Chapter 12ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์เต็มที่หนูไมค์ใช้ชีวิตอยู่กับเฟร็ดเดอริก จะบอกว่าหนูไมค์สบายกว่าตอนอยู่กับสองเมืองเยอะเลย ไม่ต้องทำอะไรสักอย่าง ตั้งแต่ตื่นนอนขึ้นมาก็มีแม่บ้านมาปลุกลงไปทานข้าวเช้า ที่นี้แต่อาหารอร่อยๆทั้งนั้น กุ้งก็ตัวโต๊โต ปูก็หว๊านหวาน อร่อยมากๆเลย ถึงจะอยู่สุขสบายแค่ไหนแต่หนูไมค์ก็ไม่เคยสบายใจได้สักที ในใจก็มีแต่เรื่องสองเมืองอยู่ตลอดเวลา ป่านนี้สองเมืองจะทำอะไรอยู่นะ การผ่าตัดจะราบรื่นดีรึเปล่า จะกลับมามองเห็นได้รึยังนะ ผ่านมาจวนสัปดาห์จะลืมหนูไมค์ไปรึยัง เฮ้อ...ยิ่งคิดยิ่งคิดถึงจะแย่อยู่แล้ว
“ไมค์ครับช่วยหยิบแมคบุ๊คบนโต๊ะให้พี่หน่อย”
หนูไมค์ยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟาส่วนตาจดจ่ออยู่กับการ์ตูนในทีวีจอยักษ์ใหญ่ ในหัวก็ยังคิดแต่เรื่องสองเมืองอยู่
“ไมค์ พี่เฟร็ดบอกว่าหยิบแมคบุ๊คให้ครับ พี่จะทำงาน” ร่างสูงใช้นิ้วจิ้มแก้มขาวใสของคนตัวเล็ก จนอีกคนสะดุ้งออกจากพะวังความคิด
เจ้าตัวเปี๊ยกพยักหน้ารับก่อนจะลุกเดินไปหยิบแมคบุ๊คที่วางอยู่บนโต๊ะมาให้ร่างสูง เฟร็ดเดอริกยิ้มรับก่อนจะเปิดแมคบุ๊คเช็คข่าวเช็คอีเมลตามประสาคนวัยทำงาน หนุ่มตาฟ้าเลื่อนสายตาดูข่าวในจอสี่เหลี่ยมก่อนจะไปสะดุดกับแปะประกาศที่อยู่หน้าเว็ปไซต์ตอนนี้
‘ประกาศตามหาเด็กหนุ่มในรูป ชื่อไมค์ โจว อายุ 18 ปี
สูงประมาณ 165 เซนติเมตร ตัวผอม ผิวขาวจัด ผมสีน้ำตาลอ่อน
ผู้ใดพบเห็นให้ติดต่อที่เบอร์ XXX-XXX-XXX
รางวัลตอบแทน 1,000,000 บาท’
หึ...
ออกตามหาซะให้ควักเลยหรือเนี่ย สองเมืองนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ รางวัลสำหรับคนที่พบเห็นก็ไม่ใช่น้อยๆซะด้วยสิ ขืนพาหนูไมค์ออกไปเที่ยวข้างนอกก็มีหวังถูกนำตัวส่งกลับไปให้สองเมืองแน่นอน ไม่มีทางซะหรอก หนูไมค์ต้องอยู่กับเฟร็ดเดอริก ไม่ว่าจะยังไงก็ช่าง เค้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เจ้าเปี๊ยกนี่อยู่กับเค้าตลอดไปให้ได้ เค้าต้องทำอะไรสักอย่างกับหนูไมค์แล้วสิ
“อืม....ไมค์ครับ พี่ว่าเราไปตัดผมออกอีกหน่อยไหม ตอนนี้มันเริ่มยาวแล้ว เหมือนเด็กผู้หญิงเลย” เฟร็ดเดอริกออกอุบายล่อลวงเด็กน้อย
หนูไมค์ทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะจับผมตัวเองดู ก็จริงอย่างที่เฟร็ดเดอริกบอก ตอนนี้ผมหนูไมค์เริ่มยาวประบ่าแล้วสิ ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้คงเหมือนผู้หญิงไปเลยล่ะมั้ง เจ้าตัวเล็กพยักหน้าตอบรับอีกคน
“โอเค งั้นพี่จะจ้างช่างตัดผมมาตัดที่บ้านดีไหม”
ทำไมไม่ไปตัดที่ร้านล่ะ....จ้างมาตัดที่บ้านจะดีเหรอ ถ้าจ้างมาตัดที่บ้านก็แพงกว่าน่ะสิ ไม่เอาหรอกเปลืองตังค์แย่ หนูไมค์ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“งั้นพี่จะพาออกไปตัดผมแล้วกัน”
ว่าแล้วเฟร็ดเดอริกก็ขับรถพาหนูไมค์ออกไปข้างนอกเพื่อตัดผม หนูไมค์แอบแสยะยิ้มในใจแล้วสิ ตอนนี้แหละอาจจะเป็นโอกาสอันดีงามที่จะหลบหนีเฟร็ดเดอริก จะหนียังไงดีหนอ ต้องวางแผนดีๆซะแล้ว เจ้าตัวเล็กหน้านิ่วคิ้วขมวดโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคมของอีกฝ่ายจับตามองอยู่ตลอดเวลา หึหึ ทำหน้าแบบนั้นใครๆก็ดูออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สงสัยจะหาทางหนีอยู่สิท่า เด็กน้อยเอ่ยทำยังไงก็หนีไม่พ้นเงื้อมือของเฟร็ดเดอริกคนนี้ไปได้หรอก
แลมโบกินีคันหรูของหนุ่มตาฟ้าจอดเทียบหน้าร้านตัดผมสุดไฮโซย่านกลางเมือง ร่างสูงเอื้อมตัวไปหยิบหมวกและแว่นกันแดดสีดำให้หนูไมค์ที่นั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ เจ้าตัวเล็กก็มองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องใส่หมวกกับแว่นกันแดดด้วยนะ
“แดดร้อนน่ะ ใส่ไปเถอะเดี๋ยวไม่สบายนะครับ” เฟร็ดเดอริกยิ้มอ่อนโยนเข้าสู้ หนูไมค์เองก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะรับหมวกกับแว่นกันแดดมาสวมให้เรียบร้อย
จากนั้นหนุ่มตาฟ้าก็กอดคอหนูไมค์เข้าร้านตัดผมไป ช่างตัดผมหนุ่มหล่อรีบออกมาต้อนรับทันทีเมื่อรู้ว่าใครมา
“อ้าวไอ้เฟร็ด พาใครมาวะ” คนที่ออกมาต้อนรับก็คือเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเฟร็ดเดอริกนั้นเอง ทั้งเป็นช่างตัดผมทั้งเป็นเจ้าของร้านสุดไฮโซแห่งนี้ ปกติแล้วเฟร็ดเดอริกและครอบครัวจะเป็นลูกค้าวีไอพีของร้านนี้เพราะเค้าเองก็เป็นหุ้นส่วนด้วยเช่นกัน
“แฟนกู” ชายหนุ่มตอบเพื่อนช่างตัดผม
ร่างเล็กทำหน้าฉงนเมื่อได้ยินคำว่าแฟน มันแปลว่าอะไรกันนะคำคำนี้ ตั้งแต่มาอยู่ที่เมืองไทยหนูไมค์ก็ได้ยินคำนี้บ่อยๆจากคนรอบตัว แต่ก็ไม่เข้าใจความหมายมันอยู่ดีเพราะไม่เคยมีใครมานั่งอธิบายให้เค้าเข้าใจได้หรอก จะถามก็ไม่ได้ด้วยเพราะเป็นใบ้ เฮ้อ แต่ช่างมันเถอะ
“โอ้โห เปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอวะ ฮ่าๆๆๆ”
“อย่าขำให้มากสัส ตอนแรกกะจะโทรเรียกมึงไปตัดผมให้ที่บ้าน พึ่งนึกได้ว่ามีธุระแถวนี้ด้วยเลยพาแฟนออกมา”
“เออๆ ไหนว่าไงจะเอาทรงเดิมรึเปล่าวะ กูว่ามึงพึ่งตัดไปไม่นานเองนะ”
“เปล่า กูไม่ได้มาตัดผม แฟนกูเค้าจะตัด” ร่างสูงยิ้มพอใจเมื่อเห็นหนูไมค์ไม่โต้ตอบกับสถานะที่เค้าตั้งขึ้นเอง เจ้าตัวเล็กเอาแต่ยืนนิ่งๆแล้วหันไปมองรอบๆร้าน
“เอาแบบไหนล่ะ” ช่างตัดผมหนุ่มถามเพื่อนคนสนิท
“แบบไหนก็ได้ที่ทำให้หน้าเปลี่ยน อ๋อ เปลี่ยนสีผมเป็นสีดำด้วยนะ กูชอบ”
“อ้าว แล้วแฟนมึงจะชอบตามมึงรึเปล่าล่ะ”
“ชอบแน่นอน ใช่ไหมครับน้องไมค์” เฟร็ดเดอริกก้มกระซิบชิดใบหูเล็กๆ หนูไมค์เองที่ไม่ได้ฟังบทสนทนาเมื่อข้างต้นก็ได้แต่พยักหน้าตามร่างสูง
“จัดไป เดี๋ยวจะแปลงโฉมให้กลายเป็นคนละคนเลย” ช่างหนุ่มว่าพลางเข้าไปจูงมือหนูไมค์ไปนั่งบนเก้าอี้หมุนหน้ากระจกบานใหญ่ทันที แล้วก็เริ่มลงมือแปลงโฉมเจ้าตัวเล็กตามคำร้องขอของเพื่อนสนิท
“เดี๋ยวพี่นั่งรอที่โซฟานะครับ” เฟร็ดเดอริกบอก เจ้าตัวเล็กก็พยักหน้ารับรู้
เวลาผ่านไปร่วมสองชั่วโมง ในที่สุดช่างตัดผมหนุ่มก็แปลงโฉมหนูไมค์จนเสร็จสมบูรณ์ เค้าตัดผมที่ยาวระดับต้นคอของหนูไมค์ให้สั้นขึ้นอีก เปลี่ยนสีผมจากสีน้ำตาลอ่อนเป็นสีดาร์กช็อกโกแล็ต องค์ประกอบทั้งหมดทำให้หน้าหนูไมค์เปลี่ยนจากเดิมมากขึ้น จากที่เป็นเด็กหนุ่มหน้าหวานเหมือนผู้หญิง ตอนนี้หนูไมค์กลายเป็นเด็กหนุ่มที่แมนขึ้นแต่ก็ยังคงหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มอยู่เหมือนเดิม เฮ้อ นี่ช่างตัดผมพยายามทำให้ดูแมนขึ้นสุดๆแล้วนะ แต่ก็ได้แค่นี้เพราะหนูไมค์หน้าหวานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ภาพรวมก็ถือว่ามีการเปลี่ยนแปลงอยู่เหมือนกัน
“เสร็จแล้วครับน้องไมค์ เป็นไงฝีมือพี่”
คนตัวเล็กหน้าเหวอเมื่อเห็นตัวเองในกระจก ทำไมถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เลยล่ะ เอ๊ะ....แต่ก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีนะ ตอนนี้หนูไมค์รู้สึกตัวเองหล่อมากๆเลยล่ะ เดี๋ยวสิถ้าหนูไมค์เปลี่ยนไปขนาดนี้แล้วสองเมืองจะจำหนูไมค์ได้รึเปล่าเนี่ย อะไรนะนี่เค้ากำลังเพ้อเจ้ออยู่รึไง สองเมืองตาบอดนะตอนที่อยู่ด้วยกัน สองเมืองไม่เคยเห็นหน้าหนูไมค์ซะหน่อย งั้นคนในบ้านหงส์วิไลเลิศสกุลจะจำหนูไมค์ได้เหรอเนี่ย ถ้าหากวันใดวันนึงเกิดเดินสวนกันทุกคนคงจำหนูไมค์ไม่ได้แน่ๆ แสดงว่าเค้าต้องอยู่กับเฟร็ดเดอริกต่อไปเรื่อยๆแบบนี้น่ะเหรอ
อยากกลับไปหาทุกคนแล้วสิ อยากกลับไปหาสองเมืองด้วย....ถ้าหนีกลับไปเฟร็ดเดอริกจะทำร้ายสองเมืองจามที่ขู่รึเปล่านะ ใจนึงก็อยากกลับไปหาสองเมืองใจจะขาด แต่อีกใจนึงกลับกังวลว่าสองเมืองจะถูกทำร้ายเพราะตัวเอง ยิ่งคิดยิ่งทำให้หนูไมค์ปวดหัวตุบๆ
หลังจากช่างตัดผมหนุ่มหล่อเพื่อนสนิทเฟร็ดเดอริกจัดการเซ็ตผมให้หล่อมากกว่าเดิม เจ้าตัวเล็กก็ลุกจากเก้าอี้หมุนแล้วหันไปมองรอบๆร้าน แต่ก็ไม่ปรากฏหนุ่มตาฟ้าร่างสูงเลย ไปไหนของเค้ากันนะ
“นั่งรอที่โซฟาก่อนนะครับน้องไมค์ เดี๋ยวไอ้เฟร็ดมันกลับมา มันบอกจะไปธุระแปบนึงน่ะ อ๋อ..ถ้ามีอะไรเรียกพี่นะครับ พี่ขอพักเหนื่อยก่อน” ช่างตัดผมหนุ่มยิ้มให้หนูไมค์ก่อนจะเดินไปหลังร้าน
เมื่อเห็นทางปลอดโปร่ง รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นที่ใบหน้าจิ้มลิ้มทันที เอาล่ะนี่เป็นโอกาสที่จะหนีจากเฟร็ดเดอริก ถ้าให้หนีกลับไปหาสองเมืองก็คงไปลำบากแน่นอนเพราะหนูไมค์จำทางไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว อีกอย่างที่นี่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้กรุงเทพฯซะด้วยสิ ต้องเดินทางด้วยการนั่งรถ แต่หนูไมค์ไม่มีเงินติดตัวเลยนะ เอาไงดีนะ... ถ้าอย่างนั้นก็หนีไปจากที่นี่ให้ได้ซะก่อนแล้วค่อยหางานทำเก็บเงินซื้อตั๋วรถกลับไปหาสองเมือง พอเจ้าตัวเล็กคิดแผนการได้เสร็จสรรพก็รีบสาวเท้าออกจากร้านตัดผมสุดไฮโซนั้นทันที
ออกมานอกร้านก็เริ่มหันซ้ายหันขวาหาช่องทางหลบหนี อะไรนะที่คนไทยชอบพูดกัน สำนวนที่ว่าขวาร้ายซ้ายดีมันใช้ได้จริงๆไหม โอเคงั้นไปทางซ้ายดีกว่าตามสำนวนภาษาไทยที่หนูไมค์ได้ยินมา ร่างเล็กรีบสาวเท้าวิ่งไปบนฟุตบาธทางด้านซ้ายของทางร้านตัดผมด้วยความเร็ว ทางด้านเฟร็ดเดอริกที่พึ่งกลับมาจากธุระด่วนพอลงจากรถก็เห็นหนูไมค์วิ่งหนีไปอีกทางซะแล้ว
“SHIT!” เฟร็ดเดอริกสบถออกมาอย่างหัวเสีย
“ตามไปจับตัวมา!” ร่างสูงสั่งลูกน้องอีกสองคนที่ติดตามมาด้วยเมื่อกี้ให้ตามหนูไมค์ที่วิ่งหนีอยู่ไวๆ ส่วนตัวเค้าเองก็ขับแลมโบกินีเพื่อไปดักอีกทางหนึ่ง
คนตัวเล็กวิ่งกระหืดกระหอบหนีลูกน้องร่างยักษ์ของเฟร็ดเดอริก หางตาเหลือบไปเห็นร้านอาคารหรูที่ปิดปรับปรุงอยู่ใกล้ๆ หนูไมค์จึงรีบวิ่งแทรกตัวเข้าไปในมุมตึกข้างร้านอาหารเพื่อหลบหนี แต่ประตูหลังร้านอาหารกลับถูกเปิดออกมาพอดีพร้อมกับหนุ่มร่างสูงคนนึง หนูไมค์ที่หยุดสปีดความเร็วของฝีเท้าไม่อยู่ก็ชนเข้าอย่างจังกับหนุ่มร่างสูงคนนั้น
พลั่ก!!!!!
โอ๊ย.....เจ็บจัง
ร่างเล็กล้มลงไปกองกับพื้นในทันที ส่วนหนุ่มปริศนาที่เปิดประตูหลังร้านออกมาก็เซไปชนถังขยะแถวนั้นจนล้มลงไปเช่นกัน
“เออเดี๋ยวกูจะช่วยอีกแรง...เห้ยย!! ไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้นวะ” ชายหนุ่มปริศนาคนที่สองโผล่มาหลังจากที่พวกเค้าชนกันไม่กี่วินาที
“ก็ไอ้เด็กคนนี้มันวิ่งมาชนกู!” หนุ่มร่างสูงยันตัวขึ้นมาก่อนจะตวัดตาคมๆมองคนตัวเล็กที่ยังคงนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่เดิม
“ใจเย็นดิวะ มาครับน้อง...เดี๋ยวพี่ช่วยนะ” ชายปริศนาคนที่สองเข้ามาพยุงหนูไมค์ขึ้นช้าๆ เจ้าตัวเล็กรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าก่อนจะทรุดตัวลงอีก ดีที่หนุ่มปริศนาคนที่สองประคองเอาไว้ทัน
“เจ็บตรงไหนครับน้อง” หนูไมค์ชี้ไปที่เท้าตัวเอง
“หึ สำออย”
“ไอ้ห่า ไปว่าน้องเค้าได้ยังไง”
คนที่หนูไมค์วิ่งชนตอนแรกคงไม่พอใจน่าดูเลย หนูไมค์จึงยกมือไหว้พร้อมกับก้มหัวให้เพื่อเป็นการขอโทษ แต่ทำไมน้ำเสียงทุ้มๆแบบนี้มันคุ้นจังนะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน คนตัวเล็กค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มร่างสูงที่พึ่งวิ่งชนไปเมื่อกี้ และแล้วหนูไมค์ก็พบกับ...
พี่สองเมือง!!!!!TBC.ขอโทษนะคะที่หายหน้าหายตาไปนาน วันนี้มาเสิร์ฟน้องไมค์แล้ว
แต่ตอนแอบสั้นไปนิดนึง ก็ขออภัยด้วยนะคะ ตอนหน้ายาวกว่านี้แน่นอนและเข้มข้นกว่านี้อีก!
เอาใจช่วยน้องไมค์กับพี่สองด้วยน้า ได้เจอกันแล้ว แต่พี่สองจะจำหนูไมค์ได้ไหมนั้นอีกเรื่อง
มาลุ้นกันนนนนนนนนน 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
