Embrasse-moi the Series
Mon Fiancé
Chapter 6 มีคู่ตุนาหงัน (2/3)
เสียงนกร้องยามเช้าปลุกให้นาวาตื่นนอนดวงตาสีเฮเซลโทนน้ำตาลผสมทองของเด็กหนุ่มปรือขึ้นอย่างงัวเงีย ร่างบางพลิกตัวหนีแสงแดดที่ส่องเข้ามา นาวารู้สึกได้ว่าเรียวแขนของตัวเองวางทอดไปบนเรือนกายของชายหนุ่มคนหนึ่ง เมื่อตาปรับแสงชัดๆแล้ว พบว่าคนที่ตัวเองก่ายกอดอยู่นั้น
ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นไอ้ตี๋คู่ปรับของเขานั่นเอง
“หึ ทำเนียนแอบขึ้นมานอนบนเตียง หน้าด้านซะไม่มี” นาวาบ่นเบาๆเพราะไม่ต้องการรบกวนการนอนของอีกฝ่าย
เมื่อเห็นใบหน้าหลับผล็อยของตรีเพชร เด็กหนุ่มพาลคิดถึงเรื่องราวและน้ำคำที่อาบน้ำผึ้งของคนที่เขากำลังเพ่งมองเสี้ยวหน้าอยู่ในขณะนี้ ตรีเพชรแอบขึ้นมานอนร่วมเตียงในยามที่นาวาหลับสนิท ชายหนุ่มไม่ได้ล่วงเกินใดๆ เขาเพียงแต่เอนกายนอนใกล้ๆ ศีรษะทอดเอียงมาทางเด็กน้อยราวต้องการที่พักพิง
“งานหมั้นของวรจักรโสภณกับดรุณาทรทำไมนายถึงไม่ยอม…” นาวาพยุงตัวขึ้นพิงพนักเตียง ตายังคงเหลือบมองหนุ่มรูปงามที่กำลังหลับใหล
“ทำตัวมากเรื่องมากราว รู้หรือเปล่าว่าคู่หมั้นนายเป็นใคร” นาวาเหมือนบ่นกับตัวเอง “หึหึ ถ้ารู้ก็จะยิ่งไม่อยากหมั้นสินะ”
“…อือ” เสียงงัวเงียของตรีเพชรดังขึ้นราวกับต้องการจะบอกให้คนบางคนหยุดรบกวนการนอนของตน
“ไอ้ตี๋ขี้เซา นอนกินบ้านกินเมือง”
“อือ…” ตรีเพชรพลิกตัวตะแคงมาทางด้านนาวา แขนของชายหนุ่มกอดก่ายเอวบางของคนตัวเล็ก ใบหน้าซุกกับหน้าตักของคนที่
เพิ่งตื่น
“ไอ้ตี๋ ไปนอนดีๆสิ”
“…อีกแป๊บน่าอาม่า ผมง่วง”
“เฮ้อ ใครได้ไอ้นี่ไปซวยตาย” นาวาบ่นในความขี้เซาของชายหนุ่ม
“…” ตรีเพชรยังคงปิดตาหลับสนิท เสียงหายใจสม่ำเสมอ
“เป็นเสียอย่างนี้แล้วใครจะหมั้นกับนาย” นาวาพูดลอยๆ
“…ไม่เอา …ไม่หมั้น” เสียงตอบป้อแป้อย่างคนละเมอเรียกรอยยิ้มจากนาวาได้เป็นอย่างดี สงสัยจะฝังใจกับเรื่องหมั้นซะเหลือเกิน
นาวาคิด
“เรื่องอะไร ยังไงนายก็ต้องหมั้น” นาวาพูดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ
“อ่าม่า ดื้อ…”
“นายต่างหากที่รั้นไม่ยอมฟังใคร ช่วยหมั้นสักครั้งไม่ได้หรือไง”
“..กับใคร”
“ฉันไง”
“ฉันไหน…”
“นาวา”
“อือ”
“ตกลง?”
“…” ตรีเพชรเงียบ ยังคงหลับนิ่งอยู่บนตักของนาวา
“ไอ้ตี๋หมั้นกันเถอะ”
“…โอเค นอนต่อนะ กวน” แล้วตรีเพชรก็หลับไปนาวาจะเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น
นาวาได้แต่ทอดถอนใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น งานหมั้นครั้งนี้ใช่ว่าตรีเพชรจะโดนบังคับเพียงฝ่ายเดียวซะเมื่อไหร่ แต่บางเรื่องคนเราต้องกล้ำกลืนฝืนทนเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ปรารถนาไม่ใช่หรือไร การคลุมถุงชน การบังคับให้คนสองคนร่วมใช้ชีวิตด้วยกัน สองคำนี้ฟังดูกล้ำกลืนพิกล แต่นั่นคือสิ่งที่ทั้งสองจำเป็นต้องทำ นาจึงทำได้เพียงภาวนา อธิษฐานให้เรื่องราวผ่านพ้นไปได้โดยพลัน…
Some pray to marry the man they love,
My prayer will somewhat vary;
I humbly pray to Heaven above
That I love the man I marry.
Rose Pastor Stokes (1879–1933)
บางคนตั้งจิตอธิษฐาน
ให้แต่งงานกับคนตนรักใคร่
แต่คำขอของฉันนั้นต่างไป
ฉันขอให้รักคนตนแต่งงาน เวลาเลยเข้าสู่ยามสายของวันเสียงนกร้องเงียบหายไปพร้อมกับมีเสียงรถราเข้ามาแทนที่ เสียงแตรของรถคันหนึ่งปลุกให้ตรีเพชรตื่นจากหลับใหล ชายหนุ่มปรือตาตื่นแขนกำยำของเขากวาดไปบนเตียงนุ่มเพื่อควานหาเด็กน้อยบางคน แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เตียงบริเวณที่เคยมีใครอีกนอนนอนอยู่เย็นเฉียบดูท่าอีกฝ่ายจะลุกไปนานแล้ว
ชายหนุ่มลุกขึ้นบิดขี้เกียจ รู้สึกปวดเมื่อยช่วงหลังเป็นพิเศษเพราะเมื่อคืนโดนเนรเทศให้มานอนเฝ้าเตียงอยู่ตั้งนานสองนาน รอจนเจ้าคนใจร้ายหลับสนิทนั่นแหละชายหนุ่มจึงปีนกลับขึ้นเตียงอย่างเงียบเชียบ เขาไม่เคยนอนกับพื้นขนาดนั้น ตรีเพชรจึงรู้สึกปวดหลังจนทนไม่ไหว แอบขึ้นเตียงมานอนอิงแอบข้างเด็กหนุ่มปากร้ายคนนั้น
เมื่อคืนโชคดีที่ได้ผ้าห่มจากนาวา ไม่เช่นนั้นเช้านี้ตรีเพชรคงตื่นมาพร้อมพิษไข้ แอร์ที่เปิดในห้องค่อนข้างหนาวแถมเจ้าตัวก็ไม่ได้สวมเสื้อเสียอีก ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ใส่นอนเท่านั้น พอขึ้นเตียงมาได้ก็ค่อยดีหน่อย ไออุ่นจากร่างกายคนข้างๆถึงไม่ได้กอดแต่ก็ยาใจ พอคลายหนาวไปได้บ้าง
ตรีเพชรลุกจากเตียง ชายหนุ่มสำรวจห้องของนาวาโดยละเอียดทำให้เขารู้ได้ว่าเด็กคนนี้ชอบอ่านหนังสือ ไม่ใช่ตำราอะไรหรอกหากแต่เป็นหนังสือวรรณกรรม นวนิยาย หรือบทละครเสียส่วนใหญ่ ชายหนุ่มสอดส่ายสายตามองหาเจ้าของห้อง ในห้องน้ำ หรือริมระเบียงก็ไม่มี ในห้องยิ่งแล้วใหญ่ไร้วี่แววของเด็กหนุ่มตัวน้อย หรือเขาโดนทิ้งให้อยู่ในห้องคนเดียวเสียแล้วกระมัง ขณะที่ตรีเพชรกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างไปล้างหน้าล้างตา ประตูห้องก็เปิดขึ้น นาวาเดินเข้าห้องมาพร้อมถุงพลาสติกในมือ
“นึกว่าหายไปไหน หาตั้งนาน” ตรีเพชรทัก
“ไอ้ตี๋ หาเสื้อผ้ามาใส่เหอะ อุจาดตา” มิวายตรีเพชรโดนดุ
“อุจาดตรงไหน ผู้ชายเหมือนกันอายทำไม”
“ฉันไม่ได้อาย คนที่ควรอายน่ะนายต่างหาก อีกอย่างเรื่องความอายไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือไม่อยากเห็นให้รำคาญสายตา” นา
ร่ายยาว
“โถ่ เห็นมากกว่านี้ก็เคยมาแล้วเหอะ ทำเป็นมาพูดมาก” ตรีเพชรเหว ก็ทั้งเมื่อคืน ทั้งตอนที่เด็กนี่ดึงผ้าขนหนูที่เขาใส่หลุดติดมือ
เห็นกันหมดขนาดนี้ยังจะมาทำบ่นอีก
นาวาหน้าแดงราวลูกตำลึง “ไอ้ทะลึ่ง”
“หึหึ แกล้งคนสนุกจังเลย”
“แกล้งนักไม่ต้องกินมันละข้าวต้มเนี่ย”
“ห๊ะ ไปซื้อข้าวมาเหรอ หิวพอดีเลย กินๆ” ตรีเพชรเดินไปเกาะแขนนาวา
“สกปรก จะกินน่ะล้างหน้าล้างตาแล้ว?”
“ยัง”
“เอานี่” นาวายื่นแปรงสีฟันที่เพิ่งซื้อให้ตรีเพชร
“หึหึ” ตรีเพชรหัวเราะเบาๆ ชายหนุ่มแอบดีใจที่นาวาซื้อแปรงสีฟันมาให้ หากเขาไม่ได้คิดมากไปดูท่าเด็กน้อยคนนี้ก็ใส่ใจเขา
บ้างเหมือนกัน
“หัวเราะอะไร ไปเลยไป ใส่เสื้อผ้าซะด้วย อ่ออาบน้ำเลยยิ่งดี”
“ครับๆ ไปแล้วครับ” ตรีเพชรยกมือท่ายอมแพ้ ชายหนุ่มวาดรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดเมื่อวานเสร็จ ตรีเพชรก็เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กถูกกางขึ้นกลางห้อง บนโต๊ะมีถ้วยใส่ข้าวต้มกุ้งหอมฉุยสองถ้วยเรียกความอยากอาหารของชายหนุ่มให้พุ่งพรวด เขานั่งลงตรงฝั่งตรงข้ามกับนาวา เด็กหนุ่มไม่
สนใจเขา แต่สายตาของนาวากลับจับจ้องไปที่โทรทัศน์เครื่องเล็กที่กำลังรายงานข่าวเช้าโดยผู้ประกาศชื่อดัง
“ข่าวเปลี่ยนประธานของดรุณกรุ๊ป” ตรีเพชรเอ่ยขึ้น “นายสนใจเรื่องแบบนี้เหมือนกันเหรอ”
“ไม่ได้สนใจอะไรมาก แค่อยากรู้ว่าใครขึ้นมาเป็นประธารคนใหม่”
“ก็นะ หลังจากคุณหญิงรำไพจากไปก็มีแต่คนอยากขึ้นเป็นประธารกันทั้งนั้น” ตรีเพชรว่า พลางสนใจของกินตรงหน้า
“นายรู้ได้ไง” นาวาถาม
“ก็รู้บ้าง เพราะคุณหญิงถือหุ้นอยู่ในห้างของอาม่าอยู่บ้างเลยต้องสนใจว่าหุ้นตัวนี่ท่านจะยกให้ใคร”
“นายว่าใครจะเป็นประธารคนต่อไป” นาวาหันมาสนใจตรีเพชรที่กำลังตักกุ้งเข้าปาก
“ก็ไม่รู้สิ คงจะเป็นคนที่มีหุ้นเยอะสุดในบริษัทมั้ง”
“ไม่หรอก คนที่ถือหุ้นของดรุณาธรมีแต่เครือญาติกิจการของตระกูลจึงควบคุมง่าย แต่ละคนก็มีหุ้นคนละเท่าๆกันทั้งนั้น ที่มาก
ที่สุดก็คงจะเป็นคุณหญิงนั่นแหละที่ถือหุ้นอยู่เกินครึ่ง คนอื่นก็ประปราย”
“นายรู้ได้ไง” ตรีเพชรสงสัย
“ก็… ฉันพออ่านมาบ้างจากหนังสือพิมพ์”
“หนังสือพิมพ์บอกละเอียดขนาดนั้นเชียว?” ตรีเพชรไม่ปักใจเชื่อ
“เถอะน่า กินๆไปเหอะอย่ามัวถามฉันเลยข้าวต้มชืดหมดแล้ว”
ตรีเพชรเห็นแก่ความอร่อยของอาหารเช้าเลยยอมกินอย่างไม่ปริปาก นั่งกินไปสักพักทั้งห้องที่มีเพียงเสียงรายงานข่าวจากโทรทัศน์กลับมีเสียงแหลมเล็กของโทรศัพท์มือถือราคาถูกดังขึ้น จะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากของชายหนุ่มรูปงามนามว่าตรีเพชร
“ครับ”ชายหนุ่มกดรับสาย
“อาม่า เรื่องเมื่อวานผมยังเคืองไม่หาย อาม่าส่งคนมาตามผม ไอ้พวกนั้นเล่นแรงไป” ตรีเพชรพูดกับปลายสาย ความหงุดหงิด
เจือในน้ำเสียงเพราะคิดถึงเรื่องที่นาวาเกือบบาดเจ็บเมื่อวานแล้วชายหนุ่มเริ่มที่จะพื้นเสีย
“ไม่ได้ทำ? งั้นใครทำครับผมจะไปลากคอมัน” ตรีเพชรยังคงพูดต่อ
“ไม่เอา อาม่าผมพูดจริงๆยังไงก็ไม่หมั้น” ตรีเพชรถอนหายใจยืดยาว “นั่นแหละ ไม่ดูตัว ไม่อยากรู้จักอะไรทั้งนั้น ต่อให้เป็นใคร
ผมก็ไม่สน”
“ผมอยู่ในที่ที่อาม่าจะหาไม่เจอแน่” ชายหนุ่มพูด “ไม่เอา ต่อให้วันนี้วันไหนผมก็ไม่ไปทั้งนั้น แค่นี้นะครับผมรักอาม่านะ สวัสดี
ครับ” ชายหนุ่มตัดบท เขาวางมือถือเสียงดัง คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแสดงความยุ่งยากหนักใจของเจ้าของ คุณชายกอดอกอย่าง
ไม่สบอารมณ์ ตรีเพชรกำลังไม่พอใจ
“หึหึ” นาวาหัวเราะเบาๆเรียกความสนใจจากตรีเพชรจนทำให้เขาต้องยกคิ้วถามว่านาวาหัวเราะอะไร
“อย่างกับเด็กๆ งอนตุ๊บป่อง” นาวาแจง
“งอนตุ๊บป่อง?” ตรีเพชรชี้หน้าตัวเอง
“เออสิ หึหึ แก้มแดงป่องจะปริแล้ว” นาวาว่า
“อย่ามากวน คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี” หากใครได้รับรู้ว่าคุณชายคนนี้ขี้โมโหและเอาแต่ใจมากแค่ไหนแล้ว ยามเมื่อได้รู้ฤทธิ์ของตรีเพชรเมื่อไม่สบอารมณ์ก็จะไม่กล้ายุ่งวุ่นวายกับชายหนุ่มอีกเลย ต้องรอให้เขาเย็นลงเองนั่นแหละ ถึงจะกลับมาเป็นหนุ่มเจ้าสำราญเช่นเดิมได้ แต่นาวาก็ไม่ใช่คนของวรจักรโสภณ ไม่ใส่สาวใช้ที่จะคอยเกรงกลัวฤทธิ์เดชของชายหนุ่ม
“ก็ลองเหวี่ยงใส่ฉันดูเถอะ พาลใส่ฉันดูแล้วจะรู้ว่าใครจะแน่กว่ากัน” นาวาเตือน จ้องเขม็งให้ชายหนุ่มรับรู้ว่าเขาเอาจริง นาวาไม่ชอบให้ใครพาลใส่เขา เพราะเขาไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ใครต่อใคร
“อะ เออน่า ยังไม่เหวใส่สักหน่อย” ตรีเพชรเองก็ออกจะเกรงๆสายตาดุดันของนาวาอยู่พอควร ไม่ได้กลัวหรอกชายหนุ่มเถียงใน
ใจ แค่เกรงใจเท่านั้น
“เฮ้อ….” นาวาถอนหายใจยาว “จะไม่ยอมหมั้นจริงเหรอ”
“จริงสิ” ตรีเพชรตอบ
“ไม่ว่ากับใคร?” นาวาถาม
ตรีเพชรเงียบอยู่ครู่หนึ่ง “… คงงั้น”
“หึหึ” นาวาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “กินเสร็จแล้วใช่ไหม ออกไปข้างนอกกันเถอะ วันนี้ฉันมีธุระ”
“อ้าว นึกว่าจะอยู่ห้อง ไปไหนล่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้”
“ฉันต้องไปด้วย?” ตรีเพชรถาม เพราะเขาไม่อยากออกไปไหนอีก กลัวจะเจอคนของอาม่า เดี๋ยวโดนจับกลับบ้านยัดเข้าเรือนหอ
รอหมั้นละยุ่งเลย
“ฉันไม่ปล่อยให้นายอยู่ห้องฉันคนเดียวหรอก ใครจะปล่อยให้คนอื่นอยู่ห้องตัวเองตามลำพังกัน”
“โถ่ ไม่ไว้ใจกันนี่หว่า” ตรีเพชรกระซิบกับตัวเองเบาๆ
“ได้ยินเหอะ” นาวาหันมาบอก
แดดกลางวันนั้นร้อนแสบผิว ทั้งๆที่ย่างเข้าหน้าฝนแล้วแต่สายฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะโปรยปราย เห็นเพียงแดดที่ส่องหัวเปรี้ยงอยู่ทุกวี่วัน ตรีเพชรเดินตามเด็กหนุ่มต้อยๆภายใต้ไอแดดของยามเที่ยง ทั้งสองมายืนรอรถแท็กซี่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกไว้ข้างทาง แท็กซี่คันหนึ่งจอดเมื่อนาวายกมือเรียก
“ไปถนนวิทยุครับ” นาวาบอกคนขับ ก่อนที่เขาจะเชื้อเชิญทั้งสองเข้าไปนั่งเบาะหลังของรถ
“ไปทำอะไรแถวนั้น” ตรีเพชรถามเด็กหนุ่มร่างบางเมื่อรถออกตัว
“พานายไปหาคู่หมั้น” นาวายักคิ้วให้กับชายหนุ่มอย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า
“ห๊ะ พูดจริง?”
“หึหึ” นาวากระตุกรอยยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางตกใจของตรีเพชร แล้วรอยยิ้มนั่นก็จางหายไปในทันทีเมื่อเด็กน้อยพูดออกมา
อย่างเลื่อนลอย “กลับบ้านน่ะ” บ้าน… น้ำคำที่เจือความเงียบเหงาอยู่ในที
“เฮ้อ อย่าแกล้งให้ตกใจเล่นสิ” ตรีเพชรถอนหายใจโล่ง นั่นสินะ นาวาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเขาต้องหมั้นกับใคร
“ตี๋ เอ่อ… เพชร” นาวาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ แต่คำเรียกชื่อทำเอาชายหนุ่มใจสั่นไม่เป็นจังหวะ
“ครับ…” ชายหนุ่มขานรับอย่างเผอเรอ
“ขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิ ของวาเบตหมด” รอยเหยียดยิ้มเล็กน้อยของนาวาช่างน่าดู ชายหนุ่มทำได้เพียงยื่นโทรศัพท์ให้เด็กน้อยแต่โดยดี แล้วนาวาก็รับโทรศัพท์ของเขาไป มือบางกดสองสามครั้งแล้วยกหูขึ้นโทร
“สวัสดีครับ นาวาพูดครับ” นาวาคุยกับปลายสาย “ผมกำลังจะกลับบ้านครับ”
“ก็มาด้วยครับ” นาวาพูดกรอกไปอย่างสุภาพ “เจอกันนะครับ สวัสดีครับ” วางสายเสร็จนาวาก็ส่งโทรศัพท์คืนเจ้าของ
ตรีเพชรสังเกตนาวาเป็นคนพูดน้อย ท่าจะคุยกับที่บ้านพูดเรียบร้อยเชีย ออมปากออมคำ ส่วนกับเขาน่ะมีแต่ภาษาที่ไม่น่ารับประทานทั้งนั้น
รถขับมาเรื่อยๆพร้อมกับเสียงบอกทางของนาวาดังขึ้นเป็นระยะ จนท้ายที่สุดรถแม็กซี่โดยสารก็มาจอดอยู่หน้ารั้วเหล็กสีทองใหญ่โต มองไปผ่านรั้วไปไม่เห็นตัวบ้านแต่ประการใด เท่าที่ตรีเพชรเห็นมีเพียงไม้ใหญ่ที่ปลูกขึ้นเชียวครึ้มหลังรั้วสีทองนั่น แท็กซี่บีบแตรให้คนในป้อมยามหน้ารั้วเปิดประตู
“นายมาผิดที่หรือเปล่า” ตรีเพชรถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ไม่หรอก” นาวาตอบแทบไม่มองหน้าเขา เด็กหนุ่มลดกระจกลงให้ยามที่อยู่ในชุดสีดำเข้มได้เห็น เมื่อชายมีอายุคนนั้นเห็นเด็ก
หนุ่มเขาแทบถลาตัวเปิดประตูรั้วแทบไม่ทัน ตรีเพชรได้แต่สับสน แท็กซี่โดยสารขับผ่านรั้วทองที่มีป้ายเล็กๆตัวอักษรชดช้อยสีทองอร่ามบนพื้นหลังสีน้ำเงินเข้มเขียนว่า ดรุณาทร
ตัวบ้านหลังใหญ่มีเทอเรสแบบกรีกอยู่ด้านหน้าแอบอยู่หลังสวนสวยที่กว้างขวางกว่าจะเข้าถึงตัวบ้าน จึงไม่น่าแปลกที่คนจาก
ภายนอกจะมองไม่เห็นบ้านหลังงามอันเป็นที่อยู่อาศัยของเจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่แห่งวงการอสังหาริมทรัพย์
นาวาจ่ายเงินค่าโดยสารก่อนที่ทั้งสองจะลงจากรถ แท็กซี่ขับออกไปแล้ว แต่ความสับสนงุนงงของตรีเพชรยังไม่จากไปไหน
“นายมาที่นี่ทำไม บ้านใคร?” ตรีเพชรถามเพราะความอยากรู้
“บ้าน…” นาวาสูดอากาศเย็นๆที่พัดมากับร่มไม้เข้าปอดราวกับคิดถึง “…ของคู่หมั้นนายไง”
“ไม่ตลกนะเตี้ย”
“แล้วใครว่าฉันล้อเล่นล่ะ” นาวายืนยันหนักแน่น
หัวข้อ: Mon Fiancé ไอ้เฉิ่มนั่น..คู่หมั้นผม ❤ butterfly lovers... END (อ่าน 196952 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก