็นขนาดนี้
ความอ่อนโยนบริเวณศีรษะทำให้เขาเงยหน้ามองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวกับติดอยู่ในฝันกลางวัน ทั้งที่อีกคนทำด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่หัวใจของหลงกลับอุ่นวาบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ระวังจะไม่สบาย อย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วงสิ”
น้ำเสียงของคุณพฤทธิ์และความรักของหลงฉุดรั้งความผิดชอบชั่วดีในจิตใจของเขาจนดิ่งลงอย่างไม่น่าให้อภัย
เด็กหนุ่มขยับเท้าเข้าไปใกล้ทั้งที่ยังเงยหน้ามองคนตรงหน้าอยู่และใครบางคนก็ให้ความร่วมมือโดยการไม่ขยับถอยหนี
“คุณพฤทธิ์” เสียงของหลงแหบพร่า ทันทีที่พูดจบ..เขาเขย่งปลายเท้า แนบริมฝีปากประทับด้วยความรักที่เจือความขมขื่น
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่อ้อมแขนแข็งแรงประคองเอวเขาไว้ จากหลวมๆ กลับรัดแน่นราวกับต้องการผนึกตัวเขาไว้ตลอดชีวิต ในขณะปลายนิ้วก็ขยับเข้ามาใต้ร่มมือสัมผัสแผ่วเบาตามแผ่นหลังก่อนจบลงสะโพกคัดตึง
ลมหายใจของหลงติดขัดเมื่อจังหวะหายใจไม่เป็นไปตามต้องการ ทว่าคนตรงหน้ากลับไม่มีทีท่าจะโอนอ่อนให้ หนำซ้ำปลายลิ้นที่โลมเลียเข้ามายังกระหวัดรัดดึงอย่างเอาแต่ใจ ก่อนแผ่นหลังของเขาจะสัมผัสพื้นเตียงอ่อนนุ่มที่อยู่ไม่ไกลนัก
ประกายฉ่ำๆ ในดวงตาของหลงเหลือบมองเขา ถ้าไม่ผิด..มันเจือด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้พฤทธิ์ไม่สบายใจ
“หลง” พฤทธิ์กระซิบข้างใบหู ก่อนกดจูบใบหน้าน่าเอ็นดูอย่างรักใคร่ ไม่มีครั้งไหนที่เขาไม่คิดเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับเด็กหนุ่ม ในช่วงแรกๆ..เขาคิดว่าระหว่างกันคือวามหลงใหล ใช้ระยะเวลาไม่กี่เดือนน่าจะจางหาย แต่เปล่าเลย ยิ่งระยะเวลานานเท่าใด..ความคิดถึงและถลำลึกในจิตใจยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น
“หลง” อีกฝ่ายเรียกหลงอีกครั้ง และไม่ใกล้ไม่ไกลจากนี้..เสียงเรียกอ่อนหวานจากคุณพฤทธิ์คงไม่ได้มีไว้เรียกชื่อเขาอีกต่อไป
“คุณพฤทธิ์ครับ”
“อืม” พฤทธิ์ปล่อยเด็กหนุ่มเป็นอิสระ ทั้งที่ความร้อนผ่าวจากเบื้องล่างทำให้เขาใกล้หมดความอดทน “พูดมาเถอะ ผมยินดีรับฟัง”
เด็กหนุ่มหยัดตัวขึ้นนั่ง ก่อนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“ระหว่างเรา..ควรกลับไปเป็นเหมือนเดิม” หลงเริ่มต้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ อันที่จริง..เขาไม่ได้อยากตัดใจเลยสักนิด “ผมไม่ควรรู้สึกกับอาจารย์แบบนี้”
เขาเลิกคิ้วมองเด็กหนุ่ม ความไม่เข้าใจท่วมท้นอยู่ในอก
ไม่ใช่ความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังดีขึ้นหรอกหรือ..
พฤทธิ์ตั้งคำถามอยู่ในใจพลางหลุบมองเด็กหนุ่ม ความร้อนที่ติดริมฝีปากแทนด้วยความเย็นชืดจนน่าใจหาย
“อาจารย์มีคู่หมั้นแล้ว” ทั้งห้องเงียบสนิทจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอยู่ “อีกอย่าง..เรื่องทั้งหมดมันเป็นข้อผิดพลาดของผมเอง”
หลงรู้สึกว่าอะไรบางอย่างกำลังจะหลุดจากมือไปพร้อมกับหัวใจของเขา
“ผมขอโทษครับอาจารย์”
“ถ้าคุณคิดว่ามันเป็นข้อผิดพลาด ผมยินดีจะแก้ไขให้มันถูกต้อง”
ใครบางคนเดินออกจากห้องไปพร้อมหยาดน้ำที่หยดลงมา
เขารู้ดีว่า ‘ถูกต้อง’ ของคุณพฤทธิ์มันจะแค่ไหน อีกฝ่ายไม่เคยปล่อยให้ความผิดพลาดพัดผ่านเข้ามาในชีวิต และหลงเองก็ตระหนักดีว่าเขาไม่ต่างอะไรจากจุดด่างพร้อยในชีวิตของคุณพฤทธิ์ และอีกไม่นาน..ความสัมพันธ์ของพวกเขาคงจางหายไปกับอากาศ
พฤทธิ์ใช้เวลาอยู่กับตัวเองร่วมสามสิบนาที เขาไม่โกรธที่เด็กหนุ่มจะรู้สึกแบบนั้น แต่ไม่พอใจที่อีกฝ่ายคิดว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาทุกอย่างเป็นเรื่องผิดพลาด ถ้ามันผิดพลาด..ไม่มีทางที่พฤทธิ์จะปล่อยให้เกิดขึ้นซ้ำสอง
ไม่นานนัก เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายโทรศัพท์หากรณ์อย่างรวดเร็ว
‘สะ..’
อีกฝ่ายยังไม่ทันพูดจบ เขาก็รีบตัดจบด้วยความหงุดหงิด “คุณกรณ์..น้องชายคุณอยู่กับผม”
‘อะไรนะครับ ไหนว่าจะกลับบ้านเอง แล้วทำไมถึง..’
“ก็ไม่มีอะไรมาก ผมเห็นนิสิตตัวเองเดินตากฝนเลยให้ความช่วยเหลือเท่าที่อาจารย์คนหนึ่งจะให้ได้” เขาตอบขณะมองไปยังพายุฝนที่ถล่มลงมาไม่หยุดตั้งแต่เมื่อเย็น
‘ขอบคุณครับ ไว้อีกสิบนาทีผมจะรีบขับรถไปรับ’
“มาเดี๋ยวนี้ได้ก็ดี น้องชายของคุณกรณ์คงอยากกลับบ้านเต็มทนแล้ว”
โดยปกติแล้วญาติผู้พี่ของกรณ์แทบไม่แสดงความไม่พอใจออกมาตรงๆ ลงเป็นแบบนี้แล้ว..ระหว่างคุณพฤทธิ์กับหลงคงมีเรื่องปะทะกันรุนแรงไม่น้อย
‘ผมจะรีบไปครับ'
รอเพียงไม่ถึงสิบห้านาที เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น พร้อมประตูที่เปิดออกโดยเจ้าของห้อง
“พี่พฤทธิ์!” กรณ์หอบตัวโยน “หลงล่ะครับ”
พฤทธิ์ขมวดคิ้วทันทีที่เห็นน้องชายยืนหอบตัวโยนอยู่หน้าประตู
“มากับใคร” เขาถามด้วยความไม่สบอารมณ์ นอกจากเพ็ญแขและฉลองขวัญแล้ว ก็ไม่มีใครมีคีย์การ์ด
“พฤทธิ์” เสียงหวานๆ ของหล่อนดังขึ้น ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าฉลองขวัญไปคนพาขึ้นมา
“พี่ขวัญครับ” กรณ์ตอบ “น้องผมล่ะครับ”
“ถ้าหมายถึงนิสิตที่เดินตากฝนคนเดียว นั่งอยู่ในห้องแล้ว” พฤทธิ์เบี่ยงตัวให้อีกคนเข้ามาพร้อมคู่หมั้นของเขาที่แสดงสีหน้าไม่เข้าใจ อันที่จริง..หล่อนคงพอจะเข้าใจอะไรหลายๆ อย่างแล้วในตอนนี้
“ขอโทษนะที่พี่มาช้า”
แก้วโกโก้เย็นชืดวางบนโต๊ะ พร้อมเด็กหนุ่มที่สวมชุดใหม่ “ไม่เป็นอะไรครับ อาจารย์พฤทธิ์ดูแลผมเป็นอย่างดี”
จมูกเล็กแดงและหยาดน้ำบริเวณดวงตาทำให้กรณ์พอจะเดาอะไรไม่ยาก ทั้งอารมณ์ไม่ปกติของคุณพฤทธิ์ และดวงตาแดงก่ำของเด็กหนุ่ม
อะไรบางอย่างคงจะแตกหักไปแล้วและเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด
“พี่พฤทธิ์ครับ ขอบคุณมากนะครับ แล้วผมจะเอาชุดมาคืน”
“ไม่เป็นไร เอาไปแล้วก็เอาไปเลย ไม่ต้องเอามาคืน จะทิ้งก็ได้ไม่ว่า” พฤทธิ์ยืนพิงขอบประตู พลางมองเด็กหนุ่มด้วยใบหน้านิ่งเฉย
กรณ์รู้ว่าญาติผู้พี่อารมณ์ไม่ปกติ ขืนอยู่นานกว่านี้คนที่จะรองรับอะไรบางอย่างคงไม่พ้นเขา “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ขอบคุณครับ”
“อืม” เจ้าของห้องเปิดประตูหน้าห้องที่ไว้ “คุณขวัญครับ ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป รบกวนลงไปส่งนิสิตด้วยนะครับ”
“ได้ค่ะ” หล่อนตอบรับและเดินออกไปยืนรอข้างนอก หากเดาไม่ผิด..ไม่คนใดคนหนึ่งคงทำให้พฤทธิ์โกรธจนไม่อยากเห็นหน้า เพราะตั้งแต่หล่อนรู้จักกับพฤทธิ์มา ต่อให้โกรธแค่ไหนก็ไม่เคยเสียมารยาทกับใคร ลงเป็นแบบนี้แล้ว..หล่อนเองก็ไม่กล้าพอจะอยู่กับพฤทธิ์เหมือนกัน
กรณ์พาเด็กหนุ่มออกจากห้องก่อนหันมาทางพี่พฤทธิ์ที่ยืนรอปิดประตูอยู่ “พี่พฤทธิ์..”
“เชิญครับ”
หลังจากเอ่ยปากลาฉลองขวัญ พวกเขาก็มานั่งกันเงียบๆ ในห้องโดยสารขนาดเล็ก เพราะการจราจรที่ยังติดขัดและคาดว่าพวกเขาคงถึงบ้านเกือบสี่ทุ่ม
“พี่เคยคุยกับพี่พฤทธิ์เรื่องของหลงมาแล้ว” กรณ์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอีกคนนั่งกุมนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะหยิบผ้าห่มด้านหลงรถส่งให้น้อง
“ครับ”
“ไม่อยากรู้หรือ” เขาถามน้อง หากน้องอยากรู้ เขายินดีจะตอบโดยไม่ลังเล
“ไม่อยากครับ”
กรณ์ถอนหายใจพลางมองน้องด้วยความเป็นห่วง เขาพูดไว้ไม่ผิด..ความรักไม่เคยเป็นเรื่องของคนสองคน ลงเป็นคุณพฤทธิ์แล้ว..เขาไม่อยากจะนึกว่าหากคุณป้าและคุณยายรู้จะเป็นอย่างไร กับหลัง..ทั้งพ่อและเขาไม่คิดจะตำหนิอยู่แล้ว
“เป็นแบบนี้ดีแล้วจริงๆ หรือหลง”
“ดีแล้วล่ะครับ เรื่องของผมกับคุณพฤทธิ์..ไม่ควรเกิดขึ้นแต่แรก”
แพขนตาสีเข้มหลุบต่ำ หยาดน้ำไหลกระทบผิวเนื้อเงียบเชียบ
ฤดูฝนของเขากำลังจะผ่านไปแล้วใช่ไหม..
__________________________________ :mew3:
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้นนนน แต่เข้ามาส่องนิยายตัวเองบ่อยๆ นะ เห็นว่าอัพช้ามากๆ เลยมาอัพสักที สิ้นเดือนมีนาคมด้วย ถือเป็นฤกษ์งามยามดีในการลงตอนใหม่ นิยายเรื่องนี้แต่งตั้งแต่ปี 3 จนเรียนจบแล้วก็ยังไม่เสร็จ TT อย่าว่ากันนะอย่าว่ากัน นี่ถือว่ามาเร็วกว่าตอนที่ 12 นะคะ กรั๊กๆ ต่อหน้าจะมาเร็วๆ บ้างแล้ว นี่มาช้าจนบางคนนึกว่าไม่มา ก็มานะ แต่แค่มาช้า รอหน่อยๆ ปั่นกันนานมากๆ เขียนๆ ลบๆ ก็เลยลบหมดโล้ยย o22
จริงๆ พี่กรณ์เป็นคนดีนะ
อีกเรื่องๆ มีเรื่องเก่าที่แต่งเมื่อปี 2012 (นานไปไหมอะ) ไปอ่านกันได้ถ้าเบื่อจะรอเรื่องนี้แล้ว :z13:
ปล. เห็นคนที่ใส่แว่นนั่นไหม นั่นแหละ :hao7:
ฝากเพจด้วย: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
เป็นเพจที่นานๆ อัพที
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 31-03-2017 12:20:21
เริ่มหัวข้อโดย: Mokuchi ที่ 31-03-2017 12:35:02
ในที่สุดก็กลับมาแล้ว คิดถึงมากเลยค่ะ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 31-03-2017 13:29:04
สงสารหลงไม่จบไม่สิ้น ความจริงพฤษไม่น่าโกรธเลยต้องเข้าใจสิ
รอตอนต่อไปนะคะ อย่าหายไปอีกเลยน้าาา
เริ่มหัวข้อโดย: FonJuz ที่ 31-03-2017 13:52:45
เม้นก่อนอ่าน เก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ 555
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 31-03-2017 14:07:56
นี่นึกว่าตาฝาด ขยี้ตาแรงมาก 555
ในที่สุดก็กลับมาแล้ว คิดถึงมากเลยค่ะ :hao5:
ดีใจแรง ฮืออออ นึกว่าตาฝาดดดด
เม้นก่อนอ่าน เก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ 555
เออจริง ด้วยคนค่ะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Daow ที่ 31-03-2017 14:28:29
ปลาบปลื้มปิติยิ่งนัก แต่พออ่าน....มันตีบบบบบเหลืออออเกินนนนนน
มาต่อเรื่อยๆ นะจ๊ะ :)
เริ่มหัวข้อโดย: FonJuz ที่ 31-03-2017 14:31:50
มันดีแล้วใช่ไหมคะน้องหลง คุณพฤทธิ์ T T
คุณพฤทธิ์ควรไปทบทวนตัวเองนะคะ
น้องหลงน่าสงสารมาก เอาใจช่วยน้องหลง
แอบน้ำตาซึมกับประโยคสุดท้าย ...
รอตอนต่อไปนะคะ รักคนเขียนเสมอ
555555 รอได้เสมอค่ะ แต่อยากอ่านต่อมากกก
เริ่มหัวข้อโดย: imymild ที่ 31-03-2017 15:16:06
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 31-03-2017 16:37:12
ทั้งบรรยากาศทั้งความตึงของทั่นอาจารย์นั้นชวนให้อึดอัดมว๊ากกกกก
ในส่วนของพี่กรณ์นั้น คิดว่าพี่แกหวังดีอยากให้น้องมีความสุขนะ
เรายังแอบอยากให้น้องหลงตัดใจเลย ฉุนเฉียวกับความไม่ยอมทำอะไรสักอย่างของทั่นอาจารย์อะ :katai4:
แต่พอเป็นแบบนี้ก็อยากให้หลงทำตามใจตัวเองเหลือเกิลลล
มีทางไหนที่น้องหลงจะไม่เจ็บไหมคะ :ling1: :ling3:
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 31-03-2017 18:26:02
นานแค่ไหนก็รอค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Wendy ที่ 31-03-2017 19:06:52
อดทนเข้าไว้ค่ะ กอด
นานแค่ไหนก็จะรอนะคะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 31-03-2017 19:25:40
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 31-03-2017 19:44:05
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 31-03-2017 21:58:54
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 31-03-2017 22:55:28
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 01-04-2017 00:37:51
เริ่มหัวข้อโดย: DasHimmel ที่ 01-04-2017 18:17:47
อ่านต่อถึงได้อ๋อออออ น้องหลงคุณพฤทธิ์นี่เองงงงง
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก ไก่ล้านตัวค่ะ
สงสารหลงมาก จริงๆเรื่องนี้ทุกคนเห็นแก่ตัวกันหมด
ก็ต้องแล้วแต่แล้วล่ะค่ะว่าคุณพฤทธ์จะเอายังไง มาโมโหน้องหลงได้นี่ไม่ดูตัวเองเลย
ปากบอกไม่รักขวัญแต่ไงล่ะ ก็เอาเค้าได้ทุกวี่ทุกวันน่ะนะ ผู้หญิงจะคิดก็ไม่แปลกค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: neverland ที่ 01-04-2017 18:50:42
เริ่มหัวข้อโดย: pearlypear ที่ 01-04-2017 19:00:23
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 01-04-2017 19:48:00
ร้าวรานหัวใจมากค่ะตอนนี้ ถ้ามันคือความผิดพลาดก็ทำให้ถูกทีค่ะ สงสารน้อง :ling1: :ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 01-04-2017 20:25:08
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 02-04-2017 11:11:01
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 03-04-2017 12:18:19
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 05-04-2017 20:49:03
รออยู่นะครับ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: natsikijang ที่ 05-04-2017 21:31:59
เริ่มหัวข้อโดย: therappizdrum ที่ 05-04-2017 22:53:43
ไว้มีเวลาจะอ่านย้อนตอนแรกใหม่ค่ะ 5555 รอตอนหน้านะจ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: insunhwen ที่ 06-04-2017 09:39:51
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 06-04-2017 10:49:33
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 06-04-2017 11:04:30
เริ่มหัวข้อโดย: Daow ที่ 09-05-2017 10:13:57
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 17-06-2017 02:22:27
เริ่มหัวข้อโดย: minjeez ที่ 05-07-2017 21:35:03
เริ่มหัวข้อโดย: Daow ที่ 20-07-2017 11:40:01
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 22-07-2017 00:06:59
คนเขียนจะมาต่ออยู่ใช่มั้ยคะ
รออยู่นะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 23-07-2017 12:50:47
เริ่มหัวข้อโดย: MeganMP ที่ 28-07-2017 14:24:06
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 28-08-2017 00:49:23
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 28-08-2017 20:12:58
เริ่มหัวข้อโดย: TiwAmp_90 ที่ 29-08-2017 18:10:08
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 15-09-2017 10:25:16
เริ่มหัวข้อโดย: Kingmang ที่ 14-10-2017 00:35:53
เริ่มหัวข้อโดย: W2P5 ที่ 14-10-2017 06:28:40
เริ่มหัวข้อโดย: PaePT ที่ 14-10-2017 11:00:34
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 14-10-2017 21:32:31
เริ่มหัวข้อโดย: wanirahot ที่ 23-10-2017 21:52:27
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 28-10-2017 20:28:39
ซ่อนรัก
บทที่ ๑๔
บทที่ ๑๔
พฤทธิ์มั่นใจว่าอะไรหลายๆ อย่างในตัวเขาไม่เปลี่ยนแปลงจากเมื่อก่อน ต่อให้จิตใจของเขาจนโดนผลกระทบมากหรือน้อย มันก็ไม่มีทำให้เขาไขว้เขวได้ทั้งต่อตัวเองและคนอื่น แต่เปล่าเลย..พฤทธิ์รู้ดีว่าเรื่องหลอกลวงพันธุ์นั้นมักเกิดขึ้นในช่วงชีวิตของคนทุกคนเสมอ
ในทุกครั้งที่ทำหน้าที่เป็นอาจารย์ พฤทธิ์แสดงออกได้เป็นอย่างดี ทั้งการสอน การอธิบาย รวมถึงการพูดคุยกับนิสิตท้ายชั่วโมงอย่างที่เคยเป็นทุกครั้ง ทว่าอันที่จริงแล้วเขาเองกลับรู้สึกไม่มั่นใจอะไรเลยสักอย่างทุกครั้งที่เหลือบตามองเจ้าของใบหน้าน่าเอ็นดู
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาชอบสังเกตว่าคนๆ นั้นจะทำตัวอย่างไรเมื่ออยู่ภายในชั้นเรียนของเขา ชั้นเรียนที่เต็มไปด้วยบรรยากาศการเรียนรู้และความผ่อนคลาย
หากพิจารณากันจริงๆ แล้ว ตั้งแต่เมื่อวันที่อีกฝ่ายบอกเขาว่าทุกอย่างมันคือเรื่องผิดพลาด ใช่..เจ้าตัวพูดถูกทุกประการ ถึงต่อให้ในสมัยที่ทุกคนยอมรับว่าความรู้สึกระหว่างเพศเดียวกันไม่ใช่เรื่องเสียหายหรือความรู้สึกระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์เป็นเรื่องที่พอจะยอมรับได้ แต่ในบ้านของพฤทธิ์..ครอบครัวของเขา หรือแม้แต่ส่วนลึกในบ้านของหลง ทุกคนไม่มีทางยอมหรือหรืออาจจะยอมรับเพียงเพราะหลงไม่ใช่คนที่อยู่ในครอบครัวจริงๆ
เขาพยายามทุกอย่างที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนในวันที่สามารถมองเด็กคนนั้นได้อย่างไม่รู้สึกอะไรหรือเพียงเศษเสี้ยวความเอ็นดูที่มีให้
ทว่าทุกครั้งที่เจ้าของใบหน้าน่าเอ็นดูสบตากับพฤทธิ์ มันไม่ต่างอะไรจากตะกอนขุ่นๆ ที่อยู่ในใจ เขาอยากชะล้างมันออก แต่เหมือนมันฝังแน่นอยู่ข้างในคล้ายตะปูที่ถูกตอกจนถอดถอนไม่ได้
ดวงตาสีเข้มที่แสดงออกชัดเจนว่ายังมีอะไรหลงเหลืออยู่ ทำให้พฤทธิ์ไม่อยากละทิ้งสิ่งที่ผ่านมา รวมถึงรอยจูบที่ยังชัดเจนและสัมผัสผิวเนื้อที่เหมือนรอยสักยังฝังในความทรงจำของเขา
“ช่วงนี้ใกล้จะสอบปลายภาคแล้ว รบกวนนิสิตตรวจสอบตนเองด้วยนะครับว่ายังมีงานอะไรที่ยังไม่ส่ง” เมื่อใกล้หมดเวลา นิสิตในชั้นเรียนเริ่มเก็บอุปกรณ์ลงกระเป๋า ถึงจะเป็นการเสียมารยาท แต่พฤทธิ์เข้าว่าต่อให้วิชาของเขาน่าสนใจแค่ไหน เวลาเรียนสามชั่วโมงก็ยังมากไปสำหรับนิสิตทุกสมัยอยู่ดี “อีกอย่างอย่าลืมทบทวนบทเรียนนะครับ สอบปลายภาคเป็นข้อเขียนเหมือนเดิมครับ”
เสียงนิสิตดังฮือขึ้นมาเพราะประเด็นคำถามและการตอบข้อเขียนเมื่อครั้งก่อน
“อาจารย์พฤทธิ์ขา ข้อสอบครั้งก่อนยากเกินไปค่ะ หนูเขียนไม่พอ”
เขายิ้มให้นิสิตตรงหน้า หากจำไม่ผิด เจ้าตัวเป็นคนที่มาก่อนทุกครั้งและน่าแปลกใจที่มักจะนั่งข้างหน้าอยู่เสมอ “ผมไม่อยากให้คุณเขียนเยอะเกินไป การกำหนดบรรทัดจึงน่าจะเป็นเรื่องที่ยอมรับได้”
“ตอนนี้หมดเวลาแล้ว นิสิตคนไหนมีคำถามเพิ่มเติมสามารถถามเพิ่มได้หลังจากนี้นะครับ”
อีกสิบนาทีต่อจากนี้พฤทธิ์คิดว่าเขาคงยังตอบคำถามในประเด็นที่นิสิตยังสงสัยอยู่
ในช่วงเดือนพฤศจิกายนเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว พระอาทิตย์ดวงน้อยหมดเวลาทำงานตั้งแต่เวลาห้าโมงเย็น ท้องฟ้าสีเข้มค่อยๆ กลืนกินสีส้มเข้มจนกระทั่งดวงไฟในอาคารสว่างขึ้นก่อนยังไม่หกโมงเย็น
ภายในห้องพักอาจารย์เต็มไปด้วยอาจารย์หลายคนที่ยังสะสางเอกสารที่ค้างอยู่บนโต๊ะรวมถึงพฤทธิ์ที่ยังนั่งอ่านงานอยู่เงียบๆ
พฤทธิ์นั่งอ่านเอกสารรวมสองชั่วโมง เสียงเคาะประตูที่เปิดอ้าอยู่ก็ดังขึ้นสองครั้ง
“เชิญครับ” เขาพูดทั้งที่ยังจมอยู่กับตัวหนังสือบนกระดาษ แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ พฤทธิ์จึงเงยหน้าขึ้นพร้อมถอดแว่นสายตาออกวางบนโต๊ะ “อาจารย์ฉลองขวัญ มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
“เมื่อครู่ขวัญเห็นคุณกรณ์เดินมา นึกว่าเข้ามาคุยกับคุณพฤทธิ์” ฉลองขวัญวางกระเป๋าไว้บนเก้าอี้หน้าโต๊ะพฤทธิ์ ก่อนจะนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ กัน
“ไม่ได้คุยครับ”
“คุณกรณ์บอกขวัญว่าอาทิตย์หน้าคุณวุฒิจะจัดงานฉลองวันเกิดให้ค่ะ เลยจะมาเชิญ แต่เห็นขวัญก่อนเลยฝากมาบอกและฝากขอโทษด้วยที่ไม่ได้เข้ามาด้วยตัวเอง”
“ขอบคุณครับ”
พวกเขานั่งเงียบๆ ภายในห้องที่มีแต่เสียงพลิกเอกสาร
ภายใต้บรรยากาศตึงเครียด พฤทธิ์รู้ดีว่าหล่อนไม่ต้องการรบกวนเขาและคงมีเรื่องจะคุยมากกว่าการนั่งรอเฉยๆ
เอกสารหน้าสุดท้ายสิ้นสุดลงพร้อมๆ กับความอดทนของพฤทธิ์ที่ริบหรี่ เขาวางปากกาและแว่นสายตาลง แล้วมองผู้มาใหม่ที่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถือเงียบๆ “อาจารย์มีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่า”
“หมดเวลางานตั้งนานแล้วนะคะ”
“ผมเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าในห้องตัวเองไม่มีนาฬิกา” พฤทธิ์พูดพลางเหลือบตามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่
“ขวัญไม่อยากให้พฤทธิ์ทำงานเครียดๆ เย็นนี้เลยจะชวนออกไปข้างนอกค่ะ” หล่อนยิ้มหวาน ในขณะเดียวกันก็เก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าอย่างเรียบร้อย เป็นสัญญาณว่าหล่อนพร้อมจะออกไปข้างนอกแล้ว
“เนื่องในโอกาสอะไรครับ”
“ไปซื้อของขวัญให้คุณกรณ์ค่ะ”
พฤทธิ์เลิกคิ้วมองหล่อน ไหนๆ ตอนเย็นเขาก็ไม่ได้มีกิจกรรมอะไรเป็นพิเศษอยู่แล้ว การเดินซื้อของกับหล่อนน่าจะทำให้เขาหาคำตอบบางอย่างให้กับตัวเองได้
“ตกลงครับ”
ห้างสรรพสินค้าอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก พฤทธิ์จึงขับรถยนต์มาโดยใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที
“คุณพฤทธิ์คิดว่าจะซื้ออะไรดีคะ”
“ปากกาครับ”
“ขวัญว่าหลายคนต้องเลือกซื้อปากกาแน่ๆ ถ้าคุณกรณ์ได้รับก็ไม่รู้ว่าหมึกจะแห้งไปเสียก่อนหรือเปล่า”
เขาไม่พูดอะไรต่อในขณะที่เอาแต่มองปากกาที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบในตู้กระจก
ช่วงเย็นวันธรรมดาคนไม่เยอะเท่าเสาร์อาทิตย์ ดังนั้นพวกเขาจึงเดินดูของขวัญได้เรื่อยๆ โดยไม่ทำให้ใครอารมณ์เสีย และชั่วขณะหนึ่งที่หัวใจของพฤทธิ์กระตุกวูบ
เจ้าของใบหน้าน่าเอ็นยืนอยู่ไม่ไกลพลางมองตุ๊กตาที่จัดเรียงบนชั้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียด หากจำไม่ผิด..ตอนนั่งเรียนอีกฝ่ายยังไม่เคยทำหน้าจริงจังขนาดนี้
พฤทธิ์อยากเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่เท้าเจ้ากรรมกลับนิ่งงันพร้อมกับฉลองขวัญเอ่ยทักขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสดใส
“นั่นลูกศิษย์คุณพฤทธิ์นี่คะ สงสัยจะมาซื้อของขวัญให้คุณกรณ์เหมือนกัน” หล่อนหันมายิ้ม “เดินไปทักสักหน่อยดีไหมคะ”
“อย่าไปรบกวนเลยจะดีกว่า” เขายังไม่ทันพูดจบ เจ้าของใบหน้าน่าเอ็นดูก็เงยขึ้นมาสบตาอย่างไม่ประสา ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นบางอย่างที่ก่อกวนจิตใจของพฤทธิ์
ไม่ดีเลย..เขาไม่คิดไม่ฝันว่าวันหนึ่งจะกลายเป็นคนตัดอะไรไม่ขาด
“แต่หลงเห็นแล้ว ถ้าไม่เข้าไปทักก็ดูน่าเกลียด”
เขาไม่ขัดศรัทธาหล่อนและเดินตามห่างๆ ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนี้
เด็กหนุ่มยืนนิ่งข้างๆ ตุ๊กตาเป็ดสีเหลืองตัวโต ดวงตาสีเข้มมองคนสองคนที่เดินเข้ามาใกล้ทุกขณะและเสียงฝ่าเท้าก็ไม่ต่างอะไรจากเข็มตอกลงผิวเนื้อ
“สวัสดีครับ” เขายกมือไหว้อาจารย์ทั้งสอง ก่อนนึกหาประโยคที่ทำให้ความอึดอัดที่กำลังจะก่อตัวขึ้นในอีกไม่ช้าหายไป “ผม..”
“มาเลือกซื้อของขวัญให้คุณกรณ์หรือคะ” ฉลองขวัญถาม ใบหน้าของหล่อนยิ้มแย้ม เอิบอิ่ม และเต็มไปด้วยความสุขจนหลงนึกอิจฉา
“ครับ”
“ได้ของหรือยังคะ”
“ยังครับ ผมยังไม่รู้จะซื้ออะไรให้คุณกรณ์เลยมาดูไว้ก่อน”
“ครูก็ยังไม่ได้เหมือนกัน ตอนแรกคุณพฤทธิ์จะซื้อปากกา แต่ครูว่าคงมีคนซื้อให้คุณกรณ์เยอะแล้วแน่ๆ แต่คิดดูอีกทีปากกาน่าจะดีที่สุดสำหรับผู้ชายนะ” ประกายตาของหล่อนฉายชัดถึงความสดใส ไม่แปลกใจถ้าใครๆ จะชื่นชมหล่อนเพราะบุคลิกน่าเข้าหา
“ผมคงยังไม่ซื้อตอนนี้ครับอาจารย์” หลงหลุบตามองพื้น รองเท้าส้นสูงของหล่อนทำให้หล่อนตัวเท่าๆ กับคุณพฤทธิ์ได้ไม่ยาก “ตอนนี้ค่ำแล้ว ผมคงต้องกลับบ้าน”
“กลับอย่างไรคะ”
“รถไฟฟ้าครับ”
ฉลองขวัญหันมองชายหนุ่มข้างๆ ที่ยืนนิ่งอย่างแปลกใจ เรื่องความสัมพันธ์ของพฤทธิ์กับหลง หล่อนพอจะทราบว่าทั้งคู่ไม่ลงรอยกันเพราะหลักฐานก็แน่ชัดตั้งแต่คืนนั้นแล้ว แต่ในความหมางเมินนั้น..หล่อนกลับตะขิดตะขวงใจอย่างน่าประหลาด “คุณพฤทธิ์คะ”
“ครับ”
“ดึกแล้ว คุณพฤทธิ์ผ่านทางไปบ้านของหลงหรือเปล่าคะ” หล่อนคิด แต่ไม่อยากเก็บมาใส่ใจเพราะรู้ดีว่าคนแบบพฤทธิ์ไม่ได้วุ่นวายกับใครง่ายๆ
พฤทธิ์หันมองเด็กหนุ่ม ดวงตาสีเข้มหลุบมองรองเท้าหนังที่ขยับถอยหลังเล็กๆ เขาครุ่นคิดและพิจารณาสักพัก ทว่ากลับตอบออกไปทั้งที่คืนนี้เขาตั้งใจแล้วว่าคงไม่ได้ออกไปไหนนอกจากห้องชุดที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย “ครับ”
“ไหนๆ ก็ผ่าน ขวัญฝากลูกศิษย์ขวัญสักคนได้ไหมคะ”
“ครับ”
พฤทธิ์ไม่คิดว่าคำตอบแบบนั้นถูกต้องสักนิด
หากจำไม่ผิด เมื่อเช้ามีประกาศว่าวันนี้ประเทศไทยจะเข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการ แต่หลงกลับพบว่ามันผิดมหันต์เมื่อสายฝนยังตกลงมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีท่าทีจะหยุด
หลังจากคุณพฤทธิ์ไปส่งอาจารย์ฉลองขวัญในอาคารจอดรถภายในมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว อีกฝ่าย ‘อุตส่าห์’ ใจดีขับรถมาส่งเข้าถึงบ้าน ทั้งที่การจราจรหนาแน่นชนิดที่ว่าคืนนี้เขาอาจจะถึงบ้านตอนเที่ยงคืน
เด็กหนุ่มหลุบตามองนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว เขายังคงในอยู่ในรถยนต์ของคุณพฤทธิ์บริเวณสี่แยกเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง หลายๆ ครั้งที่เขานึกอยากอ้าปากแล้วบอกให้อีกฝ่ายส่งเขาตรงนี้ แต่เมื่อเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าของใครบางคน หลงกลับคิดว่าการนั่งนิ่งๆ ในรถราวกับไม่มีตัวตนน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขามากกว่า
ไฟจราจรเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียวทำให้หลงยินดีได้เพียงสิบวินาที ก่อนจะเปลี่ยนสีแดงอีกครั้ง
“รถคงจะติดอีกนาน” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเรียบๆ
“ถ้าอย่างไรผมขอลงตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้า อาจารย์จะได้ไม่ลำบากขับรถไกล”
“ครับ”
เจ้าของรถคันงามตอบสั้นๆ ก่อนเปิดไฟเลี้ยวเลี้ยวซ้ายและจอดริมถนนบริเวณป้ายรถเมล์อย่างที่หลงขอไว้ไม่มีผิด
ข้างนอกนั่น..ฝนฟ้าดูเหมือนจะไม่เป็นใจให้ใครหลายๆ คนกลับบ้านรวมถึงเด็กหนุ่มที่มีท่าทีละล้าละลังกำลังเปิดประตูรถออกไปข้างนอก ก่อนใครบางคนจะก้าวเท้าออกไป พฤทธิ์หลุบตามองเสื้อนิสิตสีขาวที่เป็นวงกว้าง ความทรงจำบางอย่างผุดขึ้นเมื่อรอยเนื้อชัดเจนในความทรงจำ เขานึกอยากลบมันออก แต่เสี้ยวความรู้สึกหนึ่งกลับปริออกราวดอกไม้ที่เริ่มเบ่งบาน
“ข้างนอกฝนยังตกอยู่”
เจ้าของใบหน้าน่าเอ็นหันมองอย่างสงสัย แต่คงลืมไปว่าเขาไม่ใช่คุณกรณ์ที่คอยเอาอกเอาใจอยู่เงียบๆ “ครับ”
พฤทธิ์หยิบร่มสีเข้มคันเดิม พร้อมเสื้อสูทที่เขามักติดไว้ในรถ ไมตรีจิตที่หยิบยื่นให้ถ้ามันไม่ผิดจนเกินไปก็คงไม่ต่างอะไรจากอาจารย์หยิบยื่นความห่วงใยให้ลูกศิษย์ “ฝากคุณกรณ์เอามาคืนก็แล้วกัน”
เขาไม่ได้คิดอะไรกับเด็กคนนี้จริงๆ แล้วใช่ไหม..
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 28-10-2017 20:38:20
เศร้าเหมือนเดิมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 28-10-2017 20:39:12
พฤทธิ์เข้าห้องพักอาจารย์ที่คณะตั้งแต่เช้าแล้ว เมื่อมาถึงก็เห็นว่าเสื้อสูทและร่มวางไว้อย่างเรียบร้อยข้างๆ โต๊ะทำงานหลักของเขา
เขาถอนหายใจเฮือก ทว่าก่อนเก็บมันลงในลิ้นชักที่อยู่ไม่ไกล เสียงของใครบางคนกลับดังขึ้นในความเงียบ“อาจารย์พฤทธิ์”
เจ้าของห้องตกใจเพียงชั่วครู่ ก่อนหันกลับไปมองใครบางคนที่น่าจะยืนอยู่หน้าประตู “ครับ”
กรณ์ยืนนิ่ง เขาหลุบมองเสื้อสูทและร่มที่พับไว้อย่างดีบนโต๊ะก่อนเริ่มบทสนทนาที่ชวนอึดอัดในยามเช้า “เมื่อวานหลงเล่าให้ผมฟังว่าคุณพฤทธิ์มาส่งขึ้นรถ ไม่ได้มาส่งถึงบ้าน อย่างไรก็ต้องขอบคุณ..”
“อ้อ..ไม่เป็นไร ผมทำตามหน้าที่ของอาจารย์คนหนึ่งที่มีต่อลูกศิษย์เท่านั้น”
“พี่พฤทธิ์ครับ..” กรณ์จ้องเขม็งไปยังเสื้อสูทและร่มสีเข้มอีกครั้ง โดยไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากร่วมนาที
พฤทธิ์ยกยิ้มเล็กๆ หากเดาไม่ผิด กรณ์คงเป็นห่วงว่าเขาอาจจะวุ่นวายกับหลงไม่เลิก และหลงอาจจะตัดใจจากเขาไม่ได้เช่นเดียวกัน ดังนั้นประโยคที่จะพูดไปคงทำให้อีกฝ่ายสบายใจในระดับหนึ่งว่าทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิมในเร็ววัน ทั้งความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกรณ์ และกรณ์กับหลง “คุณกรณ์ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะผมเองก็ไม่ใช่คนดื้อด้านขัดความต้องการของใคร เพราะเราๆ ต่างก็โตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว”
“ผมไม่ได้หมายความว่า..”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องที่ผมทำเมื่อวานก่อน ถ้าอาจารย์ฉลองขวัญไม่พูด ผมเองก็คงไม่สนใจจะทำเหมือนกัน” เขาหยิบเอกสารปึกหนึ่งขึ้นมาจากโต๊ะ “ผมมีสอนตอนเช้า เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
วันเกิดของกรณ์ตรงกับวันทำงานของหลายๆ คน ดังนั้นเจ้าของงานจึงตัดสินใจจัดขึ้นในวันหยุดสุดสัปดาห์ เพราะอยากให้ญาติคนสนิทมาร่วมรับประทานอาหารเย็นอย่างพร้อมหน้า
ก่อนคืนวันงาน พฤทธิ์ตัดสินใจกลับบ้านไปพักผ่อนกับเพ็ญแข เพราะหล่อนร้องขอไว้ว่าไม่อยากให้คนขับรถที่บ้านขับไปรับไปส่ง และอีกอย่างต้องการให้ฉลองขวัญร่วมทางมาด้วย เขาเองไม่อยากขัดใจหล่อนนัก เพราะรู้ว่าระยะหลังมานี้ละเลยหน้าที่ของลูกที่นี้ไม่น้อย
“พฤทธิ์รู้จักบ้านของฉลองขวัญไหม แม่บอกให้เธอรอที่บ้าน”
“ถ้าเป็นบ้านที่ขวัญกลับทุกเสาร์อาทิตย์ก็พอจะทราบครับ อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่”
“อย่างนั้นก็แวะไปรับเธอที่นั่นหน่อยได้ไหม แม่อยากเจอคุณแม่ของฉลองขวัญพอดี”
พฤทธิ์ไม่ตอบอะไร เขาทำหน้าที่ขับรถให้เพ็ญแขเป็นอย่างดี ทั้งที่ในใจพอจะเดาอะไรออกได้หลายๆ อย่าง เมื่อผู้ใหญ่สองฝ่ายพบปะกันย่อมเกิดข้อตกลงระหว่างกันขึ้น สำหรับพฤทธิ์..เขามั่นใจดีว่าเพ็ญแขคงไม่ได้ถามถึงความเป็นอยู่ทั่วๆ ไป
เขาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จอดรถชิดกำแพงบ้านหลังใหญ่ หลังจากกดกริ่งได้ไม่นาน เจ้าของบ้านก็ออกมาเปิดประตูเหล็กขนาดเล็กเพื่อต้อนรับแขกคนสำคัญ
“โอ๊ะ! คุณพฤทธิ์นี่เอง จะเอารถเข้ามาจอดในบ้านไหมคะ”
“ไม่ดีกว่าครับ วันนี้ผมมารับฉลองขวัญไปงานวันเกิดคุณกรณ์ ไม่ทราบว่าขวัญพร้อมหรือยัง” เขาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ อย่างมีมารยาท
“กำลังจะเสร็จพอดีเลยค่ะ เข้ามารอก่อนดีไหมคะ”
พฤทธิ์กำลังจะปฏิเสธเพราะเขาแทบไม่มาบ้านหลังนี้หลังจากเรียนจบปริญญาตรี แต่ทว่าเสียงของเพ็ญแขกลับแทรกขึ้นมาทันควันพอจะทำให้เจ้าบ้านแสดงท่าทีประหลาดใจ ร้อยวันพันปีคุณพฤทธิ์เพื่อนคนสนิทของลูกสาวหล่อนเคยจะพูดเรื่องครอบครัวให้คนอื่นฟังเสียที่ไหน
“คุณแม่ของผมเองครับ”
“สวัสดีค่ะ” เพ็ญแขยิ้ม หล่อนมองคนตรงหน้าอย่างพออกพอใจอย่างปิดไม่ผิด “คุณแม่ของฉลองขวัญ ดิฉันอยากเจอตั้งนานแล้ว”
“คุณเพ็ญแขใช่ไหมคะ ขวัญเล่าให้ดิฉันฟังถึงคุณบ่อยๆ อย่างไรเชิญเข้ามานั่งในบ้านดีกว่าค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ทั้งสองเดินนำเข้ามาภายในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ก่อนจะเริ่มบทสนทนาที่ทำให้พฤทธิ์ต้องคอยฟังเงียบๆ อย่างใจเย็น
“ดิฉันมีเรื่องจะคุยหลายเรื่องเชียวค่ะ แต่ตอนนี้เห็นทีจะไม่สะดวก ไม่ทราบจะขอเบอร์โทรศัพท์ไว้ติดต่อได้หรือไม่คะ”
พฤทธิ์ทราบดีว่าไม่ใช่แค่เบอร์โทรศัพท์เท่านั้น แต่อาจจะรวมถึงช่องทางการติดต่อทั้งหลายที่คนทั้งคู่พอจะปรึกษากันได้ตลอดเวลา
พวกเขานั่งคุยกันสักพัก ฉลองขวัญก็เดินเข้ามาภายในห้องรับแขก วันนี้หล่อนแต่งตัวดูดีเป็นพิเศษจนใครหลายคนเอ่ยปากชม แต่กระนั้นสำหรับพฤทธิ์แล้วเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเกินกว่าทุกวันที่เจอหล่อน
“สวยจริงๆ” เพ็ญแขเอ่ยปากชมไม่ขาด
“ขอบคุณค่ะคุณแม่”
“หลังเลิกงานแล้วจะให้คุณพฤทธิ์มาส่งฉลองขวัญนะคะ รบกวนคุณรชนีด้วยค่ะ”
รอยยิ้มของเพ็ญแขมีความสุขอย่างปิดไม่มิด ทำให้เขาได้แต่เก็บความอัดอั้นไว้เงียบๆ
“คุณแขจะถึงเวลาแล้วนะครับ”
ทั้งที่พฤทธิ์มั่นใจแล้วว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามครรลองของมัน แต่อันที่จริงเขากลับรู้สึกเหมือนมีหนามทิ่มที่อกข้างซ้ายจนชอกช้ำไม่เหลือชิ้นดี
งานเลี้ยงวันเกิดคุณกรณ์ไม่ได้ใหญ่โตเหมือนคุณหญิงดุลยา แต่กลับอบอุ่นไปด้วยความรักความเมตตาจากคนในครอบครัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณวุฒิที่ดูจะชื่นใจเป็นพิเศษ เพราะหลังจากเจ้าตัวกลับมาจากต่างประเทศก็ไม่ได้เลี้ยงต้อนรับใดๆ อย่างเป็นพิธี
“คุณวุฒิให้ลดาไปช่วยตรงไหนเพิ่มเติมไหมคะ” น่าแปลกใจที่แม่ของหลงไม่ได้ออกไปไหน ทั้งที่จริงน้อยครั้งที่หลงจะเห็นว่าหล่อนอยู่ติดบ้าน
“ไม่มีแล้วลดา ทำตัวตามสบาย” วุฒิหันมายิ้มให้ “วันนี้ไม่ได้ออกไปดูร้านข้างนอกหรือ”
“ไม่ได้ไปค่ะ วันนี้เป็นวันสำคัญ ลดาอยากอยู่ช่วยงาน”
“ขอบคุณมากนะลดา”
หลงนั่งมองหล่อนอยู่ในห้องครัว เขารู้ว่าคนในบ้านหลายๆ คนไม่ชอบแม่ของเขาและมักนินทาให้หลงได้ยินเป็นประจำ พร้อมทั้งปลอบเขาไม่ให้คิดมาก เพราะหลงกับแม่เป็นคนละคนกัน ต่อให้ไม่ชอบใจมากแค่ไหน แต่หลงก็ยังเป็นที่รักและเอ็นดูของคนในบ้านอยู่ดี
“จริงๆ นะคะ ป้าอยากบอกคุณวุฒิเหลือเกินว่าร้านเริ้นอะไรนั่นเป็นฝันปลอมๆ ของหล่อน” ป้ากิ่งเห็นแล้วหงุดหงิดจึงอดไม่ได้ที่จะบ่นตามประสา “ถ้าไม่ติดตรงนี้ ป้าจะบอกคุณวุฒิให้ไล่หล่อนออกไปให้พ้น คนอะไรหน้าไม่อายจริงๆ”
เด็กหนุ่มยืนฟังเงียบๆ หากมองในมุมของพนักงานในบ้าน เป็นธรรมดาที่จะไม่ชอบแม่ของหลง เพราะพฤติกรรมลับหลังของหล่อนเป็นที่รู้กันดีในหมู่พนักงาน แต่ใครจะทำอะไรได้เมื่อเจ้านายอยากรักษาความเป็นครอบครัวเอาไว้ ดังนั้นหลายๆ คนจึงเลือกปิดตาข้างหนึ่งแทนการเปิดปากพูดตรงๆ
พระอาทิตย์ลาลับของฟ้าก่อนเวลาหกโมงเย็น ไฟข้างหน้าบ้านและบริเวณบ้านจึงเปิดขึ้นเพื่อให้แสงสว่าง
ไม่นานนักรถยนต์คันคุ้นตาก็แล่นปราดเข้ามาจอดหน้าชานบ้าน ก่อนพนักงานจะจัดการขับออกไปไว้ในโรงรถที่อยู่ไม่ไกล
ใครบางคนเดินเข้ามาด้วยใบหน้าสงบ พร้อมผู้หญิงสองคนที่เด็กหนุ่มนึกขยาด ไม่ว่าจะเป็นคุณเพ็ญแขหรืออาจารย์ฉลองขวัญก็ล้วนชักนำความทรงจำแย่ๆ กลับคืนมาทั้งนั้น
ชั่วขณะหนึ่งที่หลงภาวนาไม่ให้เจ้าของรถคันเมื่อครู่เห็นเขา แต่หลงคงลืมไปว่าเขาเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลก ไม่ทันจะย้ายตัวเองไปนั่งให้พ้นสายตาของผู้มาใหม่ ดวงตาสีเข้มก็เหลือบมองอย่างดุดันก่อนย้ายไปยังจุดอื่น
เสียงพูดคุยดังขึ้นภายในห้องรับแขก หลงจับความไม่ได้และไม่ต้องการได้ยินบทสนทนาใดๆ ทั้งนั้น ดังนั้นศาลาหลังน้อยที่ตั้งอยู่ในสวนจึงกลายเป็นสถานที่หลบภัยชั่วคราวของเด็กหนุ่ม
“คุณหลงจะได้เวลาอาหารเย็นแล้วนะคะ”
หลงเม้มปาก นึกอยากข้ามช่วงเวลาตรงนี้ไปเสียดื้อๆ “หลงไม่ค่อยหิวเลยครับ”
“ไม่ได้นะคะ วันนี้งานของคุณกรณ์ แล้วนี่ให้ของขวัญเธอไปหรือยัง”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า
“รู้ไหมคะ คุณกรณ์อยากได้ของขวัญจากคุณหลงแทบแย่”
“ไว้แขกกลับหมดเมื่อไหร่หลงจะให้คุณกรณ์ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ไปนั่งที่โต๊ะได้แล้วค่ะ ให้ผู้ใหญ่รอนานๆ ไม่ดีนะคะ”
หลงอิดออด แต่เมื่อโดนสายตาดุๆ ของป้ากิ่งก็รีบเดินไปยังห้องรับประทานอาหารที่อยู่ไม่ไกล
คนเริ่มทยอยมานั่งตามเก้าอี้ที่จัดไว้ให้ คุณกรณ์นั่งข้างๆ คุณวุฒิและลดา ส่วนเขานั่งถัดออกไปไม่ไกลและคงเป็นโชคร้ายที่นั่งตรงข้ามกับคนที่พยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดหลายสัปดาห์
เมื่อป้ากิ่งเริ่มตักข้าวให้ ดวงตาสีเข้มก็เอาแต่จ้องจานกระเบื้องเงียบๆ ภายใต้โคมไฟที่ส่องระยิบระยับในคืนเดือนมืด
นอกจากความพยายามของพฤทธิ์แล้ว เขายังต้องขอบคุณความอดทนของตัวเองมากที่สุด
พฤทธิ์คิดว่างานวันเกิดของกรณ์ไม่ราบรื่นอย่างที่คิด เมื่อใครบางคนในความทรงจำเหลือบมองมาด้วยแววตาวูบไหวใต้แสงไฟ ใครบางคนที่ผลักไสและดื้อดึงจะตีตัวออกห่าง สำหรับเขา..คนที่ไม่เคยเข้าหาใครต้องกลับมาพิจารณาเสียใหม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เป็นไปตามความต้องการหรือไม่
หลง..เขาคิดว่าพอจะลบชื่อคนๆ นี้ออกจากสมองได้ แต่เปล่าเลย..ใบหน้าน่าเอ็นดูที่บางครั้งแสดงออกมาอย่างดื้อดึงกลับติดแน่นในความทรงจำ คล้ายจะตอกย้ำสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงชีวิตและไม่ยอมให้ปล่อยผ่าน
หากเป็นเมื่อก่อน ตอนที่ความสัมพันธ์ของพวกเขายังฉาบฉวย ความหลงใหลได้ปลื้มกับสิ่งแปลกใหม่ พฤทธิ์อาจจะตัดใจไม่ยากเย็นเท่าตอนนี้
พฤทธิ์มั่นใจว่าในชีวิตไม่ค่อยสร้างความผิดหวังให้ใคร แต่เขาเริ่มไม่แน่ใจเมื่อเจ้าของใบหน้าน่าเอ็นดูแสดงสีหน้าผิดหวังอย่างชัดเจน
เขารู้ดีว่าเมื่อใครบางคนพูดยุติความสัมพันธ์แล้วย่อมต้องเป็นไปอย่างที่คิด แต่เปล่าเลย..หลงกลับทำในสิ่งที่ตรงข้าม ทั้งที่บอกว่าเรื่องระหว่างกันเป็นความผิดพลาด แต่ริมฝีปากที่เม้มน้อยๆ และดวงตาที่คลอหยาดน้ำกลับกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างในใจเขา
แม้กระทั่งมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย คำแสดงความยินดี ทุกอย่างรายล้อมด้วยความสุขกลับไม่ทำให้เจ้าของใบหน้าที่พฤทธิ์นึกชิงชังมีอารมณ์ร่วมด้วยเลย เจ้าตัวนั่งตรงหน้าเขา..และยังคำก้มหน้าลงราวกับปกปิดอะไรบางอย่าง
“ไม่อร่อยหรือหลง” กรณ์กระซิบถามเด็กหนุ่มที่นั่งกินข้าวเงียบๆ ถึงจะเป็นลักษณะนิสัยไปแล้ว แต่เขาพอจะรู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงมาจากใครถ้าไม่ใช่คนที่นั่งตรงหน้าหลง
คนจัดที่ก็รู้ดีเหลือเกิน..
“ไม่ค่อยหิวครับ”
“กินอย่างอื่นไหม เดี๋ยวให้ป้ากิ่งทำให้”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ดีกว่าครับ”
“เปลี่ยนที่กับพี่ไหม หรือจะขึ้นไปพักข้างบนก็ได้ เดี๋ยวพี่จัดการข้างล่างให้”
“ไม่เป็นไรครับ ผมสบายดี คุณกรณ์ไม่ต้องเป็นห่วง”
ไม่ใช่เขาไม่สังเกต แต่เขาเองก็ไม่คิดว่าระยะเวลาที่ผ่านมาจะไม่ช่วยให้คนทั้งคู่ละทิ้งความผิดพลาดพวกนั้นเลย ตรงกันข้าม..ประกายตาที่วูบไหวกลับทำให้กรณ์ต้องกลับมาพิจารณาใหม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ระหว่างความถูกต้องเหมาะสมกับความสุขอะไรควรเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตมากกว่ากัน
ปกติแล้วที่บ้านไม่ค่อยมีคนดื่มแอลกอฮอล์ แต่เพราะเป็นงานเลี้ยงให้กับลูกชายคนโตของบ้าน คุณวุฒิจึงอนุญาตให้นำเครื่องดื่มพวกนั้นขึ้นมาวางบนโต๊ะอาหาร แน่นอนว่าสำหรับแม่ของหลง..หล่อนชอบเสียยิ่งกว่าอะไรและดื่มจนลืมมารยาทไปเสียสนิท สำหรับหลงแล้วเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มของพวกนี้นอกจากน้ำอัดลมที่อยู่เต็มแก้ว
น้ำแข็งในแก้วเริ่มละลายเจือจางความหมายของน้ำอัดลมเกือบหมด ในขณะหนึ่งที่นั่งเงียบๆ ความคิดหนึ่งกลับแทรกขึ้นมาในหัว แอลกอฮอล์พวกนี้จะช่วยทำให้หลงลืมตัวตนหรือเปล่า..
เด็กหนุ่มหลุบตามองแก้วน้ำของตัวเองที่บรรจุน้ำอัดลมไว้ เขาเทมันทิ้งในกระถางต้นไม้ ก่อนแทนมันด้วยเครื่องดื่มต้องห้ามสำหรับเขาที่แอบหยิบขณะคนอื่นเผลอ ฝ่ามือกุมขวดแก้วแน่น ค่อยๆ รินมันลงจนเต็ม แล้วยกขึ้นดื่มทันที ความแสบร้อนกระจายทั่วโพรงปาก ลำคอ และท้องของเขา มันวูบวาบราวกับมีคนจุดไม้ขีดไฟข้างใน
อยากรู้ว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงชอบดื่มกัน..
ลมหายใจของเด็กหนุ่มร้อนผ่าว แต่เขายังไม่พอใจผลลัพธ์
เรื่องพวกนี้โกหกทั้งเพ ใครว่าดื่มเหล้าแล้วลืม ไม่มีหรอก..มีแต่ตอกย้ำความผิดพลาดของเขาที่ไปหลงรักคนต้องห้ามแบบอาจารย์พฤทธิ์
พวกผู้ใหญ่ไม่ได้สังเกตอะไร พวกเขาคุยกันอย่างออกรสในห้องรับแขก ในขณะที่หลงนั่งเงียบๆ อยู่มุมใดมุมหนึ่งในบ้าน
ยิ่งเห็นคุณพฤทธิ์เอียงหน้าคุยกับอาจารย์ฉลองขวัญ เด็กหนุ่มก็ยิ่งดื่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอกย้ำความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในช่วงชีวิต
โกหกทั้งเพ..ทั้งที่เขาเป็นคนบอกเองว่าให้ยุติความสัมพันธ์ที่ผิดพลาดแบบนี้ลง แต่เป็นตัวหลงเองทั้งนั้นที่จมจ่อมกับความทรงจำเมื่อหลายเดือนก่อน
รอยจูบและแรงโอบรัดจากอ้อมแขนไม่ต่างจากตรวนที่ตรึงเขาไว้กับที่
เด็กหนุ่มเดินผ่านห้องครัวไปยังประตูหลังบ้านที่เปิดอ้าอยู่ พนักงานคนหนึ่งยุ่งอยู่กับการล้างจานจนไม่ทันสังเกตว่าเจ้านายของคนหนึ่งของหล่อนเดินออกไปโดยไม่สวมรองเท้า
ข้างนอกอากาศเริ่มเย็น แต่ไม่ทำให้รู้สึกหนาว ส่วนหนึ่งเพราะฤทธิ์จากแอลกอฮอล์และอีกส่วนคนมาจากภาพบาดตาเมื่อครู่
เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนพื้นหญ้าเมื่อมองหาที่ที่พอจะนั่งได้ไม่เจอ หากใครมาเห็นเขาสภาพนี้คงโดนดุไปสามวันเจ็ดวัน
ขณะหนึ่งที่ลมหายใจเริ่มสงบนิ่ง เสียงย่ำบนพื้นหญ้ากลับเข้ามาใกล้จนแผ่นหลังสัมผัสกับไออุ่นจากฝ่ามือ
“ทำไมไม่ใส่รองเท้า” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำถามราวกับเป็นเรื่องทั่วไป
ดวงตาสีเข้มมองคนมาใหม่อย่างแปลกใจ หากเป็นความฝัน หลงคงฝันดีจนไม่อยากตื่น
“เป็นเด็ก ดื่มเหล้าได้แล้วหรือ อายุยังไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ”
“คุณพฤทธิ์”
“อืม” พฤทธิ์ตอบรับในลำคอ เขาเห็นเด็กหนุ่มตั้งแต่หยิบของต้องห้ามจนเดินออกมานั่งข้างนอกโดยไม่สวมรองเท้า แต่เพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงนั่งคุยต่อสักพัก ก่อนเดินออกมาเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล “เดี๋ยวคุณกรณ์จะเป็นห่วงเอา”
ดวงตาของเด็กหนุ่มหยาดเยิ้ม ใบหน้าน่าเอ็นดูแดงจัด
“คนใจร้าย..ฮึก”
พฤทธิ์เลิกคิ้วมองเด็กหนุ่มอย่างสงสัย “อธิบายมาสิว่าใจร้ายแบบไหน”
“คุณร่ายมนตร์อะไรใส่ผม ทำไมผมถึงตัดใจไม่ได้สักที” ริมฝีปากวาววับเม้มแน่น ขณะช้อนตามองเขาอย่างตัดพ้อ “คุณเป็นอาจารย์ประสาอะไรถึงกล้าทำร้ายลูกศิษย์ตัวเองแบบนี้”
เขาเองก็อยากถามหลงเหมือนกันว่าอีกฝ่ายเป็นลูกศิษย์ประสาอะไรทำไมถึงต่อว่าเขาได้ขนาดนี้ แต่เขากลับนิ่งเงียบรอให้อีกคนพรั่งพรูจนหมด
“พูดจบหรือยัง เมาแล้วรู้ตัวหรือเปล่า”
“ผมไม่ได้เมา”
“คนเมาไม่บอกว่าตัวเองมา หยุดดื่มแล้วเข้าไปในบ้านได้แล้ว คนอื่นเป็นห่วงให้วุ่น”
“คุณพฤทธิ์ชอบผมบ้างหรือเปล่า” หลงคิดว่าเขาฝัน ดังนั้นในฝันจะพูดหรือทำอะไรย่อมไม่ผิด
พฤทธิ์เงียบ ขณะมองอีกฝ่ายนั่งโงนเงนในอ้อมแขน “อยากรู้ไปทำไม”
“คุณพฤทธิ์เกลียดผม” ดวงตาสีเข้มมองคนตรงหน้าอย่างอ่อนหวาน “แต่ผมชอบคุณพฤทธิ์มากจริงๆ นะครับ”
พฤทธิ์หลุบตามองเด็กหนุ่มพลางถอนหายใจเฮือก เรื่องที่คิดว่าจะคลี่คลายกลับขัดเป็ดปมแน่นขนัด “ถ้าพูดแบบนี้แล้วก็ช่วยรับผิดชอบการกระทำของตัวเองหน่อยแล้วกัน”
เขาพอจะหาคำตอบให้ตัวเองได้แล้ว..
น้องหลงมาแล้ววววว
เศร้าเหมือนเดิมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย
ฮึกกกก ยังลงไม่ครบค่ะ TwT
ช่วงพูดคุย :hao4:
ไม่มีอะไรจะแก้ตัวเพราะมาช้าเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือไม่อึมครึมแล้ว ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ ไม่มีอะไรจะพูดคุยแล้ว ตอนนี้เรียนจบแล้ว เป็นคนว่างงาน 2017 ตลอดปีนี้ไปแล้ว เจอกันตอนหน้านะคะ
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 28-10-2017 20:42:12
เริ่มหัวข้อโดย: Pithchayoot ที่ 28-10-2017 20:58:29
ทำไมพฤทธิ์ ชอบทำให้ดูยากอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ravyy ที่ 28-10-2017 21:16:29
คุณพ.อย่าชักช้า ต้องลุกมาแข็งข้อกะคุณแม่ค่ะ! ไฟต์เพื่อน้องหลง และรีบๆสลัดฉลองขวัญออกไปปปปป 5555
เริ่มหัวข้อโดย: Pi ที่ 28-10-2017 21:18:50
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 28-10-2017 21:42:49
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 28-10-2017 21:47:26
ถ้ารักกันจริงๆพฤกษ์จะขัดแม่ได้เหรอ
แต่ตอนนี้ขอให้รักกันให้ได้ก่อน
รอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 28-10-2017 22:19:25
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 28-10-2017 22:47:52
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 29-10-2017 01:49:53
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 29-10-2017 12:08:45
น้องหลงน่าเอ็นดูมากกกก คุณพฤทธิ์จะทิ้งขว้างน้องแบบที่ผ่านมาไม่ได้แล้วนะ ต้องทำตามหัวใจตัวเองได้แล้ววค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 29-10-2017 14:18:02
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 29-10-2017 14:19:21
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 29-10-2017 15:17:30
เริ่มหัวข้อโดย: wanirahot ที่ 29-10-2017 19:12:21
//ผิดไหมที่ดีใจ เมื่อได้ยินว่าไรท์ว่างงานและจะมาจ่อไวขึ้น แฮะๆ
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 29-10-2017 21:58:45
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 29-10-2017 23:52:02
เริ่มหัวข้อโดย: Fonz_Juz19 ที่ 29-10-2017 23:57:06
คุณพฤทธิ์คะ ทำตามใจตัวเองบ้างเถอะค่ะ
ฮือออออออออ ดีใจที่คนเขียนมาต่อ ขอบคุณมากๆนะคะ
รอเรื่องนี้ตลอด รอเสมอ รอตอนต่อไปค่ะ อยากอ่านต่อมากๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 30-10-2017 06:35:39
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 30-10-2017 07:34:08
คุณพฤทหมายความว่าอะไรคะ กรี๊ดดดด
จะรุกน้องหรืออย่างไรคะ
น้องหลงลูกกกก
บวก1คะ อย่าหายไปนานน๊าาคิดถึงหลง
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 30-10-2017 10:50:13
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 30-10-2017 22:21:17
มาสร้างความอึมครึมๆปวดใจกันต่อ สงสารหลงจัง
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 30-10-2017 23:22:15
เริ่มหัวข้อโดย: enjoyvs ที่ 31-10-2017 14:31:59
เริ่มหัวข้อโดย: dukdikdukdik ที่ 31-10-2017 23:12:49
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 01-11-2017 12:15:41
เริ่มหัวข้อโดย: o-ren ที่ 05-11-2017 13:41:16
ประเด็นคือเกลียดครูขวัญมาก รู้ว่านางไม่ได้มาเล่นๆ และนางก็ฉลาดด้วย คนที่ไม่รู้อะไรเลยเรื่องนี้คือแม่คุณพฤทธิ์เลยแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: pockypocky ที่ 06-11-2017 18:30:17
หมั่นไส้พฤทธิ์มากก โตขนาดนี้แล้วแต่กลับปล่อยให้คนอื่นคุมชีวิตตัวเองอยู่นั่น เรื่องแม่ยังพอเข้าใจ แต่กับขวัญนี่ปากบอกไม่ชอบแต่ก็ปล่อยให้ตัวเองถูกชักจูงอยู่นั่น รู้ทั้งรู้ว่าเขาต้องการอะไรแต่ก็ปล่อยเลยตามเลย รำคาญ :m16:
เริ่มหัวข้อโดย: PaePT ที่ 16-11-2017 21:47:30
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 16-11-2017 22:52:26
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 03-12-2017 17:53:27
เริ่มหัวข้อโดย: yanggi ที่ 03-12-2017 22:23:42
เริ่มหัวข้อโดย: wiseducky ที่ 14-12-2017 13:00:19
เริ่มหัวข้อโดย: TachibanaRain ที่ 15-12-2017 00:36:51
เริ่มหัวข้อโดย: jane_August ที่ 16-12-2017 07:54:10
หลงเข้ามาอ่านในลิ้งนี้
หลงอ่านเพลิน
จนรู้สึกหลงน้องหลง
สงสารตัวเองที่หลงน้องหลง
อ่านแล้วหลง
อยากด่าพระเอกของหลง
เกลียดนางแต่ก็หลงเพราะน้องหลงหลงนาง
อ่านจนจบตอนคนเขียนยังไม่มาเขียนต่อ
อาจจะหลงลืมน้องหลงไปแล้ว
อยากบอกคนเขียนว่าเราหลงน้องหลง
ต่อให้อีกนานแค่ไหนก็จะรอ
มาหลง
คิดถุงหลง
หลงๆ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: em1979 ที่ 16-12-2017 09:55:21
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 24-12-2017 06:20:09
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 24-12-2017 09:48:48
ฮื่ออออน้องหลงงงงง :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: IamLonelygirl ที่ 24-12-2017 22:48:06
หลงงงงเมาแล้วน่ารักกก
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 02-01-2018 18:03:41
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 23-01-2018 00:44:47
เรื่องเหมือนอยู่ในอ่างน้ำเล็กๆ รู้สึกว่าเรื่องไม่ได้มีอะไรเลย จริงๆผ่านมาสิบกว่าตอนใจความเรื่องรวมกันแล้วไม่น่าเกิน5ตอน... วนไปวนมาไม่ไปไหนสักทีทั้งที่ปัญหามีอยู่แค่เรื่องเดียว พระเอกน่ารำคาญมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นิยามน่าว่าเป็นพวกเก็บกด จะตัดก็ตัดไม่ขาดสักเรื่อง อ่านแล้วหงุดหงิดมากกกกกกกกกกก แม่กับย่าก็น่ารำคาญ กรณ์ก็น่ารำคาญ มีน้องหลงคนเดียวที่น่าเอ็นดู โอ๋นะคะ ยิ่งเรื่องวนๆอยู่ที่เดิมหลายๆตอนยิ่งทำให้น่าเบื่อนะคะ :hao4:
ยิ่งดูวันที่ที่อัพล่าสุดแล้วแบบ...ฮือ ต้องอยู่กับความค้างแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 23-02-2018 21:53:12
บทที่ ๑๕
ซ่อนรัก
ซ่อนรัก
หลงจำไม่ได้ว่าในคืนวันเกิดของกรณ์ ตัวเองก่อเรื่องอะไรลงไปบ้างนอกจากการแอบผู้ใหญ่ดื่มแอลกอฮอล์ในสวน พอรู้ตัวอีกที พระอาทิตย์ก็ทอแสงอ่อนโยนผ่านผ้าม่านโปร่งแสงแล้ว
เด็กหนุ่มนอนมองเพดานชั่วขณะหนึ่ง เขาไพล่คิดไปถึงเมื่อคืนก่อน หลังจากดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้สติ เขาก็ฝัน..ในฝันเขาพบใครคนหนึ่งที่พยายามหลีกหนี ลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดต้นคอที่ให้หลงเคลือบเคลิ้มไม่ต่างอะไรจากลมอ่อนๆ ในฤดูร้อน พวกเขาจ้องหน้ากันสักพัก แล้วคนๆ นั้นก็เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาที่ชวนรู้สึกประหลาดใจ ความฝันของหลงเมื่อไม่มีทางเป็นจริง เขาก็ไม่จำเป็นต้องกักขังตัวเองให้อยู่ในกรอบของใคร
ในความฝัน..หัวใจของหลงเต้นแรงเมื่อระลึกได้ว่าเจ้าของน้ำเสียงทุ้มเป็นใคร ‘คุณพฤทธิ์’ คุยกับเขาเรื่อยๆ ราวกับเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับหลง เมื่อผู้ชายคนนี้ก้าวเข้ามาในพื้นที่ของเวิ้งว้าง ความปกติก็ไม่ต่างอะไรจากจากสายรุ้งท่ามกลางละอองน้ำในสวน
เมื่อความฝันจางหาย ความเป็นจริงก็ทะลายกำแพงเข้ามา ภายในห้องที่เริ่มสว่าง ต้นไม้ใหญ่ข้างนอกที่เริ่มทิ้งใบร่วงโรย อากาศเย็นในตอนเช้า และเสียงรดน้ำต้นไม้ของคนสวน ความเป็นจริงคือหลงไม่มีทางใกล้ชิดคุณพฤทธิ์ได้ตามจินตนาการ
เขานอนนิ่งๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตู เด็กหนุ่มจึงลุกขึ้น เก็บผ้าปูที่นอนอย่างเรียบร้อย และเดินไปเปิดประตูให้คนที่อยู่อีกฟาก
“คุณกรณ์”
กรณ์มองใบหน้าอิดโรยของเด็กหนุ่ม ในทีแรกเขานึกอยากเข้ามาตำหนิเรื่องที่เจ้าตัวแอบดื่มแอลกอฮอล์โดยไม่ได้รับอนุญาต หากป้ากิ่งไม่เดินมาบอกเขา ป่านนี้เด็กคนนี้คงจะนอนหมดสภาพข้างนอกบ้านเสียค่อนคืน แต่เมื่อเห็นสภาพหลงในตอนนี้ หัวใจของเขาก็อ่อนยวบได้ไม่ยาก
“พี่มารบกวนแต่เช้าหรือเปล่า”
“ไม่ครับ”
“พี่ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม”
เด็กหนุ่มพยักหน้า แต่ก็เขินอายอยู่ในที เพราะอยู่ในชุดนอนที่น่าจะมีคนใจดีเปลี่ยนให้ตั้งแต่เมื่อคืน “เมื่อคืน..”
“คุณพ่อกับพี่ไม่ว่าอะไรถ้าจะดื่มของพวกนี้ แต่รู้ไหมว่าหลงยังไม่บรรลุนิติภาวะ” กรณ์นั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะหนังสือ บนนั้นเต็มไปด้วยเอกสารและสมุดบันทึก “ไว้โตกว่านี้ เป็นเด็กให้พี่เอ็นดูไปก่อน ต่อไปจะทำอะไรก็ทำ”
“ผมขอโทษครับ”
ดวงตาของเด็กหนุ่มหลุบมองปลายเท้าเปลือยเปล่า
“ยังปวดหัวอยู่ไหม”
“นิดหน่อยครับ”
หลงมีอะไรจะพูด เขาอึกอักจนกรณ์เลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถาม “มีอะไรหรือเปล่าหลง”
“เมื่อคืนใครพาผมขึ้นมาหรือครับ”
กรณ์ขมวดคิ้ว หลังจากป้ากิ่งเห็นเด็กหนุ่มนอนฟุบอยู่โต๊ะด้านนอก เจ้าตัวก็รีบเดินมาบอกเขาที่ยังคุยกับผู้ใหญ่ในงานวันเกิดไม่เสร็จ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เดินไปหาน้องที่นอนไม่ได้สติอยู่ไม่ไกลจากครัว ในทีแรกเขานึกว่าหลงเกิดหมดสติขึ้นมาด้วยซ้ำ แต่กลิ่นแอลกอฮอล์ที่รุนแรงขนาดนั้นก็ยืนยันได้ว่าก่อนหน้านี้อีกฝ่ายมีสติครบถ้วน
เขายังไม่อยากถามสาเหตุ แต่ถ้าให้เดาก็พอจะรู้ว่าต้นเหตุเป็นคนไม่ใกล้ไม่ไกล จะเป็นใครไม่ได้นอกจากเจ้าของรอยยิ้มตามมารยาทคนนั้น
“พี่เป็นคนพาหลงคนมาเอง เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ด้วย แต่ไม่ต้องอายอะไร พี่ปิดไฟตอนจัดการธุระให้”
หลงพยักหน้า ความฝันก็คือความฝัน มันจะเป็นจริงได้อย่างไร..
“นอนพักก่อน เดี๋ยวใกล้เที่ยงแล้วพี่จะขึ้นมาปลุก”
เด็กหนุ่มพยักหน้าก่อนสอดตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนใหญ่
ฉลองขวัญทราบดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับพฤทธิ์เป็นอย่างไร หล่อนชัดเจนฝ่ายเดียว ส่วนพฤทธิ์ไม่เคยบอกกล่าวใด ๆ กับหล่อน โดยเฉพาะหลังจากการหมั้นอย่างกะทันหัน ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็น มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่ยอมรับกลาย ๆ ว่าอีกไม่นานคงแต่งงานกัน แต่หล่อนกลับสงสัยและอยากรู้ว่าเพราะอะไรคนข้าง ๆ จึงมีระยะห่างที่ไกลออกไป
พฤทธิ์..คนที่ยิ้มตามมารยาทกลับมีบางอย่างที่แปลกไป รอยยิ้มเล็ก ๆ จุดขึ้นที่มุมปากเป็นครั้งคราว สีหน้าบ่งบอกถึงความสุขหลังจากกลับมาในคืนนั้นทำให้หล่อนคลางแคลงใจ บางครั้งก็นิ่งเฉยราวกับมีเรื่องครุ่นคิด แววตาที่ใช้มองหล่อนไม่มั่นคง มันวูบไหว ราวกับมีเรื่องร้อนในใจเกินกว่าจะแก้
หล่อนยอมรับว่าปรารถนาในตัวตนของพฤทธิ์ที่เฉยชากับหล่อน มากกว่าผู้ชายที่กำลังแสดงสีหน้าหลากหลายแบบนี้ ในวันนั้นเกิดอะไรขึ้น อะไรบางอย่างทำให้พฤทธิ์เปลี่ยนแปลงทีละน้อย ความสุขบนใบหน้า รอยยิ้มที่ยากจะสังเกต หล่อนกลับเห็นหลายครั้งในรอบวัน
ความเงียบภายในห้องโดยสารไม่อึดอัดเหมือนเคย มันเต็มไปด้วยช่องว่างต่าง ๆ มากมายที่ทำให้หล่อนไม่สบายใจ
“พฤทธิ์” หล่อนเงียบ ขณะที่รถยนต์จอดติดไฟแดง
“อืม” พฤทธิ์ตอบรับในลำคอ ไม่มีความรู้สึกอื่นเจือปน
“มีเรื่องอะไรน่ายินดี พฤทธิ์ถึงได้ดูอารมณ์ดีขนาดนี้” หากเทียบมาตรฐานอื่น หล่อนคาดเดาว่าพฤทธิ์คงถูกจัดอยู่ในหมวดไร้อารมณ์
“ไม่มี”
“พฤทธิ์ดูอารมณ์ดีขึ้นหลังจากวันเกิดคุณกรณ์นะคะ”
“อย่างนั้นหรือ”
“ถ้าเดาไม่ผิด ตอนที่พฤทธิ์หายไป คุณกรณ์คงคุยอะไรกับพฤทธิ์” หล่อนเงียบไปสักพัก ก่อนสัญญาณไฟจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว อีกไม่กี่อึดใจจะโรงแรมที่จัดงานเลี้ยงแล้ว “เรื่องงานแต่งงานของเราหรือเปล่าคะ”
หล่อนพูดติดตลก แต่ดวงตาของหล่อนกลับจ้องไปยังใบหน้าที่ยังนิ่งเฉย ความสุขค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความเฉยชา รอยยิ้มที่มุมปากหายไปราวกับปุยเมฆ หัวคิ้วขยับเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะราบเรียบเหมือนเดิม
ฉลองขวัญสังเกตคนมาหลายปี หล่อนเป็นอาจารย์ ยืนอยู่หน้าห้องต่อหน้าคนเป็นร้อย ต่อให้หล่อนมีสองตาก็พอจะสังเกตพฤติกรรมของนิสิตในชั้นเรียนได้ไม่ยาก
กับพฤทธิ์..คนที่หล่อนเฝ้ามองมาหลายปี ต่อให้ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเพียงเสี้ยวเดียว หล่อนก็รับรู้ได้
พฤทธิ์ไม่ได้ให้คำตอบหล่อน มีเพียงความเงียบที่ปกปิดความลับนั้นไว้ และหล่อนไม่รู้ว่าเรื่องอะไรและไม่อยากรับรู้หากมันจะทำให้ความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่แย่กว่าเดิม
พวกเขามาถึงโรงแรมที่จัดงานเกษียณอายุของอาจารย์ท่านหนึ่งตอนเกือบหกโมงเย็น ด้านนอกห้องรับรองเต็มไปด้วยเพื่อนร่วมงานและนิสิตรุ่นสุดท้ายที่อาจารย์เป็นที่ปรึกษา
งานเลี้ยงไม่ต่างอะไรจากงานรวมรุ่น มีทั้งรุ่นใหญ่ รุ่นเด็ก ต่างคนก็ต่างคุยกันถึงเรื่องราวได้อดีตอย่างออกรส รวมถึงฉลองขวัญที่กำลังนั่งติดพันกับเพื่อนสาวคนหนึ่ง เนื้อหาใจความไม่ได้มีอะไรนอกจากเรื่องสมัยเรียนและเรื่องกิจกรรมของคนทั้งคู่
สำหรับพฤทธิ์ สมัยเรียนเขาเองก็แทบไม่คุยอะไรกับใคร ไม่ใช่เพราะหยิ่ง แต่เพราะเขาหาเรื่องชวนคุยไม่เป็นมากกว่าถ้าไม่ใช่เรื่องงาน ดังนั้นถ้าไม่ใช่งานกลุ่ม เขาเองก็แทบไม่ออกมาพบใคร
บรรยากาศเคล้าไปด้วยเสียงคนพูดคุย เสียงบรรเลงดนตรีร่วมสมัย บางคนก็ออกไปร้องเพลงบ้าง แต่เขาเองไม่ใช่คนที่มีความรู้สึกร่วมอะไรอยู่แล้วจึงเดินเลี่ยงออกมายังระเบียงที่อยู่ติดสระว่ายน้ำด้านนอก
ด้านนอกห้องรับรองมีไฟสลัวๆ เปิดไว้พอให้เห็นทางเดินเท่านั้น มันเงียบสงบ บางครั้งก็ได้ยินเสียงน้ำกระเพื่อมเล็ก ๆ ก่อนจะเงียบไปในที่สุด
ความเงียบอยู่กับเขาได้ไม่นาน เสียงฝ่าเท้ากระทบพื้นหินก็ดังขึ้น มันร่นระยะลงจนได้ยินใกล้ ๆ ใครบางคนในงานคงอยากเดินออกมาสูดอากาศข้างนอกเหมือนกับเขา
“คุณพฤทธิ์” เสียงคุ้นหูทำให้เขาเงยมอง
“มาด้วยหรือคุณกรณ์”
“ครับ ผมเคยเรียนกับอาจารย์อยู่วิชาหนึ่ง”
พวกเขาเงียบไปราวกับต่างคนต่างมีเรื่องต้องขบคิด
ต่อหน้าพฤทธิ์ ไม่ว่าจะมีปัญหามากมายแค่ไหน สิ่งหนึ่งที่กรณ์ยังแก้ไขไม่ได้คือความประหม่า แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเบื้องหลังใบหน้าเฉยชานั้นก็ไม่ต่างอะไรจากคนอื่น ๆ
“เหมือนมีเรื่องจะพูด”
กรณ์หันหลังกลับไปดู ด้านในห้องรับรองยังเหมือนเดิม ต่างคนต่างมีความสุขกับเรื่องราวในวันวานที่เหมือนจะเพิ่งเกิดขึ้น แต่ร่องรอยในแววตากลับยาวนานนับสิบปี
“หลงยังตัดใจจากพี่พฤทธิ์ไม่ได้หรอกนะครับ”
ผิวน้ำไหวเป็นวงกว้าง กว่าจะสงบก็ใช่เวลานานร่วมนาที
“ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าที่ผ่านมาหลงทำให้พี่พฤทธ์หนักใจ” ดวงตาสีเข้มมองกระจกห้องรับรองอีกครั้ง ฉลองขวัญกำลังหันซ้ายหันขวา “ถ้าพี่พฤทธิ์ไม่พอใจก็บอกหลงตรง ๆ ดีกว่านะครับ เป็นแบบนี้ที่บ้านไม่สบายใจเท่าไหร่”
“คุณกรณ์..” พฤทธิ์กำลังจะพูด แต่เมื่อเสียงเปิดประตูดังขึ้น พวกเขาต่างก็แยกย้ายไปคนละทิศละทางแล้ว
“คุยอะไรกันคะ ขวัญมองหาตั้งนาน”
“เรื่องงานครับ”
ฉลองขวัญยิ้มรับก่อนจะแตะข้อศอกพฤทธิ์เบา ๆ “เข้าไปในงานกันดีกว่าค่ะ อาจารย์มาแล้ว”
พฤทธิ์เปิดประตูกระจกรอหล่อนเดินเข้ามาก่อนจะปิดประตูลงเงียบ ๆ
แม้การเห็นหน้าอาจารย์พฤทธิ์เป็นการย้ำเตือนความรู้สึกบางอย่างในจิตใจของหลง แต่เมื่อพิจารณาดูแล้ว การไม่เข้าเรียนในวิชาสำคัญแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการหักหาญน้ำใจผู้อุปการะอย่างคุณวุฒิและคุณกรณ์ ดังนั้นหลงจึงเลือกเดินทางมามหาวิทยาลัยแต่เช้าตรู่และเข้าไปนั่งรอเรียนในห้องเมื่อมีคนเข้ามาอยู่จำนวนหนึ่ง
ต่อให้เด็กหนุ่มรู้สึกอย่างไร เขาก็ไม่อยากหลบหลีกอีกต่อไปแล้ว
โดยปกติแล้วการเปิดภาคเรียนในช่วงแรกนิสิตจะดูหนาตาในเกือบทุกวิชา จากนั้นระยะหลังจะเริ่มบางตาลง ทั้งไม่อยากเข้าเรียนและถอนรายวิชาออก แต่เหตุผลดังกล่าวใช้ไม่ได้กับวิชาของอาจารย์พฤทธิ์ ในทุกเช้าแถวด้านหน้าจะเต็มก่อนที่นั่งอื่น ไม่ใช่เพียงแค่อยากเรียนรู้ แต่การอยู่ใกล้คนที่มองอย่างไรก็เพลินตาทำให้ความอยากรู้อยากเห็นลึก ๆ พอกพูนได้ไม่ยาก ส่วนแถวหลังจะถูกจับจองโดยนิสิตที่มาช้ามากกว่า
ครั้งนี้หลงอาจจะเป็นคนส่วนน้อยที่เลือกนั่งข้างหลัง แต่เขาก็พยายามตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่
เมื่อใกล้เวลาเรียนแล้ว เกือบทุกที่นั่งถูกจับจองอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งประตูไม้ด้านล่างเปิดออก พร้อมเสียงกดล็อคประตูดังขึ้น ภายในห้องค่อย ๆ เบาเสียงลง และแทนที่ด้วยน้ำเสียงทุ้มน่าฟัง
“สวัสดีครับ”
เมื่ออาจารย์พฤทธิ์เริ่มบรรยาย ปลายปากกาของเด็กหนุ่มก็จรดบนพื้นกระดาษสีเหลืองนวลตา บางครั้งก็ถูกขั้นด้วยคำถามจากนิสิตบางคน บางครั้งก็ถูกคั่นด้วยประสบการณ์บางอย่างที่พวกเขาไม่ได้เคยได้ยินเมื่อก่อน
“สมัยผมเรียน..”
เมื่อใครบางคนเริ่มเอ่ยปากพูดนอกเรื่อง หลงก็อดไม่ได้จะเงยขึ้นมอง ริมฝีปากที่ยกยิ้มตามมารยาท ดวงตาที่ทอดมองมาเต็มไปด้วยประสบการณ์ที่พวกเขาไม่เคยสัมผัส ทำให้หัวใจของเขาวูบวาบอย่างน่าประหลาด
ก้มหน้าจดลงไปโดยไม่ต้องเงยหน้าน่ะดีแล้ว..
หลงจดบันทึกได้พอสมควร หากตัดเรื่องวุ่นวายในจิตใจออกไป นอกจากอาจารย์พฤทธิ์จะบรรยายน่าฟังแล้วยังสรุปประเด็นสำคัญได้อย่างครบถ้วน รวมถึงการตอบคำถามนิสิต ‘ขี้สงสัย’ อย่างใจเย็น
เรื่องที่เขาสงสัยก็พอมี แต่เข้าใกล้อาจารย์พฤทธิ์กว่านี้จะเป็นการทรมานตัวเองเสียเปล่า ๆ ดังนั้นเมื่อหมดชั่วโมงเรียนแล้ว หลงจึงรีบเก็บอุปกรณ์การเรียนใส่กระเป๋า แล้วเดินออกจากประตูด้านหลังไปอย่างไม่เห็นฝุ่น
เขายืนรอเพื่อนสนิทอยู่ด้านล่างและไกลพอจากลิฟต์ของอาจารย์และเจ้าหน้าที่
ใบหน้าของภัทรบูดบึ้งมาแต่ไกล เขาไม่อยากคิดว่าเพราะอะไรเพื่อนคนนี้ถึงทำหน้าไม่สบอารมณ์ในเมื่อได้นั่งข้างหน้า
“หลงรู้ไหม” ภัทรขยับมากใกล้ นึกอยากหยิกเพื่อนเหมือนที่คุณแม่ชอบทำเมื่อเขายังเด็ก “เราอุตส่าห์เก็บที่นั่งข้างหน้าไว้ แต่หลงดันไปนั่งด้านหลังอีกแล้ว”
“ขอบคุณนะ แต่นั่งด้านหลังสะดวกดี”
“เมื่อก่อนนะ สมัยเรียนมัธยมใคร ๆ ก็เรียกที่นั่งด้านหน้าว่าที่นั่งทองคำทั้งนั้น”
หลงเห็นด้วยว่านั่งข้างหน้าน่าจะอยู่ในสายตาอาจารย์มากกว่า ไม่อย่างนั้นนิสิตคนอื่นถึงไม่จับจองที่นั่นกันประหนึ่งสงครามลงทะเบียนเรียน
“ข้างหลังก็เห็นนะ”
“ไม่ได้เห็นหน้าอาจารย์ใกล้ ๆ ก็ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ”
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 23-02-2018 21:53:49
ระยะนี้เริ่มเริ่มใกล้ช่วงสอบปลายภาคกันแล้ว ใบหน้าอ่อนเยาว์ของใครหลายคนถูกแต่งเติมด้วยความเคร่งเครียด ใต้ตาดำคล้ำ ร่องรอยบริเวณหัวคิ้วกระชากความสดใสไปชั่วระยะหนึ่ง หลายๆ คนวุ่นวายกับการหาเอกสารเพื่ออ่านสำหรับสอบปลายภาค บางคนวิ่งวุ่นกับการหาเฉลยข้อสอบเก่า ๆ หรือบางคนก็วุ่นวายกับการจัดตารางเรียนเรียนในเทอมหน้า สำหรับเขาน่าจะจัดอยู่ในพวกแรกมากกว่า
เด็กหนุ่มออกจากบ้านตั้งแต่เช้า เขามาถึงมหาวิทยาลัยเกือบแปดโมงตรง นิสิตหลาย ๆ คนทยอยมารอบริเวณทางเข้าลิฟต์ แม้จะมีถึงสามตัว แต่ผู้คนยังติดแน่นบริเวณทางเข้า ปลายแถวยาวเลยม้านั่งใต้อาคารและสิ้นสุดบริเวณทางเดินขึ้นบันไดขนาดกว้าง
อากาศช่วงนี้ไม่ค่อยร้อน แต่ก็ไม่ได้สบายตัวจนไม่มีเหงื่อ ขณะที่เขายืนอยู่ ประตูลิฟต์ค่อย ๆ เปิดออก ภายในโล่งสนิทก่อนทั้งนิสิตและอาจารย์จะเดินเข้าไปอัดกันจนแน่น ขณะที่ประตูเปิดอ้าไว้ ความทรงจำบางอย่างผุดขึ้นมาเมื่อใบหน้าของใครบางคนเข้ามาในความทรงจำ เมื่อครั้งแรกที่ใกล้ชิดกัน พวกเขาไม่มีความรู้สึกดี ๆ หลงเหลืออยู่ แต่ตอนนี้ความร้อนแผ่นกระจายทั่วฝ่ามือ
“เข้ามาอีกได้ครับ”
ปลายนิ้วของเด็กหนุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ เมื่อเสียงรองเท้าเสียดถอยกับพื้นลิฟต์ มันดังคล้ายสัญญาณเตือนว่าคนข้างในเริ่มจะหมดความอดทนกับความแออัดนี้
“เชิญครับ” พฤทธิ์พูดสั้น ๆ ขณะก้าวถอยหลัง
หลงเม้มปาก เขาไม่กล้ารอช้า เมื่อสัมผัสถึงสายตาไม่พอใจหลายคู่ทั้งข้างหน้าและข้างหลัง “ขอบคุณครับ”
อาคารเรียนนี้เป็นอาคารเรียนหลังกลางเก่ากลางใหม่ มีขนาดใหญ่ เป็นอาคารที่มีความหลากหลายของนิสิตหลายคณะ ลิฟต์อีกตัวจอดชั้นคู่ ลิฟต์อีกตัวจอดชั้นคี่ และที่สำคัญมีลิฟต์เพียงสองตัวเท่านั้นที่เปิดใช้งาน ด้านในมีบริเวณพื้นที่ที่เล็ก จุนิสิตและบุคลากรได้เพียงไม่กี่สิบคน และไม่รู้จะใช้เวลาเท่าไหร่จึงระบายคนที่ยืนรอบริเวณโถงบันไดหมด
คนด้านในขยับขยายพื้นที่เพื่อให้คนด้านนอกเข้ามาอีก กระทั่งเสียงสัญญาณเตือนภายในลิฟต์ดังขึ้น ประตูโลหะจึงปิดลง ด้านในกลายเป็นพื้นที่ปิดสนิท มีเพียงเสียงขยับเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นที่หลงได้ยิน
เด็กหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้าประตู เมื่อลิฟต์เคลื่อนที่ เขาค่อย ๆ ขยับตัวประชิดประตู แต่เพราะพื้นที่ที่มีจำกัด หลงจึงขยับได้ไม่มาก กระนั้นก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากแผ่นอกที่อยู่ด้านหลัง แม้ไม่ถึงกับชิดติดตัว แต่ความอบอุ่นจากผิวเนื้อและกลิ่นหอมอ่อน ๆ กลับโอบล้อมจนหลงรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาดื้อ ๆ
อาจจะเพราะตอนเช้ากินอาหารน้อย หรือเพราะที่แห่งนี้มีอากาศไม่เพียงพอ เขาก็ไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่าเพราะเหตุใดจึงเกิดความรู้สึกอึดอัดนี้ขึ้นทั้งที่มันหายไปร่วมเดือนแล้ว
ตัวเลขบอกชั้นแปรเปลี่ยนทีละเล็กทีละน้อย เมื่อประตูเปิดออก แขนของอาจารย์พฤทธิ์ก็ยื่นมากั้นประตูให้นิสิตเดินออก เฉียดฉิวผิวเนื้อหลงเพียงนิด แม้ผ่านด้วยเสื้อเชิ้ตเนื้อดี หลงก็ยังรู้สึกวางตัวไม่ถูก
เมื่อคนในลิฟต์น้อยลง เขาจึงมีพื้นที่ได้หายใจและขยับตัวมากขึ้น หลงเดินเบี่ยงไปอีกฟาก ก่อนมองตัวเลขที่เคลื่อนขยับราวเข็มสั้นของนาฬิกา
กว่าจะถึงชั้นที่เขาเรียน หลงก็รู้สึกราวกับอยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมนานชั่วกัปชั่วกัลป์ ปลายเท้าขยับไปข้างหน้า ผ่านนิสิตบางคนที่ยืนวุ่นวายกับกระเป๋า ไปยังประตูที่เปิดออกโดยมีฝ่ามือของใครบางคนเปิดไว้ให้ ขณะหนึ่งที่เขาจะเดินออกไป ปลายหางตากลับสอดส่องไปทางคน ๆ นั้น อีกฝ่ายสวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนพอดีตัวกับกางเกงสีดำเหมือนอย่างเคย ร่องรอยความสะอาดปรากฎทั่วระเบียดนิ้วของอีกฝ่าย
“จะได้เวลาเรียนแล้วนะครับ”
นานร่วมหลายวินาทีเขาจึงได้สติและจ้ำอ้าวออกไปยังห้องเรียนที่อยู่สุดทาง
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏที่ใบหน้าเพียงชั่วระยะหนึ่งก่อนหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น
วิชาที่หลงลงทะเบียนเรียนเริ่มเข้าสู่ช่วงท้ายกันหมดแล้ว บางวิชาจัดสอบเอง เมื่อสอบเสร็จก็ไม่จำเป็นต้องเข้าเรียนอีก ดังนั้นเวลาอ่านหนังสือของหลงจึงเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว แต่บางวิชาก็ยังสอนอยู่ อย่างเช่นวิชาของอาจารย์พฤทธิ์ที่นิสิตยังเข้าเรียนเต็มที่นั่งเสมอ
“วันนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่แล้วที่ผมจะสอน เพราะฉะนั้นตั้งใจเรียนกันนะครับ”
เด็กหนุ่มไพล่คิดไปถึงตั้งแต่ต้นเทอมจนปลายเทอมก็หานิยามของคำว่าไม่ตั้งใจเรียนในวิชานี้ไม่เจอ นอกจากทั้งนิสิตชายและนิสิตหญิงจะตั้งใจจนข้อความรู้อย่างตั้งอกตั้งใจแล้ว ยังตั้งใจตั้งคำถามไม่จบไม่สิ้นสักที แม้กระทั่งครั้งสุดท้ายที่เข้าเรียนก็ยังสรรหาคำถามมาถามได้
“ผมจะสอนไม่มาก แต่จะให้พวกคุณตั้งคำถามที่เกี่ยวข้องกับบทเรียน” อาจารย์พฤทธิ์เงียบสักพักก่อนกวาดสายตาไปทั่วบริเวณห้องและพูดต่อ “สอบปลายภาคครั้งนี้ไม่ยากนะครับ แต่อย่าตอบยาว ขอให้นิสิตตอบตรงประเด็นตามที่เราเรียนกันมาทั้งเทอม”
เมื่ออาจารย์พฤทธิ์บรรยาย ‘ครั้งสุดท้าย’ บรรยากาศในห้องก็ดูหงอยเหงาขึ้นมาถนัดตา สำหรับหลงแล้วเขาจัดอยู่ในอีกประเภทหนึ่งที่รู้สึกดีเกินกว่าจะนั่งเรียนท่ามกลางสายตาที่ชวนอึดอัดอยู่บ่อยครั้ง
อีกฝ่ายยังคงบรรยายหน้าฟังเหมือนเดิม ไม่เพียงแต่เป็นผู้พูดที่ดี แต่ยังเป็นผู้ฟังที่ดี ไม่ว่าใครจะเสนอความคิดเห็นอย่างไรก็พยักหน้ารับฟังราวกับเป็นเรื่องน่าสนใจ จนกระทั่งโปรแกรมนำเสนอหน้าสุดท้ายสิ้นสุดลง บนหน้าจอขนาดใหญ่เป็นสีดำและปิดไปในที่สุด
เสียงปากกาวางบนพื้นโต๊ะ เสียงขยับตัวดังขึ้น ก่อนจะเงียบลงอีกครั้งเมื่อเจ้าของวิชาถามขึ้น
“มีคำถามอะไรเพิ่มเติมไหมครับ เหลืออีกประมาณครึ่งชั่วโมง”
อาจารย์พฤทธิ์ดูผ่อนคลายไม่เหมือนทุกวัน เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มที่ใส่กับกางเกงสีดำสนิทยังคงดูดีเหมือนเคย แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้วางท่าทางอะไร แต่กลับน่ามองจนหลงละสายตาไม่ได้ ชั่วขณะหนึ่งที่เด็กหนุ่มเผลอสบตา เขาก็สะดุ้งวาบราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อน ๆ ไหลผ่าน
สมุดพกตกกระทบพื้นเสียงดัง ตามด้วยเสียงกล่องดินสอ มันกระจัดกระจายบนพื้น ดินสอ ปากกา ยางลบ แม้กระทั่งปากกาลบคำผิดยังสามารถเรียกสายตาหลายคู่ให้มองมาอย่างตำหนิ
ดวงตาสีเข้มเบิกกว้าง เขาเม้มปาก เสียงของมันดังเมื่อเสียงในห้องบรรยายเงียบ
“ขอโทษครับ” หลงก้มหน้า ก่อนลุกจากที่นั่ง ก้มหยิบอุปกรณ์ทุกอย่างใส่กล่องดินสออย่างรีบร้อนโดยมีคนในห้องช่วยกันเก็บ
เขานึกอยากโทษกล่องดินสอเจ้ากรรมที่ตกไม่ดูเวลา ยิ่งหลงนั่งริมทางเดิน มันยิ่งกลิ้งลงจากบันไดไปสู่พื้นเบื้องล่างที่ใครบางคนกำลังยืนอยู่ด้วยท่าทางสบาย ๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ
ความกดดันก่อนตัวขึ้น เมื่อเจ้าของวิชายังเงียบ ราวกับรอให้เขาจัดการธุระเสร็จ และเริ่มพูดต่อ กระนั้นอุปกรณ์การเรียนเจ้ากรรมก็ยังไม่ครบ ปากการาคาแพงที่คุณกรณ์ให้เป็นของขวัญเมื่อหลายเดือนก่อนกลิ้งยังพื้นด้านล่าง
หลงไม่อาจหาญลุกไปเก็บ เมื่อมันอยู่ไม่ไกลจากอาจารย์พฤทธิ์ ห่างจากรองเท้าสีดำขัดมันไม่ถึงหนึ่งเมตร แม้เขาจะเป็นห่วงปากกาแท่งนั้นแทบขาดใจ หากเป็นสิ่งอื่นที่อยู่ในกระเป๋า เขาคงไม่ลังเลจะทิ้งมันอย่างเด็ดขาด
อาจารย์พฤทธิ์พูดต่อไม่กี่ประโยค ความสนใจของนิสิตในห้องก็พุ่งไปยังคำถามจากคนที่ยกมือ ขณะเดียวกันอีกฝ่ายก็ก้มเก็บปากกาขึ้นมาวางใกล้ ๆ สมุดบันทึกของตัวเองบนโต๊ะไม้
“อาจารย์สอนวิชาอะไรอีกไหมคะ”
“ถือว่าเกี่ยวกับเนื้อหาที่เรียนก็แล้วกัน” เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น “สอนครับ แต่เป็นวิชาภาคแล้ว”
“นิสิตคณะอื่นลงได้ไหมคะ”
พฤทธิ์ยิ้มจาง ๆ อันที่จริงเขาพอจะมีเปิดรายวิชาศึกษาทั่วไปอยู่บ้าง แต่คงไม่รับนิสิตขนาดร้อยคนแบบนี้ “ได้ครับ แต่ผมแนะนำว่าภาควิชาของผมมีวิชาที่น่าเรียนอีกเยอะ”
“ข้อสอบจะออกแนวไหนครับ”
“ตามที่เรียนครับ มีห้าข้อใหญ่ ให้เลือกตอบสามข้อเท่านั้นครับ”
อาจารย์พฤทธิ์ยังตอบคำถามเรื่อย ๆ บางครั้งก็ให้นิสิตที่รู้ตอบแทน จนกระทั่งห้านาทีสุดท้าย สายตาของหลงก็ยังไม่ละไปจากของขวัญจากคุณกรณ์ที่วางอยู่ข้าง ๆ สมุดพกของอีกฝ่าย
“นิสิตคนไหนมีคำถามสามารถส่งอีเมลมาถามผมได้นะครับ ถ้าผมว่างผมจะรีบตอบกลับทันที”
ปากกาด้ามน้อยอยู่บนโต๊ะไม่ไกล แต่เมื่อใครบางคนเอื้อมมือมาหยิบมัน ก็คล้ายกับตัดโอกาสของหลงทันที
ของสำคัญชิ้นนั้นอยู่กับใครหลงรู้ดี ระยะเวลาสามวันมานี้..อย่างไรเขาก็ทำเป็นไม่เคยมีมันไม่ได้อยู่ดี
เด็กหนุ่มกระวนกระวาย นึกอยากขึ้นไปห้องพักอาจารย์เดี๋ยวนั้น แต่เกรงว่าจะเจอกับคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด
“เป็นอะไรหรือหลง ดูไม่สบายใจเลย”
“เราทำปากกาหาย” เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย
“หายที่ไหน ตอนนั้นในห้องหรือ”
“ใช่ ในห้องนั่นแหละ”
“มีคนเก็บไว้หรือเปล่า”
“อาจารย์พฤทธิ์เป็นคนเก็บไว้” หลงเม้มปาก “เราไม่กล้าไปเอา”
“ให้เราไปเอาให้ไหม” ภัทรถามอย่างกระตือรือร้น พอไม่ได้เรียนวิชาของอาจารย์พฤทธิ์ก็อดหาเรื่องเข้าไปหาไม่ได้
“จริงหรือ! ขอบใจนะภัทร”
ภัทรวิ่งขึ้นไปบนห้องพักอาจารย์ร่วมสิบห้านาทีก็เดินหน้าหงอยลงมา “เราขึ้นไปแล้ว ห้องอาจารย์ไม่มีใครอยู่เลย”
“จริงหรือ”
“อาจารย์ห้องข้าง ๆ บอกว่าอาจารย์พฤทธิ์เข้าประชุมเลยไม่อยู่ในห้อง”
“เดี๋ยวเราขึ้นไปดูเองก็ได้” ในเมื่อเข้าประชุม อาจารย์พฤทธิ์คงยังไม่เลิกเร็ว ๆ นี้
“แต่อาจารย์ไม่อยู่นะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอก”
ไม่อยู่นั่นแหละดี หลงจะได้หาปากกาตัวเองง่าย ๆ โดยไม่ต้องเจอหน้าอาจารย์พฤทธิ์ให้ยุ่งยากใจ
เด็กหนุ่มฝากข้าวของไว้กับภัทรด้านล่างก่อนวิ่งขึ้นไปห้องพักอาจารย์อีกครั้ง ด้านหน้าเป็นประตูขนาดใหญ่ เมื่อเปิดเข้าไปเป็นทางเดินที่ทอดยาวไปจนถึงหน้าต่างที่เปิดรับลมอ่อน ๆ ตามทางเป็นห้องพักอาจารย์ที่จัดเป็นสัดส่วนตามภาควิชาและแบ่งห้องพักให้อาจารย์เป็นรายบุคคลเพื่อความเป็นส่วนตัวและสะดวกสบาย
ห้องพักของอาจารย์พฤทธิ์อยู่ไม่ไกลจากประตูใหญ่ เดินไปเพียงไม่กี่สิบเมตรก็ถึง บานประตูปิดสนิท หน้าต่างที่ประตูปิดทับด้วยม่านสีเข้ม เขามองซ้ายมองขวา แล้วเคาะประตูเบา ๆ เมื่อไม่มีเสียงคนตอบจึงบิดลูกบิดที่อยู่ข้างหน้า มันไม่ได้ล็อคไว้อย่างที่ควรจะเป็น อีกทำเครื่องปรับอากาศยังคงทำหน้าที่ของมันอยู่
ความไม่สบายใจผุดขึ้นมาชั่วขณะ แต่ปากกาด้ามนั้นก็นับได้ว่าเป็นของขวัญชิ้นสำคัญที่ได้จากคนอื่น
หลงสอดสายตาไปทั่วบริเวณห้อง มันเต็มไปด้วยกองเอกสารทั้งของอาจารย์พฤทธิ์และของนิสิต บนโต๊ะทำงานมีคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ตั้งไว้ตรงมุม ข้าง ๆ เป็นกล่องใส่เอกสารที่จัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
เขาไม่กล้าขยับตัวไปไหนมากเพราะเกรงว่าอาจารย์คนอื่นจะเข้าใจผิดเรื่องการทุจริตข้อสอบ ดังนั้นหลงจึงเอาแต่ยืนมองโดยขยับเพียงสายตาเท่านั้น เด็กหนุ่มเพ่งมองซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ยังไม่พบปากกาที่อีกฝ่ายเก็บไว้ ขณะที่ปลายนิ้วขยับหมายจะยกกองเอกสารขึ้น เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมใครบางคนที่ยืนปิดกันทั้งออก
“นิสิตมาทำอะไรตรงนี้ครับ” อาจารย์พฤทธิ์พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่ความผิดของหลงก็ชวนให้เด็กหนุ่มกดดันจนแทบหายใจไม่ออก “ว่าอย่างไรครับ มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า”
หลงไม่อยากคิดว่าน้ำเสียงที่พฤทธิ์ใช้เป็นการเย้ยหยัน ทว่าทันที่จะเงยหน้าเตรียมอ้าปากตอบ เขาก็เหลือบเห็นปากการเจ้ากรรมที่เสียงอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อ มันเป็นสีดำเงาแกะสลักชื่อหลงเล็ก ๆ
“ผม..”
พฤทธิ์ยืนนิ่งรอคำตอบจากเด็กตรงหน้าโดยที่ไม่ขยับไปไหน “หรือไม่เข้าใจบทเรียนก็ส่งอีเมลมาถามผมได้ ผมยินดีจะตอบ”
“ปากกา”
“ครับ” พฤทธิ์ถือแก้วกาแฟ กลิ่นของมันหอยฉุย
“อาจารย์เก็บปากกาของผมไปครับ”
“อ้อ..” เขาหลุบมองนาฬิกาที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ มันเป็นสีดำและเงา ไม่มีร่องรอยการใช้งาน บ่งบอกว่าเจ้าของดูแลมันเป็นอย่างดี
“ผมขอปากกาคืนได้ไหมครับ”
“ครับ” มืออีกข้างที่ว่างอยู่หยิบปากกาส่งให้เด็กหนุ่มอย่างใจเย็น ขณะเดียวก็ทอดมองใบหน้าน่าเอ็นดูด้วยความรู้สึกล้ำลึก
“ขอบคุณครับ” หลงยกมือไหว้ ก่อนหยิบปากกาเจ้ากรรมที่อยู่เพียงปลายนิ้ว
คนสูงกว่ายังยืนปิดทางเข้า มีเพียงช่องว่างเล็ก ๆ ที่เด็กหนุ่มไม่มีทางแทรกตัวออกไปได้
เครื่องปรับอากาศเป่าลมเย็นผ่านแผ่นหลัง มันเย็นจับใจ ในขณะที่มือของหลงชื้นไปด้วยเหงื่อ เขาไม่ได้อยากเจอหน้า แค่อยากได้ปากกาคืนเท่านั้นเอง “อาจารย์ครับ”
“ครับ”
“ผมขอทาง..”
อาจารย์พฤทธิ์ยังเอาแต่เงียบ ก่อนเปิดทางให้เด็กหนุ่มเดินออกไปอย่างสะดวก
“เชิญครับ”
ควันของถ้วยกาแฟเริ่มจางลงแล้ว..
ขอโทษนักอ่านทุกคนที่มาช้าค่ะ ค่อย ๆ ปั่นทีละเล็กทีละน้อย วันละบรรทัดสองบรรทัด แต่อาทิตย์นี้ตั้งใจเขียน ตั้งใจปั่น นอกจากจะเป็นการสิ้นสุดการทำงานพิเศษของเทอมนี้แล้ว เดือนนี้ยังไม่ได้เรียนพิเศษใด ๆ ต่อ และไม่รู้ว่าเดือนหน้ายังจะเรียนและทำให้ขี้เกียจเขียนนิยายต่อหรือเปล่า ขอบพระคุณทุก ๆ คอมเมนต์และนักอ่านที่ยังรออ่านอยู่นะคะ เขียนดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แล้วแต่อารมณ์จริง ๆ ค่ะ
เรื่องนี้เขียนมาเข้าเป็นปีที่สาม ภาษาช่วงแรก ๆ ที่ดิฉันเขียนตลกมาก ๆ และคิดว่าต้องนำกลับไปเขียนใหม่เพื่อให้เป็นภาษาในปัจจุบัน (นึกแล้วไม่อยากอ่านงานเขียนเก่า ๆ สงสัยจะตลกน่าดู) ดังนั้นถ้าแต่ละตอนมันเปลี่ยนแปลงไปก็หมายถึงมันเปลี่ยนตามอายุของดิฉันนะคะ
เจอกันตอนที่ ๑๖ (อาจจะ) เร็ว ๆ นี้
Page: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 23-02-2018 21:58:25
นึกว่าเราตาฝาดดดด
ดีใจจจจจจ
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 23-02-2018 22:01:17
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-02-2018 22:39:12
เริ่มหัวข้อโดย: appattap ที่ 23-02-2018 23:03:31
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 23-02-2018 23:11:51
มันดูอึมครึมไปหมด :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 23-02-2018 23:21:46
อยากให้เรื่องนี้ออกมาเป็นเล่มเลย
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 23-02-2018 23:44:06
ยังคงสัมผัสได้ถึงความห่างเหินมากเหลือเกิน :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 24-02-2018 00:03:19
เริ่มหัวข้อโดย: ppreaww ที่ 24-02-2018 00:53:26
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 24-02-2018 02:12:33
เริ่มหัวข้อโดย: paintshinki ที่ 24-02-2018 09:47:12
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 24-02-2018 11:50:11
เริ่มหัวข้อโดย: Saint ที่ 24-02-2018 12:05:13
เริ่มหัวข้อโดย: ▶August5th◀ ที่ 24-02-2018 13:28:12
สนุกมาก ชอบทุกตัวละคร
เข้มข้นดี เชื่อว่าต่อไปคงเข้มข้นกว่านี้แน่ๆ
คนเขียนช่วยยืนยันได้ไหมว่าจะแต่งเรื่องนี้จนจบ
คนอ่านอย่างผมจะได้สบายใจ
ผมชอบดราม่าแบบนี้แหละ เนื้อเรื่อง
การดำเนินเรื่องสนุกเลยทีเดียว มันให้อารมณ์แบบอยากอ่านตอนต่อไปเรื่อยๆ
อยากรู้ว่าจะเกิดไรขึ้นอีก
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 24-02-2018 20:07:34
หลงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เชียร์เสมอนะ
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 24-02-2018 23:14:00
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 25-02-2018 00:12:47
เริ่มหัวข้อโดย: wanirahot ที่ 25-02-2018 02:14:49
เริ่มหัวข้อโดย: Wanwann ที่ 25-02-2018 12:21:09
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 25-02-2018 17:47:57
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 26-02-2018 15:46:01
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 26-02-2018 22:26:35
ลุ้นกับหลงมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 26-02-2018 23:53:49
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 02-03-2018 00:26:30
เอาใจช่วยหลง
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 02-03-2018 10:49:22
น่าติดตาม
แต่ก็รู้สึกว่า
นี่คงเป็นนิยายรายปี
กระมัง
:pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Jdongseng ที่ 22-03-2018 12:51:05
โอ้ยยยย คืออ่านมานานมากแล้วเลิกอ่านไปเพราะคนเขียนทิ้งช่วงยาว
เลยลืมชื่อเรื่องไปเลย เดี๋ยวจะอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกที
มาให้กำลังใจนะคะ จุ๊บ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-03-2018 00:11:58
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 05-04-2018 22:09:54
ซ่อนรัก
บทที่ ๑๖
บทที่ ๑๖
อีกไม่กี่สัปดาห์จะเป็นระยะเวลาของการสอบปลายภาค นิสิตหลาย ๆ คนเริ่มจับจองพื้นที่สำหรับอ่านหนังสือทั้งกลางวันและกลางคืนบริเวณหอสมุดกลางรวมถึงอาคารอเนกประสงค์ที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ในทีแรกภัทรชวนให้หลงมาอ่านหนังสือด้วยกันในตอนกลางคืน แต่คุณกรณ์ไม่อนุญาตด้วยเหตุผลหลาย ๆ อย่าง ดังนั้นเมื่อหกโมงเย็น รถยนต์คันเดิมจึงมาจอดรอรับไม่ใกล้ไม่ไกลจากสายตา
แม้หลงจะอึดอัดนิด ๆ แต่เสี้ยวความอบอุ่นที่เกิดขึ้นภายในใจกลับปลอบประโลมความขุ่นมัวทุกครั้งที่คุณกรณ์ทอดสายตามองมาอย่างเอ็นดู
ขณะเดียวกัน ในระยะเวลาเดือนที่ต้องสอบปลายภาคก็ไม่มีสิ่งใดมารบกวนหลงสักอย่าง แม้แต่คุณพฤทธิ์..เขาก็แทบไม่เจอหน้าอีกฝ่าย นับว่าเป็นโชคดีของหลงที่เด็กหนุ่มยังคงประคับประคองจิตใจของตัวเองได้
แต่ทว่าในบ่ายวันหนึ่ง หากจำไม่ผิด..มันเป็นวันที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝน บรรยากาศชวนหดหู่และไม่ชวนให้นึกอยากทำอะไร ทางเดินที่ทอดยาวในตัวอาคารราวกับส่วนปลายของมันไม่มีที่สิ้นสุด ประตูไม้บานหนึ่งเปิดออกอย่างมีมารยาท พร้อมกับใครบางคนที่เดินออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมมากกว่าปกติ
ใบหน้าของหลงตื่นตระหนกจนอีกฝ่ายมองมาอย่างตำหนิ
พวกเขาหยุดชะงัก หยุดการกระทำทุกอย่างที่เกิดขึ้นขณะนั้น มองหน้ากันราวกับคนแปลกหน้า แต่เมื่อตระหนักได้ว่าพวกเขาคืออาจารย์และลูกศิษย์ที่ไม่ประสาวิชา เด็กหนุ่มก็ยกมือไหว้ทันที แม้ทำท่าจะเดินหนี แต่ปลายเท้าของคนตรงหน้ากลับตัดโอกาสหมดสิ้น
“สวัสดีครับ” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มเบาหวิว
“ครับ” พฤทธิ์ตอบรับเด็กหนุ่ม เขาไม่ได้พูดอะไรเกินความจำเป็นและเอาแต่เดินนำจนลับสายตาคนข้างหลัง
หลงไม่พยายามหาเหตุผลที่อีกฝ่ายปฏิบัติราวกับคนไม่เคยรู้จักกัน เพราะอย่างไรเขาก็หาข้ออ้างในการหมางเมินได้ร้อยแปดพันอย่าง หนำซ้ำการจมปลักอยู่ในห้วงความคิดกลับทำให้จิตใจใฝ่เรียนของเขาตกต่ำลง แต่ทว่าแผ่นหลังกว้างนั้นกลับตรึงเขาจนสุดสายตา
ยามเย็นที่พระอาทิตย์ยอแสงอ่อนล้าสาดส่องผ่านใบไม้บนต้นไม้ใหญ่ภายในบ้าน เมื่อลมพัดครั้งหนึ่งก็ปลิวไหวไม่ต่อต้าน
ภายในห้องรับประทานอาหาร สมาชิกในบ้านทุกคนพร้อมหน้า แม้แต่ลดาที่หายหน้าไปในบางครั้งยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตำแหน่งคุณผู้หญิงของบ้าน ใบหน้าของหล่อนแต่งแต้มด้วยสีสัน แผ่นหลังเหยียดตรง จริตมารยาที่มองอย่างไรก็เกินงามทำให้หลงรู้สึกผิดอย่างไม่น่าให้อภัย กระนั้นบรรยากาศกลับไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด เมื่อหลาย ๆ คนไม่ได้มุ่งความสนใจไปยังความเป็นอยู่ของหล่อนในที่แห่งนี้
“ช่วงนี้หลงผอมเกินไปแล้ว อ่านหนังสือเยอะหรือ” วุฒิเอ่ยถาม พลางหยิบช้อนกลางตักกับข้าวให้เด็กหนุ่มจนพูนด้วยความเอ็นดู
“ครับ”
“ช่วงสอบทีไรก็เห็นกรณ์อ้วนขึ้นทุกที ไม่มีปีไหนที่ผอมลงเลย”
“คุณพ่อ ไม่พูดเรื่องแบบนั้นสิครับ!” กรณ์แย้งขึ้นทันควัน
“เรียนหนักอย่างไรก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะหลง” ใบหน้าของเด็กหนุ่มซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายผ่ายผอมลงกว่าเดิม แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ก็ทำให้เด็กหนุ่มเปลี่ยนไปมากพอสมควร “ไว้ปิดเทอม พ่อจะพาไปบ้านพักที่เขาใหญ่”
“แต่ครั้งก่อนเราไปแล้วนะครับ”
“แบบนั้นไปหัวหินดีกว่า อาหารทะเลอร่อยเชียว”
หลงรับประทานอาหารเย็นเงียบ ๆ และไม่ได้พูดสักประโยค
ระยะเวลาสามสัปดาห์ผ่านไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งความสบสนวุ่นวายไว้เบื้องหลังเมื่อย่างเข้าเดือนธันวาคมบรรยากาศในมหาวิทยาลัยตลบอบอวลด้วยความเย็นชืด ไร้ชีวิตชีวา ใบหน้าอ่อนเยาว์เคล้าด้วยความกังวลและอึดอัดใจ ร่องรอยความสดใสมลายหายไปไม่ต่างอะไรจากฝุ่นหมอก หน้าผากปรากฏรอยย่นเล็ก ๆ บนใบหน้าบางคน และใต้ตาสีช้ำก็ยืนยันถึงความทรหดได้เป็นอย่างดี
บางคนอยู่อ่านหนังสือที่มหาวิทยาลัยจนรุ่งเช้าและไปเข้าสอบ บางคนมาแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวสอบในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
เช้าวันนี้แม้อากาศค่อนข้างสดใส แต่ภายในจิตใจของเด็กหนุ่มกลับถูกกดทับอย่างรุนแรง ใบหน้าของเขาซีดเซียวและริมฝีปากแห้งแตก แม้ได้รับการอวยพรจากผู้ใหญ่ภายในบ้าน ความกังวลเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้หายไปแต่อย่างไร กลับเพิ่มพูนทับถมอยู่ในจิตใจจนยากจะผลักออก
กรณ์สังเกตเห็นเด็กหนุ่มตั้งแต่เช้า หลงรับประทานอาหารน้อยลง ภายในจานข้าวเหลืออาหารจำนวนมาก ยิ่งในวันสอบ เจ้าตัวก็แทบไม่แตะต้องอะไรที่อยู่ตรงหน้า
“เครียดหรือหลง ไม่มีอะไรเกินความสามารถหรอก”
“เปล่าครับ”
“หน้าซีดขนาดนี้ยังจะบอกว่าเปล่าอีก” ฝ่ามืออบอุ่นของกรณ์ลูบหน้าเด็กหนุ่ม เขามองเข้าไปในดวงตาที่แสนซื่อบริสุทธิ์แล้วนึกสงสาร ภายในจิตใจของเด็กหนุ่มมีอะไรกำลังเติบโตและทำลายความเยาว์วัยนี้อยู่หรือเปล่า
“เมื่อเช้าไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหม เดี๋ยวถึงอาคารสอบแล้วไปกินข้าวเช้าให้เรียบร้อย”
“ครับ”
“เลิกสอบตอนเที่ยงใช่ไหม กลับบ้านไปพักผ่อน ไม่ต้องอยู่อ่านหนังสือที่นี่”
“แต่ภัทร..”
“ภัทรเองก็คงไม่ไหวเหมือนกัน เชื่อพี่สักครั้งนะเด็กดี”
“ครับ”
หลงไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจออาจารย์พฤทธิ์ในวันที่เขาสอบวิชาแรก อีกฝ่ายสวมเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าและกางเกงขายาวสีดำสนิทยืนอยู่หน้าประตูห้องที่เปิดเพียงประตูเดียว การพูดคุยระหว่างอาจารย์ด้วยกันเป็นไปอย่างกระชับและรวดเร็ว ก่อนอีกฝ่ายจะเดินเข้าไปภายในห้องบรรยายที่จุขนาดหนึ่งร้อยคน
เขาไม่มีอารมณ์จะสนใจสภาพแวดล้อมเท่าใดนัก เมื่อเข้ามาภายในห้องจึงรีบหาที่นั่งสอบและรอเวลาอีกไม่ถึงสิบห้านาที
เมื่ออาจารย์ในห้องให้สัญญาณการเริ่มทำข้อสอบ เสียงพลิกกระดาษก็ดังขึ้น กระดาษแผ่นแรกเป็นใบปะหน้ากล่าวถึงข้อตกลงในการสอบและการให้คำมั่นสัญญาว่าการสอบครั้งนี้จะไม่มีการทุจริตเกิดขึ้น เมื่อเด็กหนุ่มจรดปลายปากกาเรียบร้อยแล้ว กระดาษแผ่นที่สองจึงเป็นคำสั่งและการอธิบายวิธีการทำข้อสอบ และแผ่นที่สามจึงเป็นข้อสอบจริง
หลงอ่านคำชี้แจงเรียบร้อยแล้ว เมื่อค่อย ๆ เปิดกระดาษแผ่นที่สาม เสียงพลิกของมันไม่ต่างอะไรจากหวีดร้องที่ก้องในหู เขาหูอื้อตาลายสักพักก่อนตั้งสติในการอ่านข้อสอบข้อนั้น แม้รู้ดีว่าอ่านมาแล้ว แต่ภายในหัวกลับว่างเปล่าราวกับค่ำคืนใต้แสงโคมไฟเป็นเพียงความฝัน
เขาพลิกกระดาษหน้าต่อไป เมื่อเขียนชื่อและรหัสนิสิตเรียบร้อยแล้วจึงอ่านข้อสอบครบทุกหน้า ความว่างเปล่าเกิดขึ้นภายในจิตใจ ปลายปากกาแห้งซึมทีละน้อย เมื่อเริ่มต้นเขียนมันจึงติดขัดอยู่สักพัก
ความเสียดเสียวบริเวณช่องท้องทำให้เด็กหนุ่มชะงักจนเกือบทำปากกาหลุดมือไปหลายครั้ง แม้เวลาสอบจะมีเพียงสามชั่วโมงเท่านั้น แต่กลับให้ความรู้สึกราวกับชั่วกัลป์
ใบหน้าน่าเอ็นดูผุดซึมไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ แม้อากาศภายในห้องจะเย็นราวกับห้องแช่แข็งก็ตาม เมื่อสัญญาณการหมดเวลาสอบดังขึ้น ปากกาทุกด้ามวางอยู่บนโต๊ะ รอคอยการหยิบชุดกระดาษขึ้นมาเก็บจนครบ
ลมหายใจของเด็กหนุ่มสะท้าน เขาหายใจเข้าออกอย่างค่อยเป็นค่อยไป อาการปวดท้องเริ่มหวนกลับมาอีกครั้ง มันขยายความทรมานจากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่งกระทั่งหลงทนไม่ไหว เขายืนขึ้น โงนเงนอยู่ตรงบันไดทางลง รอบตัวเขาเหมือนทุกอย่างกำลังหมุนไปหมุนมา
ปลายนิ้วและฝ่ามือเย็นจัดยันกำแพงด้านข้างไว้ไม่ให้ล้มลงไปบนพื้น เขายืนหลับตา รอคอยเสียงรองเท้าที่เบาลงทุกขณะ
“นิสิตไหวไหมครับ” เสียงทุ้มดังขึ้น ฝ่ามือของอาจารย์คนหนึ่งจับต้นแขนเด็กหนุ่มไว้อย่างมั่นคง “เดี๋ยวครูให้นิสิตคนอื่นพาคุณไปพัก ท่าทางคุณจะไม่ไหวแล้ว”
“ผมเวียนหน้านิดหน่อยครับอาจารย์”
“ปากคุณซีด เอาลูกอมไปกินหน่อยไหม”
เด็กหนุ่มยกมือไหว้และรับมาลูกอมรสช็อกโกแลตมาถือไว้ในมือ
ชั่วขณะหนึ่งที่เผลอมองหาใครบางคน อีกฝ่ายตีหน้าขรึมจนกลายเป็นดุ ในขณะที่หลงหาต้นตอความไม่พึงใจไม่เจอ
หลงสอบเสร็จแล้ว แต่ต้องรอให้กรณ์จัดการตรวจข้อสอบและประเมินผลให้เสร็จภายในหนึ่งอาทิตย์จึงจะสามารถเดินทางไปหัวหินได้
เสียงโทรทัศน์ดังขึ้นภายในห้องรับแขกและตรงหน้ากำลังฉายความบันเทิงอย่างยิ่งยวดใจ แม้กระทั่งข่าวการเมืองยังทำเด็กหนุ่มไม่ยอมละสายตาไปไหน ทั้งคุณวุฒิเองก็ดูชอบใจการในพักผ่อนในครั้งนี้ ยกเว้นคุณกรณ์ที่นั่งตรวจข้อสอบด้วยสีหน้าเรียบตึง
“กรณ์ใกล้เสร็จหรือยัง”
“ยังครับ” เขาตอบสั้น ๆ ความขุ่นมัวคล้ายตะกอนในจิตใจ ยิ่งเห็นนิสิตที่พร่ำสอนเขียนนอกเรื่องลงมาเขาก็ยิ่งหงุดหงิดจนอยากเผากระดาษทิ้ง
“แบบนั้นหลงก็ได้ไปหัวหินช้าน่ะสิ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้” หลงพูด เพราะไม่อยากให้คุณกรณ์หักโหมจนเกินไป
“ชวนคุณพฤทธิ์ไปหรือยังน่ะกรณ์ อาจารย์ฉลองขวัญด้วยนะ”
“ป่านนี้คุณพฤทธิ์ก็ประสบชะตากรรมเดียวกันกับผมนั่นแหละครับ เผลอ ๆ จะน่าโมโหยิ่งกว่า” กรณ์เหลือบมองเด็กหนุ่มก่อนหันกลับมาสนใจกระดาษตรงหน้าต่อ
“พ่อไม่เคยเห็นคุณพฤทธิ์โมโหสักครั้ง มีแต่กรณ์นั่นแหละที่โมโหทุกที”
สถานีโทรทัศน์ฉายละครเรื่องหนึ่ง บทสนทนาจึงหยุดไปชั่วขณะ ปลายปากกาสีแดงนิ่งค้าง และสายตายังจดจ้องไปยังหน้าจอสี่เหลี่ยมอย่างตั้งอกตั้งใจ
คืนนั้นกรณ์ตรวจข้อสอบจนถึงเช้าก่อนออกจากบ้านด้วยการดื่มกาแฟเพียงแก้วเดียว
ร่องรอยความอ่อนล้าฉายชัด บรรยากาศเจือด้วยกลิ่นกาแฟเข้มข้น และเสียงพูดคุยกระซิบกระซาบดังขึ้นเป็นระยะเคล้ากับเสียงตำหนิ
“นิสิตเขียนอะไรมาไม่รู้ ทำเหมือนไม่เคยเรียนมาก่อน”
“หนูจำได้ว่าตอนเรียนหนูก็เขียนอะไรมาไม่รู้เหมือนกันค่ะ อาจารย์คงจะเคยบ่นแบบนี้”
กรณ์กลั้นขำ เขาเดินผ่านทางเดินที่ทอดยาวไปยังห้องที่อยู่ไม่ไกล
เมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเป็นระยะ แต่บรรยากาศห้องพักอาจารย์ของคุณพฤทธิ์กลับแตกต่างอออกไป มันเงียบสงบ ไม่มีเสียงรบกวน มีเพียงเสียงแป้นพิมพ์ที่ดังขึ้นอย่างเครียดขึงและสายตาใต้กรอบแว่นที่ไม่สบอารมณ์
กรณ์ลอบมองอยู่ข้างนอกห้อง แม้จะเติบโตมาด้วยกันในระยะหนึ่ง แต่ญาติผู้พี่คนนี้กลับมีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าต้องเกรงใจ แม้อีกฝ่ายจะทำผิดแค่ไหน..กรณ์ก็ต้องกลั่นกรองคำพูดเป็นอย่างดี
“มาหาอาจารย์พฤทธิ์หรือครับ” เสียงจากใครคนหนึ่งดังขึ้น เขาหันกลับไปหา ยกมือไหว้และยิ้มให้ แต่ในใจกลับนึกอยากต่อว่าคน ๆ นี้เหลือเกิน
“ครับ”
“อาจารย์กำลังตรวจข้อสอบพอดีเลยครับ น่าจะเข้าไปได้”
เพราะอีกฝ่ายกำลังตรวจข้อสอบ เขาถึงไม่กล้ายกมือเคาะประตูห้องอย่างที่ควรจะเป็น “ขอบคุณครับ อีกสักครู่..”
เสียงประตูเปิดออก พร้อมเจ้าของห้องที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง พร้อมแววตาตำหนิอยู่ลึก ๆ
“เชิญครับ”
ความกดดันแผ่ขยาย ยามเมื่อหันมองใบหน้าเรียบตึงที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ กรณ์ก็ยิ่งรู้สึกผิดอย่างยิ่งยวด
“อาจารย์พฤทธิ์ ขอบคุณครับ” กรณ์หันไปหาใครบางคนที่เอ่ยทักเขา แต่เจ้าตัวกลับเดินหายไปเสียแล้ว
พวกเขาเดินเข้ามาภายในห้อง เครื่องปรับอากาศอยู่ที่ยี่สิบห้าองศาพอดี แต่กรณ์กลับรู้สึกว่าอุณหภูมิภายในห้องต่ำกว่านั้น
พฤทธิ์ไม่ได้พูดอะไรเมื่อนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน
“พี่พฤทธิ์ บ้านผมจะไปพักผ่อนที่หัวหิน คุณพ่ออยากให้ไปด้วยกันครับ” อีกฝ่ายนั่งฟังเงียบ ๆ “พี่ขวัญไปด้วยก็ได้ ถ้าพี่พฤทธิ์อยากให้ไป”
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะแวะไปหา”
กรณ์คิดว่าการโทรศัพท์มาหาน่าจะเป็นทางออกที่ดีกว่านี้ แต่ในเมื่อมีเอกสารที่เขาต้องนำมาให้ใครสักคน ก็เป็นการดีจะขึ้นมาพูดคุยกับอีกฝ่าย
พฤทธิ์มาหาอย่างที่บอกไว้จริง ๆ แต่ก็ค่อนข้างดึกแล้ว ดังนั้นการพูดคุยจึงเป็นไปอย่างกระชับและรวดเร็วเท่าที่จะทำได้ เมื่อวุฒิลอบสังเกตใบหน้าของหลานชายตนเอง ความเฉยเมย ความตึงเครียด และความกดดันฉายชัดบนใบหน้า รวมถึงความรู้สึกหลากหลายที่ตีรวนทำให้เด็กหนุ่มในวันวานดูสุขุมขึ้นตามกาลเวลา
“เห็นว่าคุณอาจะไปหัวหินหรือครับ”
“ใช่คุณพฤทธิ์ ไปพักผ่อนด้วยกันนะ อาคุณพฤทธิ์เครียดแล้วนึกถึงเมื่อสิบปีก่อน”
ชายหนุ่มนั่งเงียบ รอคอยให้อีกฝ่ายเล่าประสบการณ์ในอดีตที่เขาแทบจะลืมไปหมดเมื่อเริ่มทำงาน
“ตอนนั้นคุณพฤทธิ์ก็เป็นแบบนี้ จนคุณแม่ต้องพาไปหาหมอเพราะเกรงว่าคุณพฤทธิ์จะเครียดเกินไป”
“ปลายเทอมก็แบบนี้ครับ อีกไม่นานก็คงเสร็จ”
“อาเห็นของกรณ์แล้วไม่เสร็จสักที นั่งตรวจไปด้วยดูทีวีกับหลงไปด้วยไม่รู้จะได้ไปหัวหินเมื่อไหร่”
พฤทธิ์เงียบขณะลอบมองไปยังห้องรับแขกที่มีเสียงพูดคุยและเสียงโทรทัศน์เป็นระยะ
ป้ากิ่งนำน้ำมาเสิร์ฟให้ ‘เทพบุตร’ ของหล่อนด้วยสีหน้าแช่มชื่น น้ำเย็นจัดเกาะแก้วเป็นหยดน้ำ ไหลสู่เบื้องล่างกระทบแผ่นรองแก้ว
“ขอบคุณครับ” เขายกมือไหว้ แล้วหันไปถามเจ้าของบ้านต่อ “ไปเมื่อไหร่หรือครับ”
“พฤหัสบดีนี้เป็นอย่างไร ชวนคู่หมั้นคุณพฤทธิ์ไปด้วยก็ได้นะ”
“ขอบคุณครับ ผมจะชวนฉลองขวัญดู”
ค่ำวันนั้น เบอร์โทรศัพท์เบอร์หนึ่งเปิดข้างไว้ พร้อมความรู้สึกไม่พึงใจที่ก่อตัวขึ้นช้า ๆ กระนั้นเขาก็รู้ดีว่าอะไรควรทำและอะไรไม่ควรทำ
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 05-04-2018 22:10:58
ภายในบ้าน ชั้นบนประกอบด้วยห้องนอนสามห้อง ห้องน้ำภายในตัวทุกห้อง ส่วนชั้นล่างเป็นห้องรับแขก ห้องรับประทานอาหาร และห้องครัว ตกแต่งอย่างเรียบง่ายและผ่อนคลาย
พวกเขามาถึงถนนเข้าบ้านพักในช่วงบ่าย ความอ่อนล้าที่สะสมมาตลอดหลายสัปดาห์ทำให้ภายในห้องโดยสารมีเพียงเสียงพูดคุยระหว่างวุฒิกับพฤทธิ์ และแทรกด้วยลดาเป็นครั้งคราว
“คุณพฤทธิ์กับอาจารย์ฉลองขวัญเป็นอย่างไรกันบ้างล่ะ”
“คุณพฤทธิ์มีแฟนแล้วหรือคะ!” ลดาพูดแทรกขึ้นมา กระนั้นการมีอยู่ของหล่อนก็ไม่ทำให้ใครหลาย ๆ คนให้ความสนใจ
หลงหลับตาลง ขณะได้ยินเสียงโดยรอบเด่นชัด
พฤทธิ์ยิ้มบาง ๆ แต่ดวงตาของเขากลับเรียบเฉย “ยังเหมือนเดิมอยู่ครับ”
“อาจะรอวันแต่งงานของคุณพฤทธิ์นะ สงสัยคุณเพ็ญแขคงอยากจะอุ้มหลานน่าดู”
เมื่อรถยนต์จอดหน้าประตูบ้านหลังงาม คุณวุฒิก็รีบจัดสรรห้องพักอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นใบหน้าอ่อนแรงของผู้ร่วมเดินทาง
วุฒินอนร่วมห้องกับลดา กรณ์กับพฤทธิ์ และหลงนอนห้องนอนเล็กที่อยู่ติดระเบียง ในทีแรกคุณกรณ์จะประท้วง แต่วุฒิก็ให้เหตุผลว่าอยากให้หลงนอนห้องที่ใกล้ระเบียงมากกว่า
“กรณ์เอาของขึ้นไปเก็บได้แล้ว ให้น้องมีที่ส่วนตัวบ้าง” วุฒิไม่ได้ตำหนิลูกชายจริงจัง
“ครับ”
กรณ์ยังคงมองเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง ยิ่งกับคุณพฤทธิ์แล้ว..แม้อีกฝ่ายไม่ได้แสดงอาการผิดปกติอะไรออกมา แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยเก็บซ่อนอะไรไว้อยู่
เมื่อพระอาทิตย์อ่อนแสงลง ภายในห้องครัวก็เริ่มส่งเสียง แม่บ้านเริ่มประกอบอาหารอย่างง่าย เสียงสับเนื้อสัตว์ เสียงผัดอาหาร และควันที่พวยพุ่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม
ในห้องรับแขก หลงนั่งดูโทรทัศน์กับคุณวุฒิและลดา หล่อนไม่ปรายตามองเขา มองผ่านเขาราวกับอากาศ บรรยายขมุกขมัวระหว่างหลงกับแม่ยังดำเนินต่อไป กระนั้นเด็กหนุ่มก็พยายามไม่ใส่ใจ แต่เศษเสี้ยวความสัมพันธ์ที่เขามีแต่หล่อนกลับกระทบกระทั่งความรู้สึกที่แอบซ่อนไว้
“คุณวุฒิไปเดินเล่นกันไหมคะ” ลดาถามวุฒิ
“อยากไปหรือ”
“อยากไปกับคุณวุฒิค่ะ ถ้าไม่มีคุณ ลดาก็ไม่อยากเดินออกไป” หล่อนออดอ้อนสามีตัวเอง
“หลงไปกับพ่อนะ” วุฒิหันมองเด็กหนุ่ม ใบหน้าน่าเอ็นดูเรียบเฉย แต่ดวงตากลับทอประกายความตื่นเต้นแบบเด็ก ๆ “ไปเดินเล่นกับพ่อด้านนอก”
หลงเหลือบตามองแม่ หล่อนนั่งใกล้คุณวุฒิและกำลังถลึงตามองเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย กระแสความไม่พอใจฉายชัดในดวงตาของมารดา กระทบจิตใจอย่างรวดร้าวเกินกว่าจะตอบโต้อะไรได้นอกจากส่ายหน้าช้า ๆ “คุณวุฒิไปเถอะครับ ผมขออยู่ในบ้าน บ้านหลังนี้สวยดี”
“ถ้าอยากได้..เอาสักหลังไหม”
“คุณวุฒิ!” ลดาร้องขึ้นมาทันควัน เพราะอะไรเด็กคนนี้ถึงได้รับอะไรมากมายโดยที่ไม่พยายามทำอะไรสักอย่าง
มื้อเย็นช้าไปเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะเจ้าของบ้านมาช้ากว่ากำหนดเวลา ดังนั้นผู้เฝ้ารอจึงได้แต่นั่งเงียบ ๆ ภายในห้องรับประทานอาหาร รอกับข้าวมาวางบนโต๊ะไว้อย่างอ้อยอิ่งนานร่วมสิบนาที กลิ่นของมันเรียกน้ำย่อย กระนั้นก็ไม่มีใครทำอะไรกับของตรงหน้าได้
เย็นวันนั้น มื้ออาหารผ่านไปอย่างเรียบง่ายและรวดเร็ว ไม่มีเสียงพูดคุย มีเพียงเสียงช้อนกระทบจานเป็นครั้งคราว เสียงวางแก้วน้ำ เสียงกระซิบกระซาบจากคนในครัวเป็นระยะด้วยความอยากรู้อยากเห็นเรื่องราวของคนแปลกหน้า
“ไม่เห็นเคยหน้าเลย ลูกคนใหม่หรือ”
“ไม่น่าโตขนาดนี้ ลูกติดของผู้หญิงปากแดงคนนั้นหรือเปล่า”
ลดาถลึงตามองพนักงานรับใช้ในครัว สองคนนี้ทำงานอยู่แถวนี้ เมื่อบ้านหลังนี้ใช้งาน พวกหล่อนจะเข้ามาจัดการทำความสะอาดและประกอบอาหาร รวมถึงงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ไม่ใช่พนักงานประจำที่นี่
“ขอโทษค่ะ” พวกหล่อนค่อย ๆ หายกลับเข้าไปในห้องครัว
ความอ่อนล้าก็ไม่ทำให้หลงให้ความสนใจแก่คนที่ลอบมองด้วยความสงสัยระคนไม่เชื่อสายตา
“อาบน้ำเสร็จเข้านอนเลยนะหลง พ่อว่าหลงง่วงจะแย่แล้ว”
ใบหน้าของเด็กหนุ่มอ่อนล้าและซีดเซียว แต่ยังคงน่าเอ็นดูในสายตาเขาเสมอ
“ครับ”
ห้องนอนของหลงเป็นห้องนอนขนาดเล็กสำหรับพักอาศัยคนเดียว เตียงนอนเดี่ยวอยู่ชิดผนังห้อง ตู้เสื้อผ้าที่อยู่อีกฟากของห้อง มีโต๊ะเขียนหนังสือเล็ก ๆ ติดหน้าต่าง
เขาสำรวจรอบห้องสักพัก มันเป็นห้องนอนที่ให้บรรยากาศผ่อนคลาย ไม่มีของตกแต่งเกินความจำเป็น และประดับด้วยโคมไฟติดผนังสีนวลไม่กี่ดวง
ความอ่อนล้าทำให้หลงหมดอารมณ์สำรวจห้องนอนขนาดกะทัดรัด เขาเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูเนื้อดีเข้มและชุดนอนที่ได้รับเป็นของขวัญจากคุณกรณ์เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน
หลงใช้เวลาอาบน้ำร่วมสิบนาทีก่อนเดินออกมาข้างนอก น้ำเย็นช่วยสลัดความอ่อนล้าออกไปจนหมด ทดแทนด้วยความสดชื่นและผ่อนคลาย เด็กหนุ่มเดินตรงไปยังเตียงนอนเดี่ยวเนื้อดีที่อยู่ติดผนัง เขาสอดตัวเข้าหาความอบอุ่นในยามค่ำคืน นอนมองเพดานด้วยหวังว่าความง่วงจะกลับคืนมา ทว่าผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว หลงก็ยังไม่หลับ
เด็กหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่ง และแหวกม่านบาง ๆ ที่กั้นโลกภายนอก
พระจันทร์ดวงโตสอดส่องแสงสีนวลเข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็ก แสงของมันราวกับต้องการปลอบประโลมจิตใจอันบอบช้ำของเด็กหนุ่ม ลมเย็น ๆ คลอเคลียผิวเนื้ออย่างอ่อนโยนจนอดไม่ได้จะเปิดประตูออกมา ก้าวผ่านกรอบสี่เหลี่ยมไปยังระเบียงที่ยื่นออกไป
ยามค่ำคืน ท้องฟ้าสุกใสน่าเอ็นดูจนหลงอดยิ้มไม่ได้
ตอนนี้ความอ่อนล้าและเหนื่อยอ่อนได้ปลิวไปตามกระแสลมหมดแล้ว
เมื่อตอนเด็ก ๆ เขาเคยร้องขอให้พ่อกับแม่พาไปยังทะเลแบบเด็กคนอื่น ๆ ในช่วงปิดเทอมบ้าง แต่คำข้อร้องของเขาไม่ต่างอะไรจากสายลมที่มีตัวตน แต่ไร้น้ำหนัก
เด็กหนุ่มเคลื่อนตัวไปชิดขอบระเบียง เท้าข้อศอกไว้ และทอดมองคลื่นทะเลที่สาดซัดชายหาดจนเกิดเป็นฟองสีขาว ก่อนล่าถอยกลับไปใหม่ วนเวียนซ้ำ ๆ ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ต่างจังหวัดในตอนกลางคืนเงียบสงบ เขาได้ยินแม้กระทั่งเสียงลม เสียงใบไม้ไหว และเสียงแมลงที่แข่งกันร้องระงมภายในสวนน้ำพุเล็ก ๆ ข้างล่าง
“ยังไม่นอนอีกหรือ”
เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังขึ้น กระนั้นก็ยังทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งได้อยู่เสมอ “กำลังจะเข้านอนแล้วครับ”
“อากาศข้างนอกเย็น คุณน่าจะใส่เสื้อหนา ๆ ออกมา”
เด็กหนุ่มเม้มปาก พลางลอบมองอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง ตั้งแต่เดินทางออกจากรุงเทพฯ เขาก็แทบไม่สบตาคุณพฤทธิ์ และไม่มีการพูดคุยกันสักประโยค ไม่มีช่วงใดที่อยู่ด้วยกันสองคน แต่กระนั้นหลงก็รู้ดีว่าไม่อาจเก็บซ่อนอีกฝายพ้น
คุณพฤทธิ์สวมเสื้อยืดสีดำพอดีตัวกับกางเกงผ้าขายาวเท่านั้น ในมือถือเสื้อคลุมเนื้อดีไว้ไม่ยอมใส่
“ผมจะนอนแล้วครับ เชิญอา..เชิญคุณพฤทธิ์ตามสบาย” บทเรียนสอนให้เด็กหนุ่มไม่พูดจาให้อีกฝ่ายได้ไล่ต้อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ในฐานะญาติห่าง ๆ
พฤทธิ์หน้าขรึม เขาหลุบมองเด็กหนุ่มที่เดินผ่านตัวเองไปราวกับปัดความรับผิดชอบ
“ดูเหมือนคุณจะมีปัญหากับการเผชิญหน้ากับผมนะครับ”
ใบหน้าน่าเอ็นดูฉายแววฉงน สบสน และต้องการคำตอบ “เปล่าครับ แต่..”
“ถ้าแบบนั้นก็ช่วยรับผิดชอบคำพูดของตัวคุณเองหน่อยแล้วกัน”
“อะไรนะครับ” ความรับผิดชอบของเขาไม่มีเกินเลยไปถึงคุณพฤทธิ์สักอย่าง
คนตรงหน้าไม่ตอบเขา แต่จดจ้องด้วยสายตาแน่วแน่และไม่น่าวางใจ
เด็กหนุ่มสะดุ้ง เมื่อระยะระหว่างคุณพฤทธิ์กับเขาลดน้อยถอยลง ปลายเท้าของพฤทธิ์ย่ำเข้ามาไม่หยุด เบียดบังเบื้องหน้าจนเหลือเพียงแผ่นอกที่อยู่ใต้ร่มผ้า ด้านหลังไม่ไกลกลายเป็นกรงสำหรับกักกั้นอิสรภาพอันน้อยนิด
“คุณกำลังหลบหน้าผม”
แพขนตาหลุบต่ำ ปกปิดแววตาที่ฉายแววดื้อรั้นระคนอาวรณ์
ลมทะเลพัดแรงขึ้น เด็กหนุ่มห่อไหล่ หมายจะก้าวหนี แต่เมื่อความอบอุ่นประทับผิวกายอย่างซื่อตรง เขาก็ชะงักนิ่ง
เสื้อนอกตัวใหญ่ปิดทับไหล่และผิวเนื้อเปลือยเปล่าจนมิดชิด
“อากาศเย็นครับ” หลงรู้สึกโง่งมที่พูดจาแบบนั้นออกมา แต่สติของเขาก็กระเจิงเกินกว่าจะสรรหาคำพูดใดมาตอบโต้
“ใช่ครับ อากาศเย็น”
พฤทธิ์ขยับตัวเข้าใกล้หลง เท้าแขนกับขอบระเบียงสีขาวอย่างจงใจแนบชิด เด็กหนุ่มหมายจะขยับตัวหนี แต่อ้อมแขนทรงพลังกลับตราตรึงเขาไว้กับที่ แม้ผิวเนื้อไม่ได้สัมผัสกัน แต่หลงกับรู้สึกราวกับมีเชือกเส้นใหญ่มัดตรึงตัวเขาไว้แน่นหนา
“คุณพฤทธิ์” หลงร้องขอเสียงแหบแห้ง กลิ่นอ่อน ๆ ของคนตรงหน้าชวนให้เขายึดตรึงกับที่ ชวนให้เคลิ้มฝน แต่เร้าใจ เขาไม่กล้าขยับไปไหน แม้เพียงเงยสบตาก็คล้ายถูกทิ่มแทงด้วยของมีคม ดังนั้นสายตาเจ้ากรรมจึงหยุดบริเวณแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ
“ครับ”
“ทำแบบนี้ไม่ได้” เมื่อทำไม่ได้ ทำไมเขาจึงไม่ขยับหนีและเอาแต่ยืนนิ่งใต้ลมหายใจอุ่นร้อนของคนตรงหน้า
เส้นเลือดบริเวณแขนของคุณพฤทธิ์ทำให้เด็กหนุ่มหวั่นเกรง มันปูดขึ้นเล็ก ๆ แต่ไม่น่าเกลียด
“ครับ”
พฤทธิ์ขยับตัวเข้าใกล้เด็กหนุ่ม โน้มใบหน้าจ้องมองใบหน้าน่าเอ็นดูที่ก้มต่ำ ปกปิด ซ่อนเร้น หลีกหลบความรู้สึกบางประการที่ไม่สมควรในซอกใจ แม้พยายามต่อต้าน แต่กลับไม่หนีหาย ยินยอมมอบอิสรภาพเพียงน้อยนิดให้แก่เขาเพียงกั้นด้วยลมหายใจ
จมูกเขาปัดผ่านแก้มสะอาด กลิ่นอ่อน ๆ ของความเยาว์วัยกำจายแผ่กว้าง ดึงดูดให้เขาก้มต่ำ กระซิบกระซาบคำพูดให้เด็กหนุ่มสั่นไหว
“คุณจำไม่ได้หรือว่าเคยพูดอะไรกับผม”
เด็กหนุ่มตัวสั่น พลางส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย คุณพฤทธิ์ขยับมาใกล้ คล้ายไม่เคยมีเรื่องบาดหมางใด ๆ มาก่อน “คุณพฤทธิ์ครับ”
“อืม”
“ผมจำไม่ได้ว่าทำอะไรให้คุณพฤทธิ์ไม่พอใจ..อื้อ!”
ริมฝีปากอุ่นจู่โจมไม่ทันตั้งตัว บดเบียดเด็กหนุ่มให้ขาดอากาศหายใจราวกับต้องการลงทัณฑ์ทั้งที่เขายังไม่รู้ความผิด
ฝามืออุ่นโอบรั้งเอวน้อย อ้อยอิ่งบริเวณแผ่นหลัง นวดคลึงให้ผ่อนคลาย พลางขยับปลายลิ้นเข้าใกล้ บดเบียดดุดันและรัดดึงอย่างเอาแต่ใจ
ประสบการณ์แปลกใหม่ทำให้เด็กหนุ่มแตกกระเจิง ความรู้สึกผิด ความละอายมลายหายไปกับสายลมยามค่ำคืน ทดแทนด้วยความรู้สึกซ่านใจระคนวาบหวาม
ใครบางคนตักตวงความสดใหม่อย่างค่อยเป็นค่อยไปและไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเผลอไผล แต่เกิดขึ้นเพราะความจงใจ
พฤทธิ์ถอดถอยและหลุบมองริมฝีปากแดงก่ำ แม้อยากรุกรานยิ่งกว่านี้ แต่รู้ดีว่ายังไม่ถึงเวลา
“หลง”
ดวงตาสีเข้มของเด็กหนุ่มชุ่มฉ่ำด้วยหยาดอารมณ์และทอดมองคนตรงหน้าอย่างล้ำลึก
“อย่าเพิ่งมีใครได้ไหม”
คำพูดของคุณพฤทธิ์ไม่ต่างอะไรจากกับดัก แม้จะรู้ว่าภายภาคหน้าอาจทรมานจวนสิ้นใจ แต่เขากลับพยักหน้าราวกับคนไร้สติ
สวัสดีค่ะ ขอโทษที่มาต่อช้า ตอนนี้ว่างจากการเรียนแล้วค่ะ แต่กำลังจะเริ่มเรียนอีกแล้วในไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า :hao5:
ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
Twitter: www.twitter.com/@itsellette (http://www.twitter.com/@itsellette)
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 05-04-2018 22:36:53
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-04-2018 23:01:37
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 05-04-2018 23:06:18
อยากให้เขาได้รักกันซักที
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 05-04-2018 23:11:30
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 06-04-2018 02:10:05
แคือ่านยังรู้สึกเกร็งไปหมด :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 06-04-2018 03:14:55
บอกหลงว่าอย่าเพิ่งมีใคร
ทั้งๆที่ตัวเองมีคู่หมั้น
ให้รอถึงตอนไหน
หรือต้องรอให้มีหลานให้คุณแขซะก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 06-04-2018 07:41:02
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 06-04-2018 09:01:39
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 06-04-2018 09:05:25
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-04-2018 10:31:12
:pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 06-04-2018 12:14:46
ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมชะนีแต่ละนางในเรื่องนี้ราวกับมาจากนรกภูมิ
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 06-04-2018 13:50:26
เป็นกำลังใจให้คนเขียน มาต่อเร็วๆนะคะ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 06-04-2018 14:02:15
เริ่มหัวข้อโดย: orloftin ที่ 06-04-2018 18:26:22
หลัวมากกกกกกกก
อยากได้มากกกกกก.
น้องหลง. ลูกมากกกก อยากเก็บไว้เอง :กอด1:
สนุกมากเลยค่ะ รอติดตามนะคะ :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: wanirahot ที่ 06-04-2018 18:42:38
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 06-04-2018 23:45:44
เอากับดักมาดักหลงไว้แบบนี้ ใจร้ายยย
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 21-04-2018 08:37:56
ต่อไปจะดราม่ามากกว่าเดิมหรือเปล่าเนี่ย T^T
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 27-04-2018 21:31:56
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 27-04-2018 22:26:23
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 03-06-2018 19:59:52
ซ่อนรัก
บทที่ ๑๗
บทที่ ๑๗
ไม่มีใครเอ่ยถึงความสัมพันธ์ที่อาจจะพัฒนาขึ้นเมื่อครั้งก่อน จนบางครั้งหลงคิดว่าเขากำลังตกอยู่ในวังวนเดิม ๆ อีกครั้ง กระทั่งในระยะเวลาหนึ่งที่ไม่มีใครให้ความสนใจ ต่างคนต่างทำกิจกรรมที่ตนเองชื่นชอบ หลงลืมเวลาไปชั่วขณะ เด็กหนุ่มก็ได้พบว่าสายตาที่เจือความเย็นชาทุกครั้งที่สบมองกลับทอดมองมาด้วยประกายตาลึกล้ำ มันซ่อนเร้นบางอย่างเขารู้สึกใจเต้น
พวกเขาไม่พูดอะไร เพียงแต่สบตากันไม่ถึงสิบวินาที ก่อนจะเบนสายตาไปที่อื่นราวกับเมื่อครู่เป็นเพียงความเผลอไผล แต่หลงกลับรู้ดีว่าต่อจากนี้ไม่มีความหลงลืมหรือขาดสติอีกต่อไปแล้ว
คุณพฤทธิ์หลุบตามองหนังสือที่อยู่ในมืออีกครั้ง พลางก้มอ่านด้วยความสงบ ในขณะที่หลงก็หันกลับไปมองหน้าจอโทรทัศน์ที่กำลังฉายภาพยนตร์เรื่องดังอยู่
“หลงอยากออกไปเที่ยวไหนหรือเปล่า” กรณ์ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ มาเที่ยวนอกกรุงเทพฯ ทั้งทีกลับไม่มีใครนึกอยากออกไปไหน
ใบหน้าน่าเอ็นดูเงยมองกรณ์ก่อนพยักหน้า กระนั้นไม่ทันจะได้เอ่ยปากตอบอะไร คุณวุฒิที่นั่งอยู่ไม่ไกลก็พูดแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นใครบางคนทำท่าจะหยิบกุญแจรถยนต์ที่วางอยู่ไม่ไกล
“กรณ์ แดดร้อน ระวังน้องป่วย”
อันที่จริงการพักผ่อนภายในบ้านที่มีเครื่องปรับอากาศทำงานตลอดทั้งวันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แต่ทุกครั้งที่กรณ์ทอดมองออกไปข้างนอกหน้าต่างบานใหญ่ ไม่ไกลคือชายหาดที่เงียบสงบ แต่ทว่าพื้นทรายกลับโอบอุ้มความร้อนของแสงแดดที่สาดกระทบ เขาจึงละเลิกความสนใจในการออกไปข้างนอกและกลับมานั่งดูภาพยนตร์เรื่องที่สองกับหลง
ขณะเดียวกันใครบางคนก็อ่านหนังสือเล่มที่สองแล้ว
พระอาทิตย์ยังเฉิดฉาดอยู่บนท้องฟ้า เสียงนักแสดงยังคงพูดคุย เคล้าเสียงกระดาษที่ถูกเปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความน่าเบื่อคะเคล้าความง่วงเหงา ดวงตาของเขาจึงค่อย ๆ ปรือลงก่อนปิดสนิทเมื่อภาพสุดท้ายคือใบหน้าของหลงที่หันกลับมามองด้วยความสงสัย
กรณ์แค่ง่วงและอยากพักผ่อนชั่วครู่เท่านั้น
ตะวันยอแสง ท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีส้มอมน้ำเงินแล้ว พระอาทิตย์ค่อย ๆ อ่อนแรงและปรากฏกายอยู่เส้นขอบฟ้า เครื่องปรับอากาศหยุดทำงาน แทนด้วยลมธรรมชาติที่พัดเข้ามา กลิ่นทะเลแทนด้วยกลิ่นสเปรย์ปรับอากาศ มันแสบจมูกสักพักก่อนกรณ์จะลืมตาตื่น
ภายในห้องรับแขกมีเพียงกรณ์ที่ยังนั่งอยู่ เขามองรอบบ้านอย่างสงสัย นอกจากเสียงในครัวแล้วก็ไม่มีเสียงจากที่อื่นอีกเลย จนกระทั่งผ้าม่านสีขาวเปิดออก ด้านนอกเป็นชาดหาดที่ไม่เงียบสงบอีกต่อไป ไกลออกไปเป็นเด็กหนุ่มที่นั่งเล่นทรายอยู่บนหาด ข้าง ๆ เป็นเก้าอี้สองตัวที่วุฒิและลดากำลังนั่งอยู่ อาจจะนอนหลับหรือกำลังพูดคุยตามประสาสามีภรรยา
กรณ์ไม่ได้สนใจกิจกรรมด้านนอกขนาดนั้น แต่เขาก็เขาลุกขึ้น บิดขี้เกียจ แล้วเดินออกไปหาเด็กหนุ่มที่นั่งเล่นอย่างโดดเดี่ยว
“ตื่นแล้วหรือกรณ์ พ่อเห็นหลับสบายเลยไม่อยากปลุก”
“เหมือนไม่ได้นอนหลับแบบนี้มานานเลยครับ”
“ดีแล้วล่ะ แต่น้องเหงาน่าดูเพราะพี่ชายเอาแต่นอน” วุฒิหลุบมองเด็กหนุ่มด้วยความเอ็นดู เขาก็นึกอยากลงไปเล่นกับลูกชายคนเล็กด้วย แต่ติดที่กลัวว่าเด็กหนุ่มจะรู้สึกอึดอัดแทนที่จะสนุกมากกว่า
“พี่พฤทธิ์ล่ะครับ”
“ไปเดินเล่นอยู่ เดี๋ยวสักพักก็คงกลับมา”
กรณ์พยักหน้ารับ ก่อนจะนั่งเล่นทรายกับหลง ใบหน้าของหลงแดงเล็ก ๆ อาจจะเพราะแดดหรือเพราะเหนื่อย แต่ก็น่าเอ็นดูไม่น้อย “เล่นด้วยได้ไหมครับ”
เด็กหนุ่มพยักหน้า ขยับให้กรณ์นั่งใกล้ ๆ
ไม่นานนัก ทรายตรงหน้าก็กลายเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับกรณ์ แต่กับหลง..การสร้างปราสาททรายกลายเป็นความสนุกอย่างหนึ่ง แม้จะรู้ว่าไม่นานมันจะถูกเกลียวคลื่นสาดซัดจนย่อยยับก็ตาม
“พอแล้วล่ะหลง ไปเล่นน้ำดีกว่า มาทะเล แต่ตัวไม่เปียกมันไม่ใช่เรื่องปกตินะ”
“ครับ”
“กรณ์! ระวังน้องป่วย”
“ทราบแล้วครับคุณพ่อ”
น้ำทะเลกำลังอุ่นได้ที่และปราสาททรายหลังน้อยก็ถูกทิ้งร้างไปแล้ว ไม่นานนัก..คลื่นก็สาดซัดเข้ามาคล้ายทำลายความหวังที่กำลังก่อร่างในย่อยยับ
อากาศเริ่มเย็นแล้ว กรณ์จึงพาน้องขึ้นฝั่ง โอบกอดเด็กหนุ่มด้วยผ้าขนหนูผืนหนาที่เตรียมไว้ กระนั้นเด็กหนุ่มก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างน่าประหลาด
“เย็นนี้ออกไปตลาดกันดีไหมหลง” กรณ์ถามน้องขณะที่พวกเขาเดินเข้าทางด้านหลังข้างบ้าน มันมีฝักบัวไว้สำหรับชะล้างทรายและน้ำทะเล
ดวงตาของเด็กหนุ่มเริ่มแสบร้อน เขาอยากออกไป แต่เหมือนร่างกายกำลังประท้วงว่าไม่ไหว
“ผมรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย คุณกรณ์ไปเถอะครับ”
“สงสัยจะป่วย เดี๋ยวพี่ถามคุณพ่อดีกว่าว่าซื้ออาหารทะเลมาย่างแทนดีไหม”
“อย่าเลยครับ” หลงรู้สึกเกรงใจ เขาไม่อยากเป็นสาเหตุให้หลาย ๆ คนไม่ได้ออกไปข้างนอกเพราะอาการป่วยที่คาดไม่ถึง
“หลงไม่ได้ไปจะไปมีความหมายอะไร” ริมฝีปากของน้องซีดลงเล็ก ๆ อีกไม่นานเจ้าตัวคงจะป่วยตามที่ว่า “เดี๋ยวพี่ไปชวนคุณพฤทธิ์ออกไปซื้อของข้างนอกดีกว่า”
เมื่ออากาศเริ่มเย็น หน้าต่างหลาย ๆ บานถูกปิดสนิท ในบ้านจึงอุ่นขึ้นเล็กน้อย
ความตั้งใจแรกของเขาคือการชวนคุณพฤทธิ์ออกไปซื้ออาหารทะเลข้างนอก แม้เจ้าตัวจะอยู่ไม่ไกล กระนั้นใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายกลับทำให้กรณ์ชะงัก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลหรือความไม่พอใจใด ๆ ของเขาที่มีต่อคุณพฤทธิ์ แต่อีกฝ่ายก็ยังอยู่เหนือชั้น เพียงแค่ปรายตามอง..กรณ์ก็ถอยเท้ากลับไปยังห้องรับแขกที่คุณพ่อและลดานั่งอยู่ในชุดตัวใหม่ เตรียมพร้อมจะออกไปข้างนอกแล้ว
“อ้าว! กรณ์รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว ๆ สิ เดี๋ยวก็ค่ำมืดคนเยอะกันพอดี”
ชายหนุ่มถอนหายใจ “หลงล่ะครับ”
“น้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านบนแล้ว”
กรณ์ไม่รอช้า รีบเดินขึ้นไปชั้นสอง เขาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วรีบลงมารอข้างล่าง
ภายในห้องรับแขกมีเด็กหนุ่มใบหน้าซีดเซียวที่เพิ่มมาใหม่ ดวงตาของอีกฝ่ายฉ่ำด้วยหยดน้ำ ไม่ใช่เพราะความเศร้าหรืออึดอัดใจ แต่เพราะอาการป่วยที่กำลังรุนแรงขึ้นจากเมื่อเย็น
“คุณพ่อ”
“คุณพฤทธิ์ล่ะ”
“พี่พฤทธิ์ยังคุยธุระไม่เสร็จ” กรณ์มองเด็กหนุ่มข้าง ๆ เขารู้สึกผิดที่พาหลงเล่นน้ำนานเกินไป โดยไม่คิดว่าน้องเพิ่งสอบเสร็จใหม่ ๆ ยังไม่ทันได้พักผ่อนร่างกายอย่างเต็มที่ “คุณพ่อครับ”
“ว่าอะไรกรณ์”
“หลงป่วย เราเปลี่ยนไปซื้ออาหารทะเลมาย่างดีไหมครับ”
เด็กหนุ่มส่ายหน้าพลางบีบมือแน่นเมื่อสบกับดวงตาของลดา หล่อนมองเขาอย่างตำหนิ และไม่ทันที่คุณวุฒิจะพูดอะไรขึ้นมา แม่ของเขาก็รีบโพล่งทันควัน “แต่ลดายังไม่เคยมาเที่ยวกับคุณวุฒิที่นี่สักครั้งเลยนะคะ”
“ก็จริง แต่หลงป่วยอยู่”
“หลงไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ กินยาก็น่าจะหาย ถ้าไม่ต้องไปเพราะเรื่องแค่นี้ก็เสียเที่ยวนะคะคุณวุฒิ” หล่อนพูดอย่างเอาแต่ใจ น้ำเสียงของหล่อนกระด้างและขาดความเห็นใจเด็กหนุ่มอย่างชัดเจน “นะคะ”
“คุณพ่อไปกับคุณลดาเถอะครับ ผมจะอยู่กับหลงเอง” กรณ์ไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกว่าหล่อนก้าวร้าว แม้หล่อนจะพยายามแสดงให้เห็นว่าไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แต่ลึก ๆ แล้วเขาเองก็ไม่พอใจหล่อนเช่นกัน
“อย่าเลยครับ” อากาศปวดเริ่มรุนแรงในบางจุด ก่อนจะขยายพื้นที่ไปจนรวดร้าวทั้งตัว “ไปเที่ยวแทนผมนะครับคุณกรณ์”
เด็กหนุ่มส่งสายตาเว้าวอน ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นสอง ภายในห้องรับแขกเงียบสนิท ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไร จนกระทั่งใครบางคนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“คุณพฤทธิ์มาพอดี ได้เวลาไปตลาดกันสักทีนะคะ”
“เชิญตามสบายครับ ผมมีงานต้องสะสางนิดหน่อย”
กรณ์ไม่ไว้ใจญาติผู้พี่ แต่เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของคุณพฤทธิ์ เขาเองก็ไม่อยากหาเรื่องให้มากความ อย่างน้อยคุณพฤทธิ์ก็น่าจะสะสางงานของตนเองอีกหลายชั่วโมงโดยไม่วุ่นวายกับน้องชายของเขา
รถยนต์แล่นออกไป ประตูบ้านปิดสนิท แสงจากโคมไฟขนาดเล็กสว่างขึ้นท่ามกลางความมืดที่เคลื่อนคล้อยเข้ามา
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 03-06-2018 20:00:30
ลำคอของเด็กหนุ่มแห้งผาก เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นจากพื้นเตียง ตรงไปยังประตูที่อยู่ไม่ไกล
ประตูเปิดออก ปรากฏคุณพฤทธิ์ที่ยืนนิ่งด้านหน้า
“ลงมากินข้าวต้มก่อน แล้วค่อยกินยา”
“ครับ” หลงรู้สึกไม่หิว แต่บรรยากาศระหว่างพวกเขาที่เจือความรู้สึกประหลาดก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องเดินตามลงมา แม้ลึก ๆ แล้วหลงก็หวังว่าอีกฝ่ายจะยกน้ำพร้อมถาดอาหารขึ้นไปให้ แต่คุณพฤทธิ์ก็ยังเป็นคุณพฤทธิ์..แม้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะก้าวหน้า แต่แววตาก็ยังเจือการตำหนิเล็ก ๆ
“ทีหลังอย่าเล่นน้ำนาน ๆ ก็แล้วกัน คุณเพิ่งสอบเสร็จ ใช้ร่างกายไม่ถนอมเลย”
“ขอโทษครับ”
อาหารเย็นตรงหน้าเป็นข้าวต้มและยำผักกาดดอง “คุณพฤทธิ์เป็นคนทำหรือครับ”
“อืม”
หลงก้มกินอาหารตรงหน้า แม้จะไม่หิว แต่เขากลับอยากกินข้าวต้มในถ้วยให้หมด
อันที่จริง..พวกเขาร่วมโต๊ะอาหารกันนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งบรรยากาศระหว่างกันกลับเจือไปด้วยความกดดัน ไม่พอใจ ระคนสงสัย ไม่เหมือนตอนนี้..ตอนที่หลงรู้สึกว่ากำลังเข้าใกล้ใครอีกคนในระยะหนึ่ง
“กินยาลดไข้ แล้วค่อยกลับไปเช็ดตัว”
“ครับ”
แผ่นหลังกว้างอยู่เบื้องหน้า แขนทั้งสองขยับอย่างคล่องแคล่ว เสียงช้อนกระทบถ้วยกระเบื้องและเสียงน้ำไหล ท่ามกลางพระจันทร์ที่ค่อย ๆ เผยกายท่ามกลางความมืด
หลังจากกินยาแล้ว หลงจึงขึ้นมาพักผ่อนบนห้อง เขาตั้งใจจะเช็ดทำความสะอาดร่างกายที่เหนียวจากเหงื่อไคล ปลายนิ้วค่อย ๆ แกะรังดุมเสื้อเนื้อบาง ยังไม่ทันได้ปลดเม็ดที่สอง เสียงเคาะประตูหน้าห้องนอนก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ
เด็กหนุ่มละจากเสื้อสีอ่อน แล้วตรงไปเปิดประตูห้อง ตรงหน้าเป็นคุณพฤทธิ์ที่ถือกะละมังพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก
“คุณพฤทธิ์..”
“คุณไม่คิดจะอาบน้ำใช่ไหม” ดวงตาสีเข้มหลุบมองกระดุมเม็ดแรกที่ถูกปลด ผิวเนื้อใต้ร่มผ้าทำให้พฤทธิ์ตีหน้าขรึมก่อนมองเด็กหนุ่มด้วยแววตาตำหนิเล็ก ๆ
“เปล่าครับ กำลังจะเช็ดตัว”
“เอาน้ำอุ่นไปเช็ดตัวสิครับ” เขายื่นกะละมังให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะถอยเท้ากลับไปทางเดิม
แต่เสียงเรียกเบา ๆ จากคนที่อยู่ภายในห้องกลับทำให้พฤทธิ์ชะงัก “คุณพฤทธิ์ ช่วยอะไรผมสักอย่างได้ไหมครับ”
ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ แผ่นหลังของเขาชุ่มด้วยเหงื่อ “ผมเช็ดหลังไม่ถึง ถ้าไม่รบกวนคุณพฤทธิ์เกินไป ขอเวลาสักห้านาทีนะครับ”
พฤทธิ์ไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธ ในเมื่อเป็นการช่วยเหลือคนอื่น..เขาไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลที่ไม่ตอบรับคำขอร้องของคนตรงหน้า
ภายในห้องค่อนข้างอุ่นจนเกือบร้อน โคมไฟที่เปิดเพียงตำแหน่งเดียว ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงเนื้อผ้าเสียดสีกันเป็นครั้งคราวที่ขยับ
พฤทธิ์หันหลัง ลอบสำรวจห้องนอนขนาดกะทัดรัด มันเป็นห้องที่น่าจะมีขนาดเล็กกว่าห้องอื่น แต่กลับสามารถมองเห็นทะเลได้ชัดกว่าที่อื่นในบ้าน รวมถึงมีระเบียงที่ทอดออกไป..สถานที่ที่พวกเขาพูดคุยกันในคืนก่อน
ไม่ใช่เพียงการพูดคุย แต่ทุกสัมผัสของใครบางคนกลับตราตรึงอยู่ในห้วงคะนึง
เด็กหนุ่มเจ้าของห้องรีบปลดเสื้อออกเพราะไม่อยากให้ใครบางคนเสียเวลารอนาน เสียงหยดน้ำและผ้าที่บิดจนหมาดเงียบลง ตามด้วยเสียงเบา ๆ จากรอยสัมผัสกระด้าง มันรวดเร็วและจืดจาง
“คุณพฤทธิ์ครับ”
“อืม”
พฤทธิ์หันหลังกลับไปมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้นเตียง เนื้อตัวด้านบนอีกฝ่ายไม่ได้เปลือยเปล่าเสียทีเดียวเพราะมีผ้าห่มผืนหนาบังแผ่นอกไว้ กระนั้นแผ่นหลังที่ยังไม่ได้ทำความสะอาดกลับเผยเด่นให้เห็นตรงหน้า
อีกฝ่ายยื่นผ้าขนหนูที่หมาดให้เขา ขณะเดียวกันก็นั่งหันหลังให้
ผ้าผืนน้อยสัมผัสผิวเนื้ออย่างละมุนละม่อม ค่อยไปค่อยไปและลากต่ำผ่านร่องแผ่นหลังไปจนถึงบั้นเอวที่เกร็งขึ้นมาเล็ก ๆ
“ค..คุณพฤทธิ์ครับ ขอบคุณครับ”
“ยังไม่เรียบร้อยครับ” น้ำเสียงของพฤทธิ์ราบเรียบอย่างเคย “ไม่มีคำถามหรือครับ”
หลงส่ายหน้า พลางขยับตัวหนีผ้าขนหนูที่ผ่านแผ่นหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่มีใครพูดอะไรเพิ่ม มีเพียงความเงียบที่เจือด้วยความอึดอัดจาง ๆ และสัมผัสแผ่นหลังที่เลือนหายไป
ชั่วขณะหนึ่งที่ความรู้สึกดำดิ่งเกาะกุมจิตใจ ระหว่างหลงกับคุณพฤทธิ์คืออะไร ความสัมพันธ์ที่ถลำลึก แต่กลับคลุมเครือหาทางอธิบายไม่ได้ ไม่ว่าใครต่างก็เก็บซ่อนบางอย่างไว้
“คุณพฤทธิ์ครับ”
เด็กหนุ่มหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา ท่าทีประหม่าและไม่มั่นใจทำให้พฤทธิ์นึกเอ็นดูอยู่ในที “คำถามของคุณผมยินดีจะตอบ”
“ผมกับคุณพฤทธิ์เป็นอะไรกันหรือครับ”
“สำคัญด้วยหรือเปล่า” เขาไม่เคยมีคนรักมาก่อนและไม่เคยเห็นความสำคัญใดนอกจากความสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัว
ผ้านวมผืนใหญ่ไหลลงตามแรงเบื้องล่าง ปิดบังยอดถันเล็กไว้อย่างหมิ่นเหม่ “ผม..”
“ผมไม่เคยมีคนรัก”
“แต่อาจารย์ฉลองขวัญเป็นคู่หมั้นของคุณพฤทธิ์”
“ถ้าการที่เราหมั้นกันเฉย ๆ หมายถึงเป็นคนรักก็คงไม่ใช่” เขาพาดผ้าขนหนูไว้ที่ขอบกะละมัง ก่อนหันกลับมามองเด็กหนุ่ม แววตาที่เปลี่ยนไป ไม่เฉยเมยเหมือนเช่นเคย มันล้ำลึก ส่อแวววาบหวาม แต่ก็ยับยั้งใจอยู่ในที “ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ผมกับฉลองขวัญเป็นเพื่อนกันมาตลอด”
“แต่..”
“มันซับซ้อน แต่เรื่องที่ผมพูดเมื่อคืนก็อยากทำให้คุณมั่นใจเหมือนกันว่าไม่ใช่เหมือนที่เคยเป็นมาก่อน” ผ้านวมไหลร่วงลงบนตัก แผ่นอกกระจ่างตาไม่ได้เร้นอยู่ใต้ร่วมผ้าอีกต่อไป “มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ”
ดวงตาของเด็กหนุ่มกระจ่างใส ส่อแววหวั่นไหว สงสัย และบางอย่างที่ทำให้พฤทธิ์ไม่อยากอดทนอีกต่อไป
เขาเคลื่อนกายหมายจะจะหยิบผ้าห่มผืนน้อย แต่ริมฝีปากตรงหน้าที่เคลื่อนขยับอย่างใช้ความคิดกลับดึงดูดใจยิ่งกว่าอะไร ขณะที่ความยับยั้งใจผุดแทรกเข้ามาในความคิด พฤทธิ์กลับทอดทิ้งและกดริมฝีปากลงบนแก้มของเด็กหนุ่มตรงหน้า
พฤทธิ์ขยับตัวเข้าใกล้ โอบรั้งแผ่นหลังของหลงแนบชิด ไร้ช่องว่างให้อากาศแทรก แล้วค่อย ๆ เคลื่อนริมฝีปากมายังตำแหน่งหนึ่ง เชื่อมต่อความสัมพันธ์อย่างแน่นหนา หลอกล่อเด็กหนุ่มด้วยความวาบหวามทีละเล็กทีละน้อยและอ้อยอิ่ง มีเพียงลมหายใจเท่านั้นที่บ่งบอกว่ายังอยู่ในความเป็นจริงไม่ใช่ความฝัน
ปลายลิ้นกระหวัดอย่างเอาแต่ใจ กอบโกยความวาบวามจากหลงไม่รู้เบื่อและดุดัน ฝ่ามืออุ่นละจากผ้าห่มที่เขาหมายจะให้ความอบอุ่นแก่เด็กหนุ่มถูกปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี และทดแทนด้วยอ้อมแขนแข็งแรงแทน
“คุณพฤทธิ์” เด็กหนุ่มร้องเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ครับ” เขาตอบรับข้างหูเด็กหนุ่มก่อนกดจูบแก้มที่ขึ้นสีจาง ๆ และริมฝีปากที่อ้าออกน้อย ๆ
ความอดทนของพฤทธิ์ทะลายลงทีละนิด ยิ่งริมฝีปากขยับโต้ตอบมาเท่าใด..ความเห็นใจของเขายิ่งน้อยถอยลงไปทุกที
ลมหายใจของพวกเขาร้อนระอุ กระนั้นความรู้สึกเบื้องล่างกลับร้อนยิ่งกว่า
ฝ่ามืออุ่นละจากแผ่นหลังมายังยอดถันเล็กบนหน้าอก ขยับปลายนิ้วอย่างใจเย็นทว่าดุดัน ยิ่งได้ยินเสียงเด็กหนุ่มร้องในลำคอมากเท่าใด แรงที่ปลายนิ้วก็ยิ่งหนักหน่วงขึ้นเท่านั้น
“อะ..อื้อ คุณพฤทธิ์”
พระจันทร์ดวงน้อยสาดแสงอ่อนโยนเข้ามา คล้ายพยายามดับไฟที่ก่อตัวขึ้นช้า ๆ ภายในห้องสี่เหลี่ยมคับแคบ กระนั้นแรงที่อยู่ไกลหรือจะสู้ความใกล้ชิดนี้ได้
ไม่มีอาจารย์และศิษย์อยู่ตรงนี้ มีเพียงคนสองคนเท่านั้นที่รู้ดีว่าต่อจากนี้จะไม่มีอะไรเหมือนเดิม
กางเกงผ้าฝ้ายถูกรั้งลงใต้สะโพก เปิดเผยผิวเนื้อไวสัมผัสที่ไม่เคยมีใครแตะต้อง แรงอารมณ์ทำให้ผิวบริเวณนั้นแปรเปลี่ยนเป็นความดุดัน เพียงฝ่ามือสัมผัสผ่าน..เด็กหนุ่มก็แทบแตกสลาย
ริมฝีปากยังคงบดเบียดซึ่งกันและกัน ไม่ผ่อนแรงลงสักนิด มีแต่ยิ่งเพิ่มเป็นเท่าทวี
ฝ่ามือของพฤทธิ์ยังไม่ละไปไหน เอาแต่รังแกยอดถันเล็กที่แข็งชันสู้ปลายนิ้ว ก่อนจะเคลื่อนคล้อยลงต่ำ ผ่านหน้าท้องที่เกร็งขึ้นเล็ก ๆ สู่เบื้องล่างที่ยังไม่เคยถูกผู้อื่นแตะต้อง
มันร้อนระอุ แต่ก็หวั่นไหวอยู่ในที
เมื่อใครบางคนแตะต้อง เขาก็ไร้เรี่ยวแรงจะประคองตัวเองให้อยู่นิ่ง จึงล้มตัวนอนลงบนพื้นเตียงอ่อนนุ่ม เปิดเผยตัวตนใต้แสงไฟให้ใครบางคนได้เห็นและปรนเปรอมันอย่างใจดี
ปลายเท้าเด็กหนุ่มจิกเกร็ง เรี่ยวแรงเหือดหายคล้ายไอน้ำในอากาศ
“หลง..” เสียงคุณพฤทธิ์ดังขึ้นข้างหู เมื่อเขาลืมตา..ใบหน้าของอีกฝ่ายก็อยู่ใกล้เสียจนแทบจะติดกัน ริมฝีปากยิ้มนิด ๆ อย่างนึกเอ็นดู แต่ทว่าฝ่ามือกลับขยับอย่างรวดเร็วและดุดัน ฉุดรั้งเด็กหนุ่มลงสู่ห้วงตัณหา ก่อนหยุดลงเมื่อปลายฝันอยู่ไม่ไกล
“คุณพฤทธิ์..ไม่เอา” ความอึดอัดกระจุกที่ปลายทาง บีบบังคับให้เด็กหนุ่มรู้สึกทรมานอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ใบหน้าเด็กหนุ่มแดงก่ำ ฝ่ามือเล็กดันแผ่นอกที่ชุ่มเหงื่อของเขาไว้ เมื่อไม่ได้ผลก็เอาแต่พลิกกายหนี หมายจะขยับจัดการส่วนล่างที่คัดรุม
พฤทธิ์ไม่อยากใจร้าย แต่หลงในตอนนี้..น่ารังแกเหลือเกิน
ใบหน้าทุรนทุรายของเด็กหนุ่มทำให้พฤทธิ์อ่อนใจ ฝ่ามืออุ่นจึงขยับอีกครั้ง อำนวยความสุขให้คนตรงหน้า “อ..อะ”
ไม่นานนัก พฤทธิ์ก็หยุดชะงักพลางลอบมองสีหน้าขัดใจของคนข้างล่าง ก่อนขยับหยัดตัวขึ้น ยกขาของเด็กหนุ่มพาดบ่า ก่อนสัมผัสความอุ่นร้อนอีกครั้ง ร่องสะโพกชวนให้คิดฝัน กระนั้นความถูกต้องก็ยังปิดกั้นจินตนาการนั้นอยู่
ปลายทางของหลงอยู่ไม่ไกล ความรู้สึกบางอย่างกระจุกอยู่ที่จุดเดียว เมื่อใกล้ความฝัน..ข้อเท้าของเขาถูกก็จับไว้แน่น และพฤทธิ์ขบปลายนิ้วเท้าของเขาอย่างรุนแรงในครั้งเดียว
หยดน้ำพวยพุ่งเปรอะทั่วผิวเนื้อและเนื้อตัวของเด็กหนุ่มอาบไล้ด้วยตัณหา
“คุณพฤทธิ์!”
ความเหนื่อยอ่อนนำพาให้หลงเข้าสู่ความฝันอันล้ำลึก
“ราตรีสวัสดิ์” เสียงทุ้มกระซิบไกลแสนไกล
พระจันทร์ดวงน้อยเร้นกายในหมู่เมฆ ..
ผู้หญิงที่ไม่ยอมกลับบ้านง่าย ๆ กรณ์นิยามคำนี้แก่ลดา หล่อนเดินเข้าออกร้านนั้นร้านนี้ ซื้อทั้งอาหารและเสื้อผ้าเป็นว่าเล่น แผนการณ์ที่จะกลับถึงบ้านก่อนสามทุ่มจึงเป็นอันยกเลิก และเขาเพิ่งจะเหยียบพื้นบ้านในเวลาห้าทุ่มตรง
กรณ์ปิดบังความหงุดหงิดไม่มิด แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อพ่อไม่พูดอะไรสักคำ
โคมไฟดวงน้อยทั้งบนผนังและไฟในสวนเปิดให้ความสว่าง อีกทั้งในบ้านยังมีแสงไฟจากห้องรับแขกอยู่ ไม่รู้ว่าคนรอจะโมโหหรือไม่ที่เขากลับมาช้า
ประตูบ้านเปิดออก พวกเขาเดินไปยังห้องรับแขกที่ยังถูกใช้งานอยู่ ใครบางคนกำลังนั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าที่แช่มชื่นกว่าปกติ
“กลับมาแล้วหรือครับ” พฤทธิ์ถอดแว่นแล้วปิดหนังสือลง ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่เขากลับยังไม่รู้สึกง่วงสักนิด แม้จะรู้ดีว่าตัวเองใช้พลังงานไปมากขนาดไหน
“คุณพฤทธิ์นอนดึกจริง ๆ อาไม่ไหวแล้ว ขอตัวไปพักผ่อนก่อนดีกว่า” วุฒิทักทายสั้น ๆ ก่อนเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน
คล้อยหลังคุณวุฒิและลดา กรณ์ก็เดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำ เขายกขึ้นดื่มพลางมองญาติผู้พี่ด้วยความสงสัย “หลงนอนแล้วหรือครับ”
“ครับ” พฤทธิ์ตอบสั้น ๆ
“พี่พฤทธิ์กินอะไรหรือยังครับ” กรณ์โกรธคุณพฤทธิ์อยู่ลึก ๆ แต่มันก็ไม่แข็งแกร่งพอที่จะทำให้เขาไม่เปิดปากคุยกับอีกฝ่ายเลย
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า ผมเห็นคุณพฤทธิ์สีหน้าไม่สู้ดีตอนคุยโทรศัพท์”
พฤทธิ์เงียบ เขาคิดไปถึงตอนเย็น ๆ “อ้อ..คุณเพ็ญแขถามเรื่องงานเฉย ๆ ไม่มีอะไรพิเศษ”
อีกฝ่ายยิ้มจาง ๆ แต่กรณ์กลับรู้สึกเหมือนกำลังถูกใครบางคนปั่นหัว “อย่างนั้นหรือครับ..”
คุณพฤทธิ์ไม่เคยติดต่อมาหรือมาเยี่ยมที่บ้านหลายอาทิตย์แล้ว ยิ่งใกล้เปิดเทอม..ก็ยิ่งไม่มีข่าวคราว ไม่มีคนพูดถึงราวกับอีกฝ่ายไม่มีตัวตน กระนั้นหลงก็เข้าใจดีว่าการทำงานในมหาวิทยาลัยวุ่นวายแค่ไหน ตัวอย่างจากกรณ์ก็มีให้เห็น แม้จะเพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ได้ไม่ครบปี..แต่งานที่ล้นหลามก็บอกได้ว่าสาหัสเพียงใด
กับคุณพฤทธิ์ก็น่าจะเป็นเช่นเดียวกัน ในเมื่ออีกฝ่ายจริงจังกับการทำงานและไม่มีภาระผูกมัดใด ๆ ก็ย่อมทุ่มเทกับบางอย่างเป็นธรรมดา
ความคิดถึงแทรกซึมในทุกขณะจิต แม้เวลาผ่านไปเนิ่นนาน แต่รอยสัมผัสยังคิดเด่นชัดในความรู้สึก
เขารู้ดีว่าอาจเป็นอีกครั้งที่ใครบางคนให้ความหวัง กระนั้นก็อยากหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าสักวันหนึ่งรถยนต์คันคุ้นตาจะจอดเทียบตรงหน้าชานบ้านเหมือนอย่างเคย
หลงหยิบโทรศัพท์เครื่องจิ๋วขึ้นมาดูเวลาอีกครั้ง มันเป็นเครื่องเก่าที่ได้รับจากแม่เหมือนหลายปีก่อน ช่องเสียบสายมีสองช่อง คือสำหรับหูฟังและชาร์จไฟ มันหลุดออกจากกันและมีร่องรอยขีดข่วนจำนวนมาก เหตุผลส่วนหนึ่งก็เพราะหล่อนชอบเมาและไม่ค่อยรักษาสิ่งของ
มีเพียงข้อความสั้น ๆ ของภัทรที่ส่งมาถามทุกข์สุข กระนั้นแป้นขนาดเล็กก็ทำให้หลงเสียเวลาพิมพ์ข้อความตอบกลับเกือบยี่สิบนาที อันที่จริงมันใช้งานแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ เมื่อเครื่องนี้ไม่ได้รองรับสัญญาณในปัจจุบัน การโทรศัพท์เข้ามาหรือออกไปจึงกลายเป็นเรื่องยาก
“โทรศัพท์เครื่องเก่าใช่ไหม”
“ครับ” หลงยังจด ๆ จ้อง ๆ บนหน้าจออยู่ “ผมได้จากแม่มานานแล้ว”
“อ้อ..พ่อว่าสมัยนี้ไม่น่ามีคนใช้อะไรแบบนี้แล้วนะ”
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบรับสั้น ๆ
“วันพรุ่งนี้เดี๋ยวให้กรณ์พาไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่แล้วกันนะหลง”
พวกเขาคุยกันไม่ทันไร เสียงรถยนต์ก็ดังขึ้นและจอดอยู่บริเวณชานบ้าน รถยนต์สีดำคุ้นตาปรากฎขึ้นพร้อมใครบางคนที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ความดีใจเอ่อล้นจนแทบปิดไม่มิด
คุณพฤทธิ์ไม่แม้แต่จะชายตามองเขา กลับตรงเข้าไปทักทายคุณวุฒิตามมารยาททันที “สวัสดีครับ”
ท่าทีแบบนั้นชวนให้เด็กหนุ่มรู้สึกรวดร้าวลึก ๆ แต่ต้องซ่อนไว้ไม่เปิดเผยให้ใครเห็นและหวังว่าใครบางคนจะใส่ใจกับความรู้สึกที่แอบซ่อนเล็ก ๆ ตรงหน้า
“ไม่ได้เจอกันเสียนาน ลมอะไรหอบอาจารย์พฤทธิ์มาถึงที่นี่”
“ผมมาเยี่ยม คุณยายฝากผลไม้มาให้คุณวุฒิด้วยครับ” ผลไม้หลายลังถูกเคลื่อนย้ายมายังห้องครัวที่อยู่ด้านหลังอย่างเรียบร้อย “ไม่ทราบว่าคุณกรณ์ไม่อยู่หรือครับ”
“อยู่สิ..เดี๋ยวอาไปตามกรณ์มาให้ รายนั้นอยู่ในห้องทั้งวันไม่ยอมออกไปไหน”
“ขอบคุณครับ”
คุณวุฒิขึ้นไปชั้นสอง ระหว่างนี้..เหลือเพียงพวกเขาที่ยังไม่มีใครเอ่ยปากอะไรขึ้นมา บรรยากาศน่าประหลาดชวนให้รู้สึกดีใจและเสียใจไปพร้อม ๆ กัน ประการแรกหลงดีใจที่ได้เห็นหน้าอีกฝ่าย แต่ความเสียใจประการที่สองคือความเฉยชาที่ปรากฎขึ้นระหว่างกัน
หรือในช่วงเวลานั้นไร้ความหมายไปแล้ว
พฤทธิ์หลุบตามองเด็กหนุ่มที่กำโทรศัพท์ไว้แน่น เขารู้ดีว่าภายใต้ความดื้อดึงซ่อนความร้าวรานเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลจากใครก็ไม่ควรเกิดขึ้นอีก
นานร่วมหลายนาที พฤทธิ์จึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดกับหลงก่อน “โทรศัพท์ผมหาย ไม่แน่ใจว่าอยู่ตรงไหน แต่น่าจะอยู่แถว ๆ นี้ รบกวนยืมโทรศัพท์คุณหน่อยได้ไหม”
“ครับ” หลงยื่นโทรศัพท์มือถือให้คนตรงหน้า ขณะเดียวกันก็มองปลายนิ้วที่กดลงบนหน้าจออย่างชำนาญแม้จะเป็นเครื่องเก่าก็ตาม
ไม่ถึงนาทีพฤทธิ์ก็ยื่นคืนเจ้าของ “ขอบคุณครับ”
“เสร็จแล้วหรือครับ”
“ครับ..น่าจะอยู่ในรถ”
หลงรับโทรศัพท์กลับมาถืออย่างงง ๆ เพราะคุณพฤทธิ์แทบไม่ทำอะไรกับมันนอกจากกดและส่งคืน เขานั่งนิ่งสักพัก แล้วเปิดรายชื่อที่โทรศัพท์ครั้งล่าสุด รายชื่อของใครบางคนสะดุดตา
‘พฤทธิ์ ชัยโยธิน’
สวัสดีค่ะ ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ แล้วเจอกันตอนหน้า มาช้าดีกว่าไม่มา ~
ตอนนี้กำลังตัดสินใจจะเรียนต่อค่ะ อาจจะยุ่ง ๆ เรื่องเอกสารเลยไม่ค่อยได้เขียนสักเท่าไหร่ บอกตามตรงว่ารู้สึกเขียนยากขึ้นทุกทีเลย อย่างตอนนี้นานมากกว่าจะเสร็จ :ruready
เจอกันตอนหน้านะคะ
Fan Page: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 03-06-2018 20:55:46
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 03-06-2018 22:14:40
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 03-06-2018 22:31:50
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 03-06-2018 22:39:12
เริ่มหัวข้อโดย: wildride ที่ 03-06-2018 22:45:13
‘พฤทธิ์ ชัยโยธิน’ ความหมายคือ เทพบุตรหน้าตายร้ายกาจ ได้เลยนะเนี่ย
แบบเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ก็ล่อลวงอีกฝ่ายอยู่ใช่ไหมล่ะบางที
หลงเอ้ย มีชะตาไปตามชื่อซะแล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 03-06-2018 22:51:04
เริ่มหัวข้อโดย: Guill ที่ 03-06-2018 23:42:26
เริ่มหัวข้อโดย: cheezett ที่ 03-06-2018 23:45:45
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 04-06-2018 00:11:20
ไม่อยากให้หลงยุ่งกับคุณพฤทธิ์แล้วอะ ดูผีเข้าผีออกตลอดเลย ฮือออ
ลบเบอร์ทิ้งเลยหลงๆๆๆๆ อย่าไปคุยกับเค้า
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค้าาา :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 04-06-2018 01:48:33
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 04-06-2018 05:42:19
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 04-06-2018 06:02:06
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 04-06-2018 17:25:53
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 05-06-2018 02:01:23
เริ่มหัวข้อโดย: Wendy ที่ 05-06-2018 06:55:45
คุณพฤทธิ์คะ
หลงน้องขนาดนี้แล้วก็ยอมเถอะ ทิ้งๆ ไปบ้างอีโก้ตัวเองน่ะ
น้องหลงก็น่าเอ็นดู น่าหลงรักจริงๆ แหละน้า
ฮื่ออออออออ กัดเท้าน้องเป็นอะไรที่ฮอตมาก โอ้ยยยยย ใจไม่ดีเรยยยยยย
:m25:
เริ่มหัวข้อโดย: JingJing ที่ 05-06-2018 21:20:47
สงสารน้องหลง อยากให้มีความสุขสักที :mew6:
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 05-06-2018 21:44:24
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 06-06-2018 05:29:11
จะฟ้องพี่กรณ์!!!!!! คุณพฤทธิ์มาทำผิดผีน้องตอนพ่อกะพี่เขาไม่อยู่ แย่มากๆเลย ฟาดๆๆๆๆๆๆ พี่กรณ์ต้องรู้เรื่องนี้และตำหนิคุณพฤทธิหน่อยแล้วมั้ง (แต่พี่แกยังกลัวคุณพระเอกอยุ่เลยตอนจะไปตลาด)
สรุปเรื่องนี้ไม่มีใครทำอะไรพระเอกได้เลยเหรอ เราจะอุ้มลูกหนีไปแล้วนะ
พระเอกอะไร ใจร้ายก้ที่หนึ่ง
เจ้าเล่ห์ก็ที่หนึ่ง
ตีหน้าขรึมก็ที่หนึ่ง
เวลาคู่นี้เริ่มจะเกิดอะไรดีๆ พอน้องเจอคุณพฤทธิ์อีกทีอีตานี่ก็ชอบเย็นชาใส่ อยากให้น้องงอน แต่พูดนิดพุดหน่อยก็ระทวยแล้วคนอะไรอ่ะ แพ้แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 06-06-2018 05:31:08
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 06-06-2018 13:22:06
เริ่มหัวข้อโดย: PAtxxkMxxn ที่ 06-06-2018 16:35:23
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 06-06-2018 16:36:28
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 09-06-2018 11:43:57
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 10-06-2018 00:13:39
แต่สำหรับเรา มันหน่วงอยู่ดี เฮ้อออ
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 13-06-2018 01:34:09
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 14-06-2018 00:12:40
เริ่มหัวข้อโดย: BeauBeeiiz ที่ 15-06-2018 11:40:32
ทั้งแม่ ทั้งพฤทธิ์ แต่ยังมีคุณกรณ์กับคุณวุฒิที่อยู่ข้างๆ
บุญรักษานะลูก
รอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: MimoreQ ที่ 24-06-2018 23:20:20
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 21-08-2018 23:33:50
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 22-08-2018 09:12:38
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 24-08-2018 05:42:34
ส่วนคุณขวัญเป็นผู้หญิงที่รุงรังที่สุด ดันทุรังทำอะไรที่ไม่เข้าท่า เหมือนสิบปีที่รู้จักกับคุณพฤทธิ์มาเจ๊แกไม่ได้เรียนรู้ที่จะถนอมตัวเองเลยอะ ยอมพุ่งชนทั้งๆที่รู้ว่ายังไงคนแบบนั้นก็ไม่ให้อะไรมากกว่าที่เคยได้
รอติดตามนะคะ เป็นกำลังใจให้ รอเสมอ
เริ่มหัวข้อโดย: TIKA_n ที่ 27-08-2018 08:33:30
คุณพฤทธิ์ กรุณาชัดเจนและเด็ดขาดกว่านี้หน่อยเถอะค่ะ เฮ้อ
แล้วทำไมบอกว่ารักน้องหลงกับคุณกรณ์ได้ แต่ไม่ยอมบอกกับเจ้าตัวคะ
ส่วนฉลองขวัญ อ่านแล้วไม่รู้สึกเกลียดอ่ะ สงสาร เห็นใจด้วยซ้ำ อยากให้ตัดใจได้
อยากรู้ว่า พ่อของหลงจะมีบทบาทไหม เป็นตายร้ายดียังไง ไม่เหลียวแลลูกเลยหรือ
ที่เกลียดที่สุดในเรื่องนี้ ก็ยัยแม่ของหลงนี่แหละ อยากให้ได้รับผลกรรมอย่างสาสม
รองลงมาก็ไม่ชอบแม่และยายของคุณพฤทธิ์ เจ้ากี้เจ้าการ จะอะไรกับชีวิตลูกหลานนักหนา
แต่ที่รักที่สุดในเรื่องนี้ ก็พี่กรณ์ คุณวุฒิ ป้ากิ่ง คนแสนดีที่รักและหวังดีกับน้องหลง
อ่านแล้วก็หน่วง ๆ อึม ๆ ครึม ๆ แต่ก็ติดหนึบเลย หวังว่าจะได้อ่านเรื่องนี้จนจบนะจ้ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนในทุก ๆ เรื่องค่ะ ขอบคุณนะคะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 05-09-2018 22:57:10
ซ่อนรัก
บทที่ ๑๘
บทที่ ๑๘
วันนี้ไม่ได้ผ่านไปเหมือนวันก่อน ๆ แต่มันเป็นวันที่พฤทธิ์ตระหนักถึงความรู้สึกบางอย่างที่พยายามซ่อนไว้ ในความคิดของเขาหวังว่าระยะเวลาอันยาวนานจะช่วยชะล้างอารมณ์ที่ยังตกค้างจากเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน แต่อันที่จริง..เขายังรู้สึกถึงมันดี มันไม่เจือจาง แต่กลับหนักแน่นอยู่ในใจคล้ายมีโซ่ตรวนถ่วงไว้
พฤทธิ์ไม่ได้กลับไปนอนบ้านหลายวันแล้ว เพ็ญแขเองก็ไม่ได้บ่นน้อยอกน้อยใจอะไรเพราะหล่อนน่าจะเข้าใจดีว่าการทำงานของเขาเป็นอย่างไร แม้บางครั้งหล่อนจะโทรศัพท์มาถามสารทุกข์สุกดิบ แต่พฤทธิ์รู้ดีว่าส่วนหนึ่งหล่อนต้องการได้ยินความคืบหน้าระหว่างความสัมพันธ์ของเขาและฉลองขวัญ
“สวัสดีครับ” เขากดรับโทรศัพท์ขณะที่เก็บเอกสารใส่ในกระเป๋าอย่างใจเย็น
‘วันนี้กลับมาบ้านไหมคะ’
“คุณแขมีอะไรหรือเปล่า”
ปลายสายเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นมา ‘ไม่มีอะไรค่ะ แม่แค่อยากเห็นหน้าคุณพฤทธิ์’
อันที่จริงพฤทธิ์ไม่ได้กลับไปบ้านนานแล้ว ลงหล่อนพูดมาแบบนี้ก็ไม่แคล้วเพราะความคิดถึงและพฤทธิ์เองก็หาเหตุผลไม่ได้ว่าเพราะอะไรจึงไม่กลับบ้านในวันที่ว่าง “เย็นนี้ผมจะไปถึงบ้านประมาณห้าโมงเย็นนะครับ”
‘แม่จะเตรียมอาหารเย็นไว้ให้ค่ะ’
ท้องฟ้าด้านนอกดูเหมือนจะครึ้มขึ้นมาขณะหนึ่ง
ปกติแล้วที่มหาวิทยาลัยจะคลาคล่ำไปด้วยนิสิต แต่เพราะช่วงนี้เป็นช่วงปิดภาคการศึกษา ที่นี่จึงเงียบเหงาและมีรถยนต์จอดบางตา ซึ่งส่วนใหญ่แล้วก็เป็นของอาจารย์และเจ้าหน้าที่ประจำ
อันที่จริง งานของพฤทธิ์ไม่ได้มากมายเสียจนต้องเร่งสะสาง แต่เพราะบางอย่างยังรบกวนจิตใจและคอยทะลายกำแพงที่เขาพึงปรารถนาจะประคองมันไว้ การทำงานอย่างหนักจึงเป็นทางออกหนึ่งที่คอยเบี่ยงเบนความสนใจในตัวใครบางคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
กระนั้นเขาก็ตระหนักดีมันไม่ง่ายเลยที่จะกลับไปเป็นเหมือนเก่า
พฤทธิ์ทำงานตั้งแต่เช้าจนใกล้เวลาเลิกงาน นาฬิกาบนผนังบอกเวลาว่าเกือบสามโมงเย็นแล้ว ต่อให้ไปเป็นช่วงปิดเทอมที่มหาวิทยาลัยเงียบเหงา แต่ข้างนอกนั่นก็ยังเหมือนเดิม เต็มไปด้วยรถติด กลิ่นควัน และความวุ่นวายที่หาทางแก้ไขไม่ได้
เขาทำงานอีกสิบนาทีก็เก็บเอกสาร สมุดโน้ต และปากกาใส่กระเป๋าอย่างเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก แวะกล่าวลาอาจารย์ผู้ใหญ่และเพื่อนร่วมงานส่วนน้อยที่ยังนั่งทำงานกันอยู่
“กลับแล้วนะครับอาจารย์” พฤทธิ์ยกมือไหว้คนในห้องที่อยู่ถัดมา อีกฝ่ายเป็นอาจารย์ที่เกษียณอายุแล้ว แต่ยังเป็นอาจารย์พิเศษต่อ
“เดินทางปลอดภัยนะอาจารย์”
“ขอบคุณครับ”
ข้างนอกอาคารเรียนลมค่อนข้างแรง ใบไม้สีแดงปลิดปลิวลงบนพื้นด้านล่าง กองพะเนินขึ้นมาราวกับไร้คนดูแล และมีบางส่วนหล่นบนกระจกหน้ารถยนต์ของเขา กระนั้นพฤทธิ์ก็ใช้เวลาไม่นานในการจัดการความเรียบร้อย ก่อนจะเดินทางไปยังบ้านที่อยู่ไกลออกไป
ช่วงนี้พระอาทิตย์ตกเร็ว ดังนั้นเมื่อเขามาถึงบ้านตอนใกล้ ๆ ห้าโมงเย็น ไฟในสวนและรอบ ๆ บ้านก็เปิดขึ้นรอแล้ว ด้านหน้าชานบ้านไม่ได้ว่างเปล่าเหมือนที่คิดไว้ แต่มีรถยนต์ที่ไม่คุ้นตาจอดขวางไว้อยู่ กระนั้นเขาก็ไม่ได้ใส่ใจจนกระทั่งเดินเข้ามาภายในห้องรับแขก
เพ็ญแขกำลังนั่งคุยกับฉลองขวัญอยู่ เขาจะไม่แปลกใจนักหากไม่มีอีกคนนั่งอยู่ที่โซฟาเดี่ยวอีกตัว
“คุณพฤทธิ์มาพอดีเลย”
เขายกมือไหว้เพ็ญแข ก่อนจะหันไปไหว้คนแปลกหน้า “สวัสดีครับ”
อีกฝ่ายรับไหว้พร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ “สวัสดีครับ”
“คุณพฤทธิ์ แม่ลืมบอกไปว่าคุณเขมจะมาด้วยค่ะ”
“ครับ” พฤทธิ์นั่งลงบนโซฟาตรงข้าม เขานั่งเงียบ ๆ รอให้เพ็ญแขและฉลองขวัญพูดคุยกันจนเสร็จ
“คุณเขมเป็นน้องชายของเพื่อนสนิทแม่เอง” หล่อนเงียบและมองดูท่าทีเรียบเฉยของลูกชาย “แถมจะมาช่วยดูเรื่องงานแต่งด้วยนะคะ”
“เมื่อไหร่ครับ”
“แม่เพิ่งจะติดต่อคุณเขมวันนี้เองค่ะ คุณพฤทธิ์ไม่ว่าอะไรใช่ไหมถ้าคุณเขมจะมาช่วยจัดการให้”
พฤทธิ์รู้สึกเหมือนถูกตีอย่างแรงที่ท้ายทอย แต่ความรู้สึกเจ็บแจ่มแจ้งที่ใจก็ทำให้เขาตระหนักได้ว่าร่างกายของเขายังปกติ แต่หัวใจกลับร้าวรานเกินจะทน เขาอยากพูดอะไรออกไปบ้าง แต่ใบหน้าที่เต็มเปี่ยมด้วยความอิ่มเอิบของเพ็ญแขทำให้เขาไม่ได้ทำอะไรนอกจากตอบรับสั้น ๆ
เขาไม่ได้ต้องการมารับฟังว่าจะจัดงานแต่งงานเมื่อไหร่ จะเริ่มเตรียมตอนไหน หรือพบเจอกับคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่คนในครอบครับ พฤทธิ์รู้เพียงว่าเขาไม่ได้กลับบ้านมานานเพราะภาระหน้าที่และในครั้งนี้ก็เพราะต้องการใช้เวลากับผู้ให้กำเนิดบ้าง
แต่เขาคงหวังมากเกินไป..
ไม่มีใครพูดคุยอะไรต่อ เพ็ญแขจึงบอกให้พนักงานในบ้านตั้งโต๊ะสำหรับมื้อเย็น อาหารทุกอย่างตรงหน้าล้วนแล้วแต่เป็นของชอบของพฤทธิ์ รสชาติเหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเก่า ช้อน ส้อม แก้วน้ำ และวิธีการจัดวางให้เขาหยิบจับสะดวก กระนั้นพฤทธิ์กลับรู้สึกแตกต่างไปทุกที
ใบหน้าของเพ็ญแขต่างออกไป คล้ายคนแปลกหน้า ฉลองขวัญคนที่เป็นเพื่อนที่สนิทและคบหากันยาวนานที่สุด ดูคล้ายคนที่เขาไม่เคยรู้จัก ส่วนเขมกร..เหมือนหมอกจาง ๆ ที่คอยคลุมบรรยากาศไว้อย่างมิดชิด
“ไม่อร่อยหรือคะคุณพฤทธิ์” เพ็ญแขเอ่ยทักเมื่อเห็นลูกชายคนเดียวนั่งนิ่งไปนาน
“เข้าครัวเองหรือครับ”
“ใช่ค่ะ คุณพฤทธิ์จะมาแม่ก็อยากทำให้”
เขายิ้มตามมารยาท ทว่าครั้งนี้กลับเมื่อยขบเกินกว่าจะฝืน “อร่อยเหมือนเดิมครับ”
ปลายลิ้นของพฤทธิ์ไม่รู้รสชาติเลยสักนิด..
วันนี้ฉลองขวัญนำรถยนต์มา ทว่าเขานึกอยากไปส่งหล่อนอย่างน่าประหลาดใจ
“ขวัญ” เขาเรียกหล่อนขณะกำลังจะออกจากบ้าน
“คะ”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“แต่ขวัญขับรถมา อีกอย่างบ้านขวัญมันอยู่คนละทางกับคุณพฤทธิ์นะคะ” หล่อนให้เหตุผล เป็นจริงอย่างที่หล่อนว่าทุกประการ ทว่าพฤทธิ์ก็ยังยืนยันว่าจะไปส่งหล่อนที่บ้าน
“คุณแม่ครับ พรุ่งนี้เช้ารบกวนให้คนขับรถของขวัญไปส่งที่บ้านด้วยนะครับ”
“เดี๋ยวแม่จัดการให้ค่ะ” เพ็ญแขตอบด้วยน้ำเสียงยินดี อย่างน้อยครั้งนี้หล่อนก็ไม่ต้องบอกให้พฤทธิ์ไปส่งฉลองขวัญ
“ขอบคุณครับ”
พวกเขาออกจากบ้านเวลาสองทุ่ม ข้างนอกเป็นถนนเล็ก ๆ รายล้อมด้วยบ้านของคนมีการศึกษา มันทอดยาวไปจนถึงถนนใหญ่ ไร้รถยนต์จอดกีดขวางเส้นทาง เมื่อถึงถนนใหญ่ก็ผ่านช่วงเวลาร่วงด่วนแล้ว
ภายในห้องโดยสารเงียบสนิท มันเต็มไปด้วยความอึดอัด จากทั้งเขาและหล่อน หากเป็นเมื่อก่อนอาจจะมีบทสนทนาระหว่างกันอยู่บ้าง แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป กระแสความขุ่นข้องหมองใจกดทับจนฉลองขวัญอยากหลบหลีก หล่อนรู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายแตกต่างออกไป
พฤทธิ์ที่หล่อนเคยรู้จักไม่พอใจอะไรง่าย ๆ ยกเว้นเรื่องหล่อนไว้เรื่องหนึ่ง
“พฤทธิ์” หล่อนเรียกเสียงอ่อน
“ครับ”
“พฤทธิ์ว่าคุณเขมจะจัดงานของเราดีไหม”
พฤทธิ์เงียบและไร้ท่าทีสนใจคำถามของหล่อน “ขวัญ..คุณรู้อยู่แล้วว่าผมไม่ได้อยากแต่งงาน ผมอยากให้เรามาคุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจัง”
ฉลองขวัญเข้าใจตลอดว่าระหว่างหล่อนกับพฤทธิ์ไม่มีทางเกินกว่านี้ ไม่มีทางอยู่กันได้อย่างสามีภรรยา กระนั้นหล่อนก็หวังไว้สักวันหนึ่งว่าความผูกพันจะหล่อนหลอมพวกเขาให้เริ่มต้นกันใหม่ ทว่าพฤทธิ์ก็ยังเป็นพฤทธิ์..ขีดเส้นความสัมพันธ์ไว้อย่างแข็งแรงและมั่นคง
หล่อนทำผิดตรงไหนหรือหล่อนมีคุณสมบัติใดไม่คู่ควรกับพฤทธิ์ หากพิจารณาดูแล้ว..หล่อนเพียบพร้อมกับเจ้าสาวที่ตบแต่งไปแล้วหลาย ๆ คนเสียอีก
“แต่พฤทธิ์ไม่มีใครนอกจากขวัญ”
“รู้ได้อย่างไรครับว่าไม่มี”
หล่อนเม้มปาก พลางมองพฤทธิ์อย่างเต็มตาอีกครั้ง ใบหน้าเรียบเฉยน่าจะเป็นเรื่องที่หล่อนชินชา แต่ตอนนี้มันกลับแตกต่างออกไป บางอย่างที่ซ่อนเร้นไว้ภายใต้ความเรียบเฉยช่างน่าหวาดหวั่น “ขวัญรู้ดีว่าคนอย่างพฤทธิ์ไม่มีใครง่าย ๆ ขนาดขวัญให้ขนาดนี้..พฤทธิ์ยังเป็นเหมือนเดิมอยู่เลย”
พฤทธิ์เงียบ หล่อนเองก็ไม่คิดจะพูดอะไรต่อเช่นกัน
กระทั่งรถยนต์สีดำจอดอยู่ริมกำแพงสูง เสียงเครื่องยนต์เงียบลง ก่อนใครบางคนจะเอ่ยขึ้นมา
“เราอาจจะยังไม่อยู่ในอารมณ์ที่คุยกันด้วยเหตุผลจริง ๆ ไว้เรามาคุยกันวันหลัง ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“อาทิตย์หน้าขวัญไปต่างประเทศ คงไม่สะดวกคุยกับพฤทธิ์เท่าไหร่” ความรู้สึกของหล่อนสั่นคลอนทีละนิด ทั้งที่ความจริงหล่อนเคยบอกตัวเองว่าหากวันใดวันพฤทธิ์อยากจะมีใคร หล่อนอาจจะยอมรับในความสัมพันธ์แบบไร้สถานะได้ แต่อันที่จริง..หล่อนปักใจให้อีกฝ่ายแต่ตั้งแรกแล้ว
“ผมคิดดีแล้ว ขวัญคิดดีหรือยัง”
หล่อนไม่ตอบอะไรและเปิดออกไปโดยไม่กล่าวลาเหมือนอย่างเคย
ฉลองขวัญ..หล่อนไปเอาความมั่นใจมาจากไหน..
ฉลองขวัญกลับมาถึงบ้านตอนเกือบสามทุ่ม บริเวณสนามหญ้ามีไฟดวงจิ๋วเปิดอยู่ให้ความสว่าง ถัดไปเป็นประตูบานใหญ่ที่ข้างหลังมีใครบางคนกำลังรอหล่อนอยู่
แม่ของหล่อนจิบน้ำอุ่น ควันของมันพวยพุ่งเมื่อลมปากพัดผ่านแล้วจางหายไปในอากาศ
หัวใจของพฤทธิ์เป็นแบบนั้นหรือเปล่า..
หล่อนยืนนิ่งจนกระทั่งแม่หันมา อีกฝ่ายทอดมองหล่อนอย่างอบอุ่นแล้วเอ่ยถาม “กลับมานานหรือยัง ทำไมยังยืนอยู่ตรงนั้น”
ฉลองขวัญรู้สึกเหมือนโดนทุบ อันที่จริงหล่อนมีเวลาอยู่กับแม่น้อยมาก ทั้งงานและเรื่องส่วนตัวทำให้หล่อนพูดคุยกับอีกฝ่ายน้อยลง หรือบางวันก็แทบไม่มีบทสนทนากันเลย กระนั้นแม่ก็ไม่เคยตำหนิหล่อนสักประโยค
“แม่..ขวัญเหนื่อย”
“ทำงานหนักเกินไปหรือ ถ้าอย่างนั้นอาทิตย์หน้าเราไปเที่ยวกันไหมจ้ะ”
หล่อนส่ายหน้าแล้วเดินตรงไปยังโซฟา อ้อมกอดของแม่อ่อนโยนและแข็งแกร่งราวกับจะปกป้องหล่อนให้พ้นจากอันตราย
รชนีก้มมองผู้หญิงในอ้อมกอด ใบหน้าสะสวยของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยร่องรอยความไม่มั่นคงที่ชวนปวดใจ หล่อนอยากรู้ แต่ไม่ได้เอ่ยปากถามว่าเพราะอะไร
“พฤทธิ์เหมือนจะขอเลิกกับขวัญ”
ฝ่ามืออุ่นของแม่ลูบหลังหล่อน แต่ยังไม่เอ่ยปากขัด
“ขวัญคิดว่าพฤทธิ์ไม่อยากแต่งงานกับขวัญ” หัวใจของหล่อนเจ็บปวด ทั้งที่ความจริงหล่อนก็รู้แก่ใจดีว่าพฤทธิ์ไม่ต้องการสร้างครอบครัวกับหล่อน แต่ความสัมพันธ์บางอย่างก็จุดประกายความหวังเสี้ยวเล็ก ๆ ให้ลุกโชนราวกับแสงเทียนในความมืด หล่อนไม่เคยเชื่อว่ามันจะดับลงง่าย ๆ ต่อให้มีลมพายุพัดผ่าน..หล่อนก็ยังยืนยันว่าแสงเทียนในใจของหล่อนไม่มีทางมอดดับ
“รู้จักกันมาตั้งนานไม่ใช่หรือ”
“ใช่ค่ะ..แต่ขวัญรู้ดีว่าพฤทธิ์ไม่เคยคิดกับขวัญเกินกว่าเพื่อน”
“คนเรารู้จักกันไม่ได้หมายความว่าจะรักกัน อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าได้นะลูก” ฝ่ามือของแม่ลูบแผ่นหลังของหล่อนอย่างอ่อนโยน “ขวัญมีความสุขหรือเปล่าลูก”
“ขวัญมีความสุขเวลาได้อยู่กับพฤทธิ์ แต่ตอนนี้ขวัญไม่มีความสุขเลยค่ะ”
“แม่ว่าขวัญน่าจะพอได้คำตอบแล้วนะคะ”
หล่อนรู้คำตอบสิบกว่าปีมาแล้วต่างหาก..
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 05-09-2018 22:58:35
รชนีรู้ดีมาตลอดว่าฉลองขวัญรักพฤทธิ์มากกว่าเพื่อน ในขณะที่ใครอีกคนขีดเส้นความสัมพันธ์อย่างชัดเจน ฉลองขวัญมองอีกฝ่ายด้วยแรงปรารถนา แต่พฤทธิ์ทอดมองลูกสาวของหล่อนด้วยความเฉยชา ไม่กระตือรือร้นอย่างที่หล่อนคิดไว้
ใครคนหนึ่งมอบใจให้ ขณะที่อีกคนไม่ใส่ใจสักนิด
จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่ฉลองขวัญเดินเข้ามาแล้วบอกหล่อนว่าจะแต่งงานกับพฤทธิ์ หล่อนยิ้ม แม้จะรู้สึกประหลาดใจเล็ก ๆ ก็ตาม
ในเมื่อคนสองคนไม่ได้มีใจตรงกัน..งานแต่งงานจะเกิดขึ้นได้อย่างไร
ทีแรกหล่อนคิดว่าเพราะระยะเวลานานจึงทำให้พฤทธิ์ใจอ่อนต่อลูกสาวของหล่อน แต่เปล่าเลย..พฤทธิ์คือเด็กหนุ่มที่เคยมาบ้านหล่อนเมื่อสิบปีก่อน และตอนนี้คือชายหนุ่มที่แสดงอากัปกริยาเช่นเดิม
ตอนนี้..พฤทธิ์มารอหน้าบ้านหล่อน ก่อนจะเดินเข้ามาด้วยท่าทีสำรวม ไม่ว่าเมื่อก่อนเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็เป็นเหมือนเดิมทั้งนั้น มารยาทดี ทว่าเย็นชาอย่างที่สุด
“สวัสดีครับ” พฤทธิ์ไหว้พร้อมรอยยิ้มตามมารยาท
“สวัสดีค่ะคุณพฤทธิ์” รชนียิ้ม แม้ในใจของหล่อนจะรู้สึกโกรธอีกฝ่ายนิด ๆ ก็ตาม “มาหาฉลองขวัญหรือคะ”
“ฉลองขวัญอยู่ไหมครับ เห็นว่าอาทิตย์หน้าจะไปต่างประเทศ ผมเลยรีบมาหา”
“อยู่ในห้องทำงานค่ะ คุณพฤทธิ์เข้าไปได้เลยค่ะ ขวัญน่าจะรอคุณพฤทธิ์อยู่”
“ขอบคุณครับ” พฤทธิ์ยกมือไหว้ ก่อนจะเดินไปยังห้องทำงานที่อยู่นอกตัวบ้าน มันเป็นเรือนกระจกหลังเล็ก ด้านนอกมีเก้าอี้ไม้และโต๊ะเตี้ย ๆ วางอยู่ ประดับด้วยกระถางต้นกุหลาบหินสีเข้ม
ด้านในยกพื้นสูงขึ้นหนึ่งขั้นบันไดและตกแต่งห้องด้วยโทนอบอุ่น มีเก้าอี้ไม้ตัวยาววางไว้มุมหนึ่งและบนโต๊ะยาวเต็มไปด้วยเครื่องอำนวยความสะดวก เอกสาร หนังสืออ้างอิง รวมถึงอุปกรณ์การเขียนต่าง ๆ
“รับทราบค่ะ เดี๋ยวจะสั่งรายละเอียดไปทางอีเมลที่แจ้งไว้นะคะ ขอบคุณค่ะ” หล่อนคุยโทรศัพท์ก่อนวางมันไว้ข้าง ๆ แล้วก้มเก็บกระดาษที่กระจัดกระจายบนพื้น
“ขวัญ เรามาคุยกันหน่อยไหม”
หล่อนชะงักเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู “เรื่องอะไรคะ”
ความเงียบและความกดดันคล้ายปลายเข็มที่คอยทิ่มแทงหล่อนจนรู้สึกเจ็บปวด
“ผมอยากถามขวัญเรื่องหนึ่ง” น้ำเสียงของพฤทธิ์ทุ่มนุ่ม แต่ราบเรียบจนน่าใจหาย
ฟางเส้นสุดท้ายระหว่างกันคงจะหมดไปในไม่ช้า..
หล่อนพยักหน้า ยอมละจากกระดาษมาสนใจคนที่กำลังพูด “ค่ะ..ขวัญพร้อมจะฟังแล้ว”
“ขวัญอยากแต่งงานกับผมจริง ๆ หรือครับ”
“จริงสิคะ ในเมื่อพฤทธิ์กับขวัญรู้จักกันมานานแล้ว และเราก็ไม่มีใครเป็นตัวเป็นตน มันก็ไม่เสียหายถ้าเราจะเริ่มใช้ชีวิตฉันสามีภรรยา” หล่อนย้ำเหตุผลของหล่อน แม้จะรู้ดีว่าพฤทธิ์เป็นอย่างไร พฤทธิ์คือพฤทธิ์..ผู้ชายที่ไม่เคยหย่อนเส้นกั้นระหว่างกันแม้แต่ครั้งเดียว “ทำไมหรือคะ ขวัญไม่ดีตรงไหน”
“ไม่ใช่ไม่ดี แต่อย่างที่ผมเคยบอกไปว่าระหว่างเราเกินกว่านี้ไม่ได้”
ความเสียใจของหล่อนท้วมจนล้นเอ่อ “ขวัญเคยคิดว่าวันหนึ่งพฤทธิ์จะรักขวัญแบบที่ขวัญรักพฤทธิ์”
“ผมเคยบอกคุณแล้วว่าไม่มีวัน”
น้ำตาของฉลองขวัญคล้ายจะไหล กระนั้นใครบางคนกลับมองหล่อนด้วยความสงบและเฉยชาเหมือนทุกครั้ง
หล่อนไม่เคยเชื่อว่าคนเราจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่กรณีของพฤทธิ์..ความรู้สึกของอีกฝ่ายต่อหล่อนมั่นคงราวกับหินผา แม้หล่อนจะเป็นลม แต่เป็นลมที่สาดซัดไม่แรงพอจะทลายความแข็งแกร่งลงได้
“ทำไมพฤทธิ์ใจร้ายแบบนี้คะ” หล่อนถามพลางเม้มปากจนรู้สึกเจ็บ
“ต่อให้แต่งงานกันไป ผมก็ไม่ได้รักคุณแบบที่คุณต้องการ” พฤทธิ์เงียบ “ผมไม่อยากตัดสินใจคนเดียว ในเมื่อมันเป็นเรื่องของคนสองคน จะให้คน ๆ เดียวรู้สึกไม่ได้”
หล่อนรู้ความหมายของพฤทธิ์ดี แต่ไม่อยากยอมรับว่าหล่อนแพ้หมดรูป ทั้งที่หล่อนเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เข้ามาในชีวิตของพฤทธิ์ แต่กลับไม่เคยเอาชนะใจอีกฝ่ายได้เลย
“พฤทธิ์รู้จักขวัญมาตั้งหลายปีแล้ว อีกอย่างเราก็ทำอะไรเกินเพื่อนมานานแล้ว ทำไมพฤทธิ์ยังเป็นแบบนี้กับขวัญได้”
“ก่อนทุกอย่างจะเริ่ม เราเคยตกลงกันไว้ก่อน..ผมผิดจริงเปล่าครับฉลองขวัญ” พฤทธิ์มั่นใจว่าตลอดระยะเวลาที่รู้จักฉลองขวัญ เขาไม่เคยพูดว่ารัก ไม่เคยให้ความหวัง ยกเว้นเรื่องที่พวกเขาตกลงกัน..ต่างคนต่างได้ความสุขในแบบของตนเอง ไม่มีใครเสียเปรียบ ทว่าในวันหนึ่ง..ใครบางคนกลับละเมิดข้อตกลง ทุกอย่างแตกหัก เศษซากความรวดร้าวกระจายล่องลอยในอากาศและไม่มีวันกลับมาประกอบได้ดังเดิม
“พฤทธิ์!”
“ผมไม่ได้พูดออกไปว่าไม่ มันเลยทำให้คุณเข้าใจผิดว่าผมเห็นดีเห็นงามด้วย แต่ตอนนี้ผมอยากชัดเจนขึ้นมาบ้างว่าระหว่างเราต่อให้นานกว่านี้ คุณก็เป็นมากกว่าผู้หญิงคนเดียวในชีวิตผมไม่ได้”
“คุณไม่เคยคิดเกินเพื่อนกับขวัญแม้เราจะใกล้ชิดกันมากกว่าใคร ๆ แต่พฤทธิ์ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ” ความโกรธขึง ไม่เข้าใจ และสับสน ประดังเข้ามาใส่หล่อนในระยะสั้น ๆ ก่อนที่หล่อนจะเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “หรือคุณมีคนอื่น บอกได้ไหมว่าใคร”
“ผมเอง ไม่มีใครทั้งนั้น”
พวกเขานั่งอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมร่วมชั่วโมง จากท้องฟ้าสว่าง แปรเปลี่ยนเป็นสีเข้ม ก้อนเมฆกลม ๆ อัดกันแน่น ลมด้านนอกเริ่มพัดแรง ก่อนห่าฝนจะทะลักทลายลงมา
ฉลองขวัญเหลือบตามองพฤทธิ์อีกครั้ง อีกฝ่ายนั่งนิ่งแทบไม่ขยับตัว แม้หล่อนจะรู้ดีว่าคนตรงหน้าไม่มีทางเอ่ยอะไรมากกว่านี้ แต่ฉลองขวัญก็ยังหวังอยู่เสี้ยวหนึ่งว่าจะมีคำพูดปลอบจากพฤทธิ์
“ถ้าสาเหตุเป็นเพราะตัวพฤทธิ์เอง ขวัญคงทำใจได้ไม่ยาก แต่ถ้าเพราะอย่างอื่น..ขวัญทำใจไม่ได้จริง ๆ” หัวใจของหล่อนเจ็บแปลบ มันเสียดแทงคล้ายจะกระอักเลือดออกมา แต่หล่อนกลับไม่มีน้ำตาสักหยด เพราะหล่อนมั่นใจว่าในชีวิตของพฤทธิ์ไม่มีใครและไม่มีใครเข้ามาได้ไกลเท่าหล่อนอีกแล้ว
“ขอบคุณครับ”
“ถ้าปัญหามันเกิดเพราะพฤทธิ์และพฤทธิ์เองก็ยืนยันว่าไม่มีใคร ขวัญก็ยินดีจะเลิก”
แผ่นหลังของพฤทธิ์ไกลเกินกว่าเอื้อมถึง..
พระอาทิตย์ข้างนอกยังเร้นกายในหมู่เมฆ ในขณะที่นาฬิกาบอกเวลาว่าเกือบจะหกโมงเช้าแล้ว ไม่นานนัก ลำแสงน้อย ๆ ก็ลอดผ่าน ทอประกายราวกับเส้นด้ายสีทองที่ขอบฟ้า ก่อนความสว่างจะพาดผ่านทั่วทั้งผืนก็ล่วงเวลามาเกือบแปดโมงเช้าแล้ว
มันเป็นช่วงสายของวันที่พฤทธิ์ยังไม่ได้ออกไปทำงาน เขาเก็บหนังสือ เอกสาร รวมถึงอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ถูกใช้อย่างเรียบร้อย แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
จะว่าไปเมื่อคืนเขาก็แทบนอนไม่หลับ ความคิดวุ่นวายย่างกรายเข้ามาในสมองราวกับจะจัดระเบียบไม่ได้ พร้อม ๆ กับความคิดบางอย่างที่เกาะกุมจิตใจ ไม่ใช่ใครอื่นหรือใครคนไหน แต่เป็นเจ้าของโทรศัพท์เครื่องจิ๋วที่ดูอย่างไรก็คล้ายกับเศษซากความทรงจำ
หน้าจอถูกเปิดค้างไว้เมื่อคืน กระนั้นพฤทธิ์ก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่ามองมันนิ่ง ๆ ถูกต้องล่ะ..เขาไม่มีความจำเป็นต้องโทรศัพท์ออกไปในช่วงแปดโมงเช้า ทว่าปลายนิ้วกลับกดโทรศัพท์ออกไป รอนานสักหน่อยกว่าปลายสายก็กดรับ ทว่าไม่มีประโยคใดออกมา
“ไม่คิดจะรับโทรศัพท์หรือครับ”
‘คุณพฤทธิ์’ ปลายสายตอบไม่เต็มเสียงนัก
“คุยได้หรือเปล่าครับหลง”
‘ผมกำลังจะออกไปซื้อโทรศัพท์กับคุณกรณ์’ อีกฝ่ายเงียบไปสักพัก ทว่ามันเป็นความเงียบที่เขาจดจ่อรออยู่ ‘แต่ผมยังใช้เบอร์เดิมครับ’
“รับทราบครับ”
‘คุณพฤทธิ์’
“ครับ”
‘วันนี้จะมาหรือเปล่าครับ’
“ไม่ไปครับ” พฤทธิ์เว้นจังหวะสักพัก แล้วพูดต่อ “วันนี้ผมไปหาคุณแขที่บ้าน”
หลงไม่พูดอะไร แต่พฤทธิ์ก็เดาได้ว่าปลายสายแสดงสีหน้าอย่างไร
“แต่ถ้าเป็นพรุ่งนี้จะแวะไปหา..แล้วเจอกันนะครับ”
‘ผมจะรอครับ’
พฤทธิ์ยิ้มจาง ๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าเด็กหนุ่มที่เขาเคยนึกไม่ชอบหน้าเพราะมาจากครอบครัวไม่สมบูรณ์จะทำให้เขานึกเอ็นดูได้ขนาดนี้ “แล้วเจอกันครับ”
เพ็ญแขรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่ลูกชายของหล่อนมาตั้งแต่ก่อนเก้าโมงเช้า เพราะหลัง ๆ มานี้ พฤทธิ์แทบไม่มาหาหล่อนที่บ้านถ้าหากไม่เพ็ญแขไม่เป็นคนโทรศัพท์ไปหาก่อน อีกทั้งยังไม่ค่อยโทรศัพท์มาหาหล่อนเหมือนเมื่อก่อนด้วย ในทีแรกหล่อนก็อดน้อยอกน้อยใจไม่ได้ ทว่าฉลองขวัญเคยบอกหล่อนว่าพฤทธิ์ทำงานหนักแค่ไหน หล่อนจึงไม่อยากทำให้ลูกชายต้องลำบากใจเพราะเรื่องเล็กน้อย
“คุณพฤทธิ์จะมาทำไมไม่บอกแม่ก่อน” หล่อนยิ้ม “เมื่อวานเพิ่งเจอกันแท้ ๆ”
“ตอนบ่ายผมมีประชุมต่อครับเลยรีบมาหาคุณแขแต่เช้า”
หล่อนลูบใบหน้าของลูกชายที่คล้ายคนพักผ่อนไม่เพียงพอ “พฤทธิ์ทำงานหนักแบบนี้ แม่เป็นห่วง”
พฤทธิ์ยิ้ม อันที่จริงการทำงานไม่หนักหนาเกินว่ามนุษย์คนหนึ่งจะแบกรับไหว “ไม่หนักครับ แต่ผมอยากทำงานให้เสร็จก่อนปิดเทอมครับ”
“คุณพฤทธิ์กินอะไรมาหรือยัง เดี๋ยวแม่ให้เด็กตั้งโต๊ะให้”
“เรียบร้อยแล้วครับ” เขาเดินเข้ามาภายในบ้าน บ้านยังเหมือนเดิม ไม่มีตรงไหนเปลี่ยนแปลง รูปภาพสมัยเด็กของเขาที่กำลังเล่นกอล์ฟ..กีฬาที่เขาเกลียดที่สุดตั้งอยู่บนโต๊ะขนาดเล็ก รูปภาพของเขาในอิริยาบถอื่น ๆ วางไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบและไร้ฝุ่นที่เกาะตามกรอบ บ่งบอกถึงความรักและความใส่ใจเป็นอย่างดี กระนั้นพฤทธิ์ก็รู้ดีว่าช่วงเวลานั้นของชีวิต..เขารู้สึกว่างเปล่าเสียยิ่งกว่าอะไร “ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณแข”
“แม่ให้แม่บ้านชงโกโก้ให้ รอสักครู่นะคะ ว่าแต่มีเรื่องอะไรจะคุยกับแม่แต่เช้าคะ”
ประกายตาของหล่อนเจิดจรัสจนพฤทธิ์ปวดใจหนึบ ๆ กระนั้นความทรมานของเขาในระยะหลายเดือนที่ผ่านมาก็ผลักดันให้พฤทธิ์ต้องพูดประโยคทำลายความหวังของหล่อนอย่างไม่ปราณี
“คุณแข”
“คะ”
“ผมเลิกกับฉลองขวัญแล้ว”
แม่บ้านยกแก้วโกโก้มาเสิร์ฟ ควันของมันหอมและเข้มข้น กระนั้นกลับจางหายอย่างรวดเร็ว
“คุณพฤทธิ์..เกิดอะไรขึ้นหรือคะ” น้ำเสียงของเพ็ญแขสั่นเครือ หล่อนตกใจและเสียใจพร้อม ๆ กับการตั้งรับเหตุการณ์ไม่ทัน
“ผมกับฉลองขวัญไม่ได้รักกันแต่แรก” พฤทธิ์มองเพ็ญแข หล่อนผิดหวังรุนแรงจนเผลอวางแก้วเซรามิกกระแทกจานรอง “ผมไม่ได้บอกคุณแขเองจนเรื่องบานปลายถึงขนาดนี้”
พฤทธิ์ยกมือไหว้หล่อน “ผมขอโทษครับ แต่ผมคุยกันเรียบร้อยแล้ว”
“แต่แม่แจ้งเพื่อน ๆ ไปหมดแล้ว จะให้บอกหรือคะว่าลูกชายถอนหมั้นผู้หญิง!”
เขาเงียบพลางทอดมองฝ่ามือของมารดาที่กำแน่นจนขาวซีด ก่อนจะเอื้อมมือไปจับ ทว่าหล่อนกลับไม่ยอมให้พฤทธิ์ได้แตะต้อง
รอบกายพวกเขามีแต่ความเย็นชืด สายใยบางเบาระหว่างกันคล้ายจะปลิวหายไปในอากาศ
“คุณแข..”
“แม่หวังให้คุณพฤทธิ์แต่งงานกับผู้หญิงดี ๆ” ครอบครัวของหล่อนเป็นใคร มาจากไหน เพ็ญแขรู้แก่ใจดีและยอมรับสิ่งที่เรียกว่าความเหมาะสมได้อย่างไร้เงื่อนไข ดังนั้นการแต่งงานจึงไม่ใช่เรื่องส่วนตัว มันยังเป็นเรื่องความเหมาะสมและฐานะทางสังคม
“ผมไม่ได้รักฉลองขวัญ”
“อยู่ ๆ ไปก็รักกันเอง ยิ่งพฤทธิ์กับฉลองขวัญรู้จักกันมานานด้วยแล้ว..แม่เชื่อว่าวันหนึ่งพฤทธิ์จะเปลี่ยนใจ” หล่อนกล่อมลูกชายพลางทอดมองใบหน้าหล่อเหลา ความอ่อนเยาว์แปรเปลี่ยนเป็นความเติบใหญ่ พรั่งพร้อมด้วยความรู้และความเป็นสุภาพบุรุษ แล้วใครจะกล้าปฏิเสธลูกชายของหล่อน “ไปคุยกับฉลองขวัญใหม่ดีไหมคะ”
พฤทธิ์ไม่ตอบคำถามของหล่อน “คุณแข ชั่วชีวิตนี้ผมเคยทำให้คุณแม่ผิดหวังไหมครับ”
หล่อนนึก ตั้งแต่เด็กจนโต..ลูกชายของหล่อนไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ไม่เคยผลการเรียนตก หนำซ้ำยังได้เกรดดีมาตลอดจนได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ เมื่อกลับมาก็ได้ทำงานในมหาวิทยาลัย ทำอาชีพที่ประเสริฐ หากพิจารณาแล้วพฤทธิ์ไม่เคยทำให้หล่อนผิดหวังสักครั้งเดียว
“ไม่เคยค่ะ”
เขายิ้มจาง ๆ กระนั้นในใจกลับอึดอัดจนแทบระเบิด “ถ้าอย่างนั้นนี่คงเป็นเรื่องเดียวที่ผมทำให้คุณแขผิดหวัง”
“พฤทธิ์!”
“จนตอนนี้..คุณพ่อกับคุณแม่เคยรักกันบ้างหรือเปล่าครับ”
สวัสดีค่ะ ขอโทษที่มาช้านะคะ
ตอนนี้เป็นตอนที่ ๑๘ แล้ว น่าจะถึงครึ่งเรื่องแล้วนะคะ อาจจะเกินครึ่งไปแล้วหรือเปล่าไม่แน่ใจ :เฮ้อ:
ขอบคุณสำหรับการรอของนักอ่านทุกคนนะคะ เรื่องนี้ก็หลายปีแล้วยังไม่จบสักที อยากเขียนให้จบใจจะขาด แต่มันก็ขี้เกียจและไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วม ~
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ค่ะ ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
เริ่มหัวข้อโดย: Freja ที่ 05-09-2018 23:27:11
2018 ยังตามอ่านอยุ่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-09-2018 23:33:12
เริ่มหัวข้อโดย: DogmaticGoose ที่ 06-09-2018 00:08:12
เริ่มหัวข้อโดย: masochism2018 ที่ 06-09-2018 00:18:07
คุณแขฟินแต่อีกสองคนคงจะมีความสุขมั้งงง โอ๊ยยยยย หงุดหงิดคุณแม่
แต่ :t3:คุณพฤทธิ์น้าาาา กว่าจะทำใจกล้าเคลียร์ได้
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 06-09-2018 00:39:21
คุณพฤทธิ์เหมือนจะกล้าหาญ แต่ไม่ใช่เลย เราว่าช่างเป็นคนที่ขี้ขลาดมาก ที่ลากทุกคนมาไกลขนาดนี้ กว่าจะยอมรับใจตัวเอง แต่ก็ไม่ทำให้ชัดเจน เรานั่งคิดไปเจ็ดแปดตลบว่าเราจะปล่อยหลงให้ผู้ชายคนนี้จริงๆเหรอ ? แต่พอเขาเข้าหาหลงทีไรเราก็รู้ว่ายังไงหลงก็ต้องแพ้ เพราะเราเองก็ยังแพ้เขาเลย
เป็นคนที่ทั้งรักทั้งเกลียดจริงๆ จะเกลียดก็ทำไม่ลงคนแต่งเก่งจังเลยค่ะปั่นหัวใจเราเก่งมาก ฮือ ๆ
คุณเขมจะมีบทอะไรไหม อยากให้ใครก็ได้มาจีบหลง พระเอกเขาได้ความรักมากเกินไปละ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 06-09-2018 01:10:24
เขาจุ๊กกรูกับลูกชายตัวเองมานานหลายปีแล้ว
และจุ๊กกรูภายใต้เงื่อนไขที่ตกลงกันด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 06-09-2018 02:03:45
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 06-09-2018 10:16:03
ปีไหนแล้ว อาคุณแม่ยังจับคลุมถุงชนอีกเหรอ?
เป็นไงหล่ะ เจอคำถามฮุกสุดท้ายเข้าไป
ตัวแม่เองอยู่กินกับพ่อมาจนลูกโตทำงานแล้ว รักพ่อมันไหมหล่ะ?
แล้วยังจะพูดหน้าตาเฉยว่า อยู่ไปเด๋วก็รักกันเอง ชิส์
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 06-09-2018 12:24:46
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 06-09-2018 12:52:39
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 06-09-2018 14:00:44
เริ่มหัวข้อโดย: nevergoodbye ที่ 06-09-2018 16:23:54
มันช่างเหินห่างจริงง :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: 19th ที่ 06-09-2018 19:17:01
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 06-09-2018 20:54:35
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 06-09-2018 21:07:15
แม้แม่จะเป็นผู้ให้กำเนิดเราก็จริง
แต่แม่ไม่มีสิทธิ์มากำหนดชีวิตของเราแบบนี้..
ต่อไปก็ทำตามหัวใจตัวเองซะนะ แต่ดูแล้วอุปสรรคก็เยอะอยู่... :z10: :z10:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-09-2018 21:09:23
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 06-09-2018 23:14:59
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 06-09-2018 23:18:40
เริ่มหัวข้อโดย: Veesi3 ที่ 06-09-2018 23:44:01
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 07-09-2018 00:45:20
คิดถึงน้องหลงด้วยตอนนี้มานิดเดียวเอง
เริ่มหัวข้อโดย: jinnyjayb ที่ 07-09-2018 11:43:51
แล้วก็หลงน้องหลงมากๆเลยค่ะ <3<3<3
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 24-09-2018 10:27:56
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 24-09-2018 14:01:03
สู้ ๆ นะคะคุณคนแต่ง o13 :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 27-09-2018 16:59:30
แล้วก็ได้แต่รอแบบ งงๆ..
ไรท์รีบมาน้าาาาา.. :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: Autonomyz ที่ 27-09-2018 20:34:11
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 27-09-2018 21:46:51
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 28-09-2018 16:39:30
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 12-10-2018 16:21:14
คือ เข้ามาทุกวัน.. รีเฟรชๆ
:sad4: :o12:
เริ่มหัวข้อโดย: fullmoonny ที่ 15-10-2018 01:03:47
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 15-10-2018 02:11:44
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 15-10-2018 12:46:07
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 20-10-2018 11:06:17
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 23-10-2018 10:56:28
ซ่อนรัก
บทที่ ๑๙
บทที่ ๑๙
ในวันที่อากาศเย็น ความเกียจคร้านย่างกรายมาถึงประตูห้อง มันขับกล่อมให้คนในบ้านหลงลืมกาลเวลาไปชั่วขณะ ท้องฟ้าด้านนอกยังไม่สว่างดี แต่นาฬิกาบนฝาผนังบอกเวลาว่าใกล้เจ็ดโมงเช้าแล้ว กระนั้นความรู้สึกอุ่นสบายภายใต้ผ้าห่มก็ไม่อาจโอบล้อมเด็กหนุ่มได้สำเร็จ
หลงตื่นตั้งแต่ตีห้า ท้องฟ้าด้านนอกยังมืดสนิท ดวงดาวทอประกายระยิบระยับทว่าเลือนรางแล้ว พระจันทร์ค่อย ๆ หนีหาย ทิ้งดาวดวงน้อยให้เดียวดาย ตอนนี้ยังไม่มีใครตื่นนอกจากพนักงานในบ้าน เสียงประกอบอาหาร เสียงรดน้ำต้นไม้ และเสียงซุบซิบดังขึ้นภายในห้องครัวขนาดกลาง ผู้คนยังไม่ตื่นดีเพราะไม่รู้การรอคอยที่จะมาถึง มีเพียงเขาที่ยังตระหนักดีถึงความไม่สมเหตุสมผลของตนเองในวันนี้
เพียงข้อความสั้น ๆ ที่ได้รับจากคนในดวงใจก็ทำให้หลงยอมรับว่าตั้งตาคอยแค่ไหน
“อ้าว ทำไมตื่นเร็วจังคะ”
เด็กหนุ่มมองเข้าไปภายในห้องครัว ป้ากิ่งดูแปลกใจ ส่วนพนักงานคนอื่น ๆ ไม่คุ้นชินมากกว่า
“เมื่อคืนผมนอนเร็วครับเลยตื่นเช้า” หลงโกหก เมื่อคืนกว่าจะหลับตาลงก็เกือบเที่ยงคืน เขาไม่ได้อ่านหนังสืออย่างที่หวัง ไม่ได้คุยกับใครอย่างที่หลายคนเข้าใจ ไม่ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบเด็กคนอื่น ๆ แต่หลงกลับนอนอ่านข้อความจากคุณพฤทธิ์ซ้ำ ๆ ภาวนาให้วันพรุ่งนี้มาถึงโดยไว ก่อนจะเผลอหลับไปทั้งที่ยังไม่เรียบร้อย
“ป้าแปลกใจ หิวอะไรมั้ยคะ เดี๋ยวป้าชงโกโก้ให้”
“ไม่หิวครับ ถ้าหิวเดี๋ยวหลงจะทำเอง” เขาพูดแล้วกลับยังห้องรับแขก เปิดโทรทัศน์ดูจนพระอาทิตย์ขึ้น ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องเพื่อจัดการธุระส่วนตัว
มันเป็นช่วงสาย ๆ ของวันหยุดปิดเทอม ทุกคนทำกิจวัตรประจำวันเหมือนเดิม นั่งรับประทานอาหารพร้อมกัน คุยกันสองสามประโยค ก่อนลดาจะเดินลงมาร่วมโต๊ะอาหาร ไม่นานหล่อนก็ขอตัวออกไปก่อน น่าแปลกใจที่คุณวุฒิไม่เคยถามว่าเพราะอะไรถึงออกจากบ้านได้แทบทุกวัน ส่วนคุณกรณ์นั่งคุยกับพวกเขาอีกสักพักแล้วจึงออกไปทำงานที่มหาวิทยาลัย
“งานหนักมากหรือกรณ์”
“ไม่หนักเท่าไหร่หรอกครับ แต่มีเรื่อย ๆ อาจารย์ใหม่ก็แบบนี้..เป็นเรื่องธรรมดามากครับ”
“อืม..อย่างไรวันนี้ก็กลับเร็วหน่อยแล้วกัน เมื่อวานคุณพฤทธิ์โทรศัพท์มาหา บอกว่าจะเข้ามาเยี่ยม”
กรณ์ขมวดคิ้วพลางมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ห่าง น้องชายของเขาไม่ได้แสดงพิรุธอะไรออกมา จนเป็นเขาที่กลายเป็นพี่ชายขี้ระแวง แต่กระนั้น..คุณพฤทธิ์ก็มาบ่อยเกินไปแล้ว “คุณพฤทธิ์มาทำไมหรือครับ”
“ก็คงอยากเห็นหน้ากรณ์นั่นแหละ ทีเมื่อก่อนอยากให้คุณพฤทธิ์มาหาแทบตายไม่ใช่หรือ”
“ก็นั่นมันเมื่อตั้งหลายปีแล้วนะครับ”
“กลับมาเร็ว ๆ แล้วกัน ไม่อย่างนั้นพ่อจะให้คนตั้งโต๊ะไม่รอ”
ชายหนุ่มตอบรับแล้วรีบรับประทานอาหารก่อนจะสาย ทว่าเขาก็อดคิดไม่ได้อะไรบางอย่างระหว่างคุณพฤทธิ์กับหลงยังเหลืออยู่ ไม่ใช่แค่เส้นสายเบาบาง แต่มันกลับถูกถักทออย่างค่อยเป็นค่อยไป กระนั้นตลอดปิดเทอมนี้ ทั้งสองก็แทบไม่ได้เจอหน้ากัน
“ผมไปก่อนนะครับ พี่ไปแล้วนะหลง ตอนเย็น ๆ เจอกัน” เขายื่นมือไปลูบหัวเด็กหนุ่มที่ยืนส่งหน้าบ้าน “อยากได้อะไรไหม”
“ไม่เอาครับ ขอบคุณครับ”
“พี่ได้ยินว่ามีร้านอาหารเกาหลีเปิดใหม่ เดี๋ยวพี่ซื้อมาฝากนะ”
“กรณ์..น้องบอกว่าไม่อยากได้” วุฒิเอ่ยแทรก เมื่อลูกชายคนโตไม่ยอมไปทำงานเสียที “ไปทำงานได้แล้ว”
“ผมว่าน้องต้องชอบแน่นอนครับคุณพ่อ”
กรณ์รู้สึกไม่อยากออกจากบ้านเลย..
ตะวันยอแสง พระอาทิตย์ค่อย ๆ ลาลับขอบฟ้า ทิ้งไว้เพียงกลิ่นอายความร้อนในยามกลางวัน ไม่นานท้องฟ้าก็ไร้เงาเจ้าของเดิม ไฟรอบรั้วบ้านและในสวนสว่างขึ้น เสียงแมลงเริ่มส่งเสียงร้องเบา ๆ ก่อนจะถูกกลบด้วยเสียงเครื่องยนต์ที่คุ้นเคย
รถยนต์สีเข้มคันคุ้นตาจอดไว้บริเวณชานบ้าน ก่อนจะดับลง พร้อมใครบางคนที่เก้าออกมา
หลงไม่ได้เดินออกไปดู แต่แอบมองที่หน้าต่างบ้าน ชายในเสื้อสีเข้มและกางเกงขายาว แต่งตัวเรียบร้อยไม่ต่างจากทุกวันที่เคยเห็นหน้าเดินเข้ามาทักทายเจ้าของบ้านอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยสีหน้าผ่อนคลาย
“ขอโทษที่ผมมาช้า”
“ไม่ช้าหรอก กรณ์ยังติดอยู่บนถนนอยู่เลย” วุฒิเดินนำเข้ามาในบ้าน “คุณพฤทธิ์นั่งพักให้หายเหนื่อยก่อน”
“ในครัวมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
“ไม่มี แม่ครัวเขาไม่ยอมให้คุณพฤทธิ์ไปช่วยง่าย ๆ หรอก อย่างวันนี้ทำอาหารพิเศษตั้งหลายอย่าง รู้ไหมกว่าพวกอาจะได้กินต้องทวงแล้วทวงอีก” เขาพูดติดตลก แต่ก็อดจะน้อยใจแม่ครัวที่บ้านไม่ได้ ถึงใคร ๆ จะเอ็นดูหลง แต่คุณพฤทธิ์คือข้อยกเว้นคนหนึ่งเช่นกัน กระนั้นสิ่งที่เหมือนกันทั้งคู่คือการไม่เคยร้องขอใด ๆ ทั้งสิ้น
“คุณพ่อส่งไวน์มาให้เมื่อเช้า เดี๋ยวผมนำไปเก็บไว้ให้นะครับ”
“ขอบคุณมาก ว่าแต่คุณพ่อสบายดีนะ”
“สบายดีครับ”
“ไปนั่งพักเถอะ เดี๋ยวอาไปจัดการเจ้ากรณ์ให้ ไม่รู้ว่าไปอยู่ตรงไหนถึงได้มาช้านัก”
พฤทธิ์ยืนรอจนอีกฝ่ายขึ้นไปชั้นสอง เขาจึงเดินกลับเข้าไปในรอในห้องรับแขกที่เปิดต้อนรับ
ภายในห้องรับแขก มีเสียงโทรทัศน์ เสียงเปิดหนังสืออย่างรวดเร็ว เสียงกระดาษเสียดสีกันบ่งบอกถึงความกังวลใจบางอย่างของผู้ที่นั่งอยู่ในห้อง เมื่อพฤทธิ์ก้าวเข้ามา บรรยากาศแห่งความเงียบเหงาก็กระจัดกระจาย เหลือเพียงความรู้สึกดึงดูดบางอย่างให้เข้าไปใกล้ มันซับซ้อนและสับสน กระนั้นก็เย้ายวนใจเกินกว่าจะห้ามใจ
ความอดทนของเขาคือปราการอย่างหนึ่งที่ทำให้พฤทธิ์เลือกจะยืนนิ่ง โดยไม่รู้สึกกระวนกระวายใจต่อกันพบหน้าคนในห้วงคะนึง
“สวัสดีครับคุณพฤทธิ์” เด็กหนุ่มตรงหน้ายกมือไหว้ พลางหันซ้ายหันขวาราวกับไม่รู้ว่าจะขยับตัวไปทางไหน
“สวัสดีครับ” พฤทธิ์ทอดมองเด็กหนุ่ม ใบหน้าน่าเอ็นดูดูกระจ่างตาน่าถนอม “ตามสบายเถอะ”
หลงนั่งที่เดิม พลางข่าวภาคค่ำอย่างตั้งอกตั้งใจ กระนั้นภายในหัวกลับคิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่กับเรื่องเดิม ใครจะคิดว่าคนบางคนจะให้ความสำคัญกับสัญญาได้ขนาดนี้
“คุณพฤทธิ์หิวหรือเปล่าครับ” หลงถามด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ มันคงเป็นการเปิดบทสนทนาที่น่าอึดอัดที่สุด แต่เขาก็ไม่อยากปล่อยช่วงเวลานี้ทิ้งไปเหมือนน้ำเย็นที่เกาะผิวแก้ว
“ยังครับ รอมาฝากท้องที่นี่”
ไม่มีใครพูดอะไรต่อ มีเพียงนักข่าวที่กำลังเล่าข่าวสาร เสียงเครื่องปรับอากาศ และเสียงขยับไปมาบางครั้ง ในขณะที่หลงทอดสายตาไปที่หน้าจอสี่เหลี่ยม พฤทธิ์กลับเลือกนั่งโซฟาเดี่ยวที่หันไปนอกหน้าต่าง ทว่าในสายตาของเขากลับมีเพียงภาพเด็กหนุ่มที่ดูจะตั้งอกตั้งใจดูโทรทัศน์มากเกินไปเท่านั้น
พวกเขารู้ดีว่าการยินยอมพร้อมใจกันนั่งคนละฟากหมายถึงอะไร แรงดึงดูดบางอย่างก็ร้ายกาจเกินจะต้านไหว มันไม่คำนึงถึงกาลเทศะใด ๆ ไม่คำนึงถึงหัวใจของใครที่อาจแตกสลายในชั่วพริบตา
ไม่นานความเงียบก็ทลายลง ความสงบจางหายด้วยเสียงเท้ากระทบพื้นและเสียงถุงพลาสติกดังขึ้นบริเวณหน้าบ้าน ก่อนใครบางคนจะเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน “กลับมาแล้วครับ!”
“คุณกรณ์” เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน พลางมองอีกฝ่ายอย่างตกใจ
“หลง! พี่ซื้อของมาฝาก” เขาชะงัก เมื่อสบกับดวงตาสีเข้มที่ทอดมองมาอย่างตำหนิ ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด สายตาคู่นี้ของคุณพฤทธิ์ก็ทำให้เขาตระหนักถึงมารยาทได้อยู่ดี “สวัสดีครับคุณพฤทธิ์”
“สวัสดีครับ”
“มานานหรือยังครับ ผมขอโทษ..เมื่อเย็นมีงานด่วนนิดหน่อยเลยมาช้า”
“ไม่นานครับ สักครึ่งชั่วโมงได้” ญาติผู้พี่ของเขาตอบสั้น ๆ ไร้แววความขุ่นเคืองอย่างน่าประหลาด
“หลง..ร้านนี้ทำอร่อย พี่บอกให้เขาห่อให้ดี ๆ ไม่ให้ข้าวแตก” กรณ์เดินเข้าไปหาหลง เพียงเห็นน้องชายอยู่อีกฟากเก้าอี้ เขาก็รู้สึกสบายใจอยู่บ้างว่าเรื่องบางอย่างคงไม่เกิดขึ้นได้ง่าย ๆ “คุณพฤทธิ์กินด้วยกันไหมครับ ผมได้ยินนิสิตพูดว่าอร่อย”
“เชิญครับ ขอบคุณ”
“ในนี้มีหลายไส้ พี่ว่าไก่ผัดกิมจิน่าอร่อย หลงอยากกินอันไหน..”
“กรณ์..ใกล้อาหารเย็นแล้ว เดี๋ยวให้ป้ากิ่งไปจัดใส่จานให้น้องเอง” คุณพ่อของเขาเดินเข้ามาขัดจังหวะอีกครั้ง
อาหารเย็นมื้อนี้ส่วนใหญ่เป็นของโปรดของคุณพฤทธิ์ทั้งนั้น ไม่เหมือนตอนที่กรณ์ร้องขอแม่ครัวให้ทำให้ หล่อนมักจะบ่ายเบี่ยงเรื่องวัตถุดิบเสมอ เมื่อเป็นคุณพฤทธิ์..ข้อยกเว้นของคนเก่าคนแก่ที่อยู่ภายในบ้านก็เป็นอันหมดสิ้นทันที
พวกเขาใช้เวลาประมาณสามสิบนาทีในการจัดการมื้อเย็น ก่อนคุณวุฒิจะเอ่ยถึงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ได้รับจากพฤทธิ์เมื่อไม่นานมานี้ ในทีแรก..กรณ์อาสาจะเป็นคนจัดการทั้งแก้วและเครื่องดื่มให้ เพราะถ้าไม่ใช่งานสำคัญอะไร พนักงานภายในบ้านจะเข้ามาจัดการทำความสะอาดโต๊ะอาหารและส่วนอื่นในบ้านราว ๆ หนึ่งทุ่มครึ่ง
“คุณกรณ์มาเหนื่อย ๆ เดี๋ยวผมจัดการให้ดีกว่าครับ” หลงขยับเก้าอี้ แล้วสาวเท้าไปยังห้องครัวที่อยู่บริเวณด้านหลัง เมื่อครู่..เขาไม่ได้คิดไปเองว่าปลายเท้าของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกำลังสอดรับฝ่าเท้าของเขา มันอาจจะเป็นอุบัติเหตุหรือความตั้งใจใต้โต๊ะอาหาร แต่สำหรับหลง..ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร เนื้อสัมผัสใต้ฝ่าเท้าก็ชวนจินตนาการไม่จบไม่สิ้น
“ย้ายไปนั่งในห้องรับแขกไหม อาว่าบรรยากาศน่าจะดี”
“เดี๋ยวผมไปเก็บของสักครู่นะครับคุณพ่อ แล้วจะตามไป”
ต่างคนต่างแยกย้ายออกไป กรณ์ขึ้นไปชั้นสอง ส่วนวุฒิเดินไปยังห้องรับแขกด้านหน้า ขณะเดียวกันเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังกระทบพื้นบ้านก็ดังขึ้น มันชวนเสียดหู แต่กระนั้นพฤทธิ์ก็ยังคงรักษามารยาทเหมือนเดิม เมื่อต้องเผชิญกับคุณผู้หญิงของบ้าน ลดาเดินเข้าใกล้หาที่โถงทางเดิน หล่อนยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ชวนให้หลีกเลี่ยง
“คุณพฤทธิ์นี่เอง”
“สวัสดีครับ” เขายกมือไหว้หล่อน อันที่จริงพฤทธิ์ไม่ได้นิยมชมชอบหล่อนแบบภรรยาคนก่อนของคุณอา แต่เขาไม่ได้รู้เบื้องลึกเบื้องหลังว่าเพราะเหตุใดหล่อนจึงเข้ามาอยู่ภายในบ้านหลังนี้โดยไม่ถูกตำหนิเรื่องความเหมาะสม
“สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันนานนะคะคุณพฤทธิ์” ริมฝีปากของหล่อนสีแดงจัด ทว่าบริเวณของปากกลับเลอะอย่างปิดไม่มิด และพฤทธิ์เองก็ไม่อยากหาเหตุผลว่าหล่อนไปทำอะไรมาถึงดูไม่เรียบร้อยได้ขนาดนี้
“ครับ..คุณวุฒิอยู่ในห้องรับแขก ถ้าอย่างไรผมขอตัวไปช่วยในครัวก่อน”
โถงทางเดินจึงเหลือเพียงความสว่างเท่านั้น
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 23-10-2018 10:56:48
แสงสว่างภายในครัวเปิดเผยให้เห็นทุกส่วนของห้อง ตั้งแต่ตู้เย็น อุปกรณ์ทำครัวทั้งไทยและฝรั่ง ล้วนถูกจัดให้อย่างเป็นระเบียบและใช้สอยได้ง่าย ส่วนอุปกรณ์ที่ไม่ได้นำมาใช้บ่อย ๆ คนครัวจะเก็บไว้ที่ตู้เหนือศีรษะ ป้องกันการหล่นเสียหายและสัตว์ที่ไม่พึงประสงค์
หนึ่งในนั้นน่าจะเป็นแก้วทรงสูงที่อยู่ข้างบน..
หลงเขย่งปลายเท้า พยายามเอื้อมมือไปหาแก้วทรงสูงที่อยู่ข้างใน ทว่ารูปร่างกลับเป็นอุปสรรคให้เขาเสียเวลาอยู่ตรงนี้ร่วมห้านาที
ปลายนิ้วของหลงแตะแก้ว ความเย็นของมันแล่นผ่านผิวเนื้อ ความสำเร็จเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่อีกไม่ไกล ทว่าความอบอุ่นที่แนบทั่วแผ่นหลังกลับทำให้เด็กหนุ่มชะงัก ความร้อนรุ่มแผ่ซ่าน พร้อมกลับกลิ่นเดิมที่คุ้นชิน
“แก้วนั้นมันอยู่สูง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นข้างใบหู พร้อม ๆ กับท่อนแขนที่เอื้อมหยิบแก้วสุดมือ
“คุณพฤทธิ์”
“ผมช่วยคุณเอง”
เด็กหนุ่มพยักหน้าและตั้งใจจะขยับตัวออกห่างเพื่อเปิดทางให้คนข้างหลังสะดวกขึ้น ทว่าริมฝีปากที่เฉียดผ่านผิวแก้มเพียงระยะสั้น ๆ ไม่มีคำพูดใดออกจากปาก ไม่มีแรงต่อต้านในรสสัมผัส ไม่มีแม้กระทั่งอ้อมกอดกักกัน แต่เขากลับยินยอมให้อีกคนย่างกรายเข้ามาอย่างเงียบเชียบและเปิดเผยตัวตนต่อหน้าอย่างไร้ความละอาย
“กี่ใบดีครับ”
“สองใบก็พอครับ”
“จะพอหรือ”
เด็กหนุ่มใจเต้นรัว ความอบอุ่นกลายเป็นความร้อนผ่าว คล้ายไฟที่เผาไล่ไปจนถึงปลายเท้า เมื่อแผ่นอกของคนข้างหลังเบียดเข้ามาใกล้ ทุกสัดส่วนแทบจะหลอมละลายตรงนี้
“พอ..พอครับคุณพฤทธิ์”
“น่าจะไม่พอ”
ฝ่ามือของอีกฝ่ายวางเหนือบั้นเอวของหลง ไม่รุกล้ำเกินไปกว่านี้ ทว่าแรงกดจากปลายนิ้วเบา ๆ ก็ทำให้เด็กหนุ่มโอนอ่อนได้ไม่ยาก
ทำไมการหยิบแก้วของคุณพฤทธิ์ถึงได้นานขนาดนี้..
เด็กหนุ่มไม่กล้าขยับ ไม่กล้าแม้จะหันไปต่อต้าน ได้แต่ยืนปล่อยให้อีกคนหยิบแก้วลงมาทีละใบและเรียงมันไว้บนถาดอย่างเป็นระเบียบ
“พอหรือยัง”
“พอ..พอครับ เดี๋ยวผมยกไป..”
ความแนบชิดคล้ายจะเข้มข้นขึ้น เมื่อหลงอยู่ระหว่างโต๊ะหินอ่อนและคุณพฤทธิ์ ความเย็นของมันกับความร้อนผ่าวจากอุณหูมิด้านหลังทำให้เขาคล้ายจะเป็นไข้ อารมณ์แปรปรวนจากที่สูงไปยังจุดต่ำสุด จากจุดต่ำไปยังสูงสุด ราวกับว่าตัวตนของเขากำลังล่องลอยในบรรยากาศที่คาดเดาสถานการณ์ไม่ได้
“รอผมหรือเปล่า”
หลงก้มหน้า เขารู้สึกตัวเองไม่ต่างจากเทียนที่กำลังถูกใครบางคนหลอมละลาย “ครับ..ผมรอคุณพฤทธิ์”
“อืม..ต่อไปไม่ต้องรอแล้ว”
คุณพฤทธิ์ไม่ได้พูดอะไรต่อ หลงเองก็พยายามทำความเข้าใจกับคำพูดอีกฝ่าย ไม่ต้องรอคือการปฏิเสธทางอ้อมอีกหรือเปล่า ไม่ต้องรอหมายถึงการตระหนักถึงความเป็นไปได้ของความสัมพันธ์หรือไม่ ไม่ต้องรอของคุณพฤทธิ์หมายความถึงอะไร หลงไม่กล้าคิดไปกว่านี้ แต่ความรู้สึกเสียใจก็คล้ายจะกลับมาเหยียบย่ำอีกรอบ
หลงเม้มปากแน่น เก็บกลั้นความรู้สึกซ้ำเดิมและหมายจะทำลายมันอีกครั้งในไม่ช้า ทว่าปลายนิ้วที่ดันใบหน้าของเขาขึ้นรับการจู่โจมไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากจากด้านหลังแนบทับลงมา ไม่ปล่อยโอกาสให้ประท้วงใด ๆ เมื่อริมฝีปากบดขยี้ราวกับโหยหาย กาลเวลาไร้ความหมาย มีเพียงรสสัมผัสที่ดุดันเท่านั้นที่ตอกย้ำตัวตนของพวกเขา
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เงียบสงบ ประตูปิดสนิท หน้าต่างทุกบานได้รับการปกป้องจากสายตาคนสอดรู้ มีเพียงคนข้างในตอบรับซึ่งกันและกัน
ความอุ่นร้อนไม่ได้รู้สึกผ่านผิวผ้าอีกแล้ว มันกลับสัมผัสโดยตรงจากผิวกายใต้ร่มผ้า ให้รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความจริงที่ปรากฏขึ้น เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ ไม่ว่าวันนี้หรือวันข้างหน้า รอยจูบจากคนที่รักก็ยังสลักแน่นเสมอ
“หลง..” พฤทธิ์กระซิบข้างหู “คิดถึงเหลือเกิน”
เด็กหนุ่มก้มหน้าพลางตอบเสียงเบา “ผมก็คิดถึงคุณพฤทธิ์เหมือนกัน”
“อืม”
พวกเขายืนเงียบกันสักพัก ก่อนเด็กหนุ่มจะเอ่ยถาม เขาไม่อยากคิดไปเองอีกแล้วว่าคุณพฤทธิ์จะซับซ้อนแค่ไหน “ที่ว่าไม่ต้องรอ คุณพฤทธิ์หมายความว่าอะไรหรือครับ”
“ถ้าคุณเข้าข้างตัวเองจะรู้คำตอบดีครับ”
เด็กหนุ่มรู้สึกหน้ามืดอย่างประหลาด..
กรณ์ไม่ได้คิดไปเองว่าระหว่างที่ออกมาส่งคุณพฤทธิ์หน้าบ้าน สายตาที่ทอดขึ้นมองอีกฝ่ายไม่ได้มีทั้งคุณวุฒิและเขาอยู่เลย เป็นสายตาที่มอบให้กับใครคนหนึ่ง..คนที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาไปสักหนึ่งเก้า กระนั้นกรณ์ก็ยังนึกไม่ออกว่าระหว่างทางมานี้ ทั้งคุณพฤทธิ์และหลงจะสานสัมพันธ์กันตอนไหน ไม่ว่าจะพิจารณาอย่างไรก็ล้วนแล้วแต่เป็นไปไม่ได้ เพราะทั้งคู่ต่างก็อยู่ในสายตาของเขาตลอด
“จริง ๆ ก็ดึกมากแล้ว คุณพฤทธิ์จะนอนที่นี่ก็ได้ อายินดี”
“ขอบคุณครับ แต่วันนี้ผมต้องกลับไปทำงานต่อ ไว้โอกาสหน้าผมจะขอค้างสักคืน” พฤทธิ์ยิ้มบาง ๆ เขาไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินความจำเป็น ยิ่งต้องนอนค้าง..เขายิ่งควรระวังไม่ให้เกินกว่าความเหมาะสม
“ห้องที่คุณพฤทธิ์เคยนอน อาให้เด็กทำความสะอาดเกือบทุกวัน”
“ขอบคุณครับ ผมกลับก่อนนะครับ”
“ขับรถดี ๆ นะคุณพฤทธิ์”
“สวัสดีครับพี่พฤทธิ์” กรณ์ยกมือไหว้ เขามองรถยนต์ที่ขับออกไปจนลับสายตา
วันนี้เป็นวันที่เหนื่อย แต่กระนั้นก็ไม่ใช่วันที่แย่ อย่างน้อยเรื่องที่เขาหวาดระแวงคงไม่เกิดขึ้นอีก เพราะมันไม่มีสัญญาณ ไม่มีตัวบ่งชี้ถึงความคืบหน้า และกรณ์เองก็ไม่ใช่คนที่คิดไปเอง ทว่าการสังเกตใครสักคนอย่างคุณพฤทธิ์ก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดี ส่วนหลง..เขาเองก็มั่นใจว่าในไม่ช้าทุกอย่างจะเข้ารูปเข้ารอยเหมือนที่เคยเป็น เหมือนครั้งแรกที่ไม่ก่อเกิดความสัมพันธ์ใด ๆ ระหว่างกัน เป็นเพียงญาติใกล้ชิด ไม่ใช่คนใกล้ชิด
“สงสัยไวน์จะแรง ลดาเลยขึ้นไปก่อน พ่อเองก็เริ่มง่วงแล้ว ต่อจากนี้คงต้องดูแลกันเองนะ”
“ครับ”
คนในบ้านเจียดเวลาไปทำธุระเสียที
ประตูบ้านปิดสนิท ไฟในบ้านเริ่มดับลงทีละจุด มีเพียงสองห้องที่ยังส่องสว่างอยู่ในความมืด หนึ่งคือคนที่ยังทำงานไม่เสร็จ และสองคือคนที่ยังนอนไม่หลับเพราะข้อความที่ได้รับเมื่อครู่
‘หวังว่าคุณจะไม่ถือสาถ้าผมจะแจ้งว่าเพิ่งถึงบ้านเมื่อครู่’
อีกสองวันก็จะเปิดเทอมแล้ว หลงจึงทำตัวสบาย ๆ แต่หากเป็นเมื่อก่อน เขาชื่นชอบการไปโรงเรียนมากกว่าอยู่บ้านเสียอีก โรงเรียนมีทุกอย่างพร้อม คนรอบกายแม้ไม่เป็นมิตรทุกคน แต่ก็ไม่เข้ามาทำร้ายกันโดยไม่มีเหตุผล ทว่าตอนนี้หลงกลับรู้สึกว่าการอยู่บ้านพร้อมหน้ากับใครสักคนเป็นเรื่องที่มีประโลมใจ
ส่วนความสัมพันธ์ของเขาและคุณพฤทธิ์นั้น ไม่ว่าในอนาคตจะเป็นอย่างไร ความเสี่ยงอาจผันผวน ความอบอุ่นอาจกลายเป็นความเฉยชา การแยกทาง และการไม่ประสบความสำเร็จ หลงคิดว่าเขาจะอดทนผ่านมันไปได้และฝังมันไว้เป็นความทรงจำที่ควรค่าแก่การรักษา
ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครได้รับโอกาสนี้ มีเพียงเขาคนเดียวที่ยังได้รับข้อความจากใครบางคนอย่างไม่คาดคิด มันเป็นข้อความธรรมดา แต่กลับพิเศษจนไม่กล้าลบทิ้ง
เมื่อเช้าหลงส่งข้อความไปหาคุณพฤทธิ์ แต่กว่าจะได้รับข้อความก็บ่ายแก่แล้ว
อันที่จริงตั้งแต่ได้รับโทรศัพท์เครื่องใหม่ หลงก็อยากส่งข้อความหาอีกฝ่ายใจแทบขาด ทว่าเหตุผลบางอย่างกลับทำให้เขาต้องลบทิ้งบ่อยครั้ง คุณพฤทธิ์เป็นลูก เป็นอาจารย์ เป็นที่ปรึกษา แม้จะเป็นช่วงปิดเทอม แต่อีกฝ่ายก็ยังทำงานไม่หยุด เช่นเดียวกับกรณ์ที่ออกไปมหาวิทยาลัยทุกครั้ง เมื่อกลับถึงบ้านก็เตรียมการสอนต่อในช่วงหัวค่ำ ไฟที่ลอดผ่านช่องประตูในทุกค่ำคืน ทำให้หลงอนุมานไปว่าใครบางคนก็คงไม่ต่างกัน
กระนั้นช่วงสาย ๆ หลังจากที่พวกเขารับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำกิจกรรมที่ตนเองต้องการ คุณกรณ์ขับรถยนต์ไปมหาวิทยาลัยพร้อมเอกสารกองหนึ่ง คุณวุฒินั่งดูภาพยนตร์กับเขา จนกระทั่งเสียงรถยนต์ที่จอดหน้าชานบ้าน ทุกคนต่างฉงนเพราะไม่คิดว่ากรณ์จะกลับมาเร็วขนาดนี้ ทว่าผู้มาใหม่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด แต่เป็นเพ็ญแขที่ดูบอบช้ำเกินกว่าจะจินตนาการได้
คุณวุฒิไม่รอช้า รีบเดินเข้าไปหาประคองอีกฝ่ายเข้ามานั่ง “คุณแข เกิดอะไรขึ้น”
“คุณวุฒิ” หล่อนเม้มปาก พลางเหลือบตามาทางหลงไม่เป็นมิตร “ขอคุยด้วยสักครู่ได้ไหมคะ”
เด็กหนุ่มรู้ตัว เขาเก็บของทุกอย่างแล้วเดินออกจากห้องรับแขกเงียบ ๆ ทว่าบทสนทนาที่แว่วมาเมื่อครู่กลับดึงดูดใจจนทนไม่ไหว
“พฤทธิ์บอกว่าพี่ว่าถอนหมั้นฉลองขวัญแล้วค่ะ”
วุฒินั่งฟัง เขาตกตะลึงสักพักเมื่อนึกถึงหลานชายที่เพิ่งเจอกันไม่นานมานี้ อีกฝ่ายหน้าตาสดใสดี ไม่มีแววขุ่นมัวให้เห็น “คุณพฤทธิ์เป็นคนมีเหตุผล ผมเชื่อว่าทุกการกระทำของหลานมีความหมาย”
“พฤทธิ์ไม่ได้รักฉลองขวัญ แต่พี่ก็เห็นว่าพฤทธิ์ไม่ได้มีใคร” หล่อนทั้งโกรธและเสียใจ แต่พฤทธิ์เป็นลูกชายคนเดียวของหล่อน จะไม่ให้ห่วงหาได้อย่างไร “แต่งงานกันไปก็ไม่เสียหาย ในเมื่อทั้งสองคนก็เหมาะสมกันดี ยิ่งรู้จักกันมานานคงรักกันได้ไม่ยาก”
หล่อนยังจำคำถามของลูกชายได้ดี มันเป็นคำถามทิ้งทวนก่อนที่พฤทธิ์จะออกจากบ้าน ไม่มีเสียงโทรศัพท์ ไม่มีคำขอโทษ มีเพียงความเฉยชาที่หล่อนได้รับ “ที่ผ่านมาพฤทธิ์ไม่เคยขัดใจพี่ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม”
“เขารู้จักกันมานาน ถ้าจะแต่งงานกันจริง ๆ ก็คงทำตั้งแต่เมื่อหลายปีแล้ว”
“เพราะมันนานเกินไป พี่เลยอยากให้พฤทธิ์มีครอบครัวเสียที อีกอย่าง..ไม่มีใครเหมาะเท่าฉลองขวัญอีกแล้ว”
“คุณเพ็ญแข ก็ถูกของคุณพฤทธิ์นะครับ เขาไม่ได้รักฉลองขวัญ แต่เขารักคุณแขมากต่างหาก” วุฒิบีบมืออีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน หลานชายของเขาคนนี้ไม่เคยขัดใจแม่ ทำตามทุกอย่างตั้งแต่ยังเด็ก จนบางครั้ง..ตัวตอนที่เกิดมาพร้อมก็สลายหายไปอย่างน่าเสียดาย “ลองให้เวลากับคุณพฤทธิ์ดูนะครับ เรื่องครอบครัวไม่ใช่เล่น ๆ แต่จะอยู่กับเขาไปจนหมดหายใจ”
“อย่างไรเสียพี่ก็คิดว่าพวกเขาแค่ทะเลาะกัน วันข้างหน้าคงจะกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง”
เด็กหนุ่มเม้มปากพลางมองผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น หล่อนไม่เหมือนที่เคยเจอครั้งแรก ผู้หญิงคนนั้นสง่างามอย่างไร้ที่ติ สมบูรณ์แบบกว่าผู้หญิงทุกคนที่หลงเคยเห็น แต่ตอนนี้หล่อนเป็นเพียงแม่ที่ผิดหวังจากลูกชาย เป็นความเจ็บปวดครั้งแรกจากคนที่ไม่เคยมอบให้ เพ็ญแขกลายเป็นใครอีกคนที่หลงไม่คุ้นชิน
เขาเดินออกห่างห้องรับแขกจนไม่ได้ยินเสียงพูดคุยในนั้น ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขามองหน้าจอด้วยความรู้สึกสับสน อย่างแรกพฤทธิ์เลิกกับฉลองขวัญแล้ว อย่างที่สองอีกฝ่ายไม่ได้คุยกับเพ็ญแขเหมือนเคย และอย่างสุดท้าย..ตอนนี้พฤทธิ์ยังเป็นพฤทธิ์อยู่หรือเปล่า
หลงไม่รู้ว่าความกระจ่างที่ค่อย ๆ ปรากฏในทุกระยะความสัมพันธ์คืออะไร แต่ความกังวลจู่โจมเข้ามาขณะหนึ่งที่นึกถึงคุณพฤทธิ์
ลูกอมในปากกำลังละลายหายไป แล้วทิ้งไว้เพียงรสชาติหวานที่ไม่มีตัวตนหรือเปล่านะ..
ความอ้างว้างไม่เคยกัดกร่อนจิตใจของพฤทธิ์ ตรงกันข้ามมันกลับเป็นความสงบ ไร้ภาระที่เคยเกาะเกี่ยวกับราวกับเถาวัลย์เกาะใจ ไม่มีเสียงโทรศัพท์จากเพ็ญแข ไม่มีเสียงทักทายจากฉลองขวัญ รอบกายคือความเยือกเย็นที่น้อยครั้งจะเกิดขึ้นในชีวิตของเขา กระนั้นพฤทธิ์ก็รู้ดีว่าสายใยบางอย่างไม่อาจขาดสะบั้นลงเพียงเพราะความไม่ลงรอยกัน กระนั้นเขายังอยากให้เวลาเยียวยาเพิ่มอีกสักหน่อย
ตั้งแต่เช้าจนเที่ยง เขายังไม่ขยับไปไหน มีเพียงแก้วกาแฟที่เย็นชืดและรสชาติที่ยังติดปลายลิ้น พร้อมหนังสือหนึ่งเล่มที่วางบนตัก จนกระทั่งแดดบ่ายมาเยือน แสงสาดเข้ามาภายในห้องเป็นสีเหลืองแสบตา ความสนใจของเขาจึงย้ายไปยังโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้าง ๆ
เขาเปิดอ่านอีเมลและตอบกลับไปจนหมด รวมถึงข้อความในกลุ่มสนทนากลุ่มหนึ่งที่พูดคุยเรื่องการลาพักร้อนหลังจากจบภาคการศึกษาปลาย สำหรับพฤทธิ์..เขาแทบจะหมดความสนใจในเทคโนโลยีที่ตนเองไม่ได้ใช้ประโยชน์จากมันอย่างที่สุด ทว่าข้อความจากโทรศัพท์ของใครบางคนกลับทำให้เขาต้องตระหนักถึงประโยชน์ของมันใหม่
‘ผมหวังว่าคุณพฤทธิ์จะสบายดี’
พฤทธิ์ยิ้มจาง ๆ สมัยนี้ยังมีคนส่งข้อความประเภทนี้อยู่อีกหรือ กระนั้นเขาก็ตอบกลับไปโดยไม่ลังเล
‘ผมยุ่ง ๆ แต่สบายดี หวังว่าคุณจะสบายดีเหมือนกัน’
แม้ไม่มีข้อความตอบกลับ แต่พฤทธิ์ก็ไม่ได้ลบข้อความนั้นออกเหมือนทุกครั้ง
สวัสดีค่ะ หายไปไม่นาน เพราะงานยุ่ง ๆ แต่ไม่อยากทำเลยมาแต่งนิยายดีกว่า ขอบคุณทุกคอมเมนต์และกำลังใจที่มีให้คุณพฤทธิ์และน้องหลงนะคะ ตอนนี้เขาจีบกัน (?) แต่น่าจะเกินจีบมาเยอะแล้ว เจอกันตอนหน้าค่ะ อ่านคอมเมนต์ทุกอันนะคะ ขอบคุณกมากค่ะ
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 23-10-2018 12:34:58
รอตลอดเลย
เป็นกำลังใจให้พฤกษ์กับหลงค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 23-10-2018 13:36:49
เริ่มหัวข้อโดย: yasperjer ที่ 23-10-2018 14:22:56
หนทางนี้ดูท่าจะอีกยาวไกลนะคะ..
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-10-2018 17:41:23
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 23-10-2018 17:57:05
แต่ก็ไม่น่าจะใช่นิสัยของอาจารย์เค้าเนอะ
ถ้ารุกหนัก ก็สงสารเหมือนกัน หลงอาจจะไม่ไหว อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 23-10-2018 18:38:50
เพราะถ้ารักลูกจริง
ต้องตามใจการตัดสินใจของลูกสิคะ ขุ่นแม่ !!!
:fire:
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-10-2018 19:16:25
คือแบบแทบไม่ได้เจอกัน แต่รวดเร็วและแน่นแฟ้น
ใจสื่อใจเป็นแบบนี้นี่เอง คู่ใครคู่มันจริงๆซินะ
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 23-10-2018 20:40:29
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 23-10-2018 22:01:49
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 23-10-2018 22:45:38
นานจนลืมเหตุการณ์เก่า ๆ สงสัยต้องหาเวลาว่างรีอ่านตั้งแต่ต้นใหม่
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 24-10-2018 01:20:05
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 24-10-2018 09:30:09
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆ อยากให้อัพทุกวันเลย มันดูไม่มีอะไรแต่แค่คุณพฤกษ์กับหลงส่งข้อความหากันเรายังเขินเลย รุนแรงมากๆ ยิ่งเวลาคุณพฤกษ์หยอดหลงคือตายไปเลยค่าาาาา ฮือ
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 24-10-2018 14:16:52
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 24-10-2018 17:28:07
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 24-10-2018 18:03:14
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 25-10-2018 00:00:23
เริ่มหัวข้อโดย: Fallinlove ที่ 25-10-2018 00:27:20
ถึงจะยังหม่น ๆ กับปัญหาที่จะตามมาอีกมากมาย
ขอแค่ทั้งคู่ไม่ยอมแพ้ ยังไงต้องมีทางออกแน่ ๆ
เอาใจช่วยทั้งคู่เลย อยากให้ได้หวานกันเร็ว ๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยค่า ภาษาสวยเช่นเดิม
ขอบคุณนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Someonelikemeah ที่ 25-10-2018 22:11:09
สุดยอดมากเลยค่ะ ชอบมากๆ
....เขาไม่อยากคิดไปเองอีกแล้วว่าคุณพฤทธิ์จะซับซ้อนแค่ไหน ...ชอตนี้น้องหลงเก่งมากเลย ถามไปเลยๆๆๆ
เอาใจช่วยความรักของน้องหลงกับคุณพฤทธิ์จริงๆ ขอบคุณไรท์มากๆเลยนะคะ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: gackmanas ที่ 26-10-2018 16:41:52
รอนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 15-11-2018 04:04:39
เริ่มหัวข้อโดย: Aor123 ที่ 19-11-2018 13:54:04
เริ่มหัวข้อโดย: Someonelikemeah ที่ 04-12-2018 22:29:35
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 28-12-2018 15:24:57
สงสารหลง อยากให้น้องเจอความสุข น้องดูน่าสงสาร นี่โชคดีที่พ่อกับพี่ชายรักและให้ความอบอุ่นมาก
แต่ก็อย่างว่าแหละ น้องยังไม่เปิดใจจนหมดเพราะกลัวแหละ เราว่าพ่อนี่น่าจะรู้เรื่องแม่ของหลง แต่ที่ไม่ทำไรอาจจะ
เห็นแก่หลง สนุกมากกกกกก รอนะคะ
อยากเห็นน้องหลงแฮปปี้ๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 31-12-2018 23:33:31
ซ่อนรัก
บทที่ ๒๐
บทที่ ๒๐
ความกังวลใจไม่ต่างอะไรกับสายลมพัดผ่าน พัดมาแล้วก็หายไป ยิ่งกาลเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ยิ่งเจือจางมากขึ้นเท่านั้น ความรู้สึกไม่สบายใจของหลงก็เช่นเดียวกัน เมื่อหลายวันก่อน..เขาเห็นคุณเพ็ญแขนั่งปรับทุกข์เรื่องคุณพฤทธิ์ น้ำตาของหล่อนไหลอาบแก้มอย่างไร้ความเย่อหยิ่ง ในขณะหนึ่งที่เขาพิจารณาตนเองเสียใหม่ว่าเป็นต้นเหตุของความวุ่นวายหรือไม่ แต่ข้อความจากใครบางคนก็ทำให้ยากจะเผื่อใจ
เด็กหนุ่มตอบกลับสั้นบ้าง ยาวบ้าง กระนั้นการคุยกันผ่านโทรศัพท์ก็ไม่ทำให้หัวใจของเขาอิ่มเอมได้เหมือนกับการพูดคุยซึ่งหน้า กระนั้นหลงก็ไม่อาจทำอะไรเกินกว่าการนั่งอ่านข้อความเก่า ๆ ที่คุณพฤทธิ์ส่งมา
“หลง” เสียงเรียกของคุณวุฒิดังขึ้น เด็กหนุ่มที่ยังนั่งจ้องโทรศัพท์สะดุ้งเล็ก ๆ คล้ายกับคนแอบกระทำความผิด
“ครับ”
“อยู่บ้านตลอดปิดเทอม ไม่เบื่อบ้างหรือ จะออกไปข้างนอกก็ได้นะ พ่อไม่ห้าม”
“ผมไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน” หลงไม่ใช่คนมีเพื่อนมากนัก จะมีก็แต่ภัทรคนเดียวที่ติดต่อกันอย่างจริงจัง ทว่าตอนนี้อีกฝ่ายก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านนานแล้ว “อีกอย่างอยู่บ้านก็มีความสุขดีครับ”
“แต่พ่ออยากให้หลงออกไปเปิดหูเปิดตา ไปเที่ยวห้างตามรถไฟฟ้าก็เป็นความคิดที่ดีนะ ไว้กรณ์ว่างเมื่อไหร่พ่อจะให้ออกไปเป็นเพื่อนแล้วกัน”
หลงพยักหน้ารับเงียบ ๆ ในขณะที่เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้น เขาไม่ได้เปิดในทันที แต่ก็รู้ว่ามีเพียงคนเดียวที่ชอบติดต่อกันทางข้อความ
‘แล้วเจอกันนะครับ’
อีกสามวันจะเปิดภาคการศึกษาปลาย กรณ์ไปมหาวิทยาลัยแทบทุกวันกว่าจะกลับก็ช่วงบ่าย ๆ ดังนั้นช่วงเวลาอาหารเย็นพวกเขาจึงมีเวลาพูดคุยกันเท่านั้น คุณพฤทธิ์เองก็ไม่ได้ติดต่อมาหลายวันแล้ว ส่วนหลงก็ได้แต่ส่งข้อความไปสั้น ๆ ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบกลับมาเหมือนอย่างที่คาดหวัง อันที่จริง..เขาอยากโทรศัพท์ไปด้วยซ้ำ แต่เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีเวลาว่างมากมายเหมือนใคร ดังนั้นความคิดถึงที่คอยกัดกินความรู้สึกทีละนิดก็ถูกบรรเทาด้วยการอ่านข้อความเดิมซ้ำ ๆ
พระอาทิตย์ขึ้นช้ากว่าปกติเพราะเข้าฤดูหนาวแล้ว แต่อากาศในกรุงเทพฯ ก็ยังร้อนอบอ้าวจนไม่อยากกระดิกตัวทำอะไร ดังนั้นในช่วงสาย ๆ กิจกรรมอย่างหนึ่งของเขาคือการช่วยคนสวนปลูกต้นพุดที่คุณวุฒิเพิ่งสั่งมาเมื่อหลายวันก่อน ทว่าลงมือทำได้ไม่นาน ใบหน้าน่าเอ็นดูก็เปรอะไปด้วยคราบดินและเหงื่อที่ชุ่มแผ่นหลัง
“คุณหลงคะ” เสียงพนักงานรับใช้ในบ้านดังขึ้น
“ครับ”
“คุณวุฒิให้มาตามค่ะ”
“เดี๋ยวนี้หรือครับ” เขาค่อย ๆ ถอดถุงมือยางออกจากมือขณะเอ่ยถามหล่อนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“ใช่ค่ะ เห็นว่ามีธุระด่วนมาก”
หลงขมวดคิ้ว เขาไม่ใช่คนมีเพื่อนมากนัก อีกทั้งไม่ได้ติดต่อญาติคนไหนเป็นพิเศษ ดังนั้นความเป็นไปได้ที่จะมีคนอยากเจอจึงแทบเป็นศูนย์
“ขอบคุณครับ”
เสียงพูดคุยดังขึ้นเป็นระยะ บ้างก็เป็นเสียงหัวเราะเบา ๆ บ้างก็เป็นความเงียบที่หาสาเหตุไม่ได้ ปลายเท้าของหลงหยุดนิ่งที่หน้าประตู ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศและบทสนทนาปะทะเข้ามาอย่างรุนแรงเรียกสติได้ชัดเจน
“คุณพฤทธิ์สบายดีนะ” วุฒิถามพลางมองหลานชายด้วยความเป็นห่วง ก่อนจิบชาร้อนที่วางไว้บนโต๊ะ
“คุณอาน่าจะทราบเรื่องนั้นแล้ว”
“อาเคารพการตัดสินใจของพฤทธิ์ เพราะอาเชื่อว่าพฤทธิ์คิดมาดีแล้ว”
เด็กหนุ่มยืนฟังเงียบ ๆ ก่อนจะเคาะประตูเป็นสัญญาณ..บทสนทนาเมื่อครู่จึงจบลงทันทีพร้อมดวงตาสองคู่ที่ทอดมองแตกต่าง หนึ่งเอ็นดูเพราะเป็นคนในครอบครัว อีกหนึ่ง..ลึกซึ้งละมุนละไมยากจะหลบพ้น
“มาพอดี แล้วไปทำแบบไหนถึงได้มอมแมมขนาดนั้น”
ข้างหน้าคือใครบางคนที่แปลกไป รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่รอยยิ้มตามมารยาท แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูแล้วสบายตา ผมที่เคยเป็นระเบียบเรียบไร้ลูกผม..ในตอนนี้เป็นเพียงทรงผมธรรมดาที่ไม่ได้สร้างเป็นรูปเป็นร่างให้ขัดแย้งกับธรรมชาติ
หลงยกมือไหว้คุณพฤทธิ์แล้วก้มมองปลายเล็บของตัวเอง มันดูสะอาดเมื่อเร่งรีบ แต่เมื่อสังเกตดี ๆ ตามซอกเล็บก็ฝังแน่นด้วยเศษดินสีดำ เขาจึงรีบนำมือลงและแนบกับลำตัวเพราะกลัวใครบางคนเห็นมุมที่ไม่พึงปรารถนา
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ” เจ้าของเสียงทุ้มโต้ตอบพลางลอบสำรวจเด็กหนุ่ม เสื้อสีขาวดูสกปรกไปถนัดตา หนำซ้ำใบหน้ายังเปื้อนเศษดิน ไม่ว่ามองอย่างไรก็ห่างไกลกลับความน่าเอ็นดูนัก กระนั้นพฤทธิ์ก็รู้ดีว่าลึก ๆ แล้วเขา..ชื่นชอบมากแค่ไหน “ข้างนอกน่าจะทำสวนอยู่คงสนุกน่าดู”
“สนุกครับ” เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา หนำซ้ำยังไม่กล้าเข้าใกล้ไปกว่านี้
ใครจะคิดว่าคนที่เขาอยากโทรศัพท์ไปหาจะมาถึงที่โดยได้ฟังแค่เสียง
“เมื่อวานพ่อว่าจะบอกหลงว่าคุณพฤทธิ์โทรศัพท์มาหา แต่เห็นว่าดึกแล้วพ่อเลยไม่อยากกวน” วุฒิเป็นคนสบาย ๆ และสนับสนุนด้วยซ้ำหากหลงจะออกไปกิจกรรมข้างนอกมากกว่าอยู่ในบ้าน “ไหน ๆ ก็เจอกันแล้ว ทั้งสองคนก็คุยกันตามสบาย พ่อขอตัวไปดูคนสวนเสียหน่อย ไม่รู้ว่าลูกชายปลูกต้นไม้ฝีมือเป็นอย่างไร”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนเจ้าของบ้านจะเดินออกไป ในห้องรับแขกจึงเหลือคุณพฤทธิ์และเขาสองคน บรรยากาศแปรเปลี่ยน หัวใจเต้นรัวทั้งตื่นเต้นและหวาดหวั่น กระนั้นความยินดีก็มากล้นเกินกว่าจะซ่อนไว้เพียงคนเดียว
“นั่งก่อนสิครับ” พฤทธิ์บอกเด็กหนุ่ม ก่อนหลุบมองฝ่ามือที่ซ่อนไว้ข้างหลังเสื้อ “ถ้ากลัวโซฟาสกปรก การยืนคุยกันก็ถือเป็นความคิดที่ดีเหมือนกัน”
เด็กหนุ่มหน้าร้อนผ่าว เขาเม้มปาก แล้วรีบนั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ โดยให้ผิวเนื้อสัมผัสกับเก้าอี้น้อยที่สุด “คุณพฤทธิ์มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ตอนบ่ายว่างหรือเปล่าครับ”
“ว่างครับ” หลงเอ่ยตอบ รู้สึกประหลาดใจปนตื่นเต้นเล็ก ๆ “คุณพฤทธิ์มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ผมอยากรบกวนให้คุณไปช่วยงานที่มหาวิทยาลัยหน่อย สักสองสามชั่วโมงพร้อมเงินตอบแทน”
สีหน้าแช่มชื่นแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เรียบเฉย กระนั้นมันกลับซ่อนความผิดหวังราวกับมีค้อนกระทบเข้าอย่างรุนแรง กับคุณพฤทธิ์..ต่อให้ความสัมพันธ์คืบหน้าอย่างไร ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นอย่างที่คาดหวัง หนำซ้ำ..ระหว่างกัน พวกเขาอยู่ในสถานะอะไรก็ไม่มีใครอธิบายได้
“ได้ครับ ผมขอไปจัดการธุระตัวเองสักครู่”
“ไม่ต้องรีบ ผมรอได้”
“ขอบคุณครับ”
หลงใช้เวลาจัดการตัวเองไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เดินกลับลงมายังห้องรับแขก ด้านในไม่ใช่แขกเพียงคนเดียวอีกต่อไป แต่มีคุณวุฒิที่กลับเข้ามาพูดคุยด้วยท่าทีสบาย ๆ กระนั้นก็แฝงความห่วงใยอยู่ในที
“คุณแขเป็นห่วงพฤทธิ์มากนะ”
“ผมทราบว่าคุณแม่เป็นห่วง แต่ผมมีคนในใจแล้ว”
ใบหน้าของเด็กหนุ่มร้อนผ่าว กระนั้นก็เกรงว่าจะแสดงออกจนเกินไป เขาจึงแสร้งนั่งอ่านหนังสือที่ค้างไว้เงียบ ๆ ทว่าตัวหนังสือกลับไม่ผ่านตาสักตัวเดียว
“กับฉลองขวัญ ผมมั่นใจว่าไม่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้”
“เรื่องครอบครัวอาคงพูดมากไม่ได้ แต่ถ้าคุณพฤทธิ์มั่นใจ อาก็เชื่อว่าคน ๆ นั้นเหมาะสมกับคุณพฤทธิ์”
“ขอบคุณครับ”
หลานชายของเขาเป็นคนเก่งและมั่นใจในตัวเอง ตั้งแต่เด็กก็ไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง ทำตามทุกระเบียบแบบแผนจนบางครั้งก็อึดอัด กระนั้นเจ้าตัวเองก็ไม่เคยบ่นถึงความยากลำบากในแต่ละช่วงชีวิต ตรงกันข้ามกลับยอมรับและปฏิบัติอย่างเงียบเชียบโดยไม่มีข้อโต้แย้ง
“มีปัญหาอะไร คุยกับอาได้ตลอดนะพฤทธิ์” วุฒิพูดจบก็หันมาทางเด็กหนุ่มที่แสร้งอ่านหนังสืออยู่ไม่ไกล “เอาล่ะ..เดี๋ยวจะถึงมหาวิทยาลัยช้า”
พวกเขาเดินไปหน้าบ้าน แต่ก่อนจะขึ้นรถยนต์ที่จอดไว้ พฤทธิ์ก็รีบเอ่ยถาม “คุณอาครับ งานที่ให้หลงช่วยอาจจะใช้เวลานาน ถ้าอย่างไร..”
“ถ้าคุณพฤทธิ์ขับรถมาส่งไม่ไหวก็นอนพักที่คอนโดเสียเถอะ” วุฒิยิ้มพลางมองลูกชายคนเล็กอย่างเอ็นดู “รบกวนดูแลลูกชายคนเล็กของอาด้วยนะพฤทธิ์”
“ขอบคุณครับ”
รถยนต์สีดำแล่นออกจากตัวบ้านเกือบสิบนาทีแล้ว แต่ยังไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งผ่านถนนหลักในหมู่บ้าน น้ำเสียงทุ้มต่ำจึงดังขึ้น ขจัดความอึดอัดที่ก่อตัวเงียบ ๆ ภายในห้องโดยสาร
“ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงใช่ไหมครับ” พฤทธิ์ถามเด็กหนุ่มที่ไม่พูดมาตลอดทาง
“ยังครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยตอบ “ก่อนจะช่วยงาน ผมขอกินข้าวที่โรงอาหารได้ไหมครับ”
“แต่วันนี้โรงอาหารไม่เปิด” พฤทธิ์บอกด้วยน้ำเสียงเรื่อย ๆ ก่อนจะถามเด็กหนุ่มที่ยังนั่งเงียบด้วยใบหน้าที่เร้นความรั้นไว้อย่างมิดชิด อันที่จริง..ตอนอยู่บ้าน เขาเห็นดวงตาที่ประกายด้วยความยินดี สีหน้าที่อาบด้วยความตื่นเต้น เขาอยากยื่นมือเข้าไปจับ สัมผัสใบหน้าน่าเอ็นดูด้วยความคิดถึง กระนั้นก็ตระหนักดีว่า..พวกเขาไม่ได้อยู่ลำพังด้วยกันสองคน แต่ยังมีคนอื่น ๆ ที่บังเอิญมองหรือคอยสังเกตความเป็นไปอยู่
“ถ้าอย่างนั้นแวะร้านสะดวกซื้อข้างหน้าได้ไหมครับ”
“ได้ครับ”
บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น ไม่นานรถยนต์ก็จอดนิ่งสนิทริมฟุตบาท เสียงปลดประตูดังขึ้น ก่อนเด็กหนุ่มจะเดินเข้าร้านไปคนเดียว ทว่าไม่นานนัก..ใครบางคนก็ดับเครื่องยนต์และเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกล
พฤทธิ์เดินสำรวจร้าน พลางมองเด็กหนุ่มที่ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หน้าตู้เครื่องดื่ม อาหารที่เจ้าตัวหยิบมามีไม่กี่อย่าง และจบลงด้วยน้ำผลไม้กล่องเล็ก ก่อนจะไปจ่ายเงินบริเวณหน้าประตูทางเข้า
“ทั้งหมดเจ็ดสิบหกบาทค่ะ”
“สักครู่ครับ” หลงก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์ เขาหยิบธนบัตรจำนวนหนึ่งขึ้นมา กระนั้นเศษเหรียญเจ้ากรรมก็อยู่ลึกเกินปลายนิ้วจะหยิบขึ้นมาได้
“ขอโทษนะครับ อันนี้ด้วย..คิดรวมกันไปเลย”
“คุณพฤทธิ์!” เด็กหนุ่มสะดุ้ง เขาหมายจะผละออกด้วยความตกใจ ทว่าแผ่นอกที่ซ้อนอยู่ข้างหลังกลับเป็นปราการที่ไม่อาจขยับหนีไปไกลกว่านี้ได้ จะทำอย่างไร..หลงเองก็ไม่เคยชินกับความร้อนผ่าวจากผิวเนื้อของคุณพฤทธิ์สักที
“ผมจ่ายเอง”
“ขอบคุณครับ”
“ยินดีครับ”
พนักงานเหลือบตามองพวกเขาทีหนึ่ง
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 31-12-2018 23:38:18
น่าแปลกใจที่พฤทธิ์อนุญาตให้เด็กหนุ่มกินอาหารบนรถยนต์ได้ด้วยไม่มีข้อแม้ ทั้งที่ปกติแล้ว..ทั้งเพ็ญแขและฉลองขวัญต่างก็ไม่เคยกินอาหารและเครื่องดื่มในขณะที่อยู่บนรถโดยให้เหตุผลที่คล้าย ๆ กันว่าการรับประทานอาหารบนรถอาจส่งกลิ่นไม่พึงประสงค์และเสียมารยาท เขาเองก็คิดแบบนั้น..จนกระทั่งเด็กหนุ่มข้างกายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่น ๆ
“คุณพฤทธิ์หิวไหมครับ” น้ำเสียงของหลงสั่นเล็กน้อย แต่เขาก็รวบรวมความกล้าเอ่ยถามคนที่ขับรถด้วยสีหน้าเรียบเฉย
พฤทธิ์ละสายตาจากถนนเล็กน้อย แล้วพูดตอบ “ไม่หิวครับ”
เด็กหนุ่มนั่งกินอาหารจนกระทั่งใกล้ประตู้มหาวิทยาลัย อีกฝ่ายจึงเก็บเศษขยะใส่ถุงอย่างเรียบร้อยก่อนรถยนต์จะจอดบริเวณลานจอดที่อยู่ไม่ไกลอาคารเรียน
“ส่วนใหญ่เป็นงานเอกสาร ผมเกรงว่าจะทำงานคลาดเคลื่อนเลยขอแรงให้คุณช่วย” พฤทธิ์พูดพลางยิ้มบาง ๆ กับเหตุผลของตัวเอง เขาน่ะหรือที่จะทำงานผิดพลาด ทั้งที่ความจริง..ตั้งแต่ทำงานมา เขาแทบไม่เคยขอใครให้ช่วยงาน ไม่เคยผิดพลาด และที่สำคัญ..เขามั่นใจว่าไม่พลาด “ส่วนนี่เป็นเงินค่าขนม”
พฤทธิ์ยื่นซองที่ทำจากกระดาษสาสีแดงให้เด็กหนุ่ม ลวดลายบนผืนกระดาษใบน้อยเป็นรูปปลาสีทองกำลังแหวกว่ายในผืนน้ำ ซ่อนเร้นความหมายได้อย่างแนบเนียนไม่ให้ใครคนหนึ่งรู้ตัว
“ขอบคุณครับ” หลงยกมือไหว้ ก่อนจะเก็บซองใส่กระเป๋าอย่างเรียบร้อย
พวกเขาพูดคุยกันสักพักก่อนจะลงจากรถ แล้วเดินไปตามฟุตบาทที่เกลื่อนด้วยเศษใบไม้เล็ก ๆ เมื่อลมพัดผ่าน..ใบไม้ด้านบนก็ปลิดขั้วลงมากระจายเต็มพื้น ไม่ว่าคนงานจะกวาดเท่าใดก็ไม่หมดเสียที
บ่ายวันนั้น งานของคุณพฤทธิ์ไม่ใช่การจัดการเอกสารที่เคร่งเครียด แต่เป็นการจัดการเศษกระดาษ ทำความสะอาดห้อง และจัดของให้เป็นระเบียบตามที่ควรจะเป็น ซึ่งกิจกรรมทั้งหมดนั้นใช้เวลาร่วมสามชั่วโมง และส่วนใหญ่พฤทธิ์ทำมากกว่า เด็กหนุ่มช่วยจัดของเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น
“อาจารย์มีเอกสารให้ผมช่วยคัดแยกอีกไหมครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามขณะจัดปากกาใส่กล่องพลาสติกที่อยู่มุมโต๊ะ
“ช่วยหยิบกระดาษทั้งหมดในลิ้นชักขวาบนสุดไว้บนโต๊ะหน่อยครับ” เขาสั่งหลง ก่อนจะกลับไปจัดการแฟ้มเอกสารในตู้ “คุณไปล้างมือ แล้วมานั่งรอในห้อง อีกสักครู่จะเสร็จแล้ว”
“ผมช่วยอะไรอีกไหมครับ”
“ไม่มีครับ” เจ้าของห้องจุดยิ้มบาง ๆ
เมื่อหลงออกไปจากห้อง เขาจึงหยิบเอกสารที่ให้อีกฝ่ายนำขึ้นมาวางใส่กระเป๋าและปิดมันลงอย่างเรียบร้อย อันที่จริง..ไม่มีส่วนใดไม่เรียบร้อยก่อนเปิดเทอม แต่พฤทธิ์ก็มีเหตุผลของเขา เหตุผลที่เข้าใจได้ไม่ยาก
หลงเข้ามารอในห้องแล้ว พฤทธิ์จึงออกไปล้างมือบ้าง ก่อนจะกลับเข้ามาหยิบกระเป๋าที่แน่นไปด้วยกระดาษ “กลับกันได้แล้ว”
“อาจารย์พฤทธิ์ครับ”
“ครับ” พฤทธิ์ชะงัก พลางมองเด็กหนุ่มที่ยืนตรงหน้า
“เดี๋ยวผมช่วยถือเอกสารครับ”
“ขอบคุณครับ แต่รบกวนหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาถือให้หน่อย ผมเกรงว่าจะเอากลับไปไม่หมด” มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปรอหน้าประตูห้องที่เปิดอ้าไว้
“แผ่นเดียวหรือครับ”
“ครับ ถือแค่แผ่นเดียว”
“ผมน่าจะช่วยถืออันหนัก..”
“แค่แผ่นเดียวครับ”
ฤดูหนาวเป็นฤดูที่พระอาทิตย์ลาลับท้องฟ้าเร็วกว่าปกติ แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาห้าโมงเย็นเท่านั้น ทว่าด้านนอกกลับเริ่มมืดแล้ว ดวงไฟที่จะเปิดหลังหกโมงเย็นเปิดขึ้นก่อนเวลา ส่องแสงให้ความสว่างเรียงรายตามพื้นฟุตบาท โชคดีที่พฤทธิ์จอดรถไม่ไกล พวกเขาจึงไม่ต้องออกแรงเดินไกลมากนัก
“อาจารย์พฤทธิ์ นี่ก็ยังไม่เย็นมาก เดี๋ยวผมกลับบ้านเองได้ครับ” หลงพูดขึ้น แต่เมื่อเห็นคุณพฤทธิ์นิ่งไปก็เริ่มพูดต่อ “ส่งผมตรงป้ายรถเมล์ก็ได้ครับ”
พฤทธิ์หลุบตามองเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าเข้มขึ้นเล็กน้อย “คุณคิดจริง ๆ หรือว่าผมชวนคุณมาเพื่อมาทำงานเอกสาร”
“แต่ในห้อง..” หลงอึกอัก เขารู้สึกว่าใบหน้าตัวเองใกล้จะไหม้เต็มที
“อันที่จริง..เอกสารพวกนั้นมีเวลาทั้งเทอมที่จะเก็บ” พฤทธิ์หลุบตามองเด็กหนุ่มที่ยืนตรงหน้า ทั้งที่อยากขยับเข้าไปใกล้ เอ่ยถามสิ่งที่คิดอย่างซื่อตรง แต่ที่แห่งนี้..เขาไม่สามารถทำอะไรตามใจได้เพราะตระหนักดีว่าเขาไม่ใช่คุณพฤทธิ์เหมือนที่อยากเป็น “ขอบคุณที่มาช่วยงานผม ผมขอเลี้ยงข้าวคุณตอบแทนนะครับ”
“ขอบคุณครับ”
ในมหาวิทยาลัยแทบไม่มีรถวิ่ง แต่เมื่อออกสู่ถนนใหญ่ ความวุ่นวายปรากฏ รถราวิ่งเต็มถนน กว่าจะถึงสี่แยกข้างหน้าก็ใช้เวลาร่วมสิบนาที
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
อีกครั้งที่เด็กหนุ่มต้องใช้สมองอย่างหนัก ตอนอยู่บ้านเก่าก็ไม่มีโอกาสออกมากินอาหารข้างนอกมากนักเพราะปัญหาในครอบครัว ตอนย้ายมาอยู่บ้านใหม่ก็แทบไม่เคยออกไปกินข้าวกับใครเพราะไม่ค่อยมีเพื่อนรุ่นเดียวกัน ส่วนคนในบ้านก็ชื่นชอบรสมือของป้ากิ่งมากกว่า “แล้วแต่คุณพฤทธิ์เลยครับ ผมไม่ค่อยออกจากบ้านเลยไม่ค่อยรู้ว่าร้านไหนอร่อย”
“ตรงหัวมุมถนนมีร้านอาหารไทยอยู่ ผมเองก็ไม่เคยลอง เราน่าจะไปลองครั้งแรกด้วยกัน”
ร้านอาหารที่ถูกกล่าวถึงเป็นบ้านเก่าที่ถูกซื้อมาปรับปรุงเป็นร้านอาหารไทยดั้งเดิม ซึ่งมีเพียงสองชั้นเท่านั้น ด้านในเป็นบริเวณจัดเลี้ยงและรับประทานอาหาร ส่วนด้านนอกเป็นที่นั่งสำหรับดื่มชาและของหวานเท่านั้น บริเวณร้านตกแต่งด้วยไฟดวงเล็กและให้ความสว่างอย่างนิ่มนวล พร้อมด้วยการจัดสวนอย่างร่มรื่นและประดับด้วยน้ำพุขนาดใหญ่ตรงกลาง
“อยากกินอะไรก็สั่งได้เลย”
เด็กหนุ่มพลิกเมนูไปมาพลางมองราคาด้วยความตกใจ อันที่จริงเขาแทบไม่ได้หยิบจับอะไรเป็นชิ้นเป็นอันด้วยซ้ำ การพามาเลี้ยงอาหารไทยราคาแพงเช่นนี้จึงเป็นเรื่องที่คาดฝันเกินไปมาก
“มีอะไรแนะนำไหมครับ”
“หมูกรอบท่านสมุห์กับน้ำพริกเผาปรุง และแกงเขียวหวานอกเป็ดย่าง แต่ถ้าคุณผู้ชายชอบอาหารทะเล ทางร้านอยากจะแนะนำแกงระแวงเนื้อปูทะเลครับ”
พฤทธิ์สั่งอาหารเพิ่มอีกสองสามอย่าง และเมื่อบริกรเดินออกไป เขาจึงหันมาถามเด็กหนุ่มที่นั่งตัวเกร็งด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “หลง”
“ครับ”
“ผมอยากพาคุณออกมาข้างนอก แต่การออกมาทำงานน่าจะเป็นเหตุผลที่ดีระดับหนึ่ง”
“คุณพฤทธิ์แค่ส่งข้อความมาก็ได้” หลงพูดเสียงเบา “ผมไม่อยากให้คุณพฤทธิ์ขับรถไกล ๆ”
เขาแสร้งหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม พลางมองใบหน้าน่าเอ็นดูที่ก้มต่ำเล็กน้อย อาจจะเพราะไฟที่นี่ละมุนเกินไป อีกฝ่ายจะดูน่ามองกว่าปกติ “ผมเองก็ไม่อยากให้คุณเดินทางลำบากเหมือนกัน”
พวกเขานั่งรออาหารเงียบ ๆ หากเป็นเมื่อก่อนพฤทธิ์คงไม่พอใจและหลงเองก็คงทนกับบรรยากาศที่ชวนอึดอัดแบบนั้นไม่ได้ แต่ในตอนนี้..ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไป ความรู้สึกใหม่เข้ามาทดแทน เป็นความเงียบที่ชวนซ่านในใจ เป็นความแปลกใหม่ที่หาจากใครไม่ได้
“เทอมหน้าไม่มีวิชาไหนที่ผมสอน”
“ไม่มีครับ”
“แสดงว่าเราคงเจอกันน้อยลง” พฤทธิ์ทอดมองใบหน้าเด็กหนุ่ม ในระยะขนาดนี้..ดวงตาที่ฉายแววดื้อรั้นเล็ก ๆ กำลังสบมองมาอย่างใคร่รู้ทว่าเขินอายอยู่ในที “แต่ถ้าเราว่างตรงกัน ผมก็อยากให้คุณได้กินอาหารดี ๆ”
“ขอบคุณครับคุณพฤทธิ์”
พฤทธิ์ตักอาหารที่ได้รับจานแรกให้เขา “น่าจะอร่อยนะ”
พระจันทร์ดวงน้อยประดับบนผืนฟ้าสีเข้ม แสงสีนวลเรืองรองอย่างอ่อนโยน ในขณะเดียวกันเสียงรถยนต์ข้างนอกก็เบาลง เสียงพูดคุยในร้านอาหารก็เงียบลงเหลือเพียงเสียงซุบซิบอย่างมีมารยาท เมื่อพฤทธิ์หลุบมองนาฬิกาข้อมือ..มันบอกเวลาว่าร้านใกล้ปิดแล้ว คนเริ่มทยอยออก เสียงร้องเท้ากระทบพื้นเลือนหาย กลายเป็นพวกเขาคู่สุดท้ายที่เดินออกมา กระนั้นด้านล่างก็เหลือเพียงบริเวณบาร์เครื่องดื่มที่ยังมีคนนั่งจิบอย่างใจเย็น
“หลงอยากกลับบ้านหรือเปล่า”
พวกเขาเดินออกมาไปยังลานจอดรถยนต์ที่อยู่ข้างหลังร้าน เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นเป็นระยะ รถยนต์คันแล้วคันเล่าค่อยเคลื่อนขับออกจากลานที่สร้างอย่างประณีต
“ถ้าคืนนี้อยากกลับไป ผมยินดีจะขับรถไปโดยไม่มีข้อแม้”
เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเนิบนาบ กระนั้นคนฟังกลับรู้สึกอยากกบฏต่อความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมา “คุณพฤทธิ์อนุญาตให้ผมค้างด้วยสักคืนหรือเปล่าครับ”
“ผมคงต้องโทรศัพท์บอกคนที่บ้านคุณให้รู้ว่าคุณอยู่ในความรับผิดชอบของผมแล้ว” พฤทธิ์เงียบไปสักพัก “นะครับ”
พฤทธิ์ติดต่อไปหาคุณวุฒิทันทีเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะรอเด็กหนุ่มจนดึกเกินไป “ขอโทษที่รบกวนครับ”
‘อานึกว่าจะกลับมานอนเสียอีก’ ปลายสายตอบอย่างสบาย ๆ ในขณะเดียวกันก็มีเสียงข่าวภาคค่ำและเสียงของกรณ์ที่แทรกเข้ามา ‘คุณพ่อ!’
“คืนนี้คงดึกเกินไป พรุ่งนี้ผมจะไปส่งหลงที่บ้านนะครับ”
‘รบกวนด้วยนะคุณพฤทธิ์’
“ขอบคุณครับ”
รถยนต์แล่นออกไปยังถนนที่เงียบสงบ ในห้องโดยสารก็เช่นเดียวกัน..ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
หลงไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะได้นั่งข้างผู้ชายคนนี้ ทั้งที่ตอนแรกพวกเขาไม่เคยถูกกัน หมางเมินกันราวกับคนแปลกหน้า จากที่เคยคิดว่าเขาไม่มีทางได้ครอบครองความสมบูรณ์แบบ แต่แล้ว..หลงก็ได้เห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เคยเห็น เสี้ยวหน้าของพฤทธิ์มีเสน่ห์ ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ทำให้หัวใจเต้นรัวคล้ายความรู้สึกตอนเปิดห่อของขวัญ เสื้อเชิ้ตที่อีกฝ่ายสวมใส่เป็นประจำกลายเป็นเสื้อยืดสีขาวเนื้อหนาพอดีตัว กางเกงสีดำทรงตรงถูกแทนที่ด้วยกางเกงยีนส์สีซีดและรองเท้าหุ้มส้นเรียบ ๆ
เมื่อก่อนหลงต้องคอยแอบมอง คอยสังเกต จนตอนนี้เขาก็ยังไม่กล้าหันมองตรง ๆ ยิ่งมองหลงยิ่งคิดว่าเป็นความฝัน โดยเฉพาะท่าทางผ่อนคลายและรอยยิ้มเรียบ ๆ ที่ไม่หวือหวา
“มองอะไร” เจ้าของเสียงทุ้มต่ำถามขึ้นขณะสายตายังไม่ละจากถนน
“เปล่าครับ” หลงรีบตอบ
“เห็นอยู่ว่าคุณกำลังมองผม” ท่าทางของเด็กหนุ่มฟ้องออกมาอย่างชัดเจน
หลงเม้มปาก ไม่ยอมพูดอะไรร่วมนาที ไม่นานเขาก็โต้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “คุณพฤทธิ์จะมองเห็นได้อย่างไรในเมื่อขับรถอยู่”
“ผมมองอยู่ครับ แต่คุณแค่ไม่รู้ตัว”
เด็กหนุ่มรีบหันหน้าออกไปมองข้างถนนทันที..
เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว หลงยืนอยู่หน้าห้องเดิมที่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสมาอีกครั้ง ทว่าในตอนนี้..เจ้าของห้องกลับเปิดประตูให้เขาก้าวเข้ามาด้วยท่าทางนุ่มนวล “เชิญครับ”
ปลายเท้าขยับเข้ามาภายในห้องที่แบ่งเป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน พื้นกระเบื้องมันวาวทอดยาวไปยังโซฟารับแขกที่ตั้งหน้าโทรทัศน์ขนาดใหญ่ ในห้องนี้..แทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยกเว้นพวกเขาสองคนที่ไม่เหมือนเดิม
เจ้าของห้องหายเข้าไปจัดการอะไรบางอย่าง ก่อนจะเดินออกมาพร้อมเสื้อและกางเกงตัวใหม่ “เสื้อกับกางเกงตัวนี้ผมไม่เคยใส่ แต่ซักไว้เรียบร้อยแล้ว”
“ขอบคุณครับ” หลงยกมือไหว้คนตรงหน้าแล้วยื่นไปรับชุดนอน เขาอยากเอ่ยขอชุดชั้นในเพิ่ม แต่ก็ตระหนักได้ว่า..ใครกันจะให้ยืมชุดชั้นใน ไม่มีเสียหรอก “ผมขอซักผ้าด้วยนะครับ”
“เครื่องซักและอบผ้าอยู่ตรงนี้” เจ้าของห้องเดินนำมาทางห้องครัวที่มีประตูกระจกบานใหญ่กั้นระหว่างห้องซักล้างและห้องประกอบอาหาร
หลงมองบริเวณห้องสักพัก ด้านในเต็มไปด้วยอุปกรณ์อำนวยความสะดวกต่าง ๆ ทั้งผ้าขนหนูขนาดเล็กและขนาดใหญ่ ผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่ม และน้ำยาฆ่าเชื้อสำหรับเสื้อผ้า ทุกอย่างเป็นความแปลกใหม่ เป็นสิ่งที่หลงไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นห้องซักล้างที่เพียบพร้อมเช่นนี้
เด็กหนุ่มยืนนิ่งสักพัก ใบหน้าแจ้งชัดว่าเต็มไปด้วยคำถามและความไม่มั่นใจ “คุณพฤทธิ์ ผมเคยแต่ซักมือ..ช่วยสอนผมหน่อยนะครับ”
พฤทธิ์จุดยิ้มจาง ๆ “ผมคงต้องยืนตรงนี้จนกว่าทุกอย่างจะเสร็จ”
สุดท้ายแล้วคนที่ลงมือจัดการทุกอย่างเป็นส่วนใหญ่คือคุณพฤทธิ์ ส่วนหลงได้แต่ยืนทำมองตาปริบ ๆ เพราะปุ่มต่าง ๆ ที่อยู่บนตัวเครื่องชวนให้เขาสับสนเหลือเกิน แม้จะอยากยื่นมืออกไปช่วย แต่ความคิดหนึ่งเขาก็ไม่อยากทำลายข้าวของของคุณพฤทธิ์เช่นกัน
เจ้าของห้องอธิบายวิธีการใช้อย่างใจเย็นและละเอียด เมื่อนำชุดที่ใส่เข้าเครื่องซักผ้า อุปกรณ์ดังกล่าวก็เริ่มทำงาน เสียงของมันไม่ดังและไม่เบาจนเกินไป กระนั้นพวกเขาก็ยังไม่ขยับไหน
“หลง” พฤทธิ์เรียกเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “ผมอยากให้คุณรู้ไว้..”
“ครับ”
“ถ้ากลับดึก..มานอนที่นี่ได้ ไม่ต้องเกรงใจ ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมเต็มใจมาก”
เพราะต้องรอซักผ้าและอบผ้า พวกเขาจึงนั่งดูข่าวภาคดึกรอ ความเงียบและความสงบอบอวลในบรรยากาศ ไร้ความอึดอัดและห่างเหินราวกับเมฆครึ้มที่เคยขมวดในใจจางหายไปแล้ว
“อยากรู้อะไรครับ” พฤทธิ์หรี่เสียงโทรทัศน์ก่อนหันมาทางหลงที่นั่งกุมมือเงียบ ๆ “ผมยินดีตอบคุณทุกคำถาม ถ้าทำให้คุณรู้สึกสบายใจ”
หลงครุ่นคิด เขามีคำถาม แต่ไม่กล้าถาม ทว่าความอยากรู้และกระจ่างใจผลักดันให้เอ่ยปากอย่างไม่ลังเล “ที่คุณพฤทธิ์คุยกันเมื่อเช้า..”
ฝ่ามือของพฤทธิ์กุมมือเด็กหนุ่มไว้มั่น “ผมเลิกกับฉลองขวัญเป็นเรื่องจริง และผมไม่อยากให้คุณคิดว่ามันเป็นความสับสน”
เด็กหนุ่มไม่พูดอะไร ในขณะที่อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้จนผิวเนื้อสัมผัสกัน
“ผมมีข้อบกพร่องขนาดไหนถึงทำให้คุณไม่มั่นใจได้ขนาดนี้”
“กับอาจารย์ฉลองขวัญ..”
“ผมไม่อยากให้ใครต้องผิดหวัง แต่กว่าจะยอมรับกันได้ต้องใช้เวลา” พฤทธิ์เงียบ เขาเคยอยู่ในช่วงที่สับสน คิดไม่ตกถึงความสัมพันธ์ที่คลุมเครือทว่าหอมหวาน “กับคุณแม่..ผมอยากตัดสินใจด้วยตัวเองบ้าง”
“ผมไม่อยากให้คุณพฤทธิ์รู้สึกผิด”
“อย่ากังวล ผมจะรับผิดทั้งคุณและผมเป็นอย่างดี”
ริมฝีปากอุ่นแตะหน้าผากเด็กหนุ่ม ในขณะที่เสียงเตือนจากเครื่องซักผ้าดังขึ้น
“ผมอยากทำมากกว่านี้ แต่เราคงต้องไปจัดการเสื้อผ้าสำหรับพรุ่งนี้ก่อน”
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกคน สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๒ นะคะ (พิมพ์ตอนอีก ๑๕ นาทีจะปี ๒๕๖๒ ค่ะ o18)
ตั้งใจพิมพ์นิยายเพื่อให้ได้ลงวันนี้ ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้เรื่องนี้มาตลอดหลายปี ปีต่อไปยังคงเขียนซ่อนรักอยู่และคาดหวังว่าจะเขียนจบในปี ๒๕๖๒ ให้ได้ค่ะ เพราะเรื่องนี้เขียนมาตั้งแต่เรียนปริญญาตรี จนตอนนี้จบมาแล้วยังเขียนไม่จบสักที
อีกเรื่องที่จะแจ้งค่ะว่าเพิ่งสังเกตตอนที่แล้ว จริง ๆ เป็นตอนที่ ๑๙ แต่หัวเรื่องไม่ได้แก้จึงเป็นตอนที่ ๑๘ สรุปแล้วแก้เฉพาะวันที่ที่ลงนิยายเท่านั้นค่ะ
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ :mew3:
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
เริ่มหัวข้อโดย: Wendy ที่ 31-12-2018 23:53:00
ยังไม่ได้อ่านแต่ขอเข้ามาสวัสดีปีใหม่คนเขียนก่อนค่ะ. ขอบคุณที่ยังอยู่ด้วยกันนะคะ.
ส่งกำลังใจค่ะ.
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 31-12-2018 23:54:54
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 01-01-2019 00:23:45
เริ่มหัวข้อโดย: Someonelikemeah ที่ 01-01-2019 02:10:47
ขอบคุณมากนะค้าาาไรเตอร์
คุณพฤทธิ์ก็ยังเป็นคุณพฤทธิ์ เก็บความรู้สึก อดทนตลอด
เอาใจช่วยทั้งสองมากๆเลย ขอให้มีความสุขสมหวังกันนะค้าาา
ตอนนี้เริ่มมีฉากสวีทแล้ว ขอให้คุณพฤทธิ์จีบน้องเยอะๆต่อไปเรื่อยๆน้า ชอบมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 01-01-2019 09:56:26
แต่ๆๆๆๆ คืนนี้ยังไม่จบ
และคุณพฤทก็ว่าอยากทำมากกว่านี้
สวัสดีปี 2562 นะคะคุณคนเขียน
เริ่มหัวข้อโดย: minjeez ที่ 01-01-2019 10:53:04
ตอนนี้ทั้งสองคนเริ่มที่จะเปิดใจพูดคุยกันแล้ว
ขอให้จากนี้ไปมีแต่เรื่องดีของทั้งสองคนนะ
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 01-01-2019 11:16:10
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 01-01-2019 13:18:16
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 02-01-2019 00:44:15
ตอนนี้ละมุนดีแท้ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
คืนนี้จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยน้อ แงงงง ><
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 02-01-2019 03:33:11
เริ่มหัวข้อโดย: SeaBreeze ที่ 02-01-2019 05:46:14
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 02-01-2019 13:42:27
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 02-01-2019 16:48:34
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 02-01-2019 22:42:56
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 03-01-2019 03:21:00
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 03-01-2019 07:38:05
เริ่มหัวข้อโดย: zeit ที่ 03-01-2019 12:17:13
ได้มาอ่านแล้ว รู้สึกตามชื่อเรื่องเลย
กว่าจะผ่านช่วงรักต้องห้าม อาจารย์ ลูกศิษย์ อัดยาวไกล
ไหนจะความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน คงไม่รู้จะมีวันได้เปิดเผยไหม
อาจจะเป็นรักที่เก็บไว้แบบนี้
หวานปนขม แต่มันมีความหวานละมุนที่ให้กัน ผ่านไปช้าๆ แต่ดูจะอีกยาวไกล
หลง คนที่ไม่มีใคร ตอนนี้เรื่มเรียนรู้จักความรักจะเป็นยังไงต่อ
พฤทธิ์ เป็นผู้ใหญ่แต่ก็มีกรอบระเบียบ กับเรื่องของหลงก็ยอมลดลงไป
ไม่อยากคิดว่าง่ายหรือยาก เพราะความรักแต่ละคู่มันก็ดำเนินไม่เหมือนกัน คู่นี้อาจจะเป็นแบบเรียบง่าย พร้อมทั้งต้องยอมรับความจริบที่เผชิญ รักกันเงียบๆห่างๆ
Sent from my EVA-L19 using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 05-01-2019 13:39:53
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 06-01-2019 04:07:57
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 09-01-2019 00:29:15
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 11-01-2019 20:59:27
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 13-01-2019 00:24:10
ก็บอกแล้วว่ายอม ยอมจริงๆกับการสร้างคาแรคเตอร์คุณพฤทธิ์ แค่เขาพูดมาคำเดียวใจมันก็ระทวยไปหมดแล้ว เข้าใจหลงนะ ต่อให้ใจร้ายกว่านี้สิบเท่า มีฉลองขวัญอีกสิบคน ก็ยังเลิกรักเขาไม่ได้อยู่ดี
เริ่มหัวข้อโดย: Panza ที่ 28-01-2019 13:32:09
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 28-01-2019 17:43:03
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 19-02-2019 22:29:21
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 05-03-2019 22:31:27
บทที่ ๒๑
ห้องบรรยายเป็นห้องขนาดใหญ่ที่อยู่ชั้นสิบสี่ของตึกเรียนใหม่ ด้านในมีพื้นที่ยกขึ้นเป็นเวทีและอุปกรณ์ช่วยสอนจำนวนหนึ่ง ตรงข้ามกันเป็นที่นั่งที่ทอดสูงขึ้นไปเป็นชั้นที่น่าจะรองรับนิสิตได้เกือบสี่ร้อยคน เก้าอี้ที่ควรจะเป็นพลาสติกธรรมดาถูกเปลี่ยนเป็นเก้าอี้นวมคล้ายอยู่ในโรงภาพยนตร์ ไฟบนเพดานเป็นโคมไฟที่ปรับเปลี่ยนความสว่างได้ตามความเหมาะสม
วิชานี้ของพฤทธิ์เป็นเวลาเลือกเสรีที่เขาเพิ่งขอทางคณะเปิดได้และสามารถรับนิสิตในความดูแลได้ประมาณหนึ่งร้อยคนไม่ขาดไม่เกิน ในทีแรกเขาไม่คิดว่าจะมีนิสิตแสดงความจำนงลงทะเบียนเรียนเกือบเต็มจำนวนแล้ว ทว่าวันเรียนวันแรกกลับมีนิสิตเข้ามานั่งเรียนเกินหนึ่งร้อยคน
บางคนเขาก็คุ้นหน้า บางคนก็ไม่คุ้น ส่วนคนที่อยู่ในใจก็คงไม่ลงทะเบียนเรียนวิชานี้
ดวงตาสีเข้มหรี่ลงนิด ๆ พลางทอดมองไปยังเก้าอี้ที่ถูกจับจอง ก่อนนำกระเป๋าเอกสารไปวางบนโต๊ะและหยิบไมโครโฟนที่วางข้าง ๆ ขึ้นมา
“สวัสดีครับ” พฤทธิ์เงียบไปสักพักเมื่อนิสิตในห้องเบาเสียงลง “วิชานี้ผมสามารถดูแลคุณได้หนึ่งร้อยคนเท่านั้น ไม่ทราบว่าที่อยู่ตรงนี้ใครไม่สามารถลงทะเบียนเรียนได้ครับ”
นิสิตราวห้าสิบคนยกมือขึ้น พร้อมสายตาที่ฉายชัดด้วยความหวังเต็มเปี่ยม สำหรับเขาจะให้สอนก็สอนได้ แต่การตรวจข้อสอบที่มาเกินไปก็อาจก่อปัญหาต่าง ๆ ตามมา “มีนิสิตแพทย์ ทันตแพทย์ หรือนิสิตปีสุดท้ายของชั้นปีไหมครับ”
จำนวนคนที่ยกมือลดลงจนเหลือสิบห้าคน เขาจึงตัดสินใจให้คนเหล่านี้สามารถลงทะเบียนได้ด้วยเหตุผลเรื่องวิชาเรียนและช่วงเวลาจำเป็นต้องเรียน “สำหรับนิสิตคนอื่น ๆ ผมไม่สามารถรับเพิ่มได้อีกแล้ว ไว้ครั้งหน้าถ้ายังสนใจก็ค่อยมาลงทะเบียนเรียนใหม่กันนะครับ”
พฤทธิ์ยิ้มจาง ๆ พลางมองนิสิตที่ไม่สามารถลงทะเบียนเรียนได้ทยอยออกไป
“ผมอยากจะแนะนำรายวิชานี้ก่อนว่าเกี่ยวข้องกับอะไร จะเรียนอะไรในวันไหนบ้าง และงานที่คุณต้องส่ง ซึ่งในวิชานี้..ผมอยากให้คุณแสดงความคิดเห็นว่านอกจากคะแนนสอบแล้ว คุณคิดว่างานอื่น ๆ อะไรที่เหมาะสมกับระดับปริญญาตรีของคุณบ้าง”
วิชาเลือกเสรีแบบนี้ เขาไม่อยากทำอะไรที่เคร่งเครียดจนเกินไป
อากาศเริ่มเย็นลง ใบไม้ที่อยู่บนยอดสุดค่อย ๆ เก็บงำตนเองจากความทรมานที่ใกล้เข้ามา ในขณะเดียวกัน..ความสัมพันธ์บางอย่างกลับเติบใหญ่อย่างค่อยเป็นค่อยไปและซ่อนไว้อย่างมิดชิดภายใต้แสงแดดที่ทอประกายอย่างอ่อนโยน
หลังจากหนึ่งสัปดาห์ของการเปิดภาคการศึกษาปลาย ทุกอย่างกำลังกลับสู่สภาพเดิมอย่างที่เคยเป็น สถานที่ที่เคยเงียบเหงากลับมาคึกคัก เต็มไปด้วยเสียงพูด เสียงหัวเราะ หรือแม้กระทั่งเสียงไม้กวาดที่เสียดสีกับพื้นถนน ล้วนบ่งบอกถึงการเริ่มต้นใหม่
บ่ายแก่ของวัน พระอาทิตย์เจิดจ้า ส่องแสงแผดเผาผิวกาย แม้จะเดินใต้ร่มไม้ของใต้อาคารเรียน ความแสบร้อนก็ย่างกรายเข้ามาจนรู้สึกหงุดหงิด หลังจากเรียนวิชาในภาคเสร็จช่วงเช้าก็ล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงกว่า ๆ นิสิตในชั้นเรียนต่างคนต่างเร่งรีบออกมาจนเบียดเสียดแน่นประตูที่แม้จะเปิดไว้สองทาง แต่ก็ไม่อาจระบายคนได้ทันเวลา
หลงกับภัทรยังนั่งอยู่ภายในห้องเรียน สัมผัสความเย็นที่ค่อย ๆ เจือจาง ก่อนจะเดินออกห้องเมื่อคนหน้าประตูเบาบางลงแล้ว
“ไปไหนต่อไหมหลง”
“เราอยากดื่มน้ำหวาน เห็นร้านเปิดใหม่ข้าง ๆ ตึกเรียน”
“ไปด้วยสิ”
ร้านกาแฟอยู่ติดตึกเรียน มันเป็นส่วนที่ต่อเติมที่ยื่นออกมาและกรุกระจกรอบร้าน ด้านในเป็นพื้นที่แคบ ๆ มีโต๊ะให้นั่งเพียงสี่โต๊ะ ช่วงนี้ใกล้เข้าเรียนวิชาตอนบ่าย ในร้านจึงมีเพียงคนรอสั่งเครื่องดื่มจำนวนหนึ่งเท่านั้น เขาและภัทรยืนมองจากข้างนอก เมื่อเห็นที่ว่างจึงรีบเดินเข้าไปหมายจะจับจองที่นั่งติดกระจก
เสียงเขย่าเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อประตูกระจกเปิดอ้า อากาศเย็นฉ่ำลอยปะทะใบหน้าพร้อมด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกาแฟที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ เสียงเครื่องปั่น เสียงช้อนกระทบแก้ว เสียงพูดคุยกระซิบกระซาบกันดังเข้ามาในหู ก่อนพนักงานในร้านจะพูดขึ้นมาด้วยท่าทีสุภาพ
“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ”
“ช็อคโกแลตเย็นกับชาเขียวเย็นสองแก้วครับ” หลงตอบ ขณะเดียวกันสายตายังจ้องไปที่ตู้กระจก ข้างในอัดแน่นไปด้วยของหวานสีสันแปลกตา
“ทางร้านมีส่วนลดให้กับนิสิตนะคะ ทั้งหมดหนึ่งร้อยห้าบาทค่ะ” เด็กหนุ่มก้มหน้าลงควานหากระเป๋าสตางค์ที่อยู่ซอกใดซอกหนึ่งในกระเป๋า ขณะเดียวกัน..เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมด้วยเสียงร้องเท้ากระทบพื้นเบา ๆ ก่อนจะหยุดข้างหลังหลง
เด็กหนุ่มกระวีกระวาด ควานหากระเป๋าเงินใบน้อยที่ได้จากคุณวุฒิเมื่อเช้า มันมีขนาดพอดีมือ กระนั้นก็หายากจนเกรงว่าจะลืมไว้ที่ไหน “สักครู่นะครับ”
ภัทรชะเง้อมองเพื่อน หมายจะเดินเข้าไปหาเมื่อเห็นว่าอีกคนวุ่นวายกับกระเป๋าจนเป็นที่น่าสังเกต
ทว่าไม่ทันไร เสียงทุ้มต่ำ ๆ กลับดังขึ้นข้างหลัง เป็นน้ำเสียงที่ไม่ค่อยได้ยินในช่วงนี้ แต่กลับตราตรึงไปไม่อาจลืมเลือนได้ “เดี๋ยวผมจ่ายให้นิสิตเองครับ”
“อาจารย์รับอะไรคะ” พนักงานคนเดิมเอ่ยถาม
“มอคค่าร้อนครับ” เขายื่นเงินห้าร้อยบาทให้อีกฝ่าย แล้วยืนรอเงินทอนอย่างใจเย็น “ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณครับอาจารย์พฤทธิ์”
“มากับใครครับ”
“มากับเพื่อนครับ” หลงเงียบสักพัก “นั่งอยู่ตรงนั้นครับ”
“เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วค่ะ”
กาแฟ ช็อคโกแลต และชาเขียวเย็นวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างหยิบเครื่องดื่มของตนเอง
พฤทธิ์เดินแยกไปนั่งอีกโต๊ะ มันเป็นโต๊ะที่อยู่อีกฟาก ทว่าไม่ไกลกันจนเกินไป
“หากระเป๋าเงินไม่เจอ ขอโทษที่มาช้า” หลงวางเครื่องดื่มก่อนจะทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้นวม “อาจารย์พฤทธิ์จ่ายให้”
“อาจารย์ใจดีจัง ขอบคุณมากนะหลง”
“อือ”
ในกระจกที่สะท้อนภาพจาง ๆ หลงเห็นใครบางคนยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ควันของมันลอยฟุ้ง ส่งกลิ่นเจือจาง ก่อนที่อีกฝ่ายจะหยิบหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษที่อยู่ไม่ไกลขึ้นมาอ่าน
หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นโครมคราม พลางกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น
พวกเขานั่งอยู่ภายในร้านร่วมครึ่งชั่วโมง โดยมีเสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นระยะ พร้อมกับเสียงเพลงที่เปิดขึ้นเบา ๆ
“เรากลับหอก่อนนะหลง สงสัยวันนี้ตื่นเช้าไปหน่อย” ภัทรหาว ก่อนอีกฝ่ายจะเก็บของ ยกมือโบกลา แล้วเดินไปหาอาจารย์พฤทธิ์ที่นั่งอยู่อีกโต๊ะ ก่อนจะยกมือไหว้ด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจ “ขอบคุณครับอาจารย์”
“ไม่เป็นไรครับ” สายตาสีเข้มทอดมองเด็กหนุ่มอีกคนพลางยกมุมปากขึ้นเบา ๆ
บรรยากาศบางอย่างทำให้ภัทรรู้สึกว่าตนเองกลายเป็นคนนอก
ร้านกาแฟยามบ่ายไม่มีใครนอกจากพวกเขาสองคนและพนักงานอีกจำนวนหนึ่งที่ผลัดกันไปพักกลางวัน ไม่นานนัก..หลงก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
‘ขอบคุณครับคุณพฤทธิ์’
‘คุณอยากได้ของหวานเพิ่มไหม’
‘ตอนนี้ยังไม่อยากครับ’ เด็กหนุ่มเงยหน้ามองกระจก ภาพสะท้อนยังคงเป็นภาพเดิม พฤทธิ์ยังคงนั่งดื่มกาแฟพลางใช้โทรศัพท์ไปด้วย ขณะเดียวกันหนังสือพิมพ์ที่ได้รับความสนใจก็เปลี่ยนเป็นใครอีกคนที่อยู่ไม่ห่าง
พวกเขาจดจ่อกับจอโทรศัพท์ ไม่สนใจความเป็นไปรอบข้าง ไม่สนใจเวลาที่สลับปรับเปลี่ยน ไม่สนใจเสียงกระดิ่งที่ดังขัดจังหวะอยู่บ่อยครั้ง
มันเป็นเวลาเกือบบ่ายสามโมงแล้ว ถ้าเย็นกว่านี้บริเวณรถรับส่งของมหาวิทยาลัยจะมีคนใช้บริการจำนวนมาก หลงจึงรีบเก็บกระเป๋า กวาดปากกาและดินสออย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปยังโต๊ะที่อยู่มุมห้อง
“ผมกลับก่อนนะครับอาจารย์”
“อ้อ..เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“ขอบคุณครับ” เขายกมื้อไหว้ แล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างนึกเสียดาย
พฤทธิ์วางแก้วกาแฟที่เย็นชืด อันที่จริงเขาไม่ได้ชื่นชอบการนั่งดื่มกาแฟยามบ่ายนัก เพราะกลางคืนเขามักจะนอนไม่หลับ กระนั้นเหตุผลบางอย่างก็นำพาให้เขานั่งจนถึงเวลาเกือบเลิกเรียนแล้ว
เมื่อเจ้าของแผ่นหลังเล็กขยับตัวออกห่าง ระยะทางระหว่างกันก็น้อยถอยลงจนแทบมองไม่เห็น เขาจึงหมดความสนใจในการนั่งเอื่อยเฉื่อยภายในร้านกาแฟ และเตรียมตัวเดินออกไปข้างนอกเพื่อกลับไปจัดการเอกสารที่ยังไม่เรียบร้อย
ในช่วงระยะนี้ ความรับผิดชอบของพฤทธิ์ไม่ได้มากเกินกว่าจะรับไหว เขาจึงพอมีเวลาออกมาจากห้องพักอาจารย์บ้าง
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือและหมายจะเดินออกจากร้านกาแฟอันเงียบสงบ แต่ภาพเบื้องหน้ากลับทำให้เขาชะงักและแสดงท่าทีเคร่งขรึมเหมือนอย่างเคย
เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น พฤทธิ์ยืนนิ่ง ในขณะที่เจ้าของใบหน้าอ่อนหวานขยับเข้ามาใกล้
ในทีแรกหล่อนหมายจะสั่งเครื่องดื่มก่อน แต่เมื่อพบใครบางคน ฉลองขวัญจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากทักทายตามมารยาท
“พฤทธิ์” หล่อนเรียก พลางยิ้มให้อีกฝ่ายทั้งในใจรวดร้าว “มาดื่มกาแฟหรือคะ”
“ครับ”
ฉลองขวัญยืนนิ่ง บรรยากาศระหว่างกันไม่เหมือนเดิม ไม่เหลือแม้แต่ความสัมพันธ์ที่ก่อร่างสร้างมาตลอดสิบปี มีเพียงความรู้สึกเอื่อยเฉื่อยและเฉยชา
“พฤทธิ์ไม่มีสอนตอนบ่ายหรือคะ”
“ไม่มีครับ”
ไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้น ต่อจากนั้นร่วมนาที พฤทธิ์จึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากลา “ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ”
“แล้วเจอกันค่ะ” หล่อนมั่นใจว่าตัวเองเข้มแข็งและอดทนได้ ไม่ว่าจะพบหน้าด้วยสถานการณ์ใด..หล่อนก็ไม่มีทางรักพฤทธิ์ได้อีกครั้ง แต่อันที่จริง..ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด ฉลองขวัญไม่เคยลืมเลือนระยะเวลาตลอดสิบกว่าปีนี้เลย
ความสัมพันธ์ของพฤทธิ์และหลงคล้ายดอกตูมที่กำลังเบ่งบาน หอมหวานและชวนให้หลงใหล แม้เวลาที่อยู่ด้วยกันจะน้อยเสียจนแทบไร้ความเป็นส่วนตัว ดังนั้นร้านกาแฟยามบ่ายใกล้ตึกเรียนก็เป็นส่วนเชื่อมต่อจิตใจให้ประสานแน่น
ในทุกวันพุธเวลาบ่าย พระอาทิตย์ด้านนอกเจิดจ้าจนแสบตา ทว่าภายในร้านกลับอบอวลไปด้วยความอบอุ่น อีกทั้งกรุ่นไปด้วยกลิ่นกาแฟและขนมหวานที่อยู่ในตู้กระจก มุมหนึ่งของร้านถูกจับจองด้วยนิสิตชาย และอีกมุมหนึ่งเป็นของอาจารย์ผู้ชายที่อ่านหนังสือพิมพ์ทุกครั้ง ในบางครั้งก็มักหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความบางอย่างด้วยสีหน้าเฉยชาและเคร่งขรึมจนเดาอารมณ์ไม่ถูก
พนักงานหญิงในร้านจำพวกเขาได้ เพราะทุกครั้งจะมีคนสั่งมอคค่าและอีกคนจะสั่งช็อคโกแลตเย็นในเวลาไล่เลี่ยกัน
ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครคิดว่าเป็นความตั้งใจ อาจเป็นเพียงความบังเอิญของคนทั้งคู่ที่มานั่งในร้านทุกบ่ายวันพุธและต่างคนต่างทำกิจกรรมที่ตนเองสนใจ
บ่ายวันพุธวันหนึ่ง อาจารย์ผู้ชายนั่งอยู่ในร้านที่มุมเดิม มีเพียงหนังสือพิมพ์และแก้วกาแฟเท่านั้นที่อยู่บนโต๊ะ ไร้โทรศัพท์ติดตัวเหมือนทุกครั้ง
จนกระทั่งเวลาผ่านไปร่วมหนึ่งชั่วโมง อีกฝ่ายจึงเดินเข้ามาบริเวณเคาน์เตอร์สั่งเครื่องดื่มด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าชีสเค้กเก็บไว้ได้กี่วัน”
“ถ้าแช่ตู้เย็นก็เก็บได้สามวันค่ะ”
“ผมสามารถสั่งล่วงหน้าได้หรือเปล่าครับ” พฤทธิ์หลุบตามองตู้แช่ของหวาน พลางนึกถึงเจ้าของใบหน้าน่าเอ็นดู
“ได้ค่ะ อาจารย์จะรับกี่ชิ้นคะ”
“ราสเบอร์รี่ชีสเค้กครึ่งปอนด์ครับ” เขาเงียบ แล้วพูดต่อ “ขอเป็นวันศุกร์สะดวกไหมครับ”
“สะดวกค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
พฤทธิ์ไม่ชอบขนมหวาน แต่คิดว่ามีติดตู้เย็นไว้น่าจะดี
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 05-03-2019 22:31:50
บนหน้าปัดนาฬิกาที่อยู่ข้างหลังบอกเวลาว่าใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว กระนั้นใบหน้าของนิสิตกลับอิดโรยจนเห็นได้ชัด
“บางคนเริ่มมองนาฬิกาแล้ว สงสัยใกล้เวลาเลิกเรียน” เขาบรรยายเอกสารหน้าสุดท้าย “ผมเห็นใจพวกคุณ แต่จะปล่อยก่อนเวลาก็เกรงว่าคุณจะได้ความรู้ไม่ครบถ้วน”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนเขาจะเริ่มบรรยายต่ออีกสิบนาที
เสียงเก็บสมุด เสียงพูดคุย และเสียงโต๊ะเก้าอี้ขยับไปมาเพื่อจัดระเบียบ ก่อนตามด้วยเสียงรองเท้ากระทบพื้นภายในห้องสี่เหลี่ยม ไม่นานนักทุกอย่างก็เงียบสงบราวกับไม่เคยมีคนอยู่มาก่อน เขาจึงออกจากห้องเรียนและตรงไปยังรถยนต์ที่จอดติดสนามหญ้า
ข้างทางเดินเป็นไม้พุ่มขนาดกะทัดรัดและบ้างเป็นต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งใบมืดครึ้มยามวิกาล ด้านในเปิดไฟสว่าง สอดส่องออกมายังพื้นถนนด้านนอกตึกเรียน พฤทธิ์เดินไปจนถึงรถยนต์ที่อยู่ เมื่อเข้าไปนั่งในห้องโดยสาร เสียงเรียกเข้าในโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“สวัสดีครับ”
‘คุณพฤทธิ์ คืนนี้ผมกลับไปถึงมหาวิทยาลัยดึก อยากรบกวนไปนอนด้วยสักคืนได้ไหมครับ’
“ได้ครับ มาถึงกี่โมง”
‘ผมมีคีย์การ์ดห้องคุณพฤทธิ์ ถ้าถึงแล้วผมขออนุญาตขึ้นไปได้ไหมครับ’
พฤทธิ์เงียบ พลางหลุบตามองนาฬิกาข้อมือ “มาถึงกี่โมง เดี๋ยวผมขับรถออกมารับ”
‘น่าจะเกือบสามทุ่มครึ่งครับ’
“ผมเพิ่งสอนเสร็จ เดี๋ยวจะรอข้างสนาม รถยนต์คันเดิมนะครับ”
เสียงเพลงแทรกเข้ามาเป็นระยะ ‘ขอบคุณครับ’
ด้านข้างมหาวิทยาลัยเป็นห้างสรรพสินค้าขนาดย่อม ชั้นหนึ่งและชั้นสองเปิดเป็นบริการร้านอาหารจำนวนมาก แม้เป็นเวลาใกล้ปิดแล้ว แต่ร้านอาหารบางร้านยังมีคนแน่นอยู่
พฤทธิ์เดินสำรวจรอบ ๆ ร้านอาหารเกาหลีเป็นร้านที่คนน้อยที่สุด เขาจึงตัดสินใจรับประทานอาหารที่นี่ร่วมสิบห้านาที ก่อนจะสั่งกลับบ้านอีกชุดหนึ่ง
มันเป็นเวลาเกือบสามทุ่ม เมื่อข้ามถนนเข้ามาในมหาวิทยาลัยแล้ว ผู้คนและรถยนต์ที่จอดริมทางจึงบางตาลง มีเพียงสุนัขประจำตึกที่นอนขวางถนนอย่างสบายใจ
เขากลับเข้ามานั่งรอในรถและเปิดกระจกพลางฟังข่าวภาคค่ำไปด้วย
ด้านนอกมืดสนิท มีเพียงเสียงลมพัดและใบไม้สับส่าย ก่อนร่วงลงมาเป็นหย่อม ๆ รอเพียงไม่กี่อึดใจ รถโดยสารปรับอากาศประจำมหาวิทยาลัยก็จอดริมฟุตบาทไม่ไกลจากสนามหญ้านัก
นิสิตทยอยลงจากรถพร้อมสัมภาระและรอกระเป๋าเดินทางอยู่ข้างล่างร่วมครึ่งชั่วโมง ก่อนต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับที่พัก
พฤทธิ์เปิดประตูรถ เขาก้าวออกมายืนริมฟุตบาท พลางมองหาเด็กหนุ่มท่ามกลางผู้คนจำนวนหนึ่ง ใบหน้าน่าเอ็นดูไม่ได้โดดเด่นจากคนอื่นนัก แต่กระนั้นเขาก็พอมองเห็นจากไกล ๆ ว่าอีกฝ่ายกำลังก้มลงหยิบกระเป๋าถือขนาดใหญ่พร้อมสะพายกระเป๋าเป้อย่างทุลักทุเล
หากที่แห่งนี้เขาเป็นเพียงคนผ่านไปผ่านมา พฤทธิ์ไม่ลังเลจะเข้าไปช่วย แต่ตรงนี้..เงื่อนไขบางอย่างทำให้เขาต้องยืนอยู่กับที่ พลางมองเด็กหนุ่มที่ยืนหันซ้ายหันขวาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
เขาหยิบโทรศัพท์ ติดต่อปลายสายอย่างใจเย็น “มองมาทางสนามหญ้าหน้าตึกสาม”
‘มองแล้วครับ’ หลงหนีบโทรศัพท์ไว้ พลางเดินตามถนนที่ส่องไฟสลัว ๆ
“ผมเห็นคุณแล้ว ผมจะยืนรอแถวทางแยกนะครับ” พฤทธิ์วางสาย ขณะเดียวกันก็มองเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาใกล้
ระยะทางระหว่างพวกเขาลดลงจนมองเห็นกันและกัน เด็กหนุ่มมองเห็นใครบางคนที่ยืนไม่ไกล อีกฝ่ายสวมเสื้อเชิ้ตที่พับแขนขึ้นจนเกือบถึงข้อศอก
หลงพยายามยกมือไหว้ แต่สัมภาระของเขาก็มากเกินกว่าจะทำตามใจต้องการ “สวัสดีครับคุณพฤทธิ์”
“ค่ายอะไร ทำไมจัดวันธรรมดา”
“เป็นวิชาเลือกเสรีครับ”
พฤทธิ์เปิดประตูรถรอให้อีกฝ่ายเข้าไปนั่ง “วิชาอื่น ๆ จะเรียนทันหรือครับ”
“น่าจะทันครับ” หลงตอบไม่เต็มเสียงนัก เพราะทั้งเขาและภัทรต่างเลือกลงวิชานี้และไปเข้าค่ายพร้อม ๆ กัน
“กินอะไรมาหรือยัง”
“กินขนมปังมาแล้วครับ”
กลิ่นอาหารอบอวลในห้องโดยสาร “ผมซื้ออาหารมาเผื่อคุณ ไว้กลับถึงบ้านแล้วค่อยอุ่นกิน”
“ขอบคุณครับ”
“บอกคุณวุฒิแล้วใช่ไหม”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า อันที่จริงตามตารางเวลา..เขาต้องกลับมาถึงวันพรุ่งนี้เช้า “ยังครับ”
พฤทธิ์เปิดเครื่องปรับอากาศในรถยนต์ เขานั่งนิ่ง ๆ รอให้หลงจัดการธุระที่ควรทำจนเสร็จแล้วขับรถยนต์ออกไปทันที
ภายในห้องขนาดใหญ่ที่จัดสรรอย่างลงตัวและเป็นระเบียบ เป็นห้องที่มีกลิ่นคุ้นเคยและข้าวของที่ยังตั้งไว้เหมือนเดิม ที่โต๊ะรับแขกหน้าโทรทัศน์ขนาดใหญ่มีเอกสารจำนวนหนึ่งถูกทับด้วยปากกาสีดำขอบสีทอง
“อาบน้ำก่อนนะครับ แล้วค่อยกินข้าว”
หลงพยักหน้า เขาวางกระเป๋าถือไว้บนพื้นข้าง ๆ โต๊ะทรงสูง “ผมขอยืมชุดนอนคุณพฤทธิ์ชุดเดิมได้ไหมครับ”
“เดี๋ยวผมวางไว้ให้ ใช้ของได้ตามสะดวก”
พฤทธิ์นำอาหารเข้าไปในครัว ในขณะที่เด็กหนุ่มเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวเงียบ ๆ
โดยปกติแล้วกิจวัตรประจำวันของพฤทธิ์หลังกลับมาจากมหาวิทยาลัยคือรับประทานอาหารคนเดียว ตรวจงาน และเตรียมการสอนต่อในวันถัดไป เขามีเรื่องที่ต้องทำแค่นี้ ยกเว้นเสียแต่ว่าเมื่อมีใครบางคนมาใช้ชีวิตด้วย ความเปลี่ยนแปลงจึงเกิดขึ้นทีละน้อย อย่างตอนนี้..ตอนที่เขากำลังนำอาหารไปอุ่นและนำชุดนอนมาวางไว้ที่ปลายเตียง ก่อนจะเดินออกไปจัดการเอกสารที่ยังค้างอยู่
หลงใช้เวลาเพียงสิบนาทีก็จัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาสวมชุดที่วางไว้อย่างบรรจง ซึมซับความอ่อนนุ่มของผ้าฝ้ายและกลิ่นอ่อน ๆ ที่โอบล้อมเนื้อผ้าไว้
“เสร็จแล้วครับ”
“อาหารอยู่บนโต๊ะ ผมเพิ่งเอาออกจากเตาเมื่อครู่”
โต๊ะอาหารในห้องครัวมีอาหารและเครื่องเคียงวางไว้ พร้อมแก้วน้ำที่อยู่ข้างกัน “ขอบคุณครับ”
เขานั่งบนเก้าอี้ จดจ้องอาหารด้วยความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ก่อนจะลงมือกินอาหารตรงหน้าด้วยความประทับใจ
เสียงปิดประตูห้องนอนดังขึ้น พร้อมใครบางคนที่เดินเข้ามาในครัวด้วยท่าทีสบาย ๆ “ผมคงจัดการธุระของตัวเองเสร็จเร็วไปหน่อย”
พฤทธิ์หลุบมองอาหารที่ยังเหลืออยู่สามในสี่ ขณะเดียวกันเขาก็เทน้ำเปล่าใส่แก้ว
“หรือคุณอิ่มแล้ว” เขาวางแก้วน้ำอุ่นบนโต๊ะ ก่อนนั่งลงตรงข้ามเด็กหนุ่ม
“ยังไม่อิ่มครับ แต่อยากกินช้า ๆ” เสียงช้อนและส้อมกระทบกัน “รอคุณพฤทธิ์ด้วย”
พฤทธิ์ดื่มน้ำอุ่นจนหมดแก้ว พร้อมกับเด็กหนุ่มที่วางช้อนลงบนจาน
“คุณพฤทธิ์ครับ”
“ว่าอย่างไรครับ” เขารอฟังพลางมองใบหน้าน่าเอ็นดู “หรือมีปัญหาเรื่องเรียน”
“ก็ไม่เชิงครับ” หลงตอบเสียงเบา “ที่จริงผมลงทะเบียนวิชาของคุณไม่ได้”
หยดน้ำที่เกาะข้างแก้วไหลลงมากระทบโต๊ะไม้เป็นวง ๆ
“ชอบหรือครับถึงอยากลง”
“ผมชอบคุณพฤทธิ์..หมายถึงที่คุณพฤทธิ์สอนดี ผมอยากเรียนกับคุณพฤทธิ์อีก”
เด็กหนุ่มแสร้งเก็บจานและช้อนที่อยู่บนโต๊ะอย่างกลบเกลื่อน
“เทอมนี้เรียนในสิ่งที่คุณชอบนะครับ เพราะถึงอย่างไรผมก็ยินดีจะเจอคุณที่ไม่ใช่ฐานะนิสิตมากกว่า”
ในคืนที่พระจันทร์ดวงน้อยเร้นกายหลังหมู่เมฆ ท้องฟ้าด้านนอกจึงอาบย้อมไปด้วยสีเข้ม เห็นเพียงดวงดาวจุดเล็ก ๆ ที่ทอประกายอย่างริบหรี่ มันเป็นวันที่หลงรู้สึกเหนื่อยอ่อน กระนั้นดวงตาของเขายังลืมมองเพดานสีขาวที่ไม่ว่าจะจดจ้องอย่างความรู้สึกง่วงเหงาก็คล้ายเป็นเพียงเรื่องในความฝัน
คุณพฤทธิ์เปิดห้องนอนอีกห้องหนึ่งให้เขาด้วยเหตุผลที่ว่าอีกฝ่ายมีงานสอนจำนวนมากที่ต้องจัดการ ภายในห้องแห่งนี้มีเตียงขนาดสี่ฟุตตั้งอยู่ใกล้หน้าต่างบานใหญ่ เมื่อมองออกไปก็เห็นทิวทัศน์เมืองที่แต้มด้วยแสงไฟหลากสีสัน ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นไปดึงผ้าม่านปิดจนห้องมืดสนิท ทว่าความรู้สึกง่วงก็ยังไม่มาเยี่ยมเยือนเขา จนกระทั่งเวลาผ่านไปค่อนคืน
เด็กหนุ่มในเสื้อยืดและกางเกงผ้ายืดขายาวเดินออกมาข้างนอก ที่ห้องรับแขกมีโคมไฟดวงเล็ก ๆ เปิดให้ความสว่าง ถัดออกไปเป็นห้องนอนอีกห้องที่แสงไฟด้านในลอดผ่านประตู พร้อมเสียงพิมพ์เบา ๆ ที่บอกถึงความเป็นอยู่ข้างในนั้น
เขาก้าวเท้าอย่างพึงระวัง ตรงไปยังห้องครัวที่มืดสลัว
หลงตรงไปยังตู้เย็น เขาเปิดมันออก พลางมองหาสิ่งที่จะช่วยให้เขาข่มตาหลับในคืนนี้
ด้านในค่อนข้างเย็นและอัดแน่นไปด้วยผลไม้ ขวดนม ขวดน้ำเปล่า และอาหารบำรุงสุขภาพ แต่สิ่งที่ไม่เข้าพวกมากที่สุดคงเป็นชีสเค้กที่อยู่ชิดด้านใน เขาไม่กล้าวุ่นวายไปกว่านี้จึงเลือกเทนมใส่แก้ว
ตรงนี้เงียบสนิท มีเพียงเขาที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์
เด็กหนุ่มจิบนมทีละน้อย พลางคิดไปถึงเรื่องวันพรุ่งนี้ อันที่จริง..ถ้าจะกลับบ้าน เขาก็กลับได้ คุณกรณ์เองก็ยืนยันว่ายินดีขับรถมารับโดยไม่มีเงื่อนไข กระนั้นเวลาที่อยู่บนหน้าปัดก็ฉุดรั้งให้เขาพิจารณาใหม่ ความหวังดีที่พึงได้รับจึงถูกปัดตกไปและทับถมด้วยความเกรงใจไม่บริสุทธิ์แทน
“มายืนทำอะไรตรงนี้”
หลงสะดุ้ง ก่อนหันกลับมาเผชิญหน้าเจ้าของเสียงที่แหบกว่าปกติ “ผมนอนไม่หลับครับ”
พฤทธิ์หลุบตามองแก้วที่บรรจุนม มันพร่องไปเกือบหมดแล้ว “อืม”
“คุณพฤทธิ์จะนอนแล้วหรือครับ”
“คิดว่าอย่างนั้น”
คราบน้ำนมติดขอบริมฝีปากเด็กหนุ่ม ดึงดูดทั้งสายตาและปลายนิ้วที่เอื้อมไปสัมผัส ปัดผ่านผิวเนื้ออย่างเอื่อยเฉื่อยทว่าดุดันในที
ความอ่อนเยาว์ ความหวาดกลัว และไร้ประสบการณ์ฉายชัดในดวงตาสีเข้ม เมื่อพฤทธิ์ขยับเข้ามาใกล้จนกระทั่งปลายเท้าจรดกัน กระนั้นเด็กหนุ่มกลับไม่ถอยหนี
“คุณมองผมแบบนี้ทำให้ผมไม่อยากนอน”
หลงเม้มปาก เขาไม่กล้าโต้ตอบเพราะระยะที่ใกล้กันเกินไป
พวกเขายืนอยู่ด้วยกันเงียบ ๆ ไม่นานเสียงถอนหายใจของคุณพฤทธิ์ก็ดังขึ้น พร้อมปลายเท้าที่ถอยห่างทีละนิด ความร้อนจางหายไปเพียงชั่วครู่ ก่อนที่หลงจะเป็นฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ ประชิดลำตัวคนตรงหน้าพลางเขย่งปลายเท้าขึ้นจนสุด ริมฝีปากชื้นของเด็กหนุ่มก็ทาบทับลงมา ไม่ส่งสัญญาณเริ่มต้นใด ๆ ให้ทันตั้งตัว
ลมหายใจของพฤทธิ์กระตุกวูบ ความรู้สึกปรีดาแล่นทั่วหัวใจ ก่อนความร้อนที่อธิบายไม่ได้จะแทรกเข้ามา ฉุดรั้งให้เขาเป็นฝ่ายตักตวงจากเด็กหนุ่มบ้าง
แก้วนมถูกวางทิ้งไว้บนเคาน์เตอร์หินอ่อน ไม่มีใครใยดีมันอีกต่อไป
“อะ..อึก” หลงตกใจเพียงชั่วครู่ ก่อนตัวตนของเขาจะถูกริมฝีปากอุ่นของคุณพฤทธิ์ครอบครอง
ความร้อนผ่าวแล่นจากริมฝีปาก ไปทั่วใบหน้า ไม่นานก็เป็นที่แผ่นหลัง
ฝ่ามืออีกฝ่ายสอดเข้ามาอย่างดุดัน กดบั้นเอวของหลงจนแนบชิด และสัมผัสกันคล้ายไฟที่โหมกระพือท่ามกลางพายุคลั่ง
ปลายลิ้นกวาดต้อนทุกอย่าง ดูดดึงทุกวิถีทางหมายจะครอบครองจิตวิญญาณของเขาเพียงผู้เดียว
เด็กหนุ่มร้องครางในลำคอ เขาอึดอัด แต่หากจะต้องผละออกก็ขอขาดอากาศเสียตรงนี้ “อื้อ..คุณพฤทธิ์”
“เรียกพฤทธิ์”
“พ..พฤทธิ์” กางเกงผ้ายืดสีเข้มตัวหลอมร่นลงมาเกาะขอบสะโพก ไม่นานมันก็ถูกดึงออกมาและโยนออกไปสักแห่ง
ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะผิวเนื้อ โลมเลียต้นขาไปจนถึงยอดอกที่ใกล้จะเปิดเผยตัวตน
เขาตัวสั่นอย่างห้ามอยู่ เมื่อปลายฟันของอีกฝ่ายกำลังขบยอดอกของเขาอย่างรุนแรง หลงหมายจะห้าม แต่เมื่อดวงตาสีเข้มเงยสบมองขึ้นมา หลงก็รู้แล้วว่า..ที่จริงเขาต่างหากที่ไม่เคยห้ามตัวเอง
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่ยังติดตามค่ะ
ช่วงนี้มีชีวิตเรืยบ ๆ เรื่อย ๆ จึงไม่ค่อยได้อัพเดตอะไร ตอนนี้มีทวิตเตอร์ไว้สำหรับติดตามต่อแล้วนะคะ
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
Twitter: https://twitter.com/itsellette (https://twitter.com/itsellette)
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 05-03-2019 22:44:14
เย้ เย้
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 05-03-2019 22:54:09
เริ่มหัวข้อโดย: Panza ที่ 05-03-2019 22:59:58
น้องหลงร้ายนักนะ หนูเริ่มก่อนแล้วคิดจะหยุดรึคะ หนูกระตุกหนวดเสือแล้วถอยหลังไม่ได้แล้วน้า ขอบคุณที่กลับมาอัพนะคะยังเฝ้ารอSent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 05-03-2019 23:12:00
แงงงง ด่าพระเอกมาทั้งเรื่อง สุดท้ายก็ใจอ่อนยวบเพราะเขาซื้อชีสเค้กให้น้องงงงง
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 05-03-2019 23:23:31
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 05-03-2019 23:26:30
ส่วนอาจารย์ขวัญ เป็นกำลังใจให้ก้าวต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 05-03-2019 23:47:35
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 06-03-2019 00:18:12
กินน้องเบาๆ นะคะ
น้องยังอ่อนประสบกามค่าาาา !! o18
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 06-03-2019 02:41:32
เป็นฝ่ายเริ่มก่อนเลยนะหลง ไม่ทำมะดาจิง ๆ อิอิ
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 06-03-2019 03:41:06
เริ่มหัวข้อโดย: chubbybunny ที่ 06-03-2019 04:26:53
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 06-03-2019 06:07:35
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 06-03-2019 10:29:27
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 06-03-2019 12:44:33
เริ่มหัวข้อโดย: Someonelikemeah ที่ 06-03-2019 13:24:48
ประทับใจ, ประทับใจจนไปไม่เป็นแล้วเจ้าค่ะ อ่านจบแล้วเขินตัวสั่นเลย(นี่พูดจริง)
ฟินมากๆ ขอบคุณคุณคนเขียน คุณพฤทธิ์ และน้องหลง ที่มานะคะ
แล้วคุณพฤทธิ์กับน้องหลงต้องชอบห้องครัวกันมากแน่ๆเลย :mew4:
จะรอคอยอ่านต่อไปเรื่อยๆเลย ❤️
เริ่มหัวข้อโดย: minjeez ที่ 06-03-2019 13:42:55
หยอดเบาๆหน่อยเดี๋ยวน้องหลงก็เตลิดกันพอดี
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 06-03-2019 15:52:48
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 06-03-2019 17:46:08
แต่เด็กมันก็น่าหลงจริงๆ ยั่วไม่รู้ตัว
:impress2: :impress2: :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 06-03-2019 19:05:49
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 06-03-2019 19:44:42
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 06-03-2019 19:51:00
น้องหลงรุกค่ะงานนี้
กาเกงไปแล้วๆ
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 06-03-2019 21:41:32
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 06-03-2019 22:53:07
ส่วนคุณพฤทธิ์ นับวันก็ยิ่งแสดงด้านที่อบอุ่นออกมาเรื่อยๆ ใจละลาย
ตอนต่อไปยังต่อฉากนี้มั้ยคะ คือแบบ อยากอยู่ในเหตุการณ์มากๆค่ะ แงงงง้
:m15:
เริ่มหัวข้อโดย: สีหราช ที่ 07-03-2019 09:04:28
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 07-03-2019 11:48:42
รอตอนต่แไปนะคะะ
เริ่มหัวข้อโดย: mareya.no7 ที่ 08-03-2019 08:39:17
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 10-03-2019 01:11:17
กางเกงหลุดเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: mrsnikiforov ที่ 10-03-2019 09:26:21
เริ่มหัวข้อโดย: AvvyLady ที่ 10-03-2019 10:13:25
เริ่มหัวข้อโดย: fida ที่ 10-03-2019 10:57:24
ถนอมน้องด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: AvvyLady ที่ 10-03-2019 12:52:04
เริ่มหัวข้อโดย: hwang ที่ 10-03-2019 13:49:20
ฮือ เขินคุณเค้า TT TT
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 13-03-2019 11:21:21
บทบรรยายเย้ายวนชวนลุ่มหลงมาก ทั้งทีานั่งคนละมุมร้านแต่ความรู้สึกหลงใหลในกันและกันรุนแรงเฟ่ออ เซ็กซี่ทั้งๆที่ทุกอย่างถูกซ่อนไว้
ใช้ภาษาและการเปรียบเทียบเชื่อมโยงได้เก่งขึ้นในทุกๆตอนเลยค่ะ รอติดตามนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 16-03-2019 07:46:03
เบาๆกับน้องหน่อยนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 21-03-2019 17:45:01
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 29-03-2019 02:29:38
เริ่มหัวข้อโดย: MsMin ที่ 05-04-2019 02:00:11
ตัวเองไม่อยากขัดใจแม่ก็เลยยอมหมั้นกะเพื่อนนอน ตัวเองรู้ว่าอาจารย์ขวัญรักแต่ก็ทำเหมือนเล่นกับหัวใจอยู่ๆจะหมั้นก็หมั้นจะถอนก็ถอน ไม่ชัดเจนตั้งแต่ต้น คนที่มีความหวังมันยิ่งเจ็บกว่าเดิมรึเปล่าอะ
มาที่ด้านหลงทั้งๆที่มีคู่หมั้นยังบอกให้หลงรอแบบไม่มีหลักประกันอะไรสักอย่าง
คุณพฤษธิ์ผิดทั้งกับอาจารย์ขวัญทั้งกับหลงน่ะแหละ
ความเสี่ยงมันสูงมากแต่น้องก็ยอมเดินพันเพราะเอาความรักเป็นตัวตั้ง ทั้งๆที่คุณพฤษธิ์ไม่ได้ให้ความมั่นใจอะไรเลยนอกจากรอยจูบกับคำพูดว่าให้รอ นอกเหนือจากช่วงเวลานั้นก็มีแต่ความเฉยชา จะพูดจะคุยก็แทบไม่มีโอกาส
เพิ่งจะได้เบอร์เมื่อล่าสุดนี้เอง ได้มีน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจขึ้นมาหน่อย
การที่จะรักคุณพฤษธิ์ไปแบบนี้นอกจากน้องจะต้องเชื่ออย่างไม่มีเงื่อนไขแล้ว ยังต้องเผื่อใจไว้เจ็บเยอะๆด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 12-04-2019 00:07:36
ซ่อนรัก
บทที่ ๒๒
บทที่ ๒๒
สวนในบ้านเปิดไฟส่องสว่างตามทางเดินที่ทอดยาวมาจนถึงประตูหน้าบ้านที่ปิดสนิท ภายในบ้านหลังงามมีเพียงห้องที่อยู่ชั้นสองห้องหนึ่งที่ยังเจิดจ้าท่ามกลางความมืดสนิทยามค่ำคืน ลมโกรกน้อย ๆ พัดต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้าปลิวไหว ก่อนจะนิ่งสงบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตรงหน้าของกรณ์เป็นเอกสารของนิสิตชั้นปีหนึ่งแผ่นสุดท้ายที่เขานั่งอ่านตั้งแต่สองทุ่มจนเกือบเที่ยงคืน ความอ่อนล้าลามจากต้นคอไปยังบ่ากว้าง ทว่าความกระวนกระวายใจบางอย่างก็ไม่อาจพ่ายแพ้ความเหนื่อยอ่อนนี้ได้
กรณ์หลุบตามองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าเข้าสู่วันใหม่แล้ว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ปลายนิ้วเลื่อนตรวจสอบข้อความต่าง ๆ ที่แจ้งเตือน กระนั้นความสนใจของเขาก็หยุดลงที่รายชื่อหนึ่งด้วยความกังวล
เมื่อหลายวันก่อน หลงบอกเขาว่าจะไปเข้าค่ายวิชาเลือกเสรีที่ได้ลงเรียนและจะกลับมาในอีกสามวันถัดมา ในทีแรก..เขาเป็นกังวลว่าน้องชายจะกลับมาดึกจนเป็นอันตราย แต่เมื่อกำหนดการแจ้งว่าจะกลับมาถึงมหาวิทยาลัยตอนหัวค่ำ..กรณ์ก็สบายใจ ทว่าเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้านั้น เด็กหนุ่มติดต่อกลับมาพร้อมแจ้งพ่อของเขาว่ากลับดึกและจะขออาศัยห้องพักของคุณพฤทธิ์หลับนอน และวุฒิก็อนุญาตโดยไม่มีข้อแม้ ส่วนเขาอยากจะโวยวายเท่าไหร่..ก็ได้แต่เก็บความมกระวนกระวายใจไว้จนถึงตอนนี้
ปลายนิ้วสั่นเล็ก ๆ ขณะกดเลือกรายชื่อ ‘พฤทธิ์ ชัยโยธิน’ ทั้งที่รู้ว่าตนเองไม่ได้ทำผิดอะไร แต่อย่างหนึ่งที่เขาพอจะทราบคือการโดนตำหนิด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
กรณ์แค่อยากรู้ว่าหลงสบายดีอย่างที่คิดไว้จริง ๆ
ท้องฟ้าข้างนอกเป็นอาบย้อมด้วยกลางคืนที่เงียบสงบ เข็มนาฬิกาเคลื่อนย้ายจากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่งอย่างนุ่มนวล ในขณะเดียวกันจุมพิตของคุณพฤทธิ์กลับทรงพลัง ดุดัน และเต็มไปด้วยแรงขับเคลื่อนทางอารมณ์อย่างหาที่สุดไม่ได้
ภายในห้องครัวที่มีแสงรำไร เคาน์เตอร์หินอ่อนเย็นจัดถูกทาบทับด้วยสะโพกเปลือยเปล่า อุณหภูมิของมันสวนทางกลับฝ่ามืออุ่นที่ขยับเข้าไปในร่มผ้า สอดลึกไปยังยอดอกเต่งตึงบนเนินเนื้อบริสุทธิ์
พฤทธิ์หลุบมองเด็กหนุ่มในอ้อมแขน แล้วกระชับเอวให้แนบแน่น บดเบียดตัวตนอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่ปลายนิ้วที่ขยับอยู่นั้นกลับบดขยี้ส่วนอ่อนนุ่มของหลงอย่างรุนแรง
“พ..พฤทธิ์” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มสั่นเครือ
“อืม” เขาตอบรับในลำคอ แล้วผละออกจากเด็กหนุ่ม “ครับ”
ดวงตาสีเข้มของเด็กหนุ่มช้อนมองเขาราวกับคนที่ตัดสินใจไม่ถูก
“ถ้าคุณจะห้าม..ก็ขอให้ห้ามตอนที่ผมยังพอมีความอดทนเหลืออยู่บ้าง” พฤทธิ์หลุบตามองเด็กหนุ่ม เขาหมายจะขยับออกห่าง แต่ผิวเนื้อเบื้องล่างที่ค่อย ๆ เปิดเผยตัวตนทำให้ความอดทนสุดท้ายของเขาพังทลายลง เป็นเพียงเศษซากของจริยธรรมที่เหลืออยู่น้อยนิด
พฤทธิ์ก้มจูบเด็กหนุ่มอีกครั้ง แต่คราวนี้จุมพิตของเขาหมายจะตักตวงตัวตนของเด็กหนุ่ม กักขังอย่างแน่นหนาด้วยแรงขับเคลื่อนแห่งบุรุษเพศ
ฝ่ามือของพฤทธิ์ผละออกจากยอดอกที่ชูชันผ่านเนื้อผ้า ลากไล้ลงมายังตัวตนของเด็กหนุ่มที่แสดงออกอย่างซื่อตรง ความเครียดเกร็งกระจุกอยู่ปลายทาง เมื่อแตะสัมผัสเพียงนิดก็เรียกเสียงร้องสะท้านอารมณ์ของเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี
เขาปล่อยให้หลงได้พักหายใจไม่กี่วินาทีก็จัดการกับริมฝีปากบวมช้ำอีกครั้ง ปลายลิ้นสอดแทรกลิ้นกระหวัดดึงลิ้นเล็กที่ขยับหนี แต่บางครั้งก็โต้ตอบอย่างไร้เดียงสา
พฤทธิ์เจนสนามมากพอ กระนั้นก็ยอมให้หลงเอาคืนราวกับอีกฝ่ายเป็นผู้เหนือกว่า
ความเครียดเกร็งถูกสัมผัสอย่างเชื่องช้า ทว่าหนักแน่นในความรู้สึกของหลง “อะ..อึก คุณ..พฤทธิ์”
เสียงร้องครางของเด็กหนุ่มดังขึ้นข้างหู เมื่อปลายนิ้วของพฤทธิ์บดขยี้ความหวามไหว ก่อนหยาดอารมณ์จะทะลักทลายออกมาเปรอะหน้าท้องของเด็กหนุ่ม
หลงหอบหายใจ ก่อนทิ้งตัวลงซบที่หัวไหล่ของคนตรงหน้าอย่างอ่อนแรง “ขอโทษครับ”
“ขอโทษอะไร” พฤทธิ์กอดเด็กหนุ่ม ก่อนหลุบตามองเสื้อยืดของเขาที่อยู่บนตัวเด็กหนุ่ม ความหลวมของมันทำให้เห็นอะไรที่มากเกินจำเป็น
“ผมทำให้คุณเปื้อน”
“ผมต่างหากที่ทำให้คุณ..อาจจะเปื้อนได้มากกว่านี้”
พฤทธิ์ไม่ปล่อยให้หลงตั้งสติได้มากกว่านี้ อีกฝ่ายยกเขาขึ้นและวางบนเคาน์เตอร์หินอ่อน ความเย็นจัดปะทะผิวเนื้อตั้งแต่แผ่นหลังลามไปยังสะโพกที่ปราศจากร่มผ้า ก่อนฝ่ามืออุ่นจัดเลิกเสื้อยืดของหลงขึ้นและปกปิดยอดอกไว้อย่างหมิ่นเหม่
ความเยาว์วัยปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำลายศีลธรรมอันพึงมีจนแตกกระเจิง หน้าที่อาจารย์ที่พฤทธิ์พร่ำบอกตัวเองเป็นเพียงนามธรรมที่ปั้นแต่ง เป็นปราการแห่งความผิดชอบชั่วดีที่ตอนนี้เป็นเพียงสิ่งที่ถูกละทิ้งไว้เบื้องหลัง เป็นหน้าที่ที่เขาทิ้งไว้ในโลกแห่งความเป็นจริง เหลือเพียงโลกที่เขาสร้างขึ้นและเป็นโลกแห่งใหม่ที่ไม่มีใครตัดสินใครด้วยสถานะทางสังคม
เขาก้มจูบเด็กหนุ่มอีกครั้ง ในขณะเดียวก็ลูบหน้าท้องของเด็กหนุ่มจดจรดพื้นที่อ่อนไหวซึ่งซ่อนเร้นหลังต้นขาที่หนีบกันไว้ด้วยแรงเพียงน้อยนิด
ต้นขาของเด็กหนุ่มแยกออก เมื่อนิ้วมือของพฤทธิ์ขยับเป็นเชิงขออนุญาต ส่วนนั้นจึงถูกแตะต้องอีกครั้ง ก่อนจะลากไล้มายังสถานที่เบื้องหลังที่เร้นตัวอย่างแนบเนียนระหว่างร่องสะโพก
เด็กหนุ่มร้องครางในลำคอ เมื่ออีกฝ่ายเค้นคลึงผิวเนื้อไวสัมผัสก่อนจะสอดนิ้วเข้ามาอย่างใจเย็น “อื้อ!”
ความอึดอัดค่อย ๆ เพิ่มพูนร่วมหลายนาทีจนกลายเป็นความวาบหวามในที่สุด
เรียวนิ้วขยับเข้าออก สัมผัสด้วยความทะนุถนอม ก่อนบดเบียดจนสุดความยาว ปลายทางแห่งความฝันคือความรู้สึกยากจะบรรยาย ทั้งอึดอัดและเป็นความรุนแรงทางอารมณ์อย่างที่สุด เมื่อจุดใดจุดหนึ่งในร่างกายถูกบดขยี้ด้วยคนตรงหน้า
ความอ่อนไหวเครียดเกร็งขึ้นอีกครั้ง ก่อนส่วนกักเก็บหยาดอารมณ์จะหมดสิ้นความอดทน
ปลายนิ้วถอดถอนออก ไม่นานก็ถูกทดแทนด้วยความอ่อนนุ่ม ทว่าอัดแน่นด้วยอารมณ์รัก
“อะ..อ้า!” เด็กหนุ่มร้องคราง เมื่อพฤทธิ์บดเบียดตัวตนเข้ามาจนสุด ความคับแน่นถูกดึงดูดความสนใจด้วยแรงบดขยี้ที่ผิวเนื้อไวสัมผัสบนแผ่นอก “พ..พฤทธิ์”
“ครับ” พฤทธิ์ตอบรับ เขาขบกรามน้อย ๆ เมื่อเด็กหนุ่มบีบรัดตัวตนของเขาแน่นเกินไป
เขารอสักพัก ปล่อยให้หลงปรับตัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะส่งแรงขยับชักพาให้เด็กหนุ่มไปยังดินแดนเร้นลับแห่งใหม่
ตัวตนแข็งแรงและดุดันสอดเข้ามายังร่องสะโพกอีกครั้ง จากแรงขยับอย่างเนิบนาบ แปรเปลี่ยนเป็นแรงปรารถนาที่ช่วงชิงพื้นที่ในจิตสำนึกของเด็กหนุ่ม
เสียงร้องครางในลำคอของเด็กหนุ่มเป็นไปอย่างน่าพอใจ เมื่อจุดในร่างกายถูกกระทั้นอย่างรุนแรง อ้อมแขนของหลงก็โอบแน่นขึ้นเท่านั้น
พฤทธิ์ประคองเอวของหลงขึ้น ในขณะที่กำลังแทรกตัวตนอย่างหนักหน่วง เขาซุกซอกคอชื้นเหงื่อ กลิ่นความอ่อนเยาว์คล้ายมอมเมาให้หลงในห้วงฝัน หลงลืมความเป็นไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนใบหน้าของเขาจะเบียดลงที่ร่องอกเล็ก สูดกลิ่นหอมหวานเข้าปอดอย่างเต็มใจ
“อะ..อื้อ” หลงทิ้งศีรษะอย่างอ่อนแรง เมื่อปลายลิ้นของอีกฝ่ายตวัดลงบนส่วนไวสัมผัส “มัน..ฮึก..”
พฤทธิ์มองเด็กหนุ่มที่ตัวสั่น ผิวเนื้อของอีกฝ่ายก็คล้ายจะอาบย้อมด้วยความรัญจวนที่เขามอบให้ ไม่นานนัก..ความอดทนของเขาก็สิ้นสุดลง ทว่าพฤทธิ์รู้ดีว่าสำหรับเขา..การเอาเปรียบครั้งแรกไม่เคยเติมเต็มสิ่งที่สุมอยู่ในใจ ครั้งที่สองจึงตามมาโดยทิ้งระยะห่างไม่ถึงนาที
เขาปลุกเร้าเด็กหนุ่มด้วยความใจเย็นอีกครั้ง แต่จิตใต้สำนึกนั้นกลับรู้ดีว่าความอดทนของเขาในครั้งนี้คือปราการชิ้นสุดท้ายที่พฤทธิ์มอบให้เด็กหนุ่ม
ส่วนหนักแน่นสอดเข้ามาไม่เร่งรีบ หลงหลุบตามองแผ่นอกชุ่มเหงื่อที่ซ่อนไว้อย่างแนบเนียนใต้ร่มผ้า ไล้ลามมายังเบื้องล่างชุ่มเหงื่อที่ถูกล่วงล้ำอย่างใจเย็น แต่เขาไม่อาจหาญมองให้ลึกไปกว่านั้น แต่รสสัมผัสที่อยู่เบื้องล่างก็ชัดเจนยิ่งกว่าการใช้สายตามองเสียอีก “อ..อึก”
แรงสอดแทรกเป็นไปอย่างเนิบนาบ แต่ทุกครั้งที่เบียดเสียดเข้ามา หลงก็ตระหนักได้ว่าที่สุดความลึกนั้นคือความหฤหรรษ์ในห้วงอารมณ์อันแปลกประหลาด มันเป็นความสุขสุดยอดที่ไม่จีรังและไม่อาจยับยั้งได้แม้แต่วินาทีเดียว
ลมหายใจของหลงร้อนผ่าว เขาเงยหน้าขึ้น ซึมซับความอ่อนนุ่มที่รุกรานเรือนกายอย่างค่อยเป็นค่อยไปร่วมนาที ก่อนความอดทนของใครบางคนจะทลายลงและแทนด้วยความดุดันจนแทบลืมหายใจ
เขารู้สึกเหมือนกำลังลอยอยู่กลางทะเลคลั่ง เสากระโดงเรือโคลงเคลงไม่หยุด คลื่นที่สาดซัดเข้ามาชวนให้รู้สึกหวาดหวั่น กระนั้นเขาก็เป็นคนตัดสินใจขึ้นมา..ความรู้สึกหนึ่งจึงค่อย ๆ แย้มก็คล้ายจะเป็นความตื่นเต้นระคนพึงใจ
“อึก..คุณพฤทธิ์”
เกลียวคลื่นถาโถมใส่เด็กหนุ่ม ฉุดรั้งขึ้นไปและกระชากกลับมา จมจ่อมในหยาดอารมณ์ที่ไร้ความสงบนิ่ง ไม่นานก็สาดซัดเข้ามาอีกระลอก เป็นความดุดันที่แทรกเข้ามา กระนั้นกลับปราศจากความเจ็บปวด และเต็มไปด้วยความหฤหรรษ์ทางจิตใจอันเข้มข้นที่ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้
ความอ่อนหวานทว่าทรงพลังชำแรกสวนมาโดยปราศจากปราการใด ๆ ทั้งดุดันและร้ายกาจเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้ มีเพียงเสียงร้องในลำคอที่คล้ายการขัดขืนเล็ก ๆ แต่ความพึงใจในห้วงรักกลับถมจนมิด
“อะ..อ้า!”
แรงขับทางอารมณ์ค่อย ๆ มอดดับ และทิ้งความรู้สึกหนักหน่วงไว้ในตัวตนของหลง ก่อนจะถอดถอนออกไปให้หลงเหลือเพียงความรู้สึกวาบหวาม กระนั้นพวกเขาก็รู้ดีว่าชนวนที่จุดไว้พร้อมจะลุกโหมได้ทุกเมื่อ
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 12-04-2019 00:09:01
ในการแลกเปลี่ยนอันลึกซึ้งถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ไม่ไกล หน้าจอสว่างตัดกับความมืดสลัวดึงดูดความสนใจเพียงนิด เมื่อปลายทางแห่งความฝันหอมหวานจนไม่อาจห้ามใจ กระนั้นความพยายามของคนที่อยู่ปลายสายก็ไม่สิ้นสุดโดยง่าย เมื่อสายแรกไม่มีการตอบรับ สายที่สองจึงตามมาถัดไปไม่กี่นาที
ความหงุดหงิดแล่นเข้ามาชั่วขณะ ยังผลไปยังสันกรามที่ขบกันไว้น้อย ๆ ก่อนเจ้าของเครื่องมือสื่อสารจะกดรับมาด้วยความรวดเร็ว “ครับ”
หลงเงยมองคนตรงหน้า สันกรามบดกันเล็ก ๆ ในขณะที่พยายามตอบปลายสายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย กระนั้นส่วนล่างที่บีบรัดเล็ก ๆ ก็ทำให้พฤทธิ์สะดุดลมหายใจไปชั่วขณะ
‘คุณพฤทธิ์สะดวกไหมครับ’
“ผมมั่นใจว่าคุณกรณ์ทราบคำตอบดี” เหงื่อของเขาผุดซึมตามขมับ
‘ผมอยากทราบว่าหลงสบายดีไหมครับ’
“สบายดีครับ” พฤทธิ์เงียบพลางมองเด็กหนุ่มที่นอนราบอยู่บนเคาน์เตอร์หินอ่อน เสื้อยืดตัวหลวมเลิกขึ้นปิดยอดอกสีเข้มไว้อย่างหมิ่นเหม่ รวมถึงหยาดน้ำที่กระจายบนหน้าท้องราบเรียบ “น่าจะนอนหลับไปแล้ว”
‘พรุ่งนี้..’
“พรุ่งนี้ผมสะดวกช่วงบ่าย ๆ”
‘ครับ’
เขาตัดสายโทรศัพท์อย่างไม่ใยดี ก่อนโยนมันออกไปสักแห่งในห้องนี้ ไปให้ไกลยิ่งดี..ไม่ต้องมีใครมาขัดจังหวะอะไรทั้งนั้น
“คุณคงไม่ว่าอะไรถ้าเปลี่ยนจากหินอ่อนเป็นเตียงนอนแทนนะครับ”
หลงหรือจะกล้าปฏิเสธผู้ชายที่อุ้มเขา..ทั้งที่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะถอดเสื้อผ้าออกสักชิ้น
เมื่อแผ่นหลังของหลงสัมผัสพื้นเตียง เขาไม่ทันได้รับรู้ถึงความอ่อนนุ่มของมัน ริมฝีปากของคุณพฤทธิ์ก็ประกบเข้ามา พร้อมบางสิ่งบางอย่างที่จ่อเบียดบริเวณร่องสะโพก ความรุนแรงของมันไม่อาจเทียบกับครั้งก่อน ๆ ทั้งชื้นแฉะและสอดเข้ามาจนลึกสุดปลายทาง
ลมหายใจของหลงสะดุด ทว่าก็ไม่ได้อิสระกลับมาคืน ตรงกันข้าม..ฝ่ามืออุ่นก็รวบตรึงข้อมือของเขาเหนือศีรษะ คนตรงหน้าไม่แม้แต่จะปล่อยให้หลงได้ส่งเสียงร้อง กลับสอดตัวตนเข้ามา ค่อย ๆ ทำลายและรั้งจิตวิญญาณอย่างเนิบนาบ
“อือ..คุณพฤทธิ์” เด็กหนุ่มอ้าปาก หมายจะร้องห้าม กระนั้นเสียงที่เปล่งออกไปกลับกลายเป็นเสียงครางในลำคอด้วยความสุขสม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อปลายลิ้นที่เคยรับสัมผัสบริเวณริมฝีปาก แปรเปลี่ยนเป็นยอดอกชุ่มฉ่ำ พร้อมปลายฟันที่ขบกัดจนมันแดงก่ำ
เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นเป็นระยะ แม้เวลาผ่านไปนานเท่าใดกลับไม่ได้เงียบลงเลย ตรงกันข้าม..กลับยิ่งกระพือความรุนแรงคล้ายเปลงไฟต้องลม
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีแตกกระเจิงเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งของความทรงจำที่ซ่อนอยู่ลึก คนตรงหน้าไม่ใช่เด็กหนุ่มที่พฤทธิ์เคยสอน เป็นเพียงใครบางคนที่เขาเก็บซ่อนไว้อย่างมิดชิดและกดทับด้วยความตระหนักชอบ
เอวของเด็กหนุ่มบิดเกร็งและแผ่นหลังที่แอ่นโค้งขึ้น เมื่อความรู้สึกบางอย่างพวยพุ่งเข้ามา ทดแทนความว่างเปล่าที่ล่าถอยออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า
“อึก!”
ใบหน้าของพฤทธิ์โน้มลง ทอดมองเด็กหนุ่มที่แสดงสีหน้าหลากหลายเงียบ ๆ ในบางครั้งก็คล้ายรัญจวนใจและบางครั้งก็คล้ายกับคนทรมาน ทว่าพฤทธิ์ก็รู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร
ปลายทางที่อยู่ไม่ไกลใกล้เข้ามา แต่เขาอยากยืดขยายเวลาออกไปให้นานกว่าเดิม “คุณคิดว่าจะขาดใจตรงไหน”
เด็กหนุ่มมึนงง แต่เมื่อพิจารณาได้ว่ามันไม่ใช่คำถาม..เขาก็ถูกพลิกตัวและถูกรุกรานอีกครั้งด้วยคน ๆ เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่ท่อนขาเปรอะด้วยหยดน้ำสีขุ่น
จะว่ารุกรานก็ไม่ใช่ เพราะสุดท้ายสิ่งที่หลงได้รับก็เกินคำว่าความสุขอยู่ดี..
ภายในห้องนอนสี่เหลี่ยม อีกฟากหนึ่งเป็นหน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่ปิดบังสายตาคนนอกไว้ด้วยผ้าม่านสีชั้น หนึ่งเป็นผ้าสีเข้มที่อยู่ติดกระจกและสองคือผ้าลูกไม้สีขาวอ่อนนุ่มที่ทิ้งตัวอย่างเอื่อยเฉื่อยท่ามกลางอากาศในห้องที่เย็นสบาย
กลิ่นอะไรบางอย่างเจือจางแต่หนักแน่นในความรู้สึกของเด็กหนุ่ม โอบล้อมมิดชิดในที่คับแคบ กระนั้นก็เป็นกลิ่นที่ให้ความสุขอย่างน่าประหลาด
อีกฟากหนึ่งของห้องเป็นประตูห้องน้ำ ปิดสนิทด้วยกระจกขุ่น เห็นด้านในเลือนราง กระนั้นหลงก็พอจะทราบว่าด้านหลังนั้นคืออะไร
เสียงหยดน้ำ เสียงบานประตูเลื่อนเข้าออกอย่างนุ่มนวลเงียบลง ก่อนใครบางคนจะก้าวออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย พฤทธิ์ยกผ้าขนหนูเช็ดบริเวณต้นคอลามไปยังเส้นผมที่อยู่โดยรอบ อีกฝ่ายตากมันไว้อย่างเรียบร้อย แล้วเดินเข้าไปยังส่วนที่ใช้สำหรับการแต่งตัว
กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ กำจายในบรรยากาศ เป็นกลิ่นที่ดึงดูด และแฝงไปด้วยความเคร่งขรึมอย่างหน้าประหลาด
หลงตื่นตั้งแต่เจ้าของห้องขยับตัว เฝ้ามองอีกฝ่ายทำกิจกรรมต่าง ๆ ใต้ผ้านวมอุ่นอย่างเงียบเชียบภายใต้ความคิดที่ยุ่งเหยิงไปหมด ถ้าเขาตื่นนอนขึ้นมาจะต้องทำตัวอย่างไร จะมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกแบบใด ในเมื่อทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็วและขาดการไตร่ตรองด้วยเหตุและผล
เสียงเนื้อผ้าเสียดสีกันดังขึ้นไม่นานและเงียบลง นานร่วมนาทีใครบางคนก็ก้าวออกมาด้วยท่าทางสบาย ๆ ผมที่เคยเป็นระเบียบทิ้งตัวลงอย่างเป็นธรรมชาติ
เขามองคุณพฤทธิ์ที่ก้าวเข้ามาใกล้ด้วยหัวใจที่เต้นรัว กระนั้นก็เสแสร้งแกล้งทำว่ากำลังนอนหลับอยู่ ความเงียบเชิญชวนให้เผชิญหน้า แต่แล้วหลงก็พบว่าการตัดสินใจดังกล่าวเป็นเรื่องที่ผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย อีกฝ่ายยืนข้างเตียงและหลุบมองด้วยประกายตาสะท้อนความขบขัน ทว่าริมฝีปากกลับยกยิ้มเล็กน้อยเท่านั้น
“คุณพฤทธิ์” หลงเรียกด้วยน้ำเสียงแหบเล็ก ๆ
“เจ็บไหม”
เด็กหนุ่มพยักหน้า ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “ผมบอกไม่ถูก”
พวกเขานั่งเงียบ ๆ บนเตียง ไม่มีเสียงพูดคุย ราวกับกาลเวลาหยุดนิ่ง กระนั้นแสงอาทิตย์ที่เข้มขึ้นสาดเข้ามาผ่านรอยแยกผ้าม่านก็เป็นสัญญาณการเยือนของวันใหม่
“ตอนนี้..”
หลงลุกขึ้นนั่ง เขาขยับผ้านวมขึ้นสูง แต่เพราะอีกฝ่ายนั่งทับไว้ส่วนหนึ่ง อะไรที่ควรซ่อนเร้นก็เปิดเผยโดยง่าย
“มันอาจจะเร็วไปสักหน่อย แต่ผมอยากให้คุณทราบไว้ว่าต่อจากนี้ผมไม่ใช่อาจารย์ของคุณ ในทางกลับกัน..คุณเองก็ไม่ใช่ลูกศิษย์ของผม” ดวงตาสีเข้มล้ำลึกขึ้น ปกปิดบางอย่างไว้ด้วยความอดทนอย่างแนบเนียน “ผมไม่มีความคิดอยากเรียนรู้ลูกศิษย์”
เด็กหนุ่มเงียบ
“แต่ผมอยากเรียนรู้คุณ..คุณจะอนุญาตหรือเปล่า”
ใบหน้าน่าเอ็นดูแดงก่ำ เล็บของหลงจิกเข้าฝ่ามือในขณะที่อีกฝ่ายนั่งรอคำตอบอย่างใจเย็น “ผม..”
“ผมไม่เร่งรัดเอาคำตอบ”
“ผม..ผม..”
ดวงตาสีเข้มของคุณพฤทธิ์ลึกล้ำราวกับเป็นก้นบึ้งของมหาสมุทร หลงรู้ดีว่าอันตราย แต่ความสวยงามที่อยู่ด้านในนั้นกลับน่าค้นหายากจะหนีพ้น
ความเงียบในตอนนี้ไม่ใช่ความเงียบที่ชวนอึดอัด เป็นความเงียบที่ใช้เพื่อตระหนักสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ ทว่ามันกลับถูกทำลายด้วยเสียงโทรศัพท์จากที่ไหนสักแห่งภายในห้องชุดแห่งนี้ ความวุ่นวายของมันเพิ่มพูนขึ้นเมื่อปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไป
พฤทธิ์ถอนหายใจเบา ๆ “เผื่อคุณอยากจัดการตัวเองให้เรียบร้อย”
เด็กหนุ่มทำหน้าฉงน
“ผมจะพาออกไปข้างนอกก่อนพี่ชายของคุณจะไม่เป็นอันทำงาน”
เขาละสายตาจากเด็กหนุ่ม ทว่ากลับสะดุดร่องรอยบางอย่างบนผิวเนื้อ ความพึงใจแล่นริ้วชั่วขณะ ก่อนเสียงโทรศัพท์จะแผดอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง พฤทธิ์จึงเดินออกไปข้างนอก เดินหาเครื่องมือสื่อสารอย่างใจเย็นและปล่อยให้ปลายสายติดต่อมาด้วยความร้อนใจ
ไม่ต้องเดาว่าเป็นอะไรและคำถามที่เกิดขึ้นเมื่อเขากดรับสายคืออะไร
เมื่อคืนเขาโยนมันออกไปสักแห่ง หากไม่แตกกระจาย อะไรบางอย่างในตัวเครื่องคงไม่สามารถใช้งานได้เหมือนเดิม เสียงเรียกเข้ายังคงดังเรื่อย ๆ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้มุมรับแขกเท่าใดก็ยิ่งชัดเจน มันสั่นอยู่บนพื้นและปรากฏรายชื่อคนที่เข้ามาขัดจังหวะเมื่อคืน
พฤทธิ์หลุบตามองและปล่อยให้มันดังอยู่สักพัก ก่อนจะกดรับสายด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองใจนิด ๆ “ครับ”
‘คุณพฤทธิ์ ขอโทษที่รบกวนนะครับ พอดีผมมีประชุมด่วน เลยไปรับหลงไม่ได้แล้ว’ เสียงกระดาษเสียดสีกันเข้ามา แล้วเงียบไป ‘เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปรับหลงนะครับ’
“ตอนนี้หรือ”
‘สักสิบโมงครับ’
“อืม”
‘หรือคุณพฤทธิ์สะดวกเวลาอื่นครับ’
“ผมสะดวกเวลาที่แจ้งไปแต่แรก” เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พลางมองไปยังประตูห้องที่เพิ่งออกมา “แต่คุณกรณ์สบายใจได้ ผมจะแวะไปส่งหลงที่บ้านก่อนไปทำธุระต่อ”
‘ผมเกรงใจคุณพฤทธิ์’
“ตกลงตามนี้นะครับ”
กรณ์รู้ว่าเขาคงก่อความวุ่นวายให้คุณพฤทธิ์มา ดังนั้นก็ยอมรับเงียบ ๆ ก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่จะทำให้ตนเองถูกตำหนิน้อยลง
สำหรับสถานที่ที่ก่อกำเนิดความรู้สึกทางเพศที่รุนแรงไม่อาจลบเลือนในความทรงจำได้ กลับกลายเป็นสถานที่ที่ที่ใครบางคนค่อย ๆ นำชีสเค้กที่เก็บไว้ในตู้เย็นออกมาวางบนโต๊ะ ไอเย็นของมันค่อย ๆ จางหายเมื่อปะทะกับอุณหภูมิที่แตกต่าง
“ครั้งที่แล้วผมเห็นคุณจ้องของหวานตาไม่กะพริบ” พฤทธิ์หยิบจานขนาดเล็กและช้อนวางไว้ตรงหน้าเด็กหนุ่ม
“ครับ”
“ที่บ้านไม่ให้กินหรือ”
หลงหลุบตามองชีสเค้กตรงหน้า หากจำไม่ผิด..เขามองมันเพราะตั้งแต่เด็กน้อยครั้งจะได้กินของหวาน “คนที่บ้านไม่ค่อยชอบของหวาน ผมเลยไม่ค่อยได้กิน”
“ผมก็ไม่ค่อยได้กิน แต่อยากให้คุณลองก่อน”
เด็กหนุ่มหยิบช้อน ค่อย ๆ ตัดชีสเค้กส่วนหนึ่งออก ละเลียดรสชาติอย่างค่อยไปค่อยไป ความเย็นของมันชวนให้ตื่นขึ้นจากความเอื่อยเฉื่อย ก่อนความหวานจะละลายในปาก “อร่อยครับ”
“อืม”
คุณพฤทธิ์ตอบสั้น ๆ พลางมองหลง กระนั้นก็ไม่เจือความอึดอัด แต่เป็นความรู้สึกประหลาดที่ชวนให้ขวยเขินอยู่ในที
“คุณพฤทธิ์ครับ” เขาวางช้อน เสียงกระทบจานดังขึ้นเบา ๆ
“ครับ”
“คำถามเมื่อเช้า..ผมยังไม่ได้ให้คำตอบคุณพฤทธิ์”
พฤทธิ์พิงพนักเก้าอี้ พลางกอดอกรอฟังคำตอบจากเด็กหนุ่ม
“ถ้าคุณพฤทธิ์อนุญาตให้ผมเรียนรู้กับคุณ ผมเองก็ตกลงครับ”
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก แล้วหายไปคล้ายกับต้องการปกปิดตัวตน “คุณบอกว่าชีสเค้กอร่อย ผมเลยอยากจะลองชิมสักคำ”
“เดี๋ยวผมไปหยิบช้อนให้”
“ไม่ต้องครับ” ปลายนิ้วหยิบช้อนที่วางแน่นิ่งตรงหน้าขึ้นมา แล้วตัดเสี้ยวหนึ่งของชีสเค้กออก ความหวานของมันไม่น่ารัญจวน แต่ความรู้สึกอิ่มเอมก็พอจะแทนที่กันได้ “อร่อยอย่างที่คุณว่าจริง ๆ”
เหตุการณ์สั้น ๆ ก่อนพฤทธิ์จะพาเด็กหนุ่มออกไปรับประทานอาหารข้างนอก คือตอนที่เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นขณะที่หลงกำลังเก็บสัมภาระอยู่ เขาแปลกใจ แต่ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาเมื่อปลายสายคือใครบางคนที่ไม่ได้คุยกันนานร่วมเดือน ไม่ว่าจะเพราะพฤทธิ์หรือเพราะเพ็ญแข แต่ความรู้สึกหนึ่งที่เขาสัมผัสได้คืออิสระพ่วงด้วยความรู้สึกผิดที่ค่อย ๆ เจือจางลงตามกาลเวลา
เป็นเวลาร่วมนาที พฤทธิ์มองหน้าจอโทรศัพท์เงียบ ๆ พลางครุ่นคิดเหตุผลว่าเพราะอะไรเพ็ญแขถึงติดต่อมาในครั้งนี้
อันที่จริงระหว่างเขากับแม่ มีเรื่องขุ่นหมองข้องใจกันบ่อย ๆ แต่พฤทธิ์ก็ไม่เก็บมาใส่ใจเหมือนที่ผ่านมา ทว่าครั้งนี้ความรวดร้าวที่คอยกัดกินความรู้สึกภายในกลายเป็นแผลขนาดใหญ่ที่ไม่ว่าอย่างไรก็ยากจะรักษาหากยังติดตรึงในความจำยอมอยู่
“สวัสดีครับ” เขากดรับและพูดอย่างมีมารยาท
‘คุณพฤทธิ์’ เสียงปลายสายเป็นเสียงที่ชวนให้พฤทธิ์รู้สึกผิด หล่อนเป็นแม่ เป็นเพียงคนเดียวที่ประคับประคองเขาในยามยาก กระนั้นก็เป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดเช่นกัน
“คุณแขมีอะไรหรือเปล่าครับ”
‘ถ้าไม่มี..แม่คุยไม่ได้หรือคะ’ หล่อนเงียบ ‘คุณพฤทธิ์คิดจะตัดขาดกับแม่จริง ๆ หรือคะ’
“ผมไม่มีความคิดนั้นอยู่ในหัว”
‘แต่คุณพฤทธิ์ไม่ติดต่อแม่มาเลย’
เขาหันหลับกลับไปมองเด็กหนุ่ม อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขาและยิ้มให้เล็ก ๆ ก่อนก้มจัดกระเป๋าต่อราวกับไม่มีเรื่องทุกข์ใจ
พฤทธิ์เดินไปเปิดหน้าต่างที่เชื่อมต่อกับระเบียงด้านนอก เขาปิดมันลงแล้วมองไปยังเมืองขนาดใหญ่ ตึกรามที่คล้ายจะแทรกผุดขึ้นมาไม่มีที่สิ้นสุด “ถ้าคุณแขโทรศัพท์มาเพราะเรื่องฉลองขวัญ..ผมมั่นใจว่าเคยชี้แจงไปเรียบร้อยแล้ว”
‘เรื่องนั้น..แม่เข้าใจคุณพฤทธิ์แล้วค่ะว่าอาจจะยังไม่ถึงเวลาจริง ๆ’
“ครับ”
‘ตอนเย็นมากินข้าวกับแม่นะคะ’ หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงแช่มชื่น แต่กระนั้นก็รู้ดีว่าลึก ๆ แล้วยังขุ่นข้องหมองใจลูกชายอยู่ แต่หล่อนจะทำอะไรได้ในเมื่อพฤทธิ์เป็นลูกชายคนเดียว เป็นเด็กชายที่หล่อนรักทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้า เป็นชายหนุ่มที่หล่อนเฝ้ามองความสำเร็จด้วยความภูมิใจ ต่อให้หล่อนโกรธแค่ไหน..ความรักของหล่อนก็ไม่มีทางน้อยลงเลย
“แล้วผมจะเข้าไปหาครับ”
‘แม่จะรอนะคะ’
เขากดตัดสายโทรศัพท์ แล้วถอนหายใจเบา ๆ ฉลองขวัญ..หล่อนเป็นอดีตคู่หมั้นที่เพ็ญแขพอใจ เป็นผู้หญิงที่พร้อมด้วยรูปและทรัพย์อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่เขาไม่มีใจหลงเหลือให้หล่อน ในขณะเดียวกัน..ใครบางคนกลับขนาดคุณสมบัติ แต่กลับได้รับสิ่งที่หล่อนพึงมีพึงได้อย่างไร้เหตุผล
พฤทธิ์เดินกลับเข้ามา ในขณะเดียวกันหลงก็พร้อมจะออกจากห้องแล้ว
“เสร็จแล้วครับ”
“หิวอะไรไหมครับ เมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไร”
เด็กหนุ่มส่ายหน้า “ผมไม่อยากรบกวนคุณพฤทธิ์”
“ผมจะถือว่าคุณตกลงแล้วกันนะครับ”
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่า และยังมาต่อช้าเช่นเดิม เร็วขึ้นสักนิดตรงที่เว้นไป 1 เดือน ไม่ทราบว่าตอนนี้เป็นยังไง เพราะห่างจากการเขียนเรื่องแบบนี้มานานนน :กอด1: :mew2:
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
Twitter: https://twitter.com/itsellette (https://twitter.com/itsellette)
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 12-04-2019 00:28:55
ปล. ชอบการเขียนบรรยายแบบนี้มากๆเลยค่า
เริ่มหัวข้อโดย: Shmew ที่ 12-04-2019 00:32:33
น้องหลงช้ำยังโดนฟัดอ่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Rumraisin ที่ 12-04-2019 00:55:13
เริ่มหัวข้อโดย: TheSpaceOfM ที่ 12-04-2019 01:09:16
ป.ล. คุณพฤทธ์ So damn hot มากๆค่ะ เป็นผู้ชายที่ซ่อนความไม่ธรรมดาไว้จริง เค้าพูดครับแบบสุภาพมากเลย แต่จริงๆแล้วเค้าดุมากเช่นกัน :o8: แต่ตอนนี้ทำให้เห็นชัดเลยค่ะว่าคุณพฤทธิ์ก็เป็นผู้ชายคนนึงที่มีความร้ายซ่อนอยู่ เช่น ตอนคุยกับกรณ์มัดมือชกกรณ์มากๆ ไหนจะตอนพูดเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองกับหลงว่าขอศึกษากัน เด็ดขาดดีค่ะ นี่ยังไม่พูดถึงความต้องการด้านอื่นๆ :z3:
ป.ล.2 รอติดตามตอนตาอไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียน ขอบคุณสำหรับผลงานคุณภาพค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 12-04-2019 01:13:04
แต่เราก็หลงรักน้องหลงเหมือนกันนะ เด็กอะไรน่าเอ็นดู
มารอลุ้นว่าทีนี้คุณพฤทธิ์จอมนิ่งเงียบ
จะทนคิดถึงหลงได้นานแค่ไหน
เวลาคิดถึงอยากอยู่ไกล้ๆหลง
คุณพฤทธิ์จะจัดการตัวเองอย่างไร
ไม่ใช่ไรหรอกอยากรู้แผนการณ์ อิอิ
ปล.รอเรื่องนี้ใจจะขาด อยากอ่านมากๆเลยค่ะคุณคนเขียน
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 12-04-2019 01:19:08
เริ่มหัวข้อโดย: Pa'veaw ที่ 12-04-2019 01:39:20
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 12-04-2019 01:53:42
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 12-04-2019 02:37:59
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 12-04-2019 04:08:35
น้องหลงงงงงงงงงงง เข้าปากเสือไปแง้ว แง
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 12-04-2019 04:14:33
เริ่มหัวข้อโดย: MsMin ที่ 12-04-2019 04:52:30
แต่พอวันนี้มาขอเรียนรู้กันในฐานะอื่น เราก็ใจบางเลยอ่าาาา
ฟินไปอีก :-[
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 12-04-2019 06:04:46
''ซ่อนรัก"ไว้เลย
เริ่มหัวข้อโดย: cookiemonster ที่ 12-04-2019 08:00:41
ดุเสร็จมาขอเรียนรู้อีก กินเรียบ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นี้ค่ะ ขออนุญาตไปล้มก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 12-04-2019 08:07:15
เริ่มหัวข้อโดย: 15magnitude ที่ 12-04-2019 08:31:46
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 12-04-2019 09:13:59
เริ่มหัวข้อโดย: Someonelikemeah ที่ 12-04-2019 09:34:52
พฤธิ์ชอบหลงมากมั้ยคะ น้องน่ารักมากเลย มากมากเลย
คุณพฤธิ์ก็โซแดมฮอท มากๆ :katai5: ที่โดนขัดจังหวะไปรับโทรศัพท์นี่อย่างชอบ ไม่ใช่พฤธิ์จะทำไม่ได้นะคะ :impress2:
เอาใจช่วยให้ความรักผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดีนะคะ
ปล.รักน้องหลงมาก
จะรอเสมอนะคะคุณคนเขียน สู้ๆ :impress3:
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 12-04-2019 10:05:13
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 12-04-2019 10:14:50
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 12-04-2019 10:37:13
เอ็นดูน้องหลงที่สุดเลย น่ารักน่าทะนุถนอม
นี่มองเห็นแต่ความฟินแผ่ออกมาจากคุณพฤทธิ์ตอนฉากเช้าวันใหม่
แล้วคือผู้ชายอย่างคุณพฤทธิ์เผยมุมอ่อนโยน โรแมนติกด้วยอ่ะ แม่จ๋า ฮือออ
เริ่มหัวข้อโดย: minjeez ที่ 12-04-2019 12:00:44
คุณพฤทธิ์ที่เหมือนเย็นชากับคนทั้งโลก แต่อ่อนโยนกับน้องหลงมากกกก แม้แต่ตอนที่ทำรักกัน
ตำแหน่งผัวแห่งชาติคงหนีไม่พ้นคุณพฤทธิ์แน่แล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: wanida023 ที่ 12-04-2019 12:37:53
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 12-04-2019 14:24:46
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 12-04-2019 15:10:56
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 12-04-2019 15:16:31
นุ้งหลงเสร็จคุณพฤทธิ์ไปแล้ว หลายรอบด้วย 555
เริ่มหัวข้อโดย: Wendy ที่ 12-04-2019 16:00:40
เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณพฤทธิ์กับน้องหลงและคนเขียนในตอนต่อๆไปค่ะ
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 12-04-2019 16:46:01
เริ่มหัวข้อโดย: exoxoxo1122 ที่ 13-04-2019 01:08:00
เริ่มหัวข้อโดย: SiHong ที่ 13-04-2019 05:17:24
คิดถึงเรื่อนี้ตลอดนะคะ ดีใจมาๆที่ได้อ่าน
เริ่มหัวข้อโดย: TheWanFah ที่ 14-04-2019 08:05:23
น้องหลงก็น่ารัก
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 14-04-2019 15:24:57
พฤทธิ์หลอกตัวเองมาตลอดว่าไม่ชอบหลง
แล้วในที่สุดก็คอยแต่มองหา และมองเห็น
หลงคือเด็กน้อยที่ชีวิตเพี้ยนนิดนึง เลยคิดลบไปบ้าง
แต่เป็นคนดีมากเลยทีเดียว และน้องก็พยายามแอบเปิดใจทีละนิด
หลงต้องน่าเอ็นดูมากแน่นอน พ่อ พี่ชาย เพื่อนพ่อ ขนาดพี่พฤทธิ์ ยังชอบ
โอ๊ยยยย มาหาถึงที่ เป็นไงละคะ หลงมา ไม่หลงกลับจ้า
เพราะมีพี่พฤทธิ์ไปส่ง แล้วที่นี้ ไม่รู้ใครจะซ่อนใครไหวเนาะ
เข้าใจแม่กับยายพฤทธิ์นะ แต่บางทีก็มากไป อดีตไม่บอกอะไรหรอ
ชอบพ่อวุฒิ กับกรณ์ คือ ใช้ชีวิตปกติสุดแล้วค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 14-04-2019 17:54:40
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 14-04-2019 20:31:17
ดุดันมากกกก กร๊าวใจสุดๆ :heaven :heaven
เริ่มหัวข้อโดย: fxxg0430 ที่ 15-04-2019 00:19:30
ตอนนี้คุณพฤทธิ์ก็คือดุดุดุมากจ้าพ่อ กราบแล้ว เคยจินตนาการสมัยที่เขายังคบคุณขวัญก็คือดุประมาณนึง แต่พอเจอวันนี้คือคูณสิบ ฮือ ยกเครดิตให้คนแต่งค่า เขียนได้สมูธมากๆ เป็นเลิฟซีนที่ดีที่สุดของปีนี้ที่เราได้อ่านเลย
รักและเป็นกำลังใจให้เสมอค่า
ปล.จะขอเป็นฝุ่นที่เกาะพื้นรองเท้าคุณพฤทธิ์ตลอดไป
เริ่มหัวข้อโดย: bkachai ที่ 15-04-2019 00:29:15
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 15-04-2019 12:38:51
เริ่มหัวข้อโดย: Bernini ที่ 15-04-2019 17:05:04
นี่อ่านรวดเดียวเลยค่ะ ฮืออออออออ ดีงามมม เขาจีบกันมาเงียบๆตั้งนาน นึกว่าคงคืบหน้าตอนหลงเรียนจบ ที่ไหนได้ คุณพฤกษ์ล่อลวงน้องจนได้ และดุมากก~ แงง คร้งแรกของน้องแต่คุณพฤษ์ไมบันยะบันยังเลยย น้องหลงช้ำหมดแล้วว
คุณพฤกษ์คนบร้าาา แต่ก็ดุได้กร๊าวใจมากค่ะะ แงงง
เริ่มหัวข้อโดย: mrsnikiforov ที่ 15-04-2019 21:15:16
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 16-04-2019 13:28:42
เริ่มหัวข้อโดย: junlifelove ที่ 17-04-2019 22:06:30
น้องหลงก็น่าเอ็นดูจังลูกกกกก
:katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 03-05-2019 04:25:30
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 03-05-2019 17:57:48
เริ่มหัวข้อโดย: gimini ที่ 08-05-2019 21:25:24
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 16-05-2019 09:36:12
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 10-06-2019 21:21:47
ซ่อนรัก
บทที่ ๒๓
บทที่ ๒๓
ยามเย็น พระอาทิตย์ยอแสง ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีเหลืองนวลดูละมุนตา ภายในห้องโดยสารของรถยนต์แล่นเอื่อยเฉื่อยอยู่บนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยความวุ่นวาย แต่บรรยากาศภายในกลับอวลไปด้วยความรู้สึกล้ำลึกบางอย่าง
ในระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงเพลงคลอเบา ๆ และเครื่องปรับอากาศภายในรถยนต์ที่ปรับอย่างพอเหมาะ
ดวงตาสีเข้มของเด็กหนุ่มหรี่ลงเล็ก ๆ เมื่อความเย็นปะทะกับผิวหน้า ไม่นานนักความอ่อนเพลียก็กล้ำกราย ดูดกลืนพลังชีวิต และตกลงมาอยู่ในห้วงแห่งความฝันด้วยใจที่เต็มไปด้วยความปีติ
รถยนต์เคลื่อนตัวอย่างคงที่จอดช้า ๆ เมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองและสีแดงตามลำดับ ปลายนิ้วของพฤทธิ์จึงเอื้อมไปปรับอุณหภูมิให้อุ่นขึ้นอีกครั้ง พร้อมหยิบเสื้อนอกสำรองที่อยู่ด้านหลังมาคลุมผิวเนื้อเด็กหนุ่มที่คล้ายจะอุ่นขึ้นมานิด ๆ
พฤทธิ์ใช้เวลาขับรถร่วมสามสิบนาทีจึงมาถึงรั้วสีขนาดใหญ่ มันสูงราว ๆ สามเมตรเพื่อปกป้องความเป็นส่วนตัวของคนในบ้าน ต้นไม้ใหญ่บางส่วนยื่นกิ่งออกมาอย่างอึดอัด แต่พฤทธิ์เชื่อว่าไม่นานนัก..มันจะกลับไปอยู่ตามครรลองของมัน
“หลง” เขาเรียกเด็กหนุ่มที่หลับสบายด้วยเสียงทุ้มต่ำอย่างนุ่มนวล “จะถึงบ้านแล้ว”
เด็กหนุ่มขยับตัวก่อนจะลืมตา แสงอาทิตย์ด้านนอกหมดไปแล้ว เหลือเพียงแสงไฟจาง ๆ จากความเป็นอยู่ของคนในบ้านเล็ดลอดออกมาเท่านั้น “ขอโทษครับ”
หลงปลดเข็มขัดนิรภัย หมายจะเคลื่อนขยับออกจากรถยนต์ แต่ฝ่ามือแข็งแรงที่จับต้นแขนไว้มั่นก็รั้งเด็กหนุ่มได้ทันท่วงที
“ผมจอดตรงนี้ แต่ไม่คิดจะส่งคุณที่นี่หรอกนะครับ” ด้านนอกสลัว เมื่อพฤทธิ์หรี่ไฟหน้ารถยนต์ลง “สักห้านาที”
“ครับ” เด็กหนุ่มเม้มปากนิด ๆ ก่อนกลับมานั่งเหมือนเดิม แต่จะแตกต่างสักหน่อยตรงที่เจ้าของรถยนต์ขยับเข้ามาใกล้เสียจนสัมผัสถึงลมหายใจที่รดรินอยู่บริเวณกกหู ก่อนจะเลื่อนผ่านลงมาที่ผิวแก้มและสัมผัสอย่างอ่อนหวาน
ปลายนิ้วของคุณพฤทธิ์ก็จับปลายคางเด็กหนุ่มเบา ๆ และออกแรงเพียงเล็กน้อยให้คล้อยตาม ก่อนริมฝีปากจะประทับลงมา ดูดดึงระวังไม่ให้ชอกช้ำ แล้วสอดสัมผัสกระหวัดอย่างวาบหวาม ใจที่เคยสงบก็คล้ายโดนก่อกวนด้วยมือที่มองไม่เห็นอีกครั้ง
นิ้วมือของหลงจิกลงบนบ่าแข็งแรง เขาไม่กล้าทำแรงเพราะกลัวเสื้อที่รีดมาอย่างดีจะยับ กระนั้นความรุนแรงทางอารมณ์ก็คล้ายพายุคลั่ง เมื่ออีกฝ่ายสอดมือเข้ามาแตะบริเวณท้องน้อยแล้วทะยานสูงขึ้นจนถึงเนินเนื้อที่ยังรู้สึกเจ็บแสบจากเมื่อวาน ปลายนิ้วจึงบีบลงไม่ออมแรงอีกครั้ง
พฤทธิ์ผละออกจากคนตรงหน้าอย่างอ้อยอิ่ง เขายกมือปาดความวับวาวที่อยู่บนริมฝีปากของเด็กหนุ่ม แล้วกลับมานั่งที่เดิม ลมหายใจตอนนี้คล้ายเจือไอร้อนจนต้องนั่งนิ่งสักพัก เมื่อตระหนักได้ว่าควรทำอะไรต่อ..เขาก็เปิดไฟหน้ารถและขับมันออกไปด้วยใจที่ยังเจือรสชาติของเด็กหนุ่ม
ไม่ถึงนาทีก็ถึงรั้วเหล็กหน้าบ้านที่ซ่อนบ้านหลังงามไว้ก่อนมันจะเปิดออกด้วยรีโมตควบคุมจากคนในบ้าน รถยนต์คันงามจะแล่นเข้าไปจอดบริเวณชานบ้าน
เขาไม่ได้ดับเครื่องยนต์เพราะหมายจะอยู่เพียงทักทายเจ้าของบ้านเท่านั้น
วุฒิยืนรออยู่พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเมตตาให้ทั้งพฤทธิ์และหลง “นึกว่าจะนอนค้างกับคุณพฤทธิ์อีกคืนเสียแล้ว”
“ขอโทษครับ” พฤทธิ์ยกมือไหว้และไม่ได้กล่าวถึงเหตุผลที่มาส่งในตอนนี้
“คุณพฤทธิ์เข้ามาพักก่อนไหม เดี๋ยวอาจะให้เด็ก ๆ จัดของว่างรับรองให้”
“ขอบคุณครับ แต่ผมมีนัดกับคุณแขแล้ว ไว้โอกาสหน้านะครับ”
“อย่างนั้นก็ได้ คราวหน้ามากินข้าวเย็นด้วยกันอีกนะ เหมือนช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอคุณพฤทธิ์เลย”
“ครับ”
รถยนต์ขับออกไปช้า ๆ ในขณะที่ใครบางคนมองตามด้วยสายตาละห้อย
บ้านของพฤทธิ์อยู่ในซอยที่ค่อนข้างสงบและโอบล้อมด้วยกำแพงแน่นหนา ด้านในเป็นบ้านที่ตั้งตระหง่านอยู่ค่อนไปข้างหลังที่ดิน มีสนามหญ้าและสวนแบบอังกฤษตกแต่งให้ความร่มรื่น
โดยปกติพฤทธิ์จะจอดรถยนต์ไว้ที่ชานบ้าน แต่วันนี้เขาคงจะกลับดึกเลยจำเป็นต้องใช้โรงจอดรถยนต์ที่อยู่เยื้องกัน
ภายในบ้านเปิดไฟส่องสว่างเกือบทุกดวงคล้ายกับมีงานรื่นเริง แต่เสียงคุยซุบซิบของพนักงานรับใช้ก็ยืนยันได้ว่าที่แห่งนี้ไม่ได้มีแขกอื่นนอกจากพฤทธิ์คนเดียว
เสียงรองเท้ากระทบพื้นกระเบื้องดังขึ้นเบา ๆ เขาหมายจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่เมื่อเหลือบตามองขึ้นไปก็เห็นเจ้าของบ้านยืนต้อนรับด้วยชุดสีชมพูดอ่อนแล้ว
“คุณพฤทธิ์”
พฤทธิ์ยกมือไหว้หล่อน ก่อนเดินเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางสงบเหมือนเดิม “กินข้าวเย็นหรือยังครับ”
“ยังค่ะ” เพ็ญแขยิ้ม ต่อให้หล่อนโกรธลูกชายแค่ไหน แต่อย่างไรพฤทธิ์ก็เป็นยอดดวงใจของหล่อน จะเคืองโกรธแค่ไหนก็ไม่อาจหาญตัดสายสัมพันธ์ได้ลงคอ “สบายดีนะคะ”
“ครับ” พฤทธิ์ตอบรับ เขาหลุบมองร่างเล็กของหล่อนที่คล้ายจะผอมลงกว่าเดิม “ผอมลงกว่าเดิมนะครับ”
เพ็ญแขเดินเข้าไปกอดลูกชาย หล่อนลูบแผ่นหลังกว้างที่ราวกับไม่เจอกันนานนับปี
“ขอโทษนะครับคุณแม่”
หล่อนเงียบ พลางลูบแผ่นหลังของพฤทธิ์ “แม่เองก็ผิดที่เร่งเร้าคุณพฤทธิ์มากไป แต่ถ้าคุณพฤทธิ์จะมีใครก็พามาให้แม่รู้จักนะคะ”
“ครับ”
“แม่ให้เด็ก ๆ อุ่นอาหารไว้รอแล้ว วันนี้กินข้าวกับแม่นะคะ”
หล่อนเดินนำไปยังห้องอาหารที่เปิดประตูรอไว้ “คืนนี้จะนอนที่นี่หรือคะ”
“วันนี้คงกลับดึก ผมเลยว่าจะนอนที่นี่”
“พฤทธิ์ใช้ห้องได้ตามสะดวกนะคะ แม่ให้เด็กทำความสะอาดทุกวัน”
“ขอบคุณครับ”
แสงสีเหลืองนวลจากพระจันทร์ทอดทะลุผ่านเข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมที่กักเก็บความทรงจำเมื่อเยาว์วัยด้วยความนุ่มนวลและเป็นมิตร พฤทธิ์ปิดประตู แล้วยืนนิ่งสักพัก ในห้องนี้เป็นห้องที่เขาซ่อนเร้นตัวตนเอาไว้มากมาย ทั้งความชอบ ความชิงชัง ความโกรธ และความรู้สึกไม่อาจแสดงออกมาได้ด้วยเหตุผลของมารยาททางสังคม เขาระบายมันลงที่นี่ด้วยความอึดอัดและเจ็บช้ำ เมื่อก้าวออกมา..ความรู้สึกทุกอย่างจะถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง เป็นเพียงส่วนประกอบหนึ่งที่ไม่สลักสำคัญ
เขาทอดมองเตียงที่ชิดผนัง เมื่อก่อนมันเป็นเตียงไม้ที่มีเสาอยู่สี่มุม แต่ตอนนี้มันถูกปรับเปลี่ยนให้เข้ากับยุคสมัยตามความต้องการของเจ้าของบ้าน เป็นเตียงทันสมัยและฟูกนอนที่สั่งมาจากอิตาลี ตรงกลางห้องเป็นโคมไฟแขวนเพดานทอแสงสีเหลืองนวลไม่ขัดสายตา
พฤทธิ์ทรุดตัวนั่งโซฟาปลายเตียง ความเงียบเชียบชวนให้นึกถึงใครบางคน เขาจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตรวจดูการแจ้งเตือนต่าง ๆ ที่มีเพียงอีเมลไม่กี่ฉบับเท่านั้น
เขาวางมันลงบนโซฟา แล้วเดินไปสำรวจตู้เสื้อผ้าที่มีไม่กี่ชุด ก่อนจะเดินไปจัดการธุระตัวเองร่วมสิบนาที
เมื่อปลายเท้าสัมผัสพื้นห้องนอนอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงเรียกเข้าวิดีโอของแอพลิเคชันหนึ่ง พฤทธิ์จ้องผู้ติดต่อที่ไม่ใส่รูปสักพัก คงเป็นใครสักคนที่กล้าหาญติดต่อมาตอนนี้
พฤทธิ์กดรับพลางขยับผ้าขนหนูตามชื้นที่ยังหลงเหลืออยู่ “ครับ”
ปลายสายเป็นภาพเพดานโล่ง ๆ ก่อนภาพของคนในห้วงคะนึงจะปรากฏขึ้นแทน ‘คุณพฤทธิ์ยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ’
“ไม่ยุ่งครับ” พฤทธิ์มองหน้าจอโทรศัพท์ ไม่นานนักใบหน้าน่าเอ็นดูของเด็กหนุ่มก็โผล่เข้ามา ความคิดถึงเต็มตื้นในอก แต่เขาก็กดมันไว้ด้วยสีหน้าปกติ “ผมคิดว่าคุณจะเหนื่อยจนหลับไปแล้ว”
ชุดนอนของคนตรงหน้าเป็นสีน้ำเงินเข้ม คอเสื้อเป็นรูปตัววีที่ผ่านลงมาเพียงช่วงฝ่ามือเท่านั้น กระนั้นในความรู้สึกของพฤทธิ์มันกลับมากเกินไป
‘คุณพฤทธิ์ไม่ได้อยู่คอนโดหรือครับ’ น้ำเสียงของหลงเบาหวิว เมื่อผนังด้านหลังไม่เหมือนที่เคยเห็น
“ไม่ได้อยู่ครับ วันนี้มานอนที่อื่น” พฤทธิ์ยกมุมปากเล็กน้อย เมื่อเห็นเด็กหนุ่มหลุบตาและขมวดคิ้วคล้ายนิด ๆ คล้ายกำลังปกปิดความคิดของตนเองอยู่
‘ผมไม่กวนแล้วนะครับ’
“คุณจะโทรมาแค่ถามว่าผมยังไม่นอนจริง ๆ หรือครับ”
หลงเงียบ ก่อนจะโต้ตอบ ‘คุณพฤทธิ์น่าจะยุ่งอยู่’
“เหมือนคุณไม่พอใจ” ใบหน้าของเด็กหนุ่มเจือความไม่พอใจเล็ก ๆ ทว่าน้ำเสียงของพฤทธิ์กลับนุ่มลงกว่าปกติ “ผมกลับมานอนที่บ้านของคุณแม่ คำตอบนี้น่าจะทำให้คุณหายขุ่นข้องหมองใจได้นะครับ”
พวกเขาเงียบกันสักพัก ก่อนหลงจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบลง ‘คุณพฤทธิ์..ใกล้จะสี่ทุ่มแล้ว รีบนอนนะครับ’
“ผมคิดถึงคุณ”
‘ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน’ จบประโยค หน้าจอก็กลายเป็นสีดำและเงียบสนิท
ชีวิตในมหาวิทยาลัยของภัทรและหลงไม่ได้ซ้ำซากจนเกินไป แต่ก็ไม่ได้หลากหลายจนกลายเป็นเรื่องน่าตื่นเต้น ทุกครั้งที่มาเรียนตึกนี้ตอนเช้า ในตอนบ่ายพวกเขาก็ว่างแล้ว การเดินทางไปห้องสมุดส่วนกลางก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร ตรงกันข้ามกลับดีกว่ามานั่งในร้านเครื่องดื่มแคบ ๆ ใต้ตึกแห่งนี้เสียมากกว่า กระนั้นหลงกลับตอบปฏิเสธการย้ายสถานที่อย่างนุ่มนวลด้วยเหตุผลว่าา ‘ตรงนี้ใกล้ป้ายรถประจำมหาวิทยาลัย พอบ่าย ๆ เราก็แยกย้ายกลับบ้านได้อย่างสะดวก’
ภัทรไม่ได้ไม่พอใจที่เพื่อนสนิทมานั่งอยู่ตรงนี้..ตรงมุมเดิมที่หันออกไปข้างนอกหน้าต่าง แต่ความสนใจใคร่รู้ของเขากลับค่อย ๆ เพิ่มพูนคล้ายต้นอ่อนของเมล็ดทานตะวันที่ทะลวงแผ่นดินขึ้นมา เมื่อทุก ๆ บ่ายวันพุธ..จะด้วยความบังเอิญหรือไม่ ‘อาจารย์พฤทธิ์’ ก็มักจะเดินเข้ามาด้วยท่าทางเรียบเฉยราวกับไม่ได้ต้องการพักผ่อนอย่างแท้จริง
ในมือของอีกฝ่ายมีโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง แก้วกาแฟร้อน และหนังสือพิมพ์ที่วางอย่างเป็นระเบียบอยู่ใกล้ ๆ แต่ความสนใจของอาจารย์พฤทธิ์กลับเป็นหน้าจอสี่เหลี่ยมที่คล้ายจะมีเรื่องน่าสนใจมากกว่ากลิ่นหอมของกาแฟสด
ระหว่างที่ดื่มด่ำกับบรรยากาศที่เรียกว่าเงียบสงบของยามบ่าย มีเพียงเสียงเครื่องทำน้ำร้อน เสียงคนสั่งเครื่องดื่ม และเสียงพูดคุยกันระหว่างลูกค้าและพนักงานเท่านั้น
บ่ายวันนั้นภัทรรู้สึกง่วงนอนอย่างประหลาด เขาตัดสินใจฟุบลุงที่โต๊ะ ปกปิดการรับรู้โลกภายนอกและดำดิ่งไปสู่ความสงบ ทว่าเสียงหวานใสของใครบางคนกลับชวนให้เขาลืมตามองเล็ก ๆ
ที่โต๊ะตัวนั้นของอาจารย์พฤทธิ์ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เมื่ออาจารย์ฉลองขวัญเดินเข้ามาทักทายเพื่อนร่วมงาน แต่ความรู้สึกของคนทั้งสองกลับน่าประหลาดจนสังเกตได้ ถ้าภัทรจำไม่ผิด..ข่าวคราวช่วงหนึ่งที่ว่าทั้งสองใกล้จะแต่งงานกันในตอนนั้นกลับเงียบหายราวกับเป็นเรื่องโกหก และตอนนี้อะไรบางอย่างกลับชวนให้น่าอึดอัดจนต้องหลับตาหนี
“ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ขอนั่งด้วยคนนะคะคุณพฤทธิ์”
อาจารย์พฤทธิ์เงียบจนภัทรต้องลืมตามองอีกครั้ง ก่อนจะสังเกตได้ว่าเพื่อนสนิทของเขานิ่งไปและขมวดคิ้วเล็ก ๆ ราวกับมีเรื่องให้ขุ่นข้องหมองใจ ก่อนอีกฝ่ายจะก้มมองตัวหนังสือที่อยู่ตรงหน้าอย่างผิดสังเกต ในนั้นมีอะไรน่าสนใจนักหนาทั้งที่มีตัวหนังสือยาวเป็นพรืด
“ตามสบายครับ ผมกำลังจะไปพอดี”
“ขวัญของปรึกษางานหน่อยได้ไหมคะ”
“ส่งมาทางอีเมลได้ไหมครับ ถ้าผมอ่านเสร็จจะส่งกลับไปให้”
เมื่อเป็นเรื่องงานภัทรจึงละความสนใจได้ทันที แต่กระนั้นเสียงของคนทั้งสองก็ชักชวนให้อยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน ทว่าเสียงของหลงกลับแทรกขึ้นมา กระชากห้วงความคิดของเขาให้กลับมาตรงหน้า “เราจะกลับแล้ว”
“ฮะ!”
“เดี๋ยวคนเยอะ”
“โอเค เดี๋ยวเราเก็บของก่อน” ภัทรกวาดทุกอย่างใส่กระเป๋า เมื่อเห็นเพื่อนสนิทไม่ลงเหลืออะไรบนโต๊ะแล้ว พวกเขาจึงลุกขึ้น ขยับตัวอย่างเร่งด่วนราวกับลืมไปเรียนในช่วงบ่าย ก่อนจะเดินผ่านโต๊ะของที่มีอาจารย์ทั้งสองนั่งอยู่อย่างรวดเร็วโดยไม่มีคำทักทาย
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วพลางมองหลงที่เดินสับเท้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ก็ดี..เขาเองก็อยากกลับไปนอนตากแอร์เย็น ๆ เหมือนกัน
“เจอกันวันพรุ่งนี้นะ”
“ได้”
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 10-06-2019 21:22:44
‘ราตรีสวัสดิ์ครับ’
เขาเห็นหน้าจอสว่าง ใจหนึ่งก็อยากตอบให้หายคะนึงนัก แต่สุดท้ายก็เลือกไม่อ่านและไม่ตอบข้อความ เมินเฉยทุกอย่างทั้งที่อีกฝ่ายอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าก่อความรู้สึกประหลาดในใจของหลง
พื้นของท้องฟ้าอาบย้อมด้วยแพรไหมสีเข้ม ประดับด้วยดวงดาวเล็ก ๆ คอยกล่อมนอนยามค่ำคืน กระนั้นหลงกลับนอนลืมตาในความมืด ทอดมองด้านนอกด้วยความรู้สึกไม่สบายใจระคนรวดร้าว เขาคิด..ว่าบางอย่างกำลังจะลอยหายไปราวกับที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นเพียงภาพลวงตาที่หลงพยายามสร้างและหลงลืมชีวิตจริงไปชั่วขณะ
เด็กหนุ่มพลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้ง สุดท้ายหนังสือที่เปิดค้างไว้บนโต๊ะไม้ที่ไม่ไกลก็กลายเป็นเพื่อนรักในยามค่ำคืน
เสียงพลิกกระดาษและเสียงขีดจากปากกาเน้นข้อความดังขึ้นตลอดทั้งคืน
มันเป็นสัปดาห์ที่ภัทรต้องรับมือกับอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน จากที่พวกเขาเคยไปนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟทุกวันพุธบ่าย ในอาทิตย์ถัดมาพวกเขาก็ตัดสินใจย้ายสถานที่นั่งอ่านหนังสือเป็นหอสมุดกลางของมหาวิทยาลัย
ที่ชั้นสองอากาศเย็นจัด ภัทรฟุบหลับอยู่หลายรอบ จนกระทั่งความสิ้นสุดของเขาหมดลง เขาก็เก็บของใส่กระเป๋าทันที “ขอโทษนะหลง แต่เราง่วงมาก ขอกลับไปนอนก่อนได้ไหม”
“เจอกันพรุ่งนี้”
เสียงเก้าอี้เสียสีพื้นกระเบื้อง เมื่อสายตาหลาย ๆ คู่เหลือบมองมา เพื่อนสนิทของเด็กหนุ่มก็รีบยกเก็บเข้าที่และรีบเดินออกจากห้องอ่านหนังสืออย่างรวดเร็ว เหลือเพียงความเงียบ เสียงแป้นพิมพ์ที่ดังขึ้นด้วยจังหวะสม่ำเสมอ และเสียงพลิกกระดาษด้วยความร้อนใจ เหลือเพียงสิ่งเหล่านี้จริง ๆ ที่ยังอยู่ในปัจจุบันกับหลง
พระอาทิตย์ตกดินเร็วกว่าปกติ ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีเหลืองนวลเจือสีฟ้าเข้ม และสิ้นสุดความสว่างเมื่อแสงสุดท้ายลาลับขอบฟ้า เป็นตอนเย็นที่เคล้าด้วยเสียงพูดคุยและกระซิบกระซาบ บางครั้งก็รถเข็นของเจ้าหน้าที่ห้องสมุดและเสียงสอดหนังสือเข้าชั้นอย่างชำนาญ
ล่วงเวลากลับบ้านมาหลายชั่วโมงแล้ว เขาจึงโทรศัพท์บอกทางบ้านว่าจะกลับดึก ไม่นานนักเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ปลายสายคือคนที่แยกจากกันเมื่อเช้า
“สวัสดีครับ” หลงเดินออกมา ด้านนอกเป็นอากาศอุ่นจนร้อนชวนให้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างน่าประหลาด
‘คนที่บ้านบอกว่าหลงจะกลับดึก อย่างนั้นเย็นนี้เรากลับพร้อมกันดีไหม’
“คุณกรณ์กลับดึกหรือครับ”
‘ใช่ครับ ยังประชุมไม่เสร็จ แต่รบกวนหลงมาหาพี่หน่อยได้ไหม’
“ได้ครับ”
ปลายสายคล้ายจะพูดอะไรต่อ แต่เสียงที่แทรกเข้ามาก็ทำให้กรณ์รีบตัดสายด้วยความเสียดาย หลงจึงเดินกลับเข้าไปจัดการกับกระเป๋าที่อยู่บนโต๊ะด้วยความเอื่อยเฉื่อย
เขาใช้เวลาจัดการธุระสักพักแล้วเดินออกมานอกตัวอาคาร ด้านนอกมืดแล้ว ไฟที่ติดเรียงรายอยู่จึงสว่างขึ้น ส่องแสงสลัวด้วยความไม่เต็มใจและคล้ายจะดับลงอยู่รอมร่อ เมื่อเดินห่างออกมาไม่กี่สิบก้าว รอบกายก็มืดลง เงาตะคุ่มของไม้ใหญ่สาดลงมาชวนให้รู้สึกประหวั่นใจ ทว่าเด็กหนุ่มก็พยายามก้าวอย่างมั่นคงทั้งที่ในใจสั่นไหวเกินห้าม
ทางเดินใกล้ ๆ คลุมด้วยกันสาด บนเพดานติดไฟสว่างจ้าสาดส่องไปจนประตูรั้วมหาวิทยาลัยที่ติดกับถนนใหญ่ และถ้าข้ามถนนไปก็เป็นอีกฟากหนึ่งของมหาวิทยาลัยที่มืดสลัวไม่แพ้กัน
เด็กหนุ่มเดินใช้เวลาร่วมสิบนาทีจึงมาอีกฝั่งหนึ่ง รากไม้ชอนไชบนฟุตบาทจนเสียรูป ปูดโปนคลายเส้นใหญ่เลือดใหญ่ที่พยายามทะลุผืนดินแข็งแรงขึ้นมา เมื่อเงยหน้ามองเท้าฟ้า เงาของใบต้นจามจุรีกีปกปิดรำไร มองไม่เห็นพระจันทร์ดวงโตที่สาดแสงอย่างนุ่มนวล
หลงเดินผ่านอาคารเรียนไปจนเกือบถึงหอนาฬิกา รถยนต์คันหนึ่งก็เคลื่อนขับเชื่องช้าราวกับต้องการถามทาง กระนั้นป้ายทะเบียนคุ้นตาก็ชวนให้ใจกระตุกวูบคล้ายกับคนซ่อนความผิด
ปลายเท้าของเด็กหนุ่มหยุดลง เขาหมายจะก้าวผ่านคล้ายกับไม่ได้สังเกตรถยนต์คันนี้ แต่กระจกที่เคลื่อนต่ำลงและแสงไฟในรถยนต์ที่สว่างขึ้นก็ไม่อาจทำให้หลงละสายตาได้
“ขอโทษนะครับ”
เขาเม้มปาก กัดริมฝีปากล่างเล็ก ๆ อย่างต้องการใช้ความคิด “อาจารย์พฤทธิ์”
“จะไปไหนหรือครับ” ถ้อยคำสุภาพชวนให้เด็กหนุ่มรู้สึกผิดอยู่ในใจ แต่ภาพที่พฤทธิ์และฉลองขวัญอยู่ด้วยกันทั้งที่อาจไม่มีอะไรมากกว่าการสนทนาระหว่างเพื่อนร่วมงานก็ทำให้เหลงรู้สึกเจ็บแปลบคล้ายมีเหล็กแหลมทิ่มแทงอยู่ในใจ
เด็กหนุ่มหลุบตามองพื้น “ไปหาคุณกรณ์ครับ”
“ขึ้นรถมาครับ เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ อีกนิดก็จะถึงแล้ว” หลงตอบฉายชัดถึงความดื้อดังอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาแค่อยากต่อต้าน อยากรู้สึกเหนือกว่าคุณพฤทธิ์ขึ้นมาบ้าง แต่ทุกครั้งที่เผลอสบตามอง..อีกฝ่ายก็คล้ายกำลังทำอะไรบางอย่างกับเขาให้โอนอ่อนตามได้ไม่ยาก
“คุณกรณ์ไม่ได้บอกหรือครับว่าตอนเย็นประชุมอีกที่”
หลงขมวดคิ้ว ไพล่คิดถึงเมื่อช่วงเย็นที่คุยกัน ถ้าเขาเข้าใจไม่ผิด..คุณกรณ์ก็ต้องประชุมอยู่ที่คณะอยู่แล้ว จะเป็นที่อื่นได้อย่างไร “คุณกรณ์บอกว่าที่คณะครับ”
“เหมือนผมจะได้ยินอีกอย่างนะ” พฤทธิ์พูดน้ำเสียงราบเรียบ แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มจาง ๆ ไม่ทันให้ใครบางคนสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงทีละน้อย
“ที่ไหนครับ”
“ถ้าไม่อยากให้คุณกรณ์เป็นห่วงก็ขึ้นรถนะครับ”
หลงรู้สึกผิดพลาดอย่างน่าประหลาด กระนั้นก็ไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้ เมื่อเสียงเตือนเข็มขัดนิรภัยดังขึ้น เขาก็จำใจคาดมันไว้อย่างแน่นหนา พลางมองทัศนียภาพสีเข้มที่เปลี่ยนไปอย่างเชื่องช้าราวกับคนขับรถไม่ได้เหยียบคันเร่งอย่างที่ควรจะเป็น
“ขอโทษนะครับ ผมทำผิดอะไรหรือเปล่า”
เขาหันมองคนข้างกาย แต่ไม่ยอมตอบอะไรสักประโยคเดียวจนเจ้าของรถยนต์คันงามต้องหันมาถามซ้ำอีกครั้ง “ว่าอย่างไรครับ”
“เปล่าครับ” เด็กหนุ่มตอบสั้น ๆ พลางมองไปข้างนอกที่มีเพียงตึกเรียนเท่านั้น ภาพสะท้อนคือเขาที่เสแสร้งเฉยเมยกับใครบางคนที่อยู่ในห้วงคะนึงตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา “ไม่ผิด”
“ถ้าคุณจะช่วยแจงเหตุผลของสถานการณ์พวกนี้ ผมยินดีรับฟังมาก ๆ” พฤทธิ์หยิบโทรศัพท์สีดำสนิทยื่นให้เด็กหนุ่ม มันเป็นหน้าจอที่ค้างบทสนทนาร่วมหนึ่งอาทิตย์ไว้ โดยมีใครบางคนเพียรพยายามในการส่งข้อความคล้าย ๆ กันมาร่วมหนึ่งอาทิตย์
“ผมไม่ว่างครับอาจารย์” เขาหลุบตามองหน้าจอโทรศัพท์ของอีกฝ่าย แต่ไม่ยอมรับหลักฐานที่เกี่ยวข้องกับตนเอง
“ผมอยากให้เราคุยกันด้วยเหตุผล” พฤทธิ์เงียบ เขาทอดสายตาไปข้างหน้า จากไฟเขียวเป็นไฟแดง “แต่ถ้าคุณยังไม่พร้อม ผมเองก็ยินดีรอ”
ไฟแดงข้างหน้าเจิดจ้าในขณะที่นาฬิกานับถอยหลังจวนเจียนใกล้เปลี่ยนสัญญาณ เสียงของเด็กหนุ่มก็ดังขึ้น มันเจือด้วยความไม่แน่ใจ หวาดกลัว แต่ก็ดื้อดึงในที “เมื่ออาทิตย์ก่อน..”
“ครับ” พฤทธิ์เหยียบคันเร่ง จุดหมายปลายทางของเขาไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก
“ผมเห็นคุณคุยกับอาจารย์ฉลองขวัญ..ที่ร้านของเรา”
“ครับ..คุยกันเฉย ๆ”
“ทำไมหรือครับ”
เด็กหนุ่มหันมองข้างนอกหน้าต่าง ไม่ทันสังเกตว่าเส้นทางนั้นคุ้นเคยเพียงใด
ลานจอดรถยนต์ชั้นใต้ดินสว่างจ้า แต่เงียบจนได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้น และหยุดลงที่ประตูอีกฝั่งพร้อมกับแรงเปิดออกอย่างนุ่มนวล ก่อนเจ้าของรถยนต์คันนี้จะก้มลองมาบอกเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ถึงแล้วครับ”
“คุณกรณ์ประชุมที่นี่หรือครับ” หลงกลืนหยาดน้ำตาลงเมื่อยังไม่ได้รับคำอธิบายที่กระจ่างพอ
“ถ้าคิดแบบนั้นแล้วสบายใจก็เชิญลงมานะครับ”
ประตูรถยนต์เปิดค้างไว้นานร่วมห้านาที หลงจึงยอมขยับตัว โดยไม่ลืมหยิบกระเป๋าสัมภาระมาด้วย
“ผมอยากคุยกับคุณแบบที่คนรักกันคุยกัน ไม่ได้อยากคุยเพราะผมเป็นอาจารย์และคุณเป็นศิษย์”
หลงไม่ตอบโต้อะไร เด็กหนุ่มได้แต่เดินตามแผ่นหลังที่เคยแนบชิดอย่างเงียบเชียบ ไปยังสถานที่คุ้นเคย สถานที่แห่งความรู้สึกเร้นหลับที่มีเพียงคุณพฤทธิ์และเขาเคยเยี่ยมเยือน
ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งถึงประตูบานใหญ่ ตัวเลขด้านหน้ายังเหมือนเดิม แต่ให้ความรู้สึกเนิ่นนานราวกับไม่ได้มาที่นี่หลายปี เมื่อประตูเปิดออก ไฟในห้องรับแขกค่อย ๆ ส่องแสงสว่าง “เชิญนั่งครับ”
เขาเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาสีเข้ม มันนุ่มและสบายจนอยากปล่อยตัวให้หลับลงเสียตอนนี้ แต่ผ่านคลายได้ไม่นานหลงก็เกร็งตัวขึ้นมานั่งอีกครั้ง เมื่อเจ้าของห้องวางแก้วน้ำเย็นตรงหน้าแล้วทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ
“ที่บอกว่าคุย ผมหมายถึงคุยกันอย่างไม่มีนัยสำคัญใด ๆ ระหว่างเรื่องส่วนตัว” พฤทธิ์ทอดมองเด็กหนุ่ม แล้วพูดต่อ “ถ้าเพราะเหตุนี้ทำให้คุณเข้าใจผิด ครั้งหน้าผมจะระวังตัวมากกว่าเดิม”
“คุยอะไรกับหรือครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ แต่เมื่อตระหนักได้ว่าเป็นการเสียมารยาท เขาก็เม้มปากแล้วรีบบอกขอโทษโดยไว กระนั้นใครบางคนก็ตอบคำถามราวกับไม่ใช่เรื่องเสียหายด้วยท่าทีสบาย ๆ
“ผมกับฉลองขวัญเป็นเพื่อนกันมาก่อน เราเลยถามความเป็นอยู่ทั่วไปเฉย ๆ ครับ”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ แล้วเงียบอีกครั้ง ความรู้สึกบางอย่างค่อย ๆ ทะลายลง กลายเป็นเศษผงที่เจือจางและทดแทนด้วยความสบายใจอย่างน่าประหลาด
ไม่มีใครพูดอะไร แต่เป็นความเงียบที่ไม่น่าอึดอัด จนกระทั่งใครบางคนขยับเข้ามาใกล้ ท่อนแขนที่ยังสวมเสื้อเชิ้ตอยู่เสียดกันเล็ก ๆ จนได้ยินเสียง กระนั้นระยะที่ประชิดเข้ามาก็ยังลดลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดอ้อมแขนแข็งแรงก็โอบล้อมเด็กหนุ่มไว้อย่างแน่นหนา “ผมไม่ว่างพอจะคุยกับคนอื่นนะครับ”
“คุณพฤทธิ์” หลงเอ่ยเรียก ขณะกอดตอบ “ผมมีสิทธิ์หวงคุณใช่ไหมครับ”
“ผมเพิ่งทราบว่าคนรักของผมไม่ควรใช้สิทธิ์นี้” พฤทธิ์ผละออกจากหลง แล้วพูดประชิดริมฝีปากของเด็กหนุ่ม มันเสียดสีกันเล็ก ๆ คล้ายใกล้จะหมดความอดทนเต็มที
ในที่สุดทุกอย่างก็มอดไหม้ เหลือเพียงเศษซากกองไว้บนพื้นเย็นจัด มีเพียงความร้อนระอุที่บริเวณไวสัมผัส ประทับประสานกันอย่างดุดัน กอบโกยลมหายใจอย่างถวิลหา ปลายลิ้นกระหวัดพัวพันแนบแน่น พลางเบียดตัวตนเข้าใกล้กันและกันมากขึ้น ก่อนทุกอย่างจะดับลง เป็นเพียงความเฉยเมยที่พวกเขาพยายามมันขึ้นมาใหม่ “ขอโทษนะครับ แต่ผมต้องไปส่งคุณ”
ความร้อนกระจุกอยู่ในอก คล้ายใกล้ปะทุเต็มทน แต่นาฬิกาบอกเวลาว่าใกล้สองทุ่ม กรณ์น่าจะใกล้ออกจากห้องประชุมแล้ว กระนั้นเด็กหนุ่มกลับส่ายหน้า ความหวามไหวทรมานอยู่ตรงกลางเกินกว่าจะระงับด้วยความเฉยเมยได้ “ไม่ครับ ผมอยากอยู่ที่นี่ คุณอนุญาตผมหรือเปล่า”
พฤทธิ์ถอนหายใจ พลางมองเด็กหนุ่มที่ผมเผ้ากระเซิงจนเสียทรง กระดุมเม็ดบนเสื้อเชิ้ตนิสิตปลดออกจนสาบเสื้อแยกออกจากกัน ภายใต้ร่มผ้านั้น..ความเยาว์วัยปรากฏแก่สายตา ทอดลึกไปยังเนินอกที่แต่งแต้มด้วยจุดเปราะบางของเด็กหนุ่ม
เขาขบกราม มองนาฬิกาที่เดินไปข้างหน้าอย่างไม่สิ้นสุดแล้วมองเด็กหนุ่มอีกครั้ง สุดท้ายความอดทนเพียงเสี้ยวหนึ่งก็สูญสลาย เหลือเพียงสัญชาติญาณชักพาไปไกลแสนไกล ละทิ้งกาลเวลาไปชั่วขณะ และกระโจนสู่วังวนที่ยากจะเมินเฉย
ฝ่ามืออุ่นสอดเข้ามา สัมผัสโดยไร้อุปสรรค ลากผ่านแผ่นอกไปยังส่วนล่างที่ซุกซ่อนตนเองอย่างเขินอายใต้ร่มผ้า กระนั้นกลับยั่วเย้าจนน่าประหลาดใจ
ไม่มีส่วนใดที่เปลือยเปล่า แต่หลงกลับรู้สึกว่าเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าสักชิ้น “พฤทธิ์”
บนโซฟาหนังเนื้อดีถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศที่เข้มข้น ทั้งวาบหวามและชวนเขินอายอยากจะหลีกหนี
พฤทธิ์ไม่แตะต้องซอกคอของเด็กหนุ่ม เขาหลีกเลี่ยงบริเวณนอกร่วมผ้าเพราะเกรงว่าจะมีคนสังเกตเห็น ดังนั้นส่วนที่ถูกสัมผัสมากที่สุดจึงกลายเป็นเนินเนื้อเต่งตึงที่ปลายยอดกำลังถูกขบกัดด้วยความรัญจวนอยู่ ขณะเดียวกันปลายนิ้วก็บดขยี้ส่วนเบ่งบานที่อยู่เบื้องล่าง ความผลิตูมปริออกจนสุด ถะถั่งหยดน้ำกระจัดกระจายอย่างน่าละอาย แล้วหลบซ่อนตัวเข้าไปราวกับไม่เกิดอะไรขึ้น
เด็กหนุ่มหอบหายใจ ดวงตายังชุ่มฉ่ำด้วยหยาดน้ำและหยาดอารมณ์
“คุณพฤทธิ์” เด็กหนุ่มคล้ายจะสะอื้น แต่หลงรู้ดีว่ามันไม่มีเศษเสี้ยวของความเสียใจเลย
“หลง..ความอดทนของผมที่มีให้คุณไม่ได้มีเรื่อย ๆ นะครับ”
กรณ์ก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องประชุมทันที่ที่อาจารย์คนสุดท้ายพูดจบ เขาหลุบมองนาฬิกาข้อมืออย่างกระวนกระวายใจ เพราะกลัวว่าน้องชายจะรอนานจนสิ้นความอดทน ทว่าเมื่อเขาเดินลงมาชั้นหนึ่ง ซึ่งเป็นบริเวณที่มีโซฟารับรองจำนวนมากก็เห็นหลงนั่งรออยู่ด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อนจนต้องนึกโทษตัวเอง
เขาเดินเข้ามาใกล้ ทรุดตัวนั่งข้าง ๆ เด็กหนุ่มที่นอนคอพับคออ่อนแล้วแตะเบา ๆ “หลง”
ดวงตาสีเข้มค่อย ๆ ปรือขึ้น มองเขาอย่างงุนงงสักพัก แล้วขยับปรับเปลี่ยนตัวเองให้พร้อมกลับบ้าน “ขอโทษจริง ๆ พี่ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้”
“กินอะไรหรือยัง เดี๋ยวแวะกินที่ตลาดไหม”
หลงพยักหน้าพร้อมหยิบกระเป๋า “ตามใจคุณกรณ์เลยครับ”
กรณ์สงสารน้องชายจับใจ เมื่อดวงตาของหลงฉ่ำด้วยน้ำหยาดน้ำ ทว่าบางอย่างที่ดึงดูดความสนใจของเขายิ่งกว่าเด็กหนุ่มก็เห็นจะเป็นนาฬิกาหน้าปัดสีเหลี่ยมสีเข้มที่ประดับข้อมือของใครบางคนอยู่ไม่ไกล กระนั้นอีกฝ่ายกลับยกหนังสือพิมพ์ขึ้นอ่านปิดบังตัวตนอยู่ด้านหลังอย่างมิดชิด
นาฬิกาแบบนี้ใคร ๆ ก็มีใส่กันได้..
สวัสดีค่ะ ช่วงเดือนที่ผ่านมาค่อนข้างยุ่ง ๆ เพราะกำลังปรับตัวอยู่ค่ะ ทำให้ไม่มีเวลาและอารมณ์พอจะแต่งนิยายค่ะ พอผ่านมาได้สักพักเริ่มปรับตัวได้แล้วและพอจะสามารถเขียนนิยายต่อด้วยอารมณ์ปกติได้แล้วค่ะ ขอบคุณทุกคอมเมนต์และการติดตามนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
Twitter: https://twitter.com/itsellette (https://twitter.com/itsellette)
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/ (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/)
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 10-06-2019 21:50:36
เริ่มหัวข้อโดย: Shmew ที่ 10-06-2019 22:00:54
น้องหลงงงงงงเบาลูกเบา
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 10-06-2019 22:20:34
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 10-06-2019 22:29:13
เริ่มหัวข้อโดย: Mamamapp ที่ 10-06-2019 22:35:03
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 10-06-2019 22:45:03
เริ่มหัวข้อโดย: Panza ที่ 10-06-2019 22:52:42
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 10-06-2019 23:03:00
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 10-06-2019 23:10:15
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 10-06-2019 23:20:26
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 10-06-2019 23:27:24
ตอนนี้ฮอตมาก ทั้งในด้านอารมณ์ ทั้งความสัมพันธ์
รอๆตอนต่อไปนะคะ :L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: appattap ที่ 10-06-2019 23:32:06
เริ่มหัวข้อโดย: TheSpaceOfM ที่ 11-06-2019 00:00:23
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 11-06-2019 00:03:54
เริ่มหัวข้อโดย: mickychunchon ที่ 11-06-2019 00:19:36
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 11-06-2019 07:44:01
คุณพฤทอ่อนโยนขึ้นโขเลย
ตอนแรกคิดว่าหลงจะได้ค้างซะอีก
พอรู้ว่าหลงต้องมานั่งรอกรณ์ ก็รู้สึกเคืองๆอาจารย์อยู่นะ
แต่เมื่อกรณ์สังเกตุเห็นนาฬิกาของใครบางคน
ซึ่งคนอ่านเดาว่าของคุณพฤทแน่ๆ รู้เลยว่าพฤทหวงและห่วงหลงมากแค่ไหน
เริ่มหัวข้อโดย: Someonelikemeah ที่ 11-06-2019 08:15:30
ฮือออออ คืออุดปากกรี๊ดหลายรอบมากกกกก คนกำลังเริ่มเป็นแฟนกันคือแบบนี้นี่เองงง น้ำตาจะไหล
น้องหลงลูก รักพี่เค้ามากมั้ยคะ :sad4: :sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 11-06-2019 09:30:44
เริ่มหัวข้อโดย: Zestful ที่ 11-06-2019 15:45:44
เริ่มหัวข้อโดย: Kimmoominn ที่ 11-06-2019 17:04:45
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 11-06-2019 18:00:00
น้องหลงก็น่าเอ็นดูและน่า...ในคราวเดียวกัน ฮือออออ
คุณพฤทธิ์ก็คือคุณพฤทธิ์ ไม่มีอะไรมาล้มล้างได้
:heaven
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 11-06-2019 20:00:26
เริ่มหัวข้อโดย: anythinginitt ที่ 11-06-2019 20:04:58
เริ่มหัวข้อโดย: usguinus ที่ 11-06-2019 22:50:33
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-06-2019 21:44:27
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 14-06-2019 10:30:03
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 14-06-2019 11:42:27
นี่เห็นใจคุณกรณ์ที่เป็นห่วงน้อง กลัวน้องรอนาน แต่คุณกรณ์คะ!! คุณพฤทธิ์เค้า....ให้แล้วค่ะ :hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: Bernini ที่ 14-06-2019 18:08:58
กดเข้ามาเร็วมากกกกก กรี๊ดดดดดดดดด
คุณพฤกธิ์ลักพาตัวน้องงงงงงง แถมมาส่งหาพี่กรณ์ทันเวลาอีกกกกก โอ๊ยยยยย เซ็กซี่ลึกลับมาก สุดยอดแด๊ดดี้
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 15-06-2019 01:00:59
เริ่มหัวข้อโดย: valenna yy ที่ 15-06-2019 19:40:18
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 19-06-2019 10:06:03
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 19-06-2019 11:00:54
เริ่มหัวข้อโดย: cho_co_late ที่ 19-06-2019 15:13:21
อ่านแล้วไม่รู้สึกโจ่งครึ่ม คือแบบดีมากๆ /ปรบมือ
คุณพฤทธิ์คือแซ่บมาก น้องหลงก็คือไม่รู้เลยว่าพี่เขาหลงตัวเองมากขนาดไหน
เริ่มหัวข้อโดย: destiny_nick ที่ 21-06-2019 13:36:44
เริ่มหัวข้อโดย: ตุยชิคชิค ที่ 26-06-2019 16:29:19
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 26-06-2019 20:02:40
แต่พฤทธิ์ก็ยังไม่พยายามมาหา จนมาบังเอิญเจอกัน
ถึงได้หลอกล่อน้องไปพูดจา ร้ายนะคนเรา
เข้าใจพฤทธิ์นะ ถึงจะบอกว่ารอได้ แต่ถ้าได้คุยกันก็ดีกว่า
กรณ์ไม่ได้ปลอบใจตัวเองใช่ไหม แล้วอะไรจะแม่นขนาดนั้น
ภัทรสงสัย แต่ยังไม่ถึงขั้นรุนแรงมาก
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอได้แต่อย่าหายไป ก็พอค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 02-07-2019 18:47:41
“..ความอดทนของผมที่มีให้คุณไม่ได้มีเรื่อย ๆ นะครับ” ตอนหน้าก็ไม่ต้องทนสิคะคุณพฤทธิ์ คุณพฤทธิ์ทนเท่านี้ เราต้องอดทนยิ่งกว่า จะไม่ไหวแล้วค่ะ ฮอตมากมาย ละลาย 5555 //ก็นะ ต่างคนก็ต่างยังไม่เคยรักใคร เลยปรับตัวปรับความรู้สึกยังไม่ค่อยได้ หึงแบบซึนๆเลยออกดื้อๆ นี่ว่าอย่าให้ถึงคุณพฤทธิ์บ้างเถอะ ดุนะ หลงไหวหรอ 5555 แต่บับความเจ้าเล่ห์ของคุณพฤทธิ์เต็ม 10 ให้ 100 หลงจะลองดื้อต้านแบบนี้ยังเร็วไปนะหลงนะ นี่ยังคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะหลอกล่อเก่งแบบนี้ ให้ตายเถอะ อร๊ายยย >.,< 55555
อ่านจบอารมณ์ไม่ยอมจบ วนกลับไปอ่านอีกรอบชอบบมากว้อยยยยยยยยยย หุบยิ้มไม่ลงเลย อ่านไปก็อมยิ้มไปจนปวดแก้มแล้ว หายเครียดจากงานเลย ขอบคุณมากนะคะ รอตอนหน้าจะไม่ไหวแล้วค่ะ ตั้งหน้าตั้งตารอ อย่าได้ทนค่ะคุณพฤทธิ์ มันค้าง 55555
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-07-2019 18:19:28
คือยอมรับว่านานจนลืมไปบ้าง ก็เลยกลับไปทบทวน แต่ก็ต้องอ่านทุกตอนอย่างละเอียดอีกรอบ เพราะชอบมาก
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 23-07-2019 18:36:43
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 28-07-2019 14:57:03
เริ่มหัวข้อโดย: FonJuz ที่ 06-08-2019 21:45:56
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 26-08-2019 22:13:31
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 03-09-2019 12:25:24
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 20-09-2019 22:53:19
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 27-09-2019 00:53:28
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 30-09-2019 15:01:30
ซ่อนรัก บทนำ+ตอนที่ 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg2943201#msg2943201)
ซ่อนรัก ตอนที่ 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg2951190#msg2951190)
ซ่อนรัก ตอนที่ 3 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg2992766#msg2992766)
ซ่อนรัก ตอนที่ 4 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3003868#msg3003868)
ซ่อนรัก ตอนที่ 5 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3015063#msg3015063)
ซ่อนรัก ตอนที่ 6 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3028460#msg3028460)
ซ่อนรัก ตอนที่ 7 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3055605#msg3055605)
ซ่อนรัก ตอนที่ 8 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3078874#msg3078874)
ซ่อนรัก ตอนที่ 9 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3106550#msg3106550)
ซ่อนรัก ตอนที่ 10 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3130161#msg3130161)
ซ่อนรัก ตอนที่ 11 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3205489#msg3205489)
ซ่อนรัก ตอนที่ 12 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3523921#msg3523921)
ซ่อนรัก ตอนที่ 13 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3607488#msg3607488)
ซ่อนรัก ตอนที่ 14 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3726947#msg3726947)
ซ่อนรัก ตอนที่ 15 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3794937#msg3794937)
ซ่อนรัก ตอนที่ 16 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3813895#msg3813895)
ซ่อนรัก ตอนที่ 17 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3840700#msg3840700)
ซ่อนรัก ตอนที่ 18 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3883275#msg3883275)
ซ่อนรัก ตอนที่ 19 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3903365#msg3903365)
ซ่อนรัก ตอนที่ 20 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3929086#msg3929086)
ซ่อนรัก ตอนที่ 21 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3951641#msg3951641)
ซ่อนรัก ตอนที่ 22 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3963900#msg3963900)
ซ่อนรัก ตอนที่ 23 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg3981558#msg3981558)
ซ่อนรัก ตอนที่ 24 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg4009686#msg4009686)
ซ่อนรัก ตอนที่ 25 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg4034142#msg4034142)
TBC..
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 23-10-2019 20:37:59
ซ่อนรัก
บทที่ ๒๔
บทที่ ๒๔
ด้านล่างคือพื้นหินแกรนิตที่ปูไว้อย่างเป็นระเบียบและที่ชั้นสามของอาคารเรียนแห่งนี้คือห้องพักอาจารย์ของฉลองขวัญ หน้าต่างกระจกเปิดม่านบังแสงกว้างจนหล่อนรู้สึกแสบตานิด ๆ แต่ความรู้สึกนั้นไม่เท่ากับหัวใจที่เริ่มปวดร้าว ความสงสัยระคนไม่สบายใจเริ่มขยายพื้นที่ในจิตใจของหล่อนราวกับไยแมงมุมที่หาขอบเขตแน่นอนไม่ได้
ที่ตรงนั้นคือภาพที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับหล่อน ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี ระยะห่างระหว่างฉลองขวัญกับพฤทธิ์ยังคงเท่าเดิมและมีแนวโน้มจะมากขึ้นเมื่อใครคนหนึ่งพยายามล้ำเส้น สุดท้ายหล่อนก็อยู่อีกฟาก..อยู่ตรงข้ามทุกความสัมพันธ์ที่เคยเหนี่ยวรั้งไว้ แล้วคนที่อยู่ตรงนั้นใช้สิทธิ์อะไรถึงได้ยืนเคียงข้างกับคนที่หล่อนรัก
รูปร่างของอีกฝ่ายคุ้นตาหล่อนนัก จนกระทั่งใบหน้าเอียงเล็ก ๆ หล่อนจึงได้เข้าใจว่าคนคนนั้นเป็นใคร หากไม่ใช่เพราะท่าทีของพฤทธิ์ที่หล่อนไม่เคยเห็น ฉลองขวัญคงคิดว่าหลง..ก็คือเด็กหนุ่มธรรมดาที่อาศัยชายคาบ้านของคนอื่นอยู่ไม่ใช่คนพิเศษใด ๆ กระนั้นเศษเสี้ยวความรู้สึกของหล่อนกลับขยายจากจุดหนึ่งเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่เกาะกุมความคิดอย่างเงียบงันเมื่อเด็กหนุ่มเข้าไปนั่งในรถยนต์ของคุณพฤทธิ์
ฉลองขวัญเม้มปาก ขณะทอดมองรถยนต์สีดำที่ขับเคลื่อนออกไปอย่างนุ่มนวล
ช่วงหลัง ๆ มานี้ฉลองขวัญไม่ได้ติดต่อพฤทธิ์เหมือนอย่างเคย เหตุผลข้อที่หนึ่งคือการถอนหมั้นระหว่างคนทั้งสอง และเหตุผลที่สองคือหล่อนเองก็อยากตัดใจจากคนที่ไม่เคยรัก กระนั้นหล่อนกลับเห็นพฤทธิ์ในสถานที่เดิม ๆ ในทุกสัปดาห์ ความสงสัยชักนำให้ฉลองขวัญหาคำตอบภายใต้สถานการณ์ที่คลุมเครือ
ร้านกาแฟเปิดใหม่ข้างหลังอาคารเรียน บรรยากาศและสถานที่ตกแต่งอย่างอบอุ่นและกรุ่นกลิ่นกาแฟชักชวนให้ใครหลาย ๆ คนเข้าไปใช้บริการรวมถึงหล่อนด้วย ในทุก ๆ วันพุธหล่อนจะเข้าไปช่วงบ่ายแก่ ๆ แต่ระยะหลังมานี้หล่อนตัดสินใจเข้าไปช่วงหลังเที่ยง ใช้เวลาภายในร้านร่วมหนึ่งชั่วโมงในมุมที่หันออกนอกหน้าต่างเห็นเงาด้านหลังเพียงลาง ๆ เท่านั้น กระนั้นภาพที่ฉลองขวัญเห็นกลับชัดแจ้งในความรู้สึกนัก
พฤทธิ์ที่แทบจะไม่เคยมาร้านกาแฟแบบนี้กลับนั่งอยู่ด้านหลังหล่อนถัดไปไม่กี่ช่วงตัว พร้อมกับหนังสือพิมพ์และโทรศัพท์อยู่บนโต๊ะ หล่อนจะไม่สงสัยหากไม่ใช่ความบังเอิญที่เกิดขึ้นไม่ใช่คนใกล้ตัวของพฤทธิ์
ฝ่ามือชื้นเหงื่อค่อย ๆ กำรอบแก้วกาแฟอุ่นจัด แล้วคลายมันออกเมื่อได้ยินเสียงของเด็กหนุ่มสั่งช็อกโกแลตเย็น ในระหว่างนั้นหล่อนมองกระจกที่สะท้อนความเป็นไปภายในร้าน เสียงรองเท้ากระทบพื้น เสียงเครื่องทำน้ำร้อน และเสียงทำเครื่องดื่ม ไม่อาจทำให้หล่อนละสายตาจากภาพตรงหน้าได้ แม้ไม่มีใครพูดอะไรต่อกัน ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง มีเพียงการเสแสร้งว่าเฉยชาและไม่ยี่หระต่อการกระทำใด ๆ ของกันละกัน กระนั้นความรู้สึกที่ซ่อนไว้อย่างมิดชิดก็คล้ายจะปะทุขึ้นมาราวกับต้องการประกาศก้องให้รับรู้
หนึ่งชั่วโมงที่ฉลองขวัญนั่งอยู่ ไม่มีใครทำอะไรนอกจากก้มมองโทรศัพท์มือถือเป็นครั้งคราวและในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน หล่อนเม้มปาก รู้สึกคล้ายกับเป็นส่วนเกิน ทั้งที่รู้ตัวว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับใครในที่นี่ เป็นเพียงคนที่เคยใกล้ชิดและยังเฝ้าถามถึงอดีต
ฉลองขวัญเคยคิดว่าหากเพราะพฤทธิ์ไม่อยากสร้างครอบครัวด้วยกัน หล่อนก็เข้าใจดีว่าอิสระช่างหอมหวาน แต่หากพฤทธิ์มีเหตุผลอย่างอื่น..หล่อนเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะปล่อยทุกอย่างให้เป็นแบบนี้หรือไม่ โดยเฉพาะกับสิ่งที่ไม่ควรจะเป็น
ทั้งที่ไม่มีชั่วโมงสอน แต่ตอนนี้หล่อนหมดใจจะเฝ้ามองใครบางคนผ่านกระจกอันพร่ามัว
ด้านนอกมืดครึ้ม พระอาทิตย์พรางตัวด้านหลังเมฆสีเข้ม ฝนฟ้าตั้งท่าจะตกแต่เช้า ทว่าตอนนี้หยาดน้ำฟ้ากลับไม่มีแม้แต่หยาดเดียว มีเพียงความอบอ้าวจากด้านนอกที่ทรมาณให้รู้สึกไม่สบายตัว ดังนั้นการอยู่ข้างนอกบ้านจึงไม่ใช่เรื่องที่น่าอภิรมย์นัก เด็กหนุ่มจึงกลับเข้ามาด้านใน พลางทอดมองนอกหน้าต่างด้วยความขุ่นมัวใจเล็ก ๆ
“จะไปไหนหรือเปล่า” คุณวุฒิมองเด็กหนุ่มผ่านเลนส์แว่นตา
“ไม่ครับ” เด็กหนุ่มมองปลายเท้า เขาขยับนิ้วอย่างกังวลเมื่อเหลือบตามองโทรศัพท์มือถือที่แจ้งเตือนตั้งแต่เช้า
การพักผ่อนอยู่บ้านในวันเสาร์ไม่ได้เป็นเรื่องน่าเบื่อหน่ายสำหรับหลง แต่เมื่อคุณวุฒิเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่ควรสูญเสียเวลาอย่างไร้ความหมาย การหางานอดิเรกให้ลูกชายคนเล็กทำจึงเริ่มขึ้นด้วยการเปิดอินเทอร์เน็ตและจบลงเมื่อเด็กหนุ่มขออนุญาตออกไปข้างนอกด้วยตัวเอง
“จะไปไหนล่ะ ให้คนขับรถไปส่งนะ”
“ไปหอสมุดกลางที่มหาวิทยาลัยได้ไหมครับ”
วุฒิชะงักก่อนยิ้มจาง ๆ เขานึกว่าคำตอบของลูกชายคนเล็กคงเหมือนกับกรณ์สมัยเมื่อยังเรียนอยู่ ทว่าตรงกันข้าม..หลงแค่ไปห้องสมุดมหาวิทยาลัยเท่านั้น
“เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่งแล้วกัน จะกลับกี่โมงคิดไว้หรือยัง”
หลงเม้มปาก แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ที่เจือความกังวล “ผมขอกลับเองนะครับ”
“อย่าลืมโทรศัพท์มาบอกแล้วกัน” เขาลูบหัวเด็กหนุ่มพลางมองด้วยความอาทร ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร..สายตาคู่นี้ก็ยังเก็บซ่อนความในใจไว้เสมอ
หอสมุดกลาง..ตึกที่ตั้งอยู่อีกฝั่งของถนนพญาไท ด้านหน้าเป็นลานกว้างที่ปลูกต้นไม้ไว้ทั้งใหญ่และเล็ก บริเวณทางขึ้นมีสวนน้อยแคบ ๆ ประดับด้วยไม้ดอกสีขาวกระจุ๋มกระจิ๋ม เปล่งประกายท้าทายแสงอาทิตย์ในยามสาย ด้านข้างเป็นบันไดทอดยาวจนสุดประตูกระจก
หลงมองมันสักพัก ก่อนหันหลังให้ด้วยความรู้สึกผิด จะเป็นอะไรเสียอีกหากเบื้องลึกในจิตใจของหลงเต็มไปด้วยคำพูดของคุณพฤทธิ์ เขาไม่ได้อยากมาและไม่อยากโกหกใคร ๆ ว่ามาที่นี่ แต่เพราะสถานที่แห่งนี้ไม่มีใครรู้จักพวกเขา ไม่มีคนใกล้ชิด และไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนการกระทำที่อาจก่อให้เกิดความเข้าใจผิด มันจึงกลายเป็นสถานที่นัดพบโดยปริยาย
ลมเย็นพัดอ่อน ๆ เจือกลิ่นชื้นแฉะที่มาจากการดูแลต้นไม้ เสียงพูดคุยจากใครหลาย ๆ ที่เดินผ่านขึ้นไปยังประตูกระจกสีเข้ม มีเสียงรองเท้ากระทบพื้นปูนอย่างสม่ำเสมอและมั่นคง เจ้าของเสียงนั้นขยับเข้ามาใกล้และสัมผัสที่หัวไหล่ของเด็กหนุ่มอย่างระมัดระวัง “ขอโทษนะครับที่มาช้า”
เด็กหนุ่มยกมือไหว้ “คุณพฤทธิ์”
“สวัสดีครับ” พฤทธิ์รับไหว้เด็กหนุ่ม เขาทอดมองใบหน้าน่าเอ็นดูอย่างพึงใจ “ตอนเช้าผมมีนัดกับนิสิต ป.โท คิดว่าน่าจะทันนัดกับคุณ รอนานหรือเปล่าครับ”
หลงส่ายหน้า “ไม่นานครับ”
“กินข้าวหรือยังครับ”
“ถ้าข้าวเช้า..กินเรียบร้อยแล้วครับ คุณพฤทธิ์ล่ะครับ”
“อืม..กาแฟหนึ่งแก้วน่าจะไม่ใช่ข้าวเช้า”
ประตูอาคารที่เปิดเข้าเปิดออกชวนให้นึกหงุดหงิดใจนิด ๆ แม้พฤทธิ์จะรู้ว่าคนที่ผ่านเข้าออกไม่ได้คิดอะไร แต่สายตาบางคู่ที่ลอบมองมาด้วยความสงสัยก็คล้ายจะทำลายบรรยากาศอันเป็นส่วนตัวระหว่างพวกเขา
บรรยากาศเจือความไม่คุ้นเคยค่อย ๆ จางหาง กลายเป็นสถานที่ที่อบอวลด้วยความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ไม่เพียงแค่ผนังกั้นห้องที่ให้ความรู้สึกมิดชิด แต่ยังรวมถึงจิตใจที่ผ่อนคลาย ปราศจากสิ่งรบกวนจิตใจที่เปรียบเหมือนรอยขรุขระเล็ก ๆ ที่ไม่ก่อให้เกิดบาดแผล
เครื่องทำความชื้นปล่อยกระแสลอยล่องให้อากาศ พร้อมกับเครื่องปรับอากาศที่เริ่มทำงาน ปลายเท้าของเด็กหนุ่มหยุดลงและเปลี่ยนเป็นรองเท้าสำหรับใช้ในบ้านแทน เมื่อก่อนมันมีสำรองไว้ราวห้าคู่ที่ขนาดเท่ากัน แต่ตอนนี้มีเพียงสามคู่ที่มีเพียงคู่เดียวเล็กกว่าคู่อื่น
“อยากไปที่ไหนหรือเปล่าครับ”
“ไม่อยากครับ” หลงเงียบ “อยู่กับคุณที่นี่ก็มีความสุขดี”
พฤทธิ์ยืนนิ่ง เขาหันกลับมามองหลงพลางขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินเข้ามายืนตรงหน้าเด็กหนุ่ม ทอดมองด้วยสายตาที่ชวนให้วูบไหว ไม่ทันให้ใครบางคนได้ตั้งตัว..ฝ่ามืออุ่นประคองต้นคอคนตรงหน้า แล้วโน้มริมฝีปากเข้าประชิด บดเบียดความอ่อนนุ่มอย่างใจเย็น “ขอบคุณนะครับ”
“ไปนั่งในห้องรับแขกก่อน วันนี้ก็คงไม่ได้ออกจากห้องแล้ว เดี๋ยวผมเตรียมของว่างไปให้”
“ผมไปช่วยนะครับ”
“อย่าดีกว่าครับ เดี๋ยวจะเหนื่อยเปล่า”
ภายในห้องเต็มไปด้วยความรู้สึกมีชีวิต กลิ่นกาแฟอ่อน ๆ กองกระดาษที่ตั้งอยู่บนโต๊ะจัดวางไม่เป็นระเบียบ และกระเป๋าประจำตัวของคุณพฤทธิ์ที่เปิดอ้าไว้
เด็กหนุ่มนั่งอยู่โซฟาในห้องรับแขก เข่าของเขาชิดกันด้วยความประหม่า ทั้งที่น่าจะชินได้แล้ว..แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้อีกฝ่ายก็คล้ายตัวตนของเขาถูกปั่นป่วนด้วยแรงที่มองไม่เห็น
ดวงตาสีเข้มหลุบมองโต๊ะตรงหน้า หนังสือเดินทางที่วางอยู่สร้างความสงสัย ก่อนเขาจะหันกลับไปมองใครบางคนที่กำลังชงช็อคโกแลตร้อนให้
“จะไปไหนหรือครับ”
พฤทธิ์ถือแก้วเซรามิคสีขาวมาหาเด็กหนุ่มพร้อมคุกกี้ชนิดนิ่มมาให้
“นำเสนองานวิจัยที่ฝรั่งเศสครับ” ปลายนิ้วดันถาดไม้ให้เด็กหนุ่ม พร้อมทอดมองด้วยความเอ็นดู “ไปหนึ่งอาทิตย์ แต่นำเสนองานสามวันครับ”
“คุณพฤทธิ์คงจะยุ่งน่าดูนะครับ”
“ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อยครับ” พฤทธิ์ยิ้ม “แต่จะยุ่งอย่างไรผมจะติดต่อคุณมาทุกวันนะครับ..ที่ฝรั่งเศสก็ด้วย”
ไม่รู้เพราะอะไรภาพโทรทัศน์ขนาดใหญ่จึงกลายเป็นทัศนียภาพด้านนอก
ที่หน้าต่างกระจกบานใหญ่ ด้านบนคือโคมไฟขนาดมหึมา ล่องลอยราวกับไม่มีอยู่ในชีวิตจริง แต่แสงไฟที่สาดส่องจากเบื้องบนก็ยืนยันได้แล้วว่าตอนนี้หลงกำลังถูกใครบางคนปิดกั้นอิสรภาพและชักจูงไปยังสถานที่แห่งเดิมที่พวกเขาเคยถ่ายทอดความสุขและตักตวงอย่างไม่รู้เบื่อ
เสื้อยืดของเด็กหนุ่มถูกเลิกขึ้น แผ่นอกนาบชิดกับกระจกเบื้องหน้า ความเย็นค่อย ๆ แทรกซึมผ่านผิวเนื้อ ความรู้สึกหนึ่งพวยพุ่งเหมือนพลุในฤดูหนาว
ความร้อนจากฝ่ามือโอบรัดตัวตนของเขา ขยับอย่างใจเย็น แต่หนักหน่วงในความรู้สึกนัก “คุณพฤทธิ์”
พฤทธิ์จูบต้นคอเด็กหนุ่ม ซึมซับตัวตนของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนตักตวงด้วยความรู้สึกดุดันที่กดฝังไว้อย่างค่อยเป็นค่อยไป
ทางเดินเร้นลับนำพาความสุขไปสุดปลายทาง ก่อนปลดปล่อยออกมากระจายบนผืนกระจกเป็นวงกว้าง แล้วหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น
“อื้อ..”
ปลายนิ้วที่เคยสัมผัสภายนอกหายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกภายในที่ถูกกระตุ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จุดหนึ่งที่แสนทรมานกลับเป็นจุดที่ทำให้เด็กหนุ่มเต็มตื้นด้วยความสุขที่ไม่อาจบรรยายได้ แรงกดไม่หนักไม่เบาจนเกินไปปรนเปรอเนิบนาบเพื่อยืดขยายเวลาแห่งความสุข กระนั้นเนื้อนวลเต่งตึงกลับถูกสัมผัสบดขยี้อย่างรุนแรง
“คุณพฤทธิ์ครับ..คุณพฤทธิ์” เด็กหนุ่มสะอื้นเล็ก ๆ เขาพยายามหยุดรั้งปลายนิ้วอย่างอ่อนแรง จนกลายเป็นว่าแทนที่จะห้ามปรามกลับสนับสนุนใครบางคนให้กระทำตามใจ
ปลายทางแห่งฝันอยู่ไม่ไกล บางส่วนพร้อมจะปลดปล่อย ทว่าทุกอย่างกลับชะงักลงและทอดถอนออกไปอย่างไม่ใยดี ไม่นานนักความร้อนผ่าวที่ไม่คาดฝันก็เข้ามาแทนที่ ทำลายตัวตนของเด็กหนุ่มไม่เหลือชิ้นดี
ความตระหนักรู้และสติอันพร่าเลือนถูกตีกระทบจนแตกกระจาย เศษเสี้ยวของมันคล้ายจะลอยล่องในอากาศ แต่หลงรู้ดีว่าสุดท้ายมันจะกลับมาประกอบเช่นเดิม
ฝ่ามือของเด็กหนุ่มดึงผ้าม่านสีขาวที่ปิดไว้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ เขากระชากมันด้วยแรงที่มีเมื่ออีกฝ่ายจงใจตีตราตัวตนของตนเองในที่เร้นลับ “ไม่ได้นะครับ”
“ไม่ได้อย่างไรครับ” ปลายเสียงของอีกฝ่ายเจือความขบขัน
เด็กหนุ่มเม้มปากเมื่อทุกอย่างกำลังคืนสภาพ กระนั้นใครบางคนก็กักกันอิสรภาพด้วยการพลิกกลับมาหา กระซิบกระซาบให้ชวนซ่านทรวง
หลงหลุบมองต้นขาที่แนบอยู่ของคุณพฤทธิ์แล้วกัดปากเบา ๆ ก่อนจะเกี่ยวมันให้แนบชิดมากกว่าเดิม เสียงหอบหายใจดังขึ้นข้างหูคล้ายกำลังอดกลั้นไว้ดังขึ้นเหนือศีรษะ
“หลง” พฤทธิ์เรียกชื่อของเด็กหนุ่ม เป็นน้ำเสียงที่เหมือนฝัน กระนั้นรอยจูบข้างแก้มก็ยืนยันว่าเป็นความจริง
หลงกำผืนผ้าม่านแน่น เมื่อส่วนร้อนผ่าวบดเบียดสุดปลายทาง ไม่เพียงเท่านั้นเรี่ยวแรงร้ายกาจกระทบเข้ามาอีกครั้งราวต้องกับผนึกตัวตนไว้ เขาทั้งกระชากทั้งดึงผืนผ้าที่ถักทออย่างประณีต แต่กลับกระทำกับมันอย่างไร้ความปราณี จนกระทั่งปลายทางแห่งความฝันมาเยี่ยมเยือน
“อึก..” หน้าท้องของเด็กหนุ่มกระตุกและโอบรัดคุณพฤทธิ์ไว้แน่นหนา
“ผม..” เด็กหนุ่มเงยหน้า ขณะขยับตัวออกมารู้สึกว่าอะไรบางอย่างใกล้ชิดจนเกินไป
“อาทิตย์หน้าคงไม่ได้เจอกัน” พฤทธิ์จูบแก้มเด็กหนุ่มก่อนค่อย ๆ ถอยตัวออกห่าง เขาประคองเอวเล็ก ๆ ที่บิดเกร็งเมื่อถูกสัมผัส
“ไปวันไหนหรือครับ”
“วันจันทร์ครับ”
“ผมจะรอนะครับ”
ตอนบ่ายร้อนจัด ด้านนอกสว่างจ้า แต่อุณหภูมิภายในห้องกลับอุ่นสบาย
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 23-10-2019 20:40:15
หล่อนรู้จากฉลองขวัญว่าพฤทธิ์จะไปนำเสนองานวิจัยที่ประเทศฝรั่งเศส ในทีแรกเพ็ญแขก็อดน้อยอกน้อยใจไม่ได้ ทว่าสุดท้ายแล้วหล่อนก็ตื่นขึ้นมาแต่งหน้าและทำผม พร้อมแจ้งพนักงานขับรถยนต์ว่าจะเดินทางไปสนามบินในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า
“คุณพฤทธิ์ไม่แจ้งแม่เลยว่าจะไปฝรั่งเศส”
‘ไปนำเสนองานวิจัยครับ’
“แต่น่าจะบอกแม่สักหน่อย แม่จะได้เตรียมของให้” หล่อนมองไปข้างนอก ตึกราบ้านช่องสูงปิดมิดข้างหลัง มองไปทิศทางใดก็ล้วนไปอึดอัด จนกระทั่งทัศนียภาพด้านนอกแปรเปลี่ยนเป็นหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่ ทุ่งหญ้าที่โล่งเตียนไม่มีไม้สูง กระทั่งถึงถนนที่ตัดเข้าสู่เขตสนามบิน “แม่มาถึงแล้วนะคะ คุณพฤทธิ์อยู่ตรงไหน”
‘คุณแขมาหรือครับ’
“แม่อยากมาส่งคุณพฤทธิ์” หล่อนเดินเข้ามาภายในตัวอาคาร สอดส่องสายตาตามที่ลูกชายบอก ก่อนจะพบกลุ่มคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล ไม่รอช้า..หล่อนรีบเดินไปหาพลางยิ้มด้วยความดีใจ “คุณพฤทธิ์”
“ไม่เห็นต้องลำบากมาส่งเลยครับ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณพฤทธิ์ไปต่างประเทศทั้งที” หล่อนจับมือลูกชายแน่น “เดินทางปลอดภัยนะคะ แม่รักคุณพฤทธิ์”
อ้อมกอดของหล่อนปราศจากความคลางแคลงใจ ทว่าเอ่อล้นไปด้วยความคาดหวังอันเต็มเปี่ยม
“ขอบคุณครับ”
เป็นระยะเวลาห้าวันที่พฤทธิ์อยู่ฝรั่งเศส ในทุกเย็นพฤทธิ์จะติดต่อมา เล่าถึงสถานการณ์ต่าง ๆ ในแต่ละวัน ก่อนจะจบลงด้วยคำว่าราตรีสวัสดิ์เป็นกิจวัตร
เพ็ญแขคิดว่าทุกอย่างกำลังกลับเป็นเหมือนเดิม จนกระทั่งบ่ายแก่ ๆ ของเย็นวันศุกร์ ฉลองขวัญมาหาหล่อนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“สวัสดีค่ะคุณเพ็ญแข”
“สวัสดีค่ะ” เพ็ญแขรับไหว้ พลางพิศมองใบหน้าของฉลองขวัญด้วยความรู้สึกเสียดาย “เกิดอะไรขึ้นหรือคะ”
“ขวัญมีเรื่องจะถามคุณแขสักหน่อย” ฉลองขวัญเม้มปาก “คุณพฤทธิ์น่ะค่ะ..”
“ทำไมหรือคะ”
“ขวัญขอโทษคุณแขนะคะที่ต้องแจ้งเรื่องนี้ เพราะเกรงว่าหากไม่บอกอะไรเลยจะทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ในอนาคต” หล่อนไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิด กลับกัน..พฤทธิ์ต่างหากกำลังดำเนินชีวิตในทางที่ไม่เหมาะสมในสังคมที่ฉาบฉวยและเบื้องหลังที่เต็มไปด้วยการนินทาว่าร้าย “ขวัญได้ยินนิสิตพูดกันเกี่ยวกับคุณพฤทธิ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ”
เพ็ญแขกำมือแน่น ที่ผ่านมา..นอกจากเรื่องที่พฤทธิ์ทำให้หล่อนเสียหน้าจากการยกเลิกการแต่งงานกะทันหันแล้วก็ไม่น่ามีเรื่องอื่นที่ทำให้ทุกข์ใจไปมากกว่านี้
“คุณแขจำหลงได้ไหมคะ”
“จำได้ค่ะ” ใบหน้าของเด็กหนุ่มผุดขึ้นมาในความทรงจำเลือนรางของหล่อน
“ทั้งสองคนสนิทกันหรือคะ”
เพ็ญแขครุ่นคิด “ไม่นะคะ แม่ว่าคุณพฤทธิ์ไม่ชอบคนประเภทนั้นมากกว่าค่ะ ที่ผ่านมา..ก็ไม่ได้พูดถึงหรือมีท่าทีอะไรเลยค่ะ”
ฉลองขวัญหลุบตามปลายเท้า ท่าทางของหล่อนชวนให้เพ็ญแขรู้สึกรวดร้าวลึก ๆ อีกฝ่ายคงจะเสียใจมากและคงตัดใจอย่างยากลำบาก
“มีคนมาเล่าให้ขวัญฟังว่าคุณพฤทธิ์กับหลงอยู่ด้วยกันบ่อย ๆ และทำตัวสนิทสนมกันจนเกินไป” ความเงียบปกคลุมบรรยากาศชั่วขณะหนึ่ง “คุณแขคิดว่ามันปกติไหมคะ”
“แม่คิดว่าไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เพ็ญแขคิดว่าไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น แต่ในใจของหล่อนกลับเต็มไปด้วยความสับสนและความไม่ไว้ใจ
ในวันนั้นไม่มีการตอบกลับคนที่ยังอยู่ฝรั่งเศส
ท้องฟ้าด้านนอกให้ความรู้สึกเฉยชา ต้นไม้แผ่ก้านไม่ขยับ ไม่บ่งบอกทิศทางลมที่พัดผ่านมา มันเป็นความรู้สึกอึดอัดและทรมานกับบรรยากาศที่ไร้ชีวิตชีวา
วันนี้ไม่มีแดด แต่อากาศร้อนอบอ้าวราวกับฝนจะตก ทว่าสุดท้ายแล้วสิ่งที่คาดคะเนไว้ก็ไม่เกิดขึ้นจริง เป็นเพียงความแปรปรวนของธรรมชาติที่มนุษย์พยายามหาคำตอบ
เพ็ญนั่งอยู่ภายในรถยนต์ที่ขับมาหาพฤทธิ์ด้วยตนเอง ภาพของลูกชายในวัยเยาว์ เด็กที่กำลังเคลื่อนขยับด้วยท่วงท่าธรรมชาติและมีความสุข รอยยิ้มน่าเอ็นดูยังคงตรึงใจมารดา แล้วรูปร่างเล็ก ๆ ก็ค่อย ๆ เติบใหญ่และพัฒนาเป็นเด็กหนุ่มที่เขร่งขรึม กระนั้นดวงตาสีเข้มก็ทอประกายความรักต่อผู้เป็นแม่ก็เป็นเช่นเดิม
ภาพนั้นจางหายกลายเป็นผู้ชายในวัยที่มีความลับ ซ่อนเร้น ปิดบังความเป็นไปในชีวิต ความรู้สึกที่หล่อนควานหาไม่เจอ มีเพียงความเฉยชาและปฏิบัติตนอย่างมีมารยาท คล้ายจะนอบน้อม แต่แฝงไว้ซึ่งความเย่อหยิ่งอันเป็นผลพวงมาจากการเลี้ยงดูของหล่อนหรือไม่ เพ็ญแขก็ไม่อาจยอมรับได้ง่าย ๆ ตรงกันข้าม หล่อนกลับหาเหตุผลว่าเพราะเหตุใดจึงเป็นเรื่องยากในการไถ่ถามตรงไปตรงมา
ในรถยนต์ที่เปิดช่องกระจกไว้เล็ก ๆ พอให้อากาศภายนอกผ่านเข้ามา หล่อนจับพวงมาลัยแน่นด้วยความเคร่งเครียด เฝ้ามองทางเข้าและออกอาคารด้วยจิตใจไม่ปกติ ดวงตาสอดส่องอย่างกระวนกระวายก่อนจะตัดสินใจสวมแว่นตาสีดำ แล้วเดินออกไปนั่งรอในร้านกาแฟใต้อาคารเรียน
ฉลองขวัญเล่าให้หล่อนฟังว่าสถานที่แห่งนี้ไม่มีความบังเอิญ มีเพียงความจงใจและซ่อนเร้น ในทีแรกหล่อนไม่อยากเชื่อ แต่สุดท้ายเพ็ญแขก็ตัดสินใจเข้ามานั่งที่มุมหนึ่ง หล่อนหันหน้าออกไปทางหน้าต่างที่ภาพภายนอกไม่ชวนให้ภิรมย์
ความทุกข์ยังผลให้รู้สึกเวลาเคลื่อนผ่านอย่างทรมานใจ ไม่มีตรงไหนให้ความรู้สึกเป็นสุข เสียงกระดิ่ง เสียงเปิดประตู และเสียงสั่งเครื่องดื่มผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีวี่แววของคนที่เฝ้ามอง มีเพียงความว่างเปล่าและแปลกแยกของหล่อนเท่านั้น จนกระทั่งน้ำเสียงคุ้นหูดังขึ้น เป็นน้ำเสียงเรียบ ๆ ทว่าแฝงด้วยความหนักแน่น ก่อนตามมาด้วยเสียงเลื่อนเก้าอี้
เพ็ญแขรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง หล่อนไม่แสดงอาการ ไม่ทำตัวเป็นจุดเด่น ได้แต่นั่งอยู่ที่มุม ๆ หนึ่งแล้วหันหน้าไปอีกทาง และรอคอยอย่างเงียบเชียบ
ระยะเวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที ลูกค้าคนใหม่ก็เข้ามาภายในร้านด้วยสัญญาณจากเสียงกระดิ่งและน้ำเสียงเบา ๆ ที่สั่งเครื่องดื่ม
“ช็อกโกแลตเย็นครับ”
มือของเพ็ญแขเย็นเฉียบและเต็มไปด้วยความกังวล เสียงฝ่าเท้ากระทบพื้นดังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ และผ่านไป ราวกับหล่อนไม่มีตัวตน
บรรยากาศของร้านไม่เงียบเชียบ มันเคล้าด้วยเสียงการสั่งเครื่องดื่ม เสียงจานและช้อน บางครั้งก็มีเสียงพูดคุยของพนักงานเป็นระยะ ในทางตรงกันข้ามคนทั้งสองที่หล่อนเฝ้ามองกลับเงียบเชียบและจมอยู่ในโลกของตนเอง มีเพียงการขยับปลายนิ้วบนหน้าจอสี่เหลี่ยมราวกับเป็นเรื่องอัศจรรย์
หล่อนไม่ใช่คนมีความอดทนอะไรนัก กระนั้นกลับนั่งอยู่ในร้านจนกระทั่งลูกชายของหล่อนเดินออกไป ไม่มีวี่แววของการคลางแคลงใจ ทว่าใบหน้าที่เรียบเฉยกลับประดับด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ เป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงความพึงใจ ก่อนจะตามมาด้วยเด็กหนุ่มที่หล่อนลืมไปเสียสนิท อีกฝ่ายเดินออกไปอย่างเร่งร้อนด้วยใบหน้าเอิบอิ่มความสุข
เพ็ญแขคิดว่าคงไม่มีอะไรมากกว่าที่เห็น แต่ความข้องใจที่ยังไม่หมดสิ้นก็ไม่อาจทำให้หล่อนกลับบ้านอย่างสบายใจได้
ในอาคารจอดรถยนต์ หล่อนแจ้งไว้แล้วว่าเป็นแม่ของผู้พักอาศัยและอยากมาเยี่ยมลูกชายที่ไม่ได้พบกันนาน กระนั้นหล่อนก็ไม่ได้ทำอย่างที่บอกไว้ กลับนั่งอยู่อย่างเงียบเชียบ ใกล้ประตูทางเข้าชั้นใต้ดิน เฝ้ามองผู้คนในความมืดเป็นเวลานาน
เพ็ญแขไม่คิดว่าในช่วงวัยของตนเองจะต้องทำแบบนี้ แต่เพราะไม่อยากพูดทำลายน้ำใจลูกชาย หล่อนจึงไม่เอ่ยปาก แต่เลือกจะหาความจริงด้วยตนเอง อันที่จริงหล่อนได้รับบทเรียนจากครั้งที่แล้ว แต่เพราะสิ่งที่อาจเกิดขึ้น..เป็นเรื่องแปลกประหลาด เป็นเรื่องที่ไม่ควรมองข้าม และเป็นสิ่งที่ใครต่อใครในครอบครัวไม่อาจยอมรับได้ เพ็ญแขไม่คาดหวังให้เป็นเช่นนั้น
หล่อนรอคอยจนกระทั่งเห็นพฤทธิ์และตามด้วยเด็กหนุ่มคุ้นหน้า ใบหน้าที่คุณวุฒิเคยบอกว่าน่าเอ็นดูนั้นช่างน่ารังเกียจเหลือเกินสำหรับหล่อน โดยเฉพาะเมื่อมันแต้มด้วยรอยยิ้มนั่น บรรยากาศระหว่างคนทั้งคู่ก็ทำให้หล่อนรู้สึกใกล้ความทรมาน
ไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้มากกว่านี้ จากคำบอกเล่าของฉลองขวัญ จากสายตาของหล่อนและพฤติกรรมของพฤทธิ์ที่ไม่เคยเห็น ทุกอย่างทำให้หล่อนคอยเฝ้ามองความเป็นไประยะหนึ่ง ในทุกครั้งที่เข้าใกล้ความเป็นจริง..หล่อนก็ยิ่งห่างไกลจากลูกชาย
คำตอบที่เพ็ญแขเฝ้าตามหาและปิดบังจากสายตาคนนอกกระจ่างก็เมื่อหลายวันก่อน หล่อนรวดร้าวจนไม่อยากขยับตัวไปไหน แต่หากหล่อนไม่ทำอะไร..ลูกชายของหล่อนก็หลุดลอยออกจากอ้อมกอด เป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ก่อเรื่องราวไม่น่าจดจำในบ้าน เมื่อตอนสายของวัน เพ็ญแขจึงออกจากบ้าน มุ่งไปยังสถานที่ที่เป็นต้นเหตุของความประหลาดนี้
“คุณวุฒิดูสิคะ..เด็กในปกครองทำเรื่องอะไรไว้” เพ็ญแขไม่รอช้า ตรงเข้าไปหาเจ้าของบ้าน
วุฒิที่เพิ่งกลับเข้าภายในบ้านยังไม่ทันได้รับน้ำดื่มจากใครก็ได้ยินเสียงเพ็ญแขดังขึ้น เสียงของหล่อนสั่นเครือและเจือด้วยความโกรธขึง “ครับ”
“พี่ไม่ได้อยากว่าอะไรคุณวุฒิ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันร้ายแรงเกินกว่าจะรับไหว ถ้าหากเป็นคนอื่นพี่คงจัดการด้วยวิธีของตัวเองไปนานแล้ว แต่นี่ก็เห็นว่าเป็นลูกรักถึงได้พูด”
“เรื่องอะไรกับครับคุณเพ็ญแข” วุฒิไม่ทันได้ตั้งตัว หล่อนก็มาเล่าเรื่องที่เขาแทบจะฟังไม่เข้าใจ
“ยังไม่รู้เรื่องใช่ไหมคะ ลองถามคุณกรณ์ดูสิเผื่อจะทราบ” เพ็ญแขปวดใจแปลบเมื่อตระหนักได้ว่าเพราะเหตุใดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของหล่อนยังไม่ตกลงปลงใจกับใคร สาเหตุไม่ใช่อย่างอื่น อยู่ใกล้ตัวหล่อนเพียงปลายก้อย
“กรณ์ยังไม่กลับมาง่ายๆ ถ้าคุณเพ็ญแขมีเรื่องอะไรก็พูดมาตรง ๆ เถอะครับ ถ้าผมช่วยด้วยผมก็จะช่วยอย่างเต็มความสามารถ”
“คุณวุฒิแน่ใจหรือคะว่าจะจัดการได้”
“ที่ผ่านมาคุณเพ็ญแขเห็นว่าผมจัดการอะไรไม่ได้บ้างหรือเปล่าครับ” วุฒิยิ้มบาง ๆ เขารู้ว่าหล่อนสุมความโกรธจนแทบกระอักออกมา “เชิญที่ห้องรับแขกครับ”
ภายในห้องรับแขกเย็นสบายอยู่เสมอ ทว่ากลับตรงข้ามกับความรู้สึกของเพ็ญแขอย่างสิ้นเชิง
หล่อนนั่งอยู่บนโซฟา หันหัวเข่าออกเป็นเชิงปฏิเสธวุฒิกลายๆ กระนั้นก็ยังมีกะจิตกะใจหันมองเขาเป็นเชิงตำหนิอยู่บ้าง
พวกเขาตกอยู่ในความเงียบ บรรยากาศระหว่างกันตกอยู่ภายในความไม่เข้าใจ อึดอัด และเกรี้ยวกราดอย่างเห็นได้ชัด และวุฒิพอจะทราบดีว่าตอนนี้..เขาควรรอให้หล่อนอารมณ์เย็นก่อนจะเอ่ยปากถามอะไรออกมา
“คุณวุฒิคงทราบเรื่องที่ฉลองขวัญถอนหมั้นพฤทธิ์แล้ว”
“ครับ”
“แต่คงไม่รู้เหตุผลจริง ๆ ใช่ไหมคะ” ริมฝีปากของเพ็ญแขแห้งผาก ใต้ตาของหล่อนคล้ำและบวมเล็ก ๆ แต่เครื่องสำอางราคาแพงกลับปกปิดไว้ได้ค่อนข้างแนบเนียน
“พี่เพิ่งมาทราบเหตุผลทีหลังหลังจากฉลองขวัญมาบอกพี่ และถ้าพี่ไม่ดูเองก็คงไม่เชื่อ” หล่อนเงียบสักพักก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เหตุผลจริง ๆ ก็คือเด็กในปกครองของคุณวุฒินั่นแหละค่ะ”
เพ็ญแขเม้มปาก เมื่อหล่อนเริ่มเล่าก็ไม่ต่างอะไรจากฝนห่าใหญ่ที่ตกลงมากระแทกผิวเนื้อจนเจ็บแสบ
ขอโทษที่มาช้านะคะ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ จริง ๆ เข้ามาอ่านคอมเมนต์บ่อย ๆ นะคะ แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่เพิ่มขึ้นทำให้เป้าหมายที่ตั้งไว้ว่าจะพยายามให้จบภายในปีนี้อาจจะไม่สำเร็จค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
Twitter: www.twitter.com/itsellette (http://www.twitter.com/itsellette)
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 23-10-2019 21:00:33
ดื้อดึงไป คุณพฤทธิ์ก็ยิ่งไปไกล
เริ่มหัวข้อโดย: TheSpaceOfM ที่ 23-10-2019 21:22:19
เริ่มหัวข้อโดย: Autonomyz ที่ 23-10-2019 21:48:36
น้องหลงกับพี่พฤทธิ์ยังไม่ก้าวกระโดดไปไหนเลย…น่าตียังไงก็น่าตีอย่างนั้น
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 23-10-2019 21:49:56
ในส่วนของอาจารย์ขวัญก็คือหมดแล้วค่ะ ความสวยความฉลาดและดูมีค่าที่สะสมมา กับการใช้วิธีสกปรกแบบนี้ ถึงไม่มีหลง คุณพฤทธิ์ก็ไม่ได้รักอ่ะ อยู่มาขนาดนี้ไม่มีอะไรคืบหน้าทั้งที่คุณพฤทธิ์ไม่มีใครก็น่าจะรู้แล้วไหม
ส่วนคุณแข คุณแขเลี้ยงคุณพฤทธิ์มาเอง เลี้ยงมายังไงก็ได้แบบนั้นค่ะ คุณแขอาจจะคิดว่าคุณพฤทธิ์ซ่อนตัวตนมาตลอด จนมาตอนนี้ก็ยังซ่อนใครบางคนไว้ คุณแขไม่ได้คิดถึงใจลูกเลยทั้งที่ปากบอกว่ารัก ความหวังดีของคุณแขมันทำร้ายลูกมานักต่อนัก คุณแขไม่ถามความต้องการลูกเลย คิดแต่ว่าจะมีคนมาพรากลูกไป คุณพฤทธิ์อายุสามสิบแล้วนะคะ เขาโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง มีสิทธิ์จะเลือกคนที่รัก การกระทำของคุณแขมันดูถูกคุณพฤทธิ์มากเลยนะคะ
ส่วนคุณพฤทธ์กับหลง ชอบสถานที่ที่นัดกันมาก เป็นอะไรที่เหมาะกับทั้งคู่ ดูโรแมนติกแล้วก็เซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน ชอบที่คุณพฤทธิ์บอกน้องทุกอย่างโดยน้องไม่ต้องคาดคั้นเลย ถามคำเดียวบอกหมด หลงพิเศษสำหรับคุณพฤทธิ์มากๆ แต่ตอนนี้ความรักที่ซ่อนไว้มีคนหาเจอแล้ว เอาใจช่วยทั้งคู่ให้ผ่านไปให้ได้นะคะ
ขอบคุณคนเขียนสำหรับตอนใหม่นะคะ รักและรออ่านได้เสมอ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 23-10-2019 22:00:53
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 23-10-2019 22:05:05
ขอบคุณนักเขียนนะคะรอติดตามเสมอค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวลูกไก่ ที่ 23-10-2019 22:11:33
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 23-10-2019 23:20:13
แต่ตอนหน้าเตรียมต้มมาม่ารอเลยยยย ฮืออ
ปล.เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 24-10-2019 00:06:39
สงสารน้องหลงอ่ะ กลัวน้องเสียใจ คุณพฤทธิ์ต้องปกป้องน้องให้ได้นะคะ
เราว่าน้องต้องดื้อแน่ๆ แล้วก็ต้องโทษตัวเองด้วย
แต่อยากรู้ที่สุดเลยว่าคุณวุฒิจะว่าไง เดาทางไม่ออก
ส่วนฉากเมคเลิฟนั้นก็คือไฟลุกมากค่า ริมกระจก กระชากผ้าม่าน ฮือออ
คุณพฤทธ์ไม่เสียชื่อพระเอกสุดโซแดมฮอทจริงๆค่ะ
ส่วนน้องหลงคือแบบหนูเซ็กซี่โดยไม่ต้องพยายามอะไรเลยค่ะลูก
คิดถึงซ่อนรักมากๆเลยค่ะ รอนะคะ คุณนักเขียนสู้ๆ
:katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: angelninae ที่ 24-10-2019 01:02:34
เริ่มหัวข้อโดย: bobo1111 ที่ 24-10-2019 01:06:44
คุณแม่ก็ไม่น่ารักเช่นกันค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 24-10-2019 02:08:15
การศึกษาสูง ๆ ไม่ได้ช่วยอะไรจริง ๆ
เรื่องส่วนตัวของพฤทธิ์เขาไหม? เธอเป็นใคร? สถานะที่เขาให้ก็ชัดเจนตั้งแต่ต้นแล้วว่าแค่คู่นอน อยากได้ครอบครองจนตัวสั่นสินะ เฮ้อ
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 24-10-2019 02:23:41
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 24-10-2019 03:24:17
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 24-10-2019 06:23:14
เริ่มหัวข้อโดย: shinyface ที่ 24-10-2019 06:42:00
จริงๆแล้วถ้ามองในมุมฉลองขวัญ การที่ช-ชคบกันคือไม่ดี แปลว่าเจ้าตัวก็คงแอนตี้ล่ะนะ ไม่ว่ากับคู่ไหนๆ
แต่เอาจริงๆเลยนะ คุณวุฒิควรจะเรียกจับเข่าคุยกันเลย อย่าใช้แผนอะไร สงสารน้องหลงจะแย่อยู่แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 24-10-2019 07:07:58
นี่ยุคไหนละย๊ะหล่อนนนนนนนน
โมโหววสว
:z6:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 24-10-2019 10:26:25
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-10-2019 11:02:22
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 24-10-2019 12:24:43
เหอะๆ กล่าวโทษแต่เด็กหนุ่ม เรืีองนี้คุณพฤทธิ์ลูกชายหล่อนน่ะแหล่ะ สมควรโดน
เรื่องเข้มข้นอีกแล้ว ต้องลุ้นอีกแล้วใช่ไหม ว่าคุณพฤทธิ์จะจัดการอย่างไร
หลงคงเสียใจซ้ำๆไม่ได้บ่อยๆหรอกนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 24-10-2019 13:09:02
ส่วนเพ็ญแขก็พอเข้าใจนะ แต่คนแบบนี้มีแต่จะผลักให้ลูกออกห่างจากตัว
ส่วนฉลองขวัญ เธอแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลย
เริ่มหัวข้อโดย: A_Narciso ที่ 24-10-2019 15:34:07
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-10-2019 21:36:18
แล้วถ้าทำกันได้ถึงขนาดนี้ อย่าถามหาความยุติธรรมจากลูกเลย
เพราะคิดว่าพฤทธิ์ก็คงไม่หันหลังกลับ และคงไม่ยอมให้ตัวเอง
ต้องเจอกับเรื่องที่ทรมานและเจ็บปวดอีก
สิ่งที่ทั้งเพ็ญแขและฉลองขวัญทำ คือไม่สนใจความรู้สึกใคร
สนใจแต่ความรู้สึกของตัวเองที่มันพังทลายไป
และคนอีกหนึ่งคนที่จะเจ็บปวดจากเรื่องนี้ ก็ไม่พ้นหลง
ที่ยังทำให้ใครต่อใครต้องเสียใจและเดือดร้อน
รอดูคุณวุฒิจะคิดและทำยังไงต่อไปค่ะ แต่คงไม่ถึงขั้นน็อคซะก่อนนะคะ
และรอกรณ์ กับพฤทธิ์มาช่วยเยียวยาความรู้สึกของหลงนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Gugii ที่ 24-10-2019 22:44:12
เริ่มหัวข้อโดย: cho_co_late ที่ 24-10-2019 23:04:10
นี่เซ้นส์ว่าคุณวุฒิน่าจะรู้หรือไม่ก็สงสัยความสัมพันธ์ของคุณพฤทธิ์กับหลงอยู่แล้วนะ แต่ก็หวาดเสียวว่าคุณวุฒิจะจัดการยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 25-10-2019 01:23:19
นางฉลองคือไม่อยากพูดถึง
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 25-10-2019 09:11:05
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 25-10-2019 14:34:18
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 25-10-2019 16:12:06
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 25-10-2019 16:50:01
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 25-10-2019 18:45:12
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 26-10-2019 00:29:34
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 06-11-2019 14:04:12
พอทุกอย่างเริ่มชัดเจน เริ่มถักทอความสัมพันธ์ที่ซ่อนเร้น ช่างละมุนละไล ดีต่อใจเหลือเกิน :hao5:
แม่เเต่ละคนสร้างความเจ็บปวด บีบรัด กดดันให้กับลูก จนอยากจะจับยัดกรงขังเดี่ยว ให้มันรู้แล้วรู้รอด ยิ่งแม่หลงนี่ขอตบให้คว่ำ เธอมันไม่ควรเป็นแม่คนจริงๆ ฉลองขวัญดีพร้อมเสียเปล่า แต่ดันทุรัง แรกๆก็เห็นใจ แค่พอกลายเป็นคนขี้ฟ้อง จะเอาชนะให้ได้ พอกันทีกับผู้หญิงคนนี้
หลงเป็นเด็กที่น่าสงสารมาก แม่แท้ๆแต่กลับทำร้ายทำลายจิตใจแต่เด็ก สร้างเกราะเพื่อปกป้องตัวเอง จนกลายเป็นเด็กกระด้าง พอมีความรักยิ่งน้องยิ่งน่าเอ็นและน่าสงสารมาก หลงลู๊กก อยากจะกอดปลอบน้องที่สุด
ยังดีที่มีคุณวุติและคุณกรณ์ รักและเมตตา เป็นสองพ่อลูกที่ประเสริฐมาก
และคุณพฤทธิ์ผู้สะกดลมหายใจจนสั่นไหวไปทั้งใจ หล่อเนี๊ยบกริบ สุขภาพ พูดเพราะ เป็นผู้ชายเย็นชา ที่เซ็กซี่ มีเสน่ห์เหมือนร่ายมนต์สะกด ตราตรึงทุกกิริยา ท่วงทท่า โอ้ยยยย แม้กระท้่งเสียงการเดินกระทบพื้น นิ้วเรียวยาวที่จับปากกา จิบกาแฟ ลมหายใจที่รดริน ยังเซ็กซี่ใจละลาย พอศีลธรรมแตกกระเจิง สิ้นความอดทนอดกลั้น ก็เร่าร้อนล้ำลึก แทบขาดใจ กรี๋ดดดดดดดดดดดด ยอมแล้ววว ยอมเป็นทาสคุณพฤทธิ์ ฮืออออ
เริ่มหัวข้อโดย: memozy ที่ 09-11-2019 22:23:45
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 16-11-2019 21:06:52
ฉลองขวัญเมื่อก่อนฉันแอบเห็นใจเธออยู่นะ แต่เมื่อรู้เห็นแล้ว เธอจะแก้แค้นหรือระบายความโกรธด้วยตัวคนเดียวเองจะไม่ว่าเท่ากับการวิ่งโร่ไปบอกคุณแม่เขาแบบนี้เลย เธอมัน....... มันเรื่องส่วนตัวเขาแล้วไหม? จบกันไปแล้ว! แต่ก็ดีเธอจะได้จบจากเราและคุณพฤทธิ์จริงๆ ณ วันนี้ รับให้ได้แล้วกันกับความสาสมที่บังอาจยุ่งเรื่องของเขาไม่เข้าท่าเอาซะแบบนี้ เธอจะได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้จริงๆก็ตอนนี้ละ 55555 หึหึหึ!
คุณเพ็ญแข เราก็เข้าใจมุมมองของความเป็นแม่นะ มันก็ยากที่จะเข้าใจ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว ถ้าอยากได้ลูกชายที่น่ารักกลับมาไม่มากก็น้อย ก็ต้องเริ่มทำความเข้าใจและยอมรับมัน หากดึงดันขัดขวางต่อไป อย่าได้ถามเลยว่าทำไมลูกชายถึงได้กลายเป็นซ่อนเร้นปิดบังแบบนี้กับแม่ ต่อไปจะมากกว่านี้ด้วยซ้ำ จนอาจจะสายเกินไปที่จะกลับมาติดต่อความสัมพันธ์แม่ลูกกัน ขอให้คิดให้มากและคิดให้ดี เตือนแล้วนะ
จากคุณวุฒิแล้วรายต่อไปคงเป็นคุณหญิงดุลยา ไปให้สุดเลย เอาให้พังกันไปข้าง ก็ไม่รู้ว่าคุณวุฒิจะว่าไงบ้างนะ แอบคิดเบาๆว่าคงพอรู้พอสงสัยอะไรในแววตาของคุณพฤทธิ์มองหลงไม่มากก็น้อยละ ดีไม่ดีอาจพูดว่า กะแล้วเชียว 555555 คุณวุฒิกับคุณพฤทธิ์ อารมณ์จะเป็นแบบคนนึงซ่อนเก่ง อีกคนก็มองออกเก่ง เพราะคุณวุฒิต้องอ่านความซ่อนในใจของหลงก็เลยถนัดมองออกถึงความซ่อนของใครๆ รู้สึกแบบนั้นไปซะงั้นเรา 555 หรือจะไม่เอ๊ะใจเลยก็เป็นได้ เพราะคาดคิดไม่ถึงเลยไม่สังเกตุ แต่คุณกรณ์รายนั้นคงทำใจได้แล้วละปานนี้ หวังว่าอะนะ 5555
เมื่อมีคนรู้จะเป็นยังไงต่อไปกับความซ่อนรักนี้ แต่ฉากก่อนไปฝรั่งเศส คือบับฟินลืมตายไปเลย อร๊ายยยยย >.,< เขินนนนนน ชุ่มชื่นหัวใจจริง แบบโอ๊ยยย หลงก็ยั่ว คุณพฤทธิ์ก็ดุ ฉันละอ่านช้าๆวนกลับไปอ่านฉากนี้อีกซ้ำๆ กว่าจะไปต่อฉากอื่น แง๊ ฉันฟินละเกิน 55555
โอ๊ยยยยยแอบลุ้น แต่ละคนจะจัดการคนของตัวเองยังไง จะขัดขวางกันแบบไหน นานเท่าไหร่ ใจทั้งสองจะเป็นยังไง รอตอนต่อไปจะไม่ไหวแล้วววววววว ขอบคุณผู้แต่งมากๆนะคะที่มาต่อ นานทีก็ยังดีกว่าเท 555 รอตอนต่อไปใจจดจ่อเลยค่ะ รักเลยเรื่องนี้ :)
สารบัญ ซ่อนรัก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg4005793#msg4005793)
เริ่มหัวข้อโดย: Gimlongdeep ที่ 06-12-2019 17:29:29
เริ่มหัวข้อโดย: Rafael ที่ 10-12-2019 17:08:25
หวังว่าคุณวุฒิจะช่วยหลงได้บ้าง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Maron ที่ 11-12-2019 10:00:50
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 11-12-2019 10:08:18
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 26-01-2020 18:36:27
เริ่มหัวข้อโดย: Maron ที่ 15-02-2020 20:10:44
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 21-03-2020 19:26:48
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 22-03-2020 13:01:25
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 21-04-2020 14:47:09
ซ่อนรัก
บทที่ ๒๕
บทที่ ๒๕
ลดาเพิ่งเดินเข้าบ้านได้ไม่ถึงห้านาที หล่อนกำลังจะอ้าปากเรียกพนักงานรับใช้ แต่เสียงสะอื้นเบาๆ ที่ดังมาจากห้องรับแขกก็ดังขึ้น ความอยากรู้อยากเห็นของหล่อนพวยพุ่งอย่างหยุดไม่อยู่ แม้จะรู้ดีว่าเป็นการเสียมารยาท แต่หล่อนถือคติว่าเรื่องของคนในบ้านก็ไม่ต่างอะไรจากเรื่องของหล่อน
เสียงสะอื้นยังคงดังต่อเนื่อง บางครั้งก็เจือด้วยความเกรี้ยวกราดแต่เพียงผู้เดียว เพ็ญแขที่หล่อนเคยเห็นคือคนที่ไม่เคยมองต่ำ มาวันนี้ไม่ต่างอะไรกับผู้เป็นแม่ทั่วไป มีความผิดหวังที่บรรยายด้วยหยาดน้ำตา กระนั้นก็ยังคงไว้ซึ่งมารยาท ไม่ลงไม้ลงมือ ไม่ตะโกนเสียงดังจนหยาบคาย
ลดารู้เพียงคนในบ้านหลังนี้ก่อเรื่องราวใหญ่จนไม่อาจอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ กระนั้นหล่อนกลับต้องเบิกตาค้างเมื่อชื่อของใครบางคนอยู่ในบทสนทนา หล่อนยืนนิ่งอย่างมีหวังว่าจะไม่ใช่มันคนนั้น แต่แล้วชื่อที่ทำให้หล่อนอาจต้องลำบากอีกครั้งก็ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงแสดงความชิงชัง
ความโมโหเกาะกุมจิตใจของหล่อนและขยับขยายไปทั่วผิวกาย ความรังเกียจเต็มตื้นและเฝ้าโทษคนให้กำเนิดอีกคน ถึงมันจะเป็นลูก แต่เศษเสี้ยวความรักที่เคยให้ก็มลายหายไปตั้งนานแล้ว หล่อนลืมความรู้สึกนั้นไปนานและไม่อาจหาเหตุผลมาปกป้องหรือเข้าข้างได้
หล่อนกำมือแน่นและจินตนาการถึงความยากลำบากที่จะเกิดขึ้นในอนาคต หากไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้และไร้เงินทองใช้จ่ายอย่างเป็นสุข ลดาก็ไม่อาจทนได้แล้ว
“มายืนทำอะไรตรงนี้คะ”
ลดาสะดุ้ง เมื่อรู้ตัวหล่อนจึงขยับเสื้อและมองไปยังต้นเสียง “สาระแน ฉันจะมองอะไรแล้วแกเดือดร้อนหรือ”
“เปล่าค่ะ” กิ่งกาญจน์ตอบ “แต่คุณวุฒิกำลังคุยกับคุณเพ็ญแขอยู่เกรงว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวค่ะ”
“แกมีหน้าที่อะไรก็ไปทำ อย่ามายุ่งเรื่องเจ้านายให้มาก ระวังจะไม่มีที่อยู่”
กิ่งกาญจน์ไม่รอให้ลดาพูดจบก็หันหลังไม่รับฟังและเร่งฝีเท้าเข้าไปเตรียมอาหารเย็นในครัว
ภายในห้องรับแขกเงียบแล้ว แต่ทิ้งร่องรอยของความเสียใจและความโกรธขึ้งไว้อย่างแนบเนียนไว้บนพื้นผิวและบรรยากาศ
“คุณวุฒิต้องจัดการ เพราะพี่ไม่เชื่อว่าพฤทธิ์จะเป็นคนเริ่มก่อน”
“เรื่องนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไป การที่คุณแขไปตามดูด้วยตัวก็ใช่จะเป็นอย่างที่เห็นนะครับ”
เพ็ญแขตาแดงก่ำ หลักฐานแน่นหนาขนาดนั้นจะให้คิดเป็นอื่นได้อย่างไร “หรือคุณวุฒิอยากจะลองไปดูเองล่ะคะจะได้รู้ว่าที่พี่พูดไม่เกินจริงเลย”
“เราควรจะถามเด็กทั้งสองคนก่อนจะโยนความผิดให้ใครคนหนึ่งนะครับ”
“คุณวุฒิเลี้ยงเด็กคนนั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ และพี่เลี้ยงคุณพฤทธิ์มาตั้งแต่ไหน ทำไมเราต่างไม่รู้ว่าพื้นเพลูกของเราเป็นอย่างไร” เพ็ญแขหยิบผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา ความรวดร้าวและผิดหวังคล้ายสายน้ำขุ่นมัว มันไหลทะลุทะลวงในทุกหย่อมหญ้า สร้างความเสียหายด้วยความสกปรกในทุกความคิดและความรู้สึก “พี่เลี้ยงลูกชายมาตั้งแต่คลอด คุณพฤทธิ์ไม่เคยยุ่งกับอะไรที่ไม่ควร”
เพ็ญแขพูดถูก เขาไม่ได้เลี้ยงหลงมาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าถูกขัดเกลามาอย่างไร แต่ในเมื่ออยู่ที่นี่ ได้เป็นลูกชายคนเล็กของเขา..วุฒิก็พอจะอนุมานได้ว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ใครกล่าวหา “ผมจะจัดการเรื่องนี้อย่างค่อยเป็นค่อยไปไม่ให้กระทบความรู้สึกของเด็ก ๆ นะครับ”
“พี่คาดหวังอยู่นะคะว่ามันจะดีขึ้น” หล่อนซับน้ำตาและจัดการตนเองให้เรียบร้อย ก่อนจะหยิบกระเป๋าโดยไร้ซึ่งคำอำลา มีเพียงกระแสความทุกข์ใจและความผิดหวังเป็นร่องรอยของการมาเยือน
มันเป็นวันที่เหนื่อยล้า เป็นวันที่ให้ความรู้สึกไม่สบายใจ เด็กหนุ่มที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านด้วยความอ่อนเพลีย ลูกชายคนโตที่ก้าวตามมาติด ๆ พร้อมด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและกระเป๋าที่อัดแน่นไปด้วยเอกสาร
เมื่อถึงเวลารับประทานอาหารเย็น บรรยากาศก็ไม่เหมือนเดิม ลดาที่แทบไม่รับประทานอาหารเย็นพร้อมกันกลับนั่งรออยู่ สีหน้าของหล่อนเต็มไปด้วยความหงุดหงิด กระนั้นริมฝีปากกลับยิ้มเอาใจสามีเหมือนอย่างเคย ต่างคนต่างรู้สึกแปลกใจ แต่เพราะอะไร ๆ ก็คล้ายจะไปในทางที่ดีจึงไม่มีใครกล้าทำลายบรรยากาศด้วยการลุกออกไปทั้งที่อิ่มแล้ว
“วันนี้ไม่กินข้าวเย็นข้างนอกหรือ” วุฒิถาม ขณะที่พนักงานรับใช้ยกกล้วยบวชชีมาวางบนโต๊ะ
“ลดาอยากกินข้าวพร้อมกับคุณวุฒิและเด็ก ๆ บ้างค่ะ” หล่อนพูดเอาใจพลางตักของหวานให้ผู้ร่วมโต๊ะ “เหมือนเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นานแล้ว”
“อืม..วันหลังตื่นมากินข้าวเช้าด้วยกันสิ”
“ลดาจะตื่นให้ทันค่ะ”
วุฒิเหลือบตามองเด็กหนุ่ม ใบหน้าน่าเอ็นดูไม่แสดงอารมณ์ที่อะไร มีเพียงเสียงช้อนที่กระทบกับถ้วยเบา ๆ เสียงปลายเท้าขยับเป็นระยะ ทุกอย่างเป็นปกติ ทว่ามีเพียงเรื่องราวบางอย่างที่คอยแทรกเข้ามาทลายกำแพงที่มั่นคงให้กร่อนลงช้า ๆ รอยร้าวขยับขยายเกินกว่าจินตนาการไว้และหยุดลงเมื่อมื้อค่ำผ่านพ้นไป ก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว
เขาไม่ได้ร้องขอให้เด็กหนุ่มนั่งคุยกันเหมือนทุกวัน เพราะใบหน้าเด็กหนุ่มดูเหนื่อยล้า แต่ไร้ซึ่งความกังวล ในทางตรงกันข้ามกลับเป็นวุฒิที่ตั้งคำถามกับตัวเองและเก็บความสงสัยไว้ใต้ใบหน้าที่ดูไม่ทุกข์ร้อน
ช่วงค่ำนี้ในห้องพักผ่อนที่อยู่ข้างในมีเพียงเขาและลดานั่งอยู่ด้วยกัน หล่อนนั่งดูละครหลังข่าว บางครั้งก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบใครบางคน ก่อนบทสนทนาที่นาน ๆ ครั้งจะมีก็เริ่มขึ้น
“คุณวุฒิพรุ่งนี้ออกไปไหนหรือเปล่าคะ”
“ออกเช้า ๆ ครับ มีอะไรหรือเปล่า” วุฒิละจากหนังสือตรงหน้าพลางมองหน้าลดาที่เอ่ยปากถาม “ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะถาม นึกอย่างไรถึงถามขึ้นมา”
“ลดาอยากตื่นมาส่งค่ะ” หล่อนเงียบ เมื่อเห็นสามีรอฟังจึงรีบพูดต่อ “ตอนเย็นจะกลับมาสักกี่โมงคะ ลดาอยากทำอาหารเย็นให้”
“วันนี้จะกลับดึกหน่อย พอดีอาจารย์ของกรณ์เขาเกษียณอายุเลยจัดงานอำลาเล็ก ๆ ที่บ้าน ไว้วันหลังเธอค่อยทำให้ฉันดีไหม”
“ค่ะ..ลดารักคุณวุฒินะคะ” ลดาขยับตัวเข้าใกล้และเอนซบเอาใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ในวันที่พระอาทิตย์เกียจคร้าน ดวงดาวกระจุ๋มกระจิ๋มทอประกายแสงสว่างในช่วงเช้ามืด นาฬิกาบอกเวลาว่าล่วงเลยหกโมงเช้าแล้ว กระนั้นแสงสีส้มก็ยังเร้นกายหลังท้องฟ้าสีเข้ม แม้พยายามเฉิดฉายก็ยังพ่ายแพ้เมฆหมอกอันหนาทึบ
ชั้นหนึ่งของบ้านสว่างไสวด้วยแสงไฟส่องตามทางเดินไล่มาจนถึงห้องรับประทานอาหาร ความแปลกประหลาดเกิดขึ้นเมื่อพนักงานรับใช้ในบ้านเห็นคุณผู้หญิงคนใหม่แต่งตัวสวยงามและใส่เครื่องประดับเล็ก ๆ ให้พอสะดุดตา หล่อนเดินลงมาด้วยท่าทางกระตือรือร้น พร้อมกระเป๋าและเสื้อคลุมด้านนอกของเจ้าของบ้าน
“จัดที่ให้ฉันด้วย” ริมฝีปากของหล่อนเป็นสีชมพูสะดุดตา กระนั้นก็แฝงความนุ่มนวลของเฉดสีนั้นไว้
เวลาเจ็ดนาฬิกา ไฟดวงใหญ่ดับลง มีเพียงแสงจากโคมเล็ก ๆ ให้บรรยากาศอบอุ่น เสียงรองเท้าใส่ในบ้านเสียดกับพื้นหินอ่อนใกล้เข้ามาอย่างใจเย็น
วุฒิผ่านประตูที่เปิดไว้ทั้งสองบานและเดินเข้ามาด้วยความแปลกใจ “ตื่นเช้าเสียจริง”
“ลดาบอกคุณแล้วว่าอยากตื่นมาส่ง”
ลดาและวุฒิรอประมาณห้านาที กรณ์ก็เข้ามานั่งภายในห้องรับประทานอาหาร เขาขมวดคิ้วเล็ก ๆ เมื่อเห็นหล่อนนั่งข้างบิดา กระนั้นก็ไม่อยากถามหาเหตุผลว่าเกิดอะไรขึ้นกับสมองของหล่อนในระหว่างนี้ “สวัสดีตอนเช้าครับ”
“เมื่อคืนทำงานดึกหรือ” วุฒิเอ่ยปากถาม
“ไม่ดึกครับ แต่รู้สึกอาทิตย์นี้เหนื่อยแปลก ๆ สงสัยจะเหนื่อยสะสม”
“น้องยังไม่ลงอีกหรือกรณ์”
“ยังครับ สงสัยจะเหนื่อย” เขาเงียบพลางมองลดาที่เริ่มขมวดคิ้วเล็ก ๆ “การเป็นนิสิตนักศึกษาก็ต้องมีช่วงเวลาแบบนี้บ้าง จะให้ตื่นเช้ามาเป็นกิจวัตรผมก็ว่าประหลาดอยู่”
พวกเขาเริ่มรับประทานอาหารเงียบ ๆ ก่อนมื้อเช้าจะจบลงในสิบห้านาทีเท่านั้น
ก่อนออกจากบ้าน ลดาช่วยถือกระเป๋าและเสื้อนอกให้สามีอย่างเอาอกเอาใจจนพนักงานในบ้านเริ่มสงสัยพฤติกรรมที่ไม่เคยพบของหล่อน “เดินทางกลับดี ๆ นะคะ”
“ขอบคุณมาก”
รถยนต์สีดำแล่นออกจากตัวบ้านจนกระทั่งลับสายตา ประตูเหล็กบานใหญ่เคลื่อนปิดสนิท บดบังความสอดรู้สอดเห็นจากภายนอก ในที่แห่งนี้ไม่หลงเหลือความโอบอ้อมอารีแล้ว มีเพียงผู้หญิงที่พยายามประคับประคองความอยู่รอดของตนเองและผลักไสความเดือดร้อนให้พ้นตัว
ลดาทอดสายตาไปยังประตูข้างหน้าร่วมสิบนาที เมื่อแน่ใจว่ารถยนต์คันนั้นจะไม่หวนกลับมา หล่อนจึงหันไปมองพนักงานรับใช้ที่ทำหน้าตาเลิกลัก “มองทำไม มีงานอะไรก็ไปสิ!”
ประกายตาของหล่อนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากน้ำผึ้งกลายเป็นยาพิษ จากแม่กลายเป็นคนอื่น แน่นอนว่าไม่มีใครอยากมีเรื่องกับหล่อน ไม่ว่าจะปะทะด้วยคำพูดหรือการกระทำ คนในบ้านต่างก็หลีกเลี่ยงทั้งนั้น ขนาดลูกชายตัวเองหล่อนยังลงมือมาแล้ว สำหรับพนักงานรับใช้อย่างพวกเขาคงไม่เหลือทางรอดให้ไปฟ้องคุณวุฒิ
หล่อนหันหลังกลับเข้ามาภายในบ้าน แล้วตรงไปยังบันไดสู่ชั้นสอง เสียงรองเท้าผ้ากระทบพื้นหินอ่อน แม้ไม่ดังจนเสียดหู แต่ก็รู้ว่าผู้สวมใส่อยู่ในอารมณ์ไหน
ทุกอย่างก้าวของหล่อนประทับรอยความหงุดหงิด จารึกไว้ให้ผู้ที่ติดตามด้วยความอยากรู้อยากเห็น จนกระทั่งถึงที่หมาย ชั้นสองของบ้านมีห้องนอนเพียงสี่ห้องนอนเท่านั้น ลดาเดินไปยังห้องที่อยู่ไม่ไกล ออกแรงจับลูกบิดและหมุนมันอย่างแรง การปิดกั้นยิ่งทำให้หล่อนโกรธขึ้งมากกว่าเดิมนัก
เมื่อไม่มีเจ้านายคนไหนอยู่ในบ้าน หล่อนก็เป็นเพียงเจ้านายคนเดียวที่เหลืออยู่ ไม่ว่าหล่อนจะตะโกนเสียงดังเท่าใดก็ไม่มีใครกล้าตำหนิหล่อนต่อหน้า “ไอ้หลง ไอ้เด็กเหลือขอ!”
เสียงของลดาดังลั่นทั่วทั้งตึก ไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก ไม่มีใครกล้าขวางหล่อนเมื่อปลายเท้าเริ่มเตะที่บานประตู “เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”
ภายในห้องที่เงียบสงบ ผ้าม่านที่ปิดสนิท เครื่องปรับอากาศที่มีอุณหภูมิพอเหมาะกับการซุกตัวใต้ผ้านวมอบอุ่น ความฝันที่อยู่กับครอบครัวและคนรักอย่างเป็นสุข รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักและการยอมรับจากมารดา หล่อหลอมให้จิตใต้สำนึกดำดิ่งสู่โลกแห่งความฝัน และถูกปกป้องด้วยประตูไม้ปิดกั้นโลกแห่งความจริงอย่างแน่นหนา
ในทางกลับกัน ข้างนอกห้องคือความรุ่มร้อนและโกรธเกรี้ยว ปราศจากความอารีที่มีอยู่ในความฝัน
“จะยืนทำหน้าโง่ ๆ ของพวกแกอีกนานไหม ไปเอากุญแจสำรองมา!”
ความอดทนของหล่อนไม่ต่างอะไรจากน้ำก้นแก้ว มันน้อยนิดและไม่เหลือซึ่งความห่วงใยใด ๆ ในน้ำเสียง “ใครถือกุญแจ ไปเอากุญแจมาไขเดี๋ยวนี้!”
“ย..อยู่กับป้ากิ่งค่ะ”
“ก็ไปเอากับมันสิอีโง่!” สิ้นสุดความอดทนตรงนี้ หล่อนผลักพนักงานรับใช้เต็มแรงจนอีกฝ่ายล้มกองกับพื้น คนที่เหลือไม่กล้าตักเตือนได้แต่ทำตามคำสั่งของหล่อนด้วยความหวั่นใจ
หากบ้านหลังนี้มีพื้นที่สำหรับการซุกตัวนอน เสียงของลดาก็ไม่ต่างอะไรจากเสียงฟ้าร้อง ใครต่อใครอาจจะชะโงกหน้าเข้ามาด่าและสิ้นสุดกันตรงนี้ ทว่าสถานที่แห่งนี้หล่อนคือผู้ว่าจ้างคนหนึ่ง ไม่มีใครขัดยกเว้นแต่กิ่งกาญจน์ที่อยู่มานานพอจะรู้ว่าอะไรควรทำและอะไรไม่ควรทำ
กิ่งกาญจน์เดินขึ้นมายังชั้นสอง ทางเดินที่มีพนักงานรับใช้ยืนกุมมือเรียงกันด้วยสีหน้าไม่สู้ดี เมื่อหล่อนมองไปยังปลายทาง คุณผู้หญิงที่ท่าทางอ่อนหวานเมื่อเช้าไม่ต่างอะไรจากภาพลวงตา ใบหน้าของลดาเกรี้ยวกราด ริมฝีปากสีชมพูหมดความละมุนละไม เหลือเพียงใครบางคนที่หล่อนคุ้นชิน
“จะเอากุญแจไปทำอะไรคะ”
“แกมีตาก็เปิดดูว่าฉันกำลังจะทำอะไร”
“คุณบอกเหตุผลของการเปิดห้องของคุณหลงมาก่อน ถ้าดิฉันเห็นสมควรจะช่วยเปิดห้องให้” กิ่งกาญจน์ไม่แสดงท่าทีหวั่นเกรงหล่อนเหมือนพนักงานรับใช้คนอื่น
“ทำไมต้องบอกให้แกรู้ด้วย ธุระอะไรของแก กุญแจอยู่ไหนรีบส่งมาให้ฉันก่อนที่แกจะกระเด็นออกจากบ้านหลังนี้”
“ขอโทษนะคะ แต่ดิฉันทำงานมานานก็พอจะรู้ว่าต้องรับใช้ใคร” หล่อนหันหลังและกำลังจะเดินออกจากตรงนั้น แต่นิ้วที่ขยุ้มศีรษะหล่อนอย่างแรง ความเจ็บเสียดแทงขึ้นมาจนต้องส่งเสียงร้อง พนักงานรับใช้หมายจะเข้ามาช่วย แต่สายตาของลดาก็ทำให้ต้องหลบออกไปด้วยความหวาดกลัว
“อย่ามาเรื่องมาก คิดว่าฉันจะทำแค่ดึงหัวแกเล่น ๆ หรือ” ลดาจิกเส้นผมคนตรงหน้าและดึงแรงขึ้นเมื่อกิ่งกาญจน์ไม่ยอมปริปาก
พนักงานรับใช้คนหนึ่งใจกล้า รีบเดินเข้ามาและถามกิ่งกาญจน์ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “กุญแจอยู่ตรงไหนป้า หนูจะลงไปเอาให้คุณผู้หญิง”
ดวงตาของกิ่งกาญจน์คลอหยาดน้ำ กระนั้นหล่อนก็ไม่ปริปากขณะที่ลดาออกแรงหนักกว่าเดิมนัก
“ที่เดิมใช่ไหมป้า” พนักงานรับใช้ทำท่าจะร้องไห้ เมื่อผู้ใหญ่ที่เคารพถูกกระทำอย่างไม่ให้เกียรติ “คุณผู้หญิงปล่อยมือป้าเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูลงไปเอาให้”
เริ่มหัวข้อโดย: Ellette ที่ 21-04-2020 14:47:33
สถานการณ์ตึงเครียด ไม่มีใครกล้าขยับหรือแม้แต่ปริปาก จนกระทั่งเสียงฝ่าเท้าดังขึ้นพร้อมเสียงโลหะกระทบกัน
“เปิดมันเดี๋ยวนี้”
พนักงานรับใช้เคาะประตูก่อน กระนั้นเสียงก็เบาเกินกว่าคนในห้องจะได้ยิน
“อย่าช้า!”
ฝ่ามือสั่นเทาค่อย ๆ สอดกุญแจทีละดอก จนกระทั่งได้ยินเสียงปลดล็อก “ด..ได้แล้วค่ะ”
“หลีกไป” ลดาผลักพนักงานรับใช้ หล่อนบิดลูกบิดเต็มแรงและผลักประตูเข้าไป ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่จัดสรรอย่างอบอุ่น ผ้าม่านที่ปิดไว้บังแสงอาทิตย์ เครื่องปรับอากาศที่มีอุณหภูมิพอเหมาะกำลังทำงาน และในไม่ช้าทุกอย่างกำลังจะทุกทำลายด้วยน้ำเสียงของลดา
“ไอ้หลง!”
ความฝันเปรียบเสมือนลูกแก้วใสกระจ่าง ไม่นานก็ถูกปัดลงพื้นหินด้วยฝีมือใครบางคน เด็กหนุ่มค่อย ๆ ลืมตา รอบกายคือสายตาหลายคู่ที่มองเขาอย่างเวทนา ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด แต่น้ำเสียงที่ดังใกล้ ๆ ก็ทำให้เขาต้องหันไปมอง
“ไอ้หลง!” ลดาตรงปรี่เข้าไปกระชากตัวเด็กหนุ่มจากพื้นเตียง “ไอ้เลว แกรู้ไหมว่าไปก่อเรื่องอะไรไว้”
เด็กหนุ่มมึนงงชั่วขณะ เขาพยายามนึกว่าที่ผ่านมาก่อความเดือดร้อนอะไรไว้ให้มารดานัก หล่อนถึงได้ถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดนี้
หลงเงียบอย่างใช้ความคิด แต่กลับกลายเป็นชนวนที่เพิ่มความหงุดหงิด
หล่อนตรงไปยังโต๊ะข้างเตียง แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาหนึ่งเล่มฟาดไปยังเด็กหนุ่ม “ชอบอ่านหนังสือหรือ โดนหนังสือตบสักทีเผื่อจะคิดอะไรออก”
สิ่งของกระจัดกระจายทั่วห้อง เด็กหนุ่มงุนงงและมองอย่างรวดร้าว “ไม่รู้”
ไม่ทันที่เจ้าตัวจะยืนขึ้นก็โดนตบจนหน้าหัน ซ้ำด้วยฝ่ามือที่กระทบด้วยไม่รู้ความผิด “จะไม่รู้ได้อย่างไร แกไปทำอะไรกับคุณพฤทธิ์ไว้แม่เขาถึงมาเอาเรื่องถึงนี่!”
คนข้างนอกปรี่เข้ามา แต่ลดากลับชี้หน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะระบายอารมณ์ใส่ลูกชายตัวเองต่อจนเหนื่อยหอบ “อย่าสาระแน!”
ผมเผ้าของเด็กหนุ่มไม่เป็นทรงเรียบร้อย มันกระจัดกระจายไม่ต่างอะไรกับสภาพเละเทะของห้องนอน สถานที่ที่ปลอดภัยแปรเปลี่ยนเป็นพายุที่ไม่คาดฝัน หนึ่งคือแม่ที่กำลังด่าว่าเขาเหมือนไปฆ่าใครตาย สองคือสายตาของคนข้างนอกที่มองเข้ามาโดยไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้
“แกเล่นชู้กับคุณพฤทธิ์” เสียงพนักงานด้านนอกเซ็งแซ่ “คุณวุฒิรู้เรื่องแล้ว แกกล้าดีอย่างไรถึงไปยุ่งกับคนมีเจ้าของแบบนั้น”
เด็กหนุ่มเม้มปาก เนื้อตัวของเขาเจ็บแสบ แต่ไม่เท่ากับจิตใจที่ค่อยๆ พังทลาย
“แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร ที่ได้เรียนหนังสือ กินดีอยู่ดีแบบนี้ยังไม่เจียมตัวอีก” ลดาไม่หลงเหลือความรักให้เด็กตรงหน้าอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นลูกแท้ ๆ ของหล่อน แต่ทุกอย่างเกิดจากความผิดพลาดทั้งสิ้น “เด็กเลวๆ อย่างแกไม่ควรได้รับความรักจากใคร”
เนื้อตัวของหลงแดงก่ำ แต่ไม่เจ็บเท่าหยดน้ำตาที่กำลังไหลลงมา
หล่อนผลักเด็กหนุ่มที่สะบักสะบอมแล้วตรงไปหยิบกระเป๋าในตู้แล้วโยนใส่เด็กหนุ่มเต็มแรง “จะไปตายที่ไหนก็ไป”
น้ำตาของหลงร่วงเผาะ ชุดนอนตัวเก่งที่ได้รับเป็นของขวัญยับเยินไม่มีชิ้นดี “ฮึก..”
เขาก้มตัวลงทั้งที่เนื้อตัวเจ็บแสบไปหมด รอยเล็บของหล่อนคือหลักฐานของการหมดรัก สายตาของหล่อนคือความดูแคลน เพราะเหตุใดความรักของพวกเขาถึงได้สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นขนาดนี้
ลดาเห็นเด็กหนุ่มยืนนิ่ง หล่อนจึงกวาดชุดที่อยู่ในตู้ทั้งหมดใส่มันอย่างไม่ไยดี “เก็บเสื้อผ้าแล้วออกไปซะ แกทำให้ฉันต้องลำบากมามากพอแล้ว”
หล่อนยืนมองเด็กหนุ่มด้วยความเฉยชา จนกระทั่งของใช้ที่มันเลือกใส่กระเป๋าใบนั้นหมดลง ลดาจึงยัดเงินทบให้ “ไปแล้วอย่ากลับมา”
หลงไม่ตอบ เขาหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วเดินออกไปจากห้องนอน ทางเดินที่ทอดยาวไปจนถึงบันไดดูอย่างไรก็โศกเศร้าเหลือเกิน
“คุณหลง” เสียงกิ่งกาญจน์ดังขึ้นเรียกความสนใจจากเด็กหนุ่ม
“ป้า”
“เอาโทรศัพท์ไปหรือยังคะ”
ดวงตาสีเข้มฉ่ำด้วยหยาดน้ำอีกครั้ง ทว่าก็ถูกทำลายลงด้วยแรงจากมารดา หลงไม่ทันตอบอะไรก็ถูกหล่อนลากดึงออกมาจนถึงประตูหน้าบ้านแล้ว
กระเป๋าใบน้อยถูกโยนออกไปที่ชานบ้านเป็นสัญญาณของสายใยอันเปราะบางที่ขาดไม่เหลือชิ้นดี
ท้องฟ้ามืดครึ้ม พระอาทิตย์เร้นกายในหมู่เมฆ ลมแรงบาดผิดเนื้อจนรู้สึกเจ็บ ไม่นานนักหยาดน้ำจากท้องฟ้าก็ทลายลงมาสร้างความชุ่มฉ่ำทั่วท้องถนน
หลงยืนหลบฝนหน้าร้านสะดวกซื้อ แม้กันสาดจะกว้างพอกันแดดและกันลมได้ แต่ละอองน้ำที่พัดปลิวเข้ามาด้วยแรงลมก็ทำให้รู้สึกไม่สบายตัว
เขายืนรออยู่สักพัก เมื่อฝนด้านนอกไม่มีที่ท่าจะหยุดหลงจึงตัดสินใจเข้ามาภายในร้านและซื้อของรับประทานแทนมื้ออาหารที่ไม่ได้กิน
ภายในร้านมีโต๊ะและเก้าอี้ที่ทอดยาวอยู่อีกฝั่งไว้อำนวยความสะดวกแก่ลูกค้า เขาจึงเดินเข้าไปนั่งและกินอาหารสำเร็จรูปด้วยความหิว
ฝนด้านนอกไม่มีท่าทีจะหยุด ท้องฟ้าที่เคยสว่างค่อย ๆ มืดลง รถราที่ยังบางตาอยู่ก็เริ่มแน่นขนัดบนพื้นผิวถนน หลาย ๆ คนเริ่มกลับบ้าน กระนั้นก็ไม่อาจตอบได้ว่าจะถึงบ้านเวลาใด เด็กหนุ่มนั่งอยู่นานหลายชั่วโมง ในหัวของเขาคิดเต็มไปด้วยความสับสนและหวาดกลัว ค่ำคืนที่เคยซุกตัวในผ้าห่มอบอุ่นแปรเปลี่ยนเป็นไม่รู้ที่หมาย ทุกอย่างพังทลายไม่มีชิ้นดีราวกับเรื่องที่ผ่านมาเป็นเพียงความฝัน
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดเครื่อง ผ่านไปไม่กี่วินาที เสียงแจ้งเตือนต่าง ๆ ประดังเข้ามาราวกับพายุคลั่ง ทั้งสายของกิ่งกาญจน์ กรณ์ หรือแม้กระทั่งวุฒิที่เขาไม่ได้รับ ปลายนิ้วหมายจะกดติดต่อกลับ แต่ต้องหยุดชะงักลงเมื่อตระหนักได้ว่าตนเองได้กระทำอะไรลงไป ทั้งที่ไม่มีใครบังคับใคร..แต่กลายเป็นว่ามีคนได้รับผลกระทบจากเรื่องของพวกเขา
หลงฟุบหน้าลงบนโต๊ะ ไม่นานก็มีสายโทรศัพท์เข้าและเขาก็ตัดสินใจละเลยมัน
ฝนด้านนอกเริ่มเบาลงแล้วและไม่นานก็หยุดลง เหลือเพียงความชื้นแฉะและอากาศที่ร้อนอบอ้าว เขานั่งอยู่นานและเห็นพนักงานที่เดินเข้ามาเก็บขยะและเช็ดโต๊ะซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัด เขาจึงซื้อของอีกเล็กน้อยและออกเดินอีกครั้งอย่างไร้จุดหมาย ในขณะเดียวกันในกระเป๋าก็มีโทรศัพท์ที่สั่นสะเทือนไม่หยุด
ในบ้านหลังใหญ่ รั้วบ้านสูงปิดบังสายตาของคนข้างนอก สวนด้านหน้ามีไฟให้แสงสว่าง กระนั้นภายในบ้านกลับเงียบสงัดราวกับไม่มีใครอยู่ ทว่าในห้องรับแขกข้างหน้ากลับเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย เจ้าของบ้านและลูกชายที่นั่งหน้าเครียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คุณผู้หญิงของบ้านที่แสร้งเป็นคนถูกรังแกนั่งร้องไห้ ทว่าสายตาของหล่อนกลับทะลุทะลวงพยานที่ยืนก้มหน้า
“เกิดอะไรขึ้น” วุฒิถามด้วยน้ำเสียงตึงเครียด “ฉันไปทำงานไม่ถึงวันทำไมถึงได้เกิดเรื่องวุ่นวายขนาดนี้”
กิ่งกาญจน์หมายจะโต้ตอบ แต่น้ำเสียงของลดากลับดึงความสนใจจากคุณวุฒิไปเสียหมด
“ลดาขอโทษค่ะที่เลี้ยงลูกไม่ดี”
วุฒิรอฟังอย่างใจเย็น
“เมื่อวานลดาได้ยินเรื่องคุณวุฒิคุยกับคุณเพ็ญแข” หล่อนหยิบกระดาษทิชชูซับน้ำตา “ตอนเช้าลดาจะคุยกับหลงให้รู้เรื่อง แต่หลงไม่ยอมฟังอะไร”
หล่อนเริ่มร้องไห้อีกครั้ง กระนั้นพนักงานรับใช้ก็ไม่มีท่าทีสนใจหล่อน “ลดาบอกลูกว่าจะทำให้คุณวุฒิเดือดร้อน แต่หลงไม่ไฟและเริ่มทำลายข้าวของในห้อง”
เลยเวลามื้อเย็นมาแล้ว ภายในห้องรับประทานอาหารยังมืดสนิท
“ลดาพยายามห้ามแล้ว แต่หลงเอาแต่ทำลายข้าวของและเริ่มทำร้ายลดา”
“พวกเธอออกไปก่อน” พนักงานรับใช้ทยอยกันออกจากห้องรับแขก
“หลงเก็บของออกจากบ้านไป ลดาไม่รู้ว่าลูกจะไปไหน แต่ลดาให้เงินหลงไว้แล้ว” เมื่อเล่าจบหล่อนก็เริ่มร้องไห้อีกครั้งด้วยท่าทางน่าสงสาร กระนั้นน้ำเสียงของหล่อนก็ไม่อาจทำให้กรณ์ละจากโทรศัพท์ได้
“คุณลดาน่าจะไปพักผ่อนนะครับ เหนื่อยมาทั้งวัน” กรณ์เอ่ยขึ้นขณะเดียวกันก็พยายามติดต่อน้องชายคนเล็ก “ถ้าเป็นอะไรไปอีกคนที่บ้านคงจะลำบาก”
“กินอะไรหน่อยไหม แล้วค่อยไปพักผ่อน” วุฒิถาม แต่หล่อนกลับส่ายหน้า
“ลูกหายไปทั้งคน ลดากินอะไรไม่ลงหรอกค่ะ” หล่อนสะอื้น “ให้ลดาช่วยตามหานะคะ”
“อืม”
หล่อนภาวนาให้มันสำนึกและไม่กล้าติดต่อใครมาอีก!
เวลาสี่ทุ่มครึ่ง ภายในห้องรับแขกไม่มีใครขยับตัวไปไหน พนักงานรับใช้ที่ทำงานมาทั้งวันเริ่มง่วงและกลับไปพักผ่อน แต่หล่อนเป็นคนเก่าคนแก่ที่อยู่มานาน ไม่อาจมองผ่านเรื่องราวหลอกลวงไปได้ กระนั้นไฟที่สว่างและไม่มีใครออกไปไหนก็ปิดโอกาสของหล่อนไม่ให้เล่าเรื่องจากมุมมองของตนเอง
กิ่งกาญจน์เม้มปาก หล่อนยกน้ำเปล่าเข้าไปเสิร์ฟ และทุกครั้งที่เข้าใกล้คุณวุฒิ ลดาก็มักทำให้หล่อนไม่มีโอกาสสื่อสารกัน แม้กระทั่งกับคุณกรณ์หล่อนก็น้ำท่วมปากจนไม่อาจพูดด้วยได้
“ป้ามีเบอร์ใครพอจะช่วยคุณหลงได้บ้างไหม หนูสงสารแก”
หล่อนถอนหายใจ เรื่องในบ้านจะเอาไปเล่าให้ใครฟังได้
“เมื่อเช้าหนูได้ยินชื่อคุณพฤทธิ์ ป้าว่าเขาจะช่วยเราได้ไหม”
“จะช่วยได้อย่างไร เขา..”
“ก็ที่คุณลดาอาละวาดเพราะเรื่องคุณหลงกับคุณพฤทธิ์ไม่ใช่หรือ”
กิ่งกาญจน์กำโทรศัพท์แน่น ก่อนจะไล่เด็กสาวไปเข้านอน “ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปตลาดแต่เช้า”
แสงไฟในห้องครัวดับลง เหลือเพียงแสงสว่างจากหน้าจอโทรศัพท์เท่านั้น ปลายนิ้วของหล่อนสั่นเล็ก ๆ ด้วยความลังเล หากเป็นจริงอยากที่ลดาว่า..หล่อนก็ควรบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้คุณพฤทธิ์ได้ฟังเช่นกัน กิ่งกาญจน์หันกลับไปมองมองห้องรับแขกอีกครั้งด้วยใจเต้นและกดโทรศัพท์ติดต่อไปยังใครบางคนอย่างร้อนรน
ความเงียบชวนให้หล่อนรู้สึกวิตก จนกระทั่งเสียงตอบรับเรียบ ๆ จากปลายสายดังขึ้น น้ำตาของหล่อนก็แทบจะร่วงลงมาด้วยความยินดี
“คุณพฤทธิ์”
‘ครับ’
“ป้าอยากให้คุณพฤทธิ์ตั้งใจฟังสิ่งที่ป้าจะพูด” กิ่งกาญจน์เดินออกไปทางประตูหลังห้องครัวที่เชื่อมกับบริเวณที่พักของพนักงาน “หลงถูกไล่ออกจากบ้านค่ะ”
ปลายสายเงียบยิ่งทำให้หล่อนร้อนใจนัก
‘ขอทราบเหตุผลด้วยครับ’
หล่อนเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จนบางครั้งต้องหยุดพักและเริ่มเล่าต่อด้วยความเห็นใจเด็กหนุ่ม “ทั้งคุณวุฒิและคุณกรณ์พยายามติดต่อแล้ว แต่ทางนั้นไม่รับโทรศัพท์เลยค่ะ”
‘ขอบคุณครับ’
“คุณพฤทธิ์จะช่วยตามหาหลงใช่ไหมคะ”
‘แน่นอนครับ’
หลงคิดว่าจะต้องเดินออกไปไกลสักหน่อย แต่สุดท้ายก็ไปไม่ถึงไหนเพราะเริ่มปวดฝ่าเท้า ดังนั้นเขาจึงนั่งพักบริเวณป้ายรถเมล์ ข้างหน้าความความมืดมิดที่ให้แสงสว่าง จากคนที่รอรถเมล์ค่อย ๆ ทยอยขึ้นรถที่จะไปยังจุดหมายของตนเอง และสุดท้ายก็เหลือเพียงเขาที่ยังนั่งอยู่
เสียงโทรศัพท์เงียบไปแล้ว เขาจึงหยิบมันขึ้นมาดู ทั้งสายที่ไม่ได้รับและข้อความต่าง ๆ ที่โถมเข้ามาไม่หยุด มันชวนให้เขาอยากกลับบ้าน กลับเข้าไปนั่งรับประทานอาหารพร้อมกับคุณวุฒิและคุณกรณ์ และเข้านอนโดยไม่ต้องคิดอะไร กระนั้นเสี้ยวหนึ่งของความคิดกลับย้อนขึ้นมาเมื่อรู้ว่าได้ทำลายสิ่งสำคัญของใครบางคนไปเสียแล้ว
เขานั่งจ้องโทรศัพท์และกดลบข้อความทุกอย่างทิ้งไป เหลือเพียงความว่างเปล่า ทว่าเสียงแจ้งเตือนข้อความกลับดังขึ้นอีกครั้ง
‘สบายดีไหมครับ’
‘ผมจะโทรศัพท์หา ขอให้รับสายผมหน่อย’
เด็กหนุ่มเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า คุณพฤทธิ์จะเดือดร้อนเพราะเขาหรือเปล่านะ..
สวัสดีค่ะ ขอโทษที่ห่างหายไปนาน กลับมามีเวลาว่างพอจะมาเขียนนิยายต่อแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 21-04-2020 15:36:48
เหมือนสายรุ้งขึ้นที่กลางแจ้ง
ดูแลหลงด้วยนะคะ
ลดากับเพ็ญแขช่างเป็นแม่ที่ใจร้ายกับลูกได้เหลือเกินค่ะ :beat: :beat:
เริ่มหัวข้อโดย: tipppppp ที่ 21-04-2020 16:46:06
คิดถึงมากๆๆๆๆๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: DrSlump ที่ 21-04-2020 17:38:15
:pig2: back
ยัยลดา แกนี่มันช่างเห็นแก่ตัว ไร้คุณธรรมสิ้นดี
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 21-04-2020 20:52:53
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 21-04-2020 20:54:07
สงสารน้องหลง แต่เชื่อว่าคุณพฤทธิ์ต้องจัดการได้ค่ะ
คุณพฤทธิ์ต้องตามหาน้องเจอ แล้วก็ปกป้องน้องจากคนใจร้ายทุกคน
:ling3:
เริ่มหัวข้อโดย: Someonelikemeah ที่ 21-04-2020 21:45:11
ขอบคุณคุณคนเขียนที่มาให้หายคิดถึงนะคะ อ่านแล้วอินและหน่วงมากเหมือนเคย อ่านตอน25นี้คือแบบคิ้วขมวดไปกับความน่าสงสารของน้องจริงๆ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 21-04-2020 22:32:12
ดีใจนะคะที่มาต่อแล้ว รออ่านยุ่นะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ลูกกุญแจ ที่ 21-04-2020 23:26:36
ทำกันแบบนี้ได้ยังไงอะ เหมือนคนในบ้านจะมองบนเวลาได้ยินลดาอ้างนู่นนี่
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 22-04-2020 01:29:51
ดูทำเหมือนเชื่อยัยลดานั่นพร่ำพูด :katai1:
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ คิดถึงหลงมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: cho_co_late ที่ 22-04-2020 02:36:15
ขนาดกับป้าเพ็ญแขแกยังปกป้องเลยเพราะถือว่าเป็นลูกชายคนเล็ก แถมยังบอกจะคุยกับคุณพฤทธิ์กับหลงอย่างเป็นกลางอ่ะ
แล้วป้าเพ็ญแขก็อีก มาบีบน้ำตาบอกรู้จักลูกตัวเองดี ถามจริง...ถ้ารู้จักดีคุณพฤทธิ์จะห่างเหินขนาดนี้ปะป้า เหอะ
ลดานี่ไม่ถือว่าเป็นแม่คนได้อีกแล้วนะ เห็นแก่ตัว กลัวตัวเองเดือดร้อน หล่อนจะเดือดร้อนก็ตอนนี้แหล่ะมาทำรู้กชั้น!! :m31:
น้ำตาไหลเลยตอนที่หลงโดนตีเอาๆแล้วไล่ออกจากบ้าน แล้วยิ่งไหลแหมะๆตอนคุณพฤทธิิ์ส่งข้อความหาหลง
คุณพฤทธิ์ต้องหาน้องให้เจอนะคะ :katai4:
เริ่มหัวข้อโดย: ceylon ที่ 22-04-2020 04:49:45
ไม่รู้จะโมโหใครก่อนระหว่างคุณเพ็ญแขกับลดา แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคนอย่างคุณเพ็ญแขมีอยู่ในชีวิตจริง เข้าใจว่ารักลูกแต่น่าจะรักผิดทางไปหน่อย คุณเพ็ญแขคงต้องใช้เวลาเรียนรู้กับสิ่งที่ลูกเป็นนะ ไม่ใช่รักแต่สิ่งที่อยากให้ลูกเป็น ลูกไม่ใช่หุ่นยนต์จะได้ตั้งโปรแกรมคำสั่งแล้วเป็นได้ดั่งใจ โมโหหหหหห มาว่าน้องหลงได้ยังไง บอกว่าตัวเองรู้จักคุณพฤทธิ์ดีแล้วรู้จักน้องหลงดีแล้วหรอ! ส่วนลดาคือ no comment คนแบบนี้เป็นได้แค่คนที่เรียกตัวเองว่าแม่ แต่ไม่มีคุณสมบัติความเป็นแม่อยู่ในตัว เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ น้องหลงมาหาแม่ตัวจริงนะคะ แม่อยู่ตรงนี้!! แม่เกียมเงินไว้ให้หนูแล้วค่ะ แฟนไม่ต้องมีก็ได้แม่เลี้ยงได้!!!
ปล.สารภาพว่าแอบลืมเนื้อเรื่องเบาๆ 5555555555 อย่าหายบ่อยสิเรารอนะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: me12inzy ที่ 22-04-2020 05:07:40
เริ่มหัวข้อโดย: tuek ที่ 22-04-2020 05:42:49
เริ่มหัวข้อโดย: minjeez ที่ 22-04-2020 21:05:48
___________________________
อ่านตอนนี้แล้วอยากเปลี่ยนให้คนที่โดนไล่ออกจากบ้านเป็นนังลดาแทนน้องหลง
ชั้นจะไม่มีความสงสารเลยซักนิด
และขอให้คุณพฤษหาหลงให้เจอด้วยนะคะ
น้องหลงช่างน่าสงสารเหลือเกิน
เริ่มหัวข้อโดย: shinyface ที่ 23-04-2020 07:12:20
ว่าแต่ในบ้านไม่มีกล้องวงจรปิดเลยเรอะ
เริ่มหัวข้อโดย: หมอตัวเปียก ที่ 23-04-2020 07:17:11
เริ่มหัวข้อโดย: Wendy ที่ 23-04-2020 10:27:37
ลู้กกกกกกกกก หอมหัว
----
มากรี๊ดก่อน
ดีใจที่มาต่อนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่า
:L2:
เริ่มหัวข้อโดย: Piima ที่ 23-04-2020 23:40:05
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 24-04-2020 00:35:08
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 24-04-2020 17:07:57
นังลดา น่าขยะแขยงยิ่งกว่าหมาข้างถนน โคตรเกลียดโคตรโกรธนังคนนี้ มันทำกับลูกได้ถึงขนาดนี้ สารเลว!!!
คุณพฤทธิ์ แสงสว่างที่อบอุ่นของหลง มาช่วยน้องเร็วๆ
ยินดีต้อนรับกลับมาค่าา คิดถึงคุณพฤทธิ์กับน้องหลงมากกกก :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: fullfinale ที่ 25-04-2020 18:05:20
เริ่มหัวข้อโดย: pimmychu ที่ 30-04-2020 11:36:27
เริ่มหัวข้อโดย: Saint ที่ 30-04-2020 16:39:50
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 21-05-2020 12:29:33
:3123:
เริ่มหัวข้อโดย: อุษาสำเภาอินทร์ ที่ 08-06-2020 13:12:38
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 08-06-2020 23:38:47
สารบัญ ซ่อนรัก (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45279.msg4005793#msg4005793)
เริ่มหัวข้อโดย: gayraygirl ที่ 20-06-2020 23:17:54
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 27-06-2020 00:54:01
เริ่มหัวข้อโดย: Nice Suphakit ที่ 13-08-2020 00:57:51
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 18-08-2020 01:12:49
เริ่มหัวข้อโดย: Nice Suphakit ที่ 26-08-2020 17:44:04
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 30-08-2020 00:51:11
เริ่มหัวข้อโดย: aphanite ที่ 27-10-2020 15:33:40
เรายังรออยู่นะ
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 15-11-2020 12:46:33
เริ่มหัวข้อโดย: hewlett ที่ 20-12-2020 11:21:31
เริ่มหัวข้อโดย: BlueCherries ที่ 20-12-2020 19:14:03
ลิ้งค์โลด
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1337718&chapter=27&fbclid=IwAR0DLTIMoMuYMJGeU9OBPeCtr2_fQiFuoJxXCqQ4XsbIjTpHJPFiNfrrtaY (https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1337718&chapter=27&fbclid=IwAR0DLTIMoMuYMJGeU9OBPeCtr2_fQiFuoJxXCqQ4XsbIjTpHJPFiNfrrtaY)
เริ่มหัวข้อโดย: myapril ที่ 04-09-2021 10:39:24
เริ่มหัวข้อโดย: Sunset and Eeyore ที่ 20-01-2023 19:30:51
จขกทอัพในเดกดี/raw แล้วนะคะ สงสัยคิดว่าที่นี่แอดลบไปแล้ว (เราเดา)
ลิ้งค์โลด
https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1337718&chapter=27&fbclid=IwAR0DLTIMoMuYMJGeU9OBPeCtr2_fQiFuoJxXCqQ4XsbIjTpHJPFiNfrrtaY (https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1337718&chapter=27&fbclid=IwAR0DLTIMoMuYMJGeU9OBPeCtr2_fQiFuoJxXCqQ4XsbIjTpHJPFiNfrrtaY)
ขอบคุณค่ะ