หัวข้อ: รักฤๅผูกพัน . . . ก็เจ็บปวดเท่ากัน

[ifwedo]

พี่อาร์มเป็นคนดีเลิศมากมายเลย

[kdds]

อ่านแล้วเครียด
โอ๊ย อยากให้พี่อาร์มสมหวังในรักมากๆอ่ะ
คนดีอย่างงี๊ฟ้าต้องเห็นใจ 
สู้ๆเจ้าค่า

[~NeMeSiS_PURE~]

พี่อาร์มดีจิง ๆๆๆ


เท่าที่อ่านถึงตอนนี้อยากให้พี่อาร์มกลับไปคืนดีกับพี่โก


แต่ยังไม่รู้สาเหตุที่แน่ชัด  เมื่อถึงตอนนั้นอาจจะไม่อยากให้กลับไปรู้จักกันอีกก็ด้าย

[IZE]

พี่ อาร์ม ขอนอมรับนับถือ ว่าเป็นคนดีจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  และยอมเสียสละเพื่อคนที่เรารักได้มากขนาดนี้

คนที่คิดจะทิ้งพี่ ผมว่าคนนั้นแหละโง่มากๆๆๆๆๆๆๆๆ

เป็นกำลังใจให้นะคับ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[sun]

  อะไรที่ให้มากไป จนล้นเกินพอดี  บางครั้งมันก้อสูญเปล่า

เพราะคนรับก้อจะรับอย่างเดียว แต่ไม่รู้สึกถึงคุณค่าของมัน   หรือเสียดาย ถ้าขาด สิ่งๆนั้นไป




 

[RAJCHABUT]

ตอนที่ ๙


 
   สำหรับคนที่เคยกะเวลาไปไหนมาไหนได้  พอมานั่งรถเมล์หรือรถตู้  มันลำบากมาก  ผมต้องปรับตัว  เพื่อที่จะตื่นเช้ากว่าเดิม  บางครั้งต้องทนแออัดไปบนรถเมล์ที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คน  เพราะช่วงเช้ารถขาดช่วง  อีกมากมายสารพัดที่ผมต้องทนลำบาก

   แต่ . . . ผมมิเคยปริปากบ่น

   ผมขอแค่ . . .

   . . . คนที่ผมรักปลอดภัย

   เท่านี้ผมก็มีความสุขแล้ว  มันอาจเป็นเรื่องเล็ก ๆ  สำหรับคนอื่น ๆ    หากผมกลับคิดว่า  การที่เราเอาใครมาอยู่ด้วย  สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความปลอดภัยของคน ๆ  นั้นมากกว่า

   สิ่งที่ผมทำ . . .

   น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว  ในห้วงเวลานี้  ทางเดียวที่จะทำให้ผมรู้สึกสบายใจมากกว่าที่จะคอยห่วงหาว่าโกเมศวร์จะกลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัยมั้ย

   อย่างน้อยที่สุด . . .

   ผมใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ  นานกว่าโก  และผมก็สามารถที่จะต่อรถเมล์ไปไหนมาไหนได้มากกว่าโกเสียอีก  เพราะมันแทบไม่รู้จักที่อื่นเลยนอกจาก  โรงเรียน  บ้าน  เดอะมอลล์  สวนจตุจักร  ถ้าเอามันปล่อยไกลกว่านี้  มันหลงแน่ ๆ 

   สิ่งที่เรียกว่าความลำบาก . . .

   หากผมมองในอีกมุม  มองไปอีกด้านของเหรียญ  ที่เราไม่อาจมองเห็น  มันดีเสียอีก  ที่จะได้มีเวลาอยู่กับเพื่อนมากขึ้น  ทำไมนะหรือ  ก็มีเวลามารอรถเมล์กับเพื่อน  อะไรทำนองนี้

   ผมมองเรื่องลำบาก . . .

   . . .  เป็นเรื่องสนุกสนาน 

   มันดีนะ . . . 

   ผมว่า  มุมที่เราไม่เคยมอง  หรือมุมที่เราเห็นว่ามันแย่  มันแย่เพราะเราคิดว่าแย่หรือเปล่า  หากทำไมเราไม่มองให้มันเป็นเรื่องธรรมดาล่ะ  ผมน่ะ  ปรับสภาพตัวเองได้ง่ายเสมอ  เพราะผมไม่ยึดติดกับสิ่งของนอกกาย

   แล้ว . . .

   เรื่องของหัวใจล่ะ . . .

   ผมไม่รู้เลย  ว่าสิ่งที่ผมทำ  มันจะกลายเป็นเหมือนเส้นด้าย  ที่ค่อย ๆ  พันกันเป็นเกลียวเชือก นับวันมันยิ่งแน่น  ยิ่งเหนียว  จนกลายมาเป็นสิ่งที่เราเรียกว่า . . . ความผูกพัน

   ความผูกพัน . . .

   . . . มันฝังแน่นกว่าความรัก

   คนรักกัน . . .

   หากหมดรัก  ก็ห่างหาย

   แต่ . . .

   ความผูกพันนั้นเจ็บปวด  มันไม่เลือนหาย  มันยังคงติดกับตัวเรา ทั้ง ๆ ที่เราไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับคนที่เรารักแล้ว  แต่ทุกครั้งที่เราเห็น  หรือเราได้เจอกับสถานที่  กับสิ่งที่คนที่เรารักชอบ  เราจะคิดถึงมัน

   ความผูกพัน . . .

   มันค่อย ๆ   ซึมซับเข้ามาในหัวใจของผมอย่างช้า ๆ   เหมือนลมหนาวที่ค่อย ๆ  แทรกเข้ามา  กว่าที่ผมจะรู้ตัวมันก็สายไปเสียแล้ว . . .

   สายเกินไป . . .

   คำนี้  ไม่เคยอยู่ในสองผมเลย  ผมไม่เคยคิดว่าคนที่ผมรักจะทำกับผม  เพราะผมคิดเสมอ  ผมไม่ทำร้ายใครก่อน  เขาเหล่านั้นคงไม่ทำร้ายผม  แต่ผมคิดผิด  เพราะคนเรามีห้วงระยะเวลาของมัน

   ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับเวลา . . .

   เวลา . .  .

   . . . ที่เป็นทั้งผู้สร้าง  และ ผู้ทำลาย . . .

   ปิดเทอมคราวนั้นผมไม่ได้กลับไปปาย  ผมอยู่ที่กรุงเทพฯ  เพราะผมมีเวลาอีกแค่เทอมเดียวเอง  แล้วผมก็จะจบ  ช่วงเวลาที่ห่างจากกัน  ผมคิดถึงมันเหลือเกิน  แม้ว่ามันจะเป็นฝ่ายโทรมาหาผมแทบทุกวัน 

   . . . แต่ผมก็รู้  เสียงที่ได้ยิน  มันเทียบกันไม่ได้  กับที่ผมได้อยู่กับมัน

   แบบนี้ . . . เขาเรียกว่าอะไรหรือ ?

   มันกลับไปบ้านแค่สิบกว่าวัน . . .

   . . . ผมแปลกใจแต่ไม่ได้ถามมัน . . .

   ผมอยากให้มันเดินเข้ามาหา  มาคุยกับผมมากกว่า  แต่ในเมื่อมันไม่เล่า  ผมไม่ถาม  เพราะผมคิดเสมอ  ผมมีอะไร  ผมคุยกับมันตลอด   ผมอยากให้มันเดินมาคุยกับผม  เพราะผมเป็นคนเดียวที่จะรับฟังมันได้ทุกเรื่อง

   คืนแรก . . .

   โกมันกลับมา  มันมานอนกอดผมเอาไว้  ผมแปลกใจนะ  เพราะปกติแล้ว  ผมจะเป็นฝ่ายนอนกอดมันมากกว่า

   “เป็นอะไร  หนาวหรือ”

   “ปล่าวครับ”  มันตอบ  แต่มันกลับเบียดร่างมันเข้าหาผม

   “ผลสอบออกยัง”

   “วันพฤหัสฯ  หน้า    เขาประชุมผู้ปกครองด้วยนะพี่อาร์ม  ลงทะเบียนด้วย  พี่ว่างมั้ย”

   “ว่างดิ  ยังไงก็ต้องว่าง  โกบอกพี่ไว้รอบนึงแล้ว”

   “พี่อาร์ม . . .”    มันเรียก  ก่อนซุกหน้าลงที่อกผม

   ผมรู้สึกดีนะ  ที่มีคนมานอนกอดผมเอาไว้  แล้วยิ่งมันเป็นอ้อมกอดของคนที่ผมรักสุดหัวใจอีก  ผมไม่อยากบอกหรอกว่าในเวลานั้นผมมีความสุขมากมายขนาดไหน  มันอาจเป็นที่สุดของชีวิตผมก็ได้

   ความสุข . . .

   . . . ที่ผมเอามันมาปลอบประโลมใจผมทุกครั้งยามผมอ่อนแอ  ในเวลาที่อ่อนล้า  ความสุขในวันเก่า ๆ  จะกลับมาเตือนหัวใจผมเสมอ

   หาก . . . ไม่มีความสุขในวันที่ผ่านมา

   ป่านนี้ . . .

   . . . ผมอาจมีแค่ชื่อฝากไว้บนโลกนี้ก็เป็นได้

   “ทำไมพี่ดีกับผมเหลือเกิน  ดีกว่าพ่อผมเสียอีก  พ่อผมยังไม่เคยสอนผมเลย  พี่อาร์ม  นอกจากแม่แล้วผมก็มีแต่พี่นั่นแหละที่ห่วงผม”

   มันพูด  แต่ทำไม  ผมกลับรู้สึกจุกที่อก . . .

   . . . มันเห็นผมเป็นเหมือนแสงสว่างของมัน . . .

   แล้วผมล่ะ ? 

   ทำไมผมรักมันแบบน้องไม่ได้  ผมทำใจรักมันแบบที่ผมรักไอ้โอ๋ไม่ได้หรือ    ความรักที่อยากเห็นคนที่เรารักมีความสุข  ไม่ใช่ความรักแบบที่ผมอยากจะครอบครองมันเอาไว้แบบนี้  ทำไมผมมันเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้  น้ำตาผมไหล . . .

   ผมเกลียดตัวเอง . . .

   ความคิดผมมันต่ำ  ผมรักมันตรงไหน  ตรงหัวใจ  หรือร่างกายของมัน  ทำไมผมถึงต้องคิดชั่ว ๆ  กับมัน  กับคนที่มันมองผมเหมือนคนที่ให้ชีวิตมัน

   “ห่วงสิ  อาร์มเป็นน้องพี่”  ผมปดมัน  ผมเลวนะ  ทั้ง ๆ  ที่หัวใจผมบอก  คนที่อยู่ในอ้อมกอดผมตอนนี้  คือคนที่ผมอยากใช้ชีวิตด้วย . . .

   “ถ้าพี่เป็นพี่ผมจริง ๆ  ก็ดีสินะ”

   ผมไม่ตอบ  ได้แต่กอดมันแน่นขึ้น  ผมจูบที่หน้าผากมันเบา ๆ  ก่อนที่จะกอดมันเอาไว้  แค่นี้ล่ะมั้งที่ผมมีสิทธิ์

   ถึงความต้องการทางร่างกายผมจะมาก . . .

   แต่ . . .

   . . . ผมไม่เคยคิดหักหาญน้ำใจมัน  ผมรักมันมากเกินกว่าที่จะให้มันมองผมเป็นตัวอะไร  สิ่งที่ผมทำไปทั้งหมด  ผมไม่เคยคิดมาก่อน  มันจะกลับมาเป็นหอก ดาบ  ที่ฟาดฟันผม  จนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด




   วันที่มันประชุมผู้ปกครอง ของเทอมที่สอง ผมก็ไปตามปกติ  เพราะผมคือผู้ปกครองของมัน  วันนี้ ทุก ๆ  อย่างที่ผมสงสัย  มันค่อย ๆ  คลายออกมา  ผมเพิ่งรู้ . . .

    สาเหตุที่มันต้องกลับมาก่อน . . .

   . . . วันนั้นป้าภาโทรเข้าเครื่องผม

   “น้องอาร์ม  ฝากน้องโกด้วยนะ”

   “ป้าภา    อะไรครับ  พูดอะไรนะครับ”   ผมงง  เพราะแกเล่นพูดมาแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว

   “อย่าทิ้งน้องนะอาร์ม  ป้าไม่ไหวแล้วน้องอาร์มเอ้ย  ป้าจะไปไหนสักแห่ง  อย่าทิ้งน้องนะน้องอาร์ม  สงสารน้องมัน  ป้าเห็นจะมีแต่น้องอาร์มนี่แหละที่พอจะฝากฝังได้”    เสียงป้าภาเหมือนคนที่ร้องไห้มา  แล้วแกก็ตัดสายทิ้งไป

   ผมยืนนิ่ง . . .

   งงยิ่งกว่าไก่ตาแตก  มันเกิดอะไรขึ้นหรือ  มีอะไรที่ผมยังไม่รู้ใช่หรือไม่    แล้วทำไมโกไม่บอกผม  มีเรื่องอะไร  ทำกไมมันไม่พูดกับผมให้เป็นเรื่องเป็นราว

   ผมพยายามโทรกลับตามเบอร์ที่โชว์  แต่มันไม่สามารถติดต่อได้  อาจเป็นเบอร์ตู้  ผมยืนงงเหมือนปลาช่อนที่โดนทุบหัว

   มันเกิดอะไรขึ้น . . .

   “พี่อาร์ม  ต้องลงทะเบียนด้วย  เงินไม่พอ  แต่ผมขอเขาจ่ายแค่ครึ่งนึงก่อน”    มันเดินมาหาผม  ในเวลาที่ผมยังตั้งสติไม่ได้

   หน้าตามัน . . .  อมทุกข์

   สมองผมตอนนั้นมันเบลอ ๆ  ผมยังตั้งตัวไม่ทัน  นี่มันเรื่องอะไรกันหว่า  ป้าภาแกมีเรื่องราวอะไรที่คับอกคับใจมากมายขนาดนั้นหรือ   

   ผมมองหน้าโกเมศวร์มัน  สงสารมันจับใจ  มันรู้เรื่องอะไรหรือเปล่า ?

    คำถามที่มันเกิดขึ้นในหัวใจของผม  แล้วมันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดหรือไม่  ถ้ามันรู้เรื่อง  ทำไมมันไม่บอกผมตั้งแต่ทีแรก  เพราะหากมันบอกผม  ผมจะหาทางแก้ไขได้ทันท่วงที  ไม่ใช่มาบอกเอาตอนเวลาจวนเจียนเช่นนี้

   “”อ้าว  แม่ไม่ได้ให้มาหรือ”

   “แม่หนีไปไหนไม่รู้พี่อาร์ม  เหลือแต่น้าส้ม  แกมาคุมรีสอร์ทแทนแม่  แกบอกแขกน้อยให้มาห้าพันเอง  พ่อก็ไม่เคยสนใจ  ไปขลุกอยู่กับ . . . ”    มันนิ่ง   แววตามันแดง ๆ 

   “เออ  รู้แล้ว ไม่ต้องพูดก็ได้  ถ้าลำบากใจ”

   ผมหรือ . . . 

   . . .  เพิ่งประจักษ์แจ้ง  คอแห้งเป็นผุยผง 

   แค่น้ำลายที่จะกลืนลงคอมันยังยากเย็นเสียเหลือเกิน  มันตืบตันไปหมด   ผมอยากดึงมันมากอดเอาไว้  สงสารมันจับหัวใจ  แววตามมันเศร้า  ร้าวลึก  แต่ผมทำไม่ได้ ในสถานที่แบบนั้นผมทำได้อย่างไร

   “แล้วเขาหมดเวลาลงทะเบียนกี่โมง”

   “สามโมงเย็นครับ” 

   ผมยกข้อมือนาฬิกาดู  ยังไม่เที่ยงเลย  ยังพอมีเวลา  แต่ผมจะทำยังไง  ในเมื่อผมเองก็เพิ่งลงทะเบียนไป  เงินที่ผมมี  ไม่ถึงสามพัน  ผมต้องใช้อีกอาทิตย์กว่า ๆ  เสียด้วย  ถึงโรงเรียนของมันจะให้ผ่อนจ่ายก็เหอะ  แต่ยังไม่รู้เลย  แม่มันจะกลับมาวันไหน

   “อาร์มไปซื้อน้ำให้พี่หน่อย  หิวน้ำ”  ผมส่งเงินให้อาร์ม  แค่มันเดินลับตาไปเท่านั้น  ผมกดโทรศัพท์

   “ไอ้โอ๋เหรอ  ทำไรอยู่ว่ะ”

   “อยู่บ้าน  มึงมีไรเสียงไม่ค่อยดีเลย”  ไอ้เพื่อนรัก  มันจับความรู้สึกได้เสมอ  เพราะมันกับผมประเภท  มองตาก็รู้ใจ

   “กูมีเรื่องใช้เงินว่ะ  ไม่กล้าโทรขอพ่อ  แกเพิ่งโอนมาเมื่ออาทิตย์ก่อนเอง”

   “มึงจะเอาวันไหน  เท่าไหร่ว่ะกูพอมี”

   “วันนี้  ก่อนบ่ายสาม ห้าพัน”

   “เหี้ยแร่ะ  กูมีพันสอง”

   พันสองของมัน  กับสามพันกว่าของผม  มันพอเสียที่ไหน  ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่  จะทำยังไงดี 

   “ไม่พอว่ะ  ทำไงดีว่ะ”  ผมเริ่มร้อนรน

   “เอาทองกูไปจำก่อน  บาทนึงได้หกพันกว่า  พอน่า”   มันบอกกลับมา

   “เฮ้ย  ไม่ดีมั้ง”

   “ไอ้เหี้ยนี่  มึงเดือดร้อน   แล้วกูก็ไม้ได้ใช้ทองทำอะไรด้วย  มึงจะมาลีลาหาหอกอะไรว่ะ”

   “แต่กูเกรงใจมึง”

   “ไอ้เหี้ยอาร์ม  แล้วมึงจะโทรหากูทำหอกอะไร  ถ้ามึงไม่เอา  มึงจะโทรมาหากูทำพ่อมึงเหรอ  มึงบอกกูมาจะให้กูเอาไปให้ที่ไหน  เดี๋ยวกูออกไปตึ้งไว้ที่หน้าร้านปากซอย”

   “ขอบใจนะมึง  อยู่โรงเรียนไอ้โก  มันทำตังค์หาย  ต้องลงทะเบียน”

   ผมโกหกเพื่อน  ผมรู้มันเป็นบาป  แต่ผมจะทำอย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้  ผมจำเป็นที่ต้องโกหก  ผมโกหกเพื่อนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต  เพื่อนที่มันนั่งข้าง ๆ  ผม  ในวันที่คนที่ผมรักมากที่สุดเดินจากผมไป . . .

   คนเดียวที่เข้าใจผมเสมอ . . .

   . . . มันไม่เคยทิ้งผม  ไม่เคยเลยสักครั้ง . . .   

   “เสือกไม่บอกทีแรก  ทำมาลีลา  น้องมึงก็เหมือนน้องกูแหละ  เรื่องแบบนี้เสือกจะเล่นตัวอีก  รอที่นั่นนะมึง  อีกไม่เกินชั่วโมง” 

   ผมได้แต่หลับตานิ่ง . . .

   สมองโล่ง  ยิ้มออกมาอย่ามีความสุขที่สุด  อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนที่ดี ผมสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่มันมีให้ผม  ให้คนที่ผมรัก   มันดีกับผมจนผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าในชีวิตนี้  ผมจะหาเพื่อนแบบมันได้อีกที่ไหน

   ผมอาจจะโชคดีกว่าคนอื่น ๆ  ตรงที่ผมมี . . .

   . . . เพื่อนแท้ . . .

   เพื่อนแบบนี้ . . .

   ขอคนเดียวในโลกก็เพียงพอ . . .



   เรื่องลงทะเบียนของมันหายห่วง เพราะได้อัศวินขี่ม้าขาวมาช่วย  ไอ้เพื่อนรักของผม  หากไม่มีมัน  ผมไม่รู้เหมือนกันว่า  ในเวลานั้นผมจำทำอย่างไร  แถมด้วยข่าวดีของโก . . . เทอมแรกของมัน  มันเรียนได้ ๓.๗๖  ผมยิ้มกว้าง  ผมช่วยคนผิด  อย่างน้อยสิ่งที่ผมทำลงไป  มันทำให้ผมมีแรงที่จะทำต่อไปอีก

   ผลการเรียน . . .

   . . . คือสิ่งเดียวของมันที่ทำให้ผมยิ้มได้

   สำหรับคนที่ทิ้งไปสองปี  การกลับมาเรียนแล้วทำได้ดีขนาดนี้  ถือว่าเป็นผลการเรียนที่เยี่ยมยอดที่สุดแล้ว  เพราะผมเองยังไม่เรียนได้เท่ากับที่มันเรียนเลย   ผมยิ้มกับตัวเอง  อย่างน้อยที่สุดต้นไม้ที่ผมปลูก  มันเริ่มมีทีท่าว่าจะเติบโตเป็นต้นไม้ที่งดงาม

   ผมเหมือนคนปลูกต้นไม้ . . .

   . . . ยิ้มเมื่อเห็นมันแตกกิ่งก้าน

   หาก . . .  ความรู้สึกส่วนลึกของผม  รักมันมากกว่าน้อง  ความรู้สึกนั้นผมยังลบมันไปจากหัวใจไม่ได้   ผมยังอยากมีความต้องการแบบนั้นอยู่ตลอดเวลา  เพียงแต่ผมข่มมันเอาไว้ 

   เก็บมันเอาไว้ให้ลึกมากที่สุด . . .

   ผมต้องเฝ้ามองโก . . .

   . . . ดูแลมันให้ดีที่สุด  ตอนนี้มันเหมือนแก้วที่เปราะบาง  มันไม่มีใครอีกแล้ว  ป้าภาหายไปไหน  ไม่มีใครรู้  โกมันเหมือนเรือที่ลอยท่ามกลางพายุใหญ่    สภาพเรือจะประคองให้ผ่านพ้นพายุได้อย่างไร  ผมยังมองไม่เห็นทาง ผมสงสารมันจับหัวใจ

   ผมทำได้แค่นอนกอดมันเอาไว้ . . .

   มีหลายครั้งที่มันนอน  แล้วเผลอละเมอหาแม่  มันอาจจะฝัน  ในฝันของมัน  ที่เดียวที่ผมเข้าไปไม่ได้   น้ามันส่งเงินมาให้ตามมีตามเกิด  . . . 

   . . . ครั้งละพัน

     สองพัน . . .

   มันเพียงพอเสียที่ไหนสำหรับคนที่กำลังเรียน   การเรียนสิ่งที่สำคัญคือเงงิน  ไม่มีเงินลำบาก  ค่าที่อยู่ที่กิน  ค่าอะไรอีกมากมายสารพัด. . .

   สิ่งที่ผมทำได้ . . .

   . . . แอบโอนเงินเข้าบัญชีมัน

   เพราะถ้ามันรู้ . . .

   มันคงไม่รับเงินของผม  นี่แหละ  สิ่งที่ผมทำลงไป  ผมนึกถึงเรื่องนี้ทีไร  ความรู้สึกมันอัดแน่น  ผมทำอะไรลงไป  ถ้าในเวลานั้น  ผมไม่ใส่เงินไปในบัญชีมัน  ชีวิตมันจะได้เรียนต่อหรือ ?

   และถ้ามันไม่ได้เรียนต่อ . . .

   วันนี้ . . .

   . . . ทั้งมันและผมคงไม่ต้องเจ็บปวดแบบนี้ . . .

   แต่ . . .

   เราไม่สามารถย้อนกลับไปวันเวลาเดิม ๆ  ได้  ผมจึงทำได้แค่  เก็บเอาความทรงจำที่เริ่มเลือนหาย  มาปะติดปะต่อใหม่  อย่างน้อยที่สุด  มันคือคนที่ผมรักมากที่สุด  มันคือคนเดียวที่มันให้ผมยิ้มกว้าง และเสียน้ำตามากที่สุดเช่นเดียวกัน

   เทอมนั้นผมพูดได้เต็มปาก . . .

   . . . น้ามันโอนเงินมาให้มันแค่ห้าพัน . . .

   สี่เดือน . . . มันได้ใช้เงินจากที่บ้านมันเท่านั้น  เพียงพอหรือกับค่าครองชีพในเมืองใหญ่ เมืองที่เป็นศูนย์กลางของประเทศ

   ผมไม่เคยบอกมัน  . . .

   ไม่เคยปริปากที่จะถามหรือเอ่ยเรื่องเงินให้มันรู้    เพราะผมรู้ดี  ไม่อยากให้น้องมันลำบากใจไปมากกว่านี้   เท่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้  มันก็ตัวลีบ  ผมมองสายตามันออก  มันเกรงใจผม 

   ป้าภายังคงหายลับเข้ากลีบเมฆ  ไม่มีใครรู้   ผมรู้ว่ามันเองก็คิดถึงแม่  แต่ผมจะช่วยมันได้อย่างไร  ผมทำได้แค่  คอยประคองมัน  ให้ผ่านช่วงเลวร้ายนี้ไป\ให้ได้  ช่วงที่มันเลวร้ายที่สุด  ผมจะทิ้งมันได้อย่างไร 

   . . . มันคือหัวใจของผม . . .

   ผมหวังแค่ว่า . . .

   หากชีวิตผมเจอเรื่องเลวร้าย . . .

   . . . อาจพอจะมีสักมือที่ประคองผมบ้าง?

   หลายคนอาจมองว่าผมรักมันหรือหลงมัน  ผมเหมือนคนโง่ที่ทำไปแบบนั้น  แต่ผมบอกแล้วสำหรับผม  ถ้าผมรักใครสักคน  ผมไม่สนหรอกว่าชีวิตผมจะเป็นอย่างไร ผมรู้แค่ว่า  ชีวิตคนที่ผมรักต้องมาก่อน . . .

   เรื่องของผมกับโก . . .

   มันแค่เริ่มต้น . . . มันยังมีอีกมากมายที่ผมเจอ  หนทางข้างหน้ามันมีอะไรอีกเยอะแยะ  ที่ผมเองเมื่อย้อนไปมอง  ผมยิ้มหยันตัวเอง  ทำไมผมทำไปแบบนั้นได้  ผมทำไปได้อย่างไรกัน

   ถ้า . . .

   ผมมีชีวิตเพื่อความรัก . . .

   . . . นั่นคือรักครั้งแรก

   และมันจะเป็นรักครั้งเดียวในชีวิต . . . ผมสาบาน

   ผมตาบอดเพราะความรัก    หากผมจะต้องตายไป  โดยไม่มีมันอยู่ข้าง ๆ  แต่ผมจะยินดี  และยิ้มได้ก่อนตาย  ว่าอย่างน้อยในชีวิตนี้ผมรู้จัก . . . ความรัก

   ผมเรียนจบ . . .

   . . . สิ่งแรกที่ผมต้องทำ

   หางานทำ . . . และต้องได้งานอย่างเร็วที่สุด  ผมโชคดี  ไอ้แดนมันมีญาติเป็นเจ้าของสายการบิน . . . บูติคแอร์ไลน์

   ภาษาผมก็จัดในขั้นดี . . .

   . . . โทอิคหกร้อยปลาย  ๆ  เพียงพอที่จะเป็นใบเบิกทาง . . .

   แถมจบการโรงแรมและการท่องเที่ยว เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง  ไม่ยากเลยกับรอบ ๆ  ตัวที่ผมมี  ผมได้เปลี่ยนจากชุดนักศึกษามาเป็นชุดพนักงานเพียงแค่ไม่เกินเจ็ดวันที่ก้าวผ่านรั้วมหาวิทยาลัย

   ผมรู้ . . .

   ในเวลานี้เงินสำคัญมากที่สุด . . . 

   ผมจำเป็นต้องใช้เงินมากพอสมควรในแต่ละเดือน  อย่างน้อย  ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว  ที่ต้องใช้  ผมยังมีภาระอีกที่ผมต้องรับผิดชอบ

   ชีวิตของอีกคน . . .

   . . . บูติคแอร์ไลน์ . . .

   “ทำไมไม่สมัครสจ๊วตล่ะพี่อาร์ม    อย่างพี่อาร์มนะได้แน่ ๆ  สมัครทำไมแค่กราวน์”

   “สจ๊วตเหรอ  อี๋  ไม่เอา  ไม่อยากเป็น  เกลียดที่สุดในชีวิต  ถ้าเลือกได้  ไม่ขอเป็น  ไม่เด็ดขาด  ให้มันเป็นทางเลือกสุดท้ายเหอะไอ้อาชีพนั้นน่ะ  อีกอย่าง ไม่อยากห่างโก  ไปบินทีนึงหลายวัน  เป็นห่วงโก”

   “เงินดีออก”

   “ถูกเงินดี  ถึงพี่อยากมีเงิน  แต่เงินสำหรับพี่  ไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต  หากมีเงิน  แต่ไม่มรความสุข  โกว่าโกอยากมีเงินไหม”

   “ไม่หรอก  ผมอยากมีความสุขมากกว่าอยากมีเงิน”

   “อืม  ดีแล้ว  ไว้วันไหน  พี่ไม่อยากมีความสุขพี่จะไปเป็นสจ๊วต  ไปทรมานตัวเองเล่น ๆ  ดีมั้ย”  ผมยิ้มให้มัน

   ถ้า . . .

   ผมรู้อนาคตตัวเอง . . .

   บูติคแอร์ไลน์   สอนอะไรผมหลายอย่าง   ที่ไม่มีในตำราเรียน   ภาพที่หลายคนมองสวยหรู  อาจจะไม่ใช่สิ่งที่หลายคนมอง  เบื้องหน้าชุดที่สวยงาม  หากแต่ในการทำงานแล้วมันไม่ใช่อย่างที่คิด  ผมต้องทำงานที่เรียกว่า แทบจะทุกอย่าง . . .

   . . . นั่งเคาน์เตอร์เช็คตั๋วเดินทาง  คอยรับหน้ากับลูกค้าที่จองมาเป็นเครื่องไอพ่น  หากเวลาบินจริงคนน้อย  ไม่คุ้มการบิน  เปลี่ยนมาเป็นเครื่องใบพัด  ลูกค้าโวยวาย  ผมต้องทนยิ้ม  คอยแก้ไขปัญหา  สารพัดที่ผมเจอ . . .

   บางวันรับเครื่อง  ส่งเครื่อง  เครื่องดีเลย์ดึกดื่น  กว่าจะกลับถึงบ้านเหนื่อยสายตัวแทบขาด  แต่ผมต้องอดทน . . . ยังไม่ถึงเดือนเอง  จะลาออกได้อย่างไร

   สิ่งที่ทำให้ผมยิ้มได้ คือเสียงโทรศัพท์จากคนที่ผมรัก . . .

   “เหนื่อยมั้ยพี่  ผมคิดถึงพี่นะครับ” 

   ผมยิ้มได้  สู้กับงานได้ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนี้  เสียงที่เป็นกำลังใจให้ผมในทุกครั้งยามผมอ่อนล้า  มันเหมือนแรงับมหาศาลยามที่ผมอ่อนล้า  ผมรู้สิ่งที่ได้มา  มันคุ้มค่ากับสิ่งที่ผมกระทำลงไป

   ผมไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง . . .

   แต่ . . .

   ผมอยู่ได้เพราะคนที่ผมรัก  ผมอยากยืนอยู่เพราะความรักเท่านั้น  ผมไม่รู้เหมือนกันสิ่งที่ผมทำ  มันจะมีค่าต่อความรู้สึกของอีกคนบ้างไหม  แต่สำหรับผมแล้ว  มันคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมได้เจอ

   ถ้า . . .

   . . . พ่อกับแม่  คือสิ่งที่ผมรักเท่าชีวิต

   โกเมศวร์ . . .

   . . . คือสิ่งที่ผมต้องดูแลและหวงแหนเท่าชีวิต . . .

   ผมยึดถือมันเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต  โดยที่ผมเองก็ไม่รู้  นั่นคือการสะสมความเจ็บปวด  เพราะเมื่อวันนึง  วันที่ต่างฝ่ายต่างมีชีวิตเป็นของตนเอง  วันนั้นคือวันที่ผมต้องเจ็บปวดปานขาดใจ

   สามปีแล้ว . .  ที่ผมรู้จักกับมัน

   เป็นสามปีที่ผมมีความสุขมาก . . .

   . . . และผมรู้  สองในสามปี  ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อตัวเอง  ผมทำทุกอย่างเพื่อมัน   คนที่ผมบอกกับตัวเองเสมอ . . . มันคือหัวใจของผม

   ผมกลับไปปายอีกครั้ง . . .

   สามเดือนหลังจากที่ผมได้งานทำ  ผมมีเวลาว่างสี่วัน  เป็นสี่วันที่ผมต้องใช้อย่างคุ้มค่า  มีอะไรบางอย่างรอผมที่นั่น . . . ที่แรกที่ผมเจอหัวใจตัวเอง

   ทุกอย่างดูเปลี่ยนไป  ดูแปลกตา  รีสอร์ทของบ้านโกดูโทรมลง  พ่อของโก  เข้ามาดูแลมากขึ้น  อาจเพราะน้าส้มแกเก็บเข้าพกเข้าห่อตัวเอง  มากกว่าที่จะเก็บเข้ากองกลาง  โกเหมือนจะช่วยงานที่บ้านมากขึ้น  คอยดูแลลูกน้อง  จ่ายเงินที่ค้างจ่าย

   แต่ . . .

   . . . ฤดูร้อนไม่ใช่ไฮน์ซีซั่นของที่นั่น . . .

   “อะไรหรือน้องอาร์ม”    ลุงโกมลมองซองขาวที่ผมวางเอาไว้บนโต๊ะ

   ผมมองหน้า  ยิ้มเหมือนเคย . . .

   ผมกำลังทำในสิ่งที่ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผิดหรือถูก   ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมกำลังทำสิ่งที่ดีหรือแย่กันแน่  แต่มันจำเป็นต้องทำ  ทางเดียวที่จะทำให้อะไร ๆ  มันดีกว่าที่เป็นอยู่

   “ลุงมลดูเองนะครับ”

   “ลุงรับไม่ได้” 

   แกเลื่อนซองนั้นกลับมา  เมื่อเปิดมองดูมัน  แกมองหน้าผม  ผมรู้สึกผิดยังไงไม่รู้  บางทีสิ่งที่ผมทำ  ผมมองแค่ตัวเอง  ไม่เคยมองความรู้สึกของคนอื่น ๆ  ก็เป็นได้

   “ผมไม่ได้ให้ลุงครับ  แต่อยากให้ลุงให้น้องโกมัน”  ผมยิ้ม

   “ลุงพอมี”  เสียงแกแหบแห้ง

   “ลุงมล  ผมไม่ใช่คนอื่นนะครับ  ผมรู้เหมือนที่ลุงรู้  อะไร ๆ  ในบ้านผมรู้ทั้งนั้น แล้วลุงบอกผมเองว่ารักผมเหมือนลูก  ถ้าลูกจะช่วยพ่อ  จะช่วยน้องมันไม่ผิดไม่ใช่หรือครับ”  ผมจ้องหน้า

   “แต่พ่อที่ไหนจะเอาของลูก”

   “ไม่ได้เอานี่ครับ  พรุ่งนี้ผมจะกลับแล้ว  โกมันก็ต้องไปเรียน  แล้วที่ผมรู้  ค่าเทอมมันเกือบเก้าพัน  ลุงอย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้นะ  ผมอยากให้น้องมันไปเรียนโดยความสบายใจ”

   “ทำไมต้องทำแบบนี้น้องอาร์ม”

   “ดีที่สุดแล้วครับ  โกมันรู้สึกไม่ค่อยดีกับลุงเท่าไหร่  สิ่งที่ผมทำดีที่สุดแล้วครับลุง  พรุ่งนี้ลุงค่อยให้โกมันก็ได้  อย่างน้อย  ดีกว่าที่ผมจะให้โกเอง  แบบนั้นมันจะรู้สึกแย่ไปหมด  ผมเอามันไปเรียน  ผมอยากให้มันเรียนจนจบ  ไม่ใช่ไปเรียนแค่ปีกลับมาอยู่บ้าน  อายคนแถวนี้เปล่า ๆ  นะครับลุงรับเอาไว้”  ผมเลื่อนซองนั้นกลับไปที่ลุงมล

   “ขอบใจนะอาร์ม  ขอบใจจริง ๆ” 

   ผมเห็นแววตาของคนเป็นพ่อที่คลอเบ้าตาอยู่นั้น  ผมว่าผมทำไม่ผิด  อย่างน้อยสิ่งที่อยู่ในซองนั้น  ซื้อความรู้สึกที่ไม่ดี  ที่ลูกมองพ่อได้  แถมยังส่งผลให้ลูกได้มีโอกาสเรียนต่อ

   ผมยืนยัน . . .

   . . . หากผมย้อนเวลาได้  ผมก็จะทำ  ทำในทุก ๆ  เรื่องเหมือนที่ผมเคยทำ  เพราะผมคิดว่า  สิ่งที่มันเกิดขึ้นมาเป็นบทเรียนราคาแพง  ที่ผมหาซื้อไม่ได้ในชีวิตนี้

   เช้าวันรุ่งขึ้น . . .

   . . . ผมได้เห็น

   ภาพที่ทำผมน้ำตารื้น . . .  โกมันโผเขากอดพ่อมันเอาไว้  ความรัก  ความบาดหมางมันพังทลายลง  สิ่งที่ผมทำ  มันเป็นความลับระหว่างผมกับพ่อของโกเมศวร์  ความลับที่มันติดอยู่กับผม

   มันคือระเบิดเวลา . . .

   . . . คือภูเขาไฟที่คุกรุ่นรอวันระเบิด . . .

   ผมก็เหมือนคนเลว ๆ  คนนึงที่เห็นแก่ตัวเองมากกว่า  ผมทำไปเพื่อตัวผมเองใช่คนอื่น  แค่แอบอ้างว่าทำไปทั้งหมดเพื่อคนที่ผมรัก แต่แท้จริงแล้ว  ผมอาจทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง

   เพื่อ . . . ให้ได้อยู่ใกล้ ๆ คนที่ผมรักเท่านั้นเอง

[naumi]

เฮ้อ อ่านแล้วบรรยายเปนคำพูดไม่ออกแฮะ มันจุก เสียดในอกยังไงไม่รู้

"ผมไม่ชอบ" "ถ้ามันคือความสุขของพี่...ผมยอม" เจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจเลยแฮะ

ความรักที่เกิดจากความสงสาร มันทรมานจริงๆ

[DEK-JANGRAI™]

อ่านแล้วเศร้ามากคร้าบ


เห้อ  ถ้าผมเป็นแบบคุณ  ผมก็ทำคร้าบ


ถ้าใครได้มาเรียนแล้วไม่มีเงินส่งเสียจากทางบ้านแล้วจะรู้ว่ามันลำบากแค่ไหน


สุดยอดคร้าบ


อดทนเท่านั้น

[sun]

   รักเหมือนกัน แต่รักคนละแบบ

อีกคนรักแบบคนรัก รักมากกว่าน้อง

อีกคน รักแบบ เคารพ เทิดทูน   อยู่ใกล้แล้วอบอุ่น รักเหมือนพ่อ

......................

สุดท้ายก้อลงเอยด้วยความเจ็บปวดทั้งสองฝ่าย   


ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก ...แต่จะรักแบบไหน นี่แล่ะ 
ความรัก บางครั้งก้อเกิดจากความผูกพัน ความใกล้ชิด ด้วยเช่นกัน  นะซินว่า

ไม่อยากถูกรัก เพราะว่าสงสาร
แต่บางครั้งคนเราก้อแยกไม่ออกเหมือนกันนะ ระหว่าความรักและความสงสาร   




ป๋อล๋อ*... บางทีความรัก เวลาที่เราต้องการ มันกลับวิ่งหนี

แต่เวลาที่เราเฉยๆ กับมัน  มันกลับวิ่งตามเราซะงั้น  แปลกมั๊ย ?

[kdds]

อืม..อ่านแล้วเห็นใจทั้งคู่ค่ะ T_T
รอวันที่โกจะได้อ่่านเรื่องนี้

[ifwedo]

เช่ามาเป็นกำลังใจและเข้าใจเลย ยังไงสู้ๆน๊าค๊าบ

[IZE]

บอกได้คำเดียว เศร้า  พูดไม่ออก

ถ้าเค้าได้อ่านเรื่องนี้เค้าคงจะรู้เองแหละเนอะ

เป็นกำลังใจให้สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[oaw_eang]

เศร้าจริงๆ ด้วย

 

[imon]

ไม่กล้าอ่านที่ทำงาน กลัวจะร้องไห้
เลยต้องกลับมาอ่านที่บ้่านและ..  ก้อร้องจริงๆๆ
เพราะผมก้อผ่านเรื่องแบบนี้มาเหมือนกัน
เฮ้ย.....................เศร้า

[RAJCHABUT]

ตอนที่  ๑๐



   สิ่งที่ทำให้ผมยิ้มได้ . . .

   คืนและวันดี ๆ  ที่มันไม่สามารถย้อนกลับมาได้อีก  แต่มันไม่ได้หมายความว่า  สิ่งนั้นมันจะจบไปแล้ว  มันคือพลังที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อไปได้  สำหรับผม  ความรักคือสิ่งมหัศจรรย์ที่สุด  มันคือแรงพลังที่จะทำให้คน ๆ  นึงยืนหยัดอยู่บนโลกนี้ได้

   จงอย่ามองมุมความรัก . . .

   . . . แค่มุมเดียว

   . . . ของบางอย่างมีช่วงระยะเวลาของมัน . . .

   ช่วงเวลาที่จะพาเราก้าวผ่านไปอีกช่วงเวลา  ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันมีค่า  มีความหมายเสมอ มันอยู่ที่ว่า  เราจะทำใจรับรู้กับสิ่งที่เกิดขึ้นมากน้อยขนาดไหน

   สำหรับผม . . .

   ผมยินดีปล่อยให้มันเกิดขึ้น  ผมยินดีกับสิ่งที่เกิด  

   แม้ว่า . . .

   . . . บางครั้งมันคือเข็มนับล้านที่พุ่งตรงเข้าสู่หัวใจ  แต่ผมก็ผ่านจุดนั้นมาได้ ผ่านจุดที่แย่ที่สุดในชีวิต  และผมกล้าที่จะเรียนรู้การดำเนินชีวิตต่อจากนั้น

   ความรัก . . .

   . . . งดงามเสมอ

   ผมเชื่อเช่นนั้น . . .

   . . . มันไม่ผิด  ความรักไม่ผิด  มีแต่เราต่างหากที่ไปกะเกณฑ์เอากับมันเอง  อยากเป็นอย่างโน้น  อย่างนี้  จนกระทั่ง เราลืมมองไปว่า  ไม่มีใครหรอกที่จะเป็นผู้ชนะตลอดเวลา

   และ . .  .

   ไม่มีใครอีกเหมือนกันที่เป็นผู้แพ้ตลอดกาล . . .

   . . . หลายคนมองว่าผมโง่ที่ทำไปแบบนั้น . . .  

   ผมยอมรับว่าโง่ . . . ผมโง่  

   และผมน่าจะเป็นคนโง่ที่น่ารักที่สุดในโลก  ไม่มีใครหรอกที่จะทำอะไร  ถูกต้องตลอดเวลา  ผมเองก็เหมือนกัน  ผมไม่ใช่คนดี  อย่างที่ผมเล่าให้ฟังมาตั้งแต่แรก

   ผมรักโก . . .

   . . . รักมากกว่าน้อง

   . . . ผมรู้ตัวเองมาตั้งแต่วันแรก . . .

   เพียงแต่ว่า  ผมยังสะกดความรู้สึกของผมเอาไว้ได้   ไอ้ความรู้สึกส่วนน้อยมันยังไม่ออกฤทธิ์   เพราะสิ่งที่ผมทำมันเป็นความรู้สึกส่วนใหญ่   ความรู้สึกที่ว่า  ผมอยากเห็นมันเดินไปสู่ปลายทางที่สวยงาม   ผมได้แต่มองมันเงียบเฝ้ามองมันด้วยหัวใจของคนที่รักคนอื่นได้คนนึงเท่านั้น

   ตอนนี้ผมทำงานแล้ว . . .

   . . . และมันมากพอที่ผมจะดูแลมันได้ . . .

   ผมเชื่อเช่นนั้น  

   ผมเฝ้าวาดวิมานกลางอากาศ  วาดภาพที่ผมจะอยู่กับมันไปอีกนาน  ภาพที่วาดเอาไว้จากมุมมองของคน ๆ นึง  ที่มองจากมุมของภาพคนวาด  สวยงามเสมอ   โดยที่ผมไม่วาดภาพอีกด้านเอาไว้  แบบนี้กระมัง  เมื่อถึงเวลาหนึ่ง  เวลาที่มันผกผันไปอีกด้าน  ผมถึงเจ็บเจียนตาย

   “ไอ้อาร์ม  พรุ่งนี้ทำงานมั้ยมรึง”  เสียงไอ้เพื่อนโอ๋โทรหาผม

   มันทำงานแล้ว  ได้งานที่แบบเดียวกับผมในสนามบินนั่นแหละ  มันสมัครมาหลายที่เหมือนกัน  แต่มันไม่เอา  มันบอกมันอยากอยู่ใกล้ ๆ  ผม  หรือมันแอบรักผมอยู่  ไม่หรอกครับ  มันบอกว่า  อุ่นใจดี  อย่างน้อยก็รู้ว่ามีเพื่อนอยู่ใกล้ ๆ  

   ผมดูเหมือนจะทิ้งสังคมเพื่อนไปเลย  เมื่อมีโกมาอยู่ด้วย . . .

   “ว่าง  มีไรมึง”

   “แดกเหล้ากัน  ไม่ได้กินนานแร่ะ”

   “ไอ้เหี้ย  ดูเวลามั่ง  โทรชวนกรูแดกเหล้าตั้งแต่พระยังไม่เพลนี่นะ”

   “อ้าว!  กลัวเพื่อนคิวไม่ว่าง  กว่าจะได้คิวเพื่อนกรูเดี๋ยวนี้ต้องขอล่วงหน้า”    เหมือนมันกำลังด่าอยู่เลยแฮะ

   “เออ  ได้ว่างครับพ่อเอกรัฐ”

   “ดีมาก  ร้านเดิมนะเพื่อน  เด๋วกรูโทรตามไอ้แดนด้วย  วันนี้วันเกิดมัน”

   “เอ้ย  ลืมไปเลยกรู  เออค่ำ ๆ  เจอกัน”  

   ผมลืมวันเกิดคนที่ดีกับผมอีกคนเสียสนิท . . .

   . . . ที่จริงเรื่องเล็ก ๆ  น้อย ๆ  แบบนี้  ผมไม่ลืมหรอก  แต่บังเอิญช่วงนี้ผมมีอะไรมากมายที่ต้องคิด  ทั้งเรื่องงานที่ผมทำ  เรื่องของโก  ที่ดูเหมือนมันจะเงียบลงทุกวัน

   “พี่อาร์ม  พี่อาร์ม”  เสียงมันเรียกผม  เมื่อมันจอดมอเตอร์ไซด์หน้าบ้าน

   “เป็นไงมั่ง  ผลสอบ”

   “สี่จุดศูนย์พี่”

   “ห๊า . . .  หูฝาดมั้ยพี่”

   “ไม่พี่  สี่จุดศูนย์จริง ๆ  ไม่เชื่อดูนี่”  มันส่งกระดาษที่รายงานเกรดให้ผม  มีตราประทับของโรงเรียนมันด้วย  มิน่ามันถึงยิ้มกว้างดีใจ

   ผมหรือ . . .

   . . . ดีใจกว่ามันเสียอีก . . .

   ผลการเรียน . . . คือสิ่งเดียวที่ผมรู้  มันตั้งใจขนาดไหน  ผมไม่เสียดายความตั้งใจที่ผมจะปั้นมันให้สวยงามที่สุด  สมกับที่ผมลงแรง  ลงใจ  ลงเงิน  เพื่อสร้างสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตของผม  เพราะสิ่งที่ตอบแทนกลับมามันคุ้มค่าเสียเหลือเกิน  

   สิ่งที่ผมลงทุนลงแรง สร้างสรรด้วยหัวใจ. . .  

   แม้จะไม่ผลิดอกออกผล  แต่มันคือ สิ่งที่งดงามที่สุดที่ผมเคยเจอ

   “แล้วทำไมกลับมาช้า  ไปกินกับเพื่อนมาเหรอ”  ผมถามเพราะมันบอก  ไม่น่าเกินสิบโมงเช้า  นี่ก็เกือบเที่ยง

   “อีแก่ดิพี่  สเตอร์รูด  ต้องเอาไปเปลี่ยนใหม่”  

   ผมมองออกไปนอกบ้าน  ไอ้มอเตอร์ไซด์ที่ผมยกให้มันใช้  ผมเองก็ใช้มากลายปี  มันเก่ามากแล้วล่ะ  ช่วงหลังก็ซ่อมบ่อยเหลือเกิน  ค่าซ่อมแต่ละเดือนร่วม
พัน  ผมหันกลับมามองหน้ามัน

   มันเรียนช่างยนต์  มันชอบเครื่องยนต์กลไก  แล้วที่มันสะสมหนังสือรถมอเตอร์ไซด์  หลาย ๆ  ครั้งที่ผมเห็น  มันจะอ่านหนังสือรถมันมองรูปในหนังสือ . . . รุ่นใหม่กำลังฮิต HONDA  SONIC

   “เหรอ  เออ  คืนนี่พี่โอ๋ชวนไปกินเหล้า  ออกไปกับพี่นะ”

   “ได้ครับพี่  แต่ตอนนี้ขออาบน้ำก่อนร้อนมาก”  มันยิ้มก่อนเดินไปทำธุระของมัน

   ผมเดินไปที่ตู้เก็บหนังสือของโกเมศวร์ . . .

   มองหนังสือรถ  ที่มันซื้อทุกฉบับ  เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ  ก่อนที่อะไรบางอย่างจะเข้ามาในหัว  ผมเดินกลับไปที่ตู้ของผม  เปิดลิ้นชัก มองสมุดเล่มสี่เหลี่ยมสีเขียว  ก่อนที่จะหยิบมันออกไป  และไม่ลืมหยิบสมุดเงินฝาก . . .

   “เดี๋ยวมานะโว้ย  หิวกินข้าวไปก่อนไม่ต้องรอ”  

   ผมตะโกนบอกมัน  ก่อนที่จะขี่มอเตอร์ไซด์คันนั้นออกไป  ถึงผมจะรักมันมาก  เพราะผมใช้มันมาร่วมเจ็ดปี  แต่ผมจำเป็นต้องตัดใจจากมัน  

   วันนี้ . . .

   . . . ต้องลาจาก . . .

   และ การจากลา . . .

   ก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์ . . .

   . . . ไม่ว่าจะจากอย่างไร . . .

   เมื่อถึงเวลาของมัน  มันก็ต้องจากลา   ไม่มีอะไรอยู่ค้ำฟ้า  ชั่วนิรันดรนี่หว่า   ผมน่าจะเรียนรู้การจากลาในวันนั้น  วันที่ของรักจากผมไป . . .

   ผมกลับเข้ามาบ้านอีกครั้งราวสามชั่วโมงหลังจากนั้น . . .  

   โกมันอยู่หน้าบ้าน  มันมองผมด้วยสายตาแปลก ๆ   สายตามันคล้ายมีคำถาม  ผมจอดรถ ก่อนเดินไปหามัน  ยิ้มให้มัน คนที่ผมรัก

   “ของขวัญสำหรับคนที่เรียนได้สี่จุดศูนย์”  ผมส่งกุญแจรถ  ให้มัน

   มันยิ้มแววตามันมีความสุข  ผมชอบมองเวลาที่มันยิ้ม  เพราะรอยยิ้มมันเจ้าเล่ห์  รอยยิ้มของมันเหมือนมันปลดปล่อยความทุกข์ทั้งหมดที่ใจมันมี  

   “พี่อาร์ม  เปลือง  คันเก่าก็ยังใช้ได้”  

   “พี่อยากให้  ขอบใจนะที่ตั้งใจเรียน”  ผมตบไหล่มัน  ก่อนเอากุญแจรถคันใหม่ยัดใส่มือมัน

   “มันเป็นของโก  อยากแต่งอยากทำอะไร  ตามสบายเลย”  ผมบอก  เพราะรู้มันชอบแต่งรถ

   แววตามันเหมือนเด็กที่ได้ของถูกใจ  มันเดินไปที่รถคันใหม่  สีเดียวกับที่มันชอบ  มันไปลูบ ๆ  คลำ ๆ   ราวกับว่า  ไม่อยากให้ฝุ่นได้จับต้อง ผมมองมันด้วยแววตาที่มีความสุข  

   ความสุข . . . ของผม  อยู่ที่รอยยิ้มของโก

   น่าเสียดาย . . .

   . . . ที่หลังจากนั้น  ผมทำลายความสุขของตัวเอง  ผมทำลายความสุขนั้นลงด้วยมือของผมเอง

   รู้แบบนี้ . . .

   คำนี้บาดลึกในหัวใจ  เพราะมันแปลว่า . . .

   . . . สายเกินไป . . .

   “พี่อาร์ม  ผมเอาไปปาดเบาะได้มั้ย”    มันกลับมาในบ้าน

   ท่าทางมันในตอนนั้น  ผมเห็นชัด  มันเหมือนคนที่ได้ของที่รัก  น้ำเสียงมันตื่นเต้น  มันดีใจ  ผมรู้ มันมีความสุขผมเข้าใจ  ผมจำได้   จำได้ดีเสมอ  เพราะภาพของมันผมไม่เคยหลงลืมไปจากหัวใจ

   “ได้  จะทำอะไรก็ได้  บอกแล้วไง  พี่ให้โกของขวัญที่สอบได้สี่จุดศูนย์”

   “พี่อาร์มใจดีจัง  ขอบคุณนะพี่  ขอบคุณมาก”   มันเดินมากอดผมเอาไว้หลวม ๆ  

   ช่วงหลังมันกล้าแสดงความรักโดยการกอดมากกว่าเดิม  อาจเพราะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันนานขึ้นทุกวัน  และมันค่อย ๆ  ผูกเราสองคนเอาไว้แน่นหนา  ผมไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่ผมทำไป  มันจะสร้างนิสัยอะไรให้โกหรือไม่  แต่ผมยังยืนยันแบบเดิม

   ถึงย้อนเวลาไปได้ . . .

   . . . ผมก็ยังจะทำแบบที่ผมเคยทำมา . . .  

   เพราะสิ่งที่ผมทำไปทั้งหมด  ผมทำด้วยหัวใจ  ด้วยความรักทั้งหมดที่ผมมี  ผมไม่เคยทำแบบนั้นกับใครมาก่อน  และจะไม่มีวันทำแบบนั้นกับใครอีกเช่นเดียวกัน

   ผมคิดว่า . . .

   . . . คนที่รักคนอื่นมากกว่าตัวเองแบบผม . . .

   จะต้องทำแบบผมแทบทุกคน  ผมเชื่อแบบนั้นไปแล้ว





   คืนนั้นผมนั่งกินเหล้าด้วยความสุข  เพราะอย่างน้อยที่สุด  ผมไม่ได้มากินเหล้ากับเพื่อนสนิทแบบไอ้โอ๋  ไอ้แดนนานแล้ว  ผมมีของขวัญให้แดนมัน  แม้มันจะไม่มีราคาค่างวดอะไร  แต่มันก็เป็นของที่มีคุณค่ามหาศาลสำหรับคนรับ

   ผมเอารูปของมันออกมาเลือก  รูปที่ไปเที่ยวมาตอนปีก่อน . . .

   ผมใช้กระดาษที่เหลือจากการทำรายงาน . . .  

   . . . ใช้รูป   ใช้กาว   กรรไกร   และขอบฟิล์มที่ใช้แล้ว  ที่เขาเรียกมันว่า . . . หนามเตย

   ผมเอาทุกอย่างมาผสมผสานใส่ความรู้สึกทั้งหมด  ที่ผมพึงจะมีให้เพื่อนที่ดีของผม   ใช้หัวใจ  บรรจงวางเรียงจนมันกลายมาเป็นรูปภาพที่สวย  และเป็นงานชิ้นเดียวในโลก  ก่อนที่ผมจะเอาไปเข้ากรอบที่ร้านกรอบรูปอีกหมู่บ้าน  

   ผมอ้อนที่ร้านแทบตาย . . . ขอรอเอาวันนี้เลย

   งานเขามาก  แต่เขายินดีทำให้ผม . . .

   ผมไม่ชอบซื้อของขวัญให้คนพิเศษในวันเกิด  เพราะผมว่ามันคงไร้คุณค่า  ไม่น่าจดจำ  สำหรับคนที่ผมรักมาก ๆ  ผมจะลงมือทำ  ทำด้วยตัวผมเอง . . .

   คงเหมือนเรื่องที่ผมเขียนอยู่ตอนนี้มั้ง . . .

   มันจะกลายเป็นหนังสือ . . .

   . . . ผมจะให้มันในวันเกิดของมันปีหน้า . . . โกเมศวร์

   แล้ว . . .

   . . . มันจะรู้เอง  สิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมด  ผมทำไปทำไม  ผมทำเพื่ออะไร  ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง  เรื่องที่ผ่านมาแล้วในชีวิตของผม . . .

   ไม่ว่าการตัดสินใจของผม . . . จะเป็นเช่นไร

   โอกาสของวันข้างหน้า . . . ผมยังไม่ได้คิด

   ผมรู้แค่ว่า . . .

   . . . บางครั้ง  

   เราไม่จำเป็นต้องอยู่กับคนที่เรารักก็ได้  ผมอยากให้มันเติบโต  ก้าวเดินไปในทางที่มันอยากเดิน  ผมไม่อยากให้มันรักผมเพราะมันสงสารผม  เพราะความรักที่เกิดจากความสงสารมันทรมาน

   สำหรับผม . . .

   ความรักเกิดจากหัวใจ . . .

   . . . เกิดจากความรู้สึกที่อยากดูแล  อยากอยู่ใกล้ ๆ  คนที่เรารัก  อยากเห็นคนที่เรารักมีสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต  

   ต่อจากนี้ . . .

   . . . อะไรก็ตามแต่ที่เกิดขึ้น

   ผมอยากให้โกเมศวร์มันรู้ . . .

   . . . ผมไม่เคยลืมสิ่งที่ผ่านมา  สิ่งที่อยู่ในหัวใจผมเสมอ  คือ มัน . . .

   “พี่อาร์ม  สวยมากพี่  ขอบคุณครับพี่”   แดนมันแกะห่อที่ผมใช้กระดาษสาขยำให้มันยู่ยี่  ดูเก่า  ก่อนเอามาห่อกรอบรูปที่ผมทำขึ้น

   “ดีใจที่ชอบ”

   “ชอบครับชอบมากเลยพี่  ไม่น่าเชื่อคนอย่างพี่อาร์มจะทำอะไรแบบนี้เป็น”

   “อ้าว  ก็ให้คุ้มกับเหล้าฟรีมื้อนี้หน่อย”  ผมมองหน้ามัน  ก่อนยกเหล้าเข้าปาก

   “โห  ให้แม่ฝากงานให้ยังไม่เลี้ยงเหอะ”

   มันทวงผมซะงั้น  ลืมไปเลยติดค้างมื้อใหญ่มันมื้อนึง  แต่แกล้งเนียน ๆ  ทำไม่รู้ไม่ชี้เอาไว้ก่อน

   “สวยมั้ยพี่โอ๋”  มันอวด

   “สวยดิ  นี่แหละไอ้อาร์มของแท้”

   “ทำไมเหรอพี่”  แดนมองหน้าโอ๋

   “ไอ้นี่มันชอบดูแลคนอื่น  ตอนอยู่มหาวิทยาลัย  ใคร ๆ  ว่ามันหยิ่ง  มันเอาแต่ใจ  แต่ใครที่คบกับมันแล้วจะรู้จักมัน”

   “อย่าเพื่อน  อย่าขายมิดี . . . มิดี”  ผมรีบยกมือห้าม

   “ทำไมเหรอพี่โอ๋”  ท่าไอ้แดนจะอยากรู้ให้ได้

   “ก็มันนะ  ดูเหมือนเก่ง  เจ้าอารมณ์  แต่จริง ๆ  แล้ว มันน่ะพวกแข็งนอกอ่อนใน  และดูเหมือนว่าจะอ่อนแอ  ลองมันรักใครมาก ๆ  มันทำได้ทุกเรื่องแหละ  ของเล็ก ๆ  น้อย ๆ  มันใส่ใจคนที่มันรักตลอด  แล้วที่แดนได้นะ  ถือว่ามันยอมรับแดนเป็นเพื่อนรักมันแล้วล่ะ  เพราะไม่อย่างนั้นมันไม่ลงมือทำอะไรให้แดนหรอก”

   โอ๋มันพูด  แต่ผมมองหน้าโก . . .

   . . .  มันตั้งใจฟังที่เพื่อนผมพูด  แววตามัน ที่ผมเห็น  ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเอง มันมีแต่ความชื่นชม  คนที่โอ๋พูดถึง

   “ขนาดนั้นเลยหรือพี่”  แดนมันแทบไม่เชื่อมั้ง

   “จริง ๆ  แค่ของขวัญวันเกิด  หาซื้อที่ไหนก็ได้  แต่มันไม่ซื้อ  มันทำด้วยมือของมัน  ทุก ๆ  รายละเอียดของสิ่งของ  อาร์มมันใส่หัวใจลงไป . . .”  โอ๋มันหันมาทางผม

   ตายไปเลยสิครับ . . .

   . . . เจอแบบเพื่อนโอ๋บอกแบบนี้

   “. . . แดนแกลองคิดดูสิ  คนที่ตั้งใจทำอะไรเพื่อคนอื่นนะเป็นคนพิเศษขนาดไหน  พี่ถึงได้รักมันไง  มันเป็นเพื่อนที่พี่รักมาก  เพราะมันจะคอยเอาใจใส่กับสิ่งที่คนอื่นไม่สนใจ  เรื่องเล็ก ๆ  ที่คนอื่นมองข้าม  ไอ้อาร์มเอามาทำให้คนอื่นซึ้งได้เสมอ  เพื่อน ๆ  ในกลุ่มถึงรักมันนักไง”

   “พอเหอะไอ้เลว  เดี๋ยวกรูลอย”  ผมยกแก้วขึ้นชนแก้เก้อ

   ผมอายเป็นนะครับ  เล่นมาชมกันเองต่อหน้าแบบนี้อีก  ใครเลยจะทนได้  ผมมองหน้าไอ้แดน  มันยิ้มให้ผม  แววตามันจ้องมองผมมีความหมาย

   หาก . . .

   ผมหลบสายตา . . .

   . . . ไม่อยากแปล

   บางทีการเดินข้ามผ่านเส้นบาง ๆ  มันอาจจะทำได้ง่าย  

   แต่ผลของการกระทำนั่นเล่า  ผมจะรับได้หรือหากความรู้สึกระหว่างเพื่อนรุ่นน้อง ไอ้น้องรหัสของผม  มันจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น  เพราะผมรู้  หัวใจผมตอนนี้ . . .ปิดตาย

   ปิดตาย . . . แปลว่า  

   . . . ไม่รักใครอีก  ตราบจนหมดลมหายใจ . . .

   ผมไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว . . .

   . . . เพราะในหัวใจผมไม่มีที่ว่างให้ใครอีก . . .

   แดนมันขยับมานั่งใกล้ ๆ  ผม  เมื่อไอ้โอ๋ไปห้องน้ำกับโก  ผมมองหน้ามันยกแก้วไปชนมัน

   “สุขสันต์วันเกิด  ไอ้น้อง”

   มันยกแก้วขึ้นมาชนกับผม  ท่ามกลางแสงไฟหลากหลายสี  เสียงเพลงจังหวะเร้าหัวใจ   ผมมองเห็นมัน  เห็นไปในความรู้สึกของมัน . . .  

   . . . ผมเข้าใจมัน   รู้แล้วสิ่งที่มันเก็บเอาไว้

   “ขอบคุณนะครับพี่อาร์ม”

   “เออ”

   “พี่อาร์ม  ผมมีเรื่องจะบอก”    มันกระซิบแข่งกับเสียงเพลงที่ดังลั่นร้าน  ท่าทางมันเมา  หน้ามันแดงแล้ว

   “เรื่องไรเหรอ  อย่ามาบอกรักกูนะโว้ย  ฟ้าผ่าตายห่า”

   “ผมรักพี่”

   นั่น! ปะไร  ผิดคำพูดผมเสียที่ไหน

   เวรแล้ว . . . ไอ้อาร์ม  

   ผมเหมือนโดนสาปเป็นหิน  ทั้ง ๆ  ที่เตรียมใจเอาไว้ตั้งแต่เห็นแววตามัน  แต่พอเจอเข้าจริง ๆ  ผมกลับทำอะไรไม่ถูก   เสียงเพลงที่ดังลั่นร้าน  มันไม่ได้เข้าหูผมเล้ยยยยยย  

   ไอ้ที่วิ่งมาเข้าหูผม  เสียงที่ไอ้แดนมันบอกอยู่  

   . . . ผมรู้ . . .  

   แต่ผมบอกไปแล้วว่าไม่อยากแปล    จะแปลไปอีกทำไม  ในเมื่อเห็นกันชัด ๆ  แจ้ง ๆ  ของแบบนี้  คนเป็นเหมือนกันมองกันแวบเดียวก็ดูออก

   “กูก็รักมึง  เอ้าหมดแก้ว”   ผมเฉไฉ  ชนแก้วมันอีกรอบ

   “อย่ามามั่วพี่อาร์ม  ผมซีเรียสนะ”  มันจ้องหน้าผม

   “แดน . . . ที่เป็นอยู่ไม่ดีอีกหรือ”

   “ทำไมเหรอพี่  ผมรักพี่จริง ๆ นะ”

   “ขอบคุณ”

   “แล้วพี่ล่ะ . . .”    มันมองคล้ายขอคำตอบ

   “รัก . . . เหมือนน้องคนนึง”

   “ทำไมเหรอพี่  ทำไมพี่ไม่รักผมแบบที่พี่รักไอ้โก”

   ผมมองหน้ามัน . . .  

   . . .  มันรู้หัวใจผมได้อย่างไร . . .

   คงเหมือนที่เขาบอก . .  . ผีเห็นผี    

   แววตามันเหมือนจะรู้ว่าพูดอะไรผิดออกมา  ผมตำหนิมันด้วยสายตา  ผมไม่โกรธมันหรอกที่มันคิดแบบนั้น  เพราะผมรู้ดี  ของแบบนี้ห้ามกันไม่ได้  ความคิดเราเองยังห้ามยาก  เราจะห้ามความคิดคนอื่นได้หรืออย่างไร

   สิ่งที่ยากที่สุด . . .

   . . . ห้ามความคิดตัวเอง . . .

   “ไม่เหมือนตรงไหน”  

   “อย่าหลอกตัวเองเลยพี่  ผมดูออก  พี่รักมันมากกว่าน้อง  มันต่างกันตรงไหนที่ผมรักพี่มากกว่าพี่”

   “ต่างสิ  ต่างมาก”

   “ตรงไหน”

   “ตรงที่พี่ไม่พูดไงแดน . . .”   ผมยิ้มให้แดน  ยิ้มแบบที่พี่คนนึงจะมีให้น้องได้

   “. . .  ความรักที่เราไม่พูด  มันก็ยังอยู่กับเรา  หากวันใดเราพูดออกไป  เราไม่รู้เหมือนกัน  ว่ามันจะยังอยู่กับเราอีกหรือเปล่า  พี่อาจรักคนที่แดนพูดถึง  แต่พี่ไม่บอก  พี่ยินดีที่จะให้มันอยู่ตรงนี้”  ผมเอานิ้วแตะที่หน้าอกด้านซ้าย

   “ผมขอโทษ  พี่โกรธผมมั้ย”

   “ไม่”

   “พี่จะเหมือนเดิมกับผมมั้ย”  ผมมองหน้ามัน

   “พี่ไม่เคยเปลี่ยนความรู้สึกตัวเอง  แดนเป็นเพื่อนพี่  เป็นน้องพี่  จะโกรธได้ไง”  ผมยิ้ม  ก่อนยกแก้วไปชนมันอีกรอบ

   ถามว่า . . .

   ผมรู้สึกยังไงในขณะที่คุยกับแดน

   . . . รู้สึกดีนะครับ  ที่มีคนบอกรัก  เพียงแต่ว่า  ผมไม่ได้รักมันแบบนั้น  หัวใจผมไม่เคยรักแดนแบบที่ผมรักโก    ผมไม่อยากให้มันเจ็บปวด  ผมอยากให้มันเป็นเพื่อนที่ดีของผมแบบเดิม  ผมรู้การเห็นคนที่เรารักอยู่กับคนอื่นมันทรมาน

   ไอ้แดนเมา . . .

   . . . ผมเมา . . .

   ไอ้โอ๋เมา   มีแต่ไอ้โกที่ไม่เมา  กว่าจะกลับถึงบ้านเกือบสว่างเพราะต้องโกมันต้องขับรถตะรอนส่งไอ้ขี้เมาสองตัวก่อน  ผมล้มตัวลงนอนทันทีเมื่อถึงห้อง

   “โก”  ผมร้องเรียก มือควาญหามัน

   “ครับ”  มันกระเถิบตัวเข้ามาในอ้อมกอดผมเหมือนเคย

   “ชอบมั้ยรถใหม่”

   “ชอบครับ”

   “พี่ดีใจที่โกชอบ”  ผมยิ้ม

   “แต่มันแพงนะพี่  คราวหน้าไม่ต้องก็ได้”

   “ไม่ได้  พี่อยากให้”

   “ทำไมเหรอครับ”

   “พี่รักโก . . .”   ผมพลิกตัวขึ้น  สายตาผมมองมัน

   สายตามันมองผมมา . . .

   . . .  มันมีแต่ความหวาดกลัว   ไม่เหมือนที่มันเคยมองผมแบบที่ผ่านมา  ผมยิ้มเอามือเกลี่ยไรผมมันเล่น  ผมเมา  เมาจนไม่อาจเก็บความรู้สึกส่วนลึกเอาไว้ได้  ผมไม่มีสติ  ไม่มองแววตาของคนที่ผมรัก   แววตาที่มันอ้อนวอนผม

   “. . . รักมากกว่าน้อง”

   แววตามันเบิกกว้าง . . .

   ผมเอาจมูกแตะที่หน้าผากมัน  

   “พี่รักโก  รักมานานแล้ว  พี่ไม่ดีเองแหละ  ที่ห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้”

   ผมจูบมันไปที่ริมฝีปาก  มันร้อนรุ่ม    ดิ้น  เหมือนจะออกจากพันธนาการของผมให้ได้  เมื่อผมค่อย ๆ  ละเลงลิ้นเข้าไปหาลิ้นของมัน    เพียงครู่เดียวมันนอนนิ่ง  ผมจูบมันอยู่นาน  ก่อนถอนปากออกมา  ผมจ้องมองตามัน  ผมไม่อายมันแล้วล่ะ  มาถึงขนาดนี้แล้ว

   “พี่อาร์ม  มันจะดีเหรอ”

   เสียงมันสั่น  แววตามันที่มองผม  มีหลากหลาย  บางครั้งชื่นชม  หากแค่แวบเดียวเริ่มเปลี่ยนไป  ผมไม่มอง  ไม่สังเกต  แววนั้นนั้นหยาบกระด้าง  ไม่เหมือนโกเมศวร์คนเดิมที่ผมรู้จัก  

   “อะไร”

   “ที่กำลังทำอยู่แบบนี้”

   “ไม่รู้เหมือนกัน  พี่รู้ว่าพี่รักโก  พี่รักมากเหลือเกิน”  

   ผมจูบมันไปอีกครั้ง  ก่อนที่จะเลื่อนจมูกไปที่ใบหน้า ซอกคอของมัน  ผมเหมือนคนหิวกระหาย  ไม่รอคำตอบ    ไม่อ่านปฏิกิริยาโต้ตอบใด ๆ  จากมัน  ผมทำกับว่าสิ่งที่ผมต้องการ  ผมจะเอาให้ได้ ผมต้องได้

   เสื้อผ้าค่อย ๆ  หายไปทีละชิ้น . . .

   สุดท้ายที่ผมรู้ . . .

   . . .  เมื่อน้ำบางอย่างเคลื่อนออกจากร่างกายของเราทั้งสองคน

   ผมนอนเหนื่อยอ่อน  มีมันอยู่ในอ้อมกอด

   “โกรธพี่มั้ย”    

   มันนอนฟุบอยู่บนหน้าอกของผม   เนื้อแนบเนื้อ   ร่างกายสองเราถ่ายเทความอบอุ่นที่มีผ่านอ้อมแขน  ผ่านหัวใจสู่กัน  

   “ขอโทษ . . .”   ผมบอกมันเบา ๆ  เมื่อเห็นมันนิ่งเงียบ  

   ผมเกลียดความเงียบ เกลียดการที่ไม่พูดอะไรเลย  มันไม่ตอบผม  มันยอมให้ผมกอด  ยอมให้ผมทำอะไร  แต่ทำไม  มันไม่บอกผมสักคำว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันพอใจหรือไม่พอใจ

   “เจ็บมั้ยพี่”  

   “เจ็บดิ”

   “งั้นคราวหน้าไม่ต้องก็ได้”   มันยังคงนอนกอดผม

   คราวหน้าไม่ต้องก็ได้ . . .

   . . .  มันสงสารที่ผมเจ็บ  

   . . . หรือ . . .  

   เพราะมันไม่ชอบ  คำที่ผมไม่อยากแปล

   “โก . . .”

   “ครับ”

   “เวลาที่กอดแบบนี้รู้สึกยังไง”

   “ก็อุ่นดีพี่  เหมือนกอดพ่อเลย”  มันกอดผมกระชับแน่นไปอีก  ผมไม่รู้เลย  สิ่งที่มันต้องการคือตัวผม  หรือ  มันยอมเพราะผมทำดีกับมันสารพัด

   “โก . . . พี่ไม่ได้ทำเพราะอารมณ์ชั่ววูบ  แต่ที่พี่ทำเพราะพี่รักโก”

   “ผมรู้พี่  แต่ผมไม่ชอบ”

   ผมนิ่ง . . .

   . . . ผมไม่ชอบ  คำพูดของโกสะท้อนในหัวผม  มันดังย้ำอยู่แบบนั้น    นี่ผมกำลังทำร้ายคนที่ผมรักอยู่หรือ  ผมไม่ชอบ  แปลได้ว่า  สิ่งที่ผ่านมา  ผมบังคับใจมันหรือ

   “พี่อาร์มรู้มั้ย  ผมรักพี่นะ  รักมากกว่าพ่อผมอีก”

   คราวนี้ผมน้ำตาไหลพราก . . .

   . . . ผมทำลายคนที่ผมรัก  ผมทำร้ายคนที่ผมรักอย่างเลือดเย็นที่สุด  เพียงแค่แรงปรารถนาบ้า ๆ  นั่น  สิ่งที่มันพูด  ผมแปลได้อย่างเดียว . . .

   . . . ผมทำลายมันแล้ว . . .

   ผมทำลายความรัก  ความเชื่อใจของคน ๆ  นึง  ที่มีต่อผมให้มันพังทลายลงต่อหน้าต่อตา  เพราะความคิดทางด้านต่ำของผม  มันเกิดเป็นกบฏขึ้นมา

   “อย่าร้องสิพี่ . . . ถ้ามันคือความสุขของพี่  ผมยอม”

   ผมไม่รู้เหมือนกัน  ผีห่าตัวไหนมันเข้าสิงผม เพราะสิ่งที่โกพูด  มันน่าจะทำให้ผมถอยออกมา  แต่ดูเหมือนกับว่า  สิ่งที่ผมได้รับในคืนนั้น  มันจะไม่พอ  มันหยุดผมไม่ได้  มันส่งผมเดินถลำลึกลงไปอีก

   มันลึกจนยากเกินที่ผมจะถอนตัว . .

[YO DEA]

^
|
|
|
|

จิ้มๆ 

 

[tonsai_2520]

เศร้าจริงๆ ด้วย

 

เมาไหน . . .ไปด้วยคน

อิอิอิอิ  อิเจ้คนสวย

[Bliss_Destiny]

ฮือ....

     เศร้าอีกแล้ว...

ยังไงก้ตาม  พยายามต่อไปนะคะ

เป้นกำลังใจให้ T^T

 

[naumi]

เฮ้อ จะหนีหัวใจต้วเองไปอีกนานแค่ไหนหนอ
แต่ก้อดีใจอยู่อย่าง ที่อาร์มยอมอยู่เมืองไทย อย่างน้อยก้อยังอยู่ฝั่งฟ้าเดียวกัน ดีกว่าอยู่คนละฝากฝั่งฟ้า
ปล.ชีวิต่างแดนมันเหงาจริงๆ ทั้งๆที่มีผู้คนรอบกาย แต่ก้อเหมือนตัวคนเดียว เจ็บ หนาว เหงา ก้อได้แค่กอดตัวเองไว้..... เปนกำลังใจให้ค่ะ

[ifwedo]

ได้อีก..เศร้าได้อีก

[kdds]

  งือๆ

[IZE]

ยังเศร้าได้อีก 

[AidinEiEi]

  :sad2:จนคำพูด

[~NeMeSiS_PURE~]

ไม่รู้จาพูดรายดี

[RAJCHABUT]

ตอนที่ ๑๑



หลังจากคืนนั้น . . .

   ความรู้สึกที่ผมเคยมีกับโก . . . มันมากมายขึ้นกว่าเดิมอีก  จากที่เคยห่วงมัน กลับกลายมาว่า  เริ่มมีความรู้สึกหวง  และน้อยอกน้อยใจ  มีงอนมันมากขึ้น  ทั้ง ๆ  ที่ความจริงแล้วผมมีสิทธ์นั้นเสียที่ไหน

   รักที่ผมมี . . .

   . . . ไร้สติสิ้นดี

   สมองผมไม่สามารถที่จะสั่งการให้หัวใจ  ความรู้สึกรักที่ผมมีให้คน ๆ นึง   ไม่ได้น้อยลงกว่าเดิมได้เลย  ผมได้แต่มองมันด้วยสายตาที่ล้นด้วยความรักที่ผมมี  หรืออาจจะเป็นความหลงใหล  ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ตัวเลยในเวลานั้น

   ความรัก . . .

   . . . ทำผมตาบอดสนิท

   ผมไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย  แค่ปุถุชนคนธรรมดาที่รู้จักรัก . . .

   . . . รู้จักเกลียด . . . 

   รู้จักโกรธ . . .   

   ผมเหมือนคนที่พร้อมจะทำอะไรก็ตามเพื่อตัวเอง  การทำอะไรเพื่อคนอื่น  มันเป็นปมที่ผมสร้างมาเพื่อจะให้บรรลุถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการ

   ทุกคนล้วนเกิดมาเพื่อทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการมิใช่หรือ ?

   ผมเองก็ไม่แตกต่างไปจากคนเหล่านั้น . . . 

   ทั้ง ๆ  ที่ความเป็นจริงแล้ว  ผมน่าจะมองความรักด้วยสติ  แต่มันไม่ใช่  ผมรู้แค่ตอนนั้น  อะไรก็ตามที่จะทำให้มันมีความสุขผมจะทำทันที  ไม่รีรอมันเลย . . .

   สิ่งที่ทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเอง . . . 

   คือ  อีกฝ่ายกลับไม่มีทีท่าเปลี่ยนไป  การที่เขายังเหมือนเดิม  นั่นแปลว่าเขายอมรับสภาพนั้นได้ใช่หรือไม่  เมื่อผมไม่ได้รับคำปฏิเสธ  ผมก็คิดเอาเอง  ว่า  เขายอมรับความรู้สึกที่ผมมีต่อเขาได้

   มันก็รักผม และต้องการให้ผมทำแบบเดิม . . . นั่นคือความคิดของผมเอง  สิ่งที่ผมคิด  ผมคิดให้ตัวเองได้ตลอดเวลา

   ใครเลย . . . จะคิดให้ตัวเองเสีย 

   จริงมั้ยครับ . . .

   การคิดไปเอง . . . ทำร้ายตัวเราเองเสมอ

   ผมไม่ได้แค่คิดไปเอง  เพราะผมจะทดสอบสมมติฐานที่ผมคิดเอาไว้  เรื่องบางเรื่องผมสามารถพูดให้คนที่ผมรักคล้อยตามได้อย่างง่ายดาย

   หากแต่ . . .

   ความคิดเหล่านั้น  มันไม่จีรัง  เพราะเมื่อผมมองย้อนไปจริง ๆ  ผมกลับรู้สึกแย่  แย่เอามาก ๆ  ผมเหมือนคนที่มีทั้งส่วนดีและส่วนเลวในตัวเองที่กำลังขัดแย่งกันอย่างรุนแรง

   ความดี . . .

   หรือ

   . . . ความเลว

   ผมแยกออกเสียที่ไหนในห้วงเวลาที่ทั้งรักทั้งหลงขนาดนั้น  อย่าว่าแต่ผมเลย  แม้กระทั่งคุณ ๆ  เองก็เหอะ  ลองได้รักใครอย่างเต็มหัวใจแล้วล่ะก็  ไม่มีวันที่จะปล่อยให้คนที่คุณรักเดินจากคุณไปง่าย ๆ  หรอก 




   หลังเหตุการณ์ครั้งแรก . .  .

   เกือบเดือนแล้วที่ผมไม่มีอะไรกันเลย  สิ่งเดียวที่ยังบอกว่าผมยังรักมันเต็มหัวใจคือ  การที่ผมนอนกอดมันเอาไว้ก่อนนอนทุกคืน  หากแต่  เรากลับมีเรื่องพูดกันน้อยลง  ผมแทบไม่มีอะไรที่จะพูดกับโกเลยด้วยซ้ำ

   ทำไมนะหรือ . . .

   ผมรู้สึกเหมือนทำผิด . . .

   . . . ผิดอย่างมหันต์

   ทั้ง ๆ  ที่  นั่นคือความรักของผม  ผมน่าจะดีใจที่ผมได้สิ่งที่ผมรัก  ได้ในสิ่งที่ผมต้องการ  แต่ผมกลับไม่มีความสุขเลย  มันเหมือนนรกที่ฝังอยู่ในอกของเราดี ๆ  นี่เองผมเพิ่งประจักษ์

   นรกในใจ . .  .

   ถึงมันจะเป็นนรก  หากแต่เวลานั้นผมกลัวเสียที่ไหน  ต่อให้นั่นคือนรกอเวจีที่ลึกสุดขั้วโลก  แต่ผมก็ยังเดินก้าวลงไปโดยไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย . . .

   ความรัก . . . อย่างไรล่ะ

   ความรักมันพาผมเดินก้าวผ่านความกลัวทั้งหลาย ใครที่เคยมีความรักจะรู้เอง  ไม่มีเหตุผลสำหรับความรัก  มีแต่ความอยาก . . .

   อยากได้ . . .

   . . . อยากมี . . .

   อยากให้เขามีสิ่งที่ดี . . .

   . . . สารพัดความอยากเมื่อเรามีรัก

   อย่างที่ผมเคยย้ำ . . . ถึงย้อนเวลาได้  สิ่งที่ผมทำลงไป  ผมก็จะทำมันเฉกเช่นเดิม  ไม่เปลี่ยนแปลง

   ผมมั่นใจต่อความรักที่ผมมีให้มัน  ยิ่งใหญ่  กว่าทุกอย่างที่ผมเคยเจอมา  ผมจะต้องเดินไปกับมันจนถึงวันนั้นของมัน . . .

   วันที่มันยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่สุด . . .

   “พี่อาร์ม  แม่กลับมาแล้วนะ”  มันบอกผมในเวลาที่ผมใกล้จะหลับ

   “อือ”

   ผมแค่ขานรับให้มันทราบ . . . เพราะตั้งแต่ป้าภาหายไปปีกว่า  มีแต่ผมเท่านั้นที่คอยดูแลมัน  และแอบช่วยเหลือมัน  โดยที่มันเองก็ไม่รู้  ผมไม่อยากให้มันรู้ด้วย  เพราะเรื่องแบบนี้  ไม่รู้ไว้ก็คงดี

   ขืนมันรู้ . . .

   . . . มันจะพาลไม่เรียนเอา

   ผมกลัวมาก  กลัวมันไม่ยอมเรียนต่อ  ผมไม่ได้กลัวหรอกที่มันจะอยู่กับผมอีกหรือไม่  สิ่งที่ผมกลัวคืออนาคตของมันมากกว่า  มันจะทำอย่างไร  ถ้าไม่เรียน

   มันเดินมาไกล . . .

   . . . เกินกว่าจะกลับไปเป็นแบบเดิมได้แล้ว . . .

   “แม่ไปบวชชีพราหมณ์มา”

   มันเล่า . . .

   . . . และจุดนั้นเอง  ทำให้ชีวิตของป้าภาผกผันอีกครั้ง  เรื่องบางเรื่องมันเน่าสิ้นดี  ผมไม่คิดเลย  เรื่องที่เกิดกับผม  กับคนรอบ ๆ  ตัวผม  มันคือละครหลังข่าวเน่า ๆ  เรื่องนึงดี ๆ  นี่เอง

   ที่จริงเรื่องนี้มันไม่ควรจะเล่า . . .

   แต่ . . . สำหรับผม  มันน่าจะเป็นอีกเรื่องที่เป็นจุดผกผันของชีวิตผม  และชีวิตของโกเมศวร์    แล้วเมื่อถึงเวลานั้น  คุณ ๆ  จะรู้  ว่าทำไม  เรื่องทั้งหมดมันถึงกลายมาเป็นแบบนี้

    . . .  ผมมีเหตุผลของตัวเองเสมอ  เหตุผลที่ระยะหลัง  ผมว่ามันเดินมาก่อนความรัก  ทั้ง ๆ  ที่หัวใจผมยังมีแต่มัน   แต่  ผมจะมองถึงความจำเป็นอันดับแรกก่อนเสมอ

   หาก . . . เป็นเมื่อก่อน

   ผมคงโผเข้าหามัน  กอดมันเอาไว้  แต่วันนี้  มันมีอะไรมากกว่านั้น  คนเราไม่ได้อยู่บนโลกนี้เพียงเพื่อความรัก  เพราะความรัก  เป็นองค์ประกอบอย่างหนึ่งในการดำรงชีวิต  สิ่งที่มีมากกว่าความรัก  คือ ความรู้สึกห่วงหา

   ห่วง . . . มันสารพัด

   “ก็ดี”

   “พี่อาร์ม”

   “ครับ”

   “ทำไมพี่ถึงเงียบ  ไม่ค่อยคุยเหมือนเดิม”  มันหันมานอนตะแคง  ผมมองด้วยหางตา

   ผมนะหรือที่เปลี่ยนไป  นี่ผมเปลี่ยนแปลงไปขนาดที่คนอย่างมันจับความรู้สึกได้อย่างนั้นหรือ  อาจเพราะว่า  ผมกำลังตัดสินว่าจะเดินหน้า  หรือถอยกลับมาที่จุดเดิมก็ได้  ผมเลยเหมือนคนที่ลอย ๆ  สติสตังค์ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  เหมือนคนที่ขาด ๆ เกิน ๆ  ซึ่งบางทีเรื่องที่ผมหมกมุ่นอยู่  อาจทำร้ายผมก็ได้  แต่ผมไม่เคยมองถึงตัวเองในเวลานั้น  ผมรู้เพียงแค่  ทำอย่างไรให้โกสบายที่สุด

   ผมลืมมองไป . . .

   . . . คับที่อยู่ได้  คับใจอยู่ยาก . . .

   “ก็ไม่รู้จะคุยอะไรนี่ครับ  เจอกันทุกวัน”

   “พี่ไม่รักผมแล้วหรือ”

   ผมหันไปหามัน  มองหน้ามัน  ทำไมมันถึงคิดแบบนั้น  หรือที่ผ่านมาตั้งแต่เรื่องเมื่อคืนนั้น  ผมเปลี่ยนแปลงไปหรือ  ผมรักมันน้อยลงอย่างนั้นหรือ ผมยังเหมือนเดิม  มันยังคงเป็นคนแรกในหัวใจของผมเสมอ

   ผมสอดมือไปใต้คอมัน . . .อีกมือ  โอบกระชับ  รัดตัวมันเข้ามาในอ้อมกอดของผม  ก่อนจูบไปที่เปลือกตามันเบา ๆ

   นี่ . . .  แทนคำตอบทั้งหมดที่ผมมี

   คำพูดจากปาก . . .

   . . . สำหรับผม . . .

   ไม่เท่าการกระทำที่ออกมาจากหัวใจ

   แต่ . . . มันจะรับรู้ถึงความรู้สึกที่ผมมีให้มันได้หรือ  ในเมื่อหัวใจของมันที่มีให้ผม  ใช่แบบเดียวกับที่ผมมีให้มันหรือ

   “ปีหน้าจะจบ ปวช.   แล้ว  จะเรียนที่ไหนหรือ ?”

   “ไม่รู้เลยพี่  อีกตั้งหลายเดือน”

   ผมจูบไปที่ริมฝีปากของโก  ปิดประทับเอาไว้แบบนั้นนาน  ลิ้นค่อย ๆ  สอดลงไปในปาก  มันเผยอปากน้อย ๆ  แม้ไม่ปฎิเสธ  แต่มันไม่ได้รุกผมกลับ  ผมหยุดตัวเองไม่ได้อีก  เมื่อเริ่มต้น

   เสื้อ . . . ถูกถอดออก  พร้อมลิ้นผมที่ละเลงที่หน้าอกของโก

   กางเกง . . . หลุดหายไป

   . . . เนื้อแนบแน่น  ถ่ายเทความร้อนจากร่างกายของอีกฝ่ายสู่อีกฝ่าย  ทุกอย่างมันค่อย ๆ  ดำเนินไปตามวิถีทางของมัน . . .

   เมื่อทุกอย่างสงบลง . . .

   มีเพียงร่างเปล่าเปลือยสองร่างที่นอนกอดก่ายกัน  ผมเอาจมูกแตะที่ไรผมมันเบา ๆ  ขอบคุณสำหรับสิ่งที่ผ่านมา . . .

   “พี่รักโก  พี่พยายามห้ามใจตัวเองแล้วแต่พี่ทำไม่ได้”

   “ครับ”

   “โกรธพี่มั้ย”

   “ไม่ครับ  แล้วแต่พี่ครับ”

   “แล้วโกมีความสุขมั้ย”

   “ก็เสียวดีครับ  เวลาโดนลิ้น”

   ผมไม่รู้เลยในเวลานั้น  มันรู้สึกอย่างไร  ผมรู้แค่ว่า  ผมแทบสำลักความสุข  ผมได้อยู่กับคนที่ผมรัก  ได้นอนกอดคนที่ผมรัก  ได้ทำในสิ่งที่ผมอยากทำ  นี่คือช่วงชีวิตที่ดีที่สุดของผมกระมัง

   สุข . . .

   . . . ทางโลกีวิสัย

   สุขที่ฉาบฉวย . . . ไร้ความมั่นคง

     “โก . . .”

   “ครับ”

   “ตอนนี้เราเป็นกันมากกว่าพี่น้องแล้วนะ”

   “ครับ”

   “เราเหมือนคน ๆ  เดียวกัน  โกมีอะไรก็บอกพี่  อย่าปิดบังนะ”  ผมกลัวนะ  สิ่งที่เก็บอยู่ในใจอีกฝ่าย  มันดีจริงหรือ

   “ครับพี่อาร์ม”

   “พี่ไม่ได้ทำไปเพราะความอยาก  แต่สิ่งที่พี่ทำเพราะพี่รักโก”  หลากหลายคำพูดที่สวยงาม  ที่ผมพยายามสรรหาออกมาจากปาก

   คนเราก็แบบนี้ . . .

   ไม่มีใครหรอกที่จะยอมรับว่าเราทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ  แล้วยิ่งที่ผมทำไป  ไม่ใช่แน่ ๆ  ผมรักมันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  การใกล้ชิดแนบสนิทยิ่งทำให้มันเกิดสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดมากขึ้น

   “ครับผมรู้”

   “พี่ขออะไรสักอย่างได้มั้ย”

   “อะไรหรือพี่”

   “พี่อยากเห็นโกเรียนจบปอตรี”

   “ผมก็เรียนอยู่ไง”

   “พี่ไม่อยากให้โกมีแฟนก่อนเรียนจบ”

   “ทำไมครับ”

   “ไม่รู้สิ  พี่กลัวมั้ง  กลัวว่าโกมีแฟนแล้วโกเรียนไม่จบ”

   “แน่หรือ”

   “ส่วนนึง  อีกอย่าง  ไม่อยากให้โกนอนกับใคร  หวง”  ผมยอมรับสิ่งที่มันอยู่ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ

   “ที่แท้ก็เรื่องนี้”

   “มันไม่ใช่แบบที่โกคิด  โกอย่าลืม  เรียนวิศวะมันหนัก  ถ้าโกมีแฟน  โกจะมีเวลาเรียนอย่างที่อยากเรียนเหรอ  พี่ไม่ได้หวงโกไว้อยู่กับพี่  ถ้าวันนี้โกจะมาบอกพี่ว่าโกอยากไปอยู่ข้างนอก พี่ก็ยอม”

   “พี่อาร์ม”  เสียงมันเหมือนตกใจ

   “พี่พูดจริง ๆ   พี่ไม่เคยหวงอาร์มเอาไว่กับพี่ ถ้าอาร์มอยากออกไปอยู่ข้างนอก  พี่ยอม”  ผมมองหน้าจ้องตาโก

   “ทำไมครับพี่  พี่ไล่ผมหรือ”

   “ไม่ใช่  ไม่เคยคิด  ถึงตอนนี้  พี่อาจคิดไกลกว่านั้น  พี่อยากอยู่แบบนี้  อยากหยุดเวลาที่พี่ได้อยู่กับโกเอาไว้ให้นานที่สุด  แต่พี่รู้ดี  พี่ไม่ได้มีแบบที่โกอยากให้มี  ความรักที่มันผิดแปลกมันไม่ยั่งยืนหรอกพี่รู้ดี”  ผมจูบที่จมูกโกอีกครั้ง

   “ผมมีความสุขดีครับพี่  ตราบใดที่พี่มีความสุข”

   “ขอบใจไอ้น้องรัก  ขอบใจ   สิ่งที่พี่อยากเห็น . . .”  ผมมองหน้า  จ้องตามันไว้  อยากให้มันอ่านสายตาผม  สิ่งที่ผมจะพูดต่อจากนี้  มาจากหัวใจของผม  สิ่งที่ผมต้องการที่สุด 

   “. . .  อยากเห็นโกเรียนจบ  นั่นคือสิ่งที่พี่อยากเห็นจากคนที่พี่รักมากที่สุด”

   “ผมจะเรียนจนจบ”  มันยิ้ม  ก่อนขดตัวซุกมาในอ้อมแขนของผม

   แบบนี้ให้ผมแปลว่า . . .

   “ห้ามมีแฟนด้วย”

   “ครับ”

   “พี่สัญญา  วันไหนที่โกเรียนจบ  พี่จะปล่อยโก  โกอยากมีชีวิตแบบไหน  มันเรื่องของโก   โกอยากมีเมีย  พี่จะยิ้มยินดีกับโก  หรือถ้าโกอยากอยู่กับพี่แบบนี้  พี่ก็ยินดี แต่ . . . “  ผมจูบมันที่แก้มเบา ๆ

   “. . . ถ้าโกยังเรียนอยู่  พี่ขอเรื่องนี้เรื่องเดียว ที่ผ่านมาพี่เจออะไรมามาก  พี่ไม่อยากเป็นแบบที่ผ่านมา”

   “ครับพี่อาร์ม    ผมจะเรียนจบแล้วค่อยมีแฟน”

   “พี่ไม่ชอบให้ใครโกหก  แต่ถ้าโกอยากมีใคร  มันก็สิทธิ์ของโก  ถ้าโกมีใคร  พี่จะไปเอง”

   “ทำไมพี่พูดแบบนั้น”

   “โกไม่เคยรักใครหรือ”

   “เคยสิพี่  ผมรักพี่ไง  พี่ชายของผม”

   . . . พี่ชายของผม  ผมได้แต่ยิ้มหยันตัวเอง สุดท้ายแล้ว  ผมมันก็เป็นได้แค่นี้  มันบอกรักผม  แต่ต่อท้ายด้วย . . . พี่ชาย

   “ถ้าโกรักใครสักคน  จะรู้เองการที่คนที่เรารักโกหก  มันจะเจ็บปวดขนาดไหน  พี่รักโก  ถ้าโกโกหกพี่ มันเจ็บปวด  เพราะในเมื่อโกรู้อยู่แล้วพี่รักโกมากกว่าน้อง”

   “ผมไม่โกหกพี่หรอก  พี่ดีกับผมขนาดนี้  ถ้าพ่อกับแม่ให้ชีวิตผม  พี่ก็เหมือนคนที่ให้ชีวิตใหม่ผม  นอกจากแม่ที่ผมรักมากที่สุดแล้ว  ตอนนี้คนที่ผมรักมากที่สุดคือพี่”

   ผมน้ำตาไหล . . .

   ความรักที่มันมีให้ผม . . .

   . . . สีขาวยองใย

   . . . พิสุทธิ์ล้ำน่าถนอม . . .

   หาก . . . น่าเสียดาย

   ผมทำลายมันด้วยมือของผมเอง  สิ่งที่มีค่าไร้ความหมายเมื่อมาอยู่กับคนที่ไม่รู้ค่าของมัน  กว่าผมจะรู้ค่าของหัวใจก็สายไปเสียแล้ว

   ผมได้แต่ยิ้มหยันตัวเอง . . .

   . . . คนไม่รู้ค่าแห่งหัวใจ . . .

   มันบอกไม่ถูกว่าจะดีใจหรือเสียใจดี  สิ่งที่ผมทำ  สิ่งที่น้องมันคิด  นี่ผมยังมีความเป็นคนอยู่อีกหรือ  ผมเหยียบย่ำไปบนหัวใจของคนที่ผมรักได้อย่างไร

   “สัญญากับพี่แล้วนะ  จะเรียนจนจบ”

   “ครับพี่  ผมสัญญา  ผมไม่มีใครจนกว่าจะเรียนจบ”    มันเลื่อนมาจูบผมเอาไว้  ทั้ง ๆ  ที่มันไม่เคยทำมาก่อน

   “ขอบใจนะโก  พี่สัญญา  วันที่โกสอบวันสุดท้าย  ถ้าโกไม่มีใคร  พี่สัญญา  พี่จะถอยออกมาเป็นแค่เพื่อน  แค่พี่ที่ดีของโก  คอยมองคนที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของโก  คอยมองลูกโก. . .แต่”  คอผมมันแห้งตีบตัน

   “อะไรครับพี่”

   “ถ้าวันนั้น  ในวันที่โกเรียนจบ   โกมีคนอื่น  พี่สัญญา  โกจะไม่มีวันได้เห็นพี่อีกตลอดชีวิต  พี่สัญญา”  ผมร้องไห้  ใช้น้ำตาแทนคำสัญญา

   คำสัญญาที่มันมาผูกชีวิตผมเอาไว้ . . .

   . . . ผมรักมัน . . .

   . . . หวงมันไว้อยู่กับผม

   หาก . . . มิใช่ตลอดชีวิต

   เพราะ . . .

   ผู้หญิงกับการเรียน  ผมรู้ มันไปกันไม่รอด  ทำไมนะหรือ  เพราะผมรู้จักโก  สามปีที่อยู่ด้วยกัน  ทำไมผมจะไม่รู้  มันรับผิดชอบการกระทำของมันขนาดไหน  หากเกิดเรื่องที่มันต้องรับผิดชอบ  คนอย่างมันมีหรือจะไม่รับผิดชอบ

   สิ่งที่ผมคิดในเวลานั้น . . . ผมยิ้มในวันนี้  คำตอบของมัน  มีแต่ผมกับโกที่รู้กันสองคน 

   . . . คำตอบของหัวใจ . . .

   “ผมไม่มีใครหรอกพี่  พี่สบายใจได้  ผมจะเรียนจนจบ  ให้สมกับที่พี่หวังเอาไว้  พี่ทำเพื่อผม  คอยสอนผม  ผมอยากให้พี่สมหวังเหมือนกันนะครับ  ผมจะตั้งใจเรียนให้ดีที่สุดครับ”    มันหอมที่แก้มผม

   สิ่งที่มันกระทำ . . .

   ผมบังคับมันหรือ ?

   ผมไม่รู้หรอก  ในเวลานั้น  เราทั้งสองคิดอย่างไรกัน  แต่สำหรับผม  ไม่มันที่ผมจะยอมให้มันมีใครในขณะที่มันยังเรียนไม่จบเป็นแน่  ต้นไม้ที่ผมปลูก  มันเติบโตงดงาม  ผลิดอกออกผล

   ผมมองดูต้นไม้ต้นนั้น . . .

   ผมหวงต้นไม้ที่ผมปลูก 

   . . . หากลูกผล . . .

   เมื่อถึงเวลาของมัน  ผมยินดีที่จะมอบให้กับจ้าของต้นไม้ที่แท้จริง  ผมคิดแบบนี้  ใครจะมองว่าผมเห็นแก่ตัวคอยเก็บมันเอาไว้ก็ตามแต่ผมไม่สนใจหรอก

   เพราะ . . .

   ผมไม่ได้ทำเพื่อตัวเองแน่นอน . . .

   ผมอยากให้มันมีอนาคตที่ดี . . .หน้าตามันถึงแม้จะดูดี

   แต่ . . . คนวัยทำงานแบบผม

   . . . มีเงินพอที่จะซื้อ . . .

   เงินซื้อความสุขชั่วคราวได้  จากเรื่องแบบนั้น  การซื้อขายไม่ใช่เรื่องยาก  เกิดอยากมีอะไร  แค่ขับรถไปซาวน่า  ก็ไม่ถึงสองร้อยต่อการมีความสุข  ไม่มีข้อผูกพันเสียด้วย

   แต่ที่ผมยอมผูกพันกับโก . . .

   . . . ผมรักมันคือคำตอบที่แน่แท้ที่สุด . . .

   การมีอะไรกับคนแปลกหน้าไม่ใช่สิ่งแปลกสำหรับผม  เพราะก่อนที่ผมจะเจอกับโกผมเคยทำมาก่อน  ไม่ใช่แค่คนเดียว . . . หลายคนเสียด้วย

   แต่ . . . เมื่อโกเดินเข้ามาในชีวิตผม

   ผมเลิกทำสิ่งเหล่านั้น  ผมอยากรู้เหมือนกัน 

   รักแท้ . . .ในหมู่เกย์  มีจริงหรือ ?

   ถึงจะเป็นรักแท้แค่ฝ่ายเดียว  ผมก็ยังอยากที่จะให้มันมี  ไม่อยากให้ใครมองเพศที่ผมเป็นว่าเป็นแค่สิ่งไร้ค่า  เป็นพวกสำส่อนทางกามารมณ์  ผมว่ามันไม่ใช่ . . .

   การที่คนสองคนบรรลุนิติภาวะ  เต็มใจที่จะนอนกัน  ผมไม่คิดว่ามันผิด

    อยากให้มันเรียนจนจบ  นั่นคือเหตุผลหลัก   ผมมีทั้งความรักทั้งเหตุผลเสมอ  สิ่งที่ผมคิดดีแล้ว   ผมรักมันด้วยหัวใจของคนหนึ่งคนที่พึงจะรักคนอื่นได้    ผมไม่ได้รั้งมันไว้  เพราะเรื่องเซ็กส์ . .  .

   เพราะที่ผ่านมา . . .

   ผมไม่เคยมีเซ็กส์ครั้งที่สองกับใคร  และไม่คิดว่าจะมีได้เสียด้วย  เพราะผมชอบเซ็กส์ฉาบฉวยมากกว่า . . . ผูกพันกัน

   แต่ . . .

   คนที่ผมยอมผูกยอมพันมันเอาไว้ด้วยหัวใจของผมเอง  คนที่ผมเอาทุก ๆ  อย่างเดิมพันไว้  ค่าของการเดิมพันครั้งนี้สูงเท่าชีวิต . . .

   คนแรกที่ผมยอมมีครั้งที่สองด้วย . . .โกเมศวร์

   ชื่อนี้จะจารจำอยู่ในหัวใจของผมตราบลมหายใจสุดท้าย . . .

[kdds]

ให้กำลังใจค่ะ

[naumi]

อ่านตอนนี้แล้วเจ็บจี๊ดดดดด มันเหมือนหัวใจจะสลาย 
สุขปนทุกข์ไงไม่รู้ มองข้างหน้าไม่เหนทางไปเลย......
เฮ้อ..ยังเศร้าได้อีกนะ นับวันยิ่งกัดใจไปเรื่อยๆ..........
เปนกำลังใจให้ค่ะ

[RAJCHABUT]

อ่านตอนนี้แล้วเจ็บจี๊ดดดดด มันเหมือนหัวใจจะสลาย 
สุขปนทุกข์ไงไม่รู้ มองข้างหน้าไม่เหนทางไปเลย......
เฮ้อ..ยังเศร้าได้อีกนะ นับวันยิ่งกัดใจไปเรื่อยๆ..........
เปนกำลังใจให้ค่ะ

รัก . . . ฤๅ  ผูกพัน

อย่างไหนเจ็บปวดกว่ากันก็ไม่รู้สินะ . . .

สำหรับผม . . . ไม่แตกต่างกันเลย  ว่ามั้ยครับ  ผมรักโก . . . เท่าหัวใจของผม

แต่ . . .สำหรับโก . .  .ผมเป็นได้แค่  ความผูกพันอันยาวนาน

[Bliss_Destiny]

ฮือ.....

อ่านแล้วมันแทงใจ TT___TT!!

ทำไมอ่ะ ...

ฮือ...

[imon]

เฮ้ย..........ยิ่งเล่ายิ่งเหมือนตัวเองเลย
อ่านทีไรก้อร้องไห้ทุกที
คุณเหมือนผมเลย...รักคนๆเดียว ..มี่เซ็กกับคนๆเดียว   (และไม่คิดจะมาีกับใครด้ายอีก)
..
.
.
.
.ผมไม่รู้ว่าปัจจุบันคุณตัดสินใจอย่างไร
ถ้าผมเป็นคุณผมจะให้อภัยเขา   (แต่ก้อไม่แน่นะรออ่านเหตุผลเเละเรื่องราวของคุณก่อนเพราะตอนนี้ยังไม่เคลีย)




เพื่อนผมเคยบอกไว้ว่า นิ่งเฉยไม่ทำไร ผลลัพธ์=0  กล้าๆๆหน่อยพูดออกไป
ผลลัพธ์=50/50
ถ้าคุณกล้าตัดสินใจทำไรลงไป  ผลมี 2ด้าน คือ
1.คุณด้ายคนรักของคุณคืนมา  แล้วกลับมามีความสุข
2.คุณอาจเสียคนรักไป และต้องมานั่งเสียใจคนเดียว   (แต่ผมเชื่อว่าข้อนี้คุณทนด้ายเพราะคุณผ่านจุดนั้นมาแล้ว  คนเรายิ่งเจอเรื่องแย่ๆๆบ่อยๆๆๆมันจะทำให้เราเคยชิน ด้านชา )
ผมเชื่อว่าคุณไม่มีจุดหมายของชีวิต 
มีลมหายใจไเพื่อใคร
ชวิตไม่มีเป้าหมาย
ชีวิตนี้อย่ากอยูุ่่เงียบๆๆ ชอบอยู่ในที่ที่คนไม่รู้จักเรา ไม่ต้องการให้มาพูดเรื่องที่เราไม่อยากได้ยิน กลัวคิดมาก
 



ที่พูดมา  มันชีวิตเรานี่หว่า   เศร้า
 ขออย่าให้ชีวิตคุณเหมือนผมเลย  มันเหงา
ถ้าคุณทำสำเร็จนะโลกนี้จะมีคนเหงาน้อยลว 2 คน
ขอให้คิด + นะครับ แล้วชีวิตจะดีขึ้น



ที่พิมพ์ด้ายเท่านี้เพราะเมา55555