อัตสึโตะเดินออกจากห้องจัดงาน แต่เขาไม่ได้ไปห้องน้ำอย่างที่บอกมายะกับยูเลี่ยน ชายหนุ่มแค่หาข้ออ้างไม่ให้สองคนนั้นตามติดเขาเป็นเงาตามตัวเท่านั้น
ชายหนุ่มไม่เคยเข้ามาในตึกคณะในบริเวณแคมปัสกลางมาก่อนจึงถือโอกาสเดินดูโน่นดูนี่เรื่อยเปื่อยและสุดท้ายอัตสึโตะก็หลงทิศเดินหลุดออกมาทางประตูข้างที่เปิดออกสู่จัตุรัสเฮเกลซึ่งเป็นสนามหญ้ากว้างอยู่หลังแนวต้นไม้
ถึงแม้อากาศจะหนาวและชุดที่ใส่อยู่เป็นเพียงยูกาตะที่เนื้อผ้าไม่หนานัก แต่อัตสึโตะก็ไม่สนใจ กลับเดินฉับ ๆ ตรงไปทางสนามหญ้า
“มานูเอล”
เสียงเรียกของอัตสึโตะทำให้ร่างสูงใหญ่ที่นั่งพิงต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่หันกลับมามองอย่างรวดเร็ว
“อัตสึโตะ”
“นายมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวมืด ๆ เนี่ย” อัตสึโตะถามเมื่อเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ โดยไม่สนใจว่ายูกาตะที่ใส่อยู่จะเปรอะเปื้อนหรือไม่
“ออกมาโทรศัพท์นิดหน่อย” ชายหนุ่มตอบ
สีหน้าของมานูเอลที่แสดงออกมาในขณะนี้ทำให้แม้แต่คนที่ไม่ค่อยคิดอะไรมากอย่างอัตสึโตะยังรับรู้ได้ว่ามีอะไรผิดปกติ ชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับแขนเขาไว้
“นี่นายเป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่า”
“ถ้านายคิดว่าฉันเป็นเพื่อนก็อย่าปิดบังอะไรฉัน”
อัตสึโตะดักคอ อีกฝ่ายถอนหายใจนิด ๆ แล้วเล่าว่า
“ฉันเพิ่งโทรคุยกับคาธี่ คริสต์มาสคงกลับไปเจอกันที่บ้านที่เกลเซ่นเคียเช่น”
“ก็ดีสิ นายไม่ได้เจอแฟนมานานแล้วไม่ใช่เหรอ” อัตสึโตะพูด และน่าแปลกที่ในใจของเขามันรู้สึกโหวง ๆ เมื่อคิดว่ามานูเอลจะกลับไปเจอกับคัธริน
“มันรู้สึก...แปลก ๆ” มานูเอลเว้นวรรคนิดหนึ่ง “ช่วงหลัง ๆ ฉันกับคาธี่ไม่ค่อยได้คุยกัน ทุกครั้งที่อยากคุยด้วย แต่โทรไปคาธี่ก็มักจะยุ่งจนไม่ได้คุยกันสักเท่าไหร่ ฉันก็ได้แต่ส่งเป็นข้อความไป แต่วันนี้จู่ ๆ คาธี่ก็โทรมา พอฉันโทรกลับไปก็บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย แต่จะไปคุยที่บ้าน ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้”
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอีกหนึ่งเฮือก
“นายคิดว่าแฟนนายจะมีคนใหม่เหรอ” อัตสึโตะไม่อยากถามเลย แต่เขาก็ต้องถาม และมานูเอลก็พยักหน้ารับ
“มันก็แค่สงสัยเท่านั้นแหละ ไม่รู้สินะ อัตสึโตะ แต่บางครั้งคนเรามันก็สังหรณ์เรื่องแบบนี้ได้เหมือนกัน”
“แล้วถ้าแฟนนายมีใครใหม่จริง ๆ นายจะเสียใจมากไหม”
“ก็คงเสียใจ” มานูเอลนิ่งไปนิด ยกมือขึ้นลูบหน้า แต่แล้วก็อุทานเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ คนข้างตัวก็คว้าคอของเขามากอดจนชายหนุ่มเสียหลักหัวเกือบคะมำจนต้องเอามือยันพื้นไว้
“เฮ้ย! อะไรของนายเนี่ย!”
“เห็นนายทำหน้าจ๋อย ๆ แบบนี้แล้วมันน่าโมโหอะ” อัตสึโตะพูด กอดคอเพื่อนเอาไว้ แต่ดูไปแล้วเหมือนกำลังล็อคคออีกฝ่ายมากกว่า
“ถ้าแฟนนายจะไม่รักนายแล้วจริง ๆ ก็ไม่เห็นต้องเสียใจเลย ยังมีคนอื่นชอบนายอีกตั้งเยอะ”
“งั้นเหรอ” มานูเอลปลดแขนอัตสึโตะออกจากคอ “แล้วคนที่ว่าเนี่ย รวมนายด้วยรึเปล่า”
“แน่นอน ฉันก็ชอบนายเหมือนกัน”
อัตสึโตะตอบอย่างหนักแน่น
มานูเอลมองสบตากับอัตสึโตะที่จ้องหน้าเขาตาแป๋วอยู่ครู่ก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างขบขัน
“นายนี่ตรงไปตรงมาดีนะ”
“หายนอยด์ได้แล้วยัง”
มานูเอลพยักหน้า แก้มของอัตสึโตะเย็นเหมือนกับมือเขาที่จับอยู่ตอนนี้
“บางทีฉันก็คิดเหมือนกันว่าฉันอาจจะไม่เสียใจมากอย่างที่เคยคิดก็ได้ ถ้าคาธี่จะเลิกกับฉันจริง ๆ” ชายหนุ่มพึมพำ เขาไม่รู้ตัวสักนิดว่าก้มหน้าลงไปหาอัตสึโตะตั้งแต่เมื่อไร แต่เมื่อริมฝีปากของเขากำลังจะแตะลงบนริมฝีปากของอีกฝ่าย ชายหนุ่มก็กลับหยุดเพียงเท่านั้น แล้วเปลี่ยนเป็นแตะหน้าผากลงกับหน้าผากของอัตสึโตะแทน
“ขอบใจนะอัตสึโตะ ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเลย”
อัตสึโตะยิ้มทั้งที่กำลังหลับตาอยู่ มือของเขาอบอุ่นอยู่ในมือใหญ่ของมานูเอล ทั้งคู่นิ่งอยู่ในท่านั้นจนรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเย็น ๆ ตกลงมาแตะที่แก้ม
“หิมะ”
มานูเอลกับอัตสึโตะลืมตาขึ้นมาพบกับเกล็ดหิมะสีขาวสะอาดโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าสีดำสนิทของคืนวันเริ่มต้นเทศกาลคริสต์มาส อัตสึโตะเงยหน้ามองอย่างชอบใจ
“หิมะแรกของปีนี้ เราคงมีไวท์คริสต์มาสแน่” มานูเอลพูด
อัตสึโตะลุกขึ้นยืน ฉุดมือของมานูเอลให้ลุกตามด้วย
“สวยจังเลย” ชายหนุ่มแหงนมองท้องฟ้าคอตั้งบ่า ถึงจะมาจากประเทศที่มีหิมะ เจอหิมะมาทุกปีจนไม่น่าจะต้องมีอะไรประหลาดใจ แต่เขาก็ยังตื่นเต้นกับหิมะนี้อยู่ดี หิมะแรกในเบอร์ลิน...กับมานูเอล
“มานูเอล บ้านนายจะมีหิมะยังงี้ด้วยใช่ไหม ตอนคริสต์มาส”
“แน่นอน สวยกว่านี้อีก”
ชายหนุ่มรับรอง มือของอัตสึโตะในมือของเขาขยับยุกยิกเมื่อเจ้าตัวเริ่มรู้สึกเขิน มานูเอลจึงปล่อยมือ แล้วเขาก็ถอดเสื้อแจ็กเกตที่สวมอยู่ให้อัตสึโตะใส่
“ถ้านายเป็นหวัด ฉันคงรู้สึกผิดแย่ที่ทำให้นายต้องใส่เสื้อบาง ๆ ยังงี้ออกมาตามฉัน”
มานูเอลพูดขณะที่ติดกระดุมเสื้อให้จนเสื้อปิดมาถึงคอ
“จะเป็นได้ยังไง เสื้อนายตัวใหญ่ขนาดนี้ แล้วก็อุ่นสุด ๆ”
อัตสึโตะหัวเราะชอบใจ เสื้อแจ็กเก็ตที่มานูเอลสวมให้ตัวใหญ่จนเขาใส่แล้วไหล่ตก แขนก็ยาวคลุมมือทั้งสองข้างจนมองไม่เห็น ชายหนุ่มชูมือทั้งสองข้างขึ้นให้อีกฝ่ายดู แขนเสื้อของมานูเอลส่วนที่เลยออกมาตกห้อยอย่างน่าขัน
“กลับเข้าไปข้างในกันเถอะ อากาศเริ่มหนาวแล้ว”
มานูเอลจับมืออัตสึโตะอีกครั้ง จูงให้เดินตามเขากลับเข้าไปข้างใน ระหว่างที่เดินตามกันมาเงียบ ๆ มานูเอลก็บอกคนที่เขากำลังจูงมืออยู่ว่า
“ต่อไปนี้นายเรียกฉันว่ามานูก็ได้นะ”
..........
ทักทายได้นะคะ จริง ๆ
คนเขียนขี้เหงา
หัวข้อ: "บนทางรัก" - บทที่ 17 (จบ) - แจ้งหมดลิขสิทธิ์/แจ้งขายอีบุ๊ก (อ่าน 38190 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก