ตรงนั้นคือหน้าที่ ตรงนี้คือหัวใจ บทส่งท้าย จบแล้วค่ะ หน้า 12 อัพเดต 9/8/2558
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ตรงนั้นคือหน้าที่ ตรงนี้คือหัวใจ บทส่งท้าย จบแล้วค่ะ หน้า 12 อัพเดต 9/8/2558  (อ่าน 98362 ครั้ง)

ออฟไลน์ ชัดเจนกาบ

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1664
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-23
แนะนำให้พีครักคนใหม่ไปเลย ไม่แนะนำให้รักไอ้เชี้ยฮั่น มันไม่คู่ควรกับพีทสักนิด น่าจะทำให้ไอ้เหี้ยฮั่นเจ็บปวดบางนะคุณคนแต่ง ผมไม่ยอมนะ แบบนี้ไม่แฟร์เลย

ออฟไลน์ Onlymin

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 465
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-4
พี่ฮั่น คิดใหม่ทำใหม่เลยพี่ รีบไปง้อน้องเดี๋ยวนี้เลยนะ  :ling1:  :katai1:


ตอนต่อไปขอแบบยาวๆได้ป่ะคะคุณคนแต่ง  o13

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12

kjkjji

  • บุคคลทั่วไป
 o12 กว่าจะคิดได้นะพี่ฮั่น!
รอบนี้ขอจัดพี่ฮั่นหนักๆนะคะจะได้เป็นอุทาหรณ์ว่าไม่ควรทำร้ายน้องทางกายวาจาใจแบบนี้อีก  :katai1: โฮ่ย พูดแล้วโมโห
อย่าลืมเคลียร์เรื่องเบลล์ด้วยล่ะ บอกน้องไปแล้วนี่ว่าคบกันอยู่น่ะ หึ้ อยากจะให้น้องทำหมางเมินใส่ซะให้เข็ด!
หมั่นไส้พี่ฮั่นที่สุดในโลกกกกกกกกกกกกก
 :fire: :fire: :fire:

ออฟไลน์ Tigerintherain

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 89
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-1


http://www.youtube.com/watch?v=H1kGJoGVpOs


40. Canon in C and D major


เสียงเปียโนดังพลิ้วทำให้คนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำชะงัก 

‘ใครเล่นเปียโน?’ 

แต่เปียโนสายขาดนี่นา

แม้จะคิดว่าช่างซ่อมเปียโนมือหนึ่งน่าจะหายจากอาการป่วยแล้ว แต่เขาก็ยังไม่มีโอกาสจะโทรตามช่างให้มาซ่อมเปียโนหลังโปรดของแม่

‘นี่มัน Canon in D major  เสียงไม่เพี้ยนด้วย  แสดงว่า...’

พีทหุนหันออกจากห้องนอนลงไปชั้นล่างทันที  แต่เมื่อก้าวลงบันไดไปเรื่อย ๆ  ขาของเขาก็ก้าวช้าลงเมื่อเห็นคนที่นั่งเล่นเปียโนเพลงโปรดของเขา 

พี่ฮั่นเงยหน้าขึ้นจากเปียโนมายิ้มให้  นิ้วยาวยังคงพรมลงบนแป้นอย่างแม่นยำ  ไม่ผิดไปสักโน้ต

เสียงเปียโนที่นุ่มนวลนั้นเหมือนมีแรงดึงดูด  พีทเดินเหมือนคนไม่รู้ตัวเข้าไปใกล้  ยกมือสัมผัสเปียโนหลังโปรดของแม่  จ้องมองไปที่เส้นสายภายในแกรนด์เปียโนที่ขึงอยู่จนเต็ม  สายเปียโนสั่นเมื่อถูกค้อนเปียโนตีกระทบ   เขาลากนิ้วไปบนเปียโนช้า ๆ อย่างรำลึก 

คิดถึง....เวลาเขาคิดถึงแม่ทีไรเขาก็มักจะมานั่งเล่นเปียโนหลังนี้ทุกครั้ง  พีทรู้สึกว่ามันทำให้เขาใกล้ชิดกับแม่เสมอ  แต่ตั้งแต่สายเปียโนขาด  เขาก็ไม่ได้แตะอีกเลย
 
‘เกือบปีแล้วสินะ’

แล้วใครซ่อมเปียโนให้เขา....

ดวงตาเหลือบมองไปที่คนที่กำลังเล่นเพลงโปรดของเขาอยู่   

พี่ฮั่น?

เขาเล่นเปียโนตัวนี้มาตั้งแต่เริ่มต้นเรียนเปียโนตอนสี่ขวบ หลังจากพี่ฮั่นมาอยู่บ้านได้ไม่นาน  ความจริงพ่อจับเขาเรียนตั้งแต่สามขวบครึ่งแล้วแต่เพราะตอนนั้นเขามัวแต่เล่นไม่สนใจอะไร  เวลาครูมาสอนที่บ้านก็แกล้งขว้างปาของเล่นใส่  จนครูทนไม่ได้ลาออกกันไปหลายคน  ไม่มีใครบังคับเขาได้เลย 

พอพี่ฮั่นมาอยู่ที่บ้าน  เด็กชายพีทเห็นพี่ฮั่นเล่นเปียโนก็เลยร้องโวยวายจะเล่นบ้าง  จนในที่สุดเขาก็ยอมเรียนเปียโนจริงจัง

Canon in D major จบลงทำให้คนที่ยืนมองเปียโนนิ่งรู้สึกตัว  หันไปมองพี่ฮั่นที่นั่งอยู่

“พี่ให้ช่างมาซ่อมให้แล้ว  พีทไม่ควรปล่อยให้สายขาดนาน ๆ แบบนี้นะ  นี่ช่างเปลี่ยนให้ใหม่หมดเลย” 

น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนเหมือนเดิม  พีทจำไม่ได้แล้วว่าพี่ฮั่นพูดดี ๆ กับเขาแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไร  เพราะพวกเขาไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไรนักตั้งแต่เขาเริ่มตามติดพี่ฮั่น  แล้วพี่ฮั่นรู้ได้ยังไงว่าเปียโนของแม่สายขาด  แล้วช่างมาซ่อมตอนไหนกัน  ไม่ใช่เรื่องเล็กที่จะซ่อมแกรนด์เปียโนเก่าแก่

มือของพี่ฮั่นเอื้อมมาจับข้อมือเขาไว้  ดึงให้เขาก้าวมายืนใกล้เก้าอี้  ตรงหน้าพี่ฮั่น  คนเป็นพี่จับข้อมือเขาไว้ทั้งสองข้าง  เงยหน้ามองสบตา

“พีท  เอ่อพี่...พี่ขอโทษที่โมโหพีทเรื่องเฌอเบลล์  เรื่องที่ห้ามพีทเข้าใกล้เบลล์  พี่เอ่อ  คือเบลล์เค้าแกล้งน่ะ  พี่ผิดเอง  พี่ขอโทษ”  พี่ชายเงยหน้ามองเขาด้วยแววตารู้สึกผิด 

‘นี่พี่ฮั่นซ่อมเปียโนให้เขาเพื่อขอโทษที่โมโหเขาเหรอเนี่ย ลงทุนไปมั้ง’


พีทก้มลงสบตาพี่ชายที่มองมาอยู่นาน  เขาเห็นแต่ความเสียใจในดวงตาคู่นั้น 

เกิดความเงียบชั่วขณะเมื่อเขายังมองลึกลงไปในตาเรียวคู่เดิม ราวกับจะค้นให้เจอสิ่งที่ซ่อนอยู่ในดวงตาของพี่ชาย  เริ่มเกิดความไม่แน่ใจวูบไหวในตาคู่เรียวที่เขามองเห็นเมื่อเขายังคงนิ่ง 

ก่อนที่บรรยากาศที่นุ่มนวลของ Canon in D major จะเจือจางไป  พีทก็คลี่ยิ้มออกมาทีละนิด

“ผมเคยบอกแล้วไงว่าผมจะไม่โกรธพี่น่ะ”

เขาส่งยิ้มอ่อนให้คนที่นั่งอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะน้ำเสียงที่ทอดอ่อนหรือแววตาเว้าวอนของพี่ฮั่นที่ทำให้เขาใจอ่อนยวบ  แค่พี่ฮั่นขอโทษเขา  ความตึงเครียดทั้งหมดระหว่างเขากับพี่ฮั่นก็สลายไปทันที  ความรู้สึกเสียใจราวกับถูกลมแรงพัดหายวับไป
 
เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ฮั่นถึงให้อภัยเขาได้อย่างง่ายดายทั้งที่พี่ฮั่นถูกทำร้ายและต้องเจ็บปวดตลอดหลายปีที่ผ่านมา  แค่พี่ฮั่นขอโทษเขาเพียงเท่านี้เขาก็ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปจนหมดสิ้น 
 
มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยที่จะให้อภัยคนที่เรารัก 

“พีท  เอ่อ..เรา..เราดีกันนะ”

พี่ฮั่นพูดเสียงเบาแทบกระซิบ  ไล้นิ้วโป้งที่ข้อมือทั้งสองข้างแผ่วเบา

“ครับ” 

เขายิ้มกว้างกว่าเดิมให้คนตรงหน้าทำให้พี่ฮั่นยิ้มออก  มือที่จับเขาไว้บีบแน่นเหมือนจะถ่ายทอดความรู้สึกดีใจของตน  พีทรู้สึกเป็นสุขที่พี่ฮั่นจะไม่โกรธเขาแล้ว

“มานี่สิ” 

คนเป็นพี่ดึงให้เขาไปนั่ง  พี่ฮั่นขยับตัวออกเล็กน้อยเพื่อแบ่งที่ให้เขานั่ง  เก้าอี้ตัวเดิมดูเล็กไปถนัดเมื่อชายหนุ่มสองคนนั่งเบียดกัน  ไม่เหมือนตอนเป็นเด็ก  ที่พวกเขานั่งกันสบาย ๆ

“เล่นด้วยกันนะ”  พี่ฮั่นบอก  ยิ้มให้แล้ววางมือซ้ายที่แป้นรอ

พีทวางมือขวาของตัวเองลงบ้าง  พอพี่ฮั่นให้สัญญาณเขาก็พรมนิ้วลงไป 

ทั้งที่ไม่ได้เล่นเพลงนี้มานานแต่เขากลับจำโน้ตทุกตัวได้อย่างแม่นยำ มือขวาของเขากับมือซ้ายของพี่ฮั่นเล่นประสานกันได้เหมือนเป็นคนคนเดียวกัน ทั้งที่ไม่ได้เล่นด้วยกันมานานถึงสิบปี  มือที่ว่างอยู่ของเขากับพี่ฮั่นเคลื่อนไปจับกันไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
 
พวกเขาทำแบบนี้เสมอเวลาพีทไม่ยอมซ้อมเปียโน  พี่ฮั่นมักจะหลอกให้เขามาซ้อมโดยบอกว่าจะช่วยเล่น ‘ครึ่งหนึ่ง’  นั่นหมายถึงพี่ฮั่นจะช่วยกดคอร์ดให้แล้วเขาเป็นคนเล่นเมโลดี้  จากนั้นคนเจ้าเล่ห์อย่างพี่ฮั่นก็จะแกล้งกดคอร์ดผิด ๆ ถูก ๆ  คร่อมจังหวะบ้าง  เล่นเร็วบ้าง  จนเขาโมโหต้องเปลี่ยนมาเป็นคนเล่นเอง 

กว่าเด็กชายพีทจะรู้ตัวว่าถูกพี่ฮั่นหลอกให้ซ้อมเขาก็หลงรักการเล่นเปียโนไปแล้ว  เด็กน้อยรักเสียงเพลงที่ตัวเองเป็นคนสร้างขึ้นมาและมีความสุขทุกครั้งที่ได้เล่นดนตรี

การเล่นเปียโนทำให้เขาผ่อนคลาย  เสียงที่เกิดจากการสั่นสะเทือนของสายเปียโนทำให้เกิดเสียงคีย์ต่าง ๆ ประสานกันเป็นเพลง 

เสียงเปียโนเพลงโปรดที่ก้องกังวานในบ้านทำให้เขายิ้มกว้าง 

เมื่อเสียงสุดท้ายของ Canon in D major จบลง  พีทยกมือขึ้นจากแป้นช้า ๆ  หันไปมองคนข้างกายที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว

“พี่ยังจำเพลงนี้ได้ด้วยเหรอ  นี่เราไม่ได้เล่นกันมาตั้งนานแล้ว”

“จำได้สิ  เพลงโปรดของพีทนี่  เรื่องของพีทพี่จำได้ทุกเรื่องนั่นแหละ” 

พี่ฮั่นพูดแต่ไม่มองหน้าเขา  กลับเอามือไปกดแป้นเปียโนเล่นอย่างคนทำตัวไม่ถูก  แต่คนฟังกลับหันไปมองพี่ฮั่นเต็มตา  จ้องอยู่อย่างนั้น 

“ผมก็จำเรื่องของพี่ได้ทุกเรื่องเหมือนกัน  แล้วก็รู้ด้วยว่าตอนนี้พี่กำลังเขินอยู่ด้วยถูกไหม”  เขาไม่พูดเปล่ากลับเอียงตัวลงไปมองคนที่ก้มหน้าอยู่นิด ๆ

“พีทอ่า”  พี่ฮั่นแก้เขินโดยการแกล้งบีบคอเขา  แล้วเขย่าเบา ๆ 

“ฮ่า ๆ”  เสียงพีทหัวเราะชอบใจ

คนเป็นพี่มองหน้าน้องชายที่หัวเราะอย่างสุขใจแล้วก็ยิ้มไปด้วย  หลายวันที่ผ่านมาเขาไม่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของพีทเลย  เพราะพวกเขามีแต่ความไม่เข้าใจกัน  เขาไม่พอใจน้อง  ไม่รู้ว่าน้องจะเสียใจขนาดไหนที่เขาทำตัวแย่ขนาดนั้น

พี่ฮั่นคลายมือออก  พีทมองสบตาพี่ชายที่มองเขานิ่ง  มือใหญ่ของพี่ชายเลื่อนไปที่ท้ายทอยสอดนิ้วไปตามเส้นผม  มืออีกข้างหนึ่งดึงไหล่รั้งเขาเข้าไปกอด 

“พีท  พี่ขอโทษ”  พี่ฮั่นกอดเขาไว้แน่น 

พีทกอดตอบเช่นกัน  เขาตบหลังพี่ฮั่นเบา ๆ  เหมือนต้องการจะบอกว่าเขาไม่เป็นไร  หลายวันที่ผ่านมาเขาคิดถึงอ้อมกอดนี้มากแค่ไหนพี่ฮั่นคงไม่รู้  พีทอมยิ้มกับตัวเอง  แอบกดจมูกแถวซอกคอคนที่เขากอดอยู่แผ่วเบา เสียงพี่ฮั่นพึมพำขอโทษสลับกับเรียกชื่อเขาเบาราวกระซิบที่ข้างหู 

‘เขาเคยบอกพี่ฮั่นรึยังนะว่า เขาชอบให้พี่ฮั่นเรียกชื่อเขา’ พีทคิดอย่างสุขใจเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของพี่ฮั่น 

พี่ชายและ...คนที่เขารัก

พี่ฮั่นกระชับอ้อมแขนมากขึ้น  ร่างกายที่แนบชิดกันทำให้เขารู้สึกได้ว่าหัวใจพี่ฮั่นเต้นแรง  มือที่ลูบหลังเขาอยู่ทำให้รู้สึกประหลาด  น้ำหนักมือเหมือนกดให้เขาขยับแนบชิดพี่ฮั่นมากขึ้นไปอีก  มืออีกข้างลูบไปมาที่หลังคอเขา  เสียงนุ่มแผ่วกระซิบทำให้เขารู้สึก....

“พี่ฮั่น”  เขาเรียกพี่ชายเสียงเบา 

พี่ฮั่นไม่เคยกอดเขาแบบนี้มาก่อน  ความรู้สึกที่เกิดขึ้นทำให้เขารู้สึกหน้าร้อนจนต้องรีบคลายอ้อมกอด  พี่ฮั่นดูเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อได้ยินที่เขาเรียก  หยุดมือที่กำลังเคลื่อนไหวแล้วคลายอ้อมแขน   พีทกัดฟันเมื่อรู้สึกถึงหัวใจเต้นถี่รัวของตัวเอง 

แค่อยู่ใกล้พี่ฮั่นก็ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงอยู่แล้วแต่พี่ฮั่นกลับทำให้มันเต้นแรงมากขึ้นไปอีก  หัวใจเขาทำงานหนักเกินไปแล้วนะ พี่ฮั่นรู้ตัวบ้างไหม?

ชายหนุ่มทั้งคู่ทำตัวไม่ถูกเมื่อคลายอ้อมกอดกันและกัน   ต่างฝ่ายต่างก็หันไปมองทางอื่น

“เราเล่นกันอีกเพลงไหม”

พีทพูดทำลายบรรยากาศแปลก ๆ ระหว่างกัน  ด้วยการชวนพี่ฮั่นเล่นเปียโน

“คราวนี้ Canon in C นะ”  เขาบอกแล้ววางมือขวารอ

ตลอดเพลงมีแต่รอยยิ้มของทั้งสองคน มือข้างที่ว่างเคลื่อนไปจับกันไว้อีกครั้งในขณะที่เล่นเพลงโปรดของพี่ฮั่น 

เพลงเดียวกันเพียงแค่เล่นคนละโน้ต 


---------------------------------


ออฟไลน์ Tigerintherain

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 89
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-1
http://www.youtube.com/watch?v=SjKrpxjp7ao

41.If I ain’t got you.


หลังจากเล่นเปียโนกันอีกหลายเพลงเขาก็ถูกพี่ฮั่นลากขึ้นไปนอน 

คนตัวใหญ่กอดไหล่เขาไปตลอดทางจนถึงเตียง  พีทยิ้มอย่างเป็นสุขที่พวกเขากลับมาเป็นเหมือนเดิม  เขาล้มตัวลงนอนหลับตาทันที  รอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้า  พี่ฮั่นเดินไปปิดไฟแล้วกลับมาล้มตัวลงนอนเคียงข้าง  พีทรับรู้จากเตียงที่ยวบลงตามน้ำหนัก  คนเป็นพี่ขยับมานอนใกล้  เอื้อมมือมาจัดผ้าห่มให้เขา  พีทอมยิ้มในความมืด

‘พี่ฮั่นของเขาน่ารักที่สุดในโลกเลย  ยกเว้นเวลาโมโหนะ’

“พีท  พี่ขอโทษนะ”  พี่ฮั่นพูดเสียงเบา

พี่ฮั่นยังคงเอ่ยขอโทษเขาอีกหลายครั้งแม้ว่าเขาจะตอบกลับไปทุกครั้งว่าเขาไม่โกรธแล้ว  คราวนี้เขาจึงเงียบ  อยากจะลองดูว่าพี่ฮั่นจะขอโทษเขาอีกนานไหม


“ถ้าพีทอยากได้อะไรหรือจะให้พี่ทำอะไร  พี่จะทำให้หมดเลย  แก้ตัวที่ตะคอกใส่พีทวันนั้นทำให้พีท...เอ่อ...เสียใจ”

ฮั่นพูดเสียงเบาลงเมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองตวาดใส่น้องวันก่อน  เขาโกรธจนไม่ทันยั้งคิด  ไม่รู้ว่าน้องจะเสียใจขนาดไหน  เขารู้ว่ามันสายไปที่จะเรียกคืนสิ่งที่เขาทำพลาดไป  เขาจึงอยากที่จะทำอะไรตอบแทน   


แม้จะดีใจที่พี่ฮั่นพูดแบบนั้นแต่พีทยังคงนิ่ง ไม่ตอบรับ

‘ผมไม่อยากได้อะไรหรอก’ 



เกิดความเงียบเข้าครอบงำชั่วขณะ

“พีท  ทำไมไม่ตอบล่ะ หลับแล้วเหรอ”   

เตียงนอนยวบลงเมื่อคนเป็นพี่ยกตัวขึ้นมองน้องชายที่นอนตะแคงหันไปอีกด้านหนึ่ง  ฮั่นเห็นแต่ใบหน้าด้านข้างของน้องชาย พีทเหมือนหลับไปแล้ว

“น้องพีท...หลับจริงอ่ะ”  เขากลับลงไปนอนตามเดิม  เอ่ยถามเสียงอ่อน


พีทยิ้มบางกับตัวเอง  นึกเรื่องอะไรบางอย่างได้จึงเงียบต่อไป

“น้องพีท  น้องพีท”   เสียงอ่อนของพี่ฮั่นเรียกเขามาอีก   
 
‘มาแล้วเสียงแบบนี้  พี่ฮั่นทำเสียงแบบนี้อีกแล้ว เขาอยากเห็นหน้าพี่ฮั่นตอนนี้จัง’   พีทคิดพลางยิ้มกว้าง  รู้สึกว่าพี่ฮั่นขยับตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น พร้อมกับพึมพำเรียกชื่อเขา


เมื่อพีทไม่ตอบรับใด ๆ คนพี่จึงเงียบไป  เขาขยับตัวเข้าไปใกล้น้องชายมากขึ้นแล้วหยุดนิ่งอยู่แบบนั้น   

รอ.....


เวลาผ่านไปครู่ใหญ่  พีทที่รอฟังพี่ฮั่นอยู่เริ่มรู้สึกง่วงทั้งที่ก่อนหน้านี้เขายังตาสว่างยังอยากเล่นเปียโนต่อ   ถ้าพี่ฮั่นไม่ลากเขาขึ้นมานอนเขาก็คงเล่นเปียโนอีกนาน   แต่พอได้มานอน   เตียงนอนหนานุ่มทำให้ร่างกายผ่อนคลาย   ความเสียใจก็หมดไปเพราะพวกเขากลับมาดีกันเหมือนเดิมทำให้ตอนนี้หนังตาเขาเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ และก่อนที่จะเคลิ้มหลับไป  น้องชายก็ขยับเปลี่ยนมานอนตะแคงอีกข้างตามความเคยชิน

 
พีทที่พลิกตัวมานอนตะแคงอีกข้างหนึ่งจึงหันหน้าเข้าหาคนที่นอนชิดอยู่  คนที่รออยู่แล้วคว้าตัวน้องชายเข้าไปกอดทันที   รู้ดีทีเดียวว่าพีทชอบนอนตะแคงด้านไหน  แอบยิ้มเจ้าเล่ห์ในความมืด น้องไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าขยับเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนเขา   

คนขี้เซาอย่างพีท   ถ้าหลับแล้วต่อให้จัดคอนเสิร์ตวงร็อกอยู่ข้างเตียงก็ยังหลับได้สบาย

-----------------------------



“Good morning  น้องพีท  ตื่นได้แล้ว”

คนถูกเรียกขยับตัวเพราะรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงพี่ฮั่นกำลังเรียกเขา  แต่หลังจากลืมตาแล้วกลับไม่พบใคร  หันไปดูที่นอนข้างกายก็พบว่าพี่ฮั่นหายไป  พี่ฮั่นคงตื่นก่อนเขาตามเคย

“โฮ่ง”  เสียงเจ้าแรมโบ้เห่าอยู่ปลายเตียงทำให้เขาหันไปมอง  เจ้าแรมโบ้ยกขาทั้งสองข้างเกาะอยู่ที่ปลายเตียง  เมื่อมันเห็นเขาตื่นแล้วมันก็ผละจากเตียงเดินไปที่ประตูที่เปิดทิ้งไว้  ออกจากห้องไป 

‘สงสัยพี่ฮั่นส่งเจ้าแรมโบ้มาปลุกเขาแน่ ๆ’ 




หนุ่มน้อยที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินลงมาข้างล่างก็ได้กลิ่นทันที 

‘สปาเกตตี!’ 

เขาคิดแล้วแทบจะกระโดดลงบันได  ตรงไปที่ครัวสีขาวอย่างร่าเริง   

พี่ฮั่นกำลังตักเส้นสปาเกตตีออกจากหม้อที่มีน้ำเดือดจัด ไอน้ำสีขาวลอยฉุยอยู่เหนือเส้นสปาเกตตีที่ต้มจนได้ที่แล้ว

“พี่ฮั่น  อรุณสวัสดิ์ครับ”  พีทเดินเข้าไปข้างหลังพี่ชาย  วางคางตัวเองบนไหล่กว้างนั้น 

“อ้าว...”  คนที่ยืนอยู่หน้าเตาหันหน้าไปมองเพราะรู้สึกถึงน้ำหนักที่ไหล่  แต่เกือบชนเข้ากับหน้าน้องชายที่อยู่ใกล้  คนเป็นพี่จึงหันหน้ากลับรวดเร็ว

“ตื่นแล้วเหรอ”  ฮั่นพูดเสียงเบา  อยู่ ๆ พีทก็ยื่นหน้ามาใกล้  ทำให้เขา...หัวใจเต้นแรง

“ให้พีทช่วยนะ”  คนน้องยิ้มหวาน  น้ำเสียงกระตือรือร้นอยากช่วยพี่

แต่ประโยคนั้นทำให้พี่ชายชะงัก  เขาปิดเตา  หันตัวกลับมาทำให้น้องชายต้องกลับไปยืนตามปกติ  ฮั่นอยากจะหัวเราะ 

‘คุณชายพีทน่ะเหรอจะช่วยเขาทำอาหาร  คนที่ไม่เคยแม้แต่จะชงกาแฟกินเองเนี่ยนะ’
   คิดแล้วเขาก็ส่ายหน้าน้อย ๆ  ใบหน้าอมยิ้ม

“อะไรอ่ะทำไมพี่ต้องส่ายหน้าด้วยล่ะ ผมช่วยไม่ดีรึไง” คนน้องเริ่มโวยวายเมื่อเห็นเขาทำท่าเหมือนจะปฏิเสธ 

“พี่ว่า  พีทอย่าช่วยจะดีกว่านะ  ให้พี่ทำเองน่ะดีแล้ว  พี่ไม่อยากเรียกรถดับเพลิง”  คราวนี้คนเป็นพี่หัวเราะเมื่อคิดไปไกล

“พี่อ๊า  นี่ผมอุตส่าห์หวังดีนะ หาว่าผมจะทำครัวพังรึไง”  เสียงโวยดังขึ้นอีก

“ฮ่า ๆ  ใช่  กลัว  พี่ว่าพีทอยู่เฉย ๆ ดีกว่า” 

“พี่ฮั่น!”  คราวนี้น้องชายเริ่มทำหน้างอ  เหลือบตากลมมามองเขาอย่างไม่พอใจ

“ถ้าอยากช่วยงั้นพี่ขอหนึ่งเพลง จบเพลงแล้วก็กินได้เลย”

เขาพูดแล้วก็หันไปหยิบกระทะก้นแบนขึ้นตั้งบนเตา  เปิดเตาแล้วใส่น้ำมันมะกอกลงไป   

“ก็ได้!”  พีทว่าเสียงกระแทกกระทั้นแต่ก็ยอมเดินออกจากครัวแต่โดยดี

เขาหันไปหยิบเบคอนหนึ่งถ้วยเต็มใส่ลงไป...ซูเปอร์เบคอน 



ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงเปียโน  พีทไล่โน้ตเป็นการวอร์มอยู่ครู่จึงเริ่มต้นเล่นเพลง 

เสียงเปียโนเพลงฮิตแนวอาร์แอนด์บีดังขึ้นทำให้คนที่ได้ยินอมยิ้ม  เพลงนี้เขารู้จัก
 
คนที่อยู่หน้าเตาใส่เส้นสปาเกตตีลงไปในกระทะ  ก่อนจะเทครีมที่ผสมใข่และชีสแล้วลงไปแต่ยังตั้งใจฟัง....

ได้ยินเสียงพีทฮัมเพลงตามทำนอง 




Some people live for the fortune
คนบางคนอยู่เพื่อโชคลาภ

Some people live just for the fame
บางคนมีชีวิตอยู่เพื่อชื่อเสียง

Some people live for the power yeah
บางคนอยู่เพื่ออำนาจ

Some people live just to play the game
บางคนอยู่เพียงเพื่อแย่งชิง

Some people think that the physical things define what's within
บางคนคิดว่าสิ่งของนอกกายบ่งบอกถึงตัวตนที่ซ่อนอยู่ภายใน

And I've been there before
ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่เคยเป็นเช่นนั้น

But that life’s a bore
แต่ชีวิตแบบนั้นช่างน่าเบื่อ

So full of the superficial
ทุกสิ่งเป็นเพียงความฉาบฉวย

Some people want it all
บางคนต้องการทุกสิ่ง

But I don't want nothing at all
แต่ฉันไม่ต้องการสิ่งใด

If it ain't you baby
ถ้ามันไม่ใช่เธอ

If I ain't got you baby
ถ้าฉันไม่มีเธอ, ที่รัก

Some people want diamond rings
บางคนอยากได้แหวนเพชร

Some just want everything
บางคนอยากได้ทุกสิ่งทุกอย่าง

But everything means nothing
แต่ทุกสิ่งล้วนไม่มีความหมาย

If I ain't got you
หากฉันไม่มีเธอ

Some people search for a fountain
บางคนค้นหาน้ำพุศักดิ์สิทธิ์

Promises forever young
ที่มอบความเยาว์วัยไปตลอดกาล

Some people need three dozen roses
บางคนต้องการดอกกุหลาบช่อใหญ่

And that's the only way to prove you love them
เพียงเพื่อพิสูจน์ความรัก

Hand me the world on a silver platter
ยื่นโลกทั้งใบมาให้ฉัน

And  what good would it be?
แล้วมันจะมีอะไรดี

With no one to share, with no one who truly cares for me
หากไม่มีใครสักคนจะแบ่งปัน  ไม่มีใครสักคนที่ห่วงใยฉันอย่างแท้จริง

If I ain't got you with me baby
ถ้าฉันไม่มีเธออยู่กับฉัน  ที่รัก

So nothing in this whole wide world don’t mean a thing
ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีความหมาย

If I ain’t got you with me baby*
ถ้าฉันไม่มีเธออยู่กับฉัน  ที่รัก



อาหารโปรดของใครบางคนเสร็จพอดีเมื่อท่อนสุดท้ายของเพลงจบลง  เขาก้าวออกจากครัว 
 
เพลงนี้มีความหมาย....เพลงที่พีทร้องมีความหมายเสมอ

เสียงเปียโนโน้ตสุดท้ายกลืนหายไปในอากาศเขาก็เดินมาหยุดอยู่ข้างเปียโนพอดี  พีทหันหน้ากลับมามองเขา  น้องชายยิ้มให้

“ผมตอบคำถามพี่แล้วนะ”   

“คำถามอะไร?”   เขายังคงตั้งตัวไม่ทัน   

“ก็ที่พี่ถามผมเมื่อคืนไง....”  น้องชายตอบพร้อมกับยิ้มกว้างจนตาหยี

“ถ้าพีทอยากได้อะไรหรือจะให้พี่ทำอะไร  พี่จะทำให้หมดเลย  แก้ตัวที่ตะคอกใส่พีทวันนั้น” 

เขานึกไปถึงคำถามของเขาเมื่อคืน  คำถามที่พีทไม่ได้ตอบ   

‘นี่แสดงว่าพีทยังไม่หลับงั้นเหรอ  แล้ว..’

“ผมไม่ต้องการอะไรเลย ผมต้องการแค่พี่คนเดียว” ดวงตาของน้องชายจ้องตรงมาพร้อมกับพูดประโยคนั้น   

“Everything means nothing if I ain’t got you” 


เมื่อสบตากับน้องชาย  สายตาแบบนั้น  เหมือนวันที่พวกเขานั่งเล่นกีตาร์ด้วยกัน

ความหมายของบทเพลงกำลังกระแทกใส่เขาอย่างแรง  ความหมายที่สะท้อนก้องไปมาในหัว  ความรู้สึกร้อนลุกลามจากใบหน้าแผ่ลงไปทั้งตัว
 
ทำไมใจมันสั่น  เขารู้สึกเหมือน....

เหมือนกำลังถูกบอกรัก ยังไงไม่รู้แฮะ

ขณะที่เขากำลังทำตัวไม่ถูกอยู่นั่นเอง  พีทก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วรวบตัวเขาไปกอดแน่น  คนเป็นน้องยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อคลายอ้อมกอด

“เอาคืน”   

น้องชายว่าแล้วก็เดินฮัมเพลงเข้าครัวไป  ทิ้งให้เขายืนอยู่หน้าเปียโน ยกมือขึ้นกุมหน้าอกตัวเอง  พยายามสงบใจทั้งที่หัวใจกำลังเต้นอย่างหนักหน่วงทีเดียว

พีททำอะไรรู้ตัวบ้างรึเปล่า?


---------------------------------------



เค้ามาแว้ว  :mew1:

ไม่รู้ว่าวิธีเอาไฟล์วีดีโอลงกระทู้ทำยังไง  ก็เลยแปะได้เฉพาะลิงค์  ถ้าใครนึกเพลงไม่ออกลองกดฟังดูได้นะคะ  เพลงเพราะ อิ อิ




*หมายเหตุ : เพลง If I ain’t got you  ศิลปิน : Alicia Keys

ออฟไลน์ titansyui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-0

ออฟไลน์ andaseen

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 742
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-1

ออฟไลน์ paladin.kn

  • ไฟมอดลงยังคงทิ้งรอย...เถ้าถ่าน
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 608
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-0
ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที

ลุ้นตั้งนาน

เมื่อไหร่เค้าจะบอกรักกันน้ออ

ออฟไลน์ Guy_BLove

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Onlymin

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 465
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-4
อร๊ายยยยยย บรรยากาศอบอุ่นมาก พี่ฮั่นน่ารัก อบอุ่น โอ่ยยยย อยากได้แบบนี้สักคน

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
จุดพลุฉลอง
เค้าดีกันแว้ว เย้ๆๆ

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 04-10-2014 16:42:52 โดย Pe๊aNu๊T »

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
เป็นไงหล่ะ โดนหมัดเด็ดของพีทเข้าไปหน่ะพี่ฮั่น 555
หนูพีทนี่ร้ายนะ อิอิ

ออฟไลน์ shikyu3211

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-1
หายไปหลายวันแล้วนะ คิดถึงน้องพีท

ออฟไลน์ Tigerintherain

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 89
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-1

42. เกือบไป



หลังจากที่พนักงานทุกคนร่วมกันจัดงานประชุมผู้นำเศรษฐกิจด้วยความทุ่มเททั้งแรงใจแรงกายจนงานสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี  ท่านรองประธานจึงจัดงานเลี้ยงขอบคุณให้พนักงานทั้งโรงแรม   

เวลานี้เขากับพี่ฮั่นนั่งอยู่โต๊ะประธานในงานที่จัดในห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ของโรงแรม  พนักงานส่วนใหญ่ที่เลิกงานแล้วต่างพากันมาร่วมงานจนเต็มห้อง พี่โดมขึ้นไปร้องเพลงอยู่บนเวที ได้รับเสียงกรี๊ดจากสาว ๆ ดังกระหึ่มทีเดียว

งานนี้เป็นงานที่จัดภายในอย่างเป็นกันเองจึงไม่มีอะไรเป็นทางการนัก เน้นเพียงให้ทุกคนสนุกสนานเฮฮาจากงานหนักที่ผ่านไป  บรรยากาศในห้องจัดเลี้ยงกำลังคึกคัก  กลุ่มพนักงานและเด็กฝึกงานต่างกระโดดโลดเต้นอยู่หน้าเวทีอย่างเมามันจากวงดนตรีที่เปลี่ยนมาเป็นวงร็อกชื่อดัง  บริเวณด้านหลังของห้องจัดเลี้ยงที่พวกเขานั่งอยู่เป็นโต๊ะของพนักงานอาวุโสที่นั่งกินดื่มพูดคุยกันไปตามประสาผู้ใหญ่  ผู้คนเดินขวักไขว่กันในงานเลี้ยง
 
พี่ฮั่นกับเฌอเบลล์นั่งอยู่ใกล้กัน  ส่วนเขานั่งอยู่ด้านตรงข้ามของโต๊ะกลมตัวใหญ่  ที่ว่างบางส่วนเป็นของฝ่ายบริหารอาวุโสที่ลุกไปคุยกับเพื่อนร่วมงานโต๊ะอื่น 

คราวนี้เขาไม่รู้สึกอะไรที่เห็นพี่ฮั่นกับเฌอเบลล์พูดคุยกัน  พี่ฮั่นบอกเขาเสียงอ่อนว่ากลัวเขาจะตกหลุมเสน่ห์เฌอเบลล์แล้วจะถูกทิ้งเหมือนทุกคนที่ผ่านเข้ามา  ก็เลยไม่อยากให้เขาใกล้ชิดกับสาวสวยมากเกินไป  พีทก็กึ่ง ๆ จะเห็นด้วย  เพราะเขาก็เกือบโดนเฌอเบลล์ต้อนไปเหมือนกัน  แต่พี่ฮั่นไม่รู้หรอกว่าเหตุผลอีกครึ่งหนึ่งที่สำคัญกว่าของเขาคืออะไร

‘ก็เขารักคนอื่นอยู่แล้วนี่’ 

คิดแล้วพีทก็หันไปมอง ‘ใครคนนั้น’  ที่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะ  แอบยิ้มอยู่คนเดียว

พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะแล้วถอยออกไป  เฌอเบลล์เปิดฝาหม้อที่ควันฉุยนั้นออก  มือเรียวโบกให้ไอควันจากหม้อนั้นพัดเข้าหาตัวพร้อมกับสูดกลิ่นอาหาร  เอ่ยอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยกับกลิ่นอันหอมหวนนั้น  เธอตักอาหารใส่ถ้วยส่งให้พี่ฮั่น  ก่อนจะตักส่งให้เขาด้วย

“น้องพีท ชิมนี่สิคะ”  มือเล็กของเฌอเบลล์ละจากถ้วยมาแตะที่มือเขาพลางเอ่ยชวน  แม้จะบอกพี่ฮั่นว่าจะเลิกยุ่งกับน้องชายแต่เฌอเบลล์ก็อดไม่ได้ที่จะหว่านเสน่ห์เล็ก ๆ น้อย ๆ ตามประสา

เขาเพียงแต่ยิ้มให้แล้วหันไปใช้ช้อนคนซุปที่เฌอเบลล์ตักให้  หันไปมองที่พี่ฮั่นโดยอัตโนมัติ  พี่ฮั่นจ้องเขม็งมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว  แต่พี่ฮั่นส่งยิ้มให้ จากนั้นพี่ฮั่นหันไปยิ้มหวานให้เฌอเบลล์ที่ชักชวนให้ลองชิมซุป

พีทหันไปมองหาพี่โดมที่ลงจากเวทีตั้งนานแล้วแต่กลับหายไปไหนไม่รู้  เขาหันมองรอบห้องจนกระทั่งมาหยุดที่จุดหนึ่งริมประตูหลังของห้องจัดเลี้ยง  พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งมองมาที่โต๊ะเขาอยู่ก่อนแล้ว  พีทสังเกตเห็นใบหน้าที่มองตรงมาแล้วก็ขมวดคิ้ว

พนักงานเสิร์ฟคนนี้ท่าทางแปลกบอกไม่ถูก

“พี่ฮั่นทานสิคะ อร่อยนะคะ เดี๋ยวจะเย็นเสียหมด” 

เสียงเฌอเบลล์ชักชวนให้พี่ชายลองชิมอาหารทำให้เขาละสายตาจากพนักงานเสิร์ฟท่าทางแปลกคนนั้นหันไปมองตามเสียงของเฌอเบลล์  พี่ฮั่นตักซุปนั้นชิมไปนิดหนึ่งเหมือนต้องการรักษาน้ำใจคนชวนมากกว่าจะอยากกินจริงจัง  พีทจึงตักซุปนั้นชิมบ้างแล้วหันกลับไปมองพนักงานเสิร์ฟคนเมื่อกี้อีกครั้ง

‘หายไปไหนแล้ว?’

พนักงานเสิร์ฟคนนั้นหายไปจากห้องจัดเลี้ยงเหมือนไม่เคยมีใครยืนอยู่ตรงนั้นมาก่อน
 
พีทแปลกใจ  แปลก  แปลกมาก  รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาดบอกไม่ถูก  เขาคิดอย่างสงสัยขณะที่ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม 

โดยไม่รู้ตัวเขากลับมามองพี่ฮั่นอีกครั้ง  คนเป็นพี่กำลังทำตัวแปลกไป ดูยุกยิกอยู่ไม่สุข  มือใหญ่ของพี่ฮั่นล้วงเขาไปในเสื้อสูทของตัวเอง  เขาเห็นพี่ฮั่นลูบไปตามเนื้อตัวทั้งซ้ายขวา  เกามือใหญ่ของตัวเองเหมือนกำลังคัน 

‘อะไรนะ!’

เขาตวัดสายตาไปที่ใบหน้าพี่ชายอย่างรวดเร็ว  ดวงตาชั้นเดียวของพี่ฮั่นดูเล็กลงกว่าเดิม

‘พี่ฮั่นตาบวม!!’

พีทลุกพรวดพราดออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ตรงไปคว้าแขนพี่ฮั่นขึ้นทันที  เสียงร้องอย่างตกใจของเฌอเบลล์ทำให้คนในโต๊ะหันมามองเป็นจุดเดียว  พี่ฮั่นก็ตกใจเช่นกัน

แต่เขาไม่รออะไรแล้ว  ช้าไม่ได้แล้ว!

“พี่ฮั่นไปห้องน้ำเดี๋ยวนี้”  เขาว่าแล้วดึงตัวพี่ฮั่นให้ลุกขึ้น

“พีท! อะไร? เดี๋ยว”

คนเป็นพี่จำต้องลุกขึ้นตามแรงฉุดของพีทที่เดินปรี่เข้ามาดึงแขนบังคับให้ลุก  พีทลากพี่ชายออกจากห้องจัดเลี้ยงแทบจะวิ่งทีเดียว  ทิ้งให้เฌอเบลล์ยังคงนั่งงุนงงอยู่ที่โต๊ะ 

เขาผลักประตูห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด  ลากพี่ฮั่นเข้าไปด้วย  โชคดีที่ห้องน้ำใหญ่นั้นว่างเปล่า  เขาล็อกประตูแล้วหันหน้ากลับมา  ตอนนี้พี่ฮั่นตาบวมแทบปิดแล้ว 

“พีท  จะทำอะไร” 

“พี่ถอดสูทออกเดี๋ยวนี้เลย  เร็วเข้า” 

พี่ฮั่นยังคงงงอยู่แต่ก็ยอมถอดสูทออกตามคำสั่ง  พีทเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือไปถอดเนคไทออกแล้วลงมือแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของพี่ชายอย่างรวดเร็ว

“พีท! จะทำอะไร??”  พี่ฮั่นคว้ามือเขาไว้ให้หยุดการกระทำแปลก ๆ นี้  คิ้วขมวด

“พี่อยู่เฉย ๆ !”  เขาสั่งเสียงเฉียบขาดเป็นครั้งแรก 

เขาใจร้อนรนจนแทบจะกระชากเสื้อเชิ้ตพี่ฮั่นขาดอยู่แล้ว  ในที่สุดพีทก็รอไม่ไหวกระชากเสื้อเชิ้ตขาวนั้นออกอย่างแรง  แผ่นอกแน่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่เห็นกำลังขึ้นผื่นแดงเป็นปื้นไปทั่ว  พีทตกใจแทบสิ้นสติ  เงยหน้าขึ้นสบตากับพี่ชายที่เพิ่งมองเห็นหน้าอกตัวเองเช่นกัน

“พี่กินซุปเมื่อกี้ไปเยอะไหม?!!”

“คำเดียว” 

พีทคว้าโทรศัพท์มากดโทรทันที

“เคน  เตรียมรถออกเดี๋ยวนี้  ผมจะพาพี่ฮั่นไปโรงพยาบาล  เรื่องฉุกเฉิน!!!” 

วางสายแล้วพีทก็ลากพี่ฮั่นออกจากห้องน้ำทันที  พี่ชายใช้มือข้างที่ว่างรวบเสื้อเชิ้ตที่ยังไม่ได้ติดกระดุมไว้ลวก ๆ พยายามร้องถามน้องชายที่ทำตัวลุกลี้ลุกลนแค่เขาเป็นผื่น

“พีท เดี๋ยว นี่เรื่องอะไร  ทำไมต้องรีบอะไรขนาดนี้แค่ผื่นขึ้นเอง”  พี่ฮั่นพยายามดึงเขาไว้เพื่อพูดกันให้รู้เรื่องก่อน

“พี่ไม่รู้ตัวรึไงว่ากำลังแพ้กุ้งอยู่น่ะ!!!” 

เขาตะโกนไปด้วยและดึงตัวพี่ฮั่นไปด้วย  คนเป็นพี่ถึงกับนิ่วหน้าจากแรงดึงที่มีกำลังมากกว่าปกติ

“แต่ซุปนั่นไม่มีกุ้งนี่  พีท”

“แต่อาการพี่เป็นเร็วขนาดนี้  มันไม่ธรรมดาแล้วพี่ฮั่น  เร็วเข้า  พี่ต้องไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!!!” 

พีทเริ่มวิ่งทำให้คนที่ตามหลังต้องวิ่งตามไปติด ๆ

น้องชายใจร้อนรน  ลากแขนพี่ชายที่ยอมตามมาโดยดีไปที่หน้าล็อบบี้  แขกที่มาใช้บริการหันมองสองหนุ่มที่วิ่งลากกันไปยังทางออกโรงแรมด้วยสายตาประหลาดใจแต่พีทไม่มีเวลาสนใจ  เขาวิ่งไปที่รถสีดำคันใหญ่ที่จอดรอ  เคนนั่งประจำที่คนขับพร้อมอยู่แล้ว  เขาผลักพี่ชายเข้าไปในรถทันทีแล้วออกคำสั่ง

“ไปเร็ว!  ด่วนที่สุด!”   

รถออกตัวรวดเร็วมุ่งตรงไปโรงพยาบาล 

พวกเขาถูกเหวี่ยงไปมาในรถเพราะเคนกำลังขับปาดหน้ารถแต่ละคันอย่างเร่งด่วน  โชคดีที่ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้วรถราจึงไม่แน่นมากนัก ไม่มีใครสนใจเสียงไซเรนของรถตำรวจที่ขับจี้ตามมาเพราะพวกเขาฝ่าไฟแดงมาตลอดทาง

พีทวุ่นวายกดโทรศัพท์ไปที่โรงพยาบาลประจำครอบครัว  สั่งอะไรหลายอย่างยืดยาว  หลังวางสายแล้วจึงหันหน้ามาทางพี่ชายที่กำลังนั่งอึ้งอยู่ข้างกาย ใบหน้ากังวลชัดเจนเมื่อพี่ฮั่นเริ่มเกาหนักขึ้น  ตอนนี้พี่ฮั่นตัวแดงไปทั้งตัวแล้ว

“พีท...พี่....ไม่ เป็นไร”

เสียงพี่ฮั่นบอกเมื่อเห็นคนเป็นน้องวุ่นวายกับอาการเขาเกินเหตุ  เขาแค่กำลังคันตามเนื้อตัวซึ่งเป็นเรื่องปกติของคนแพ้กุ้ง ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองหายใจเร็วขึ้น

“ไม่เป็นไรได้ยังไง  พี่ไม่รู้ตัวรึไงว่าตัวเองตาบวมแทบปิดแล้วเนี่ย  ซุปนั่นต้องมีกุ้งอยู่ด้วยแน่ ๆ แค่พี่โดนไอยังขึ้นผื่นขนาดนี้  แล้วนี่กินเข้าไปด้วยอีกไม่นานหรอก  เราต้องไปโรงพยา...พี่ฮั่น!!!!”

พูดยังไม่ทันขาดคำคนเป็นพี่ก็เริ่มหอบ  หน้าอกขยับขึ้นลงอย่างรุนแรงเพราะกำลังหายใจไม่ออกเนื่องจากหลอดลมเริ่มตีบ

“พี่ฮั่น ทำใจดี ๆ ก่อนนะ!”  พีทกดไหล่พี่ชายให้พิงกับเบาะแล้วหันไปเร่งคนที่ทำหน้าที่ขับรถ

“เคน  อีกไกลไหม  เร็วหน่อย  พี่ฮั่นหายใจไม่ออกแล้ว!!!!” 

เขากดนิ้วที่ต้นคอพี่ฮั่นเพื่อจับชีพจร  รับรู้ถึงความดันโลหิตที่อ่อนลงทุกขณะ อีกไม่นานพี่ฮั่นจะช็อกเพราะความดันต่ำลง  ระบบไหลเวียนโลหิตจะล้มเหลว!!!

‘บ้าที่สุด’   พีทสบถกับตัวเอง   ‘ขอให้ทันด้วยเถอะ’

“เคน!  เร็วเข้า” 

พีทแทบตะโกนแล้วตอนนี้ มือไม้เขาสั่นไปหมดแล้ว  พี่ฮั่นกำลังจะหายใจไม่ออกและตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว  ต้องไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด  หมอเท่านั้นที่จะช่วยพี่ฮั่นได้!

ฮั่นเริ่มหอบหนักขึ้นทุกขณะ  รู้สึกเหมือนหายใจเท่าไรก็ไม่พอสักที  อึดอัดเหมือนคนกำลังจมน้ำ  มือเขาปัดป่ายเพราะความทุรนทุรายจากการขาดอากาศหายใจ  ใบหน้าพร่ามัวของน้องชายกำลังเรียกเขา  เสียงสั่นของพีทร้องเรียกอยู่ข้างกายให้ตั้งสติและพยายามหายใจ  เขาพยายามแล้วแต่ลมหายใจที่เข้าไปน้อยนิดเหลือเกิน  ตาเขาเริ่มพร่ามัวเพราะขาดอากาศ  สติเริ่มเลื่อนลอย  ได้ยินเสียงเรียกของพีทจากที่แสนไกล

ก่อนที่จะไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป


----------------------------------------


มาแว้ววววววว

มาลุ้นกันว่าพี่ฮั่นจะเป็นอะไรรึเปล่า :katai1:

ขอบคุณที่ติดตามค่า

 :mew1:




ออฟไลน์ shikyu3211

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-1
ขอให้ปลอดภัยนะพี่ฮั่น

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12

kjkjji

  • บุคคลทั่วไป
ชื่อตอนว่าเกือบ แปลว่าพี่ฮั่นรอด 5555555
โอ้ย ยิ่งอ่านยิ่งหลงน้องพีทนะ คนอะไรใส่ใจแล้วยังดูเป็นผู้ใหญ่(เกินตัว)อีก
ที่จริงตอนแรกเราแอบขัดใจนิดหน่อยนะที่น้องพีทยกโทษให้พี่ฮั่นง่ายๆ
แต่พอมาคิดอีกที เออ พีทเป็นคนที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากนะ ดูโตกว่าพี่ฮั่นอีก เรื่องความรักอ่ะ
คิดดู ขนาดพี่แกบอกว่าคบกับเบลน้องมันยังยอมตามติดด้วยความเป็นห่วงทั้งที่แบบต้องเห็นภาพบาดตาทุกวันๆ แต่ก็ยังไม่ทำตัวงี่เง่าใส่พี่ฮั่นเลย -_- คนพี่นี่แค่มีคนมาเกาะแกะน้องก็ระเบิดลงละ แค่น้องยิ้มให้คนอื่นก็หน้าตึงละ 555555
เอาเถอะ จะโกรธกันไปทำไมนานๆเนอะ หวานกันซะขนาดนี้ น่ารักเกินไปแล้ววววว
เรื่องนี้ฟีลกู้ดมากกก คงไม่มีเรื่องมือที่สามแล้วมั้ง รู้ใจตัวเองกันขนาดนี้แล้วนี่(แต่ดูท่าทางคงไม่คิดจะบอกกันสินะ -_-) ได้แต่ลุ้นว่ามันจะรู้ใจอีกคนตอนไหนนน(วะ!?) 55
ส่วนคุณปู่ กัดไม่ปล่อยเลยอ่ะ  :เฮ้อ: รักหลานชายจริงๆหรือแค้นเค้ามากจนหน้ามืดตามัวกันแน่
น้องพีทน่าจะบอกความจริงพี่ฮั่นไปนะ พี่แกจะได้รู้จักระมัดระวังตัวเองบ้าง นี่ทำตัวเหรอหราสุดอะไรสุด 555

ออฟไลน์ Onlymin

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 465
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-4
เกือบไปแล้วนะพี่ฮั่นไม่ระวังตัวเล๊ยยยยย :ling1:

ต้องให้น้องคอยดูแลตลอดๆอ่ะ


ขอบคุณค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Tigerintherain

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 89
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-1


ต่อตอนที่แล้วอีกนิดนึงนะคะ  พอดีก๊อปมาจากไฟล์เวิร์ดไม่หมด

-------------------------------------------------------------------------------------




พีททรุดตัวพิงประตูห้องฉุกเฉินอย่างเหนื่อยอ่อน  ปล่อยน้ำตาร้อนให้ไหล  ไหล่สั่นอย่างควบคุมไม่อยู่  เขาร้องไห้ไม่อายใคร
 
‘ใคร? ใครที่กล้าทำเรื่องอย่างนี้’ 

เขาตั้งคำถามกับตัวเองทั้งที่รู้คำตอบอยู่เต็มอก  คนเดียวเท่านั้นที่จะทำถึงขนาดนี้ 

‘คุณปู่!' 

ทำไมคุณปู่ฟงต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย  คุณปู่รู้อยู่แล้วว่าเขารักพี่ฮั่น  ก็ยังพยายามจะทำร้ายคนที่เขารักที่สุดอีก  แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย 

มือเขากำแน่นอยู่ข้างตัว  เขาไม่ได้ยกมันขึ้นมาปาดน้ำตา  แต่กลับกดโทรศัพท์เพื่อสั่งการบางอย่าง 
 
เป็นครั้งแรกที่เขาจะทำแบบนี้  และมันต้องเป็นครั้งสุดท้าย!

-------------------------------------------------------------






43. แรงผลักดัน



พีทนั่งนิ่งอยู่ในห้องพักผู้ป่วยโดยไม่ขยับมาราวหนึ่งชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่พี่ฮั่นย้ายออกจากห้องฉุกเฉินมาพักฟื้นที่ห้องพักผู้ป่วย 

เขาพาพี่ฮั่นมาเกือบไม่ทัน  พี่ฮั่นหยุดหายใจไปเกือบนาทีก่อนที่หมอจะฉีด Adrenalin กระตุ้นได้ทัน  เขารออยู่ข้างนอกห้องแทบเป็นบ้าเพราะความกลัว  เคนต้องฉุดเขาไว้ไม่ให้เขาบุกเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

ใจเขาแทบขาดตอนที่เห็นพี่ฮั่นหยุดหายใจ  มันเป็นช่วงเวลาอันเลวร้ายยิ่งกว่าตอนที่ตัวเองตกอยู่ในอันตราย  ยิ่งกว่าตอนที่เขาถูกจับไป 

ถ้ามาไม่ทัน.....

พีทมองไปยังคนป่วยที่นอนไม่รู้สติอยู่บนเตียง หน้าอกพี่ฮั่นสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ   หมอให้รอดูอาการคืนนี้อีกคืน  พี่ฮั่นยังไม่ปลอดภัย

พี่ฮั่นแพ้กุ้งมาตั้งแต่เด็กแล้ว  แพ้หนักชนิดที่แค่เดินผ่านหม้อปรุงอาหารที่มีกุ้งอยู่แล้วไอจากหม้อนั้นสัมผัสผิวก็ขึ้นผื่นแดงคันคะเยอทั้งตัวแล้ว  ที่ผ่านมาคุณโรสดูแลเรื่องอาหารของพี่ฮั่นเป็นอย่างดี พี่ฮั่นจึงไม่เคยเป็นอันตราย  มีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่พี่ฮั่นแพ้หนักถึงขั้นหายใจไม่ออก  ครั้งนั้นพี่ฮั่นเผลอกินอาหารที่มีส่วนผสมของกุ้งเข้าไปโดยไม่รู้ตัว  และตอนนั้นเขาก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย 

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ฮั่นเกิดอาการรวดเร็วขนาดนี้ ทั้งที่พี่ฮั่นกินเข้าไปแค่คำเดียวกลับเกิดอาการแพ้ทันที  แสดงว่าปริมาณกุ้งที่อยู่ในหม้อนั้นต้องสูงมาก

ถึงขั้นวางยากันแบบนี้! 

พีทลูบใบหน้าตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน  ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับเขาด้วย  คนหนึ่งก็เป็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่  อีกคนก็เป็นพี่ชายที่เขารักมาก  เป็นคนที่เขารักยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง

ประตูห้องเปิดออก  คุณโรสถลาเข้ามารวดเร็ว  พีทรีบลุกไปคว้าตัวคุณโรสไว้

“คุณโรสเดี๋ยวครับ ใจเย็น ๆ ครับ  พี่ฮั่นปลอดภัยแล้วครับ  ตอนนี้พักอยู่”   

เขารอจนคุณโรสตั้งสติได้แล้วจึงประคองพาไปที่เตียง  คุณโรสวางมือลูบผมลูกชาย  น้ำตาไหลริน  เธอพูดไม่ออกอยู่นาน
 
พีทปล่อยให้คุณโรสนั่งอยู่ข้างเตียง  หันไปสบตาพ่อที่ยืนอยู่อีกฟากเตียงอย่างมีความหมาย 

พ่อรับรู้ทันที  สองพ่อลูกเดินออกจากห้องพักไปยืนคุยกันที่ระเบียง




“พี่ฮั่นถูกวางยาแน่ ๆ ครับ”

คริสมองใบหน้าลูกชายที่มีส่วนคล้ายตัวเขาเองอยู่ไม่น้อย  แววตาของลูกชายที่มองมามีแววเจ็บช้ำ  คริสรู้ดีว่าพีทรักพี่ชายคนนี้มากขนาดไหน  ทุกคนรับรู้ได้จากเวลาที่เขาโกรธ
 
รักมากก็โกรธมาก   

“พีทมั่นใจแล้วหรือลูก เรื่องนี้เราจะคิดเอาเองไม่ได้นะ มันเรื่องคอขาดบาดตาย”  คริสเอ่ยถามทั้งที่รู้เหมือนกับที่ลูกชายรู้

“ปกติพี่ฮั่นไม่เคยออกอาการเร็วขนาดนี้นะครับพ่อ  นี่แค่สิบห้านาทีเท่านั้นตั้งแต่พี่ฮั่นกินคำแรก  พี่ฮั่นก็หายใจไม่ออกแล้ว  ผมคิดว่าต้องมีคนแอบเอากุ้งใส่ลงไปในอาหาร  ผมให้เคนจัดการเก็บตัวอย่างซุปนั้นส่งวิเคราะห์แล้วครับ ไม่เกินคืนนี้คงได้รู้ผล”

คริสมองหน้าลูกชายของเขาอย่างหนักใจ  เรื่องนี้ไม่ควรเกิดขึ้นในครอบครัวของเขาเลย  ฮั่นถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยที่ไม่เคยทำอะไรผิด  แค่เกิดเป็นหลานของคนที่คุณอาฟงเกลียด  โชคดีที่โรสเป็นผู้หญิง  ไม่อย่างนั้นโรสคงจะถูกลอบทำร้ายไปด้วย  แต่ฮั่นกลับเป็นฝ่ายรับเคราะห์แทน

“พ่อ  ผมไม่ยอมนะ  เรื่องนี้ต้องไม่เกิดขึ้นอีก”  เขามองตาพ่อเพื่อยืนยันคำพูด  เรื่องนี้เขาไม่ยอมแน่และจะจัดการด้วยตัวเอง

“พ่อรู้  พีท พ่อก็ไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นซ้ำสองเหมือนกันโดยเฉพาะเรื่องนี้เกิดจากคนในตระกูลของเราเอง” 

“เรื่องคุณปู่พ่อจะจัดการเอง  พีทไม่ต้องห่วงนะลูก”  พ่อวางมืออบอุ่นบนไหล่เขา บีบแรง ๆ เป็นการยืนยัน

“อีกเรื่องครับ พ่อ”

“อะไรหรือลูก”

พีทสูดหายใจลึกก่อนจะสบตาพ่ออย่างแน่วแน่









“ผมรักพี่ฮั่น”




-----------------------------------------


 :mew1: :mew1: :mew1:



ออฟไลน์ Tigerintherain

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 89
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-1
ชื่อตอนว่าเกือบ แปลว่าพี่ฮั่นรอด 5555555
โอ้ย ยิ่งอ่านยิ่งหลงน้องพีทนะ คนอะไรใส่ใจแล้วยังดูเป็นผู้ใหญ่(เกินตัว)อีก
ที่จริงตอนแรกเราแอบขัดใจนิดหน่อยนะที่น้องพีทยกโทษให้พี่ฮั่นง่ายๆ
แต่พอมาคิดอีกที เออ พีทเป็นคนที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากนะ ดูโตกว่าพี่ฮั่นอีก เรื่องความรักอ่ะ
คิดดู ขนาดพี่แกบอกว่าคบกับเบลน้องมันยังยอมตามติดด้วยความเป็นห่วงทั้งที่แบบต้องเห็นภาพบาดตาทุกวันๆ แต่ก็ยังไม่ทำตัวงี่เง่าใส่พี่ฮั่นเลย -_- คนพี่นี่แค่มีคนมาเกาะแกะน้องก็ระเบิดลงละ แค่น้องยิ้มให้คนอื่นก็หน้าตึงละ 555555
เอาเถอะ จะโกรธกันไปทำไมนานๆเนอะ หวานกันซะขนาดนี้ น่ารักเกินไปแล้ววววว
เรื่องนี้ฟีลกู้ดมากกก คงไม่มีเรื่องมือที่สามแล้วมั้ง รู้ใจตัวเองกันขนาดนี้แล้วนี่(แต่ดูท่าทางคงไม่คิดจะบอกกันสินะ -_-) ได้แต่ลุ้นว่ามันจะรู้ใจอีกคนตอนไหนนน(วะ!?) 55
ส่วนคุณปู่ กัดไม่ปล่อยเลยอ่ะ  :เฮ้อ: รักหลานชายจริงๆหรือแค้นเค้ามากจนหน้ามืดตามัวกันแน่
น้องพีทน่าจะบอกความจริงพี่ฮั่นไปนะ พี่แกจะได้รู้จักระมัดระวังตัวเองบ้าง นี่ทำตัวเหรอหราสุดอะไรสุด 555



ที่พีทยกโทษให้ง่ายนี่มีเหตุผลนะคะ  ส่วนคุณปู่ก็มีเหตุผลอีกเช่นกัน 

พีทไม่บอกพี่ฮั่นก็เพราะลำบากใจ  พีทรู้จักปู่ตัวเองดีกว่าใครแต่ไม่เข้าใจเหตุผลของปู่ฟง  แล้วก็รู้ว่าพี่ฮั่นเกลียดปู่ที่สุดในชีวิต  พีททำเท่าที่จะทำได้แล้วค่ะ

ฝากติดตามต่อไปนะคะ

---------------------------------------

ขอบคุณ Onlymin, Pe๊aNu๊T, titansyui, andaseen, paladin.kn, Guy_Blove และ shikyu3211 ด้วยค่าที่ติดตาม

 :L2: :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-10-2014 22:15:07 โดย Tigerintherain »

ออฟไลน์ shikyu3211

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-1
จะกลายเป็นเรื่องใหญ่อีกรึป่าว

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
ว๊ากก งานนี้เรื่องจะใหญ่กว่าเดิมมั้ยเนี่ย
คุณพ่อจิว่าไงนะ ลุ้นอ่ะ

ออฟไลน์ Tigerintherain

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 89
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-1
44. ลงมือ



ร่างที่ถูกซ้อมหนักทรุดอยู่แทบเท้าแต่กลับไม่ยอมปริปากใด ๆ เจเจถูกเคนบุกเข้าไปจับตัวมาจากคฤหาสน์ของคุณปู่ฟงเลยทีเดียว เขาถูกซ้อมหนักเพื่อให้ยอมสารภาพความจริงแต่เจเจกลับไม่ยอมเอ่ยสิ่งใดออกมาเลย

เคนรายงานว่าลูกน้องของเจเจปลอมตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟแอบเอาสารสกัดจากกุ้งไปใส่ในซุปหม้อนั้น  แล้วฉวยโอกาสตอนที่คนพลุกพล่านในงานเลี้ยงยกไปเสิร์ฟถึงโต๊ะ  หมอนั่นคือคนที่เขาเห็นใส่ชุดพนักงานเสิร์ฟในงานเลี้ยง และตอนนี้มือของไอ้คนใจร้ายที่เป็นคนเทสารสกัดนั่นลงในหม้อก็หักหลายท่อนด้วยฝีมือคนของพี่ฮั่น

ลูกน้องของเจเจสารภาพว่าเป็นคนใส่สารสกัดจากกุ้งในซุปนั้น ปริมาณที่ใส่ลงไปสูงขนาดคนที่แพ้กุ้งอาจเสียชีวิตได้ในเวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงแม้กินเข้าไปเพียงคำเดียว!

คุณปู่จงใจทำถึงขนาดนี้

“เจเจ  ผมขอถามคำเดียว  เรื่องนี้คุณปู่เป็นคนสั่งใช่ไหมรวมทั้งมือปืนที่ส่งมาด้วย”

ความเงียบคือคำตอบ  พีทพยักหน้าให้คนของพี่ฮั่น  เจเจกับลูกน้องถูกลากไปมัดขึงกางแขนกางขากับกำแพงด้านหลัง  เขารับปืนซิก ซาวเออร์วาววับจากเคนที่ยื่นส่งให้ 

ไม่เสียเวลาเล็งอะไรเลยเมื่อเหนี่ยวไกทันที  ไม่ลังเล


“ปัง!”


“ปัง!”


“อ๊ากกกก!!!!!!!!!!!!”


กระสุนเจาะเข้าที่กำแพงเหนือไหล่ซ้ายเพียงนิดเดียว  เสื้อที่เจเจใส่อยู่ถูกกระสุนเฉี่ยวขาดเป็นรู  คนถูกมัดขึงหูแทบดับจากเสียงกระสุนเจาะเข้าที่กำแพงที่เขาถูกจับขึงอยู่  ลูกน้องของเจเจร้องอย่างหวาดกลัวทั้งที่กระสุนยังไม่ได้เจาะเข้าที่ส่วนใดของร่างกาย

คุณชายแค่ยิงไปที่กำแพง  สูงกว่าไหล่ซ้ายหมอนั่นเพียงนิดเดียว เหมือนที่ยิงเหนือไหล่เจเจ 

คนละนัดแต่ตำแหน่งเดียวกัน!

เจเจมองไปที่ดวงตาของหลานชายคนเดียวของคุณฟงอย่างหวั่นใจ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสายตาแบบนี้ของคุณชาย  มันกราดเกรี้ยวเต็มไปด้วยความโกรธแค้น 

คุณชายที่น่ารัก  ยิ้มเก่งของคุณฟงหายไปแล้ว  คนตรงหน้าเขาเหมือนเป็นอีกคนที่มีแต่ความ ‘เหี้ยม’   

ทำไมไม่รู้เจเจกลืนน้ำลายอย่างหวั่นใจแต่ยังเก็บปากเงียบ

“จำไม่ได้หรือ  ว่าใครเป็นคนสอนผมยิงปืน”  คุณชายเอ่ยถามเสียงเย็น  ดวงตาจ้องไปที่เจเจไม่คลาดแม้เพียงนิด

คนที่ถูกมัดอยู่เบิกตากว้างอย่างเพิ่งจำได้  ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว 

เขาลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง!! 

คุณชายไม่ชอบยิงปืนเลยแต่ถูกบังคับให้เรียน ไม่ใช่เพราะกลัวหรือยิงไม่เก่ง  แต่เพราะยิงแม่นยังกับจับวางต่างหากที่ทำให้คุณชายไม่ชอบแตะปืน
 
มือข้างนั้นยิงปืนแม่นยังกับเทวดา!

คุณชายไม่ยิงปืนเพราะรู้ตัวดีว่า  ถ้าลองได้ยิงออกไปแล้วต้องตรงเป้าทุกนัด  ไม่มีพลาด 

และคนที่สอนคุณชายยิงปืนคือคุณฟง  คุณปู่ของคุณชายเอง!

นี่คงเหลือทนแน่แล้วถึงได้ยอมจับปืนอีก  เจเจยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งกลัว  เมื่อกี้คุณชายแค่จงใจให้พลาด  แต่คราวนี้?  เขาเริ่มจะกลัวตายขึ้นมาบ้างแล้ว

“คุณชาย  อย่าทำแบบนี้เลยครับ”

“ทำแบบไหนล่ะเจเจ  ผมไม่ควรทำหรือ  แล้วที่คุณทำล่ะเจเจ....ควรทำ  งั้นหรือ ?”

น้ำเสียงเย็น ๆ พูดยานคาง  ยิ่งทำให้เจเจขนลุกมากขึ้นอีก
 
“ผม  เอ่อ  ผม...” 

“ว่าไงล่ะ”

เจเจเงียบไปอย่างจนคำตอบ  เขาจำเป็นต้องทำเพราะคุณฟงคือคนที่มีพระคุณต่อเขา  ชั่วชีวิตนี้ก็ชดใช้ให้ไม่หมด  ทั้งที่รู้ว่าสิ่งที่คุณฟงสั่งให้เขาทำเป็นสิ่งที่ผิดบาปแต่เขาก็ต้องทำ


“ปัง!  ปัง!”


“อ๊ากกกกกก!!!!!!!!!!!”


เสียงลูกน้องของเจเจกรีดร้องอย่างหวาดกลัวมากขึ้น  เมื่อคุณชายยิงปืนไปเหนือไหล่ขวาระดับเดียวกับที่ไหล่ซ้ายไม่พลาดสักเซนเดียว   กระสุนอีกนัดเจาะที่กำแพงเหนือไหล่ขวาของเจเจเช่นเดียวกัน 

เจเจยังคงกัดฟันแน่น  พยายามจะข่มความกลัวที่คืบคลานเข้าสู่จิตใจทีละน้อย

เมื่อรออยู่ครู่แล้วยังไม่ได้รับคำตอบ  ปลายกระบอกปืนที่ลดลงนั้นก็กลับยกขึ้นอีกครั้ง  คราวนี้หันไปทางลูกน้องของเจเจ



“ปัง!”  ใกล้เข่าซ้าย


“ว๊ากกกกกกก!!!!!!!!!”






หยุดนิ่งไป  ........19  20   21  22  วินาที  ท่ามกลางความเงียบในห้อง











“ปัง!”  ใกล้เข่าขวา



“อ๊ากกกก  อย่า ๆ  ผมกลัวแล้ว   ผมกลัวแล้ว  ผมยอมแล้ว  ได้โปรด”   



ลูกน้องเจเจตะโกนอย่างน่าสมเพชเมื่อกระสุนเจาะเข้าที่กำแพง  มันร้องไปด้วย  หอบเหมือนคนวิ่งระยะไกลไปด้วย  เพราะความหวาดกลัวกำลังกระตุ้นให้หัวใจสูบฉีดอย่างรุนแรง   

เจเจกัดฟันแน่นเมื่อได้ยินเสียงร้องอย่างคนกลัวตายของลูกน้องตัวเอง

คุณชายยิงทีละนัด  ช้า ๆ แต่ละจุดทิ้งระยะเวลาเกือบสามสิบวินาที   

ช่วงเวลาสั้น ๆ  ระหว่างการยิงแต่ละนัดเป็นช่วงเวลาที่บีบหัวใจจนแทบทนไม่ได้  มันทำให้คนที่ถูกมัดขึงอยู่ใจแทบปลิดปลิวเพราะความกลัว  เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไรลูกกระสุนจะเจาะเข้าร่าง 

และยิ่งคุณชายตั้งใจยิงให้โดนแค่ถาก ๆ แบบนี้   ยิ่งกระตุ้นให้เกิดความหวาดกลัวจากก้นบึ้งจิตใจทีเดียว









“ปัง!”  เหนือศีรษะ  ผมบางส่วนร่วงลงมา 









ลูกน้องของเจเจเริ่มกรีดร้องไม่เป็นภาษามนุษย์  ร่างที่ถูกมัดแน่นเริ่มดิ้นรนหนักเพราะทนยืนให้เป็นเป้านิ่งแบบนี้ไม่ได้แล้ว   

แต่ถึงแม้จะดิ้นรนหนักขนาดไหนก็ดิ้นไม่หลุด








23………24………..25……….26    วินาที









“ปัง!” ใต้เป้ากางเกง







เสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาดังก้องในห้องสี่เหลี่ยมทึบนั้นเมื่อคุณชายยิงปืนไปทั่วร่างของคนที่ถูกจับมัดขึงอยู่  ที่เข่าซ้ายและขวา  เหนือหัวและใต้เป้ากางเกง 

ทุกจุดไม่ได้เจาะเข้าที่ส่วนใดของร่างกาย  ลูกตะกั่วขนาด 9 มม.  เพียงแค่เจาะเข้า ‘เฉียด’ บริเวณนั้นชนิดขนไหม้เลยทีเดียว

ลูกน้องของเจเจฉี่ราดไปแล้วเพราะความกลัวจับใจเมื่อโดนยิงขู่ขนาดนี้  มันพร่ำร้องขอชีวิต  ส่งเสียงร้องครางเหมือนหมาตัวหนึ่งอย่างน่าสมเพช

พีทไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว  ก่อนที่มันจะเทสารสกัดนั่นลงไปในหม้อ  ไม่มีใครมีโอกาสได้ร้องขอชีวิตจากมันด้วยซ้ำ

ดวงตาคนยิงไม่เหลือแววเวทนาสักนิดเดียวเมื่อหันกระบอกปืนไปที่คนสนิทของคุณปู่





“ปัง!”







“ปัง!”








“ปัง!”









“ปัง!”






คราวนี้เป็นตาของเจเจเมื่อคุณชายหันปลายกระบอกปืนมายิงที่เขา ทุกจุดเหมือนลูกน้อง  แต่ละนัดทิ้งระยะห่างนานเกือบนาที   บีบคั้นจิตใจเจเจในแต่ละวินาทีที่ผ่านไป 

ลูกกระสุนแค่ถากผิวหนังเขาเลือดซิบเท่านั้นเอง!

ความรักตัวกลัวตายแล่นริ้วเข้าสู่จิตใจ  ได้กลิ่นคาวเลือดที่ไหลจากหัวตัวเองซึมลงมาตามหน้าผาก  ไหลลงมาตามสันจมูก  หยดลงบนเสื้อ  เจเจทำได้เพียงแค่กัดกรามแน่นจนเป็นสันนูนเพื่อข่มความกลัวไว้  หัวใจเต้นแทบทะลุหน้าอกเพราะความกลัวสุดชีวิต

การยิงปืนขู่   ล้อเล่นกับความกลัวตายของคนแบบนี้   เป็นวิธีการของคุณฟงเลยทีเดียว  เจเจรู้ดี  เขาเคยแต่เห็นคุณฟงยิงขู่ลูกน้องที่หักหลังแต่ไม่เคยโดนเองกับตัว 

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าไอ้ความรู้สึก ‘เฉียดตาย’  มันเป็นอย่างไร



 
“เจเจ...คราวนี้ไม่พลาดหรอกนะ...ตรงไหนดี...กระดูกไหปลาร้าดีไหม ต่ำลงมาแค่นิ้วเดียว”

เสียงเหี้ยมนั้นถามมาอีกครั้งอย่างไม่ต้องการคำตอบ  เพราะหลังจากพูดประโยคนั้นจบ  มือของนักดนตรีก็เปลี่ยนเป็น....



มือปืน! 





“ปัง!  ปัง!”



“อ๊ากกกกก    อ๊ากกกกก”




คุณชายส่งกระสุนลูกแรกเจาะร่างกายคนทั้งคู่ทันที  เจเจได้ยินเสียงกระดูกไหปลาร้าตัวเองแตกพร้อมกับเสียงร้องอย่างโหยหวนของตัวเอง  ผสมปนเปกับเสียงที่ร้องดังยิ่งกว่าของลูกน้อง  เมื่อกระสุนเจาะเข้าที่ไหปลาร้าข้างซ้ายของเขาและหมอนั่นคนละนัด  ต่ำกว่าจุดที่กระสุนนัดแรกเจาะที่กำแพง...

หนึ่งนิ้ว  พอดิบพอดี!



คนที่เฝ้ามองอยู่โดยรอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก  ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคุณชายที่พวกเขารู้จัก

คุณชายฮั่นน่ะ ‘โหด’ เพราะทำทุกวิถีทางที่จะเอาคืนคนที่ทำกับเขาอย่างสาสมเจ็บปวดยิ่งกว่า 

แต่คุณชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขานี้ ‘เหี้ยม’  เพราะแต่ละนัดที่ยิงออกไป  เพียงแค่บิดมือนิดเดียวก็ฆ่าคนได้แล้ว

คนที่ล้อเล่นกับความตายของคนขนาดนี้....

นี่ใช่คุณชายคนเดียวกับคนที่วิ่งหนีกระสุนปืนตามหลังคุณชายฮั่นที่หมู่บ้านร้างนั้นแน่หรือ 

ตอนนั้นคุณชายก็มีปืนอยู่ในมือแต่กลับไม่ยิงออกไปแม้แต่นัดเดียว  คราวนี้กลับเหนี่ยวไกโดยไม่เสียเวลาเล็งสักนิด  ดวงตาคู่นั้นไม่กระพริบเลยด้วยซ้ำเมื่อกดไกปืน   

และที่สำคัญ   ยิงแม่นยังกับจับวาง

เคนแอบมองไปที่เจเจอย่างกลัวแทน




“ผมยอมแล้ว  คุณชาย  ผมยอมแล้ว!” 

เจเจกำลังหวาดกลัว  ความเจ็บปวดนั้นไม่เท่าไรหรอก  เขาเคยเจ็บมามากกว่านี้เสียอีก   แต่ภาพครอบครัวของเขาเองต่างหากที่ทำให้เขาต้องยอม  เขายังตายไม่ได้

“ว่าไงนะ”  มือที่ถือปืนอยู่ยังคงเล็งมา ปลายกระบอกปืนนิ่งไม่ขยับ

“คุณฟงเป็นคนสั่งให้ผมจัดการเองครับ  คุณท่านไม่อยากให้คุณชายใกล้ชิดกับคุณฮั่นแต่คุณชายไม่ฟัง  คุณท่านเลยสั่งเก็บ ครับ”  เจเจกัดฟันข่มความเจ็บปวดตอบ

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ  ความเงียบนั้นบีบเค้นคนที่รอคอยการตัดสินใจ   

ว่าจะเป็นหรือจะตาย?!   





ในที่สุด  พีทก็ลดปืนลงข้างตัวแล้วส่งปืนกลับคืนให้เคน  สั่งให้ส่งตัวเจเจไปโรงพยาบาล  เสียงผู้คนในห้องทึบนั้นลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

คุณชายเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที


----------------------------------------------




พีทไม่โหดเท่าไรเลยนะ

 :hao3:



ออฟไลน์ shikyu3211

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-1
คราวนี้น้องพีทจะทำไงต่อหนอ เจเจน่าสงสารนะเป็นแค่คนรับคำสั่งทำก็โดนไม่ทำก็โดน

ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4
กรี๊ดดดน้องพีททท ได้ใจป้ามากเลยลูก


เค้าชอบพีทเวอร์ชันนี้ :ling1:

kjkjji

  • บุคคลทั่วไป
 :a5: หน่องพี๊ท...

 o22 o22 o22 o22 o22

แอดวานซ์ไปแล้วลูก คือเป็นตัวละครที่มีอะไรให้คิดไม่ถึงตลอดเวลาเลยอ่ะ
ทีแรกเรานึกว่าอิมเมจพีทออกแนวปริ้นซ์ๆหน่อย แบบ แสนดี ไนซ์ ยิ้มเก่ง ใครๆก็รักแต่นี่ม่างแกเล่นมาอย่างโหดเลยนี่หว่าาาาาาาาา
โถ พ่อเสือหนุ่ม  :-[

นี่ทึ่งตั้งแต่บอกพ่อแล้วนะว่ารักพี่ฮั่น -_- บทแกจะชัดเจนก็ชัดเจนซะ พี่ฮั่นไม่ได้ครึ่งเลยจ้า กั๊กกันไว้ทำไมตั้งนาน55555


ตอนนี้กลัวอย่างเดียวเลย
กลัวน้องพีทจะรุกพี่ฮั่น ถ้าเป็นงั้นนี่เราเงิบนะ ฮืออ ลุ้นพี่ฮั่นมาตั้งนานนนนนนน รุกน้องเถอะค่ะ! กอบกู้ศักดิ์ศรีความแมนของพี่คืนมา *กรีดร้อง*
 :z3:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-10-2014 17:19:12 โดย kjkjji »

ออฟไลน์ Tennyo_Y

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 739
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-2
น้องพีท อิฉันชอบมาดนี้คะ บอกเลย

ออฟไลน์ Poseidon

  • Unconditional love
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5081
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-12
สุดยอดมากเลยพีท
เพิ่งเคยเห็นโหมดนี้อ่ะ สุโค่ยยย
ลุ้นฉี่ราด 555

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด