ตอนที่ 18
ช่วงก่อนไปจนถึงกลางเดือนกุมภาพันธ์ถือเป็นช่วงที่ร้านหอมไกลวุ่นวายที่สุดของปีก็ว่าได้ เนื่องจากอยู่ในช่วงของเทศกาลวาเลนไทน์ ดอกไม้จากทั่วสารทิศรวมทั้งจากสวนของพ่อจรัญต่างถูกสั่งเข้ามาตามออร์เดอร์ของทางร้าน แม้ว่าจะจ้างพนักงานเข้ามาเพิ่มอีกคนแต่แรงงานก็ดูเหมือนจะไม่เพียงพอ จงรักจึงอยู่ดูแลร้านมากกว่าเข้าไปทำงานกับพี่ไอ เมฆาเองก็ยุ่งอยู่กับงานเช่นกัน เขาไปทำงานอยู่กับไซด์ที่ระยองตั้งแต่วันพุธ นี่วันศุกร์แล้วก็ยังไม่มีท่าทางว่าจะกลับ จงรักจงต้องอยู่เฝ้าบ้านคนเดียวโดยมีเจ้าบี1กับบี2เป็นเพื่อน
“น้องจงรักคะ คุณอรนงค์ลูกค้าที่โทรมาสั่งดอกไม้เมื่อวานเย็น เขาขอเปลี่ยนเข้ามารับดอกไม้วันนี้ก่อนปิดร้าน เราจะจัดให้เขาทันไหมคะ”
“เดี๋ยวนะครับพี่ขิง ขอผมดูก่อนว่าเหลืออีกกี่คิว” จงรักก้มหน้าดูรายชื่อยาวเหยียดที่จดเอาไว้ในสมุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบพนักงานใหม่ “อีกครึ่งชั่วโมงปิดร้าน น่าจะทันอยู่ครับ ขอผมเคลียร์บัญชีตรงนี้ก่อน เดี๋ยวผมจัดการเอง พี่ขิงจัดการตรงนั้นเถอะครับ”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวพี่คอนเฟิร์มกับลูกค้าเลยแล้วกันนะคะ”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ จากนั้นจึงก้มหน้าก้มตารีบทำบัญชีให้เสร็จโดยเร็ว
พอทำบัญชีเสร็จเจ้าของร้านหนุ่มก็รีบจัดช่อดอกลิลลี่ให้ลูกค้าได้ทันเวลาพอดี ลูกค้าสาวใหญ่เข้ามาในร้านพร้อมกับกล่าวขอโทษที่โทรมาเลื่อนนัด จงรักกับพนักงานทุกคนยิ้มรับทั้งยังบอกว่าไม่เป็นไร หลังจากลูกค้าคนสุดท้ายออกจากร้านไป ประตูหน้าร้านก็ถูกแขวนป้ายปิด หากแต่ประตูหลังร้านยังคงวุ่นวายกับกองทัพดอกไม้ที่ทยอยมาส่งจนเลยค่อนคืน
เพราะอะไรหลายๆอย่างในร้านยังรอให้จัดการ คืนนี้จงรักจึงจำใจต้องนอนค้างที่ร้านเพื่อสะสางออร์เดอร์มากมายจากลูกค้า รวมทั้งจัดการเก็บรักษากองทัพดอกไม้สดเข้าตู้แช่ ส่วนพนักงานสาวสองคนนั้นรั้งช่วยอยู่จนถึงเที่ยงคืนได้ก็นับว่าดีมากแล้ว เนื่องจากเธอเป็นผู้หญิง อีกทั้งมีครอบครัวแล้วทั้งคู่ จงรักรู้สึกเกรงใจจนต้องเอ่ยปากขอร้องให้กลับ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมาช่วยแต่เช้า น้องจงรักก็อย่าหักโหมมากนักนะคะ” มิ้นเอ่ยกับเจ้าของร้านหนุ่ม
“ใช่ค่ะ ประเดี๋ยวล้มไปจะยุ่ง” โดยมีขิงกล่าวสนับสนุน
“ขอบคุณมากนะครับพี่มิ้น พี่ขิง พวกพี่ก็กลับบ้านดีๆนะครับ”
หลังจากยืนส่งพนักงานสาวสองคนขึ้นรถของสามีที่มารอรับเรียบร้อยแล้ว จงรักจึงกลับเข้ามาจัดการกับดอกไม้ในร้านต่อ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบตีสามเจ้าตัวจึงไปอาบน้ำเตรียมตัวพักผ่อน จงรักมักเตรียมเสื้อผ้าสองสามชุดไว้ในล็อคเกอร์เสมอ เนื่องจากบางครั้งเขาก็ต้องนอนค้างที่ร้าน
พออาบน้ำเสร็จก็ทำการปูเตียงสนามในห้องพักด้านหลัง หมอนผ้าห่มถูกรื้อออกมาจากตู้เก็บของ แม้ไม่ได้มีกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่ม หากแต่พวกมันก็ไม่มีไรฝุ่นจับเพราะถูกเก็บไว้อย่างดี จงรักเดินสำรวจประตูร้านทุกบานอีกครั้ง ก่อนกลับเข้ามาในห้องพักแล้วเอนตัวนอน เอื้อมมือหยิบมือถือที่วางใกล้ๆขึ้นมาเปิดเช็ค เห็นพี่เมฆโทรมาหลายสายตั้งแต่ช่วงเที่ยงวันจนถึงเมื่อตอนตีหนึ่งแต่เขาไม่ได้รับเลย อยากโทรกลับไปแต่นี่ก็เกือบเช้าแล้วเห็นทีคงจะไม่เหมาะ นิ้วจึงเลื่อนไปเปิดดูข้องความที่ถูกทิ้งเอาไว้หลายข้อความ พออ่านจบจงรักก็ถึงกับหุบยิ้มไม่ได้
เมฆา : พักกินข้าวเที่ยงบ้างหรือยัง 12:45
เมฆา : พรุ่งนี้กลับแล้ว คงถึงบ้านเย็นๆ 12:47
เมฆา : โทรหาไม่เห็นรับเลย ยุ่งอยู่ใช่ไหม 12:51
เมฆา : เดี๋ยวเย็นๆพี่โทรหาอีกทีแล้วกัน 12:52
เมฆา : ที่ร้านยุ่งใช่ไหม 19:02
เมฆา : จะกลับแล้วโทรมาบอกด้วยนะ 19:04
เมฆา : ยังไม่ปิดร้านอีกเหรอ ดึกแล้วนะรัก 23:47
เมฆา : ดูแลตัวเองด้วย พี่เป็นห่วง 23:47
เมฆา : เจอกันพรุ่งนี้ 23:48
เมฆา : คิดถึง 23:52
เพราะไม่อยากโทรไปรบกวน จงรักจึงได้แต่ส่งข้อความตอบกลับไปหา ส่งไปทิ้งไว้หวังว่าตอนเช้าคนรักหน้าดุจะตื่นมาเห็น
จงรัก : ผมค้างที่ร้านครับ งานยุ่งมากเลย ขอโทษที่ไม่ได้รับโทรศัพท์ครับ 3:03
จงรัก : พรุ่งนี้กลับไปกินข้าวเย็นที่บ้านด้วยกันนะครับ เดี๋ยวจะทำแกงเลียงกุ้งไว้รอ 3:04
จงรัก : คิดถึงพี่เมฆเหมือนกัน 3:04
จงรัก : คิดถึงมาก ♥ 3:05ส่งเสร็จก็อ่านข้อความที่ได้รับทวนซ้ำอีกครั้งก่อนจะปิดหน้าจอมือถือ ในหัวคิดวางแผนว่าจะอยากปิดร้านเร็วขึ้นนิดหน่อย แล้วค่อยไปซื้อของที่ตลาดเพื่อทำกับข้าวรอ คิดๆไปเปลือกตาก็ปรือหนักขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ทำงานจนแทบไม่ได้หย่อนตัวนั่งพัก พลิกตัวสองสามครั้งในที่สุดเจ้าของร้านหอมไกลก็เผลอหลับไปเพราะทนความง่วงงุนและอ่อนเพลียไม่ไหว
วันที่ 14 กุมภาพันธ์ถือเป็นวันแห่งความรัก มองไปทางไหนก็จะพบบรรยากาศรอบกายที่อบอวลไปด้วยความสุขของคู่รัก วันพิเศษเช่นนี้ใครๆก็อยากจะมอบของขวัญสุดพิเศษให้คนรักของตัวเอง และของขวัญยอดนิยมของเทศกาลนี้ก็คือดอกไม้แทนใจ ดังนั้นนี่จึงเป็นเหตุให้จงรักชอบวันวาเลนไทน์มากๆ เพราะมันจะทำให้ยอดขายดอกไม้พุ่งสูงแบบสุดๆ แต่ว่าทุกอย่างย่อมต้องมีข้อแลกเปลี่ยน เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่จงรักจะไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ทั้งยังต้องเหนื่อยเตรียมร้านล่วงหน้าทั้งอาทิตย์
เจ้าของร้านหนุ่มตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งทั้งที่เข้านอนตอนตีสาม เขาต้องลุกขึ้นมาจัดดอกไม้ที่ลูกค้าสั่งไว้ล่วงหน้าและต้องการเข้ามารับในตอนเช้า ยิ่งได้ไปทำงานกับพี่ไอยิ่งทำให้ชื่อเสียงของร้านกระจายไปไกล จงรักสังเกตได้ว่าปีนี้ยอดสั่งจองดอกไม้มีมากกว่าทุกปีที่ผ่านมา
พอหกโมงครึ่งพนักงานสาวของร้านก็มาทำงาน พี่ๆสองคนน่ารักมากจนจงรักอยากจะกำนัลด้วยโบนัสหลายๆเดือนแต่ก็ไม่ได้มีเงินถุงเงินถังขนาดนั้น จงรักรู้สึกโชคดีที่ได้พบกับคนดีๆ แม้จะมีฐานะเป็นเจ้านายแต่จงรักก็ให้ความเคารพมิ้นและขิงด้วยอายุมากกว่า ทั้งยังรู้สึกขอบคุณทุกครั้งที่เธอสองคนทุ่มเททำงานอย่างเต็มที่และให้คำปรึกษาดีๆได้ในหลายเรื่อง
สายหน่อยงานทุกอย่างในร้านก็ดูจะเพิ่มมากขึ้นๆ แมสเซนเจอร์ประจำร้านต่างวิ่งวุ่นกันจนล้อไหม้ ลูกค้ามีทั้งโทรสั่งและเขามาหน้าร้านด้วยตัวเอง ยังไม่ถึงบ่ายโมงดอกกุหลาบแดงที่นำเข้ามาเป็นดาวเด่นของร้านก็หมดไป ดอกกุหลาบสีอื่นๆรวมทั้งดอกไม้ยอดนิยมอย่างลิลลี่ก็พร่องไปมากโข
หัวหมุนอยู่จนบ่ายสามสถานการณ์ที่ร้านก็คลี่คลายลง พอลูกค้าเริ่มบางตา จงรัก มิ้นและขิงจึงได้หยุดพักบ้าง เจ้าของร้านคนเก่งหยิบเอาแซนวิชที่ซื้อตั้งแต่เช้าขึ้นมากินรองท้องคู่กับนมจืดที่เหลือจากเมื่อวาน แจกันบนโต๊ะมีโพสอิทรายการที่ลูกค้าเพิ่งสั่งเข้ามาอีกไม่มากแปะอยู่ กำลังคำนวณราคาในใจอยู่โทรศัพท์ที่ร้านก็ดังขึ้น มือเล็กวางแซนวิชลงก่อนยกหูขึ้นรับสาย
“ร้านหอมไกลสวัสดีครับ”
‘รัก พี่เอง’
“พี่เมฆ” เสียงทุ้มๆตามแบบฉบับทำให้จงรักจำได้ทันที
‘ยุ่งอยู่หรือเปล่า พี่โทรหาตั้งแต่เช้าก็ไม่รับสายเลย’
“เมื่อเช้ายุ่งๆครับ แต่ตอนนี้โอเคแล้ว กำลังพักครับ”
‘ได้กินอะไรบ้างหรือยัง เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ’ เสียงดุๆที่ได้ยินทำให้จงรักยิ้ม รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปริดทิ้งเพราะมันแสดงถึงความเป็นห่วงที่คนรักมอบให้
“กำลังกินครับ พี่เมฆไม่ต้องห่วงรักนะ ว่าแต่พี่เมฆมีอะไรด่วนหรือเปล่าครับทำไมถึงโทรเข้าร้าน”
‘ไม่ด่วนหรอก แต่โทรเข้ามือถือเราแล้วไม่รับนี่ พี่จะถามว่าวันนี้เลิกกี่โมง จะได้ไปรับ’
“ตอนแรกก็คิดว่าคงดึก แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วครับ ดอกไม้ที่ร้านหมดไปเยอะเลย ทำยอดได้ทะลุเป้าแล้ว รักกะว่าจะเลิกเร็วหน่อย พี่ขิงกับพี่มิ้นจะได้กลับไปอยู่กับครอบครัว ใช้งานเขาหนักมาทั้งอาทิตย์ เมื่อคืนก็เลิกเที่ยงคืนแหนะ”
สิ่งที่เจ้าของร้านหนุ่มพูดมิ้นกับขิงก็ได้ยินไปด้วย เธออยากจะแย้งอยู่เหมือนกันแต่เลือกที่จะเงียบไว้ เพราะคิดว่าเทศกาลแบบนี้หากได้กลับไปฉลองกับสามีก็คงดีไม่น้อย มิ้นมองหน้าจงรักแล้วขยับปากเป็นคำว่าขอบคุณแบบไม่มีเสียง จงรักเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาบางๆก่อนหันไปสนใจเสียงของปลายสายที่กำลังคุยด้วย
‘ถ้าก่อนหกโมงเราคงต้องกลับเอง พี่น่าจะยังไม่ถึงกรุงเทพ’
“ไม่เป็นไรครับ รักกลับเองได้ เจอกันที่บ้านเลยดีกว่าครับ”
‘ถ้างั้นก็เอาตามนั้นแล้วกัน พี่วางสายก่อนนะจะขับรถกลับแล้ว’
“โอเคครับ ขับรถดีๆนะครับ”
‘อืม เราก็กลับบ้านดีๆล่ะ’
“แล้วเจอกันครับ”
‘แล้วเจอกัน’
พอวางสายเรียบร้อยจงรักก็เปลี่ยนจากการคิดคำนวณราคาดอกไม้มาคิดเมนูอาหารแทน เจ้าตัวกัดแซนวิชไปพลางเขียนรายการวัตถุดิบที่จะซื้อมาประกอบอาหารไปพลาง ในหัวใจรู้สึกยินดีกระปรี้กระเปร่าราวกลับไม่ใช่คนที่โหมงานหนักและอดหลับอดนอน เพราะดีใจที่จะได้อยู่กับคนรักในวันพิเศษ
ร้านหอมไกลปิดให้บริการตอนสี่โมงเย็น จงรักเดินไปตลาดที่อยู่ไม่ไกลจากร้านเท่าไหร่นัก แต่เพราะเย็นมากแล้วตลาดจึงไม่ค่อยมีของเท่าไหร่ เจ้าตัวจึงเปลี่ยนไปเดินซุปเปอร์มาเก็ตที่อยู่ถัดไปแทน ใช้เวลาไม่นานก็เลือกอาหารสดตามที่ได้จดไว้ในรายการเสร็จ ออกจากซุปเปอร์มาเก็ตไปยืนรอรถในมือมีของเต็มทั้งสองข้าง รอแล้วรอเล่ารถก็ไม่มาสักที ด้วยกลัวเสียเวลาสุดท้ายจงรักจึงนั่งรถแท็กซี่กลับแทน
ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก็มาถึงหน้าบ้าน โชคดีที่วันวาเลนไทน์ปีนี้ตรงกับวันเสาร์ จงรักไม่อยากนึกเลยว่าหากเปลี่ยนเป็นวันศุกร์ในเวลาเย็นๆแบบนี้เขาจะถึงบ้านกี่โมงกัน เปิดบ้านเข้าไปหนุ่มตัวเล็กก็เดินเข้าครัวก่อนอันดับแรก วางของไว้ที่โต๊ะแล้วจากนั้นจึงขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ใช้เวลาแวบเดียวก็ลงมาข้างล่าง ก่อนเข้าห้องครัวยังแวะไปให้อาหารบีหนึ่งกับบีสองที่เมื่อวานอยู่เฝ้าบ้านสองตัว ทักทายปลาน้อยนิดหน่อยจึงผละมาทำอาหารเย็น
กับข้าววันนี้มีแกงเลียงกุ้งที่พี่เมฆชอบ ผัดเห็ดสามอย่างใส่ไข่และหมูทอดกระเทียมเอาไว้กินคู่กัน เขาไม่รู้จะทำอะไรให้ วันนี้จงรักจึงทำกับข้าวหลายอย่างเป็นพิเศษ เพราะปรกติอยู่กันสองคนเขาจะไม่ทำกับข้าวมากนัก บางครั้งก็เป็นอาหารจานเดียวจำพวกข้าวผัด ผัดมาม่า หรือข้าวราดผัดกระเพรา พี่เมฆเป็นคนกินง่าย จงรักจึงไม่ลำบากในการคิดหาเมนูมากนัก แต่อาทิตย์หนึ่งก็จะทำของชอบของคนรักสักครั้งสองครั้งอยู่เหมือนกัน เห็นหน้าตาดุเหมือนเสือแบบนั้นแต่พี่เมฆของจงรักชอบกับข้าวเมนูผักมากที่สุด ถ้าวันไหนทำพวกแกงส้มผักรวม แกงเลียง ต้มจับฉ่าย วันนั้นพี่เมฆจะเติมข้าวบ่อยเป็นพิเศษ
เพราะทำอาหารหลายอย่างกว่าจะเรียบร้อยฟ้าก็มืดแล้ว จะโทรหาคนรักก็กลัวว่ากำลังขับรถ จงรักจึงเลือกที่จะรีบขึ้นไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายและกลิ่นจากการทำครัวที่ติดอยู่กับตัว อาบน้ำเสร็จก็รีบลงมาจัดโต๊ะรอด้วยคะเนว่าอีกไม่นานเมฆาคงมาถึง
แต่ทว่ารอแล้วรอเล่า คนหน้าดุก็ยังไม่กลับมาเสียที มองดูนาฬิกาเป็นเวลาเกือบสามทุ่ม ท้องไส้บิดมวนไปด้วยความหิว แต่ใจกลับเพิกเฉยเพราะมัวประหวั่นพรั่นพรึงไปถึงคนรักว่าอยู่ที่ไหน ทำไมยังไม่กลับ กลัวจะเกิดเรื่องไม่ดี คิดไปต่างๆนาๆ มือกำโทรศัพท์แน่น เดินวนไปวนมาอยู่ในบ้าน หนักเข้าหน่อยก็ออกมาชะเง้อถึงประตูรั้ว ครั้นตัดสินใจจะโทรหา แสงไฟจากรถของเมฆาก็ส่องสาดเข้ามาที่ประตูรั้วพอดี
ราวกับรอจังหวะอยู่แล้ว จงรักรีบปรี่เข้าไปเปิดประตูรั้วให้แล้วปิดกลับตามหลังรถเรียบร้อย รอจนกระทั่งร่างสูงใหญ่ออกมาจากรถ คนที่คอยท่าอยู่แล้วจึงรี่เข้าไปหาทันที มือฉวยแฟ้มเอกสารเอามาถือให้เองอย่างนิ่มนวลพร้อมกับตั้งคำถาม
“ทำไมกลับช้าจังครับ รถติดเหรอ”
“อืม รถติดมากตรงก่อนถึงฟิวเจอร์รังสิต กว่าจะหลุดออกมาได้ก็แทบแย่” เมฆาว่าก่อนดึงแฟ้มงานมาถือเสียเอง “รอนานไหม หิวหรือเปล่า”
“ไม่หิวเท่าไหร่ครับ” แม้ปฏิเสธไปแต่ร่างกายกลับไม่เป็นใจเท่าไหร่ เพราะต่อมาเสียงท้องร้องก็ลั่นโครกครากเสียจนเมฆายิ้มหยอก
“รีบไปกินข้าวกันเถอะ พี่หิวจะแย่แล้ว”
“ครับ” จงรักพยักหน้ารับ ก่อนถูกจูงเข้าไปในบ้าน
พอเข้ามาถึงในบ้านเมฆาก็ถูกไล่ให้ไปอาบน้ำก่อนเพราะจงรักยืนยันจะอุ่นแกงเลียงให้อีกครั้ง โดยเจ้าตัวให้เหตุผลว่าซดน้ำแกงตอนร้อนๆจะอร่อยกว่า เมฆาจึงยอมตามใจเพราะรู้สึกผิดที่มาช้า จงรักอุ่นกับข้าวอย่างรวดเร็ว เตรียมน้ำเย็นเทใส่แก้ววางไว้เสร็จสรรพ จากนั้นก็มานั่งรอที่โต๊ะ ความรู้สึกกระวนกระวายก่อนหน้าที่เมฆาจะกลับถูกปัดเป่าไปจนหมดสิ้น เขาโล่งใจที่คนรักกลับมาอย่างปลอดภัย ไม่ได้คิดติดใจสงสัยเรื่องที่กลับบ้านช้าอีก
รอไม่นานเมฆาก็ลงมา คนหน้าดุอยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆ สีหน้าผ่อนคลายลงจากตอนที่เพิ่งกลับมา จงรักตักข้าวให้เมฆาก่อนอย่างรู้งาน จากนั้นจึงตัดให้ตัวเองบ้าง ทั้งคู่นั่งกินข้าวกันเงียบๆตามปรกติ บางช่วงบางตอนเมฆาก็ถามคุยเรื่องงานและเรื่องสรรพเพเหระของจงรักบ้าง บรรยากาศที่รายล้อมรอบกายก็เป็นเหมือนกับทุกๆวัน เมฆารับรู้ว่าน้องยังคงใส่ใจดูแลเรื่องอาหารการกินและเรื่องอื่นๆ เขาจึงตอบแทนด้วยการยอมรับทุกอย่างที่น้องทำให้ด้วยความรู้สึกขอบคุณ จงรักเองก็รู้สึกดีที่พี่เมฆรับรู้ ทั้งยังมอบความห่วงใยที่ทำให้เขาสุขใจกลับมา ต่างคนต่างก็ช่วยดูแลกันและกันไปคนละอย่าง
วันทุกวันของจงรักและเมฆาที่ใช้ด้วยกันจึงมีความพิเศษในตัวของมันเอง หลังจากกินข้าวเสร็จ จงรักก็จัดการเก็บล้างจานชาม โดยมีเมฆาช่วยอยู่ข้างๆ ไม่นานก็เรียบร้อย จงรักหยิบแอปเปิลแดงที่ล้างแล้วออกมาจากตู้เย็นตั้งใจว่าจะนำมาตบท้ายมื้ออาหาร ขณะที่จงรักยืนปลอกเปลือกแอปเปิลอยู่ตรงซิงค์ล้างจาน เมฆาก็เข้ามากอดจากทางข้างหลังแล้ววางคางเกยไหล่เล็กไว้เงียบๆ จงรักสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็ปล่อยให้ตัวเองถูกกอดต่อไปโดยไม่ทักท้วง เมฆาสังเกตเห็นใบหูเล็กแดงเรื่อขึ้นมา กระนั้นเขาก็ไม่ได้ทักให้น้องได้อายเช่นกัน ได้แต่คิดในใจว่าอีกหน่อยก็จะชินเอง
“วันนี้เหนื่อยหรือเปล่า” เอ่ยถามเมื่อได้ยืนกอดเงียบๆมาสักพัก
“นิดหน่อยครับ พี่เมฆล่ะเหนื่อยไหม” จงรักตอบพร้อมกับถามกลับ
“ไม่ค่อยเท่าไหร่”
“แล้วต้องไปอีกเมื่อไหร่ครับ”
“ราวๆเดือนหน้า”
“ต้องไปนานไหมครับ”
“ไม่นาน ครั้งนี้นานที่สุดแล้ว คราวต่อๆไปก็คงค้างอย่างมากคืนสองคืน”
“อ่อ” จงรักพยักหน้ารับ ก่อนจะว่าต่อ “ดีแล้วครับ ไม่ชอบใหพี่เมฆไปนานๆเลย”
“ทำไมล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นตอนพี่ไม่อยู่หรือเปล่า” เมฆาถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าครับ ผมแค่…
คิดถึง”
เมฆาเห็นหูของน้องแดงขึ้นกว่าเดิม เขาอมยิ้มบางแล้วโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหูเล็กนั่น ก่อนจะงับแล้วจูบเบาๆให้คนตัวเล็กสะดุ้งรอบสอง สองแขนกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีกนิดแล้วว่า
“
มีเราคิดถึงคนเดียวเมื่อไหร่ พี่เองก็คิดถึงรักเหมือนกัน”
หลังมื้อค่ำผ่านไปเมฆากับจงรักก็ไปคลุกอยู่หน้าโซฟา นอนดูซีรี่ส์ดังที่เพิ่งกลับมาฉายใหม่อีกครั้ง กระทั่งเวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืน อยู่ๆเมฆาก็เป็นฝ่ายชวนจงรักขึ้นห้องทั้งที่ยังดูซีรี่ส์ไม่จบด้วยซ้ำ จงรักไม่ได้ทักท้วงเหมือนเดิมเพราะคิดว่าพี่เมฆคงเหนื่อยจากการเดินทาง หนุ่มตัวเล็กเดินตามหลังคนรักไปอย่างว่าง่าย
พอขึ้นมาถึงห้องนอน เมฆาก็เดินเข้าไปทิ้งตัวลงที่เตียงโดยไม่เปิดไฟ จงรักจึงตามไปนั่งลงที่ริมฟูกแล้วเปิดโคมใกล้หัวนอนแทน เนื่องจากตั้งใจว่าจะสวดมนต์ก่อนค่อยนอนเช่นทุกคืน ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นอีกฝั่งหนึ่งของที่นอน ซึ่งตามปรกติแล้วจะดันไปชิดติดกับกระจก หากคราวนี้ฟูกหนาถูกเลื่อนออกมาเพื่อเว้นที่ว่างเอาไว้วางกระถ่างดอกยิปโซเกือบสิบกระถาง
ตาคมดวงโตเบิกกว้างกว่าเดิมอีกเท่าตัว จ้องมองยิปโซดอกน้อยที่เรียงสีขาวสลับชมพูยาวจากผนังด้านหนึ่งจรดอีกด้านหนึ่ง ก่อนหันกลับมามองคนหน้าดุที่เอนตัวพิงหมอนตรงหัวนอนนั่งยิ้มจ้องตัวเองอยู่ก่อนแล้ว จงรักอ้าปากจะถามจะก็ถามไม่ออกเนื่องจากยังคงหุบยิ้มไม่ได้ ในหัวรีบประมวลผลอย่างรวดเร็วแล้วก็เข้าใจสาเหตุที่พี่เมฆกลับช้าในทันที
“ที่พี่เมฆมาช้าเพราะ…”
“เพราะไปซื้อพวกมันมานี่แหละ รถไม่ได้ติดอะไรหรอก พี่เลือกนานเอง ไม่รู้ว่ารักชอบดอกอะไรเลยเลือกไม่ถูก” เมฆาตอบก่อนน้องจะถามจบด้วยซ้ำ
“พี่เมฆ ทำไมน่ารักแบบนี้ครับ” จงรักว่าพลางกระโจนเข้ากอดร่างสูงใหญ่ ก่อนปีนขึ้นไปนั่งตักราวกับเด็กตัวเล็ก ริมฝีปากแดงพรมจูบทั้งแก้มซ้ายแก้มขวาจนพอใจจากนั้นจึงใช้สองแขนกอดคนรักเอาไว้ก้มหน้าซุกกับไหล่หนา
“พี่ว่าดอกมันเล็กๆน่ารักเหมือนรักเลย ชอบไหม” เมฆาถามทั้งที่น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“ชอบครับ ชอบมาก ชอบที่สุด ข…ขอบคุณครับ” เสียงขอบคุณสดใสขาดห้วงนิดๆในตอนท้าย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนถูกเซอร์ไพรส์ต้องกำลังร้องไห้แน่ๆ
“ไม่เอานะรัก ร้องไห้ทำไมครับ” ร่างสูงดันน้องให้ผละกอดแล้วเงยหน้าขึ้นมาหา เขาเดาไว้ไม่ผิด เจ้าตัวดีกำลังร้องไห้จมูกแดงไปหมด
“ก็รัก…ดีใจ”
“ดีใจก็อย่าร้องไห้สิ ต้องยิ้มเยอะๆรู้ไหม พี่ชอบให้เรายิ้มนะ”
“อื้ม” จงรักพยักหน้ารับก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วยิ้มแป้นจนแก้มแทบแตก
“หึๆ” เมฆาหัวเราะน้อยๆแล้วหอมแก้มคนว่าง่ายทั้งสองข้าง
เริ่มจากหอมแก้มจากนั้นสองคนก็นัวเนียกันไปมา จงรักถูกพรมจูบทั่วใบหน้า ริมฝีปากถูกครอบครองเนิ่นนาน มือหนาที่โอบประคองหลังสอดลึกเข้าไปลูบไล้ใต้เสื้อนอนตัวโค่ง ส่วนจงรักก็ตอบรับสัมผัสด้วยการโอบรัดรอบคอก่อนช่วยแกะกระดุมชุดนอนตอนที่ร่างสูงผละจากริมฝีปากบวมช้ำแล้ว
“พี่…พี่เมฆขนขึ้นมาตอนไหนครับ ทำไม…รักไม่เห็นเลย” จงรักถามเสียงสั่นขณะที่กางเกงนอนกำลังถูกถอดออก
“ตอนรักไล่พี่มาอาบน้ำไง เข้าแผนพอดี”
“ขอบคุณนะครับ”
“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม” พูดออกมาแบบนั้นทั้งยังจับยึดสะโพกไม่ให้เคลื่อนไปไหน สายตาที่มองมาเปลี่ยนไปจากทุกทีจนคนถูกมองแทบละลาย
“พี่ก็…กำลังทำอยู่ไม่ใช่เหรอครับ” จงรักรู้สึกเหมือนถูกต้อน ทั้งที่เขาก็ยอมทุกอย่างตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“ไม่…วันนี้รักเป็นคน
ทำคงดีกว่า” สะโพกแกร่งที่บดเบียดรุกรานอยู่เบื้องล่างกับคำพูดชวนวาบหวามนั้นทำให้จงรักเข้าใจทันทีว่าตัวเองต้องเป็นคน
ทำอะไร ยิ่งรู้ก็ยิ่งอายจนผิวแดงก่ำไปทั้งตัว
“คือ…”
“ทำได้หรือเปล่า…” สายตาทั้งอ้อนวอนและเร่าร้อนนั้นทำให้คนตัวเล็กกว่าลังเล
“คือรัก…ทำไม่เป็น”
“งั้นเดี๋ยวพี่สอน นะครับ”
พอเมฆาพูดออกมาแบบนั้น ด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนแทบละลายแบบนั้น จงรักหรือจะต่อกรอะไรได้ ก็มีแต่ต้องยอมว่าง่ายเหมือนเช่นทุกทีนั่นแหละ ขนาดไม่ต้องอ้อนก็แพ้ทางอยู่แล้ว ยิ่งวันนี้น่ารักเป็นพิเศษจงรักจะทนใจแข็งอยู่ได้อย่างไร
“ครับ”
พอได้ยินคำตอบรับ บทรักก็เริ่มต้นขึ้น โดยที่จงรักไม่ทันได้เห็นเลยว่า คนที่ทำตาทำเสียงออดอ้อนเมื่อกี้ แอบยิ้มเหมือนหมาป่าเจ้าเล่ห์ขนาดไหน
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
ความจริงจะลงตอนวันที่ 14 แต่งานเยอะจนแจ่งไม่ทันจริงๆค่ะ T^T
ก็เลยเอามาลงย้อนหลังเทศกาลแทน ทั้งที่ตอนนี้เป็นตรุษจีนแล้วเนอะ 5555
ตอนนี้ก็หวานจนเบาหวานขึ้นตากันไปข้างหนึ่ง
ส่วนต่อขยายหลังจากจบขอไม่เพิ่มนะคะ /แพลนไปที่โคมไป หรือไม่ก็ดอกยิปโซได้เลย
สวัสดีปีใหม่(จีน) สุขสันต์วันแห่งความรักย้อนหลัง
และสุดท้าย ของแต๊ะเอียหน่อยค่าาาา เรามันลูกไทยแท้ ไม่มีอย่างเขา 55555555
pungjungza
[20/02/2558 ,12:29]
หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562] (อ่าน 595672 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก