หัวข้อ: ประกาศตีพิมพ์ (p.1) (2.7.60) รักต้องซ่อน ตอนที่30 เลิกซ่อน (ตอนจบ) [p.4]

[kong6336]

กอล์ฟจะทำยังไงน๊าาาาาาา

ใจนึงก็เชียร์ กอล์ฟเพียว อีกใจก็เชียร์ กอล์ฟเป้ 

จะเชียร์ใครดีว่ะ 

[♠DekDoy♠]

เป้นี่สำนึกแล้วใช่ป่าว

[zvonek]

ตอนที่26
การพิสูจน์

              “กินข้าว กินข้าว กินข้าว!!!”

              คำพูดที่มาพร้อมเสียงตบโต๊ะดังลั่น ทำเอาเป้สะดุ้งตื่น ในขณะที่คนทำอย่างเพียวยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่หน้าโต๊ะของเขากับกอล์ฟ

              เด็กหนุ่มรีบเก็บสมุดที่เอาขึ้นมาบังนอนลงใต้ลิ้นชักก่อนจะรีบวิ่งตามกอล์ฟกับเพียวที่เดินไปหยุดอยู่หน้าห้องแล้ว

              ถ้าไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไปนัก เป้รู้สึกได้ว่ากอล์ฟชะลอฝีเท้าลงให้เขาเดินตามคนทั้งสองทัน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่ชั่ววูบหนึ่งเขาก็รู้สึกได้ว่าช่วงที่เขาห่างหายไป เพื่อนเขาสนิทกันมากขึ้นแค่ไหน และในวูบหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกันส่วนเกิน

              ที่ข้างๆ กอล์ฟตลอดมามันเป็นของเขาไม่ใช่เหรอ

   
   

              แม้กระทั่งตอนกินข้าวที่นั่งตรงข้ามของกอล์ฟก็กลายเป็นเพียว ทำไมนะหลายวันมานี้เขาถึงไม่สังเกตเห็น

              และมีหลายอย่างที่เขาไม่สังเกตเห็น

              กอล์ฟหารชาเขียวสำเร็จรูปกับเพียวคนละครึ่งขวดทั้งๆ ที่ปกติ เจ้าตัวเป็นคนที่แทบจะไม่แตะน้ำหวาน

              “เราต้องคุยกันเป้”

              ยังไม่ทันที่เป้จะได้เอ่ยทักถึงความเปลี่ยนแปลง คนที่เขาคิดว่าได้คุยกันจนจบแล้วก็ก้าวเข้ามา พี่โยเดินตรงเข้ามาด้วยสีหน้าจริงจัง

              “ผมไม่มีอะไรจะพูดกับพี่อีกแล้ว”

              เป้พยายามบังคับไม่ให้น้ำเสียงของตัวเองสั่น ช้อนส้อมในมือถูกกำจนแน่น ขณะที่เขาพยายามจะจ้องตาอีกฝ่ายกลับ

              เพื่อนๆ ในกลุ่มหันไปมองหน้าพี่โยเป็นทางเดียวจะยกเว้นก็แต่กอล์ฟ ไม่เพียงไม่สนใจ กอล์ฟยังคงตักข้าวเข้าปากราวกับไม่ได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ

              “ไม่มีอะไรจะพูดหรือเพราะมึงมีไอ้เชรี้ยนั่นอยู่แล้ว”

             

              โยพูดด้วยน้ำเสียงหาเรื่องขณะที่ชี้ไปยังกอล์ฟ

              “สกปรก ใครกันแน่ที่นอกใจกัน”

              ในขณะที่เป้เองก็เย็นไม่ไหว ลุกพรวดปาจานข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวของตัวเองใส่คนที่ยืนจังก้าหัวโต๊ะเต็มๆ ก่อนจะเดินหนีออกไป

              เพียวที่นั่งอยู่ไม่ห่างรีบลุกวิ่งตาม

              และก่อนที่นักกีฬาบาสอย่างพี่โยจะออกตัววิ่งตาม คนที่ไม่สนใจอะไรในตอนแรกก็คว้าแขนพี่โยเอาไว้

              กอล์ฟมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา ในขณะที่ก้องเองก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กดตามองอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง

              “ผมว่าพี่ถอยออกไปให้ห่างจากโต๊ะพวกผมด้วยกว่า”

              ปอนด์ที่ไม่ถนัดต่อยตีกับใครพูดเตือนด้วยรอยยิ้ม

              “พวกผมไม่ชอบรังแกสัตว์”

   

   
              เป้ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นหลังตึกวิทย์

              ทำเสื้อพี่โยเลอะครั้งแรกนั้นถือเป็นพรหมลิขิต แต่ทำเสื้ออีกฝ่ายเลอะครั้งที่สองนี่ เขาถือว่ามันเป็นความโชคดีที่เขาจะได้หายโง่สักที

              “ไม่คิดว่านายนะจะเลือกใช้วิธีนี้”

              เสียงติดหอบเล็กๆ แต่ก็ไม่ถึงกับหนักของคนที่ออกกำลังกายบ่อยเรียกให้เป้ต้องหันไปมองอย่างตกใจ

              ทั้งๆ ที่ตัวไล่ๆ กัน แต่เพียวดูแข็งแรงกว่าเขามากทีเดียว

              “นายตามมา”

              “ไม่ได้ตามมั้ง นายจินตนาการอยู่”

              แอบสบถด่าอีกฝ่ายในใจเงียบๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคนตรงหน้า ก็ช่วยเขาไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว

              “แล้วคนอื่น....”

              “นายคงไม่คิดว่านายจะวิ่งหนีนักกีฬาโรงเรียนอย่างไอ้โยทันทั้งๆ ที่ไม่มีคนช่วยขวางหรอกใช่ไหม”

              นั่นสินะ ตัวเขาที่แทบไม่เคยออกแรงทำอะไร จะวิ่งหนีคนๆ นั้นทันได้ยังไง

              “แล้วนาย”

              “ปล่อยให้พวกสามทหารเสือเขาทำหน้าที่ของตัวเองไป เราว่าเรื่องของเป้น่าสนใจกว่า”

              เพียวทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ เป้ที่ทำหน้างง

              “น่าสนใจ?”

              “ก็เมื่อวานยังออกตัวปกป้องซะขนาดนั้น แต่วันนี้กลับเดินหลีกออกมาง่ายๆ”

              ที่แท้ก็อยากรู้เรื่องของพี่โย เป้พยักหน้ากับตัวเองเบาๆ ก่อนจะตอบ พยายามพูดด้วยเสียงที่ไม่สั่น พยายามกลั้นน้ำตาของความเสียใจเอาไว้

              “เลิกกันแล้ว แม่งนอกใจว่ะ น่าสมเพชเนอะ ทั้งๆ ที่ถูกปกป้องขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ถูกช่วยมากขนาดนี้ ก็ยังโง่ให้มันหลอกอยู่ได้”

              “อื้อ มึงผิด”

              “รู้แล้วกูโง่เอง”

              “โง่ไม่ได้ผิด แต่มึงผิดที่ไม่สนใจคนรอบๆ ตัวมึงต่างหาก มึงคิดว่าการที่มึงเจ็บคราวนี้จะมีคนร้องไห้แค่คนเดียวเหรอ”

              เพียวคิดถึงน้ำตาของกอล์ฟเมื่อวาน มันทำให้เขาปวดใจ

              “มึงหมายความว่าไง”

              เป้มองหน้าเพียวอย่างแปลกใจ

              “กูบอกแล้วว่ากอล์ฟรักมึงมาก”

              “คำว่ารักของมึงมันฟังดูแปลกๆ”

              “เป้ ถามจริงเหอะ ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมานี่มึงดูไม่ออกเลยเหรอ”

              ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกเลย แต่เขาพยายามที่จะไม่รู้สึกต่างหาก คิดว่าที่ผ่านมาเขาเข้าใจผิดไปเองมาตลอด ก็แค่เพื่อนที่สนิทกันมากๆ ก็เท่านั้น

              “ก็...ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ช่วงนี้กอล์ฟก็สนิทกับมึงแทนกูแล้วไม่ใช่เหรอ”

              ก็ตอนนี้ที่ข้างๆ กอล์ฟ เขาเห็นมีเพียวเดินแทนแล้วไม่ใช่เหรอ

              “มันไม่มีใครแทนใครได้หรอกเป้ กูจะทำให้มึงเห็นเอง”

              เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงของคนที่ตัดสินใจอย่างมุ่งมั่นก่อนจะกดโทรออกไปยังคนที่ต้องเป็นอีกส่วนหนึ่งของเรื่องราวในครั้งนี้




TBC.....




TaLK
สวัสดีค่ะทุกคน เผลอแปปเดียวก็ผ่านปีใหม่มาได้สิบห้าวันแล้ว น่าใจหายเหลือเกิน
ตอนนี้ลังเลอยู่นานมากเลยค่ะว่าจะตัดจบตรงไหน ระหว่างตรงนี้กับเลยไปอีกนิด แต่ถ้าให้เลยไปอีกนิด กลัวว่าจะไม่ได้ลงกันพอดี เพราะฉะนั้น ค้างกันไปอีกนิดนะคะ 55555

ทนกันไปอีกหน่อย ไม่เกินสิบตอนก็จะปิดเรื่องนี้ได้แล้วค่ะ

ช่วงนี้อี้เองก็ป่วยอีกแล้วล่ะค่ะ ป่วยรับปีใหม่เลย ยังไงทุกคนก็ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ อากาศมันแปรปรวนแปลกๆ เน้อ รักคนอ่านค่ะ– อี้หลิง

[Lovetree]

เป้เพิ่งจะมารู้สึกเนอะ 

กอล์ฟยังไงก็ยังคงรัก ปกป้อง  และช่วยเหลือเป้เสมอเลย

เพียวตัดสินใจจะทำอะไรอีกนะ  คิดถึงตัวเองบ้าง  ให้กอล์ฟเป็นคนตัดสินใจเอง  ยังไงเราก็ยังเชียร์นายนะเพียว

อินมากๆ ยิ่งใกล้จบยิ่งลุ้นมากๆว่ากอล์ฟจะเลือกใคร

ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ สวัสดีปีใหม่ มีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะคะ

[GuoJeng]

สนุกมากๆคับ เพิ่งมาอ่าน อ่านคืนเดียวรวด 26 ตอนเลย อ่านค้างไม่ได้ต้องอ่านติดๆกัน
   เห็นใจกอลฟนะคับ รักเป้มาเป็นปีๆแต่เป้ก็ไม่รู้ตัว แล้วเพียวจะทำไง ตอนแรกๆก็เชียร์กอลฟ์ เป้นะคับ แต่พออ่านๆไปเพียวก็รักกอฟเหมือนกันจริงรึป่าว กอลฟ์จะตัดใจจากเป้ได้จริงเหรอ แอบรักเป้มาเป็นปีๆ
    รออ่านตอนใหม่คับ

[Freja]

ตามมาตั้งนานแล้วมาลืมจนต้องกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ

เราหวังว่าที่เพียวจะทำนั้นเป็นเรื่องที่ฉลาดทำนะ
ทำให้เป้รู้ว่ากอล์ฟรักเป้
เราว่าที่จริงน่าจะบอกว่าเคยรักมากกว่า
อาจจะยังรักอยู่แต่ไม่มากเท่าเดิม
้เพราะว่ามีเพียวเข้ามาเติมเต็มแล้ว

ยอมรับว่าผิดหวังกับเป้มากๆ
อดคิดไม่ได้ว่าคนแบบเป้
เดี๋ยวพอโยมาขอโทษจริงๆจังๆก็น่าจะอดไม่ได้ที่จะกลับไปหา

ความรู้สึกของโยนั้นทำให้เรานึกถึงหนังเรื่องหนึ่ง
ชื่อ into the woods  ที่เอานิทานหลายๆเรื่องมาผูกเข้าด้วยกันแล้วตีความใหม่
ฉากหนึ่งเจ้าชายตอบซินเดอเรลล่าที่ถามว่าทำไมถึงนอกใจ
ว่า เขานึกว่าพอได้แต่งกับหญิงที่ตัวเองปรารถนาแล้วจะไม่ต้องการอะไรในโลกนอกเหนือไปจากนางอีกแต่ก็ปรากฏว่าไม่เป็นไปตามนั้น
เราว่าโยก็คงรู้สึกประมาณนั้นแหละ

ยังไงก็เชียร์กอล์ฟ-เพียวค่ะ

[titansyui]

 

[zvonek]

ตอนที่ 27
จูบลา

   


               บางทีกอล์ฟก็อยากจับเพียวมาเขย่าแรงๆ แล้วตะโกนถามว่า กำลังทำเรื่องงี่เง่าอะไรอยู่

               ไอ้การที่ให้เขาวิ่งข้ามฟากโรงเรียนจากโรงอาหารมาหลังตึกวิทย์ ด้วยคำว่า “กูต้องการตัวมึงเดี๋ยวนี้” เพื่อให้มาพบกับเหตุการณ์ตรงหน้าเพียวต้องการอะไรกันแน่

               ทันทีที่เขาเดินมาถึง เขาก็ต้องพบกับสายตาที่อ่านได้ยากของคนที่เขาเรียกว่าแฟน พร้อมๆ กับท่าทางตื่นๆ ปนสับสนของเพื่อนที่เขากำลังอยู่ในช่วงโกรธมันอยู่

               “รักก็บอกว่ารัก อมพะนำอะไรนักหนากูรำคาญ”

               เพียวพูดพร้อมกับผลักเป้ออกมายืนตรงหน้าเขาที่ยังตั้งสติกับเรื่องตรงหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ

               “เพียวบอกว่ามึงแอบรักกูมาหลายปีแล้ว จริงหรือเปล่า”

               เป้พูดเสียงแผ่ว

               เป็นสองประโยคจากสองคนที่ทำเอาเขาไปไม่ถูก เขามองผ่านเป้ไปยังเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง มองไปยังแววตาที่เด็ดเดี่ยวนั้น

               “พวกมึงกำลังทำอะไรกันอยู่”

               คำถามนี้เขาตั้งใจถามเพียว อารมณ์ขุ่นมัวเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

               “มึงตอบคำถามเป้ดิ”

               “มึงก็ตอบคำถามกูดิ”

               “กูก็แค่จะทำให้ทุกอย่างมันจบ”

               “แต่กูเป็นแฟนมึง”

               “แต่มึงรักเป้ มึงพูดดิว่ามึงไม่รักมัน มึงพูดออกมาดิ ว่ามึงได้คิดอะไรกับมัน”

               “คนละเรื่องแล้วเปล่าวะเพียว”

               “เรื่องเดียวกันดิ มึงเคยพูดกับกูว่าไม่มีใครแทนใครได้ แล้วกูก็แทนเป้ให้มึงไม่ได้”

               เพียวตะโกนลั่น ก่อนจะก้าวเข้ามากระชากคอกอล์ฟลงมาจูบ เพียงเสี้ยววินาทีที่กอล์ฟผงะด้วยความตกใจ เพียวก็ถอยตัวออก

               “เห็นไหม ไม่มีใครแทนใครได้"

               เพียวมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่เขานอนคิดมาทั้งคืน

               "เราเลิกกันนะกอล์ฟ”

               แล้วเพียวก็เดินออกไป ทิ้งบรรยากาศที่ยากจะอธิบายให้กับสองคนที่เหลือก่อนที่ออดเข้าเรียนจะดังขึ้น

               “กอล์ฟ....”

               เป้ยื่นมือเข้าไปหาเพื่อน แต่กอล์ฟกลับถอยหลังหลบมือนั้น

               “ออดดังแล้ว ขึ้นเรียนเหอะ”

               คนตัวสูงกว่าพูดน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินนำออกไป เพื่อพบว่าบนห้องเรียน คนที่พึ่งบอกเลิกเขาไปนั้น มันไม่กลับมา

               เป้แอบมองกอล์ฟที่นั่งนิ่งเงียบตลอดคาบบ่าย ปกติกอล์ฟเป็นคนตั้งใจเรียนอยู่แล้ว แต่วันนี้เป้ดูออกว่าความเงียบนั้นมันไม่ได้เพราะสมาธิในการเรียนเลย

               คาบสุดท้ายจบลงไปแล้ว เป้ไม่แน่ใจว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อไปดี แต่กอล์ฟก็หาคำตอบให้เขาได้

               “ว่างไหม วันนี้ไปเดินเล่นกับกูหน่อย”

   


               ไม่ใช่กอล์ฟคนเดียวที่โดดเรียนเป็นตอนคิดอะไรไม่ตก เพียวเองก็ไม่ต่างกัน เด็กหนุ่มเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่หน้าสนามเด็กเล่นที่เมื่อก่อนเด็กๆ มักจะเล่นด้วยกันเสมอ เดี๋ยวนี้อะไรก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา สีสันหลุดลอกกลายเป็นสีสนิม ชิงช้าที่เคยห้อยโหนก็กองอยู่ที่พื้น คงมีแต่ต้นไม้ต้นนั้นที่เขาเคยปีนละมั้งที่ไม่เปลี่ยน

               ไม่สิ มันดูเล็กลง หรืออาจเพราะเขาโตขึ้นก็ได้ เพียวทาบมือลงกับต้นไม้เบาๆ หลับตาหวนคิดถึงความหลังในอดีต ต้นไม้ที่ทำให้เขาร้องไห้โยเยที่ลงไม่ได้ ต้นไม้ที่ทำให้เขาได้รับคำสัญญาว่าจะไม่ถูกทิ้งไปไหนอีก

               สุดท้ายเขาก็คงเป็นเหมือนสนามเด็กเล่นแห่งนี้ มีช่วงเวลาหนึ่งที่ทุกคนมีความสุขร่วมกัน มีความทุกข์ร่วมกัน และสุดท้ายเมื่อเวลาผ่านไป เด็กๆ ก็แยกย้ายไปสนใจในสิ่งอื่น

               “จะเล่นเอ็มวีอีกนานไม่ครับ เพียว”

               เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ลมหายใจของเขาสะดุด มวลอากาศในท้องตีขึ้นจนจุกอกและอยากอาเจียน

               เขากำหมัดแน่ก่อนจะหันหน้ากลับไป เผชิญกับคนที่ทำให้เขาสั่งเปลี่ยนโซฟารับแขกทั้งชุด
   
               “เรามาระลึกความหลังกันหน่อยไหมครับ”
   
               คนที่เขาไม่เคยรู้แม้กระทั้งชื่อ แต่น้ำเสียงและความเลวของมันทั้งหมดยังคงฝังลึกอยู่ในใจ ความกลัวในจิตใจที่เขาไม่มีวันลืม



TBC....



TaLK
สวัสดีค่ะทุกคน จบค้างดีไหมเอ่ย 555555
แฟนๆ น้องเพียวอย่าพึ่งตีอกชกลมกันไปนะคะ
สำหรับตอนหน้าเด็กๆ ทุกคนจะได้เผชิญกับผลของการตัดสินใจของตัวเอง และเตรียมพร้อมที่จะเดินหน้าต่อไปค่ะ
ยังไงก็ขอให้เอาใจช่วยเด็กๆ กันต่อไปนะคะ สงครามยังไม่จบ อย่าพึ่งนับศพทหาร

ได้ยินพยากรณ์อากาศมาว่าต้นสัปดาห์นี้จะมีลมหนาวพัดมาด้วยค่ะ ยังไงก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ กอดรัดคนอ่าน -อี้หลิง

[GuoJeng]

อ้าวว กอล์ฟก็ไม่ได้เปิดซิงเป้กับเพียวนะสิ กลายเป็นรักสามเส้าไปแล้ว

[Lovetree]

ค้าง
เพียวอย่าไปกลัวคนเลวนะ  ยิ่งเห็นเราอ่อนแอก็ยิ่งจะทำร้ายเรา 
ไม่อยากเห็นเพียวร้องไห้อีกแล้ว  เรื่องร้ายๆในอดีตไม่อยากให้จำเลย

ตอนนี้เห็นใจทั้งกอล์ฟ เพียว และเป้  เรื่องของหัวใจเข้าใจยากจริงๆค่ะ  เราก็ได้แต่เอาใจช่วยเท่านั้น

คิดว่าเพียวขอเลิกเพื่อให้กอล์ฟตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ต้องการอย่างแท้จริง โดยที่ไม่มีอะไรมาผูกมัด เพียวทำเพื่อกอล์ฟนะ

เราอยากเห็นเพียวมีความสุข  อย่าได้เจอเรื่องร้ายๆอีกเลย
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ

[JustWait]

เพียวอย่ากลัวลูก ชกหน้ามันให้คว่ำเลย

[titansyui]

 

[zvonek]

ตอนที่ 28
พูดคุย

               เป้ปั่นจักรยานตามหลังคนที่ออกปากชวนเขาออกมาเดินเล่นไปโดยทิ้งระยะห่างไม่ไกลนัก สถานที่เดินเล่นของกอล์ฟออกจะผิดจากที่คาดอยู่สักหน่อยเพราะมันไม่ใช่ตลาดต้นไม้วันพุธหรือห้างร้านค้าเหมือนทุกครั้ง

               สนามเด็กเล่นเก่าของหมู่บ้าน กาลเวลาทำให้ที่นี่ดูทรุดโทรมลงไปมาก แต่ก็ไม่มีใครใส่ใจ เพราะตอนนี้หมู่บ้านได้มีสปอร์ตคลับแห่งใหม่ ตั้งขึ้นแทนอยู่ไม่ไกลแล้ว

               กอล์ฟพิงสนิมสร้อยไว้ข้างๆ ต้นไม้ที่ชอบปีนขึ้นไปในตอนเด็ก ทิ้งตัวนั่งลงไม่ไกลภายใต้เงาของร่มไม้ที่เมื่อก่อนเคยรู้สึกว่ามันใหญ่โตกว่านี้มากมาย และเมื่อเป้เดินมานั่งข้างๆ เขาก็หันไปเผชิญหน้ากับคนที่เขาแอบรักมานานกว่าสิบปี

               “นอกจากบ้านกับโรงเรียนแล้ว ที่นี่ก็เป็นอีกที่ที่เรามีความทรงจำร่วมกับเป้มากที่สุด”

               กอล์ฟพูดด้วยน้ำเสียงชวนฟังเหมือนทุกครั้งที่ใช้ติวหนังสือสายตาจับจ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายอย่างมั่นคงและจริงใจ

               “ก็อย่างที่เป้ได้ยินมาจากปากเพียว เราแอบรักเป้มานานแล้ว รัก รักมากซะจนแทบทำใจไม่ได้ตอนที่เป้บอกว่าคบกับพี่โย”

               ทั้งๆ ที่พอจะรู้บ้างแล้วพอได้ยินจากปากอีกฝ่ายจริงๆ ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่

               “กูขอโทษ”

               “ไม่ต้องขอโทษ ไม่ใช่ความผิดของเป้ ทุกมันเริ่มที่เราเอง เราเป็นคนชอบเป้เอง อยากดูแลเป้เอง และก็เป็นคนที่ปากหนักไม่ยอมพูดออกไปเอง

               “ตลกเน๊อะ พึ่งจะมารู้สึกผิดกับตัวเองก็ตอนที่เป้คบกับคนอื่นไปแล้ว เจ็บใจที่ไม่ได้สู้กันซึ่งๆ หน้า เจ็บใจที่ไม่ได้ต่อสู้แย่งชิงคนที่ตัวเองรักมาให้ได้”

               ทุกอย่างมันเป็นความผิดของคนใจไม่สู้อย่างเขาเอง

               “กูไม่รู้จริงๆ กอล์ฟ กูไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจิตใจมึงนะ”

               “อื้ม กูรู้ว่ามึงเห็นกูเป็นแค่เพื่อน และจะเป็นเพื่อนไปตลอด”

               และเขาก็ยอมรับความเป็นจริงนั้นได้

               “กอล์ฟ...”

               เป้คิดไม่ออกว่าจะปลอบคนตรงหน้ายังไง เพราะเขาเองก็ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกนั้นให้เพื่อนได้ เขาเห็นกอล์ฟเป็นเพื่อนมาตลอด แล้วทำไมเขาถึงได้ทำร้ายจิตใจเพื่อนคนนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าขนาดนี้

               “สัส ไม่ต้องทำหน้าเศร้า กูไม่ได้จะตาย มันผ่านเวลานั้นไปแล้วเว้ย”

               “แต่มึง...”

               “เป้ ความสัมพันธ์ของกูกับมึงอ่ะ มันเป็นได้แค่เพื่อนสนิทเท่านั้นแหละ มึงเองก็รู้”

               “อื้ม กูรู้ กูแค่ไม่รู้จะช่วยมึงยังไง”

               “มึงช่วยอยู่เป็นไอ้เป้ ไอ้เปี๊ยกซื่อบื้อของเพื่อนๆ เหมือนทุกทีก็พอแล้ว”

               รอยยิ้มที่มีให้เขาของอีกฝ่ายยังคงอบอุ่นและห่วงใยเหมือนเดิม ที่เพิ่มเขามาคือความรู้สึกโล่งใจของอีกฝ่าย กอล์ฟกำลังโล่งใจ

               “เชรี่ยแม่งหลอกด่ากูเรื่อย”

               “ก็แม่งจริงนี่หว่า มึงนะ ไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนเขาห่วงมึงกันขนาดไหน ไม่เคยสนใจเลยว่าพวกกูพยายามปกป้องมึงขนาดไหน”

               “รู้แล้ว เมื่อเช้ากูก็โดนพวกแม่งสามคนสวดไปแล้ว กูสำนึกผิดแล้วครับ ยกโทษให้กูด้วยนะ”

               “อื้ม ก็อย่างที่ไอ้ก้องไอ้ปอนด์ชอบพูด ว่ากูชอบสปอร์ยมึงตั้งแต่เล็กจนโต เพราะฉะนั้น ความผิดครั้งนี้จะหลับหูหลับตาปล่อยผ่านไปอีกสักหนก็ได้”

               เป้ยิ้มกว้าง ก่อนที่จะพุ่งตัวเข้ากอดอีกฝ่าย

               “มึงแม่งเป็นเพื่อนที่ดีชิบหาย”

               “รู้ขนาดนี้แล้วก็อย่าทำให้กูเสียใจอีก”

               “เอ่อ กอล์ฟ แล้วเรื่องตอนกลางวันที่เพียวมันพูดอ่ะ คืออะไร”

               เรื่องที่พวกมันพูดเหมือนว่าเป็นแฟนกัน กำลังบอกเลิกกัน

               “เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่กูจะไปเคลียร์กับมันเอง”

               กอล์ฟถอนหายใจให้ตัวเองเฮือกใหญ่

               ก็อย่างที่ชอบพูดเสมอ ไม่มีใครมาแทนใครได้ เป้ก็คือเป้ เพื่อนสนิทที่เขาจะรักและดูแลมันตลอดไป ส่วนเพียวก็คือเพียว แฟนที่เขากำลังคบและอยู่ๆ มันจะยัดเป้มาแทนที่ตัวเองไม่ได้ เด็ดขาด




               ความรู้สึกโกรธจนควันแทบออกหูเมื่อตอนกลางวันของกอล์ฟหายไปจนไม่เหลือหลังจากที่เขาพยายามโทรหาเพียวถึงห้าครั้ง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจโทรหาพี่จง คนขับรถของเพียวแทน

               และทันทีที่รู้ข่าว แท็กซี่คันที่ใกล้ที่สุดก็ถูกเขากระโดดขวาง ก่อนจะมุ่งตรงไปยังบ้านหลังใหญ่อีกฟากหนึ่งของเมือง

               “คุณหนูถูกโจรเรียกค่าไถ่จับตัวไปครับ”

               “เร็วอีกนิดได้ไหมพี่”

               แทบจะตะโกนบอกคนขับรถแท็กซี่ ท่ามกลางการจารจรที่ติดขัด มันทำให้เขาจะขาดใจ ทำไมเมื่อตอนกลางวันเขาไม่จับตัวอีกฝ่ายเอาไว้ ทำไมเขาถึงได้ปล่อยให้เพียวคลาดสายตาไปได้

               “สติๆๆๆๆๆๆ”

               ท่องกับตัวเองเหมือนบทสวด สมองพยายามประมวลผลหาทางออก เด็กม.ปลายอย่างเขาจะมีปัญญาไปแก้อะไรเรื่องโจรเรียกค่าไถ่วะ

               แล้วถ้าเป็นกลุ่มเดียวกับที่เพียวเคยเจอก่อนหน้านี้ล่ะ

               ยิ่งคิดกอล์ฟก็ยิ่งใกล้บ้า

               จนแท็กซี่มาจอดอยู่หน้ารั้วคฤหาสน์หลังใหญ่

               “เข้าไม่ได้ครับ”

               พี่ยามหน้าบ้านพูดเสียงเครียดในขณะที่เด็กหนุ่มเองก็มีสีหน้าจริงจังไม่ต่างกัน

               “ผมอยากรู้ข่าวเพียว ให้ผมเข้าไป”

               “นายท่านสั่งไม่ให้ใครเข้าไปทั้งนั้น พี่ว่าน้องกลับไปดีกว่า”

               “กูบอกว่ากูจะเข้า กูอยากจะรู้ข่าวแฟนกู เพียวอยู่ไหน เพียวเป็นยังไง”

               พูดพร้อมกับพยายามพุ่งตัวเตรียมปีนประตูรั้วบ้านอีกฝ่าย

               พนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนรีบตรงเข้ามายึดตัวกอล์ฟ ที่ทำท่าจะใช้กำลังบุกเดี่ยวเข้าบ้านนายตำรวจใหญ่ผ่านรั้วเหล็กดัด การ์ดอีกคนรีบโทรแจ้งเข้าไปในตัวบ้าน

               ก่อนที่หลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาที คำสั่งจากเจ้าของบ้านจะถูกส่งออกมา

               “นายบอกให้เข้าไปได้”
   
   

TBC…..



TaLk
บทต่อไป พ่อตาปะทะลูกเขยค่ะ เอ้ย

.ในที่สุดเราก็ได้เฉลยแล้วว่าแพริ่งหลักของเรื่องนี้คือคู่ไหน เย้ อึดอัดมานาน จุดพลุฉลอง ยินดีกับทีมน้องเพียวด้วยนะคะ 55555

ทีมน้องเป้ก็อย่าขวัญเสียไปค่ะ บทบาทของน้องยังคงมีอยู่ ไว้พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ

จริงๆ เขียนตอนนี้เสร็จได้หลายวันแล้ว แต่ยังลังเลที่จะลง อ่านวนอยู่หลายวันเหมือนกัน แต่ก็คิดว่าให้ความสัมพันธ์ของกอล์ฟกับเป้ที่ไม่เคยเริ่มมันจบลงไปแบบนี้ดีกว่าค่ะ

รักษาสุขภาพด้วยค่ะ รักคนอ่าน -อี้หลิง
   

[iforgive]

แบบนี้ดีแล้วค่ะ  ถ้าเป้เปลี่ยนใจมาคบกับกอล์ฟ  คงรู้สึกเซ็งนิด ๆ

[Lovetree]

ดีใจเป็นที่สุด  ที่รู้แล้วว่าตอนนี้กอล์ฟคิดกับเป้เป็นเพื่อนรักเท่านั้น
ขอให้ช่วยเพียวเร็วๆ อยากให้เพียวรับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของกอล์ฟสักที  อย่าเข้าใจผิดคิดไปเองเหมือนคนอ่าน555
ขอบคุณเป้  ที่เข้าใจเพื่อนและยังคงเป็นเพื่อนรักของกอล์ฟอยู่ตลอดไป

ลุ้นกับการพบเจอของคุณพ่อเพียวกับกอล์ฟมากๆ
ขอให้ร่วมกันช่วยเพียวออกมาจากเรื่องร้ายๆก่อน  เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลังนะคะคุณพ่อ
ใกล้จบแล้วยิ่งลุ้นหลายเรื่องเลยค่ะ  ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ

[zvonek]

ตอนที่29
คุณพ่อ

   
   หลังจากคำสั่งอนุญาตกอล์ฟก็เดินตามคุณพี่รปภ.หน้าบ้านเข้ามายังห้องโถงใหญ่ ห้องที่ปกติเขามักจะเดินผ่านขึ้นไปโดยไม่ต้องแวะพัก

   มีโอกาสได้มานอนห้องเพียวก็หลายต่อหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยที่จะเจอผู้ชายในเครื่องแบบเต็มยศที่ทุ่มเททุกวินาทีให้กับงานคนนี้มาก่อน

   อีกฝ่ายนั่งมองเขาด้วยสายตานิ่งเรียบดุดัน แต่ก็ยกมือรับไหว้ตอนที่เขาประนมมือทำความเคารพ

   “วันนี้บ้านเราไม่รับแขก”

   ไล่ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม เด็กหนุ่มหน้าชานิดๆ แต่ความกังวลในจิตใจมันมีมากกว่าทำให้ยังคงยืนอยู่ได้

   “ผมทราบข่าวแล้วครับ พวกที่มันจับเพียวไปเป็นใครครับ ใช่พวกเดียวกับคราวที่แล้วหรือเปล่า แล้วพวกมันติดต่อกลับมาหรือยัง คุณอาทราบข่าวอะไรบ้างหรือยังครับ”

   “มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”

   กอล์ฟคิดมาตลอดว่าเพียวหน้าตาเหมือนแม่ แต่พึ่งจะรู้ว่าลักษณะท่าทางทั้งวิธีการพูด การเดิน การมอง นั้นอีกฝ่ายรับมาจากพ่อ แม้กระทั่งความเย็นชา

   “ขอโทษจริงๆ ครับที่มารบกวน แต่ผมกังวลใจ อยากทราบข่าวของเพียวจริงๆ ครับ”

   “รู้ไปแล้วช่วยอะไรได้งั้นเหรอ เด็กม.สี่อย่างเธอ มีปัญญาอะไรช่วยอะไรลูกชายฉันได้เหรอ”

   มันเป็นความผิดของเขาที่ปล่อยให้เพียวทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นในตอนกลางวัน ถ้าเขาไม่มัวแต่โมโห ถ้าเขาดึงตัวอีกฝ่ายเอาไว้ ถ้าเขาไม่ตกใจจนผงะออก เพียวก็อาจจะไม่โดนจับตัวไป

   สาเหตุส่วนหนึ่งมันเกิดจากเขา

   “ผมขอโทษครับที่ช่วยอะไรไม่ได้ แต่ผมก็อยากจะช่วย ผมอยากจะแก้ไขมัน ผมอยากจะช่วยคนที่ผมรักให้ได้ ผมอยากรู้ว่าเพียวจะต้องปลอดภัย”

   “คนที่เธอรัก พูดอะไรไร้สาระ ”

   “ผมเป็นแฟนลูกชายคุณอาครับ ผมรักลูกชายคุณอา แล้วมันผิดตรงไหนที่ผมจะเป็นห่วงเพียว คุณอาซะอีก ลูกชายคุณโดนจับตัวเรียกค่าไถ่นะโว้ย คุณเป็นพ่อแบบไหนวะแทนที่จะเอาเวลามาสักฟอกผม ทำไมไม่ช่วยกันคิดวิธีช่วยเพียว”

   ทั้งๆ ที่เขาระเบิดออกไปแบบนั้น พูดจาล่วงเกิน นายตำรวจยศสูงแถมเป็นพ่อของแฟนไปตั้งหลายคำ แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะใส่เขาลั่น

   “วัยรุ่นเดี๋ยวนี้เลือดร้อนกันดีเนอะ ที่เธอถามว่าฉันเป็นพ่อแบบไหน ฉันก็จะตอบให้ ฉันเป็นพ่อแบบที่จะจัดการไอ้ทุกคนที่มันทำร้ายลูกฉันให้เจ็บปวดอย่างแสนสาหัด ให้มันรู้ว่ามันกำลังยุ่งกับอะไรที่มันไม่ควรแตะต้อง”

   สายตาของเขาทำให้กอล์ฟทรุดนั่งลงกับพื้น หอบหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดออกมาเสียงเบาด้วยความรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก

   “ปลอดภัยแล้วสินะครับ”

   คำตอบคือการพยักหน้า พร้อมกับรอยยิ้มที่ของคนเจ้าแผนการ

   “เธอจะไม่เห็นฉันอยู่ตรงนี้ ถ้าเพียวยังไม่ปลอดภัย”

   “แล้วตอนนี้....”

   “ก็คงยืนแอบฟังอยู่แถวๆ นี้ละมั้ง”

   สิ้นคำ เสียงโครมครามจากชั้นสองของตัวบ้านก็ดังขึ้นก่อนที่จะมีเสียงปิดประตูดังโคร่ม เป็นการยืนยัน คำพูดของอีกฝ่าย

   “ขอโทษนะครับที่เมื่อกี้....”

   “ช่างมันเถอะ ฉันแค่อยากรู้ว่าคนที่ลูกชายฉันคบอยู่เป็นคนแบบไหน”

   “คุณอาไม่โกรธเหรอครับ”

   “เรื่องไหนล่ะ ถ้าเรื่องรสนิยมของลูกฉัน ฉันทำใจได้มาสองสามปีแล้ว แต่ถ้าเรื่องที่เธอทำให้ลูกชายฉันโดดเรียนจนโดนจับนี่ก็เคืองๆ อยู่นิดหน่อย”

   “ขอโทษจริงๆ ครับ”

   ยกมือไหว้ขอขมาอีกครั้ง เพื่อความสบายใจ โชคดีที่ผู้ใหญ่เองก็ไม่ถือสา

   “ฉันต้องไปจัดการไอ้พวกสารเลวนั่นต่อแล้ว อยากรู้อะไรก็ไปถามไอ้เจ้าเพียวเองละกันนะ”

   แน่นอนว่าคนพ่อเคลียร์กับเขาจบก็สบายใจ เดินออกไปข้างนอกทำการทำงาน แต่เขานี่สิ จะต้องขึ้นไปเคลียร์กับคนลูกที่ชั้นสอง

   เครียดจนปวดท้องไปหมด

   ทำให้ปวดหัวทั้งพ่อทั้งลูกให้ตายเหอะ

   แต่ก็โล่งใจ แค่เพียวปลอดภัยก็ดีแล้ว




TaLk
เอาล่ะคะ ตอนหน้าจะมาเฉลยนะคะว่าคุณพ่อช่วยน้องเพียวได้ยังไง

นิสัยน้องเพียวก็ก๊อปมาจากคุณพ่อเนี่ยแหละค่ะ ทำอะไรซับซ้อนตลอด 

ยังไงก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ พบกันใหม่ตอนจบค่ะ รักคนอ่าน -อี้หลิง

[Lovetree]

คุณพ่อของเพียวน่ารักจัง  เพียวก็คงคุยกับคุณพ่อแล้วและบอกทุกเรื่องเลย  คุณพ่อก็เลยจัดการให้เลยเนอะ

กอล์ฟก็กล้าสารภาพ ไม่กลัวคุณพ่อเลยนั้นคงเป็นเพราะห่วงเพียวมากๆ เพียวกับคุณพ่อก็คงเห็นแล้วว่ากอล์ฟรักเพียวมากแค่ไหน
กอล์ฟพิสูจน์ให้เห็นแล้วนะว่ารักใครและเลือกใคร  ต่อไปเป็นเพียวแล้วนะว่าจะตัดสินใจยังไง อิอิ

ตอนต่อไปจะจบแล้ว  
รู้สึกผูกพันกับตัวละคร  เห็นมาตั้งแต่เป็นเด็กๆเล่นซ่อนหากัน 
ทำให้อยากเห็นความสัมพันธ์ไปถึงตอนเรียนมหาวิทยาลัยหรือจนไปถึงวัยทำงานกันเลย555
แต่ไม่เป็นไรค่ะ  ขอบคุณมากๆที่ไม่ทิ้งเรื่องนี้แต่งจนจบ  ขอบคุณนักเขียนมากจริงๆ

[zvonek]

ตอนที่ 30 เลิกซ่อน



   
   เพียวเชื่อในศิลปะการป้องกันตัวของตัวเอง แต่ก็รู้ดีว่าตัวเขาไม่ได้มีเหล็กไหลวิ่งอยู่ในตัว ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายชักปืนขึ้นมาเตรียมตอบโต้หมัดที่เขาปล่อยออกไปเขาหน้ามันเต็มๆ เขาถึงต้องหยุด

   “เธอคงไม่คิดว่าผมจะเดินเข้ามาหาเธอโดยไม่ได้มีไอ้นี่อยู่ในมือหรอกใช่ไหม”

   อีกฝ่ายเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะแสยะยิ้มที่เขานึกรังเกียจ

   แต่คนอย่างเพียวพลาดแล้วจำ จนวันตาย

   “แกก็คงไม่คิดว่าหลังจากเรื่องวันนั้น กูจะปล่อยให้คุณหนูไปไหนมาไหนคนเดียวหรอกใช่ไหม”

   เสียงพูดพร้อมกับกระบอกปืนเข้าประชิดคนไม่ระวังตัวจากด้านหลัง พี่จงนายตำรวจกล้ามโตที่ปกติรับงานพาทไทม์เป็นคนขับรถของคุณหนูเพียว ขู่เสียงเหี้ยม ในขณะที่ไม่ไกลจากนั้น บอดี้การ์ดอีกหลายนายก็เดินตรงเข้ามา

   โชคดีที่นายรอบครอบสั่งให้พวกเขาติดตามคุณหนูตลอดเวลา ที่นาฬิกา โทรศัพท์มือถือ และใต้รองเท้าของเพียวล้วนมีเครื่องติดตามตัวทั้งนั้น

   “พวกมึงทำอะไรกูไม่ได้หรอก”

   ถึงคุณหนูจะไม่เปิดปากพูด แต่เกือบครึ่งปีที่ผ่านมาพวกเขาก็ทำงานอย่างเต็มที่ สืบหาเบาะแสทุกอย่าง ต่อให้เส้นมันจะใหญ่แค่ไหน ทางฝั่งเขาก็ต้องใหญ่กว่าแน่นอน

   “ไม่ต้องห่วงงานนี้รัฐมนตรีพ่อของมึงก็ต้องตามมึงไปนอนในคุกด้วยแน่นอน”





   “พ่อทำแบบนี้มันเกินไปนะ”

   เด็กหนุ่มโวยลั่น แบบที่ใครก็คงไม่กล้าทำกับผู้ชายคนนี้แบบนี้

   “ถ้าพ่อไม่ทำแบบนี้แล้วเพียวจะรอดไหม เวลาเกิดอะไรขึ้นกับแกจะให้พ่อทำยังไง ให้เป็นแบบคราวที่แล้วฉันรับไม่ไหวหรอกนะ”

   “แต่เครื่องติดตามกับบอร์ดี้การ์ดครบเซ็ตแบบนี้มันเกินไปนะ ความเป็นส่วนตัวของผมอยู่ตรงไหน”

   “ก็อยู่มากพอให้แกทะเลาะกับแฟนแล้วเดินโดดเรียนเป็นพระเอกเอ็มวีนั่นแหละ”

   “แฟน!!! นี่พ่อรู้อะไรบ้างเนี่ย”

   “ก็นิดหน่อย”

   ถึงพ่อจะพูดแบบนั้นแต่ข้อมูลในไอแพทที่พ่อส่งมา มันพอที่จะสร้างกอล์ฟตัวก็อปปี้ออกมาได้ร้อยคนเลยทีเดียว

   “คือพ่อ...ผม...”

   “อะไร ไม่โวยแล้วเหรอ”

   “รู้นานแค่ไหนแล้ว”

   “ตั้งแต่แกม.ต้น”

   “แล้วไม่ห้ามหน่อยเหรอ”

   “แล้วพ่อห้ามอะไรแกได้ไหม”

   “แต่แบบ....”

   “เอ่อ ไอ้ลูกคนนี้ อยากให้พ่อเจ้ากี้เจ้าการยุ่งกับเรื่องของแกนักหรือไง ฉันไม่ยุ่งเพราะถ้าแม่แกยังอยู่ เขาก็คงไม่ยุ่งกับความสุขของแก และถ้าพ่อไปยุ่งกับความสุขของแก ตอนตายพ่อจะเอาหน้าที่ไหนไปมองแม่แกบนสวรรค์ได้ห๊ะ”

   “ขอบคุณครับ”

   “แล้วไอ้โทรศัพท์ที่สั่นครืดๆ อยู่ในกระเป๋านั่นจะไม่รับเหรอ”

   “ช่างมันเถอะพ่อ มันผ่านไปแล้ว”

   “คุณหนูครับ คุณกอล์ฟโทรเข้าเครื่องผม ให้รับไหมครับ”

   “ไม่ต้อง...”

   “ฉันรับเอง”

   “สวัสดีครับพี่จง พี่อยู่กับเพียวหรือเปล่าครับ ผมโทรหาเพียวไม่รับเลย”

   “คุณหนูถูกโจรเรียกค่าไถ่จับตัวไปครับ ตอนนี้ยุ่งมากไม่ว่างคุยแค่นี้ก่อนนะครับ”

   เพียวเบิกตากว้างมองพ่อตัวเองที่ปลอมเสียงพี่จงได้โคตรจะไม่เนียนก่อนจะกดตัดสายทิ้ง

   “มองอะไร พ่อก็แค่อยากรู้จักนายคนนี้มากอีกสักหน่อยก็เท่านั้นเอง”

   และนี่เองก็เป็นเหตุให้นายกอล์ฟต้องรีบบึ่งแท็กซี่มายังบ้านของอีกฝ่าย






   กอล์ฟกล่าวขอบคุณคุณป้าแม่บ้านที่หากุญแจมาให้เขาไขบุกเข้าห้องคุณหนูของบ้าน ก่อเรื่องไว้ให้เขาปวดหัวตั้งมากมาย อยู่ๆ จะมาตีเนียนแอบอยู่ในห้องสบายใจได้ยังไง เขาไม่ยอม

   “เชรี่ย ป้าดาแม่งทรยศ”

   เจ้าของห้องร้องโวยลั่น แถมยังปาหมอนบนเตียงที่นั่งเล่นอยู่มาทางเขาอีกต่างหาก

   กอล์ฟหลบระยะโจมตีของหมอนได้อย่างฉิวเฉียดก่อนจะย่างสามขุมเข้าไปประชิดเตียงลูกชายเจ้าของบ้าน

   “ออกไปนะโว้ย”

   เจ้าของห้องร้องพร้อมกับกระโดดลงจากเตียง วิ่งหนีไปทางโต๊ะเขียนหนังสือ อันมีอุปกรณ์มากมายพร้อมปา

   “อย่าทำอย่างที่คิดเลยนะ”

   เด็กหนุ่มรีบพูดห้ามอีกฝ่ายที่คว้าสมุดมาถือไว้ในท่าเตรียมพร้อม

   “ใครให้เขามาไม่ทราบ”

   เจ้าของห้องทำตาขวางชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง

   “พ่อนาย”

   “อย่ามามั่วไม่เห็นมีคำไหนที่พอบอกให้ในขึ้นมาหาเราบนห้องเลย”

   “ถ้าได้ยินขนาดนั้นก็ต้องรู้แล้วสิว่าพ่อบอกมีอะไรให้ไปถามกับเพียวเอง แล้วก็ต้องรู้ด้วยว่าเราพูดอะไรกับพ่อเพียวไป”
เพียวหน้าร้อนวูบเผลอพูดออกไปจนได้ว่าไปแอบฟังเขา น่าขายหน้าชะมัด และจังหวะนี้เองที่กอล์ฟเดินเข้าประชิดตัว

   “กอล์ฟเคยบอกเราเองว่าไม่มีใครแทนใครได้”

   เพียวยกมือขึ้นกันไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ไปมากกว่านี้

   “ก็ใช่ไงล่ะ”

   “แล้วเราจะแทนเป้ได้ยังไง”

   “แล้วเป้จะมาแทนเพียวได้ยังไง”

   วูบหนึ่งหัวใจเพียวกระตุก แต่เมื่อคิดถึงตอนที่เขาดึงอีกฝ่ายเข้ามาจูบ

   “แต่กอล์ฟผละออก”

   ความเสียใจแฝงอยู่ในน้ำเสียงอย่างเห็นได้ชัด แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มออกมา

   “ก็เรายังไม่อยากโดนเรียกผู้ปกครอง”

   “เกี่ยวไรวะ”

   “รู้ป่ะว่าตรงที่ยืนมีกล้องวงจรปิด ต่อไปห้องปกครองกันนักเรียนสูบบุหรี่”

   เชรี่ย เกือบได้เล่นหนังสด

   “มึงล้อกูเล่น”

   ร้องอุทานไปด้วยความตกใจ แต่ก็ตกใจยิ่งกว่าเมื่ออีกฝ่ายฝืนแรงมือเขาเข้ามาใกล้

   “ตอนนี้ไม่มีกล้องแล้ว”

   ใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ

   “แล้วยังไงล่ะ”

   “ตอนข้างล่างก็ได้ยินแล้วไม่ใช่หรือไง”

   ใกล้จนได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ

   “ไม่รู้โว้ย”

   “รัก....”

   อีกฝ่ายพูดเสียงเบาหวิว ระยะห่างของพวกเขาหมดไปเมื่อสันจมูกเข้าชนกับหน้าผาก และค่อยๆ เลื่อนลงมาจนถึงปลายจมูก

   “เรารักเพียว...แล้วเพียวล่ะรักเราไหม”

   มองเข้าไปในตาอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี

   “ถ้าไม่แล้วจะทำขนาดนี้เหรอ”

   เพียวเองก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกเดียวกันที่เขามี

   “ก็รู้แล้วไง”

   “รักเพียวนะ”

   สิ้นคำ สิ่งที่พวกเขาได้ทำค้างไว้ตอนพักกลางวันก็ได้เกิดขึ้น

   จูบแรกที่ไม่มีข้อกังขา จูบแรกของพวกเขาที่ไม่มีอะไรติดค้างในใจอีกต่อไป

   ในเมื่อหลังจากนี้พวกเขาไม่ต้องเล่นซ่อนหากับความรู้สึกของตัวเองกันอีกแล้ว เพราะกอล์ฟได้เรียนรู้แล้วว่าความรักนั้นไม่ใช่เกมซ่อนหา หากแต่ต้องพูดออกมาให้เขาใจกัน







   THE END






TaLK
แฮ่ จบแล้วค่ะ //จุดผลุฉลอง
เกิดมาพึ่งเคยเขียนนิยายเรื่องยาวจบ ฮือ

สำหรับเรื่องรักต้องซ่อนนี้ อี้ได้มีการตกลงรวมเล่มกับทาง Rainy Night Publishing
สามารถติดตามรายละเอียดข่าวสารได้ทางหน้าเพจสำนักพิมพ์เลยนะคะ
https://www.facebook.com/rainynightpublishing

กราบขอบพระคุณคนอ่านทุกท่านที่ติดตามกันมาตลอด กำลังใจที่ทุกท่านมีให้ยอดวิวที่แสดงให้เห็นทำให้อี้มีกำลังใจที่จะแต่งให้จบ ขอบคุณมากๆ นะคะ

การได้ดูเด็กๆ เติบโตขึ้นพร้อมๆ กับทุกคน มันทำให้มีความสุขจริงๆ ค่ะ รักคนอ่านค่ะ

พบกันใหม่เรื่องหน้านะคะ -อี้หลิง

[titansyui]

 :pig4

[Freja]

อยากรู้ความในใจของเป้กับโยมากกว่านี้ค่ะ
ที่คุณอี้เขียนมานิดหนึ่งจากมุมมองของโยนั้นน่าสนใจมากๆค่ะ
รักมากทำไมถึงไม่หยุด

คู่หลักจบลงด้วยดี  เพียวสตรองมากๆค่ะ  คุณพ่อเพียวก็สุดยอดคนที่เข้าใจความรู้สึกที่ว่าการสูญเสียสิ่งที่รักเป็นอย่างไรอย่างแท้จริง

ยินดีด้วยที่เขียนนิยายได้จบนะคะ  สมควรฉลองค่ะ

[manami_01]

จบได้แบบน่ารักอ่ะ ยินดีด้วยกับทั้งคู่

แต่อย่างให้เครย์ของเป้ด้วยว่าจะได้คู่กับใครอิอิ

[Lovetree]

ดีใจและยินดีมากๆที่คู่นี้รักกันและเข้าใจกันแล้ว  โดยที่มีผู้ใหญ่รับรู้ด้วย ดีจัง
เป็นคู่รักที่ยังเด็กอยู่  วันข้างหน้ายังมีอะไรให้ได้พิสูจน์ถึงความรักอีกมากมายเลย 
มีอะไรก็พูดคุยกันแบบนี้นะ  ไม่คิดไปเอง  ไม่ต้องซ่อนความรู้สึกอะไรกันอีกแล้ว  และบอกรักกันบ่อยๆเลยนะ

ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ  จะติดตามผลงานของนักเขียนต่อไปค่ะ

[GBlk]

มคปด แด่ เป้

[zuu_zaa]

 

[insomniac]

เรื่องวัยเรียนใสๆ แต่แอบซ่อนความดาร์คไว้นิดๆ
สนุกมากครับ

[JustWait]

ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เรื่องนี้สนุกดีนะ

[twinmonkey0311]

 

[Rosnest]

ฟินนนนนน  หลังจากที่มาราธอนอ่านรวดเดียวจบ ทั่งที่ พ.น. มีสอบ (ม่าย  ) แต่อย่าได้หวั่น 
.
.
อันที่จริงเราแอบเชียร์เป้นะ แต่จบแบบนี้ก็ดีน้า
ขอบคุณสำหรับนิยายเน้อ     
จะติดตามต่อๆไปน้า     

[Raina]

ตอบจบคุณพ่อเท่ห์มาก 555 เรน่าสงสัยบ่อยๆว่า พวกบ้านรวย ออกแนวผู้มีอิทธิพล ทำไม๊ทำไมปล่อยให้ลูกลอยไปลอยมาโดยไม่มีคนตามดูแลคุ้มกัน เรื่องนี้ค่อยสมเหตุสมผลหน่อย 

กอล์ฟเป็นตัวละครที่อ่านสนุก มีความคิดที่น่าสนใจ ใช้ได้ๆ

[แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง]

เป็นเราเราจะไม่ให้อภัยเป้หรอก พวกมีผัวแล้วลืมเพื่อนแบบนี้ไม่อยากคบค้าสมาคมด้วย จริงๆเราอยากให้เป้เจอบทเรียนที่เจ็บแสบกว่านี้อีก หมั่นไส้ เบะปากใส่แม่ง