@@รักเกิดในอู่ซ่อมรถ (เต๋อ กับ ช่างวินัย) ตอน ไม่ต้องพูดก็เข้าใจ
เต๋อเดินตามช่างวินัยเข้ามาในบ้าน ที่จริงแล้วจะเรียกว่าเดินตามก็คงไม่ใช่ เพราะช่างนัยดึงข้อมือของเต๋อให้เดินตามเข้ามาในบ้าน กึ่งวิ่งกึ่งเดิน สลัดรองเท้าทิ้งแทบไม่ทัน ผ่านห้องครัว ผ่านส่วนที่แบ่งเอาไว้สำหรับนั่งพักผ่อน
และสุดท้ายประตูห้องนอนก็เปิดออก พร้อมกับไฟในห้องที่สว่างขึ้น
เต๋อนั่งลงบนเตียง และช่างวินัยก็นั่งจ้องหน้าของเต๋อในระยะประชิด ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง หลายครั้งที่เต๋ออยากจะลุกขึ้นและเดินหนีไปให้พ้น ๆ แต่ไม่ว่ากี่ครั้งก็ทำอย่างใจไม่ได้
ฝ่ามืออุ่น ๆ ประคองที่ข้างแก้มขาว สัมผัสแผ่วเบา และริมฝีปากร้อนผ่าวก็ประทับลงที่หน้าผากของเต๋ออย่างช้า ๆ
เพียงสัมผัสเล็ก ๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย
เรารักกันตั้งนานแล้ว
เราต่างมีความรู้สึกดี ๆ ให้กันนานแล้ว แต่เราเก็บมันเอาไว้เงียบ ๆ พยายามเก็บงำความรู้สึกของเราเอาไว้ตลอดมา
ไม่เคยเปิดเผย ไม่เคยแสดงความรู้สึก พยายามปกปิด เก็บซ่อนเอาไว้อย่างนั้น
นาน
เนิ่นนานเกินไป
และเมื่อถึงวันที่ความอดทนสิ้นสุด เหตุผลต่างๆ ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
เต๋อก้มหน้าลงแตะหน้าผากที่ไหล่กว้าง ขบริมฝีปากแน่น และไร้คำพูด
ฝ่ามือสองข้างถูกดึงไปกุมเอาไว้แน่นและช่างวินัยก็จูบเบา ๆ ที่หลังมือเย็นชื้นของเต๋อ
เราทะเลาะกันเป็นประจำ ที่จริงก็เพียงเพื่อให้มีเวลาได้พูดคุยกันบ้าง ได้อยู่ด้วยกันอีกสักนิด ได้มองกันอยู่เงียบๆ ในมุมของตัวเอง
แต่ไม่สำคัญเลย
ไม่สำคัญอีกแล้ว
เมื่อผ่านมาถึงวันนี้ ช่างวินัยไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ปล่อยเวลาที่มีค่าทิ้งไปง่าย ๆ อยู่นาน
เราควรได้กอดกันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
เราควรได้โอบกอดและแสดงความรู้สึกระหว่างกันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว แล้วทำไมเราถึงเพิ่งมาทำ
ที่จริงก็น่าจะดูออกตั้งนานแล้วว่าเต๋อมันคิดยังไงด้วย
แต่ไม่เคยแน่ใจ
ไม่เคยมั่นใจ
และไม่เคยพยายามที่จะสำรวจหัวใจของตัวเองให้แน่ชัด
จนถึงวันที่ ภาพเหตุการณ์ในวัยเด็กซ้อนทับขึ้นมา ความทรงจำที่เราเคยมีระหว่างกันมันก็ชัดเจนขึ้นอีกครั้ง
เราไม่เคยโกรธกันเลย
และเราไม่เคยลืมความรู้สึกที่มีให้กันตลอดมา
