หัวข้อ: [นิยายตลกขบขัน] เพราะเขาเป็นพ่อเลี้ยง

[zombi]

พ่อเลี้ยงคะ
มาช่วยเร็ว

[Aueizii]

สนุกค่ะ รออยู่นะคะ

[angel_Z4]

  รอๆๆ

[Aueizii]

 

[boworange]

   มารอ. 

[meuy]

พึ่งเข้ามาอ่าน  สนุกมากเลยค่าาาาาา

ดาร์กมากกกก น้องกานต์หนีออกมาเร็วว มันจะเสียบหนูแล้ว

 

[brookzaa]

ชั้นอ่านแล้ว ความดันขึ้น ขอยาด่วน เครียดตัด

[Aueizii]

เมื่อไหรจะมาต่อออออ งื้ออออ

[ภาพวาดคลุง]

บทที่ 20 : แมส

 

 

 

ดึกทีเดียว และผมก็กำลังจะกลับ น่าแปลกที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่พูด ไม่ถามด้วย แถมยังมีสีหน้าอบอุ่นใจดี เขาเลือกที่จะรอผมหน้าโรงเรียนและพยายามสร้างความน่ารู้สึกผิดให้ผมได้รับ ซึ่งยาก มันยากกว่าข้อสอบใดๆล้วนที่เคยทำมา

ผมพยายามคิดต่อว่าถ้าหากตอนนี้เป็นเวลาแปดนาฬิกาเขาก็คงรอถึงตอนนั้น ส่งผลให้เขาอาจดูเป็นคนดีและพร้อมจะห่วงหาอาทร ผมพยายามคิดอย่างนั้นแล้วจริงๆ

กระทั่งผมเข้าไปนั่งในรถ โอเค ผมจำเป็นต้องทำอย่างนั้น เขาใช้สายตามองแค่ปราดเดียว เขาทำแบบว่า เหมือนจะไม่สนใจผมมาก แต่จริงๆแล้วเขาสนใจอย่างยิ่ง

“แก้มไปโดนอะไรมาครับ” เขาถามผม และพยายามรมผมด้วยน้ำหอมที่พ่นเต็มตัว ผมว่าเขาพยายามจะฆ่าผมให้ตายในรถคันนี้

“ถูกต่อยครับ”

มันจบแค่นั้น และผมก็หลับด้วยความเหนื่อยอ่อน อีกเหตุผลคือผมขี้เกียจต่อปากต่อคำกับเขา ความล้านี้เป็นตัวช่วยที่ดีที่จะทำให้ผมไม่ต้องแหกตาคุยกับเขาต่อ

เป็นเรื่องน่าบัดซบที่ผมตื่นขึ้นมาและพบว่ากำลังนอนอยู่บนเตียง เขาคงทำอะไรสักอย่างกับร่างกายผม หวังเพียงว่าเขาคงไม่ลากหรือโยนผมตามพื้น เขาคงเหี้ยไม่เท่านั้น เขาถามเมื่อเห็นผมลืมตาขึ้นมา เขามีความรู้สึกที่ไว นั่นน่ารำคาญอยู่บ้างเมื่อผมไม่ได้คิดอยากจะตอบเขาเพียงแต่น้อย แต่บางอย่างเขาก็เสแสร้งเป็นไม่รู้เห็นได้ดียิ่ง

เงียบอยู่สักสามสี่หรือห้าวิ ผมไม่รู้ ดังนั้นเขาจึงถามต่อ “ใครเป็นคนต่อย”

ผมยักไหล่ ผมสามารถทำเรื่องกวนตีนได้เผื่อเขาอยากรู้

เขารอคำตอบแต่ผมยังไม่คิดจะให้เขา การให้อะไรที่รวดเร็วเกินไปจะทำให้เขาเหลิงและรู้สึกมีอำนาจ

“ใครทำครับ”

ผมกลอกตาและนอนต่อ แก้มผมเย็น มันมาจากการที่เขาใช้ผ้าที่มีน้ำไม่มากแตะลงอยู่กับหน้าผม ผมเหมือนเป็นบ้าเลย ผมรู้สึกควบคุมตัวเองไม่อยู่ ผมเห็นหลอดแดงๆกำลังพุ่งสูงและเลยกำหนดที่มันควรอยู่ไปไกลโข

“กานต์ ที่รัก ฟังนะ” เขายกมือผมไปกุมข้างนึง นิ้วเขาถูไปมาบนหลังมือ แต่ให้ตาย เมื่อกี้ว่าไงนะ “กานต์ต้องบอกพี่ว่าใครรังแก”

การดื้อแพ่งนี่ส่งผลให้เขากระทำตัวได้ระยำมากขึ้นเมื่อผมไม่ตอบ เขาขึ้นมาบนเตียงและทำอย่างเช่นว่า เอาหน้ามาใกล้ๆหรือพยายามจะทำเรื่องน่าขนลุก เหลือจะพรรณนา ไม่ว่าอย่างไรเขาเหมาะสมกับคำด่าที่หยาบคายจริงๆ ผมว่าเขาสมควรได้รับมัน

ผมปัดเขาออก แทบจะเหมือนโยนหนูสกปรกสักตัวมาใส่ตัก เขารัดผมไว้และดึงเข้าไปตอนที่ผมจะเด้งตัวออกจากเตียง เหมือนการต่อสู้ประชิดตัวที่ดูทุลักทุเลและน่าอนาถใจไปบ้าง จริงๆแล้วมันเป็นผม แต่ผมจะไม่ยอมด่าตัวเอง ฉะนั้นก็คงเป็นเขานั่นแหละ

ผมสั่นอย่างยิ่ง สั่นเป็นผี เป็นสิ่งที่ร่างกายกระทำเองซึ่งบอกก่อน ณ ตรงนี้ ผมไม่ได้อยากเป็นเลย นั่นทำให้ผมดูกระจอก คงไม่มีใครอยากจะกระจอกต่อหน้าศัตรูนัก อาการของผมทำให้เขาผ่อนแรงลง ผมหมายถึงเขาคงกลัวว่าผมจะตายในบ้านเขาและลากคุกตารางมาหา

เขากระซิบกระซาบ ทำเสียงเบาๆราวกับว่ากลัวใครจะได้ยิน และใช้ปากตัวเองสนิทสนมกับหูชาวบ้าน

เรื่องน่าตลกก็คือคนที่ทำเลวใส่คุณกำลังสอบสวนคุณว่าใครกันที่รังแกคุณ

มันเป็นเสียงริมฝีปากกำลังแตะกับบางอย่างและดึงออก

“ไม่งั้นก็ไม่ต้องไปโรงเรียน”

ผมตอบเขาว่าไม่มีอะไร แต่แน่นอนหมามันยังไม่เชื่อเลย เขาดูเป็นห่วงเป็นใยจริงๆ มันทำให้รู้สึกซาบซึ้งจนแทบกระอักน้ำตา ถ้าผมร้องไห้น่ะนะ

แก้มผมเปียก ผมกลัวการมีผดผื่นบนใบหน้า เขาคงคิดว่าตัวเองสะอาดมาก

เขาแกล้งตีหน้าบึ้งและเอ่ยว่าหากว่าผมยังดื้อดึงเขาจะลงโทษ หอมแก้ม และเริ่มจับไปตามตัว เขาแบบว่า เขาคงติดอยู่ในภาพลักษณ์เดิมๆจากที่อื่นอย่างเช่นผมคงต้องรู้สึกเขินอายและชื่นชอบอยู่ลึกๆ มันเหี้ยจริงๆที่เขาคิดอย่างนั้น เขาไม่อยากรุนแรงกับผมด้วยเหตุใดก็ตามแต่ ทว่าความต้องการทางเพศยังคงมีอยู่ เขาเหมือนมีมันไม่สิ้นสุดเชียวแหละ

ผมหมดแรงจากการเสียน้ำในร่างกายไปแล้วรอบนึงกับอีตัว ฉะนั้นผมคงไม่คิดจะทำมันอีก อย่างเดียวที่ผมต้องการในเวลานี้คือนอนสักล้านๆปีแล้วค่อยตื่น

ชุดเขาของเสียดสีกับแขนผม ไม่แน่ใจว่าดีหรือแย่กับการที่แขนเสื้อผมสั้นกว่า

จากนั้นเขาแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เมื่อผมร้องออกมาเบาๆ มันเบาจริงๆ เหมือนแค่อุทานสั้นๆจากปฏิกิริยากะทันหันที่เกิดขึ้น ซีกขวาผมเจ็บและชาเมื่อถูกพลิกตัวอยู่อย่างนี้

การเอาใจใส่อย่างเป็นเกียรตินี้จากเขา ไว้มีอารมณ์ผมจะพยายามจำไว้ ดูแล้วเขาคงไม่ชอบให้ใบหน้าผมมีตำหนิ ความย้อนแย้งนี่มาได้ไงวะ

เขายังกอดผมอยู่ จมูกเขาอยู่ที่ไหล่และคอ เขานวดต้นแขนผม ถูไปมาเหมือนพยายามจะให้ผมอุ่นจากห้องหนาวเย็น ผมสั่นน้อยลงแล้วและเริ่มหายใจได้สะดวก มันเป็นอย่างนี้ประมาณสามสิบนาทีราวกับต้องการทดสอบว่าใครจะเบื่อก่อนกัน

ริมฝีปากเขาเป็นสีเนื้อๆ มันไม่แดงขนาดนั้นแต่ก็ไม่ได้คล้ำ เห็นได้ชัดว่าสุขภาพเขาถูกดูแลดีแค่ไหน

ตัวเขาหอม ทำให้เกิดการเปรียบเทียบอยู่บ่อยๆกับผู้หญิงที่เคยเข้าหาผม

เขายินดีที่เห็นผมนิ่งลงและสงบ เขาหวังให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ผมไม่ได้ขัดขืนหรือกระทุ้งศอกตะเกียดตะกายลงจากเตียง และตอนนี้เขาดูจะพึงพอใจมากอยู่พอสมควร

ผมไม่มีที่ไป ในความคิดเขาผมเหมือนลูกไก่หน้าโง่ที่โตมาในคอกและกินเศษอาหารเหลือ ไก่ตัวโตเป็นสัตว์ประหลาดเพราะที่นั่นไม่มีกระจก

เขากอดผมจากด้านหลัง จูบหลังและคอ เขาดูชอบมัน เพราะควบคุมได้ง่าย

เสียงครางเบา เสียงหายใจ นั่นทำให้เขาตกใจ ความยินดีฉายชัดอย่างยิ่งยวด มันไม่เคยเกิดขึ้น

ดังนั้นเขาจึงประทับย้ำระดมลงมาอย่างตื่นเต้น สัมผัสทั่วทุกสัดส่วน เพื่อให้ผลลัพธ์ยังอยู่ อย่างไรก็ตาม ขณะนี้ มันเกิดขึ้นแล้วและกำลังดำเนินต่อไป

 

 

 

 

เช้านี้เขาถามผมว่าไปโรงเรียนไหวไหม

ผมรู้ตัวว่ายังไม่ตื่น ผมนั่งอยู่บนเตียงแต่ไม่ได้ลุกขึ้น เขาแต่งตัวเสร็จแล้วและกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผมพร้อมกับเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ครบชุด

“พี่ทำอาหารเสร็จแล้ว”

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาอารมณ์ดีแค่ไหน ความเกินหน้าเกินตานี้ทำให้ผมรู้สึกอยากอ้วกจริงๆ ผมไม่ได้ตอบ ความมึนงงยังคงอยู่ แต่กระนั้นผมจะนอนต่อไปไม่ได้ ผมไม่ได้สนใจเขานักเพราะรำคาญ ผมกลัวใจตัวเองว่าอาจจะอดทนต่อไปไม่ไหวและกระเรื่องที่สมควรทำลงไป

ที่น่าขยะแขยงคือเขาเข้ามาอาบน้ำกับผมโดยที่ตัวเองอาบไปแล้ว ผมหมดคำจะพูด มันเป็นการหมดคำพูดทั้งๆที่ไม่คิดจะพูดมาแต่ไหนแต่ไร สิ่งนี่จึงย่ำแย่กว่าปกติมาก เขายิ้มแล้วยิ้มอีกและจูบผมด้วยริมฝีปาก เขาเบียดตัวเข้ามายังตะกละตะกาม

สรุปอาหารก็เย็นชืด เขาหัวเราะและเริ่มนำมันไปอุ่น ก่อนหน้านี้เขาเช็ดผมและตัวให้รวมไปถึงแต่งกายแทบทั้งหมด เขาติดกระดุมอย่างเชื่องช้า ใบหน้าเขาก้มมาและเหลือบมองโดยไม่หยุดที่จะยิ้ม

วันนี้เวลาเดินช้า

ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจ

เสียงเต้นดังในกาย

ผมรู้สึกว่ารอบกายกำลังหยุด มันย่นระยะการเดินของเวลาลงและกำลังทำให้ผมสังเกตสิ่งต่างๆได้มากมายโดยไม่คาดคิดมาก่อน อย่างเช่นตอนแปดโมง ยามจะเดินตรวจความเรียบร้อยรอบหมู่บ้าน หรือบ้านหลังถัดไปอีกสามหลัง ผู้ชายคนนั้นจะออกไปหาเมียน้อยหลังจากเมียของเขาไปทำงานก่อนแล้ว

อาหารรสชาติไม่ห่วยแตกมาก มันยังพอกินได้ให้มีชีวิตอยู่ หรือจริงๆผมควรพูดความจริง มันช่างอร่อยเหลือเกิน

ตอนอยู่บนรถ เขาถามผมว่าวันนี้เลิกกี่โมง เขาถามไปอย่างนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ อย่างไรเขาก็รู้มันอยู่แล้ว

ไม่ใช่ผมไม่สังเกตว่าแอร์ไม่เย็นมาก มันกำลังพอดี เขาใช้น้ำหอมเบาลงเพราะรู้ว่าผมไม่ชอบ มันช่างงี่เง่าอะไรอย่างนี่

ผมมองวิวรอบๆ ชื่นชมมันอย่างเต็มอิ่ม ผมอิ่มเอม รู้สึกสงบอย่างประหลาด อากาศดีเกินไปหรือไม่ หรือทะเลสาบกลับดูสวยขึ้นมา และระยะถนนของหมู่บ้านกลับดูยืดยาว

เขาชวนผมคุยไม่หยุด เล่าให้ฟังนั่นนี่ เขาไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นเอาไว้ได้ เขาทำไม่ได้เลยจริงๆ เขายิ้มจนแก้มกำลังจะแยกจากกัน

เหตุของความดีใจนั่นผมไม่อาจรู้ได้ ผมไม่รู้เลย ผมขอสารภาพว่าไม่ได้โกหกแม้แต่น้อย

แก้มผมถึงจะบวมไปบ้างแต่มันก็ไม่ค่อยน่าเกลียดเท่าไหร่เพราะผมหน้าตาดี และเขาก็ไม่ใช่คนซกมก เขาห่างไกลจากคำนั้นมากแน่นอนว่าเขาไม่อาจปล่อยให้คนรอบกายเป็นเช่นนั้นได้ด้วย

ระหว่างที่เขาถามว่าน้องกานต์เคยกินนั่นไหม กินนี่ไหม หรือดังนั้นผมจึงกล่าวว่า “เพื่อนในห้อง”

เขาเลิกคิ้ว ชะงักไป

“ผมถูกเพื่อนในห้องต่อย”

ผมเฉลยในขณะที่รถติดไฟแดงอย่างมหาศาล

“คนไหน”

โอ้ เขาโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที คิ้วเขาขมวดครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่อาจปล่อยให้ผมถูกทำร้ายได้หรืออีกแง่คือการที่เขาปล่อยผมถูกทำร้ายก็เหมือนเขามันไม่มีปัญญาจัดการ เขายอมไม่ได้ การที่ถูกใครที่ไหนมาหยาม มันเหมือนกับว่าเขากำลังถูกทำร้ายเสียเอง

“เพื่อนคนนั้นต่อยผม เพราะผมไม่ยินยอมเขาในเรื่องหนึ่ง”

ผมเล่าเฉยๆ ขณะทอดมองไปข้างหน้า ผมผ่อนคลายกว่าที่คิดไว้ ทั้งเบาและสบาย ผมเห็นเด็กผู้หญิงซ้อนอยู่บนจักรยานยนต์ของพ่อเธอ และมันดูน่ารัก รวมไปถึงน่าสมเพชเมื่อผมนึกถึงพ่อตัวเอง

ผมจับได้ถึงความโกรธแค้น ผมเล่าต่อไปผมบอกเขาว่าผมกำลังเอากับอีตัวคนหนึ่งในบ้านของเพื่อนคนนั้น ผมเล่าไปและเริ่มหลุดยิ้มกระทั่งหัวเราะออกมา ผมหัวเราะอย่างอดกลั้น ผมไม่สามารถหยุดได้ ผมบอกต่ออีกว่าอย่าได้ห่วงผมไม่ปล่อยให้มันต่อยฟรีหรอก ป่านนี้มันคงนอนอยู่บ้านไม่ไปโรงเรียนอีกหลายวัน

ด้วยความสัจจริง มันควรจะจบตั้งแต่ตอนที่สาม ผมควรจะตายห่าตั้งแต่ในน้ำโสโครกนั่น หรือไม่ก็ย้อนกลับไปดูว่าใครแม่งเป็นคนสอนให้เขาว่ายน้ำเป็น เขาสมควรจะนอนดูตะไคร้น้ำเหมือนกัน คว ย เปลืองกระดาษฉิบหาย

ผมบอกเขาว่าผมเอาเธออย่างไร และเธอสวยไหม ผมเล่ารายละเอียดตรงนั้นให้เขาฟังนิดหน่อยเผื่อเขาอยากทราบกว่านี้

“ใช่ เธอสวย”

เขาคาดไม่ถึงอย่างยิ่ง เขาไม่คิดมาก่อนเลย สีหน้าเขาตอนนี้ดูไม่ได้ ผมหัวเราะเหมือนคนบ้า เสียงหัวเราะสะใจน่าหมั่นไส้

มือเขากำพวงมาลัยรถแน่น เขาตวาดชื่อผมออกมา เขาตวาดออกมา แล้วก็เริ่มบ้าคลั่ง เขาคลั่งมาก

ผมเล่าต่อโดยไม่หยุด ผมรู้ว่าเขาอยากฟัง ผมหัวเราะเยาะกับรสนิยมทางเพศของเขา หัวเราะเยาะพฤติกรรมของเขา หัวเราะเยาะแม้กระทั่งการที่เขาคิดว่าความสัมพันธ์นี้จะไปได้รอด ผมหัวเราะเยาะต่อทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า ครอบครัว พ่อแม่ อดีต อนาคต ผมเกลียดพวกมันเหล่านั้น ไม่มีที่ว่างใดที่ผมจะยินยอมอภัยให้

เส้นทางที่ผมเดินมา ระหว่างทางแทบทุกตารางนิ้วไม่เคยเรียบหรือปูด้วยพรมแดง หากจะบอกว่าวันนึงผมถึงจุดหมายที่สวยงาม แล้วจู่ๆก็มีพวกเหี้ยที่ไหนไม่รู้เข้าตบบ่าผมแล้วประกาศคำสรรเสริญเยินยอ ยาวเหยียดจนน่าตื้นตัน ผมเดาได้เลยว่าผมคงต้องสำรอกออกมาแน่ๆ คิดดูสิ หากผมก้าวพลาดแม้แต่เพียงนิด คำเหล่านั้นก็คงพลิกกลับแทบไม่ทัน ระหว่างทางผมแทบไม่เจอพวกนั้นทำไมผมจะต้องมาแคร์พวกมันที่หวังเพียงแต่จะเข้ามากอบโกยในผลลัพธ์ตอนท้ายสุด

ผมเล่าว่าสาดีอย่างไร และผู้หญิงเมื่อคืนดีแค่ไหน รวมไปถึงพีด้วย ผมพูดไม่หยุด ผมพูดออกมาแล้ว ดูสิ ผมพูดแล้ว จงดูเถิด ผมบอกเขาว่าเกลียดเขาแค่ไหน ผมรังเกียจ ขยะแขยง ทุกอย่างที่เขาทำ ผมบอกเขาว่าเขามันไม่ต่างจากพ่อผมเลย เขามันห่วยแตกและเสแสร้ง เขามันแค่ไอ้เฒ่าเลี้ยงเด็กที่วันหนึ่งจะถูกปลอกลอกและเอาไปเลี้ยงผู้หญิงจนหมด

เขาอับอาย เสียหน้าอย่างรุนแรง เขากระชากแขนผมไว้ และเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ตอนนั้นผมไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากหัวเราะ น้ำตาผมไหลปริ่ม ผมปวดท้องจนตัวงอ ข้อมือผมเป็นรอยนิ้ว มันช้ำจนน่ากลัว

ผมเอี่ยวไปเปิดล็อกและเปิดประตูรถ เขากระชากผมกลับเข้ามาแต่ผมสะบัดออก เขากระชากเข้าไปอีกครั้งและพยายามรวบตัวผมไว้ ผมไม่รู้หรอกว่ารถรอบข้างเราจะคิดยังไง ช่างหัวพวกมันสิ และผมก็ไม่คิดว่าจะได้รับการช่วยเหลือสักเพียงนิด ผมได้ยินเสียงกระดูกลั่น แต่ผมว่าไม่หักหรอก ซึ่งนั่นไม่ได้หมายความว่าไม่เจ็บ ผมชกเข้าที่แขน ไหล่กระแทกที่หน้าท้อง เขาเจ็บมากทีเดียวจนเผลอคลายแรง จู่ๆผมก็นึกถึงกระเป๋าที่อยู่บ้านพี ผมไม่ได้นำมันกลับมาด้วย ผมทิ้งมันไว้ให้โดดเดี่ยวในบ้านที่ไม่มีใครสนใจมัน กับอีตัวและพวกระยำ

ผมรู้สึกผิดจริงๆแต่ผมจะไม่พูดออกมาตอนนี้หรอก

ผมวิ่ง วิ่งออกมา

ถนนตรงนั้น ความเร็วของรถ อีกฝากฝั่งหนึ่ง สติสัมปชัญญะ  ผมเหมือนวิ่งออกจากอุโมงค์อับชื้น ดวงตามืดบอด ความร้อน อากาศ ความเจ็บปวดอันวูบโหวง ความรวดร้าว ความหดหู่ ความหวาดกลัว ความเศร้าหมอง ทุกอย่างล่องลอย


เสียงเรียกดังลั่นแหบแห้งยิ่งกว่าครั้งใด

 

 

 

สุดท้ายผมจึงได้รู้

ว่าเป็นอิสระแล้ว

 

 

 

[apisaraa]

ตลกจนถึงบรรทัดสุดท้ายของเรื่อง 5555555555 

[feelinlove]

คิดไว้แล้วว่าต้องจบแบบนี้
ซึ่งดีแล้วค่ะ มันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้เลยสำหรับกานต์

[เป็ดอนุบาล]

 

[dragon123]

ตลกมากแอร๊ยยยย

[meuy]

 

[Paparazzi]

เง้อออออ

[imAWESOMEz]

เดอะแมสรันเนอร์...

[angel_Z4]

เดี๊ยววววววว!!! น้องกานต์ของเจ้!! ฮือๆๆ

[น้องมุกผู้น่ารัก]

55555555555555555555555555555555555

[flimflam]

น้องกานต์ของเรา T////T
มันอาจจะดีสุดสำหรับกานต์แล้วก็ได้เนอะ
โอ้ยย นิยายตลกจริงๆค่ะ 55555555555555555555555555555555555

[nunnuns]

ขำค่ะ ตอนพิเศษมีไหม (ยังจะถามอีก!!! 555555)

ขอบคุณค่ะ

[Al2iskiren]

ตลกจนหยดสุดท้าย
  

[mukmaoY]

 

[Baekwanminho]

มีเราคนเดียวรึเปล่านะ ที่คิดว่าพ่อเลี้ยงรักกานต์น่ะ แต่แค่วิธีการแสดงออกของเค้าอาจจะแปลกไปซะหน่อย เป็าอารมณ์ประมาณความใคร่+หลงใหลแล้วพัฒนาไปถึงความรักอะ อ่านตอนสุดท้ายนี่สงสารพ่อเลี้ยงนิดหน่อย กานต์เองก้น่าสงสารเช่นกัน สุดท้ายนี้ เรื่องนี้ตลกขบขันมากกกกกเลยค่ะคุณภาพวาด

[XVIII.88]

ขำจนน้ำตาเล็ดน้ำตาไหล 

ถ้าจะมีอีกสักตอนก็อยากจะรู้ความคิดของพ่อเลี้ยงบ้าง

[lizzii]

เดี๋ยววววว นี่คือจบแล้ว
ดาร์กยิ่งกว่าดาร์กอีก

[bittertam]

นี่หัวเราะจนท้องแข็งไปหมดแล้วเนี่ยคุณภาพ
ตลกจริงๆ ทำไมน้องกานต์ถึงเป็นคนตลกขนาดนี้ละลูก
...
..
.
จะบ้าตาย 
ไม่รู้ว่ามีทางออกอื่นสำหรับน้องกานต์อีกไหมสมมติว่าถ้าน้องกานต์ไม่ตาย แต่หายๆไปจากโลกใบนี้ซะคงเป็นความต้องการของน้องกานต์จริงๆ จริงๆแล้วไม่ว่าใครจะมาทำดีด้วยเท่าไหร่น้องกานต์คงไม่เปิดรับใครหรอก จิตใจน้องมันมืดไปหมด T^T

สงสารน้องกานต์ ฮือๆ อยากรับเลี้ยง คุณภาพให้น้องกานต์มาอยู่กับเราเถอะ เดี๋ยวเลี้ยงดูอย่างดีเลย ไม่น่าเลยลูก
นี่น้องกานต์ไปแล้วจริงๆใช่ไหม ไม่อยากจะเชื่อเลย

[PingPong_Hunlay]

55555 ขำจนตอนสุดท้ายจริงๆ

[Dark_Noah]

[จบ] เหรอ มี [จบกว่า] มะ -"-

[╰Äρρłәßәѓѓÿ╮]

จบ........................... 

[chacogothicW]

ปลดปล่อยซะทีเนอะกานต์
มีความสุขมากๆนะ