::: SPECIAL 2 :::---------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้จะเป็นตอนสุดท้ายที่ลงในนี้แล้วนะคะ
ขอบคุณที่ยังตาอ่านมาตลอดทั้งที่ไม่ค่อยว่างอัพเท่าไหร่
ซึ้งใจมากเลย ขอบคุณจริงๆ ค่ะ
ไว้เจอในเล่มได้อีก 5 ตอนนะคะ มีทั้งคู่หลักและคู่พี่พฤต
ยังพรีออเดอร์กันได้อยู่ถึง 30 เมษาเลย แปะรายละเอียดไว้ที่หน้าหลักนิยายแล้วค่า
---------------------------------------------------------------------------------------
...ตีสามแล้ว
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนไว้บนผนังหน้าห้องนอนอย่างเป็นกังวล พรุ่งนี้พี่พรตไม่มีเรียนก็จริงแต่เขาก็ยังไม่กลับห้องมาสักที ปกติแล้วถึงพี่พรตจะไปสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนในคืนวันศุกร์แบบนี้ก็จะไม่กลับดึกขนาดนี้นะครับ ในบางครั้งที่ผมมานอนคอนโดของเขาในคืนวันศุกร์เขาจะบอกให้ผมเข้านอนไปก่อน ซึ่งคราวนี้ผมก็นอนไปก่อนแล้วนะครับแต่อยู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมาเองด้วยความกังวล
...เขาเป็นอะไรหรือเปล่า
ผมลุกขึ้นเดินกลับไปกลับมาในห้องอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี ผมโทรหาพี่พรตหลายสิบสายก็แล้วแต่เขาไม่รับเลยสัดครั้ง สุดท้ายผมเลยตัดสินใจกดโทรหาพี่กรแทนซึ่งพี่กรไม่ทำให้ผมผิดหวังเนื่องจากเขารับสายเร็วมาก
“พี่กร พี่พรตอยู่ตรงนั้นไหมครับ”
[อยู่...เชี่ย ไอ้เป้มึงแบกดีๆ]
ผมขมวดคิ้วกับถ้อยคำที่พี่กรตวาดออกมา เมื่อเย็นพี่พรตบอกว่าไปกับเพื่อนสองคน และถ้าคนที่รับโทรศัพท์คือพี่กรซึ่งหันไปพูดกับพี่เป้ อีกคนที่กำลังถูกแบกก็คือพี่พรตสิครับ
“เอ่อ...พี่พรตเมาเหรอครับ”
[เออ เมาโคตรๆ เมาเป็นหมา]
คราวนี้คนตอบกลับมาไม่ใช่พี่กรแต่เป็นพี่เป้ที่พูดแทรกเข้ามาในสาย แต่อะไรก็ไม่ทำให้ผมตกใจเท่าเนื้อหาของประโยคหรอกครับ
...พี่พรตไม่เคยเมาขนาดนี้
อย่างน้อยก็ไม่เคยเมาหนักตอนผมมาอยู่ด้วยล่ะครับ
“พี่พรตเครียดเหรอครับ”
[เปล่าหรอก มันสนุกไปหน่อย]
อืม โอเคครับ”
[จะถึงห้องแล้วเปิดประตูให้หน่อย]
“ได้ครับ”
ผมลุกขึ้นไปเปิดประตูทันทีด้วยความร้อนใจพร้อมก้าวออกจากห้องมาดูเองด้วยซ้ำ จึงได้เห็นพี่กรและพี่เป้กำลังแบกพี่พรตมาอย่างยากลำบาก ตัวพี่พรตเองก็ดูเหมือนจะไม่สามารถคุมสติอะไรเองได้เลย แต่กระนั้นแล้วเมื่อเข้ามาในห้องเรียบร้อยและมองเห็นผม พี่พรตก็เอยประโยคที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องออกมา ทำเอาพี่กรกับพี่เป้ส่ายหัวด้วยความระอาใจ
“พวกกูผิดเองแหละ ชวนมันเล่นทรูธออ์แดร์”
“อ้อ”
ผมไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ถ้าพี่พรตจะไม่ยอมบอกความจริงอะไรแล้วยอมกระดกเหล้าเข้าปากแทนจนเมาเละแบบนี้
“รบกวนน้องพรานด้วยนะ เดี๋ยวพวกพี่ไปแล้ว”
“ครับ”
หลังจากี่พี่ทั้งสองคนออกจากห้องไปแล้วผมก็เดินเข้ามาหาคนเมาไม่รู้เรื่องแล้วมองอย่างยุ่งยากใจ ตอนแรกว่าจะให้พี่พรตนอนทั้งอย่างนี้แหละแต่เมื่อได้กลิ่นเหล้าที่ออกมาจากตัวพี่พรตแล้วผมจึงจำใจต้องจัดการทำความสะอาดแทน จะให้นอนทั้งอย่างนี้ไม่เวิร์คแน่ครับ นอกจากจะเป็นการสนับสนุนคนโสโครกอย่างเขาแล้วมันก็ยังจะทำให้ห้องนี้สกปรกขึ้นไปอีก
คิดได้ดังนั้นผมจึงกึ่งลากกึ่งจูงพี่พรตไปกองที่โซฟาอย่างทุลักทุเล ถึงจะตัวไม่ได้ต่างกันนักแต่มันก็ยากอยู่ดีล่ะวะ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อลากเขามาพิงโซฟาได้สำเร็จในที่สุดจากนั้นก็กวาดสายตามองสภาพพี่พรตซึ่งดูไม่ได้เลยจากหัวจรดเท้าจากนั้นก็หันกลับไปมองรูปถ่ายในกรอบที่พี่พรตตั้งไว้แล้วได้แต่เบะปากด้วยความหมั่นไส้ ไอ้ผู้ชายมาดนายแบบกับซากด้านหน้าผมนี่มันคนจริงๆ เหรอวะ แล้วผมจะจัดการกับมันยังไงดี
...โอเค ก่อนอื่นต้องเช็ดตัว
ผมจัดแจงเตรียมกะละมังและผ้าขนหนูมาพร้อม ผมคงอาบน้ำให้เขาไม่ไหวหรอกเพราะฉะนั้นผมจึงหยิบชุดนอนติดออกมาด้วย กะว่าจะเช็ดตัวให้พอเป็นพิธีแล้วก็จับเปลี่ยนชุดนอนเลยครับ
ผมค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อพี่พรตออกทีละเม็ดแล้วดึงสาบเสื้อออกจากกันเผยให้เห็นผิวเรียบเนียนและมัดกล้ามที่เริ่มเปลี่ยนสภาพเป็นไขมัน แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไล้มือไปตามลอนบางๆ ของกล้ามเนื้ออย่างนึกเสียดาย พี่พรตนี่ถ้าได้ออกกำลังกายคงจะเป็นคนที่หุ่นดีไม่ใช่เล่นเลยล่ะ ยิ่งรวมกับผิวเนื้อที่ตึงหยุ่นกำลังดีแล้วแทบทำให้ผมไม่อยากหยุดมือตัวเองเลย
แต่ถึงจะเพลินแค่ไหนผมก็จำใจดึงมือออกแล้วหันไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาจุ่มน้ำ บิดให้หมาดแล้วค่อยไล่เช็ดไปเรื่อยอย่างเบามือที่สุดเพราะไม่อยากให้คนที่เมาสลบไปแล้วรู้สึกตัวขึ้นมาอีก ผมทำอย่างใจเย็นทั้งที่มันดึกมาแล้วและง่วงมากแต่ผมกลับรู้สึกดีจังที่ได้คอยดูแลเขาแบบนี้ ผมวางผ้าขนหนูที่เช็ดลำตัวของพี่พรตเสร็จแล้วพาดไว้ที่ขอบขันน้ำ ก่อนจะหันไปหยิบเสื้อยืดใส่ให้จนเรียบร้อย จากนั้นผมก็มองมาที่กางเกงยีนส์
...ลางสังหรณ์ของผมบอกว่าอย่าทำเลย
แต่ผมก็ทนเห็นเขานอนไม่สบายไม่ได้จริงๆ ว่ะ
สุดท้ายผมเลยกลั้นใจเลื่อนมือไปแกะกระดุมกางเกงอย่างเบามือ ถ้าพี่พรตแม่งตื่นมาตอนนี้ผมต้องถูกล้อถูกแซวยันลูกบวชแน่นอน ผมรูดซิปต่ออย่างระมัดระวังจนไม่เกิดเสียงเลยและ...สำเร็จครับ! ไอ้พี่พรตไม่แม้แต่ขยับตัวอะไรเลย และนั่นทำให้ผมเริ่มได้ใจดึงกางเกงเขาลงมา ผมพยายามอย่างมากที่จะปลอบใจตัวเองว่ามันก็เหมือนของคนอื่นนั่นแหละ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่กล้ามองตรงๆ อยู่ดี จึงเบี่ยงสายตาไปโฟกัสด้านข้างแทน
‘หมับ’
“เชี่ย!”
แต่แล้วแรงกดที่แขนทำให้ผมถึงกับสะดุ้งและอุทานออกมาอย่าห้ามไม่อยู่ก่อนจะพบว่าไอ้พี่พรตไม่ได้ลืมตาและเหมือนจะแค่ละเมอไป แต่คนละเมออะไรมันจะจับแขนผมได้แม่นยำขนาดนี้วะครับ
“เฮ้ย พี่พรตหยุดเลย”
ผมเริ่มโวยวายเมื่อพี่พรตเริ่มดึงตัวผมเข้าไปใกล้ขึ้นและเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือของผมมากขึ้นก่อนจะรวบข้อมือทั้งสองข้างของผมไว้ในมือข้างเดียว ผมไม่ค่อยเข้าใจการกระทำนี้สักเท่าไหร่แต่แล้วสัมผัสเย็นๆ ที่หน้าท้องทำเอาผมถึงกับชะงักไปอีกที
“พี่พรตเดี๋ยว”
แต่เหมือนกับมือข้างนั้นจะยังไม่หยุดเมื่อมันยังคงไล้กับผิวหน้าท้องผมไปมาก่อนจะเลื้อยขึ้นไปถึงหน้าอก ถึงตรงนี้ผมจึงต้องดิ้นให้หลุดซึ่งกลายเป็นว่าไร้ประโยชน์เพราะพี่พรตเหมือนเตรียมตัวไว้เรียบร้อยแล้วว่าผมจะดิ้นจึงออกแรงมากเป็นพิเศษ ผมพยายามดันตัวเองออกพลางมองไปที่ใบหน้าพี่พรตซึ่งยังคงหลับตาอยู่...แบบนี้แม่งต้องเมาการเมืองชัวร์ๆ แต่ก่อนที่ผมจะได้พิจารณาอะไรไปมากกว่านี้ มือที่ล้วงเข้ามาในเสื้อผมก็ลากผ่านผิวเนื้อและสะกิดยอดอกของผมเบาๆ เหมือนจงใจ เจอแบบนี้เข้าไปก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
“เชี่ย พรานไม่เล่นแล้วนะ”
คิดเหรอครับว่าเขาจะฟัง เพราะมือข้างนั้นก็ยังคงวนเวียนและเค้นคลึงที่ตำแหน่งเดิมซ้ำๆ จนผมเริ่มหายใจหอบและควบคุมตัวเองไม่ได้ เสื้อนอนของผมถูกเลิกขึ้นจนถึงคอ มือข้างหนึ่งนั้นยังคงลูบไล้ในขณะที่มืออีกข้างเริ่มเปลี่ยนจากการรวบข้อมือของผมมาจับอยู่บริเวณเอวของผมแทน จากนั้นเขาก็เริ่มไล้วนลงไปจนถึงขอบกางเกง ปลดตะขออย่างรวดเร็วแล้วค่อยๆ ดึงลง
ถึงตรงนี้ผมจึงพยายามรวบรวมสติของตนเองกลับมาทั้งที่มันทำได้ยากเหลือเกิน ผมหายใจหอบและถูกเร้าอารมณ์อย่างต่อเนื่อง ผมหันไปมองใบหน้าของพี่พรตซึ่งตอนนี้ลืมตาขึ้นแล้วแต่สายตาของเขาดูอย่างไรก็ยังไม่ได้สติเต็มร้อยอยู่ดี และด้วยสีหน้าเช่นนี้ทำให้ผมยิ่งพยายามต่อสู้กับการเล้าโลมของพี่พรต
“พี่...พรต..”
เสียงของผมเริ่มขาดห้วง ...แน่นอน ผมยอมให้เขาได้ แต่ครั้งแรกผมอยากให้เขารู้ตัวว่าทำอะไรอยู่หรือรู้สึกอย่างไร อย่างน้อยผมอยากให้เขา...จดจำ
แต่เหมือนไม่ว่าผมจะเรียกยังไงพี่พรตก็ยังคงไม่ได้สติและพยายามดึงกางเกงของผมลงอยู่ดี ผมเรียกสติตัวเองแล้วหาหนทางอย่างสุดความสามารถ ผมจ้องไปที่ดวงตาของพี่พรตเพื่อให้เขาสบกลับมา แต่เขากลับหลุบสายตามองไปที่กางเกงของผมอย่างเดียว ผมจึงไล่มองใบหน้าของพี่พรตต่อมาเรื่อยๆ จนหยุดลงที่ริมผีปาก
...ผมตัดสินใจทำสิ่งที่ผมเคยบอกตัวเองว่าจะไม่ทำอีกแล้ว
ผมยันตัวขึ้น เคลื่อนใบหน้าไปหาพี่พรต เม้มปากนิดๆ ก่อนจะกดมันลงเบียดกับริมฝีปากของพี่พรต มือของเขายังคงวนเวียนเค้นคลึงอยู่ที่หน้าอกของผม แต่ในขณะนี้ความรู้สึกที่ตีขึ้นทำให้ผมหันมาสนใจกับผิวสัมผัสบริเวณริมฝีปากแทน ผมรู้สึกต่อต้านน้อยลงก็จริง ควบคุมได้มากขึ้นก็จริง แต่มือของผมก็ยังคงสั่นเหมือนเคย
ดูเหมือนการตัดสินใจครั้งนี้ไม่ผิดนัก เพราะพี่พรตถึงกับชะงักไปนิดนึงก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายจากกางเกงของผมมาเป็นที่ท้ายทองแทน พี่พรตออกแรงกดที่ท้ายทอยเพื่อให้ผมถอนริมผีปากไม่ได้เหมือนครั้งแรกที่เราจูบกัน พี่พรตเริ่มเอียงใบหน้าให้ได้องศาที่ต้องการก่อนจะใช้ลิ้นดุนริมฝีปากของผมให้เผยอออกแล้วแทรกเข้าไปในโพรงปากทันที
ผมเกือบออกแรงผลักตัวเขาออกเมื่อลิ้นของพี่พรตไล้ไปตามแนวฟันแล้วเริ่มตวัดพันลิ้นของผม ผมเริ่มจิกมือตัวเองเพื่อระงับความรู้สึกกลัวขณะที่ลิ้นของพี่พรตยังคงเกี่ยวกระหวัดอย่างต่อเนื่อง เสียงดูดที่ดังขึ้นในความเงียบทำเอาผมอยากร้องไห้ออกมาอีกรอบ ตัวของผมสั่นไปหมดอย่างห้ามไม่อยู่ ผมเริ่มหายใจไม่ทันและขัดขืนอย่างรุนแรง
...แต่แล้วพี่พรตก็หยุด
เพราะพี่พรตเป็นฝ่ายหยุดแล้วปล่อยตัวผมไปทำให้ผมสามารถขยับออกห่างได้ในที่สุด ผมหอบหายใจถี่จนไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด มือที่สั่นระริกของผมค่อยๆ ดึงเสื้อและกางเกงของตนเองให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วสบเข้ากับสายตาของพี่พรตซึ่งตอนนี้กลับมาชัดเจนเหมือนคนไม่เมา ผมมองเขาอย่างคาดโทษ ผมทำทุกอย่างตามความปราถนาดีแต่สุดท้ายเขากลับทำแบบนี้
พี่พรตเหมือเดาอารมณ์ของผมออก เขาดึงมือของผมขึ้นไปจับไว้แล้วลูบไปมาอย่างแผ่วเบา เป็นสัมผัสที่เหมือนพยายามปลอบโยนและขอโทษอย่างจริงใจไปในตัว มือของผมเริ่มสั่นน้อยลงและเริ่มควบคุมตัวเองได้อีกครั้ง เมื่อเห็นดังนั้นพี่พรตถึงได้ยิ้มออก
“...ขอโทษ”
“อือ”
ผมพยักหน้ารับ ผมรู้ว่าตอนแรกพี่พรตก็ไม่ค่อยได้สติจริงๆ นั่นแหละ แต่เมื่อถูกจูบไปก็เหมือนสติจะกลับมาได้ทันที เป็นแบบนี้ผมเองก็ไม่ได้ถือสาอะไร และเมื่อเขาเห็นอย่างนั้นเขาจึงถามขึ้นมาอีกครั้ง
“งั้นขออีกอย่างได้ป่ะ”
“อะไรอีก”
ผมสังหรณ์ใจไม่ดีเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของพี่พรต และคำตอบที่ได้รับก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายของผมไปเท่าไหร่
“คิสมาร์ก”
ผมนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะให้คำตอบ
“อืม เอาดิ”
-------------------------------------------------------------------------------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
