ที่เป็นแบบนั้นก็คงเพราะว่าคุณอาร์มรักคุณโกจริงๆ จะเป็นรักดีประเสริฐเลิศเลอ หรือเป็นรักที่น่าเกลียดน่ากลัวในคราวเดียวกันก็ตาม
ถ้าเป็นตัวเรา บอกตามตรง เมื่ออะไรๆมันล่วงเลยไปแล้ว คนๆนั้นตรงเข้ามาบอกกับเราด้วยตัวเองว่าเขาก็รักเราเหมือนกัน ไม่ใช่รักแบบพี่น้อง
มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่จะปรับอารมณ์ จิตใจ ความเชื่อ ให้ทุกๆอย่างกลับไปลงตัว แบบที่เขาก็รักฉัน ฉันก็รักเขา งั้นเราแฮ๊ปปี้เอนดิ้ง อะไรประมาณนี้
มาถึงจุดนี้ก็นึกชมที่คุณอาร์มตั้งชื่อเรื่องว่า 'รักฤๅผูกพัน . . . ก็เจ็บปวดเท่ากัน'
เพราะมันเจ็บปวด ยิ่งสำหรับตัวเรา อดกลัวไม่ได้ว่าเขารักเราแบบเดียวกันจริงหรือ ไม่ใช่แค่สงสาร ไม่ใช่แค่สำนึกผิด ไม่ใช่เยื่อใยที่รัดเราเอาไว้ด้วยกันจนแน่น
การกลับไปอีกครั้งมันจะดีจริงๆหรือเปล่า? ไม่แปลกถ้าจะตั้งคำถาม
โดยส่วนตัวเราเป็นคนยึดติด เป็นคนฝังใจ เรายอมทรมานเพื่อให้แน่ใจในข้อกังขาต่างๆ
และถึงแม้บางครั้งจะโหยหาเจียนตาย แต่เราก็เข้าใจ จะมีใครเข้มแข็งกับคนที่รักได้ เราอยากอยู่กับเขา อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง
เป็นเพราะว่าเรายังมีหัวใจ คงไม่ผิดมากมายถ้าเราจะขอคิดถึงบ้าง
อืม...ไม่ว่าคุณอาร์มจะตัดสินใจยังไง จะต้องใช้เวลาแค่ไหน เราก็ขอเอาใจช่วยค่ะ
มันไม่มีผิดหรือถูก ในเรื่องของความรักอะไรก็เกิดขึ้นได้ และเท่าที่เห็นมาคนมักเห็นแก่ตัวเสมอ
คุณจะเป็นคนดีหรือซาตาน อย่างน้อยคุณก็รู้ตัวว่าทำร้ายเขา ต่างฝ่ายทำร้ายใครมากกว่ากันไม่มีใครรู้ดีเท่าเจ้าตัว
ถึงยังไงคุณก็มีวันนี้ วันที่เขียนเรื่องราวให้เราอ่าน ขอบคุณมากๆ
หวังว่าความเกลียด ความขยะแขยงที่คุณรู้สึกจะลดทอนลงไปเรื่อยๆ และถ้าได้ตกหลุมรักใครอีกครั้ง ก็ขอให้มีความสุขค่ะ
คอมเม้นท์เครียดไปไหมง่ะ
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองซาดิส ชอบตอนทำร้ายจิตใจมากกว่าตอนหื่น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
