หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[~ณิมมานรฎี~]

อ่านกี่รอบ อึดอัดทุกรอบบบบบบบบบบบ .

[nung]

ว๊ากกก ทำไมหมวดบูมไม่เชื่อใจบอมเลย

รอรอรอค้างอย่างแรง

[maemix]

ความเชื่อใจ มันเสียไปแล้ว
ให้กลับมาดียังไงก็ไม่เหมือนเดิม

บอมบ์สู้ๆ  บูมเอ้ย เสียความรู้สึกไปแล้ว

[่jum]

น่าตบกะโหลกบูมเป็นที่สุด คบกันมาก็นานทำไมไม่เชื่อใจบอมบ์
ไม่คิดที่จะพิสูจน์คำพูดของบอมบ์บ้างเลยเหรอ  ไม่ใช่แค่ในฐานะคนรัก
แต่ในฐานะหัวหน้าที่ยุติธรรมด้วย เมื่อลูกน้องยืนยันว่าไม่ ก็ควรจะพิสูจน์กันบ้าง  นี่อะไร

ขอตอนต่อไปด่วนเลยค่าาาาา จะลงแดงแล้วเป็นห่วงบอมบ์ 

[thagoon]

ผู้กอง   หมวดบูม  ใช้อารมย์ตัดสินใจ ไม่ใช่วิสัยผู้บริหาร พี่บอมบ์ เอาคืนเร็วๆนะ  ให้เจ็บทุกคนเลยที่เกี่ยวข้อง

[AGELA]

ตอนที่ ๖๕ อำนาจ

หลังจากที่ผมพูดจบ ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ หมวดบูมมีสีหน้าลังเล ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อผมดี ผมเองก็เจ็บปวดเหมือนกันที่ต้องพูดแบบนั้นต่อไป แต่ความบอบช้ำมันก็สอนให้ผมเลือกที่จะรักตัวเองมากกว่า อย่างน้อยคนที่เข้าใจผมยังมีอยู่ และพวกมันก็เชื่อใจผมแบบบริสุทธิ์

“บอมบ์”หมวดบูมคุกเข่าข้างหนึ่งนั่งลงใกล้ๆผม สีหน้าพี่แกดูกังวลใจและลังเลมาก “บอมบ์ กูสับสน”หมวดบูมหน้าเศร้าลงไป

“บูม ตอนนี้สิ่งที่มึงทำได้ มีอยู่อย่างเดียว คือมึงเชื่อใจไอ้บอมบ์ มึงทำได้ไหม”ไอ้มหาตบไหล่หมวดบูม

“กูเชื่อใจมึงตลอดนะบอมบ์ แต่หลักฐานที่ทั้งกองร้อยเห็นล่ะ”เหมือนจะเชื่อใจกันแต่ยังไงเขาก็เชื่อหลักฐานเหี้ยๆนั่นมากกว่า

“..............”ผมไม่พูดอะไร ผมปล่อยให้หมวดบูมเขาตกผลึกความคิดเอง ไม่งั้นเดี๋ยวจะหาว่าเราไปเสี้ยมเขา ถ้าเขาเลือกที่จะเชื่อผม หรือเลือกที่จะเชื่อหลักฐานชิ้นนั้น มันก็อยู่ที่น้ำหนักของคำพูดและอื่นๆ ให้เขาไตร่ตรองเอง ให้เขาคิดเอง เพราะตอนนี้มันเป็นปมที่เริ่มจะพันกันยุ่งเหยิงแล้วแก้ปมนี้ค่อนข้างยาก

“บูม กูจะไม่พูดมากนะ กูจะให้มึงตัดสินเอาเองว่ามันควรจะเป็นไปในทิศทางไหน แต่กูอยากบอกมึงนะ กูรู้จักไอ้บอมบ์มาไม่นาน กูไม่ได้รู้จักมันที่ไหนมาก่อนด้วย รู้จักมันพร้อมๆกับที่มึงรู้จัก กูสนิทกับมันพร้อมๆกับที่มึงสนิทสนมกัน และที่สำคัญกูเชื่อใจมันว่ะ กูเชื่อใจว่าเพื่อนของกูไม่มีทางทำตัวเหี้ยแบบนี้ กูเชื่อใจว่าเพื่อนของกูลูกผู้ชายพอ เป็นคนกล้าทำกล้ารับ กูไม่อยากเอาความรู้สึกของกูยัดเยียดให้มึงหรอก แต่กูอยากจะบอกความรู้สึกของกูที่มีต่อเพื่อนกูให้มึงรู้เท่านั้นเอง บูม ความเชื่อใจกันเมื่อมันหมดลงไปแล้ว มันประสานยากนะ มันยากจริงๆ”ไอ้มหาตบไหล่หมวดบูมแล้วมันลุกขึ้น

“กูไปซื้อไก่มาแดกก่อนแล้วกัน”ไอ้มหาพูดแล้วมันก็เดินออกไป ผมนั่งเงียบไม่พูดอะไร หมวดบูมก็เงียบไม่พูดอะไร

“บอมบ์ กู....”

“แล้วแต่ผู้หมวดครับ ผมบังคับจิตใจให้ใครเชื่อผมไม่ได้หรอก แต่ยังไงความจริงยังคงเป็นความจริง”ผมเลิกที่จะสนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว ผมเชื่อมั่นในเพื่อนที่เชื่อมั่นใจตัวผมแค่นี้ก็พอ เดี๋ยวผมปกติเมื่อไหร่ ผมไม่ไว้หน้าใครแน่ ผมลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก ไม่ได้หันไปมองหมวดบูม ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ อาการไข้ก็ยังไม่หาย เดี๋ยวไข้ขึ้นเดี๋ยวก็ลง

“เป็นไงบ้างวะบอมบ์”ผมมานั่งที่เก้าอี้ใต้ถุนกองร้อย ตอนนี้ทหารที่ไปกินข้าวเริ่มทยอยกลับกองร้อยมาแล้วและต่างคนต่างทำความสะอาดต่อ จ่าที่เป็นผบ.หมู่ปืนกลเดินมาถามผมด้วยความเป็นห่วง แล้วแกไม่มาเปล่าซื้อโจ๊กมาให้ผมด้วย

“จ่าสวัสดีครับ”อีหนูเดินมาทักจ่า เมื่อกี้จะลุกผมก็ลุกไม่ไหวจ่าเลยไม่ให้ผมลุกทำความเคารพ

“สวัสดีหนู เป็นไงบ้างวะบอมบ์ จ่าไม่เชื่อนะว่าเอ็งจะเสพ จ่าเชื่อใจเอ็งเสมอ เอ็งอดทนหน่อยนะบอมบ์ จ่าไม่รู้จะทำยังไง ผู้กองตอนนี้หน้ามืด มึงต้องทำใจ อดทนเอาไว้ ชีวิตคนมันต้องมีอุปสรรคกันบ้าง คนเราล้มลุกคลุกคลานไม่เหมือนกัน”จ่าจับมือผมเบาๆ “หนู เอาโจ๊กไปแกะให้ไอ้บอมบ์กินหน่อยไป”

“ครับจ่า”อีหนูตอบเสียงอ่อย

“เฮ้อ คราวซวยของเอ็งนะบอมบ์”จ่าถอนหายใจ

“ครับจ่า สีสันของชีวิตครับ ผมเก๋าเขาหมั่นไส้เยอะ พอผมพลาดเขาเลยรุมผมซะ”

“แต่จ่าว่ามันก็ไม่น่าจะทำกันถึงขนาดนี้นะ จ่าจะพูดเข้าข้างเอ็งกับนายสิบคนอื่น จ่าก็ไม่รู้จะพูดยังไง เขาจะหาว่าจ่าปกป้องคนผิด จ่าได้แต่เงียบๆ จ่าขอโทษเอ็งด้วยนะบอมบ์ที่ทำอะไรไม่ได้ จ่าเจ็บใจเหมือนกันที่เห็นเอ็งโดนเขาทำแบบนี้”

“ไม่เป็นไรครับจ่า ให้ผมโดนซะบ้าง บางทีผมทำกับคนอื่นไว้เยอะเหมือนกัน มันเลยเป็นผลตอบสนอง”

“อือ จ่าเข้าใจเอ็ง จ่าเชื่อเอ็งนะบอมบ์ เดี๋ยวถ้าวันนี้เหตุการณ์ไม่ดีขึ้น จ่าจะเอายศของจ่าเป็นประกัน”จ่าลุกขึ้นจับมือผม

“ไม่ต้องก็ได้ครับจ่า ผมเอาตัวรอดได้”

“ไม่ได้บอมบ์ จ่าทนเห็นลูกน้องตัวเองโดนแบบนี้ไม่ไหวเหมือนกัน เดี๋ยวผู้กองเข้ากองร้อยเมื่อไหร่จ่าจะไปคุยเอง จ่าไปส่งลูกไปโรงเรียนก่อนนะ”

“ครับจ่า”ผมลุกขึ้นยืนตรง จากนั้นอีหนูถือถ้วยโจ๊กร้อนๆมาให้ผม มันวางลงบนโต๊ะ

“หนูต้องป้อนไหมพี่บอมบ์”

“เอาปากป้อนพี่นะ พี่ยกมือไม่ไหว”ผมพูดติดขำ

“คนบ้า นี่ขนาดป่วยนะเนี่ยยังมีอารมณ์เล่นอีก ตกลงว่าไหวไหม หนูป้อนนะ”อีหนูเอาช้อนมาคนๆโจ๊กแล้วเป่าเบาๆ

“ไม่เป็นไร กินเองได้”ผมดึงถ้วยมาด้วยความยากลำบาก ปวดไปทั้งเนื้อทั้งตัว

“มึงก็ต่างต่างจากกูหรอกกู นี่พวกมึงคิดอะไรกันอยู่วะที่ต้องเอาตัวเข้ามาแลกเพื่อกูเนี่ย”

“พี่บอมบ์ หนูเป็นตุ๊ด แต่หนูไม่ใช่ตุ๊ดขี้ขลาดนะพี่บอมบ์ หนูเชื่อใจพี่บอมบ์ หนูเชื่อว่าพี่บอมบ์ต้องช่วยหนูได้ โอ๊ย พูดมากไม่ได้ เจ็บปากอ่ะ สั้นๆแล้วกัน หนูรักพี่บอมบ์”ตัวมันเจ็บแต่มันก็ยังดูแลผม เฮ้อ ไม่ดูแลตัวเองเลย พวกมึงเนี่ย

“หื้อ พวกมึงนี่ รักกูในทางที่ผิดจริงๆ เกิดกูเสพจริงใครจะช่วยมึงได้”

“ไม่รู้อ่ะ หนูไม่ยอมให้หน้าหล่อๆของพี่บอมบ์ต้องถูกต่อยฟรีหรอก ชิ”

“อืม รักตัวเองบ้าง ไม่ต้องเผื่อแผ่ให้กูมากขนาดนี้หรอก”แล้วมันก็ป้อนผมเรื่อยๆ

“หนูไปทำงานก่อนนะพี่บอมบ์ กินยาก่อนนะ จะได้มีแรง ไข้ลดยังเนี่ย”อีหนูเอามือมาอังที่ซอกคอผม “เฮ้อ ตัวยังร้อนอยู่เลย ผู้กองนะผู้กอง หนูโกรธจริงๆด้วย”

“ใจเย็นๆนะหนู”


๗ โมงครึ่ง ผู้กองเข้ามาที่กองร้อย พวกที่โดนข้อหาเสพยาต้องลากสังขารไปยืนเรียงแถวหน้ากองร้อยให้ผู้กองเช็คยอด ส่วนพวกที่ดื้อด้านฝ่าฝืนกับผู้บังคับบัญชาก็โดนด้วยครับ ไอ้มหา อีหนู ลูกน้องหมู่ปืนกลที่รักของผม ไอ้ศักดิ์ และเพื่อนๆที่เข้าข้างผม พวกนั้นโดนแบกซุงวิ่งรอบกองร้อย ส่วนผมไม่ไหวและไม่อยากสนใจ มึงอยากแดกกูมึงมาลากกูไปแดกเองสิ สุดท้ายคือโดนลากไปจริงๆครับ เมื่อวานผู้กองสอบสวนไอ้พวกเสพว่ามันเอายามาจากไหน พวกมันบอกว่าเพื่อนมันเอามาส่งตอนพวกมันหนีเที่ยว ส่วนผมผู้กองยังสอบสวนและผมยังยืนกรานเหมือนเดิมว่าไม่ได้เสพ

“มึงจะกวนส้นตีนกูไปถึงไหนห๊ะไอ้บอมบ์”ผู้กองขึ้นเสียงกับผม ตอนนี้กองร้อยเริ่มเดือดอีกครั้ง

“ผมพูดไปหมดแล้วครับผู้กอง ถ้าผู้กองเลือกที่จะเชื่อตรงนั้น ผมห้ามอะไรไม่ได้หรอก เพราะผมมันไม่ได้มีหลักฐานอะไรมายืนยันให้ผู้กองเห็น ผมมีแค่ถุงยาแก้ไอกับพารา ผมมีแค่นั้น”

“มึงนี่ยังปากดีตลอดนะไอ้บอมบ์ มึงบอกมา ใครเอายามาส่งให้มึง”

“หลานผม มันเอายาแก้ไอมาให้”

“ดี มึงไม่ยอมรับ กูก็จะแดกจนกว่ามึงจะยอม คนแบบมึงต้องเจอคนแบบกูไอ้บอมบ์”จากนั้นผู้กองก็ให้พวกเสพกอดคอพุ่งหลัง โดยที่ผู้กองยืนคุมอยู่ใกล้ๆ ผมไม่ทำอะไรทั้งนั้น ใครทำก็ทำไป คนผิดไม่ใช่ผม

ถึงเวลาเคารพธงชาติแล้ว ทุกอย่างอยู่ในความสงบ หลังจากเคารพธงชาติเสร็จ หมู่อาร์ต และนายสิบที่หมั่นไส้ผมอีก ๓ คนมารุมล้อมกดดันพวกผม

“เฮ้ย ไอ้อาร์ต กูว่ามึงพอเหอะว่ะ มึงจะแดกให้มันได้อะไรขึ้นมา”จ่าเข้ามาห้าม

“พี่ หลักฐานมันคาตาแบบนี้จะไม่ให้พวกผมแดกได้ไง พี่ก็ดูดิ ผู้กองถามแล้วมันก็ไม่ยอมพูดอะไรสักอย่าง ผมไม่รู้ล่ะ หลักฐานคาตาแบบนี้เก็บไว้ทำไมให้เปล่าประโยชน์”

“มึงเข้าไปเห็นมันเสพถึงในห้องน้ำเหรอถึงได้พูดได้น่ะ แล้วไหนหลักฐาน ถ้าไอ้พวกเหี้ยนั่น ยาก็ยังคามือ แล้วของไอ้บอมบ์ ไหนหลักฐานของมัน ถ้ามึงจับตอนมันเสพได้จริงๆ ทำไมไม่เห็นยาไม่เห็นฟอยของมัน ไฟแช็คในตัวมันก็ไม่มี มึงเอามาจากไหนว่ามันเสพ กูไม่รู้นะพวกมึงคิดกันยังไง ลูกน้องกู กูรู้ใจมันมาตลอด วันนี้พวกมึงไม่เห็นกูเป็นพี่ ก็ไม่ต้องมาคุยกัน ไอ้บอมบ์ มึงไม่ต้องทำ มึงอยู่เฉยๆ”

“พี่วิน พี่ทำแบบนี้มันถูกไหมล่ะ แล้วคลิปล่ะพี่ มันจะๆแบบนั้น”

“แล้วขวดยาแก้ไอกับยาพาราในห้องผู้หมวดล่ะ นั่นมันส้นตีนอะไร พวกมึงนี่มั่ว กูทนไม่ไหวแล้วนะ”จ่าชี้หน้าด่ากราด

“จ่าวิน ผมว่าเรื่องนี้จ่าไม่ควรมายุ่งนะ”ผู้กองพูดเสียงเข้ม

“พูดก็พูดเถอะนะผู้กอง ผมอยู่กองร้อยมาเกือบ ๒๐ ปี สันดานทหารคนไหนดีคนไหนเลวผมมองออก ผมฝึกทหารมาก็มาก อยู่กับทหารมาเป็น ๓๐ กว่าผลัด ผมเจออะไรมาเยอะกว่าผู้กอง ผู้กองมองตามันนะ ตาแบบนี้เหรอมันเป็นอาการของคนเสพยา ผู้กองดูตาได้พวกส้นตีนนั่น แล้วเปรียบเทียบดู หมวดบูมเหมือนกัน ผมขอเถอะ ผมติดคุกผมยอม ผู้หมวดใช้มันทำงานประสาอะไรไม่ดูอาการมันบ้าง มันป่วยแทบตาย มันไม่บ่นสักคำแล้วยังทำงานให้ผู้หมวดทั้งคืน สุดท้าย นี่เหรอ ผลตอบแทนของมันแบบนี้เหรอ ผู้หมวดผู้กอง ผมเชื่อใจผู้หมวดผู้กองนะ แต่ลูกน้องผม ผมก็เชื่อใจมันเหมือนกัน ผมคิดเสมอนะว่าผู้กองจะเป็นคนที่เข้าใจอะไรได้มากกว่า แต่ทำไมผู้กองทำตัวแบบนี้”

“หยุดนะจ่าวิน อย่ามาลามปามผม”ผู้กองชี้หน้าจ่า

“ผมไม่รู้ละ นายสิบพี่ๆน้องๆคนอื่นคิดยังไงผมไม่รู้ แต่ผม ผมทนไม่ได้หรอก ที่เห็นทหารที่ผมรักเหมือนน้องในไส้โดนทำแบบนี้”

“วิน กูว่าปล่อยให้ผู้กองจัดการดีกว่า”จ่ากองร้อยเดินเข้ามาปรามจ่า

“พี่เทียน ผมปล่อยไม่ได้หรอก ถ้าแน่จริง ตรวจเยี่ยวไอ้บอมบ์ ตรวจแยกสาร ตรวจให้มันรู้ไปเลยว่ามันเสพหรือไม่เสพ แล้วจากนั้นถ้ามันเสพจริง ผู้กองจะสั่งผมติดคุกหรือจะพักราชการผม ผมก็ยอม แต่ถ้ามันไม่ได้เสพ ผู้กองต้องรับผิดชอบ”จ่าขึ้นเสียงกับผู้กอง

“นี่จ่ากำลังขัดขืนคำสั่งผู้บังคับบัญชาเหรอ ดี จ่าแน่มาก”

“ผมแน่ยิ่งกว่าแน่ซะอีก เอาสิ ผู้กองจะเอายังไงก็เอาสิ”ตอนนี้สถานการณ์ยิ่งตึงเครียดเข้าไปใหญ่ เมื่อเหล่านายสิบมารุมล้อมผม มีจ่าคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่ข้างผม ส่วนนายสิบอีกกลุ่มน่าจะไม่ตัดสินอะไรผม คือไม่เลือกข้าง ส่วนฝ่ายผู้กองก็มีหมู่อาร์ตและนายสิบที่หมั่นไส้ผม ๓ คน รวมทั้งจ่ากองร้อย หมวดบูม ยืนอีกข้างหนึ่งกอดอกทำหน้าเครียด

สถานการณ์ดูท่าจะรุนแรงมากขึ้นเมื่อผู้กองดูโกรธมากเรื่องที่จ่าออกมาปกป้องผม ผู้กองกำหมัดเอาไว้ แล้วกัดฟันแน่นจนสันกรามขึ้นเป็นนูนขึ้นมา

“ผมขอสั่งพักราชการจ่า ๑๕ วัน”ผู้กองประกาศกร้าว

“ผู้กอง”นายสิบคนอื่นต่างพูดเสียงเบาออกมาด้วยความตกใจ

“ได้ครับผู้กอง”จ่าวินยิ้มเหยียด

“พี่เชษฐ์ ผมว่าพี่ใจเย็นๆดีกว่าแล้วตรวจเยี่ยวไอ้บอมบ์มัน”หมวดบูมพูดขอร้อง

“มึงก็เอากับเขาด้วยเหรอบูม”ผู้กองหันมามองหน้าหมวดบูม

“พี่ ผมว่า ถึงยังไงไอ้บอมบ์จะเสพหรือไม่เสพ ผมว่าควรจะตรวจมันก่อน อีกอย่าง ผมใช้มันทำงานทั้งคืน ยามันก็อยู่บนโต๊ะผม งานผมทีมันพิมพ์ไว้ก็ยังคาอยู่แบบนั้น ถ้ามันเสพจริงผมก็ต้องรับผิดชอบร่วมกับมัน เพราะผมเป็นคนใช้มันทำงาน”สถานการณ์ยิ่งเครียดหนักเข้าไปใหญ่เมื่อหมวดบูมออกหน้าแก้ต่าง แต่ถามว่าตอนนี้ผมเรียกร้องหาความเห็นใจจากใครอีกไหม ผมเฉยๆแล้ว ยังไม่ทันที่จะได้พิสูจน์อะไร เสียงบิ๊กไบค์ดังขึ้นมาจากหน้าทางเข้ากองร้อย ก่อนที่จะจอดนิ่งหน้าบก.ร้อย ชายแต่งกายชุดทหาร ๒ คน ถอดหมวดกันน็อกแล้วรีบวิ่งมาที่หน้ากองร้อย ร้อยโทภูริภัทร ไอ้ภีม กับร้อยโทภูมิพัฒน์ ไอ้ภูมิ

[AGELA]

“อาบอมบ์”ไอ้ภีมกับไอ้ภูมิกูท่าจะตกใจมากกับสภาพของผมตอนนี้ “เหี้ย ใครทำอากูวะ”ไอ้ภูมิสบถเสียงดังก่อนจะกราดเข้ามาดูสภาพของผม

“พี่ภีม พี่ภูมิ สวัสดีครับ”หมวดบูมยกมือไหว้

“พี่ สวัสดี อา อาเป็นไงบ้าง”ไอ้ภูมิกับไอ้ภีมเข้ามาแบกผมคนละข้างแล้วหันไปถามผู้กอง “มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะพี่ ทำไมอาบอมบ์ถึงเป็นแบบนี้”ยังไม่ทันที่ผู้กองจะได้ตอบคำถามอะไร รถตู้สีขาวก็มาจอดที่สนามบาสหน้ากองร้อยจากนั้น ชายวัยใกล้เกษียณ ๓ คน รีบลงจากรถตู้มา พลเอกชนะศึก พลเอกชาญศึก พลโทชาญยุทธ พี่เบิ้ล พี่นิด พี่น้อย

“ตรง”จ่านิคซึ่งเป็นจ่าคลังอาวุธลูกพี่ไอ้มหาสั่งเสียงดัง ทุกคนต่างยืนตรง ทำความเคารพ ตอนนี้ผู้กอง ผู้หมวด นายสิบคนอื่นๆต่างตะลึงตกใจ ห่าเอ๊ย ใครโทรบอกพี่ๆกูวะเนี่ย

“...........”พี่เบิ้ลไม่พูดอะไรแต่กราดสายตามองผู้กองตั้งแต่หัวจรดเท้า “เกิดอะไรขึ้นกับน้องชายของกู”พี่เบิ้ลถามเสียงเย็น

“เฮ้ย ถามไม่ได้ยินรึไง ว่าเกิดอะไรขึ้น”พี่นิดขึ้นเสียงถามอีกคน

“พวกผมจับพวกเสพยาได้ครับ”ผู้กองตอบเสียงสั่น

“แล้วน้องกูเสพด้วยเหรอ เรื่องมันเป็นมายังไงเล่าให้กูฟังสิ”

“เชิญเสธ.ที่บก.ร้อยก่อนครับ”ผู้กองผายมือ พี่เบิ้ลพยักหน้าแล้วเดินไปที่บก.ร้อย

“พี่เบิ้ลมาไงวะภีม”ผมถามไอ้ภีมเสียงเบา

“ซันโทรมาบอกผม แล้วผมก็โทรบอกพ่อ อาน้อยกับลุงนิดคงไปคุยงานกับพ่อมั้ง เลยมาทั้ง ๓ คนแบบนี้ ตกลงเรื่องมันเป็นไงกันแน่อา”ไอ้ภีมถามผม

“ก็โดนจับยาทั้งที่ไม่ได้เสพน่ะสิ ดูอาดิ น่วมไปทั้งตัว”ผมถูกวางให้นั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวหนึ่ง ส่วนพี่เบิ้ลพี่น้อยพี่นิดโซฟา ผู้กองนั่งข้างหนึ่ง ส่วนฝั่งผู้กองมีจ่ากองร้อย หมู่อาร์ต และคนที่หมั่นไส้ผมยืนอยู่ด้วย นายสิบคนอื่นๆก็ยืนใกล้ๆประตู

ผู้กองเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่เบิ้ลฟัง พี่เบิ้ลนั่งฟังเงียบๆ พี่น้อยหันมาดูสภาพของผมแล้วถามอะไรเล็กน้อย ส่วนพี่นิดเองก็หันไปถามจ่าวินที่ออกตัวปกป้องผม

“อ่ะ บอมบ์ เล่าให้พี่ฟังว่าเรื่องมันเป็นมายังไง”หลังจากที่ฟังผู้กองเล่าเหตุการณ์จบแล้วพี่เบิ้ลก็หันมาถามผม ผมเองก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ของผมบ้าง ผมอ้างไอ้ภูมิที่เอายามาให้ อ้างผู้หมวดที่ใช้ผมทำงาน ผมเล่าความจริงทุกอย่าง

“บูมใช้งานบอมบ์จริงเหรอ”พี่เบิ้ลถาม

“ครับ”หมวดบูมตัวสั่นเหมือนลูกนกเลยครับ

“แล้วทำไมปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้”น้ำเสียงนิ่มแต่เชือดเฉือน

“ขอโทษครับ”

“ไหนขอดูคลิปหลังฐานหน่อยว่าน้องกูมันรับยาจริง”พี่นิดถามแทรกขึ้นมา พี่ชายทั้ง ๓ ของผมนั่งดูคลิปที่บันทึกโดยหมู่อาร์ตอย่างใจจดใจจ่อ

“ใครเป็นคนถ่ายไว้”พี่เบิ้ลถาม

“ผมครับ”หมู่อาร์ตตอบเสียงสั่น

“บอกเหตุการณ์มาสิว่าถ่ายได้ยังไง เวลากี่โมง”

“ผมถ่ายเมื่อวันอังคาร วันนั้นผมมาพิมพ์งานที่บก.ร้อย เสร็จประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ แล้วผมได้ยินเสียงรถมอไซด์ ผมก็เลยแอบย่องตามหลังมาดู แล้วผมก็ถ่ายคลิปนี้เก็บไว้ เพราะผมกำลังจำจับมองไอ้พวกแก๊งค์เสพยามาร่วม ๓ เดือนแล้วครับ”หมู่อาร์ตชี้แจง

“บอมบ์อธิบายสิว่ามันใช่หรือไม่ใช่”พี่เบิ้ลถามผมเสียงเข้ม

“จะใช่แก๊งเสพยาได้ไงอ่ะพ่อ พ่อดูรถพี่ภีมไม่ออกเหรอ แล้ววันนั้นผมก็เป็นคนเอายาแก้ไอมาให้อา อาบอมบ์โทรหาผมตอนเที่ยงคืน พ่อเป็นคนถามเองไม่ใช่เหรอว่าออกไปเที่ยวไหนดึกดื่น”ไอ้ภูมิพูดแทรกโดยที่ผมยังไม่ได้จะอ้าปากเลย

“อืม”พี่เบิ้ลพยักหน้า

“แล้วพ่อไม่เห็นเหรอว่าทะเบียนอะไร ไหนผมดูหน่อยดิ”ไอ้ภูมิรับมือถือมาแล้วเลื่อนไปเวลาไปช่วงท้ายๆ เห็นเลขทะเบียนด้วย “นี่ไงพ่อ เลขทะเบียนรถของพี่ภีม ใช่ไหมพี่ภีม”ไอ้ภูมิหันไปถามความเห็น

“ใช่พ่อ ทะเบียนรถผม แล้วคนในคลิปก็ไอ้ภูมิ แต่มันมืดๆไปหน่อยนะ มองไม่ค่อยออก แต่ยังไงก็ไอ้ภูมิ ดูหมวกกันน็อกดิ ลายเดียวกันกับที่จอดไว้หน้ากองร้อยเลย รถก็คันเดียวกัน รถผมไม่ได้มีดาษดื่นทั่วไปนะพ่อ คลิปนี้ไม่ใช่แก๊งส่งยาหรอกพ่อ เนี่ย ไอ้ภูมิทั้งตัวเลยพ่อ”ไอ้ภีมช่วยอธิบาย พี่เบิ้ลพยักหน้าแล้วนั่งตรวจสอบดูคลิปอีกครั้ง คือทะเบียนมันสะท้อนแสงไฟแล้วเห็นชัดเจน บวกกับหมวกันน็อกลายเกรียนๆของไอ้ภีมที่ไอ้ภูมิใส่มา พี่เบิ้ลดูจบก็ส่งให้ผู้กอง จ่ากองร้อยดูอีกครั้งหนึ่ง หมวดบูมชะโงกหน้าเข้าไปดู หน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม

“ทุกคนว่าไง ทะเบียนเดียวกัน หมวกกันน็อกก็อันเดียวกัน คงไม่ได้มีคู่แฝดมาจากที่ไหนหรอกนะ”

“ครับท่าน”ตอนนี้ก็ครับท่านอย่างเดียวล่ะไอ้สัส ทีเมื่อกี้นี่ยำกูยิ่งกว่ายำใหญ่ใส่ใบมะกรูด

“งั้นประเด็นเรื่องคลิป ก็สรุปว่ามันไม่ใช่คลิปส่งยาบ้าแน่นอน หรือจะให้ใครเอาไปให้ตำรวจพิสูจน์ หรือจะพิสูจน์กันอย่างไร มีใครไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องคลิปบ้าง”ตอนนี้ฝั่งผู้กองเงียบกริบ เพราะหลักฐานผมมันคาตาอยู่แล้ว รถมอไซด์บิ๊กไบค์ที่จอดหน้ากองร้อย เลขทะเบียน ทรงรถ มันก็เป็นคันเดียวกันกับในคลิป คือรถมอไซด์ที่ไอ้ภีมออกมันอยู่อยู่ประมาณ ไม่ถึง ๑๐ คันในเมืองไทยนะครับ ดังนั้นลักษณะรถแบบนี้มันเห็นไม่ได้ทั่วไปตามท้องถนนแน่นอน

“เบิ้ล เอาน้องไปโรงบาลก่อนไหม กูว่ากว่ามึงจะถามพวกห่านี่เสร็จแม่งน้องได้ตายกันพอดี”พี่นิดพูดแทรก

“ไม่เป็นไรพี่นิดบอมบ์ไหว”ผมพยายามพูดเสียงดังๆ เจ็บคอมากเลยครับ

“สวัสดีครับ ขออนุญาตครับ”ผู้พันกับรองผู้พันเดินเข้ามาในบก.ร้อยสีหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อ และนอกจากนี้ยังมีนายทหารอีกหลายคนเข้ามาด้วย ทำให้นายสิบบางคนต้องหลบฉากออกไป

“มีชุดตรวจสารเสพติดไหม ไปเอาชุดตรวจสารเสพติดมา”พี่น้อยสั่ง หมู่อาร์ตรีบกระวีกระวาดไปอุดตรวจสารมา

“อาไหวไหม”ไอ้ภีมยังคงถามตลอด

“เออน่า ไหวดิ ไม่ไหวป่านนี้ตายคาที่ไปแล้ว”ผมพูดพยายามให้ติดตลก เมื่อชุดตรวจสารเสพติดมาถึงพี่เบิ้ลอ่านวิธีใช้

“ต้องตรวจฉี่ด้วยเหรอเบิ้ล กูว่าไม่ต้องนะ น้องเราเป็นยังไงเรารู้กันดีไม่ใช่เหรอ จะตรวจให้เปลืองทำไม”พี่นิดออกความเห็น

“เออนั่นสิพี่เบิ้ล น้องเราเป็นไงเรารู้ดีไม่ใช่เหรอ จะตรวจไปทำไม แค่นี้บอมบ์มันก็ไม่ผิดแล้ว”พี่น้อยพูดอีกคน พี่น้อยพูดน้อยสมชื่อครับ

“แล้วใครเชื่อน้องเราบ้างล่ะพี่นิด พี่ว่ามันจะน่าตลกไหมถ้าเกิดว่าน้องชายเสพยาแล้วไม่ต้องรับผิดเพียงเพราะตำแหน่งของพี่ชายช่วยเอาไว้ ใครได้ยินเขาก็คงจะเอาไปพูดกันให้ทั่วว่าน้องมันเลวแต่เพราะพี่มันตำแหน่งใหญ่เลยไม่ต้องรับผิด ผมอ่ะเชื่อใจน้องอยู่แล้วพี่นิด แต่คนอื่นล่ะ เขาเชื่อใจน้องเราหรือเปล่า บอมบ์ ลุกไปเยี่ยว”นี่แหละพี่เบิ้ลผู้เด็ดเดี่ยว

“ครับพี่เบิ้ล”ไอ้ภีมกับไอ้ภูมิพยุงผมให้ลุกขึ้น ตอนนี้ทุกคนคงออกอาการร้อนๆหนาวๆเป็นแน่

“ท่านครับ ผมว่าไม่ต้องตรวจก็ได้นะครับ บอมบ์มันไม่ผิดหรอกครับท่าน”ผู้พันพูดกับพี่เบิ้ลอย่างนอบน้อม

“ไม่ได้ ต้องตรวจ เอาให้มันเห็นไปเลยว่าเสพจริงหรือไม่ได้เสพ ถ้าเสพจริงผมเอาหนักแน่นอน แต่ถ้าไม่ได้เสพ มีเรื่องกันทั้งกองพัน”พี่เบิ้ลพูด ช่วงที่ผมกำลังจะลุกขึ้น ก็มีรถตู้มาจอดที่หน้ากองร้อยตามด้วยฝีเท้าที่เร่งเดินกุบกับมายังบก.ร้อย ผู้การกรมพ่อน้องไปป์มาเองเลยครับ

“สวัสดีครับ”ผู้การโค้งให้พี่ชายผมทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปสอบถามเรื่องราวกับผู้พัน แต่ผู้กองเป็นคนเล่าให้ฟังแทน

“ไอ้ชุดตรวจสารนี่มันตรวจได้เฉพาะยาเสพติดใช่ไหม มันไม่ตรวจโดนยาแก้ไอหรือพาราใช่ไหม”พี่เบิ้ลถามผู้กอง

“ครับ ตรวจได้แค่สารเสพติดครับ”ผู้กองตอบ ผมเยี่ยวใส่ถ้วยพลาสติกเล็กโดยที่ไอ้ภีมเป็นคนถือถ้วย มือมันสั่น

“อย่าเยี่ยวโดนมือผมนะอา ถ้าโดนนี่เอาทาหน้าเลยนะ”

“หึ มึงก็พูดไปนะภีม”ผมค่อยๆเยี่ยวออกมาประมาณครึ่งถ้วย ไอ้ภีมเอามาวางบนโต๊ะแล้วพี่เบิ้ลฉีกซองดึงเอาแผ่นตรวจมาจุ่มลงที่เยี่ยวของผม

“จะรับผิดชอบเหตุการณ์นี้ยังไง”พี่น้อยถามหลังจากที่แผ่นตรวจมันปรากฏเด่นชัดว่าผมไม่ได้เสพยาเพราะมันขึ้นแค่ขีดเดียว ถ้าคนเสพมันจะขึ้น ๒ ขีด ผู้กองถึงกับหน้าซีดเลยทีเดียว

“ครับ”ผู้กองยิ่งหน้าซีดเข้าไปใหญ่

“เดี๋ยวผมจะตั้งกรรมการตรวจสอบวินัยครับท่าน”ผู้พันเอ่ยปากขึ้นมา

“ไม่น่าเชื่อนะ ว่าตำแหน่งผบ.ร้อยจะมีคนแบบนี้เข้ามารับหน้าที่”พี่เบิ้ลมองหน้าผู้กอง ผู้พัน และผู้การ ตามลำดับ เล่นเอาร้อนๆหนาวๆไปตามๆกัน “เป็นผู้กอง ปกครองทหาร แต่กลับหน้ามืดตามัว ตัดสินเรื่องแบบนี้ได้มั่ว มาเป็นทำไม”

“ไม่ได้เรื่อง”เพี๊ยะ พี่น้อยลุกไปตบหน้าผู้กองทีหนึ่ง ไม่มีใครห้ามได้เลยครับ

“ไปอยู่ชายแดนทั้งกองร้อยเลยดีกว่าไหม แล้วให้พวกอยู่ชายแดนกลับเข้ามาทำงานในที่นี้”พี่นิดพูด

“ใจเย็นๆพี่นิด เดี๋ยวคนอื่นเขาจะหาว่าเอาเอาตำแหน่งเอายศมากลั่นแกล้งทหารชั้นผู้น้อย กูจะบอกอะไรให้พวกมึงฟังนะ พวกกูเป็นทหารมาจนใกล้จะเกษียณแล้ว ยิ่งยศสูงมันก็ยิ่งต้องระมัดระวัง พวกกูมีอำนาจกับมือ แต่ใช้ไม่ดีคนที่เดือดร้อนไม่ใช่ใคร มันเป็นพวกกูเอง เวลามีอำนาจใช้อำนาจให้เป็น มันจะได้ทั้งพระเดชและพระคุณ แต่ถ้าใช้ไม่เป็นมันก็ไม่ต่างอะไรจากหมาที่แยกเขี้ยวขู่ชาวบ้านข้างถนน กูผิดหวังมากนะที่เจอสภาพแบบนี้ กูคิดมาตลอดว่าคนที่เป็นผู้หมวด ผู้กอง คือคนที่ใกล้ชิดทหาร คนที่เข้าใจอารมณ์ของผู้ใต้บังคับบัญชา แต่สภาพที่กูเจอ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ หรือเพราะเวลามันเปลี่ยนแปลงไปรวดเร็ว ต่างคนต่างทำงานชิงดีชิงเด่นพยายามไขว่คว้าเอายศหนักศักดิ์ใหญ่แล้วละเลยซึ่งกันและกัน หรือเพราะตำแหน่งใหญ่โตแล้วไม่ต้องสงสารหรือเห็นใจใคร พวกมึงกำลังลืมอะไรไปหรือเปล่า ที่มึงทำกับทหารที่ไม่มีความผิดแบบนี้ ทหารที่บริสุทธิ์ใจกับพวกมึง พวกมึงยังทำแบบนี้ นี่ลูกน้องในกำมือมึงนะ ทำกันได้ขนาดนี้ แล้วประชาชนผู้บริสุทธิ์ที่รอพวกมึงไปปกป้อง พวกมึงจะทำหน้าที่นั้นได้สมบูรณ์ได้อย่างไร คนทำผิดมึงต้องสอบสวน แล้วไอ้พวกเสพพวกนั้นมันโดนตรวจเยี่ยวบ้างไหม ไปตามไอ้พวกเสพมา”นายสิบที่ยืนใกล้ประตูรีบวิ่งไปตามไอ้พวกเสพมาที่บก.ร้อย

“มาแล้วครับ”

“ไหน ใครโดนข้าหาเสพแล้วไม่โดนตรวจเยี่ยว ยกมือขึ้น”พี่เบิ้ลถาม มียกมือ ๔ คน “แล้วเสพจริงไหม”

“เสพจริงครับ”พวกนั้นตอบเสียงสั่นเพราะไม่รู้ว่าชะตาชีวิตเป็นยังไง

“ไปตรวจเยี่ยว”แล้วก็จัดการตรงนั้นเลยครับ ตรวจจริงมันก็ขีดมา 2 ขีด ไอ้พวกเสพนี่หน้าซีดกันเป็นแถว

“ต่อให้เสพจริง หลักฐานคาตายังไงพวกมึงก็ต้องตรวจทุกคน เพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ของแต่ละคน แล้วนี่อะไร โอเค หลักฐานมันคาตาขนาดนั้น แล้วกับคนบริสุทธิ์ล่ะ สมมติว่าถ้าบอมบ์ไม่ใช่น้องกู พวกมึงจะทำยังไง ถ้ารู้ว่าเขาบริสุทธิ์ พวกมึงจะทำยังไง ปล่อยเฉยแล้วลอยหน้าลอยตาเป็นผบ.ร้อยต่อไปงั้นเหรอ”

“.............”ผู้กองเงียบ

“กูยอมรับไม่ได้จริงๆนะกับการที่มีผบ.ร้อยชุ่ยๆแบบนี้ คนเป็นผบ.ร้อยแต่ไร้ซึ่งความไตร่ตรอง แบบนี้จะออกรบไหวเหรอ กูได้เอาตำแหน่งของกูมากดดันพวกมึงนะ แต่กูอยากให้พิจารณาให้ดี การลงโทษทหารก็ควรเป็นไปตามหลักการลงโทษ มึงดูสภาพน้องกูสิ มันสมควรหรือไม่ แล้วพวกเสพที่โดนลงโทษ มันสมควรหรือไม่ หรือว่าไม่ได้ใส่ใจกฎระเบียบการลงโทษแล้ว กูมีอำนาจในมือ กูจะทำอะไรยังไงก็ได้อย่างนั้นเหรอ”พี่เบิ้ลกำหมัดพูด

“ทบทวนตัวเองใหม่นะ มีสติให้มากๆ มีความเป็นผู้ใหญ่ให้มากๆ ถ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อไป โอกาสเติบโตในหน้าที่การงานคงยาก”

“น้องกู กูเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม กูรักยิ่งกว่าลูกในไส้ของกูอีก ทำไมมึงถึงทำแบบนี้”พี่น้อยเดินไปตบหน้าผู้กองอีกข้างหนึ่ง ผมจะไปดึงมือพี่น้อยก็ไม่ไหว

“พี่น้อย บอมบ์ไม่เป็นไร”ได้แต่แค่นเสียงห้ามพี่น้อย พี่เบิ้ลได้แต่นั่งกัดฟันแล้วกำหมัดแน่นๆหลายครั้ง พี่เบิ้ลคงพยายามระงับอารมณ์ไว้อย่างมากที่จะไม่เตะต่อยผู้กอง

“น้องใคร ใครก็รัก ลูกใครใครก็ห่วง มึงลงโทษจนน่วมไปทั้งตัวแบบนี้พ่อแม่เขาคงดีใจนั่งยิ้มอยู่บ้านอยู่หรอกนะ คนทำผิด รู้ว่าผิด แต่ลงโทษให้มันอยู่ในกรอบในกฎ ทำตามกฎไม่มีใครว่าหรอก จะเค้น จะสอบปากยังไงก็ดูความสมควรไม่สมควรบ้าง กูเจ็บปวดแทนน้องกูนะ แต่กูก็ไม่อยากจะทำร้ายมึงเหมือนที่มึงทำกับน้องกู กูไม่อยากใช้อำนาจหรือใช้กำลังไปในทางที่ผิด แดน พี่ฝากจัดการแทนด้วยนะ ดูผลงานน้องมันด้วย ยังไงน้องก็มีความดีอยู่บ้าง”พี่นิดตบไหล่ผู้การเบาๆ

“ท่าน ผมขอโทษ ผมขอโทษจริง”ผู้กองทรุดลงคุกเข่าก้มกราบพี่ๆของผม “บอมบ์ผู้กองขอโทษ”ผู้กองยกมือไหว้ผม ผมรับไหว้แทบไม่ทัน

“ป่ะ เดี๋ยวน้องกูตายซะก่อน ดูดิ เจ็บช้ำไปทั้งตัวยังทำหน้าระรื่นอีก”พี่เบิ้ลเดินมาพยุงผม ตอนนี้สถานการณ์คลี่คลายลงไปแล้ว ผู้กองโดนตั้งกรรมการตรวจสอบวินัย และผมว่าส่วนอื่นๆก็คงต้องโดนตรวจสอบกันยาว ตั้งแต่ผู้พันลงมาจนถึงผู้เสพยาด้วย ผมขึ้นไปนั่งในรถตู้โดยมีไอ้ภีมมานั่งข้างๆ

“พ่อ ทำไมไม่เด้งทั้งกองพันไปเลยล่ะพ่อ”ไอ้ภีมถามด้วยความมึนงง

“ถ้าพ่อทำก็ทำได้นะ แต่อย่าลืมนะภีม อำนาจของพ่อที่พ่อมีในกำมือ พ่อต้องใช้มันมันถูกต้อง ไม่มีใครพอใจหรอกที่เห็นน้องหรือญาติๆตัวเองโดนแบบนี้ พ่อเจ็บใจเหมือนกัน แต่พ่อไม่อยากใช้อารมณ์ แกดูสิ เพราะคนเรามันใช้อารมณ์มันเลยเป็นแบบนี้”พี่เบิ้ลอธิบายให้ไอ้ภีมฟัง “เฮ้อ ไอ้ตัวเล็ก เอ็งมีอะไรเอ็งก็ไม่เคยบอกพี่เลยนะ เก็บเงียบตลอด นี่ถ้าซันไม่โทรหาพี่ พี่จะรู้ไหม”พี่เบิ้ลหันมาเอ็ดผมนิดหน่อย

“บอมบ์โตแล้วน่ะพี่เบิ้ล”

“เออ อาชอบเก็บเรื่องคนเดียว จริงๆมันน่าจะเด้งไปให้หมดเลย หมั่นไส้แม่ง”

“คนเรายิ่งสูงมันยิ่งหนาวนะภีม การมียศมีตำแหน่งใหญ่โตใช่ว่าเราจะไม่เคารพกฎระเบียบ ที่เราเป็นใหญ่ได้ก็เพราะมีกฎระเบียบ มีวินัยคอยรับรอง เราอย่าลืมจุดนี้ คนอื่นเขาเป็นยังไงลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน การจะตัดสินอะไรมันต้องใจเป็นกลาง ยึดเอาประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตน ลุงโมโหเหมือนกัน อยากจะเด้งไปทั้งกองพัน แต่ถ้าเราเด้งไปแล้ว มันก็จะมีผลสะท้อนกลับแน่นอน ไหนจะโดนครหาว่าปกป้องน้องเกินกว่าเหตุ ตระกูลนี้ใครแตะต้องไม่ได้ ลุงไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้น ผิดคือผิด ถูกคือถูก ว่ากันไปตามกติกา ทำกันตามหน้าที่ อีกไม่กี่ปีลุงกับพ่อแกก็จะเกษียณแล้ว แต่พวกเขาเหล่านั้นมีโอกาสเติบโตมาทำงานในระดับสูง ลุงอยากให้เรื่องนี้เป็นบทเรียนกับเขา ลุงรักและห่วงอาบอมบ์ของแกมาก แต่ลุงก็รักและห่วงคนดีที่มีโอกาสเติบโตมาทำงานให้กับสังคมเหมือนกัน แกจะเป็นใหญ่เป็นโตได้ก็เพราะแกดีจริงๆนะภีม ไม่ใช่ข้างนอกสุกใสข้างในเป็นโพรง ดีแต่เปลือกไม่ได้หรอก มันต้องดีภายในด้วย เข้าใจนะ”

“ครับลุงนิด”ไอ้ภีมรับคำ “แล้วอาน้อยมีอะไรจะสอนภีมไหม

“สอนอะไรล่ะ อาไม่รู้โว้ย อาขี้เกียจจะพูดมาก อาชอบทำให้ดูเป็นตัวอย่างมากกว่า พูดไม่เก่งเหมือนคนอื่นเขา”

“พูดไม่เก่งนี่แหละ ตบหน้าไปซะ 2 ที”พี่เบิ้ลพูดยิ้มๆ

   
 

[yokky34]

ยังไม่อ่านอ่ะ แหะๆ กลัวนอนไม่หลับ

รออีกตอนนะ

[bumzaza258]

ยังไม่อ่านอ่ะ แหะๆ กลัวนอนไม่หลับ

รออีกตอนนะ

ตอนนี้จบดีมากคะ สะใจ จัดหนักกับผู้กองไปแล้วคะ พากันมาทั้ง ภูมิ ภีม เบิ้ล นิด น้อย เลยคะ 55555

[Akikojae]

ไอ้เวรร อยากเห็นพวกมันโดนหนักๆ
ตอนหน้าเอาให้ตายไปเลย หึ้ยยย
รอตอนต่อไปค่าาาาา

[yokky34]

มีง้อกันยาวแน่ หมวดบูมหนอ ไม่น่าเลย
เด้งไอ้หมู่อาร์ตไปชายแดนเลย เกลียดมัน

[ทิวสนที]

โหยพี่เมฆปรับตอนใหม่แล้วทำไมไม่เพิ่มบทให้ไอ้อาร์ตโดนกระทืบเข้าไปด้วย

[TR]

โอยยยย สะจายยยยยย!!!!
ยกมากันทั้งบ้าน ทั้งพี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิด ภูมิ ภีม เด็ดมาก ^^b
ชอบที่พี่ๆ สอนเรื่องการใช้อำนาจ มันถูกที่สุด มีอำนาจแต่ต้องรู้จักใช้ให้เป็นไม่ใช่อวดเบ่งเรื่อยเปื่อย
งานนี้จัดหนักตั้งแต่ผู้กองยันอิหมู่อาร์ตเลยเหอะ เกลียดนางมาก!
ยังดีนะที่หมวดบูมคิดได้ขึ้นมาบ้าง มีออกหน้าให้บอมบ์อยู่บ้าง ไม่งั้นจะยกบอมบ์ให้อิหนูแทนละ 555
ประทับใจเพื่อนบอมบ์กับจ่าวินมาก เชื่อใจบอมบ์จนหยดสุดท้าย
จ่าวินอย่างเท่ห์ยอมเอาตำแฟน่งประกันให้บอมบ์ ยอมง้างกับผู้กอง สุดยอด!!!
งานนี้ใครทำอะไรไว้คงเงิบเป็บแถบ ขอย้ำว่าสะใจมากตอนนี้ !!!
ได้อ่านตอนนี้จบ คืนนี้นอนหลับสบายละ

[HT...hanna]

น้ำตาจะไหลกับตอนนี้ รู้สึกรักครอบครัวนี้จัง พวกพี่ๆรักน้องมากแต่ทำอะไรเกินกว่าเหตุไม่ได้หน้าที่มันค้ำคอ
ถ้าเป็นเรานะสั่งเด้งยกกองอย่างที่ภีมว่าแล้ว มันน่าเจ็บใจนัก
โอ้ย!!! ไม่รู้จะพูดยังไงมันเต็มตื้นอ่ะ ดีงามมากพี่ทั้งสาม
 หายไวๆนะพี่บอมย์
ปล.เอาอิอาร์ตไปถ่วงน้ำด้วยค่ะ

[why yyy]

โล่งเลย วู้!!




ขอบคุณ

[boyslover]

ฮ่าๆ เห็นไหมบอกแล้ว แบ็คพระเอกใหญ่ขนาดไหน ไอ้ผู้กองโดนตบไปสองทียังน้อยไปนะ จ่าวินแมนออฟเดอะเเมทครับพี่น้อง หึหึ

สะใจมากกกกกกกกกกกกก

[thanza1970]

 

[black sakura]

 โอ๊ยยยสะใจคืนนี้นอนหลับแระไม่ค้างคา

[maemix]

ซึ้งมาก ตอนที่พี่เบิ้ล พี่น้อย พี่นิดพูด มันตรงใจ

[noy]

สะใจ

[~ณิมมานรฎี~]

     คือดีงามมมมมมมม คือเริศศศศศ .5555555 ชอบครอบครัวนี้สุดๆ เราก็จะรอตอนต่อไปปปป  รอว่าพี่บอมบ์จะทำไงกับหมวดบูมม คึคึคึคึ เอาให้หนัก!!!!!!

ปล จ่าวิน วินจริงๆๆๆๆ

[papanoy]

นึกว่าจะนอนไม่หลับซะแล้ว  ขอบคุณคุณเมฆที่มาต่อตอนนี้ให้คนอ่านโล่งใจ หวังว่าคราวนี้หมู่อาร์ตคงหายซ่าถาวรนะ

[modisvip]

อื้อหือ อำนาจทั้งบ้าน
ไอ้อาร์ตเลยตัวดีมึงงงงงงงงง

[igaga]

 
555555555สะใจจริงๆ
 

[gumrai3]

  ต้องเจอเเบบนี้
โมโหเเทนพวกพี่ๆ

[่jum]

หายค้างแล้ว ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะ 

งานงอกทั้งกองร้อยละทีนี้ แต่สะใจอ่ะ 

[alternative]

ถ้าซันไม่โทรไปตามคนอื่นๆ บอมบ์จะได้รับความยุติธรรมไหม?
การเป็นหัวหน้าคนต้องใช้สติและปัญญาให้มาก มีความยุติธรรมเป็นที่ตั้ง หากปล่อยความคิดตามลมปากคนอื่นๆ ก็ไม่ต่างจากพวกหางแถวที่คิดไม่เป็น ไม่สมควรมีคนนับถือ

ปล. นับถือพี่วินที่สุด ใจพี่ใหญ่มาก

[ormn]

  ให้มันรู้ไปเลยว่าเป็นน้องใคร

[thagoon]

ทำไมไอ้หมู่อาร์ตไม่โดน  ไม่สะใจเลย

[pochu52]

พี่เบิ้ล พี่นิด พี่น้อย  พูดเรื่องการใช้อำนาจอย่างโดนเลย
จ่าวินนี้ได้ใจสุดๆ
แต่ตอนพี่เบิ้ลเรียกพี่บอมบ์ว่า ไอ้ตัวเล็ก นี้หลุดจากอารมณ์อินน้องข้าใครอย่าแตะ มาขำเบาๆ
ขอบคุณคุณเมฆนะคะที่มาลงจนจบฉากดราม่า ไม่งั้นมีปรี๊ดค้าง ถึงจะอ่านไปครั้งนึงแล้วก็เถอะ