หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[TR]

อิหมู่อาร์ต เลววววววว !!!
เมื่อไหร่จะไปผุดไปเกิดเนี่ย
สงสารบอมบ์ ทั้งป่วย ทั้งทำงานหนักแล้วมาโดนใส่ความอีก

[Akikojae]

เสพยาบ้านพ่อมึงสิไอ้หมาอาร์ต ไอ้ควายทุย
เกลียดแม่งจริงๆ พี่บอมบ์อย่าเป็นอะไรเลยนะ
  

[ทิวสนที]

ไอ้อาร์ตเตรียมเก็บของไปชายแดนเยมึง ไอ้เห็บหมา ฝ่าตีน ไอ้เหี้ย

[modisvip]

มีงานเข้าซะแล้ว

[why yyy]

อ่านตอนนี้กี่ครั้งก็รู้สึกอึดอัดทุกครั้งเลย เฮ้อ รอจุดจบหมู่อาร์ต




ขอบคุณ

[AMMY★]

ไอ้สัสอาร์ต เมื่อไหร่มึงจะตาย 

[hormonesyj]

ไปตายไป๊ เขากำลังดีๆ ไอ้เฟี้ยนี่มา เซงเลย ส้นตีนมึง

[B52]

ตอนดราม่าสุดๆของเรื่องมาแล้ว

[bumzaza258]

เกลียดอิอาร์ตตตต แต่ว่าถ้าพี่บอมทำเนียนนั่งขี้ต่อไปแล้วให้พวกทหารเปิดมาเจอจะดีกว่าแบบนี้นะ เพราะคนเปิดมาก็จะเห็นว่าพี่บอมนั่งขี้ไม่ได้เสพยา 55555555555 #พี่บอมเส้นใหญ่นะครัชอิอาร์ตแกตายแน่

[AGELA]

ตอนที่ ๖๔ เส้นบางๆ

ทหารทั้งกองร้อยถูกเรียกมารวมตัวกันที่สนามหญ้า ตอนนี้ทุกคนต่างรู้สึกมึนงงกับเหตุการณ์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมเองทีแรกก็งงเช่นกันแต่มองไปที่อีกกลุ่มก็รู้ว่าโดนร่างแหไปซะแล้วกู

“หน้ากระดาน ๕ แถวปิดระยะ จัดแถว”

“เฮ้”พวกที่เพิ่งตื่นรีบจัดแถวอย่างรวดเร็ว ส่วนผมและไอ้ ๓ คนที่เหลือโดนจับตัวไว้ข้างละคนเพราะกลัวจะหนี

“นับตลอด นับ”

“๑ ๒ ๓ ....๓๘ นายครับ”ในแถวมี ๓๘ แล้วพวกที่โดนจับยารวมทั้งผมที่โดนร่างแห ๕ คน และทหารที่จับกุมพวกผมไว้มี ๖ คน

“หายไปไหน ใครยังไม่ตื่นไปเรียกลงมาให้หมด ยอด  ๖๒ แล้วหายไปไหน”มีรุ่นน้องวิ่งไปด้านบนเพื่อไปตามอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ทุกคนต่างมึนงงกันมากและมองมาที่พวกผมด้วยความสงสัยวาเขาจับตัวไว้ทำไม

“มึงกล้ามาก พวกมึงกล้ามาก นิ่ง นั่ง”พวกที่เหลือนั่งลง แล้วพวกที่ยังไม่ตื่นก็ลงมาด้านล่างอีก ๓ คน จากนั้นจึงนับยอดกันใหม่ หายไปหลายคน พอถามว่าไปไหนก็ไม่มีใครรู้ “หึ กูว่าแล้วไม่มีผิด กูดูพวกมึงมานานแล้ว วันนี้จับได้คาหนังคาเขา มึงกล้ามาก”พวกเสพยารวมทั้งผมโดนหมู่อาร์ตตบหน้าไปคนละที

“แล้วไอ้พวกที่เหลือมีใครรู้ไหมว่าไปไหน เดี๋ยวก่อนพวกมึง เดี๋ยวกูเช็คชื่อก่อน”จากนั้นหมู่อาร์ตจึงเริ่มเช็คชื่อไล่ไปทีละคน ขาดไป ๑๐ คนเป็นรุ่นใหญ่ซะ ๕ คนแล้วรุ่นรองอีก ๔ คน รุ่นผม ๑ คน คาดว่าน่าจะหนีเที่ยวตอนกลางคืนแน่เลย

“ไอ้ตั้ม ไปเอาชุดตรวจสารเสพติดมาให้หมู่”หมู่อาร์ตสั่งลูกน้องให้ไปเอามา จากนั้นก็เริ่มจัดการ ผมรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างเตรียมพร้อมมาดีหมดแล้ว เขาคงจะจับตามองไอ้คนเสพนี้มานานพอสมควรแล้วจึงได้สั่งลูกน้องได้อย่างรวดเร็วว่องไว

“ส่วนพวกมึง มึงกล้าลองของกูก็จะจัดให้”หมู่อาร์ตชี้หน้า

การตรวจเป็นไปอย่างรวดเร็วแล้วก็เจอพวกฉี่สีม่วงอีก ๒ คน เป็นรุ่นใหญ่ใกล้ปลด พวกผมที่โดนจับเขาไม่ตรวจนะครับเพราะหลักฐานมันคาตา พอตรวจเสร็จแล้ว มหกรรมการแดกจึงเริ่มขึ้น พวกผมคงจะหนักสุด พวกคนอื่นอาจจะโดนแค่พุ่งหลัง ส่วนพวกผมโดนหมู่อาร์ตเตะไปหลายที ผมจะสู้แต่ไม่มีแรง ไหนจะไข้กินไหนจะท้องเสีย ตอนนี้อยู่ในสภาพที่มึนเอามากๆ

“ผู้กองเน้นนักเน้นหนาว่าเรื่องยาเสพห้ามไปยุ่ง แต่พวกมึงไม่เจียม มึงกล้าลองดีกับกู”ผัวะๆ คอมแบทเน้นๆกระทบที่ท้องบ้างอะไรบ้าง ผมจะลุกขึ้นมาต่อยก็ลุกไม่ได้ มันจุกครับ

การโดนแดกทั้งที่ร่างกายอ่อนแอทำให้ผมยิ่งสะบักสะบอมเข้าไปใหญ่ ตี ๓ ยัน ตี ๔ ที่เราครื้นเครงกันบนสนามหญ้า คนที่โดนหนักสุดคือพวกข้อหาเสพ ผมหมดแรง ไม่มีแรงแม้แต่จะลุก

ประมาณสัก ตี ๔ หน่อยๆ พวกที่ไม่ครบเริ่มทยอยมาครับ เป็นรุ่นพี่ รุ่นรองและรุ่นผมซึ่งเข้ามาในชุดนอก พอมาถึงก็ถึงกับอึ้งกับสภาพที่เห็น ทั้ง ๑๐ คนโดนหมู่อาร์ตกวักมือเรียก

“ไปไหนกันมา”หมู่อาร์ตถามเสียงเรียบ

“ไปเที่ยวครับหมู่”รุ่นใหญ่ใจกล้าคนหนึ่งตอบด้วยเสียงกึ่งๆเมา

“หนีเที่ยวเหรอ หึ หนีเที่ยวเหรอ”เพี๊ยะ แต่ละคนโดนตบหน้าเรียงตัวเลยครับ “กวนตีนนักนะพวกมึง ใกล้ปลดแล้วนี่ ไม่ต้องเกรงใจกัน จะหนีก็หนีไปไม่ได้สนใจสิบเวรเลยสักนิด ถ้าตายห่าขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ห๊ะ”เพี๊ยะๆแล้วก็โดนตบอีกครั้ง จากนั้นแก๊งหนีเที่ยวจึงกอดคอกันพุ่งหลังอ้วกแตกอ้วกแตนเลยครับ

 ตี๕ ครึ่ง พวกที่เหลือไปรวมตัวที่หน้าลานพระรูปเพื่อจะวิ่งออกกำลังกายตามปกติ พวกนั้นโดนไม่ค่อยหนักเท่าพวกผมหรอกครับ มีให้พักบ้าง แต่พวกผมที่โดนจับยาได้ หมู่อาร์ตแดกหนัก ใครทำไม่ได้ก็เตะ กระทืบ โดยเฉพาะผม เขาจัดผมหนักเป็นพิเศษ ผมเองไม่มีทางสู้ด้วยได้แต่กัดฟันทนความเจ็บ

๗ โมงแล้ว พวกผมไม่ได้ไปกินข้าว มีทหารซึ่งเป็นลูกน้องของหมู่อาร์ตคอยคุมอยู่ จนครู่หนึ่งมีนายสิบเข้ากองร้อยมาแล้วสอบถามว่าเป็นอะไร พอรู้ว่าโดนจับยาก็โดนไปคนละตีน

“ไอ้สัส กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับยา พวกมึงนี่เลี้ยงไม่เชื่อง แล้วมึงไอ้บอมบ์ กูคิดว่ามึงจะดี”ผมโดนถีบจนหงายหลัง ไม่ได้ถามอะไรกูสักนิดเลย ผมเองก็ไม่มีแรงที่จะพูดอะไรออกไป มันจุกไปหมด

ถึงแม้จะถูกแดกแต่พวกผมก็ไม่ได้ถูกปล่อยปละละเลยไปเลยทีเดียว มีทหารเอาอาหารใส่ถาดหลุมมาให้พวกผมที่โดนโทษ แต่อารมณ์นี้ผมกินไม่ลงจริงๆ กินได้ไม่กี่คำผมก็วาง อีหนูเอาถาดหลุมไปล้าง ส่วนผมนั่งพักอยู่ใต้ถุน ไอ้มหากับไอ้ซันมานั่งให้กำลังใจข้างๆผม

“กูเชื่อใจมึงนะบอมบ์”ไอ้มหาจับที่ไหล่ผมเบาๆ

“มันเป็นยังไงกันแน่อา”ไอ้ซันถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“กูไม่รู้ดิ กูท้องเสียแล้วเสือกไปเข้าห้องน้ำข้างๆไอ้พวกเสพพอดี แล้วก็โดนเหมารวมเอาน่ะสิ”

“แล้วทำไมอาไม่บอกว่าไม่ได้เสพล่ะ”

“มึงเห็นมันฟังกูไหมล่ะ แค่กๆ เหี้ย”ผมไอออกมา

“เฮ้ย มึงตัวร้อนนี่หว่า เป็นไข้เหรอมึง”ไอ้มหาเอามือมาอังที่ซอกคอผม

“เออดิวะ ออกเวรมาก็เป็นเลย เมื่อคืนยิ่งไม่ได้นอนด้วย”

“มีบอมบ์เป็นไรมากไหม เดี๋ยวหนูเช็ดตัวให้”อีหนูมันบิดผ้าหมายๆแล้วเช็ดตามใบหน้าของผม หน้าตามันจะร้องไห้ตลอดเลยครับ พูดแต่ว่าสงสารผม



“ไอ้พวกเสพกับพวกหนีเที่ยวมาที่หน้ากองร้อย ๕ ๔ ๓ ๒ ๑”หมู่อาร์ตเรียกเสียงดังแล้วเป่านกหวีดครั้งหนึ่ง

“ไหวไหมวะไอ้บอมบ์ กูว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะ ไม่ต้องออกไปหรอก มึงไม่ได้เสพมึงจะไปรับเวรรับกรรมร่วมกับพวกมันไม่ได้”ไอ้มหาดันตัวผมลง ส่วนคนอื่นๆรีบวิ่งไปที่หน้ากองร้อยอย่างจำยอม

“อ้าวเฮ้ย พ่อมึงเป็นเป็นแม่ทัพภาคหรือไงถึงไม่ออกม่ะ ห๊ะ กูให้เวลามึง ๑๐ วินาที”หมู่อาร์ตตะโกนเสียงดัง ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปเผชิญหน้า

“ไหวไหมวะ มันไม่สบายนะครับหมู่”ไอ้มหาถามผมแล้วชี้แจงแทนผม

“มึงไม่ต้องเสือกไอ้มหา ปกป้องกันดีนัก เพื่อนทำเหี้ยนี่รีบปกป้องนะมึง หรือมึงก็มีส่วนด้วย”

“ส้นตีนไง”ไอ้มหาพยักหน้าให้แบบท้าทาย

“กวนตีนเหรอมึงไอ้มหา เดี๋ยวมึงเจอกูแน่ กูชำระคดีรายตัวก่อน มึงไม่รอดแน่”หมู่อาร์ตชี้หน้าข่มขู่ไอ้มหา

“ทำไมต้องเสพยาด้วย ห๊ะ”เดินมาที่หน้ากองร้อยยืนตรงเรียงกันเป็นตับ ๗ คน โดนจับคดีเสพในห้องน้ำ ๔ คน แล้วฉี่ม่วงในแถวอีก ๒ คน รวมผมอีกคนที่โดนร่างแหโดยตรวจฉี่รวมเป็น ๗ ไอ้พวกที่โดนจับให้ห้องน้ำนี่เขาไม่ตรวจให้เปลืองน้ำยานะครับเพราะหลักฐานมันคาหนังคาเขา

“มึงก็เอากับเขาด้วยเหรอไอ้บอมบ์”ผู้กองดูจะโกรธมากเป็นพิเศษแล้วมายืนหน้าผม

“ผมไม่ได้เสพ ผมท้องเสีย”ผมแจงผู้กองเสียงแหบ

“พูดมาได้ไม่อายปาก หลักฐานคาหนังคาเขาว่ามึงเสพ ยังไม่ยอมรับอีก ยังแถหน้าด้านๆอีกเหรอห๊ะ”หมู่อาร์ตตะคอกใส่หน้าผม

“มาตรวจฉี่กันเลยดีกว่า ผมกล้าอยู่แล้ว”ผมพูดขึ้นหลังจากพอมีแรงบ้างแล้ว

“ไม่ต้องตรวจให้เปลืองน้ำยาหรอก นี่ครับผู้กอง เมื่อคืนวานผมถ่ายมาได้”หมู่อาร์ตเอาไอโฟนมาแล้วกดยุกยิกจากนั้นก็เป็นคลิปมืดๆ ในคลิปมองก็รู้ว่าเป็นผมและไอ้ภูมิ แต่มันจะมืดหน่อย ไอ้ภูมินั่งคร่อมมอไซด์ใส่หมวกกันน็อกแล้วส่งถุงยาให้ผม ผู้กองดูจบไม่ถามอะไรผมสักคำ ตบหน้าผม เพี๊ยะ

“กูเคยไว้ใจมึงมากนะไอ้บอมบ์ แต่ทำไมมึงทำแบบนี้กับกู ห๊ะ”แล้วจากนั้นผู้กองก็กระหน่ำเตะ ต่อย ผมอย่างไม่ปรานี จนผมล้ม ผมได้แต่ปัดป้อง “ไอ้เหี้ย มึงกล้ามาก มึงกวนตีนกูมาก เลี้ยงไม่เชื่อง กูเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอเรื่องยาเสพติดน่ะ ห๊ะ กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าให้กูจับได้ ห๊ะ”ผู้กองเตะผมไปหลายครั้ง ผมได้แต่นอนจุก ไอ้ซันกับอีหนูและไอ้มหาได้แต่ยืนมองผมอยู่ใต้ถุนอย่างช่วยอะไรไม่ได้ จากนั้นผู้กองก็ซัดพวกที่เหลือรวมทั้งไอ้พวกหนีเที่ยวด้วย

“มึงไปเอายามาจากไหน ห๊ะ ไอ้บอมบ์ ใครเอามาส่ง”

“ผมไม่ได้เสพ แล้วไอ้คนในคลิปน่ะหลานผม มันเอายาแก้ไอมาให้ผม”ผมชี้แจงความจริงไป

“เอายานรกมาให้มึงเหรอ ไอ้หน้าส้นตีน มึงนี่แม่ง”แล้วผู้กองทั้งเตะทั้งกระทืบผม ผมได้แต่กัดฟัน กูป่วยไข้ขึ้น กูท้องเสีย กูทำงานไม่ได้นอน แล้วยังมาโดนร่างแหกับเขาอีก “มึงจะบอกกูหรือไม่บอกกูว่ามึงเอายามาจากไหน”

“ผมไม่ได้เสพ ผมพูดความจริงไปแล้ว ผมป่วย ผมให้หลานผมเอายามาให้ ผู้กองไม่เชื่อผมให้ใครขึ้นไปเอาถุงยาที่ห้องผู้หมวดก็ได้ แล้วเมื่อคืนผมทำงานให้ผู้หมวดทั้งคืน อุก”ผมพูดยังไม่ทันจบผู้กองก็เตะมาที่ยอดอกผมพอดี

“กูไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวเหี้ยๆแบบนี้ มึงโดนจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้มึงยังไม่ยอมรับอีกเหรอ ไอ้หน้าส้นตีน”ผู้กองเตะผม ๒ ครั้งจนผมทรุดคุกเข่าลงกับพื้น

“ผู้ กอง ยัง เชื่อ ใจ ผม อยู่ หรือ เปล่า แค่กๆ พรวด”ผมพยายามแค่นเสียงถามผู้กองแล้วก็ไอออกมาเป็นเลือด ผู้กองดูจะตกใจเล็กน้อยแต่แกเบือนหน้าหนี

“พี่บอมบ์เป็นไรมากไหม ฮือๆๆ”อีหนูวิ่งมากอดผมร้องห่มร้องไห้ “ผู้กอง พี่บอมบ์ไม่ได้เสพยาจริงๆนะ ฮือๆ เมื่อคืนหนูก็เห็นว่าพี่บอมบ์ ฮึก กำลังทำงาอยู่ในห้องผู้หมวด”

“มึงอย่าเสือกอีตุ๊ด ไป จะไปไม่ไป หรือต้องให้กูแดก”หมู่อาร์ตชี้หน้าด่าอีหนู

“หมู่ หมู่ไม่น่าเล่นแรงขนาดนี้เลยนะ ไม่ชอบหน้าพี่บอมบ์หมู่ก็ไม่เห็นต้องแกล้งขนาดนี้เลยนี่”อีหนูยังกอดผม ส่วนไอ้มหามันยังลนลานอยู่ใต้ถุน มันกดโทรศัพท์หลายครั้ง

“มึงเห็นกูเล่นเหรอ เพื่อนเหี้ยๆมึงยังจะปกป้องมันอีกเหรอ มึงนี่วิปริตผิดเพศยังไม่พอ ยังคบกับเพื่อนเหี้ยๆอีก ชีวิตมึงนี่จะเหี้ยไปถึงไหนวะ ไอ้สัส”

“เดี๋ยวนะ มึงว่าอะไรนะ”เพี๊ยะ อีหนูเดินไปตบหน้าหมู่อาร์ต จนหมู่อาร์ตหน้าหัน ผู้กองถึงกับอึ้ง “กูผิดเพศแต่กูไม่เคยขอข้าวมึงแดก ไอ้สัส”หมัดหนักๆที่ผมไม่คิดว่าอีหนูจะทำได้กระทบตรงโหนกแก้มหมู่อาร์ต หมัดซ้ายแล้วตามด้วยหมัดขวาเสยคาง จากเมื่อกี้หน้าหันจนมึนพอตัวแล้ว ตอนนี้หมู่อาร์ตถึงกับล้มหมายตึง “แล้วไงฝีมือตุ๊ด”ผัวะ ผัวะ คอมแบทเน้นๆเตะไปที่ชายโครง จนนายรีบวิ่งมาชาร์ตตัวอีหนูออก แล้วอีกหนูก็โดนตบไปทีหนึ่ง “มึงปล่อยกู ไอ้สัส มึงปล่อยกู กูจะฆ่าแม่งให้ตายวันนี้แหละ ไอ้หน้าเหี้ย”

“มึงหยุด อีหนู ไม่หยุดกูต่อยหน้ามึงแน่นะ”นายสิบที่ดึงตัวอีหนูตะคอกอีหนู แล้วจ่ากองร้อยก็เดินมาตบหน้าอีหนูอีกข้าง แต่ตีนมันไวครับ มันโดดถีบขาคู่จนจ่ากองร้อยถึงกับล้ม แล้วเหตุการณ์ก็ชุลมุน ไอ้ศักดิ์ ไอ้มหา ไอ้แม็ค และคนอื่นๆไปร่วมกันปกป้องอีหนูที่ตอนนี้มันจะโดนกระทืบ ไอ้ซันตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน หายหน้าไปเลย

“อย่าทำเพื่อนกู ไอ้สัส”ผมพยายามแค่นเสียงจะลุกก็ลุกไม่ไหว พลทหารที่ร่วมปกป้องอีหนูโดนไปหลายตีน นายสิบเองก็โดนไปหลายตีน บางคนหมั่นไส้นายสิบคนไหนก็รีบฉวยโอกาส หมู่อาร์ตนี่มันทำอะไรใครไม่ได้ มันก็มาลงที่ผม เตะผมไป 2 ที ผู้กองเป่านกหวีดก็ไม่มีใครฟังครับ กว่าเหตุการณ์จะสงบก็ตอนที่หมวดเต้ยเข้ามาที่กองร้อย
 
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย กูบอกให้หยุด กูบอกให้หยุดไง ไอ้มหาตวง เฮ้ย จ่า ไม่ได้ยินรึไง หยุดสิวะ”หมวดเต้ยทั้งเข้าไปตะคอก เข้าไปห้ามปราม ฝั่งพลทหารรีบแยกไปอีกฝ่ายหนึ่ง นายสิบที่เข้ามาร่วมวงก็แยกไปอีกฝ่ายหนึ่ง ไม่แยกได้ไง หมวดเต้ยชักปืนขึ้นมาขู่รายตัว จากนั้นผู้กองเดินไปตบหน้าพลทหารเรียงตัว ไอ้มหาจะตอบโต้ไปแล้ว แต่มันยั้งมือไว้ก่อน สงสารก็แต่อีหนูตอนนี้หน้ามันช้ำไปมากเหมือนกัน

“ไอ้ส้นตีนเอ๊ย มึงนี่มัน”หมวดเต้ยเหยียดหมัดจะซัดไอ้มหา แต่ไอ้มหาก็เชิดหน้าใส่ หมวดเต้ยไม่กล้าทำอะไร

“ใจเย็นๆ พี่ แยกกันก่อน”จากนั้นหมวดเต้ยก็มองมาที่ผมที่นั่งอ่อนแรงอยู่บนสนามหน้าด้านหน้ามีกองเลือด

“เฮ้ยบอมบ์เป็นไรวะ”หมวดเต้ยถามด้วยสีหน้าตกใจ

“มันสำออยครับผู้หมวด ไม่ต้องไปใยดีมันครับ”หมู่อาร์ตเสือกขึ้นมาทันที ทั้งที่ตัวเองก็โดนตีนอีหนูไป แต่มันก็ยังปากดีไม่เลิก

“แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามันสำออยวะอาร์ต เหี้ย แม่งตัวร้อน พี่ เอาไอ้บอมบ์ไปโรงบาลก่อนไหม เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลังเหอะ”

“ถ้ามันไม่บอกกูเรื่องมันเอายามาจากไหนกูก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้”ผู้กองกอดอกมองผมอย่างไร้เยื่อใย

“แต่พี่...”

“เต้ย เรื่องของลูกน้องพี่ พี่รับผิดชอบไหว วันนี้มันกล้าทำกับผบ.ร้อยแบบนี้ พวกมันไม่ได้ตายดีแน่”ผู้กองกอดอกมองหน้าหมวดเต้ยเชิงว่า มึงอย่าเพิ่งเสือก

“อา ล้างหน้าก่อน ผู้กอง อาบอมบ์ไม่ได้เสพจริงๆนะ ผมเป็นพยานได้”ไอ้ซันโผล่หน้ามาแล้วครับ ผมวิ่งเอาขวดน้ำมาให้ผมล้างปากล้างหน้า ผู้กองไม่สนใจแต่หันไปแดกพวกที่เหลือต่อ ไอ้พวกที่เข้ามาร่วมวงเมื่อกี้โดนนายสิบรุมเตะกันเป็นแถว จากนั้นถึงเวลา ๘ โมงเคารพธงชาติ เหตุการณ์ยิ่งเลวร้ายลงไปกว่าเก่ามากเลยครับ ผมก็ไม่คิดว่าพวกมันจะบ้าเลือดกันมากขนาดนี้ จ่ากองร้อยแค้นอีหนูมาก แต่ทำอะไรอีหนูไม่ได้เพราะมันพร้อมที่จะบวกกับทุกคนตลอดเวลา เมื่อกี้โดนลงโทษมันก็ยังมีแรงสวนไปบ้างกับบางคน จ่ากองร้อยเดินมาถามผมแต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ถึงผมจะบอกว่าไม่เสพแต่ตอนนี้มันบานปลายไปแล้ว ใครจะเชื่อผมล่ะ

[AGELA]

“จะให้จ่าเชื่อได้ยังไงว่าเอ็งไม่เสพจริง หลักฐานมันก็ทนโท่อยู่แบบนี้ ถ้าเอ็งไม่รีบสารภาพกับผู้กองเอ็งยิ่งจะโดนหนักนะ แล้วไอ้พวกที่เหลือก็อย่าคิดว่าจะไม่โดน มึงโดนกันทุกคนแน่”จ่ากองร้อยพูดกับผมเนิบๆแต่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ผมไม่ผิดแล้วผมต้องสารภาพอะไรครับจ่า ถามผมร้อยครั้งพันครั้งผมก็จะตอบว่าผมไม่ได้เสพ ผมลูกผู้ชายพอ ถ้าผมจะทำเหี้ยผมไม่ทำกระจอกๆแบบนี้หรอก”ผมกัดฟันพูด

“ปากดีนะไอ้สัส หลักฐานแม่งคาตากู บอกว่าหลาน ไอ้หลานเหี้ยๆที่คอยแต่จะฉุดรั้งคนให้ดิ่งลงนรกลงเหวเนี่ยนะ”จ่ากองร้อยแกของขึ้นก่อนจะตบหน้าผมไปทีหนึ่ง

“หึ ไม่เชื่อผมไม่ว่าหรอก คราวนี้มันทีของพวกจ่า แต่จ่าอย่าคิดว่าไม่มีคราวของผมบ้าง ผมจะจำเอาไว้ทุกคนแล้วคิดบัญชีอย่างสาสม”ผมกำหมัด

“ปากดี ปากไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ไอ้สัสเอ๊ย”หมู่อาร์ตกระโดดถีบขาคู่จนผมหงายหลัง ผมกลิ้งไปหลายรอบ เจอศึกหนักเลยครับ ตอนนี้ใครจะช่วยผมได้บ้าง

ผมถูกนายสิบรุมสอบปากคำเรื่องยา ส่วนไอ้พวกที่เสพจริงๆน่ะยังพุ่งหลังหน้าตาเฉยอยู่ที่สนามหญ้า แต่คนที่ถูกพิพากษาพิเศษแบบผม ต่างมีนายสิบมารุมล้อม ไอ้ซัน อีหนู และไอ้มหามาช่วยแก้ต่างให้ผมแต่ทั้ง ๓ คนก็โดนกอดคอพุ่งหลัง จนหมวดบูมออกจากเวรมา

“บอมบ์ มึงกับกูก็สนิทกัน ถ้าไม่เห็นแก่คนอื่น มึงเห็นแก่หน้ากูบ้างดิ มึงเสพหรือไม่เสพ”หน้าหมวดบูมโทรมมากเลยครับเพราะไปอดหลับอดนอนมา แล้วยังต้องมากล่อมผมอีก หน้าตาพี่แกก็อีหลักอีเหลื่ออยู่เหมือนกัน

“ผมไม่ได้เสพ ผมลูกผู้ชายพอ สันดานแบบผมกล้าทำกล้ารับ เกมส์คือเกมส์ ทำคือทำ ไม่ทำคือไม่ทำ”ผมตอบเสียงกร้าวถึงแม้ตอนนี้ใบหน้าผมจะช้ำ ตามเนื้อตัวผมจะระบม ผมได้แต่กัดฟันอดทนเอาไว้

“ลูกผู้ชายมันพลาดได้นะบอมบ์ หลักฐานก็คาตาแบบนี้ มึงสารภาพมาผู้กองอาจจะลดโทษให้ ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที อย่าทำโทษหนักให้มันหนักมากไปกว่านี้เลยนะบอมบ์”หมวดบูมกล่อม

“ผมมีอะไรต้องสารภาพเหรอผู้หมวด ผมเข้าเวร ไปตากฝน ออกมาเวรเป็นไข้ งานผู้หมวดผมก็ทำให้ผมไม่ได้นอนทั้งที่ผมไม่สบาย ไหนจะท้องเสีย แล้วมาจับผม หาว่าผมเสพยา ผมท้องเสียแทบคลานขึ้นกองร้อย ผู้หมวดยังคิดว่าผมบ้าไปเสพยาอีกเหรอ”ผมมองหน้าผู้หมวดด้วยความตัดพ้อ

“แล้วคลิปล่ะ หลักฐานมันก็เด่นชัดว่ามึงรับยาอย่างโจ่งแจ้ง แล้วไหนจะไปอยู่ในห้องน้ำตอนที่ไอ้พวกเหี้ยนั่นเสพยาอีก จะให้พวกกูคิดยังไง”

“นี่มึงมองไม่ออกจริงเหรอไอ้บูม ว่าไอ้คนในคลิปน่ะพี่มึง ไอ้ภูมิน่ะ ไอ้ร้อยโทภูมิพัฒน์น่ะ มึงไม่รู้จริงหรือมึงแกล้งไม่รู้วะ”

“มึงไม่ต้องเอาพี่ภูมิมาอ้างหรอกบอมบ์ กูไม่คิดว่าพี่ภูมิจะทำตัวแบบนี้ พี่กู กูเชื่อใจ”

“อ้าว แล้วกูล่ะไอ้บูม มึงเชื่อใจกูไหม ห๊ะ”ผมขย้ำคอเสื้อหมวดบูม

“เฮ้ยๆไอ้เหี้ย มึงจะมากเกินไปแล้วนะ”หมู่อาร์ตรีบมาผลักผมออกจากตัวหมวดบูมทันที

“มึงยังหน้าด้านอ้างเล่ห์ไปเรื่อยนะไอ้บอมบ์ นี่มึงยังไม่สำนึกอีกเหรอ”ผู้กองตบที่หน้าอกผมครั้งหนึ่ง

“ผู้กอง ผมเคยเชื่อใจผู้กอง ผมเคยนับถือผู้กอง ว่าผู้กองมีความยุติธรรมที่สุดในกองร้อย ผมเชื่อใจว่าผู้กองรักลูกน้อง และผมเชื่อใจว่าผู้กองไว้ใจผมมากแค่ไหน แต่วันนี้ สิ่งที่ผู้กองเห็น สิ่งที่ผู้กองทำ สิ่งที่ผู้กองกำลังตัดสิน มันทำให้ผมหมดความนับถือในตัวผู้กอง ผมยังยืนยันความบริสุทธิ์ใจของผม และยังยืนยันว่าผมไม่ได้เสพยา ผู้กองจะตัดสินอะไรผมก็เชิญตามสบาย แต่อย่าลืม สิ่งที่ผู้กองทำ มันอาจจะย้อนกลับเข้าหาผู้กองเป็นทวีคูณ ผู้กองจำคำผมไว้”

“หึ มึงปากดี ปากดีแบบนี้กูชอบนัก”เพี๊ยะ ผู้กองตบหน้าผมแล้วจากนั้นผมก็เป็นกระสอบทรายให้ผู้กองเตะจนหนำใจ ผมจะกัดฟันอดทน จะต่อสู้กับความอยุติธรรม

ทั้งวันผมยังคงถูกลงโทษ ตากแดดตากฝน ไข้ที่ขึ้นหนักอยู่แล้วยิ่งหนักมากไปใหญ่ จนบางครั้งผมสลบคาสนามหญ้า แต่คำว่าปรานีไม่ได้มีกับผมแม้แต่นิดเดียว ผมยังคงโดนพิพากษาอย่างไร้ความยุติธรรม กลางคืนก็โดนปลุกมาแดกแทบตลอดทั้งคืน ผมไม่ทำ ผมปล่อยให้เขาเตะผม และผมจะกัดฟันอดทนจนเช้าวันใหม่

“พี่บอมบ์เป็นไงบ้าง ฮือๆ หนูสงสารพี่บอมบ์”อีหนูวิ่งมาเอาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวผม ตัวมันก็เละไม่ต่างจากผม แต่มันก็ยังเป็นห่วงผม

“มันเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้บอมบ์ แม่งเอ๊ย ทำไมไม่มีคนฟังมึงบ้างวะ”ไอ้มหาโกรธแทนผม แล้วมันก็ค่อยๆป้ายยานวดมาตามใบหน้าผม มันแสบร้อนและเจ็บเพราะอาการบวมปูด

“อาไหวไหม ผมว่าอาไปโรงบาลดีกว่า”ไอ้ซันตอนนี้มันสภาพปกติดีกว่าเพื่อนครับ เพราะมันไม่โดนแดกเหมือนคนอื่น ก็ดี มันจะได้ดูแลผม จริงๆผมต้องโดนคนเดียวมากกว่าที่พวกมันจะต้องมาร่วมชะตากรรมด้วย

“กูยังไหว มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก”

“แต่อาตัวร้อนมากเลยนะ ดูดิ อาแม่งทนไปได้ไงวะ เขาตบเขาเตะทั้งวันถ้าเป็นผมผมตายไปแล้วนะเนี่ย”

“เออ กูมันควายป่า ทนมือทนตีน”

“ไอ้บอมบ์ กูทนแทนมึงไม่ไหวแล้วนะ มันต้องแตกหักกันไปข้าง”ไอ้มหาร้อนใจแทนผม

“มึงจะเอาอะไรไปสู้เขา ทั้งที่มึงก็โดนยำตีนอยู่เนี่ย”

“แล้วมึงจะทนให้พวกมันทำแบบนี้กับพวกเราเหรอ”

“เออ ต้องอดทน ความจริงคือความจริง นี่กูไม่ค่อยสบาย ถ้ากูสบายดีไอ้พวกเหี้ยนั่นสลบคาตีนกูไปแล้ว”

“พี่บอมบ์ปากดีไปเรื่อยเลย ดูตัวเองสิ แรงจะลุกยังไม่มีเลย มันน่าโมโหนัก ผู้หมวดก็อะไรไม่รู้ เซ็ง ผู้กองก็เหมือนกัน”อีหนูทำท่าฮึดฮัด

“เออ ปล่อยเขาไป กูหมดความนับถือไปแล้ว กูหมดใจให้กับพวกมันแล้วละ”

“ไม่ได้ไอ้บอมบ์ เดี๋ยวกูไปตามไอ้เหี้ยบูมมาคุย ไอ้สัส แม่งเชื่อไอ้หน้าส้นตีนอาร์ตอยู่ได้ เหี้ยเอ๊ย”ไอ้มหาลุกขึ้น

“ไอ้มหา คนไม่มีใจให้กันก็ปล่อยเขาไป”

“ไม่ได้ไอ้บอมบ์ กูต้องไปลากคอมันมาคุยด้วย”ไอ้มหาวิ่งขึ้นไปบนห้องทำงานผู้หมวด เมื่อคืนผู้หมวดนอนที่กองร้อยทั้งคืน ส่วนผู้กองกลับไปนอนที่บ้าน กว่าไอ้มหาจะลงมาก็ใช้เวลาเกือบ ๒๐ นาที จนเขาเดินแถวไปกินข้าวกันทั้งกองร้อยแล้ว ไอ้มหากับหมวดบูมจึงได้ลงมา

“มึงคุยกันดิไอ้บูม มึงฟังไอ้บอมบ์มันหน่อยดิ เหี้ย มึงนี่แม่ง กูไม่อยากจะด่าว่ะ”ไอ้มหาผลักหมวดบูมมาใกล้ๆผม

“จะให้กูคุยอะไรมหา หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ จะให้คุยเข้าข้างคนเลวๆแบบนี้อีกเหรอ”หมวดบูมอารมณ์ขึ้น

“ไอ้หน้าส้นตีนเอ๊ย กูคิดว่ามึงจะดีจริง แม่ง กูเชื่อใจมึงมากเกินไปป่ะวะ กูเชื่อใจมึงมากเกินไปหรือเปล่าว่าพวกมึง ๒ คนเข้าใจกันจริงๆ หรือกูเข้าใจผิดมาตลอดว่าที่พวกมึง ๒ คนทำงานด้วยกันแม่งเป็นแค่เรื่องผลประโยชน์ ห๊ะไอ้บูม มึงตอบกูมาดิ”ไอ้มหาขึ้นเสียงกับหมวดบูม

“มึงขึ้นเสียงกับกูเหรอไอ้มหา ดูที่ต่ำที่สูงหน่อย มึงมันก็แค่พลทหาร”

“เออ กูเป็นพลทหาร แต่กูไม่ได้หน้าด้านเหมือนใครบางคน”ไอ้มหาตอกกลับ

“มหา หยุดเหอะ คนเขาไม่มีใจ พูดยังไงเขาก็ไม่มีใจให้เรา ต่อมึงแหกปากให้ตายเขาก็ไม่เข้าใจ เพราะคนมันหมดใจ มึงเข้าใจคำพูดกูไหม ว่าหมดใจน่ะ”

“บอมบ์”หมวดบูมพูดเสียงเบา

“ไอ้บูม กู แม่ง ไอ้เหี้ยเอ๊ย”ไอ้มหาเอามือขยี้หัวอย่างคนหัวเสีย

“บูม มึงรู้ไหมว่าอะไรที่มันผ่านไปแล้ว มันจะผ่านไปเลย ไม่มีทางย้อนกลับ มึงรู้ไหมว่ามีอะไรบ้าง”ผมมองหน้าหมวดบูมพยายามแค่นเสียงพูดถึงแม้จะเจ็บตามใบหน้าและเนื้อตัวร่างกาย “นาฬิกากับเวลา มันมีแต่จะเดินไปข้างหน้า มันไม่มีทางที่จะเดินทวนเข็มของมัน เวลามันก็ย่อมจะผ่านไปเรื่อยๆ ไม่อาจจะกลับย้อนมาแก้ไขอดีตอะไรได้อีกแล้ว”หมวดบูมยืนฟังผมเงียบๆ “โอกาส วัย พ่อแม่ สุขภาพ สิ่งเหล่านี้ล้วนผ่านไปแล้วผ่านไปเลย คนเรามีโอกาสอยู่รอบตัวอยู่ที่เราจะคว้ามันไว้หรือเปล่า คว้าทันก็ดีใจ คว้าไม่ทันก็มานั่งเสียดายไป แล้วสิ่งที่สำคัญที่กูอยากจะบอกมึงตอนนี้ มึงฟังกูดีๆนะบูม สิ่งที่มันผ่านไปแล้วและผ่านไปเลยไม่สามารถที่จะย้อมกลับมาแก้ไขได้อีกอย่างหนึ่งคืออะไรรู้ไหม”ผมเงยหน้าไปมองหมวดบูม

“........”ทั้งไอ้มหาและหมวดบูมยืนเงียบ

“ความรู้สึก ความรู้สึกของคน เราทำให้คนอื่นรู้สึกดีเขาก็จะจำไปจนวันตาย แล้วถ้าเราทำให้เขารู้สึกไม่ดี เขาก็จะจำเรื่องนั้นไปจนวันตายเหมือนกัน แก้วแตก แก้วร้าวยังสามารถเอาไปทุบแล้วหลอมให้เป็นแก้วใบใหม่ได้ แต่ความรู้สึกของคนที่มันแตกมันร้าวไปแล้ว จะเอากาวชั้นดีที่ไหนมาแปะให้มันกลับมาเหมือนเดิมล่ะ กูไม่รู้นะบูมว่ามึงจะคิดเรื่องนี้ยังไง เพราะความรู้สึกของกูที่เคยจูนติดกับมึง ตอนนี้กูไม่แน่ใจว่ามันเป็นยังดีเหมือนเดิมหรือเปล่า หรือมันร้าวมากเกินพอแล้วรอเวลาแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี กูไม่แน่ใจจริงๆ”

[bumzaza258]

จิ้มๆ 
เกลียดนังอาร์ต จะรอดูจุดจบของมัน ดูจากสถานะการแล้วคงต้องให้ครอบครัวบอมมาคุยแน่นอน แกตายแน่นังอาร์ตทั้งพวกหมู่ๆจ่าๆโง่ๆพวกนี้ด้วย ไอตอนพี่บอมทำดีก็ชมไปดิ พอพี่บอมมีเรื่องเสรือกไม่เชื่อใจพูดจาบ้าบอๆ เสียเวลากับคนพวกนี้จริงๆ หมวดบูมด้วยเป็นแฟนแต่ไม่เชื่อใจ ตัวเองก็รู้จักบอมดี ครอบครัวก็ไปเจอ ยังไม่รู้นิสัยบอมอีก คิดอะไรโง่ๆ อยากที่พี่บอมบอกความรู้สึกคนมันไม่ใช่แก้วที่จะหลอมใหม่ได้ รอดูเถอะพี่บอมงอล 555555555

[ormn]

  ไม่เชื่อกันเลยอะ

[GlassesgirL]

หมู่อาร์ตมันต้องโดนหนักกว่านี้แค่นี้ยังน้อยไป
ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลยที่ผ่านมาน่าจะเห็นว่าบอมบ์เป็นยังไง
ทำไมไม่ตรวจให้ละเอียดกว่านี้ 

[igaga]

ตอนหน้า ไอ้หมาอาร์ต มังไม่ตายดีแน่
คนแต่งเอามาลงต่อเลยนะ
อ่านแล้วอารมขึ้น 55555

[ultra_siam]

ตอนต่อไปคงงงต้องเตรียมผ้าซับน้ำตารอ 

[black sakura]

โอ๊ยอึดอัดหน่วงน่าสงสารพี่บอมบ์อ่ะ
ตอนนี้แสดงให้เห็นได้เลยว่าใครคือ
มิตรแท้อ่ะ
เราชอบอิหนูมากนางแมนมากอ่ะ
ปอลอมาต่อเถอะนะค่ะมันค้าง

[ทิวสนที]

อ่านตอนนี้กี่ทีๆก็อยากเอามือฟาดหน้าหมวดบูมแม่งสักที

[TR]

อยากกระทืบอิหมู่อาร์ต อยากกระทืบทุกคนที่ไม่ฟังบอมบ์บ้างเลย
อะไรวะ ตรวจไปดิฉี่ นี่อะไร ไม่ตรวจแต่มาจับ มาพิพากษากันอย่างนี้
โกรธหมวดบูม เป็นแฟนกันแท้ๆ น่าจะเชื่อใจกันบ้าง
ถึงแม้ถ้าไม่แน่ใจอย่างน้อยก็ไม่น่าไปปักใจเชื่อว่าบอมบ์เสพ ก็ขอเอาบอมบ์ไปตรวจฉี่ดิ
นี่อะไร มาไม่เชื่อใจกันอย่างนี้ เจ็บปวดรวดร้าว ฮือออออ
รีบมาต่อตอนไปนะคะ ค้างคามากกกกกก

[KaeM_PonG]

หมวดบูมเป็นแฟนกะบอมบ์กันมาก็นาน อยู่ใกล้ชิดกันด้วย

หมวดบูมควรจะเป็นคนที่เข้าใจและเชื่อใจบอมบ์มากที่สุดนะ

เห็นด้วยกะบอมบ์นะที่ว่าความรู้สึกที่เสียไปแล้วมันเอากลับคืนมาไม่ได้

ขอให้ทั้งคู่เข้าใจกันก่อนที่จะสายเกินไปนะ

 

ป.ล มาต่อตอนต่อไปเร็วๆๆนะคะ

 

[Akikojae]

ไอ้เหี้ย ไอ้สัส ไอ้ควาย ไอ้จัญไร อาร์ต ไอ้หมาขี้เรื้อน
ขอให้มึงไม่ตายดี ให้แม่งตายห่าไวๆ โอ๊ย เกลียดด
หมวดบูมนี่ทำไมเป็นแบบนี้ ไปอยู่กับไอ้อาร์ตเลยไป
โมโหมาก ไม่เชื่อใจบอมบ์เลย ไม่รักกันจริงใช่ไหม
อิหนู พี่ยกบอมบ์ให้ไปเลย หมวดบูมถ้ายังเป็นแบบนี้
ก็ขอให้บอมบ์เลิกลาไปเลย โกรธๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

    

[B52]

อ่านอีกครั้งก็ยังเจ็บและจุกเหมือนเดิม หมดคำจะพูดเลย

[pochu52]

อ่านอีกรอบก็ผิดหวังหมวดบูม เฮ้อ!!!

[thanza1970]

แหละครับเป็นตอนที่ผมชอบมากที่สุด

[Secrets]

โอ๊ย  อ่านแล้วขึ้น นี่อะไร ไม่ตรวจฉี่ ไม่ฟังอะไรเลย 

[papanoy]

ผิดหวังบูมมากเลย  ทำไมไม่เชื่อใจกันเลย คบกันมาตั้งนาน อย่างน้อยก็น่าจะโทรถามหมวดภูมิ  แย่จริงๆ

[boyslover]

ตอนหน้ามาไวๆๆๆๆ เราจะมาดูความชิบหายของไอ้พวกเลวระยำที่ทำกับบอมบ์ ถึงคราวพระเอกกูออกโรงแล้วละ หึหึ ผู้พันนายพลมากันให้รึ่ม หึหึ โดยเฉพาะไอ้อาร์ตกับไอ้ผู้กอง แทบจะทนไม่ไหว

แต่อิหนูแม่งโคตรห้าวฮ่าๆ ซะใจต่อไอ้อาร์ตไปหลายหมัด

[Nighttime]

ให้หมวดภูมิมาเป็นพยานยืนยันเร็วๆสิ
หมวดบูมตั้งสติให้ดี
พี่บอมม์ของหนูเข็มแข็งใว้นะ

[nicksrisat]

 :sad4:จิงๆผมเข้ามาอ่านเรื่องนี้นานแล้วคับ แต่ไม่ได้เข้ามาคอมเมนต์ ขอโทดด้วยนะคับ  ผมชอบเรื่องนี้มากนะคับ
ตามดูอยู่ทุกวัน ขอบคุณคนเขียนจากใจจริง ที่นำเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน จะรอติดตามอ่านทุกวันนะครับ

[why yyy]

อึดอัด



ขอบคุณ