หัวข้อ: [นิยายตลกขบขัน] เพราะเขาเป็นพ่อเลี้ยง

[matame]

ขำไม่ออก สงสารน้องเก็บกดมากอ่ะ

[BuzZenitH]

ตลกร้ายมากๆ ลุ้นทุกตอน
เอาจริงๆอยากให้นายเอกหลุดพ้นวงจรนี้ แต่ก็ดันรู้สึกฟินทุกครั้งที่มีพระเอก? อยู่ในฉาก

[Veesi3]

อ่านอ่านรื่องนี้แล้วแบบต้ิงคิดเยอะมากเลยอ่ะ 

[geeboys]

ติดตามเรื่องนี้อยู่นะคะอย่าทิ้งไปนานน๊า

[chuxm]

รออ~

[zhanzhao]

หน่วงไปอีกกกกกกก

[ลลิน]

มีใครเคยบอกภาพวาดคลุงมั้ยคะว่านิยายเรื่องนี้ตลกอย่างเหลือเชื่อ
ตลกร้ายน่ะค่ะ ; - ;
ตามมาอ่านเรื่องนี้เพราะติดผลงานของภาพวาดคลุงมากๆ
เอ้ออันข้างบนไม่เกี่ยวแต่อยากบอกมากค่ะ เรากำลังตามอ่านทุกเรื่องเลย แฮ่~
กลับมาที่เนื้อเรื่อง เรารู้สึกว่าเหมือนมีหินสักก้อนมาถ่วงไว้ในหัวใจตั้งแต่ต้นเรื่อง
หินแต่ละก้อนหย่อนลงมาไม่เบาแรงเลย ยิ่งตอนล่าสุด.. หินก้อนโตถูกทุ่มลงมา
เป็นอารมณ์ที่แบบเหมือนหมอกหนาๆในหัวใจตลอดเวลา

กานต์ถูกหล่อหลอมมาด้วยสังคมรอบข้างที่มีแต่สีดำ
อื้ม น่าคิดนะคะ
ว่าการที่เด็กคนหนึ่งต้องมาพบเจอกับอะไรแบบนี้จะทำให้เขาบอบช้ำแค่ไหน?
ไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นความรู้สึก
ความรู้สึกที่มันติดจะชาชินและมองโลกในอีกมุมไปแล้วนี่สิค่ะ ; - ;
เฮ้อ เราอยากดึงกานต์มากอดแน่นๆ ฮือ อันนี้เราไม่แหลนะกานต์
แต่เราอยากกอดกานต์แน่นๆจริง แง้ง พิมพ์ไปน้ำตาคลอ
เราแพ้กับตลกร้ายแบบนี้จริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ มันดีจริงๆ
ดีจนเอาไปแนะนำต่อในทวิตแล้วนะ (อวด)
จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆเลยค่ะ

[Littlesir]

อิพ่อเลี้ยง แกเอากานต์ไปไหน เอากานต์กลับมานะเว้ยยยยยย

รอนานมากกกกกกกกก

[angel_Z4]

อืม...เป็นนิยายที่เสียดสีสังคมดีจริงๆ เยี่ยมมาก!! แม้กระทั่งผักในจานยังสามารถ! ฮ่าๆๆ(นี้ชมจริงๆนะ เออ )

ปอลิง.แทบลืมไปเลยว่านุงพ่อเลี้ยงนางก็มีชื่อ กร้ากกกก ช่างเป็นบุคคลที่ลึกลับนักเเล

[ratnalin]

ชอบภาษาเรื่องนี้จังค่ะ หน่วงๆ แต่รู้สึกกิ๊บกิ๊วบ้าง ฮาบ้าง คือ มันก็เครียยดป่ะ แต่อ่านอยู่ดีๆก็หัวเราะเฉ๊ยยยย 

ไหนๆวันนี้ก็วันพ่อ อัพพ่อเลี้ยงหน่อยไหมคะ 

[HoSoka]

 

[kikkak]

เรื่องนี้ดีงามมากค่ะ หดหู่ดี
 

นายเอกความคิดติดลบสุดกู่

แต่ก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่รู้จักคำว่ากลัวอยู่ดี

[natty.poko]

 
มืดมน เก็บกด อึดอัด มันโอ้ยยยย!!! ตลกร้ายชัดๆ
อ่านตอนแรก เข้าใจว่ากานต์เป็นคนมองโลกในแง่ร้าย แต่พอความจริงเปิดเผยนี่ อืม... 
อยากให้หนูเจอคนดีๆ ที่ดีจริงๆ ซักที 

[╰Äρρłәßәѓѓÿ╮]

คนเขียนดองน้องกานต์ของฉันแล้วใช่ไหม กลับมานะ รออยู่ 

[san]

เข้ามาตอนเเรกเพราะชื่อเรื่องมันบอกว่าตลก  พออ่านไปสองตอน  รู้สึกชอบแนวนี้มาก ชอบที่กานต์บอกว่าเหมือนจะวัดความลึกของน้ำ  เป็นมุกที่ขำและหน่วงมาก
พออ่านถึงตอนล่าสุด  ชอบมากกกกก  
รอตอนต่อไปนะ 
 

[Silvan]

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ

[Paparazzi]

คิดถึงเรื่องนี้จุง

[BuzZenitH]

คนเขียนกลับมาเถอะนะ 

ไม่ต่อเรื่อง แต่มาบอกเล่าข่าวคราวนิดนึงก็
ยังดี
 

[ภาพวาดคลุง]

บทที่ 18 : เพื่อน

 

 

 

ผมอาจจะดีขึ้น

ผมคิดว่าผมอาจจะแยกตัวเองออกมาจากความรู้สึกบ้าบอนี้ได้ อย่างเช่นว่าอยู่เฉยๆซะไม่ก็ทำทุกอย่างทั้งๆที่หัวโล่งเปล่า ไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามหรือถกเถียงให้เมื่อย

ทั้งวันนั้น ผมค่อนข้างไม่อยากพูด ผมมักหงุดหงิดทุกครั้งที่มีคนทำราวกับรู้ดีไปหมด พวกเขารู้ดีจริงๆโดยเฉพาะเรื่องของคนอื่น

สักวัน ผมจำไม่ได้ เอาเป็นว่าหลังจากเขาเฝ้าทะนุถนอมผมอย่างสุดความสามารถ กระทั่งผมเองก็สามารถกลับเข้าสู่สังคมได้อย่างปกติ ผมหมายถึงโรงเรียนต้อนรับคนเด็กอย่างผมกลับเข้าไปแล้ว ใช่ ใช่ ร่างกายผมหายจนไปเรียนได้นั่นแหละ

ผมไม่สูงขึ้นสักนิด อาจจะเป็นเพราะร่างกายอ่อนแอ ทานอาหารไม่ครบถ้วน เครียดหรืออย่างไรก็ตามแต่ ก่อนหน้านั้นผมถูกบ่มเพาะด้วยสภาพแวดล้อมกากๆ ถึงแม้ตอนนี้จะไม่แย่เท่าตอนนั้น แต่สภาพจิตใจก็ใช่ว่าจะดีกว่ามากมาย ให้ตายเหอะ ยิ่งพูดยิ่งวกวน

การตรวจสุขภาพของผมที่โรงเรียนเป็นไปด้วยความรวดเร็ว มันแบบว่า ถ้าสนิทกันหน่อยจะรู้ว่าผมแอบสายตาสั้นนิดๆ ใช่ มันนิดเดียวจริงๆ แน่นอนว่าคงไม่มีใครสนิทกับผมได้ขนาดนั้นหรอกไม่เว้นแม้แต่แม่ตัวเอง

พอไปตรวจดูคุณกลับพบว่าทุกๆอย่างยังปกติดี ซึ่งความจริงไม่ใช่ มันแทบไม่ได้มาตรฐานจากเด็กพันกว่าคนที่ใช่เวลาตรวจไม่ถึงนาที ผ่านไปลวกๆ คุณคิดจริงๆเหรอว่ามันจะค้นพบอะไรขึ้นมาบ้างน่ะ คุณภาพช่างต่ำตม

การออกไปที่อื่นบ้างที่ไม่มีเขาจะทำให้ผมเป็นบ้าน้อยลงหน่อย

ผมพูดจริงๆนะ ทุกครั้งที่ผมเห็นเขาหรืออยู่ใกล้ๆมันเหมือนมีเสียงกระซิบบอกว่าให้หยิบขวานมาจามหน้าเขาสักหนสองหน มันแบบว่า มันน่าหงุดหงิด มันพูดไม่ถูกเลยแหละ ความพิศวงในอารมณ์นั้นพลุ่งพล่านเหมือนพลังงานที่ไหลเป็นกระแสเตรียมตัวรอวันปะทุ

หากชั่งน้ำหนัก พ่อเป็นบุคคลที่ผมเกลียด ขยะแขยงและเต็มไปด้วยความหยามเหยียด แต่กับเขามีบางอย่างที่ต่างออกไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

พีเป็นคนเดียวที่ค่อนข้างตื่นเต้นเมื่อเจอผม เขาพูดเยอะอย่างยิ่งยวด ช่วงเย็น ผมโดดเรียนไปบ้านพี นั่งหายใจทิ้งเล่นๆที่นั่นอีกครั้งไม่ต่างจากเดิม

พีกำลังเล่นเครื่องเกมสีดำๆ มันแพงมากเท่าที่ผมได้ยินมาจากเขาตอนพล่ามเรื่องทั่วๆไป ทุกเรื่องมันก็ทั่วไปหมดนั่นแหละเมื่อเขาพล่าม มันปนกันจนคุณแยกไม่ออกทีเดียวว่าควรจัดไว้ในหมวดหมู่ไหน

ให้ตายเถอะ เขาเป็นนักดนตรีที่แม่งไม่เคยจะฝึกซ้อมหรือหยิบกีตาร์ขึ้นมาเล่นเลยสักครั้งจริงๆเท่าที่ผมเห็น

“แล้วกานต์ก็ต้องสอบด้วย สอบย้อนหลัง อย่าลืมซะล่ะ”

“อือ”

“บอกตรงๆว่ามันยากมากจริงๆตอนที่นายไม่อยู่ แล้วอาจารย์ก็ขี้บ่นมากกว่าเดิม เพราะคนที่ทำคะแนนได้เยอะมันมีอยู่ไม่กี่คน”

“เหรอ”

พีเป็นคนเก่งนะ น่าจะอย่างนั้น แต่เขาไม่ชอบพูดออกมาเองนอกจากอ้อมโลกให้คุณฟังเพื่อต่อยอดเป็นประเด็นแบบปลายเปิดให้คุณกลับไปคิดเองอีกที

ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะบ่นทำไมในเมื่อตัวเองรอดอยู่แล้ว มันทำให้เขาดูเหมือนพวกใส่ใจคนอื่น แบบว่าเหมือนพวกที่เก่งๆแต่ก็มีน้ำใจไร้ความเห็นแก่ตัว เขาพยายามสร้างรูปลักษณ์แบบนั้นน่ะนะ ให้ตาย เป็นเรื่องที่น่ารำคาญอย่างยิ่งจริงๆ

คนบางคนพยายามจะหาเรื่องให้ดูฉลาด เป็นคนที่ทำตัวฉลาด แบบว่าเขาจะทำเป็นซุ่มเงียบแล้วก็รอออกมาปล่อยความฉลาดนั้นทีเดียว โดยที่คุณไม่ได้ร้องขอ

“จบไปจะทำอะไร”

พีถามแปลก จนผมต้องหันไปมองหน้าเขาตรงๆ “ไม่รู้สิ”

เป็นคำถามที่คล้ายจะดูถูกผม สำหรับเขาที่พร้อมทุกอย่าง อย่างแรกผมควรจะทำอะไรน่ะเหรอ ก็ต้องเรียนให้จบแล้วกระเสือกกระสนหาทำงานสิวะ

สำหรับพี ผมไม่ได้ใคร่ชอบเขานัก ยิ่งจากเหตุการณ์เมื่อครั้งนั้นที่ผมถูกกลุ่มขี้ยารุมระยำโดยมีพีที่กระทำทีว่าจะช่วยนั่นทำให้ผมมั่นใจที่จะเกลียดเขาอย่างแน่นอนกว่าสิ่งใด แต่น่าแปลกผมกลับมาอยู่กับพีบ่อยๆ มันเป็นพฤติกรรมที่แปลกดี แต่ก็เป็นเรื่องปกติในเมื่อพียังพอมีประโยชน์ให้ผมใช้สอยได้อยู่บ้าง

พีนอนลง ก่อนเอาหัวหนักๆของตัวเองมาทับที่ตักผม “เบื่อพ่อกับแม่ชะมัด รู้มั้ย เจอหน้ากันที่นึงหูไม่เคยได้อยู่สุขเลย”

ผมไม่พอใจ แบบว่าสุดๆ ไอ้นี่แม่งคิดว่าตัวเองเป็นใครวะ แต่ก็ยังดีที่เขาแค่เบื่อพ่อแม่ตัวเอง เพราะผมเกลียด

“เอาน่า” เขาดูเหมือนจะไม่ต้องการให้ผมใส่ใจเท่าไหร่นัก

ผมรู้สึกอยากอ้วก แล้วก็มวลที่ท้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมรู้สึกเหมือนมีเหงื่อออกทั้งๆที่ตัวโคตรเย็นจนแทบจับเป็นน้ำแข็ง

“อย่าเกร็ง นอนไม่ได้”

“งั้นก็ลุกไป”

ผมไล่เขา

“อย่าหวงดิ” พีพูดต่อ “นอนอย่างนี้จะเจ็บแผลมั้ย”

“ถ้าเจ็บแล้วจะลุกมั้ย”

“ขอคิดดูก่อน”

ผมพึมพำ พีหลุดหัวเราะออกมา เขาหัวเราะดังมาก ถ้าเรากำลังอยู่ในแฟลตราคาถูกๆห้องข้างๆก็คงได้ยินไปด้วย

ความจริงผมไม่เจ็บแผลแล้ว มันไม่ส่งผลอะไรทั้งนั้นโดยเฉพาะสภาพจิตใจ ไม่หรอก

ในห้องนี้ค่อนข้างหนาวทีเดียว แต่พีน่าจะชอบและชินกับมัน แต่ผมไม่ ผมไม่เลย “ของนั่นอยู่ไหน”

ผมเดาว่าเขาจะต้องถามอีกครั้งว่า “อะไรนะ?”

สายตาพียังจ้องอยู่ที่โทรทัศน์กับเกมเส็งเคร็งที่เขาค่อนข้างอวดสรรพคุณมันไว้มาก “กระเป๋าที่เคยฝากไว้”

“อ้อ อยู่ในห้อง” พีตอบ ตาเขาไม่ได้มองมาสักนิดเดียว “ห้องนอน อยู่ชั้นบน”

ไปไว้ทำไมชั้นบนวะ ผมหัวเสีย มันแทบจะทันที ผมเข้าใจว่ามันแปลก หมายถึงเป็นผมเองที่กลับหงุดหงิดจนเกินไป แต่อย่างน้อยไว้ด้านล่างก็ไม่น่าจะเสียหาย บ้านพีใหญ่ ใช่ แล้วไง ตู้ก็เยอะแยะ คิ้วผมขมวดลงเองโดยไม่ต้องสั่ง แต่ผมก็ไม่ได้ลุกขึ้นหรือทำทีว่าจะบุกห้องชาวบ้านหรอกนะ

“จะเอาเหรอ”

ผมอืมในลำคอเฉยๆ โซฟาที่นี่โคตรนุ่ม ผมสาบานได้ว่าบ้านพีสวยทีเดียวถ้าไม่นับภาพเหตุการณ์ในการมั่วสุ่มส้นตีนๆที่ผ่านมาโดยมีผมเองที่ตกเป็นเหยื่อร่วมด้วย

ผมเอนตัว เท้าคางเหม่อๆกับหมอนอันเล็กที่ไม่เข้ากับตัว บ่อยครั้งมากที่ผมนั่งอยู่และกำลังคิดถึงเรื่องอื่นแม้สถานการณ์ตรงหน้าจะโหวกแหวกมากก็ตามที

พีอ้าปากเหมือนจะพูด แต่แล้วเขาก็ชะงัก แล้วพูดอีก “จะเอาตอนนี้เลยมั้ย เดี๋ยวลืม”

“ก็ดี”

“ขึ้นบันไดไป ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มๆ”

ผมเลิกคิ้ว แม้ไม่มีอารมณ์ที่จะอยากพูดคุยนัก พีหันกลับมาเมื่อผมไม่ตอบ “ขึ้นไปเลย ไม่ต้องกลัว ไม่มีผีหรอก” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่พีก็ยังนอนทับขาผมอยู่ดี เขาไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้น ให้ตายเหอะ ผมหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว

“งั้นก็ไม่ต้อง”

ถ้าจำไม่ผิดพีเคยบอกว่าเขาจะเรียนหมอตามที่พ่อกับแม่คาดหวัง ถ้าพีไม่ฉลาดมากเก่งมากราวกับฟ้าประทาน ก็คงต้องขยันมากทีเดียว เพราะผมไม่เห็นเขาทำห่าอะไรจริงๆ เชื่อผมเถอะ ทุกๆอย่างที่เขาทำคือยกเว้นอ่านหนังสือ หากบอกว่าเขาหลุดมาจากพระเอกนิยายสักเรื่องที่วันๆไม่ทำห่าอะไรเลยนอกจากแสดงออกของอารมณ์ทางเพศล่ะก็น่าเชื่ออยู่ แต่บ้านพีรวย นั่นคือเรื่องจริงมากๆ

“ยังเจ็บแผลอยู่เหรอ?”

“ไม่แล้ว”

“งั้นตามมาๆ” เขาพูดเหมือนไม่ใส่ใจ แบบว่า ดูสบายๆมากกว่า พีลุกขึ้นเดินนำผมไปโดยไม่รอ กระทั่งเขาหยุดตรงบันไดก้าวแรกแล้วเอียงคอกลับมามองผม คิ้วเขาเลิกขึ้น “เฮ้ย มาๆ”

ผมมองพีเฉยๆราวกับว่าปฏิกิริยาไม่ได้มีต่อเขาที่บอกก่อนหน้านี้ กระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองยาวๆดังขึ้นมาอีกจากที่ไกลๆ น้ำเสียงเขากวนตีน “กานนน”

ผมเดินตามพีขึ้นไป ใช่ ผมคงต้องทำอย่างนั้นเมื่อมีคนเรียกคุณอย่างออดอ้อนน่ะนะ มันเป็นความสัมพันธ์แบบเพื่อนที่ดี

บนห้องพี กลิ่นมันเหมือนน้ำยาปรับผ้านุ่มสักชนิด ซึ่งมันหอมทีเดียว ผมกำลังสงสัยว่าใครกันที่เป็นคนทำความสะอาดบ้านหลังนี้

“อยู่ไหนวะ”

พีมองหา เขายอบกายลงกับพื้น มองใต้เตียง

โดยปกติแล้วผมควรจะมองหามันด้วย และโดยปกติอีกทีพอมาอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคยเรามักจะสำรวจรอบๆอย่างสนอกสนใจ ซึ่งผมพยายามจะทำเช่นนั้นอยู่

“กานต์ ลองเปิดดูตู้นั้นหน่อย สงสัยป้าแม่บ้านคงเข้ามาทำความสะอาดแล้วก็”

หลังๆผมไม่ได้ฟังเขา แต่ก็ทำตามที่ฝ่ายนั้นบอกมา ยังไงซะการหาเจอจะเป็นประโยชน์กับผมไม่มากก็น้อย จริงๆผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพอได้กระเป๋าคืนแล้วจะทำยังไงกับมันต่อ แต่ผมแค่มีบางสิ่งที่คิดว่าต้องทำแล้วก็ทำซะ แค่นั้น

พีเปิดอีกตู้ เท่าที่ปลายตาผมเห็น ต่อมาผมกลับมาสนใจตู้สีขาวๆและใหญ่มากตรงหน้า มันเป็นเหมือนประตูยักษ์ที่เลื่อนออกได้คุณก็จะพบกับคลังสมบัติมหาศาล ผมพูดให้ดูเวอร์ไปงั้นตู้แม่งก็คือตู้นั่นแหละ

“เจอมั้ย”

“ไม่”

“เจอแล้ว”

ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่าพีเป็นคนที่กวนตีนแล้วก็กระตุกต่อมความโมโหของผมได้ดี

เขาวางกระเป๋าไว้บนเตียง แล้วนั่งลงข้างๆ แล้วทีวีก็เปิดขึ้น ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมาดู บอกตามตรงว่าผมลืมไปแล้วว่าในนั้นมีอะไรบ้างกระทั่งได้มาเจอมันอีกครั้ง มันมีผ้าผืนหนึ่งและเงินจำนวนนึงอยู่เหมือนเดิมทุกย่าง

พีเปิดโทรทัศน์ไปเรื่อยๆโดยไม่มีหลักแหล่ง กระทั่งเขาแหกปากออกมา ซึ่งผมก็ไม่ได้ใส่ใจฟังเช่นกัน พีเดินไปหยิบแผ่นดีวีดีบางอย่างแล้วก็เปิดมัน “นั่งๆ อย่าเพิ่งลง มีอะไรสนุกๆจะให้ดู”

เขาทำหน้าจริงจังอย่างมาก จนคุณต้องรู้สึกว่าถ้าลงไปก็คงทำร้ายจิตใจเขาพอสมควร คุณจะกลายเป็นไอ้กร๊วกที่งี่เง่าสุดๆ

ผมและเขานั่งอยู่ที่ปลายเตียง กระทั่งภาพและเสียงขึ้นมา มันเป็นหนังโป๊ซึ่งภาพชัดมาก ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถูกรุมเอาและเธอดูมีความสุขกับงานดี

พีหัวเราะออกมา ฝ่ามือกุมท้อง เขาหันมามองผมเหมือนว่าการอำครั้งนี้สำเร็จแล้ว “แผ่นแท้นะ ขอบอกว่าเป็นแฟนคลับตัวยง” คงไม่ต้องบอกอีกว่าพีดูภูมิใจกับมันแค่ไหน

“เป็นงานอดิเรกที่ดี”

ผมชมเขา เพราะผมไม่มีงานอดิเรก

“เป็นคนแรกเลยที่คิดยังงี้ แต่พ่อแม่คงไม่เห็นด้วยแน่นอน”

พีเท้ามือไปด้านหลัง เขาแทบจะนอนลงไปเลย

คิ้วผมขมวดลงเพียงเล็กน้อย แค่นั้นเอง แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบหน้าผมยังอยู่ดีมีสุขไร้ความเปลี่ยนแปลง

แต่มัน ก็นะ ค่อนข้างน่าขยะแขยงพอตัว ผมมักรู้สึกว่าการที่คนเราทำอย่างนั้นหากมองจากมุมที่สามมันช่างดูแบบว่าน่าสมเพชและตลก ให้ตาย ผมเริ่มอยากอ้วกขึ้นมาอีกแล้วเมื่อเธออมไปจ้อนของชายผิวดำ

ผมนึกถึงสา สาเป็นผู้หญิงที่ผมนึกอยากมีอะไรด้วย เหมือนกับว่าคุณแค่ได้เธอแล้วก็จบ หรืออยากจะทำอีกกี่ครั้งก็ได้ และมันก็จบแค่นั้น ไม่จำเป็นต้องไปหอบความรับผิดชอบอะไร วินๆทั้งสองฝ่าย แล้วผมนึกต่อไปอีกเหมือนคนฟุ้งซ่านว่าผมต้องเตรียมตัวให้พร้อม ถุงยาง ยาคุมหรืออะไรแบบนั้นซึ่งจะเป็นตัวป้องกันการกำเนิดของอีกหนึ่งชีวิตที่ไม่ต้องโผล่ออกมาแล้วก็กลายเป็นขยะสังคมรวมไปถึงโรคติดต่อ

ต่อมาผมนึกถึงเขา และเจ็บแปลบที่ท้อง ผมไม่อาจบบรรยายได้ถึงความรู้สึกที่เพิ่งเข้ามา แน่นอนมันไม่ค่อยดีหรอก

ผมรู้ตัวว่าเหม่อกระทั่งได้ยินเสียงแกร๊ก มันเป็นเหมือนประตูที่ถูกล็อก

พีอยู่ตรงนั้นเมื่อไหร่ไม่รู้แล้วเขาก็เดินเข้ามา นั่งลงข้างๆอีกครั้ง บนเตียงนุ่มๆนี้ยุบลง

เขายักไหล่ท่าทางเหมือนแก้ตัวไม่มีผิด

“ก็แค่เผื่อมีคนเข้ามา”

ห้องมืดทีเดียวแม้จะมีแสงจากทีวีขนาดย่อมๆ เหมือนเรากำลังดูหนังรอบดึกที่ฉายทางทีวี

“ถ้าอยากก็แค่ทำ”

ความไม่น่าวางใจอยู่ในรอยยิ้มของเขา พีพูดติดตลก ติดหยอก เขากำลังลองใจผม

“ถ้างั้นขอเป็นอีตัวสักคน ดีกว่ามานั่งใช้มือเองแบบนี้”

นี่คือคำที่หลุดมาจากปากผม ไม่น่าเชื่อเลย ผมคิดว่าผมเป็นคนดีเกินกว่าจะพูดเรื่องแบบนั้น

“ถ้างั้นจะให้โทรหาผู้หญิงสักคนมั้ยละ แล้วก็เรียกเธอมา แล้วเราก็ทำกันสามคนในห้องนี้ หรือถ้ากานต์อยากเดี่ยวก็ได้ ไม่ว่ากัน”

ผมไม่มีเงิน แต่เขามี พีพูดราวกับว่าเรื่องที่เราคุยนั่นคือการสั่งพิซซ่าสิบถาดให้มาส่งที่บ้านภายในสามสิบนาที

เขาสุภาพกับผมทีเดียว ในแง่ของคำพูดที่ไม่มีคำหยาบสักประโยค

อยู่ดีๆผมก็หาว ผมง่วง อยากจะนอนและตายไปซะ

ผมหดหู่ ยิ่งหดหู่ เศร้าหมอง ผมเศร้า จู่ๆผมก็เศร้า ไม่มีสาเหตุ มันเป็นการคุกคามทางอารมณ์ที่ร้ายกาจ

พีดูจดจ่อ การครางของเธอทำให้ห้องไม่เงียบ ไอ้หนูเขาคงแข็งขึ้นมานานแล้ว ผมเคยได้ยินอยู่ว่าพวกเพื่อนผู้ชายบางทีมันก็ชวนกันดูหนังอย่างว่าแล้วก็ชักว่าว แลกกันดูอะไรแบบนั้นแค่ไม่คาดคิดว่าจะได้มีประสบการณ์กับตัวเอง

กระเป๋าใบข้างๆยังนิ่งอยู่เหมือนเดิม มันไม่อาจขยับได้หากไม่มีสิ่งใดไปกระทบ

โทรศัพท์อาจจะมีสายเข้า แต่ไม่มีใครสน เพราะผมวางมันอยู่ชั้นล่าง ผมแค่เดาไปเรื่อยเปื่อย

 

จากด้านหลัง ปลายนิ้วแตะลงมาระหว่างมือสองมือ มันเป็นการสัมผัสระหว่างมือหนึ่งและอีกมือหนึ่งซึ่งไม่ใช่จากร่างกายเดียวกัน

 

 

 

 

TBC
[28/01/2559]

[╰Äρρłәßәѓѓÿ╮]

  จิ้มตูด ///
-=========

หายไปนานมาก คนอ่านลืมเนื้อเรื่องไปนิดหน่อย ต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ 5555
กานต์ยังคง dark ไม่เปลี่ยนแปลง 

[Atroce]

อ๊ากกกกกก ในที้สุดก็อัพแล้วว น้ำตาจิไหล รอนานมาก

ขอบคุณมากที่มาอัพ ตอนนี้แบบว่า

 สงสารกานต ตอนจบจะเป็นยังไงนะ อยากรู้จริงๆ

[feelinlove]

น้องกานต์จะเสร็จพีเหรอ เฮ้ออออ ทำไมมันมืดมนแบบนี้

[Billie]

 

[PingPong_Hunlay]

ต่อเถอะพรีสสสส ยังไม่ได้อะไรเลยย กานจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
แต่ฮาจริงๆ 55

[ratnalin]

โอยตายแล้ว มาอัพแล้ววววว ดีใจที่สุด รอคอยนานมากกกก   

ช่วงแรกๆก็อ่านแล้วขำ มาท้ายๆตอนรู้สึกเศร้า หดหู่ตามน้องกานต์ รู้สึกเหมือนน้องกำลังจะแตกแล้ว ฮือออออออออออ

[flimflam]

 
กานนนนนนนนนนนนนนน ยังไปยุ่งกับมันอีกทำไมม T_T
ออกมาลูก ออกมาาาาา

[mukmaoY]

ลืมไปแย้ว

[kikkak]

อ๊ายยย มาแล้ววววว

 

[zombi]

จะรอดไหม?
กลับไปหาเขาดีกว่านะ

[XVIII.88]

กานต์นี่ดูจะซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ 


ดีใจที่มาต่อนะคะ