EPISODE 50 เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก... ตอนนี้ผมก็เปิดเทอมแล้วด้วย ขอเบิกวันปิดเทอมเพิ่มได้ไหมครับ แล้วตอนนี้ผมก็มานั่งโง่ ๆ ที่คาลี่คาเฟาข้างคณะเศรษฐศาสตร์ที่เดิม.. มาทำไม? มารอไรเฟิลครับ เบื่ออ่ะ ง่วงด้วย กินเค้กหมดไปสามชิ้นแล้วพี่ท่านยังไม่มาเลย T__T
“พี่ควอทซ์!” ผมเงยหน้ามองคนเรียก รู้สึกตกใจเล็กน้อยที่เห็นมัน ..แพค
“ม มีอะไรเหรอ?”
“นั่งด้วยได้ไหมครับ?”
“อื้อ นั่งดิ” พอได้รับคำอนุญาตแพคก็นั่งลงที่นั่งตรงข้ามผม ใบหน้ายังประดับด้วยรอยยิ้ม
“เออ เห็นว่าไปภูเก็ตมา สนุกป่ะพี่”
“ก็สนุกดีอ่ะ โทษทีว่ะ ไม่มีขอฝากให้” แพคคงรู้เพราะตามอินสตาแกรมผม ตอนนั้นผมลงรูปรัวมาก สองแสบฟาโรห์สฟิงซ์ก็เข้ามาคอมเมนท์โวยวายใหญ่ว่าไม่ชวน แล้วพอเห็นว่าน้องตัวเล็กไปด้วยก็ยิ่งงอแง
“ไม่เป็นไรครับ” แพคยิ้ม ในตอนนั้นเองที่มือถือของมันมีสายเข้าพอดี แพคดูแล้วก็รับมันตรงนั้นแหละ
“ครับแม่ ... อยู่ที่ม.ครับ ... รอพวกไอ้เรย์อยู่อ่ะครับ ... วันนี้ไม่ได้กลับนะครับ ... แพคต้องทำรายงานกับเพื่อนน่ะ ... ครับ ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ ... ครับผม สวัสดีครับ”
ตอนนี้ผมรู้สึกยังไม่รู้ นัยน์ตาสดใสกับใบหน้าที่มักจะมีรอยยิ้มติดอยู่เสมอ ถูกเลี้ยงมายังไงนะ.. ถึงได้มีความสุขตลอดเวลาอย่างนี้ คงได้รับความรักจากพ่อและแม่เยอะเลยสินะ มันก็คงจะเป็นอย่างนั้น ไม่อยากจะเชื่อว่าเราจะมีแม่คนเดียวกัน ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กคนนี้คือน้องชายของผม.. จากที่ได้รู้จักกับแพคมา ถ้าไม่ได้คิดไปเอง ผมรู้สึกว่าเรามีนิสัยบางอย่างคล้าย ๆ กัน อย่างเช่น.. เป็นคนที่ค่อนข้างชิลกับทุกอย่าง ทว่าความต่างของผมกับแพคก็ต่างกันสุด ๆ จะยกตัวอย่างให้เห็นง่าย ๆ เลยแล้วกัน เช่น..
แพคเกิดมาจากความรักของพ่อและแม่ แต่ผม.. เกิดมาจากความผิดพลาด...
โอเค.. ผมสารภาพเลยก็ได้ว่ายังเก็บเรื่องนั้นมาคิดอยู่ จะทำเหมือนปกติก่อนหน้านั้นมันก็ได้นะครับ แต่ว่ามันยาก ไม่โดนกับตัวก็คงไม่รู้หรอก แต่ผมไม่ได้เศร้าอะไรมากมายนะ มีแค่บางครั้งที่เรื่องนั้นมันแวบเข้ามาในหัวใจปวดเจ็บเล่น ๆ ไม่นานก็หายไป
“จ้องหน้าผมแบบนี้ผมก็เขินนะครับ” ผมหลุดจากภวังค์เพราะเสียงพูดของแพค คนอายุน้อยกว่าเกาท้ายทอยเขิน ๆ ประกอบคำพูด
“หึ เขินจริงเหรอ” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แพคกลอกตาล่อกแล่กแก้มขึ้นริ้วจาง ๆ
“พ พี่อย่าเล่นงี้ดิ”
“เล่นอะไรเหรอ?” ผมเอียงคอมอง แล้วมันยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม
“พี่ควอทซ์แม่ง! ทำไมแบบนี้ผมตัดใจไม่ได้ก็แย่
..ทำไมต้องชอบทำตัวน่ารักด้วยวะ..” ผมยิ้มเจื่อน ประโยคหลังแพคพูดเบา ๆ จนผมแทบไม่ได้ยิน
“มึง.. ยังชอบกูอยู่เหรอ..”
“อื้อ(พยักหน้าประกอบ) ผมพยายามตัดใจแล้วนะเว้ย ตั้งแต่พี่ปฏิเสธผมวันนั้นอ่ะ แถมพี่ไรเฟิลยังบอกให้ผมตัดใจอีก แต่ยิ่งพยายามก็เหมือนผมยิ่งคิดถึงพี่อ่ะ” ผมสะอึก รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล แพคไม่ควรคิดกับผมแบบนี้ ไม่ควรคิด..
“.......”
“ผมขอโทษที่อาจทำให้พี่ลำบากใจ”
“ม ไม่เป็นไร แต่แพค.. มึงก็รู้ว่า..”
“ครับ ผมรู้ รู้ว่าระหว่างผมกับพี่มันเป็นไปไม่ได้ พี่มีพี่ไรเฟิลอยู่แล้วนี่หว่า” . . .ถึงไม่มีไรเฟิลระหว่างมึงกับกูก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี. . .
“ขอโทษ”
“พี่ไม่ผิดสักหน่อย ผมต่างหากที่ผิด รักคนมีเจ้าของนี่เจ็บดีเนอะ”
“.........”
“ขอบคุณที่ไม่เกลียดผมนะครับ”
“ก็มึงน้องกูหนิ” ผมคิดว่าแพคเป็นเหมือนน้องชายผมมาตลอดนะครับ แต่วันนี้มันกลับเป็นน้องชายของผมจริงๆ ซะงั้น ตลกดี.. แต่ถ้าวันหนึ่งแพคมันรู้ว่าผมกับมันมีแม่คนเดียวกัน ไม่รู้ว่ามันจะเกลียดผมหรือเปล่า ถ้ารู้แล้วเราจะยังมองหน้ากันได้อยู่หรือเปล่าวะ..
“แพค.. มึงเป็นลูกคนเดียวเหรอ?”
“อื้อ ครับ ผมเป็นลูกคนเดียว”
“งั้น.. อยากมีพี่ชายไหม?”
“ก็เคยอยากมีนะ ทำไมอ่ะ พี่จะมาเป็นพี่ชายผมเหรอ ไม่เอาเว้ยยย พี่น้องมันรักกันแบบคนรักไม่ได้อ่ะ!!” งอแงเป็นเด็กเลย..
“แต่พี่น้องเลิกกันไม่ได้นะ”
“โธ่.. พูดงี้ผมจะปฏิเสธไงวะ ผมอยากเล่นตัวบ้างอ่ะ แต่ทำไมถึงปฏิเสธพี่ไม่ได้สักครั้งเลยวะ แต่ยอมก็ได้ เห็นว่าขอร้องหรอก”
“ไอ้เด็กบ้า”
“ได้เป็นน้องก็ยังดีกว่าไม่ได้เป็นอะไรเลย ขอบคุณนะครับ”
แพคอยู่เป็นเพื่อนคุยเล่นกับผมจนไรเฟิลมา แต่เพื่อนของแพคยังไม่มาเลยผมก็เลยอยู่กับมันก่อน ระหว่างนั้นผมก็เล่นเกมไป พี่น้องสายรหัสเขาก็พูดคุยกันเรื่องเรื่องไป จนเพื่อนไอ้แพคมานั่นแหละผมกับไรเฟิลจึงกลับคอนโด
กลับมาก็เล่น ๆ นอน ๆ แล้วก็กิน จากนั้นก็แยกไปอ่านหนังสือกันคนละมุม ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเรียนเท่าไหร่แล้ว แต่มีภาระงานชิ้นใหญ่ที่ต้องทำส่งก่อนการเริ่มฝึกงาน ในเร็ว ๆ นี้ เฮ้อออ
--------------
ก็อย่างที่เคยบอกว่าเวลามันผ่านไปเร็วมากจนตอนนี้ผมเรียนจบแล้ว อ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมเรียนจบแล้ว!!!!! (คนเขียนแม่งตัดบทได้น่าข่วนมากเลยครับ T_T)
เดี๋ยวผมขอเล่าเรื่องที่ผ่านมาให้ฟังพอคร่าว ๆ แล้วกันนะครับ ผมไปฝึกงานที่บริษัทของป๊าที่แผนกควบคุมระบบและก็มีบะหมี่ไปด้วย(เจ้าแม่เคยบอกว่าจะไปฝึกที่เดียวกับผม) ที่บริษัทก็ดีครับ พี่เขาก็สอนงานดี สนุกดีด้วย แต่ที่งานหนักคงจะเป็นบะหมี่ ไม่ใช่เพราะทำงานหนักนะครับ แต่เพราะมันต้องเป็นไม้กันหมาให้ผมต่างหาก คอยกันคนที่เข้ามาจีบผม ไม่รู้ไรเฟิลจ้างมันไปเท่าไหร่ มีผู้หญิงแวะเวียนมาส่งขนมบ้างบางวัน แต่ทุกวันนี่เป็นผู้ชายว่ะครับ.. เฮ้อออ ชีวิตไอ้ควอทซ์ทำไมถึงมีแต่ตัวผู้มาจีบก็ไม่รู้ ปวดกระดองใจ..
พอวันสุดท้ายของการฝึกงาน ตอนเย็นของวันนั้นบริษัทก็จัดงานเลี้ยงให้ ทั้งนักศึกษาฝึกงานและรวมทั้งพนักงานของบริษัทด้วย แล้ววันนั้นป๊าก็ดั๊นนนนนนนนประกาศเรียกผมขึ้นไปบนเวทีแล้วก็บอกว่า ไอ้เด็กมันเป็นลูกชายของผมนะ! จริง ๆ ป๊าไม่ได้พูดงั้นหรอกครับ ผมแค่พูดให้เข้าใจง่าย ๆ เล่นเอาเงิบกันหมด พี่แผนกผมกับบางคนที่แกล้งผมแทบลมจับ พอดีผมไม่ได้บอกอ่ะครับว่าเป็นลูกเจ้าของบริษัท ผมไม่ผิดนะเว้ย!
พอขึ้นปีสี่ก็ลุยเรื่องโปรเจกต์จบกันหัวฟูเลยครับ แก้งานกันหลายรอบจนแทบจะไปวางบอมบ์ตึกเรียน หรรษากันฉิบหาย กว่าจะผ่านเล่นเอาร่างพัง อาจารย์ก็โหดสัดมากจริง ๆ พลาดแค่จุดเล็ก ๆ นิดเดียวก็โดนแฉ่งจนหูชา เพราะฉะนั้นต้องตั้งใจเต็มที่เพื่อให้งานออกมาดีที่สุด...
-------------------
และแล้ววันนี้ก็มาถึง เรียนมาสี่ปีเพื่อวันนี้วันเดียวเลย!!!! วันรับปริญญาไงครับ!! ให้ตายเถอะ น้ำตาจะไหล ผมเรียนจบแล้วนะ ตื้นตันฉิบหายอ่ะบอกเลย หลังจากผ่านการซ้อมมาอย่างหนักหน่วงก็ถึงวันรับจริงสักที . . . ผมกับไนต์รับช่วงเช้า ส่วนกาย ฟอร์ส ไรเฟิล รับช่วงบ่าย เพราะว่าวิศวะคนเยอะเลยต้องมารับช่วงเช้าพร้อมกับนักศึกษาปริญญาเอก ปริญญาโท และอีกคณะหนึ่งที่คนเยอะเหมือนกันซึ่งผมจำไม่ได้ T_T
“สู้มึง!” ไนต์ตบไหล่ผมก่อนจะเดินแยกไปเรียงแถวเพื่อนเข้าหอประชุมใหญ่ ผมกับไนต์ไม่ได้นั่งด้วยกัน เพราะไนต์มันต้องนั่งเรียงสาขาและตามอักษรแล้วสาขาคอมพิวเตอร์ดันอยู่สุดท้ายด้วยนี่สิครับ ไกลกันคนละซีกโลกเลย ..ส่วนผมเหรอ คนแรกของคณะวิศวกรรมศาสตร์เลยครับ โคตรกดดันอ่ะ ข้าง ๆ ผมเป็นใครไม่รู้ผมไม่รู้จักอีกนั่นแหละ รู้จักแค่ว่ามาจากโยธา
ผมสะดุ้งเพราะคนที่นั่งข้าง ๆ สะกิด เอ่อ.. เมื่อกี้ผมเผลอหลับอ่ะครับ ไม่รู้ว่าเผลอไปตอนไหน น่าอายฉิบหาย ตอนนี้นักศึกษาปริญญาเอกและปริญญาโทก็รับเสร็จแล้วด้วย ต่อไปก็จะเป็นวิศวะ. . . ตื่นเต้นว่ะ
“คณะวิศวกรรมศาสตร์ เกียรตินิยมอันดับหนึ่งและเหรียญทอง นาย รักษ์ธิสุทธ อัครไพศาลกุล” ผมก้าวเดินตามจังหวะที่ได้ซ้อมมา โคตรเกร็งอ่ะบอกเลย ถ้าพลาดนี้มีเฮแน่ ๆ แต่สุดท้ายก็ไม่พลาดครับ.. พอรับใบประกาศปริญญาบัตรพร้อมทั้งเหรียญทองก็กลับไปนั่งที่เดิม รอให้คนอื่น ๆ รับเสร็จ ผมอยากจะหลับอีกรอบ ง่วงมาก ๆ ตื่นก็ตื่นแต่เช้า แถมคืนก่อนหน้านั้นยังดื่มกันดึกอีก เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง พิธีมอบใบปริญญาบัตรก็เสร็จสิ้นลง ขั้นตอนสุดท้ายคือกล่าวคำปฏิญาณตนและรับฟังโอวาทก็เป็นอันจบ ผมถูกปลดปล่อยแล้ว....
--------
----
“ป๊าาาาาาาา!!” ผมกระโดดกอดป๊าโดนไม่อายสายตาใคร ป๊าเองก็รับผมเอาไว้ได้ทัน ไม่งั้นไปลงไปนอนที่พื้นทั้งคู่
“ไหน เอามาดูดิ” ผมส่งใบปริญญาบัตรกับกล่องเหรียญทองให้ป๊า ป๊ารับไปดูแล้วพยักหน้านิ่ง ๆ แต่ดวงตากลับยิ้ม โธ่ หมดเวลาเก๊กแล้วท่าน
“เก่งจนน่าหมั่นไส้” ผมยิ้มกว้างจนตาปิด รับใบประกาศคืนจากป๊า ก่อนจะถูกพี่เจ้าเรียกไปถ่ายภาพ พี่เจ้ามาเป็นช่างภาพให้พวกผมตั้งแต่วันซ้อมใหญ่แล้วครับ ทั้ง ๆ ที่เป็นช่างภาพชื่อดังแถมตารางงานยังแน่นเอี๊ยดขนาดนี้แต่ก็ยังเสียเวลามาเป็นช่างภาพให้พวกผมอีกแหนะ
แล้วตอนนี้ทุกคนอยู่ที่นี่หมดเลย ครอบครัวของสี่ขั้วอำนาจ ครอบครัวผม อ้อ ลืมบอก ครอบครัวนี่รวมอาณิชด้วยนะครับ ฮิฮิ จริง ๆ เราถ่ายรูปรวมกันตั้งแต่วันซ้อมใหญ่แล้วล่ะครับ ผมเองก็บอกป๊าไปแล้วว่าวันจริงไม่ต้องมาก็ได้ ผมไม่อยากให้มารอนาน ๆ อ่ะ แต่มีเหรอป๊าผมจะฟัง ป๊าผมโคตรดื้ออ่ะบอกเลย ในเมื่อห้ามไม่ได้ก็ปล่อยเลยตามเลย ตอนนี้ก็รออีกสามที่ตอนนี้คงจะนั่งหาวกันในหอประชุม
“หิวอ่ะ ฮ ฮ้าววว ง่วงด้วย” ผมพูดตาปรือกับสายรหัสตัวเอง มองไปเจอไนต์กำลังอยู่กลางวงล้อมของสายรหัสมันเหมือนกัน
“น้ำไหมพี่?”
“เอา ขอบใจมาก” ผมรับน้ำขวดจากคิตตี้เกิร์ล(มิกิ)มาเปิดดื่ม ร้อนมากจริง ๆ ผมนี่เปียกไปหมดแล้วมั้ง ครุยก็ยังไม่ได้ถอดด้วย
“ควอทซ์ ๆ มาตรงนี้หน่อย”
“พี่คอวทซ์เอาเหรียญมาถ่ายรูปหน่อย”
“น้องควอทซ์ถ่ายรูปคู่ด้วย”
“เด็กทุนมาข้างหน่อย”
“ควอทซ์ยิ้มหน่อย
“ควอทซ์.....”
“พี่ควอทซ์...”
“ควอทซ์...”
“ควอทซ์.....”
ไอ้เหี้ย!!! เหนื่อยฉิบหาย ผมถูกคนนู้นลากไปนี่ คนนี้ลากไปนู้น แทบจะกระอักเลือด มึนมาก ช่อดอกไม้เต็มมือไปหมด ไหนจะตุ๊กตาอีก(ทำไมต้องให้ตุ๊กตาผมด้วยยยยย) ของขวัญที่ได้มากก็ถือไม่ไหวแล้ว ขอผมวาร์ปไปพักก่อนแล้วกันนะครับ
“พี่ควอทซ์” เงยหน้ามองคนเรียก ผมนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ ตรงนี้ไม่ค่อนมีคนเพราะมันข้างไกลกับจุดที่ถ่ายรูป แต่ก็ไม่ไกลเท่าไหร่ ข้าง ๆ ตัวผมมีของที่ได้จากรุ่นพี่รุ่นน้องเยอะจนอยากจะเอากระสอบมาใส่
“มาด้วยเหรอวะ”
“มาดิ! ยินดีด้วยนะครับ” ผมยิ้มขอบคุณพร้อมกับยื่นมือไปรับของขวัญจากแพคมา แพคไม่ได้ให้ดอกไม้หรือตุ๊กตาเหมือนคนอื่น ๆ แต่มันให้หนังสือผม..
“ขอบใจ”
“นี่ด้วยครับ”
“นึกว่าจะไม่ให้แล้ว” ผมรื้อถุงเบอร์เกอร์ที่แพคส่งมาให้แล้วแกะกินมันตรงนั้นแหละ คือผมจ้องนานแล้วไง กำลังลุ้นอยู่ว่ามันจะให้ผมหรือเปล่า
“เหี้ยควอทซ์! หนีมาไม่รอกู” ก็ตามนั้น พอรุ่นพี่รุ่นน้องเลิกมารุมผมผมก็วาร์ปมานั่งที่นี่แหละ ผมยกมือปรก ๆ เป็นเชิงขอโทษ แล้วส่งเบอร์เกอร์อีกชิ้นให้ไนต์ หมาไนต์มันก็หิวไม่ต่างกันหรอกครับ หลังจากกินเบอร์เกอร์หมดก็เหมือนจะอิ่มนะ เหมือนจะ...
“พี่ไรเฟิลเสร็จกี่โมงอ่ะพี่?”
“ไม่รู้วะ มันไม่แน่นอน เย็น ๆ มั้ง” ผมตอบแพค
“อืม ตามนั้น ไปส่งพวกกูที่เรือนรับรองหน่อยดิ”
“ครับ”
เรือนรับรองอยู่ในส่วนหลังมหาวิทยาลัยนู่นนนน ไม่รู้ทำไมถึงสร้างไว้ไกลขนาดนั้น และที่จะไปที่นั่นเพราะผู้ใหญ่เขารออยู่ที่นั่นกันครับ อย่าลืมสิ มหาวิทยาลัยนี้เป็นของสี่สหายนะ ... พอมาถึงเรือนรับรองก็ให้แพคช่วยขนของลงเอาเข้าไปข้างใน แพคสวัสดีผู้ใหญ่แล้วก็ขอตัวกลับ มันบอกไว้ไรเฟิลออกจากหอประชุมจะมาใหม่ แล้วมันจะแวะไปหาเพื่อนด้วย ... ผมทิ้งตัวนอนบนพื้นหินอ่อน เหนื่อยอ่ะ เมื่อยขาไปหมดแล้ว เจอแอร์เย็น ๆ แล้วอยากหลับม่ ไนต์เอาตีนเขี่ยผมก็ไม่ได้โวยวายอ่ะ ครุยจะเปื้อนก็ไม่ได้สนแล้วจุดนี้ T w T
“โฮ่ง ๆ !” เสียงหมูปิ้งเห่าแต่ผมไม่ได้ลุกไปเล่นด้วย ป๊าพามันมา บันบันก็มาด้วย แต่มดแดงไม่ได้มา.. คิดถึงอ่ะ คิดถึงมดแดงงงงงง
“มานอนอะไรกันที่พื้นเนี่ย”
“เหนื่อยอ่ะแม่” ไนต์พูดกับคุณแม่ของมัน ตอนนี้ผมกับไนต์นอนกันที่พื้นนี่แหละครับ โดยมีผมนอนคว่ำอยู่แล้วหมาไนต์ก็นอนหงายหนุนศีรษะกับเอวผมอีกที
“บัณฑิตหมดสภาพเลยว่ะ”
“พี่เป็นแบบนี้ป่ะวะ” ไนต์งึมงำถามพี่เจ้า
“หนักกว่าพวกพี่อีก” แต่เพลิงฟ้าเป็นคนตอบ
“จะนอนก็ไปนอนดี ๆ ห้องนอนก็มี” คุณลุง พ่อของไนต์พูด ไนต์ลุกขึ้นแล้วลากขาผม ไม่ได้นานหรอกครับผมถีบ หึ! ผมกับไนต์ไปที่ห้องนอนห้องหนึ่งภายในบ้านนี้ นอนมันห้องเดียวกันนั่นแหละ อยากจะโดนลงเตียงมากเลยแต่โดนหมาไนต์ดึงคอเสื้อเอาไว้
“ถอดครุยก่อนไอ้สัด” ตามนั้นครับ ผมถอดครุยแขวนไว้ ตามด้วยเสื้อนักศึกษาและเนคไทแล้วไปรื้อเสื้อยืดในกระเป๋ามาใส่ เดี๋ยวนับ ต้องใส่อีกรอบเพื่อนที่จะไปถ่ายรูปกับอีกสามคน จริง ๆ ก็ถ่ายด้วยกันแล้วตั้งแต่วันซ้อมใหญ่ แต่อยากถ่ายอีกอ่ะ ก็วันนั้นยังไม่ได้ปริญญาบัตรนี่นา.. ผมนอนบนเตียงโดยเว้นที่อีกฝั่งไว้ให้ไนต์ด้วย ตอนนี้ออกไปลากน้องตัวเล็กอยู่ กำลังเคลิ้มจะหลับเสียงไอ้ไนต์ก็ดังแว่วเข้ามาในหู ผมเลยถีบมันไปทีหนึ่งโทษฐานทำให้หมั่นไส้..
สองชั่วโมงผ่านไป.. ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ปิดปากหาววอด ลุกขึ้นนั่งพิงตัวเตียงทั้งที่ตายังไม่เปิดดี อยากจะนอนต่อนะแต่นอนไม่ได้แล้ว กระเพาะไม่เป็นใจเลย แล้วที่ตื่นก็เพราะหิวล้วน ๆ เลยฮะ . . . มองไปเจอไอ้ไนต์ก็ถึงกับเบะปาก หมาไนต์กอดน้องตัวเล็กของผมไว้ทั้งตัวจนน้องแทบจะจมไปกับอกมัน กอดไม่พอยังเอาขาก่ายเกี่ยวน้องไว้อีก ส่วนน้องตัวเล็กก็หลับตามไอ้ไนต์เรียบร้อย.. ผมสะบัดศรีษะไล่ความง่วงงุนแต่ดูจะไม่เป็นผลเท่าไหร่ กระดึ้บลงจากเตียงให้เบาที่สุดเดี๋ยวจะไปกวนคนที่หลับอยู่ พอขาแตะพื้นก็ถึงกับทรุด มึนอะไรวะเนี่ย
-----------
-------
“สวัสดีฮะ..” ผมยกมือไหว้สวัสดีผู้ใหญ่ที่นั่งคุยกันที่โซฟาในส่วนของห้องนั่งเล่น เดินมึน ๆ ไปนั่งแหมะบนพื้นพรมข้างหน้าป๊าแล้วเอียงศีรษะซบขาป๊าซะเลย เปลือกตาค่อย ๆ ปรือลง ยิ่งป๊าลูบหัวอยู่แบบนี้ยิ่งเคลิ้มหนักไปใหญ่ ฮ้าววววว
“ขี้อ้อนจังนะคะ” คุณแม่ของฟอร์สพูด
“หึ ครับ”
“ป๊า..”
“อะไร”
“หิวง่ะ..” ผมพูดงึมงำเบา ๆ และผมที่ได้คือการโดนป๊าเอามือใหญ่ ๆ บี้หน้า อืม.. หน้าคนนะครับไม่ใช่แป้งโรตี ผมดึงมือป๊าออกก่อนจะคลานไปหาคุณย่าที่นั่งอยู่ไม่ไกลกัน
“อะไร หือ?”
“ผมหิว.. มีอะไรกินไหมครับ?” เงยหน้ามองคุณย่าตาแป๋ว
“ในครัวมีกับข้าวอยู่ เดี๋ยวอาไปดูให้” อาณิชพูดแล้วลุกขึ้นเดินไป ผมเห็นดังนั้นจึงลุกตามบ้าง จะให้ผู้ใหญ่มาหาให้อย่างนี้ก็ดูจะใช้เรื่อง.. แต่อนิจา เพราะลุกเร็วเกินไปจึงทำให้ผมหน้ามืดแล้วทรุดลงหัวโขกกับขอบโต๊ะดังโป๊ก! T________T
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก!?” ดูทุกคนจะแตกตื่นกับความเบลอของผมเลย ฮือ..
“ม ไม่เป็นอะไรครับ” ผมบอกแต่ยังคลำหน้าผากตัวเองอยู่ ยิ้มแหยะ ๆ แล้วลุกออกไปที่ครัว
-----
---
“เดี๋ยวผมทำเองดีกว่าครับ” ผมดึงกล่องอาหารจากอาณิชมาเปิดฝาแล้วยัดเข้าไมโครเวฟ
“ทำไมดื้ออย่างนี้ครับน้องควอทซ์” อาณิชว่าเชิงดุไม่จริงจัง ผมยิ้มอ้อนทันที
“มีป๊าเป็นไอดอลฮะ”
“จริง ๆ เลย แล้วหัวเป็นยังไงบ้างหนะ? อยู่ ๆ ก็เอาหัวไปโหม่งโต๊ะแบบนั้น”
“ก็มันมึนนี่ฮะ ตอนนี้สบายมากครับ ชิล”
“อาขอซื้อไอ้ไหมคำนี้ ฮึ?”
“ไม่ขายครับ ฮี่~ อ๊ะ! เสร็จแล้ว” ผมเบี่ยงประเด็นไปที่ไมโครเวฟที่เพิ่งส่งสัญญาณเตือน ยกกล่องทัปเปอร์แวร์ไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ไม่ต้องใช้จานหรอก จะได้ไม่ต้องล้างเยอะ ... ในระหว่างที่ผมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากอยู่นั้น อาณิชก็เอาอย่างอื่นมาให้อีก รู้ใจผมจริง ๆ สปาเก็ตตี้กล่องเดียวไม่ทำให้ผมอิ่มได้หรอกครับ
“ขอบคุณครับ”
----------------------------------------
มาแล้วววววว บันนี่เรียนจบแล้ววววววว
คนเขียนตัดบทได้น่าตบมาก 555555555555555
ตอนนี้เหมือนจะมีอะไรแต่ก็ไม่มีอะไร TwT
แพคยังไม่รู้ว่าตัวเองมีแม่คนเดียวกับบันนี่นะคะ(แล้วก็จะไม่รู้ต่อไปTwT)
แล้วก็ขอฝากนิยายอีกเรื่องของเราหน่อยน้าาา
เรื่อง 「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ เป็นเรื่องของพี่เจ้ากับเพลิงฟ้าค่ะ
ขอบคุณครับ
หัวข้อ: [END]☆ underground ☆ SPECIAL EPISODE : OUR FAMILY [13:08:2016] P.28 (อ่าน 495109 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก