ความลับที่สิบสี่
มาอายตอนนี้มันก็คงไม่ทันเท่าไหร่ครับ อย่าพูดถึงพี่เพลิงเลย ไม่รู้ว่าผมไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน ยอมรับครับว่าแรงอารมณ์มันพาไปจริงๆและผมไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาที่ไม่รู้เรื่องพวกนี้ ก่อนที่ผมจะเข้ามาเซอร์ไพรส์พี่นัทยุแล้วยุอีกว่าให้รุกพี่เพลิงก่อน ผมก็ทำใจอยู่แป๊บหนึ่งความอยากรู้อยากเห็นมันก็แทรกเข้ามา ผมก็แค่อยากให้พี่เพลิงตกใจครับ
แต่ผลลัพธ์ที่ได้แม่ง... พี่เพลิงตกใจน่ะก็ตกใจ แต่ผมลุกจากเตียงแทบไม่ไหวเลยครับ ไม่รู้ว่าพี่เพลิงมันของต่อกี่รอบ แรกๆผมเหนื่อยจนแทบสลบคาเตียงพี่เพลิงคนดีก็อุ้มผมเข้าไปช่วยล้างตัวที่เหนียวเหนอะให้ลูบไปลูบมาผมเผลอส่งเสียงแปลกๆออกไป เท่านั้นล่ะครับ มันเหมือนไปกระตุ้นพี่เพลิงเข้าผมร้องห้ามก็ไม่ฟังก็ปล่อยเลยตามเลยไป
ว่ากันตามตรงแล้วผมแทบจะลืมตำราที่ท่องอยู่ทั้งเช้าของเมื่อวาน วันนี้ผมเลยต้องมานั่งทบทวนใหม่หมดตั้งแต่แรกแต่ให้ทายครับว่าผมกำลังนั่งอ่านหนังสือที่ไหน
เฉลย… บนเตียงที่คอนโดพี่เพลิงครับ โดยที่เจ้าของห้องกำลังหลับพริ้มอยู่บนตักผมและกอดเอวผมไว้ ไม่เข้าใจครับว่าท่านี้มันสบายตรงไหน แต่พี่เพลิงคงจะเหนื่อยมากจริงๆ ผมขอกลับไปอ่านหนังสือที่บ้านก็ไม่ให้ไปแถมยังขับรถไปเอาหนังสือมาถวายผมถึงที่อีก เชื่อเขาเลยครับ
แล้วก็.... พี่เพลิงบอกว่าเห็นแม่ผมแต่งหน้าแล้วรู้สึกคุ้นยังไงก็ไม่รู้ จะไม่คุ้นได้ไงครับก็พี่เพลิงเคยเห็นแม่ผมอยู่แล้วนี่หว่า ผมพูดไปแบบนั้นพี่เพลิงก็ไม่ได้ติดใจอะไรอีก
“หลับสบายไหม หืม” ผมพึมพำกับพี่เพลิงที่นอนหลับตาไม่รู้เรื่องด้วยความหมั่นไส้ ผมเห็นว่าคนบนตักไม่มีท่าทีว่าจะตอบผม ผมเลยหันไปสนใจหนังสือต่อ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่เพลิง…มีคนเคาะประตู” ผมสะกิดพี่เพลิง พี่เพลิงหยุกหยิกนิดหน่อยแล้วก็ทำหน้างงใส่ผมก่อนที่จะลุกออกจากห้องไป
“แม่…” เสียงที่ลอดผ่านประตูทำให้ผมตกใจ…
แม่พี่เพลิง…
“วันเกิดไม่คิดจะโผล่หน้ามาให้แม่เห็นบ้างเลยหรอ”
ผมย่องไปปิดประตูห้องให้เสียงเบาที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ แล้วแอบฟังแม่พี่เพลิงกับพี่เพลิงคุยกัน ผมรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้ถ้าจะออกไปให้ท่านเห็นผมในสภาพแบบนี้ ผมไม่คิดหรอกว่าครอบครัวพี่เพลิงจะรับได้ แล้วผมก็รู้ตัวดี
“อยู่คนเดียวหรอ แม่คิดว่าพาผู้หญิงมานอนนะเนี่ย”
“เปล่าครับแม่ล่ะก็” อืม เปล่า ผมไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อยแต่ได้ยินแล้วมันเจ็บว่ะ
“ดีแล้วลูก แต่ออกไปข้างนอกบ้างนะ ช่วงนี้โหมงานหนักไม่ใช่หรอ”
“นอนเอาแรงดีกว่าครับ ผมไม่รู้จะไปไหนแล้ว”
และอีกหลายประโยคบลาๆๆที่ผมไม่ได้สนใจจะฟังผมขอจมอยู่กับโลกของหนังสือดีกว่า ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะครับผมยังกังวลอยู่ไม่น้อยก็นะ แม่พี่เพลิงเคยเห็นผมในฐานะน้องชายฝาแฝดของแฟนพี่เพลิง
แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป
ผมเป็นผู้ชายที่ถ้าจะให้พูดตรงๆก็คือเป็นคนที่แย่งพี่เพลิงมาจากแฝดตัวเอง แย่กว่าที่ผมเป็นผู้ชายมันก็ตรงนี้แหละครับ ผมเหยียดยิ้มออกมาอย่างนึกรังเกียจตัวเอง ผมยังแทบจะรับการกระทำของตัวเองไม่ได้จะไปหวังอะไรให้คนอื่นเขายอมรับ ครอบครัวผมกับพี่เพลิงนี่ก็ต่างกันมากจริงๆครับ ไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย
“แล้วแฟนเราเขาเป็นยังไงบ้าง หือ” เสียงแม่พี่เพลิงเอ่ยประโยคที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงออกมา
“เลิกกันแล้วครับ ไม่มีอะไรแล้ว” ผมเม้มปากแน่นอย่างไม่รู้จะทำอะไร และปิดหูแน่นไม่อยากจะฟังแล้วครับ
ผมนั่งอ่านหนังสือนิ่งๆบนเตียงโดยพยายามไม่รับรู้สิ่งที่คนข้างนอกคุยกันแต่มันก็ไม่มีสมาธิอยู่ดีครับ สุดท้ายผมก็ได้แต่รอให้แม่พี่เพลิงกลับไปซะก่อน จนเสียงทั้งสองคนเงียบไปและมีเสียงคนกำลังแง้มประตูห้องนอน ผมแทบจะกลั้นหายใจเพราะกลัวว่าคนที่เข้ามาจะไม่ใช่พี่เพลิง
“น้องลมทำไมทำหน้าแบบนั้นครับ” พี่เพลิงหลุดขำออกมาทันที ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ผมรู้ตัวครับว่าผมทำหน้าตลกออกไป เพราะผมหลับตาแน่นเลยครับ พอผมแกล้งมองค้อนพี่เพลิงพี่เพลิงก็เดินมายืนข้างเตียง
“ลงไปหาอะไรกินกันไหมครับ” ผมพยักหน้างึกงักอย่างเห็นด้วย
“ไปเปลี่ยนชุดไป” อ้อ ผมลืมครับ ผมยังอยู่ในเสือยืดตัวใหญ่ๆของพี่เพลิงกับชั้นในตัวเก่าอยู่เลยครับ แต่กว่าผมจะได้อาบน้ำก็ตีอะไรไม่รู้แล้ว เลยไม่ได้อาบน้ำตอนเช้ากันทั้งคู่เลยครับ
“อะไร… ออกไปเลย” ผมกำลังง่วนอยู่กับการถอดเสื้อพี่เพลิงแม่งก็เข้ามากอดจากด้านหลังแล้วจูบลงบนไหล่ผม ผมจั๊กจี้มากครับ ขนลุกยังไงก็ไม่รู้เลยดิ้นดันพี่เพลิงออกอย่างทุลักทุเลเพราะแขนผมยังติดอยู่กับเสื้อ
“ของขวัญวันเกิดปีนี้น่ารักเนอะ” ผมเบ้ปากแล้วเดินไปหยิบเสื้อที่พี่เพลิงเอามาให้ ครับพี่เพลิงเอามาให้ผมเปลี่ยนพร้อมๆกับหนังสือที่เอามาให้ผมอ่าน ถ้าไม่ติดว่าผ่านอะไรมาเย๊อะนะครับ ผมจะคิดว่าพี่เพลิงเป็นผู้ชายที่น่ารักและดูแลแฟนดีมาก
“ไปเลย หิวแล้วเมื่อวานมีตกถึงท้องแค่เค้กเนี่ย” ผมพูดบ่นพร้อมจัดเสื้อให้เรียบร้อยแล้วยืนมองพี่เพลิงที่เพิ่งเริ่มเปลี่ยนเสื้อ
“ก็กินไปตั้งเยอะไม่ใช่หรอครับ” พี่เพลิงหันมายิ้มกรุ่มกริ่มใส่ผม แหม ตานี่เป็นประกายเชียวครับ ผมหย่อนตูดลงกับเตียงแล้วคว้าหมอนใบที่ใกล้มือปาใส่พี่เพลิงทันทีแต่พี่เพลิงแม่งรับได้แถมยิ้มเยาะผมอีก
“พี่เพลิงแม่ง..”
“ห้ามพูดแม่งกับผู้ใหญ่นะครับ”
ผมยกมือขึ้นขยี้หัวแล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นยันตัวพี่เพลิงไว้เพราะพี่เพลิงเข้ามาจนชิดตัวผมแถมยังดันหลังผมให้แนบไปกับเตียง เริ่มลางไม่ดีแล้วครับ ผมดิ้นสุดแรงแต่พี่เพลิงกดผมไว้พร้อมเอาปากมาประกบปากผมอย่างแผ่วเบานั่นทำให้ผมเผลอตัว ไม่สิ อาจจะตั้งใจเผยอปากรับลิ้นร้อนที่แทรกเข้ามาอย่างดุดันผมก็ไม่ยอมง่ายๆตวัดลิ้นและดูดดึงมันไปพร้อมๆกัน ท่าจะซวยของจริงแล้วครับมือใหญ่ๆของพี่เพลิงกำลังลากไล้อยู่ตรงหน้าท้องผมโดยที่ปากของเรายังนัวเนียอยู่ไม่ห่าง
“พออออ ลมหิวข้าว” ผมดันหน้าผากพี่เพลิงเบาๆแล้วปัดมือที่เข้ามาในเสื้อผมออก พี่เพลิงก้มลงมาเลียริมฝีปากผมเบาๆแล้วผละออกไป ผมจะบ้าตายครับทำแบบนี้ผมเขินมากเสียยิ่งกว่าเมื่อคืนอีกครับ หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำเลย
จากนั้นเราก็ไปหาอะไรกินกันแล้วก็พากันไปเดินเล่นครับ ถึงผมจะเดินแปลกเพราะหุบขาแทบไม่ลงก็เถอะ ไม่ค่อยมีอะไรสำคัญเท่าไหร่หรอกครับ มันธรรมดามากๆอย่างที่คู่รักควรจะทำกัน แต่มันทำให้ผมมีความสุขมากจริงๆนะครับ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันอาจจะเพราะผมเคยทำแบบนี้ครั้งแรกก็ได้ มันผ่อนคลายขึ้นเยอะเลยครับ
ผมรู้ว่าผมควรจะเก็บเวลานี้ไว้ให้นานที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ เพราะผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้ามันจะมีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้ผมขอมีความสุขก่อนก็พอแล้ว อาจจะดูเป็นความคิดที่โง่ๆ แต่ผมคิดได้แค่นี้จริงๆครับ
…………………………………………………………………………
ผมสอบเสร็จแล้วครับ จริงๆแล้ววิชาของปีหนึ่งเนี่ยเหมือนเป็นแค่พื้นฐานครับแต่ถ้าไม่อ่านมาเลยก็อาจจะพลาดได้เหมือนกัน ประเด็นหลักตอนนี้คือไอ้เคนมันทำข้อสอบเสร็จก่อนผมแล้วก็ไปไหนไม่รู้ครับ ผมเดินหาไปทั่วใต้ตึก ห้องน้ำ ก็ไม่เจอครับทั้งที่มันทิ้งกระเป๋าไว้หน้าห้อง
ผมเดินมั่วจนมาถึงสโมสรวิศวะแล้วก็ถอนหายใจออกมาแรงๆมันคงไม่มาอยู่แถวนี้หรอกครับ ไม่ค่อยจะมีคนซะด้วย ผมกำลังเดินกลับก็ได้ยินเสียงคนคุยกันจากด้านหลังในมุมอับที่ไม่ค่อยมีใครสังเกต ความขี้เสือกทำให้ผมเดินกลับไปทันที ค่อยๆย่องไปใกล้กับที่มีเสียงลอดออกมา
“กูไม่ไหวแล้วมึงอย่าเล่นตัวได้ไหม” เสียงแหบพร่าของใครสักคนที่ผมไม่รู้จักดังขึ้น ให้ตายเถอะครับถึงตึกนี้มันจะดูลับตาคนแต่ทำไมมันโจ่งแจ้งกันแบบนี้ ผมส่ายหัวอย่างระอาแล้วเดินออกมาแต่เสียงตอบกลับผู้ชายคนนั้นทำให้ผมนิ่งขยับไม่ออก
“อยากมากมึงก็ไปหาคนอื่นดิวะ กูไม่ได้มั่วไปทั่วนะเว้ย” เสียงอีกคนพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดแต่มันทำให้ผมตกใจมากจนแทบไม่กล้าหายใจ เสียงนี้มันเสียงเพื่อนผม ใช่ครับ เสียงไอ้เคน นี่มันบ้าอะไรวะ ผมรู้ว่าผมไม่มีทางจำเสียงเพื่อนตัวเองผิดแน่ แต่จากที่ผมฟังมันทำให้ผมไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“เอาเท่าไหร่” ผมเบิกตากว้างเพราะไม่คิดว่าคนนั้นจะพูดกับไอ้เคนแบบนี้ ผมมายุ่งกับอะไรที่ไม่ควรรู้แล้วจริงๆใช่ไหมครับ
“ไม่ขาย”
“อะไรวะ ฟรีก็ไม่เอาขายก็ไม่ขาย ทีไอ้เหี้ยเอิร์ธนี่ร่านแทบจะร่อนตูดให้นะมึง” ไอ้เหี้ยเอิร์ธ? หรือว่าจะหมายถึงพี่เอิร์ธ? ร่าน? ทำไม… อะไร ผมไม่เข้าใจจริงๆทำไมต้องพูดแรงขนาดนั้นด้วยวะ เป็นผมผมคงทนไม่ไหวต่อยหน้าแม่งให้ยับแต่ไอ้เคนกลับนิ่งไม่มีเสียงอะไรลอดออกมานอกจากเสียงหายใจนั่นทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าเคยกับพี่เอิร์ธต้องมีอะไรกันสักอย่างแน่ๆ
“เรื่องของกูอีกแหละ ตุงขนาดนี้มึงไปหาห้องน้ำก่อนไป กูเป็นห่วงนะเนี่ย หึ” เสียงฝีเท้าเริ่มใกล้เข้ามาทำให้ผมตกใจหัวใจเต้นระรัวแต่ก็พยายามตั้งสติวิ่งออกห่างจากตึกแล้วแกล้งโทรหามัน
"โทรทำไม กูอยู่นี่" ผมรวมรวบสติแล้วหันกลับไปมองมันที่ยืนยิ้มชูโทรศัพท์ที่สั่นครืดให้ผมเห็น ผมยิ้มแหยะใส่มันก่อนจะแสร้งขมวดคิ้วตีหน้ายุ่ง
"ไปไหนมา กูเดินหามึงจนทั่วเนี่ย กระเป๋าก็หนัก" ผมบ่นๆไปแต่สายตาผมยังมองไปที่ที่มันเดินออกมา มีคนเดินออกมาอีกคนแล้วครับ
เพื่อนพี่เอิร์ธ...? ผมจำหน้าได้ครับแต่ผมไม่รู้ชื่อเขาหรอก แต่ผมจำได้ว่าพี่เขามีแฟนแล้วนี่ ที่สำคัญคือแฟนเขาชื่อมะนาวเพื่อนในคณะผมไม่ใช่หรอวะ
"เข้าห้องน้ำมา ขอโทษๆ" ผมมองหน้ามันแต่มันทำหน้าหลุกหลิกใส่ผมแล้วแย่งกระเป๋ามันไปถือ มันเลือกที่จะโกหกผมแสดงว่ามันไม่รู้ว่าผมแอบฟังมันกับพี่คนนั้น ก็ดีแล้วครับ ผมจะพยายามลืมๆมันไป
"เอ้า มึง" ผมหันไปตามเสียงก็เจอไอ้พีทกับเพื่อนมันเดินหอบงานมาแต่ไกลเลยครับ
"รอกูอยู่นี่นะ กูไปส่งงานแป๊บนึง" มันใช้กระดาษที่ม้วนอยู่ชี้หน้าผมแล้ววิ่งไปที่ตึก เพื่อนมันยืนงงสักพักก็วิ่งตามมันไป
คณะมันตลกดีครับ ทำงานกันหัวฟูไม่รู้ว่ามันได้นอนบ้างหรือเปล่า อาจารย์แต่ละคนสั่งงานแบบให้คิดเองเออเองมากครับ เหมือนสั่งมาเป็นภาพรวมแล้วให้มันออกแบบกันเอง ไอ้พีทบ่นกับผมบ่อยมากครับ แต่มันเก่ง ผมภูมิใจที่มีเพื่อนแบบมันนะ
"ไปหาอะไรแดกกัน" ผมยืนงงๆอยู่กับไอ้เคนสักพักไอ้พีทก็เดินออกมายืนอยู่ข้างผม
"ได้นอนบ้างไหมมึง" ผมบ่นทันทีที่มองหน้ามันชัดๆขอบตามันคล้ำเหมือนหมีแพนด้าเลยครับหน้าก็ดูโทรม เกือบจะหมดหล่อแล้วครับ แต่ซกมกแบบมันผู้หญิงหลายคนก็ชอบครับ
"ยังไม่นอนเลยว่ะ งานเสร็จกูก็รีบมาส่งเนี่ย" ผมขมวดคิ้วแน่นแล้วจับมันยืดแก้ม หน้าหล่อๆของมันยืดตามมือผม ผมยิ้มออกมาเพราะหน้ามันตลกครับ มันจับมือผมออกแล้วทำหน้าดุผมก็ทำดุกลับครับเอาสิ ผมสู้คนนะเว้ย
“ไปหาอะไรกินแล้วกลับไปนอนพักบ้าง เข้าใจไหม”
“ครับแม่” มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดกวนตีนผม ผมบุ่ยปากใส่มันทันที
“โอ้ยยย รู้สึกไม่มีตัวตนเลยวุ้ย...” ไอ้เคนพูดแทรกขึ้นมาทำให้ผมหันไปมองมันแล้วกอดคอพวกมันไว้ทั้งสองคน แม้ว่าพวกมันจะสูงกว่าผมอยู่นิดหน่อยก็เถอะแต่มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรครับ
พวกผมพากันไปกินข้าวที่ร้านในม.เพราะขี้เกียจจะออกไปไหน ไอ้เคนมันรีบกลับครับนั่งกินสักพักมันก็หายหัวไปเลยผมอยากเสือกก็จริงแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมันอีก สนก็แต่ไอ้พีทที่นั่งจ้องหน้าผมกินนี่แหละครับ มันเป็นอะไรกันวะ พี่เพลิง พี่เอิร์ธ หรือแม้แต่มันก็ชอบนั่งมองผมกินแล้วยิ้ม ผมกินน่าเกลียดมากเลยหรอวะ ผมต้องไปนั่งกินหน้ากระจกพิจารณาตัวเองแล้วมั้งครับเนี่ย
“มองอะไร” ผมพูดขึ้นแล้วจ้องมันกลับบ้างทั้งที่ปากผมยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆครับ ไร้มารยาทจริงๆ ไม่ใช่มันนะ ผมเนี่ย
“มองเพื่อนกินข้าวไม่ได้หรอ” มันทำหน้ากวนตีนใส่ผม ผมก็เบ้ปากยักไหล่ใส่มัน
“เออ แม่กูบ่นคิดถึงมึง”
“อย่าอ้างแม่ คิดถึงกูก็พูด” ผมสะบัดมือเหมือนกระเทยแล้วหัวเราะออกมาเพราะท่าทางตกใจของมัน ตลกมากจริงๆครับ
“เออออ ไปบ้านกูหน่อยสิ” ผมเม้มปากอย่างครุ่นคิดแล้วตอบตกลงไป ยังไงก็ว่างอยู่แล้วครับ ไปหาแม่บ้างก็ดีเหมือนกัน
........................................................................................
มันพาผมแว๊นมาจากมหาลัยยันบ้านมัน มันขี่โคตรเร็วครับแต่ผมชอบนะความรู้สึกเวลาที่ลมเย็นๆมันพัดโดนหน้าผม มันสนุกดีครับ ถึงมันจะขี่ไม่น่าไว้วางใจแต่ก็ถึงบ้านอย่างปลอดภัยกันทั้งคู่ครับ
“แม่หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้แม่พร้อมยิ้มแย้มแจ่มใสครับ บอกแล้วผมพร้อมจะแย่งแม่มันมาเลยนะเนี่ย
“ต๊าย ลมลูก มาได้ไงเนี่ยนั่งก่อนๆ” ผมยิ้มแป้นแล้วเดินตามแม่ไปนั่งที่โซฟา
“กินข้าวกันหรือยังลูก เออ พีท ไปเก็บห้องไป งานเสร็จแล้วก็ทำให้มันดีๆด้วยนะ” ไอ้พีทถอนหายใจเบาๆแล้วเดินขึ้นห้องไปเลยครับ ผมโดนแม่ยกแขนยกมือลูบหน้าเหมือนแม่กำลังเล่นกับหมาเลยครับ ฮืออ
“ลมมีแฟนแล้วหรอลูก”
“ครับ??” ผมทำหน้าเอ๋อออกไปเต็มที่เลยครับ แม่รู้ได้ยังไงหรืออะไรบนตัวผมมันฟ้องวะ
“ถ้าแม่มีลูกสาวแม่เชียร์เต็มที่เลยนะเนี่ย น่าเสียดาย” ผมอมยิ้มทันทีครับ แม่นี่น่ารักน่ากอดจริงๆครับ ซึ่งแตกต่างจากแม่ผมมากๆ จากบุคลิกแล้วผมมองว่าแม่ของผมเป็นคนที่ดูดี และน่ากลัวจนผมรู้สึกไม่อยากจะเข้าใกล้
“ปั้มลูกอีกคนไงครับ ลมรอนะเออ” แม่ฟาดแขนผมเบาๆทำให้ผมหัวเราะร่า
“แม่ครับเดี๋ยวลมไปดูพีทก่อนนะ ไม่รู้มันตายคาห้องหรือยัง” ผมลุกขึ้นแล้วไหว้แม่นิดหน่อยพอเป็นพิธีแล้ววิ่งขึ้นบันไดมาที่ห้องมัน
“โว้ยยย พี่พีทมีกล้ามหน้าท้องด้วย เท่ว่ะมึง” ผมพูดแซวขึ้นมันก็ส่ายหน้าอย่างระอา ผมเข้ามาตอนมันเปลี่ยนเสื้อพอดีครับไม่รู้ว่ามันไปฟิตมาตอนไหนนะเนี่ย มันดูชัดกว่าเดิมเยอะเลย โคตรหล่อครับจริงๆ ผมก็อยากจะมีบ้างนะครับแต่หน้าและขนาดตัวแบบผมเกรงว่ามันจะกลายเป็นก้ามปูแบบที่ไม่เหมาะกับผมน่ะครับ
แต่ผมก็ภูมิใจนะที่ผมเกิดมาน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนแพร อิอิ
“เก็บห้องเร็วนะมึง เอาไปยัดไว้ตรงไหนบ้างวะ” ผมนั่งบนเตียงมันแล้วทำท่าเหมือนหาของ
“เก็บทิ้งไปหมดแล้ว วันนี้มึงค้างนี่ไหม” ผมส่ายหน้าแรงๆแทนคำตอบแต่ก็ต้องตกใจเมื่อมันคว้าคอเสื้อผมไว้ แล้วทำหน้าตกใจ
“อะไรของมึงเนี่ย…” แล้วผมก็ต้องตกใจตามเพราะภาพที่สะท้อนในกระจกคือตรงไหปลาร้าผมมีรอยแดงหลายจุดที่ถึงมันจะจางแล้วแต่ก็ยังเห็นชัดอยู่ดี
จากมุมมันต้องเห็นมากกว่าที่ผมเห็นแน่ ผมลืมตัวครับตอนที่ซ้อนมอเตอร์ไซค์มันผมเผลอถอดเนคไทออกและปลดกระดุมลง ผมเม้มปากมองหน้ามันนิ่ง มันค่อยๆลดมือออกจากปกเสื้อผมแล้วยืนมองหน้าผมด้วยแววตาที่หลากหลาย ทั้งดูเศร้าและก็ดูโกรธผม
“พี่เอิร์ธหรอ”
“เปล่า…” ผมส่ายหน้าไปมาช้าๆ
“ใคร…?” มันถามผมด้วยเสียงที่ดูสั่นจนผมรับรู้ ผมกัดปากแน่นแล้วช้อนตาขึ้นมองมันก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“พี่เพลิงว่ะ…”
“พี่เพลิงเนี่ยนะ? พี่เขยมึงเนี่ยนะ? เขาทำอะไรมึงวะ!” มันเขย่าตัวผมจนผมกลัวไม่กล้าขยับหรือเอ่ยปากผมจนมันลดมือออกไปผมเลยพูดออกมา
“พี่เพลิงเลิกกับแพรแล้ว เอ่อ... กูชอบพี่เขาว่ะ” มันเงียบไปเลยครับ ผมก็ได้แต่มองมันนิ่ง เหมือนมันจะพูดอะไรแต่มันก็ไม่พูด ความอึดอัดมันเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆจนผมจะทนไม่ไหว
“เงียบขนาดนี้ด่ากูเหี้ยเลยก็ได้” ผมพูดประชดออกไปมันยืนเงียบสักพักก็ยกมือขึ้นเกาหัวแรงๆ
“ทำไมวะ มึงไปชอบเขาตอนไหน แล้วทำไม... แม่งเอ๊ย!” มันพูดเสียงดังใส่ผม น้ำเสียงมันดูโกรธผมมากจริงๆ
“เรื่องมันสักพักแล้วว่ะ กูไม่ได้บอกใคร แต่กู...บอกมึง” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วมองหน้ามันที่ดูร้อนรนมันพ่นลมหายใจออกมาแล้วเงียบไปสักพักก่อนท่มันจะพูดขึ้น
“เออ ขอบคุณที่บอก” มันพูดแบบนั้นแต่เสียงมันไม่ใช่ไงครับ
“มึงโกรธอะไรกูวะ” ผมถามมันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไม่แพ้กัน
“มึงกล้าแย่งแฟนพี่มึงหรอวะ” พอกันทีครับ น้ำตาที่ตีตื้นขึ้นมามันแทบจะเอ่อล้นออกมาทันทีที่ได้ยินคำพูดมันผมทั้งโกรธและน้อยใจที่มันพูดกับผมแบบนี้
“เออ!!”
“เฮ้ย… ปั้น!!”
ผมลุกขึ้นแล้วกระชากประตูวิ่งออกมาไม่ได้สนใจอะไรเลยครับ แม่เรียกผมไว้แต่ผมก็วิ่งหนีออกมา ดูไร้สาระมากนะครับที่ผมวิ่งออกมาทั้งที่น้ำตาผมจะนองหน้าแบบนี้ แต่มันเป็นเพื่อนผม มันต้องเข้าใจผมไม่ใช่หรอ ผมคงจะเห็นแก่ตัวมากเกินไปจริงๆเพราะมันก็ไม่ได้แปลกอะไรถ้ามันจะพูดแบบนั้น
……………………………………………………………….
“พี่ลมเป็นไร” ผมส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ พัดมันกำลังอ่านหนังสืออยู่ครับ มันสอบปลายภาควันพรุ่งนี้น่าสงสารจริงๆ
“สอนอันนี้หน่อยครับ พัดโง่มากครับพี่ เร็วๆ” ผมถอนหายใจออกมาแล้วหยิบสมุดมันมาดู
“จดเหี้ยไรเนี่ย เอาหนังสือมาดูหน่อย”
ผมง่วนอยู่กับการสอนมันอยู่สักพักพี่เพลิงก็โทรมาครับ ผมรีบกดรับอย่างคุ้นเคย
“ฮัลโหลว่าไง”
‘คิดถึงครับ’ ผมเม้มปากแน่นแล้วเอ่ยตอบไปเบาๆ
“เหมือนกัน”
‘พี่มีอะไรจะถามครับ’ ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยทันทีครับแต่ก็ส่งเสียงตอบรับไป
‘แม่น้องลมชื่อสาวิตรีหรือเปล่าครับ’
“ใช่ ทำไมหรอพี่เพลิง” ใช่ครับแม่ผมชื่อสาวิตรีแต่พี่เพลิงรู้ได้ยังไง และจะถามไปทำไม
‘เปล่าครับ พรุ่งนี้น้องลมเลิกเรียนกี่โมง’
ผมเกาหัวอย่างงุนงงที่พี่เพลิงเปลี่ยนเรื่องแต่ก็เออออตอบไป แต่ผมคิดว่ามันคงไม่มีอะไรหรอกเลยไม่ได้สนใจอะไรอีก
________________________________________________________________
พีทนี่มันตัวประกอบราคาแพงจริงๆค่ะ
เรื่องนี้จะมีอีก2คู่นะคะ อยากให้ทายเล่นๆกันไปก่อน แต่อีกคู่ท่าจะเดายากค่ะ5555555
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันมานะค้าาาาา ไล่กอดทุกคนเลยยย
หัวข้อ: ผมกับแฟนพี่สาว♡ ความลับสุดท้าย (ผมกับแฟนของผม) P.19 06/06/58 (อ่าน 178559 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก