@@รักเกิดในอู่ซ่อมรถ (บารมี&พิพัฒน์) ตอน หิว
บารมีไม่แน่ใจว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือคนเดียวกับพิพัฒน์ที่ไม่พูดไม่จาคนนั้นหรือเปล่า
เพราะในเวลานี้สิ่งที่พิพัฒน์ทำมันทำให้บารมีแทบจะลืมหายใจ
พิพัฒน์กำลังขยับร่างกายอยู่เหนือร่างของบารมี เรือนร่างเปลือยเปล่าที่กำลังขย่มร่างกายทาบทับอยู่บนท่อนเอ็นแกร่งยิ่งเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ท่อนเอ็นใหญ่โตผลุบหายเข้าออกอยู่ภายในช่องทางคับแคบที่บีบรัด และพิพัฒน์ก็แหงนเงยใบหน้าขึ้นสูดลมหายใจเข้าอย่างถูกใจ
ไล้เลียปลายลิ้นที่ริมฝีปากและค่อย ๆ ก้มกลับลงมาหาและใช้สายตาจ้องมองไปที่ร่างแข็งแกร่งเปลือยเปล่าของบารมี ฝ่ามือร้อนลากไล้ลูบตามแนวแผ่นอกกว้าง เรื่อยลงมาที่หน้าท้องแกร่งก่อนจะก้มลงแนบริมฝีปากจูบประทับไล่ไปตามผิวเนื้อแน่นและดูดดุนปลายลิ้นไปที่ยอดอกสีเข้ม สอดประสานฝ่ามือไปที่ฝ่ามือแกร่งและยิ่งขยับโยกให้สะโพกเคลื่อนไหวไปมาแรงขึ้น
“......อาส์.........”
พิพัฒน์ร้องครางออกมาเสียงเบา แต่ขบริมฝีปากแน่น จ้องลึกไปที่ดวงตาของบารมี และบารมีก็จ้องตอบกลับสายตาร้อนแรงยั่วยวนของคนที่มองมาและกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการเคลื่อนไหวขยับร่างกายอยู่บนร่างของบารมี
“พัฒน์..... .”
บารมีส่งเสียงคำรามในลำคออย่างถูกใจ และพิพัฒน์ก็ส่งยิ้มหวานเชื่อมมาให้เมื่อรู้ว่าบารมีพอใจกับสิ่งที่กำลังปรนเปรอให้
พิพัฒน์เปลี่ยนจังหวะการเคลื่อนไหวร่างกายให้ช้าลง และขยับลุกขึ้นผละจากท่อนเอ็นแกร่ง พลิกกายคว่ำลง แนบใบหน้าเข้ากับหมอน สองแขนยันฟูกนอนเอาไว้เมื่อต้องคุกเข่าลงและยกสะโพกขึ้นสูงจนเห็นช่องทางที่เต็มไปด้วยหยาดหยดหนืดข้นขาวที่ชโลมไว้ภายในช่องทางคับแคบจนเปียกชุ่ม กดแทรกปลายนิ้วลงไปและร่ำร้องออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วโหย
“พี่.......เร็ว ๆ”
ท่าทางยั่วยวนแบบนั้นมันทำให้บารมีไม่สามารถหยุดอารมณ์ของตัวเองได้
หยัดกายลุกขึ้นและบีบเค้นฝ่ามือไปที่สะโพกเนียนขาว แยกผิวเนื้อแน่นทั้งสองข้างออกจากกัน และสอดปลายนิ้วเข้าไปในช่องทางที่มีคราบขุ่นขาวข้นหนืดไหลซึมออกมาอย่างช้า ๆ
ชโลมปลายนิ้วด้วยของเหลวใส และสอดปลายนิ้วเข้าไปที่ช่องทางคับแคบที่ค่อย ๆ ตอบรับความต้องการนั้นอีกครั้ง ขยับปลายนิ้วเข้าออกอย่างรุนแรงและนั่นยิ่งเพิ่มเสียงร้องครางของพิพัฒน์ได้ไม่น้อย
“อืมมม เข้ามาเร็วพี่ ใส่เข้ามาเร็ว ๆ ซี้ดดดดดดดด เสียว ไม่ไหวแล้ว”
บารมีรูดรั้งฝ่ามือไปตามความยาวของท่อนเอ็นแข็งแรงใหญ่โตที่มีเส้นเลือดปูดโปนและขยับไปมาได้ หยัดกายขึ้นและค่อย ๆ จ่อส่วนหัวของท่อนเอ็นเข้าไปในช่องทางที่เตรียมเอาไว้พร้อมแล้ว ค่อย ๆ ยัดเยียดส่วนหัวเข้าไปที่ละน้อย
ช่องทางเล็กแคบบีบรัดแรงขึ้นเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างรุกล้ำเบียดเสียดแทรกเข้าไปอย่างช้า ๆ บารมีค่อย ๆ กดคลึงและยัดเยียดความใหญ่โตของส่วนนั้นดุนดันเข้าไปที่ช่องทางที่บีบรัด และพิพัฒน์ก็จิกเล็บลงกับหมอน กัดฟันแน่นเมื่อส่วนนั้นค่อย ๆ ผลุบหายเข้าไปทีละนิด จากส่วนปลายและสุดท้ายเข้าไปได้หมดทั้งลำ
“อาส์ พี่...... เสียว....”
ร้องครางแผ่วเพราะความจุกเสียดตึงแน่นของสิ่งที่เบียดเสียดเข้าไปลึกจนถึงในสุด และเมื่อบารมีเริ่มขยับสะโพกพิพัฒน์ก็ซุกซบใบหน้าลงกับหมอนและปล่อยความรู้สึกให้ล่องลอยไปเรื่อย ๆ
ฝ่ามือแกร่งไล้เรื่อยไปที่แผ่นหลังเนียนขาว โน้มตัวลงให้ร่างกายแนบชิดสัมผัสกันมากขึ้น
ความแข็งแกร่งใหญ่โตขยับเข้าออกอยู่ภายในช่องทางคับแน่น ถุงเนื้อนุ่มหยุ่นที่เชื่อมต่อกับท่อนเอ็นแกร่งกระแทกกระทั้นเข้ากับสะโพกมนเป็นจังหวะจนเกิดเสียง
ร่างกายหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวและทุกครั้งที่ขยับเคลื่อนไหวร่างกายไปพร้อมกัน ต่างฝ่ายต่างรู้สึกถึงการเติมเต็มความรู้สึกร้อนแรงที่ถูกปลุกเร้าให้ได้รับไปพร้อม ๆ กัน
พิพัฒน์หลับตาแน่น ร้องครางกระเส่า เมื่อท่อนเอ็นใหญ่ขยับอย่างเชื่องช้าเนิบนาบอยู่ภายในร่างกาย
ช่องทางคับแคบบวมแดงจนเหมือนจะปริแตก เมื่อความแข็งขืนใหญ่โตขยับเข้าออกเป็นจังหวะและผลุบหายเข้าออกครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อสะโพกแกร่งกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง
ผิวเนื้อสัมผัสกันจนเกิดเสียง
เมื่อใกล้จะถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์บารมีก็หยุดการเคลื่อนไหว และเป็นพิพัฒน์ที่ถึงกับนิ่วหน้าเมื่อจังหวะการสอดแทรกที่ร้อนแรงหยุดนิ่งชะงัก เหลียวกลับไปมองคนที่แกล้งหยุดนิ่งและพิพัฒน์ก็นิ่วหน้าด้วยความขัดใจ ขบริมฝีปากแน่นและเป็นฝ่ายขยับสะโพกให้ท่อนเอ็นแกร่งยังคงกดแทรกและกระแทกกระทั้นเข้ามาได้
พิพัฒน์เคลื่อนไหวร่างกายด้วยตัวเอง และบารมีก็แหงนเงยใบหน้าขึ้นคำรามในลำคออย่างถูกใจกับสิ่งที่พิพัฒน์ทำ
“พัฒน์....แม่งแน่นชิบหาย”
น้ำเสียงทุ่มต่ำครางเครืออยู่ในลำคอและพิพัฒน์ก็ยิ่งขยับสะโพกของตัวเองให้บดเบียดเข้าหากับส่วนนั้นแรงขึ้น เร็วขึ้น จนบารมีแทบจะทนไม่ไหว ฝ่ามือแกร่งกระชากสะโพกเนียนขาวเข้าหาตัวและเริ่มขยับร่างกายอีกครั้ง กระแทกสวนเข้าไปอย่างรุนแรง และเรียกเสียงครางกระเส่าของพิพัฒน์ให้ดังมากขึ้น
บารมีถอนร่างกายออกมาจนหมดและอัดกระแทกเข้าไปอีก และครั้งนี้รุนแรงจนเกิดเสียงผิวเนื้อกระแทกกันผสมกับเสียงครางของคนสองคน
จังหวะเคลื่อนไหวสลับกันไปมา จากรุนแรงเปลี่ยนเป็นเชื่องช้า และจากเชื่องช้าก็เปลี่ยนเป็นรุนแรง ฝ่ามือร้อนรุ่นกระชากเอวของพิพัฒน์เข้าหาตัวและรั้งไหล่บางเข้ามาใกกล้ เพื่อควบคุมจังหวะการแทรกสอดร่างกายให้เป็นไปตามที่ต้องการ
หยาดหยดขาวขุ่นข้นหนืดไหลตามออกมาเป็นทางยาว และก็ถูกส่วนปลายของท่อนเอ็นแกร่งเกลี่ยไล้และยัดเยียดให้กลับเข้าไปอีกครั้ง บารมีกระแทกสะโพกเข้าไป และเค้นคลึงที่ก้อนเนื้อแน่นสองข้างที่แยกห่างออกจากกันเพื่อรองรับความรุนแรงที่โถมเข้าหา
“อา อาส์ โอ้ย อ่า อึกอ่า โอ้ย ”
พิพัฒน์ร้องครางไม่หยุด และบารมีก็พลิกกายของพิพัฒน์ให้หันกลับมาหา สอดฝ่ามือไปที่ใต้สะโพกมนและยกท่อนขาเนียนพาดเอาไว้ที่บ่า กระแทกร่างกายเข้าออกซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกนับครั้งไม่ถ้วน และพิพัฒน์ก็กำท่อนเอ็นของตัวเองเอาไว้แน่นและรูดรั้งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากร้อนโถมเข้าหากันปลายลิ้นดูดดุนแลกเปลี่ยนความร้อนแรงให้กันและกันและเมื่อใบหน้าผละออกห่างจากกันบารมีก็กระแทกสะโพกเข้ามาอีกไม่ยั้ง
“ชอบมั้ย อีกมั้ย แรง ๆ แบบนี้ดีมั้ย”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามด้วยเสียงกระเส่า
และพิพัฒน์ก็พยักหน้า เรียวขารัดแน่นไปที่สะโพกแกร่งที่กำลังขยับเคลื่อนไหวและบารมีก็กระแทกร่างกายเข้ามาในช่องทางที่บีบรัดแน่นจนเกิดเสียง
“โอ้ยยยย อาส์”
ต่างฝ่ายต่างร้องครางไม่หยุด ร่างกายที่แนบชิดกัน สัมผัสกันจนเกิดเสียงดังถี่รัวตามจังหวะการแทรกสอด
“จะเสร็จยังพัฒน์ หือ”
เอ่ยถามและพิพัฒน์ก็พยักหน้ารับ
ใบหน้าเนียนขาวแดงเรื่อ ดวงตาหรี่ปรือปรอยยั่วยวน และแสดงอารมณ์ที่มากมายท่วมท้นไปด้วยความต้องการออกมาทั้งหมด
บารมีหยัดกายขึ้นและถอนความต้องการของร่างกายออกมา กำท่อนเอ็นแกร่งเอาไว้ในมือ และสาวฝ่ามือขึ้นลงสุดความยาวจนหยาดหยดขุ่นขาวเริ่มหลั่งทะลักรินออกมาทีละน้อยจึงยัดเยียดร่างกายเข้าไปในช่องทางที่เต็มไปด้วยคราบขุ่นขาวมากมายอีกครั้งและขยับเข้าออกรุนแรงขึ้น
พิพัฒน์ขยับฝ่ามือของตัวเองอย่างรุนแรง รูดรั้งความต้องการที่โป่งพองคับแน่นอยู่ภายในฝ่ามือขาว
“จะ.......อึก จะเสร็จ.....อื้มมมม จะ ออก แล้ว...ใกล้ แตกแล้ว”
ร้องบอกให้อีกฝ่ายเร่งความเร็วขึ้น และบารมีก็ยิ่งขยับสะโพกให้แรงขึ้นเมื่อพิพัฒน์กำลังจะทนไม่ไหว หน้าท้องเนียนขาวแอ่นขึ้นสูง
“พัฒน์ อาส์ พัฒน์”
บารมีร้องครางเสียงสั่นเมื่อความรู้สึกทั้งหมดไหลเวียนอยู่ภายในท้องและไปรวมกันตรงส่วนปลายที่กำลังขยับเคลื่อนไหว
“พัฒน์ เสร็จ แล้ว ออกแล้ว”
เมื่อถึงที่สุดของอารมณ์ บารมีปลดปล่อยความต้องการออกมาทั้งหมด น้ำรักขุ่นขาวพุ่งทะยานเข้าไปในช่องทางคับแคบที่เต้นตุบและบีบรัดแน่น พิพัฒน์ขบฟันลงไปที่ลาดไหล่กว้าง ขบกัดอย่างรุนแรงเมื่อถึงจุดหมาย
ร่างกายชาวูบ และเกร็งกระตุกรุนแรงหลายครั้งตอนที่ร่างกายกำลังจะปลดปล่อย ในหัวมีเพียงภาพขาวโพลน
และเมื่อขยับฝ่ามืออีกสองสามครั้ง อารมณ์ความต้องการของร่างกายทั้งหมดก็หลั่งออกมา
หยาดหยดหนืดข้นกระฉอกออกมาจากส่วนปลาย หลั่งรินเปรอะรดลงที่หน้าท้องเนียนขาวและไหลซึมหยดลงเป็นทาง
พิพัฒน์เกลี่ยฝ่ามือที่เปรอะเปื้อนคราบขุ่นขาวข้นและสอดปลายนิ้วเข้าไปในโพลงปากของบารมีให้ลองชิมรสชาติร่างกายของตัวเองที่เพิ่งหลั่งรินออกมา
บารมียอมอ้าปากรับทุกหยาดหยดที่พิพัฒน์ป้อนให้ และป้อนสิ่งนั้นคืนให้พิพัฒน์
คราบขุ่นขาวไหลซึมเปื้อนอยู่ที่ริมฝีปาก ปลายลิ้นร้อนโลมไล้กันไปมา และพิพัฒน์ก็กลืนกินทุกหยาดหยดร่างกายของตัวเองลงคอไป
บารมีค่อย ๆ ทรุดกายลงทาบทับอยู่บนร่างของพิพัฒน์
ลมหายใจยังหอบหนักและพิพัฒน์ก็โอบกอดบารมีเอาไว้
บารมีซุกซบใบหน้าอยู่ที่ซอกคอเนียนขาวและพิพัฒน์ก็ลูบไล้เส้นผมของบารมีเล่น
“.......พัฒน์....”
“.....หือ.........”
บารมีกระซิบเรียกชื่อของพิพัฒน์เบา ๆ และพิพัฒน์ก็ขานรับและลูบไล้ฝ่ามือไปที่สะโพกของบารมี
“เอาอีกเหรอ..เพิ่งเสร็จเองนะ........”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ของพิพัฒน์ทำให้บารมีต้องหยัดกายขึ้นมองและพิพัฒน์ก็ส่งยิ้มหวานเชื่อมมาให้
“ก็พี่ไม่ยอมเอาของพี่ออกจากพัฒน์สักทีนี่....แล้ว....พี่บัส...จะกินข้าวมั้ย........”
ก็ช่างมันก่อนเถอะ ค้างเอาไว้แบบนี้ก่อนก็ได้
บารมีแกล้งกระแทกสะโพกเข้าไปอีกเล็กน้อย และพิพัฒน์ก็ร้องออกมาเสียงเบา
"เลอะหมดแล้ว เอาออกเถอะ"
บารมีไม่ยอมทำตาม และยังหัวเราะเสียงเบาที่แกล้งพิพัฒน์ได้
"แล้วจะกินข้าวก่อนมั้ย"
อ่อ
ข้าว
เออใช่ ยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่หว่า ลากไอ้พัฒน์ขึ้นห้องมาทำเรื่องแบบนี้ด้วยกัน จนลืมไปว่ายังไม่ได้กินข้าว
“เดี๋ยวก่อน”
บารมีทรุดกายลงทาบทับอยู่บนร่างของพิพัฒน์อีกครั้ง และพิพัฒน์ก็ยิ้มรับกับสิ่งที่บารมีทำ
“......พัฒน์”
“หือ.......”
พิพัฒน์ขานรับ และยังลูบไล้ฝ่ามือเล่นที่เส้นผมของบารมี และบารมีก็จูบเบา ๆ ที่ข้างแก้มขาว ๆ และกอดรัดพิพัฒน์เอาไว้แน่น
“...ง่วง....ขอนอนก่อนสักพัก”
บารมีหลับตาลงอย่างช้า ๆ และพิพัฒน์ก็พยักหน้าเข้าใจ
“ข้าวเดี๋ยวค่อยกินนะ กินพัฒน์จนอิ่มแล้วเนี่ย..... อย่าเพิ่งล้างตัวล่ะ เดี๋ยวขอเอาอีกรอบ”
บารมีชอบเอาแต่ใจและการเอาแต่ใจของบารมีแบบนี้ก็ทำให้พิพัฒน์หัวเราะออกมาได้
ไม่มีถ้อยคำหวานหูอีกเหมือนเคย คิดยังไงก็พูดแบบนั้น แต่เมื่อได้ลองใช้ภาษากายคุยกันก็เข้าใจได้ไม่ยาก
ถึงบารมีจะไม่พูดจาหวาน ๆ ด้วยถ้อยคำที่ทำให้คนฟังล่องลอย แต่การที่บารมีอ้อนเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้กับพิพัฒน์
ก็ทำให้พิพัฒน์รับรู้ได้
บางทีเราสองคนก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกันให้มากความ เพราะเราอาจไม่ถนัดคุยกันด้วยคำพูด แต่สัมผัสทางกายก็ทำให้เราเข้าใจกันได้ง่าย ๆ
เรา.............ชอบที่จะเป็นของกันและกัน..........
เราต้องการไออุ่นจากร่างกายของกันและกัน........
และเมื่อร่างกายเราเป็นของกันและกันแล้ว...........ในเวลานี้ใจของเราสองคนก็กำลังเป็นของกันและกัน
TBC.
หัวข้อ: @@รักเกิดในอู่ซ่อมรถ by aoikyosuke ตอน จบ P.30 (อ่าน 434344 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก