บทส่งท้าย
“ใส่เส้นลงไปเลยใช่ไหมครับ”
“คลี่เส้นออกก่อน แบบนี้”
คนที่ซ้อนตัวอยู่ด้านหลังอธิบายพร้อมทั้งเลื่อนมือที่กอดเอวน้องชายไว้มาคลี่เส้นสปาเกตตีที่น้องกำไว้ให้แตกออกจากกัน แล้วก็กลับไปกอดน้องไว้อีก
“แล้วจะต้มยังไงล่ะ เส้นยาวแบบนี้อ่ะ”
“ก็เดี๋ยวข้างล่างมันอ่อนแล้วก็จมลงไปในน้ำจนหมดนั่นแหละ”
ได้ยินพี่ชายบอกดังนั้นแล้วพีทจึงค่อย ๆ จุ่มสปาเกตตีลงในหม้อต้มน้ำที่กำลังเดือดได้ที่ จับตามองเส้นสีเหลืองยาวค่อย ๆ อ่อนตัวลง
“อ๋า จมแล้ว”
เสียงร้องอย่างตื่นเต้นของคุณชายทำให้คนที่ซ้อนตัวกอดอยู่ด้านหลังอมยิ้มกับตัวเอง เขาแปลกใจที่อยู่ดี ๆ พีทก็เกิดอยากจะหัดทำอาหารขึ้นมา เพราะไม่เคยคิดว่าคุณชายพีทจะอยากทำกับข้าวอะไรกับใคร
ตอนแรกเขาปฏิเสธเด็ดขาดเพราะกลัวว่าน้องจะเผาครัวแทนการทำอาหาร แต่น้องชายที่แอบเอาชุดกันเปื้อนของแม่บ้านมาใส่กลับดูน่ารักจนเขาปฏิเสธไม่ลง พีทที่ยืนอ้อนวอนเขาอยู่ในครัวทำให้เขาต้องยอมตามใจน้อง
ก็เคยใจแข็งได้ที่ไหนล่ะ พี่ชายยิ้มกว้างโดยไม่รู้ตัว
“แล้วเราต้องต้มนานเท่าไหร่ครับ”
“ประมาณสิบนาที”
“งั้นต้องจับเวลาไหม” ถามพร้อมกับยกข้อมือตัวเองขึ้นดูนาฬิกา
“นานจัง แล้วเราจะทำอะไรต่อดีล่ะ”
พ่อครัวมือใหม่หันหน้ามาถามพี่ชายที่ยังคงวางคางตัวเองไว้บนไหล่ พีทหั่นเบคอน ตอกไข่ เตรียมเครื่องปรุงทุกอย่างตามที่พี่ชายบอกหมดแล้ว
“ไม่มีอะไรแล้ว เราเตรียมทุกอย่างแล้วนี่ เหลือแค่ต้มเส้นจนได้ที่แล้วก็ตั้งกระทะใส่เครื่องทุกอย่างลงไปก็เสร็จแล้ว”
เงียบไปครู่ เมื่อพีทกลับไปก้มดูเส้นสปาเกตตีในหม้อนั้นอีก ทำเหมือนกับว่าจะช่วยเร่งให้เส้นสปาเกตตีสุกเร็วขึ้นได้
ในที่สุดน้องชายก็รอต่อไปไม่ไหว
“พี่ฮ่านนนน เส้นได้ที่รึยัง”
“ยังต้มไม่ถึงนาทีเลย จะรีบไปไหน” พี่ชายตอบ ยังคงเพลินกับการกอดน้องไว้ในอ้อมแขนของตน
“ก็มันไม่รู้จะทำอะไรนี่ แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าเส้นมันนุ่มแล้วอ่ะ”
“พีทอยากรู้เคล็บลับของแม่หรือของพี่ล่ะ”
“เอาของ..ของคุณ.. เอ่อ ของแม่ก่อนก็ได้”
เสียงขัดเขินของน้องชายที่เปลี่ยนมาเรียกคุณโรสด้วยสรรพนามใหม่ ทำให้พี่ชายกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ยื่นหน้าไปกดจมูกของตนที่แก้มน้องชายเหมือนให้รางวัล
พีทก้มหน้านิด ๆ เพราะเขิน
“แม่บอกว่าให้ลองขว้างเส้นสปาเกตตีไปที่กำแพง ถ้าเส้นที่ต้มได้ที่แล้วมันจะแปะคาอยู่ที่ผนัง แต่ถ้าเส้นยังแข็งอยู่มันจะหล่นลงพื้น”
“อะไรเนี่ย พี่ล้อผมเล่นรึเปล่า แม่ทำแบบนั้นจริง ๆ เหรอ”
น้องถามพลางหัวเราะร่วน กับเคล็ดลับที่ไม่น่าเชื่อว่าใครจะทำจริง
“จริงสิ แต่แค่ช่วงที่แม่หัดทำตอนแรกเท่านั้นแหละ พอทำบ่อยเข้าก็กะได้เอง”
“แล้วเคล็ดลับของพี่คืออะไรล่ะ บอกหน่อยสิ”
พี่ชายแอบกลั้นหัวเราะไว้ก่อนจะพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ ตอบคำถามน้อง
“เคล็ดลับของพี่ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ทำจนชำนาญไงล่ะ ตอนที่พี่หัดทำสปาเกตตีใหม่ ๆ พี่ต้องลองต้มเส้นอยู่หลายสิบครั้งกว่าเส้นจะนุ่มใช้ได้ หลัง ๆ มานี่เวลาต้มเส้นสปาเกตตีไม่จำเป็นต้องจับเวลาเลย ไม่ต้องตักเส้นขึ้นมาลองจับด้วยซ้ำ มันจะกะเวลาได้เองอัตโนมัติ พอได้เวลาปุ๊บก็แค่ตวงสปาเกตตีออกแล้วเอาไปแช่น้ำเย็นแค่นี้เอง”
“โห พี่โม้รึเปล่าเนี่ย ใครจะกะเวลาได้แม่นขนาดนั้น พี่แอบจับเวลาแน่ ๆ ผมไม่เชื่อหรอก”
“อยากลองทดสอบไหมล่ะ” ยิ้มร้ายของจอมวางแผนปรากฏอยู่แต่น้องชายไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังจะตกลงไปในหลุมที่พี่ชายวางดักไว้
“เอาสิ”
‘ตกหลุมแล้ว!’ คนที่รอจังหวะอยู่นานแล้วจับตัวน้องชายให้หันหน้ากลับมาหาแล้วจูบทันที ไม่ให้ตั้งตัว พร้อมกับเบียดร่างหนาจนน้องชายถอยไปติดเคาน์เตอร์ครัว ทำให้น้องชายมัวเมาไปกับจูบที่เริ่มต้นด้วยความอ่อนหวาน พี่ชายกำลังทำให้พีทซาบซ่านไปกับจูบที่เร่าร้อนในบางช่วง อ่อนละมุนในบางครา กลับมาดุดันก่อนจะผ่อนลงอีกครั้งเพื่อให้พีทได้มีโอกาสสูดลมหายใจ
พีทไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร เขารู้ตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงปิดเตา พี่ชายถอนริมฝีปากออกไปก่อนที่จะทำให้เขายืนไม่ไหว
พี่ฮั่นหันไปคว้ากระชอนอันเล็กมาตักเส้นสปาเกตตีออกจากหม้อ นำไปพักไว้ในชามเปลแล้วหันมายิ้มให้
“ชิมไหม จะได้รู้ว่าพี่พูดจริงหรือพูดเล่น”
พีทลองบิดเส้นสปาเกตตีเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วลองกินดู
สปาเกตตีเปล่า ๆ นั้นนุ่มกำลังดีอย่างที่พี่ชายอวด สายตาพี่ชายที่มองมาอย่างมั่นใจทำให้เขาหน้าแดง เขาจะยอมเชื่อก็ได้ว่าพี่ฮั่นต้มเส้นสปาเกตตีเก่งเพราะนอกจากเส้นสปาเกตตีจะสุกพอดีแล้ว พี่ฮั่นยังจูบจนเขาเคลิ้มไปอีกด้วย
“ทำเก่งขนาดนี้ คงจะจีบสาวอังกฤษหมดทั้งเกาะแล้วสิท่า พี่คงใช้มุขนี้จูบกับสาวบ่อยล่ะสิ ใช่ไหม”
จูบมาราธอนของพี่ฮั่นทำให้เขาแทบจะลอยติดเพดานครัวไปแล้ว พี่ชายเขาเสน่ห์เหลือล้นขนาดนี้ นอกจากจะทำงานเก่งแล้วยังทำอาหารอร่อยด้วย พีทไม่อยากจะคิดว่าพี่ชายเขาจะมีสาว ๆ มากหน้าหลายตาขนาดไหน ระดับเฌอเบลล์ยังบินมาหาถึงที่นี่
“อะไรอ่ะพีท มาหาเรื่องพี่ได้ไง พี่แค่จะโชว์ให้ดูไงล่ะว่าพี่กะเวลาแม่น ขนาดกำลังเคลิ้ม ๆ ยังกะเวลาได้เป๊ะขนาดนี้”
พี่ชายโวยนิด ๆ ที่โดนน้องชายใส่ความทั้งที่ยังไม่อยากละริมฝีปากเลยสักนิดแต่ต้องตัดใจก่อนที่เส้นสปาเกตตีจะเปื่อยคาหม้อเสียก่อน
พี่ฮั่นจับไหล่เขาไว้ มืออีกข้างจับคางเขาบังคับให้มองหน้า
“จะบอกให้นะว่าไม่เคยทำอาหารให้ผู้หญิงที่ไหนกินเลยนอกจากแม่ แล้วพีทไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าพี่หัดทำสปาเกตตีทำไม ทำไมพี่ต้องมาหัดต้มเส้นสปาเกตตีแล้วเททิ้งกี่สิบครั้งกว่าจะใช้ได้ บางทีก็ต้องโยนทิ้งพร้อมกระทะนั่นแหละเพราะรสชาติมันไม่ได้เรื่อง พีทไม่รู้จริงๆ หรือว่า...พี่ทำเพราะ..ใคร?”
ท้ายประโยคนั้นเสียงเบาลง พี่ฮั่นยื่นหน้ามาใกล้เขา
“เอ่อ...” ไม่บ่อยนักที่พีทต้องเป็นฝ่ายหลบตา แต่คราวนี้พี่ฮั่นทำให้เขาเขินจนไม่รู้จะทำตัวอย่างไร หน้าเขาร้อนจัดเมื่อได้ฟังสิ่งที่พี่ฮั่นเล่า
“พี่อ่า...” น้องชายแก้เขินโดยการสวมกอดคนตรงหน้าเขาไว้
พี่ชายยกมือลูบหัวทุยที่ซบไหล่อยู่ อมยิ้มอยู่คนเดียวกับเสียงอ่อนของพีทที่พึมพำเรียกเขา เลิกสนใจสิ่งใดเพราะท่าทางอ้อนของพีทในตอนนี้ทำให้เขาอยากทำอย่างอื่นซะแล้ว สปาเกตตีอะไรช่างมันเถอะ
“พี่หัดทำเพราะอยากทำให้พีทกิน อยากจะทำให้พีทกินไปจนแก่เลย ไม่รู้ว่าพีทจะเบื่อก่อนรึเปล่านะ”
“ไม่เบื่อหรอก พีทชอบกินสปาเกตตีของพี่ฮั่น”
“ถ้าเกิดวันหนึ่งข้างหน้าพีทเกิดเบื่อสปาเกตตีของพี่ ถ้าเกิดพีทเบื่อพี่ขึ้นมาแล้วถ้าเกิดว่าพีทไม่รักพี่แล้ว...”
“อะไร พี่อย่าพูดแบบนั้นนะ” พีทรีบพูดตัดบทพี่ชายทันที
“ผมไม่เคยเบื่อสปาเกตตีตราบใดที่พี่ยังทำให้ผมกินอยู่ ผมไม่มีวันเบื่อพี่ฮั่น พี่อย่ามาดูถูกความรักของผมสิ ขนาดพี่ทิ้งผมไปตั้งสิบปีผมยังรอพี่ตลอดเลย แล้วผมไม่ใช่พวกโลเลเปลี่ยนใจง่ายนะ รู้ไหมว่าพวกตระกูลหยางน่ะรักใครรักจริง คุณปู่ฟงกับพ่อยังพิสูจน์อะไรไม่ได้รึไง ใครกันแน่ที่จะเบื่อแล้วจะทิ้งผมไป...”
“ไม่มีทางหรอก พี่ไม่มีทางหนีไปไหนอีก พี่ไม่มีวันเลิกรักพีท” พี่ชายก็รีบแทรกประโยคตัดพ้อของน้องชายเหมือนกัน
“จริงนะ”
“จริงสิ คุณตาหลิวกับแม่ก็ยืนยันเรื่องนี้ได้นะ” พี่ชายเอาผู้ใหญ่มายืนยันบ้าง
“ถ้าพีทยังไม่มั่นใจ จะลองพิสูจน์ไหมว่าพี่พูดจริงรึเปล่า กล้ารึเปล่าล่ะ” พี่ชายเริ่มขุดหลุมพรางอีกแล้ว
“โห อย่ามาท้านะ ทำไมผมจะไม่กล้าพิสูจน์ล่ะ ผมไม่กลัวอยู่แล้ว แล้วพี่จะพิสูจน์ยังไงล่ะ”
และน้องชายก็กำลังเดินไปถึงขอบหลุมอีกครั้ง
“ถ้าอยากรู้ว่าพี่จะเบื่อพีทรึเปล่า....พีทก็อยู่กับพี่ไปจนแก่สิ”
“ถ้าพี่ไม่ตายไปก่อน พี่จะอยู่เคียงข้างพีทไปจนลมหายใจสุดท้าย ไม่เชื่อลองดูก็ได้ กล้าไหม”
‘พี่ฮั่น..’ พีทนิ่งงัน พี่ฮั่นกำลังทำให้หัวใจเขาทำงานหนักอีกแล้ว
แววตาที่มั่นคงของพี่ชายเป็นสิ่งยืนยันคำพูด พีทอยากจะบอกพี่ชายว่าเขาเชื่อมั่นในตัวพี่ฮั่นมาตั้งนานแล้ว
“ทำไมจะไม่กล้าล่ะ แล้วพี่คิดว่าจะหนีผมไปไหนได้เหรอ อย่าลืมนะว่าผมยิงปืนแม่น” เขาก็ขู่ไปอย่างนั้นแหละ พี่ฮั่นก็รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่กล้า
“นี่คือคำสัญญาของพีทรึเปล่า”
“แล้วคำท้าของพี่คือคำสัญญารึเปล่าล่ะ”
“พี่สัญญา”
“ผมจะลองพิสูจน์ดู”
คำมั่นสัญญาอาจจะไม่มีความสำคัญ ในเมื่อพวกเขากำลังจะพิสูจน์ความจริงนั้นด้วยชีวิตทั้งหมดของพวกเขา
ในที่สุดน้องชายก็ตกหลุมอีกครั้ง คราวนี้เป็นหลุมลึกที่สุดที่พี่ชายตั้งใจจะไม่ยอมให้น้องชายหนีไปไหนได้ ส่วนคนน้องก็คงยอมตกหลุมรักของพี่ชายไปตลอด
ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง
------------------------------------------
จบแล้วค่า
ขอบคุณทุกท่านสำหรับการติดตามมายาวนานนะคะ
หากมีโอกาสคงได้พบกันใหม่ค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
