ตอนที่ 6
“เบาหน่อยไอ้เมฆ เดี๋ยวก็เมาตายห่า มึงจะขับรถกลับบ้านยังไงกระดกพรวดๆขนาดนี้” วินส่งเสียงด่าออกไปโฉงเฉงแต่เพื่อนสนิทก็เอาแต่นิ่งไม่ยอมตอบ ไม่หือไม่อือใดๆทั้งสิ้น
ไม่รู้จะทำอย่างไรวินจึงได้แต่นั่งกุมขมับอยู่ข้างๆ อันที่จริงเขาก็มีส่วนผิดที่เป็นคนชวนมันออกมา คืนวันเสาร์ที่กะว่าจะได้หยุดพัก ได้นั่งผ่อนคลายอารมณ์และปรับทุกข์กับเพื่อนตามประสาหนุ่มโสด แต่ทุกอย่างดันกลับตาลปัตรไปหมด เป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายต้องมานั่งเฝ้าไอ้ตัวเงียบ คนที่มาถึงก็กระดกเหล้าต่างน้ำเปล่า ไม่ยอมพูดยอมจา ถึงจะคบกันมาหลายปีดีดัก แต่วินก็ไม่สามารถตรัสรู้ได้ว่ามันสติแตกอะไรขึ้นมาอีก
ตาเรียวอย่างลูกจีนเพ่งมองเสี้ยวหน้าคมของเมฆาครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจทิ้งเรี่ยราด ก่อนจะประเมินในใจว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแอลกอฮอล์คงออกฤทธิ์ ก็เพื่อนตัวดีของเขาน่ะมันมุ่งแต่เรียนทำแต่งาน เหล้ายาปลาปิ้งหรือของมึนเมาไม่ค่อยยุ่งอย่างคนอื่น ดูจากแก้มแดงที่ขึ้นสีคิดว่าคงเริ่มกึ่มๆแล้ว และความลับอย่างหนึ่งของไอ้เมฆคือ เวลามันเมามันจะพูดอย่างที่ไม่พูดในยามปรกติ ว่าง่ายๆคือยอมเปิดปากคายความลับที่ถามออกมาหมดเปลือก วินหมายมั่นปั้นมือว่าจะรอเวลานั้นค่อยเอ่ยถามมันอีกทีก็ไม่สาย
แสงไฟในร้านนั่งดื่มไม่ได้วิบๆวับๆแสบตาเหมือนอย่างไฟในผับ แม้คนจะเยอะพอสมควรเนื่องจากเป็นคืนวันเสาร์ ทั้งร้านนี้ก็ยังค่อนข้างมีชื่อ แต่ลูกค้าส่วนใหญ่ที่นี่มีวุฒิภาวะพอ พูดง่ายๆคือเป็นวัยทำงานเสียส่วนใหญ่ ต่างคนต่างมานั่งดื่มกันแก้เครียด ฟังเพลงเพราะๆคลอไปในบรรยากาศสลัวไม่มใครสนใจใครนอกจากพรรคพวกของตัวเอง หากอยากจะนั่งในมุมคนเดียวแล้วปล่อยความคิดให้ล่องลอยแค่ไหนก็สามารถทำได้
เมฆานั่งมองหยดน้ำที่เกาะบนแก้วใสสีอำพันค่อยๆละลาย หยดแล้วหยดเล่าไหลลงสู่โต๊ะ มากขึ้นจนกลายเป็นแอ่งกลมๆรอบฐานแก้ว ก่อนถอนหายใจยาวๆออกมาเฮือกใหญ่ ความจริงเขารู้สึกมึนๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จึงได้หยุดดื่มแล้วนั่งอยู่กับตัวเองปล่อยให้ยุงลงไปไข่ทิ้งไว้ในแก้วเล่นๆ
“ไอ้เมฆ” ได้ยินเสียงของวินเรียกอยู่ใกล้ๆ คนถูกเรียกจึงเงยหน้าขึ้นมอง
“หืม?”
“ได้ยินเสียงกูแล้วหรือไง” วินว่าอย่างตัดพ้อ ก็เขาเรียกอยู่ตั้งนานไอ้เมฆก็ไม่ตอบรับสักคำ
“มีอะไร”
“มึงเป็นอะไร มีปัญหากับไอ้รักมันหรือไง”
“เปล่า” คนหน้าดุปฏิเสธ วินก็คิดว่าไม่ใช่เพราะนึกๆดู อย่างจงรักน่ะหรือจะกล้ามีปัญหาหับไอ้เมฆ ออกจะว่าง่ายแล้วก็เชื่องเสียขนาดนั้น
“แล้วมึงเป็นอะไรล่ะ เป็นอะไรก็ไม่พูด นั่งเงียบอยู่ได้ นี่กูนึกว่ากูมาคนเดียว”
“วันนี้หนึ่งมาหากูที่บริษัท”
“ห๊า!! หนึ่งมาหามีงที่บริษัท?” วินตกใจจนตาตี่ๆโตขึ้นอีกเกือบเท่าตัว แก้วเหล้าในมือถูกวางกระแทกโต๊ะดังปึกจนโต๊ะใกล้ๆกลัวจะร้าวคามือ
“อืม”
“มาได้ไงวะ หายไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ กูก็คิดว่าจะไปแล้วไปลับ”
“กูก็ไม่รู้ว่ามาได้ไง แต่เขาก็มา”
“มันเป็นยังไงกันแน่วะ ไหนมึงเล่าให้กูฟังละเอียดๆหน่อยสิไอ้เมฆ”
ดวงตาคมดุเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเห็นว่าเกือบบ่ายสามแล้ว เขาจึงรีบเก็บเอกสารแล้วเซฟงานที่ทำค้างไว้ในคอมพิวเตอร์ เนื่องจากวันนี้เขานัดกับจงรักเอาไว้ว่าจะพาไปดูรถที่โชว์รูม มือหนาคว้าแฟ้มโครงการก่อสร้างเฟสใหม่ติดมือกลับไปดูที่บ้านด้วยอีกเล่มหนึ่ง ก่อนจะหันมาลาพี่ๆในออฟฟิศ กำลังจะออกจากแผนกไปลงลิฟต์ พี่เทิดรปภ.หน้าตึกก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับใครอีกคน
“คุณเมฆครับ มีคนมาขอพบครับ”
“ขอบคุณครับ” เมฆกล่าวขอบคุณพี่เทิด แต่ดวงตาคู่คมกลับไม่อาจละไปจากใบหน้าแสนคุ้นของผู้มาเยือนได้ รอยยิ้มหวานอย่างที่เคยนึกรักถูกส่งมาให้พร้อมกับคำทักทายซึ่งดูเหมือนเป็นคำถามมากกว่า
“กำลังจะออกไปข้างนอกเหรอครับ….พี่เมฆ”
“หนึ่ง” เสียงทุ้มครางชื่อของหนึ่งนทีออกมาแผ่วๆ
“เป็นอะไรครับ ดีใจที่เจอหนึ่งหรือไง ถึงกับพูดไม่ออกเชียว” ร่างโปร่งบางยิ้มอย่างมีจริต ก่อนพูดต่อ “ขอโทษนะครับที่มาหาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า พอดีโทรศัพท์เครื่องเก่าไม่ได้ใช้แล้วน่ะสิ ก็เลยหาเบอร์พี่ไม่เจอ หนึ่งก็จำไม่ได้ด้วยสิ แย่จริงๆ”
“งั้นเหรอ”
“ครับ” วงหน้ามีเสน่ห์พยักรับอย่างแข็งขัน
“ที่มาหา มีธุระอะไรหรือเปล่า”
“มีสิครับ แต่ว่าคุยที่นี่ไม่สะดวกมั้ง ลงไปนั่งที่ร้านกาแฟหน้าออฟฟิศพี่เมฆดีกว่า” ไม่รอให้ตอบตกลง ร่างบางก็เดินนำออกไปทันที เมฆาจึงได้แต่จำใจเดินตามหลังอย่างปฏิเสธไม่ได้
หนึ่งนทีเลือกที่นั่งในสุดของร้านกาแฟ ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มให้ตัวเอง หนำซ้ำยังเผื่อแผ่ไปให้อดีตคนรักอีกด้วย รอไม่ถึงห้านาที่เครื่องดื่มอุ่นร้อนก็มาเสิร์ฟวางตรงหน้า ดวงตาคมดุจ้องมองกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลตรงหน้าครู่หนึ่ง แล้วเลือกที่จะเลื่อนมันไปไว้ข้างๆแทน มือคู่ใหญ่ประสานกันบนโต๊ะตรงหน้า จากนั้นเมฆาจึงเอ่ยคำที่จำเป็นต้องเอ่ยออกมา
“มาหาพี่มีธุระอะไร”
“รีบจังน้า ทำหน้านิ่งด้วย ไม่ดีใจหรือไงที่หนึ่งมาหาน่ะ” หนึ่งนทียกแกกาแฟของตัวเองขึ้นมาจิบอย่างสบายอารมณ์ ไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะปั้นหน้าบอกบุญไม่รับเพียงใด
“พี่ควรดีใจเหรอ” เมฆแค่นเสียงคล้ายเยาะหยั่นออกมาทั้งที่ใบหน้ายังเรียบนิ่ง ผิดกับตอนที่ได้พบหนึ่งนทีในตอนแรก
“แล้วพี่เมฆดีใจหรือเปล่าล่ะ” ร่างบางย้ำถามอีกครั้ง
“ไม่” เสียงเข้มตอบตรงๆ เขารู้สึกไม่ชอบใจแล้วตอนนี้ที่ถูกอีกฝ่ายยียวน ทั้งยังไม่รู้เหตุผลที่เจ้าตัวกลับมาอีก
“ใจร้ายจัง หนึ่งยังคิดถึงพี่เลยนะ”
“หนึ่งนที มีธุระอะไรก็พูดมาเถอะ ผมมีธุระสำคัญต้องไปทำ” ทำพูดที่เปลี่ยนไปใช้ดูห่างเหิน เป็นสัญญาณให้รู้ว่าตอนนี้ล้อเล่นไม่ได้อีกแล้ว
“ธุระอะไรครับ ธุระกับแฟนใหม่พี่เหรอ” เผลอประชดออกมาอย่างเสียไม่ได้ และประโยคนี้ที่เมฆาได้ยิน ทำให้ความอดทนของเขาสิ้นสุดลง
“จะใช่หรือไม่ใช่ผมว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับคุณนะ ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูด ผมก็ขอตัวตรงนี้แล้วกัน” ร่างสูงตั้งลุกขึ้นยืนหนึ่งนทีก็หยุดเอาไว้เสียก่อน
“โอเคๆ ผมยอมก็ได้ครับ ล้อเล่นแค่นี้ก็ไม่ได้ อย่าเพิ่งไปนะครับ นั่งลงก่อน” จ้องตากันครู่หนึ่ง สุดท้ายเมฆาก็ยอมใจอ่อนแล้วนั่งลงตามเดิม
“มีอะไรก็ว่ามา”
“นี่ครับ” มือบางล้วงเอาการ์ดสีเบจใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้ชายหนุ่มร่างสูง “ผมกำลังจะเปิดห้องเสื้อของตัวเองในอีกครึ่งเดือนที่จะถึง ผมเลยมาชวนให้พี่ไปด้วย”
“ไม่ไป” ร่างสูงปฏิเสธทันที
“อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธสิ พี่ก็รู้ ห้องเสื้อนี่เป็นความฝันของหนึ่ง ตอนนี้หนึ่งทำมันสำเร็จแล้วนะ พี่ก็เป็นคนหนึ่งที่สำคัญในชีวิตหนึ่งเหมือนกัน หนึ่งอยากให้พี่มาร่วมยินดีด้วย ไม่ได้หรือครับ”
แม้สายตาที่ช้อนมองมาจะเว้าวอนมากแค่ไหน แต่กับเมฆาแล้วมันมีแต่จะทิ่มแทงให้รู้สึกเจ็บปวด เขาไม่รู้ว่าหนึ่งนทีต้องการอย่างที่พูดจริงหรือเปล่า แต่ไอ้ความฝันที่ทำให้อดีตคนรักหนีจากเขาไปเพื่อทำมัน เขาไม่อาจร่วมยินดีด้วยได้ เขาไม่ใช่คนดีถึงขนาดนั้น เขายังบอกตัวเองอยู่ทุกชั่วขณะของลมหายใจว่าความรักไม่อาจทดแทนด้วยเงินตราได้ แต่สำหรับหนึ่งนทีความฝันนั้นสำคัญยิ่ง ความฝันที่ต้องมีเงินตรากับกำลังของชื่อเสียงเป็นฟันเฟืองในการทำให้มันเกิดขึ้น
“คิดว่าคงไม่จำเป็นหรอก เพราะหนึ่งมีคนสำคัญที่สุดร่วมยินดีอยู่ข้างๆแล้ว อย่าทำให้เขาเสียใจโดยการกลับมายุ่งเกี่ยวกับพี่อีก เรื่องของเราจบแล้วถือว่าให้จบกันไป ต่อไปนี้ขอให้ทำเหมือนไม่รู้จักกัน ทำเพื่อพี่สักอย่างเถอะ ขอแค่อย่างเดียวเท่านั้น”
“ทำไมพี่ถึงใจร้ายแบบนี้ แต่ก่อนพี่ไม่เคยพูดแบบนี้เลย”
“ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วหนึ่ง ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว”
“เพราะอะไรล่ะ ทำไมไม่เหมือนเดิม เพราะพี่มีคนใหม่แล้วใช่ไหม”
“นั่นมันคนละประเด็น แต่ถึงอธิบายไปหนึ่งก็ไม่เข้าใจหรอก เอาเป็นว่าพี่ขอให้หนึ่งรู้ไว้ว่าพี่ไม่ได้เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว”
“พี่เมฆ!” หนึ่งนทีมองหน้าเมฆาที่เขาเคยรู้จักอย่างไม่อยากเชื่อ
“เอาคืนไปเถอะ พี่ขอตัว” เมฆเลื่อนบัตรเชิญกลับไปตรงหน้าของหนึ่งนที จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปจ่ายค่ากาแฟก่อนออกจากร้านไป
ร่างสูงเดินออกมาโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมอง อารมณ์ในอกตอนนี้มันปั่นป่วนไปหมด เขาเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปที่ร้านของจงรักตามที่ได้สัญญากับน้องเอาไว้ ทว่าเมื่อรถมาจอดใกล้ๆหน้าร้านคนตัวสูงกลับไม่มีความกล้าที่จะลงจากรถ ในหัวมันไม่อาจหยุดคิดเรื่องหนึ่งนทีได้ และหากว่าเขาเข้าไปหาจงรักตอนที่อารมณ์ไม่คงที่ ดวงตาโตๆของคนตัวเล็กคนนั้นก็คงจะมองออกจนทะลุปรุโปร่งว่าเขามีอะไรในใจ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกผิดกับจงรักขึ้นมาได้เพียงเพราะในหัวมีเรื่องของคนรักเก่าวนเวียนอยู่ สุดท้ายเมฆาก็เลือกที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วต่อสายตรงหาเจ้าของร้านดอกไม้ตัวเล็ก
เมฆเห็นน้องจัดแจกันอยู่หน้าร้านรอครู่หนึ่งจึงรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ใบหน้าที่มองจากที่ไกลๆก็ดูสดใสยิ้มแย้มทีเดียว ราวกลับดีใจเหลือเกินที่เขาโทรหา แต่พอเขาบอกยกเลิกนัดและขอเลื่อนไปก่อน ดวงหน้าเล็กๆนั่นก็หมองลงไปถนัดตา แม้เสียงที่ได้ยินตามสายจะดูเป็นปรกติดี หากแต่สีหน้าที่เห็นก็ไม่อาจปิดบังกันได้
“พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรครับ พี่เมฆไปทำธุระเถอะนะ เอาไว้คราวหน้าก็ได้ครับ อย่าคิดมาก”
พอวางสาย ความรู้สึกผิดยิ่งเกาะกุมเข้ามาในจิตใจ เมฆาฟุบลงกับพวงมาลัยรถแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ หลายเดือนมานี้เขามีจงรักอยู่ข้างๆ คอยอยู่เป็นเพื่อนทำให้เขาสบายใจ แม้ว่าทุกครั้งที่สบกับตาคมหวานคู่นั้นจะรู้สึกราวกับถูกสะกดจิตด้วยชื่อของเจ้าตัว ให้จงรัก จงรัก จงรัก แต่เขากลับไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเลย เพราะแสนดีขนาดนั้นจึงไม่อยากทำให้เสียใจ เพราะแสนดีขนาดนั้นจึงไม่อยากทำให้รอยยิ้มหายไปเนื่องจากเขาเป็นต้นเหตุ ทว่าตอนนี้เหมือนกับว่าเขาจะทำตามที่อยากไม่ได้เสียแล้ว ก็ยิ้มน่ารักๆของน้องเพิ่งลดเลือนไปกับตาเพราะเขา
ระหว่างที่กำลังคิดอะไรวุ่นวายสับสน เสียงโทรศัพท์ของเพื่อนสนิทก็โทรเข้ามาหาพอดี เมื่อได้ยินว่าวินชวนมาดื่ม เมฆาจึงตกปากรับคำทันที อย่างน้อยได้ดื่มดับความว้าวุ่นในใจก็อาจจะดีเหมือนกัน
“นี่มึงผิดนัดน้องกูเหรอไอ้เมฆ ไอ้เชี่ยนี่! สงสารรักว่ะแม่ง ป่านนี้คงนั่งหง่อยอยู่คอนโดล่ะมั้ง” ฟังมาถึงตรงนี้วินก็สบถก่นด่าเพื่อนอีกคำรบ
“ก็กูไม่อยากไปเจอจงรักทั้งๆที่คิดถึงแต่เรื่องหนึ่งนี่หว่า” ว่าจบประโยคก็กระดกเหล้าในแก้วจนหมดรวดเดียว จากนั้นก็ตามมาอีกสามแก้วรวด ปากก็เริ่มบ่นพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ “ไม่รู้แม่งจะกลับมาให้กูคิดถึงทำไม อยากประกาศนักหรือไงว่าอยู่กับคนใหม่มันดีกว่ากูขนาดไหน อะไรที่เขาให้ได้ กูให้ไม่ได้นี่!...ดีนักแม่งก็ไปอยู่ด้วยกัน มึงจำไว้นะไอ้วิน กูแดกหมดแก้วนี้กูจะไม่คิดถึงหนึ่งอีก ไปแล้วไปลับ อยากไปไหนก็ไปเลย ไปให้พ้นๆหน้ากู อย่าให้กูเจอนะแม่ง <>?:*&^%$%)_$@+_#”
เสียงอ้อแอ้บริภาษประโยคที่อัดอั้นมานานด้วยแรงอารมณ์ วินปล่อยให้เพื่อนระบายออกมาจนพอใจ ไม่นานมันก็กระดกแก้วสุดท้ายจนหมดจริงๆ จากนั้นก็ยิ้มด้วยท่าทางบ้าๆแล้วฟุบไปกับโต๊ะ เขาเข้าใจไอ้เมฆ แต่ก็อดนึกตำหนิมันไปด้วยไม่ได้ มีอย่างที่ไหนผิดนัดจงรักทั้งที่ตัวเองเป็นคนนัดเอง หนึ่งนทีนั่นก็อีกคน ไม่รู้ว่าเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาถึงได้กลับมาหาไอ้เมฆได้ จะว่ากลับมาเยาะเย้ยก็มีเค้าลางอยู่ แต่วินคิดว่ามีอะไรแปลกๆอยู่หลายส่วน เขาคงต้องคอยเฝ้าระวังต่อไป กลัวว่าคนรักเก่าของเพื่อนจะเข้ามาป่วนจนจงรักระเห็จหนีไป
นึกถึงจงรัก วินก็ปิ๊งไอเดียดีๆขึ้นมาได้ เขารีบต่อสายไปหาหนุ่มรุ่นน้องแล้วรอให้อีกฝ่ายรับ จะได้ดำเนินการตามแผนที่เพิ่งผุดขึ้นมาเมื่อครู่ รอไม่นานจงรักก็รับสาย สงสัยว่าจะยังไม่เข้านอน
‘ครับเฮีย’
“รัก! เอ็งอยู่ไหน” วินแสร้งทำเสียงตระหนกให้ฝ่ายตรงข้ามตกใจ และมันก็ได้ผล
‘อยู่คอนโดครับ เฮียมีอะไร ทำไมเสียงฟังดูไม่ดีเลย’
“ยังไม่นอนใช่ไหม”
'ยังครับ'
“ช่วยมารับไอ้เมฆที่ร้าน ___หน่อยสิ”
‘พี่เมฆอยู่ที่นั่นเหรอเฮีย เขาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ’ พอได้ยินชื่อเมฆา ไอ้ตัวดีก็ทำเสียงร้อนรนขึ้นมาทันใด
“เมาแอ๋อยู่เนี่ย ไม่ได้สติเลย มาดูมันหน่อยสิ”
‘ครับๆ รักจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย’ พูดจบเจ้าตัวก็ตัดสายไป ท่าทางรีบร้อนน่าดู สงสัยว่าจะมาถึงเร็วกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียแล้วสิ วินยิ้มแล้วมองเพื่อนที่เมาหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนพูดบางอย่างออกมาเพราะคิดว่าคนเมาไม่รับรู้อะไรแล้ว
“คราวนี้มึงไปไหนไม่รอดแล้วเมฆ น้องมันดีขนาดนี้ ไม่รักก็ให้รู้ไปสิ”
เสียงอลอึงอึกทึกผนวกกับเสียงเพลงดังๆทำให้รู้สึกเหมือนหูจะดับเอาเสียให้ได้ แสงไฟสลัวกับผู้คนในร้านชวนให้สับสนมันทำให้จงรักต้องไปยืนอยู่บนขั้นบันไดทางขึ้นชั้นสองเพื่อที่จะได้มองให้รอบร้าน ไม่นานเมื่อสายตาปรับชินกับแสงในร้านแล้วดวงตาคมหวานก็พบคนที่เขามารับ
ร่างสูงใหญ่ของเมฆาบัดนี้นอนฟุบอยู่กับโต๊ะหนึ่งริมทางเดินไปหลังร้าน เก้าอี้ข้างๆมีเฮียวินนั่งลูบหลังอยู่ไม่ห่าง จงรักรีบลงจากบันไดแล้วเดินเร็วๆไปหาเป้าหมายทันที ทว่าก่อนจะแหวกทางไปถึงเขาก็ถูกใครบางคนขวางเอาไว้ก่อน เงาสูงใหญ่ไม่ต่างจากเมฆาบดบังทัศนียภาพเบื้องหน้าไปหมดสิ้น คนตัวเล็กจำต้องเงยหน้าขึ้นมองตั้งใจจะขอทาง หากแต่คนที่ขวางเขาไว้กลับดึงมือเขาแล้วลากหลุนๆออกมาอีกทาง
“เดี๋ยวครับคุณ ปล่อยผมก่อน!”
เดินออกมาจนถึงหน้าร้านมือหน้าจึงปล่อยข้อมือของจงรัก ก่อนร่างสูงปริศนาจะหันกลับมาเผชิญหน้า พอสบกับรอยยิ้มที่มุมปากของคนตัวสูงจงรักก็จำได้ทันทีว่าคนคนนี้เป็นใคร
“คุณกลอง!”
“เจอกันอีกแล้วนะครับ” กลองว่าเรียบๆ แต่แววตานั้นพราวระยับราวกับเจอของถูกใจ
“อ่า..ครับ”
“จงรักมาเที่ยวเหรอครับ”
“ครับ...” จงรักตอบด้วยสีหน้างุนงง ไม่รู้จะตอบอะไรมากกว่านั้น เพียงแต่ไม่เข้าใจสถานะการณ์ว่าทำไม่กลองถึงลากตนออกมานอกร้าน
“เป็นอะไรครับ อึดอัดเหรอ”
“เอ่อคือ..เปล่าหรอกครับ ว่าแต่คุณกลองมีอะไรหรือเปล่าครับถึงพาผมออกมาข้างนอกนี่” จงรักถามด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน
“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากทักน่ะ แต่ข้างในเสียงดังก็เลยพาออกมานี่”
“อ๋อครับ งั้นไม่มีอะไรผมขอตัวนะครับ ไว้เจอกันคราวหน้าครับ”
จงรักยิ้มให้ครั้งหนึ่งก่อนจะปลีกตัวออกมาอย่างสุภาพ แม้จะรู้สึกในใจว่านายคนนี้แปลกๆแค่อยากทักถึงกับต้องลากออกมาข้างนอก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยหรือแสดงอาการใดๆนอกจากนั้นออกมาให้เสียมารยาท พอหมุนตัวกลับมาก็พบว่าคนที่เขาตั้งใจจะมารับถูกรุ่นพี่คนสนิทพยุงปีกออกมาข้างนอกแล้ว
“พี่เมฆ!” คนตัวเล็กวิ่งเข้าไปช่วยวินพยุงอีกข้างของคนเมา ก่อนเอี้ยวตัวช้อนขึ้นมองคนตัวสูงที่ก้มหน้า เมฆาหลับตานิ่งสีหน้าดูไม่จืดนัก “ทำไมถึงเมาแบบนี้ล่ะครับเฮีย”
“อย่ามาโวยวายกับเฮียนะไอ้เตี้ย มันกินของมันเอง ถึงเฮียจะชวนก็เหอะแต่ไม่ได้จับมันกรอกเสียหน่อย” วินรีบปกป้องตัวเองทันที ด้วยกลัวว่าหนุ่มรุ่นน้องจะวีนใส่
“งั้นพาไปที่รถก่อนเถอะครับค่อยคุยกัน” จงรักบอกปัดไม่สนใจในเหตุการณ์ก่อนหน้า แล้วหันไปพูดกับคนเมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ค่อยๆเดินนะพี่เมฆ”
“ทีกับกูนะแม่ง...” วินบ่นงึมงำกับตัวเองจากนั้นจึงช่วยพาเมฆไปที่รถ โดยผ่านหน้ากลองที่ยืนดูเหตุการณ์ไปดื้อๆ กลองมองสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของจงรักจึงพอจะเดาได้ว่าคนที่ถูกหิ้วปีกน่าจะเป็นคนสำคัญ
“สงสัยจะชวดเสียล่ะมั้งงานนี้”
พอมาถึงรถก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรอีก วินหยิบกุญแจรถกับกุญแจบ้านของเมฆให้น้อง แล้วบอกแต่ว่ามีอะไรให้ถามคนเมาเองหากว่ามันส่างแล้วฟื้นขึ้นมา เขาจะไม่ยุ่ง ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ก่อนหนีไปขับรถตัวเองกลับบ้านเหมือนโยนภาระชิ้นโตให้น้องไปจัดการ ทว่าจงรักกลับไม่รู้สึกว่าการดูแลเมฆาเป็นภาระแต่อย่างใด สิ่งเดียวที่เขาอยากรู้คือเพราะอะไรพี่เมฆถึงได้เมามายเสียขนาดนี้ แต่ในตอนนี้แม้จะสงสัยเพียงใดก็ต้องเก็บงำมันเอาไว้ก่อน หน้าที่ที่ควรทำ ณ ขณะนี้คือพาพี่เมฆกลับบ้าน
เนื่องจากเป็นเวลากลางคืนซ้ำยังขับรถไม่แข็งเท่าที่ควร กว่าจะถึงบ้านแถบชานเมืองของเมฆาเวลาก็ปาเข้าไปเกือบตีสอง พอมาถึงคนตัวเล็กก็เปิดประตูรั้วแล้วเอารถเข้าไปเก็บ ปิดรั้วเรียบร้อยจึงไปเปิดประตูบ้านแล้วมาพาเมฆออกจากรถด้วยความทุลักทุเล คนตัวโตสะลืมสะลือแทบไม่รู้สึกตัวเลย กว่าจะเดินถึงชั้นบนได้จงรักก็หอบจนแทบจะเป็นลม ที่ชั้นสองมีห้องอยู่สองห้อง ห้องหนึ่งเป็นห้องว่างไม่มีอะไรสักอย่างเดียว จึงเหลืออีกห้องที่อยู่ด้านในซึ่งคาดว่าต้องเป็นห้องของเจ้าของบ้านแน่ๆ
ถึงจะเคยมาที่บ้านนี้จนนับครั้งไม่ถ้วนแต่จงรักก็ไม่เคยขึ้นมาชั้นบนเลยแม้แต่ครั้งเดียว คนตัวเล็กรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายพยุงคนตัวสูงไปที่หน้าประตูไม้ด้านในสุด ก่อนจะลองบิดประตูให้เปิดออก นับว่าเป็นโชคดีที่มันไม่ได้ล็อค ไม่เช่นนั้นคงต้องพากันลงไปนอนที่โซฟาข้างล่างแน่ๆ
เมื่อเปิดไฟให้สว่างก็พบว่าห้องนอนของเมฆเป็นสีฟ้าอ่อน มีที่นอนแบบญี่ปุ่นสีขาวสะอาดวางอยู่ชิดหน้าต่างกระจกบานโตสูงจากพื้นจรดเพดาน มีตู้สิ้นชักไม้โอ๊คตั้งอยู่ที่มุมห้องเคียงกับชั้นหนังสือเล็กๆและโคมไฟขายาว อีกด้านเป็นประตูแสดงว่าห้องนอนมีห้องน้ำในตัว
คนตัวเล็กพาคนเมาไปนอนลงกันที่นอน จากนั้นจึงเตรียมตั้งท่าลุกขึ้นแล้วไปหากะละมังกับผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ ทว่ายังไม่ทันได้ลุกไปไหนไกล คนตัวสูงที่ดูเหมือนไม่ได้สติมาตั้งแต่ต้นกลับคว้าเอวหมับก่อนดึงให้น้องล้มลงมานอนทับตัวเอง แขนแกร่งทั้งสองข้างกอดรัดเอวบางแน่นเสียจนคนถูกกอดรู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างกำลังถูกบีบอัด
“พี่เมฆครับ ปล่อยรักก่อนนะ”
คนถูกประท้วงเหมือนไม่ได้ยินสุ้มเสียงใดๆเลยในวินาทีนี้ แขนที่รัดแน่นอยู่แล้วในคราแรกเหมือนจะเพิ่มแรงขั้นอีก ใบหน้าเล็กกว่าซีกหนึ่งจมลงไปในซอกคอของคนตัวสูง หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักจนแทบระเบิดออกมาเมื่อเมฆาเคลื่อนใบหน้ามาซุกซบที่หัวไหล่ลู่
“พ..พี่เมฆครับ...ปล่อย.”
“
อยู่ด้วยกันนะ อย่าไป...อยู่ด้วยกันเถอะ”
น้ำเสียงเว้าวอนเหมือนคนกำลังจะขาดใจของเมฆาทำให้คนตัวเล็กต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่คล้ายถูกสต๊าฟ เขาไม่รู้ ไม่อาจรู้ได้เลยว่าตัวเองควรจะดีใจหรือไม่ ไอ้ที่ว่าให้อยู่ด้วยกัน ที่พูดด้วยน้ำเสียงปริ่มจะขาดใจอย่างนั้น พี่เมฆพูดกับเขาจริงๆหรือเปล่า
“พี่พูดกับรักใช่ไหม...”
“.....”
“พี่เมฆครับ...”
เมื่อไร้การตอบรับใดๆคนตัวเล็กก็หมดแรงจะขัดขืนต่อ หัวใจที่เต้นตุบด้วยความตื่นเต้นเมื่อครู่เหมือนหยุดเคลื่อนไหวลงไปดื้อๆราวกับหลอดไฟที่ถูกสับสวิตช์ อยากตะโกนออกไป อยากเขย่าตัวให้ตื่นแล้วถาม อยากดิ้นทุรนทุรายลงกับพื้น แต่ทั้งหมดที่ทำได้คือหมดแรงอยู่ในอ้อมกอดที่ไม่ใช่ของเขา และอาจไม่มีวันเป็น...
ผ่านไปครู่ใหญ่ แม้ไร้การตอบสนอง แต่คนตัวเล็กก็ไม่อาจหยุดยั้งตัวเองได้อีก ดวงตาคมหวานโศกสลดลง ขอบตาร้อนผ่าวแดงก่ำ ทว่าไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด สองแขนเล็กยกขึ้นกอดคนตัวสูงตอบ กอดแน่นๆไม่แพ้กับที่ตนได้รับ
“พี่พูดกับรักใช่ไหมครับ...หรือพี่พูดกับใคร”
“.......”
“นี่พี่เมฆ”
“.......”
“เป็นรักไม่ได้เหรอ”
“.......”
“คนคนนั้นน่ะ......เป็นรักได้หรือเปล่า”
“.......”
“เป็นได้ไหมครับ”
“.......”
“นะ...เป็นรักเถอะ..
.ได้โปรด”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วๆ
ใครอยากถีบพี่เมฆเอาเลยค่ะ จัดการมันเลย พี่เมฆมันเมาอยู่ 555555
เจอกันตอนหน้าค่ะ
หัวข้อ: -->✖<โ ป ร ด จ ง รั ก>✖<-- ตอนพิเศษ สิ้นปีของเรา [31/12/2562] (อ่าน 594033 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก