หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[seaz]

แรด!!!
นังพริ้ง???
ใครก็ได้ เก็บนางไปไว้ไกลๆ หน่อย

[NIMME]

ชะนีพริ้ง นางหน้าทนจีๆ

[aornarak]

 :-[น่ารักอ้ะ. อ่านไปยิ้มไป ปากจะฉีกและ

[mek_it]

มาต่อแล้ว คนเขียนน่ารักจัง จะสอบแล้วยังแอบมาต่อให้ // โยสู้ๆนะ พวกเราเชียร์อยู่

[nk23992]

เกลียดชะนีนางนี้จริงๆ เอานางไปไกลๆเลย พี่ป่าทำไรให้มันชัดเจนหน่อยยยย ทางที่ดีตอกหน้านางแรงๆนะ จะสะใจมากกกก

[littlepink]

โอ้ยยยย เขินมากกกกกกกก พี่ป่าของน้องโยน่ารักสุด ๆ นึกว่าตอนนี้จะได้ชมการแสดงของน้องโยแล้ว ไม่เป็นไร รอหลังวัน พฤ ก็ได้ โฮฮฮฮฮ อีก 4 วัน ฮึบ ๆ รอนะ คิดถึงน้องโยกะหมอพนา ใครก็ได้เอาพริ้งไปเก็บที ดูสิหมอป่าจะแก้สถานการณ์ยังไง อย่ามาทำให้น้องโยเสียกำลังใจที่จะโชว์ละกัน ปล.สู้ ๆ นะจ้ะ ขอให้สอบได้ คิดออก สอบผ่าน

[minnin]

เอานางไปลงหลุมเเล้วฝังด่วนเลยยยยย

[kogomon]

เพื่อนไปไหนหมดพี่ป่า!!!!!!

อย่าให้อีพริ้งเริงเมือง!!?!!

[PaTtO]

ดีออกชะนีพริ้ง!!! หนังหน้าด้านนะแก
ผู้ชายซะเปล่าพี่ป่า ไม่มีแรงงั้ย ให้มันลากไป
 
เซ็งกับพี่ป่า

[nutty]

เซ็งตรงนี้ พระเอกแสนดีมักเจ้นท์เกิน
เลยมักทำให้เกิดการเข้าใจผิดเสมอ

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #24









   ผมตกใจมากที่พริ้งลากคอผมเข้ามาในห้องแบบนั้น แถมยังลากไปต่อหน้าต่อตาโยอีก ซึ่งผมไม่ทันได้มองว่าเขาหันมามองรึเปล่า และถ้าเขาเข้าใจผิดล่ะก็ผมคงจะได้แก้ตัวกับเขายาวเลยทีเดียว
   “เล่นอะไร” ผมดุเธอ แกะมือเธอออกแล้วทำท่าจะเดินออกไปข้างนอกห้อง
   “พริ้งมีเรื่องจะคุยด้วย”
   “มีอะไรด่วนรึเปล่า เรารีบ” ป่านนี้ไม่รู้ไอ้โฟร์ททำคะแนนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
   “ที่ผ่านมาป่าไม่ได้คิดอะไรกับเราเหรอ”
   ผมชะงัก...เรื่องมันใหญ่พอที่จะทำให้ผมหันกลับมามองเธอได้
   “ฮะ”
   “เราอยากรู้จากปากของป่า”
   ชิบหายละ...ทำไมเธอต้องมาอยากรู้ตอนเวลาที่โคตรจะไม่เหมาะสมตอนนี้ด้วย
   “พริ้งก็เป็นเพื่อนเรานี่”
   ผมตอบได้แค่นั้น...
   “แล้วที่ผ่านมา...”
   “เราขอโทษ...แต่ถ้าพริ้งลองคิดดูดีๆ ที่เราทำกับพริ้ง มันไม่ได้ต่างอะไรจากเพื่อนผู้หญิงคนอื่นเลยนะ” ตอนนี้จะเสียเพื่อนก็ยอมแล้วครับ ผมทำให้เรื่องมันคาราคาซังมานานจนเกินไปแล้ว “ถ้ามันทำให้พริ้งเข้าใจผิด เราก็ขอโทษ”
   “มัวแต่ขอโทษอยู่นั่น...แล้วความรู้สึกของพริ้งล่ะ!” จู่ๆเธอก็เสียงดังขึ้น บรรยากาศดราม่าเริ่มอบอวลไปทั่วห้องพัก และถ้าเธอเสียงดังมากกว่านี้ ข้างนอกจะต้องได้ยินแน่ๆ “เป็นพริ้งไม่ได้เหรอที่ป่าจะคบด้วยอ่ะ หรือว่าป่าชอบใครอยู่ตอนนี้”
   ผมกำลังจะอ้าปากพูดกับเธอ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอเอ่ยปากถามเสียเอง
   “นี่อย่าบอกนะ...ว่าป่าชอบเด็กที่อยู่ตรงข้ามห้องพริ้ง”
   พริ้งอ้าปากค้าง...ผมไม่ปฏิเสธอะไรเธอ ก่อนที่จะพยักหน้าหนึ่งครั้งเป็นการยืนยัน
   “นั่นมันผู้ชายนะ!”
   “มันไม่เกี่ยวกันหรอกน่า”
   “เกี่ยวสิ มันไม่เห็นจะถูกเลย ที่ผ่านมา ป่าก็ไม่ได้ทำท่าจะสนใจผู้ชายคนไหน”
   “ก็เพราะเราสนใจแค่โยคนเดียวไง...ไม่ได้สนใจคนอื่น”
   “ป่า…”
   “ขอตัวนะพริ้ง...”
   “ป่า!!!”


   ผมไม่สนใจเสียงพริ้งที่ร้องตามหลังมา...ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับผมจะเป็นยังไงแต่ที่แน่ๆไม่ว่าจะยังไงมันก็ต้องจบแบบนี้ไม่ช้าก็เร็ว ผมไม่มีวันคิดกับเธอมากกว่าเพื่อนแน่ๆแม้ว่าจะไม่มีโยก็ตาม นั่นคือความจริง


   “เชี่ย…” ผมร้องด่าเพื่อนสองคนที่มันเดินหนีผมมา “ทิ้งกู”
   “พริ้งบอกเขามีเรื่องจะเคลียร์กับมึงไง พวกกูก็เลยปล่อย” ไอ้คิทส่งน้ำมาให้ผม ผมรับมาแล้วก็ดูดไปอึกเดียว
   “โยล่ะ...”
   “แต่งตัวรอแล้วมั้ง แต่กว่าจะได้ออกมาก็คงอีกนาน”
   “ไปกับกูมั้ย...” ผมถามคิท
   “กูจะไปกับมึงทำไม...”
   “เผื่อมึงอยากไปหาไอ้มิ่ง”
   “เชี่ยป่า เอาอีกละนะ”


   ผมยักไหล่ใส่เพื่อนคิท ก่อนที่จะเดินฝ่าวงล้อมของมวลชนหลายสิบที่อยู่หลังเวที คนที่แต่งตัวเสร็จก็ถ่ายรูปกันเพลินเลยสิครับ คนที่ยังไม่เสร็จก็แต่งตัวรอกันไป ส่วนไอ้คนที่กำลังจะแสดงเนี่ยสิ...รีบชิบหาย...รีบกันจนหางนั่นหางนี่หลุดขวางทางไปหมด


   วุ่นวายเหมือนปีของผมไม่มีผิด...


   ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงพี่เลี้ยงคณะวิทย์ ตุ๊ดร่างท้วมที่สะดุ้งโหยงเมื่อเห็นหน้าผม


   “อุ้ยตาย...หล่อ” เขาเอามือจับอกตัวเอง “มาหาใครคะพนา”
   “แถวนี้มีให้เลือกตั้งแต่รุ่นเล็ก...ไปจนถึงรุ่นใหญ่เลยน้า” ช่างแต่งหน้าที่แต่งหน้าให้น้องเนตรอยู่ส่งสายตากรุ้มกริ่มให้ผม
   “เห็นโยมั้ยครับ” ผมถาม
   นั่นทำให้ทั้งสองสบตากันด้วยความเซ็ง “ไม่ชอบตุ๊ดก็ไม่บอก” แต่ดูเหมือนจะไม่ได้จริงจังอะไรกันมาก “เห็นขอเดินไปหยิบชุดกับโน้ตเปียโนที่รถโน่นแน่ะ มีเดือนวิศวะพาไปด้วยนะจ๊ะ”


   ว่าไงนะ...


   “รถอยู่ตรงไหนครับ...”


   “ตรง…” เขายังพูดไม่จบ แต่ผมเห็นเขาชี้มือผมก็พุ่งตัวไปแล้ว ไม่ต้องบรรยายเลยครับว่าเหงื่อผมจะไหลท่วมขนาดไหน ทั้งคนเยอะและก็ทั้งวิ่งหาโยไปทั่วแบบนี้อีก


   โชคดีที่ข้างหลังเวทีเป็นลานกว้างๆ ทุกคนเอาแต่สนใจหน้าเวทีไม่ค่อยสนใจหลังเวทีเท่าไหร่ ทางเดินก็เลยโคตรสะดวก ไม่มีคนมาขวาง แต่ที่ไม่สะดวกก็คือฝุ่นนี่แหละครับ ข้างหลังเป็นดินน่ะผมเดินเร็วทีนี่ทำเอาฝุ่นคละคลุ้งกันเลยทีเดียว
   ว่าแต่...รถแม่งมีเป็นสิบๆคันจอดอยู่ แล้วมันคันไหนล่ะวะ   
   โชคดีที่ไอ้เชี่ยโฟร์ทมันสูง ผมก็เลยมองเห็นมันก่อนที่จะมองเห็นโย(ไม่รู้ใช่ข้อดีหรือเปล่า) ผมรีบเดินไปยังที่ๆโยกำลังก้มตัวหยิบของในรถ และในตอนนั้นโฟร์ทมันก็มองมาหาผมพอดี


   มันไม่พูดอะไร...ผมก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน...


   “มาหาโยเหรอ” มันถามเสียงเบา โยไม่ได้ยินครับเอาแต่ควานหาของอยู่
   “อืม”
   “ก็เห็นมึงเข้าไปในห้องกับพริ้ง”
   “แล้ว…”
   “ตกลงมึงจะเอาไงกันแน่วะ...”


   ปกติผมกับมันจะคุยกันถูกคอ...แต่พอเป็นเรื่องของโยแค่เรื่องนิดเดียวไอ้โฟร์ทมันก็พาลจะหงุดหงิดง่ายไปหมด...


   “กูเดินตามหาน้องจนมาถึงนี่...มึงว่าพอจะเป็นคำตอบได้ป่ะวะ”


   ไอ้โฟร์ทมองดูสภาพผมตั้งแต่หัวจรดเท้า แน่นอนว่ามันไม่เนี้ยบเหมือนตอนโชว์ตัวแน่ๆ...มันมองโยสลับกับมองผม...ก่อนที่จะพูดกับผมด้วยน้ำเสียงคาดโทษ


   “โยเจ็บเมื่อไหร่...กูไม่รับประกันความปลอดภัยของมึง”


   แล้วมันก็เดินชนไหล่ผมหนีไป...โดยไม่บอกลาโยสักคำ
   ผมถอนหายใจ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่โยถือชุดที่ห้อยกับไม้แขวนผ้าและก็กระดาษโน้ตในมือ


   “พี่ป่า...” ชุดแทบร่วง เพราะโยมัวแต่ซ่อนเพลงที่เขาจะเล่น ดีนะที่ผมคว้าชุดของเขาได้ทัน
   “ไม่ใช่ผีนะ”
   “…มาได้ไง พี่โฟร์ทล่ะ”
   “ไปแล้ว” ผมอดหน้าบึ้งไม่ได้ “จะตามมันไปก็ได้นะ...”


   เชี่ย…น้องเหมือนจะตามไปจริงๆ...ผมรีบจัดการถือชุดดีๆแล้วเดินตามหลังมา...


   ถ้าโฟร์ทมันเห็นฉากที่พริ้งลากผมเข้าห้อง มีหรือที่โยจะไม่เห็น...


   “โกรธอะไรใช่มั้ย”
   “เปล่า พี่ป่าถอยไป...อย่าทำโยเสียสมาธิ”
   “อีกเกือบครึ่งชั่วโมงได้มั้ง” นี่คงแสดงผ่านไปได้แค่สองสามคณะเอง
   “ไม่รู้ ถอย” โยดันผมออกไปข้างๆเพราะเขาจะเดิน


   “นี่…พี่รู้นะว่าเรางอนอะไร”


   โยเดินหนี...ไม่พูดไม่จา ผมก้าวเท้าไปขวางเอาไว้


   “เราต้องเคลียร์กันก่อนโยจะขึ้นเวทีนะ ไม่งั้นเละแน่”


   คนตัวเล็กกว่าผมหยุดชะงัก...เขาทำหน้าหงุดหงิดปนเครียดปนกังวลปนแม่งทุกอย่าง


   “นี่…ไม่ไว้ใจพี่เหรอ” ผมพยายามพูดให้น้องรู็สึกดี “ที่พริ้งลากไปแบบนั้นพี่ปฏิเสธไมไ่ด้ ไม่เห็นหน้าเหวอๆของพี่หรือไง”
   “มันก็...” ในที่สุดก็ยอมเอ่ยปาก แม้จะฟังดูขัดจิตขัดใจมากก็ตามที “…ไม่รู้อ่ะ ลากกันเข้าไปในห้องสองต่อสองเนี่ยนะ และพี่ป่ากับเขาก็ดู...เหมาะๆกันยังไงไม่รู้”


   “พี่กับเราก็เหมาะกันดีอยู่นะ คนหนึ่งงอน คนหนึ่งก็ง้ออยู่เนี่ย”


   เหมือนจะได้ผลนิดๆ น้องโยเริ่มกระพริบตาปริบๆทำไรไม่ถูก...


   “โยชนะใจพี่มาตั้งนานแล้ว ยังจะคิดมากอยู่อีก...”
   “ก็…”
   “ไม่ต้องพูดแล้ว”
   “ไอ้…”
   “ไม่มีอะไรจริงๆไง ดูสภาพพี่ดิ นี่รีบมาหาขนาดไหน หมดหล่อแล้วเนี่ย” ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้รองพื้นยังติดหน้าผมอยู่ไหม คนตรงหน้าผมถอนหายใจ ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาจัดแจงเสื้อให้ผม
   ให้ตาย เจอใบหน้าน่ารักๆ(ที่เพิ่งหายงอน)ใกล้ๆนี่ทำเอาผมสตั๊นไปมากเหมือนกัน ผมตกตะลึงงันจ้องมองโยจัดเสื้อให้...ในขณะที่อีกฝ่ายก็เป็นไปตามเดิม ไม่ยอมมองหน้าผมสักทีเวลาเขาเขินเนี่ย
   “จะไปแต่งตัวแล้ว” โยเดินนำหน้าผมไป
   “มีชุดเหรอ”



   เขาหันมาหาพร้อมกับร้องบอกว่า... “พี่ป่าก็ตามมาสิ”













   อีกไม่กี่อึดใจ...จะได้เห็นโยแสดงแล้วครับ
   ตื่นเต้นชิบหาย ตื่นเต้นกว่าไอ้มิ่งที่กำลังโชว์มวยไทยตอนนี้อีก แม่ง เท่มาก(ขอชมในใจแล้วกัน) ไปเรียนมาจากไหนก็ไม่รู้ หนุมานถวายแหวน จระเข้ฟาดหาง ตอนแรกมันก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวแท้สาวเทียมได้เป็นอย่างดีแหละครับที่ว่าออกมาทั้งๆที่นุ่งกางเกงเตี่ยวสีแดง ใส่นวม และก็ไอ้ที่เขาไว้คาดหัวตอนต่อยมวยอ่ะ เพราะมันโชว์รูปร่างเยอะเสียงกรี๊ดก็เลยโคตรดัง ยิ่งแสดงท่าทีปราบผู้ร้าย(เพื่อนไอ้โฟร์ททั้งนั้น)บนเวทีประกอบเพลง ยิ่งได้เสียงกรี๊ดจากคนดูเข้าไปใหญ่ เสียงปรบมืออันสุดแสนจะดังสนั่นทำให้ผมรู้เลยว่าไอ้มิ่งติดท็อปทรีแน่นอน
   และหลังจากนั้น...ก็เป็นการแสดงของโย
   ไอ้บีมตบบ่าผมแปะๆ ในขณะที่น้องนางฟ้าข้างหน้าเริ่มกรี๊ด โยเดินออกมาด้วยท่าทางเขินๆ ดูเป็นธรรมชาติมากไม่ได้ปรุงแต่ง...และนั่นแหละทำให้เขาดูน่ารักเหมาะกับเขาดี
   ยังจะเกาหัวแล้วยิ้มแหยๆใส่คนดูอีกนะ...นี่เรียกคะแนนหรือเรียกแฟนคลับให้เพิ่มขึ้นกันแน่ฟะ
   เขานั่งแหมะลงข้างหน้าเปียโนที่เป็นฉากหลังมานานแสนนาน พอคนเริ่มรู้ว่าโยจะแสดงอะไรก็พากันกรี๊ดชิบหาย...   



   “เอ่อ…ครับ วาโยครับ จากวิทยาศาสตร์”



   ผมอดยิ้มตามไม่ได้ว่ะ...เขาดูเอ๋อๆและก็ตกตะลึงงันกับแสงไฟและก็คนจำนวนมากที่มองมา



   “ก่อนที่ผมจะแสดงผมขอเท้าความก่อน...” เสียงรอบตัวผมเงียบลงและก็ฟังโยพูด...ผมจ้องมองไปที่โยเพราะรู้สึกแปลกๆว่าเขากำลังจะพูดถึงผมหรือเปล่า “…ผมมาเป็นตัวแทนคณะวิทยาศาสตร์ได้ก็เพราะ...คำถามคำถามหนึ่งครับ”


   “คำถามว่าอะไรคะอิโย!!!!”
   “อิดอก อย่าเรียกอิโยว่าอิโย”
   “เออว่ะ คำถามว่าอะไรคะอิดอกโย”


   แก๊งนางฟ้าข้างหน้าท่าทางจะสนิทกับโยมากเลยนะเนี่ย...โยส่งยิ้มให้เพื่อนก่อนที่จะตอบ


   “คำถามที่ว่า...ความรักสำหรับผมคืออะไร”


   ทุกคนส่งเสียงฮือฮา...เอ๊ะ จะว่าไป ผมก็เริ่มจำได้ลางๆว่าผมเองก็เคยเห็นบรรยากาศการคัดเลือกดาวเดือนของวิทยาศาสตร์อยู่นะ เพียงแต่ว่าตอนนั้นผมดูไม่จบ ออกไปเล่นบาสที่อื่นเสียก่อน


   ถ้าผมอยู่ต่ออีกนิด...ผมจะได้เห็นโย...แต่ก็เชื่อเถอะตอนนั้นผมก็คงจะซื่อบื้อมากจำน้องเขาไม่ได้


   “แล้วเมิงตอบไปว่าไงคะ”
   “อิดอกมน พูดดีๆ”
   “ตอบไปว่าไงก็บอกเขาไป”


   บทสนทนาของนางฟ้าที่เสียงดังมากทำให้กลายเป็นโจ๊กหน้าเวทีไปซะฉิบ ทุกคนส่งเสียงฮาครืน นั่นทำให้โยเองก็กล้าที่จะพูด



   “ผมตอบกับเพื่อนๆและก็พี่ประธานคณะผมว่า...” ประธานคณะที่ว่าคือตุ๊ดอ้วนที่กำลังยืนยิ้มอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมนี่เอง “…ความรักก็คือรักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆแค่นั้นแหละครับ...”


   คนดูถึงกับงง...มันก็ไม่ได้ผิดที่โยจะตอบแบบนั้นแต่ในสายตาคนดูคือคำตอบมันสามารถเป็นไปได้อลังการมากกว่านี้



   “…ผมขอเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ผมรู้จักความรักในมุมมองแบบนั้นผมก็เลยตอบแบบนั้น จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้ต่างจากคนอื่นในคณะเท่าไหร่เลย เพราะงั้น...วันนี้ผมจะมาเล่นเพลงคนธรรมดาให้ทุกคนฟังนะครับ”



   คนธรรมดา ?…



   “และผมอยากจะมอบเพลงๆนี้ให้กับคนๆหนึ่ง” น้องโยเสียงสั่นจนผมรู้สึกได้ ทุกคนปรบมือให้กำลังใจ...ทำไมต้องมาหลุดตอนที่พูดถึงผมด้วยนะ ฮะๆ“ขอบคุณที่สนใจคนธรรมดาอย่างผม...ฟังเนื้อเพลงดีๆนะ และก็...”


   โน้ตตัวแรกดังขึ้นเพราะโยจะเริ่มเล่น...เขาหันมามองผมที่ยืนอยู่ข้างเวที แล้วขยิบตาให้ผมหนึ่งครั้ง



   “…เย็นนี้ไปทานข้าวกัน”
   





        “แม่ง....” ไอ้บีมกับไอ้คิทกระทุ้งสีข้างผมใหญ่ แข่งกับเสียงกรี๊ดที่กรี๊ดเชียร์โย ไม่รู้ว่าเพราะเรื่องขยิบตาหรือเสียงเปียโนที่กำลังจะเริ่มกันแน่ “อิจฉาสาดดดดดดดด”


   ผมไม่ได้สนใจพวกมันเพราะกำลังมองโยเล่นเพลงอยู่


   “เชี่ยคิท อัดคลิปๆ”
   “เออว่ะ ลืม”
   แล้วพวกแม่งก็ฉวยโทรศัพท์ผมไปอัด...



   “เธอไม่ต้องกลัว ไม่ต้องหวั่นไหว..”



   เห้ย…



   “ไม่ต้องแปลกใจ เธอไม่ต้องกังวล...”




   ร้องเพราะมาก...
   เพราะกว่าผมอีก
   เสียงกรี๊ดดังแข่งโยที่กำลังดีดเปียโนและก็ร้องเพลงบนเวที


   “สิ่งที่ฉันนั้นทุ่มเทให้กับเธอ ไม่เคยคิดอะไร”


   “หมอพนา” ประธานคณะวิทย์เดินเข้ามาหาผม ผมละสายตามาจากโยแว้บหนึ่ง ตอนที่เขากำลังร้อง


   “แค่อยากจะดูแลเธอเท่านั้น ไม่ได้ต้องการให้เธอมาสนใจ”


   “อื้ม ว่าไง”


   “ได้ใกล้ชิด ได้เป็นห่วงอยู่เสมอ แค่นี้ก็สุขใจแล้ว”


   “คำตอบของน้องวาโยแค่นั้นน่ะ ไม่ได้ทำให้น้องได้เป็นหรอกนะ”
   “ว่าไงนะ”


   “ไม่ได้หวังว่าเธอจะก้มมองคนธรรมดา ไม่ได้คิดคว้าดาวที่อยู่บนฟ้า”


   “ตอนน้องตอบเสร็จ น้องมากระซิบข้างหูฉัน ว่าจริงๆแล้ว ความรักสำหรับน้องน่ะ...ก็คือคนที่พี่เพิ่งสัมภาษณ์เมื่อตะกี้... จำได้ใช่มะ ว่าฉันเรียกแกมาเรียกเสียงกรี๊ดจากเด็กคณะฉันในวันนั้นน่ะ”


   “แค่คนเดินดิน คนธรรมดา ไม่มีราคา ไม่มีคุณค่าใด ไม่ใช่ผู้วิเศษ อย่างใครใคร มีแต่ตัวและหัวใจเท่านี้ ที่พอจะให้เธอ”


   “น้องบอกว่ามันชอบแก มันเข้าเรียนที่นี่ก็เพราะแก มันลงมาตรงนี้ก็เพราะแก มาเป็นเดือนก็เพราะแก ทุกอย่างมันเป็นเพราะแก เสียดายมันบอกให้ฉันรู้แค่คนเดียว ตอนแรกทุกคนก็พากันงงว่าทำไมตอบแค่นั้นถึงได้เป็น แต่โยมันหน้าตาดี ออร่าที่สุด ก็เลยได้เป็น”


   ผมฟังไป...จ้องมองคนที่ดีดเปียโนบนเวทีไป...ทีมงานมีงานใส่น้ำแข็งแห้งให้บรรยากาศดูบอยด์แบนด์สุดๆ ซึ่งมันก็เข้ากับเพลงของโยมาก


   แต่นั่นไม่ได้ทำให้สายตาของผมหยุดมองไปที่อย่างอื่นได้



   ความจริงที่ออกมาจากปากประธานคณะวิทย์ทำให้ผมถึงกับต้องมนตร์สะกด ตอนนี้เพลงไม่รู้ไปถึงไหนของเพลงแล้ว ผมไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น


   ผมเอาแต่จ้องมองโย ที่ก็คอยมองมาที่ผมเหมือนกัน น้องร้องแบบไม่ได้จริงจังใส่ฟีลลิ่งอะไรกับมันมาก เพียงแต่ว่าเขาได้แสดงความเป็นตัวเองออกมา และนั่นก็คือสิ่งที่ดีที่สุดที่เหมาะกับเขาสุดๆแล้ว


   “แค่คนเดินดิน คนธรรมดา ไม่มีราคา ไม่มีคุณค่าใด ไม่ใช่ผู้วิเศษ อย่างใครใคร มีแต่ตัวและหัวใจเท่านี้ ที่พอจะให้เธอ...”


   สิ้นเสียงการร้องเพลง...เสียงกรี๊ดดังระงมพร้อมๆกับเสียงปรบมือ พิธีกรเดินออกมาปรบมือให้พร้อมๆกับย้ำอีกครั้งว่าโยเป็นตัวแทนมาจากคณะอะไร ผมชะงักค้างตัวแข็งไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...


   “เชี่ยป่า...”


   “…”


   “ไอ้เหี้ยป่า” เพื่อนต้องเรียกผมถึงสองครั้งผมถึงจะหันไปหาพวกมัน


   “อะไรวะ”


   “อย่ามัวแต่เพ้อ...กุหลาบป๊อบปูล่าร์โหวต!”


   “เออว่ะ” ผมรีบควักกระเป๋าสตางค์ออกมาเตรียมเดินไปซื้อทันที


   “ไม่ต้องบอส...เอาเงินมา เดี๋ยวพวกกูไปซื้อเอง” บีมแบมือขอเงินผม ผมก็เลยตามใจมันควักตังค์ให้มันออกไป...เท่าไหร่วะ “ไอ้สัดป่า ควักมาหาพ่องห้าพัน มึงจะเหมาทั้งฟาร์มกุหลาบเลยรึไง”


   “สติเว้ย...ไอ้เหี้ย...สติ” คิทเอาแต่หัวเราะ


   “แค่นี้ก็พอแล้ว...เดี๋ยวพวกกูมา” ผมรับตังค์คืนและก็มองไปที่เวทีต่อ...ใช่แล้วครับ ตอนนี้กำลังมาถึงช่วงท้ายของการตัดสินแล้ว ต่อไปเป็นช่วงของการให้กุหลาบโหวตป๊อบปูลาร์และหลังจากนั้นก็...ให้รางวัลแก่ดาวและเดือนปีนี้ อ๋อใช่ครับ ตอนหลังจากที่แสดงความสามารถพิเศษพิธีกรจะถามคำถามเพื่อที่กรรมการจะให้คะแนน ตอนที่เขาถามโย ผมเจือกจะจัดการเรื่องเงินกับไอ้บีม เลยไมไ่ด้ยิน แต่ท่าทางจะผ่านไปได้ด้วยดีเพราะเสียงกรี๊ดก็ยังดังระงม...



   “ป่า…” พริ้งเดินมาเรียกผม ใบหน้าบูดบึ้ง “เตรียมแสตนด์บายอัญเชิญรางวัล”
   “เดี๋ยวนะ...” ผมจะไม่ได้ให้กุหลาบโยงั้นเหรอ
   “ไม่ได้...ตอนนี้ อีกไม่กี่นาทีก็ประกาศแล้ว...”

   ให้ตาย...ให้ตาย...ให้ตาย...ผมแค่อยากจะให้ดอกไม้โยด้วยมือของตัวเองก็เท่านั้น...คราวนี้ดูเหมือนพริ้งจะไม่ได้กลั่นแกล้งอะไรผมแล้วครับ เพราะสตาฟฟ์ก็ทำท่าจะมาตามผมจริงๆ
   ผมที่กำลังถูกจัดแต่งองค์ทรงเครื่องใหม่ให้เรียบร้อย เหลือบมองไปที่บนเวทีอย่างเซ็งๆ...

   ให้หลังเวทีกับให้หน้าเวทีมันต่างกันมากนะ...













   [ มีต่อนะคะ ]

[Chiffon_cake]

[ ต่อค่ะ ]






ผมที่อยู่บนเวทีนี่กำลังจะฉี่ราดแล้ว
   ไม่ได้ปวดฉี่อะไรขนาดนั้นครับ มันทั้งตื่นเต้นและก็ดีใจที่ผ่านไปได้ด้วยดี บอกตามตรงที่ซ้อมมานั้นหลุดเก๊กไปซะฉิบตั้งแต่ก้าวขึ้นเวที เจ๊กิ่งต้องรอสวดผมยับแน่ๆ ในเมื่อแอ๊คติ้งไม่ได้ ผมก็เป็นตัวของตัวเองแม่งเลย ซึ่งไม่รู้ว่าผลออกมาจะเป็นยังไง
   แต่ที่แน่ๆ...ผมได้ทำหน้าที่เป็นเดือนคณะวิทย์ได้อย่างดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้แล้ว
   ผมที่ยืนรอนิ่งๆมองหาพี่ป่าที่เคยยืนอยู่ข้างเวที จนตอนนี้ไม่รู้ว่าพี่เขาไปยืนอยู่ไหน...


   “ตัวแทนทุกคณะนะคะก้าวเท้าออกมาข้างหน้าและรับกุหลาบป๊อบปูลาร์โหวต เมื่อรับเสร็จโปรดส่งต่อให้สตาฟฟ์ที่รอรับทางด้านหลังนี่นะคะ จะรีบทำการนับคะแนนอย่างด่วนที่สุด ผู้ที่จะมามอบกุหลาบให้แก่ตัวแทนแต่ละคณะ กรุณาอยู่ในความสงบด้วยนะคะ”
   ผมค่อยๆก้าวเท้าออกไปตามที่คนอื่นๆเขาทำ จะว่าไปเวทีนี้ก็กว้างใหญ่มากพอที่จะเห็นว่าคนที่นำกุหลาบมาให้นั้นเป็นใครบ้างและก็ไม่ได้เบียดกับแถวอื่นมากเท่าไหร่


   “เก่งมากเลยอิดอกกก มึงชนะแน่ กูหอมที” อิมนเป็นคนแรกที่เอาดอกไม้มาให้ผม


   “เหี้ย สิบดอกเลยเหรอวะ” ผมตะลึง...อิมนเอาแต่ยิ้มและก็จับแก้มผมไปหนึ่งที นางฟ้าเบอร์หนึ่งที่ต่อหลังก็ไม่ยอมน้อยหน้าครับให้มาเป็นกำเลย ไอ้นี่แปลกหน่อยแม่งชอบจะจับเป้าผมอยู่เรื่อย สี่คนแถวหน้าเป็นนางฟ้าหมด และนอกนั้นก็...

   …มวลชนมหาศาลนี่เป็นใครมาจากไหนเหรอครับ


   “สู้ๆนะ...น่ารักจังเลย”
   “อยู่ไบโอใช่มั้ย เราอยู่เคมีนะ”
   “พี่อยู่ปี่สามเอกวิทย์ทั่วไปนะคะ นี่เบอร์ 08XXXXXXX”
   “ร้องเพลงเพราะจังเลย...”


   ผมที่รับกุหลาบมาเอาแต่บอกขอบคุณแล้วขอบคุณอีก...นี่มันเยอะเกินกว่าที่ผมจะคาดการณ์เอาไว้อีกนะ และที่เด็ดที่สุดคงจะเป็น...
   ไอ้ผู้ชายกลุ่มนี้นี่มันยังไง


   “นายๆ…เราว่านายน่ารักว่ะ”
   “เราอยู่วิศวะนะ ถ้านายรู้จักกับมิ่งขวัญ ติดต่อเราผ่านมันได้”
   “นายเป็นเกย์ใช่มั้ย”


   เหี้ยไรวะเนี่ย...มันไม่ใช่แค่กลุ่มนี้กลุ่มเดียวครับ ยังมีผู้ชายอีกมากมายหลายประเภทที่มาให้ดอกไม้ผม...นี่ผมชักกลัว



   “ใกล้จะหมดเวลาให้กุหลาบแล้วนะคะ...น้องวาโยเร่งนิดนึงนะลูก”



   ผมหันซ้ายหันขวา...ชิบหายละมีผมเป็นคนสุดท้ายที่กำลังนั่งยองๆรับกุหลาบอยู่...และตอนที่ผมจะลุกกลับขึ้นไปยืนนั่นเอง



   “เดี๋ยวๆ น้องโย”



   พี่บีมพี่คิท...ผมดีใจมากที่เห็นพวกพี่เขาเดินตรงรี่เข้ามาหาผม...


   “น้องเราทั้งทีเราต้องโหวตใช่มั้ย” พระเจ้า…ผมสาบานได้ว่าพี่เขาซื้อมาให้ผมคนละมากกว่าสิบ...ผมรับแบบไม่หวาดไม่ไหว คนดูที่อยู่ข้างล่างเริ่มส่งเสียงโห่ร้องแซวๆว่าผมได้เยอะไป



   “เยอะไปป่ะพี่...”


   “ก็เอ็งสมควรได้” พี่คิทพูด

 
   “และนี่...”



   เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...


   ไอ้ที่อยู่ในมือพี่บีมคือเหมามาทั้งฟาร์มกุหลาบจริงๆครับ...



   “เก้าสิบเก้าดอก...” พี่บีมพูดอย่างภูมิใจแล้วยัดใส่มือผม มันเป็นกุหลาบสำหรับโหวตจริงๆเพราะมีตรามหาลัยห้อยอยู่(วิธีหาเงินเข้ากองประกวด)ถูกจัดเป็นช่อคลุมด้วยกระดาษที่ดูก็รู้ว่าเป็นกระดาษแถวๆนี้แต่มันก็ถูกผูกริบบิ้นอย่างดี



   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
   “ไม่ต้องนับแล้วล่ะ”
   “ไม่ต้องนับแล้ว...”


   คนดูส่งเสียงแซว ผมหอบกุหลาบช่อเก้าสิบเก้าดอกนั่นส่งให้สตาฟฟ์อย่างทุลักทุเล เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผมเห็นพี่ป่ายืนถือพานใส่สายสะพานคู่กับเจ๊พริ้งพอดี...



   ดอกไม้จากพี่เขาอยู่ไหนวะ...



   แต่ก็ช่างเถอะ งานพี่เขายุ่งนี่...และขึ้นมาบนเวทีแบบนี้กะแย่งซีนเดือนปีนี้ว่างั้น?



   จะว่าไปพี่ป่าก็หล่อกลบรัศมีคนอื่นได้หมดจริงๆครับ...



   “เอาล่ะค่ะผ่านไปแล้วนะคะกับช่วงเวลาการโหวตป๊อบปูลาร์โหวตของเราในปีนี้...และในขณะนี้นะคะระหว่างที่รอผลการนับคะแนน ดิฉันจะขอเอ่ยถึงผู้สนับสนุนใจดี...”



   ผมไม่ได้สนใจฟังพิธีกรสาว ผมสบตากับไอ้มิ่งที่ยืนอยู่ไกลอีกฟาก มันชูนิ้วโป้งให้ผมและบอกกับผมโดยอ่านปากมันได้ว่า ‘มึงได้ป๊อปปูลาร์แน่ๆ’



   หันกลับมาอีกทีก็เจอพี่ป่าที่ยืนอยู่อีกฝั่ง เขามองผมเขม็งจากนั้นก็ฉีกยิ้มให้นิดๆเป็นเชิงทักทาย




   สรุปก็คือผมกับคนรอบข้างผมไม่มีใครสนใจสิ่งที่พิธีกรพูดเลย...



   หลังจากนั้นก็เรียนเชิญคณบดีโน่นนี่นั่นขึ้นมารอเพื่อที่จะให้รางวัลแก่ดาวและเดือน ผมไม่หวังอะไรทั้งสิ้นครับสาบานได้ ตอนนี้ผมรู้สึกผ่อนคลายเอามากๆและคิดว่าคืนนี้น่าจะหลับเป็นตาย ฟังพิธีกรพูดถึงคนที่เข้ารอบห้าคณะสุดท้ายไปเรื่อยๆ




   แล้วไหงคณะท้ายสุดที่เข้ารอบเป็นคณะวิทยาศาสตร์ฟะ...



   ผมนี่เอ๋อและก็งงเป็นไก่ตาแตก...กูเข้ารอบได้ไงอะไรประมาณนั้น...แน่นอนว่าไอ้มิ่งก็ต้องเข้าด้วย และรู้มั้ยครับ แม่งเสือกเข้ารอบเป็นคนแรก ท่าทางมันจะดีใจมากกับเรื่องนี้...





   “ช่วงเวลาแห่งการลุ้นระทึกใกล้จะมาถึงแล้วนะคะ...แต่ระหว่างที่รอประกาศรางวัลใหญ่ เรามาประกาศผลรางวัลเล็กๆกันก่อนดีกว่าค่ะ รางวัลดาวและเดือนผิวสวย...”



   มีรางวัลนี้ด้วยเรอะ?



   “สนับสนุนโดยโลชั่น VVV นะคะ ผู้ที่ได้รับรางวัลนี้จะได้รับโลชั่นนี้ไปใช้ฟรีหนึ่งปีเต็มๆ ซึ่งดาวที่ได้รับรางวัลนี้ได้แก่...” ดาวคณะไหนไม่รู้ได้ไป...เชี่ย...ขาวโคตร ไอ้มิ่งนี่บอกตาเป็นมันเลยครับ “…และเดือนที่ได้รับรางวัลนี้ได้แก่...”



   ผมมองไปที่ไอ้มิ่ง...ผิวแทนสไตล์ไทยๆแบบเนียนๆก็มีสิทธิ์ ไม่ก็สุธีรี์ รายนี้ขาวซีดจีนแท้ลูกคุณหนูก็มีสิทธ์ิได้เหมือนกัน



   “วาโย พาณิชยสวัสดิ์ จากคณะวิทยาศาสตร์ค่ะ”


   “หา…” ผมทำหน้าเอ๋อกลางเวที ไอ้มิ่งเลยดันตัวผมให้ก้าวไปข้างหน้า...ตอนแรกก็เฉยๆนะครับกับโลชั่นที่จะได้รับ แต่พอเห็นเงินที่เขาจะให้มาด้วยเท่านั้นแหละ...


   เช้ด…หนึ่งหมื่นเลยนะเฟ้ย...


   “รางวัลมิตรภาพนะคะ ตัวแทนชายที่ได้รับรางวัลนี้ได้แก่...วิทยาศาสตร์ค่ะ”


   กูอีกแล้วเหรอ...ใครโหวตกูวะ...วันๆก็เล่นแต่กับไอ้มิ่ง....



   รางวัลนี้ได้ห้าพันครับ...อ้อ และพี่ป่าไม่ได้เป็นคนมอบรางวัลพวกนี้ให้ผมครับ เป็นพี่สาวคนสวยที่ได้ตำแหน่งปีที่แล้วมามอบให้ต่างหาก


   “และรางวัลป๊อบปูลาร์โหวตนะคะ...ดาวที่ได้รับรางวัลนี้ได้แก่...น้องกุลิสรา หรือน้องกุ๊กไก่จากศิลปกรรมศาสตร์ค่ะ”


   เสียงเชียร์กุ๊กไก่ดังดีครับ...แต่ไม่รู้ทำไมตอนเธอเดินผ่านหน้าผมผมถึงทำหน้าเฉยกับเธอ...


   “เดือนที่ได้รับรางวัลป๊อบปูลาร์โหวตนะคะ” พิธีกรสาวเว้นให้ผู้ชมได้ลุ้น “เป็นไปตามความคาดหมายค่ะ น้องวาโย ตัวแทนจากคณะวิทยาศาสตร์ค่ะ”


   เช้ด….นี่ผมได้สายสะพายสามสายแล้วนะ...จะมีคนว่าคณะผมล็อคตำแหน่งป่าววะ ผมทำหน้าสงบเสงี่ยมเจียมตัวตอนเดินไปรับรางวัล เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะได้ ต้องเป็นเพราะช่อเก้าสิบเก้าดอกนั่นแน่ๆ


   รับรางวัลหนนี้ผมรับกับพี่ป่าแฮะ...ดูเหมือนพี่เขาจะเป็นป๊อบปูลาร์โหวตปีที่แล้ว...เขาสวมสายสะพายป๊อบปูลาร์ให้ผม(ไอ้มิ่งส่งเสียงวี๊ดวิ้ว) ก่อนที่จะกระซิบข้างหูผมให้ผมได้ยินคนเดียว “ฮอตจังนะ...”


   ผมยิ้มเบาๆ...ไม่ใช่รอยยิ้มเรื่องที่ผมฮอต แต่เป็นรอยยิ้มที่ว่าพี่ป่าพูดกับผมบนเวทีต่างหาก


   ตอนนี้ผมได้ที่ห้าผมก็พอใจมากแล้วครับ...ผมไม่ได้ต้องการรางวัลอะไรอีกแล้ว แค่นี้ก็มากเกินพอสำหรับผมแล้ว...


   ดาวมหาลัยประจำปีการศึกษานี้ตกเป็นของกุ๊กไก่ตามความคาดหมายครับ...เนตรได้ที่สี่น่ะ ดูเธอพอใจเหมือนกันนะ


   และเดือนมหาลัยที่พี่ป่าจะส่งต่อตำแหน่งให้...ทายสิครับว่าใคร...



   ไอ้มิ่งขวัญเพื่อนผมเอง




   แม่งตอนประกาศทำท่าเหมือนนักเตะยิงประตูเข้า ทุกคนส่งเสียงฮาใส่มันไม่ว่าจะเป็นพิธีกรหรือคนดู งานนี้ไม่มีใครเถียงครับ ไอ้มิ่งมันดีสมกับตำแหน่งเดือนมหาลัยต่อจากพี่ป่า



   ผมได้ที่สามรองจากสุธีร์...และผมก็พออกพอใจกับมันมากเลยทีเดียว

   การประกวดดาวเดือนของผม...จบลงแต่เพียงเท่านี้...













   “ไม่ไปกินกันใช่มะ ฉันอุตส่าห์จะเลี้ยงนะ” เจ๊กิ่งเอาแต่โวยวายเมื่อรู้ว่าผมจะแยกตัวกลับแทนที่จะไปกินหมูกระทะกับพวกพี่แกต่อ
   “ขอโทษครับพี่ ขอตัวนะ” ผมหอบของพะรุงพะรังไปหมด ทั้งถุงและก็กุหลาบ ไม่รู้ว่ากุหลาบที่ได้มาอันตรธานหายไปไหนหมด เหลือเพียงแต่ไอ้ช่อเก้าสิบเก้าดอกที่อยู่ในอ้อมแขนผม จะว่าไปก็ยังไม่ได้ไปขอบคุณพี่บีมกับพี่คิทเลย พี่เขามีส่วนอย่างมากที่ทำให้ผมได้ป๊อบปูลาร์อ่ะ...
   “เออ ยังไงก็เจอกันละกัน...มีงานเจ๋งๆฉันจะเรียกตัวแก”
   “ได้ครับผม...”
   “โย…ฉันภูมิใจในตัวแกนะเว้ย แกเก่งมาก”
   “…เพราะเจ๊กิ่งดูแลดีไง...”
   “หนักมั้ยนั่น...” พี่ป่าเดินมาช่วยผมถือของโดยการแย่งถุงในมือของผมไปถือทั้งหมด...
   “เจ๊ว่าเจ๊ดูแลไม่ดีหรอก เดือนมหาลัยปีที่แล้วต่างหากที่ดูแลโยดี จริงมั้ยจ๊ะพนา”
   “…ไม่รู้สิ” พี่ป่าพูดจาเสียงล้อเลียนกลับ
   “เอาเถอะ เชิญทั้งคู่ไปประตูสวรรค์ค่ะ ฉันจะกินหมูกระทะ”


   ผมโบกมือลาเจ๊กิ่ง โบกมือลาเนตร ไหว้ทุกคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตั้งนานหลายอาทิตย์ ในที่สุดวันนี้ก็ผ่านก็พ้นไปสักที


   ว่าแต่ไอ้เชี่ยมิ่งไปไหนล่ะเนี่ย พี่คิทก็ด้วย พี่บีมด้วย


   “มองหาใครเล่า...ไปดิ ไปกินข้าวเย็นกัน” พี่ป่าดันหลังผมให้เดินไปข้างหน้า
   “อย่างน้อยก็ต้องขอบคุณพี่บีมพี่คิทก่อน”
   “ขอบคุณมันเรื่องอะไร”
   “ช่อนี้ไง...” ผมชูช่อดอกไม้สุดจะเยอะเวอร์วังให้พี่ป่าดู “…ได้ป๊อบปูลาร์มาก็เพราะพี่บีมพี่คิทเลยนะ...”
   “ไม่มั้ง...” พี่ป่าเอ่ย
   “ทำไมอ่ะ”
   “สองพันของพี่หมดไปกับเจ้านี่” พี่ป่าเดินไปข้างหน้า...ในขณะที่ผมวิ่งตามหลัง
   “อันนี้ของพี่ป่าเหรอ”
   “จะของใครซะอีกล่ะ”
   “จริงเหรอ”
   “จริงสิ” พี่ป่าเอาแต่เดินเร็ว “ถามเยอะจริง”
   “เห้ยจริงอ่ะ”
   “โย…กวนเหรอ” เขาทำท่าจะมาจัดการผม แต่ผมวิ่งหนีก่อน
   “ดีใจนะเนี่ย...แล้วทำไมไม่ให้ตรงๆล่ะ”
   “จะให้ได้ไงฟะ...คนมันต้องอยู่บนเวทีเหมือนกัน”


   พี่ป่าเดินไปที่รถตัวเอง กดรีโมทกุญแจดังปี๊บๆ...ก่อนที่จะเปิดหลังรถให้ผมดู...


   โคตรพ่อโคตรแม่กุหลาบครับ...เรียงกันเป็นตับสวยงาม



   “อ่ะ…พี่ให้”



   ผมเห็นตรามหาลัยห้อยต่องแต่งอยู่เต็มไปหมด


   “ของคนอื่นด้วยมั่งเหอะ อย่ามาเนียน...”
   “ก็อุตส่าห์เอามาจัดให้นะ”
   “อ๋อ ตอนที่โยหายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอ่ะนะ”
   “ใช่สิ โชคดีที่โยเปลี่ยนช้า...” เสื้อนิสิตพี่ป่าเปื้อนเปรอะไปด้วยร่องรอยของกุหลาบเปียกน้ำ คงจะใช่จริงๆ
   “พี่ป่า...” ผมค่อยๆพูดกับเขา
   “อื้ม…”
   “ขอบคุณนะ...”
   “หอมแก้มพี่...” เขาเอียงตัวลงมาทำแก้มป่องให้ผมหอม


   “เรื่องอะไรวะ” ผมเปิดประตูรถพี่ป่าแล้วเข้าไปนั่ง...


   “โธ่” พี่ป่าบ่นเล็กน้อยแต่ไม่จริงจังอะไร ผมได้ยินเสียงพี่เขาปิดท้ายรถ และตอนนั้นเองที่หัวใจของผมเต้นตึกๆแรงมากอย่างควบคุมไม่ได้...



   เอาไงก็เอาวะ...



   ตอนที่พี่ป่าเปิดประตูเข้ามา นั่งบนรถและก็คาดเข็มขัด ตอนนั้นเป็นตอนที่ผมตัดสินใจยื่นหน้าเข้าไปเตรียมแอบหอมแก้มพี่เขาเต็มที่


   แต่ไฉนพี่ป่ากลับหันหน้ามา...แล้วก็เจือกหันมาตอนที่ผมพุ่งเข้าไปพอดี



   แทนที่แม่งจะโดนแก้ม โดนปากเลยครับเต็มๆ กลายเป็นจุ๊บไปซะฉิบ



   เวร…



   อย่าให้ต้องบรรยายถึงหน้าของผมตอนนี้...






   “ฮ่าๆๆ”








   
   ไอ้คนโดนแต๊ะอั๋งดูจะมีความสุขมากจริงๆสินะ...








TBC*




TALK : ขอโทษค่ะที่ว่าจะอัพหลังวันพฤหัส แต่ดันมาอัพก่อนซะงั้น... T^T
คราวนี้คงต้องรอตอนใหม่หลังวันพฤหัสแล้วจริงๆน้า...บรรยากาศเปิดเทอมจะเป็นอย่างไร
และความรักของเดือนมหาลัย(ปีที่แล้ว)และรองอันดับสอง(ปีนี้)จะเป็นอย่างไร...โปรดติดตามด้วยนะคะ : )

[akira26095]

ตอนแรกก็ว่าจะไปนอนแต่ก็ขอมาเช็คก่อนนอนอีกรอบเผื่อฟลุค....แล้วก็เจอจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่า
ปลื้มปริ่มค่ะ อัพ 3 นาทีที่แล้ว ขอบคุณนะคะ ได้ฟินก่อนนอน 

[yowyow]

 

[Oilsaoo]

เกือบไปนอนก่อนเเล้วว
อ่านแล้วเขินน เค้าจุ๊บกันเเหละ
ดีที่พี่ป่าเคลียกับอิเจ๊พริ้ง หวังว่าจะไม่มายุ่งอีกนะ

[Pingiess]

พี่ป่าน้องโย โคตรน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[tang]

เขินนนน

[ไป๋ไป๋]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ฟินจิกหมอน

[Freja]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

ฟินที่สุดในสามโลก   ต่อไปพี่ป่าก็ออกตัวชัดได้เลยนะเจ้าคะ 

พี่ป่าจัดการกับอิพริ้งได้ชัดแล้วค่ะ   

พี่โฟรท์แมนมากค่ะ หาคู่ให้นางด้วยนะ

น้องมิ่งดูด้อยไปเลย

ดอกกุหลาบโดยคุณป๋าเสี่ยป่า   

ขอบคุณมากค่ะ   อิ่มใจแล้ว 

[shikyu3211]

คือน้องมันไม่เคยรู้ตัวเลยใช่มะว่ามันจะดัง

[Min*Jee]

โอ๊ยยยยยยตายยยยยยยยย
หัวใจจะวายกับความหวานทะลุมาตราวัด
เอากุหลาบมาแบ่งชั้นบ้างสิ!!!
นี่สาบานว่าจะไม่ตกร่องปล้องชิ้นเร็วๆนี้ใช่มะ!!
มิ่งชนะแล้วววววววว ทวงรางวัลกับพี่คิทเลยย
รอตอนต่อไปน้าาาาา

[tempo_oil]

น่ารักเกิ้นนนนนน หลังพฤหัสนานเกินไป

คิดถึงหมอพนากับน้องโยแย่เลย //คนแต่งสู้ๆกับการสอบนะคะ

[Ali$a฿eth]

จิ้ม



กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 99ดอกน้นละคะ คือมนคงใหญ่พอดูเชียว คือฟินตอนจบ โถ่คุณพณา ทำเนียนไป

เย๊เคลียเรื่องเจ๊พริ้งไปได้ แล้ว เน๊วๆ ต่อไปพี่โฟร์ท ใครจะมาคู่กับเฮียแก

[rose_mary]

อ๊ายยยยยยยเขินแทนหมอพนา น้องจุ๊บอย่างงี้ต้องจุ๊บตอบน้าาาาาาาาา

ส่วนมิ่งกับคิแคทนี่ลากกันสวีทถึงไหนแล้ว

แต่ที่ได้ใจมากที่สุดคงเป็นแก๊งขบวนการนางฟ้าเธอสร้างความสุขได้ทุกงานจริงๆ

เกือบนอนแล้วทีเดียวถ้าไม่มีโมเม้นอยากอ่านอีกรอบแล้วล่ะก็คงพลาดอิอิ

รักคนเขียนจะรอเธอต่อไปเย้!!!!!!!!!!!!

[praewp]

เขิลมากกกกกกก 
สรุปว่าน้องมิ่งได้ไปเดทกับคิทแคท เย่อ
ขอบคุณที่มาต่อมากๆเลยค่ะ

[JustWait]

อิพี่ป่าทุ่มมาก สองพัน

[Maria_safe]

หายค้างคาแล้วไปฟินแลนนนนนนนนนนน อ่านไปเขินไป
โชคดีที่เคลียร์กับยัยพริ้งแล้วแต่ไม่รู้นางจะยอมจบจริงๆรึเปล่า
แต่ตอนนี้อยากกรีดร้องที่สุด น่ารักเฟ่ออออ 
น้องโยไหนๆก็เผลอผิดท่าจุ๊บไปแล้ว ครั้งต่อไปคงมีเร็วๆนี้เนอะ

[Moose]

อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม ซึ่งกับความรักของคนสองคนที่มีให้กัน

[PAiPEiPEi]

เจ๊พริ้งจะไม่สวยก็งานนี้แหละ   พี่ป่าต้องเรียนรู้ที่จะสู้กะชะนีที่มาขว้างทางรักนะคะ   ฟาดหัวนางด้วยชีท anatomy เลยค่ะเชื่อเราเถอะ

-----------------------------

เกือบจะไปนอนละ  เผลอไปอ่านความเห็นอื่นๆ  น่ารักอะโยกวาดรางวัลไปเพียบเลย  แถมเเฟนคลับดูจะเยอะมากด้วย ต่อไปพี่ป่าเหนื่อยแน่ หุหุหุ   ส่วนเจ๊พริ้ง  จริงๆก็ยังไม่เคลียร์นะดูจะไว้ใจไม่ได้  ชะนีนางนี้ดู ฉลาดมีหัวคิด แถมรู้จัก keep look นางต้องมีแผนการที่ล้ำแน่นอน!!!   หมอพนากับวาโย  ต้องตั้งรับดีๆน้าา

[Poes]

  จุ๊บปากๆ พี่ป่ากำไรล้วนๆ สองพันที่เสียไปคุ้ม ตอนนี้อยากไปลุ้นคู่มิ่งกะพี่คิทแระ เค้าจะดินเนอร์ แล้วมีโมเม้นท์จุ๊บกันบ้างมั้ย