หัวข้อ: รักนาย ❤❤ มายรูมเมท....ตอนที่สี่สิบสอง...อวสาน (01/10/14) จบแล้ว..ย้ายได้เลยครับ

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบ


http://www.youtube.com/watch?v=yX3xl17Awpc



“เพราะอะไรเธอจึงทิ้งฉันไป ฉันทำให้เธอผิดหวัง
ฉันทำให้เธอเจ็บช้ำมากมายขนาดไหน
ฉันรักเธอ มากมายเท่าไร เธอเองก็รู้ใช่ไหม
ว่าเธอน่ะมีความหมายกับฉันขนาดไหน มากเท่าไร”

“ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป
ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้
พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไป
มันคงไม่มีประโยชน์ถ้าคนมันหมดใจ”

“แต่ถ้าตัวเธอยังรัก ยังห่วงใย
และถ้าอดีตของเรายังพอมีความหมาย
ได้โปรดอย่าจากฉันไป
ได้โปรดอย่าทำร้ายกันเลย”

(คุกเข่า....COCKTAIL)



เพลงเพราะโดนใจที่เมื่อหกเดือนก่อน
เวลาฟังครั้งใดก็จะทำให้ผมร้องไห้ฟูมฟายไปจนถึงกรีดร้องออกมาอย่างไม่สามารถบังคับตัวเองได้
เสียงร้องโหยหวนคร่ำครวญอย่างเจ็บปวดของผม คนที่ได้ยินได้ฟังต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
มันเหมือนเสียงร้องของสัตว์ที่ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสได้บาดแผลฉกรรจ์

ทั้งๆที่ร่างกายภายนอกของผมไม่มีส่วนของอวัยวะใดบุบสลายสักนิด
แต่ภายในใครจะรู้ดีเท่ากับเจ้าของร่างกาย
ก้อนเนื้อเล็กๆที่อยู่ในอกด้านซ้ายของผมมันอ่อนล้า บอบช้ำเกินจะเยียวยา

เวลาช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้น เรื่องร้ายๆที่ทำร้ายผมถูกปัดเป่าออกไป
ด้วยความรักจากคนในครอบครัวและคนรอบข้างตัวผม
อาการร้องไห้คร่ำครวญยามมีสิ่งมากระตุ้นเตือนให้คิดถึงความผิดหวังห่างหายไป
อาการซึมเศร้าเงียบขรึม ปิดกั้นตัวเองเข้ามาแทนที่ ผมมักจะหมกตัวอยู่ในห้อง
นอนนิ่งๆเงียบๆ มีเพียงเสียงสะอื้นน้อยๆยามถอนหายใจ

มาถึงวันนี้ นาทีนี้ ครั้งใดที่ผมได้ยินเพลงอกหักรักคุดเพลงนี้
ผมได้แต่น้ำตาซึม และมีเพียงอาการหน่วงในอก จุกแน่นในลำคอ
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมจะสามารถฟังเพลงนี้ได้โดยไม่รู้สึกอะไร
หรือเพลงนี้จะเป็นเพลงต้องห้ามของผม ห้ามฟัง ห้ามคิดตามเนื้อเพลง

 


หกเดือนก่อนหน้านี้มันมีเหตุการณ์ร้ายแรงที่ทำให้ผมมีแผลเป็นฝังลึกอยู่ในใจ
มันเป็นก่อนหน้าที่...หมอก.....จะ......

ทรยศ หักหลังความรักของเราทั้งสองคน

ผมกับหมอกสถานะของเรา...เราเป็นคนรักกัน เป็นคู่รักที่คนรอบข้างและเพื่อนๆ
อิจฉาในความรักความมั่นคง และความราบรื่นในเส้นทางที่เราจับมือกันเดิน


หมอกเป็นเพื่อนร่วมห้องร่วมชั้นมาตั้งแต่ชั้นประถม เราไม่ได้อยู่กลุ่มเพื่อนกลุ่มเดียวกัน
แต่ก็รู้สึกถูกชะตา เจอหน้ากันก็มักจะทักทายด้วยรอยยิ้มและไมตรี
จนมาถึงตอนที่ผมกับหมอกเลื่อนชั้นขึ้นมาเรียนม.สี่
เพื่อนๆในกลุ่มเริ่มแยกย้ายสอบเข้าไปตามโรงเรียนต่างๆที่ต้องการ

ผมกับเพื่อนในกลุ่ม...บางคนถึงแม้จะได้เข้ามาเรียนโรงเรียนเดียวกันกับผม
แต่ก็คนละแผนก คนละห้อง ผมค่อนข้างเคว้งคว้าง
ผมเป็นที่รักของเพื่อนก็จริง แต่ผมเป็นคนขี้อายที่จะทำความรู้จักสนิทสนมกับคนใหม่ๆ

ผมดีใจมากที่หมอกตามผมมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกับผม และที่สำคัญห้องเดียวกัน
หากผมไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป ผมเดาว่าหมอกจงใจตามผมมา
เพราะหมอกเรียนเก่ง น่าจะได้เข้าเรียนสายวิทย์เหมือนที่เด็กเก่งๆนิยมเรียนกัน
แต่หมอกกลับมาเรียนสายศิลป์เหมือนผม

ภายในเทอมแรกของม.สี่ ความสนิทสนมทำให้ผมตกลงยอมรับหมอกเป็น...แฟน
หมอกเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม เราใช้ชีวิตมากกว่าครึ่งอยู่ด้วยกันตลอดเวลา
และทั้งหมดอยู่ในสายตาของคนในครอบครัวทั้งสองฝ่าย

มันก็ไม่ได้ง่ายนักหรอกครับ ที่ผมจะทำให้ครอบครัวของผมยอมรับสิ่งที่ผมเลือกที่จะเป็น

พ่อกับแม่และพี่วี..พี่ชายคนเดียวของผม...

พ่อกับแม่ผ่านช่วงยากลำบากในการทำใจอยู่นานพอสมควร
แต่ความรักที่พวกท่านมอบให้ผมมันมีมากมายเกินกว่าที่ท่านจะทำลายความสุขของผมลงได้
ทำให้พ่อกับแม่ยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างได้

แต่พี่วี...พี่ชายของผมยอมรับได้แค่ในระดับหนึ่ง
พี่วีคอยพูดเตือนพูดโน้มน้าวให้ผมเปลี่ยนใจ สั่งสอนซ้ำแล้วซ้ำอีก
ในความรู้สึกขณะนั้น ที่มันเต็มไปด้วยความรักความหลงในตัวหมอก ทำให้ผมเริ่มไม่พอใจพี่วี
ครั้นพอนานเข้าผมเริ่มไม่รับฟัง แต่พี่วีก็ไม่ละความพยายาม

จนมีอยู่ครั้งหนึ่งผมถึงกับตะโกนใส่หน้าเขาด้วยถ้อยคำที่รุนแรง

“พี่วีไม่เป็นผมพี่ไม่เข้าใจหรอก แล้วพี่ก็อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมให้มากนักเลย
พ่อกับแม่ยังไม่ว่าอะไรผมสักคำ เป็นแค่พี่ไม่มีสิทธิ์มาห้ามมาสั่งผม ผมไม่ชอบ”

 


พี่วีตกตะลึงอึ้งไปสักพัก เพราะคงคาดไม่ถึงว่าผมจะระเบิดคำพูดและอารมณ์ใส่เขาแบบนี้
ผมที่ค่อนข้างหัวอ่อน อยู่ในโอวาทของผู้ใหญ่ กล้าพูดจาหักหาญน้ำใจเขาที่ตักเตือนด้วยหวังดี

“พี่รักและห่วงวินมากนะ แต่ถ้าน้องต้องการแบบนั้น
นับจากนาทีนี้พี่ก็จะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของวินอีก แต่วินเข้าใจไว้อย่างนะ
ที่พ่อกับแม่ไม่ว่าอะไรวินเลย เพราะท่านรักวินมาก วินรู้มั๊ยลับหลังวินพวกท่านร้องไห้หนักมากแค่ไหน”
พี่วีลูบหัวผมเบาๆ ในขณะที่ผมหน้าชาด้วยความละอาย

“พี่วีครับ วิน...วินขอโทษ วินไม่ได้หมายความ....ฮือๆ..”

“ชู้วว..ไม่เอาครับ อย่าขี้แยสิ เดี๋ยวไม่น่ารักนะเอ้อ”
พี่วีคว้าตัวผมที่เริ่มต้นร้องไห้เข้ามากอดแน่น
แล้วบรรจงซับหยาดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา

“พี่..อึกๆ...พี่วีไม่รักวิน..ฮือๆ...”
ผมสะอึกสะอื้น ใจเสียที่พี่ชายคนเดียวเหมือนจะเลิกสนใจผม

“พี่วีจะคอยอยู่ข้างๆวิน ไม่หนีไปไหนหรอกครับ แค่วินจะทำอะไรคิดให้รอบคอบ
รักตัวเองมากๆ อย่าเอาแต่รักคนอื่นจนถลำตัวถลำใจลึกลงไป หากวันหนึ่งไม่เป็นอย่างที่วินหวัง
มองไปรอบๆตัวนะวิน ทุกคนพร้อมอ้าแขนรับวินเสมอ”

พี่วีลูบหลังผมเบาๆ ปลอบโยนจนผมสงบลง

“วิน...น้องสัญญากับพี่สักข้อได้มั๊ย”

“ได้ครับ”
ผมตอบรับทันที พี่วีจะให้ผมสัญญาอะไรผมจะทำตาม

“อย่าเพิ่งลึกซึ้งกับหมอกจนกว่าวินจะเรียนจบมหาวิทยาลัย
หรือจนกว่าวินจะแน่ใจว่าหมอกจริงจังกับวินจริงๆ”
ตามสายตาของผู้ใหญ่ต่างก็คาดหวังให้ความสัมพันธ์ของผมกับหมอก
แปรเปลี่ยนจืดจางและห่างหายกันไปตามเวลา

“ครับ...วินสัญญา”

 


ทางบ้านผมก็เคลียร์แล้ว และผมก็เริ่มชะลอความสัมพันธ์ที่เริ่มจะรวดเร็ว

แล้วทางครอบครัวของหมอกล่ะ

“เอาเถอะจ๊ะ หมอกรักใครพ่อกับแม่ก็รักด้วย จริงมั๊ยคุณ”
แม่ของหมอกยิ้มให้ผมกับหมอกแล้วหันไปคาดคั้นพ่อของหมอกที่นั่งหน้าบึ้งอยู่

“เออ...”
พ่อของหมอกไม่มองหน้าผมสักนิดตั้งแต่หมอกพาผมเข้ามาในบ้าน

“ขอบคุณครับพ่อกับแม่ เห็นมั๊ยวิน หมอกบอกแล้วพ่อกับแม่หมอกใจดีเสมอ”
วินยกมือไหว้พ่อแม่ แล้วหันมากุมมือผมเขย่าแรงๆ

แวบหนึ่งผมเห็นสายตาไม่พอใจของแม่หมอกที่มองมา
แต่แค่กระพริบตามันก็หายไปกลายเป็นรอยยิ้มเอ็นดูเข้ามาแทนที่

 


จังหวะที่ผมจะกลับ หมอกขึ้นไปหยิบของบนห้อง
ในขณะเดียวกันกับที่ผมอยากเข้าห้องน้ำ

“ไปเข้าห้องน้ำในห้องหมอกดีกว่า”
หมอกชวนแล้วฉุดข้อมือผม

“เอ่อ..วินเข้าห้องน้ำข้างล่างดีกว่านะหมอก”
ผมแกะมือหมอกออกเมื่อเหลือบเห็นสายตาไม่พอใจของพ่อหมอกที่มองมา

“เอางั้นก็ได้”

หมอกแยกไป ผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ทำธุระอย่างรวดเร็ว
เพราะผมอยากออกไปจากบ้านหมอกให้เร็วที่สุด ถึงคำพูดพ่อกับแม่ของหมอกเป็นเชิงอนุญาต
แต่อะไรบางอย่างที่ส่งผ่านมาทางสายตาของพวกท่าน ทำให้ผมไม่ค่อยสบายใจ

 


“พ่อทนอีกนิดไม่ได้รึไง ก็รู้อยู่ว่าหมอกมันดันทุรัง ขืนห้ามก็จะยิ่งเตลิดไปกันใหญ่”
เสียงกระซิบกระซาบของแม่หมอกนี่นา ผมรีบหลบหลังเสาที่ไม่ไกลนัก

“แม่ทนได้ยังไง น่ารังเกียจที่สุด พ่อไม่คิดเลยว่าเรื่องวิปริตแบบนี้จะเกิดขึ้นกับลูกของเรา
ไอ้เด็กนั่นมันต้องมารยาสาไถ หลอกล่อหมอก ไม่รู้ล่ะ พ่อจะไม่ยอมให้คบกัน”

ผมค่อยๆโผล่หน้าออกมามอง ก็เห็นพ่อหมอกสะบัดแขนจากการจับของแม่

“เอ๊ะ..พ่อ เราตกลงกันแล้วนะอย่าลืมสิ เอางี้ พ่อแค่เออออไม่ต้องพูดอะไร แม่จัดการเอง”


 




“ว่างๆก็พาเพื่อน..เอ่อ..พาวินมาที่บ้านอีกนะหมอก ไม่ต้องเกรงใจพ่อกับแม่นะลูก”

ผมยกมือไหว้ท่านทั้งสอง
“ขอบคุณครับ”

แม่หมอกเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ แต่พ่อ....เมินหน้า


“เห็นมั๊ย แค่นี้ก็เรียบร้อย”

หมอกยิ้มกว้างอย่างภูมิใจในขณะที่ผมต้องฝืนยิ้ม




หลังจากนั้นผมก็พยายามหลีกเลี่ยงเวลาหมอกชวนผมไปบ้าน
และผมไม่ถามไม่รับฟังอะไรเกี่ยวกับพวกท่านทั้งนั้น
หากหลีกเลี่ยงไม่ได้ผมก็ทนรับฟังเพื่อไม่ให้หมอกจับได้

ช่วงม.สี่ถึงม.หก เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมาก หมอกเป็นทั้งเพื่อนและคนรักที่ดีเยี่ยม
ให้ความรักให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับผม ไม่เคยมีสิ่งไหนที่ทำให้ผมขุ่นข้องหมองใจ

เรากอดหอมกันบ่อยๆ ในตอนนั้นเรื่องอย่างว่าไม่ได้เข้ามาในหัวของพวกเราสักนิด
แค่แอบหอมกันกอดกันลับหลังคนอื่น แค่นี้ก็ทำให้เราสองคนหัวใจพองฟู

 


*****************************************************************************************


มาถึงช่วงเข้ามหาวิทยาลัย
ผมสอบติดและเรียนคณะนิเทศน์ ในขณะที่หมอกเรียนเศรษฐศาสตร์

เราวาดอนาคตไว้ร่วมกัน

“หมอกจะเป็นนายธนาคาร ใส่สูทผูกไทค์ ตอนเช้าวินจะต้องเป็นคนใส่เนคไทให้หมอกทุกวันนะ”

“ได้เลย วินจะชงกาแฟให้หมอกด้วยล่ะ”

“แล้วตอนเย็นวินก็ต้องเป็นคนถอดเนคไทให้หมอกนะ
ส่วนตอนกลางคืนหมอกจะเป็นคนถอดชุดนอนให้วินเอง..ฮะ..ฮะ”

“ไอ้บร้า...”
ผมทุบไหล่หมอกเบาๆ

“อ้าวๆ...ทำร้ายสามีได้ยังไง มานี่เลย...ฟอดๆ”
หมอกเริ่มแหย่และหยอกเย้าให้ผมได้อาย แล้วก็เข้ามาประจบ มากอดมาหอมผม

 


เราสองคนพักหอพักของมหาวิทยาลัยห้องเดียวกัน
เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แม้แต่ตอนพักกินข้าวกลางวัน
เรียกได้ว่าห่างกันแค่ตอนเข้าเรียน
เวลาผมกลับไปค้างที่บ้าน หมอกก็จะตามผมมาค้างด้วย

แต่เวลาที่หมอกกลับบ้าน...

“หมอกค้างที่บ้านหมอกเถอะนะ วินกลับไปค้างที่บ้านวินดีกว่า”
มันเป็นเรื่องเดียวที่เป็นปัญหาของเรา

“ทำไมวินถึงไม่ยอมค้างที่บ้านหมอก ทีหมอกยัง....”
ผมก็จะเข้าไปกอดแล้วอ้อนหมอก

“วินอึดอัดอ่ะ หมอกอย่าโกรธวินเลยนะ แค่เดือนละครั้งสองครั้งเอง”

“ก็ได้..”
หมอกตอบห้วนๆแต่ก็ยอมผมทุกครั้ง


ผมอึดอัดกับสายตาของพ่อแม่หมอกจนทำตัวไม่ถูก หายใจไม่ทั่วท้อง
ถึงท่านจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่บางครั้งท่านก็เผลอแสดงสีหน้าแววตารังเกียจผมออกมา

เดือนหนึ่งเราจะแยกจากกันแค่คืนสองคืนที่หมอกกลับไปค้างที่บ้าน

แม้แต่ตอนรับน้องเรายังดั้นด้นอ้อนวอนรุ่นพี่เพื่อจะได้ตามไปด้วย

รับน้องมหาวิทยาลัยจัดในรั้วมหาวิทยาลัยก็ไม่มีปัญหา

รับน้องคณะ เราก็ตามไปเป็นกำลังใจกันห่างๆ

จนในที่สุด ทั้งมหาวิทยาลัยก็รู้ว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน
ในเมื่อหมอกไม่อาย ผมก็ไม่อาย ใครจะมองยังไงก็ช่าง

 


“หมอกภูมิใจในตัววิน วินทั้งดีทั้งน่ารักแล้วหมอกจะต้องปิดคนอื่นทำไม
ดีซะอีก คนอื่นจะได้ไม่เข้ามายุ่งกับวินของหมอก”

ถ้อยคำหวานหูและจริงใจเหล่านี้ ทำให้ผมประมาท


และนำมาซึ่งเหตุการณ์เลวร้าย


ซึ่งต่อมามันก็ทำให้ผมต้องมีชีวิตแบบในวันนี้




 



******************************************************************************************



ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม

ขอมอบรูปวินกะหมอกแทนคำขอบคุณครับผม


เศร้า...บราซิล...เนย์มาร์  ไว้อาลัยแป๊บนึง

 




[attachment deleted by admin]

[BlueCherries]

ชอบอิมเมจจจจจจจจ อิอิ

งานนี้จะดราม่ากระจายไหมเนี่ย สังคมบางคนก็ต่อต้าน อย่างผู้ปกครองยังรับไม่ค่อยได้

วินสู้ๆ T.T

(ขอจบแฮปปี้เอนดิ้งนะค้าาาาาาา )

*****

อ่านรอบสองละงงนิดนึง

วินคบกับหมอกมาก่อนใช่ไหมคะ แล้วเลิก หมอกบอกลาบะบาย
แล้ววินมาเจอเขม... เราเรียงลำดับถูกไหมคะนี่ @ @

[4559]

คืออะไร  อยากรู้อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[nongrak]

วินน่ารักและก็น่าสงสารด้วย แต่เขมทำตัวแบบนี้ไม่ดีเลย
มีแฟนแล้วยังมาทำเจ๊าะแจ๊ะวินอีก

[Singleman]

พ่อแม่ หมอกมีส่วนใช่ไหม

[pumpui]

เหมือนอีกเรื่องอะ รูมเมทเหมือนกัน พระเอกปากแข็ง ไม่ยอมบอกรัก นายเอก ซะที จนนายเอกแอบไปได้เสียกับเพื่อน หลายๆคนบอกให้นักเขียนรีไรท์ แต่เขาไม่ยอม เราก็ บายออกมาดีกว่า จนมาเจอเรื่องนี้ ขออย่าให้มีอะไร พลิกล๊อก เลยน๊ะ รักวินนี่ กะ นายเขม น้า

[yowyow]

 

[herenoi]

 


ตอบคอมเม้นท์ครับผม

ขอสปอยเนื้อเรื่องเล็กๆก็แล้วกันนะครับ

เริ่มจากวินกับหมอกเป็นคนรักที่รักกันมาก รักกันมาตั้งแต่ม.สี่
แต่เมื่อช่วงชีวิตผ่านมาถึงช่วงเรียนมหาวิทยาลัย หมอกได้เปลี่ยนไปจนทำให้วินเสียศูนย์
ครอบครัวของวินจำเป็นต้องให้วินถอยออกมาจากเหตุการณ์ร้ายแรง
เมื่อวินได้มาพบกับเขมที่คบกับผู้หญิงมาตลอดชีวิต
ความใกล้ชิดทำให้ทั้งคู่มีใจให้กัน
ความไม่แน่ใจของเขม และการเข็ดหลาบในความรักของวิน
ทำให้ทั้งคู่ต่างต้องพยายามเก็บงำความรู้สึกของตน

แต่แล้วในที่สุด"ความรัก"...มีอำนาจเหนือทุกสิ่ง เมื่อทั้งสองตัดสินใจเปิดใจให้กัน

HAPPY END ครับผม ไม่มีกลับลำ

เขมต้องคู่กับวินเท่านั้นครับ พล็อตแต่งไว้จนจบแล้ว อ่านได้อย่างสบายใจหายห่วงครับ

สุดท้าย...คนเขียน...ไอ้หน่อยคนเดิมครับผม

เรื่องนี้ขอฝากผลงานและขอแก้ตัวแทนเรื่องเดิมครับผม

ฝากไว้ในอ้อมใจอีกสักเรื่องนะครับ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกการให้โอกาส และทุกการติดตามครับผม

 

[pumpui]

ฟรุ้งฟริ๊ง ดีจังเลย งั้น รอ คนเขียน มาเขียนต่อ น่ะครับ รอ รอ รอ

[fc_fic]

 

[naruxiah]

ขอสารภาพว่าติด สารภาพว่าชอบ สารภาพว่าติดตามนะคะ

[❣☾月亮☽❣]

   ขอบคุณสำหรับการชี้แจงและสปอล์ยนิดหน่อย โล่งอกไปที
เนื้อเรื่องแนวรูมเมทมีค่อนข้างเยอะแต่ก็อ่านหลายเรื่องอยู่ 555 ถ้าจบดี จบฟินก็ฟินไปเป็นสัปดาห์ แต่ถ้าจบมึนๆ เศร้าๆ ก็จิตตกไปนานเลย
จะรอติดตามต่อไปค่ะ

[yowyow]

 

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบเอ็ด


http://www.youtube.com/watch?v=13MISWdL_eA


“นาทีที่ไม่มีฉันมันดีรึเปล่า
เวลาจะกอดเขาลึกซึ้งเท่าไหร่
มีแต่คำถามที่คนรักเก่า
ไม่มีสิทธิ์จะถามอะไร”

“อยู่ห่างจากคนอย่างฉันมันดีรึเปล่า
ตอนเธอนอนกอดเขาชื่นใจเท่าไหร่
มีแต่คำถามที่คนรักเก่า
ต้องเก็บมันเอาไว้ในใจ อยู่อย่างนั้น”

(นาทีที่ไม่มีฉัน...ต้อล)




“หมอกไม่ต้องเดินไปส่งวินที่คณะหรอกนะ เดินย้อนไปย้อนมาเหนื่อยเปล่าๆ”

“เราไปเจอกันที่โรงอาหารเลยก็ได้ บางครั้งวินก็เลิกช้า เดี๋ยวหมอกจะหิว”

“ไม่เอา...ไปรอที่รถเลยนะหมอก เดี๋ยววินเลิกแล้วจะตามไป”

“เช้านี้วินไปรถมอไซค์รับจ้างหน้าหอก็ได้ หมอกไม่มีเรียนก็นอนต่อเถอะ”

“หมอกทำไมไม่กินข้าวไปก่อนเลยล่ะ รอวินทำไม หิวไม่ใช่เหรอ”

สารพัดจะบอก สารพัดจะสั่ง สารพัดจะขอร้อง สารพัดจะบังคับ
แต่สิ่งที่ผมได้รับคำตอบกลับมา มันคือ....

“ไม่เอาหรอกหมอกจะปล่อยให้วินเดินไปที่คณะคนเดียวได้ไง เป็นห่วงแย่”

“ไม่รู้ล่ะ หมอกจะนั่งรอวินที่หน้าคณะนี่แหละ คนอื่นจะได้รู้ว่าวินมีเจ้าของแล้ว”

“เพื่อวินของหมอก...หมอกไม่เหนื่อยหรอกครับ จะมากแค่ไหนก็ไม่เบื่อไม่บ่น เต็มใจเป็นที่สุด”

“ท้องหิวแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก หมอกอยากกินข้าวพร้อมวินมากกว่า
กินไปมองหน้าวินไป กับข้าวจะได้หวานไม่ต้องเปลืองน้ำตาล”

“หมอกไม่ยอมให้วินนั่งหรอกนะรถรับจ้างน่ะ รวมทั้งรถคนอื่นด้วย หมอกหวง”

ผมได้แต่พยักหน้าและยิ้มรับ เมื่อหมอกยืนยันเสียงแข็ง
ความใส่ใจ เอาใจใส่ของหมอก เริ่มกลายเป็นความเคยชินของผม

 

ตลอดปีการศึกษาแรก ผมแทบไม่มีเพื่อนร่วมคณะเลย นอกจากเวลาจับกลุ่มทำรายงาน
สายตาของคนทั้งมหาวิทยาลัย มองเราทั้งคู่เป็นเหมือน “ปาท่องโก๋” ที่ไม่มีวันจะแยกจากกัน
มีทั้งสายตาเอ็นดู ชื่นชม อิจฉา หมั่นไส้ รังเกียจ สารพัดล่ะครับ
แต่ก็ไม่มีใครกล้ามานินทาให้เข้าหู มีเพียงสายตาที่มองมา
คงจะเป็นด้วยหมอกเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ ร่างกายที่มีแต่กล้ามเนื้อที่แข็งแรงแบบนักกีฬา
หมอกไม่รังแกใครก่อน แต่ก็ไม่ยอมใคร
ทำให้เราสองคนใช้ชีวิตอยู่ในมหาวิทยาลัยได้แบบไม่ต้องปิดบังความสัมพันธ์ของเรา

หมอกจะใช้เวลาในตอนเย็นเล่นกีฬา เข้ายิมบ้าง เตะบอลกับเพื่อนๆบ้าง
แต่นั่นต้องหมายถึงว่า เป็นเวลาหลังจากที่หมอกมารับผมที่คณะ แล้วหอบหิ้วผมไปนั่งรอที่ข้างสนาม
เตะบอลไปส่งสายตาหวานๆมาให้ผมเป็นระยะ จนเพื่อนๆของหมอกที่ชอบล้อเลิกล้อไป
เพราะพวกผมไม่สะทกสะท้านอะไรกับลมปาก

หมอกมีเพื่อนเยอะครับ กิจกรรมก็ทำทุกอย่างเท่าที่จะสามารถจัดสรรเวลาได้
แต่ทุกอย่างต้องมีผมอยู่ในสายตา
จะว่าไปผมสนิทกับเพื่อนของหมอกมากกว่าเพื่อนที่คณะของผมเสียอีก


“หมอกอยากเป็นวิศวกรไม่ใช่เหรอ วินเป็นต้นเหตุทำให้หมอกไม่ได้เรียนตามที่หมอกต้องการรึเปล่า”
ผมถามหมอกในวันที่เรากลับมาจากงานเลี้ยงรุ่นของโรงเรียนเก่า

มีเพื่อนหลายๆคนที่เรียนต่อคณะวิศวะ
ผมสังเกตเห็นหมอกซักถามและฟังอย่างสนใจเมื่อพวกเพื่อนเล่าถึงความสนุกในการเรียน
วูบหนึ่งผมเห็นแววผิดหวังในแววตาของหมอก เป็นแววตาที่ทำให้ผมรู้สึกผิด

“ไม่ใช่หรอกวิน วินอย่าคิดมากแบบนี้สิ หมอกบอกวินแล้วไงครับ
ว่าหมอกอยากให้วินผูกไทค์ให้หมอกทุกเช้า
ถ้าหมอกเป็นวิศวกร หมอกก็ต้องใส่เสื้อช็อป ไม่มีไทค์ให้วินผูกกันพอดี”

หมอกดึงตัวผมเข้ามากอดแน่นๆ น้ำเสียงของหมอกที่ใช้พูดกับผมอ่อนโยนเสมอ
ผมนิ่งคิดทบทวนคำพูดของหมอก ยังไม่ทันจะถามอีกให้แน่ใจ

“วินไม่เชื่อหมอกเหรอ หมอกไม่เคยโกหกวินเลยนะ วินคือคนสำคัญที่สุดของหมอก
หมอกพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อวิน ไม่ว่าเมื่อก่อน ปัจจุบัน หรือวันข้างหน้าก็ตาม
วินคอยดูต่อไปเถอะ หมอกสัญญา”

ผมพยักหน้า แล้วซุกหน้าร้อนๆลงกับอกอุ่นของหมอก

 

วันเกิดของหมอกในปีนั้นเป็นวันหลังจากสอบปลายภาคที่สองของปีหนึ่งเสร็จเพียงวันเดียว

เวลานี้เราสองคนก็เรียนจบปีหนึ่งกันแล้วสินะ
อีกแค่สามปีเท่านั้น ความฝันของเราสองคนก็จะเป็นจริง
ถึงตอนนั้นจะไม่มีใครมาขวางกั้นความรักของเราได้อีก
เพราะจากม.สี่ที่เราคบกันจนถึงตอนนี้ก็เกือบสี่ปีเต็ม หมอกมั่นคงกับผมมาก
ไม่มีครั้งไหนที่หมอกจะวอกแวกสักนิด

หน้าตารูปร่างระดับเดือนคณะเศรษฐศาสตร์ย่อมการันตรีได้เป็นอย่างดีว่าหมอกเนื้อหอมมากแค่ไหน
แต่สายตาของหมอกมันคอยมองมาที่ผมตลอดเวลา
จนไม่ได้รับรู้ถึงสายตาของคนอื่นที่มองมาอย่างสนใจในตัวหมอก

ส่วนตัวผมเองรูปร่างหน้าตา...คิดว่าก็ระดับหนึ่งล่ะครับ ถึงจะไม่หล่อไม่แมน
แต่ก็มักจะได้รับคำชมว่าสวยบ้าง น่ารักบ้าง และที่สำคัญผมชอบแต่งตัวสไตล์ยูนิเซ็กส์
ทำให้มักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นทอมบ้างผู้หญิงบ้างบ่อยๆ
หมอกหวงผมก็จริง แต่ก็ชอบให้ผมแต่งตัวแบบนี้

“วันเกิดปีนี้หมอกอยากได้อะไรอ่ะ”
เราไม่ค่อยจะมีเซอร์ไพรสกันสักเท่าไหร่ คงเป็นเพราะเราใช้เงินกระเป๋าเดียวกัน
ใครอยากได้อะไร ถ้าไม่หนักหนาเราก็ซื้อให้กันโดยไม่ต้องมีวาระโอกาสอะไร

“วันเกิดหมอก...หมอกขออะไรวินอย่างหนึ่งได้มั๊ยครับ”
หมอกกุมมือผม แล้วทำเสียงอ้อน

“ได้สิ วันเกิดหมอกทั้งที”
ผมพยักหน้าตอบรับอย่างเต็มใจ

“ไปค้างที่บ้านหมอกนะครับ..วิน”


ผมอึ้ง...คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่ผมกลัวและค้างคาใจมาตลอดสี่ปี
บัดนี้มันถึงเวลาที่ผมจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงแล้วสินะ
ความจริงที่ว่า พ่อกับแม่ของหมอก ท่านไม่ชอบผม


 



“ทานเยอะๆสิจ๊ะวิน หมอกตักให้วินสิลูก”
แม่ของหมอกที่แต่งตัวสวยเสมอส่งยิ้มมาให้ผมบนโต๊ะอาหารที่บ้าน
ซึ่งวันนี้จัดโต๊ะสวยหรูเป็นพิเศษในวันเกิดของหมอก

“กินเยอะๆ”
พ่อของหมอกพูดขึ้นมาลอยๆ ผมเหลือบดูสีหน้าของท่านแม้จะนิ่งแต่ก็ไม่บึ้งตึง

“นี่เลยของชอบของวินทั้งนั้น แม่คาดคั้นถามหมอกใหญ่เลยว่าวินชอบกินอะไร”
หมอกตักปูผัดผงกะหรี่ที่ผมชอบมาใส่จานให้ผม

“ขอบคุณครับ..เอ่อ...”
ผมยกมือไหว้พวกท่าน แต่ผมไม่กล้าและไม่รู้จะเรียกพวกท่านว่าอย่างไร

“เรียกท่านว่า...พ่อกับแม่สิวิน”
หมอกกระซิบผมไม่เบานัก

“ดะ...ได้เหรอ”
ผมหันไปกระซิบถามหมอกเบาๆ

“ได้สิจ๊ะลูกวิน เรียกพ่อกับแม่เถอะจ๊ะ”
แม่ของหมอกพูดอนุญาตด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
ผมมองหน้าพวกท่านอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง หน้าตาที่ดูจริงใจแบบนั้น
ทำให้ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นการเสแสร้งต่อหน้าหมอกอีกหรือเปล่า

 


ตลอดระยะเวลาที่นั่งทานข้าวกัน พ่อหมอกมักจะเป็นฝ่ายนั่งฟังเงียบๆ
ส่วนแม่จะชวนคุยตลอด ซักถามเรื่องมหาวิทยาลัยเสียเป็นส่วนมาก


“นี่จ๊ะของขวัญวันเกิดของหมอกจากพ่อกับแม่”
หลังจากเป่าเค๊กกันเสร็จเรียบร้อย แม่หมอกก็ส่งกล่องของขวัญกล่องใหญ่มาให้หมอก


“ขอบคุณครับแม่”
สีหน้าดีใจเหมือนเด็กๆของหมอกเรียกรอยยิ้มของทุกคนรวมทั้งพ่อของหมอก

“เอ๊ะ...”
เมื่อแกะกล่องของขวัญออกมาทั้งผมและหมอกต่างงง เราหันมามองหน้ากัน

มันเป็นนาฬิการาคาแพงยี่ห้อดัง
จริงๆมันก็ไม่น่าแปลกหรอกครับสำหรับฐานะของครอบครัวหมอก
แต่ที่แปลกคือมันมีสองเรือน แบบและลวดลายแตกต่างกันเล็กน้อย
ผมเดาว่าสองเรือนรวมกันซื้อรถมอเตอร์ไซค์ได้เลยล่ะครับ

“นาฬิกาคู่รักไงลูก รุ่นนี้ลิมิเต็ดด้วยนะจ๊ะ คริคริ”
แม่ของหมอกเอามือปิดปากหัวเราะคึกคัก ในขณะที่พ่อแค่ยิ้มน้อยๆ

 


เราบอกลาพวกท่านขึ้นไปบนห้องหมอกเมื่อเวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่ม

“เอ่อ...วินจ๊ะ อยู่คุยกับพ่อแม่อีกเดี๋ยวนะ พ่อกับแม่มีเรื่องอยากจะคุยด้วย”

“ให้หมอกอยู่ด้วยนะแม่”
หมอกบีบไหล่ผมเบาๆอย่างปลอบโยน เมื่อเห็นผมหน้าเสีย

ผมกลัว...กลัวในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ไม่รู้ว่าพวกท่านจะมีแผนอะไรอีก

“ไว้ใจแม่เถอะนะหมอก ขอแม่คุยกับวินตามลำพัง”
แม่หมอกพูดเสียงนิ่ง ทำให้หมอกไม่กล้าแย้ง

“ไม่เป็นไรนะวิน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหมอกอยู่ข้างวินเสมอ”
หมอกก้มลงหอมแก้มผมต่อหน้าพ่อกับแม่แล้วเดินจากไป

โธ่...นอกจากจะไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย
หมอกยังมาหอมแก้มผม มาแสดงความรักที่มีต่อผมต่อหน้าพวกท่านอีก
คราวนี้ผมคงจะทั้งถูกตำหนิ ทั้งถูกเกลียดมากขึ้นกว่าเดิมแน่ๆ

 


“วินจ๊ะ...”

แม่หมอกจูงมือผมไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เรานั่งลงบนโซฟาตัวยาวตัวเดียวกัน
ในขณะที่พ่อหมอกนั่งกอดอกพิงพนักโซฟาตัวเดี่ยวประจันหน้ากับผมอยู่

“เอ่อ...ผม....”
มือผมสั่นและเย็นเฉียบ ผมจะทำอย่างไรดีกับเหตุการณ์ที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดเวลา

“คุณทำให้ลูกกลัว”
พ่อหมอกบ่นเบาๆ ผมที่ก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าพ่อหมอกอย่างงงๆ

ผมหูฝาดไปรึป่าวนะ

“วินจ๊ะ แม่ไม่อ้อมค้อมล่ะนะ เอาเป็นว่า...วันไหนพ่อกับแม่เราว่างก็นัดให้แม่ที”
แม่หมอกค้อนพ่อ แล้วหันมาพูดกับผม มือท่านทั้งสองข้างยังจับมือของผมข้างที่จูงอยู่

“อะไรนะครับ เอ่อ...พ่อกับแม่จะ...”
ผมใจหายวาบ นี่ผมกำลังจะทำให้พ่อกับแม่ของผมต้องเดือดร้อนเหรอครับ

“หมอกกับวินคบกันมานานแล้วนี่ลูก พ่อกับแม่ก็อยากจะทำความรู้จักพ่อกับแม่ของวินไงลูก
ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่พวกลูกคบกัน พ่อกับแม่ก็เห็นว่ามีแต่พากันไปในทางที่ดี
พวกเราจะไม่ขัดขวางอีกแล้ว พ่อกับแม่ยอมรับวินแล้วนะลูก”

แม่หมอกดึงผมเข้าไปกอด ในขณะที่พ่อหมอกลุกขึ้นแล้วเดินมาตบไหล่ผม

 


“วิน...วินเป็นยังไงบ้าง พ่อกับแม่เอ็ดอะไรวินรึเปล่า”
ผมยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอนของหมอก หมอกก็ถลาเข้ามากอดผมแน่น

“หมอก...หมอก...”
ผมยังมึนงงกับเรื่องไม่คาดฝันที่เกิดขึ้น ผมได้แต่เรียกชื่อหมอก

“หมอกไม่ยอม วินรอในห้องนี่แหละ หมอกจะไปถามพ่อกับแม่”
หมอกที่จับแขนผมไว้แน่น มีสีหน้าเคร่งเครียด

“อย่า..ไม่ต้องหรอกหมอก”
ผมรีบห้ามเมื่อหมอกทำท่าจะเดินออกไป

“ทำไมล่ะวิน ไม่ว่าใครก็จะมาว่าวินของหมอกไม่ได้
ถึงจะเป็นพ่อกับแม่ของหมอกก็เถอะ พวกท่านไม่มีสิทธิ์”
หมอกทำฮึดฮัด เมื่อผมดึงแขนเอาไว้

“หมอกจะไปต่อว่าพ่อกับแม่ไม่ได้นะ”

“ทำไมหมอกจะทำไม่ได้”

“ก็...ก็พ่อกับแม่ของหมอก....”

“อะไรวิน...รีบบอกหมอกมาสิ พ่อกับแม่ทำอะไรวิน”
หมอกเป็นฝ่ายจับต้นแขนและเขย่าตัวผม

“ก็...พวกท่านยอมรับวินแล้ว หมอกได้ยินมั๊ยพวกท่านยอมรับเรื่องของเราแล้ว”

“ไชโยๆๆๆๆ”

หมอกรวบตัวผมเข้ามากอดแล้วพาผมหมุนไปรอบๆห้อง อย่างตื่นเต้นและดีใจ



“เป็นของขวัญวันเกิดที่วิเศษที่สุดเลย”


หมอกกระซิบข้างหูผมหลังจากที่เริ่มควบคุมตัวเองได้

 


*****************************************************************************************






ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม

ตอนหน้าจะยังเป็นเรื่องราวในอดีตของวินอีกหนึ่งตอน

แล้วจะตัดกลับไปตอนปัจจุบันครับผม



 





[attachment deleted by admin]

[BlueCherries]

เด็กๆคิดว่าเรื่องคงจะจบ แต่ก็ไม่จบสินะ

เด๋ยวดูกันว่าทำไมหมอกถึงเปลี่ยนไป 

[mapreaw]

แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อยากรู้จัง

[pumpui]

เขม เคลียร์ ตัวเองด้วยน๊ะ อย่ามาทำให้ วินนี่เสียใจอีกน๊ะ ไหนๆ ก็ ทั้งจูบทั้งหอมไปแล้วอ่ะ

[❣☾月亮☽❣]

คนที่คบกันมานาน รักกันมากขนาดนี้พอทรยศกันมันเจ็บที่สุดอะ 
ยังรอนะคะ

[yowyow]

 

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบสอง

http://www.youtube.com/watch?v=u4epdnldPpI
“สุขก็เพราะรัก เศร้าก็เพราะรัก
เจ็บเพราะต้องจากแต่อยู่ก็ฝืนใจ
ห่างกันแสนไกล โกรธยังฝังใจ
แต่ไม่รู้ทำไมตอนจบได้รักกัน”

“เรื่องราวจบลงด้วยดีอยู่ในนิยายเรื่องเก่า
เรื่องจริงจบลงอย่างไรใครจะรู้”

“ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก
ความรักในชีวิตจริงไม่มีอะไรแน่นอน
ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก
เพิ่งรู้ว่ารักในชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย”

“ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ
อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว
คงมีสักวันที่ความรักนั้นจะเป็นของเธอ”

(อ๊อฟ ปองศักดิ์ – เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย)

 



เป็นการปิดเทอมภาคฤดูร้อนที่ผมมีความสุขมากที่สุดในชีวิต
หลังจากวันเกิดของหมอก ครอบครัวของเราได้นัดพบปะและพูดคุยกัน
ทุกอย่างราบรื่นผลลัพธ์ที่ได้สวยงามเกินกว่าความคาดฝันของผมกับหมอก
พ่อแม่ของพวกเราเข้ากันได้ดี พวกท่านต่างก็ยอมรับในสิ่งที่พวกผมเป็น

แม้จะไม่ได้ตกลงกันอย่างเป็นทางการ แต่โดยรวมมันก็คือการยอมรับให้ผมกับหมอกรักกันได้
มีการสานต่อความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัว
พ่อผมกับพ่อหมอกไปออกรอบตีกอล์ฟด้วยกัน
พ่อหมอกปรึกษาพ่อผมเกี่ยวกับการตรวจสอบบัญชีของบริษัทและกิจการต่างๆของท่าน
พ่อผมเปิดสำนักงานตรวจสอบบัญชีครับ ท่านเรียนมาทางด้านนี้

ส่วนแม่ผมกับแม่หมอกก็ไปช๊อปปิ้ง ทำผมด้วยกัน
พากันไปร่วมงานการกุศลต่างๆของสตรี ถูกคอกันทีเดียวครับ

 


ช่วงปิดเทอมผมกับหมอกตกลงกันว่าจะไม่ลงเรียนซัมเมอร์ กะว่าจะตระเวนเที่ยวทิ้งทวน
เมื่อกลับมาก็จะตั้งใจเรียนทำเกรดให้ดีที่สุด เพื่อเอาไว้ใช้สมัครงานในอนาคต
ทุกอย่างสวยหรูเหมือนดังภาพฝัน ทางรักปูไว้ให้ด้วยกลีบกุหลาบที่หวานหอม คนในครอบครัวไม่ขัดขวาง

เราเดินทางท่องเที่ยวไปทั่วภาคเหนือ น้ำตก ภูเขา อุทยาน


“ครั้งหน้าหมอกจะพาวินไปทะเลนะครับ”
หมอกที่กอดผมเอาไว้ทั้งตัว กระซิบเบาๆที่ข้างหู

อากาศยามเช้าตรู่ก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นบนภูชี้ฟ้ายังมีความเย็นอยู่มาก
ด้วยไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวจุดชมวิวรอพระอาทิตย์ขึ้นสู่ท้องฟ้า จึงมีคนประปราย
ส่วนใหญ่จะเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติ ซึ่งก็มากันเป็นคู่และกำลังพลอดรักกันเหมือนผมกับหมอก

“ไม่ว่าหมอกจะพาวินไปที่ไหน วินก็จะไปกับหมอก หมอกอย่าทิ้งวินนะ วินคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีหมอก”
ไม่รู้ว่าบรรยากาศของธรรมชาติที่ดูเงียบเหงา ขอบฟ้าของยอดดอยที่ดูเวิ้งว้างและกว้างไกลหรือเปล่า
ที่ทำให้ผมพูดแบบนั้นออกไป ผมรู้สึกถึงความอ้างว้างโดดเดี่ยวหากจะไม่มีอ้อมกอดของหมอกเหมือนตอนนี้

จูบที่อ่อนหวานที่สุดของหมอกประทับลงมาปิดปากผม
จูบที่อ่อนโยนปลอบประโลมใจที่อ่อนไหว หวาดระแวงของผม

“หมอกก็อยู่ไม่ได้หากไม่มีวิน หมอกจะไม่ทิ้งวินไปไหน รับรองครับ”
จูบหวานๆและอ้อมกอดที่อบอุ่นของหมอก ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก

“วินทำให้โลกของหมอกสวยงาม วินทำให้หมอกรู้สึกถึงความรักและความอบอุ่นที่โอบล้อมตัวหมอก”
หมอกพูดขึ้นมาในขณะที่ผมยังอยู่ในอ้อมกอดของหมอก
สายตาของเราทั้งคู่ไม่ได้อยู่ที่ธรรมชาติสวยงามเบื้องหน้า
หากจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของกันและกัน

“อบอุ่นได้ไงอ่ะหมอก วินเป็นลม ลมที่จะพัดความหนาวเย็นมาให้หมอก จะหนาวซะมากกว่าน่ะสิ”
ผมแย้ง พักหลังหมอกมักจะพูดหวานๆเลี่ยนๆ แต่ผมก็ชอบนะ

“ใครบอก วินคือลม ลมที่พัดเมฆหมอกที่มืดครึ้มบังตาออกไป ทำให้หมอกตาสว่างใจสงบ
วินพัดพาความทุกข์ที่ทับถมออกไป หมอกสัญญา เราสองคนจะต้องมีความสุขร่วมกัน”

คืนสุดท้ายบนภูชี้ฟ้า บนเตียงหนานุ่ม มีมุ้งผ้าโปร่งสีหวานคลุมรอบเตียง

“อืมมม มือถือหมอกหายไปไหนนะ”
หมอกที่นอนกอดผมอยู่ ผงกหัวขึ้นมาบ่น

“อ้าว วางลืมไว้ที่ไหนรึเปล่าล่ะหมอก”
ผมผงกหัวตามขึ้นมา หมอกผละจากตัวผม ล้วงเข้าไปใต้หมอน

“ใต้หมอนก็ไม่มี วินลอง....”
ผมรีบล้วงเข้าไปใต้หมอน

“มะ...หมอก...วะ...แหวน...”

เจ้าสิ่งที่อยู่ในอกของผมเต้นแรงอย่างไม่กลัวจะหลุดกระเด็นออกมานอกอก
แหวนสองวงในมือของผมมันส่องประกายความใหม่ของเนื้อโลหะล้อแสงจันทร์ในความมืด



“แต่งงานกับหมอกนะครับ..วิน”

“ฮือๆ...บ้า…หมอกบ้า...ฮือๆ”
กว่าผมจะหยุดร้อง หมอกต้องปลอบแล้วปลอบอีก
แหวนสองวงใต้หมอนของผม เป็นสิ่งที่หมอกเตรียมมาสำหรับความทรงจำในคืนนี้
และเป็นเหมือนคำสัญญาที่หมอกจะให้ผมไว้

 


“หมอกของวิน”

“วินของหมอก”

ด้านในของแหวนเงินทั้งสองวง สลักข้อความคล้ายกันแต่สลับตำแหน่งประธานและกรรม

“ของวินวงนี้นะครับ หมอกของวิน หมอกเป็นของวินคนเดียวครับ”
หมวกสวมแหวนวงน้อยใส่มาที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม

“ทำไมใส่ข้างซ้ายล่ะหมอก เดี๋ยวคนอื่น....”
ผมแย้งเพราะไม่อยากให้คนอื่นสงสัย

“วินแคร์คนอื่นเหรอ”
เสียงห้วนๆของหมอกทำให้ผมตระหนักได้ว่า ทำไมผมต้องแคร์คนอื่น

“วินเป็นของหมอกนะ วินแคร์หมอกคนเดียว”
ผมจับมือซ้ายของหมอกขึ้นมาแล้วสวมแหวนอีกวงลงบนนิ้วเดียวกันกับของผม


คืนนั้นหมอกขอให้ผมเป็นของหมอก
ตั้งแต่คบกันมา...นอกจากกอดจูบแล้ว เราไม่เคยทำอะไรให้แก่กัน แม้แต่ภายนอก
ผมกับหมอกไม่เคยเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของกัน
มีบ้างก็แค่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หรือใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว

“อ๊ะ...หมอก...”
มือของหมอกที่ล้วงเข้ามาในเสื้อนอนของผม ปลายนิ้วแตะแผ่วเบาลงบนยอดอกของผม

“นะ...นะครับ...คนดี”
เสียงหวานๆออดอ้อนอยู่ข้างหูทำให้ผมสงบลง

แล้วเราสองคนต่างก็ได้สำรวจร่างกายของกันและกันทุกซอกทุกมุม

 


“คะ...แค่..แค่ข้างนอกนะหมอก..อ๊า...”

หมอกชะงัก ถอนปากออกจากน้องวินทันที
อารมณ์ที่บรรเจิดของผมถูกตัดฉับทันที หมอกล้มต้วลงนอน แล้วหันหลังให้ผม

“หมอก..หมอกครับ...อย่าโกรธวินเลยน้า”
ผมกอดหมอกแน่นๆจากด้านหลัง เสียงถอนหายใจของหมอกที่หลุดรอดออกมาให้ได้ยิน
ทำให้ผมใจชื้นว่ายังไงหมอกก็คงต้องตามใจผม

“ทำไมล่ะวิน”
หมอกหันหน้ากลับมาแล้วเป็นฝ่ายกอดผมเสียเอง

“วิน...วินยังไม่พร้อม”
ผมซุกหน้าลงกับอกของหมอก

“สี่ปีแล้วนะ วินยังไม่เชื่อใจหมอกอีกเหรอ”
หมอกคลายอ้อมกอดเล็กน้อย แล้วลูบหลังผมแผ่วเบา

“รอ...รอวันเกิดวินได้มั๊ยอ่ะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมา อย่างน้อยก็ยืดเวลาทำใจได้อีกสองเดือนล่ะครับ

ผู้ชายกับผู้ชายนะครับ ธรรมชาติไม่ได้สร้างมาให้สอดประสานกัน
แต่ความรักต่างหากที่ทำให้เป็นไปได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน

ผมตั้งใจและคิดไว้นานแล้วว่าจะมอบครั้งแรกของผมให้แก่หมอกในวันเกิดปีที่ยี่สิบของผม
วันที่ผมบรรลุนิติภาวะ ผมจะได้ไม่ผิดคำพูดกับพี่วี ถึงจะยังเรียนไม่จบ แต่ผมก็มีความเป็นผู้ใหญ่แล้ว

“ถึงวันนั้น....หากหมอกไม่ขอ วินก็ตั้งใจจะให้หมอกนะครับ”
ผมไล้นิ้วมือไปตามแนวสันกรามบึกบึนของหมอก

จนถึงตอนนี้หมอกกลายเป็นชายหนุ่มที่โตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ไม่เหลือเค้าเด็กนักเรียนที่ผมคุ้นเคยอีกต่อไป
รูปร่างแบบนักกีฬาของหมอกบวกกับหน้าตาผิวพรรณแบบคนเหนือ หล่อขาวใสเป็นที่น่าอิจฉาของใครต่อใคร
ขณะเดียวกันก็ดึงดูดสาวๆหนุ่มๆให้เข้ามาหาหมอก แต่แววตารักใคร่ของหมอกที่มักมองและหยุดอยู่ที่ผมตลอดเวลา

"ทำให้ผมประมาท"

 



“ฟอด...ก็ได้ครับ ถึงวันนี้หมอกจัดหนักแน่”
สีหน้าผิดหวังของหมอกเกือบทำให้ผมใจอ่อน


**************************************************************************************




เปิดเทอมใหม่ๆแบบนี้กิจกรรมมากมาย ปีนี้ผมกับหมอกจะได้เป็นรุ่นพี่แล้วครับ

“อีกห้าสิบสี่วัน...เฮ้อ...”
หมอกทำผมหน้าแดงก่ำ ร้อนหน้า เมื่อหมอกกากบาทสีแดงลงบนวันที่ในปฏิทิน

ทำไมน่ะเหรอ ก็มันจะถึงวันเกิดผมยังไงล่ะครับ
ผมกับหมอกเรามีอะไรกันภายนอกในคืนสุดท้ายบนภูชี้ฟ้า
หลังจากนั้นผมก็ไม่ยอมอีกเลย น่าอายจะตาย หมอกใช้ปากกับน้องของผม
ในขณะที่ผมใช้แค่มือสั่นๆทำให้หมอกก็ใจเต้นรัวแล้วครับ

มีบ้างที่หมอกงอแงผมก็ใช้มือทำให้หมอก โดยที่หมอกก็ซุกไซร้ตัวผมไปทั่ว
“วินยังไม่เสร็จเลยนะ ให้หมอกช่วยเถอะ”

หมอกเสนอเมื่อหมอกเป็นฝ่ายถึงฝั่งเพียงฝ่ายเดียว

“ไม่เป็นไรหรอกหมอก”
แล้วผมก็จะลุกไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ
หมอกดูเคืองผมอยู่เหมือนกัน พร้อมกับคาดโทษผมไว้


“เอาไว้ให้ถึงวันเกิดวินก่อนเถอะ จะเอาให้ร้องไม่หยุดเลย”

ผมก็ได้แต่ด่าหมอกว่า
“ไอ้บร้า...ไอ้คนหื่น”

 


สุขมั๊ย...สุขครับ

แต่ทำไมผมไม่มีความอยาก ไม่ถึงกับรังเกียจหมอกเพราะผมรักหมอก
แต่ผมไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจำเป็นหรือสำคัญอะไร
ผมชอบอ้อมกอดอุ่นๆของหมอก ผมชอบให้หมอกใช้จมูกโด่งๆของหมอกหอมแก้มผม
ส่วนจูบ...ก็นะ แต่ในเมื่อหมอกชอบผมก็ไม่ขัด

ไอ้ที่เขาว่ากันว่า
"สมองเบาโหวง ร่างกายเบาหวิว ประกายไฟสปาร์ก ผีเสื้อบินว่อน"

ผมไม่ยักรู้สึก แต่เมื่อถึงเวลานั้นมันคงจะเกิดล่ะมั๊งครับ

 


“น้องรหัสของหมอกผู้หญิงผู้ชายอ่ะ”
ผมถามหมอกเพราะผมมีน้องรหัสแล้วครับ น้องรหัสของผมเป็นผู้ชายชื่อ”กลด” ทรงกลด


“หมอกยังไม่รู้เลยวิน คงวันนี้ล่ะ”

“แล้วหมอกอยากได้น้องผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ”
ผมถามไปงั้นไม่ได้คิดอะไร ประมาณชวนคุยเสียมากกว่า

“ถ้าน้องในนี้ก็อยากได้หลายๆคนครับ”
หมอกลูบหน้าท้องผมเบาๆ

“ไอ้หื่น...พอเลย...”
ผมผลักหน้าหมอกที่จะโน้มตามมือลงมาออกไป

“น้องรหัสจะเป็นใครหมอกไม่สนใจหรอก หมอกสนแต่วินคนเดียว”
หมอกสวมกอดแล้วโยกตัวผมไปมา

 


ถ้าหมอกทำได้เหมือนอย่างที่พูด


ผมคงไม่ต้องย้ายมาเรียนที่นี่หรอกครับ


 







*******************************************************************************************



กินมาม่ากันจนอิ่มรึยังครับ คริ คริ
แต่เรื่องราวความหลังตรงจุดเปลี่ยนมันยังไม่หมดอ่ะครับ
ขอตอนหน้าอีกตอนนะครับ

แล้วค่อยกลับมาหวานๆบ้างครับ

ขอบคุณทุกกำลังใจครับผม

 

[yowyow]

 

[❣☾月亮☽❣]

  ขอบคุณค่ะ เห้อ ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารวินนี่

[pumpui]

รักแท้แพ้ใกล้ชิด เศร้า แล้วที่ผ่านๆมา ไม่ได้รักกันหรือ เศร้าใจ เศร้าใจ หรือจะอินเกินไป  ปวดใจ อ่ะ

[mapreaw]

จุดเปลี่ยนจะอยู่ที่น้องรหัสรึเปล่านะ

[toshika]

วินน่าสงสาร รอติดตามนะคะ

[4559]

น้องรหัสคือจุดเปลี่ยน

[herenoi]

 



รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบสาม



http://www.youtube.com/watch?v=2CwJUUScEqs

“ใบไม้หล่น เมื่อลมพัดผ่าน
เป็นสัญญานแห่งความผันเปลี่ยน
ทุกๆ สิ่งคือความหมุนเวียนไม่เที่ยงแท้
ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
เพียงเพื่อฉุดให้เธอไม่ไป
ในที่สุดก็คงต้องหยุดและยอมแพ้”

“ใจของคนหนอคน
ก็ไม่รู้จะห้ามยังไงให้ลมไม่เปลี่ยนทิศ
และชีวิตจะห้ามยังไงให้เธอไม่ไป ไม่มีทาง”

“เรามาไกลเท่านี้ก็ดีเหลือเกิน
ขอบใจนะที่เคยมีกัน
มันถึงเวลายอมรับความจริง
เรามาไกลเท่านี้ก็เกินที่ฝัน ตั้งเท่าไร
เมื่อชีวิตคือความเป็นไป
สุดท้ายก็ต้องจากกัน เท่านั้นเอง”

(ลมเปลี่ยนทิศ - big ass)

 



“วันนี้หมอกจะพาน้องรหัสไปเลี้ยงนะวิน วินจะไปด้วยกันมั๊ย”
แปลกแฮะ วันนี้หมอกให้ผมเลือกว่าจะไปด้วยหรือไม่ไป...ไม่ยักกะบังคับเหมือนทุกที

“ไปกันกี่คนอ่ะ”
ถามหน่อยนึงครับ เดี๋ยวหมอกจะว่าผมไม่สนใจ

“ก็พวกเพื่อนหมอกกับน้องรหัสของมัน รวมหมอกด้วยก็น่าจะสิบคนล่ะ”

“อืมมม...ไม่ไปได้เปล่าอ่ะ วันนี้วินเหนื่อยๆ”
ผมทำเสียงอ้อนๆ ซึ่งมันมักจะไม่ได้ผลถ้าเป็นเรื่องไม่ยอมออกไปกับหมอก

“เอางั้นเหรอ...โอเค แล้วหมอกจะรีบกลับนะครับที่รัก...ฟอด”
หมอกเรียกซะผมอาย จนลืมสงสัยอาการรีบร้อน และสีหน้าโล่งอกของคนตรงหน้า

“อย่าดื่มเยอะนะหมอก วินเป็นห่วง”
ผมอดสั่งด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ เพราะหมอกเวลาเมาแล้วนี่ครองสติไม่ค่อยได้
ถ้าไม่เอะอะโวยวายก็หลับสนิท ผมกลัวจะเกิดเรื่อง
แต่ไปกับเพื่อนๆในกลุ่มก็คงช่วยกันดูหรอกครับ

“คร้าบบบบ...แม่”
หมอกลากเสียงยาวแล้วทำหน้าทะเล้น

ทำไมวันนั้นผมถึงไม่เฉลียวใจสักนิดว่าหมอกจะผิดคำพูดกับผม
ถ้ารู้อนาคต...ผมจะไม่ยอมให้หมอกออกไปโดยไม่มีผมไปด้วยแน่นอน

 


ใกล้เช้าแล้วหมอกก็ยังไม่กลับ
ผมนอนไม่หลับทั้งคืน แม้จะทรุดตัวลงนั่งยังนั่งไม่ติดเลยครับ
ผมเดินวนไปวนมาในห้องระยะทางรวมๆน่าจะหลายกิโลอยู่เหมือนกัน
มีเสียงอะไรกุกกักก็ทำให้ใจของผมมันเต้นแรง ผมรีบเปิดประตูห้องโผล่หน้าไปดู
หวังจะได้เห็นหมอกเดินมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง แล้วบ่นว่า

“ไม่เอาล่ะทีหลังวินต้องไปกับหมอกด้วย ไม่งั้นพวกมันไม่ยอมให้หมอกกลับง่ายๆ”


จนเที่ยง ก็ยังไม่มีวี่แววของหมอก ผมโทรตามหมอกเป็นร้อยๆสาย
แรกๆติดแต่ไม่มีคนรับ พอหลายๆครั้งเข้าก็ปิดเครื่องไปเลย
หรือจะเกิดอุบัติเหตุกับหมอก แค่คิด..ผมก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาทันที

วันนี้เป็นวันเสาร์ด้วยเพื่อนๆของหมอกก็คงกลับบ้านกันหมด
ผมไม่อยากโทรไปกวน คาดว่าเมื่อคืนก็คงดึกกัน แต่ไม่ไหวแล้วครับ ใจผมมันร้อนรุ่มไปหมด
ผมเปิดประตูห้องออกไป เดินไปห้องข้างๆ ห้องของเอกกับป้อง
เพื่อนในกลุ่มของหมอกที่ผมคาดว่าน่าจะไปด้วยกันกับหมอกเมื่อคืน
ผมเลือกที่จะเคาะห้องเอกกับป้อง เพราะผมค่อนข้างสนิทกับเอกพอสมควร

“ก๊อกๆ...เอก...”
ผมเคาะเรียก แล้วเว้นระยะ เคาะไปสามสี่ครั้งผมก็เลิก

หรือผมจะโทรไปบ้านหมอกดีนะ เผื่อว่าหมอกเมามากแล้วเพื่อนพากลับไปส่งที่บ้าน
แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ ผมจะบอกพ่อกับแม่หมอกว่ายังไงดีที่ลูกชายท่านหายไปทั้งคืน

“แก๊ก...”
เสียงประตูห้องเปิดผมหันกลับไปทันที ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เห็นหน้าเอก

“วะ...วิน...”

ผมขำนิดๆกับหน้าซีดๆผมยุ่งๆของเอก

“ดึกเลยสินะเอก...แล้วหมอกล่ะ นอนอยู่ที่นี่เปล่า”
ผมคาดหวังไว้เต็มร้อยว่าหมอกคงจะนอนอยู่ห้องเอก กลับดึกจนไม่อยากกวนผมล่ะสิ หมอกนี่นะ น่าตีจริงๆ

“เอ่อ...คือ...”

เอกทึ้งผมตัวเองทำไมนะ

“ขอวินเข้าไปดูหมอกหน่อยนะ”
ผมเดินแทรกเข้าไปในห้องเอก โดยไม่สนใจเสียงห้าม

เหมือนโดนไม้หน้าสามฟาดกลางแสกหน้า ผมตื้อไปหมด ทั้งร่างกายและจิตใจ
ร่างกายมันแข็งทื่อชาวาบไปทั้งตัว เลือดในตัวเหมือนจะหยุดไหลเวียนชั่วขณะ
ใจของผมมันเต้นรัวเร็วและเหนื่อยล้าเหลือเกิน เหมือนใจมันจะขาด

 

“วิน..วินใจเย็นๆก่อนนะ”
เอกแตะที่ไหล่ผมเบาๆอย่างกล้าๆกลัวๆ

ผมหันหลังกลับโดยไม่มองหน้าเอก ผมเดินกลับมาถึงห้องของตัวเองได้อย่างไรผมก็ไม่รู้

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ผมนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง น้ำตามันมาจากไหนเยอะแยะไปหมดเลย
เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หมด ผมเจ็บหน้าอกไปหมด เหมือนจะหายใจไม่ออก
ภาพที่ผมเห็นในห้องเอกมันตอบคำถามของผมได้เป็นอย่างดี

บนเตียงของเอกมีคนนอนตะแคงหันหลังให้ผม เป็นผู้หญิงแน่นอน
เพราะผมยาวสลวยที่ผมเห็นบวกกับรูปร่างทรวดทรงที่อวดโฉมอยู่

แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับอีกเตียง

ชายหญิงคู่หนึ่งร่างกายเปลือยเปล่า...นอนกอดกัน
จะไม่อะไรเลยถ้าผู้ชายคนนั้นจะเป็นป้อง รูมเมทของเอก และเจ้าของเตียง
แต่คนที่นอนหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอคนนั้น คือคนของผม

ไม่ต้องอธิบายอะไรอีกเมื่อชิ้นส่วนซากถุงยางที่ใช้แล้วเกลื่อนอยู่ที่พื้น
มันบ่งบอกถึงเหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้านี้


ไม่นานนักเสียงประตูห้องก็เปิดออก ผมพลิกตัวตะแคงหันหลังให้คนที่ก้าวเข้ามาในห้องทันที

“วิน...วินครับ”
เสียงเรียกแผ่วเบา และแรงยวบตัวของที่นอนทำให้ผมรู้ว่า หมอกกำลังนั่งลงข้างเตียงผม

“วินครับ...หมอก....”

ผมใช้มือปิดหูทั้งสองข้างแล้วคู้ตัวงอเข่าขึ้นมาจนชิดอก ผมยังไม่พร้อมที่จะฟังคำแก้ตัวใดๆทั้งนั้น

 


สถานการณ์ย่ำแย่ลงทุกที ผมกับหมอกยังอยู่ในห้องเดียวกัน
แต่ผมไม่ยอมรับรู้ตัวตนของหมอก ไม่ว่าหมอกจะงอนง้อแค่ไหน
แต่หมอกก็คงจะใจชื้นและมีความหวังที่ผมเงียบ ไม่โวยวายไม่ซักถาม
แต่นั่นมันคือพายุที่เริ่มก่อตัวต่างหาก

หมอกพยายามเข้ามาขออธิบายเหตุการณ์ทั้งหมดแต่ผมเลือกที่จะหลีกเลี่ยง ไม่รับฟัง
เพราะมันก็คงจะออกมาในรูปแบบ

"เมา...ไม่รู้ตัว..ไม่ได้ตั้งใจ"

 



ผมเริ่มหัดใช้ชีวิตที่ไม่มีหมอก

คงเป็นเพราะสายตาของผมมีแต่หมอก ทำให้ไม่เคยมองหรือคิดหาเพื่อนร่วมคณะ

“นั่งด้วยนะวิน”
ผมเงยหน้ามาจากจานข้าวที่ยังไม่ได้แตะต้อง

ตอนนี้ผมไม่มีน้ำตาแล้วครับ น้ำตามันไหลอยู่ภายในใจของผม
ซึ่งมันทรมานกว่าการปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ผมเก็บกดมันเอาไว้โดยไม่ได้คาดคิดว่า
เมื่อถึงจุดหนึ่งที่ทนไม่ไหว....มันจะระเบิดตูมตามออกมา

เพื่อนร่วมคณะที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาสามคน มาหยุดอยู่ตรงหน้า
นั่นเป็นการเริ่มต้นของมิตรภาพ ระหว่างผมกับเพื่อนใหม่


“เรนนี่จ้า....”

“เอิร์ทครับ...”

“ซันนี่จ๊ะ...”

เรน เอิร์ท และซัน เป็นเพื่อนที่น่ารัก ถึงแม้เรนกับซันจะออกตัวแรงว่าเป็นเพศที่สาม
ส่วนเอิร์ทเป็นแฟนของซัน

“ทำไมพวกนายถึง...ถึงอยากเป็นเพื่อนกับเรา”
ผมถามทั้งสามคนเมื่อเราสนิทกันในระดับหนึ่ง

คำตอบและเหตุผลง่ายๆก็คือ....ชื่อของผม งงมั๊ยล่ะครับ

 

“ชื่อนายแปลว่าลมไง รวมกันจะได้ครบองค์”

ซันจีบปากจีบคอ ผมเหลือบเห็นสายตาของเอิร์ทที่มองมาที่ซัน มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก
สายตาที่ครั้งหนึ่งผมเคยได้รับและเคยมอบให้หมอก

“เราไม่เข้าใจอ่ะ”
เวลาที่อยู่กับเพื่อนใหม่ทั้งสามคนเป็นเวลาที่ผมพอจะลืมเรื่องของหมอกไปได้บ้าง
แต่การดูแลเอาใจใส่ของเอิร์ทที่มีให้ซันทำให้ผมปวดแปลบที่ใจขึ้นมามากเหมือนกัน

“แฟนแทสติกโฟร์ ดิน น้ำ ลม ไฟ ไงล่ะ”
เรนทำท่าค้อนผมที่ไม่เข้าใจ

“เอิร์ทเป็นดิน เรนนี่เป็นน้ำ วินนี่เป็นลม แล้วซันนี่ก็เป็นไฟ”

“ฮะ ฮะ..”
เป็นครั้งแรกที่ผมหัวเราะหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น

แล้วผมก็กลายเป็นวินนี่ตั้งแต่ตอนนั้นเอง ดีเหมือนกันผมจะได้เป็นคนใหม่

 


“วินครับ...คุยกันหน่อยได้มั๊ย”
หมอกพูดขึ้นมาในคืนหนึ่ง หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายผ่านไปได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์

“เราไม่มีอะไรจะคุย”
ผมจ้องตาหมอก ผมเพิ่งมองหมอกเต็มตาเป็นครั้งแรกในรอบอาทิตย์

ตาลึกโหล รอยคล้ำใต้ตา แก้มตอบ ริมฝีปากแห้งแตก ร่างกายที่ดูซูบลง
มันก็ไม่ต่างอะไรกันกับสภาพของผมในตอนนี้เหมือนกัน

“วินครับ อย่าแก้ปัญหาแบบนี้เลยนะ แล้วเมื่อไหร่เราจะเข้าใจกัน”
เสียงอ้อนวอนสั่นเครือของหมอกทำให้ผมทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ

“หมอกผิดไปแล้ว หมอกจะไม่โทษใครหรืออะไรทั้งนั้น...บลาๆๆๆ...”

หมอกพูดนานมาก เสียงของหมอกเข้าหูผม แต่ผมเลือกที่จะเบือนหน้าไปด้านข้าง
หมอกคุกเข่าอยู่ที่พื้นห้องแทบเท้าผม ฝ่ามือของหมอกที่ยื่นมาแตะปลายนิ้วเท้าของผม
มันเหมือนไฟร้อนๆที่บาดผิว ผมชักเท้ากลับเข้าหาตัวทันทีโดยไม่หันไปมองหมอกสักนิด


หมอกเล่ารายละเอียดของเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แล้วก็เหมือนที่ผมคาดไว้ไม่ผิด
หมอกดื่มมากจนครองสติไม่อยู่ แล้วมันก็จบลงบนเตียงในห้องของเอก
หมอกกับเอกต่างก็มีอะไรกับน้องรหัสของตัวเองด้วยฤทธิ์ของน้ำเมา

มาถึงนาทีนี้..ผมจึงได้รู้ว่าน้องรหัสของหมอกเป็นผู้หญิง และตอนนี้ก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพี่รหัสเสียแล้ว
ผมคบกับหมอกมาถึงสี่ปี แต่น้องรหัสที่หมอกเพิ่งรู้จักไม่ถึงสองอาทิตย์ กลับกลายเป็นคนแรกของหมอก

หมอกอ้อนวอนผมด้วยน้ำตา สัญญิงสัญญาหนักแน่นว่าจะจบเรื่องนี้ให้ได้
แล้วทำไม...หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาหมอกยังไม่ได้จัดการอะไรเลยเหรอเนี่ย
ผมโมโห ปราดเข้าไปทุบตีหมอกในขณะที่หมอกยอมอยู่นิ่งๆให้ผมทำร้ายร่างกาย

 


ผมให้โอกาสหมอกในการเคลียร์เรื่องราวของหมอกกับน้องรหัส

สองวันต่อมาหมอกก็ยิ้มระรื่นเข้ามาหาผม

“จบแล้วนะวิน..หมอกกับน้องหนึ่งตกลงกันแล้ว หมอกอธิบายให้น้องหมดทุกอย่าง
ตอนนี้เราเป็นแค่พี่รหัสกับน้องรหัสเท่านั้น หมอกรักวินคนเดียว ได้ยินมั๊ยวิน”
หมอกกอดผมแน่น ระล่ำระลักด้วยความดีใจ


****************************************************************


“ไหนวินนี่บอกว่าหมอกเป็นแฟนนายล่ะ วันก่อนเรนนี่เห็นหมอกเดินควงรุ่นน้องดูหนังด้วย”

“อ้าว...รอหมอกกินข้าวเหรอวินนี่ ไม่ต้องแล้วล่ะ โน่น...
ที่รักของวินนี่นั่งกินข้าวกับยัยน้องหนึ่งที่โรงอาหารโน่นแน่ะ”

“ข่าวลือของคณะเศรษฐศาสตร์แรงมาก ยัยน้องหนึ่งประกาศเป็นแฟนกับหมอก”

สิ่งที่เพื่อนๆบอกเล่าให้ผมฟังมันสะกิดแผลใจที่ยังไม่ทันหายดีขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อผมถาม...หมอกก็ปฏิเสธ นานวันเข้าหมอกจะเดินหนีผมทุกครั้งที่ผมเอ่ยถาม
ผมจึงเลือกที่จะอยู่เงียบๆในที่ของผม และรอเวลาที่หมอกจะจัดการกับเรื่องนี้

ความกดดันที่สะสมเพิ่มมากขึ้นจนทำให้ผมเหมือนคนไร้สติ ไม่มีชีวิตชีวา
นอนนิ่งได้เป็นวันๆเหมือนคนที่หมดอาลัยตายอยากในชีวิต
ต่อมาผมจึงได้รู้ว่าอาการทั้งหมดที่ผมเป็นอยู่ในตอนนั้นคือ

"ภาวะซึมเศร้า"



 


วันนี้วันเกิดผม หมอกนัดผมไปกินข้าวเย็นข้างนอกม. หลังเลิกเรียน

“อย่าลืมสัญญานะครับที่รัก”
หมอกกอดผมแล้วชี้ไปที่ปฏิทิน

ผมลังเล...หมอกยังคงมีข่าวควงน้องรหัสประปรายมาให้ผมได้ยิน
แล้วแบบนี้ผมจะมอบทั้งตัวและใจให้กับหมอกได้อีกเหรอ
ผมไม่ตอบอะไร เบือนหน้าไปด้านข้างแทน

“เฮ้อ...วินเป็นซะแบบนี้ วินไม่ให้หมอกแล้วจะมาห้ามหมอกไปมีอะไรกับคนอื่นได้ยังไง”

“ปัง”
เสียงกระแทกประตูดังขึ้นจนผมที่เบือนหน้าหนีสะดุ้ง

ผมครุ่นคิดอยู่นาน เมื่อผมยังรักหมอกผมก็จะเสี่ยง
บางทีการที่ผมยอมเป็นของหมอกอาจทำให้ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นมาก็ได้
ตอนนั้นผมไม่ได้รักตัวเองเลย ผมใช้หัวใจตัดสินแทนสมอง



“หมอก...”

ผมโทรเข้ามือถือหมอกในตอนเย็นทันทีที่เลิกเรียน
หมอกคงจะดีใจและตื่นเต้นเหมือนผม เราจะเป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์

“พี่หมอกขับรถอยู่นะคะ”

“บอก...ให้โทรกลับด้วย”

“ได้ค่ะ แต่อย่ารอเลยจะดีกว่านะคะกว่าเราจะเดทกันเสร็จคงดึกล่ะค่ะ”

“กริ๊ก”
เสียงวางสายกระแทกเข้าไปตอกย้ำรอยแผลในใจ

 


ผมกรีดร้องโหยหวนและยาวนาน

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
เสียงเคาะประตูที่กระหน่ำจากด้านนอก

สุดท้าย...ผมไม่ได้รับรู้หรือได้ยินอะไรอีกเลย



หลังจากที่ผมแอทมิทอยู่ที่โรงพยาบาลนานเกือบเดือน
ร่างกายผมไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรหรอกครับ
มีเพียงแผลถลอกที่ข้อศอกด้วยกระแทกพื้นตอนที่ผมล้มหมดสติ
แต่ด้านจิตใจนี่สิครับ มันสาหัสเหลือเกิน

ทำให้ผมต้องมีแพทย์เจ้าของไข้ เป็น....แพทย์แผนกจิตเวช

จากคำบอกเล่าของเพื่อนๆทั้งสามที่ประมวลออกมาก็คือ
ผมช๊อคหมดสติหลังจากคุยโทรศัพท์ในวันเกิดปีที่ยี่สิบของผม
โชคดีที่เอกได้ยินเสียงร้องของผม จึงรีบนำผมส่งโรงพยาบาลทันที

ผมหลับไปเกือบสามวัน หมอบอกว่าเป็นการดีที่ผมหลับ
เพราะจิตใจของผมมันบอบช้ำและกระทบกระเทือนมาก

หมอกมาเยี่ยมผมเมื่อผ่านวันเกิดผมไปแล้ว
ในขณะที่พ่อแม่ของทั้งผมและหมอก พวกท่านมาเฝ้าผม ไม่มีใครยอมกลับแม้จะเป็นเวลาตีสอง

หมอกหน้าตาตื่นมาพร้อมกับน้องรหัสที่หน้าบึ้งไม่พอใจที่ต้องตื่นมาเยี่ยมผมกลางดึก
นั่นแสดงว่าหมอกยังไม่ได้กลับห้องเลยด้วยซ้ำ

หมอกโดนพ่อหมอกตบหน้าอย่างแรงในห้องที่ผมยังนอนไม่ได้สติ
แม่ของหมอกร้องไห้ไม่หยุด พวกท่านไม่พูดกับหมอกเกือบเดือน

พ่อแม่ของผมท่านได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ ท่านนั่งเฝ้าผมที่ข้างเตียงไม่ยอมห่างไปไหน

พี่วีต่อยหน้าหมอกทันทีที่มาถึง ถ้าเพื่อนๆผมไม่ช่วยกันห้ามหมอกคงจะถูกพี่วีกระทืบจนตาย

หมอกเหมือนตายทั้งเป็น คนในครอบครัวของเราทั้งสองต่างรุมประนามที่หมอกเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
พอผมฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ตาม ทันที่ที่หมอกโผล่มาให้ผมเห็นหน้า

ผมจะกรีดร้องไม่หยุด ร้องจนหมดสติไป


ทำให้....

หมอกถูกกันให้ออกไปจากชีวิตของผม....ตลอดกาล





**************************************************************************

 


การที่วินเก็บความในใจเอาไว้เอง..โดยไม่ได้ระบายออก
เมื่อถึงจุดหนึ่งที่จิตใจจะทนรับไหว ทำให้วินระเบิดอารมณ์ออกมา
ส่งผลให้วินต้องรับการรักษาทางด้านจิตใจเป็นเวลานานหลายเดือนครับ

ดังนั้น...จงระบายมันออกมานะครับ ไม่ว่าจะอารมณ์ไหน
แต่ที่สำคัญ...ให้ถูกคนนะครับ...คริคริ


เศร้าจุง...เขียนเองยังหนึบๆในอกเลยครับ
ตอนหน้ากลับมาสู่ปัจจุบัน...ขอบคุณครับผม

 

[yowyow]

 

[AMINOKOONG]

อยากรู้จังว่าหลังจากวินย้ายมหาลัยไอ้เชี่ยหมอกและครอบครัวรวมถึงชะนีนั่นมันเป็นยังไงบ้างอ่ะ
ครอบครัวหมอกรับผู้หญิงคนนั้นได้มั๊ยที่จะมาคบกับหมอก เกลียดผู้ชายอย่างหมอกมาก
เราไม่อยากให้มันมีความสุขบนความทุกข์ของวิน(ไม่อยากให้เป็นเหมือนหนามเตยกับไอแขก)
แอบอยากให้พี่วีตามเอาคืนทั้งหมอกกะอีน้องรหัสนั่นด้วย คืออยากรู้ว่าสรุปพวกมันได้รับกรรมอะไรบ้างอ่ะครับ
ช่วยบอกรายละเอียดหน่อยได้มั๊ยครับ เพราะเราเห็นว่าหมอกรู้สึกผิดได้แป๊บเดียวเอง ไอ้สารเลวเอ๊ย!
ไม่งั้นนอนไม่หลับแม้ตอนหน้าอาจจะหวานขนาดไหนแต่ตอนนี้จิตมันยังนึกถึงแต่เรื่องนี้อ่ะ
เค้าอยากรู้มากขอซักครึ่งตอนก่อนที่จะกลับมาปัจจุบันก็ได้
ขอเถอะพลีสสสสสสสสสสสสสสสส เห็นแก่แฟนคลับนิยายเฮียหน่อยด้วยเถอะ
กราบงามๆๆๆๆๆๆ ล่ะครับ

[Singleman]

เกลียด ไอเหี้ย หมอกำกกกกกกกกกก