✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๒๕ [๒๑.๐๔.๒๕๖๓]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๒๕ [๒๑.๐๔.๒๕๖๓]  (อ่าน 286020 ครั้ง)

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4062
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #360 เมื่อ31-08-2016 22:11:25 »

 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

 :call: :call:

ออฟไลน์ wiseducky

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 33
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #361 เมื่อ30-09-2016 22:29:18 »

มาแต่งต่อเถอะนะคะ คนเขียน :mew4:

อยากอ่านมากกกกกกกกก :กอด1:  :hao5:

ออฟไลน์ ceylon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 389
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #362 เมื่อ01-10-2016 09:53:21 »

จะครบปีแล้วนะคะ ไม่มาต่อจริงๆหรอ :hao5:

ออฟไลน์ Ellette

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +194/-4
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #363 เมื่อ04-10-2016 08:30:32 »

จะครบปีแล้วนะคะ ไม่มาต่อจริงๆหรอ :hao5:

ิเพิ่งฝึกสอนเสร็จ มาต่อแล้วๆ ขอเวลาปั่นหน่อยน้า :katai4:

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4062
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #364 เมื่อ04-10-2016 08:33:30 »

จะครบปีแล้วนะคะ ไม่มาต่อจริงๆหรอ :hao5:

เพิ่งฝึกสอนเสร็จ มาต่อแล้วๆ ขอเวลาปั่นหน่อยน้า :katai4:
[/quote

เราจะรออออออออออออ  :ling1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-10-2016 08:54:02 โดย BlueCherries »

ออฟไลน์ Daow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 214
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #365 เมื่อ04-10-2016 08:44:54 »

ฮือออออออ พลาดหนัก ดันลืมดูว่าอัพเดทล่าสุดเมื่อไหร่

คือว่ามันสนุกมาก อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆ T_T

ออฟไลน์ lnudeel

  • I wanna be a CAT!!
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1466
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-5
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #366 เมื่อ04-10-2016 17:54:08 »

อ่านแล้วใจกระตุกกึกทุกสองวิเลย ฮึกๆ :mew6:  :katai1:

ออฟไลน์ Fonz_Juz19

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 48
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #367 เมื่อ08-10-2016 13:08:04 »

จะครบปีแล้วนะคะ ไม่มาต่อจริงๆหรอ :hao5:

ิเพิ่งฝึกสอนเสร็จ มาต่อแล้วๆ ขอเวลาปั่นหน่อยน้า :katai4:
รอคนเขียนที่เล้าเป็ดทุกวันเลยนะ  :กอด1:

ออฟไลน์ Daow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 214
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #368 เมื่อ13-10-2016 14:09:42 »

แอบเข้ามารอทุกวันเลย.....*นั่งจุ้มปุ๊ก นิ้วจิ้มๆ ขีดๆ เขียนๆ พื้น*

ออฟไลน์ may_nk

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 32
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #369 เมื่อ14-10-2016 01:28:04 »

 :กอด1:
รอจ้า :hao5:
 o13

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
« ตอบ #369 เมื่อ: 14-10-2016 01:28:04 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Kerberossss

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 39
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #370 เมื่อ15-10-2016 12:17:57 »

 :hao5:รออออออออออคุณคนเขียนนนนค่ะ :hao5:
พึ่งอ่านวันนี้รวดเดียว
แล้วกลายเป็นนิยายในดวงใจไปเลยยยย
รอค่าาา

ออฟไลน์ นางฟ้าเชียงชุน

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 351
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #371 เมื่อ15-10-2016 16:50:01 »

เพิ่งเข้ามาอ่าน บอกเลยว่ารอ...รอวันที่คุณพฤทธ
ปวดใจเพราะความรักน้องมันล้นใจ

รักและเอ็นดูน้องหลงมากค่ะ

ออฟไลน์ noozzz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 309
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-2
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #372 เมื่อ16-10-2016 01:01:43 »

สงสารใครดี ...
สงสารกรณ์แล้วกัน
รู้แล้วแต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้
ได้แค่มองอยู่ห่างๆ

ออฟไลน์ netich

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 227
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #373 เมื่อ16-10-2016 01:28:31 »

 :pigha2:

ออฟไลน์ diszalove_

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 122
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #374 เมื่อ15-11-2016 22:36:09 »

เราก็ยังรออยู่นะคะ อย่างทิ้งกันนะ  :sad4:

ออฟไลน์ Daow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 214
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #375 เมื่อ16-11-2016 16:47:39 »

คนแต่งจ๋าาาาาาาาา
หายไปไหนแล้ว ยังแวะมารออ่านอยู่เรื่อยๆ นะคะ :)

ออฟไลน์ เหนือฟ้ายังมีจักรวาล

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 56
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๑ [๑๖.๑๐.๒๕๕๘]
«ตอบ #376 เมื่อ16-11-2016 20:52:49 »

มาส่อง

ออฟไลน์ Ellette

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +194/-4
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #377 เมื่อ29-11-2016 22:06:06 »

ซ่อนรัก
บทที่ ๑๒

หลงปฏิเสธไม่ได้ว่าช่วงเวลาที่พักผ่อนอยู่เขาใหญ่เขามีความสุขมากเพราะทั้งพ่อและกรณ์ต่างดูแลเขาเป็นอย่างดีอย่างที่คนๆ หนึ่งไม่เคยได้รับมาก่อน แต่จะพูดเต็มปากว่ามีความสุขทั้งหมดก็ไม่ใช่ เพราะทั้งทุกครั้งที่เผลอมองคุณพฤทธิ์ก็พบว่ามีอาจารย์ฉลองขวัญอยู่ข้างกายไม่ห่าง

            หลังกลับมาจากเขาใหญ่หลงก็แทบไม่ได้ติดต่อกับคุณพฤทธิ์อีกเลย แม้จะพบกันที่มหาวิทยาลัยตอนชั่วโมงเรียน แต่อาจารย์พฤทธิ์ก็ยังเป็นอาจารย์พฤทธิ์อยู่วันยังค่ำ อีกฝ่ายยังคงแจกจ่ายรอยยิ้มตามมารยาทและทำหน้าที่อาจารย์ได้ดีเหมือนเดิม

            เขานั่งเรียนจนหมดคาบ แต่ยังไม่ยอมลุกไปไหนเมื่อเห็นว่าอาจารย์พฤทธิ์ยังพูดคุยกับนิสิต ‘ขี้สงสัย’ หลายๆ คนอยู่

            “อ้าว! ลุกสิหลง จะนั่งทำอะไร เรามีเรียนตอนบ่ายนะ”

            “คนเยอะ” หลงตอบสั้นๆ

            “จริง..คนต้องไปต่อแถวหน้าลิฟต์แน่ๆ” ภัทรยอมนั่งลงข้างๆ เพื่อนพลางมองไปยังเวทีข้างล่าง อาจารย์พฤทธิ์..คนๆ นี้ไม่ว่ามองจากมุมไหนก็สมบูรณ์แบบไปเสียหมด

            พวกเขารอจนกระทั่งไม่มีใครอยู่ในห้องจึงออกไปข้างนอกบ้าง

            บริเวณทางเดินยังมีนิสิตอยู่ประปราย แต่สุดทางเดินนั่นกลับมีคนที่หลงยังไม่พร้อมจะเจอหน้ามากที่สุดยืนคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ไม่นานนักอีกฝ่ายกลับหันมองมาพร้อมใบหน้าที่ดุดันกว่าเดิม

            หลงมั่นใจว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ขาเจ้ากรรมดันยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับถูกตอกตะปู

            “เดินสิหลง เป็นอะไรไป”

            “เรา..” หัวใจของหลงเต้นรัว ขณะที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาเรื่อยๆ และภัทรดึงเขาให้เดินด้วยแรงทั้งหมดที่มี ระยะห่างระหว่างกันลดน้อยถอยร่น..ใกล้เสียจนหลงอยากวิ่งหนีไปดื้อๆ

            ความกว้างของทางเดินคล้ายจะร่นระยะลงจนหลงและคุณพฤทธิ์เดินใกล้กัน ใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นดุดันเคร่งขรึมราวกับมีเรื่องรบกวนจิตใจ แต่สัมผัสน้อยๆ บริเวณปลายนิ้วกลับชัดเจนราวไฟลามผิวเนื้อ         

           

            กรณ์เฝ้ามองหลงอยู่ห่างๆ เขารู้ดีว่าเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของคนอื่นไม่ควรเข้าไปยุ่ง แต่ก็อดเป็นห่วงน้องไม่ได้ เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลงกับคุณพฤทธิ์ สำหรับเขาแล้ว..ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนก็จริง แต่สำหรับคุณพฤทธิ์..มันไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน แต่มีคนที่สามและสี่เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย กับพ่อของเขา..แน่นอนว่าไม่มีปัญหาหากหลงรักใครชอบใคร แต่กับคุณเพ็ญแข หล่อนไม่มีทางปล่อยให้ลูกชายคนเดียวทำตามใจตัวเองแน่ๆ

            ช่วงหลังสอบกลางภาค อะไรๆ ก็ดูจะเข้าร่องเข้ารอยมากขึ้น แต่ไม่ใช่สำหรับอาจารย์กรณ์ที่นั่งหัวหมุนกับการตรวจข้อสอบครั้งแล้วครั้งเล่า เขาเป็นอาจารย์ใหม่..อายุยังน้อย การถูกใช้งานในเรื่องบางเรื่องก็เป็นธรรมดา ทั้งที่อยากเจียดเวลาไปสอดส่องดูแลน้องชายคนเดียว แต่กลับต้องมานั่งอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ กับกองกระดาษสูงเสียดเพดาน

            “อาจารย์กรณ์กลับบ้านเถอะนะครับ ข้อสอบพวกนี้เดี๋ยวผมช่วยตรวจก็ได้”

            เขายิ้ม แม้จะเป็นยิ้มที่ฝืนใจตัวเองก็ตาม “ขอบคุณครับ ผมไม่อยากรบกวน เดี๋ยวผมจัดการตรวจเองดีกว่า อีกไม่กี่ชุดก็เสร็จแล้ว”

            เขาทำงานอีกครึ่งชั่วโมงก็รู้สึกล้าเสียแล้ว อันที่จริง..ต่อให้เขาอายุน้อยที่สุดในภาควิชา แต่ก็ไม่ได้หมายถึงความว่าร่างกายของเขายังหนุ่มยังแน่นเหมือนสมัยเป็นนิสิตเสียหน่อย กระนั้นก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่า..เขาน่ะเด็กที่สุดและสมควรทำงานมากที่สุดเพื่อหาประสบการณ์

            เย็นวันนั้นกรณ์หอบข้อสอบที่ต้องตรวจทั้งหมดกลับบ้าน ทั้งที่รู้แก่ใจว่าถึงบ้านเมื่อไหร่..ก็ไม่มีทางจะหยิบมันมาดูเป็นครั้งที่สอง

           

            กรณ์เหลือบตามองแสงไฟที่ลอดจากบานหน้าต่างห้องของหลง เขาถอนหายใจแล้วกระชับกระเป๋าใส่เอกสาร เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในบ้านเมื่อมองเห็นใครบางคนกำลังยืนมองอยู่

            “สวัสดีครับคุณพ่อ” เขายกมือไหว้

            รอยช้ำใต้ตาของเขาคงไปสะดุดใจคนตรงหน้า อีกฝ่ายจึงเอ่ยปากถามอย่างเป็นห่วง “งานหนักหรือ”

            “ครับ” เขาเงียบไปสักพัก ความเงียบทำให้เขาอยากเดินเข้าไปกอดวุฒิเงียบๆ เหมือนสมัยยังเด็กๆ เวลามีเรื่องไม่สบายใจ..พ่อเป็นคนแรกที่จะรับรู้ปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้น

            อันที่จริง..เขาเองก็โตแล้ว โตพอที่จะเข้มแข็งและจัดการทุกอย่างโดยไม่ต้องให้ใครคนอื่นแบกรับความรู้สึกช้ำใจเหล่านี้

            “ช่วงนี้ต้องเร่งตรวจข้อสอบครับ สภาพของผมเลยดูไม่ค่อยได้”

            “มีอะไรให้ไม่สบายใจหรือเปล่ากรณ์” ชายหนุ่มในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากเด็กหนุ่มเมื่อสิบกว่าปีก่อน เขารู้ว่าลูกชายเป็นแบบไหนถึงได้ถามออกไปทั้งรู้ว่าจะไม่มีทางได้รับคำตอบ

            “ไม่มีครับ”

            “ไม่มีก็ไม่มี แต่รู้กรณ์รู้ใช่ไหมว่าพ่อเป็นห่วงกรณ์พอๆ กับหลง”

            ‘หลง’ เหมือนระยะห่างระหว่างพวกเขาจะมากขึ้น ส่วนหนึ่งก็เพราะงานของกรณ์มากเกินกว่าจะเข้าไปคุยกับน้องเหมือนเมื่อก่อน พอมาคิดทบทวนดีๆ หน้าที่ของเขาไม่ต่างอะไรจากคนขับรถ ตอนเช้าไปส่งน้อง ถ้าตอนเย็นว่างก็มารับ น้อยครั้งที่จะคุยกันเหมือนเมื่อก่อน

            “ผมทราบครับ ไม่มีอะไรจริงๆ”

            “กินข้าวมาหรือยัง” พ่อถาม ฝ่ามืออุ่นลูบใบหน้าของเขาเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด

            “ยังครับ”

            “เอาหน่อยไหม”

            “ยังเหลือหรือครับ”

            “ไม่เหลือหรอก แต่พ่อจะทำให้” รอยยิ้มของวุฒิไม่ต่างอะไรจากหยดน้ำกลางผืนทราย มันชุ่มฉ่ำและบรรเทาความรวดร้าวได้เป็นปลิดทิ้ง

            อันที่จริงมันก็เป็นแค่ไข่เจียวธรรมดา แต่กรณ์จำไม่ได้แล้วว่าครั้งล่าสุดที่เขารู้สึกแบบนี้มันตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะตอนอายุสิบขวบที่ทำแจกันใบโปรดของคุณย่าแตกแล้วคุณพ่อเดินเข้ามาปลอบใจ หรือจะเป็นตอนที่ลองสูบบุหรี่ครั้งแรกแล้วถูกจับได้และโดนคุณพ่อตักเตือนด้วยคำพูดที่แสนอบอุ่น

           

            หลงไม่รู้ว่าการเข้าหาใครสักคนมันยากขนาดนี้ หรือบางทีอาจเป็นเพราะตัวเขาเองที่ขาดมนุษยสัมพันธ์ บ่อยครั้งที่เขาอยากล้มเลิกความตั้งใจนี้เสีย แล้วกลับไปทำอะไรเดิมๆ แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้หลงเรียนรู้ว่าไม่ง่ายเลยที่จะอยู่แบบนั้นหรือทำตัวแบบเดิม

            เขาเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องคุณกรณ์นานสองนานแล้ว บางครั้งก็หยุดมองแสงไฟที่ลอดออกมาแล้วเฝ้าถามตัวเองว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป อันที่จริงการยกมือเคาะประตูไม้ตรงหน้าไม่ได้ยากอะไรหนักหนาเลย แต่ทุกครั้งที่หลงหยุดอยู่ตรงหน้าก็ไม่ต่างอะไรจากการเผชิญหน้าก้อนหินขนาดใหญ่

            เสียงประตูเปิดออกมาทำให้เขาสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะหลุบมองรองเท้าผ้าสีขาวบนพื้น

            “มีอะไรหรือเปล่า”

            เด็กหนุ่มส่ายหน้าแล้วทำท่าจะเดินกลับเข้าห้องตัวเอง

            “พี่ได้ยินเสียงข้างนอกตั้งนาน นึกว่าหลงมีอะไรจะคุยกับพี่”

            เขามองเข้าไปภายในห้อง บนโต๊ะของกรณ์เต็มไปด้วยกระดาษ “ไม่มีครับ”

            พวกเขายืนเงียบนานสองนาน ความอึดอัดทำให้เด็กหนุ่มอยากจมหายไปดื้อๆ

            “หลง” น้ำเสียงของกรณ์ไม่ได้เจือความเอ็นดูเหมือนเมื่อก่อน หลงไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ก็ทำให้เขาปวดใจได้ไม่ยาก

            บางครั้งเขาก็รู้สึกว่ากำลังสูญเสียสิ่งที่สำคัญ..

            “ครับ”

            กรณ์ขมวดคิ้ว ร่องรอยความกังวลปรากฏฉายชัดบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม “เข้ามาก่อนสิ”

            “ครับ”

            ภายในห้องมีแสงสว่างบนโต๊ะทำงานและบริเวณประตูเท่านั้น

            เขาพาน้องเข้ามานั่งตรงโซฟาตรงหน้าโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกระดาษคำตอบ เด็กหนุ่มดูประหม่า อึดอัด และชวนให้รู้สึกอยากถนอม แต่ความรู้สึกของเขากลับหน่วงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทุกครั้งที่มองน้อง

            ความเงียบชวนให้ต่างคนต่างอึดอัด บรรยากาศแปลกประหลาดชวนให้รู้สึกอยากร้องไห้ โดยเฉพาะแสงไฟที่ส่องให้เห็นเสี้ยวหน้าของคุณกรณ์เพียงครึ่งเดียวยิ่งทำให้อากาศโดยรอบหนาวเหน็บเข้าไปอีก

            กรณ์รอน้องไม่ไหวเหมือนกัน เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ความไม่เข้าใจ ความสงสัยเคลือบแคลง และการปกปิดความลับ

            “หลง” ดวงตาสีเข้มของเขามองน้อง ข้างหน้าสว่าง มองเห็นรายละเอียดบนใบหน้าทุกอย่างที่ชวนให้รู้สึกเอ็นดู

            “ครับ”

            ห้องทำงานของกรณ์เหมือนจะแคบลงไปทุกขณะ ทั้งอึดอัดและบีบรัดราวกับจะทำให้เขาเป็นฝ่ายที่ขาดอากาศหายใจเสียเอง “กับคุณพฤทธิ์น่ะ..ไปถึงไหนแล้ว”

            หัวใจของเด็กหนุ่มกระตุกวูบ ‘ไปถึงไหน’ หมายความว่าอย่างไร มีนัยอะไรหรือเปล่า หรือเป็นคำถามแค่อยากรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ดีขึ้นหรือไม่ หัวใจของหลงทำงานหนักพอๆ กับสมอง เขาครุ่นคิดคำตอบที่ไม่ทำให้คนตรงหน้าผิดหวังและไม่ทำให้ตัวเองไร้ศักดิ์ศรีจนเกินไป

            “ไม่ต้องคิดมากหรอก”

            “ผม..” เขาอึกอัก คำพูดติดอยู่เพียงปลายริมฝีปาก แต่จะพูดหรือไม่พูดก็เป็นอีกเรื่องที่เขายังไม่กล้าตัดสินใจ “หมายถึงอะไรครับ”

            “คุณพฤทธิ์ดีกับหลงหรือเปล่า” กรณ์เปลี่ยนคำถามเมื่อสีหน้าของน้องซีดเผือก

            “อาจารย์..ดีกับผมครับ” ถ้าพูดถึงอาจารย์พฤทธิ์ ไม่มีส่วนใดเลยที่เรียกว่าแย่ อีกฝ่ายปฏิบัติตัวเป็นแบบอย่างที่ดีและให้ความรู้อย่างดีที่สุดโดยไม่ขาดตกบกพร่อง

            “ถ้าแบบที่ไม่ใช่อาจารย์ล่ะ..พี่พฤทธิ์ดีกับหลงหรือเปล่า”

            “คุณพฤทธิ์เป็นพี่ที่ดีครับ”

            กรณ์ไม่อยากได้คำตอบแบบนั้น “แล้วถ้าในฐานะผู้ชายคนหนึ่งล่ะ..เขาดีกับหลงหรือเปล่า”

            เด็กหนุ่มเม้มปาก ความรู้สึกของเขาตีรวนขึ้นมาจนจุกอก

            “เขาดูแลหลงดีหรือเปล่า”

            หลงยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน การดูแลที่คุณกรณ์ว่ามันมีนิยามว่าอย่างไร เขาเองก็ไม่รู้..แต่ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้คุณพฤทธิ์เขาก็ตอบได้ไม่เต็มปากว่าได้รับการดูแลปกป้องจากผู้ชายที่ชื่อพฤทธิ์เป็นอย่างดี ทว่าเมื่อพิจารณาความสัมพันธ์ของพวกเขาแล้วก็คลุมเครือเหมือนเมฆหมอกไม่มีผิด

            เสี้ยวหน้าที่มืดสนิททำให้หลงไม่รู้ว่าคุณกรณ์คิดอะไรอยู่ แต่ถ้าให้เดา..มันคงเป็นความผิดหวังอย่างหาทางประเมินค่าไม่ได้

            “ผมทำผิดมากใช่ไหมครับ”

            กรณ์เม้มปาก เขาไม่สามารถให้คำตอบน้องได้ เพราะเหตุผลใดๆ ก็ดูเหมือนจะไม่เข้าท่าสักอย่างในเมื่อคนทั้งสองต่างก็เป็นคนที่เขารัก

 

            หลงไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอะไรอยู่ ไม่เป็นตัวของตัวเอง ในขณะที่กินข้าวเช้า เขารู้สึกอาหารตรงหน้าไม่ถูกปากทั้งที่เป็นอาหารเหมือนทุกวัน เขามองสลับคุณวุฒิและแม่ของตัวเอง ความรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ทั้งโลกที่มีแต่สิ่งดีงามและโลกที่เต็มไปด้วยความโสมมกระทบจิตใจเขาอย่างรุนแรง

            บางที..เพราะเขามาจากครอบครัวที่ไม่ดี เลยนำพาสิ่งไม่ดีเข้ามาในครอบครัวใหม่ด้วย

            อันที่จริงหากคืนก่อนเขาถูกต่อว่าด้วยคำพูดที่รุนแรงมันอาจจะไม่ทุรนทุรายขนาดนี้ ทว่าคุณกรณ์ทำเพียงถามคำถามเขาสั้นๆ ไม่กี่ประโยค ทว่าล้วนแต่ชวนให้หลงเกลียดชังตัวเองมากขึ้นเท่านั้น

            เขาก็เป็นแค่เด็กใจง่ายที่ไม่รู้จักระวังตัวเอง..

            บรรยากาศในบ้านยังคงเหมือนเดิม แม่ยังทำตัวเหมือนคุณหญิงคุณนายของบ้าน คุณวุฒิยังทำหน้าที่พ่อได้ดีเหมือนเดิม คำถามทุกคำถามล้วนทิ่มแทงใจของหลง ตอนนี้เขาเหมือนคนที่ถือมีดแล้วจ่อข้างหลังคนที่หวังดีกับเขา             “เราไม่ได้ไปกินข้าวนอกบ้านนานแล้ว วันนี้หลงเลิกเรียนกี่โมง”

            เด็กหนุ่มสะดุ้ง เขาเม้มปากพลางมองกรณ์ที่นั่งข้างหน้า อีกฝ่ายไม่เงยหน้ามองเขาเหมือนทุกที ภายใต้เปลือกตาที่หลุบต่ำ หลงไม่มีทางรู้ว่าส่วนลึกของจิตใจยังปรารถนาให้หลงเป็นน้องชายเหมือนเดิมหรือเปล่า

            “ห้าโมงเย็นครับ”

            “เลิกเย็น อย่างนั้นไปรอพ่อที่ร้านกับกรณ์เลยแล้วกัน” วุฒิยิ้ม รอยยิ้มแบบนี้ทำให้หลงอยากร้องไห้ขึ้นมาดื้อๆ “กรณ์ชวนคุณพฤทธิ์ไปด้วยนะ ไม่เจอกันตั้งนาน พ่อคิดถึง”

            “ครับ” กรณ์ตอบสั้นๆ เขารู้สึกอาหารตรงหน้าขมคอขึ้นมาดื้อๆ

 

            ปลายฝนต้นหนาว อากาศยังคงร้อนอยู่ พื้นถนนยังคงเปียก ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยยังคงมีสีเขียวตอบรับหยาดฝนที่ตกลงมาในช่วงกลางคืนและช่วงเย็น บรรยากาศร่มรื่นผกผันกับสภาพจิตใจของคนในรถ คุณกรณ์มาส่งเข้าถึงตึกเรียน ระหว่างทางพวกเขาแทบไม่มีบทสนทนาอะไรกันเลย

            จริงอยู่ที่หลงคิดว่ากรณ์เป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดี เขาหลงใหลและชื่นชมอยู่ในใจเงียบๆ แต่อันที่จริงเขาต้องยอมรับว่ามนุษย์ทุกคนมีสองด้านที่แตกต่าง ด้านนี้อาจจะเป็นด้านที่หลงไม่คาดคิดว่าจะมีโอกาสได้เห็น และถ้าเป็นไปได้เขาคงเรียกร้องวันเวลากลับคืนมาทั้งหมดและไม่ไปในจุดเริ่มต้นของความไม่ไว้ใจ

            “เลิกเรียนแล้วรอพี่ตรงนี้”

            “ครับ” เด็กหนุ่มยกมือไหว้ แล้วเปิดประตูรถยนต์สีดำออกไป เขามองจนอีกฝ่ายเลี้ยวรถตรงมุมถนนก่อนจะเดินเข้าไปข้างในอาคารเรียน

            เขารู้ดีว่าในวัยของตัวเอง การเรียนเป็นสิ่งที่ควรปรารถนา แต่เบื้องลึกในจิตใจของเขาไม่สามารถตอบรับความปรารถนานี้ได้ ภายในจิตใจของหลงเต็มไปด้วยความสับสน ความหวาดกลัว ความไม่มั่นคง และความสูญเสีย ในระยะเวลาหนึ่งเขาเคยดีใจที่ตัวเองมีครอบครัวในแบบที่คนอื่นมี แต่เอาเข้าจริง..หลงอ่อนแอยิ่งกว่าเดิม เขาก็แค่กลัวว่าคนอื่นจะผิดหวังแล้วผลักไสเขาออกไปเหมือนเมื่อก่อน

            วันนี้ทั้งวันหลงรู้สึกเสียดายเวลาขึ้นมาดื้อๆ

           

            หลงเลิกเรียนแล้ว เขาได้แต่นั่งรอคุณกรณ์มารับด้วยความรู้สึกกังวล อีกฝ่ายมองเขาไม่เหมือนเดิมแน่นอน ไม่ว่าจะด้วยการกระทำหรือคำพูดต่างก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ชั่วขณะหนึ่งที่เขาหวนคิดถึงเวลาที่ถูกอีกฝ่ายเอาใจ แต่ตัวเองเพิกเฉยมิตรภาพเหล่านั้น
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-11-2016 22:13:57 โดย Ellette »

ออฟไลน์ Ellette

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +194/-4
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #378 เมื่อ29-11-2016 22:08:27 »

            ทั้งที่เป็นปลายฝนต้นหนาว อากาศก็ยังร้อนเหมือนเดิม ทว่าเด็กหนุ่มกลับหนาวจับใจ

            คุณกรณ์มารับหลงตรงเวลา ในระหว่างทางนั้น..ไม่มีใครพูดอะไร อันที่จริง..หลงอยากชวนคุยใจแทบขาด แต่เมื่อเหลือบตามองคนข้างๆ ที่ขมวดคิ้วตลอดเวลา ทำให้เด็กหนุ่มต้องหันมองออกไปข้างนอกแทน

            ระยะทางระหว่างร้านอาหารกับมหาวิทยาลัยไม่ไกลกันเลย แต่ความอึดอัดที่เกิดขึ้นก็ทำให้รู้สึกว่าระยะทางไม่ต่างอะไรจากความไม่สิ้นสุด

            คุณพ่อ พี่พฤทธิ์ มาถึงร้านไม่นาน บนโต๊ะอาหารจึงมีเพียงแก้วและขวดน้ำเปล่าเท่านั้น

            “ทำไมมาช้าจัง กรณ์ไปรับช้าหรือหลง”

            รอยยิ้มของคุณวุฒิทำให้เด็กหนุ่มต้องหลุบตามองปลายเท้า ความรู้สึกผิดตีรวนขึ้นมาจนจุกอก ยิ่งเห็นสายตาของพี่กรณ์ในตอนนี้แล้ว หลงอยากจะร้องไห้ออกมาโดยไม่อายใครจริงๆ “เปล่าครับ รถติดเฉยๆ”

            “ดีแล้ว มาสั่งอาหารเลยดีกว่า หลงเคยบอกว่าไม่ค่อยถนัดอาหารแบบอื่น พ่อเลยเลือกร้านอาหารไทย ไม่รู้จะถูกปากหรือเปล่า”

            หลงก้มลงมองตัวหนังสือ แล้วชี้สั่งในสิ่งที่ต้องการ

            ระหว่างมื้ออาหาร แม้ไม่ได้สบตาใครตรงๆ แต่เขาก็พอจะสัมผัสถึงดวงตาสองคู่ที่มองเขาอย่างหาคำตอบ

           

            ระยะหลังมานี้ ทั้งคุณพฤทธิ์และหลงก็แทบไม่ได้เจอกันนอกเสียจากในห้องเรียน ก็อย่างว่า..อาจารย์พฤทธิ์ก็คืออาจารย์พฤทธิ์ แม้จะเจอกันตามทางเดินที่ทอดยาว แต่อีกฝ่ายก็ใช่จะปฏิบัติกับหลงเหมือนคนที่มีอะไรพิเศษต่อกัน

            ตอนบ่ายวันอาทิตย์ในปลายเดือนคุณเพ็ญแข คุณพฤทธิ์ และอาจารย์ฉลองขวัญเดินถือของฝากเต็มไม้เต็มมือมาถึงบ้านพร้อมกับยกมือไหว้คนในบ้าน ก่อนจะยกของฝากไปยังครัวที่อยู่ด้านหลัง หลงจำได้ดีว่าสายตาของคุณพฤทธิ์ในตอนนั้นมองเขาด้วยความเฉยเมยแค่ไหน

            อีกฝ่ายทักทายกันตามปกติ แต่คนไม่ปกติคือหลงต่างหาก แหวนคู่เกลี้ยงๆ ประดับบนมือของคุณพฤทธิ์และอาจารย์ฉลองขวัญคอยทิ่มแทงใจของเด็กหนุ่มอยู่ไม่ขาด เพราะสาเหตุนี้หรือเปล่าที่อีกฝ่ายเอาแต่มองเขานิ่งๆ ราวกับคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เขาเบือนหน้าหนีและนึกอยากวิ่งไปข้างนอกเดี๋ยวนั้น

            “ผมขอโทษจริงๆ ที่แทบไม่ได้ไปหาเลย” เสียงคุณวุฒิพูดขึ้น เมื่ออีกฝ่ายพาแขกของบ้านเข้าไปยังห้องรับรองที่อยู่ด้านซ้าย

            เป็นอันว่าหมดหน้าที่ของเขาแล้ว เด็กหนุ่มไม่ได้พูดอะไรกับใครเพราะทุกคนต่างก็ไปยังห้องรับแขกจนหมดแล้ว เหลือเพียงเขาที่ดูเหมือนไม่สามารถเข้ากับใครได้

            หลงได้แต่มองอยู่ข้างนอกประตูห้อง เสียงพูดคุยและภาพของคนหัวเราะทำให้หลงยิ้มออกมาอย่างขมขื่น ไม่ว่าใครจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ คนที่ไม่ได้อยู่ในสังคมเดียวกันย่อมแตกต่างจากคนอื่นอยู่ดี

            ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนห้อง เขาหันมองเปียโนสีดำสนิทที่ตั้งอยู่กลางห้องซ้อมดนตรี เขายังจำสัมผัสของใครบางคนได้ดี แม้ตอนนั้นจะได้รับเพียงความชิงชัง ทว่าปลายฝ่านิ้วมือที่กดบนนิ้วของเขานั้นกลับนุ่มละมุนอย่างไม่อาจจินตนาการได้

            เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวา ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ คอยกดคีย์เปียโนอย่างไม่รู้จุดหมาย

            เสียงปลายเท้าที่เข้ามาใกล้ไม่ทำให้เด็กหนุ่มหลุดจากภวังค์ กระทั่งฝ่ามืออุ่นจัดที่ทาบลงมือบนมือของเขาพอดี

            หลงสะดุ้งแล้วหันมองเจ้าของฝ่ามือที่เดินเข้าไปมาไม่ให้เสียง

                “อาจารย์!”

            ชั่วระยะเวลาหนึ่งที่หลงเผลอดีใจที่เห็นหน้าคุณพฤทธิ์ ทว่าแหวนบนปลายนิ้วของอีกฝ่ายไม่ต่างอะไรจากค้อนที่คอยทุบหัวใจของเขา

            “จะเล่นหรือครับ ถ้าอย่างนั้น..ผมขอไปอ่านหนังสือ”

            “เดี๋ยวสิ” พฤทธิ์พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มกว่าทุกครั้ง และมันทำให้หลงใจอ่อนยวบได้ไม่ยาก

            ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เปียโนหลังนี้กลายเป็นที่พลอดรัก

            คิดถึง..

            หลงกำลังหลุบตามองฝ่ามือที่กุมมือของเขาไว้เงียบๆ ฝ่ามืออีกฝ่ายนุ่มและนิ่ม ต่างจากฝ่ามือหยาบกร้านของเขาอย่างสิ้นเชิง

            “หลง” พฤทธิ์เรียกสั้นๆ น้ำเสียงราบเรียบ ไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ

            “ครับ” เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองสั่นเพียงจินตนาการว่าจะได้ใกล้ชิดอีกฝ่ายมากกว่านี้

            เด็กหนุ่มได้ยินเสียงถอนหายใจ เขาบอกไม่ได้ว่ามันหมายถึงอะไร และความสงสัยให้เขาเงยหน้ามองพฤทธิ์ให้ชัดเจนมากขึ้น ดวงตาสีเข้มของอีกฝ่ายหลุบมองต่ำ ใบหน้าห่างกันเพียงคืบทำให้ใจของหลงเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันทั้งตื่นเต้น เป็นสุข และขมขื่นไปพร้อมๆ กัน

            “ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”

            หลงขมวดคิ้ว ไม่ได้เจอกันตั้งนานหมายถึงอะไร เขาจำได้ว่าเมื่อวานก่อนยังนั่งมองอีกฝ่ายจากหลังห้องอยู่เลย

            “อะไรนะครับ..อื้อ” ริมฝีปากประกบลงมา ความอ่อนนุ่มแตะหยอกผิวเนื้อไวสัมผัสก่อนเขาจะแย้มริมฝีปากออก ปล่อยให้ใครบางคงกระหวัดอย่างเอาแต่ใจ ลมหายใจของเด็กหนุ่มติดขัด เขายกมือขึ้นบิดแขนเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่ายจนยับ

            ดวงตาของเด็กหนุ่มปิดลง ซึมซับความอ่อนหวานจากปลายลิ้นของคนอันเป็นที่รัก ความผิดชอบชั่วดีแตกกระเจิงราวกับหยดน้ำกระทบใบไม้ หัวใจของเด็กหนุ่มชุ่มฉ่ำ แต่กลับปวดร้าวไปพร้อมๆ กัน

            “อื้อ..”

            พฤทธิ์เอาแต่ใจเกินไป เขารู้ดีว่าความอดทนได้ขาดสะบั้นลงเมื่อกระชับเอวเล็กของหลงเข้ามาจนไม่เหลือช่องว่าง เขาผละออกจากริมฝีปากที่บวมน้อยๆ แล้วประกบเข้าไปใหม่ราวกับไม่มีวันใกล้ชิดคนตรงหน้าอีกแล้ว

            รสชาติของเด็กหนุ่มอ่อนหวาน ยิ่งรุกล้ำเข้าไปเท่าไหร่ พฤทธิ์ยิ่งห้ามใจตัวเองไม่ได้เท่านั้น

            เขาผละออก พลางมองใบหน้าที่แดงจัดของเด็กหนุ่มอย่างนึกเอ็นดู “ไม่ได้ใกล้กันตั้งนานมากกว่า”

            ตอนที่เขาเป็นอาจารย์พฤทธิ์ ในห้องบรรยาย..เขาพยายามมองทุกคนให้เท่าเทียมกัน ไม่ลำเอียง ไม่เอ็นดูใครเป็นพิเศษ เขาพยายามกวาดตามองไปรอบห้องไม่หยุดอยู่จุดใดจุดหนึ่ง แต่มันก็ยากเหลือเกินโดยเฉพาะเมื่อเห็นใครบางคนที่นั่งตาใสอยู่ไกลๆ

            “คุณพฤทธิ์” หลงหูอื้อตาลายอยู่พักหนึ่ง ปากคอเขาสั่นไปหมด “ผม..ผม..”

            “คิดถึงเหลือเกิน”

            อะไรบางอย่างในอกเหมือนจะพุ่งออกมาให้ได้..

 

            บรรยากาศมึนตึงระหว่างเขากับหลงยังดำเนินต่อไป บอกตามตรงว่าเขาโกรธน้องที่เจ้าตัวไม่บอกอะไร แต่ถ้าลองเขาเป็นหลง เรื่องความรักระหว่างผู้ชายกับผู้ชายอาจจะน่าอายอยู่สักหน่อย แต่ก็เป็นเรื่องที่พอรับได้ ทว่าผู้ชายที่เป็นคุณพฤทธิ์ คนที่สมบูรณ์แบบเกินไป เขาพยายามเข้าใจน้อง พอๆ กับพยายามเกลี้ยกล่อมตัวเองไม่ให้ใช้อารมณ์เกินไป

            กรณ์เคยคิดว่าอะไรบางอย่างมันคงเจือจางตามกาลเวลา แต่เปล่าเลย..เวลานั่นแหละที่เป็นการกระตุ้นชั้นดี โดยเฉพาะความใกล้ชิดระหว่างพี่พฤทธิ์กับหลง ไม่ต่างอะไรจากเปลวไฟในพายุ

            เขายืนพิงกรอบประตู มองดูญาติผู้พี่ที่สวมแว่นตาอ่านเอกสารอย่างเคร่งเครียด ในสายตาของเขาคุณพฤทธิ์ไม่มีส่วนใดเลยที่ไม่สมบูรณ์แบบ “พอจะมีเวลาว่างสักห้านาทีไหมครับอาจารย์”

            พฤทธิ์เงยหน้าจากเอกสาร เขามองผู้มาใหม่แล้วพยักหน้า “เชิญครับ”

            “พี่พฤทธิ์ครับ”

            อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขานิ่งๆ

            “ผมชื่นชมพี่มาตลอด” ปกติแล้วต่อหน้าคุณพฤทธิ์ เขามักจะรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองนิดๆ แต่ครั้งนี้เขาไม่อาจปล่อยให้อะไรๆ ผิดพลาดไปมากกว่านี้แล้ว “แต่เรื่องระหว่างพี่กับหลง ผมว่า..มันไม่ใช่เรื่องที่สมควรเลย”

            “อะไรนะ”

            “จริงอยู่ว่าเรื่องของความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน แต่ที่จริง..ความรักมันไม่เคยเป็นเรื่องของคนสองคนเลย โดยเฉพาะกับพี่”

            “คุณกรณ์คงอยากพูดตรงๆ มากกว่าพูดอ้อมค้อม”

            “กับหลง..พี่คิดอย่างไรกับน้องครับ” มือของกรณ์เย็นเฉียบ หัวใจของเขาเต้นรัว

            “หมายความว่าอย่างไร”

            “ผมเห็นพี่จูบกับน้องที่เขาใหญ่” เขาเงียบสักพัก เมื่อคนตรงหน้ายังนิ่ง กรณ์จึงกล้าพูดต่อ “มันคงไม่ใช่ครั้งแรกใช่ไหมครับ”

            พฤทธิ์เงียบ ครั้งแรกของเขากับเด็กคนนั้นมันเป็นเพียงความบังเอิญจริงๆ “อืม”

            “แล้วกับพี่ขวัญล่ะครับ ถ้าพี่ขวัญรู้ คุณย่ารู้ คุณป้ารู้ ผมว่าหลงคงไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด” กรณ์รู้ว่าตอนนี้หลงคงไม่ต่างอะไรจากเขา ความหวาดหวั่นและไม่มั่นใจประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อน คล้ายจะตอกย้ำความล้มเหลวในการตัดสินใจของคนทั้งคู่

            เขารู้ว่าครอบครัวคุณพฤทธิ์สมบูรณ์แบบแต่เพียงเปลือกนอก ต่างคนต่างถูกกำหนดแนวทางมาตั้งแต่ได้ใช้นามสกุลนี้ อิสระที่พึงมีไม่ต่างอะไรจากสายรุ้ง กรณ์รู้ว่าคนๆ นี้มีอะไรในใจ แต่ไม่เคยบอกใคร

            “อยากรู้จริงหรือกรณ์” น้ำเสียงของอีกฝ่ายเปลี่ยน มันสะท้านในอก เต็มไปด้วยความสั่นเครือ ไม่มั่นใจและเต็มไปด้วยความกังวล “พี่รักหลง รักในแบบไม่ใช่คนในครอบครัว”

            เป็นครั้งที่เขาเห็นพฤทธิ์ไม่ใช่รูปปั้นเดวิด แต่เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา

           





--------------------------------------------------
:hao7: :mew1:

สวัสดีค่ะ ควรจะมาตั้งนานแล้วววใช่ไหมตอนที่ ๑๒ แอบอู้มาก เทอมที่แล้วเหมือนผี
เทอมนี้ได้เป็นคน พอจะแต่งนิยายเท่านั้นแหละคอมเสียพังพินาศย่อยยับ เลยเกินเวลาไปพอสมควร (?)
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ  :mew6:
คนเขียนสบายดีค่ะ สบายดีทุกคนนะคะ รอตอนหน้านะคะ

Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE/
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-11-2016 22:13:05 โดย Ellette »

ออฟไลน์ wiseducky

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 33
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #379 เมื่อ29-11-2016 22:13:38 »

รอมาเป็นปี  :sad4:
ในที่สุดก็มาต่อออออ
ขอบคุณค่าาาาา

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
« ตอบ #379 เมื่อ: 29-11-2016 22:13:38 »





ออฟไลน์ Pa'veaw

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1305
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +98/-1
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #380 เมื่อ29-11-2016 22:20:00 »

เห็นในเฟสบุ๊คว่าอัพแล้ว ดีใจมากกก

ขอไปอ่านก่อนนะค่ะ

ออฟไลน์ ❝CHŌN❞

  • เหงา เหงา :(
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1924
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-3
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #381 เมื่อ29-11-2016 22:24:31 »

ขอกรี๊ดได้ไหมคะ คิดถึง อ.พฤทธิ์มากมาย
อ.จริงจังกับน้องมาแค่ไหนคะ กลัวใจอ.มากเลย
ตอนต่อไปขอพรุ่งนี้เลยได้ไหมคะ ฮ่าๆๆๆ รักเรื่องนี้มาก เราคนอ่านก็ยังไม่ลืมนะคะ

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #382 เมื่อ29-11-2016 22:34:13 »

ดีใจกลับมาแล้ว
เย้ๆๆ

ออฟไลน์ kms

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-14
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #383 เมื่อ29-11-2016 22:49:55 »

คิดถึงน้องหลงมากกกกกกกกกก

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #384 เมื่อ29-11-2016 22:56:12 »

ดีใจมากๆที่มาต่อ

ออฟไลน์ pim14

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 201
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #385 เมื่อ29-11-2016 22:59:51 »

รอมาตลอดค่ะ จุดพลุฉลองเลย เย้ คนแต่งมาต่อแล้ว ขอให้มาอีกเรื่อยๆนะคะ ลุ้นความรักของน้องหลง แบะคนอย่างอาจารย์พฤทธิ์ ว่าความเย็นชาจะถูกทำลายเปลือกลงได้เมื่อไหร่ อยากเห็นอาจารย์ในโหมดร้อนแรงสักที จัดเต็มเลยค่ะจารย์ สลัดนังฉลองขวัญออกไปสักที ได้แซ่บกันมานานแระ ถึงคราวน้องหลงได้แซ่บบ้างจิ

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4062
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #386 เมื่อ29-11-2016 23:16:26 »

! นึกว่าตาฝาด ต้องเพ่งดูวันเดือนปีกันเลยทีเดียว!!

ในที่สุดก็เลิกปากแข็งแล้วนะคะคุณเจ้าชายหอคอยงาช้าง

สงสารหลงอีกละ

ออฟไลน์ MimoreQ

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 118
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #387 เมื่อ29-11-2016 23:23:55 »

รอนิยายเรื่องนี้มาเป็นปี ฮือ รอนานมากคิดว่าคงจะไม่อัพอีกแล้ว แกรร๊ แต่ในที่สุดก็มาอัพ ปลื้มปริ่มเหลือเกินเจ้าค่ะ
สนุกมาก ชอบแนวนี้ ชอบแนวเลี้ยงต้อย ต้อยวนไปเลยค่ะ ต้อยเท่านั้นที่เป็นอมตะ อิอิ สนุกมาก ชอบผู้ชายแบบพฤทธิ์
ชอบความดราม่า ฟินไปอี๊กกกกกกก
ขอบคุณนะคะที่มาอัพต่อ ช่วงนี้สอบเสร็จ จิตตก เห็นนิยายเรื่องนี้อัพละมันชื่นหัวจายยยยย
ติดตามเรื่อยๆ นะคะ จุ้บบบ

ออฟไลน์ ceylon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 389
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #388 เมื่อ30-11-2016 01:04:48 »

คนเขียนกลับมาแล้ววววว ฮือ ขอบคุณค่า
หน่วงจนแบบ..แอ่ กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึงที่แท้จริง
สงสารหลงง อยากอ่านต่อแล้วววว

ออฟไลน์ Lilyrum

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 247
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-2
Re: ✾ ซ่อนรัก ✾ บทที่ ๑๒ [๒๙.๑๑.๒๕๕๙]
«ตอบ #389 เมื่อ30-11-2016 08:27:03 »

ดีใจที่กลับมาอัพแล้ว คิดถึงน้องหลงมากกกกก

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด