ความลับที่สิบหก
“น้องลม”
“หือ?” ผมยิ้มกว้างรอสิ่งที่พี่เพลิงจะพูด
“ที่บ้านพี่รู้เรื่องของเราหมดแล้ว น้องลม… ทำไมทำแบบนั้นครับ” พี่เพลิงทำหน้าเครียดเชียวครับ ผมไม่ได้เจอกับพี่เพลิงมาสักพักแล้วอยู่ๆพี่เพลิงก็นัดผมออกมาที่ร้านอาหารเล็กๆใกล้บ้านผม ผมได้ยินก็หน้าชาไปทันทีครับ พี่เพลิงถอนหายใจออกมาแล้วเสยผมขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน
“พี่ยังไม่พร้อมจริงๆ พี่ขออะไรน้องลมได้ไหมครับ” ผมพยักหน้าเบาๆทั้งที่หัวใจเต้นรัวด้วยความกลัว
“เราหยุดความสัมพันธ์กันก่อนได้ไหมครับ”
ผมเจ็บ… เจ็บจนไม่อยากจะทำอะไรอีกเลย อยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องราวที่ผมทำลงไป ผมไม่น่าเลยจริงๆอารมณ์ชั่ววูบอยากจะเอาชนะบ้าๆของผม ผมอยากจะร้องไห้แต่มันก็จุกจนร้องไม่ออก หน้าพี่เพลิงตึงเครียดจนผมกลัว ทุกอย่างผมผิดเองคนเดียว และผมรู้ดี
“ถ้าพี่เพลิงพูดแบบนั้น ลมก็ยอม” อย่าร้องสิ ตัวเองผิดเองแท้ๆทำไมจะต้องมาสะอึกสะอื้นแบบนี้ด้วย พี่เพลิงมองผมด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิม มองด้วยสายตาที่เหมือนไม่รู้จักกับผม
ทำไมผมต้องทำแบบไม่คิดลงไปด้วยครับ?
ทำไมคนที่ผมรักไปแล้วต้องมองผมด้วยสายตาแบบนี้ด้วย?
แพรเคยโดนพี่เพลิงมองแบบนี้จริงๆหรอ
กรรมตามสนองหรือเปล่านะ…?
“ที่บ้านพี่วุ่นวายมาก เรื่องพ่อ เรื่องนี้อีก พี่ยังรับมันไม่ไหวครับ” ผมได้แต่กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากลำบาก แล้วฝืนยิ้มให้พี่เพลิงทั้งที่ข้างในผมเจ็บไปหมด
“ลมรู้ ลมขอโทษที่ลมบอกรีนไป ลมไม่คิดว่ามันจะแย่ขนาดนี้ พี่เพลิงคิดดีแล้วลมก็เข้าใจ” ยิ้มสิ สมองมันสั่งให้ผมต้องยิ้ม แต่ภาพตรงหน้ามันเลือนรางเพราะน้ำตาของผมมันเริ่มเอ่อล้นออกมา
“พี่ขอโทษนะครับ แต่เราอย่าเพิ่งเจอกันดีกว่า”
อาจจะจริงที่ว่าผมกับพี่เพลิงเรารักกันง่ายดายเหลือเกิน แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะจบง่ายเหมือนกัน เสียใจก็เสียใจครับผมอยากจะพูดออกไปอย่างเอาแต่ใจว่า ไม่เอานะ ไม่ไปนะ ไม่ใช่แบบนี้สิ แต่แปลก ผมเหมือนควบคุมอะไรไม่ได้เลย ผมเหมือนบุคคลที่สามที่รับฟังแต่ไม่สามารถโต้ตอบอะไร สิ่งที่ผมพูดออกไปเหมือนกับร่างกายมันทำของมันเอง
“มันดีแล้วใช่ไหมพี่เพลิง” เสียงผมสั่นจนแทบจะกลั้นไม่อยู่ แว๊บนึงผมเห็นแววตาที่ฉายความรำคาญออกมาอย่างเห็นได้ชัด พี่เพลิงเวลาเป็นแบบนี้น่ากลัวจริงๆ ทำไมถึงต้องแสดงออกมาชัดเจนขนาดนั้นด้วย
“สำหรับพี่มันดีแล้วครับ ถ้าทุกอย่างสงบลงเมื่อไหร่ค่อยว่าเรื่องของเราต่อแล้วกันครับ” ว่าเรื่องของเราต่อ? ทำไมต้องพูดเอาแต่ได้แบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ ผมไม่พอใจขึ้นมานิดหน่อย อยากจะอาละวาดให้ร้านพังแต่ตัวผมมันนิ่งอย่างน่าประหลาด
“ลมจะรอแล้วกัน” เฮ้ย.. ทำไมผมพูดออกไปแบบนั่นล่ะ ใครจะไปรออะไรกัน ไม่เอานะ พี่เพลิงห้ามไปไหนทั้งนั้น กลับมาหาลมสิ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ อย่าทิ้งลมไว้แบบนี้
ผมรู้ว่าผมเป็นคนสร้างปัญหาในครั้งนี้ แต่ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย ถ้าจะให้ผมพูดจริงๆพี่เพลิงเหมือนคนที่มาเติมเต็มเด็กที่ดูเหมือนจะขาดความอบอุ่นและเอาแต่ใจแบบผม พี่เพลิงทำดีกับผมจนผมเคยชินและต้องการมันมากขึ้นไปอีก แล้วอยู่ดีๆมาบอกกับผมแบบนี้ ตกใจ เสียใจ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย
“พี่ไปส่งไหมครับ” พี่เพลิงเลิกคิ้วถาม ผมแต่ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนล้า
“แค่นี้เอง ลมกลับเองได้ ไม่เห็นจะต้องมาแคร์กันเลยพี่แคร์แค่ตัวเองก็พอแล้ว” อดพูดประชดออกไปไม่ได้จริงๆครับ พี่เพลิงนิ่งไปพักนึงแล้วก็มองผมด้วยสายตาที่ผมบอกไม่ถูก ผมทำได้แค่ส่งยิ้มสู้ไปเหมือนจะทำให้ตัวเองดูชนะได้บ้าง แต่ไม่เลย
“ก็แล้วแต่แล้วกันครับ” พี่เพลิงเอาสองมือยันโต๊ะแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากร้าน ผมได้แค่มองตามแล้วยกมือขึ้นปิดหน้าช้าๆ
ทำไมมันผมถึงมาอยู่หน้าบ้านได้ล่ะ?
ผมยืนมองรั้วบ้านตัวเองอย่างรู้สึกสมเพชในใจ นี่ผมมาถึงบ้านแบบที่ไม่รู้ตัวเลยหรือไง มันเสียใจมากเลยเหรอ ขาดเขาไม่ได้เลยเหรอ ทำตัวเองแท้ๆ หึ โลกของผู้ใหญ่ที่ผมไม่เข้าใจ พี่เพลิงกับผมอาจจะต่างกันมากไปก็ได้ พี่เพลิงมีงานหลายอย่างที่ต้องรับผิดชอบ ครอบครัวเขาอาจจะรับไม่ได้เรื่องผม
แล้วถ้ามันเป็นแพรเหมือนเดิม เป็นผู้หญิงน่ารักๆที่อยู่ข้างพี่เพลิง
เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นไหม?
อดคิดไม่ได้จริงๆ...
“มองแพรทำไม” แพรเงยหน้าขึ้นถามผมหลังจากที่ผมยืนเกาะขอบประตูมองแพรที่นั่งดูทีวีอยู่ในบ้าน
“เปล่า ไม่มีไร” ผมส่ายหน้าไปมาเบาๆแล้วเดินเข้าไปในบ้าน มองหาไอ้พัดแต่ก็ไม่เจอสงสัยจะไปเรียนครับ แม่ก็ไม่อยู่ไปทำงานให้พ่อพี่เพลิงแล้วมั้ง เหอะ...
“เลิกกับเขาแล้วหรอ?” ผมสะดุ้งหันมองแพรทันทีด้วยความตกใจ แพรรู้ได้ยังไง ใครบอกแพร ผมมึนงงไปหมดภาพตรงหน้าดูเบลอจนผมปวดหัว ข้าวของทุกอย่างทำไมผมรู้สึกว่ามันจับต้องไม่ได้ก็ไม่รู้ ผมกระพริบตาถี่ๆแล้วพยักหน้าส่งๆใส่แพร
“สมน้ำหน้า” คำพูดส่อเสียดที่ชัดเจนส่งออกมาจากปากแฝดของผม แต่มันรู้สึกก้องไปทั้งหัว
“ที่ผ่านมาลมเคยนึกถึงความรู้สึกแพรบ้างไหม ที่ลมบอกรักแพร ไม่ใช่ว่าลมบอกให้แพรสบายใจแล้วมาหักหลังแพรที่หลังหรอกหรอ” ผมตวัดตามองแพรด้วยความหงุดหงิดทันที แพรหยิบหมอนออกจากตักตัวเองแล้วแล้วมองผมด้วยสายตาที่หงุดหงิดไม่แพ้กัน
"แพรอย่ามาชวนลมทะเลาะได้ไหม ลมเบื่อ" ผมพูดเสร็จก็หันหลังหนีแพรจะขึ้นห้องแต่แพรก็พูดขัดขึ้นมาอีกครั้ง
"ลมทำของลมเองนะเรื่องนี้"
"แล้วมันจำเป็นต้องมาย้ำลมด้วยหรอ" ผมสะบัดหน้ากลับไปเถียงทันทีที่ได้ยิน ผมรู้ว่าผมผิดแต่ผมไม่ชอบให้ใครมาย้ำเลยครับ อ่า.. ปากผมหาเรื่องมากเลย
"ลมหยุดก้าวร้าวได้แล้วนะ" แพรลุกขึ้นเดินมาหยุดตรงหน้าผม ผมพรั่งพรูลมหายใจออกมาอย่างเบื่อๆแล้วเงียบไม่ตอบกลับแพรก็เดินเฉียดไหล่ผมเข้าครัวไปเลย
ผมเดินขึ้นห้องล้มตัวลงกับที่นอนแรงๆแต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บหรือจุกอะไรทั้งสิ้น ซุกหน้าลงกับเตียงปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด ผมเหนื่อย ผมตกใจมากจริงๆ กลั้นเสียงสะอื้นไว้ได้เพียงไม่กี่วินาทีพอคำพูดของพี่เพลิงแล่นเข้ามาในหัวอีกผมก็กลั้นไว้ไม่ไหวเลยปล่อยมันออกมาพร้อมกับน้ำตา
"ฮึก..ฮึก...ฮือออออ" ผมสะดุ้งดีดตัวขึ้นลุกนั่งทันทีที่ได้ยินเสียงร้องไห้ คิดว่าผีสิครับที่ไหนได้เป็นน้องลมที่นอนขดตัวอยู่ข้างๆ ผมเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟข้างเตียงก็เห็นน้องลมนอนขดตัวร้องไห้ทั้งที่ตายังไม่ลืมด้วยซ้ำ สงสัยจะฝันร้ายซะแล้วครับ
"น้องลม น้องลม" ผมเขย่าตัวตัวน้องเบาๆพร้อมเรียกชื่อน้องซ้ำไปซ้ำมาจนน้องเริ่มรู้สึกตัว น้องขยี้ตาไปมาช้าๆแล้วลุกขึ้นนั่งมองผมตาปริบๆอย่างงงๆ
“ฝันหรอ..?” น้องพึมพำกับตัวเองเบาๆ สงสัยจะฝันร้ายจริงๆนั่นแหละครับ ผมยกมือขึ้นลูบหัวน้องให้ผ่อนคลายลงบ้างแต่น้องก็ใช้กำปั้นทุบตัวผมพร้อมร้องไห้โวยวายไปด้วย ผมก็งงสิครับ ปล่อยน้องโวยวายตีผมอยู่สักพักผมก็รวบมือน้องไว้ทั้งสองข้าง
ใบหน้าเล็กเปรอะน้ำตาไปทั่ว ตาเรียวสวยที่ชอบมองผมแดงช้ำไปหมดเลยครับ น้องไม่ได้ดิ้นอย่างทุกทีแต่มองค้อนผมอย่างเอาเรื่อง ปากเล็กๆน่าฟัดถูกเม้มเข้าหากันเพราะโดนผมขัดใจ ผมรวบตัวน้องเข้ามากอดด้วยความหมั่นเขี้ยวแล้วฝังจมูกลงบนหัวนิ่มๆของน้องอย่างแผ่วเบา
“เป็นอะไรครับ” น้องเงยหน้าขึ้นมองผมสักพักแล้วก็ก้มลงมองเตียงเหมือนเดิม เสียงสูดน้ำมูกยังมีให้ได้ยินเป็นพักๆครับ
น้องนั่งอยู่นิ่งๆตรงหว่างขาผมสักพักแล้วครับ ผมกอดเอวน้องไว้แน่นมองไม่เห็นว่าน้องทำหน้ายังไงอยู่แต่ก็แอบอยากรู้เหมือนกันครับ ไม่ใช่ว่าแอบหลับไปแล้วนะ แต่สักพักน้องก็ยุกยิกครับมีเสียงถอนหายใจดังขึ้นมาพร้อมกับไหล่เล็กๆที่ลู่ลง
“พี่เพลิงอย่าทิ้งลมนะ ไม่เอานะ ลมไม่เอาอ่ะ” กลายเป็นหันมาอ้อนผมแทนเสียแล้วครับ ผมยิ้มอย่างอ่อนใจให้กับเด็กน้อยตรงหน้า ต้องบอกว่าเด็กน้อยจริงๆครับเพราะผมกับน้องอายุค่อนข้างจะต่างกันมากแต่น้องชอบทำตัวเหมือนกับตัวเองโตแล้วอยู่ตลอด โดยที่ไม่รู้ตัวว่าที่ทำมันน่ารักน่าเอ็นดูขนาดไหน
“เงียบทำไม… จะทิ้งลมหรอ” ผมว่าน้องเริ่มเอาฝันมาปนกับความจริงแล้วครับ เดาไม่ออกจริงๆว่าในฝันผมไปทำอะไรให้แต่ตาที่เริ่มมีน้ำคลอออกมาพร้อมแก้มใสที่พองออกเล็กน้อยก็ทำให้ผมรู้ว่าน้องโกรธผมและกำลังคิดมาก
“ลมให้พี่เพลิงได้ทุกอย่างเลยนะ” เฮ้ยๆๆๆๆ ผมปัดมือน้องพัลวันเลยครับ น้องค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนอนตัวเองลงทั้งที่สองมือมันสั่น ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เชิดคางน้องขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบาน้องดูมึนงงแต่สักพักก็เริ่มต่อต้านผม แต่พอผมบดขยี้ริมฝีปากน้องแรงๆน้องก็เริ่มอ่อนยวบ
“ไหนบอกพี่หน่อยครับ น้องลมเป็นอะไร” ผมผละออกอย่างเสียดายนิดหน่อย ท่าทางของน้องดูยั่วยวนเอามากๆแต่ผมต้องนิ่งไว้ก่อนเพราะไม่มีอารมณ์จะมาเล่นจ้ำจี้ตอนนี้หรอกครับ
“ก็ลม…” น้องอ้าปากพูดออกมาแค่นี้ก็เงียบไปแถมยังหันหน้าไปทางอื่น ผมดึงตัวน้องเข้ามาใกล้สะกดอารมณ์ของตัวเองไว้แล้วค่อยๆติดกระดุมเสื้อน้องให้เรียบร้อย เอาน่า เห็นแบบนี้ผมเป็นคนดีเป็นนะครับ
“ฝันหรอครับ ฝันว่าไง หืม?” ผมหมั่นเขี้ยวเผลอหยิกแก้มน้องลมไป คนตัวเล็กข่วนสวนมาเลยครับ คราวหลังต้องจับตัดเล็บซะแล้ว
“ฝันว่าพี่เพลิงจะทิ้งลม เพราะ…” ผมเลิกคิ้วทันที
“เพราะ?”
“เพราะที่บ้านรู้พี่เพลิงรู้เรื่องลม พี่เพลิงบอกว่ารับไม่ไหว” ผมขมวดคิ้วอย่างนึกหงุดหงิดทันที น้องไม่ไว้ใจผมถึงขนาดเก็บไปฝันเลยหรอ แต่ก็ว่าอะไรไม่ได้ครับ ตัวผมมันไม่มีอะไรน่าเชื่อถืออยู่แล้วเสียด้วย และถ้าที่บ้านผมรู้จริงๆมันก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ครับ ผมไม่สนใจอยู่แล้วว่าอะไรมันจะเกิดขึ้น แต่ปัญหาเรื่องแม่น้องลมก็ทำให้ผมเขวได้เหมือนกันครับ
“อย่าคิดมากเลยครับ พี่หลงน้องลมจนขนาดนี้แล้ว…โอ๊ย” โดนทุบไปเต็มๆหลังจากพูดแหย่ไปครับ ตาน้องเริ่มกลับมามองขวางผมอีกแล้วครับ สงสัยว่าผมจะเล่นมากไปหน่อย
“อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดครับแต่พี่จะไม่ปล่อยน้องลมแน่ๆ พี่เคยบอกแล้วนี่ครับ น้องลมจำไม่ได้หรอ?” ผมเคยพูดไปจริงๆและผมต้องรักษาคำพูดที่ผมพูดให้ได้ด้วย ผมยอมปล่อยแพรเพราะผมต้องการจะยื้อน้องลมไว้มากกว่า ผมคิดอย่างที่พูดไปทุกอย่างจริงๆนะครับถึงมันอาจจะดูเลวไปสักหน่อย
“ไม่รู้ จำไม่ได้” น้องบุ้ยปากทำไม่รู้ไม่ชี้ใส่อีกต่างหากครับ แต่สักพักก็เข้ามากอดผมไว้จนแน่นอย่างกับเด็กมีความผิดเลยครับ
“ลมมีอะไรจะสารภาพอ่ะ ไม่โกรธลมได้ไหม” หืม… มีพิรุธมากครับ แต่จะให้ผมโกรธลงได้ยังไง ตาบวมแดงของน้องช้อนมองผมปริบๆ ปากแดงถูกเม้มเข้าหากันจนผมเจ็บแทน สองมือน้องยังรวบอยู่ที่เอวผม
“ไม่โกรธครับ” ผมพูดแล้วยิ้มให้น้องบางเบา น้องลมหลุบตาลงแล้วก็ช้อนขึ้นมองผมเหมือนเดิมเหมือนเตรียมตัว ผมแอบตื่นเต้นแล้วสิครับ น้องต้องไปทำผิดอะไรมาแน่ๆ
“ตอนที่พี่เพลิงโทรมาหาลม... รีนก็อยู่ด้วย” ผมเงียบ ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เป็นเพราะผมรู้อยู่แล้ว เสียงแทรกเข้ามาในสายซะขนาดนั้นถ้าไม่รู้ผมก็คงมีเขางอกออกมาแล้วครับ แต่ที่ผมถามน้องในรถว่าอยู่กับใครเพราะอยากให้น้องเป็นคนบอกว่าเกิดอะไรขึ้น และน้องเลือกที่จะเมินมันผมก็เลยไม่ได้สนใจอะไร
“ลมบอกรีนอ่ะ ว่าลมคบกับพี่เพลิง” แล้วน้องก็เข้ามามุดอยู่ตรงอกผมครับ สองมือจิกเสื้อผมแน่นไม่ยอมปล่อย ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยกมือขึ้นลูบหัวนิ่มๆของคนที่ผมชอบ
“พี่ต้องโกรธด้วยหรอ”
“ไม่โกรธหรอ” น้องดีดตัวออกจากผมทันทีครับ นั่งทำหน้างงปนยิ้มอยู่ปลายเตียง
“โกรธทำไมล่ะ แล้วรีนจะทำยังไงต่อก็ไม่รู้เนอะ” ผู้หญิงอย่างรีนนี่เลือกได้ครับ นี่เลือกผมอาจจะเพราะผมดูโลเลอยู่แล้วเธอคงคิดว่าจะแทรกเข้ามาได้มั้งครับ แต่ถ้ารู้ว่าผมชอบผู้ชาย ชอบคนที่เป็นแฝดของแฟนเก่าตัวเองต่อให้เป็นเธอก็คงรับไม่ได้หรอกครับ เรื่องนี้ผมมั่นใจ แต่พ่อกับแม่ของเธอนี่สิที่จะมีปัญหา
“พี่เพลิงอย่าให้เขามายุ่งกับแพรได้ไหม.. ลมไม่ชอบเลย” ผมได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวอย่างช่วยไม่ได้ ผมเกรงใจรีนอยู่พอสมควรครับเนื่องจากอะไรหลายๆอย่าง เรื่องที่บ้าน เรื่องผู้ใหญ่ แต่น้องลมทำอะไรวู่วามไปหน่อย ให้ผมเดาแพรต้องโดนรีนระรานและน้องทนไม่ไหว คงกะจะให้รีนมาเล่นตัวเองแทนแพร แต่ผู้หญิงน่ะ เกลียดใครแล้วฝังลึกนะครับ
“ถ้าพี่เจอ พี่จะพูดตรงๆก็ได้ครับ” น้องทำหน้าไม่พอใจขึ้นมานิดหน่อยแต่ก็ปรับสีหน้ากลับมาเหมือนเดิมภายในเวลาพักเดียว ผมเข้าใจน้องลมนะครับ น้องกับแพรรักกันมากจริงๆและผมก็ไม่รู้ว่าผมเข้าไปทำลายมันหรือเปล่า
“ดึกแล้วนอนดีกว่า มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยต่อแล้วกันครับ”
………………………………………………………………………………….
“ครับ ไม่เข้าครับ ผมไม่สบายนิดหน่อย ถ้ามีอะไรเร่งด่วนโทรบอกผมเลยนะครับ” ผมถอนหายใจออกมาแล้วกดตัดสายเลขาของผม
ไม่ใช่ผมหรอกครับที่ไม่สบาย… แต่เป็นไอ้ตัวยุ่งที่นอนหอบหายใจอยู่บนเตียงนี่แหละครับ ร้องไห้จนตาบวมแล้วยังตัวบวมเพราะไข้กินอีก ผมเช็ดตัวให้น้องไปแล้วรอบนึง กลั้นใจอยู่ตั้งนานกว่าจะเช็ดเสร็จแบบปลอดภัย ตัวน้องเย็นขึ้นบ้างครับแต่สีหน้ายังแย่เหมือนเดิม
“พี่เพลิงโดดงาน” ผมระบายยิ้มให้น้องลมอย่างอ่อนใจ ตัวเองป่วยจนเสียงอู้อี้พูดไม่รู้เรื่องยังจะพูดล้อเลียนผมได้อีกนะครับ
“อยากได้อะไรหรือเปล่าครับ” ผมเลิกคิ้วถาม อ้อ เรื่องข้าวต้มคนป่วยบอกตรงๆว่าทำไม่เป็นจริงๆครับ ผมบอกจะออกไปซื้อให้ก็ไม่ยอมให้ไปไหนเลย น้องลมเลยฝืนสังขารตัวเองลุกขึ้นมาทำกินเอง รู้สึกผิดครับ ผมมันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ
“ลมอยากเจอแพรอ่ะ” คำสั่งที่ดูเอาแต่ใจส่งออกมาผ่านปากน้อง ให้ทำไงได้ล่ะครับ จะพาน้องไปหาแพรตอนนี้ก็ดูจะทรมานเกินไป ผมคงจะต้องไปตามตัวแพรมาหาน้อง
“ครับ” ได้แต่พูดตอบรับไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เดินออกมาที่ห้องรับแขกเลื่อนโทรศัพท์โทรหาแพรทั้งที่ไม่เคยโทรมานานสักพัก
ผมบอกที่อยู่กับแพรไป แพรไม่ได้ว่าอะไรนอกจากตอบรับผม นอกจากนั้นก็ไม่ได้คุยอะไรอีก ผมคบกับแพรมานานมากจริงๆแล้วผมค่อนข้างจะผูกพันกับแพรพอสมควรเลยครับ ผมสนใจแพรจากการที่ผมเคยไปแนะแนวการศึกษาของโรงเรียนแพร เราคุยกันมาตลอดตั้งแต่วันนั้น แต่พอเริ่มไปมาหากันก็มีน้องลมคอยมายุ่งวุ่นวาย ตอนแรกก็รำคาญครับ รำคาญมากด้วย แต่ผ่านไปผมกลับมองว่ามันน่ารัก เวลาทีน้องเถียงกลับผมมันดูตลกและน่าฟัดดีครับ
ไม่มาโดนแบบผมไม่เข้าใจหรอก…
แพรโทรมาบอกให้ผมลงไปรับ ผมไม่ได้บอกน้องลมครับกลัวน้องงอแงเลยเดินลงมาเลย แพรถือของมานิดหน่อยผมยื่นมือออกไปเพื่อจะช่วยถือแพรก็ยื่นมาให้ผมแต่โดยดี ผมรู้ว่ามันแย่ แต่บางครั้งผมก็อดเปรียบเทียบแพรกับน้องลมไม่ได้ แพรเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ อยู่ข้างผมตลอดเวลา แต่บางทีผมก็รู้สึกเบื่อ ผมเห็นแก่ตัวเองแหละครับ มันก็แค่นิสัยแย่ๆของผู้ชายคนหนึ่ง
“ลมเป็นไงบ้างคะ” แพรเอ่ยถามขึ้นขณะที่เราอยู่ในลิฟต์
“ไม่สบายนิดหน่อยครับ แต่น้องบอกอยากเจอแพร” ผมตอบทั้งที่ไม่ได้หันไปมองแพร แพรยืนอยู่ด้านหลังผมครับ ผมยืนติดหน้าลิฟต์เลยเพราะว่าผมเป็นคนกด
“ดีแล้วค่ะ ยิ่งซนไปเรื่อยอยู่” อาจจะเป็นเพราะเราพูดเพราะๆใส่กันตลอด ผมดูแลแพรอย่างดีเสมอเท่าที่ผมทำได้ บางทีผมรู้สึกเหมือนแพรเป็นน้องสาวนั่นแหละครับ
ผมวางของลงบนโต๊ะในห้องรับแขก สองพี่น้องเข้าไปคุยกันไม่ยอมให้ผมเข้าไปด้วยครับ แต่ผมก็ไม่ได้กะจะเข้าไปด้วยอยู่แล้ว ผมได้แต่นั่งเฉยๆรอแพรออกมา เปิดทีวีดูบ้างเอาโทรศัพท์มาเล่นบ้างจนเบื่อก็ยังไม่มีใครออกมาผมได้แต่ถอนหายใจทิ้งไปเฉยๆ
“พี่เพลิงคะ”
“อ่ะ..ครับ?” ผมขานตอบแพรที่เดินออกมาจากห้องนอน
“แพรว่าพี่ไปที่บริษัทดีกว่าค่ะ เมื่อเช้าแม่ดูรีบร้อนออกไปมาก แพรไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน วันนี้แม่ผมเข้าบริษัทด้วยน่ะสิครับ มันจะวุ่นวายอะไรหรือเปล่าผมก็ไม่รู้
นี่แสดงว่าน้องลมก็ต้องเล่าให้แพรฟังแล้วสิ…?
“เมื่อเช้าแพรบอกแม่ว่าเดือนนี้พ่อยังไม่โอนตังมาให้เลย แม่ถามแพรว่าเขาหยุดโอนตั้งแต่เมื่อไหร่ แพรบอกไปว่าปีที่แล้วหยุดไปหลายเดือนแต่อยู่ดีๆก็กลับมา แม่ก็รีบออกจากบ้านไปเลย แพรไม่อยากพูดเท่าไหร่ แต่แพรอยากรู้ว่าคนที่โอนเงินมาให้แพรทุกเดือนใช่พ่อแพรจริงๆหรือเปล่า” คำพูดของแพรทำเอาผมปวดหัวไปเลยครับ มันหมายความว่ายังไงครับ? หมายความว่าพ่อผมคอยส่งเงินให้ทางบ้านนั้นใช้หรอ?
“แต่แพรยังไม่ได้บอกลมนะคะ กลัวจะคิดมาก”
“พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงหรอกครับ พี่ยังไม่เข้าใจพ่อตัวเองเลย” จริงๆครับ ผมไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเขาเล่นอะไรกันอยู่ ผมอาจจะดูพึ่งได้ในสายตาของเด็กๆแบบแพรกับน้องลม แต่ในสายตาของผู้ใหญ่ผมก็ยังเข้าไปยุ่งไม่ได้อยู่ดี
“ขอโทษค่ะ แพรก็ไม่เข้าใจแม่เหมือนกัน”
“แต่พี่เพลิงพาแพรไปหาพ่อพี่เพลิงได้ไหมคะ?”
-------------------------------------------------------------------------------
ปั่นยิกเลยค่ะ ฮือออ กลัวมาไม่ทันวันครบ5เดือน
ตอนนี้ทานได้ปกติแล้วค่ะ คุณพ่อพาร่อนหาของอร่อยทานจนหายเบื่อเลยทีเดียว
ขอบคุณที่ติดตามกันมานะคะ เรื่องนี้อาจจะยังไม่ดีพร้อม แต่เราจะพยายามไปเรื่อยๆค่าาา
ห้ามไปไหนนะคะ อยู่ด้วยกันจนจบนะะะะ
หัวข้อ: ผมกับแฟนพี่สาว♡ ความลับสุดท้าย (ผมกับแฟนของผม) P.19 06/06/58 (อ่าน 178581 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก