หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[takara]

วุ้ย น่ารักกันทั้ง 3 คนเลย

[maemix]

สงสารบิว ดีแล้วที่เลิกมาได้ และไม่ทำร้ายลูกในตอนนั้น
เด็กๆน่ารัก อ้อนเก่งทุกคน อย่าลืมพาหมวดบูมมาเล่าบ้างหลังพี่บอมบ์ปลด

[jum1201]

ขนาดเห็นลูกมันยังไม่สำนึกเลยยยย ไอ้........ 

[sirikanda28]

เด็กๆ เป็นเด็กดีจังเลย

[nicksrisat]

ทำไมไม่ให้เด็กๆเรียกพ่อบูมอีกคนไปเลยนะ

[boyslover]

ตอนนี้ยาวแล้ว สี่คนพ่อลูกค้ามุ้งมิ้งกันมาก พอสามลิงเจอหมวดบูมพ่อนี้ตกกระป๋องเลย

ซะใจที่ซ่าด่า ไอ้แก่นั่นจริงถูกของเด็กสมน้ำหน้าโดนเด็กด่า หึหึ

ส่วนไอ้อั๋น อยากเอาตีนลูบหน้ามาก ถ้าไม่มีพ่อมันค้ำหัวอยู่คงตายคาตีนคนอื่นไปหลายคนละ เลวจริงๆ

[nbee]

อ่านตอนนี้แล้ว อยากบอกบอมย์ว่า "ดีแล้วทูนหัว มีเมียเป็นทหาร" อร๊ายยยย นี่ถ้าได้พ่อตาอย่างนั้นนี่ แสบซ่าคงไม่น่ารักแบบนี้แน่เลย

ตอนนี้มาครบทั้งแม่ของแฝด และพ่อของชาลี เจอคนแบบนี้ ทำให้คิดว่า บางครั้งชีวิตขาดพ่อจริงๆ อาจจะดีกว่าต้องมารับรู้ว่าพ่อจริงๆ ไม่อยากเห็นเค้าบนโลกนี้

ดีใจจังที่เห็นหมวดบูมมา คิดถึง~~

[akeins]

 

[Bethophen]

แวะเข้ามาดันคับ ต้องยอมรับว่า อ่านเรื่องนี้ของคุณเมฆ
เป็นรอบที่ 3 ละมั้ง รู้สึกว่ามันไม่ได้เป็นแค่นิยายนะ
แต่เป็นเหมือนหนังสือแนะแนวชีวิตเลยแหละคับ
เรียกว่า ผูกพันกับทุกตัวละครจิงๆนะ มันดูสมจิงโคตรๆ  ชื่นชมคนเขียนจากใจเลย
ยังไงมีเวลา ก็เข้ามาเขียนเรื่องราวให้ผู้อ่านได้ชุ่มชื่นหัวใจนะค้าบ

ปล. พี่ไม่น่าลบนิยายเรื่องอื่นๆที่เขียนเลยนะคับ ไอ่ผมก็เพิ่งกำลังมาติดตาม
เลยติดใจมากจากเรื่องนี้ ครั้นกำลังจะไปตามหาเรื่องอื่นๆก็ดันลบไปซะละ เศร้าา

[manowdino]

ตอนแรกจะอ่านจบแล้วเม้นรวบยอดเลย แต่พอมาถึง ตอนที่บอกว่าอีกหกตอนจะจบ .. ใจฉุดกึก. เหมือนกำลังโดนแฟนทิ้ง .. เราอ่านมาราธอนเลย ตั้งแต่ตอนแรกถึง70กว่าๆ ผูกผันมาก เราหลงรักหมวดบูม และเทิดทูนไอ่บอมในความรักเมียของมัน มหาตวงนี้ โอโห ไม่บอกไม่นึกว่าเคยบวช5555 ชอบมากตอนมาใหม่ๆ หนิ่มๆ หลังๆ โอ่ย ไม่ไหวจะฮา หมวดเต้ยนิอ่านละเขินฟิลเลย อิหนูก้น่ารัก ผูกผันทุกตัวละครเลยจริงๆ พูดจริงๆ ว่าฟิคนี้ อ่านแล้วเข้าถึงทุกอารมทุกบทบาท ความรู้สึก และยังได้แง่คิดดีๆ ครบครั้น มันเป็นความทรงจำดีๆ ที่ไอ่บอมจีบหมวดบูม กว่าจะรักกันผ่านร้อนผ่านหนาว น้ำตาตกแทนหมวดบูม เมื่อบอมนั้นเจอไอ่แฝด และก้ดีใจแทนไอ่บอมไปด้วย ชอบที่มหาตวงเจอกับเต้ย ถึงเป็นวันเดียวแต่สุดท้ายก้รักกันมากๆ ไม่ขึ้นอยู่กับวันเวลา ชอบเวลาที่บอมกับบูม ได้เป็นแฟนกัน ชอบทุกๆฉากสวีท มีน้อยมีเยอะ ก้อิ่มใจทุกตอน ตอนบอมเค้าโรงบาล ถึงเกิดผิดใจกันครั้งใหญ่ ก้เภาวนาให้เข้าใจกันดีๆ เห็นหมวดบูมร้องไห้ จากนายทหารอกสามสอก หลังๆ นึกแต่บูมนุ่มนิ่มของพี่บอม
ชอบทุกฉากทุกตอน และผูกผันจริงๆ ไม่อยากให้จบคงเป็นไปไม่ได้ แต่มันคือความทรงจำดีๆ และคิดว่าคงย้อนกลับมาอ่านหลายๆรอบ นับถือคนแต่งจริงๆคะ ที่เขียนได้ถึงอารมมากๆ
ขอบคุณมากๆพี่เมฆมากๆนะคะที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ให้เราได้อ่านขนาดนี้
น้ำตาตกด้วยความปลื้มปริ่ม
รัก

[ดวงตะวัน]

เพิ่งจะอ่านสนุกมากหลงรักหมวดบูมกับลูกลิง3ตัว

[AGELA]

ตอนที่ ๙๘.๒ ต.เต่าปลดแล้ว

“ตวง จะกลับบ้านวันไหนอ่ะลูก”

“กลับเย็นนี้ครับ ป่านนี้แม่คงรอผมที่บ้านแล้วครับ”

“อื้ม แล้วจะกลับกี่วันล่ะ”

“ยังไม่แน่ใจเลยครับ น่าจะสักเดือนอ่ะครับ กลับไปนอนบ้านให้หายคิดถึงก่อนครับแล้วค่อยมาหางานทำ”

“เดือนหนึ่งเลยเหรอวะมหา”หมวดเต้ยเหลือบตามองผมแล้วถามเสียงเบา

“นั่นน่ะสิ สักครึ่งเดือนไม่ได้เหรอ เนี่ย แม่อยากให้ไปเป็นพรีเซ็นเตอร์งานมือถืออ่ะ เงินดีนะลูก”

“อืม สัปดาห์หน้ามีรับสมัครทหารหลายตำแหน่งเลยนะลูก สนใจจะเป็นทหารไหม ไปเป็นนายแบบให้แม่เค้าบางเดือนมันมีงาน แล้วถ้าเดือนไหนไม่มีงานลูกจะเอาเงินที่ไหนใช้”พ่อหมวดเต้ยพูดขึ้น เอาละสิ พ่อกับแม่ขัดคอกันเสียแล้ว จะทำไงดีวะกู

“นี่คุณ แม่ก็ไม่ได้อยากว่ารับราชการไม่ดีนะ แต่ช่วงนี้แม่ว่าน่าจะดันลูกให้เข้าวงการบันเทิงมากกว่า ลูกหน้าตาไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ ลูกๆเราทั้ง ๒ คนก็เป็นทหารสมใจคุณแล้วนี่ ลูกคนนี้แม่ขอนะคะ”

“ไม่เอาแม่ เต้ยไม่เห็นด้วย เข้าวงการไม่เห็นจะดีตรงไหน”หมวดเต้ยรีบทักท้วงทันที ผมนี่แอบยิ้มในใจ

“ช่วยเล่ารายละเอียดมาเป็นข้อๆด้วยนะคะคุณลูกชายว่าถ้าไม่ให้ไปทำงานวงการบันเทิงแล้วจะให้ทำงานอะไรคะ รับงานทีนี่ไม่ต่ำกว่าห้าหรือหกหลักนะคะ”

“งานทหารก็ห้าหลักนะแม่”

“ห้าหลักต้นๆหรือห้าหลักปลายๆอ่ะคะคุณลูก เนี่ย ครั้งที่แล้วลูกตวงไปถ่ายแบบ แปบเดียวได้เงินมากกว่าที่ลูกทำงานมาเป็นปีซะอีก ลูกเป็นทหารแม่ก็ภูมิใจนะ แต่แม่อยากมีลูกชายที่เป็นหน้าเป็นตาให้กับวงการบันเทิง”

“เอ่อ ผมจะกลับไปบวชแล้วไปสมัครเป็นเจ้าอาวาสดีไหมอ่ะครับ แฮะๆ”

“ไม่ได้/ไม่ได้ค่ะ/ไม่ได้เว้ย”ทั้ง ๓ ท่านออกเสียงพร้อมกัน ผมถึงกับเอ๋อเหรอเลยครับ ทำไงดีอ่ะ

“ที่จริงน่าจะให้ลูกตัดสินใจเองนะแม่ว่าลูกอยากทำงานอะไร แต่เนี่ย ตำแหน่งงานที่เปิดรับสมัครมันตรงกับวุฒิที่ลูกจบมาพอดี จะไปเหล่าพระธรรมนูญก็ได้หรือจะเข้าอนุศาสนาจารย์ก็ได้ พ่อคิดว่าพ่ออยากให้ลูกมาทำงานด้านนี้ต่อนะ”

“อ้าว แล้วงานของแม่ละคะคุณผู้ชาย คือแม่จะมีความสุขมากนะที่ลูกชายของแม่เดินไปไหนมาไหนมีแต่คนรุมล้อม”

“คุณอยู่ในฝันมากเกินไปหรือเปล่า คือพ่อไม่อยากจะอะไรมากนะ แต่พ่อคิดว่าชื่อเสียงมันเป็นของปลอมที่หลอกลวงขึ้นมาเท่านั้นแหละ เกียรติต่างหากที่เป็นของจริงที่เราสามารถจะภูมิใจกับมันได้อย่างเต็มที่ การได้เข้ามาทำงานเพื่อชาติบ้านเมืองพ่อว่าเหมาะกับลูกมากเลยนะ แม่มองไม่ออกเหรอว่าลูกมีความสุขหรือความทุกข์กับงานของแม่อ่ะ”

“เออ จริงสิ แม่ลืมไปเลย แล้วลูกตวงอยากเป็นอะไรล่ะ”

“ยังคิดไม่ออกเลยครับ ผมว่าผมไปสมัครเป็นยามดีไหม”ผมพูดเล่นนะครับ

“มานี่ซิ มาให้ต่อยหน้าสักที”พ่อหมวดเต้ยกวักมือเรียก

“แฮะๆ พ่อจะเอาจริงเหรอ”

“หึ ข้าอยากเขกหัวสักทีเชียว อยากให้ทำงานดีๆไม่ชอบ อยากไปเป็นยามซะงั้น ไม่น่าต่อยหน้าไหมล่ะ”

“ลูกพูดเล่นนะคะคุณผู้ชาย ว่าแต่ลูกตวงมีความสุขกับงานของแม่หรือเปล่า แม่ว่ามันเวิร์คดีนะที่ลูกเราไปที่หมายปองของสาวๆหนุ่มๆน่ะ ไปไหนมาไหนแม่จะได้ยิ้มหน้าบานกับสังคมไงคะ”

“มหา บอกแม่ไปซิว่ามึงไม่ชอบอ่ะ”หมวดเต้ยเสี้ยม

“ไม่ต้องเสี้ยมกันเลยเต้ย ลูกช่วยหุบปากสัก ๕ นาที”

“คือ จริงๆผมก็ไม่ได้ทุกข์กับมันนะครับ แต่ผมไม่ค่อยชอบคนรุมมองเยอะๆอ่ะ ให้ถ่าย ให้ยิ้ม ให้เดิน ให้ทำท่าทางต่างๆอ่ะผมทำได้ทุกอย่าง แต่ให้ตกเป็นเป้าสังคมผมทำไม่ได้อ่ะครับ มันดูวุ่นวายและเขินๆอ่ะครับ”

“เห็นไหมแม่ มหาไม่ได้อยากถ่ายซักหน่อย”หมวดเต้ยช่วยชีวิตผมครับ

“เต้ย แม่บอกว่าไง ให้งดออกความเห็น ๕ นาที นี่ยังไม่ถึง ๒ นาทีเลย”แม่หมวดเต้ยมองตาเขียว

“อะไรอ่ะแม่ นี่ลูกเต้านะเนี่ย ใช่ซี่ ตอนนี้ผมมันแค่หมาหัวเน่าตัวหนึ่ง”

“ฮ่าๆๆ หมดหล่อเลยลูกชายพ่อ”พ่อหมวดเต้ยหัวเราะเสียงดัง ผมยังแอบขำเบาๆเลยครับ

“คือ จริงๆ ถ้าให้ผมตกเป็นเป้าสายตาผมยังพอทำได้นะครับ แต่ใครบางคนเขาหวงอ่ะครับแม่”

“ใคร ใครหวงอะไร เอ๊ะ แล้วเราไปทำให้ใครเขาหวงเข้าล่ะ”

“แถวๆนี้อ่ะครับ ระบุตัวได้ไม่ยาก”

“ไม่มีอ่ะ ไม่ได้หวง”หมวดเต้ยพูดเบาๆ หน้าพี่แกออกจะแดงๆ เขินล่ะสิ

“ก็ไม่ได้หมายถึงผู้หมวดสักหน่อย หมายถึง ตู้กระจกนั้นต่างหากเล่า”

“เออ กล้าพูดแบบนี้กับกู”

“ฮ่าๆๆ วันก่อนมีไอ้หนุ่มมหาลัยคนหนึ่งมาขอถ่ายรูปกับผมอ่ะแม่ น้องเอาหน้ามาใกล้แก้มผมเกินไป ใครบางคนนี่แทบจะกินหัวน้องคนนั้นเลยล่ะครับ”

“เห็นไหม นี่การเป็นคนวงการบันเทิงมันดีแบบนี้นะ เราจะได้เจอคนมากหน้าหลายตา จะมีคนมาปลื้มเราไง”

“แม่ชอบมองอะไรด้านเดียวอ่ะ เจอคนเยอะความวุ่นวายมันก็เยอะ ชีวิตส่วนตัวมันก็น้อยลงไป เราต้องอยู่กับคนในสังคมแทบจะตลอดเวลา ต้องคอยตอบคำถามจากคนมากหน้าหลายตา เราต้องคอยอัพเดตความเคลื่อนไหวของเราเพื่อให้มีงานทำ ทำให้เขารู้ว่าเรายังไม่หายไปไหน สุดท้ายมันก็เป็นของมายา เรามีเวลาให้กับคนไกลตัว จนบางทีงานมันเยอะ คนใกล้ตัวอาจจะเฉาได้”

“เหมือนแกตอนนี้ใช่ไหมล่ะเต้ย”

“ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ นะแม่ ให้มหามันทำงานอย่างอื่นเถอะ ทำอะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่การเดินแบบอะไรนั่นอ่ะ”

“งั้น ไปเป็นพระเอกดีกว่า แม่ว่ามันรุ่งกว่าเยอะ เดินแบบมันเหนื่อยเนอะลูกเนอะ”

“แม่ ฟังที่ผมพูดบ้างไหมเนี่ย”

“ใครเป็นแม่เป็นลูกกันยะคุณหนู เดี๋ยวค่อยตัดสินใจอีกทีแล้วกัน”

“อื้ม พ่อว่าเลิกคุยเรื่องนี้ก่อนเถอะ ให้ลูกได้พักผ่อนก่อน เป็นทหารมาตั้ง ๒ ปี แล้วต้องมาปวดหัวกับพวกคนแก่เนี่ย ไม่ไหว”

“เชิญพ่อแก่ไปคนเดียวเถอะ พรุ่งนี้แม่จะไปสปาล่ะ”

“หึหึ คุณจะสวยไปถึงไหนล่ะ แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง”

“ไม่ได้ค่ะคุณ ยิ่งอายุมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ต้องดูแลมากขึ้นเท่านั้น มันอาจจะไม่เหมือนเดิม แต่ก็ต้องดูแลมัน จะให้แม่เป็นยายแก่ผมหงอกนี่ไม่ไหว แม่รักสวยรักงาม”

“ตวง ว่างๆก่อนไปทำงานพาแม่ไปนั่งสมาธิสงบจิตใจบ้างนะ ของสวยของงามมันไม่จิรังยั่งยืนหรอก แต่จิตใจที่สวยงามนี่สิจะยั่งยืนกว่า”

“อย่ามานอนกอดแม่แล้วกัน”

“อ้าว”พ่อผู้หมวดทำหน้าเหวอ ผมกับผู้หมวดถึงกับขำก๊ากเลยครับ จริงๆเรื่องใจบุญสุนทรทานแม่ผู้หมวดก็ทำบ่อยนะครับ แต่อาจจะรักสวยรักงามมากไปหน่อย คือทำบุญเยอะแต่ยังห่วงสวยอยู่นะครับ คนประเภทนี้จัดอยู่ในราคะจริต คือมีความรักสวยรักงาม เสื้อผ้านี่ต้องเป็นระเบียบ การจะไปไหนมาไหนแต่ละทีต้องเป๊ะ หน้าผมต้องสวยสดงดงามตลอดเวลา ข้าวของเครื่องใช้ต้องอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด เห็นอะไรสวยๆแล้วจะปลื้มอกปลื้มใจ


แม่ผู้หมวดขอตัวไปอาบน้ำ ส่วนหมวดเต้ยนั่งดูทีวี วันนี้พ่อผู้หมวดเลยชวนผมสองพระเครื่องครับ เรื่องส่องพระองค์ไหนแท้องค์ไหนปลอมผมไม่ค่อยรู้หรอกครับ รู้แค่บางเรื่องเท่านั้น พระของพ่อหมวดเต้ยนี่เยอะมากเลยนะครับ เห็นเก็บไว้ในเซฟอีกส่วนหนึ่ง วันนี้ท่านเอาพระระดับในตำนานมาให้ผมส่อง มีพระสมเด็จบ้าง พระนางพญา พระกรุเก่าๆ

“พ่อ ผมขอขุนแผนองค์นี้ไปแขวนสักระยะได้ไหมครับ”พระขุนแผนของแท้ กรุในตำนานที่คนในวงการพระกล่าวขาน ผมลองหยิบมาดูแล้วรู้สึกอยากลองแขวนดูบ้าง

“จะทำอะไรก็คิดถึงหัวอกคนใกล้ตัวบ้างนะ หรือตอนนี้อยากจะไปคนไกลตัว”หมวดเต้ยพูดลอยๆ หึหึ

“หึหึ ดูท่าจะยากนะ”พ่อหมวดเต้ยขำๆ จากนั้นก็ส่องต่อครับ ผมนั่งฟังพ่อหมวดเต้ยเล่าประวัติ ช่วงไหนที่ผมรู้มาบ้างก็จะถามสอดแทรกเข้าไป นั่งคุยสักพักจึงแยกย้ายไปนอน

หมวดเต้ยแค่หัวถึงหมอนพี่แกก็หลับสนิทแล้วล่ะครับ คงจะเหนื่อยจากการงานมาหลายวัน ผมไม่รบกวนหรอก ได้นอนข้างๆก็อุ่นใจล่ะครับ

เช้าวันต่อมาผมต้องออกเดินทางกลับบ้านในช่วงเช้าเพราะรถมีถึงแค่ช่วง ๑๐ โมงครับ ออกชั่วโมงละคัน แล้วจะมีอีกทีก็นู้นเย็นเลยล่ะครับ ไม่อยากจะนั่งรถ ๒ ต่อ ลาพ่อแม่และหมวดเต้ยจากนั้นจึงเดินทาง ใช้เวลาประมาณ ๕ ชั่วโมงก็ถึงบ้าน มาถึงบ้านผมรีบก้มกราบที่เท้าของพ่อและแม่เลยครับ คิดถึงท่านมากๆ

“ผู้หมวดไม่ได้มาด้วยเหรอลูก”แม่ผมถามหา

“ติดงานอ่ะแม่ มาไม่ได้ เดี๋ยวว่างๆก็คงจะมาแหละแม่”

“อื้อ ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำไป พักผ่อน เดี๋ยวแม่จะหาฤกษ์หาวันเซ่นผีปู่ผีย่า”ประเพณีท้องถิ่นอ่ะครับ จะไปไหนมาไหนต้องเซ่นไหว้บรรพบุรุษครับ ก่อนผมมาเป็นทหารก็ทำพิธีเซ่นไหว้เหมือนกัน เพื่อความสบายใจของครอบครัวครับ และเหมือนเป็นการฝากฝังลูกหลานให้ผีบรรพบุรุษช่วยดูแล ตอนผมเป็นทหารใหม่ๆ ทุกคืนผมจะไหว้พระ ระลึกนึกถึงผู้มีพระคุณทุกๆท่านให้ช่วยคุ้มครอง การที่เรานอบน้อมต่อสิ่งที่มองไม่เห็นแม้บางคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องไม่ใช่สาระ แต่ผมคิดว่าสาระสำคัญคือเป็นการย้ำเตือนว่าเราไม่ได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าใคร ไม่ได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าธรรมชาติ และเป็นการสะท้อนว่าเราเป็นผู้อ่อนโยน แม้กระทั่งสิ่งที่มองไม่เห็นเรายังเคารพ แล้วสิ่งที่มองเห็นล่ะทำไมเราจะไม่เคารพ แต่เรื่องนี้มันก็อยู่ที่วิจารณญาณนของแต่ละบุคคลล่ะครับ มองในแง่ไหนได้ในแง่นั้น เหรียญไม่ได้มีแค่ด้านเดียว

[AGELA]

เช้าวันต่อมา ผมตื่นแต่เช้าช่วยแม่ทำกับข้าวเราจะไปทำบุญที่วัดกันครับ ผมเห็นพ่อฆ่าปลาแล้วรู้สึกเสียวๆไงไม่รู้ รู้สึกกลัวครับ ตั้งแต่ผมสึกไปเป็นทหารผมไม่ค่อยได้ฆ่าสัตว์เลยนะครับ ให้ผมฆ่าไก่ ฆ่าปลานี่ขอบาย ไม่กล้าครับ แต่ให้กินอ่ะกินได้เพราะเราไม่เห็นขั้นตอนการฆ่าไง คือมันสำเร็จรูปมาเป็นต้มยำทำแกงแล้วอ่ะ มันไม่ได้เห็นตั้งแต่ต้นจนถึงเป็นแกงเป็นกับ ผมจึงกินได้

ตักข้าวใส่ปิ่นโต ๒ ลูก แล้ววางซ้อน จากนั้นก็เป็นน้ำพริกปลาจ่อม มีผักสดใส่ในถุงแล้วชั้นสุดท้ายเป็นต้มปลาช่อนครับ วางซ้อนกันและมีดอกไม้ธูปเทียน จากนั้นนำไปวางในตะกร้าหวายแล้วเดินไปวัด ระยะทาง ๒ กิโลเมตรอ่ะครับจากบ้านผมไปวัด แต่ว่าไม่มีรถ มีแค่มอไซด์เก่าๆ ซี ๗๐ ของพ่อ ผมไม่กล้าเอามาใช้ จะซ้อน ๓ กันไปกลัวว่าจะไม่ได้ทำบุญกันนี่สิ จึงเดินไปวัดกัน ไปถึงวัดพระกลับมาจากบิณฑบาตพอดีเลยครับ หลวงพี่นั่งอยู่หัวแถว ส่วนหลวงพี่รักษาการณ์เจ้าอาวาสนั่งถัดมา จากนั้นก็เป็นพระลูกวัด ทั้งวัดมีไม่ถึง ๑๐ รูปครับ ช่วงนี้พระน้อย ที่จริงลูกศิษย์หลวงพ่อก็ถือว่าเยอะนะครับแต่ไปจำพรรษาที่วัดอื่นเสียเยอะ

มีญาติโยมมีทำบุญไม่มากเท่าไหร่ ประมาณสัก ๒๐ กว่าคนครับ ผมเข้าไปกราบพระประธานจากนั้นก็ถวายอาหารพร้อมกับพ่อและแม่ มองเห็นพระยังมีอารมณ์เก่าๆแฝงอยู่ในใจ คิดถึงตอนที่ตัวเองบวชอยู่ ถ้าไม่ติดทหารป่านนี้ผมคงจะต้องมารับภาระแน่นอน

“สบายแล้วเนอะโยมพี่ ปลดแล้วนี่”หลวงพี่รักษาการณ์ทักผมก่อน

“ครับหลวงพี่ แต่ปลดแล้วก็ไม่รู้จะทำอะไร”

“กลับมาบวชอีกครั้งสิ ญาติโยมเขาถามหาโยมพี่กันทั้งนั้น”

“แฮะๆ คงจะไม่ไหว เผอิญสึกไปเจอห่วงมัดคอเส้นใหญ่เข้าแล้วล่ะครับ”

“อ่อ อืม อย่างว่ามีรูปเป็นทรัพย์ ใครๆก็อยากจับจอง แต่ดูๆไปก็ติดตามกันมาหลายภพหลายชาติแล้วนี่นา ตัดไม่ขาด ชาตินี้มาแปลกหน่อยเพราะเคยทำไม่ดีไว้เยอะนี่ ไปโดนกับดักข้อ ๓ ซะตัวเป้งๆเลยนะ”

“ครับหลวงพี่”

“ชาตินี้ก็เอาใหม่ ตั้งสัตยาธิษฐาน เอาศีล ๕ ข้อให้หนักแน่น อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็อย่าได้ไปใส่ใจมัน ให้อยู่กับปัจจุบัน ทำวันนี้ให้มันดี อดีตที่ผ่านมาแล้วอะไรที่พลาดไปให้ถือว่าเป็นครูสอน แล้วย้ำเตือนใจตัวเองว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก แต่อาตมาเชื่อ โยมพี่เก่งอยู่แล้วละ นี่ถ้ายังบวชอยู่นะ อาตมาคงสู้โยมพี่ไม่ไหว ฮ่ะๆๆๆ”

“แต่ยังไงก็สู้หลวงพี่ตั้มไม่ได้หรอก”หลวงพี่ตั้มคือพระที่นั่งหัวแถว

“เก่งเกิ่งอะไรกัน หลวงพี่ก็แค่พระธรรมดา สู้พระมหาเปรียญไม่ได้หรอก”หลวงพี่พูดแบบถ่อมตัว จริงๆแกจบโทจากเมืองนอกมาครับ บ้านโคตรรวยเลยล่ะ ลูกชายคนเล็กของเจ้าของโรงสีขนาดใหญ่ในจังหวัดผมเอง “เอาล่ะ ถึงเวลาแล้วละ พาญาติโยมไหว้พระสิมหา”

จากนั้นผมก็นำญาติโยมไหว้พระ แล้วประเคนภัตตาหารเช้าอีกรอบหนึ่ง พระท่านก็ให้กรวดน้ำรับพรก่อนเลยครับ เผื่อจะมีญาติโยมบางคนอาจจะมีธุระไปไหนมาไหนต่อ ไม่ต้องรอพระฉันเสร็จ ผมเองไม่มีธุระที่ไหนจึงนั่งรอ มีบางครอบครัวลุกออกไปก่อนครับ ที่เหลือนั่งรอพระฉันเสร็จ พระฉันเสร็จแล้วผมก็ช่วยเก็บกวาดศาลาแล้วอยู่คุยกับหลวงพี่ทั้ง ๒ อีกหน่อย ประมาณ ๑๐ โมงจึงกลับบ้านกัน จริงๆก่อนมาพ่อแม่ผมกินอะไรรองท้องมาแล้วนะครับ จึงอยู่ได้นาน

กลับมาบ้าน ช่วงนี้อากาศร้อนมากเลยครับ ผมแวะไปเล่นบ้านพี่ชายผมซึ่งอยู่อีกโซนของหมู่บ้าน พี่ชายที่โดนพี่สะใภ้เอาปืนยิงขู่หน้าบ้านอ่ะครับ ตอนนี้หายซ่าเลยล่ะ ตอนนี้ลูก ๓ คนแล้ว ลูกสาวคนโต ๑ คน คนรองกับคนเล็กเป็นลูกชาย อยู่คุยกับพี่ชายแปบเดียวก็กลับบ้าน เดินไปเดินมาคิดอะไรไม่ออกจึงพาพ่อกับแม่เข้าไปในตัวอำเภอซึ่งห่างจากหมู่บ้านไปสัก ๑๒ กิโลครับ ที่พามาไม่ใช่อะไรเห็นพ่อขับมอไซด์เก่าๆแล้วมันแสลงใจครับ เงินตอนที่ผมไปถ่ายแบบก็ได้มาเยอะเหมือนกัน โอนมาให้พ่อกับแม่เกือบหมด ที่เหลือใช้หนี้ไอ้บอมบ์ ผมเอาให้พ่อแม่ให้ ยังไม่เห็นเงินไหลออกจากบัญชีเลยสักแดงเดียว

“ทำอะไรอ่ะลูก”แม่ผมถามด้วยความสงสัย

“กดตังค์อ่ะแม่ แม่รอนี่แปบ พ่อ มอไซด์นี่มันคันละเท่าไหร่”ผมหันมาถามพ่อ

“แล้วแต่รุ่น ๔ หมื่น ๕ หมื่น ทำไมเหรอ”

“จะซื้อให้พ่อไง บอกให้ถอนเงินไปซื้อก็ไม่ยอมทำตาม”

“ใครจะกล้าถอนหว่า เงินแกทั้งนั้น นี่หน้าทำนาพ่อว่าจะยืมมาเป็นค่าปุ๋ยสักหน่อย”

“เงินผมที่ไหนเล่า ก็ผมยกให้พ่อหมดแล้วนี่ มีก็ใช้ๆไปเหอะพ่อ”

“พ่อใช้แล้วแกจะใช้อะไรล่ะ เงินทองมันหากันง่ายๆที่ไหนล่ะ พ่อแม่ไม่เห็นจะลำบากอะไรนี่”

“พ่อก็นะ”ผมส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็ถอนตังค์ออกจากบัญชีมา ๕ หมื่น เดินออกจากธนาคารไปร้านขายมอไซด์ครับ ผมให้พ่อเลือก พ่อก็ไม่ค่อยกล้าเลือก ยังไม่อยากได้ แต่ผมทนเห็นพ่อขับซี ๗๐ คันเก่าๆไม่ได้ คันนั้นก็หลายสิบปีมาแล้ว ซื้อมามือสองอีกต่างหาก นี่ถ้าได้คันใหม่นี่ไปผมจะเอาคันเก่าไปขายให้วัยรุ่นแถวบ้าน เห็นมันมาเมียงมองหลายครั้งแล้ว เมื่อพ่อไม่กล้าเลือก ผมจึงให้แม่เลือก ผมถามคนขายว่าแต่ละรุ่นมันต่างกันยังไง แม่ชอบอันไหนมากกว่า สุดท้ายก็ได้มาคันหนึ่ง ๔ หมื่นหน่อยๆ กระเป๋านี่เบาไปในชั่วพริบตา ไปเขียนเอกสารกับเจ้าหน้าที่ในร้านอยู่พักใหญ่แล้วจึงขับกลับบ้านแบบซ้อน ๓ ฮ่าๆๆ ผมแอบเห็นพ่อทำหน้าดีใจอยู่พักหนึ่งล่ะครับ

“เป็นไงพ่อคันใหม่ ขับดีกว่าคันเก่าไหมล่ะ”

“เออ มันก็ดีละนะ แต่เสียดายเงินแทนแกว่ะ”

“จะเสียดายไปทำไมพ่อ มีเงินก็ต้องใช้ นี่ก็ซื้อมาใช้ ไม่ได้ซื้อมาจอดทิ้งนี่นา เวลาไปไหนมาไหนจะได้สะดวก เห็นคันนั้นแล้วผมกลัวว่าจะไม่ถึงปลายทาง”

“เออ พ่อว่าหลังๆนี่มันชักอยากจะพาพ่อเข้าเมรุบ่อยๆ เดี๋ยวดับ เดี๋ยวหลุด เดี๋ยวนั่นเดี๋ยวนี่ ฮ่ะๆๆ”

“ปีนี้ขับคันนี้ไปก่อนนะพ่อ ปีหน้าถอยกระบะมาให้ขับเล่น”ผมพูด จากนั้นพ่อก็นั่งกินหมากที่ใต้ถุนกับแม่ ส่วนผมนี่เดินมองรอบบ้าน ตอนนี้อยากจะสร้างบ้าน บ้านผมหลังนี้เป็นบ้านไม้ ๒ ชั้นครับ แต่สภาพไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ สร้างมา ๑๐ กว่าปีแล้ว ตั้งแต่ผมอายุ ๑๔ พ่อไปตัดไม้จากที่นามาสร้างบ้านอ่ะครับ แต่ดูสภาพแล้วก็ไม่ไหว อยากจะสร้างบ้านหลังใหม่ให้ ไปกู้เงินไอ้บอมบ์ก่อนดีกว่าไหมนะ พูดถึงมันก็โทรหาพอดี เราคุยกันเรื่อยเปื่อยครับ ผมพูดถึงเรื่องบ้านเรื่องรถที่ซื้อให้พ่อ มันก็ใจดีครับ

“เอาเงินก็ไปสร้างก่อนไหมล่ะ ไม่คิดดอก”นี่แหละครับนิสัยของมัน เป็นเพื่อนกันมา ๒ ปีไม่มีคำว่าเอาเปรียบเพื่อน มีแต่จะช่วยเพื่อน มีอะไรออกหน้าให้ตลอด

“มันง่ายไปไหมวะบอมบ์”

“เออน่า ง่ายๆอ่ะดีแล้ว ดีกว่ามึงไปหากู้ที่อื่น ไหนจะดอกไหนจะต้น นี่กูไม่คิดดอก ไม่จำกัดวงเงิน จะเอาเลยป่ะละ เดี๋ยววันที่ ๑๐ กูกลับบ้านกูล่ะ เดี๋ยวกูจะแวะไปคุยกับมึง ช่วงนี้ก็หาแบบบ้านไว้รอกูเลย เดี๋ยวกูจะให้บอมบ์เล็กช่วยดูแบบให้ น้องมันน่าจะเป็นอยู่มั้ง”

“คือ กูแค่กำลังคิดวางแผนเว้ยบอมบ์ มึงก็จริงจังไปได้”

“อ้าว เออ จะจริงจะเล่นไม่มีปัญหา แต่มีอะไรก็บอกกูแล้วกัน เพื่อนกัน ไว้ใจกัน”จากนั้นก็คุยกันอีกสักพักหนึ่งแล้ววางสาย

ตกเย็นมาเมฆดำครึ้มแล้วมีลมกรรโชกแรง แม่รีบไปเก็บผ้าถุงที่ตากไว้ เก็บพริกแห้ง เสียงลมดังกระทบกับฝาบ้านดังกึกๆกักๆ เมฆดำลอยมาอย่างรวดเร็ว ต้นไม้ก็เอนลู่ไปตามลมที่พัดกระหน่ำ เพียงไม่กี่อึดใจฝนก็กระหน่ำตกลงมาอย่างรุนแรง เม็ดฝนเอาหัวแม่โป้งแน่ะ ฝาบ้านผมดังกึกๆกักๆ หน้าต่างก็ไม่ค่อยจะดี ตอนลากลับบ้านครั้งก่อนๆ มานอนบ้านมันไม่เป็นแบบนี้นี่นา เสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง แสงสว่างลอดเข้ามาสว่างโร่ หลังคาบ้านนี่แทบจะเปิดครับ เท่านั้นไม่พอ มีจุดที่หลังคารั่วอีก แม่รีบเอาถังใบเล็กมารองน้ำ รั่วไม่ใช่ที่เดียวซะด้วย ตั้งหลายที่แน่ะ โห แล้วพ่อกับแม่กูอยู่ไปได้ไงวะเนี่ย ขนาดผมยังรู้สึกใจไม่ค่อยดีเลยครับ พายุฝนก็มาแทบทุกปี คิดแล้วก็สงสารพ่อกับแม่

กว่าฝนจะหยุดตกเกือบ ๓ ทุ่มแน่ะ ไฟดับซะด้วยเลยต้องนั่งกินข้าวภายใต้แสงเทียน อากาศก็เย็น แล้วนี่หน้าหนาวมันคงจะหนาวมากเลยทีเดียว คิดไปคิดมาจะรับข้อเสนอของไอ้บอมบ์ดีไหม ผมก็มีเงินอยู่แล้วส่วนหนึ่งจากงานนายแบบนั่น ถ้าผมรอปีหน้า งั้นหมายความว่าพ่อแม่ผมก็ต้องทนกับสภาพฟ้าฝนแบบนี้ไปอีกปี แต่ถ้าผมสร้างปีนี้มันคงใช้เวลาไม่นาน พ่อแม่ผมจะได้อยู่บ้านแบบสบายๆ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่จะอยู่กับผมได้อีกนานเท่าไหร่ คงจะต้องยอมเป็นหนี้ก่อนละมั้งคราวนี้

ผมคิดไปคิดมา คิดหลายวันคนเดียวก็คิดไม่ตก โทรหาหมวดเต้ยแต่ผมไม่ได้ปรึกษาเรื่องนี้เดี๋ยวพี่แกจะลำบากคิดมากไปกับผมด้วย จนวันที่ไอ้บอมบ์เดินทางกลับบ้านมาถึง มันมาถึงบ้านผมช่วงบ่าย ๒ พ่อแม่ มีแม่ ไอ้บอมบ์ เจ้าแฝด เด็กน้อยชาลี บิว บอมบ์เล็ก บาส มันขับรถมา ๒ คัน กระบะคันหนึ่ง กับเก๋งอีกคัน มาถึงมันเข้ามาไหว้ทักทายแม่ผม ส่วนพ่อผมไปนาครับ เจ้าแสบเจ้าซ่าดี๊ด๊าใหญ่เลยครับ ส่วนเจ้าตัวเล็กชาลีเพิ่งจะ ๒ เดือนเกือบๆ ๓ เดือน ยังอ้อแอ้อยู่เลย ผมผูกแขนรับขวัญหลานอุ้มเล่นอยู่พักหนึ่งก่อนจะให้บิวอุ้มต่อ พ่อผมกลับมาจากนาพอดีพร้อมกับแตงไทยอยู่ ๓-๔ ลูก

“พ่อ สวัสดีครับ”ไอ้บอมบ์ยกมือไหว้

“เอ่อ อืม สวัสดีลูก”พ่อทำหน้าตกใจนิดหน่อยที่เห็นไอ้บอมบ์โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “โอ้ มากันเยอะเชียว อ้าว นั่นลูกชายโตแล้วเหรอ”เจ้าตัวเล็ก ๒ คนเห็นพ่อผมก็ทำหน้าดีใจ วิ่งเข้ามาเกาะขาไอ้บอมบ์

“ไหว้คุณตาก่อนลูก สวัสดีครับก่อน”

“ดีกั๊บ”ทำท่าทางน่ารักสมเด็กน้อย พ่อผมเอาแตงไทยวาง

“พอดีเลย พ่อไปเก็บแตงไทยมา ที่จริงบ้านนู้นเขาจอง แต่ไม่เป็นไร พ่อยกให้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวค่อยไปคุยกับบ้านนู้นเอาทีหลัง”พ่อยกแตงไทยให้ไอ้บอมบ์ทั้งหมดเลยครับ

“ไม่เป็นไรครับพ่อ”

“เอาไปเถอะลูก นานๆได้เจอกันที พ่อก็ไม่ค่อยมีอะไรจะฝาก นี่ลูกนี้กำลังเหมาะเลยนะ”

“พ่อ อาไย”เจ้าแสบเดินมาเกาะขอบแคร่แล้วเงยหน้าถาม

“แตงไทยลูก”ไอ้บอมบ์อุ้มลูกขึ้นมาด้านบน

“จะกินไหมล่ะ เดี๋ยวตาจะผ่าให้”

“พ่อ กิน”เจ้าแสบชี้มาที่แตงไทย จากนั้นพ่อผมก็หยิบลูกหนึ่งเข้าไปในครัวแล้วจัดการปอกเปลือกแล้วหั่นให้เป็นชิ้นพอดีคำ ใส่จานใบหนึ่งมาวาง เจ้าแสบเจ้าซ่านั่งมองครู่หนึ่ง พ่อผมหยิบมาป้อนก็อ้าปากงับเข้าไป แล้วทั้งคู่ก็นั่งพับเพียบที่ข้างจานหยิบกินเองเลยครับ ผมหยิบมากินชิ้นหนึ่งหวานหอมดี อร่อยกว่าแคนตาลูป ผมชอบกินมาก พ่อผมชอบปลูกเอาไว้ขายทุกปีครับ คือที่นาจะว่างช่วงเสร็จจากหน้าทำนาแล้ว พ่อก็จะไถที่แปลงหนึ่งแล้วปลูกขาย กินบ้าง ขายบ้าง นั่งกินแล้วนั่งคุยเรื่อยเปื่อย ผมก็ไปคุยกับแม่ของไอ้บอมบ์อยู่พักหนึ่งจากนั้นไอ้บอมบ์ลากตัวผมมาคุยเงียบๆเรื่องที่ผมปรึกษามันเมื่อหลายวันก่อน

ผมเองไม่รู้จะตัดสินใจยังไง มันก็หยิบไอแพดมา เอาแบบบ้านแต่ละหลังมาให้ผมดู คือผมยังไม่ได้ตัดสินใจ แต่มันให้ผมดูแบบบ้านซะแล้ว ใจหนึ่งผมก็อยากสร้างเร็วๆนะครับ แต่อีกใจหนึ่งผมก็เกรงใจมัน เพราะการสร้างบ้านมันไม่ใช้หมื่นสองหมื่น เหยียบล้าน คุยกันไปคุยกันมาสุดท้ายผมยอมเป็นหนี้ครับ

แล้วผมก็พาพ่อมาคุยกับไอ้บอมบ์ แรกๆพ่อไม่ยอมเลยนะครับเพราะเกรงใจ แต่ไอ้บอมบ์มันคุยกับผู้ใหญ่เก่ง มันคุยจนพ่อผมยอมรับได้ ส่วนแม่ผมไม่ค่อยมีปัญหาอะไรครับไว้บอกทีหลังก็ได้

“เฮ้อ พ่อก็ยังไม่อยากสร้างตอนนี้นะ”

“ไม่ต้องกังวลหรอกพ่อ เรื่องทุกอย่างผมกับมหาเป็นเพื่อนกัน ไว้ใจกันครับ เราคุยกันได้ ตอนนี้พ่อทำใจสบายๆ ไอ้มหามันหาเงินแปบเดียวเดี๋ยวมันก็ใช้คืนได้แล้ว”

“อื้ม พ่อก็ไม่อยากเป็นหนี้เป็นสินอ่ะนะ มันนอนไม่หลับ อยู่แบบอดๆอยากๆยังไงก็ได้แต่อย่าไอ้เป็นหนี้ใคร มันไม่สบายใจ”

“พ่ออย่าคิดว่ามันเป็นหนี้สิครับ ถือซะว่ามันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจของลูกชายพ่อ ผมว่าถ้าพ่อไปกู้คนอื่นหรือกู้ธนาคารมา อันนั้นมันควรไม่สบายใจมากกว่า แต่ของผม ผมไม่คิดดอก ไม่กำหนดเวลาจ่ายคืน แต่ที่ผมให้ยืมเพราะผมเชื่อใจว่ามหามันหามาคืนผมได้ไม่ยาก เชื่อใจลูกชายของพ่อสิครับ มันเก่งนะ”

“อื้ม ขอบใจลูกบอมบ์มากเลยนะที่มีอะไรก็ช่วยเหลือมหามันมาตลอด พ่อก็ไม่รู้จะขอบใจยังไง”

“ไม่เป็นไรครับ ผมกับมันเพื่อนรักกัน”

แล้วผม พ่อ ไอ้บอมบ์ กับบอมบ์เล็กมาคุยเรื่องแบบบ้านกัน บอมบ์เล็กถึงแม้จะไม่ได้เรียนเกี่ยวกับพวกออกแบบบ้านมาโดยตรงแต่มีความรู้มากทีเดียวครับ ผมถามพ่อกับแม่ว่าอยากได้บ้านแบบไหน พ่อผมเอาไม้ขีดๆเขียนๆใส่พื้นดิน ส่วนบอมบ์เล็กก็รับหน้าที่ไปจัดการในคอม มีโปรแกรมสำเร็จแล้วก็ทำไม่ยาก ใช้เวลาไม่นานแบบบ้านก็เรียบร้อย เป็นบ้าน ๒ ชั้นหลังใหญ่ครับ พอออกแบบบ้านเสร็จผมก็หาฤกษ์หาวัน จะสร้างวันไหนเดือนไหน ให้พ่อติดต่อช่างว่าคนไหนว่างหรือช่างไหนน่าไว้วางใจ พ่อผมก็เคยเป็นช่างมาก่อน เป็นช่างไม้กับช่างปูนอ่ะครับ หน้านาก็กลับมาทำนา พอหมดหน้านาบางทีไปรับจ้างทำก่อสร้าง แถวชลบุรี แถวระยอง ไปกับหัวหน้าใหญ่ในตำบล

พวกเรานั่งคุยกันจนตะวันลับขอบฟ้า สุดท้ายไอ้บอมบ์ต้องนอนที่บ้านผมคืนหนึ่ง แม่ไปทำกับข้าว ส่วนพ่อยังนั่งคุยกับไอ้บอมบ์ต่อครับ ผมเองไปนั่งเล่นกับเด็กๆ ทั้งหลานของผมและลูกของไอ้บอมบ์

ช่วงหัวค่ำมีฝนตกฟ้าคะนองนิดหน่อยไม่หนักมากเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้อากาศเย็น รู้สึกอายๆเหมือนกันที่บ้านไม่ค่อยสมบูรณ์ มุ้งไม่พอ ไอ้บอมบ์ลงไปเอาเต็นท์ขึ้นมากางในบ้าน ไม่กางไม่ได้ครับ ยุงชุมมาก ดีนะที่ฝนตกพรำลงมาทั้งคืนทำให้ไม่ลำบากเรื่องพัดลมเท่าไหร่นัก พัดลมก็ตัวเก่าๆ มีตัวเดียว ทนนอนกันไปครับ

เช้าวันถัดมาหลังจากกินข้าวปลาเสร็จเรียบร้อยแล้วไอ้บอมบ์มันก็เดินทางกลับบ้านมัน ส่วนผมนั่งคุยกับพ่อและแม่ต่อเรื่องบ้าน พ่อผมออกจะกังวลนิดหน่อยเพราะเงินที่ยืมมามันเยอะ ผมเองก็เครียดนะ แต่ไม่คิดอะไรมาก กลับกรุงเทพไปทำงานช่วยแม่หมวดเต้ยคงจะพอได้มาใช้คืนบ้างล่ะมั้ง

ผมอยู่บ้านประมาณ ๑ เดือนครับ ช่วงนี้บ้านเก่าผมรื้อเรียบร้อยแล้ว พ่อสร้างเพิงเล็กๆอยู่ แล้วจ้างช่างมาจัดการลงหลักปักฐาน ผมเองสิ้นเดือนจึงเข้ากรุงเทพ เพราะแม่ผู้หมวดโทรมาตามบ่อยครับ

มาถึงยังไม่ทันได้พักก็มีงานเข้ามาเลยครับ ตระเตรียมไม่กี่วันจึงเริ่มงาน มาถึงยังไม่ได้คุยกับผู้หมวดเป็นการเป็นงานเลยต้องตะลุยงานก่อนแล้ว เสร็จงานแล้วจึงได้มานอนพักที่บ้านผู้หมวด ผมไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านใหญ่นะครับ ไปนอนที่บ้านอีกหลังของหมวดเต้ย ช่วงนี้พี่แกคงจะยุ่งมากหรือเปล่านะ บ้านดูรกผิดปกติ ครึ่งเช้าผมจัดการทำความสะอาดในบ้านให้เรียบร้อย ช่วงบ่ายก็มาทำรอบนอก เสื้อพรางกางเกงยีนส์หมวกปีกกับมีดพร้าเล่มหนึ่ง ตัดๆฟันๆจนเย็นล่ะครับจึงได้ไปอาบน้ำแต่งตัว พ่อผู้หมวดโทรตามให้ไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ ผมเลยต้องแท็กซี่ไป

กินข้าวพร้อมหน้า มีพี่ชายผู้หมวดมานั่งกินด้วยครับ กินเสร็จแล้วพ่อผู้หมวดชวนส่องพระ ผู้หมวดแกก็นั่งข้างๆนะ นั่งดูเฉยๆ ผมนั่งงุ้งงิ้งกับพ่อผู้หมวดนานมากเลยครับ จนพ่อผู้หมวดทักหมวดเต้ย

“แกเป็นไรเต้ย ทำหน้าหงิกหน้างอใส่พ่อ ง่วงก็ไปนอนสิ”

“เปล่าพ่อ”ผู้หมวดตอบแบบหน้าบูด

“เปล่า แต่ทำไมหน้างอ มาแปลกเว้ยแก”

“เครียดเรื่องงานเหรอผู้หมวด”ผมถาม

“เปล่า”ยังหน้างอเหมือนเดิม

“ไม่สบายหรือเปล่า หรือกินข้าวไม่อิ่ม ไปเจียวไข่กินสิ ข้าวน่าจะยังมีอยู่มั้ง”

“ไม่ได้หิวข้าว”

“แล้วแกเป็นไร ช่างเหอะ นี่ตวงดูนี่นะ พระองค์นี้จะมีตำหนิ.....”พ่อหมวดเต้ยพาผมดูพระต่อครับ แล้วก็คุยกันพักใหญ่ หมวดเต้ยทำหน้าเซ็ง นั่งขัดสมาธิบนโซฟามีหมอนวางอยู่บนตักแล้วพี่แกก็ค้ำใบหน้าด้วยมือ ๒ ข้าง หน้าบูดๆ “อ้าว จะ ๕ ทุ่มแล้วเหรอ งั้นพ่อไปนอนก่อนล่ะ”พ่อเก็บพระใส่กล่องอย่างเบามือ ผมเองก็ช่วยด้วยครับ วันนี้ส่องพระ ๒ กลองเล็กๆ “หึหึ แกโกรธพ่อเหรอ ที่พ่อไม่เปิดโอกาสให้แก ๒ คนนั่งคุยกันน่ะ”

“เปล่านะพ่อ”

“หึหึ อย่ามาปฏิเสธให้ยาก พ่อมองออก พ่อเคยเป็นมาก่อนเหมือนกันเวลาที่แม่แกนั่งคุยกับเพื่อนน่ะ ไปนอนได้แล้วไป”พ่อผู้หมวดลูบหัวผู้หมวดเบาๆแล้วเดินขึ้นบันไดไป

“ฮ่าๆๆ คนอะไรกับพ่อตัวเองยังไม่เว้น”

“หุบปากเลยมึง ไอ้สัส”

“คร้าบบบบบบบบบบบบบบ หุบก็ได้ครับ คืนนี้อย่างเอาลิ้นมาง้างปากผมละกัน”

“ไม่มีทางว่ะ”








ลงประชดทำข้อสอบไม่ค่อยได้ 5555555555

[iceman555]

อิอิ. มหาน่ารักอะ

[seaz]

พี่มหาตวงได้บ้านให้พ่อแม่แล้ว

[Akikojae]

พี่บอมบ์ใจกว้างตลอด มหาเอ๋ยได้บ้านให้พ่อแม่แล้วนะ
กตัญญูรู้คุณจริงๆเรื่องนี้ รักอ่ะ

[Rafael]

โถ
หมวดเต้ยน่าเอ็นดู 55555
เบื่อคนเขียนชอบเอานิยายมาล่อเด็กกำลังสอบเหมือนกัน ชิชิ

[B52]

ช่วงนี้ลมฝนลมพายุกำลังมา คิดถึงบ้านเหมือนกัน

[nuttzier]

สู้ๆนะ  พี่มหา  .....   

หมวดเต้ยน่ารักเนอะ  คงอยากคุยกับแฟนมั่ง

พ่อนิไม่เข้าใจวัยรุ่นเล๊ย เซง ...  ๕๕๕๕

[noy]

สู้ๆมหา เพื่อครอบครัว

[twinmonkey0311]

    555หมวดเต้ยงอนมหาแน่ๆเลย มัวแต่ส่องพระกับพ่อตาอยู่ได้

[DarkAki]

555555 ครอบครัวหมวดเต้ยนี่น่ารัก

พ่อแม่มุ้งมิ้งกันจังเลย 

ดีแล้วค่ะพี่มหา รักเมียเกรงใจเมีย เจริญแน่นอนค่ะ!!!!!

หมวดเต้ยขาาาาาาางอนหร้าาาาาา อย่างอนเลย

เดี๋ยวพี่มหาง้อจนลุกไม่ไหวหรอก ฮิ้ววววววววว

[shikyu3211]

ตวงสู้ๆนะ เป็นทหารต่อก็ดีมีหน้าที่มั่นคงแถมยังมีงานเดินแบบรองรับอีก

[Min*Jee]

พี่มหากับพี่บอมนี่รักกันจริงๆ
เพื่อนแท้เลยเนาะ
สงสารหมวดเต้ยอะ 

[kataiyai]

มหาไปตั้งเดือนไม่คิดถึงหมวดเต้ยบ้างเลย

[Doranaii]

ทำไมหวานกันอะไรขนาดนั้น หืมมมมมมม

[Mouse2U]

ช่วงนี้คุณแม่ของหมวดเต้ยคงยิ้มกริ่มถูกใจเลยล่ะสิคะเนี่ย ที่มหายอมรับงานถ่ายแบบอย่างใจต้องการเลยน่ะค่ะ สู้ๆ เข้านะค้าามหา..^^~ 

[patee]

   พี่มหาลูกกตัญญู

[boyslover]

 

[snack]

มหาเป็นลูกที่ดีมากๆๆๆส่วนบอมบ์ก็เป็นเพื่อนที่ดีมากๆเช่นกัน