ตอนที่ 5
จากบ่ายคล้อยล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นย่ำ จงรักง่วนอยู่กับซุ้มดอกกุหลาบขาวซึ่งก่อตัวเป็นรูปร่างขึ้นมาจากโครงเหล็กดัดโค้ง สาละวนอยู่กับมันกระทั่งแสงสีส้มนวลจากหลอดไฟดวงเล็กส่องสว่างโร่ทั่วทั้งสนามร่างเล็กจึงเงยหน้าขึ้นมามองดูโดยรอบบริเวณให้ถนัดตา แม้ผู้คนจะเดินขวักไขว่ไปมาวุ่นวาย แต่ภาพสนามหญ้าโล่งๆริมสระน้ำเมื่อตอนบ่ายกลับเปลี่ยนไปเหมือนเป็นอีกภูมิทัศน์หนึ่ง ตอนนี้พื้นที่โล่งกว้างถูกแทนที่ด้วยแท่นพิธี มีเสาเหล็กดัดสองต้นพันด้วยผ้าชีฟองโปรงบางสีขาวตั้งอยู่ด้านหลัง แบ็คกราวน์เป็นสระน้ำกว้าง ด้านข้างทั้งสองฝั่งของแท่นพิธีมีเก้าอี้ไม้เรียงเป็นระเบียบ ระหว่างทางเดินปูพรมยาวสีขาวเช่นกัน มีเชิงเทินดอกกุหลาบตั้งเรียงข้างๆเว้นระยะพอเหมาะพอดี จบปิดท้ายที่ซุ้มดอกไม้ซุ้มใหญ่ที่ร่างเล็กกำลังจัดอยู่ เขามองดูเก็บรายละเอียดเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยดีแล้วจึงเก็บอุปกรณ์ พรุ่งนี้จะเป็นพิธีจริง วันนี้จึงต้องจัดเตรียมสถานที่ให้เรียบร้อย เนื่องจากงานจะเริ่มในตอนเช้า
นี่เป็นครั้งแรกที่จงรักรับงานนอกสถานที่ด้วยตัวเอง คนที่จ้างก็ไม่ใช่ใครอื่นไกล พี่ไอลูกพี่ลูกน้องคนสนิทของเขานั่นเอง ไอทำธุรกิจวิวาห์ งานครั้งนี้ก็จัดที่บริษัทของเจ้าตัวชื่อ I Promies Tower ซึ่งเป็นบริษัทที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ถือได้ว่าเป็นแนวหน้าของวงการนี้ก็ว่าได้ ตามปรกติแล้วร้านของจงรักมีหน้าที่จัดหาดอกไม้ให้กับบริษัทของไอตามออเดอร์เป็นประจำ แต่ครั้งนี้ไอกลับเสนอให้จงรักเข้ามาช่วยจัดเตรียมงานด้วยอีกแรง จงรักพิจารณาอยู่ไม่นาน เห็นว่าคอนเซ็ปของงานค่อนข้างเรียบง่าย ไม่หวือหวามากนัก งานก็ไม่ใหญ่โตเกินความสามารถ ซ้ำไอยังจัดเตรียมลูกทีมมีฝีมือมาช่วย เจ้าของร้านดอกไม้จึงยอมตอบตกลง
ระหว่างที่กำลังยกถังอุปกรณ์เข้าไปเก็บในห้องเก็บของของตึก บังเอิญทางเดินมีคนงานยกบันไดยาวมาจากทางมุมหักศอก คนงานไม่ทันเห็น จงรักเองก็ไม่ได้สังเกตให้ดีเพราะมัวแต่รีบ จึงโดนบันไดหมุนมากระแทกตรงหัวไหล่เข้าอย่างจัง ถังเครื่องมือกระจายหล่นลงบนพื้นเกิดเสียงดัง คนงานที่เพิ่งเห็นรีบปล่อยบันไดเหล็กแล้วตรงเข้ามาช่วย ทว่ากลับมีชายหนุ่มผิวคล้ำตัวสูงชะลูดคนหนึ่งเข้ามาประคองคนตัวเล็กเอาไว้ก่อน
“ขอโทษครับๆ เป็นอะไรมากไหมครับคุณ” คู่กรณีรีบเข้ามาย่อตัวนั่งในระดับเดียวกัน แล้วเอ่ยขอโทษด้วยท่าทางสำนึกผิดเต็มที่
“ไม่ครับ ไม่เป็นไรมากหรอก” จงรักรีบบอกปัด ทว่ากลับรู้สึกปวดแปลบที่หัวไหล่นิดหน่อย
“ขอโทษจริงๆครับ ผมมองไม่เห็นคุณเลย”
“ผมก็เดินเหม่อๆ ไม่ได้มองทางให้ดีเหมือนกัน คุณยกของมาย่อมมองไม่ถนัด อย่าคิดมากเลยครับ” คนงานคนนั้นเหมือนจะกล่าวขอโทษซ้ำอีกหน นายคนที่เข้ามาพยุงจงรักอยู่ก่อนจึงเอ่ยขัดขึ้น
“เอาเถอะๆ อย่ามัวขอโทษกันอยู่ พี่ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวผมพาเขาไปห้องพยาบาลเอง”
“ครับๆ ขอบคุณครับคุณกลอง” ว่าจบคนงานก็ยกบันไดไปเก็บ ส่วนจงรักก็ถูกพยุงฉุดให้ลุกขึ้น
“เดี๋ยวผมพาไปห้องพยาบาล เดินไหวไหม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นใกล้ๆ เหมือนเจ้าของเสียงก้มลงมาพูดชิดริมใบหู
“ครับ ไหวครับ แต่ผม…” อยากจะบอกปฏิเสธแล้วเดินไปด้วยตัวเอง แต่เมื่อหันมาสบนัยน์ตาดำสนิทของร่างสูง คำพูดก็ถูกกลืนหายไป จงรักพยักหน้ารับอย่างจนใจ เหมือนมีอะไรบางอย่างบังคับให้ต้องยอมทำตาม
ตรงไหล่ช้ำเป็นรอยแดงยาวเป็นปื้น แต่พอทายากแก้พกช้ำกินยาแก้ปวดแก้อักเสบตาม ตอนนี้อาการจึงดีขึ้นตามลำดับ คนตัวเล็กใส่เสื้อกลับเข้าไปเหมือนเดิมท่ามกลางสายตาคู่หนึ่งที่นั่งจ้องเข้าอยู่ตลอดตั้งแต่พาเข้ามาในห้องพยาบาล รู้สึกอึดอัด ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน ทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะเอามือเอาไม้ไปไว้ทางไหน นึกสงสัยอยู่ในใจว่าจะมองอะไรเขาหนักหนาแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป รีบติดกระดุมเสื้อแล้วหันไปขอบคุณพยาบาลที่พี่ไอจ้างมาประจำที่บริษัท กำลังจะหันไปขอบคุณชายหนุ่มตัวสูงที่ช่วยพร้อมกับเอ่ยลาจะได้รีบไปจากตรงนี้เร็วๆ ประตูห้องพยาบาลก็ถูกผลักเปิดเข้ามาโดยแรง พร้อมกับร่างบางระหงของลูกพี่ลูกน้องของเขา
“รักเป็นอะไรมากไหม” เสียงนุ่มหวานทอดแววอ่อนโยนถามออกมาอย่างเป็นห่วง
คิ้วเรียวสวยขมวดเล็กๆตามอารมณ์ร้อนใจ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เครื่องหน้าของไอดูดีน้อยลงเลย กมล เปรมอนันต์ หรือที่ใครๆเรียกกันว่าคุณไอ เป็นบอสใหญ่แห่ง I Promies Tower ไอถูกจัดอยู่ในผู้ชายหมวดที่หน้าตาดีอย่างหาตัวจับยาก แม้หน้าจะค่อนไปทางหวานสวยเสียส่วนใหญ่ทว่าก็ถือว่าดูดี ผนวกกับกิริยาที่อ่อนโยนยิ้มแย้มเสมอ ใครๆจึงต่างพาก็กันหลงรัก
“ไม่เป็นอะไรมากครับพี่ไอ ช้ำนิดเดียวเอง” จงรักรายงาน ทำให้คิ้วเรียวที่มุ่นอยู่ของไอคลายลง มือนุ่มนิ่มแตะแขนของจงรักเบาๆแล้วว่าอย่างโล่งใจ
“ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว ถ้าคุณอารู้นะ พี่โดนบ่นตายเลย พาลูกชายคนเล็กเขามาใช้งานวันแรกก็ได้เรื่องเลย”
“พ่อไม่ว่าหรอกครับ คนนั้นน่ะหลงพี่ไอจะตายใครๆก็รู้” ที่จงรักว่านั้นไม่ผิดแม้สักส่วน เนื่องจากพี่ไอเป็นคนเก่งซ้ำยังนอบน้อมน่ารัก พ่อของเขาจึงชื่นชมเป็นพิเศษ
“เราก็ว่าไป แต่เอาเถอะ ยังไงพี่คงต้องโทรไปขอโทษคุณอาสักหน่อย”
“งั้นก็ตามใจพี่ไอเถอะครับ” เมื่อจงรักเอ่ยว่าตามใจ ไอจึงยิ้มรับจนเห็นลักยิ้มบุ๋มลงไปที่แก้มขาวทั้งสองข้าง
“งานก็เสร็จแล้วใช่ไหม ไม่ต้องช่วยอะไรแล้ว ที่เหลือพี่จะดูเอง วันนี้รักกลับเถอะ”
“เอางั้นเหรอครับ”
“ตามนั้นแหละ เอ…หรือจะให้พี่ไปส่ง แต่มันจะดึกน่ะสิ” ระหว่างที่ไอทำท่าครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไร เสียงทุ้มของคนที่นั่งเงียบอยู่นานก็ดังขึ้น
“ให้ผมไปส่งก็ได้ครับคุณไอ ต้องออกไปเอาเลนส์ที่คอนโดพอดี วันนี้ว่าจะค้างที่ตึก เช้ากลับไปเอากลัวไม่ทันงาน”
“งั้นรบกวนกลองด้วยนะ อ้อ! รู้จักกันแล้วใช่ไหมรัก นี่กลอง เป็นช่างภาพเบอร์หนึ่งของ I Promies Tower ส่วนกลอง นี่จงรัก เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง” คนหน้าสวยหันมาแนะนำให้จงรักรู้จัก คนตัวเล็กได้แต่ยิ้มให้น้อยๆก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
“ขอบคุณคุณกลองมากนะครับที่เมื่อกี้ช่วยไว้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“แต่ว่าเรื่องที่จะกลับคงไม่รบกวน ขอบคุณนะครับ พอดีว่าผมนัดเพื่อนไว้ เดี๋ยวเขาคงมารับแล้วล่ะครับ”
“ครับ” กลองพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วว่าต่อ “งั้นผมเดินไปส่งนะ ต้องออกไปพอดี ไปพร้อมกันนี่ล่ะ เผื่อเจ็บเป็นอะไรขึ้นมา” ไม่เว้นช่องว่างให้ปฏิเสธ ร่างสูงเดินไปเปิดประตูรอ พร้อมกับมองด้วยสายตาแปลกๆแบบเดิม จงรักจึงต้องตอบตกลงโดยปริยาย
“พี่ไอ ผมกลับก่อนนะครับ”
“กลับดีๆล่ะ ยังไงถึงห้องแล้วโทรหาพี่ด้วย ขอบคุณที่เหนื่อยวันนี้นะ” ทีแรกไอคิดว่าจะเดินไปส่งน้องด้วย แต่พนักงานกลับเข้ามาตามถึงห้องพยาบาลจึงต้องผละไปก่อน
จงรักเดินคู่กันมากับกลองเงียบๆ เสียงรองเท้ากระทบกระเบื้องหินอ่อนดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอชวนให้อึดอัด ผู้ชายตัวโตไม่พูดอะไรตลอดทาง แต่หันมามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวเล็กเป็นระยะ จงรักรู้สึกว่ามันแปลก แปลกเอามากๆ เวลาที่อยู่ใต้สายตาของคนๆนี้ เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรกำลังจะพุ่งเข้ามาหาอยู่ตลอดเวลา มันไม่คุ้นชินเอาเสียเลย คล้ายเป็นจุดเล็กๆที่มีแสงสปอร์ตไลท์ส่องอยู่
ความอึดอัดอันตธานหายไปเมื่อออกมาจนสุดทาง ด้านนอกตรงที่จอดรถ รถญี่ปุ่นคันสีขาวคุ้นตาจอดรออยู่ คนตัวเล็กยิ้มละไมเมื่อเห็นว่าที่ข้างรถมีชายหนุ่มคุ้นตาในชุดทำงานสวมเสื้อเชิ้ตปลดไทด์ออกยืนพิงรถรอ ดวงตาคู่ดุสบกับตาโตๆแวบหนึ่ง ก่อนเบนสายตาไปมองคนแปลกหน้าข้างๆ จงรักเห็นเมฆามองนิ่งคิดว่าชายหนุ่มอาจไม่พอใจที่รออยู่นาน จึงหันไปบอกลากลอง
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับคุณกลอง ผมต้องขอตัวก่อน” ค้อมหัวให้นิดหน่อย จึงหันหลังกึ่งวิ่งไปหาคนที่ยืนรอ
กลองเห็นคนทั้งคู่ขึ้นรถไปแล้ว ยืนดูจนรถแล่นหายไปลับตาจึงเดินไปที่ซึ่งบิ๊กไบค์สีดำสนิทของตัวเองจอดเอาไว้ ความจริงเขาไม่ได้ลืมเลนส์กล้องอย่างที่ปดออกไป แต่เพราะคนตัวเล็กคนนั้นแท้ๆทำให้ต้องสร้างแผนการบ้าๆขึ้นมา ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน แต่เพราะความรู้สึกรุนแรงในอกทำให้ต้องทำแบบนั้นอย่างไร้เหตุผล ใช่! เขาไม่มีเหตุผลอะไรในการกระทำเลยสักข้อ มีแต่ความรู้สึกถูกใจเอามากๆก็แค่นั้น
ถูกใจริมฝีปากหยักยิ้มนิดๆที่มุมปาก ทั้งนึกขันและไม่อยากจะเชื่อในความคิดของตัวเอง กลองไม่ค่อยรู้สึกถูกใจอะไรเลยในชีวิต นอกจากความเงียบและการถ่ายรูป แต่หนุ่มตัวเล็กคนนั้นกลับทำให้เขารู้สึกถูกใจตั้งแต่พบกันครั้งแรก ช่างเป็นคนที่น่าสนใจเป็นพิเศษเสียจริงๆ
การจราจรบนถนนในคืนวันศุกร์ค่อนข้างติดขัดตามธรรมเนียมเมืองฟ้าอมร หลังจากขึ้นมาบนรถแล้วเมฆาก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ บรรยากาศชวนให้รู้สึกอึดอัดเสียจนจงรักเองก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา กระทั่งรถติดอยู่หน้าไฟแดงกลางสี่แยกหนึ่งก่อนถึงทางเข้าห้างสรรพสินค้าดัง เมฆาจึงหันมาโน้มตัวเข้าใกล้จงรักแล้วเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้คนตัวเล็กแทบจะกดหลังให้จมลงไปในเบาะ แม้จะแค่แปบเดียวเท่านั้นจริงๆหากแต่ก็ยังอดที่จะประหม่าไม่ได้
“ขอบคุณครับ”
“คนนั้นใครเหรอ” เสียงเข้มถามออกมาไร้ต้นสายปลายเหตุ ทำเอาจงรักต้องขมวดคิ้วแล้วใช้ความคิดชั่วครู่ ก่อนจะเดาเอาว่าเมฆาหมายถึงใคร
“คุณกลองครับ เป็นช่างภาพที่บริษัทพี่ไอ”
“สนิทเหรอ” พอได้ยินเสียงตัวเองถามออกไป เมฆาก็แทบจะกัดลิ้นตัวเอง เพราะคำถามของเขาดูจุ้นจ้านและแสดงความเป็นเจ้าของอย่างกลายๆ ทว่าจงรักที่ดูเหมือนไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรก็ตอบจนเขากระจ่างใจในวินาทีถัดมา
“เปล่าครับ เพิ่งรู้จักกันวันแรก พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย คุณกลองเขาบังเอิญช่วยผมเอาไว้น่ะครับ”
“อุบัติเหตุ? เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“อ๋อ...เออ พอดีผมซุ่มซ่ามเดินไม่ดูทาง ตอนเก็บของก็เลยชนเข้ากับพี่คนงานที่ยกบันไดอลูมิเนียมสวนมา เจ็บไหล่นิดหน่อยแต่ไม่เป็นอะไรมากครับ”
“ไปให้หมอตรวจดูไหม เผื่อเป็นอะไรมาก เราคิดว่าเราไม่เป็นไร แต่ความจริงอาจไม่ใช่อย่างที่เห็นก็ได้” จงรักมองดูเมฆาเท้าแขนกับพวงมาลัยรถแล้วหันมาเกือบทั้งตัว ซ้ำยังพูดจาเหมือนเป็นห่วงก็อดที่จะดีใจไม่ได้ คนตัวเล็กยิ้มหวานพลางส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่เป็นอะไรจริงๆครับ เมื่อกี้คุณพยาบาลประจำบริษัทพี่ไอเขาก็ช่วยดูให้แล้ว แค่ช้ำนิดเดียวเท่านั้นเองครับ”
“แน่ใจนะ…เอาเถอะ ถ้านายยืนยันอย่างนั้นก็ตามใจ แต่ถ้าเป็นอะไรมากให้รีบบอกแล้วกัน” เมฆากำชับเสียงเข้มก่อนจะออกรถเพราะตอนนี้สัญญาณไฟเปลี่ยนสีแล้ว
“ผมดีใจที่พี่เมฆเป็นห่วง ขอบคุณนะครับ”
ทั้งคู่ไม่ได้ต่อความยาวอะไรอีก ในห้องโดยสารกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนก่อนหน้าอีกแล้ว ลึกๆในข้างใน จงรักรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่เมฆาเป็นห่วงแล้วแสดงออกมาทางสีหน้าและน้ำเสียง ตอนนี้ผ่านมากว่า 4 เดือนแล้วที่เขาขยับความสัมพันธ์เข้ามาสนิทสนมกับพี่เมฆ ดูเหมือนทุกอย่างมันรวดเร็วราวกับฝัน แม้จะไม่ได้ระบุว่าคบกันเป็นคนรัก แต่พี่เมฆก็เปิดใจให้เขามากขึ้นกว่าเดิม จากที่ไม่ค่อยพูดหรือพูดตามมารยาท ตอนนี้ก็พลันเปลี่ยนไป เขาเองก็ไม่เกร็งเช่นเก่า บางครั้งบางคราวยังแอบแสดงความเอาแต่ใจเล็กๆออกมาตามนิสัยของน้องคนเล็ก และผลที่ได้รับก็ดีจนอยากจะเอาแต่ใจบ่อยๆ
จงรักคิดอะไรเพลินๆพอรู้ตัวอีกทีรถที่นั่งก็จอดสนิทในลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าแล้ว เขาปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วพากันลงจากรถ เดิมทีตั้งใจจะมากินมื้อค่ำแล้วไปช่วยคนตัวสูงเลือกชั้นใส่เอกสารอันใหม่ แต่กลายเป็นว่าตอนนี้จงรักกับเมฆาดันเข้ามาเดินในงานอีเว้นท์สัตว์เลี้ยงแสนรักซึ่งจัดตรงลานชั้นหนึ่งของห้างเสียอย่างนั้น ในงานมีทั้งหมา แมว กระต่าย และหนูแฮมเตอร์ ข้าวของเครื่องใช้สำหรับสัตว์เลี้ยงก็ละลานตาไปหมด ตรงเวทีกลางมีโชว์น้องหมากระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง เรียกเสียงปรบมือให้กับความแสนรู้ของมันเกรียวกราว
แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของจงรักให้หยุดดูอยู่นานไม่ยอมไปไหนก็คือกรงหนูแฮมเตอร์ เจ้าหนูตัวอ้วนกลมวิ่งดุ๊กดิ๊กอยู่ในจักรเรียกรอยยิ้มบางแตะที่ริมฝีปาก ยืนมองอยู่ครู่หนึ่งก็รู้สึกได้ถึงแรงสะกิดที่หัวไหล่ พอหันไปมองก็เพิ่งรู้ตัวว่าลืมคนหน้าดุไว้ข้างหลังนานแล้ว
“จะเลี้ยงหรือไง เห็นมองอยู่นานแล้ว”
“ไม่หรอกครับ แค่ดูเฉยๆเห็นมันน่ารักดี”
“อืม”
“พี่เมฆหิวแล้วใช่ไหมครับ ไปหาอะไรกินกันดีกว่าเนอะ” มัวแต่ดูนั่นดูนี่จนเผลอลืมไปว่าคนทำงานมาทั้งวันคงหิวมากๆเพราะเวลาตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้ว
“ไปสิ” เมฆพยักหน้ารับง่ายๆเพราะรู้สึกหิวจริงๆ ก่อนเดินนำคนตัวเล็กออกไป
ทั้งสองคนเข้าไปฝากท้องกับร้านอาหารไทยชื่อดังร้านหนึ่ง โชคดีที่คนไม่เยอะมากนักจึงได้ที่นั่งเป็นโซฟาติดกระจกดูเป็นส่วนตัว จงรักเป็นคนสั่งอาหารเพราะคนตัวสูงติดสายกับนายช่างที่โครงการ เป็นเพราะอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่ง อะไรที่เมฆชอบจงรักจึงจำได้ขึ้นใจ รอไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟจนครบ คนตัวเล็กตักข้าวสวยใส่จานให้ทั้งตัวเองและเมฆเรียบร้อยชายหนุ่มหน้าดุก็คุยธุระเสร็จ
“สั่งแต่ของชอบพี่อีกแล้ว อยากกินอะไรเราสั่งบ้างก็ได้” เมฆามองอาหารบนโต๊ะแล้วบอกอย่างอ่อนใจ ซ้ำยังเดาล่วงหน้าได้ว่าคนช่างเอาใจจะตอบอย่างไร คงจะบอกว่าอยากกินหรือไม่ก็ชอบเหมือนกันเป็นแน่
“ของชอบพี่เมฆคนเดียวที่ไหน ผมก็ชอบเหมือนกัน” นั่นไง! เมฆาอุทานในใจ
“มุกเดิม” จงรักฟังเสียงงึมงำของคนหน้าดุไม่ถนัดจึงเอ่ยถามอีกครั้ง
“อะไรนะครับ”
“เปล่า กินเถอะ” รอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปากทำให้คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกล้อเลียน แต่เพราะไม่สามารถหาหลักฐานมาอุทธรณ์อะไรได้จึงเลือกที่จะเงียบแล้วลงมือทานอาหารตรงหน้า
จงรักเล่าเรื่องของพ่อให้เมฆาฟัง บอกว่าพ่ออยากให้ซื้อรถสักคันหนึ่ง เวลาไปไหนหรือรับงานข้างนอกจะได้สะดวก แต่เพราะจงรักไม่มีความรู้เรื่องรถเลย เขาจึงอยากปรึกษา
“ไม่รู้จะเอารุ่นไหนดีครับ ความจริงผมชอบรถเก๋งเล็กๆมากกว่า ขับง่าย แต่พ่อบอกว่าอยากให้ซื้อกระบะมากกว่า”
“ที่พ่อเขาคิดก็ถูกแล้ว เราต้องขนดอกไม้นี่ ไหนจะอุปกรณ์อะไรๆอีก ซื้อแบบที่พ่อว่ามันขนของได้เยอะกว่า” เมฆว่าพลางตักชิ้นไก่ในผัดเปรี้ยวหวานให้น้อง
“งั้นเอาแบบที่พ่อว่าก็ได้ครับ แต่คงต้องไปดูที่โชว์รูมก่อน ยุ่งจังเลยซื้อรถเนี่ย” บ่นไปพลางก็ตักข้าวเข้าปากไปพลาง เมฆายิ้มออกมาบางๆเพราะไม่บ่อยที่จะเห็นคนตัวเล็กทำท่างอแง
“เอาอย่างนี้ไหม วันเสาร์เราว่างหรือเปล่า เดี๋ยวพี่พาไปดูรถ”
“ฝากร้านไว้กับพี่มิ้นได้ครับ แต่วันเสาร์พี่เมฆทำงานไม่ใช่เหรอครับ” คนตากลมดีใจที่เมฆาขันอาสา แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าชายหนุ่มต้องทำงานวันเสาร์
“เดี๋ยวลาช่วงบ่ายๆก็ได้ แล้วจะขับรถไปรับที่ร้าน” เมฆว่าอย่างง่ายๆ
“วันอาทิตย์ล่ะ ทำให้พี่ต้องเสียงานผมว่าไม่ดีมั้งครับ”
“วันอาทิตย์นัดกับไอ้เขมไว้ ต้องไปดูที่ที่นครปฐมเป็นเพื่อนมัน”
“แต่ผมเกรงใจ” เห็นคนตัวเล็กทำปากยื่นหน้าจ๋อยคนตัวโตก็อดเอ็นดูไม่ได้ เขาส่งมือมาขยี้หัวทุยเบาๆแล้วว่า
“เกรงใจทำไม พี่บอกว่าไปได้ก็ไปได้สิ”
ไม่เคยเลย พี่เมฆไม่เคยทำแบบนี้กับจงรักเลย สัมผัสอุ่นๆที่หัว กับรอยยิ้มอ่อนโยนนี่คือความจริงหรือ หัวใจของจงรักเต้นแรง แม้ว่าจะผ่านมานานหลายเดือนก็ยังไม่คุ้นชินสักที ความอ่อนโยนที่เริ่มได้รับบ่อยขึ้นในช่วงหลังพาให้หัวใจเขาเตลิด ชั่วพริบตาเดียวแก้มสองข้างก็ขึ้นสีแดงก่ำ ดวงตาคู่คมหวานที่เบิกกว้างในตอนแรกค่อยๆหลุบต่ำลงมองจานข้าวของตัวเอง
เมฆาสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของจงรักก็ประหม่าขึ้นมานิดหน่อย เขาแค่รู้สึกว่าไอ้ตัวเล็กมันน่าเอ็นดู ไม่คิดว่าการเผลอทำตามใจจะมีผลให้อีกฝ่ายต้องขวยอายเพียงนี้ แต่กำลังจะกินข้าวต่อเพื่อกลบเกลื่อนความกระดากที่เกิดขึ้นระหว่างกัน เสียงห้าวของคนที่เอาแต่ก้มหน้าก็ดังขึ้นแผ่วๆ
“ทำไมพี่เมฆถึงต้องใจดีขนาดนี้ด้วยนะ”
“แล้วไม่ดีหรือไง”
“ผมกลัวว่าจะหัวใจวายตายซะก่อนน่ะสิครับ” พูดจบก็ก้มหน้ากินข้าวงุดๆไม่พูดไม่จาอีก เมฆจึงได้แต่กลั้วหัวเราะหึๆในลำคอแล้วกินข้าวต่อเช่นกัน
เช็คบิลเรียบร้อยจงรักก็ตกลงกับคนตัวสูงว่าจะไปดูชั้นใส่เอกสารเลย หลายเดือนที่ผ่านมาเมฆาก็ได้จงรักเป็นคนช่วยเลือก ช่วยจัดแจงสั่งเฟอร์นิเจอร์ในบ้านให้ ความจริงเขาเองก็อยากจะเร่งจัดบ้านให้เสร็จตั้งนานแล้ว แต่เพราะช่วงที่เลิกกับหนึ่งนทีใหม่ๆไม่มีกระจิตกระใจจะลงมือทำอะไร จึงได้แต่ปล่อยให้บ้านโล่งเหมือนร้างอยู่อย่างนั้น ตอนนี้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางจนเกือบสมบูรณ์แล้ว ขาดแค่ของให้เล็กๆน้อยๆซึ่งพอจะใช้ถึงนึกขึ้นได้ว่าต้องซื้อเท่านั้น
ชายหนุ่มสองคนเดินออกจากร้านด้วยท่าทางอารมณ์ดีและจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ต้องซื้อหา โดยไม่ทันสังเกตเห็นว่าในมุมหนึ่งของร้าน มีใครบางคนเฝ้ามองพวกเขาอยู่ มองดูตั้งแต่ที่ทั้งสองหัวเราะต่อกระซิกกันเมื่อครู่แล้ว หนุ่มร่างบางแต่งกายด้วยเสื้อผ้ามีราคานั่งก้มหน้านิ่งเมื่อเห็นว่าเมฆาและเด็กหนุ่มอีกคนหายลับไปแล้ว ริมฝีปากบางถูกกัดจนแดงช้ำ มือสองข้างกำช้อนส้อมเอาไว้แน่น ภายในใจเกิดความรู้สึกยากเกินอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
ทั้งที่ชีวิตตอนนี้ของเขามีความสุขเอามากๆ มีทุกสิ่งที่เคยปรารถนา ทั้งหน้าที่การงานที่ดี คนรักมีฐานะคอยเอาอกเอาใจ ใครๆต่างก็พากันอิจฉา แต่พอเห็นว่าอดีตคนรักเก่าไม่ได้มีเค้าของความโศกเศร้าเสียใจอยู่บนใบหน้าอย่างที่ใครๆเขาว่ากัน หนึ่งนทีกลับรู้สึกร้อนรุ่มข้างในหัวใจ
ไหนตอนเขาจะไปทำท่าจะเป็นจะตาย คนหยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดเมฆายอมคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องให้เขาอยู่ต่อ แต่เหตุไฉนเวลานี้ ผ่านมาเพียงไม่ถึงครึ่งปี คนที่เคยบอกว่ารักเขาหนักหนากลับไปหัวเราะและแสดงสีหน้าอ่อนโยนให้กับคนอื่น สีหน้าที่เคยมีไว้ให้เขาเพียงคนเดียว
หนึ่งนทีนั่งจมอยู่กับความคิดวนเวียนนานเป็นชั่วโมง อาหารที่สั่งมาร้อนๆตอนนี้เย็นชืดเสียรสชาติ แต่ถึงจะสั่งมาใหม่อีกกี่จาน เขาก็กระเดือกมันไม่ลงเสียแล้ว อารมณ์ร้ายๆเบื้องลึกปรากฏขึ้นมากลางหัวใจ กระทั่งดวงหน้าที่ดูบริสุทธิ์สดใสเหมือนเทวดาตัวน้อยบิดเบี้ยว นั่งนิ่งอยู่อีกสักครู่เขาก็ตัดสินใจเรียกบริกรมาเช็คบิล แล้วจงใจเดินตามไปในทิศทางที่เมฆาหายไปเมื่อครู่
ในหัวใจอยากรู้ อยากพิสูจน์ว่าคนคนนั้นเปลี่ยนใจจากเขาไปแล้วจริงๆ ความรู้สึกนั้นทำให้หนึ่งนทีเร่งก้าวฉับๆ สายตาก็พลางสอดส่องหาอดีตคนรักอย่างบ้าคลั่ง อาจเป็นเพราะคบกับผู้ชายคนนั้นมานาน นานเสียจนคิดไปว่าคนอย่างเมฆาแม้ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีวันเลิกรักเขาได้ เป็นเหมือนของตายที่จะกลับมาหาเมื่อไหร่ก็พร้อมจะอ้าแขนรับเขาเสมอ
เดินออกมาจนสุดทาง หาไปจนทั่ว สุดท้ายก็พบว่าคนที่เขากำลังตามหายืนยิ้มให้กับเด็กหนุ่มคนเดิมตรงแผนกเสื้อผ้า รอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกปวดลึกข้างใน รอยยิ้มที่ทำให้หน่วงจนมวนท้อง หนึ่งนทีทนยืนดูภาพนั้นอยู่ได้ไม่นานก็ต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมา ความรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรงเข้าจู่โจม พอเอาน้ำเย็นลูบหน้าแล้วจึงพลันได้สติ สติที่ทำให้เห็นอะไรๆชัดเจนขึ้น
เขาชอบสบาย ชอบเงินทองและของหรูหรา ชอบความรู้สึกภูมิใจและปิติเมื่อบอกใครๆว่าคนรักมีหน้าตาในสังคม ซึ่งสิ่งเหล่านั้นเมฆาไม่สามารถให้เขาได้ เนื่องจากเจ้าตัวเป็นแค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดา ฐานะหรือก็ปานกลาง หน้าตาทางสังคมก็ไม่มี แม้จะหน้าตาดีหน่อยแต่เพียงเท่านั้นมันไม่พอ ทว่าสิ่งที่เมฆมีให้อย่างที่คนอื่นไม่มีก็คือ ความรัก รักที่ไม่ใช่หลงเพียงรูปกาย รักที่เป็นรักจริงๆ คิดได้ตอนนี้หนึ่งนทีก็รู้สึกเหมือนมือเย็นเฉียบ ตอนนี้แม้เขาจะมีทุกอย่างครบแล้ว แต่ชีวิตนี้จะไม่มีคนที่ชื่อเมฆาอีก จะกลับไปหาไม่ได้อีก
แล้วเช่นนี้…..เขาควรทำอย่างไรดี <><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
มาแล้วค่ะ!!!!!!!
ในที่สุดก็ได้คอมน้องมายืมใช้ก่อนอาทิตย์นึงค่ะ พอได้มาก็รีบรัวคีย์บอร์ดเลยนะ
ตอนนี้มีตัวละครใหม่ออกมาสองตัว หนึ่งนทีที่มีคนถามถึงก็ออกแล้ว นายกลองตัวป่วนพระเอกก็ออกแล้ว
เนื้อเรื่องก็ยังดำเนินไปเรื่อยโดยมีแรงกระตุ้นให้เข้มข้น ที่กลัวว่าจะมีดราม่าไหม ตอบว่าก็มีบ้างค่ะ แต่ตอนนี้ไม่เยอะเท่าที่คิดไว้ตอนแรกเลยนะคะ ตอนแรกนี่นอนกอดถังน้ำตาแน่ๆ
ตอนหน้าจะมาเร็วๆนะคะ รอกันนิดนึง
ตอนนี้กำลังติดนิยายแปลจีนมากๆอยู่เรื่องนึง อ่านๆไปก็กะจะขุดพล็อตนิยายเก่าเก็บขึ้นมาเขียน แต่คงต้องรอให้จงรักจบก่อน หรือไปไกลกว่านี้ก่อน ยังไงก็รอติดตามกันนะคะ กระซิบว่าชื่อเรื่อง ‘โคมแดง’
โคมแดงไม่โคมเขียวประเดี๋ยวจะเรท 5555555
เวิ่นเยอะมาก เอาเป็นว่าเจอกันตอนหน้าค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ปล.ตอนนี้ไม่มีเพจนิยายเลยน้า อยากคุยกันหรืออยากทวงนิยายก็เข้ามาคุยในทวิตเตอร์ได้นะคะ @pungjungza ค่ะ
pungjungza
[28/08/2557 ,19:57]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