ช่างวินัยซุกไซร้ปลายจมูกเบา ๆ ที่ซอกคอของเต๋อ
ปลุกเร้าอารมณ์ให้รู้สึกไปด้วยกัน
กระดุมเสื้อถูกปลดออกอย่างช้า ๆ และเต๋อยังคงซบใบหน้าอยู่กับลาดไหล่ของช่างวินัยอยู่อย่างนั้น
ฝ่ามืออุ่น ๆ ลากไล้เรื่อยสัมผัสแผ่วเบาไปที่ยอดอก ลูบไล้เล่นและปลดเสื้อของเต๋อออก
ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า และเริ่มร้อนระอุขึ้น เพราะริมฝีปากร้อนผ่าวที่แตะต้องสัมผัสไปทั่วตั้งแต่ซอกคอขาวลงมาที่ลาดไหล่เรื่อยลงไปถึงยอดอก
“อือ”
น้ำเสียงครางเครือในลำคอ ยิ่งทำให้ช่างวินัยหยุดความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่ สอดฝ่ามือลากไล้เข้าไปในกางเกงของเต๋อและแตะต้องสัมผัสกับส่วนบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ภายในกางเกงที่เริ่มขยายตัวขึ้น
ริมฝีปากบางถูกขบเม้มดูดกลืนปรนเปรอความรู้สึกให้
ร่างกายเอนลงบนฟูกนอนอย่างช้า ๆ
เสื้อที่ช่างวินัยสวมอยู่ถูกถอดออกและโยนทิ้งไว้ข้างเตียง
ร่างสองร่างบดเบียดเข้าหากัน และต่างก็แสดงความรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่าพร้อมจะมอบความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายในใจมานานให้กันและกันมากขนาดไหน
“อือ”
ดวงตาของเต๋อ ดูเลื่อนลอย และคล้ายแยกไม่ออกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือความจริงหรือความฝัน สบตากับดวงตาคมที่มองมาด้วยความรู้สึกหลากหลายแล้วเต๋อก็ได้แต่กระพริบตามอง
จริงหรือฝัน
หรือแท้จริงนี่คือการฝันไป
มันจะเป็นไปได้ยังไง ที่ช่างวินัยมาทำอย่างนี้ด้วย
หรือว่าจริง ๆ แล้วนี่คือความฝัน
เต๋อขมวดคิ้วมุ่น
และมองหน้าช่างวินัยเหมือนไม่เชื่อกับสิ่งที่ตาเห็น และร่างกายกำลังรู้สึก
สมองมึนงงเพราะรสชาติหวาน ๆ จากปลายลิ้นที่ถูกส่งมอบให้ครั้งแล้วครั้งเล่า
เหมือนจริง
แต่ก็เหมือนฝัน
จนเมื่อใบหน้าคมโน้มลงมาหาจูบไล่ตั้งแต่ข้างแก้ม ไปที่หน้าผากและซุกไซร้ลงที่ซอกคออีกครั้ง พร้อมกับที่ร่างกายส่วนล่างของเต๋อกำลังถูกรูดรั้งให้ตื่นตัวขึ้น เต๋อถึงคล้ายจะเริ่มรู้สึกว่านี่คือความจริง
“ช่างวินัย”
ใช่
“ช่างนัย”
ใช่อีกนั่นแหละ
“พี่นัย”
นั่นแหละสิ่งที่ใช่ยิ่งกว่า
“พี่เอง”
ช่างวินัยพยักหน้ารับ และส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับคนที่คล้ายกำลังละเมอและแยกไม่ออกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือความจริงหรือความฝัน
“ผม.....”
ในหัวของเต๋อมีแต่ความสับสนว้าวุ่นเต็มไปหมด แต่ยังคงได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาในลำคอพร้อมกับที่ริมฝีปากถูกแนบประกบลงมาอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัวและเพียงไม่นานช่างวินัยก็ผละออกห่างเพื่อเปลี่ยนคำพูดให้
“เต๋อสิ....ไม่ใช่ผม”
“เต๋อ”
พูดตาม แต่หัวคิ้วยังขมวดมุ่น และเหมือนเพิ่งได้สติ ตอนที่เห็นรอยยิ้มหวาน ๆ ของช่างวินัยที่มองหน้าของเต๋อ ดวงตาคมที่มองเปิดเผยทุกความรู้สึกออกมาจนหมดและเต๋อก็รู้แล้วว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นไม่ใช่เพราะตัวเองกำลังฝัน
“เฮ้ยยยยยยยย”
เพิ่งนึกขึ้นได้
ถึงตอนนี้เพิ่งรู้สึกตัว ว่ากำลังทำอะไรอยู่กับช่างวินัย
เต๋อยันแขนลุกขึ้นแต่ร่างกายไม่สามารถขยับได้อย่างใจเพราะถูกทาบทับจากร่างของคนที่โอบกอดเอาไว้
ร่างกายส่วนล่างที่เสียดสีเข้าหากัน แสดงความรู้สึกออกมาชัดเจน
เสื้อผ้าหลุดลุ่ยหล่นอยู่ข้างเตียงตั้งนานแล้ว และในเวลานี้ร่างกายเปลือยเปล่าของเรากำลังบดเบียดเข้าหากัน
“เฮ้ยยยยยยย”
“หือออออ”
เต๋อร้องโวยวาย แต่ช่างวินัยกดปลายจมูกหนัก ๆ ที่ข้างแก้มของเต๋ออีกครั้งแต่ก็ถูกผลักออก
“อะไรล่ะ หือ”
ไม่อะไรล่ะ มันไม่ใช่แล้วแบบนี้
“ช่างนัย ไม่เอา ปล่อย จะกลับบ้านแล้ว”
ปล่อยอะไรล่ะ มาถึงขนาดนี้แล้ว
“อะไร”
อะไรไม่รู้ ช่างนัยปล่อยก่อนเร็ว
“ไม่เอา ปล่อย”
ไม่ปล่อย
“ทำไมต้องปล่อย”
ทำไมเหรอ ทำไมวะ ไม่รู้ ไม่รู้โว้ยยยยย
“ไม่รู้ ช่างนัยปล่อยก่อน ปล่อยยยยยยยย”
ปล่อยอะไรวะ
“พี่นัย ไม่ใช่ช่างนัย”
“เออ ช่างมันเหอะ พี่นัยก็พี่นัยเหอะ ปล่อยยยยยยย”
“ไม่”
ใครจะไปยอมปล่อย บอกให้ปล่อยแต่ตัวเองยกแขนขึ้นบังหน้าเอาไว้แบบนี้ มันหมายความว่ายังไงเต๋อ
“ช่างนัยปล่อยผมไปเถอะนะ”
และคราวนี้เต๋อก็เลี่ยงไม่ได้อีก เมื่อสองแขนที่ยกขึ้นปิดบังใบหน้าของตัวเองถูกแยกออกจากกัน ข้อมือสองข้างถูกตรึงเอาไว้กับฟูกนอน พยายามจะขืนเอาไว้ แต่ก็ทำไม่ได้
เหี้ยเอ้ยยยย อย่ามองหน้าได้มั้ย หน้าตาตอนนี้มันคงทุเรศมากและคงจะเปิดเผยให้เห็นหมดแล้ว ว่าความรู้สึกมันเตลิดไปไกลแล้ว
“หน้าแดงหมดแล้ว”
ที่จริงช่างนัยอยากบอกว่ามันไม่ใช่แดงแค่หน้า แต่เนื้อตัวก็เป็นรอยแดงเห่อ ตั้งแต่ซอกคอจนถึงแผ่นอก และลามไปถึงหน้าท้องเนียนขาวนั้นด้วย
“ปล่อยเหอะช่างนัย ไม่เล่นนะ”
ตรงไหนที่เรียกว่าเล่น แบบนี้มันยิ่งกว่าจริงจังอีกนะเต๋อ
“ไม่อยู่นิ่ง ๆ พี่ปล้ำจริงนะเต๋อ”
แปลว่าถ้าอยู่นิ่ง ๆ แล้วจะไม่ทำใช่มั้ย
เต๋อคิดตามที่ช่างวินัยพูด
ถ้าอยู่นิ่ง ๆ
ถ้า......ยอมอยู่นิ่ง ๆ แล้วจะไม่ทำอะไร
เต๋อยอมหยุดนิ่ง และเมื่อค่อย ๆ หันมามองหน้าของช่างวินัยอีกครั้ง ถึงได้รู้...........
อยู่นิ่ง ๆ หรืออยู่ไม่นิ่ง
สุดท้าย..........ก็มีค่าเท่ากัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไหนว่าอยู่นิ่ง ๆ แล้วจะไม่เป็นไรไง นี่มันยิ่งกว่าเป็นอีกนะโว้ยยยยยยยยยย
“โอ้ยย เจ็บบบบบ”
เต๋อผลักไหล่ช่างวินัยเอาไว้ ไม่ว่ายังไงร่างกายก็ไม่ยอมรับท่อนเอ็นขนาดใหญ่ที่เพียงแค่ส่วนปลายที่พยายามกดแทรกเข้ามาก็ทำให้เจ็บจนน้ำตาเล็ดแล้ว
“เต๋อไม่เอาสิ ไม่เกร็ง หายใจเข้าลึก ๆ เดี๋ยวพี่ค่อย ๆ เข้าไป ถ้าเต๋อไม่ยอมพี่เข้าไปไม่ได้มันก็ยิ่งเจ็บนะเต๋อ”
แล้วมันใช่เรื่องมั้ย
มันใช่เรื่องที่จะต้องยอมเจ็บมั้ย
เด็กชายเต่อเป็นเด็กน่าสงสาร ตอนเด็ก ๆ โดนช่างนัยแกล้งอยู่บ่อยๆ จนร้องไห้
โตมายิ่งน่าสงสารยิ่งกว่า ยังโดนช่างนัยแกล้งเหมือนเดิม
และคราวนี้การแกล้งของช่างวินัย ทำให้เต๋อร้องไห้ยิ่งกว่าตอนเป็นเด็ก
“เจ็บแล้ว อึก ฮือ ทำไมต้องทำให้เจ็บด้วย ตอนเด็ก ๆ ก็แกล้ง”
โอ้ยยยยยยยยยยยยย มันน่าโมโห
โมโหไอ้เต๋อก็ไม่ถูก จะทำยังไงได้ นอกจากโมโหตัวเอง
โว้ยยยยยยยยยยย เต๋อเอ้ยยยยย
คนเหี้ยอะไร ร้องไห้แล้วยิ่งทำให้ไม่อยากหยุด
หน้ามึงก็แดง ตัวมึงก็สั่น
มึงเล่นร้องไห้ต่อหน้าแบบนี้ ใครมันจะไปทนไหววะ
ช่างวินัยไม่สามารถทำอะไรได้อีก
นอกจากโอ๋เด็กน้อยขี้แย
แตะหน้าผากเบา ๆ กับหน้าผากของเต๋อ แตะปลายนิ้วเบา ๆ ที่แก้มของเต๋อ ประคองแก้มขาว ๆ ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาเอาไว้ และต้องปลอบใจกันอยู่นานสองนาน
“ที่เคยทำไม่ดีไว้ พี่ขอโทษ”
“ที่เคยทำให้เต๋อโกรธ พี่ขอโทษ”
“พี่เคยทำให้เต๋อเสียใจพี่ขอโทษ”
“พี่เคยทำให้เต๋อเกลียด พี่ขอโทษ”
“พี่ไม่เคยเห็นเต๋อเป็นแค่เด็กข้างบ้านตั้งนานแล้ว นั่นพี่ก็ขอโทษ”
“พี่ทำแบบนี้กับเต๋ออยู่ เพราะพี่ห้ามใจตัวเองไม่ได้แล้ว พี่อยากขอโทษ แต่อันนี้พี่ไม่ขอโทษ”
แล้วเต๋อก็มีอันชะงักนิ่งค้าง
แล้วเต๋อก็เบิกตากว้างขึ้น
เมื่อเรียวขาทั้งสองข้างถูกแยกออกกว้าง และถูกยกขึ้นพาดเอาไว้บนบ่าของช่างวินัย
บางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่โตถูกกดแทรกเข้ามาในช่องทางที่ยอมเปิดรับในคราวเดียวอย่างรวดเร็ว
และ................
“โอ้ยยยยย อึก อือ หื้อ อืมม อึก อื้อ”
หมดเวลา
เข้าได้ไม่ได้ไม่รู้ แต่ตอนนี้เข้าไปหมดแล้ว
และเต๋อก็ทุบหลังช่างวินัยแรง ๆ หลายครั้ง ร้องเสียงดังอึกอักในลำคอเพราะริมฝีปากถูกประกบแนบแน่นเพื่อให้เสียงร้องถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ
เต๋อหยุดช่างนัยไม่ได้ เพราะช่างนัยไม่คิดจะหยุดให้
ถ้าไม่ทำตอนนี้ ก็ไม่รู้จะมีโอกาสอีกเมื่อไหร่
ถ้าไม่ทำตอนนี้ ก็เข้าหน้ากันไม่ติดแล้ว
ถ้าไม่ทำตอนนี้ หลังจากนี้คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว
สะโพกแกร่งเริ่มขยับอย่างเชื่องช้า ดวงตากลมเอ่อรื้นไปด้วยหยดน้ำตาเมื่อรับรู้ถึงความแข็งแกร่งที่สอดแทรกเข้ามาจนหมดและเริ่มขยับเคลื่อนไหวอยู่ภายในช่างทางด้านหลังที่บีบรัด
ความรู้สึกเจ็บร้าวถูกกลืนหายไปหมดไม่เหลือ เมื่อช่างวินัยเอาแต่จูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากที่ขบเม้มเข้ากันแน่น
สิ่งที่รู้สึกในเวลานี้ คือช่องทางด้านหลังของตัวเองกำลังเต้นตุบ
และมีบางอย่างเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าเนิบนาบอยู่ในนั้น
ฝ่ามือร้อนรุ่มปรนเปรอท่อนเอ็นที่ไร้เรี่ยวแรงของเต๋อ เกลี่ยไล้ฝ่ามือไปมา เพื่อปลุกเร้าให้ส่วนนั้นตื่นขึ้นมา
เจ็บก็ใช่
ไม่อยากรู้สึกก็ใช่
แต่ร่างกายซื่อสัตย์เกินกว่าจะปฏิเสธ
ส่วนนั้นตื่นตัวขึ้นมาแล้ว และเมื่อช่องทางด้านหลังถูกกดแทรกเนิบนาบเนิ่นนาน หยดน้ำใสก็ไหลซึมที่ส่วนปลายและตื่นตัวขึ้นจนถึงขีดสุด
“ไม่เจ็บหรอกเห็นมั้ย เชื่อพี่มั้ยว่าไม่เจ็บ”
เต๋อไม่รู้จะตอบยังไง ตอบอะไรไม่ได้ นอกจากยกหลังมือขึ้นปิดปากของตัวเอง แต่ก็ถูกช่างนัยดึงออก
“เวลาครางน่ารักออก จะปิดทำไม พี่อยากได้ยิน”
โว้ยยยยยยยยย แล้วจะอยากได้ยินไปทำไมล่ะโว้ยยย
เต๋อเบะหน้า
อยากจะร้องไห้อีกรอบ แต่ช่างวินัยก็ไม่ยอมให้ทำแบบนั้น
ส่งยิ้มหวาน ๆ ให้ และจูบซ้ำเบา ๆ ที่ริมฝีปากของเต๋อซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ส่วนกึ่งกลางของร่างกายถูกกระตุ้นเร่งเร้านับครั้งไม่ถ้วน
ร่างกายตอบรับหมดทุกส่วน
ความสุขสมใกล้มาเยือนอย่างช้า ๆ
สะโพกมนเริ่มขยับตามแรงที่สอดแทรกกระแทกกระทั้นเข้ามา
ยอดอกถูกบีบเค้นคลึงดูดกลืนครั้งแล้วครั้งเล่า
อารมณ์เตลิดไปไกลจนหยุดไม่อยู่
ร่างกายด้านหลังตอบรับท่อนเอ็นแข็งของช่างวินัยที่ยัดเยียดบดแทรกกระแทกกระทั้นจนร่างกายสั่นสะเทือนไปหมด
หยาดเหงื่อชโลมไปทั่วทั้งร่างกาย ช่างวินัยสิ่งยิ้มหวานเชื่อมให้คนที่นอนมองทุกการกระทำด้วยดวงตาปรือปรอย
น่ารัก
ยิ่งมันฝืนตัวเองไม่ยอมครางยิ่งน่ารัก
ช่างวินัยจูบเบา ๆ ที่เรียวขาของเต๋อ ก่อนจะโน้มร่างกายลงมาหละ จูบสัมผัสที่เปลือกตาที่หรี่ปรือลงอย่างช้า ๆ พร้อมน้ำเสียงครางเครือแผ่วหวาน เมื่ออารมณ์ความรู้สึกของร่างกายไม่สามารถควบคุมได้อีก
ใจของเราเป็นของกันและกัน
ร่างกายของเราเป็นของกันและกัน
เต๋อหลับตาลงและยอมให้ช่างวินัยทำได้ตามใจทุกอย่าง
ขบริมฝีปากแน่น เมื่อท่อนเอ็นแกร่งกระแทกกระทั้นเข้ามา บีบรัดความแข็งแกร่งนั้นแน่น และปล่อยให้ส่วนกึ่งกลางของร่างกายที่ถูกปรนเปรอเคลื่อนไหวไปตามอารมณ์
“พี่นัย......มัน....”
อะไรล่ะ
อยากจะพูดอะไรทำไมถึงหยุดไปอย่างนั้น
“เสียวมั้ย”
จากไม่รู้สึก กลายเป็นรู้สึก จากไม่ยอม กลายเป็นพร้อมใจ
สุดท้าย ช่างวินัยโน้มกายลงมาหาและกอดเต๋อเอาไว้แน่น และดูดกลืนริมฝีปากร้อนรุ่มของเต๋อเอาไว้
“พี่เสียว เต๋อจะทำให้พี่แตกอยู่แล้ว”
แม่งเอ้ยยยย ไม่ต้องบอกก็ได้มั้ง เขินโว้ยยยยยยยยยย
เต๋อไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายยังไง สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงยกแขนขึ้นโอบรัดที่รอบคอลำคอของช่างวินัยเอาไว้แน่น
ริมฝีปากที่แนบสัมผัสลงมาบดเบียดดูดกลืน และกระหายในตัวตนและทุกความรู้สึกของกันและกัน
สะโพกแกร่งกระแทกกระทั้นเข้ามาอีกหลายครั้ง เมื่อความต้องการทั้งหมดใกล้จะถึงที่สุด
“ซี้ดดดดดดดด พี่นัย เสียว มันจะ.......แตก”
แบบนี้ไงที่เรียกว่าน่ารัก
ช่างวินัยส่งยิ้มหวานเชื่อมให้คนที่ยอมครางให้ได้ยิน แม้จะพยายามกลั้นเสียงเอาไว้แบบนั้น แต่ยิ่งได้เห็นช่างนัยก็คิดว่ามันยิ่งกว่าน่ารัก
“แตกพร้อมกัน”
พร้อมกัน
พร้อมกัน......
พร้อมกัน................
ช่างนัยหยัดกายขึ้นอีกครั้ง แยกเรียวขาขาวออกกว้างและขยับร่างกายสอดแทรกกระแทกกระทั้นเข้าออกแรง ๆ หลายครั้ง
อัดกระแทกร่างกายจนเกิดเสียงเมื่อผิวเนื้อกระทบกัน
“โอ้ยยย พี่นัย......แตก..... จะแตกแล้ว”
เต๋อกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น ร่างกายบิดเร่า และเนื้อตัวสั่นเทาไปหมดเมื่อใกล้จะถึงที่หมาย
ช่างวินัยกดไหล่ของเต๋อเอาไว้
กระแทกท่อนเอ็นเข้าใส่ในช่องทางที่บีบรัดรุนแรงขึ้น
ดวงตาหวานเชื่อมปรือปรอย และขบริมฝีปากแน่น และร่างกายก็บิดเร่าไปหมดทั้งร่าง
หน้าท้องเนียนแอ่นเกร็งขึ้น
ท่อนเอ็นแข็งถูกรูดรั้งปรนเปรอให้แรงขึ้น และเต๋อก็ร้องครางเมื่อถึงจังหวะสุดท้าย
“โอ้ยยย แตก.....แตกแล้ว พี่นัย เต๋อ แตกแล้ว โอ้ยย ซี้ดส์”
ทุกหยาดหยดในร่างกายถูกกลั่นกรองออกมาจนหมดและพุ่งทะยานออกมาจากส่วนปลายไหลซึมจนเปรอะเปื้อนไปทั้งฝ่ามือของคนที่ช่วยจัดการความรู้สึกให้
ลมหายใจของเต๋อหอบหนัก และใบหน้าที่แสดงความรู้สึกออกมาทั้งหมดของเต๋อก็ทำให้ช่างวินัยฝืนทนต่อไปอีกไม่ไหว
กระแทกร่างกายเข้าไปอีกเป็นครั้งสุดท้าย และปลดปล่อยความต้องการของร่างกายของตัวเองออกมาจนหมด
“อ่ะ อืมมม เต๋อ โอ้ย เต๋อ อืม”
ช่างวินัยถอนร่างกายของตัวเองออกอย่างช้า ๆ เต๋อกอดไหล่ของช่างวินัยเอาไว้แน่น เมื่อส่วนนั้นถูกถอนออก ก่อนจะถูกกดแทรกเข้ามาอีกครั้ง เพื่อให้หยาดหยดที่หลั่งออกมา กลับคืนเข้าไปภายในไม่ให้หลั่งรินออกมา
ช่างวินัยทิ้งกายลงทาบทับร่างที่ยังคงหอบหายใจหนัก และจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากที่ยังขบแน่นเข้าหากัน
ลมหายใจยังหอบหนัก เป็นนานกว่าจะปรับให้เข้าที่อย่างช้า ๆ
“เต๋อทำให้พี่ทนไม่ไหว”
ช่างวินัยรั้งร่างในอ้อมแขนเข้ามากอดเอาไว้แน่น และจูบเบา ๆ ที่ขมับที่เปียกชื้นด้วยเหงื่อของเต๋อซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง
เต๋อไม่มีอะไรจะพูด
หมดเรี่ยวแรงจะพูด ได้แต่ซุกซบใบหน้าแนบอกของช่างวินัยอยู่อย่างนั้น
ร่างกายเหนื่อยล้าเกินกว่าจะคิดอะไรได้อีกในเวลานี้
หยุดความคิดของตัวเองทั้งหมด และหลับตาลง ในอ้อมแขนที่โอบกอดเอาไว้
เรื่องของวันนี้เต๋อไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว อยากจะปล่อยมันไปทั้งอย่างนั้น
ไม่คิดเรื่องของวันนี้ ไม่นึกถึงเรื่องของวันพรุ่งนี้
แค่อยากหลับตา และหลับไปทั้งอย่างนั้น อยากอยู่ในอ้อมแขนของช่างนัยไปนาน ๆ
“ทำไมหลับง่ายจังวะ เด็กเอ้ยยยย”
ช่างวินัยหัวเราะเสียงเบา เมื่อเห็นร่างในอ้อมแขนซุกซบอยู่ที่ไหล่ของช่างวินัยและหลับใหลไปง่าย ๆ ทั้งที่ยังไม่ได้พูดอะไรกันเลยสักคำ
เต๋อได้ยินที่ช่างวินัยพูดหมดทุกอย่าง แต่ไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วย
จะให้พูดอะไรมากมายวะ แค่นี้ก็อายจะตายห่าแล้ว
ขอร้องเหอะ อย่าปลุกขึ้นมาคุยเลย ตอนนี้ยังทำใจไม่ได้
นี่กูกับช่างนัย เอากันไปแล้วจริง ๆ ใช่มั้ยวะ เหี้ยเอ้ยยยย กูไม่อยากจะเชื่อเลยโว้ยยยยย
ไอ้เต๋อเอ้ย ไอ้เต๋อ ทำไมทำแบบนี้วะ แล้วพรุ่งนี้ตื่นมาเจอหน้าช่างนัย จะให้ทำหน้ายังไง คิดไม่ออกเลยจริง ๆ
TBC.
หัวข้อ: @@รักเกิดในอู่ซ่อมรถ by aoikyosuke ตอน จบ P.30 (อ่าน 434547 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก