หัวข้อ: [เรื่องสั้น] (ซุปตาร์ อร่อย)เริ่มต้นหรือจุดจบ ภาค 2 ตอน #16 จบบริบูรณ์ 12/01/58

[cher7343]

ตามต่อค่ะ

[kokoro]

อ่านเรื่องนี้เพลินๆดีนะคะ
การนำเสนอแปลกดี
รอตามติดชีวิตรักกันซุปตาร์ต่อค่ะ

[vk_iupk]

รอภาคใหม่ค่าาาาาาาาาาาา ^_____________________^

[baka_bunny]

รอภาค 2 นะคะ จะว่าไปเราว่านี่มันเหมือนแค่บทนำของเรื่องเองนะคะ ยังมีอะไรให้เล่าได้อีกเยอะเลยอะ โดยเฉพาะส่วนของพี่ปั้นและก็ความวุ่นวายหลังจากนี้

[Min*Jee]

รอภาคสองน้าาาาาา
สู้ๆ

[kun]

พี่ปั้นมาหาน้องต้าแล้ว เย้ๆๆๆ
รอภาค 2
กระทู้นี้เลย

[B52]

สะใจ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

สนุกมากๆเลย อยากให้มาต่อภาค 2 ไวๆจังเลย

[เลิฟลี่]

สนุกจังค่ะ มาต่อภาคสองที่กระทู้นี้เลยก็ดีนะคะ

อยากอ่านอีกจัง

[hibarihao]

 

[JustWait]

 

[TrebleBass]

สนุกคะ  ลุ้นดี     

[QueenPedGabGab]

ด่าพี่เก๋สะใจมากอะ
รอภาคสองกั๊บ
สู้สู้นะคนแต่ง
 

[boy2gether]

สวัสดีค่ะ จะมาบอกว่า ภาค 2 ยังไม่เสร็จนะคะ เพราะว่าอยากเขียนให้จบก่อนค่อยลงทีเดียว เผื่อมีการปรับเปลี่ยนบท จะได้ไม่งง

----------------------------------------------
จะมาเล่าว่า เราไปเปลี่ยนบทที่ ซุปตาร์ #3 ภาค 1 อยู่ที่หน้า 1  โดยการเพิ่มบทอัศจรรย์เข้าไป 555

คือไม่ได้อัศจรรย์อะไรมาก แค่อยากให้มีเฟิร์สคิส (มานั่งนึกดู มันไม่มีเลยนี่หว่า)  และไม่อยากให้ดูความสัมพันธ์ไปไวเกินไป 

และอยากให้เห็นความรักที่ค่อยๆ พัฒนา เพราะพออ่านดูแล้ว ยังไม่เห็นเลยว่าซุปตาร์ มันไปชอบต้าร์ตอนไหน เลยทำให้ไปต่อภาคสองไม่ไหว

แต่เราบรรยายบทอัศจรรย์ไม่ไหวเลย คือไม่รู้จะใช้คำแทนอวัยวะเพศชายยังไง ไม่ได้อายนะ แต่ว่ามันแปลกๆ

[ciaiwpot]

รอภาค 2 นะค่ะ
 

[kun]

รอภาค 2 จร้า

[rogerr]

เพิ่งเข้ามาอ่านครับ สนุกดี รออ่านภาค2 ด้วยคน ขอบคุณคนแต่งครับ

[boy2gether]

(ซุปตาร์ อร่อย)เริ่มต้นหรือจุดจบ ภาค 2 ตอน #1 เมื่อเจอแล้ว จงอย่าปล่อย



                    ผับใหญ่ชื่อดังในจังหวัดพิษณุโลก มีวงดนตรีน้องใหม่กำลังโชว์เพลงอย่างสนุกสนาน มีชื่อวงเนฟเวอร์ ฟอร์เก็ต มีสมาชิกในวงด้วยกันทั้งหมดห้าคน
 
                    ‘ชิน’ หน้าตาคมเข้ม ไว้หนวดเคราเล็มสะอาดได้รูป เป็นนักร้องนำและกีตาร์ แต่งเพลง และหัวหน้าวง ที่สามารถควบคุมความประพฤติของทุกคนได้
 
                    ‘ว่าน’ มือคีย์บอร์ดและอุปกรณ์เอฟเฟกเสียงต่างๆ ว่านเป็นผู้ช่วยชิน ในเรื่องการผสมเสียง การเรียบเรียงดนตรี

                    ‘แกะ’ มือเบสตัวใหญ่

                    ‘ศินะ’ มือกลองสุดเท่

                    และผม ‘ต้าร์’ เป็นมือกีตาร์สอง และเป็นเกย์


                    แนวเพลงวงเราที่เล่น จะเป็นแนวป็อบ ร็อก แดนซ์ ฮิปฮ็อบ โดยเอาเพลงแดนซ์ฮิตๆ สมัยก่อนมาเรียบเรียงใหม่ ให้เป็นสไตล์เราเอง เพราะเรายังไม่ได้แต่งเพลงเอง เพราะฉะนั้น ไม่ต้องแปลกใจ ตอนนี้แขกในผับกำลังแดนซ์กันอย่างเมามันส์

                    วันนี้เป็นวันศุกร์ผับจึงคึกคักเป็นพิเศษ นี่ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว วงของเราเล่นกันไปได้สักครึ่งโชว์ แล้วผมก็มองไปที่แขกในร้านคนหนึ่ง ผมเห็นผู้ชายใส่แว่นตาแนวเด็กเนิร์ด ปลอมตัวมายังไงผมก็จำเขาได้ ไม่ว่ามืดแค่ไหน อยู่ในมวลหมู่คนเยอะขนาดไหน ผมก็จำใบหน้านั้นได้แม่น

                    ปั้น อาฟเตอร์ช็อก

                    และแล้วผมวางกีตาร์ลงกับพื้น วงที่กำลังบรรเลงอยู่ชงักกันไปนิดหนึ่ง เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับกีตาร์ของผม ผมรีบกระโดดลงจากเวที แล้วเดินแหวกแขกที่กำลังยืนงงงวย ไปหาผู้ชายคนนั้น ผมเดินเข้าไปหาเขา ผมกอดเขาไว้แน่น เขากอดผมตอบ
               
                    เมื่อคนบนเวทีรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ชินเพื่อนที่ดีที่สุด ก็ทำสัญญาณให้วงเล่นต่อ ชินพูดดึงดูดความสนใจของคน "เอ้ามาสนุกกันต่อ" พร้อมกับเล่นเพลงที่ฮิตที่สุด สนุกที่สุด จนแขกในร้านเลิกสนใจเรา

                    จากนั้นผมลากพี่ปั้นไปในมุมมืด ผมถอดแว่นของพี่ปั้นออก เรามองหน้ากันและกัน เขาเอามือลูบหัวของผม ผมเอามือจับหน้าเขา ลูบไปที่คอ แล้วยิ้มให้กัน เราไม่ต้องพูดอะไรกันมาก
 
                    ผมบอกเขาว่าให้รอก่อน ผมต้องเล่นคอนเสิร์ตอีกห้าเพลงก็จะเลิกแล้ว ผมบอกซ้ำๆ ว่า
   
                    "อย่าไปไหน อย่าไปไหนนะ" ผมบอกย้ำให้แน่ใจ
 
                    พี่ปั้นบอกว่า เขามาไกลถึงขนาดนี้แล้ว เขาไม่ไปไหนหรอก

                    แล้วผมก็ขึ้นไปเล่นดนตรีต่อ ผมยิ้มไม่หยุดเลย หันไปมองเขาหลายที ผมดีใจที่ได้เจอพี่ปั้น แต่ที่ดีใจกว่าคือพี่ปั้นได้เห็นวงของผม ดีใจที่เขาได้เห็นผมเล่นดนตรีบ้าง ผมอยากอวดว่าวงของผมมันเจ๋งแค่ไหน
 
                    หลังจากเล่นดนตรีเสร็จ พวกเรากำลังเก็บเอาเครื่องดนตรีกลับบ้าน ผมมักจะฝากกีตาร์ของผมไว้ที่บ้านชิน เราสามคน ผม ชิน แล้วก็ศินะ กำลังเก็บเครื่องดนตรี ส่วนแกะกับว่านกลับไปก่อนแล้ว ผมเก็บอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าระรื่นสุดขีด จนใครก็สังเกตได้ โดยเฉพาะชิน ที่ไม่รู้ว่า ผมไปทำอะไรให้มันไม่พอใจ อยู่ดีๆ มันก็พูดขึ้นมาว่า

                    "จะรีบไปหาผัวเหรอ"

                    ผมตกใจจนหน้าชา ปกติชินไม่เคยพูดอะไรหยาบๆ กับผม และมันไม่ใช่มุกตลกที่เราเคยพูดกัน ผมฟังจากน้ำเสียงแล้ว ผมรู้สึกได้ว่ามันกำลังกระแนะกระแหนผม ผมเลยตอบไปแบบเสียงโกรธๆ ว่า

                    "เออ ผัวกูรออยู่"

                    มองออกไปที่ลานจอดรถ ฝั่งตรงข้าม พี่ปั้นนั่งอยู่ในรถรอผมอยู่
   
                    "เรียกผัวซะเต็มปาก มึงได้กันแล้วเหรอ" ชินยังไม่เลิกตอแยผม
 
                    "เออ ได้กันแล้ว หลายทีแล้วด้วย" ผมตอบกลับไป แบบโมโหสุดขีด

                    ตอนนี้ศินะทำหน้าไม่ถูก มองที่ผมที มองที่ชินที ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่สองคนนี้ ไอ้ชินไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมเก็บของไป มองหน้ามันไป มันจะเอายังไงกับผมกันแน่

                    "ถ้ามึงไม่พอใจ เดี๋ยวกูเอาของกลับเองก็ได้นะ" ผมบอกชิน 

                    "ไม่เป็นไร กูมันเป็นเบี้ยอยู่แล้ว จะใส่เหี้ยอะไรมา ก็ได้เลย" ชินยังคงพูดไป เก็บของกระแทกแรงๆ เพื่อประชดประชันผม

                    ผมเลยถามมันว่า มันเป็นอะไร จะเอายังไงกับผม ตอนนี้ศินะหยุดเก็บของแล้ว มาเฝ้าระวังว่าพี่สองคนนี้มันจะไฝว้กันหรือเปล่า แต่ชินก็เงียบไป เหมือนรู้ว่าน้ำเสียงผมเริ่มเอาจริง เราเก็บของจนเสร็จ แล้วชินกับศินะก็ออกรถไป ผมเลยเดินไปหาพี่ปั้นที่รถ ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

                    พี่ปั้นถามผมว่าเกิดอะไรขึ้น ผมบอกไปว่าไม่มีอะไร แต่ผมก็ยังคิดไม่ตก ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับชิน ผมไปทำอะไรให้มันโกรธ หรือเมื่อตอนที่ผมหยุดเล่นกีตาร์ตอนนั้น แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่ ตอนนี้ผมพยายามสลัดความคิดออกไปจากหัว ผมไม่ควรอารมณ์เสีย ตอนนี้ผมอยู่กับพี่ปั้นแล้ว ผมควรจะอารมณ์ดีสิ

                    พี่ปั้นพาผมไปที่โรงแรมที่เขาพักอยู่ หลังจากไม่ได้เจอกันมาเกือบครึ่งปี ความโหยหาสะสม มันดึงดูดเราเข้าหากันอย่างรวดเร็ว เราจูบกันตั้งแต่ประตูห้องจนมาถึงที่เตียง เราจูบกันเหมือนว่าจะกลืนกินกันไปทั้งร่าง ถอดเสื้อผ้ากันกระจุยกระจาย ร่างเปลือยเปล่าของเราแนบชิดกัน ราวกับเป็นขั้วแม่เหล็กที่ดึงดูดเข้าหากัน ไม่ต้องบอกนะว่าเซ็กส์คืนนี้ของเราจะเร่าร้อนและดุเดือดขนาดไหน
 
                    แต่เรื่องเซ็กส์ เราต้องใช้มันอย่างระมัดระวัง มันก็เหมือนเราหิวมากๆ แล้วเราก็กินมากๆ จนอิ่ม เมื่อเราอิ่มแล้ว แม้ว่าจะมีอาหารที่อร่อยถูกปากที่สุดมาวางอยู่ตรงหน้า เราก็ไม่รู้สึกอยากแตะต้องมันอีกเลย

                     ผมนอนพิงบนร่างเปลือยเปล่าของพี่ปั้น มีเรื่องให้เราต้องพูดคุยกันมากมาย

                    "หาผมเจอได้ยังไง" ผมถามพี่ปั้น

                    "มันจะไปยากอะไร พิษณุโลกจะมีสักกี่ผับกันเชียว วงเขาดังขนาดนี้ ใครๆ ก็รู้จัก" พี่ปั้นพูดเหมือนแซว "ภาวนาว่าอย่าไปเล่นตามวัด เพราะผมคงไปไม่ถูกแน่"

                    ผมเลยแซวเขาบ้าง

                    "พี่เป็นนักดนตรีที่เก่งมากเลยนะ แต่ปลอมตัวได้เห่ยมากๆ เลยนะ แว่นเด็กเนิร์ดคิดได้ไง ดูแล้วเหมือนเกย์เฒ่าเข้าไปแอ๊วเด็กยังไงไม่รู้"

                    "แต่ก็ได้มาหนึ่งคนนี่ไง" พี่ปั้นพูดและหยิกพุงผมแบบหมั่นเขี้ยว

                    เราหัวเราะแล้วแหย่กันไปมา

                    เรายังนอนคุยกันเรื่อยเปื่อย อยากให้คืนนี้ยาวนาน ผมถามเขาเรื่องแถลงข่าว

                    "ไม่กลัวแฟนคลับยี้แล้วเหรอ แล้วที่ค่ายว่าไงบ้าง ตอนที่จะแถลงข่าว"

                    พี่ปั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง ทำให้ผมไม่แน่ใจ ว่าผมถามอะไรผิดไปหรือเปล่า

                    "ดูอยู่ใช่ไหม"

                    "ข่าวดังขนาดนั้น ได้ดูสดๆ ด้วย"

                    ผมอยากจะถามเรื่องผู้ชายคนนั้นใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้า ผมจะรอเค้าพูดด้วยใจกระวนกระวาย

[hembetaro]

หูยยย....มาต่อแล้ววว 

ชินเป็นไรมากปะ ลูกเมียก็มีแล้ว ทำเหมือยหึงต้า   

[❣☾月亮☽❣]

   สั้นจังเลย. ชินไหวป่ะ (กลอกตาสองรอบครึ่ง). แกแอบหึงหรือแกกลัวเพื่อนทิ้งวงไปกับผัว
พี่ปั้นคงผ่านอะไรมาพอสมควรถึงได้ปลีกตัวมาหาได้
ตาร์ต้องสู้นะ

   
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ รอตอนต่อไป. Happy  New Year

[boy2gether]

(ซุปตาร์ อร่อย)เริ่มต้นหรือจุดจบ ภาค 2 ตอน #2 ใครคือชายคนนั้น



                     เรานอนคุยกับบนร่างเปลือยเปล่า อยากให้คืนนี้ยาวนาน

                     “อยากรู้เรื่องผู้ชายคนนั้นใช่ไหม”

                    “อืม...มาก” ผมบอกไปแบบไม่อาย ถึงความอยากรู้อยากเห็นของผม
   
                    “เค้าชื่อยีนส์” พี่ปั้นพ่นควันบุหรี่ยาวๆ

                    "เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก เล่นดนตรีมาด้วยกัน เหมือนต้าร์กับชินนั่นแหละ สนิทกันมาก เราเป็นกลุ่มเพื่อนที่เรียนสาธิตมาด้วยกัน รวมทั้งเนเน่และปกรณ์ด้วย"

                    โอ้! นี่เป็นความลับของซุปตาร์เลยนะเนี้ย ผมยังไม่เคยเล่าใช่ไหม ว่าซุปตาร์หน้ามึน จริงๆ เขาเป็นคนมีชาติตระกูลดีคนหนึ่งเลยนะ พี่ปั้นชื่อจริงว่าปฏิมา นามสกุลที่มี ณ ต่อท้าย แต่เขาไม่ค่อยบอกชื่อตระกูลของเขา นอกจากคนจะไปขุดคุ้ย ส่วนมากคนจะเรียกว่า ปั้น อาฟเตอร์ช็อก หรือไม่ก็ ปั้น ปฏิมา ไม่มีใครได้ลงนามสกุลที่แท้จริงของเขาเท่าไร
 
                    "เราก็ตั้งวงดนตรีเหมือนกัน แต่พอเรียนจบมหาลัย ยีนส์ก็ชวนผมไปอยู่อังกฤษ เราไปอยู่ลอนดอนสักสองปี ไปซึมซับดนตรีอังกฤษ แนวเพลงต่างๆ ไปดูงานศิลปะ แต่สิ่งที่เราซึมซับกลับมาด้วย คืออบายมุก เหล้า ยา"

                    ตอนนี้พี่ปั้นเงียบไป เหมือนความคิดล่องลอยกลับไปสู่ความหลัง
   
                    "ผมกับยีนส์กลับมากรุงเทพฯ ผมตั้งใจจะมาทำเพลง ออกอัลบั้มในทันที เพราะไม่งั้น ที่บ้านคงเริ่มจะตัดหางผมปล่อยวัด ตอนนั้นผมไม่มีรายได้ ที่บ้านบอกว่าผมใช้เงินไปมากแล้วจากที่ไปใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยที่ลอนดอน แต่ยีนส์..."
 
                    "พี่เป็นแบบ แฟนกัน คู่รักกันด้วยเหรอ" ผมถามแทรกมา เพื่อให้แน่ใจ ก่อนที่จะสนทนาต่อไป
 
                    "ใช่ เรารักกันเหมือนคู่รัก เพื่อนในกลุ่มก็รู้ ที่บ้านเขาก็รู้ ที่บ้านผมก็เริ่มระแคะระคาย แค่ไม่ได้ถาม"
 
                    พี่ปั้นพูดเต็มปากเต็มคำว่าคู่รัก ไม่ต้องสงสัยว่าพี่ปั้น มีรสนิยมเรื่องเพศเดียวกันมาตั้งแต่ต้น แล้วมันไปพลิกผันตอนไหน

                    "แต่ยีนส์เขาอารมณ์ศิลปินมาก ถ้าเพลงไม่ดีที่สุด ไม่เจ๋งพอ เขาจะไม่ทำ แต่สำหรับผมตอนนั้น ผมอยากทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่อยากนั่งฝันไปเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว เราตกลงกันไม่ได้ ผมเลยแยกตัวออกมา เพื่อออกอัลบั้ม ป็อบร็อก ที่หูใครๆ ก็ฟังได้ มันถึงได้ดังไง"
 
                    ซึ่งก็จริง พี่ปั้นออกอัลบั้มแรก เพลงติดหู คนร้องกันทั่วบ้านทั่วเมือง ผมยังเอาเพลงไปแกะเล่นกับชิน เกือบทั้งอัลบั้ม

                    "แต่ตอนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับยีนส์ เรายังเหมือนเดิม แค่ไม่ได้ทำเพลงด้วยกัน แต่ก็นั่นแหละ พอผมเริ่มทำงานเพลง งานอื่นๆ ก็เข้ามาอย่างที่เราปฏิเสธไม่ได้ เดี๋ยวต้าร์ออกอัลบั้มต้าร์จะเข้าใจ ผมก็เลยไม่มีเวลาให้ยีนส์ แล้วเราก็เริ่มทะเลาะกัน ยีนส์อยู่เฉยๆ ก็ฟุ้งซ่าน แต่ผมทำงาน ผมไปดูแลเขาไม่ได้ เขาก็เลยนอกใจผม เขาขอเลิกกับผม เพราะต้องการประชด จากนั้นชีวิตเขาก็เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ เสพยา ฟุ้งซ่าน เขาโทรหาผมวันละร้อยครั้ง ในที่สุดผมก็ต้องตัดเขาออกไปจากชีวิตผมจริงๆ ผมถึงไม่มีมือถือใช้ตั้งแต่บัดนั้น"
 
                    ตอนนี้ผมอึ้งไปเลย เมื่อฟังเรื่องของพี่ปั้นกับพี่ยีนส์

                       "แล้วเขาก็เสพยา จนเกือบตาย ดีที่ส่งโรงพยาบาลทัน ตอนนั้นผมก็ทัวร์คอนเสิร์ต ไปโชว์ตัวต่างจังหวัด กลับมาหาเค้าไม่ได้ พอกลับมาถึงกรุงเทพฯ ผมพยายามจะไปหาเค้า แต่ครอบครัวเค้าห้ามไว้ ไม่อยากให้เป็นข่าว แล้วอยากให้ยีนส์สงบจิตใจ สุดท้ายที่ครอบครัวก็ส่งยีนส์ไปบำบัดที่ลอนดอน จนถึงตอนนี้"
 
                    พี่ปั้นเล่าด้วยน้ำเสียงเศร้าสุดๆ แววตาล่องลอยเหมือนมองภาพเก่าที่กำลังฉายอยู่ที่ผนัง แล้วผมก็จับมือแกมาหอม
 
                    พี่ปั้นไม่ใช้มือถือจนทุกวันนี้ เพื่อเคารพพี่ยีนส์ ที่เขาตัดขาดการสื่อสาร ไม่ใช่แค่ตัดกับพี่ยีนส์ในวันนั้น แต่เขาแสดงความซื่อสัตย์ต่อพี่ยีนส์ โดยแสดงให้เห็นว่าเขาก็ตัดขาดจากทุกคนด้วย
 
                    ผมอยากถามต่อ เรื่องพี่เนเน่ ในเมื่อเขาเป็นเพื่อนในกลุ่มกันมาก่อน พี่เนเน่ก็ต้องรู้ ว่าพี่ปั้นไม่ได้ชอบผู้หญิง
 
                    "แล้วพี่เนเน่ล่ะ" ในที่สุดผมก็อดใจไม่ได้ที่จะถาม

                     "เนเน่ คงแอบชอบผมมานานแล้ว ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิง พอเขารู้ว่ายีนส์ไปเมืองนอก เนเน่ก็เริ่มเข้ามาดูแล เหมือนเพื่อนที่เข้าอกเข้าใจ ตอนนั้นผมเหมือนอยู่ในโลกมืด เนเน่คือความสดใส ความสว่าง ทำให้ผมลืมเรื่องเลวร้าย ทำให้ผมไม่หมกหมุ่น ผมมีความสุขขึ้นมาก แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องเพศ แล้วเราก็แต่งงานกัน เขารู้อยู่แล้ว ว่ารสนิยมผมเป็นยังไง เขาบอกว่าเขารับได้ เขาไม่แคร์ เพราะเค้ารักผม ผมก็รู้สึกดี ที่จะมีครอบครัว เป็นเรื่องเป็นราวกับผู้หญิงที่เค้ารู้เรื่องของเราดีและที่สำคัญเค้ายอมรับมันได้"

                       "สุดท้าย มันก็ไปกันไม่ได้อ่ะ ผมไม่ได้มีใครเลยนะ หมายถึงผู้ชายอ่ะนะ เพราะผมยังรู้สึกแย่กับเรื่องยีนส์อยู่ ก็เหมือนเดิม อาชีพนักดนตรี มันก็ไปทั่วอ่ะ มันไม่มีเวลาหรอก จะมาพาเธอไปเที่ยวปารีส เที่ยวนิวยอร์ก หรือแค่ไปภูเกตยังไม่มีโอกาส แล้วปกรณ์ก็ช่วยมาดูแลเรื่องนี้ให้ จบ"

                    อยู่ดีๆ ก็จบซะอย่างนั้น ผมเดาว่าแกไม่อยากขายเพื่อนมากกว่า ไม่อยากโทษใคร
 
                    "แล้วไม่อยากรู้เรื่องคนที่นอนอยู่ตรงนี้บ้างเหรอ"
                     
                    พี่ปั้นถามผม
                     
                    หมายถึงผมเหรอ...

[boy2gether]

 (ซุปตาร์ อร่อย)เริ่มต้นหรือจุดจบ ภาค 2 ตอน #3 ขออยู่ด้วยกันสักพัก



                    เราคุยกันเรื่องคนที่ผ่านมาในอดีตของพี่ปั้น แล้วคนปัจจุบัน ที่นอนพิงเขาอยู่ตอนนี้ล่ะ

                    "ผมอ่ะเหรอ" ผมถามกลับ
               
                    พี่ปั้นดึงผมไปหอมหน้าผากหนึ่งที ก่อนจะพูดต่อ
             
                       "ต้าร์ เหมือนบ้านที่ผมจากมา ผมเฝ้าคิดถึงมัน ได้แต่คิดถึงความหอมหวน ที่อบอวนอยู่ในบ้านนั้น แต่ตามหามันไม่เคยเจอ... วันหนึ่งผมก็ได้เห็นมันเป็นจุดเล็กๆ ไกลๆ ที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่รู้สึกได้ถึงสิ่งที่คล้ายๆ กับสิ่งเราตามหา ผมเลยลองเดินเข้าไปหามันเรื่อยๆ ก็เห็นว่าจากจุดเล็กๆ นั้น มันก็เริ่มใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น และมันก็เริ่มชัดเจนขึ้น นั่นแหละคือ ยู(you)"   

                    พี่ปั้นเอามือจิ้มมาที่หน้าผากผม ผมยิ้มแบบเขินๆ
   
                    นี่แหละวิธีบอกรักของพี่ปั้น แล้วจะไม่ให้ผมหลงรักเขาได้อย่างไร

   
                    ผมถามเขาว่า เขาจะอยู่พิษณุโลกอีกกี่วัน เขาตอบกลับมาว่า
   
                    "ตลอดไป"
   
                    เชื่อดีไหม ผมรู้ว่ามันเป็นมุกตลก แต่มันทำให้คนที่ได้ยินเคลิ้มได้เหมือนกัน
   
                   "โดนแบนตั้งปี จะไปทำอะไรดีเนี่ย ว่างมาก หนีไปอยู่ประจวบฯ ด้วยกันสักปีดีไหม"
   
                   ผมทำเสียงฮึๆ ในลำคอ เป็นอีกครั้งที่ผมก็รู้ว่าเขาพูดไปอย่างนั้น
    
                   ไปอยู่บ้านที่ประจวบฯ สองต่อสองหนึ่งปี เราคงมีเซ็กส์กันสามร้อยหกสิบห้าครั้ง จูบกันทุกห้านาที นั่งหายใจรดกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง คงมีความสุขมาก
 
                    แต่ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก พี่ปั้นก็รู้ คงแค่พูดลองใจผมไปอย่างนั้น เพราะรู้ว่าผมคงทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปไม่ได้ ผมจะหายตัวไปตอนนี้เลยไม่ได้
 
                     "ถ้าขอผมก่อนนี้สักหนึ่งปี พี่เสร็จผมแน่" ผมพูดติดตลก


                    พี่ปั้นยังอยู่ที่พิษณุโลกอีกสองสามวัน ผมเลยพาพี่ปั้นไปเที่ยวที่ต่างๆ ในพิษณุโลก พาออกไปนอกเมือง ไปดูทุ่งนา ขึ้นเขาไปดูพระอาทิตย์ตกดิน ไม่ลืมที่จะพาไปไหว้พระพุทธชินราชที่วัดใหญ่

                       เราพูดคุยกันเรื่องงาน ค่ายจะยกเลิกสัญญาพี่ปั้นไปเลยก็ได้ เพราะพี่ปั้นก็ไม่แคร์เท่าไร แต่ค่ายก็รู้ว่ามันคือธุรกิจ อย่างไรก็ตามชื่อเสียงพี่ปั้น ศิลปินเบอร์ใหญ่ ที่อุตส่าห์ปลุกปั้นกันมาก็ยังมีประโยชน์ พี่ปั้นยังทำเพลงให้ศิลปินคนอื่นได้ เป็นโปรดิวซ์เซอร์ได้ พี่ปั้นเลยโดนแค่พักงานหนึ่งปี พี่ปั้นบอกว่าเขียนเพลงรักอะคูสติกไว้แล้วทำเป็นอัลบั้มได้เลย
       
                    ส่วนงานของวงผม ก็กำลังไปได้ดี เราเซ็นสัญญากับค่ายเพลงแล้ว ไม่ใช่ค่ายใหญ่โตเหมือนค่ายของพี่ปั้น เป็นค่ายน้องใหม่ มีศิลปินในสังกัดไม่กี่ราย แต่ดีตรงที่บริษัทค่อนข้างให้อิสระการทำเพลงของเรา และอีกไม่กี่เดือน น้องๆ ก็จะเรียนจบแล้ว เราก็จะย้ายไปกรุงเทพฯ แล้วคงได้ทำเพลงเป็นเรื่องเป็นราวสักที     
   
                    ผมพาพี่ปั้นไปพบแม่ แม่ทำข้าวเย็นแบบบ้านๆ ให้เรากิน พี่ปั้นติดดินอยู่แล้ว ไม่มีปัญหา พยายามชิมจานโน้นจานนี้ ตามที่แม่แนะนำ อาหารมื้อที่เรียบง่าย แต่เรามีความสุขกันมาก

                    แม่คงจับสังเกตได้ ว่าเราสนิทกันเกินเหตุ อยู่ดีๆ แม่ก็ถามผมว่า ผมจะย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ กับพี่ปั้นเหรอ ผมรีบปฏิเสธพัลวัน ไม่อยากให้พี่ปั้นรู้สึกว่าผมจะผูกมัดอะไรแบบนั้น
   
                    "เปล่าเลยแม่ พี่เขาโดนพักงาน เลยมาเที่ยว พี่เขาจะกลับแล้ว แต่ผมต้องอยู่เล่นดนตรีต่อ"
   
                    "อ้าว ไหนบอกว่าจะย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ"

                    "รอน้องๆ เรียนจบก่อนน่ะแม่ แต่ก็ใกล้ละ" ผมบอกแม่ให้หายสงสัย   
   
                    แล้วแม่ก็หันไปบอกพี่ปั้น

                       "ถ้าต้าร์ไปกรุงเทพฯ แม่ฝากดูแลน้องด้วย เป็นนักดนตรีเหมือนกันใช่ไหม"
 
                    ผมรีบห้ามแม่ ว่าอย่าไปยุ่งกับพี่เขา พี่ปั้นตอบทันควัน
   
                    "ได้ครับแม่"
   
                    ผมนี่ส่ายหัวเลย พี่ปั้นเนี่ยนะ จะดูแลผม แม่เคยอ่านข่าวของแกแล้วหรือยัง 
 
                       แม่ยิ้มให้ผมเหมือนรู้ ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้ว แม่จึงไม่ได้ถามซักไซ้ไล่เลียงอะไรมาก แม่เข้าใจผมดี แม้เราจะไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย ตราบเท่าที่ผมยังไม่ได้ผิดสัญญาเรื่องเหล้า ยา บุหรี่ ที่ให้ไว้กับแม่
 
                    ตอนกลางคืน ผมเลยพาพี่ปั้นไปเที่ยวงานวัด งานประจำจังหวัด ให้เขาแต่งตัวมึนๆ เหมือนเดิม ไม่มีใครจำหน้าได้ นี่ไงงานวัดกระจอกๆ ที่เคยดูถูกไว้ แต่ตัวเองกลับสนุกสนานอยู่คนเดียว ปาลูกโป่ง สอยดาว ยิงปืนลม จับตุ๊กตา
 
                    ตรงช่วงคนเยอะๆ พี่ปั้นกลัวหลงกับผม เลยคว้ามือผมให้จูงเขาไปด้วย ผมแอบตื่นเต้นและยิ้มไม่หุบ ที่เราได้เดินจับมือกัน คนที่เป็นชายรักชาย ถึงมีเซ็กส์กันมากแค่ไหน แก้ผ้าต่อหน้ากันมาไม่รู้กี่ครั้งกี่หน หรือจูบกันดุเดือดขนาดไหน แต่มันก็ไม่พิเศษเท่าที่คุณได้เดินจับมือกันหรอก

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

พี่ปั้น หวานมากๆๆๆ

[❣☾月亮☽❣]

     ช่วงเวลาดีๆมันแลดูสั้นเนอะ
ขออย่าให้มันเป็นจุดจบเลย

[rogerr]

เย้ๆๆๆ มาแล้วๆ ขอบคุณครับ

[lizzii]

จะเป็นไงต่อน๊า
แล้วยีนส์ จะกลับมามีบทบาทไหม
หรือเป็นแค่อดีตจริงๆ

[BeeRY]

มารอติดตามค่ะ แอบอ่านภาค 1จนจบ ภาค 2 รอลุ้นความรักของทั้งคู่ฮะ

[hembetaro]

แอร๊ยยยย....พี่ปั้น 

[boy2gether]

(ซุปตาร์ อร่อย)เริ่มต้นหรือจุดจบ ภาค 2 ตอน #4 เพื่อนหรือคนรัก



                    บ่ายวันนี้ ผมต้องเข้าไปซ้อมดนตรีที่ห้องซ้อม ผมเลยพาพี่ปั้นไปด้วย ตอนนี้ตัวเราติดกันเป็นแตงเม ตั้งแต่พี่ปั้นมาพิษณุโลก ผมยังไม่ได้พามาเจอวงของผมเลย น้องๆ ในวงคึกคักกันมาก ขอถ่ายรูปคู่พี่ปั้นกันใหญ่ ยกเว้นชิน ชินยังคงทำหน้ามึนตึง ท่าทางดูไม่ค่อยพอใจที่ผมพาพี่ปั้นมาห้องซ้อม
 
                    พอเรากำลังจะเริ่มซ้อม ชินเลยพูดกับพี่ปั้นว่า ไม่สะดวกใจที่จะให้พี่ปั้นอยู่ด้วย เพราะมีเพลงใหม่ๆ ที่ยังไม่อยากให้ใครได้ยิน ผมหันไปมองหน้าชิน หน้าร้อนผ่าว เพราะความโกรธ

                    พี่ปั้นเป็นผู้ใหญ่และมารยาทดีพอ ก่อนที่ผมจะตอบโต้อะไรกับชิน พี่ปั้นบอกว่าจะไปรอผมที่รถ จะได้ไปแอบหลับซะหน่อย ผมเลยเดินไปกอดคอพี่ปั้นเหมือนเป็นการขอโทษเขา ที่เพื่อนผมพูดไม่ไม่ดี

                    พอพี่ปั้นเดินออกจากห้องซ้อมไปแล้ว ผมก็หันไปพูดกับชิน
                   
                       "มึงเกิดเป็นเหี้ยอะไรขึ้นมา ทำไมต้องไปไล่เขาด้วย" ผมขึ้นเสียงดัง จนน้องๆ ตกใจ เพราะไม่เคยเห็นผมเป็นแบบนี้มาก่อน
   
                    "เขาเป็นศิลปินมาตั้งนาน ดังกว่ามึงอีก แต่งเพลงมาเป็นร้อย มึงคิดว่าเขาจะมาลอกงานมึงเหรอ" ผมยังคงตะวาดใส่มันด้วยความโกรธ

                       "มันเป็นมารยาทเว้ย ศิลปินเขาไม่มานั่งแอบฟังเพลงใหม่ๆ ของอีกวงนึงหรอก มึงนั่นแหละ ไม่รู้จักกาลเทศะ ติดเขายังกับลูกลิง ไม่รู้อะไรควรไม่ควร มึงเคยรับผิดชอบวงบ้างไหม วันๆ มึงก็หมกมุ่นอยู่แต่ผัวเกย์แก่ๆ ตกงานของมึง"
 
                    ไอ้ชินพูดเท่านั้นแหละ ผมก็ปรี่จะเข้าไปจะชกมัน ผมผลักมันจนไปชนพนังห้องซ้อม จนเครื่องดนตรีล้มกระจาย กำลังเงื้อหมัดจะชกหน้ามันอยู่แล้ว น้องๆ ก็รีบเข้ามาห้ามเอาไว้ เรายื้อยุดฉุดประชากกันไปสักพัก ผมก็พูดด่ามันกลับไป
 
                       "มึงว่ากูไม่รับผิดชอบเหรอ พี่ปั้นชวนกูไปอยู่กับเขาหลายครั้ง กูก็ไม่ไป เพราะกูเห็นแกวง กูเห็นแก่ลูกชิ้น แล้ววันนี้มึงมาพูดแบบนี้กับกู คือมึงตัดกูออกจากวงไปเลยก็ได้นะ กูก็จะได้ไปตามทางของกู"
   
                    ผมพูดไปแค่นั้น ชินก็เริ่มอ่อนลง ชินบอกให้น้องๆ ไปรอนอกห้องก่อน ขอมันเคลียร์กับผมก่อน
   
                    "มึงมีปัญหาอะไรวะ ตั้งแต่พี่ปั้นมา มึงก็มาอารมณ์เสียใส่กูตลอด" ผมถามชิน

                    "กูเป็นห่วงมึง กู...ไม่อยากให้มึง เอ่อ...จริงจัง เดี๋ยวตัวมึงก็ต้องมานั่งเจ็บ มึงก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าแบบ...เอ่อ...ผู้ชายกับผู้ชายรักกัน แม่งไม่ยั่งยืนหรอก เดี๋ยวเขาก็ต้องไป กลับไปกรุงเทพฯ เดี๋ยวมึงก็โดนเขาทิ้งอีก มึงก็ต้องมานั่งคร่ำครวญ ซังกะตาย ไม่เป็นอันทำอะไร"

                       ผมรู้ว่าชินมันห่วงผม แต่ผมโตแล้ว ผมไม่ใช่เพื่อนที่มันต้องมาคอยปกป้อง ผมดูแลตัวเองได้ ผมเข้าใจมัน มันเหมือนคนที่รู้สึกเหมือนจะเสียเพื่อนสนิทไป มันเลยออกอาการหึงเพื่อนแบบไม่รู้ตัว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ มันสนับสนุนผม ให้ไปหาพี่ปั้นที่กรุงเทพฯ ตอนพี่ปั้นเข้าโรงพยาบาลด้วยซ้ำไป แต่เมื่อมันเห็นผมกับพี่ปั้นจริงจัง เหมือนมันต้องเสียของรัก แล้วมันก็มาอาละวาดใส่ผม ที่สำคัญคือพาลไปที่พี่ปั้นด้วย

                    "กูรู้ว่ามึงห่วงกู แต่กูดูแลตัวเองได้ กูจะเสียใจจะช้ำใจ ก็เพราะกูเลือกของกูเอง มึงจะด่ากูยังไงก็ได้นะ กูไม่ว่าเพราะกูรักมึง มึงเป็นเพื่อนกู แต่มึงอย่าไปแสดงมารยาทไม่ดีหรือไปด่าพี่ปั้นต่อหน้าคนอื่นได้ไหมวะ เขาไม่ใช่เพื่อนมึง เขาเป็นเพื่อนกู ถ้ามึงยังอยากเป็นเพื่อนกู มึงต้องปรับทัศนะคติมึงใหม่ มึงต้องยอมรับว่ากูเป็นเกย์และกูรักพี่ปั้น ถ้าคิดว่ามึงรับไม่ได้ มึงก็ตัดกูออกจากวงไปเลย"

                    ชินเดินมาหาผม กอดคอผมไว้ ผมยังไม่หายโกรธ เลยสะบัดตัวหนีมือมัน

                    "กูขอโทษละกัน กูจะแก้ตัว เอ่อ...แก้ไข กูไม่ได้อยากให้มึงออกจากวงหรอก"
   
                    ผมเลิกโกรธมันแล้ว ผมอยากให้มันไปขอโทษพี่ปั้นมากกว่า

[boy2gether]

(ซุปตาร์ อร่อย)เริ่มต้นหรือจุดจบ ภาค 2 ตอน #5 เมื่อจาก



                    คืนนี้หลังจากเล่นดนตรีเสร็จ ผมมานอนกับพี่ปั้นเหมือนเดิม พี่ปั้นถามเรื่องผมกับชิน มีเรื่องอะไรกันเหรอ ชินไม่พอใจพี่ปั้นเรื่องอะไร

                       "ผมก็ไม่รู้มันนะ เมื่อก่อนมันก็สนับสนุนผมดีนะ แต่พอพี่มาที่นี่ มันก็เกิดอาการเหมือนโฮโมนต่อมหึงมันแตกหรือยังไง ผมขอโทษแทนมันด้วยละกัน ถ้ามันพูดไม่เข้าหู"

                    "พอเห็นเราเริ่มจริงจังใช่ไหม" พี่ปั้นพูดขึ้นมาลอยๆ    "แล้วเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"

                    "อืม" ผมพยักหน้าเบาๆ

                       พี่ปั้นนอนตะแคงคุยกับผม
   
                    "ผมถามอีกที อยากไปอยู่กับผมไหม" พี่ปั้นถามผม เพื่อยืนยันว่าเขาจริงจังกับผม
   
                    เป็นคำถามที่ทำให้หัวใจผมเกือบหยุดเต้น แต่พี่ปั้นก็คงรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ว่าผมทิ้งทุกอย่างไปตอนนี้ไม่ได้
   
                    ผมส่ายหัว ลูบใบหน้าเขา ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเขา
   
                    "ผมคงเป็นพวกซาดิส ชอบความเจ็บปวดไปแล้วล่ะ ผมชอบความโหยหา ผมชอบให้เราต้องคิดถึงกัน มีช่องว่างระหว่างกันบ้างก็ดีนะ แต่แค่นิดๆ นะ อย่าห่างมากเหมือนที่เป็น มันเหนื่อย"

                    ผมพูดติดตลกไปอย่างนั้น พี่ปั้นรู้หรอกว่าผมทิ้งวงไปไม่ได้ พี่ปั้นก็ต้องเคยเจอสถานการณ์นี้มาก่อน เมื่อต้องเลือกระหว่างความรักกับความรับผิดชอบ พี่ปั้นน่าจะเข้าใจดี
   
                    พี่ปั้นพยักหน้าแล้วยิ้ม
   
                    "พรุ่งนี้ผมจะกลับกรุงเทพฯ แล้วนะ"
   
                    ผมพยักหน้ารับ แล้วยิ้ม ผมรู้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ ถ้าเราเข้าใจกันแล้ว กรุงเทพฯ มันก็ไม่ไกลแล้วไม่ใช่หรือ

                       "ผมจะไปลอนดอน"

                       พอพี่ปั้นพูดจบ หน้าผมเปลี่ยนสีทันที พี่ปั้นยิ้มแล้วพยายามจับหน้าผมไว้ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของผม
   
                    "ผมไปแค่ไม่กี่เดือนเอง ผมจะไปเยี่ยมยีนส์มันหน่อย นี่ก็เกือบหกปีแล้ว ที่ผมไม่เจอมัน มันเลิกยาได้แล้ว เปลี่ยนเป็นผู้เป็นคนแล้ว ผมแค่ไปเยี่ยมเพื่อน เหมือนคุณไปเยี่ยมชินอ่ะ ไม่มีอะไรหรอกน่า ผมไม่เคยมีเวลาว่างขนาดนี้มาก่อนเลยตั้งแต่ยีนส์มันจากไป คราวนี้เลยไม่มีข้ออ้าง ที่จะไปเยี่ยมมันสักครั้ง"

                    ผมนอนคว่ำหน้า เอาหน้าซุกกับหมอน เอาหัวโขกหมอน จนพี่ปั้นขำ

                       "ผมไม่มีอะไรกับยีนส์แล้วนะ สบายใจได้"

                       ผมรู้ว่าพี่ปั้นไม่มีอะไรกับพี่ยีนส์แล้ว ผมก็ไม่คิดว่าพี่ปั้นจะไปถ่านไฟเก่าอะไรหรอกนะ แต่ว่า...
 
                    "คือว่านะครับพี่ แค่กรุงเทพฯ พิษโลก เราใช้เวลาตั้งครึ่งปีกว่าจะได้มาเจอกัน นี่ไปถึงอังกฤษ มือถือก็ไม่มี อีเมล์ก็ใช้ไม่เป็น โอ้ย! ไรกัน" ผมทำเสียงงอแงใส่พี่ปั้น จนพี่ปั้นขำ
 
                    "ผมไม่ไปไหนหรอก เอากุญแจคอนโดฯ ไปกอดไว้เลย เอารถไปใช้ด้วย เอาไว้ไปรับส่งผมที่สนามบินด้วย ยังไงผมก็กลับมา"
 
                       ผมรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย เรื่องกุญแจคอนโดฯ กับรถ ไม่ใช่ว่าผมเป็นพวกอยากได้สมบัติมัดใจอะไรเทือกๆ นั้น ผมแค่รู้สึกว่าเราเริ่มพัฒนา ความสัมพันธ์ไปอีกขั้น แต่ผมก็ยังเซ็งอยู่นะ



                    บ่ายวันนี้ ผมมาเข้าห้องซ้อมเร็วกว่าเพื่อน เพราะวันนี้ผมไม่มีอะไรทำแล้ว พี่ปั้นกลับไปเมื่อเช้า กว่าเราจะลาจากกันได้ ผมกอดเขาแน่น เราจูบร่ำลากันเนิ่นนาน เพื่อให้แน่ใจว่ามันใช่ สิ่งที่เราจะทำหรือตัดสินใจไป เขาจะไปลอนดอนไปหาคนรักเก่า(ที่ไม่มีอะไรกันแล้ว เหรอ?) ส่วนผมจะอยู่กับวงของผม
 
                    ชินมาห้องซ้อมเป็นคนที่สอง งงเล็กน้อยที่เห็นผมมาก่อน นั่งเกากีตาร์ดูเหม่อลอย ชินมองหาพี่ปั้น แล้วถามผมว่า

                       "แล้วพี่ปั้นล่ะ"
   
                    "กลับกรุงเทพฯ ไปเมื่อเช้านี้"

                    ชินคงเห็นผมทำหน้าเศร้าๆ เลยเดินมาตบบ่าผม เหมือนให้กำลังใจ

                    "แค่ไม่กี่เดือนเอง เรื่องเซ็นสัญญากำลังเรียบร้อย เดี๋ยวเราก็ย้ายไปกรุงเทพฯ แล้ว" 
   
                    ผมหันไปมองหน้าชิน "พี่ปั้นเค้าไปลอนดอนว่ะ"
 
                       คราวนี้ชินมองหน้าผม เข้ามากอดคอผมไว้ ชินคงรู้สึกได้ว่า ผมกลับไปเป็นเด็กน้อยของชินอีกครั้ง 


ย่อหน้า มันโย้ไปเย้มา ไม่รู้แก้ยังไง