บททดสอบที่หนึ่ง
วันนี้เราต้องเดินทางไปบ้านคุณอธิปกันแล้ว ตั้งแต่คุณอมรคุณเอกภพคุณดริณไอ้วากลับไปที่นี่ก็เงียบเหงา โดยเฉพาะกูที่เหงามาก เวลาคิดถึงมันก็ทำได้แค่โทรหา อยากจะให้มันย้ายมาอยู่ด้วยแต่ก็คงทำไม่ได้ .. ส่วนคุณอธิปตอนนี้เขาเริ่มคืบหน้าขึ้นเรื่อยๆ จากที่ไม่ค่อยแสดงออก ตอนนี้เรียกได้ว่าแทบจะขอกูเป็นเเฟนเลยด้วยซ้ำ แม่ก็เข้าข้างคุณเขาเสียเหลือเกิน ไม่มีหงมีหวงลูกเลยสักนิด .. ตอนนี้กูกำลังนั่งเก็บของให้แม่กับตัวเอง เห็นพี่ปริมบอกว่าจะออกเดินทางสิบโมงถึงนู่นคงบ่ายๆ เราจะไปนอนค้างที่นู่นหนึ่งคืน คนที่ไปด้วยครั้งนี้ก็มีแม่มีวันมีป้าน้อยคนเก่าแก่พี่ปริมคุณอธิปแล้วก็พี่เปี๊ยกไปขับรถให้ ส่วนที่นี่ก็ให้พี่เมย์ดูแลไป จนถึงตอนนี้ก็ยังงงๆอยู่นะว่าจะให้แม่กับกูไปด้วยทำไม ไม่เคยรู้จักท่านเลยด้วยซ้ำ ไปเจอกันแบบนี้น่ากลัวใช่ย่อยเหมือนกันนะ
"ก๊อก ก๊อก แหะๆ เสร็จหรือยังจ๊ะ รถพร้อมแล้วนะ" พี่ปริมมาตามแล้ว กูรีบเก็บข้าวของหอบตามออกมา ปิดห้องล็อคเรียบร้อยก็เดินมาหาแม่
"เอารถตู้ไปหรอพี่เปี๊ยก" เดินเอากระเป๋ามาเก็บก็เจอกับพี่เปี๊ยกยืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างรถ พี่แกพยักหน้า กูเลยขนของไว้หลังรถจนหมด เมื่อเช้าเราตื่นมากินข้าวกันเรียบร้อยแล้ว แม่เข้าไปดูพวกอาหารแล้วก็สั่งเมนูที่ทำบ่อยๆไว้
"ขึ้นรถสิวัน เราไปนั่งหลังกับอธิปนะ พี่นั่งไม่ได้จะอ้วกเอา แม่เราให้นั่งข้างพี่" กำลังจะไปนั่งหน้าก็โดนไล่มานั่งด้านหลังกับคุณอธิป ตอนนี้เลยกลายเป็นพี่เปี๊ยกขับรถป้าน้อยนั่งด้านหน้าเพราะแกไม่ค่อยได้เดินทางเมารถง่าย ถัดมาเบาะด้านหน้ามีพี่ปริมกับคุณนายแม่ แล้วก็กูกับคุณอธิป
"อ่ะ หมอน .. นอนได้เลยนะวัน .. ออกรถเลยเปี๊ยก" คุณอธิปส่งหมอนอันเล็กๆให้แล้วตะโกนบอกพี่เปี๊ยก รถเคลื่อนจากรีสอร์ตมุ่งหน้าสู่กรุงเทพ พี่ปริมก็ชวนแม่คุยชวนป้าน้อยคุยเรื่องรีสอร์ต ส่วนคุณอธิปเขาก็นั่งนิ่งๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง
"มองอะไร" อ้าว เขาหันมาพูด ไอ้เราก็นึกว่ากำลังเก็บทัศนียภาพข้างทาง เลยแอบมองหน้าหล่อๆของเขา
"มองวิวครับ .. เห้ย" รีบเอามือปิดปากเพราะเสียงดัง อยู่ดีๆคุณอธิปก็ดึงมือไปจับอ่ะ ไม่ได้จับธรรมดาด้วย ประสานมือกันแนบแน่น
"อนุญาติให้มองหน้าฉันแทนก็ได้นะ" เขาลูบที่มือแล้วหันมายิ้มให้ โอย เดี๋ยวนี้เขาไม่ใช่คุณอธิปคนเดิมอีกแล้ว ใจเต้นจนแทบลืมหายใจ
"แกมันร้ายอธิป" พี่ปริมตะโกนแซวข้ามเบาะ คนทั้งรถเลยหัวเราะออกมาเสียงดัง กลายเป็นเรื่องตลกของป้าๆไปแล้วกู
"หน้าแดงหมดแล้วลูก" แม่หันมามองแล้วเอามือมาหยิกแก้ม ก็มันอายนี่หว่า ขำกันลั่นรถเลย แถมคุณอธิปก็ไม่ได้มีความอายสักนิด
"พิงมาสิ .. ฉันไม่กัดนายหรอก" เขาจับหัวกูให้ซบมาที่ไหล่เขา ตอนแรกก็ไม่ได้ง่วงอ่ะนะ แต่เขาอยากให้กูซบขนาดนี้นอนก็นอนวะ
นั่งรถมาสักพักก็หลับมาตั้งแต่ได้พิงคุณอธิปนั่นแหละ ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าคนข้างหน้าหลับหมดแล้ว ตอนนี้พี่เปี๊ยกขับรถมาถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ แถมคนข้างๆก็หลับอยู่ยังไม่ตื่น เขานอนเอาหัวพิงมาที่หัวกูอีกทีมือเรายังประสานกันอยู่เลย .. เวลาหลับ คุณอธิปนารักดีเนอะ ปากยื่นหน่อยๆ ดูไม่เหมือนเวลาตื่นที่มักจะทำหน้านิ่งๆ ..
ทั้งสัปดาห์ไอ้ไปท์ไม่รับโทรศัพท์เลย กูก็พยายามติดต่อมันไปหลายครั้งก็มีแต่ฝากข้อความ นี่มันยังทำใจไม่ได้อีกหรอวะ หรือจะแอบไปหามันดี เป็นห่วงมัน อยากรู้เรื่องงานหมั้นของมัน ตอนนี้จะถอนหมั้นเรียบร้อยหรือยังก็ไม่รู้ .. นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ไปเรื่อยๆจนคนข้างๆเริ่มรู้สึกตัว เขาเปิดผ้าม่านออกดูข้างทางว่าถึงไหนแล้ว น่าจะใกล้ถึงแล้วมั้งเห็นป้ายกทมแล้ว
"จะถึงแล้ว เมื่อยไหม .. " เขาถามแล้วกระชับมือแน่นขึ้น อยากจะบอกเหลือเกินว่าปล่อยมือผมเถอะครับคุณอธิป เหงื่อออกเต็มมือหมดแล้ว
"ไม่เท่าไหร่ครับ .. " บอกแล้วดึงมือออก ไม่รู้ว่าร้อนหรืออะไร แต่ตอนนี้มือนี่ซีดเหงื่อนี่ท่วมเลย เป็นเอามากนะมึงไอ้วัน
"ตื่นเต้นหรือไง .. ไม่ต้องกลัวหรอกน่า .. แม่ฉันใจดี" เขาพูดแล้วเอามือมาขยี้หัว บ้าเหรอ ไม่ได้กลัวแม่คุณอธิปสักหน่อย แค่ตื่นเต้นที่จะได้ไปบ้านเขานี่แหละ ขนาดตอนคบกับคุณอมรกูยังไม่เคยไปบ้านเขาเลย มีบ้านไอ้ไปท์ที่เคยเข้า แล้วก็เสือกเป็นเรื่องซะอีก เฮ้อ พูดแล้วเศร้า
.
แล้วเราก็ถึงบ้านคุณอธิปจนได้ นี่กูจะเรียกว่าบ้านหรือคฤหาสน์ดีวะ .. จากหน้าประตูมาถึงบ้านนี่ห่างกันเป็นกิโล .. กูกับแม่ตื่นตาตื่นใจกันมาก เหมือนเวลาพจมานเข้าบ้านทรายทองอย่างไงอย่างนั้นอ่ะ .. ลงมาจากรถก็ต้องตกใจในความใหญ่โตของตัวบ้าน .. มีทั้งโรงรถขนาดใหญ่ รถที่จอดอยู่ก็ดูหรูมากจนอยากจะร้องไห้ .. เด็กๆใส่ชุดแม่บ้านเดินเข้าออกบ้านให้ควั่ก บ้านคุณอธิปเป็นบ้านหลังใหญ่ ข้างหน้ามีสนามหญ้ากับน้ำพุ ซึ่งตอนนี้ถูกใช้เป็นที่จัดงานแน่ๆเพราะเขากำลังตั้งเวทีกับโต๊ะอาหารกันอยู่
"เดี๋ยวให้เด็กเอากระเป๋าไปเก็บ .. คุณน้าป้าน้อยกับวันเข้าไปไหว้แม่ผมก่อนนะครับค่อยพักผ่อนกัน" คุณอธิปพูดแล้วสั่งให้เด็กๆยกกระเป๋าไปเก็บ แม่กับป้าน้อยเดินตามพี่ปริมเข้าไป ส่วนกูกำลังจะเดินตาม
"วัน .. ขอคุยหน่อย ." แต่โดนคุณอธิปเรียกไว้ก่อน
"ครับ" เลยหยุดเดินแล้วหันมาหาคุณอธิป
"ปกติแทนตัวเองว่าอะไร" อยู่ดีๆเขาก็ถามออกมาแบบนี้
"เอ่อ .. กู .. ครับ" ใช้กูมาแต่ไหนแต่ไร เลยชอบแทนตัวเองว่ากูมากกว่าผม มันไม่ชินอ่ะ
"ต่อไปนี้ให้แทนตัวเองว่าวัน หรือ ผม .. ถ้าอยู่กับเพื่อนอนุโลมให้ใช้ กู เข้าใจไหม" นี่บังคับกันใช่ไหม .. คุณอธิปถามเชิงสั่งแล้วเลิกคิ้วขึ้นเหมือนรอคำตอบ
"ก .. ก็ได้ครับ .. วันจะลองดู". เฮ้อ ในเมื่อเขาขอมันก็ต้องลอง อย่างน้อยมันก็ถือเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดี
"น่ารักมาก .. ไป .. เข้าบ้าน" เขาเดินนำกู เอ้ย! เดินนำวันเข้าไป เข้าไปในบ้านตอนนี้ประดับไปด้วยดอกไม้สวยๆเต็มบ้านเลย เกิดเป็นคนรวยมันดีอย่างนี้เองสินะ
"แม่ครับ" คุณอธิปเรียกแม่แล้วเข้าไปนั่งข้างๆ ส่วนกู เอ้ย ส่วนวันก็เข้าไปนั่งข้างแม่ที่โซฟาข้างๆ เหมือนเขากำลังคุยอะไรกันเพลินเลย
"ว่าไงครับชาย .. ถ้าไม่ใช่วันเกิดแม่ก็คงจะไม่ได้เห็นหน้าใช่ไหม .. ลูกชายคนนี้มันไม่ค่อยสนใจแม่หรอก .. พอๆกับพ่อมันน่ะแหละ" แม่คุณอธิปเป็นผู้หญิงสวย สง่า วัยน่าจะประมาณ 60 กว่า หุ่นผอมๆ ไม่อ้วนเหมือนที่เห็นในโทรทัศน์สักนิด
"แม่ก็พูดไป ผมเพิ่งกลับมาบ้านเมื่อสองสัปดาห์ก่อนเอง" คุณอธิปเอาหัวไถไปที่บ่าแม่เขาทำท่าออดอ้อน ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลยนะ ดูแม่เขาก็รักลูกดีทั้งสองคน กอดกันไปกอดกันมา แม่นี่ก็เพลินไปกับเขาด้วย
"แล้วนี่ลูกชายเธอหรอเวียง .. ไหนมาหาฉันใกล้ๆซิ " แม่คุณอธิปเรียก วันเลยคลานเข่าเข้าไปหา แอบตื่นเต้นเหมือนกันนะ แต่คุณอธิปกับพี่ปริมก็ยิ้มเป็นกำลังใจให้
"หน้าตาสะสวยอย่างกับผู้หญิง สวยเหมือนแม่ .. หุ่นก็มีองมีเอว .. นี่แน่ใจนะเวียงว่าลูกผู้ชาย" ท่านจับหน้าแล้วหันไปพูดกับแม่ ทำไมมันรู้สึกแปลกๆวะ อายบอกไม่ถูก
"วันมันได้พ่อมาแค่ปาก นอกนั้นก็ได้อิฉันหมดค่ะคุณหญิง .. วันกราบท่านสิลูก .. ท่านจะได้เอ็นดู" แม่พูด วันเลยกราบไปบนตักท่าน ท่านก็ลูบหัวรับอย่างเอ็นดู
"อืม .. น่าเอ็นดูนะ .. เสียดายไม่ได้มาอยู่นี่ .. อธิปนี่มันก็ช่างกะไร .. ไปทำรีสอร์ตแทนที่จะให้คนอื่นคุม นี่กลับมาคุมเองทั้งหมด .. เหนื่อยจะตาย" ท่านยังลูบหัวผมอยู่แล้วก็พูดแขวะคุณอธิปไป .. วันกลับไปนั่งที่ได้หรือยังคับ .. นั่งตรงนี้มันแปลกๆไงไม่รู้
"ผมรักมันนี่ครับ .. หอมปากหอมคอละมั้งให้ป้าๆแกไปพักเถอะเนอะ" คุณอธิปพูดกับแม่
"จริงด้วยลืมไปเลย .. ถ้าอย่างนั้นไปพักกันเนอะ .. ปริมดูห้องให้ด้วยนะลูก .. ไปๆ .. เย็นๆเจอกัน" ท่านพูดแล้วลูบแก้ม ผมเลยไหว้ไปทีนึงแล้วเดินตามพี่ปริมไป
"แม่กับป้าน้อยนอนห้องนี้ แล้ววันล่ะ" ถามพี่ปริมเพราะในห้องนี้มันมีแค่สองเตียง หรือแม่จะให้วันนอนพื้น ก็ได้นะ แค่คืนเดียวเอง
"ของเธอพี่จัดให้แล้ว .. จะไปเลยไหม" พี่ปริมถาม อ้าว คนล่ะห้องกับแม่หรอ ไปสิ อยากจัดเสื้อผ้าตอนเย็นแล้ว อาบน้ำด้วย งีบอีกสักหน่อย ฮ้าววว ตอนนี้ตาจะปิดละ อยากกระโดดขึ้นเตียงมาก
"ทำไมห้องผมไม่อยู่ด้านหลังเหมือนแม่ล่ะพี่ปริม". พี่ปริมพาวันเข้ามาในบ้านแล้วเดินขึ้นมาชั้นบน เราหยุดอยู่ที่หน้าห้องประตูไม้เงาอย่างดี .. ถามไปเธอก็ไม่ตอบเอาแต่ยิ้ม หรือว่าห้องนี้มันมี ...
ก๊อก. ก๊อก
"เข้ามาเลย" ซื้อหวยไม่ถูกสิน่า ห้องคุณอธิป
"ผมขอไปนอนกับแม่ได้ไหม" บอกพี่ปริมทำท่าหงอยๆเผื่อแกจะสงสาร
"ไม่ได้ ! ขอบคุณนะครับพี่ปริม .. นายเข้ามาได้แล้ว" คุณอธิปเปิดประตูออกมาดึงผมเข้าไปในห้องแล้วรีบปิดประตู อะไรวะเนี่ย กูตั้งตัวไม่ทันเลย
"ทำไมผมต้องนอนกับคุณ" ถามออกไปเพราะอยากรู้
"ฉันจะนอนกอดนาย" เขาเดินเข้ามาเรื่อยๆ ผมก็เดินถอยหลังไปเรื่อยๆ
"เอ่อ .. คือ .. คุณอธิป!" เขาเดินเข้ามาจนผมล้มลงไปนั่งบนเตียง โหมดนี้โคตรน่ากลัวเลยว่ะ พอเอามือขึ้นดันเขาออก เขาก็กดลงมาอีก ตอนนี้ผมเกือบจะหลังติดเตียงละนะ อันตรายฉิบ
"ฮ่าา .. แกล้งเล่นน่า .. เดี๋ยวฉันลงไปดูความเรียบร้อย .. นายก็ใช้ข้าวของตามสบายเลยนะ ส่วนเสื้อผ้าฉันให้เด็กเอาไปรีดแล้ว .. ถ้าจะนอนก็นอนไป .. อย่าทำหน้ามุ่ยน่าเด็กน้อย .. " เขาพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ไอ้วันคนนี้ล้มลงไปนอนบนเตียงนุ่มๆของเขา .. ใจแม่งก็จะสั่นอะไรนักหนาเนี่ย ..
พอเขาออกไปผมก็เดินดูทั่วห้อง เหมือนเขาไม่ค่อยได้มานอน ข้าวของเครื่องใช้เลยดูไม่ค่อยได้จับ วางเป็นระเบียบเรียบร้อย .. เดินไปเปิดกระเป๋าเอาผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำ ห้องน้ำอย่างหรู ถ้ามีบ้านแบบนี้ให้แม่บ้างก็ดีสิเนอะ .. เข้าไปอาบน้ำเรียบร้อยก็ออกมาด้านนอก คุณอธิปยังไม่ขึ้นมาเลย ถือวิสาสะชาร์ตแบตโทรศัพท์แล้วตั้งนาฬิกาปลุกตอนสี่โมงเผื่อแต่งตัวลงไปช่วยเขาบ้าง .. ง่วงเหลือเกินแล้ว ไม่ไหว พอหัวถึงหมอนได้ก็หลับเป็นตายเลย คุณอธิป"พ่อกลับมากี่โมงครับแม่". ผมถามคุณหญิงแม่ของผม วันนี้เป็นวันเกิดท่าน เป็นประจำทุกปีอยู่แล้วที่วันเกิดพ่อกับแม่ผมจะต้องมีงานฉลอง ท่านเป็นหม่อมเจ้าและมีศักดิ์เป็นคุณหญิงจากการแต่งตั้ง
"ว่าไงลูก .. ตอนห้าโมงมั้งครับ .. ชายหิวอะไรไหม .. ให้ป้าๆทำให้ทานก่อนได้นะ" แม่ผมท่านน่ารักครับ ท่านจะเรียกผมว่าชายหรือธิปแล้วแต่เวลา
"ไม่หิวครับ .. ผมลงมาดูงานให้ .. แม่ไปพักเถอะครับ กลัวจะเหนื่อย " ผมล้อท่านแล้วเข้าไปกอด ท่านก็ยิ้มแล้วกอดผม หอมแก้มผมหลายที
"ไม่เหนื่อยหรอกครับลูกชายแม่ .. ว่าแต่ หนูวันล่ะ " ท่านถามถึงคนที่ตอนนี้อยู่ในห้องผม .. ท่านทราบแล้วครับว่าผมชอบวัน เพราะพี่ปริมโทรมารายงานให้เสร็จ ผมเลยถูกเรียกตัวกลับมาหาเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เราคุยกันนานมากครับ ผมเลยเล่าประวัติของวันทั้งหมดให้ท่านฟัง .. แม่ผมท่านอยู่ในสังคมคุณหญิงคุณนาย แต่แม่ไม่เคยบังคับผมกับพี่ปริมให้ทำตามวิถีของสังคมนี้นะครับ ท่านหัวนอก ผมเรียนจบมาทำงานสานต่อท่านแต่ไม่ชอบเลยหาลู่ทางใหม่ ก็ได้เป็นรีสอรต์นี่แหละครับที่ผมรัก ส่วนอื่นๆผมก็ช่วยท่านบ้าง เท่าที่ช่วยได้
"อยู่บนห้องครับ .. แม่ถามถึงวันทำไม .. แม่ชอบน้องไหม .. น้องน่ารักนะ" ผมรีบอ้อนท่าน ไม่อยากให้ท่านมองวันไม่ดีครับ ผมจริงใจกับเขามาก แม้ตอนนี้เขายังไม่ชอบผม แต่ผมชอบเขาไปเต็มๆแล้ว
"นี่ถึงกับนอนด้วยกันเลยหรอคะลูก .. เรากับน้อง .. เอ่อ ...? " แม่อึกอักเหมือนสงสัย
"ยังครับ ไม่มีอะไร .. ผมแค่อยากนอนกอดน้องเท่านั้นเอง" ผมพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ เห็นผมแบบนี้ผมก็ไม่ได้ติ๋มอะไรนะครับ ผมก็เหมือนผู้ชายทั่วไป มีอารมณ์ มีความรู้สึก
"ดีแล้วลูก .. แต่แม่ยังทำใจไม่ได้หรอกนะ .. ยัยปริมก็ไม่มีแฟนสักที .. ชาตินี้แม่จะได้อุ้มหลานไหมล่ะเนี่ย" แม่พูดถอนหายใจแล้วพิงโซฟา ผมเลยเข้าไปกอด สงสารแม่เหมือนกันนะครับ แต่ผมรักวันไปแล้ว ทำไงได้ ..
"แม่ครับ .. ผมขอโทษนะ .. แต่ผมรักเขาจริงๆ .. อย่าเศร้าเลยนะ .. ผมจะบังคับพี่ปริมให้รีบๆหาแฟน .. ผมจะได้มีแฟนสักที" ผมพูดขำๆ แม่เลยหยิกเอวให้เจ็บเล่น .. แม่ผมไม่ใจดำขนาดกีดกันผมกับวันหรอกครับ มันเป็นมาตั้งแต่ผมเดินเส้นทางของผมเองแล้ว ท่านไม่เคยว่าหรือกดดันผมเลย มีแต่ชื่นชมว่าสามารถประสบความสำเร็จด้วยตัวเอง
"ไปคุยกับพ่อเอาเองละกัน .. ถ้าคืนนี้พ่อลูกเล่นอะไรแผลงๆแล้วน้องเรารับไม่ได้ .. ท่านคงจะขอคิดดูก่อนล่ะนะ" พอแม่พูดถึงพ่อ ผมก็เหนื่อยใจ นี่แหละครับ คนสำคัญ .. ท่านเป็นหม่อมแต่หันมาเอาดีด้านธุรกิจ ผมเลยไม่ค่อยกดดันเรื่องการลงทุนลงแรง เวลามีปัญหาท่านก็จะให้คำแนะนำผมเสมอครับ
"ผมล่ะกลัวใจพ่อจริงๆ" เราคุยกันสักพักผมก็เดินออกไปดูเวที โต๊ะจัดวางอาหาร งานนี้จ้างโรงแรมชื่อดังมาจัดให้ครับ ไม่ต้องห่วงอะไร พอดูเสร็จผมก็ขึ้นห้องนอน ไปดูเด็กดื้อของผมหน่อย ไม่รู้ป่านนี้หลับหรืองยัง
"หลับเป็นตาย" ใช่ครับ พอเข้ามาในห้องก็เจอวันของผมนอนกอดหมอนข้างกลมอยู่บนเตียง ผมส่ายหัวเล็กๆก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาด้านนอก
ก๊อก. ก๊อก
"คุณชายคะ หนูเอาเสื้อผ้ามาให้ค่ะ"
"ขอบใจนะ" ผมรับเสื้อผ้าผมกับของวันมาแล้วปิดประตู เสื้อผ้าที่ผมไปสั่งตัดกันมาน่ะครับ ผมแขวนเสื้อผ้าทั้งหมดก่อนจะเดินไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียง .. วันน่ารักและเป็นคนดี .. ผมไม่รู้ว่าในอดีตเขาจะแรงหรือผ่านใครมาบ้าง .. แต่ผมรู้อย่างเดียวว่าผมอยากดูแลเขาไปตลอด .. เวลาผมอยู่กับวันผมมีความสุขครับ เขาดูแลคนอื่นเก่ง ผมคิดกับวันเกินน้องชายมาตั้งแต่วันที่เขาเริ่มเข้ามาอยู่ในชีวิตของผม
"ถ้าฉันจะบอกรักนาย .. นายจะเชื่อฉันไหมวัน" ผมพูดแล้วกดจูบไปที่ขมับคนตัวเล็ก วันเปรียบเสมือนคนสำคัญในชีวิตผม เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของผม จนผมไม่สามารถอยู่ได้ถ้าไม่มีเขา ผมเคยคิดนะครับว่าผมบ้าไปเอง แต่เรื่องราวที่เราผ่านกันมามันทำให้ผมทิ้งเขาไม่ได้ เขาเจ็บผมก็ยิ่งรู้สึกเจ็บมากกว่า แค่เห็นเขาร้องไห้ ผมก็แทบจะร้องตาม วันเป็นผู้ชายตัวเล็กๆที่ผ่านความยากลำบากมามากมายในชีวิต ถ้าผมจะเป็นคนนั้น คนที่สร้างชีวิตใหม่ให้เขา เขาจะยอมเดินไปกับผมหรือเปล่า ..
หกโมงตรงผมปลุกวันให้อาบน้ำ ตอนแรกเขาตั้งปลุกไว้สี่โมงแต่ผมอยากให้เขาพักผ่อนเลยปิดนาฬิกาซะ พอวันตื่นผมนี่แทบจะโดนด่าเลยครับ เพราะวันบอกว่าอยากจะลงไปช่วยงาน ขยันจริงๆเลยไอ้เปี๊ยกเนี่ย .. ผมแต่งตัวลงมาด้านล่าง แม่ผมก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเหมือนกันครับ งานวันนี้เปิดให้แขกของแม่เข้าตอนหนึ่งทุ่ม พี่ปริม แม่วัน แล้วก็ป้าน้อยดูแลพวกอาหารของแขกเหลื่อไป ผมก็เดินดูพวกเวทีกับวงดนตรีคลาสสิคของแม่ไป .. แม่บอกว่าพ่อผมมาแล้วครับ ไม่รู้ท่านจะคิดแผนอะไรแกล้งวันของผมหรือเปล่า เพราะท่านขี้แกล้งเอามากๆทีเดียว
"เป็นอะไรเมื่อครู่ยังยิ้มอยู่เลย ไหงตอนนี้หน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนั้น" พี่ปริมเดินมาหา วันนี้พี่ปริมแต่งชุดเดรสแขนเปิดใหล่สีชมพูสวยมากครับพี่สาวผม แต่ไม่ยอมตกลงปลงใจกับใครสักที สงสัยคานทองจะมารอรับอยู่
"ผมกลัวพ่อจะแกล้งอะไรวัน" ผมพูดแอบกังวล
"เอาน่า .. วันคงผ่านไปได้ .. แล้วนายก็จะได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที .. เจ้โคตรรักวันเลย .. ลูกคุณหญิงคุณนายที่มาเหร่แกไม่เข้าตาเจ้สักคน" พี่ปริมแกเกลียดการเข้าสังคมที่สุดครับ เวลามีพวกคุณหนูเข้าหาผม พี่ปริมนี่แหละครับจะขจัดพวกเธอออกไปเอง
"เดี๋ยวแขกก็จะมาแล้ว เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า .. วันยังไม่ลงมาเลย เราไปตามน้องสิ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปหาพ่อเอง" เราพากันเดินจากสนามเข้าบ้าน ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าประตูบ้านเลยก็ต้องได้ยินเสียงวุ่นวายดังออกมาจากในบ้าน
"ผ .. ผมทำแตกเองครับ .. พี่เขาไม่ได้ทำ . ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษผมก็ได้ครับ" เสียงวันนี่หว่า แล้ววันพูดอยู่กับใครวะนั่น
"รู้ไหมว่ามันแพง .. เธอมีเงินมาชดใช้เหรอ!" เสียงพ่อผมเองครับ เห้ย! พ่อผมอย่างนั้นหรอ อย่าบอกนะว่าพ่อเล่นแรงแบบนี้เลย ฉันขอโทษนะวัน แต่พ่อฉันไม่ใช่คนขี้ใจอ่อนด้วยสิ ตายแน่ครับ ผมนี่แหละจะตาย ใครจะทนเห็นคนที่รักโดนทำร้ายได้ล่ะ จริงไหม ...
TBC.
ปกติเรื่องนี้ต้องมาแรงๆ แต่ตอนนี้เริ่มน้ำเน่าเข้าไปทุกที 555555555
เหยยย วันเลิกพูดกูแล้วคนเขียนไปไม่ถูกเลย
วางแพลนตั้งแต่แรกแล้วนางจะได้ผัวดีต้องเปลี่ยนตัวเอง
แต่พอมาถึงตอนนี้ชักอยากจะเปลี่ยนให้นางพูดกูแบบเดิม อิเจ้คนเขียนไม่ชิน 55555
ขอบบคุณทุกคนมากๆค่ะ
ปล. เราเขียน ซีรีย์ ได้ไหมอ่ะ ทั้งๆที่มันผิด แต่มันดูไทยๆดี เราชอบแบบนี้อ่าา
ฮืออ ถ้าให้แก้นี่ร้องไห้จริงนะคะ ;-;
โพลล์
หัวข้อ: [สอบถามความคิดเห็น] วันทองเดอะซีรีย์ || .. • Update ☆彡 P.56 .. (20/11/58) (อ่าน 346214 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก