ตอนที่ 3
เจ้าของร้านตัวเล็กก็กำลังง่วนกับการตัดแต่งกิ่งเพื่อจัดช่อลาเวนเดอร์ให้ลูกค้า กลิ่นหอมละมุนตามแบบฉบับของดอกไม้ก้านยาวกลีบเล็กตลบอบอวลไปทั่วทั้งร้าน การจัดดอกไม้ตามสไตล์ที่จงรักชอบมักจะเน้นแบบเรียบง่าย ทว่าดึงเอาความโดดเด่นของดอกไม้ชนิดนั้นออกมามากที่สุด ดังนั้นดอกไม้ที่ใช้เสริมแซมจึงไม่ค่อยมากนัก อย่างลาเวนเดอร์ช่อนี้ เขาก็ใช้แค่ลาเวนเดอร์เพียวๆห่อด้วยกระดาษสาสีน้ำตาลกับป่านฟิลิปปินส์สีเบจ ก่อนจะผูกริบบิ้นสีขาวเป็นโบว์พุ่มในขั้นตอนสุดท้าย ตรวจเช็คความเรียบร้อยด้วยการหมุนดูอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรต้องแก้ไขเจ้าของร้านตัวเล็กก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วนำดอกไม้ไปให้กับลูกค้าซึ่งรออยู่ตรงโซฟารับรอง
จงรักยิ้มกว้างเมื่อลูกค้าออกจากร้านไปด้วยความพึงพอใจ ตั้งแต่ละครหลังข่าวเรื่องหนึ่งออนแอร์ ดอกไม้สีม่วงเกือบทุกชนิดในร้านก็ได้รับความนิยมเพิ่มมากขึ้น ทั้งลาเวนเดอร์ ไฮเดรนเยีย กล้วยไม้ โดยเฉพาะดอกฟอร์เก็ตมีน็อต ลูกค้ามักจะเข้ามาถามหาเป็นประจำกระทั่งจงรักต้องสั่งเข้ามาเพิ่มทั้งแบบเอาไว้จัดช่อและแบบปลูกลงกระถางเล็กๆ เขาล่ะอยากให้มีละครที่เกี่ยวโยงกับดอกไม้เช่นนี้บ่อยๆจะได้พลอยขายดิบขายดีไปด้วย
“ยิ้มแป้นเชียวนะคะน้องจงรัก มีอะไรดีๆหรือเปล่าเอ่ย”
“ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ แต่วันนี้ลูกค้าเยอะ เลยอยากยิ้มกว้างๆเท่านั้นเองครับ” เจ้าของร้านหนุ่มว่าพลางยิ้มไม่หุบ
“จริงด้วยสินะ ช่วงนี้ลูกค้าเยอะ ว่าแต่วันนี้เปิดร้านถึงสองทุ่มเลยไหมคะ ไหนๆลูกค้าก็เข้ามาเรื่อยๆแล้วด้วย อีกอย่างเสาร์อาทิตย์นี้สามีพี่ไม่อยู่ ถ้าน้องจงรักเปิดร้านเหมือนทุกวัน พี่จะอยู่ช่วยจนปิดร้านเลยค่ะ” มิ้นเสนอ เพราะเห็นว่าไหนๆลูกค้าก็เข้ามาเรื่อยๆ อีกทั้งเธอกลับบ้านไปตอนนี้ก็คงกลับไปเหงาอยู่คนเดียว สู้อยู่ที่ร้านคุยเล่นกับเจ้าของร้านผู้อัธยาศัยดีดีกว่า
“อืม..วันนี้คงไม่ได้ล่ะครับ ผมนัดเฮียวินไว้”
“เตะบอลเหรอคะ” มิ้นถามอย่างรู้ทัน แม้จะเพิ่งมาทำงานได้ไม่นาน แต่เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าทุกเย็นวันเสาร์จงรักจะไปออกกำลังกายกับกลุ่มรุ่นพี่
“ครับ” หนุ่มตัวเล็กพยักหน้ารักอย่างเสียดาย หากไม่มีนัดล่ะก็ เขาคงจะปิดร้านค่ำๆตามคำแนะนำของมิ้น
“เสียดายจัง เอาอย่างนี้ไหมคะ” หญิงสาวถอนหายใจอย่างนึกเสียดาย แต่ฉุดคิดอะไรขึ้นมาบางอย่างจึงเสนอ
“ยังไงครับ” ตากลมหวานมองมิ้นด้วยแววสงสัย
“พี่อยู่เฝ้าร้านต่อให้เอง น้องจงรักก็ไปตามที่นัดกับคุณวินไว้เถอะค่ะ” เธอว่าขณะเก็บเศษกิ่งใบลาเวนเดอร์บนโต๊ะ
“จะดีเหรอครับ” จงรักมีท่าทางลำบากใจ เขาไม่เคยให้มิ้นอยู่เฝ้าร้านคนเดียวมาก่อน จึงอดห่วงไม่ได้ อีกทั้งยังรู้สึกเกรงใจที่หญิงสาวต้องทำงานล่วงเวลา
“ดีสิคะ กลับบ้านไปตอนนี้ก็เหงา น้องจงรักไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่จะปิดร้านให้เรียบร้อย” เธอให้ความมั่นใจ
“ผมเกรงใจจังเลย ต้องให้พี่เฝ้าร้านคนเดียว”
“อย่าคิดมากสิคะ พี่อาสาเองนะ”
“อืม…” ชายหนุ่มกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ ก่อนตอบตกลง “เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ แต่ถ้าพี่มิ้นมีปัญหาอะไร รีบโทรหาผมเลยนะครับ ผมจะรีบมาทันที ไม่ต้องเกรงใจด้วยล่ะ” คนน่ารักกำชับจริงจังเสียจนมิ้นยิ้มขำ
“โอเคๆ ตกลงตามนั้นค่ะ”
“ถ้างั้นผมเก็บของเลยนะครับ จะห้าโมงเย็นแล้ว” พอรู้ตัวอีกทีก็ได้เวลาเสียแล้ว จงรักยื่นกุญแจร้านกับกุญแจเครื่องคิดเงินให้กับมิ้น จากนั้นจึงเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านหลังร้าน
งานยุ่งก็จริงอยู่ แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตลอดทั้งวันจงรักเพียรหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบ่อยครั้ง ไม่ได้รอข้อความจากใคร ไม่ได้รอให้ใครโทรมา แต่กำลังตัดสินใจว่าควรโทรไปหาเมฆาดีหรือไม่ รู้ว่าควรเลิกกลัว เลิกอาย ควรจะรุกให้มากกว่านี้ ในเมื่อเมฆาเองก็เปิดโอกาสให้โทรหาได้ ทว่ามันยากมากที่จะข่มความขวยเขินและประหม่าซึ่งต้องเกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มๆนั่น
“พี่เมฆบอกให้โทรหาได้ จะกลัวอะไรวะจงรัก” ปลอบใจตัวเองอีกครั้งก่อนตัดสินใจกดโทรออก
ระหว่างรอให้ฝ่ายตรงข้ามรับสาย คนตัวเล็กก็เดินวนไปวนมาอยู่หน้าตู้ล็อคเกอร์ราวหนูติดจั่น ทว่าพอได้ยินเสียงของเมฆาเท่านั้น ปลายเท้ากลับหยุดนิ่ง สมาธิทั้งหมดกูกรวมไปที่เสียงทุ้มๆทันที
“ว่าไงจงรัก”
“เอ่อ..พี่เมฆ เลิกงานหรือยังครับ”
“เลิกแล้ว มีอะไรหรือเปล่า” เสียงของเมฆายังเรียบๆเหมือนเก่าเวลาที่พูดโต้ตอบ แต่จงรักก็ยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ ซ้ำเขาเป็นฝ่ายโทรหาก่อนด้วย คนตัวเล็กสูดหายใจลึกๆก่อนเอ่ยจุดประสงค์ที่ตัวเองโทรมา
“พี่เมฆอยู่ไหนครับ ยังอยู่ออฟฟิศหรือเปล่า”
“กำลังขับรถไปที่สนามน่ะ”
“อ่า…อย่างนั้นเหรอครับ” ตอนแรกไม่คิดว่าจะรบกวนให้ชายหนุ่มมารับอย่างที่ปฏิเสธไปในคืนนั้น ทว่ามาคิดอีกทีเขาว่าคงดีเหมือนกันหากวานให้เมฆมารับแล้วจะได้อยู่ด้วยกันนานขึ้นอีกหน่อย แต่มันคงไม่ทันแล้ว
“อยู่ที่ร้านเหรอ”
“ครับ”
“ให้ไปรับไหม”
“ได้เหรอครับ!” เพราะดีใจเกินไปหน่อยจึงเผลอทำเสียงกระตือรือร้นเกินเหตุ
“ได้สิ อยู่ไม่ไกลจากร้านนายเท่าไหร่หรอก”
“งั้นรบกวนด้วยครับ”
“รอหน้าร้านแล้วกัน อีกไม่เกินสิบนาที”
“ครับ”
พอวางสายจงรักก็หันไปเคาะหัวกับตู้ล็อกเกอร์เบาๆสองครั้ง ก่อนยิ้มกว้างเสียจนโหนกแก้มนูนสูง รู้ว่ามันบ้าที่ดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนี้ แต่ข้างในมันพองฟูขึ้นมาจนไม่รู้จะระบายออกอย่างไรแล้ว เรียกไม่ได้ว่าสมหวังในความรักหรอก แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีกว่าเมื่อก่อน ดีกว่าราวกับว่าฝันอยู่อย่างนั้นแหละ
หนุ่มร่างเล็กยืนยิ้มอยู่ครู่หนึ่งจึงได้สติ เขาลืมไปเลยว่าต้องรีบเก็บของ มายืนเพ้ออยู่นานไม่ได้ เนื่องจากเมื่อกี้พี่เมฆว่าจะมาถึงภายในไม่เกินสิบนาที คิดได้ดังนั้นจงรักก็รีบเปลี่ยนเป็นชุดนักบอลทีมโปรด แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนู ผ้าเย็น รวมถึงน้ำและเกลือแร่ในตู้เย็นใส่กระเป๋าที่เตรียมมาจากคอนโดเมื่อเช้า ในนั้นยังมีรองเท้าสตั๊ดและชุดใหม่เอาไว้เปลี่ยนตอนเล่นกีฬาเสร็จ เก็บของเรียบร้อยก็แบกกระเป๋าออกมา ยังไม่ลืมสั่งให้คนดูแลร้านแทนวันนี้จดบัญชีคร่าวๆเอาไว้ เพราะวันอาทิตย์ร้านปิด กว่าจะมาทำงานก็วันจันทร์ หากไม่จดอะไรไว้เลยประเดี๋ยวจะหลงลืมบางรายการไปเสียก่อน
ดันประตูร้านเปิดออก มองตรงไปข้างนอก ตากลมหวานก็เห็นรถสีขาวที่เพิ่งนั่งเมื่อวานจอดคอยท่าอยู่แล้ว สองเท้ารีบก้าวกึ่งกระโดดไปบนทางเดินอิฐจนถึงรถอย่างเร็วแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่ง แขนสองข้างโอบกอดกระเป๋าเป้อัดสัมภาระไว้แนบอก จากนั้นจึงหันไปเอ่ยขอโทษเสียเบา
“ขอโทษนะครับที่ช้า พี่เมฆมารอนานหรือยังครับ” คนตัวเล็กหน้าม่อยหง่อยลงไปถนัดตา รู้สึกผิดจนคนมองอนุมานว่าท่าทางเช่นนี้ทำให้จงรักดูตัวเล็กลงไปอีก
“เพิ่งมา พอจอดรถ นายก็ออกมาจากร้านพอดี ไม่ได้รอนานอะไรหรอก” เมฆว่าเรียบๆ ตาหวานช้อนมองคนตัวสูงครู่หนึ่งแล้วระบายลมหายใจออกมาเบาๆ
“งั้นเหรอครับ”
เมฆาไม่ได้ต่อความยาวอะไรอีก เขาขับรถออกจากหน้าร้านหอมไกล มุ่งไปยังสนามที่นัดกับเพื่อนๆไว้ บรรยากาศในรถยังคงกระอักกระอ่วนเช่นเดียวกับเมื่อวานตอนมารับจงรักไปร้านอาหาร ทว่าเมื่อมือหนาเอื้อมไปกดเปิดวิทยุให้เพลงบรรเลงขึ้นท่ามกลางความเงียบ รุ่นน้องตัวเล็กจึงเริ่มผ่อนคลายลง หลังเกร็งเหยียดตรงเอนพิงกับเบาะนิ่ม ดวงตากลมหวานแลมองออกไปนอกกระจก เมื่อเจอเพลงถูกใจริมฝีปากบางก็ขยับเบาๆ ผู้มีหน้าที่เป็นสารถียิ้มบางแวบหนึ่งเมื่อเหลือบไปเห็นแล้วจึงปั้นหน้าเรียบเช่นเดิม
เมฆากับจงรักมาถึงสนามตอนหกโมง สมาชิกกว่าครึ่งทยอยมาถึงกันแล้ว วินเองก็เช่นกัน ทันทีที่เห็นเพื่อนรักกับน้องคนสนิทเดินเข้ามาด้วยกัน ตาตี่อย่างลูกจีนก็ยิ่งหรี่เล็กลงแล้วมองอย่างล้อเลียน คราแรกมองไม่เห็นรุ่นน้องตัวเล็กก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอเดินเข้ามาใกล้จงรักจึงสังเกตเห็นสายตาของวินชัดเจน และยิ่งทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันทีที่วินเอ่ยถาม
“มาด้วยกันเหรอ”
“อืม” เมฆพยักหน้ารับ มือหนาทิ้งกระเป๋าวางข้างเพื่อนแล้วทรุดตัวลงนั่งถัดออกไปหน่อย
“แล้ว….มาด้วยกันได้ไงวะ” คราวนี้วินหันไปหาไอ้ตัวเล็กที่ยืนเก้ๆกังๆไม่ยอมนั่งสักที
“อ๋อ…เอ่อ..”
“กูไปรับจงรักมาจากร้าน” เป็นเพื่อนตัวสูงที่นั่งหน้าดุอยู่ข้างๆวินที่เป็นคนตอบแทน
“อ๋อเหรอ” วินพยักหน้ารับรู้ แต่สีหน้าและน้ำเสียงนั้นทำเอาจงรักมองหาวิธีหลบเลี่ยง
“ผะ..ผมไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำก่อนนะเฮีย เดี๋ยวมา” ว่าจบ ไอ้ตัวเล็กก็วิ่งหางจุกตูดหายไปทางห้องน้ำ วินหัวเราะออกมาดังๆอย่างกลั้นไม่อยู่ จะไม่ให้หัวเราะอย่างไรไหว ก็ไอ้น้องรหัสของเขามันสวมชุดนักบอลสีน้ำเงินเข้มมาเต็มยศ ขาดแค่ถุงเท้าและรองเท้าเท่านั้น แต่เมื่อกี้มันอายจนลืมดูตัวเองไปเลย จงรักเด็กโก๊ะเอ้ย!
“แล้วนี่ยังไง สารภาพมาเลย อยู่ๆทำไมไปรับกันมาได้” วินเปลี่ยนเป้าหมายไปหาเพื่อนสนิทของตัวเองที่กำลังใส่ถุงเท้าคู่ยาวอยู่
“ก็ไม่ทำไม”
วินมองเพื่อนแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้อย่างนึกหมั่นไส้ อันที่จริงก็ไม่ได้อยากรู้หรอกนะ แต่ไอ้พ่อสื่อจำเป็นอย่างเขาต้องติดตามผลเสียหน่อย เพราะตั้งแต่วันที่ไปรับจากโรงพยาบาลวันนั้น วินบอกกับเมฆาว่าจงรักแอบรักมันมาตั้งแต่เป็นเฟรชชี่ แถมเชียร์ให้ลองมอบโอกาสให้เด็กดีอย่างจงรักมันหน่อย จากนั้นวินก็ไม่รู้ข่าวคราวอะไรอีกเลย โทรไปหาไอ้เด็กน้อยทีไรมันก็ไม่พูดถึง เขาจึงไม่แน่ใจ เกือบตัดใจเพราะคิดว่าเมฆาไม่น่าจะทำตามที่เขาบอก ทว่าพอเห็นสองคนมาด้วยกันในวันนี้ความอยากรู้อยากเห็นก็ทะลักออกมาจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ จะบอกว่าเขาขี้เสือกก็ได้ แต่คนมันอยากรู้จริงๆนี่หว่า
“บอกกูมาเลยไอ้เมฆ อย่าทำเป็นบอกว่าไม่มีอะไร กูไม่เชื่อหรอก”
“ก็ไม่มีอะไรจริงๆ เห็นว่าต้องมาที่เดียวกัน ก็ไปรับ แปลกหรือไง” คนหน้าดุหันมามองหน้าวินแล้วย้อนถาม
“แปลกสิวะ! ถ้าเป็นเมื่อก่อนมึงเคยไปรับมันมาด้วยกันไหมล่ะ” วินตอกกลับ เขาเริ่มหัวเสียนิดๆเสียแล้วเพราะน้ำเสียงยียวนของเมฆา
“ไม่เคย” เมฆยอมรับตรงๆ
“ก็ใช่ไง! ขนาดคุยมึงสองคนยังไม่ค่อยจะคุยกันเลย แล้วตั้งแต่ที่กูบอกว่าจงรักมันชอบมึงวันนั้นน่ะ มึงก็มาด้วยกันวันนี้ แล้วอย่างนี้จะบอกไม่มีอะไรได้ไง” วินหอบนิดๆเพราะใส่อารมณ์มากไปหน่อย แถมพูดเร็วๆติดกันยาวพรืดอีกต่างหาก กระนั้นเขาก็ขยับเข้าไปใกล้เมฆแล้วถามอย่างมีความหวัง “คบกันแล้วเหรอวะ”
“เปล่า”
“ทำไมล่ะ กูบอกแล้วไง จงรักมันดีนะเว้ย ให้โอกาสมันหน่อยสิวะ” วินว่าอย่างขัดใจ
“กูขอคบอย่างที่มึงแนะแล้ว แต่เขาปฏิเสธเอง” เมฆบอกตามจริง
“ห๊ะ!! จริงดิ?” วินถามอย่างไม่เชื่อหู
“กูจะโกหกมึงทำไม” เมฆลุกขึ้นตั้งใจว่าจะไปเปลี่ยนชุด แต่ถูกวินฉุดให้นั่งลงที่เดิมเสียก่อน
“เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไป”
“อะไรอีกล่ะ”
“เล่ามาก่อน มันยังไง ทำไมน้องมันไม่โอเคกับมึงวะ” วินรู้อยู่ว่าจงรักรักเมฆแค่ไหน แต่ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดรุ่นน้องของเขาถึงปฏิเสธ
“จงรักรู้ว่ากูยังรักหนึ่งอยู่ เขาว่ากูไม่พร้อมจะเป็นแฟนกับเขา ซึ่งมันก็จริง ถ้าคบกันแล้วกูไม่ได้รัก มึงไม่สงสารน้องมึงหรือไง” คิ้วเข้มที่พาดเฉียงอยู่บนสีหน้าจริงจังขมวดน้อยๆ
วินสลดลงเมื่อฉุดคิดในสิ่งที่เพื่อนบอก เขาลืมนึกถึงจุดนี้ไปเลย ลืมนึกไปว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่เมฆาจะเลิกรักหนึ่งนทีในเวลารวดเร็วเช่นนี้ และถ้าเกิดจงรักตอบตกลงคบกับเมฆขึ้นมาจริงๆ คนที่เสียใจที่สุดก็คงเป็นเด็กนั่นเอง และเขาก็คงรู้สึกผิดมากๆเป็นแน่ ทั้งคู่จมอยู่ในความเงียบชั่วครู่แล้ววินก็เป็นฝ่ายส่งเสียงขึ้นก่อน
“แล้วตอนนี้ล่ะ ที่มาด้วยกัน ไปรับกัน แต่ไม่ได้คบกัน มึงอธิบายให้กูฟังหน่อยสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“จงรักขออยู่ข้างกู”
“หมายความว่าไง”
“กูบอกไม่ถูกว่าหมายความว่าไง รู้แค่ว่าอยู่ข้างๆโดยที่ไม่ได้คบน่ะ เหมือนเพื่อนล่ะมั้ง”
“เพื่อนแก้เหงาของมึงตอนที่ไม่มีหนึ่งน่ะเหรอ”
“……..” เมฆเงียบไม่เอ่ยตอบอะไรกลับไป คราวนี้เงียบกันไปอีกครู่วินก็เอ่ยขึ้นก่อนอีก
“แล้วแฟนใหม่หนึ่งมันมาหาเรื่องอะไรมึงอีกหรือเปล่า”
“ไม่” แววตาสีสนิมแข็งกร้าวขึ้นนิดเมื่อเอ่ยถึงชายคนนั้น
“ถึงมันจะมีอิทธิพลยังไง แต่มาทำร้ายร่างกายมึงขนาดนั้น มึงน่าจะฟ้องเอาเรื่องสักหน่อยนะ เอาให้ขายหน้าไปเลย” วินแนะนำผสมกับอารมณ์โกรธแค้นแทนเพื่อน
มีอย่างที่ไหน แย่งแฟนเพื่อนเขาไปแล้วยังพาพวกมารุมกระทืบเพื่อนเขาอีก ไอ้คนอย่างนั้นมันเลวไร้ที่ติจริงๆ คิดว่าตัวเองมีหน้ามีตาทางสังคม ทั้งยังเป็นผู้มีอิทธิพลถึงคิดจะมารังแกคนธรรมดาอย่างพวกเขาได้
“ช่างมันเถอะ ไม่อยากให้หนึ่งลำบากใจ แต่ถ้ามีครั้งต่อไปมึงไม่ต้องกลัว กูเองก็คน ความอดทนมีจำกัด คงไม่คิดจะทนเหมือนกัน”
“เออ ตามใจมึง หนึ่งมันจะรู้ไหมว่ามึงรักมันมากขนาดไหน กล้ามากที่ทิ้งมึงไป โง่ชะมัด” วินบริภาษออกมาตามแรงอารมณ์ เมฆไม่ได้ว่าอะไร เขาไม่อาจห้ามความคิดของเพื่อนได้ คนตัวสูงลุกขึ้นยืนตั้งใจจะไปเปลี่ยนชุดเพราะเห็นคนตัวเล็กกำลังเดินกลับมาจากห้องน้ำแล้ว
“เมฆ” วินเรียกเมฆาไว้อีกครั้ง
“อะไรอีก”
“กับจงรัก มึงลองเปิดใจให้มันดูนะ แล้วมึงจะรู้ว่าน้องมันจริงใจกับมึงจริงๆ”
“……” ตาเข้มจ้องมองร่างเล็กที่เดินมาหยุดข้างสนาม จ้องมองอยู่เช่นนั้นไม่นานจึงละสายตาแล้วหันมาตอบเพื่อน “อืม จะลองดู”
เมื่อความมืดโปรยตัวแทนที่แสงอาทิตย์ เจ้าหน้าที่ดูแลสนามก็เปิดไฟสปอร์ตไลท์ให้ความสว่าง มองจากมุมสูงภาพนักบอลมือสมัครเล่นวิ่งกระจายตัวเต็มทั้งสองสนาม ชายหนุ่มร่างเล็กที่ลงเล่นตั้งแต่เกมแรกตอนนี้ขอตัวนั่งพักอยู่ข้างสนามด้วยสภาพเหนื่อยหอบ ผ้าเย็นผืนเล็กถูกควักออกมาคลี่แล้วโปะไว้บนหัว ด้วยความที่เป็นคนผิวขาวเวลาเหนื่อยจัดผิวจึงเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อตลอดทั้งลำคอและใบหน้า คว้าเอาขวดน้ำเย็นมาเปิดแล้วล้างหน้าล้างเหงื่อก่อนดื่มเข้าไปหลายอึกจึงปิดไว้เช่นเดิม จากนั้นหยิบผ้าขนหนูสีน้ำเงินเข้มในกระเป๋าออกมาเช็ดหน้าเป็นขั้นตอนสุดท้ายก็อันเสร็จพิธี
ร่างเล็กนั่งแผ่บนพื้นหญ้าเทียมอย่างหมดรูป ดวงตาคมหวานก็สอดส่ายมองเกมที่กำลังดำเนินอยู่ไปทั่วสนาม ก่อนเคลื่อนไปหยุดมองคนที่แอบชอบมาแรมปี เมฆาเป็นคนตัวสูงใหญ่แต่เคลื่อนไหวได้รวดเร็ว ซ้ำยังเป็นตัวทำแต้มให้ทีมได้บ่อยครั้ง เวลาอยู่ในสนามเขาจึงโดดเด่นมากกว่าใคร
เช่นตอนนี้ ร่างสูงได้บอลจากเพื่อนร่วมทีม เขาเลี้ยงบอลหลบหลีกฝ่ายตรงข้ามฝ่าไปจนถึงหน้าประตูชัย จงรักคิดว่าอย่างไรเสียลูกนี้คงหวังแต้มได้แน่นนอน ทว่าจังหวะที่กำลังจะยิง เพื่อนอีกทีมก็สไลด์เข้ามาสกัดบอล ส้นปุ่มปั่มของรองเท้าสตั๊ดกระแทกเข้าที่ตาตุ่มของเมฆาอย่างแรง ร่างสูงใหญ่ล้มลงบนพื้นสนามทันที ทั้งสนามหยุดนิ่งไปชั่วอึดใจ ร่างสูงพยายามลุกแต่ลุกไม่ขึ้น ร้อนถึงเพื่อนต้องเข้าไปช่วยประคอง
แว่วได้ยินเสียงของคนเจ็บบอกคู่กรณีว่าไม่เป็นอะไรมากเมื่ออีกฝ่ายขอโทษ จากนั้นจึงหันไปทำสัญญาณให้เล่นกันต่อไป จงรักลุกขึ้นโดยอัตโนมัติแล้ววิ่งเข้าไปช่วยพยุงในสนาม หิ้วปีกข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็เป็นพี่โมกรุ่นพี่อีกคนในทีม เมื่อพาคนเจ็บมานั่งพักที่ข้างสนาม โมกก็เดินไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ ระหว่างนั้นคนตัวเล็กจึงนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าร่างสูงใหญ่ แล้วช่วยถอดรองเท้าและถุงเท้าออกให้ ข้อเท้าของเมฆาบวมเป่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วเพราะกระแทกรุนแรง มือเล็กประคองเท้าวางบนตักอย่างเบามือ ก่อนเงยหน้าขึ้นพูดกับคนเจ็บ
“เริ่มบวมขึ้นมาแล้ว”
“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก” เพราะแววตาสั่นระริกของจงรักทำให้เมฆาต้องพูดอะไรสักอย่างเป็นการปลอบใจโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ถึงจะได้ยินอย่างนั้น จงรักก็ไม่ปักใจเชื่อ ดูจากรอยระบมแล้ว เขาว่ามันต้องเจ็บมากแน่ๆ
“อดทนหน่อยนะครับ”
“อืม”
หลังจากได้กล่องปฐมพยาบาลพร้อมถุงประคบเย็นจากโมกเรียบร้อย จงรักก็เร่งประคบเท้าให้เมฆาทันที กระทั่งผ่านไปสักพักมือเล็กก็ควานหาหลอดยาในกล่องพยาบาล เมื่อทายานวดกลิ่นฉุนรอบๆบริเวณบวมเต่งมือเล็กก็ลงแรงนวดเบาๆเพื่อคลายกล้ามเนื้อและช่วยให้ยาซึมเข้าผิวหนังได้เร็วขึ้นไปด้วย
ในระหว่างที่จงรักสาละวนกับอาการบาดเจ็บ สายตาคมดุอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของคนเจ็บก็ทอดนิ่งที่ชายหนุ่มรุ่นน้องอย่างพิจารณา จงรักเป็นคนไม่สูงนัก อาจเรียกได้ว่าตัวเล็กกว่ามาตรฐานชายไทยทั่วไป หากแต่รูปร่างก็ไม่ได้บอบบางน่าทะนุถนอมเหมือนผู้หญิง แขน ขา หน้าท้องที่เห็นรำไรใต้เสื้อกีฬาเปียกแนบเนื้อก็บ่งชัดว่าเจ้าตัวมีกล้ามเนื้อเช่นคนชอบออกกำลัง จะว่าหน้าหวานก็ไม่เหมาะเสียทีเดียว ถึงดวงหน้าจะเป็นวงเล็กแต่ก็สมกับตัว แก้มใสสองข้างยุ้ยออกมานิดๆ จมูก ปาก คิ้ว คาง มองอย่างไรก็ดูเหมือนชายหนุ่มคนอื่นทั่วๆไป มีเพียงดวงตาซึ่งคล้ายกับคนมีเชื้อแขกเท่านั้นช่วยขัดให้เครื่องหน้าดูโดดเด่น
ก่อนหน้าทุกครั้งเมื่อเขามองมาที่จงรัก เขาก็รู้สึกเฉยๆไม่ใคร่สะดุดตาเท่าไหร่ ผิดกับ ณ เวลานี้เมื่อเขาได้สังเกตและใส่ใจการกระทำของหนุ่มรุ่นน้องใกล้ๆ เมฆากลับรู้สึกถึงความตั้งใจและความห่วงใยที่เจ้าตัวส่งผ่านมาให้ ยิ่งจ้องลึก ยิ่งเห็นอะไรๆชัดขึ้น
ความปรารถนาดีแม้อยู่ข้างใน ก็หาใช่ไร้คนเห็น หากคิดแง้มเปิดประตูหัวใจมอง แม้วันนี้ไม่รู้สึกลึกซึ้ง ทว่าสักวันหนึ่ง เมฆาคิดว่าเจ้าหนุ่มตัวเล็กที่ขอเพียงแค่ยืนข้างๆหัวใจคนนี้ อาจทลายกำแพงความรู้สึกของเขาเพื่อเข้ามาแทนที่เจ้าของเดิมก็เป็นได้
“เจ็บเหรอครับ” เสียงห้าวของพยาบาลจำเป็นถามเพราะเห็นเมฆานั่งเงียบไม่พูดไม่จา
“นิดหน่อย ไม่เป็นไรมากหรอก”
“ขอโทษนะครับ มือผมหนักไปหน่อย” อันที่จริงจงรักไม่ได้มือหนักเลยสักนิด แรงมือของช่างจัดดอกไม้มีหรือจะหนัก เจ้าตัวระมัดระวังไม่ลงแรงจนดูคล้ายว่าเท้าของชายหนุ่มเปรียบกับกลีบดอกไม้อย่างไรอย่างนั้น แต่เมฆเลือกที่จะไม่พูดหรืออธิบายอะไร เมื่อนวดเสร็จจงรักก็ใช้ผ้ายืดพันแผลให้อีกขั้นสุดท้าย
“เสร็จแล้ว จะกลับเลยไหมครับ”
“คิดว่าคงเป็นอย่างนั้น วันนี้เล่นไม่ไหวแล้วล่ะ”
“งั้นเดี๋ยวผมเก็บของเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปบอกเฮียวินก่อนนะครับ จากนั้นเราค่อยกลับกัน”
“เดี๋ยวสิ” ยังไม่ทันทำอะไรเมฆก็เรียกคนตัวเล็กไว้เสียก่อน
“พี่เมฆจะเอาอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าหรอก แค่สงสัยน่ะ”
“สงสัย?”
“นายจะกลับกับพี่ด้วยใช่ไหม”
“ก็…ครับ ถ้าพี่เมฆไม่ว่าอะไร ผมจะเป็นคนขับรถให้ เพราะดูท่าพี่คงขับกลับเองไม่ไหว อีกอย่างเฮียวินก็เอารถตัวเองมาด้วย” จงรักบอกเหตุผล เพราะเห็นว่าด้วยขาบวมตุ่ยขนาดนี้ เดินดีๆ ยังลำบาก หากจะให้ขับรถกลับบ้านที่อยู่ไกลตั้งแถบชานเมือง เมฆคงกลับไปไม่ถึงเป็นแน่
“งั้นก็รบกวนด้วยนะ”
“ไม่รบกวนหรอกครับ ผมเต็มใจ” คนตัวเล็กยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้ ก่อนรวบกระเป๋าสัมภาระของตัวเองแล้วตรงไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องน้ำทันที
เมฆาทอดสายตามองตามจงรักไป โดยไม่ทันสังเกตเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองที่ยืนแอบฟังอยู่ไม่ไกล วินแอบยืนมองอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว คราแรกหวังใจว่าจะเข้าไปช่วย แต่เพราะแอบเห็นเมฆาจ้องจงรักตอนที่ปฐมพยาบาลให้ไม่ยอมละสายตา เขาจึงไม่ได้เข้ามาขัด หนุ่มลูกจีนแอบยิ้มกระย่องจนตาหยี เนื่องจากพ่อสื่ออย่างเขาอดรู้สึกใจชื้นขึ้นมาแทนน้องรักไม่ได้
“ถ้าสมหวังคราวนี้ เอ็งต้องเลี้ยงมื้อใหญ่ให้เฮียเลยนะจงรัก”
<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
pungjungza
[28/7/2557 ,16:11]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
