หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[minneemint]

มารอพนาน้องโยทุกวัน
วันนี้ใช่ไหมที่น้องโยจะยอม
คุณผอบเจ้าขารอนะ
 

[tang]

รอนะคร้าบบบบบ

[minneemint]

ขอโทษค่ะคุณชิปเค้ก จำสลับกัน
 

[Whatever it is]

ง่ะ พรุ่งนี้มันนานแท้ ไม่มาซะที 5555

ตามไปเตะมันเลยพี่ป่า เอาให้ตาย 55555

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #41









   ผมพูดอะไรลงไป...

   พูดให้ตัวเองนอนไม่หลับ พูดให้อีกฝ่ายตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเหมือนกันทำไม ตั้งแต่ที่ผมพูดแบบนั้นออกไป ข่าวลือเสียๆหายๆที่เกิดขึ้นกับผมก็ไม่สามารถทำอะไรผมได้อีกต่อไป

   ในเช้าวันต่อมา ผมคิดอย่างเดียว ว่าคืนนี้จะเป็นยังไง

   “อิโย” มนตรีทักผมในวันต่อมาที่เห็นผมโผล่ไปคณะแต่เช้า “มาเช้าว่ะ ปกติจะมาทีก็ต้องมาแบบแกรนด์โอเพนนิ่งไม่ใช่เหรอ ต้องสายที่สุด”
   “แกรนด์...อะไรนะ”
   “แกรนด์โอเพนนิ่ง” อิกาเสริม กำลังใช้แปรงตกแต่งใบหน้าผิวแทนๆแต่เนียนของมัน “เป็นอะไรคะ โดนผัวเอา ฟ้าเหลืองเหรอถึงฟังคำพูดเพื่อนไม่รู้เรื่อง”
   “เห้ยยย” ผมร้องเสียงหลง ทำหน้าตกใจ

   ทั้งกลุ่มหันมามองหน้าผมเป็นตาเดียว

   “จริงเหรออิโย”
   “พี่ป่าได้มึงแล้วเหรอ”
   “นี่แหละค่ะสีหน้าของคนโดนเปิดซิง!”
   “เดี๋ยว พวกมึง!” ผมต้องห้ามปรามความคิดของพวกมันอย่างรวดเร็ว “กูจะเสียไม่เสียก็ปล่อยกูไปเถอะ” ผมพูดปัดๆ ในขณะที่พวกมันหัวเราะคิกๆ
   “อิโย อย่าลืมเก็บมาเม้ามอยนะมึง ผัวมึงน่ะของดีระดับหนึ่งประเทศหนึ่งผลิตภัณฑ์ พวกกูอยากรู้ลีลา” อิช้างเป็นคนพูดแน่นอน
   “สาดดด” ผมโวยวายเสียงอ่อย
   “ไม่ต้องเลยนะ ช่วงอวดผัวต้องมา สงสารพวกคนโสดตาดำๆอย่างพวกกูหน่อย อยากรู้อยากเห็นว่ะ” อิไก่กระทุ้งสีข้างคู่หูมันอย่างอิกาด้วยความตื่นเต้น
   “ตกลง...มีอะไรให้อวดหรือยัง” อิมนตรี

   จะบ้าตาย...ผมดันมีเพื่อนซี้แค่พวกนี้ซะด้วย จะเดินหนีไปก็กระไรอยู่

   “ก็มีนะ” ผมเริ่มแกล้ง ยักคิ้วกวนๆ “ก็หล่อ...สูง...หุ่นดี...”
   “อิเชี่ยยยยยย” อิช้างกอดคอผมไปซุกพุงนิ่มๆของมัน “กูรู้แล้ว!!!”
   “ก็มึงบอกให้อวดกันอ่ะ”
   “ปล่อยมันๆ เดี๋ยวมันเจ็บมันปวดมันก็ระบายกับพวกเราเองแหละ คิคิ” อิไก่ยิ้มแฉ่ง “เออเว้ย หน้าตามันใสๆ เรื่องนี้มันก็ใสๆด้วยสินะ เอ๊ะ ...หรือว่ามันตอแหลวะ”

   ตอแหลพ่องงงงงงง...

   “ให้เกียรติหน้าตาของวิทยาศาสตร์ด้วยค่ะ” อิช้างพูดเสียงแหลมแล้วดึงแก้มผมอย่างแรง มึงก็ให้เกียรติกูจังเลย
   “พอๆ เลิกเม้าท์ค่ะ อ่านแลปค่ะ จะควิซอยู่ละ กูยังจำห่าอะไรไมไ่ด้เลยเนี่ย”

   กระทู้เรื่องผมกับพี่ป่าจึงจบลงไปด้วยประการฉะนี้โดยมีหนังสือแลปขึ้นมามีความสำคัญมากกว่า จริงๆแล้วผมก็อ่านมาตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อเช้า เมื่อกี้ จำได้หมดแล้ว และตอนนี้อ่านอะไรก็ไม่ค่อยจะเข้าหัวหรอก
   ผมถอนหายใจ ตอนที่โทรศัพท์มันดังขึ้นมาเป็นครั้งที่ล้าน
   ผมหยิบมันขึ้นมา อิช้างสังเกตเห็นเป็นคนแรก มันมองหน้าผมแล้วทำเสียงถามว่า...อิพวกที่คิดว่ามึงขายเหรอ...ผมก็พยักหน้าหงึกๆแล้วกลอกตาเบื่อๆ

   “เอามานี่” อิช้างแย่งโทรศัพท์ผมไปถืออย่างรวดเร็ว “สวัสดีค่ะ...วาโย...เปล่าค่ะนี่วารีศรีสัชนาลัย...วาโยไม่ว่างค่ะ ติดลูกค้าท่านอื่นอยู่” มึงพูดอะไรของมึงเนี่ยยย ผมพยายามแย่งโทรศัพท์มาจากมืออิช้าง แต่มันดันหัวผมออกไปด้วยมือข้างเดียว เพื่อนอีกคนก็มาจับตัวผมเอาไว้ด้วย ฟังอิช้างพูดกับพวกหื่นต่อไป
   “สนใจวารีศรีสัชนาลัยคนนี้มั้ยคะ...ไม่สนหน่อยเหรอ...นมเด้งกว่าอิโยอีกนะคะ ลีลาก็ดีกว่าด้วย อิโยไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้หรอกค่ะ อะไรนะคะ ว่ากูเหรอคะอิดอก โอ้ย กูก็อยากจะว่ามึงเหมือนกันค่ะ เงี่ยนแต่เช้าขนาดนี้ไปว่ายน้ำเล่นตั้งใจพากเพียรเรียนหนังสือหรือไม่ก็ทำงานทำการดีกว่าหมกมุ่นกับอะไรแบบนี้นะคะ เลิกโทรมาหาเพื่อนกูได้แล้ว เพื่อนกูไม่ได้ขาย สัด!”

   มันด่าเสร็จมันก็ทำท่าปาดเหงื่อสวยๆแล้วโทรศัพท์มาคืนผม “มึงน่าจะบล็อคๆไปนะ บล็อคไปให้หมดนั่นแหละ”

   “หรือไม่ก็เปลี่ยนเบอร์ รำคาญแทนว่ะ” เพื่อนอีกคนเห็นด้วย

   ผมเกาหัว เห็นด้วยกับพวกมัน ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ช้าก็เร็วผมก็คงต้องเปลี่ยนเบอร์นั่นแหละ

   “อ้าวปาร์ค กรี๊ดดด หล่อมาแต่เช้าเลยนะ” อิมนตรีกระโจนไปหาสุดหล่อแห่งฟิสิกส์ ที่เดินยิ้มมาแต่ไกล ไม่รู้ว่าฟิสิกส์เขาออกจากระเบียบกันแล้วหรือยัง เพราะมันแต่งหล่อแบบเสื้อก็หลุดหลุ่ยจากกางเกงยีนส์ที่ปีหนึ่งไม่ควรใส่
   “หวัดดี...” มันทักทายทุกคนรวมถึงผมด้วย “หวัดดีโย”
   “อืม” ผมยกมือทัก
   “ตกลงขายเท่าไหร่”

   ผมกับเพื่อนเงียบกริบ...มองหน้าไอ้ปาร์คราวกับว่างงว่ามันถามมาได้ยังไง มันตลกตรงไหนเนี่ย...

   “เห้ย กูล้อเล่น” มันรีบพูดทันที “นึกว่าโจ๊กกันซะอีก เมื่อคืนในเพจแอดมินก็ช่วยแก้ข่าวให้โยแล้วอ่ะ” มันทำหน้าเสีย ในขณะที่แก๊งกระเทย เอ๊ย นางฟ้ารีบให้อภัยมันอย่างรวดเร็ว ผมยิ้มแห้งๆ บอกกับมันว่าไม่เป็นไร “กูขอโทษจริงๆนะโย”
   “ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ยังช็อคอ่ะ ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นสักหน่อย”
   “คนปล่อยมันก็ช่างคิดเนอะ” ปาร์คทำหน้าสงสัย “คิดออกบ้างไหมว่ามีศัตรูที่ไหน”
   “คืองี้นะคนหล่อ อิโยเนี่ย จากหนังหน้าของมัน มีคนหมั่นไส้ยาวเป็นขบวนแน่นอน ยิ่งคนที่เป็นผัวมัน เป็นเพื่อนมันมีตำแหน่งสูงชะลูดในมหาลัยขนาดนั้น ทุกคนต้องอิจฉามันอย่างแน่นอน” มนตรีพูดยาวๆ
   “น่าสงสาร” ปาร์คเลิกคิ้ว “เดี๋ยวต้องไปก่อนนะ ไปเรียนก่อน แล้วนี่ไม่รีบกันเหรอ จะถึงเวลาแล้วนะ”
   “ชิบหาย!”

   พวกผมพากันวิ่งขึ้นลิฟต์แข่งกันกับปาร์ค ผมเซ่อชิบหายทำกระเป๋าหล่นกลางทาง ปาร์คมันก็เลยช่วยหยิบให้ พอผมจะขอคืนแม่งเสือกไม่คืนและก็ถือมาส่งผมที่ห้องเรียนด้วย ทั้งๆที่มันเรียนอยู่คนละชั้น

   “จีบมึงป่ะเนี่ย” ช้างกระซิบกับผม ผมส่ายหน้า
   “บอกมันหลายครั้งแล้ว ว่ากูมีแฟนแล้ว”
   “หล่อมากด้วย” ช้างกระซิบ “แต่ก็ดูสู้ดีนะ เวลาไปกับพวกกู อิปาร์คเอาแต่ถามเรื่องมึง”
   “มันดีมั้ยเนี่ย...” ผมรำพึง
   “ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกกูช่วยดู ช่วยกันท่าให้” อิช้างยิ้ม “แต่ค่าจ้างต้องเป็นจูบจากพี่ป่าคนละที โอเคมะ”
   “ไม่” ผมปฏิเสธ

   “โอ้ยอิโย อิคนหวงผัววววววววววววววววววว”

















   ทำแลปเสร็จแล้ว...
   ผมทำสารหล่นกระจายด้วยครับ โดนมือผมจนคันไปหมด ดีนะที่ไม่ใช่สารรุนแรงอะไร(อาจารย์บอกล้างแค่น้ำสะอาดพอ) แต่ก็ทำมือผมแดงอย่างน่ารำคาญ​ ผมส่ายหน้าใส่มือของตัวเองที่แดงเถือกอย่างกะอะไร สงสัยผมไม่ถูกกับไอ้สารที่ว่านี้อย่างแรง
   มีคนโทรมา ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วก็นึกดีใจที่ไม่ใช่เบอร์แปลก

   พี่ป่า

   ผมกลืนน้ำลาย...แค่เห็นชื่อที่หน้าจอผมก็ใจสั่นแล้ว เพราะผมรู้ว่าเมื่อคืนผมพูดอะไรลงไป
   “ฮัลโหล”
   “อยู่ไหน”
   “หน้าลิฟต์อ่ะ กำลังจะลงไปทานข้าว”
   “อืม รีบลงมานะ รอนานแล้ว”
   หือออออ ผมทำตาโตใส่โทรศัพท์ มองหน้านางฟ้าทุกคนด้วยแววตาตื่น
   “อะไรคะ”
   “พี่ป่ามา”
   พวกมันกลอกตา...
   “รำคาญ...ไม่ได้รำคาญความหล่อของพี่ป่านะ แต่รำคาญมึงนี่ แฟนมาทั้งทีทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วย ดีใจสิคะ เนื้อเต้นสิคะดอก”

   ผมกลืนน้ำลาย อันที่จริงที่ผมมามหาวิทยาลัยแต่เช้าก็เพราะหลบพี่เขานั่นแหละ เพราะยังไง คืนนี้ ก็ต้องเจอพี่เขาอยู่แล้ว

   มันเขินแปลกๆ

   ตอนที่ลงไปถึงชั้นล่าง ผมหาพี่ป่าเจอโดยใช้เวลาแป๊บเดียว อาศัยจากออร่าของพี่เขานั่นแหละ เหมือนทุกคนจงใจเดินแหวกออกให้ผมเห็นพี่ป่าชัดๆด้วย แน่นอนว่าเป็นเป้าสายตาเสมอไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน

   เขายิ้มตอนที่ผมเดินไปหา...แต่ก็หุบ เมื่อเห็นมือผม

   “เป็นอะไร”
   “โดนสารน่ะ จำชื่อสารไม่ได้ด้วย ยาว” ผมค่อยๆพูด พี่ป่าผู้ไม่แคร์สายตาของคนทั้งโลกจับมือผมไปดู
   “ให้ตาย...ยังเรียนไม่ถึงอ่ะ ไม่รู้ว่าต้องทายาอะไร”
   “ไม่เป็นไรหรอกน่า” ผมพูด “ทำไมมาอ่ะ มีเรียนต่อไม่ใช่เหรอ”
   “ไม่รู้ อยากมา” พี่ป่ายักไหล่ “ทานข้าวไหนดี ข้างนอก หรือว่า...” เขามองไปที่นางฟ้าที่รอผมอยู่ไม่ห่างอย่างมีความหมาย “...ทานที่คณะกับเพื่อนโย”
   “ข้างนอกก็ได้”
   ผมไม่อยากเป็นเป้าสายตาไปมากกว่านี้ พี่ป่าพยักหน้า โอบรอบไหล่ผม โบกมือแจกยิ้มให้นางฟ้าที่ละลายทรุดลงไปกับพื้นทีละคนจนพวกมันลืมโวยวายว่าผมทิ้งพวกมันไปทานข้าวกับแฟน

   พี่ป่าทำตัวปกติดี...ไม่ได้คิดอะไรมากอย่างที่ผมคิดนี่หว่า


   มันเป็นอย่างนั้นแน่ใช่ไหม...

















   ในร้านหรูที่ห้างใกล้มหาวิทยาลัย
   ผมเอาแต่กิน ในขณะที่พี่ป่าก็เอาแต่ตักให้ผมราวกับต้องการให้ผมทานเยอะๆหรืออะไรสักอย่าง
   “เต็มชามแล้วครับ” ผมบอกพี่เขา “อะไรเนี่ย จะให้ทานหมดหม้อเลยมั้ย”
   “ก็ดีนะ ยกหม้อนี้เป็นชามของโยไปเลยละกัน” พี่ป่าทำท่าจะยกหม้อสุกี้ให้ผมจริงๆ
   “บ้าเหรอ” ผมร้อง “ใกล้จะอิ่มแล้ว ให้ทานอะไรเยอะแยะเนี่ย”

   พี่ป่าไม่พูดอะไร เอาแต่ยิ้มลูกเดียว ไอ้ยิ้มแบบนี้แหละ มันไม่ปกติเอาเสียเลย มันเป็นยิ้มที่แฝงไปด้วยเล่ห์เพทุบายที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าพี่เขาคิดอะไรในใจ

   ดูเอาอกเอาใจมากจนเกินไปซะจนผมรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ

   “พี่ป่า” ผมค่อยๆเลียบๆเคียงๆถาม
   “หืม”
   “แปลกๆนะ มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า”
   เขายิ้มอีกรอบ ก่อนที่จะมองผมด้วยสายตาที่ผมอยากจะมุดโต๊ะหนีเดี๋ยวนี้...เจ้าชู้แบบนั้นมันน่าอายออก “ตอนนี้ไม่มี แต่คืนนี้ไม่แน่...”
   โอเค มีเหตุผลมากพอที่ผมจะมุดโต๊ะแล้ว ไอ้พี่ป่ามันต้องตั้งหน้าตั้งตารอเป็นแน่แท้(ไม่ต่างอะไรจากผม) ผมไม่กล้าสบตา และไม่พูดอะไรต่อ ตอนนั้นเองที่พี่ป่าเจอคนรู้จักมาทักเขา

   ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง สวยทั้งคู่ และคนหนึ่งผมคุ้นหน้าคุ้นตามากเป็นพิเศษ

   เจ๊พริ้ง...เธอหน้าหงิกทันทีที่เจอผม ในขณะที่ผมเองยกมือไหว้เธออย่างจริงใจ

   “ป่า...มาพักเที่ยงซะไกลเลยนะ” เพื่อนของพี่ป่าที่มากับเจ๊พริ้งทักเสียงสดใส แพทย์หญิงในมหาลัยผมทำไมมีแต่สวยๆล่ะเนี่ย “พอดีโต๊ะเต็มอ่ะ นั่งด้วยได้ป่ะ”
   พี่ป่ากระพริบตาปริบๆ มองหน้าผม มองหม้อสุกี้ แล้วก็มองอีกฝ่ายอย่างไม่รู้จะตอบว่าไง “จะดีเหรอ หม้อนี่ก็ต้มไปนานแล้วนะ น้ำซุปมัน...”
   “น่าอร่อยออก” พี่ผู้หญิงกระทุ้งสีข้างให้เจ๊พริ้งมานั่งข้างพี่ป่า แต่พี่ป่าไวกว่า เขาลุกขึ้นยืนแล้วอ้อมมานั่งข้างผมอย่างรวดเร็ว โดยให้สุภาพสตรีเขานั่งกันอีกฝั่ง เพื่อนพี่ป่า(ขอสมมติชื่อในใจว่านางสาวเอ)ทำหน้างงในขณะที่เจ๊พริ้งทำหน้าหงิกมากขึ้นไปอีก เหมือนเธออยากที่จะออกจากร้านนี้อยู่รอมร่อ
   พี่ป่ายิ้มแฉ่งให้ผม และที่มากไปกว่านั้น มือของขวาที่แตะอยู่ขาอ่อนของผมกำลังเลื่อนไปเลื่อนมาอย่างน่าหวาดเสียว


   ผมยิ้มคืน คว้ามือพี่เขาหมับแล้วทำหน้าบึ้งใส่ “ใจร้อนไปไหน” ผมกัดฟันพูด


   พี่ป่ายักไหล่ ก่อนที่จะทำเป็นสนใจน้ำชาในมือมากกว่า “ก็ของพี่อ่ะ”



   “มั่ว”



   “หึ เดี๋ยวก็รู้ว่าจะมั่วไม่มั่ว”



   “คืนนี้ลาป่วย” ผมพูดทันที



   “ปฏิเสธ”



   โว้ยยยย...น่าหมั่นไส้จังวะ ผมนี่เสียทั้งขึ้นทั้งล่อง ไอ้พี่ป่ายิ้มกริ่มขณะช่วยนางสาวเอเลือกเมนูในขณะที่นางสาวบี เอ๊ย ไม่ใช่สิ เจ๊พริ้งนั้นไม่สนใจอะไรเลย เอาแต่จ้องมองดูหม้อสุกี้ด้วยใบหน้าว่างเปล่า
   พอพี่ป่าแนะนำผมกับนางสาวเอเสร็จ พวกพี่เขาก็เข้าสู่การสนทนาภาษาหมอ(ที่ใกล้จะเป็นภาษาต่างดาวสำหรับผมอยู่แล้วทั้งๆที่ผมเรียนเอกชีวะ) ผมก็เลยได้โอกาสในการกินอย่างเต็มที่ โดยฟังบ้างไม่ฟังบ้าง มือของไอ้พี่ป่าเองก็ซุกซนอยู่แถวขาอ่อนของผมไม่ยอมหยุด จนผมเลิกห้ามไปแล้ว แต่ถ้าเข้าใกล้ตรงนั้นมากไป ผมคงจะต้องตีมือ


   ใจเย็นๆเป็นมั้ย...


   ครืด


   ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดูตามสัญชาตญาณ(คนติดโซเชี่ยล) เป็นไลน์ที่มาถามราคาผมอีกแล้วครับ ผมสาบานได้ ผมไล่บล็อคไปเป็นร้อยแล้ว ยังจะมีใหม่มาเรื่อยๆและก็มาอีกจนผมปวดหัว

   แม่งเอ๊ย...

   “อะไร” พี่ป่าถามทันที เหลือบมองดูโทรศัพท์ผม แล้วรีบหยิบไปคุยให้ตอนนั้นไอ้บ้านั่นกำลังถามพอดีว่าผมราคาเท่าไหร่กันแน่
   พี่ป่าเลยพิมพ์ตอบไปว่า สามล้านห้า... แล้วก็กดบล็อค

   “ขายทั้งที ต้องแพงหน่อยสิ” เขาพูดเสียงขบขัน “เสร็จนี่เดี๋ยวจะพาไปเปลี่ยนเบอร์”
   “ต้องบอกป๊าก่อน” ผมรีบพูด
   “โทรบอกหลังจากเปลี่ยนก็ได้”
   “บอกเพื่อนด้วย”
   “บอกว่าให้โทรบอกหลังจากเปลี่ยนไงครับ” พี่ป่าหันมากระซิบ



   ยอมแพ้...ผมปล่อยให้พี่ป่ายึดโทรศัพท์เลยตามเลย และก็ทำตัวเป็นสูญญากาศอีกรอบต่อหน้าดงหมอที่ไม่รู้คุยภาษาอะไรกัน












[มีต่อ]

[Chiffon_cake]

   
   เย็นวันนั้น...
   ผมฉลองเบอร์ใหม่ด้วยการโทรหาไอ้คนที่บอกว่า รอคืนนี้ไม่ไหว หลังจากที่ผมเรียนเสร็จ ผมก็มารอพี่เขาอยู่ ณ จุดเดิมที่เขามักจะจอดรถรอรับผม หน้าตึกนั่นแหละครับ ไอ้จุดที่มีคนเดินกันอยู่เยอะๆน่ะ ไม่รู้ว่าทำไมป่านนี้เจ้าตัวยังไม่มา ทั้งๆที่บอกผมแล้วว่าจะมารอ

   เอ๊ะ นี่ผมรีบเกินไปอย่างนั้นเหรอ...

   ไม่นานนักก็มีรถเข้ามาจอดเทียบท่า คนหล่อมากคนหนึ่งเดินลงมาจากรถตามมาด้วยคนหล่อคนที่สอง เป็นคนที่ผมคาดไม่ถึงเอามากๆเพราะกำลังเดินเข้ามาหาผม ผมทำตัวไม่ถูกเลย

   พี่โฟร์ท กับ พี่บีม

   “ไง...” พี่โฟร์ทยิ้มทัก...โอ้โห พี่เขาไปทำไรมาวะเนี่ย หน้าตาสดใสขึ้นเป็นกอง แม้จะมีต่างหูสีดำ หนวดรำไร และก็ทรงผมปรกหน้าสีดำขลับ “...ไม่เจอกันนานเลย”

   ก่อนที่พี่เขาจะเข้ามาถึงตัวผม พี่บีมเดินเข้ามาแทรกกลางโดยขวางหน้าพี่โฟร์ทไว้ซะก่อน

   “หวงแทนไอ้ป่าน่ะ” พี่บีมกระซิบ “มันให้พี่มารับโยไปรอมันที่คณะ...ติดทำงานกลุ่มน่ะครับ” เขาใช้ศอกกระทุ้งท้องพี่โฟร์ทเพราะพี่โฟร์ทพูดใส่หูพี่บีมประมาณว่า หวงให้ไอ้ป่าหรือหวงโฟร์ทกันแน่

   “ผมกลับกับเพื่อนก็ได้นะครับ ไม่เป็นไรครับ”

   “พี่มาถึงนี่เพราะพี่ต้องมารับโยตามคำสั่งหัวหน้ามันนะ” พี่บีมคว้าไหล่ผม “ไปเถอะ เดี๋ยวมันจะหงุดหงิดเอา มันให้เวลาพี่แค่สิบห้านาที”

   “เอ่อ เอางั้นเหรอครับ”

   พี่โฟร์ทเดินนำหน้า เปิดประตูหลังรถให้ผม และก็เปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้พี่บีม บรรยากาศแปลกๆนี้มันอะไรกันหว่า พี่บีมก็ดูเหมือนจะกระเง้ากระงอดพี่โฟร์ทอยู่ไม่หยอก เหมือนจะไม่ยอมผ่อนปรนแต่ก็ยอม มันดูน่ารักดีนะครับ

   “อยากกินอะไรก่อนป่ะ” พี่โฟร์ทหันมาถามพี่บีมที่อยู่ข้างๆระหว่างขับรถ
   “โยอยากกินอะไรก่อนป่ะครับ” พี่บีมถามผม
   ผมส่ายหน้า... “ผมถามได้มั้ยครับพี่ๆ”
   “เอาสิ” พี่บีมอนุญาต
   “พี่สองคนคบกันแล้วเหรอ”
   “ไม่!/ใกล้แล้วล่ะ” เป็นคำตอบที่มาพร้อมกันแต่ไปกันคนละทาง และคนที่มีรีแอคชั่นสำหรับเอาไว้อธิบายเพิ่มไวที่สุดก็คือพี่บีม “พี่ไม่คิดจะคบกับมันนะ โยดูสิ ตัวก็ควายๆทั้งคู่ ไม่เหมาะสมเหมือนป่ากับโยนะ”
   “เกี่ยวที่ไหน จริงมั้ย พี่โฟร์ท” ผมพูดกวนๆ ไอ้พี่โฟร์ทพยักหน้ายิ้มมุมปาก
   “เออ ไอ้น้องนี่มันพูดดีว่ะ สมแล้วที่เคยถูกชะตา”
   “โย จะอยู่ทีมใคร ทีมโฟร์ท หรือทีมพี่” พี่บีมถามเสียงโหด
   “หืม...ทีมเหรอครับ แล้วทีมอะไรยังไงอ่ะ”


   “ถ้าอยู่ทีมบีม ก็คือทีมที่ชอบแล้วแต่ไม่ยอมรับ แต่ถ้าอยู่ทีมพี่...” พี่โฟร์ทไม่ได้มองหน้าผมเลย เอาแต่จ้องคนข้างๆ “...ก็คือทีมที่ชอบแล้ว หลงรักด้วย โยจะเชียร์ทีมไหนล่ะ”



   ผมนี่เป็นอากาศเลยครับ...อื้อหือ...รู้สึกเหมือนอยากจะกระโดดออกนอกหน้าต่างไม่กล้าขัดพวกพี่เขาจริงๆ พี่โฟร์ทจีบพี่บีมออกนอกหน้ามากกกกกกก มากจนผมนับถือคำพูดหวานๆที่สวนทางกับท่าทางเถื่อนๆของเขาจริงๆ แล้วเมื่อไหร่ล่ะที่พี่บีมจะใจอ่อน
   หรือใจอ่อนไปแล้ว แต่ไม่ยอมรับอย่างที่พี่โฟร์ทว่า


   “โยอย่าไปฟังมันมาก แม่ง โคตรมโน” พี่บีมพูดไปเรื่อย ท่าทางจะเขินๆอยู่มากเหมือนกัน
   “คิดซะว่าโยไม่อยู่ในนี้ก็ได้นะพี่ๆ ตามสบาย”
   “หึ” พี่โฟร์ทหันมายักคิ้วให้ผมทีนึง “อยากแดกไรบอก”
   “เลี้ยงใช่ป่ะ”
   “เออ...เลี้ยงเดือนนึงไปเลย ถ้ามึงช่วยกูจีบบีม”
   “ไม่ต้องจีบแล้วมั้งพี่ ผมว่าติดแล้วล่ะ”
   “ไอ้น้องโย!” พี่บีมร้อง “อยู่ทีมพี่สิ อยู่ทีมพี่! ไอ้เชี่ยคิทแม่งก็จะย้ายไปอยู่ทีมไอ้ห่านี่แล้วนะ”
   “พี่บีมสู้พี่โฟร์ทไม่ไหวหรอกโยว่า”
   “ว่าไงนะ...”


   “เวลาใครที่โดนเดือนมาเกี้ยว...มันมักจะใจอ่อนง่ายนะครับ”


   พี่โฟร์ทเอาแต่หัวเราะ ในขณะที่พี่บีมคล้ายลมออกหู แต่ผมว่าเงินจนออกนอกหน้ามากกว่า คราวนี้ในรถมีแต่เสียงหัวเราะของผมกับพี่โฟร์ทจนกระทั่งมาถึงคณะแพทย์กันนั่นแหละ

   พี่บีมนี่แทบถีบผมลงจากรถ...


   “ถ้าไม่ใช่แฟนเพื่อนพี่นะ พี่สั่งหมอบไปแล้ว” พี่บีมพูดเบาๆ เปิดประตูกระจก นักศึกษาแพทย์ท่าทางยุ่งๆมองหน้าผู้มาเยือนที่หน้าประตู รวมถึงพี่ป่าด้วย “กูเอาตัวมาส่งแล้ว อย่าลืมเลี้ยงข้าวกูนะป่า”

   “โย มาแล้วเหรอ”
   “แม่งไม่ฟังกูเลย” พี่บีมผลักผมไปหาพี่ป่าที่โดนพี่ป่าขยี้ผมอย่างแรง
   “รอแป๊บนึง ใกล้เสร็จแล้ว ไม่รีบใช่มั้ย” พี่เขาพูดยิ้มๆ
   “ไม่เลย ไม่รีบเลย จะทำรายงานอีกเป็นเดืิอนก็ได้นะ ไม่ได้ว่า”

   พี่ป่ายิ้มเหมือนเดิม พร้อมกับพูดเสียงเย็น... “ไม่ มี ทาง”

   ไม่มีตัวช่วยใดสำหรับผมในคืนนี้...ผมยอมรับชะตากรรมของตัวผมเองแต่โดยดี(แกเป็นคนกำหนดเองมั้ง) พี่ป่าให้ผมนั่งอยู่มุมห้อง ในขณะที่พี่เขากับเพื่อนๆก็พากันยุ่งต่อไป และเป็นอีกครั้งที่ผมอยากจะบอกว่าแม้ว่าผมจะเรียนชีววิทยา แต่ผมก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่เขาพูดสักนิดอยู่ดี

   เวลาผ่านไปจนหมอที่อยู่ตรงหน้าร่วมใจกันสั่งพิซซ่ามาทานเป็นเรียบร้อยเพราะเหมือนจะไม่เสร็จง่ายๆ ผมก็พลอยได้อนิสงค์ไปด้วย ได้กินตั้งหลายชิ้น(มื้อนี้พี่ป่าเลี้ยงเพื่อนอีกแล้วครับ) ผมทานพิซซ่าทานไก่ทานเป๊บซี่จนอิ่ม และพอได้มานั่งมุมห้องในที่ๆทั้งเย็นทั้งน่านอนอีกรอบ ตาผมก็เริ่มจะปิด

   พี่ป่าคงจะสงสารผมอยู่เหมือนกัน เพราะผมนั่งเฉยๆ เล่นเกมในโทรศัพท์ทั้งของผมและก็ของพี่ป่าจนแบตหมดทั้งคู่(ไม่มีใครพกพาวเวอร์แบงค์มาในวันนี้ด้วย)  ผมก็เลยฟุบ ใช้กระเป๋าต่างหมอน ให้พี่ป่าเสร็จเมื่อไหร่ค่อยเดินมาปลุกก็แล้วกัน

   และจู่ๆตอนที่ผมกำลังจะผล็อยหลับ พี่ป่าก็เดินมาสะกิด...

   “ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย”

   ผมขยี้ตา...ตอนนี้ข้างนอกคงมืดแล้ว และตึกคณะแพทย์ก็...รู้กันอยู่ใช่มั้ยครับ ผมว่าน่ากลัวทุกที่แหละ คณะที่ขึ้นอยู่กับความเป็นหรือความตายของคนเนี่ย

   ผมเดินง่วงๆมาเป็นเพื่อนพี่ป่า ห้องน้าชั้นนี้ก็ไม่ได้มืดอะไร แถมไฟยังเป็นสีส้ม อีกอย่างผมบอกเลยว่าทั้งชั้นนี้คือมีนักศึกษาแพทย์เดินเข้าเดินออกเหมือนตอนกลางวันเด๊ะๆ ไม่เห็นจะน่ากลัวอย่างที่ผมคิด

   ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อน...และพี่่ป่าก็เดินตามเข้ามา...หลังจากนั้นพี่เขาก็ล็อคประตูห้องน้ำเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำ
   ไอ้ที่น่ากลัวก็ผี...ก็พนา ก้องธานินทร์นี่แหละวะ




   “จะทำอะไรเนี่ย...”




   ผมถามพี่ป่าอย่างตื่นๆ กลัวแฟนตัวเองก็เดี๋ยวนี้ พี่ป่าหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางของผม เขาเดินไปล้างมือด้วยท่าทีสบายๆ ส่องกระจกดูเงาหล่อๆของตัวเองนิดหน่อย(แม่งเท่ทุกท่วงท่า ทุกเวลา ทุกนาที) และหลังจากนั้นพี่เขาก็หันมามองผม...

   “มานี่”

   “หืออ” ผมทำเสียงมีคำถาม

   “มานี่ มาใกล้ๆ นี่พี่นะ กลัวอะไร”

   จริงๆก็ไม่ได้กลัวหรอก อยู่ในที่ๆบรรยากาศเป็นใจ ทั้งอยู่ด้วยกันสองต่อสอง มีความรู้สึกกลัวคนมาเข้าห้องน้ำและก็ลุ้นจนน่าตื่นเต้น ผมยอมรับว่าผมใจเต้นแรงมากและมันก็มากขึ้นเรื่อยๆ

   มันเกี่ยวกับคนตรงหน้านี้ และไอ้คนตรงหน้านี้คือเหตุผลที่ใหญ่กว่าเหตุผลอะไรทั้งหมด

   “เฮ้...” พี่ป่าเดินเข้ามาหา แล้วก็สวมกอด

   “โย...ตัวเหม็น” ผมพูดเสียงสั่น ผมรู้สึกเหมือนเด็กที่กำลังจะทำอะไรไม่ดีและก็กลัวผู้ใหญ่จับได้ ผู้ใหญ่ที่ว่าก็คือนักศึกษาแพทย์ผู้ชายในชั้นนี้ทั้งหลายที่ไม่รู้ว่าจะมาเข้าห้องน้ำเมื่อไหร่

   “ไม่เหม็นหรอก” พี่ป่าผละออกจากตัวผม และก็จ้องมองใบหน้า จากนั้นก็ประทับจูบลงมาอย่างแผ่วเบา

   ขนลุกไปทั่วทั้งตัว...

   “พี่ป่า” ผมค่อยๆเรียก ทำหน้าที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมอยู่ในอารมณ์ไหน “จะทำอะไรเหรอ”

   “กอด และก็จูบ” พูดเสร็จก็ทำตามที่พูดอีกรอบ คราวนี้พี่เขาจูบดูดดื่มด้วยการฉกชิมลิ้นในปากของผมอย่างชำนิชำนาญซะจนผมรู้สึกเหมือนโดนดูดพลังงาน

   “พี่ป่า” ผมรีบห้าม ก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิด “นี่ห้องน้ำนะ กลับหอไปทำได้มากกว่านี้ตั้งเยอะ” ผมพูดเบาๆ ก้มหน้างุด ในขณะที่อีกฝ่ายก็พยายามรุกล้ำอยู่นั่น   

   “กว่างานจะเสร็จ รู้มั้ยว่าพี่เริ่มมีความอดทนต่ำเพราะคำพูดโยเมื่อคืนน่ะฮะ”

   ไม่รู้ว่าไปชิมยาปลุกเซ็กส์มาจากไหน ไอ้พี่ป่าพยายามที่จะแต๊ะอั๋งผมไปทั่วทั้งตัว ด้วยมือ ด้วยปาก และก็ด้วยจมูกของเขา ผมถูกดันตัวไปชิดผนังและหลังจากนั้นผมก็กลายเป็นเป้านิ่งให้ไอ้พี่ป่าแต๊ะอั๋งได้ตามสบายใจเฉิบ

   ผมสั่นไปหมดทั้งตัว เคลิ้มไปเสียทุกอย่างทุกท่วงท่าแห่งการสัมผัส พี่ป่าปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของผมออกสองสามเม็ด และหลังจากนั้นไหล่ กระดูกไหปลาร้า และก็อกของผมก็ไม่มีตรงจุดไหนที่อีกฝ่ายไม่ได้ใช้ปากสัมผัส

   “พี่..ป่า” ผมพยายามส่งเสียง ในหัวสมองเริ่มคิดว่าถ้าจะทำตรงนี้มันก็เสี่ยงเกินไปรึเปล่า แต่คนตรงหน้าแม่งก็มีความสามารถมากมายเหลือเกิน ทำให้ผมเคลิ้มตามไปหมดทุกสัดส่วน

   เขาเป็นมนุษย์ที่ปฏิเสธได้ยาก ไม่สิ ปฏิเสธไม่ได้เลยต่างหาก

   “ใจเย็น...ใจเย็นก่อนนะ” ผมจับไหล่เขา และก็บอกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า “ยังไงโยก็เป็นของพี่อยู่แล้ว...ต้องตรงนี้เลยเหรอ”

   “อืมมมมมม” พี่ป่าทำท่ามองผมอย่างพินิจพิจารณา ให้ตายเถอะ สายตาของเขามันผิดปกติจนผมรู้สึกสั่นสะท้านไปหมด “พี่จองเราไว้ก่อนได้มั้ยล่ะ”

   “อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็...”

   “โยไม่เข้าใจพี่หรอก” พี่ป่ารุกล้ำเข้ามาอีกรอบ คราวนี้หนักกว่าเดิม เพราะเขารั้งตัวของผมเอาไว้ด้วยแขนของเขาและเขาก็โน้มตัวก้มลงมา “โยไม่เข้าใจ...ว่าโยน่ะน่ารักขนาดไหน”



   ผมยอมรับว่าผมเคลิ้ม ผมยอมรับว่าผมอยากให้มีอะไรมากกว่านี้เกิดขึ้น  แต่ที่นี่มันคือห้องน้ำ และพี่ป่าเองก็คงไม่อยากให้ครั้งแรกของผมลงเอย ณ ที่แบบนี้



   เพราะฉะนั้น...




   “เห้ยยย” ผมร้องเสียงหลง...ตอนนี้ผมเปลือยท่อนบนแบบเสื้อเชิ้ตหลุดๆลุ่ยๆ แต่กางเกงผมเนี่ยสิ มันหล่นลงไปกองอยู่บนข้อเท้า เหลือเพียงแค่บ็อกเซอร์ตัวบางและจิ๋วเท่านั้น


   พี่ป่านั่งลงข้างหน้าผม...เงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็ยิ้มให้ผม จากนั้นก็...ถอดบ็อกเซอร์ผมออกอย่างรวดเร็ว และโยน้อยก็ชี้หน้าพี่ป่าในทันทีทันใด ผมอายจนหน้าแดงก่ำ หลับตาปี๋ พยายามไม่มอง...


   “มองพี่สิ” พี่ป่าค่อยๆเอ่ย... “โยครับ มองพี่”


   ผมไม่กล้า...ผมยังคงหลับตาปี๋ แต่ก็ไม่นานนัก ผมค่อยๆเผยอดวงตามองดูพี่ป่าที่เงยหน้ามองผมอย่างรอคอย


   “พี่ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลยนะ...”



   “…”



   “พี่ยอมเป็นทาสของโย”



   “…”



   “พร้อมจะให้พี่จองตัวของโยหรือยัง”



   มันเเป็นความเสียวซ่านแปลกใหม่ที่ผมเพิ่งเคยสัมผัส ผมไม่สามารถกลั้นความรู้สึกนี้เอาไว้ได้เมื่อคนที่กำลังทำให้ผมคือคนที่ผมรักอย่างสุดหัวใจ ผมทั้งมองการกระทำของเขา หลับตาพริ้มอย่างปิติ ส่งเสียงร้องออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่ออยู่ในจุดที่ผมเรียกได้ว่ามันเป็นความสุขสุดยอดที่มากกว่ามือตัวเองเป็นไหนๆ



   พระเจ้า...ผมหลงใหลในตัวผู้ชายคนนี้เอามากๆ



   “อื้อ...”



   ผมเผลอจับผมของพี่เขา...


   “อ๊ะ...”



   อาจจะดึงด้วยซ้ำ แต่พี่เขาก็ไม่เห็นจะโกรธ...




   “อา...”





   และเมื่อถึงจุดสูงสุด...ผมก็เพิ่งรู้ว่าผมเป็นฝ่ายบังคับใบหน้าของพี่เขาด้วยมือของตัวเอง



   ผมรู้สึกสุขจนเวียนหัว...มองเห็นบรรยากาศโดยรอบหมุนไปพักหนึ่งก่อนที่มันจะเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ พี่ป่ายืนขึ้นโถมเข้ามาจูบปากของผมอีกครั้งโดยที่ปากของเขานั้นยังมี...น้ำ...ของผมอยู่เต็มปาก



   ยอมรับว่าคาวไปหมด...แต่ก็ประหลาดดี...เหมือนแชร์ความสุขร่วมกัน



   ผมหน้าแดง...ตอนที่พี่ป่ายิ้มให้ผมและก็ล้างมือ...รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งได้รับเกียรติที่ผู้ชายคนนี้มอบให้ ผู้ชายที่เป็นที่หมายปองของสาวๆเกือบทั้งมหาลัย



   เขาเดินมาจัดการติดกระดุมเสื้อให้ผม...สวมเสื้อผ้าให้ผมเรียบร้อย ผมมองเขาอย่างเก้อเขิน มันเขินเอามากๆครับ ผมเองก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกได้ยังไง



   พี่ป่าจูงมือผมไปยังประตูห้องน้ำ ราวกับว่าทำท่าเหมือนจะออกไปประชุมงานกลุ่มตามเดิม   



   ...แต่ผมรั้งพี่เขาเอาไว้




   พอจะรู้แล้วว่าการทำอะไรแบบนั้นคนที่โดนทำให้มันรู้สึกเหมือนได้รับการให้เกียรติและความรักมากมายจากคนที่ทำให้จริงๆ





   และผมก็อยากให้พี่เขาได้รู้...




   “หืม...”


   “โย...” ผมพูดจากระท่อนกระแท่น



   “ว่าไงครับ”


   “โย...”



   “…”








   “ตอนนี้โยขอจองพี่ป่าเอาไว้บ้าง...ได้มั้ยครับ”











TBC*








Talk : ขอรายงานว่ามีนักศึกษาแพทย์ชายปวดฉี่มาก แต่ยอมอดกลั้นเพราะดักฟังผ่านประตู...(?)
แต่งอะไรลงไปเนี่ยยยยยย #กรี๊ด วิ่งหลบคนอ่าน
ปล. แต่ง NC ไม่เก่งนะคะ หากไม่ถูกใจหรือไม่พาเคลิ้มพอต้องขอโทษด้วย 
   

[jae_joong-love]

ขอตอบก่อนดีใจมากกกกกก เข้ามารอทุกวันเลยย

---------------------------------------------

อ่านจบแล้วเขินคำพูดพี่โฟร์ทสุดๆ เลือกทีมไม่ได้เลย

พี่ป่าอ้ะไม่รอที่หอเลยน้าใจร้อนขนาดหนัก

อิจหนูโย อ๊ากกกกกกก

[Mouse2U]

อร๊ายย~  เขินอ่า.พี่ป่ายอมน้องโยเสมอนั่นล่ะ.ไม่ต้องเสียเวลาขอหรอกจ้า.อื้อๆ.รู้สึกว่าหน้าร้อนตามน้องโยเลย. อ๊า~

[MonsterKJ95]

อ่านแล้วเขินยังไงไม่รู้   
อายแทนวาโยจัง~ หมอพนาแม้แต่ในห้องน้ำก็ยังไม่เว้นเลยนะ ทนหน่อยก็ไม่ได้ เชื่อเขาเลย   

[minminmin]

อยากเป็นนักศึกษาแพทย์ทร่แอบดักฟังอยู่ตรงประตูจัง คิกคิก

เจ้พริ้งต้องเป็นคนทำแน่ๆเลย ฟันธงล้านเปอร์เซ็นต์!!!!!!

[badbadsumaru]

งึ้ยยยยยยยยยยยยยย
โฟร์ทบีมก็น่ารัก
ป่าโยก็น่ารัก
ชอบๆๆ

[iaminlovewithyou]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย

มาทำให้อยากแล้วจากไปอ่ะ 

น้องโยน่ารักมากกกกก 

ตอนหมอพนาทำ..เขินแทนน้องโยมากกกกกกกกกกกก

รักกกกกกกกกกกกกกกกก

[Akikojae]

น้องโยจะขอจองพี่ป่าไว้ก่อน
เชื่อเลย พี่ป่าเตรียมใจพร้อมรับแน่นอนค่ะ
โอ๊ย น่ารักๆๆๆ โฟร์ทบีมก็มา
น่ารักมากกก
 

[panpraserd]

อัพแล้วววววว ดีใจมากกกกกกกกกก ว่าแต่นศพ.คนไหนนะที่แอบฟัง พี่คิทแคทอ้ะป่าววววว ๕๕๕๕๕๕๕

[fancat]

อ้ากกก โยขอจองพี่ป่าบ้างได้มั้ยครับ
ประโยคนี้ฆ่าเรียบบบบบ พนาไปไหนไม่รอดแล้ว เขิลลลล 

[สายลมที่หวังดี]

อร๊ายยยยไม่ได้ก็เกือบได้ รอตอนหน้าไม่ไหวแล้ว


อุตส่าห์รีบพุ่งมาอ่านที่เห็นอัพขึ้นหน้าแรกแต่ก็เม้นไม่ทันคนแรกอยู่ดี


#ทีมบีม#ทีมโฟร์ทงานนี้ก็มา

[Poes]

ชุดเล็กเอง เค้ารอชุดใหญ่คอมโบเซ็ตอยู่นะ  คู่โฟร์ทบีม หวานเถื่อนๆนะ ชอบ 

[plugie]

ไอ้พี่ป่าบ้าห้องน้ำก็ยังไม่เว้น
อายแทนน้องวาโยจริงๆ

คู่โฟร์ทกับบีมก็น่ารัก
บีมก็ยอมๆโฟร์ทไปเถอะ
นั้นเดือนวิศวเลยนะ

[MAMA_mika]

  ตายอย่างสงบ

[sweet_yunjae]

ทำไมตัดแบบนี้!!! อ๊ากกกกก
แล้วแบบนี้พี่ป่าจะทนรอถึงห้องไหวหรอ หุหุ

ชอบnc แบบนี้อ่านแล้วฟินกว่าอีกค่าา555555
ทำไมป่าโยน่ารักแบบนี้ อ่านแล้วยิ้มจิกหมอนทุกตอนอ่ะ

[Acacha]

โยก็แอบร๊ายยย 

[ammchun]

น้องโยจองพี่ป่า พี่ป่าจองน้องโย อร๊างงงงงงงงงง

สรุปพี่ป่ารู้เรื่องน้องโยแล้วใช่มั้ยคะ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา หรือเราอ่านข้ามไปหว่า

[IaminLove]

พนาาาาาาาาาาาาาาาาาา ทำไมน่ารักแบบเน้!!!!~~~~
พี่ป่าน่ารักมาก จนอยากวิ่งไปกระแทกน้องโย *โดนคนอ่านท่านอื่นตบ* ฮ่าๆๆ
เขินอ่ะ พี่ป่าทำไรกลางมหาลัยเลยก็ไม่รู้ ในห้องน้ำด้วย แอร๊กกกกก เขินนนน 

[yymomo]

    โต๊ะชั้นเป็นรอยเล๊บไปหมดแล้ว   


ปล.ทำไมเหมือนพริ้งจะไม่ยอม เหมือนจะเจอสึนามิขี้ตู่อย่างพริ้งและเพื่อนนาง   

[JadeButterflyεїз]

นางโยยยยยยยยย แรดดดดดดดมาก!!   

[double9JH]

 พี่ป่าให้โยจองอยู่แล้วววว   

[OJSG7]

ฟินสลบ ตายคาโทรสัพท์อย่างอนาถ
วาโยทำตัวน่ารักแบบนี้เดียวจะไม่รอดจริง ๆ หรอก

[akashita]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก... น้องโยยยย อย่าเพิ่งจองพี่เค้าขนาดนั้นลูกกกกก
เดี๋ยวอิพี่ป่าทนไม่ได้ หนูโดนกดมันในห้องน้ำมหาลัยเลยนะคะ... 

**ปีนหน้าต่างตั้งกล้องแอบถ่ายแปร๊บบบบ** 

[zhangwuxie]

กรี๊ดมากเลยตอนนี้  โฟร์ทบีมนี่แย่งบทมากค่ะ 555

[ordinary_girl]

กรี๊ดดดดดดดดด อิพี่ป่า
อิบ้าาาาาา เขินนนนนนนนน
ลากกลับห้องไปเลยค่ะลากไปเลยยยยย
ลากน้องโยมาฟัดรัวๆ

แอบมีโฟร์ทบีมด้วย
โอ้ยยยยยย ชอบคู่นี้
โฟร์ทน่ารักจริงจัง