“ตัวร้อน..”
พอได้ยินเขาบ่น ผมก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีเลย ผมซุกหน้าลงกับมือเขา..ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหนุนตัก หลับตาลงเคลิ้มๆ ไปกับฝ่ามือที่กำลังลูบเบาๆ ที่หัว “ง่วงจัง..”
“หึๆ”
ผมดึงมือที่ลูบหัวมากุมเอาไว้ที่อก..ก่อนจะพลิกตัวแล้วเอาหน้าไปซุกท้องเขาเอาไว้ “ขอผมค้างที่นี่นะ..”
“อืม..” วีก้มลงมาจูบเบาๆ ที่แก้ม “ฝันดีนะครับ..”
ผมแอบเอาแต่ใจโดยการนอนหลับไปบนตักวีทั้งอย่างนั้นโดยไม่คิดเกรงใจ..ทั้งที่เขากำลังทำรายงานส่งอาจารย์อยู่ ผมไม่คิด..ในขณะที่วีเองก็ไม่ได้ว่าอะไร
“คิดถึง..”
“ผมก็คิดถึงทิว..”
.
.
ผมนอนซมเพราะพิษไข้ทั้งคืน..เดือดร้อนวีต้องมาคอยดูแลทั้งที่งานก็ยังไม่เสร็จ แบบนี้ทุกที..พอจะมีเวลาอยู่ด้วยกัน ผมก็ต้องมาป่วยทุกที และทุกครั้งที่ป่วย..ก็มาจากฝีมือของคนๆ เดียวตลอด
ถ้ามันไม่พาผมไปทะเล..ถ้ามันไม่ปล่อยให้ผมนอนตากน้ำค้างอยู่ทั้งคืนแบบนั้น ผมก็คงไม่ต้องมานอนซมแบบนี้
“เบื่อหรือเปล่า..” ผมถาม..ตอนวีกำลังเช็ดตัวให้ “มาหาทีไรก็ทำให้วีต้องลำบากมาดูแลตลอด..”
“หึๆ” เขาหัวเราะ..แล้วหยิกเบาๆ บนแก้มผม “ไม่เบื่อหรอก..”
“...”
“ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ จะเบื่อได้ยังไง..”
“ขอบคุณนะ..”
เขาอมยิ้ม..ก่อนจะพาตัวเองขึ้นมากอดผมบนเตียง เขากอดผมนิ่ง..ทำแค่กอดผมเฉยๆ เหมือนทุกที เราไม่เคยทำอะไรกันไปมากกว่า การกอด..หอมแก้มกัน..และจูบกันบ้างเป็นบางครั้ง เขาไม่เคยเรียกร้องให้ผมยอมให้เขา..ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดีกับเขามากขึ้นมาเรื่อยๆ แบบนี้
“ย้ายมาอยู่กับผมเถอะ..ผมจะดูแลทิวเอง”
มันเป็นคำขอครั้งที่เท่าไรไม่รู้..ผมรู้แค่ว่าผมเลือกจะปฏิเสธมันทุกครั้ง
“ทิว..”
“ผม..ไม่กล้า..”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมดูแลทิวได้”
“...” ผมเงียบ..แกล้งทำเป็นหลับไปทั้งอย่างนั้น เขาถอนหายใจออกมาแบบเหนื่อยๆ ก่อนจะกดจูบลงมาบนหน้าผากผม
นี่เขาจะรู้บ้างหรือเปล่า..ว่าทุกๆ ครั้งที่เขาอ้าแขนรอให้ผมเข้าไปกอด มันทำให้ผมแทบจะกระโจนเข้าไปทุกครั้ง แต่สุดท้ายผมก็ทำได้แค่คิด..เพราะไม่มีความกล้ามากพออยู่ดี ผมกลัวการเปลี่ยนแปลง..กลัวและขี้ขลาดเกินกว่าจะเริ่มต้นกับสิ่งใหม่ๆ เพราะผมมันอ่อนแอเกินไป..
.
.
ผมกลับมาที่คอนโดในเย็นวันถัดมา..จัดข้าวของเตรียมตัวสำหรับการสอบพรุ่งนี้ของทั้งผมและมันเงียบๆ มันไม่ติดต่อมา..เหมือนว่ามันจะไม่ได้กลับมาที่ห้องเลยด้วยซ้ำ
“ไปไหนของมัน..”
ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตารีดเสื้อให้มันต่อไป..เตรียมไว้ก่อนก็ดี เพราะไม่แน่วันนี้มันอาจจะกลับมา..ขืนไม่ทำเอาไว้ให้ คงได้โดนด่าโดนว่าเหมือนทุกที..
.
.
แล้วมันก็ไม่กลับมาที่ห้องจริงๆ ผมโทรกลับไปที่บ้าน..ถามหาว่ามันหายไปไหน แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจน ป้าแม่บ้านบอกกับผมว่ามันทะเลาะกับพ่อแม่มันใหญ่โต..ก่อนที่จะหายตัวออกไป วันถัดมาพ่อแม่มิวก็มาที่บ้าน..เข้าไปคุยกับพ่อแม่มันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แล้วผมก็ได้รู้ว่ามิวเข้าโรงพยาบาล..แต่ก็ไม่รู้ว่าเจ็บป่วยด้วยโรคอะไร
ผมไปเยี่ยมมิวเงียบๆ แอบมองผ่านกระจกใสที่ประตูหน้าห้อง มิวไม่ได้เป็นอะไรมาก..แค่มีผ้าพันแผลพันอยู่ที่ข้อมือทั้งสองข้าง ใบหน้าดูซีดเซียวนิดหน่อย..แต่กลับเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด
กรีดแขน ?
ฆ่าตัวตายงั้นเหรอ ?
นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ?
ได้แต่สงสัยอยู่แบบนั้น..เพราะผมติดต่อมันไม่ได้ ลองโทรหาแล้ว..มันก็ปิดเครื่อง ผมมองรูปภาพมันบนโต๊ะหน้าทีวีนิ่งๆ พยายามคิดว่าตอนนี้มันจะไปอยู่ที่ไหน แต่ก็นึกอะไรไม่ออกอยู่ดี
ถึงเราจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก..แต่ทุกๆ วันนับตั้งแต่ที่ผมได้รู้จักมันมาก็มีแต่เรื่องที่ไม่น่าจดจำ คำว่าเพื่อนที่ใครต่อใครมองเห็นระหว่างพวกเราไม่ได้ทำให้ผมนึกอะไรออกเลย ผมเกลียดมัน..เกลียดมากกว่าที่ตัวเองคิด ในหัวผมมีแต่ความเกลียดจนไม่มีที่เหลือให้จดจำเรื่องอื่นๆ ของมันเลย..
“ช่างหัวมันสิ !”
ผมบอกกับตัวเองแบบนั้น..ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือในมือของตัวเองต่อไป..
Ma-NuD_LaW
แน่ใจเหรอ ?
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 537061 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก