-->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562]  (อ่าน 613198 ครั้ง)

ออฟไลน์ punchnaja

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3354
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +383/-5
กำลังอยากอ่านพอดี นึกว่าจะมีมาม่าหนึ่งอีก คาดว่าเด๋วหนึ่งก็โผล่มาอีกแหงๆชะมะ

ตอนนี้น่ารัก

ออฟไลน์ lazyvespa

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
จงรักเนี่ยย น่ารักมั่กกๆๆ พี่เมฆก็อบอุ๊นน อบอุ่นน น่ารักทั้งคู่เลออ

ไม่อยากกินมาม่าาน้าาาา :katai1: :katai1:

ออฟไลน์ ROCKLOBSTER

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 774
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-4
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
คือจะว่ายังไงดีล่ะ อ่านคู่นี้แล้วมัน ก็แค่คู่รักธรรมดาๆ บ้านๆ แต่มันอบอุ่น ไม่หวานเวอร์ ไม่หวือหวา ไม่ต้องวีนต้องเหวี่ยงตบตี อันนี้ไม่รู้ตอนหลังไม่รู้จะมีไหมอะนะ รู้สึกว่าหนึ่งจะไม่ยอมรามือจากเมฆ
เรามองเห็นความเป็นคู่ทุกข์คู่ยากในตัวของคู่นี้ จงรักมีความรักที่มาพร้อมกับความเกรงใจในฐานะช้างเท้าหลัง ส่วนตัวเมฆเองเริ่มรักน้องที่นิสัยใจคอ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่ต้องมานั่งเดาใจกันอยู่ และเข้ากันได้ในเกือบทุกเรื่อง อันนี้สำคัญ เพราะทุกคู่ต้องมีการปรับตัวเข้าหากัน แต่ถ้าต้องปรับตัวจนไม่เป็นตัวของตัวเอง หรือมีแค่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดที่ต้องปรับ ยังไม่เห็นไปกันรอดสักราย
คู่นี้หวานกันได้เรื่อยๆไม่ต้องหวานมากจนเลี่ยน เชื่อว่าเมฆจะเอาความเป็นผู้ใหญ่ของตัวเองพาน้องไปกันตลอดรอดฝั่ง เพราะประสบการณ์ความรักที่ผ่านมาของเมฆคงทำให้มองเห็นความแตกต่างของความรักของทั้งสองครั้งว่าอันไหนควรเก็บรักษาไว้
อุปสรรค เป็นเครื่องมือวัดระดับความรัก ความเชื่อใจได้อย่างดี เลยไม่วอรี่ว่ามันจะมีดราม่า แต่ก็ขอแค่หน่วงๆนะคะ อย่าได้มาแบบคอมโบ้เซตเลย หลายเรื่องแล้ว ทำเอานอนไม่หลับ  บางทีมันยังตามไปอินในความฝันด้วย

ออฟไลน์ Minnie~Moo

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 372
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-1
เจ้าบ่าวนี่ใช่คนที่แย่งหนึ่งนทีไปจากพี่เมฆรึป่าว  :m28:

ถ้าใช่งั้นอิหนึ่งมันต้องกลับมาป่วนคู่น้องรักแน่ๆ... ทำไงดี  :serius2: :katai1:

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
ชอบบรรยากาศ การดำเนินเรึ่อง ไปเรื่อยๆ แต่ไม่เปละปละ เหมือนความสัมพันธ์ระหว่างพี่เมฆกับรัก ค่อยเป็นค่อยไป

เหมือนเวลากับชีวิตที่ภาคเหนือ เราคุ้นกับจังหวะเวลาแบบนี้ในสมัยก่อน ไม่ได้อยู่เชียงใหม่มา 20กว่าปีแล้วค่ะ แต่ยังจำความรู้สึกได้

ไม่ทราบว่าเจ้าบ่าววีไอพีของคุณไอจะใช่ณธิปหรือเปล่า กลัวว่าจะเป็นปัญหายุ่งยากให้กับพี่เมฆกับรัก ในเมื่อณธิปชอบแย่งทั้งยังเคยแย่งหนึ่งนทีมาจากเมฆมาแล้ว

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ

ออฟไลน์ pigarea

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 748
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
หวานๆ น่ารักจัง

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ PURE LOVE

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
นายณธิป ว่าที่เจ้าบ่าวนี่ คนเดียวกับที่แย่งหนึ่งนทีไปจากพี่เมฆนี่นา
กำลังจะแต่งงาน ถึงดูจะไม่ค่อยเต็มใจก็เถอะ แล้วหนึ่งนทีจะเป็นยังไงล่ะ
เดี๋ยวก็กลับมาเรียกร้องความเห็นใจจากพี่เมฆอีกแน่เลย ฮึ่ย ๆ  :katai1:
ส่วนนายณธิปเนี่ย ถ้ารู้ว่าน้องรักเป็นแฟนพี่เมฆ ต้องคิดจะหาทางแย่งน้องรักจากพี่เมฆแน่ ๆ
คิดไปไกลแล้วเนี่ย ท่าทางดราม่ากำลังจะมาอีกแล้ว แงงงง

ออฟไลน์ Infinity 888

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-7
เค้าเหมาะกันจังค่ะ  :o8:

ใครที่คิดเข้ามาแทรก /meเตรียมแส้ฟาดค่ะ


ออฟไลน์ GlassesgirL

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1037
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-2
พี่เมฆน่ารัก เป็นห่วงจงรักมากๆ ดูแลดีมากเลย
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็สนิทใกล้ชิดกันมากขึ้น
พี่เมฆเริ่มที่จะรัก และหวงจงรักมากขึ้นแล้วสินะ
 :mew1: :L2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนที่ 14 [07/01/58]
« ตอบ #459 เมื่อ: 08-01-2015 17:56:11 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ hibarihao

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1
 :mew1:

ออฟไลน์ ่patsaporn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-6
จริงที่สุด พี่เมฆโชคดีมาก น้องรักก็โชคดีเพราะพี่เมฆก็ใจดี ยังไม่มีไรให้คนอ่านขุ่นเคือง 555 มีแต่รักน้องรักเพิ่มขึ้นทุกวัน
สงสารรักต้องรีบกลับมาทำงาน บรรยากาศเมืองเหนือดี๊ดี
พี่เมฆคะ ดูพี่สาวเขาย้ำสิคะ แก้วตาดวงใจ ถ้าทำน้องเสียใจท่าทางจะง้อไม่ง่ายนะคะ

ขอบคุณค่ะ

ออฟไลน์ goosongta

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1521
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +94/-6
อิจฉาจัง รักกันแบบอบอุ่นมากมาย

ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4
ไม่ค่อยชอบตอนน้องรักเซ้าซี้ให้พี่เมฆโทรหาหนึ่ง เขาโทรจริงๆเดี๋ยวน้องก็นอยด์ แต่ดีที่พี่เมฆเป็นผู้ใหญ่

รอต่อนะคะ :katai2-1:

ออฟไลน์ minenat

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1661
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-3
 :katai2-1:

ออฟไลน์ bluecoco

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 194
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
ตอนนี้รู้สึกเหมือนพี่เมฆเลย
เวลาอ่านนิยายที่ชอบ โดยเฉพาะเรื่องนี้ พิเศษในความธรรมดา เรียบๆเรื่อยๆแต่แสนจะอุ่นใจ อยากให้มันยาวนานออกไป ต้องการอ่านอยู่แบบนี้ให้นานขึ้นอีกจริงๆ
 :L2:

ออฟไลน์ Money11

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 221
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
ตามทันแล้วค่ะ  o13
ชอบบรรยากาศของเรื่องมากๆ รู้สึกมันอบอวลอบอุ่นไปด้วยความรัก ขนาดเรายังรักน้องรักขึ้นทุกตอน พี่เมฆจะทนได้ยังไง
ยอมแพ้ซะเถอะ ว่าแต่หนึ่งนทีจะรู้เรื่องสามีตัวเองจะแต่งงานหรือยัง งานจะเข้าพี่เมฆไหม คงจะไม่พ้นพี่เมฆ ยังไงก็เห็นใจน้องรักกับคนอ่านด้วยนะคะคนเขียน อย่าให้บอบช้ำมากนัก 55555555555

ออฟไลน์ NIMME

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 557
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
เรื่อยๆแต่อบอุ่น

ออฟไลน์ Sky

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 933
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-2
น่ารักละมุนละม่อมมากอ่ะ
อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นสุดๆ

ออฟไลน์ PoPuAr

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1422
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-2
เป็นคู่รักที่ใช้ชีวิตแบบธรรมดาทั่วไปไม่หวือหวาอะไร แต่ก็อบอุ่นมากๆ
อยากให้จงรักมีความสุขไปเรื่อยๆ แต่มันคงไม่ง่ายอย่างที่คิด
ไม่นานดราม่าต้องตามมา ขอเพียงแต่ให้จงรักเข้มแข็งและเชื่อใจพี่เมฆ
ทุกอย่างก็จะดีเอง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนที่ 14 [07/01/58]
« ตอบ #469 เมื่อ: 11-01-2015 09:44:51 »





ออฟไลน์ ละอองฝน

  • แมวดำ
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 261
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +398/-2


ตอนที่ 15





            ดวงตาคู่โตกวาดมองไปรอบๆบริเวณห้องรับรองแขกหรูหราที่จะใช้ในการจัดเลี้ยงงานแต่งลูกค้าระดับวีไอพีของ I promies Tower บ่อยครั้งที่ต้องก้มลงไปจดรายละเอียดความต้องการของลูกค้าในสมุดเล่มเล็ก และบางครั้งคราวยังเสนอไอเดียที่สามารถจูนเข้ากับธีมงานสุดอลังการของว่าที่เจ้าสาวไฮโซด้วย จงรักมองว่าเธอก็เหมือนกับหญิงสาวทั่วไปที่ต้องการให้งานแต่งงานของตัวเองออกมาดีที่สุด สวยที่สุด และสมบูรณ์แบบที่สุด แต่คุณเกษสุดาโชคดีหน่อยตรงที่เธอมีเม็ดเงินมากพอในการสนับสนุนความฝันของตนเองให้เป็นจริงได้ไม่ยาก ระหว่างที่กำลังตกลงเรื่องวีดีโอพรีเซนเทชั่นและกำหนดการถ่ายพรีเวดดิ้ง คุณไอบอสใหญ่ของบริษัทที่ลงทุนมาคุยงานด้วยตัวเองก็ถามถึงว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งตั้งแต่เริ่มพูดคุยจนกระทั่งถึงตอนนี้ จงรักก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาเขา


“คุณณธิปล่ะครับ”

“คุณเล็กติดงานน่ะค่ะ” เกษสุดาว่าไม่เต็มเสียงนัก ก่อนเหลือบมองณภัทรพี่ชายคนโตของคุณณธิป ที่วันนี้มาช่วยเกษสุดาคุยรายละเอียดแทนน้องชาย

“ในส่วนของงานก็เอาตามที่คุณเกษบอก แต่ถ้าหากตรงไหนที่มีปัญหา ต้องการจะปรับเปลี่ยนก็ติดต่อกับคุณเกษหรือไม่ก็ผมได้เลยครับ เจ้าเล็กมันยุ่งๆช่วงนี้”

“ครับ” ไอพยักหน้ารับ

“จัดการตามนั้นได้เลยค่ะ อันที่จริงแล้วคุณเล็กเขาคงไม่มีปัญหาอะไร” เกษสุดากล่าวสำทับอีกคำก่อนจะขอตัวกลับก่อน แต่ทางไอและทีมงาน รวมถึงจงรักยังอยู่ดูสถานที่ต่ออีกหน่อย


   คล้อยหลังคุณเกษสุดากับคุณณภัทรสักพัก จงรักเห็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองถอนหายใจออกมาเบาๆ สีหน้าเหมือนกับหนักใจอะไรบางอย่าง รอจังหวะที่อยู่ตามลำพังเพราะคุณกลองกับทีมงานอีกคนขอแยกตัวไปดูจุดที่เป็นเวที จงรักอดไม่ได้จึงถามลูกพี่ลูกน้องของตัวเองด้วยความเป็นห่วง


“พี่ไอมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ”

“ก็นิดหน่อยน่ะรัก” เห็นไอทำหน้าม้านลงกว่าเดิม จงรักยิ่งเป็นห่วงจึงถามต่อ

“เรื่องงานของคุณเกษเหรอครับ”

“อืม.. เรื่องของคุณเกษนั่นแหละ แต่ไม่ใช่เรื่องงานหรอก” ไอถอนหายใจอีกรอบ นัยน์ตาใสเหมือนลูกแก้วหม่นลงเล็กน้อยแล้วว่าต่อ “เรื่องงานพี่ไม่ได้หนักใจมากนัก ทาง I promies ของเราใช่ว่าจะไม่เคยจัดงานใหญ่ๆทำนองนี้ คุณเกษเธอลงดีเทลที่ต้องการมาครบถ้วน ดูๆแล้วไม่มีจุดไหนที่ไม่โอเค ถึงมีเราก็คุยได้ เธอมีเหตุผลพอ ทำงานด้วยง่ายไม่ได้เรื่องมากอะไรหรอกถ้าเทียบกับคนระดับเดียวกัน”

“แล้วพี่ไอเครียดเรื่องอะไรล่ะครับ” จงรักเห็นด้วยกันกับไอทุกอย่าง แม้ความต้องการของเกษสุดาจะหรูเลิศแค่ไหน ทว่ามันอยู่ในระดับที่รับได้ หนำซ้ำเจ้าหล่อนยังอัธยาศัยดีเอามากๆ ใบหน้าหวานลอบมองซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงก้มลงมากระซิบ

“เรื่องเจ้าบ่าวของคุณเกษน่ะสิ”

“หา? เรื่องคุณณธิปน่ะเหรอครับ” จงรักรู้สึกงงนิดหน่อยกับคำตอบของลูกพี่ลูกน้อง

“ใช่” หนุ่มหน้าสวยมุ่นคิ้วแล้วว่าต่อ “พี่รู้ว่าอาจดูจุ้นจ้านเกินไป แต่รักทำงานกับพี่มาสักพัก รักก็น่าจะรู้นิสัยพี่ดี พี่ไม่ชอบแบบนี้เลย รู้สึกว่าคุณณธิปเขาไม่ใส่ใจกับงานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แทบทุกอย่างคุณเกษจัดการเองหมด ทุกครั้งที่นัดคุยงานเขามาสายตลอด ทำหน้าหงุดหงิด ไม่ช่วยออกความเห็น แถมบางครั้งยังพูดขัดคุณเกษหรือไม่ก็ตอบรับแบบส่งๆ ขนาดงานจัดที่โรงแรมของคุณณธิปเอง วันนี้เขายังไม่มา มีอย่างที่ไหนให้พี่ชายตัวเองมาแทน” ฟังจากที่ไอพูด จงรักก็เข้าใจทันที


   ไอ กมล นอกจากจะเป็นบอสที่ลงมือทำงานภาคสนามเองแทบทุกงานแล้ว บอสหน้าหวานจาก I promies Tower ยังเป็นคนที่เชื่อและศรัทธาในเรื่องของความรักมากๆ จงรักมักจะได้ยินไอพูดบ่อยๆว่า



การแต่งงานที่ดีจะต้องย่อมเกิดขึ้นจากความรักของคนสองคน



   ทุกครั้งที่ไอเห็นคู่บ่าวสาวยิ้มอย่างมีความสุขในวันงาน งานที่ตัวเองมีส่วนร่วมในการลงแรงสร้างสรรค์ ไอก็จะยิ้มอย่างมีความสุขมากๆเช่นกัน ตอนนี้จงรักรู้แล้วว่าทำไมไอถึงขัดใจในตัวคุณณธิปนัก ก็เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณณธิปแสดงให้เห็นว่าไม่ยินยอมพร้อมใจจะแต่งงานกับเจ้าสาวไฮโซอย่างคุณเกษสุดาเลยสักนิด


“พี่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงหรอกนะ แต่เห็นแบบนี้ก็อดสงสารคุณเกษไม่ได้ เธอดูมีความสุขขนาดนั้น แต่เจ้าบ่าวท่าทางไม่เต็มใจเลย แต่เอาเถอะ พวกเรามีหน้าที่จัดงาน ก็ดูแลในส่วนของเราให้ดี” ว่าจบไอก็ถอนหายใจอีกครั้งปิดท้าย

“ครับ แต่พี่ไอก็อย่าคิดมากนะ ผมเป็นห่วง” พอได้ยินจงรักพูดแบบนั้น ไอก็ยิ้มหวานตามแบบฉบับของเจ้าตัวส่งมาให้พร้อมขอบใจน้อง

“อืม ขอบใจนะรัก ว่าแต่เราไปทางโน้นกันเถอะ ไปดูว่ากลองถ่ายรูปได้เยอะไหม เดี๋ยวต้องไปคุยงานต่ออีกที่ ส่วนเรื่องอาหารของที่โรงแรมเขาจะจัดการเอง เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องจัดซุ้มอีกที”

“ครับ”


เมื่อปัดเรื่องส่วนตัวของลูกค้าให้พ้นสมองได้ คุณไอก็กลับมาเป็นบอสที่เอางานเอาการเหมือนเดิม จงรักเดินตามลูกพี่ลูกน้องของตัวเองไปหาทีมงานอีกสองคนรวมถึงกลองด้วย ออกจากโรงแรมไปที่รถจงรักก็เห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ลูกค้าอีกรายนัดพวกเขาไว้ที่ร้านกาแฟใกล้กับโรงแรมที่อยู่ตอนนี้พอดี ดังนั้นทุกคนจึงไม่ต้องกังวลปัญหาการจราจรติดขัดช่วงเลิกงาน


ทว่าอีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงรถของไอ โทรศัพท์ของจงรักก็ส่งสัญญาณสั่นครืดคราดในกระเป๋า เจ้าตัวล้วงมันออกมา เมื่อเห็นรูปของเมฆาก็กดรับสายและส่งเสียงทักทายตามความเคยชิน


“ครับพี่เมฆ”

‘รัก วันนี้กลับเองได้ไหม พี่กลัวว่าจะไปรับไม่ทัน’

“ได้สิครับ ว่าแต่พี่เมฆมีงานด่วนเหรอครับ อยู่ไหนครับเนี่ย เสียงคนเยอะแยะเชียว”

‘ไม่ใช่งานด่วนหรอก แต่เกิดอุบัติเหตุที่ไซด์นิดหน่อย ตอนนี้พี่อยู่โรงพยาบาล..’

“อยู่โรงพยาบาลไหนครับ!” ไม่ยอมให้เมฆาพูดจบ จงรักก็รีบแทรกทันที

“โรงพยาบาล---“ เมฆาเองก็ตอบน้องทันทีเหมือนกัน เนื่องจากตกใจเสียงที่จงรักใช้ถาม จากนั้นจึงพูดต่อ “รักกลับบ้านดีๆนะ เดี๋ยวพี่โทรหาใหม่มันวุ่นวายนิดหน่อย คุณหมอมาแล้วด้วย” ไม่รอให้น้องตอบเมฆาก็กดตัดสายไปก่อน

“เดี๋ยวครับ! พี่เมฆ พี่เมฆ!” ด้วยความร้อนใจจงรักจึงโทรไปอีกรอบ แต่คราวนี้ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่ยอมรับสายเสียแล้ว

“มีอะไรหรือเปล่ารัก” ไอที่ยืนรอน้องขึ้นรถรีบถามเมื่อเห็นจงรักวางสายไปแล้ว

“พี่เมฆเกิดอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาลครับพี่ไอ”

“เป็นอะไรมากไหมรัก” ไอถามด้วยความตระหนกเมื่อได้ยินประโยคของจงรัก

“ไม่รู้เหมือนกันครับ คุยกันยังไม่ทันรู้เรื่องเลย เห็นว่าหมอเข้ามาพี่เมฆเลยวางไปก่อน” จงรักกำโทรศัพท์ในมือแน่น กระวนกระวายจนทำอะไรไม่ถูก ไอจึงเสนอ

“อยู่โรงพยาบาลไหน รักไปดูเขาเถอะ ไม่ต้องห่วงนะที่จะไปคุยงานเดี๋ยวพี่จัดการเอง”

“ขอบคุณครับ” จงรักยกมือไว้ไอ ก่อนเปิดประตูรถเข้าไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง เอาสมุดบันทึกงานใส่ในกระเป๋าเรียบร้อยก็รีบเร่งออกไปทันที


ถ้าเป็นปรกติจงรักคงลังเลใจอยู่บ้างเพราะไม่ชอบทำอะไรให้เสียงาน แต่พอเป็นเรื่องเมฆากลับยอมทิ้งทุกอย่าง สองขาก้าวเร็วๆสลับกับวิ่งมาหน้าโรงแรม ยืนอยู่ข้างฟุตบาทมองหารถแท็กซี่ โรงพยาบาลที่พี่เมฆว่าอยู่ไกลถึงฝั่งธนฯ แถมรถติดแบบนี้คงใช้เวลานาน แท็กซี่ก็ไม่มีเลยสักคัน คนตัวเล็กชะเง้อมองไปบนถนนด้วยความร้อนใจ แล้วจู่ๆก็มีมอเตอร์ไซด์บิ๊กไบค์คันใหญ่มาจอดตรงหน้า คนขับคงเห็นจงรักทำหน้าเหรอหราจึงเปิดกระจกหน้าของหมวกกันน็อคขึ้น จงรักจึงจำได้ทันทีว่าคนขับคือใคร


“คุณกลอง!”

“ขึ้นมาสิครับ”

“หมายความว่าไงครับ?”

“รีบใช่ไหม ผมจะไปส่ง ขึ้นมาเร็วๆสิครับ โรงพยาบาลอยู่ตั้งฝั่งธนฯนะ”

“ครับ” ได้ยินดังนั้นจงรักก็กระโดดซ้อนท้ายทันทีโดยไม่ต้องให้พูดซ้ำสอง ในเวลาที่ไม่มีโอกาสให้เลือกมาก ไม่ว่าจะเป็นใครที่หยิบยื่นน้ำใจมาให้ จงรักก็ยินดีรับหมด

“ขอโทษด้วยนะ ผมไม่มีหมวกกันน็อคอีกใบ แต่จะพยายามขับเลี่ยงๆตำรวจแล้วกัน” กลองหันมาพูดแค่นั้นก่อนหันกลับไปแล้วออกรถ ทว่ายังไม่วายเอื้อมมือมาด้านหลังเพื่อฉุดมือเล็กของคนซ้อนไปเกาะเอว ความคิดแวบแรกคืออยากเอามือออก ทว่าพอคนตัวสูงเร่งเครื่องจงรักจึงยกเลิกความคิดนั้นทันที


   ใช้เวลาไม่นานกลองก็พาจงรักมาถึงโรงพยาบาลที่เมฆาบอก จงรักดีใจที่ถึงเร็ว แต่พอก้าวลงจะรถกลับต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการบังคับไม่ให้ขาตัวเองสั่น เป็นเพราะกลองขับรถเร็วมากทั้งยังฉวัดเฉวียนไปมา เล่นเอาคนซ้อนใจหาใจคว่ำอยู่หลายตลบ รอให้กลองจอดรถเรียบร้อยทั้งคู่ก็เข้าไปในตัวอาคารพร้อมกัน แต่คนตัวสูงกว่าไม่วายหันมาเอ่ยสัพยอกท่าทางของคนตัวเล็กกว่า


“บอกแล้วให้เกาะแน่นๆ” จงรักไม่พูดอะไรแต่เหลือบมองนิดๆเท่านั้น


   หนุ่มตัวเล็กปัดความไม่ชอบใจที่โดนล้อเลียนนั่นทิ้งไป ก่อนก้าวฉับนำหน้า ตอนนี้เขามีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่ารออยู่ ความร้อนใจที่เบาบางลงถาโถมขึ้นมาในใจอีกครั้ง เมื่อถึงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์จงรักก็ออกปากสอบถามเจ้าหน้าที่ทันที


“ผู้ป่วยชื่อ นายเมฆา นาฏหิรัญ พักอยู่ห้องไหนครับ”

“รอสักครู่นะคะ” เจ้าหน้าที่วัยกลางคนบอกอย่างสุภาพ ไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์แล้วตอบ “ไม่มีผู้ป่วยชื่อนี้นะคะ”

“ไม่มีเหรอครับ พิมพ์นามสกุลถูกหรือเปล่าครับ ช่วยหาให้อีกครั้งได้ไหมครับ” จงรักแปลกใจที่ได้ยินอย่างนั้น แต่ก็ไม่ยอมละความพยายาม

“ไม่มีจริงๆค่ะ” เธอก้มลงไปพิมพ์หาอีกรอบตามคำบอกของหนุ่มตัวเล็ก แต่ก็ไม่พบเช่นเดิม

“จะเป็นไปได้ยังไง” จงรักพึมพำ ก่อนกล่าวขอบคุณเธอแล้วถอยออกมาเพราะมีคนจะใช้บริการต่อ

“เขาไม่ได้อยู่โรงพยาบาลนี้หรือเปล่า” กลองออกความเห็น

“แต่ผมว่าผมฟังไม่ผิดนะ”

“หรือจะกลับไปแล้ว ลองโทรหาอีกทีสิ”

“ครับ” จงรักเดินเลี่ยงมาโทรหาคนรัก แต่เมฆาก็ยังไม่รับสาย

“ติดต่อได้ไหม” เสียงใหญ่ทุ้มกระซิบเป่าชิดริมใบหู จงรักรีบหันกลับมาก็เห็นว่ากลองยื่นหน้าลงมาใกล้กับตัวเองมากแค่ไหน เพราะตกใจกับความใกล้ชิดนั้นทำให้คนตัวเล็กเผลอผงะถอยไปข้างหลัง ไวเท่าความคิดกลองคว้าต้นแขนจงรักเอาไว้แล้วดึงเข้าหาตัว

“..!..”

“ตกใจอะไรขนาดนั้น” ปากก็พูดเรื่อยๆ แต่ดวงตากลับพราวระยับจนจงรักสำนึกได้จึงค่อยๆแกะมือที่เกาะต้นแขนอย่างนุ่มนวล ทว่าระหว่างที่จงรักพยายามเบือนหน้าหลบ สายตาก็พลันเลื่อนไปสบกับสายตาคมดุวามวับอีกคู่ที่คะเนว่ามองพวกเขาทั้งสองอยู่ตรงนั้นสักครู่แล้ว หนุ่มตัวเล็กรีบรุดผละจากกลองแล้วตรงไปหาคนที่กำลังเป็นห่วงอยู่

“พี่เมฆ! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เจ็บตรงไหนไหม ผมเป็นห่วงแทบแย่” จงรักเอื้อมมือไปจับแขนเมฆาแล้วสำรวจร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อไม่พบสิ่งผิดปรกติก็ผ่อนลมหายใจ ตอนนี้ดวงตาคู่ดุละจากหนุ่มตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังของจงรักเพื่อก้มลงมามองคนรักของตัวเอง

“รักมาทำอะไรที่นี่”

“พี่เมฆบอกว่าอยู่โรงพยาบาลเพราะเกิดอุบัติเหตุ ผมเป็นห่วงก็เลยรีบมา”

“พี่ไม่ได้เป็นอะไร คนเจ็บเป็นคนงานที่ไซด์ เกิดอุบัติเหตุตอนทำงานนิดหน่อย พี่อยู่ที่นั่นพอดีเลยพาเขามาส่งโรงพยาบาล”

“อย่างนั้นเหรอครับ พี่เมฆไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ” จงรักรับคำเก้อๆ

“แล้วนี่มายังไง”

“คุณกลองขับรถมาส่งครับ”

“อ้อ..” เมฆามองหน้ากลองอีกครั้ง พอเห็นตากล้องหนุ่มจุดยิ้มแฝงเลศนัยที่มุมปาก คนหน้าดุก็รู้สึกถึงอารมณ์คุกรุ่นที่ปะทุอยู่ในอก หากแต่เขาก็พยายามควบคุมตัวเองแล้วพูดกับคนรัก “พี่เสร็จธุระพอดี จะกลับพร้อมพี่ไหม หรือต้องไปทำงานต่อ”

“เอ่อ..เดี๋ยวผมโทรถามพี่ไอก่อนดีกว่า ไม่รู้ว่ากลับไปตอนนี้จะทันไหม”

“กลับกับคุณเมฆเถอะครับจงรัก ทางคุณไอคงไม่มีเรื่องด่วนอะไรหรอก เดี๋ยวผมกลับแล้วจะบอกให้ว่าจงรักขอกลับบ้านเลย” ไม่ว่าเปล่า กลองยังยื่นมือมาแตะไหล่ของจงรักอย่างสนิทสนม จนเมฆาที่มองอยู่ตลอดถึงกับหน้าม้าน ดวงตาคู่ดุของเจ้าตัวยิ่งทวีความดุดันจนเหมือนกับมีประกายไฟลุกโชนในนั้น

“ขอบคุณครับ ขอบคุณที่มาส่งด้วย” จงรักยิ้มบาง แต่ก็จับได้ถึงความรู้สึกแปลกๆรอบกายจึงถอยหลังอย่างแนบเนียนมายืนข้างเมฆ

“ไม่เป็นไร เจอกันที่ I promies Tower นะครับ” กลองยิ้มหวานกลับมาให้ ก่อนเดินกลับไปที่รถ

“พี่เมฆเสร็จธุระแล้วใช่ไหมครับ กลับกันเถอะครับ”

“อืม” เมฆารับคำแค่นั้นก็เดินนำไปที่รถเงียบๆ








   พอขึ้นรถจงรักก็ถามถึงอาการของคนเจ็บแบบระเอียด แต่สรุปดูแล้วไม่น่าเป็นห่วงมากนัก หนุ่มตัวเล็กจึงละความสนใจไป นั่งรถฟังเพลงไปเรื่อยๆทั้งเมฆาทั้งจงรักไม่ได้คุยอะไรกัน จงรักรู้สึกว่าคนที่มักจะเงียบเวลาขับรถวันนี้ยิ่งเงียบหนักลงกว่าเดิม หน้าตาที่ปรกติไม่ได้ยิ้มแย้มก็ดูบึ้งตึงมากกว่าเก่า ไม่อยากคิดไปก่อนว่าพี่เมฆไม่พอใจเขาเรื่องอะไรหรือเปล่า แต่พอลอบมองหน้าบึ้งๆมันก็อดคิดไม่ได้


จงรักนั่งคิด นั่งใคร่ควรเรียบเรียงพฤติกรรมของตัวเองเงียบๆก็พอคิดออกสองสามเรื่อง ทว่าอาจเป็นแอร์เย็นๆ เพลงเบาๆ เหนื่อยมาจากการทำงานและรถก็ยังติดนานเกินไป หลายอย่างรวมกันทำให้หนุ่มตัวเล็กเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว ทิ้งให้สารถีส่วนตัวนั่งหน้าบึ้งขับรถอยู่คนเดียว


พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งสะลืมสะลือมองรอบกายจึงพบว่าพี่เมฆกำลังเลี้ยวเข้าหมู่บ้านที่รังสิต จงรักมองนาฬิกาบอกเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว ทั้งที่พรุ่งนี้เป็นวันทำงานตามปรกติแต่ทำไมพี่เมฆจึงพาเขามาที่บ้าน บอกว่าเดี๋ยวค่อยไปส่งก็ออกจะดึกเกินไป ถ้าออกตอนเช้าตรู่แล้วแวะไปส่งเหมือนที่เคยก็ไม่มีปัญหา เพียงแต่คืนนี้ต้องซักชุดที่ใส่ตอนนี้ตากเอาไว้ เช้าจะได้รีดแล้วใส่ซ้ำ ไม่เสียเวลาไปเปลี่ยนที่คอนโด จงรักคิดคำนวณเตรียมแผนไว้ในใจเสร็จสรรพ แต่ก็ไม่ลืมหันไปถามจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของเมฆาเพื่อความแน่ใจ


“ทำไมพี่เมฆพารักมาบ้านล่ะครับ มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่หรอก พอดีเหนื่อยๆไม่อยากขับเข้าเมืองก็เลยกลับบ้าน คืนนี้นอนนี่นะ เดี๋ยวเช้าพี่ไปส่งที่ร้าน” พูดจบพอดีกับที่รถมาถึงหน้าบ้าน จงรักหยิบกุญแจบ้านในลิ้นชักแล้วลงจากรถ วิ่งเหยาะๆไปเปิดประตูรั้วให้ตามความเคยชิน


   พอเข้าบ้านเรียบร้อยเมฆาก็เดินดุ่มๆตรงขึ้นห้อง จงรักคิดว่าคนรักคงขึ้นไปอาบน้ำ ทีแรกว่าจะตามขึ้นไป ทว่าคิดอีกทีสองขากลับก้าวเข้าครัว เนื่องจากนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาทั้งคู่ยังไม่ได้กินข้าวเย็นกันเลย เปิดตู้เย็นเช็คดูว่ามีอะไรพอทำกินได้บ้าง ลองรื้อๆดูแล้วมีแต่ไข่กับหอมหัวใหญ่สองสามหัวที่ต้นอ่อนเริ่มงอกออกมาแล้ว เอาวัตถุดิบออกมาแล้วยืนคิดสักจึงตัดสินใจทำไข่น้ำแบบง่ายๆ ระหว่างทำก็ซาวข้าวเสียบหม้อหุงไปด้วย คะเนว่ากินกันแค่สองคนมื้อเดียวหุงไม่ต้องมาก เพราะเดี๋ยวข้าวจะเหลือ


   ง่วนอยู่หน้าเตาสักพักอาหารง่ายๆก็เสร็จพอดีกับที่หม้อข้าวดีด หนุ่มตัวเล็กจัดการล้างอุปกรณ์ทุกอย่างเรียบร้อยค่อยเดินขึ้นไปตามเมฆา เคาะห้องก่อนเปิดประตูเข้าไปพบว่าเจ้าของห้องแต่งตัวเสร็จแล้วแต่กำลังเช็ดผมอยู่ จงรักเดินไปหยุดตรงแผ่นหลังกว้าง เรียวมือเล็กกว่ายื้อผ้าขนหนูผืนบางมาถือไว้ ก่อนดึงให้คนหน้าดุมานั่งตรงขอบที่นอน ส่วนตัวเองนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า


“พี่เมฆตัวสูง ก้มหัวนิดนึงนะครับ”


   เมฆาทำตามอย่างว่าง่าย หลับตาแล้วปล่อยให้จงรักซับความเปียกชื้นของเส้นผมให้ตัวเองไปเรื่อยๆ จนกระทั่งน้องหยุดมือคนหน้าดุจึงลืมตาขึ้น แต่แทนที่จงรักจะถอยห่างไปเจ้าตัวกลับนั่งอยู่ในระยะใบหน้าประชิดเหมือนเดิม นัยน์ตาคมโตลูกเสี้ยวแขกจ้องมองตาคมดุที่อ่อนแสงลงกว่าเมื่อตอนเย็น จงรักคิดว่านี่คงเป็นโอกาสดีที่เขาจะเปิดปากพูดกันให้รู้เรื่อง


“พี่เมฆโกรธผมเหรอครับ”

“พี่ไม่ได้โกรธ”

“แต่วันนี้พี่เมฆหน้าบึ้งตลอดเลย ผมทำอะไรให้พี่ไม่พอใจใช่ไหม” จงรักยังไม่ยอมแพ้ จากหลายๆเหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้เมฆาพอสรุปได้ว่าจงรักเป็นคนที่ค่อนข้างตื้อเก่งพอสมควร

“ไม่ใช่เพราะเราหรอก” เมฆาตอบตามจริง

“แปลว่าพี่เมฆไม่พอใจจริงๆ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะผม ว่าแต่เพราะอะไรล่ะครับ”

“ไม่ใช่เพราะรัก แต่เป็นเพราะพี่เอง”

“เพราะพี่เมฆ?” คราวนี้จงรักยิ่งงงเข้าไปใหญ่ พี่เมฆไม่พอใจตัวเองเนี่ยนะ

“ใช่” เมฆพยักหน้ารับ ก่อนจะรวบเอวน้องเข้ามากระชับที่ว่างให้ชิดมากกว่าที่เป็นอยู่ จงรักทำหน้าเหรอหรานิดหน่อยแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบ คนหน้าดุผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆคล้ายตัดสินใจจากนั้นจึงว่าต่อ “พี่หึง

“พี่เมฆหึง!”

“อืม ไม่พอใจตัวเอง รำคาญตัวเองที่เอาแต่หึงไม่เข้าท่า พี่รู้ว่ารักเป็นห่วงเลยตามมา แต่พี่ไม่ชอบให้รักใกล้กับนายกลองอะไรนั่น ที่พี่ไม่พูดเพราะกลัวจะอารมณ์ไม่ดีแล้วพาลใส่เรา อยากระงับสติให้ได้ก่อนค่อยคุย”

“อย่างนี้นี่เอง” จงรักส่งเสียงทำความเข้าใจเบาๆ

“พี่รู้ว่าไอ้หึงไม่เข้าเรื่องมันเหมือนนิสัยของเด็ก แต่โรคขี้หวงขี้หึงมันแก้ไม่หายสักที” เมฆาเอ่ยออกมาตรงๆ เปิดใจเล่านิสัยเสียๆของตัวเองให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้เคยคิดว่าไม่อยากให้รู้เลยก็ตามที กับเรื่องแบบนี้มันน่าอายน้อยเสียที่ไหนกัน

“ไม่ต้องแก้หรอกครับ” จงรักฟังที่เมฆาพูดก่อนหน้านี้แล้วพบว่าตัวเองหุบยิ้มไม่ได้ แต่เมฆากลับเป็นฝ่ายมุ่นคิ้วกับประโยคของน้องแทน

“ไม่ต้องแก้งั้นเหรอ”

“ไม่ต้องแก้ครับ ผมชอบให้พี่เป็นแบบนี้” จงรักยืนยันอีกครั้งแล้วพูดต่อ “ความจริงแล้วพี่เมฆไม่ได้หึงเหมือนหนุ่มคลั่งรัก บ้าบอจนทำให้ใครเดือดร้อน พี่หึงของพี่เงียบๆ ไม่พอใจในส่วนที่มีคนมายุ่งกับผม ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกดี รู้สึกว่าตัวเองสำคัญกับพี่”


   เมฆามองจงรักด้วยสายตาเจือความประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าจะได้รับคำอธิบายเช่นนี้ เผลอคิดแวบหนึ่งว่าน้องเพี้ยนหรือเปล่าจะมีใครชอบให้แฟนหึงกันบ้าง แต่นึกๆดูแล้วเหตุผลมันก็เหมาะกับจงรักดีแถมยังน่ารักชอบกล


“คิดอะไรแปลกๆนะเรา” เมฆยกมือที่กอดเอวน้องข้างหนึ่งขึ้นมาแล้วเคาะนิ้วชี้ไปบนจมูกรั้นเบาๆขณะพูด

“พี่เมฆยิ้มแล้ว หายอารมณ์ไม่ดีแล้วใช่ไหมครับ” จงรักเย้าเมื่อเห็นรอยยิ้มของคนหน้าดุประดับบนใบหน้า

“หายแล้ว แต่ก็ยังไม่พอใจอยู่บางเรื่อง”

“เรื่องอะไรครับ”

“นายกลอง” จงรักเห็นแววตาคมคุกรุ่นขึ้นมานิดๆยามเมื่อพูดชื่อบุคคลที่สาม

“คุณกลองเขาแค่มีน้ำใจ ไม่มีอะไรหรอกครับ” จงรักบอกปัดทั้งที่เสี้ยวหนึ่งในใจก็อดที่จะประหวั่นพรั่นพรึงสายตาเจ้าชู้ของคนที่ถูกเอ่ยถึงไม่ได้

“มีน้ำใจก็ดีอยู่หรอก แต่พี่ว่านายคนนั้นทำไปเพราะมีเจตนาแอบแฝงชัดๆ อย่าคิดว่าพี่ไม่เห็นตอนที่เขาแอบแต๊ะอั๋งเรานะ” นึกไปถึงตอนที่กลองเข้าไปกระซิบข้างหูจงรักที่หันหลังอยู่เมฆาก็รู้สึกไม่พอใจมากยิ่งขึ้น

“ช่างเขาเถอะครับ ยังไงผมก็ไม่หวั่นไหวหรอก”

“ทำไมล่ะ”

“ก็มีพี่เมฆอยู่ทั้งคนแล้วนี่ครับ”


   เมฆาพูดไม่ออก คำที่จงรักพูดให้ฟังมันอาจเป็นแค่ลมปาก แต่สายตาของจงรักไม่เคยโกหกเขา ถึงจะพูดหยอดเล่นไปอย่างนั้นหากความจริงใจมันก็ชัดเจนโดยไม่ต้องแฝงนัย มือหนาเคลื่อนมาเกลี่ยเบาๆบนกรอบหน้าน้อง นิ้วทั้งห้าค่อยๆเคลื่อนไปที่หน้าผากมน ใบหู ช้อนปลายคาง สุดท้ายจึงวางนิ้วโป้งบนริมฝีปาก ลากผ่านช้าๆไปยังมุมปากที่กำลังยกยิ้มแล้วก้มลงจูบ


   ริมฝีปากอุ่นสัมผัสเนิบนาบอ้อยอิ่งแล้วค่อยทวีความร้อนเร่ามากยิ่งขึ้น จงรักเผยอกลีบปากให้คนตัวโตกว่าได้บดเบียดเรียวลิ้นเข้าไปครอบครอง ถูกพัวพันจนมึนงงไม่รับรู้ว่าภายใต้เสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนมีฝ่ามือร้อนรุกร่ายเข้าไปลูบไล้แผ่นหลัง ทว่ามารู้สึกตัวเมื่อเมฆาละจากริมฝีปากแล้วพรมจูบตรงซอกคอ ร่างกายถูกบังคับให้พลิกกลับมาทิ้งตัวหลังแตะบนฟูก กระดุมเสื้อถูกปลดลงเม็ดแล้วเม็ดเล่าด้วยความชำนาญ เมื่อปลดไปสามเม็ดสาบเสื้อที่แบะออกก็เผยให้เห็นแผ่นอกสั่นสะท้านขึ้นลงยวนตา เมฆาก้มลงไปครอบริมฝีปากกับจุดสีเข้ม จงรักบิดกายเบี่ยงหลบแล้วเอ่ยประโยคออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆฟังแทบไม่เป็นคำ


“พ..พี่…เมฆ ยะ..หยุดก่อน พี่เมฆ…ได้โปรด” ได้ยินเสียงขอร้องน่าสงสารเมฆาจึงจำต้องหยุดค้างไว้

“ทำได้หรือเปล่า” ทั้งที่ถามไปแบบนั้นแต่น้ำตาคลอหน่วยของน้องชักทำให้เมฆาสงสารขึ้นมาจับใจ กำลังคิดว่าควรวางมือ หากแต่จงรักกลับ….

“ดะ..ได้” เงียบไปชั่วอึดใจจึงว่าต่อ “แต่ผมยัง….ยังไม่ได้เตรียมตัว ขออาบน้ำก่อนได้ไหมครับ”


แม้จะไม่เคยมีอะไรกับใครแต่จงรักก็เข้าใจว่าเป็นคนรักกันเรื่องเช่นนี้นั้นสามัญปรกตินัก เพราะรู้ตัวว่าชอบพี่เมฆที่เป็นผู้ชาย ดังนั้นเมื่อตอนที่ตกลงคบกันจึงได้ศึกษาอะไรๆมาบ้าง นั่นทำให้รู้ว่าทำตอนนี้ไม่ได้ เพราะอย่างน้อยเขาก็ควรจะเตรียมตัวก่อน เป็นอีกครั้งที่ประโยคตรงไปตรงมาของจงรักทำให้เมฆายกยิ้ม เขาพยุงหลังน้องขึ้นจากที่นอนบรรจงถอดเสื้อให้ ก่อนช้อนที่ใต้รักแร้กับข้อพับขาแล้วอุ้มคนรักร่างเล็กขึ้นตรงไปห้องน้ำ



“งั้นเดี๋ยวพี่จะอาบให้เอง”





<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>


มาแล้วจ้าาาา  :hao7: :hao7:
คราวนี้มาเร็วกว่าเดิมหน่อยค่ะ พอดีไฟในการเขียนก็ลุกโชนขึ้นมา
เรานั่งแต่งไปแต่งมาจนตีสี่ แต่เสร็จแล้วยังไม่ได้ลงนะ
ง่วงๆก็เลยนอน วันนี้มาเกลาๆอีกหน่อยเป็นอันเรียบร้อย
คาดว่าตอนต่อไปก็น่าจะมาเร็วล่ะมั้ง 5555555
เอาเป็นว่าอดใจรอกันนิดนึงนะคะ
อยากเมาท์เรื่องนิยายเข้าไประบายที่เพจได้นะคะ
หรือจะติด #โปรดจงรัก ในทวิตเตอร์ก็ได้ค่ะ ส่วนใหญ่เราแผงตัวอยู่ในทวิตเตอร์ ><
แล้วพบกัหม่ตอนหน้านะคะ ^O^

pungjungza
[15/01/2558 ,12:00]

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
แอร๊ยยยน ตอนหน้าต้องแปลงร่างเป็นจิ้งจกไปอยู่ในห้องนอนพี่เมฆซะแล้ว :z1:

ออฟไลน์ powvera

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 702
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +75/-3
หึหึ

ไม่รู้ว่าจะแค่อาบน้ำอย่างเดียวหรือเปล่า

เจ่ขอฟินก่อน   :hao7:     :hao7:

ออฟไลน์ PURE LOVE

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 330
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1
อ้ายยยยยย   ค้างงงงงงงอ่ะ  ฮืออออ    o9
ลุ้น ๆ อยู่ เหมือนเจอพี่เมฆปิดประตูห้องน้ำใส่หน้าดังปัง!  แหงะ  o2
รอตอนหน้านะคะ น้องรักจะเป็นฝั่งเป็นฝาแท้จริงแล้วสินะ  :-[

ขอบคุณค่า

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
ขอฟินก่อน~  :hao7: :hao7:
อร๊ายยยยยยยยย~~~

ออฟไลน์ punchnaja

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3354
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +383/-5
แน่ะๆหลังอาบน้ำจะทำอะไร ลืมอาหารมื้อเย็นแล้วใช่ไหม555

ออฟไลน์ Noo_Patchy

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1055
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-4
 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

 o4 o4 o4 o4 o4 o4 o4 o4 o4 o4

ออฟไลน์ Infinity 888

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-7
แล้วไข่ที่น้องรักทำไว้ จะได้กินกันมั้ย

เจอคนหึง แอบอ้อนขออย่างอื่นเข้าไป :hao6:

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
เกาะข้างเตียวรอนะคะ  :hao6:

นั่นไงเจ้าบ่าวเป็นณธิปจริงๆ กลัวว่าเจอจงรักแล้วมารู้ว่าเป็นคนของเมฆก็จะทำอะไรงี่เง่า  กลองก็แสบดีนะ แต่อภัยให้เพราะทำให้พี่เมฆตบะแตกได้

ออฟไลน์ สายลมที่หวังดี

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 508
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +138/-1
หายไปนานแต่ก็ทำให้คนอ่านซู่ซ่า พี่เมฆโขคดีได้น้องเป็นศรีภรรยา :กอด1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด