หัวข้อ: ตกลงเราเป็นอะไรกัน (อุ-บาส) จบแล้วครับ รบกวนย้ายให้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

[snowboxs]

กำลังฟินเรื่องบาสรอจูบจากอุ
ฟินแตกกระจายเพราะข่าวร้ายเลย
แต่อุจะเป็นอะไรมากมั้ยน้ออออ
เหตุการณ์นี้จะเป็นตัวช่วยพิสูจน์หรือเปล่านะ

[due]

Ben wanna talk

ผมกับไอ้กัสกำลังนั่งดูการ์ตูนและกินโจ๊กกันอยู่
จู่ๆก็มีสายโทรเข้ามา
เป็นไอ้บาสเพื่อนรักของพวกผมนี่เอง
แต่ข้อความที่มันส่งมาตามสาย เล่นเอาผมช็อคไปเหมือนกัน แต่คนที่ดูจะช็อคและเสียสติกว่ากว่าผม คือ คนที่อยู่ปลายสาย เรพาะได้ยินเสียงแม่แทรกเข้ามาตามสายคอยประคองสติให้ไอ้บาสอยู่ตลอดเวลา
พอรับทราบทุกอย่างผมก็ต้องแจ้งต่อ
"กัส......ไอ้อุเกิดอุบัติเหตุ" มันมองตามผมที่ผมเว้นวรรคไว้
"หนักมั๊ยวะ?"
"ไอซียู" ไอ้กัสถึงกับหลับตาแล้วถอนหายใจแรงๆสองสามที "ไป" ผมพยักหน้ารับ



"ไอ้บาส ทำใจดีดีดิมึง ไอ้อุอยู่ในมือหมอ มันปลอดภัยแล้ว"
"นั่นสิบาส ลูกหยุดร้องได้แล้ว ลูกร้องมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ เดี๋ยวก็เป็นไรไปอีกคนหรอก" ไอ้กัสหันไปพยักหน้าเห็นด้วยเพราะมันขับรถอยู่
พวกเราสีคน มีผม ไอ้กัส ไอ้บาสแล้วก็แม่ไอ้บาส กำลังขับรถไปโรงบาลที่ไอ้อุรักษาตัวอยู่
ส่วนผมกับแม่รับหน้าดูแลและคอยปลอบไอ้บาสเป็นระยะ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย
บาสมันไม่ได้โวยวาย มันไม่พร่ำเพ้อ มันไม่ได้อะไรเลย มันเพียงแค่นั่งน้ำตาไหลเงียบๆ ไม่มีสะอื้น ไม่มีแม้กระทั่งเสียงร้องไห้
มันบอกพวกผมทั้งแต่ที่บ้านแล้วว่ามันบังคับให้น้ำตาหยุดไหลไม่ได้ มันเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่ทุกอย่างตอนนี้มันอยู่นอกเหนือการควบคุมจริงๆ

พวกเราใช้เวลาในการเอินทางกว่าจะถึงโรงบาลเกือบ สามชั่วโมง
น้าพิมพ์นั่งรออยู่หน้าห้องไอซียู ผมเห็นไหล่แกสั่นๆ สงสัยคงร้อไห้ไม่หยุด ส่วนพ่อไอ้อุคงยังมาไม่ถึง
"พิมพ์" แม่ไอ้บาสเรียกพร้อมเดินเร็วๆเข้าไปหา
"นิด ฮือๆๆๆๆ อุ ลูกของฉัน ฮือๆๆ" สองคนผวากอดกันและกัน
ผมกับไอ้กัสรีบยกมือไหว้ทักทาย น้าพิมพ์ก็พยายามฝืนยิ้มให้ ส่วนไอ้บาสวิ่งเกาะหน้าประตูห้องที่ไอ้อุอยู่ในนั้นเรียบร้อยแล้ว
"ไม่เป็นไรนะพิมพ์ ตาอุ แกเป็นเด็กดี พระต้องคุ้มครอง  " พระครับ เพื่อนผมเป็นคนดีมาก ช่วยคุ้มครองมันด้วยนะครับ
"ฮึกๆๆๆๆ เลือด เลือดเต็มตัวอุ ฮึกๆๆ ไปหมดเลย อุ .....ไม่ได้สติ.....มาตั้งแต่ที่เกิดเหตุแล้ว" เท่านั้นแหละ ผมได้ยินเสียงเหมือนอะไรโดนกระแทก หันไปมอง เห็นไอ้บาสเตะฝาผนังอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่
จนไอ้กัสต้องเข้าไปรั้งมันเอาไว้ ไม่อย่งนั้นมันไม่บาดเจ็บ ยามของโรงบาลก็ต้องมาลากมันออกไปแน่เพราะทำเสียงดังรบกวนคนอื่นเค้า
ไอ้กัสลากมันแบบถูลู่ถูกังออกมาให้มานั่งเก้าอี้ เว้นห่างจากน้านิดน้าพิมพ์สองตัว
ผมหันไปมอง น้าพิมพ์ก็มีนน้านิดปลอบอยู่แล้ว
เลยไปนั่งลงข้างไอ้บาสแทน
"ทำบ้าอะไรของมึงวะไอ้บาส แค่นี้มึงยังเจ็บไม่พออีกใช่มั๊ย?" ผมเข้าใจไอ้กัสนะ ถึงเสียงมันออกจะโหดไปซักหน่อย แต่นั่นก็เพื่อเรียกสติที่หล่นหายของไอ้บาสให้กลับมา
"มึงจะให้กูทำไงละ ตอนนี้กูทำไรไม่ได้เลย แค่จะเข้าไปหา.....มัน กูยังทำไม่ได้เลย" พูดไปน้ำตามันก็ไหลหยดลงมา มือก็ป้ายเช็ดน้ำตาให้มั่วปหมด ผมทำได้เพียงตบไหล่มันเบาๆ
"กูแค่อยากทำอะไร ทำอะไรก็ได้ ที่ไม่ต้องให้กูรออยู่เฉยแบบนี้ มัน ท รมาน เกินไปวะ.............กูอยากเห็นหน้ามัน มึงช่วยกูด้วยเบน กัส กูอยากเห็นหน้ามัน"
"เดี๋ยวมันก็ออกมาแล้ว มึงใจเย็นก่อนนะ"
"นั่นดิมึง กูรู้ว่าตอนนี้ใจมึงมันเจ็บมากแค่ไหนแล้ว เพราะงั้นอย่าให้ตัวมึงเจ็บเพิ่มอีกเลย"
"ถ้าการที่กูเจ็บ ทำให้...........มันออกมาให้กูเห็นหน้าเร็วขึ้น กูยอมนะ ยอมแล้ว ยอมแล้วจริงๆ" มันคว้าเข้าที่ไหล่ผมแล้วซบลงร้องไห้โดยไม่อายสายตาคนที่ผ่านไปมา ผมปล่อยให้มันร้อง เพราะนี่คือทางเดียวตอนนี้ที่มันสามารถทำได้ระหว่างรอ

[Rafael]

 

 

พี่ดิววว ฮืออ เศร้าอะะะะะ

[snowboxs]

เฮ้อออจะเป็นไรมากมั้ยเนี่ย 

[why yyy]

ขอบคุณ

[Monday688]

 :hao5:อุ

[due]

แกร็ก ปึง
หมอออกมาแล้ว
แวบแรกที่ผมเห็น ผมรูสึกใจชื้นขึ้นมา
แต่อีกแวบหนึ่งผมกลับกลัว กลัวสิ่งที่จะได้ยิน ถ้า.................สิ่งที่ได้ยินมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่ผมคาดหวัง แค่คิด ใจผมมันก็เจ็บอีกแล้ว

น้าพิมพ์กับแม่รีบเข้าไปหาทันที
แต่ผมลุกไม่ไหวแล้วจริงๆตอนนี้ ไอ้เบนจะลุกขึ้นไปด้วย แต่ผมรั้งชายเสื้อมันเอาไว้
มันคงเข้าใจว่าผมต้องการอะไร เลยนั่งลงกลับที่เดิม
ที่ผมลุกไม่ไหว ไม่ใช่เพราะผมหมดแรง แต่ผมกลัว กลัวคำบอกกล่าวของหมอเกี่ยวกับคนที่อยู่ในห้องนั้น
ผมไม่พร้อมจริงๆสำหรับข่าวที่มันจะร้ายแรงไปกว่านี้แล้ว ผมจะลุกขึ้นได้อีกครั้ง ก็ต่อเมื่อหมอบอกว่ามันปลอดภัยแล้ว
สองชั่วโมงกับการที่ต้องรอนิ่งๆ หวังว่าสิ่งที่ได้ยิน มันคงทำให้ผมมีรอยยิ้มได้อีกครั้ง
"หมอ พยายามเต็มทีแล้วนะครับ แต่คนไข้เสียเลือดมากไป กระทบกระเทือนที่สมองอย่างแรง จนสมองบวมและมีเลือดคั่งในสมองหลายจุด คนไข้หยุดหายใจนานเกินไปก่อนจะมาถึงมือหมอ ทำให้สมองขาดออกซิเจนร่างกาย" อาการอีกหลายอย่าง แต่สมองผมปิดการรับรู้ไปแล้ว ผมมองเห็นทุกอย่าง เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าพวกเค้ากำลังคุยไรกัน น้าพิมพ์ร้องไห้ปานใจจะขาด
มือผมสั่น สั่นจนไอ้กัสกับไอ้เบนต้องเอามือพวกมันมาจับมือผมไว้
น้ำตาที่ผมคิดว่ามันจะหมดไปแล้ว กลับไหลออกมาอีกราวน้ำป่าทะลัก ขอให้ผมสบลไปเลยตอนนี้ได้มั๊ย ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันโหดร้ายเกินไปแล้ว สำหรับคนที่เพิ่งรู้ว่า รัก คือความรู้สึกยังไง
"เชิญญาติ เข้าไปในห้อง นะครับ" เท่านั้น มือผมก็ตกจากมือของเพื่อนสองคนทันที
"โฮๆๆๆๆๆ..." น้าพิมพ์ปล่อยโฮออกมา "คุณหมอหมายความว่า..........."
"ครับ.....เชิญครับ" คุณหมอขอตัวเดินออกไป ผมรีบกระชากตัวเองออกจากเก้าอี้เพื่อไปหาหมอคนนั้น
"คุณหมอครับ" ผมมองหน้าหมอไม่ค่อยชัด เพราะน้ำตาที่นองหน้า
"คุณหมอต้องช่วยเค้านะครับ.......อย่าให้เค้าเป็นอะไรนะครับ..............ผมไม่ยอม................ผมเพิ่งรู้ว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน "
"คุณ....คุณครับ ใจเย็นๆก่อนนะครับ หมอ..."
"ไม่ คุณหมอเป็นหมอนะ คุณหมอต้องช่วยได้สิ ........ไม่ะคุณหมอ ผมไม่เอาแบบนี้"
"หมอพยายามเต็มที่แล้วครับ" คุณหมอพยายามแงะมือผมออกจากแขนทั้งสองที่ผมเพิ่มแรงบีบขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์
"เราสองคนเพิ่งรักกัน เพิ่งเริ่มคบกัน  ผม ผม ยังไม่ได้บอกรักมันเลย คุณหมอ"
"ไอ้บาส ปล่อยคุณหมอก่อนมึง" ไอ้เบนมาดึงผมกลับไป ยื้อกันไปมา
"เบน มึงมาช่วยอ้อนวอนคุณหมอด้วยสิ คุณหมอจะได้ช่วยไอ้อุของพวกเราได้..........คุณหมอครับ ผมยอม ยอมแล้วทุกอย่าง ขอแค่ให้มันกลับมา ผมสัญญา แต่ผมไม่เอาแบบนี้....."
"บาส มึงตั้งสติ .....ฟังกูดีดี........มึงไม่อยากเห็นหน้าไอ้อุแล้วเหรอ มันรอมึงอยู่นะ "
"เบน กูอยากเจอมัน อยากเจอ อยากเจอจน......"
"เข้าไปหามันกัน"



คนที่นอนอยู่บนเตียงคือคนที่ผมรักจริงๆเหรอ
สายอะไรไม่รู้พันหัวพันตัวมันยุ่งไปหมด
ปากที่เคยแดง กลับซีด หน้าที่เคยสดใสกลับซีด
ผมไม่ได้อยากเห็นภาพนี้
น้าพิมพ์ร้องไห้ ร้องไห้จนเสียงร้องเสียดแทงใจผม
แม่ก็ร้อง
ไอ้กัส ไอ้เบน น้ำตาซึม
ผมมองทุกคนรอบตัว ก่อนจะกลับมาเพ่งหน้าคนบนเตียง

'เวลาที่ผ่านมา กูมัวแต่ทำบ้าอะไร กูรักมึงขนาดนี้ แต่กูไม่เคยได้บอกมึงเลย พออยากบอก มึงกลับไม่อยู๋ฟัง'
"พิมพ์!!!!!" เสียงเปิดประตูผลัวะเข้ามาพร้อมกับน้าวัฒน์ พ่อของไอ้อุ
"วัฒน์ ...ล" น้าพิมพ์ผละจากแม่กอดเข้ากอดน้าวัฒน์ทันที "ลู.....ก.....ลูกจะไม่....อยูกับเราแล้ว........ถ้าฉันไม่มาเยี่ยมแม่ คง..."
"พิมพ์ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ.........ลูก ยังอยู่กับเรา ถึงแม้จะ...................แค่ ตอนน...............นี้" ถ้าผมพูดอะไรออกไปตอนนี้ มึงจะรับรู้ จะได้ยินมั๊ยอุ กูมีอะไรอีกมากมายที่อยากคุยกับมึง
"วัฒน์...ช่วยลูก .....ด้วย ฮือๆๆๆๆ"
"พิมพ์!!!!!" น้าพิมพ์สลบไปแล้ว   ไอ้กัสอาสาประคองน้าพิมพ์ไปข้างนอก เพราะคงรู้ว่าน้าวัฒน์อยากจะพูดอะไรกับลูกชาย
"อุ ............ พ่อภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้มาตลอดนะ" น้าวัฒน์ลูบหัวเบามันเบาๆไปมา น้ำตาน้าวัฒน์หยดใส่หน้าผากไอ้อุ
"พ่อไม่รู้ว่าอุเหนื่อยอะไรมา แต่อุคงอยากจะนอนแล้ว ฮึกๆ......หลับให้สบายนะอุ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น พ่อรักลูกเสมอนะ" น้าวัฒน์ก้มลงจูบหน้าผากมันและค้างอยู่แบบนั้นซักครู่ ผมคาดว่าน้าวัฒน์คงร้องไห้ แต่ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา
"บาส น้าไปดูน้าพิมพ์ก่อนนะ อยู่เป็นเพื่อนอุด้วยนะ"
"ครับ น้าวัฒน์"  เสียงประตูปิดลง ผม.......
"อุ มึงคือเพื่อนที่กูรักมากที่สุดคนหนึ่งนะ ซึ่งมีไม่กี่คนหรอก แต่มึงก็เป็นหนึ่งในนั้น.......... ถ้ามึงง่วงก็นอนซะนะ ฮึกๆๆ.............แต่จะดีที่สุด ถ้ามึงนอนพอแล้ว แล้วจะตื่นมาหาพวกกูอีก..............กูรักมึงนะ" ไอ้เบนจับและบีบมือมัน ก่อนจะเดินออกไป ก่อนออก มันก็ตบไหล่ผมสองสามที


ในที่สุดก็เหลือผมกับมันแล้ว
วินาที ผมต้องทำอะไร ผมไม่รู้เลย

[BBlabong]

งือออ ไม่ดิ่ๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

คืออะไร ตามอ่านจนตอนล่าสุดเห้ยย!! ไม่ดิ เกินไปงะ

[Monday688]

ไม่นะ

[snowboxs]

เศร้านะนี่ ทำไมเป็นงี้ล่ะ

[mapreaw]

 
ไม่นะ เศร้าไปแล้ว

[why yyy]

ขอบคุณ

[black sakura]

เฮ้ยยยยม่ายยยยยยยยเอางี้นะเศร้าไป

[due]

ผมไปยืนข้างเตียงๆข้างๆมัน
ไม่รู้จะยื่นมือมือไปสัมผัสมันตรงไหนดี เพราะมีสายไรไม่รู้เกะกะไปไหมดเลย แต่ยังไงผมก็ต้องขอบคุณไอ้สายพวกนี้ที่ยังทำให้ผมได้เจอมันอีก ถึงจะ..................ครั้งสุดท้ายก็ตาม
วินาทีนี้ ผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดอะไรดีที่จะดีที่สุดสำหรับเวลาที่เหลืออยู่
ผมไม่เคยรู้คุณค่าของเวลามาก่อน จนกระทั่งตอนนี้ ทุกวินาทีช่างมีค่าจริงๆ

คนบนเตียงนอนหลับตาสนิท สนิทจนไม่รู้ว่ามีคนกำลังยืนร้องไห้แทบขาดใจข้างๆมัน
"อุ................... กูควรจะพูดอะไรดีตอนนี้..........................สารภาพรักงั้นเหรอ ฮึ มันก็ตลกดีนะ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ไม่เคยได้บอกรักกันเลย แต่พอจะบอก กลับเป็นครั้งสุดท้ายซะงั้น มึงฟังอย่างเดียวก็ได้ เดี๋ยวกูพูดเอง อยากพูดไร ก็มาเข้าฝันกูละกัน" ผมพยายามพูดให้ตัวเองขำ แต่กลับกัน น้ำตาผมยิ่งไหลมากขึ้นเท่านั้น
"อุ กูรักมึงนะ..............รักมากด้วย..............มึงคือรักแรกของกู แม่เคยบอกกูว่า ตอนกูเดินครั้งแรกได้ กูเดินไปหามึง กูจะเดินเข้าไปบอกรักมึงไง แต่ตอนนั้นกูยังพูดไม่ได้ เลยมาพูดตอนนี้แทน..........." ผมขยับมือไปทาบตรงอกของมัน เพียงแค่อยากรู้ว่า ยังแรงขยับอยู่ตรงนั้นอีกหรือไม่........................ผมแทบไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหว สายตาเหลลือบไปมองเครื่องมือแพทย์อะไรไม่รู้ที่มันเป็นจอๆ แล้วกราฟเต้นขึ้นๆลงๆ..............มันยังขยับ.....................ผมยกมือออกจากอกมันเพราะกลัวว่าจะทำให้มันเจ็บ..............................
"กูมีเรื่องจะสารภาพมึงด้วยแหละ............จริงๆตอนที่มึงไปเที่ยวโน่นนี่นั่น หรือไปทำอะไรกับสาวๆของมึงอ่ะ กูโกรธนะ แต่ไม่รู้ว่าหึงรึเปล่า แต่ที่โกรธเพราะกูรู้สึกว่ากูสำคัญกับมึงลดลง มึงเห็นคนอื่นสำคัญกว่ากู............กู...................กูพูดไรไม่ออกแล้ว.......มีไรมากเหลือเกินที่กูอยากจะพูดกับมึง อยากจะพูดไปตบอดชีวิต มึงกลับมาฟังกูได้มั๊ยอุ...........กลับมาฟังกูเหอะ.......ฮือๆๆๆๆ" ผมปล่อยเสียงสะอื้นออมาดังโฮใหญ่เลย มันคงถึงขีดสุดแล้วจริงๆ.........................ผมพยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้มากที่สุด เวลาตอนนี้ช่างมีค่าเหลือเกิน อย่าปล่อยให้มันเสียเปล่าอย่างที่แล้วๆมาอีกเลย ยังมั่วไปพร่ำเพ้อกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ไปทำไม ในเมื่อผลลัพธ์ที่จะออกมา ผมก็รู็ดีอยู่แล้ว
เพราะงั้นพูดในสิ่งที่อยากพูด พูดในสิ่งที่ยังไม่ได้พูดดีกว่า เพราะผมเชื่อว่ามันต้องได้ยินถงมันจะตอบโต้ผมกลับมาไม่ได้ก็เหอะ
"มึงไม่ต้องห่วงนะ กูจะดูแลพ่อแม่มึงให้........ดูแลเหมือนที่มึงคอยดูแลไง ถึงกูจะไม่ได้เป็นลูกเขยก็เหอะ หึหึห......ตอนเย็นมึงไม่ได้กลับมาจูบกูแล้วสินะ..........งั้นกูจะจูบมึงเอง" ผมก้มจูบที่หน้าผากมัน........เพราะที่ปากมันคาบสายไรอยู่ไม่รู้........ผมค้างอยู่อย่างนั้น รู้สึกได้เลยว่าน้ำตาตัวเองหยดลงหน้ามันหลายหยด แต่ผมยังอยากจะจูบมัน อยากจะจดจำรอยจูบนี้ให้มากที่สุด นานที่สุด

ผมผละจากจูบนั้น และค่อยๆใช้นิ้วมือไล้เช็ดน้ำของผมบนหน้ามัน แต่ผมรู็สึกได้ว่า น้ำตาผมมันจะเยอะขนาดนี้เลยเหรอ มันจะไหลเป็นทางได้ขนาดนี้เลยเหรอ......................
"มึงเองก็กำลังร้องไห้อยู๋ใช่มั๊ย...................มึงจะไม่ไปไหน มึงจะอยู่ในใจกูตลอดไปนะ............กูไม่สัญญาหรอกว่ากูจะไม่มีคนอื่นตลอดชีวิต เพราะนั่นมันนิยายเกินไป กูเพิ่งจะอายุยี่สิบนิดๆ ให้กูอยู่โดดเดียวเดี่ยวจนอายุแปดสิบก็ออกจะโหดร้ายเกินไป............แต่สิ่งที่กูสัญญาได้คือ มึงจะยังอยู่ในใจกูเสมอ กูจะเว้นมุมๆหนึ่งเพื่อมึงคนเดียว กูสัญญา"

ผมยกมือมันขึ้นมา และวบรรจงจูบลงไปอย่างแผ่วเบา แล้วเอามาแนบกัแก้มตัวเอง
"กูไม่เคยพูดคนเดียวได้นานขนาดนี้เลย กูทำได้เพื่อมึงคนเดียวนะอุ..............."



ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามืออุจะนุ่มและหอมขนาดนี้ ถ้ารู้ผมคงทำแบบนี้นานแล้ว
"กูพูดในสิ่งที่อยากพูดหมดแล้ว..........มึงเหนื่อยเหรอยังอุ กับการยื้อชีวิตของตัวเอง..........ถ้าเหนื่อย................ก็..........พอ.......ได้แล้วนะ" แต่ละคำที่ผมพูดออกมาราวกับมีเข็มเป็นพันๆหมื่นเล่มคอยทิ่ใคอยตำคอผม แต่ในที่สุดผมกเค้นมันออกจนครบทุกคำ

"ตี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" มือที่แนบกับผมกระตุกนิดหนึ่งจนเกือบไมรู้สึก จนนิ่งไปในที่สุด.................
หลังจากนั้นอะไรบ้างที่เกิดขึ้นรอบตัว ผมไม่สารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว ไม่รู้แม้กระทั่งตัวเองออกมาจากห้องนั้นได้ยังไง ไม่รู้แม้กระทั่งตัวเองหยุดร้องไห้ตอนไหน ไม่รู้แม้กระทั่งตอนนี้ตังเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่



"บาส มึงกลับไปพักที่บ้านหน่อยมั๊ย เป็นอาทิตย์แล้วนะที่มึงแทบไม่กินไม่นอนเลย ทุกคนห่วงมึงนะเว่ย"
"กูยังไหว"
"แต่สภาพมึงตอนนี้พร้อมจะล้มทุกวินาทีเลยนะ กลับบ้านไปอาบน้ำ งีบหลับ แล้วเย็นๆมึงค่อยออกมาที่วัดอีกก็ได้ หรือจะให้กูหรือไม่ก็ไอ้กัสไปอยู่เป็นเพื่อนก็ได้" ผมละสายจากรูปตรงนั้น มามองหน้าเพื่อนท่กำลังห่วงใยผม
"ขอบคุณ........แต่กูอยากอยู่กับไอ้อุ อีกสองวัน จะไม่มีไอ้อุบนโลกใบนี้แล้ว ขอกูอยู่กับมันนะ "
"แต่ร่างกายมึง........"
"กูไหว................."
"งั้นตอนนี้มึงต้องไปหาไรกินก่อน ไม่งั้นกูจะไม่ปล่อยมึงแล้วนะ ลุกเลย เดี๋ยวกูหาไรให้กิน" ผมมองหน้าไอ้เบน มันเอาจริงแน่...งผมยอมลุกขึ้นตามที่มันบอก แต่คงเพราะนั่งนานเกินไปและไม่มีไรตกถึงท้องมานานเท่าไรแล้ว เลยเซจวนจะล้มถ้าไอ้เบนไม่ช่วยประคองตัวผมไว้
"เป็นไงละ ไหวๆ " มันบ่นๆ แต่ก็เห็นยังประคองผมอยู่เลย
"โอบเอวกูไม?" ผมถามทันที
"ก็เดี๋ยวมึงล้ม "
"กูไห"
"หุบปาก.......รู้ตัวบ้างมั๊ยว่ามึงผมลงเยอะเลย" มันไม่ยอมเอามืออกจากเอวผม แต่ถ้ามันเอาออก ผมคงมีเซบ้างแหละ
"เดี๋ยวจะกินให้อ้วน"
"อยากกินไรบอกละกัน เดี๋ยวกูทำให้"
"อืม......แล้วนี่ไอ้กัสละ?"
"เห็นเมื่อกี้ยืนด่าไอ้แก็ปเรื่องทำน้ำหกใส่คนมางานนะ" ไอ้แก็ปมันมาช่วยงานทุกคืนแหละครับ แล้วก็โดนไอ้กัสด่าทุกคืนเลยด้วย แต่มันก็ยังหน้ามึนมา
"ไปด่ามันทำไม ก็มันไม่เคยทำ แค่มันป้อนข้าวตัวเองเป็นก็ถือว่าบุญแล้ว คุณหนูซะขนาดนั้น"
"กูดีใจนะที่มึงยิ้มได้........ถึงจะยังไม่มากก็เหอะ"
"เพราะมีพวกมึงไง..................ไปเหอะ กูหิวแล้ว"






และแล้ววันสุดท้ายของการมีอยู่ของไอ้อุบนโลกใบนี้ก็มาถึง
ญาติมันมากันเยอะมาก
เพื่อนที่มหาลัย เพื่อนสมัยมัธยม มากันให้พรึ่บ
อุมันเ)็นที่รักของทุกคนเสมอ ถึงปากมันจะกวนส้นเป็นบางที
น้าวัฒน์ต้องคอยประคองหน้าพิมพ์ตลอดเพราะแกร้องไห้มาก มากจนไม่มีแรงแม้แต่จะยืน
ส่วนผมนะเหรอ บอกแล้วไงว่าผมหยุดร้องไปตอนไหนก็ไม่รู้

ผู้คนเดินเวียนขึ้นไปวางดอกไม้จันท์จนเกือบครบ
เมือผมมองว่าคนวางกันหมดแล้ว ผมเลยเดินขึ้นไปเป็นคนสุดท้าย
"กูไม่มีไรพูดแล้วนะอุ        เพราะกูได้พูดไปหมดแล้ว   ได้แต่บอกว่า ขอให้มึงไปสู่สุคติ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น มึงรักน้าวัฒน์ น้าพิมพ์ยังไง กูจะรักและดูแลให้เท่าที่มึงทำ....................ถ้ามึงว่างๆจริงๆ แบบว่า ว่างมากๆอ่ะ มาเข้าฝันกูบ้างนะ..........เผื่อสวรรค์เค้าให้มึงพักร้อนบ้างไรบ้าง..................." ผมเห็นพระเดินกันมาแล้ว แสดงว่า ถึงเวลาแล้วจริงๆ "ตกลงกูกับมึงเป็นทุกอย่างซึ่งกันและกันนะ เพื่อน พี่ น้อง แล้วก็คนรักกัน..........มึงคือทุกอย่างสำหรับกู...........กูรักมึง" ผมวางดอกไม้จันท์ในที่สุดแล้วเดินลงมาโดยไม่เหลียวหลังกลับไปมองอีก

ผมลงมาถึงพื้น มองหน้าทุกคนรอบตัว
แทบทุกใหน้ามีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่
"ร้องกับเค้าด้วยเหรอมึงไอ้แก็ป?" ผมหันไปแหย่ไอ้แก็ป ที่ตาแดงๆ น้ำตาซึมๆ ผมก็เหมือนกัน แค่น้ำตาซึมๆ รู้สึกปวดๆ หน่วงๆรอบๆตา แต่น้ำตาไม่ได้ไหลพรากเหมือนวันแรกๆ
"นิดหนึ่งพี่.........ผมก็มีจิตใจนะ ไม่ใช่ใจหินเหมือนใครบางคน"
"แขวะกู เดี๋ยวกูตบหัวทิ่มเลยนิ"
"ผมพูดชื่อพี่ออกมายัง ร้อนตัวนี่หว่า"
"มึงมองหน้ากูจนจะมุดเข้าลูกกะตากูอยู่แล้ว ไม่รู้เลยมั้งว่ามึงด่ากูอยู่ "
"หยุดพูดเลยไอ้แก็ป กูตบปากแตกเลยนิ"
ผมปล่อยให้มันสองคนด่ากันล้งเล้งตามประสา
 
เริ่มมีควันไฟลอยขึ้นฟ้าแล้ว
เห็นภาพนั้นแล้ว ไม่รู้ก้อนแข็งๆจากไหนมาจุกที่คอผม ขอบตาร้อนมาก มากจนต้องกระพริบหลายๆรอบ
รู้สึกตัวเองกำลังลอย
น้ำตาผมยังไม่หมด.............. มันยังไหลได้อีก ...................อีกจนถึงเมื่อไรก็ไม่รู้
"ร้องมาเหอะมึง เดี๋ยวกูร้องเป็นเพื่อน" จริงครับ ไอ้เบนมันร้อง แต่มันร้องของมันเองนะผมว่า ไม่ได้ร้องเป็นเพื่อนผมตามที่มันบอกหรอก




ผมยืนมองควันเหล่านั้นจนเกือบไม่หลงเหลือให้เห็น น้ำตาผมหายไปหมดแล้ว แต่ยังคงพูดไรไม่ออก เดี๋ยวมันแน่น เดี๋ยวมันเบา จนผมก็บรรยายไม่ถูก

ผู้คนมากมายเมื่อกี้ก็ค่อยๆหายไปจนเหลือแค่ไม่กี่คน
น้าวัฒน์กับน้าพิมพ์ตั้งจะลอยอังคารพรุ่งนี้ตอนเย็นๆ
ผมก็เห็นด้วยเพราะน้าทั้งสองคนหันมาถามความเห็นผมด้วย น้าพิมพ์บอกว่า อุพูดเสมอๆว่าผมเป็นคนพิเศษสำหรับมัน
ถึงมันจะสายไปแล้วที่ได้ฟังตอนนี้ แต่มันก็ยังทำให้ผมยิ้มได้อยู่ดี ถึงมันจะไม่อยู่ตรงนี้แล้วก็ตาม


กลับจากไปลอยอังคาร
ผมยังไม่พร้อมจะคุยกับใครเลยขอตัวขึ้นมาบนห้องก่อน แต่ผมคิดผิดมากที่ขึ้นมาบนห้องตอนนี้ ห้องที่เต็มไปด้วยไอ้อุ ทุกตารางนิ้วของห้อง มีเรื่องราวของผมกับมันเต็มไปหมด.....เต็มจนผมก็คิดไม่ถึงว่า มันจะเต็มได้ขนาดนี้
เปิดตู้เสื้อผ้า ยังเห็นเสื้อของมันแขวนอยู่
บนโต๊ะ ยังหนังสือกับชีทของมันวางอยู่
ในห้องน้ำแปรงสีฟันกับแชมพูกลิ่นที่มันชอบก็ยังวางอยู่ที่เดิม
ชั้นวางทีวีหนังแผ่นที่มันชอบก็วางที่เดิม
ถึงขนมที่มันกินแล้วซ่อนเอาไว้ในตะกร้าซีดีก็ยังอยู่
ถึงเท้าที่มันถอดๆแล้วม้วนๆยังวางอยู่ข้างฝา
หมอนของมันของยังวางอยู่ข้างๆหมอนผม
ที่สำคัญ........มันยังอยู่ในใจผม













จบแล้วนะครับ
ดิวตั้งใจจะเขียนออกมาแบบนี้จริงๆ
ดิวไปอ่านประโยคหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องของเวลานี่แหละ
คนเรามักพูดเสมอว่า เวลามีอีกเยอะ ก็เลยไม่ต้องไปสนใจ ปล่อยไปก่อน
ใช่ครับเวลามันมีอีกเยอะ เยอะจนไม่มีวันหมดหรอก
แต่คนที่ใช้เวลานี่สิ จะมีโอกาสได้ใช้เวลาไปถึงเมื่อไรกัน
เวลาไม่เคยพอหรอกครับ
คนเราใช่ว่าพอพบความสุขแล้ว ความทุกข์จะมาหาไม่ได้
นาทีนี้เราสุขจนล้นอก แต่วินาทีถัดมา โลกกลับพังลงตรงหน้าเรา
ใช้เวลาในโอกาสที่เรายังได้ใช้ให้คุ้มค่ามากที่สุด เมื่อถึงวันที่เราหมดโอกาสใช้ เราจะได้ไม่ต้องเสียใจ


ปล. ดิวไม่อยากให้เรื่องมันดูเศร้าเกินไป เลยเศร้าไม่ถึงขีดสุด เพราะอะไรที่มันสุดเกินไป ดิวไม่ค่อยชอบเท่าไร

ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับ





“ไอ้กัส มึงจะไม่ใจอ่อนกับไอ้แก็ปจริงเหรอวะ?”
“ไม่นิ”
“ปากแข็งจริงนะมึง”
“กูพูดความจริงเหอะ ”
“ระวังไว้นะไอ้กัส ระวังจะเป็นเหมือนกูกับไอ้อุ แม่ง ตอนมีเวลาเสือกทำบ้าไรก็ไม่รู้ ไงละ พอไม่มีโอกาสแล้ว แม่ง ร้องไห้เกือบตาย แต่ต่อให้มึงร้องให้ตาย มึงก็ทำไรไม่ได้แล้วตอนนั้น คิดเองละกันว่าจะเอาไง” ผมไม่อยากให้เพื่อนที่ผมรัก ต้องมาเป็นแบบผม มันทรมานเกินไป มันโหดร้ายเกินไป แต่ถ้ามันไม่ได้คิดไรกับไอ้แก็ปจริงๆก็แล้วไป
“หรือมึงจะเสี่ยงไอ้กัส?” ไอ้เบนมันถามกดดัน ไอ้กัสหน้าเครียดทันที
“ก็กูไม่รู้นี่หว่า ว่ากูรู้สึกยังไงกับไอ้เด็กนั่น” มันว่าเสียงอ่อนลง
“เชื่อเหอะ มึงพูดงี้ แสดงว่ามึงมีใจให้มันไปแล้วแหละ”
“กูก็ว่างั้น” ไอ้เบนสนับสนุนความคิดผมอีกหนึ่ง เล่นเอาไอ้กัสนั่งหน้าเครียดเลยเว่ย
“เครียดไรมากว่ะมึง มีความรักดีจะตาย ยิ้มได้ หัวเราะได้ง่ายกว่าปกตินะเว่ย” ผมไม่ได้ปลอบมันนะ ผมพูดความจริง
“กู   กู    คือ “ อ้ำอึ้งซะงั้น
“พี่กัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส” มาแล้วครับ คนต้นเรื่องของเรา  หลังเลิกเรียน  ไอ้แก็ปมันจะเสนอมาให้พี่กัสของมันเห็นทุกวันที่เราเลิกเย็น แต่ถ้าวัไหนมันเลิกทีหลัง มันก็จะบุกไปถึงห้องเลย
“วันนี้เรียนเหนื่อยมากเลยอ่ะพี่ พี่อ่ะเรียนเหนื่อยมั๊ย” มันจัดการวางกระเป๋ามันโต๊ะ ดึงชายเสื้ออกมานอกกางเกง แต่ปากนี่ก็ไม่หยุดพูด
“ไม่...........”
“พี่เบน  พี่บาส ดีครับ ” ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้แก็ปมันถามแบบไม่รอฟังคำตอบเลย เล่นเอาไอ้กัสอ้าปากพะงาบๆจะตอบ
“พี่กัส วันนี้ผมคิดถึงพี่มะมะเรย คิดถึงผมบ้างมั๊ยเนี่ย”
“คือ...........”
“พี่กัส ผมหิวอ่ะ มีไรกินบ้างอ่ะ”
“อ่ะ..............”
“วันนี้การบ้านเยอะมาก ไม่รู้จะได้นอนกี่โมง”
“ให้กู...................”
“แต่ไม่เครียด ไว้ไปลอกตอนเช้า..........พี่กัส มองหน้าผมไมอ่ะ?”
“หุบปากได้บ้างยัง?”
“อะ  ........ครับ ” หน้ามันหงอยเลย มันคงกลัวโดนไอ้กัสด่าอีกตามเคย คอตกไปเลยนะมึง
“ไปแดกข้าวกัน เดี๋ยวกูเลี้ยง แต่ร้านหรูๆที่คุณหนูแบบมึงชอบแดก กูไม่มีปัญญาจ่ายหรอกนะ  เสร็จแล้วก็ไปทำการบ้านที่ห้องกูให้เสร็จก่อน ไม่ต้องไปลอกของเพื่อน สมองมึงยิงฝ่อๆอยู่ๆ ลอกบ่อยเข้า สมองมึงได้แห้งตายสนิทกันพอดี แล้วก็ค่อยให้พี่การ์ดของมึงไปรับที่ห้องกู ตามนี้”
“พี่กัส” ไอ้แก็ปยิ้มตาวาวเลยครับ คงไม่คิดจะเจอไอ้กัสโหมดนี้ ถึงเพื่อนผมจะพูดห้วนๆ ห่ามๆ แต่สำหรับคนที่พยายามอย่างหนักมาตลอดอย่างไอ้กัส แค่นี้ก็พอแล้ว สำหรับตอนนี้
"พี่กัสไม่ได้โกหกให้ผมดีใจเล่นใช่มัํย?"
"หรทอมึงจะไม่ไป"
"โหพี่ อยากไปดิ อยากไปมาก อยากไปมานานแล้วด้วย........ว่าแต่พี่กัสเริ่มชอบผมแล้วเหรอ?"
"สงสารลูกหมาที่คอยตามต้อยๆทุกวันต่างหาก"
"ตามใจหมามากๆ ระวังหมาเลียปากเอานะครับ " สายตาไอ้กัสแสดงออกมาอย่างชัดเจน แม่ง เด็กนี่โคตรเจ้าชู้อ่ะ
"กูว่าก่อนจะกระโดดมาเลียปากกูได้ เลียตีนกูไปพลางๆก่อนมั๊ย? ค่อยๆไต่เวลไง"
"โห พี่กัส ไม่โรแมนซ์เลยอ่ะ รมณ์เสียอ่ะ"
"จะไปแด................กินมั๊ย ไหนบอกว่าหิวไง"
"ไปปปปปปปป ผมหิวมากกกกกกกกกกกก"
"มึงสองคนไปด้วยกันดิ" มันหันมาชวนผมกับไอ้เบน แต่ดูจากสายตาไอ้แก็ปแล้ว มันบ่งบอกชัดเจนมากว่า ห้ามไปด้วย
"มึงไปเหอะ.....วันนี้กูอยากกินยำทะเลฝีมือไอ้เบน ไว้เจอกันที่ห้องมึงละกัน"
"อืม" ไอ้เบนมันว่าง่ายอยู่แล้ว
"ได้ๆ.........อ่ะ"
"ไรอ่ะพี่กัส"
"นมกับหนมปัง ไม่รู้จักรึไง"
"รู้จัก แต่ให้ผมเหรอ ให้ไมอ่ะ?"
"รองท้องไปก่อน กว่าจะถึงร้าน อีกแป๊บหนึ่ง "
"พี่ซื้อไว้ให้ผมเหรอ?" หึหึหึ
"ซื้อกินเอง แต่กินไม่ไม่หมด"
"ไอ้กัส มึงไม่กินนมรสกล้วยกับหนมปังชอคแลตนี่หว่า"
"แต่ผมชอบนะพี่ ผมชอบนมกล้วย กับหนมปังชอคแลต" หึหึหึ
"ไปได้ยัง!!! กูหิวแล้ว"
ไอ้คนปากแข็ง อยากกินเด็กก็บอกมาดีดีก็ได้

[Rafael]

 

เศร้าจังค่ะพี่ดิว แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
จะรอติดตามผลงานเรื่องใหม่ค่าาาา

[Monday688]

เศร้า    :m15:ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ค่ะ

[why yyy]

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ

[hibarihao]

ขอบคุณ.ถึงจะจบเศร้าแต่ก็ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้

[snowboxs]

เศร้ามากมายก่ายกอง

[black sakura]

เศร้าอ่ะเรื่องอุ :hao5:แต่ว่าพออ่านแล้วเห็นเรื่องกัสต่อมาเบรคอารมณ์ได้นิดนึงเลยอ่ะ

[Pimjean]

เสียใจค่ะ มากด้วย
....เค้าน่ารักดี..อ่านแล้วมีความสุขมาตลอด
เห็นหัวข้ออัพว่า จบ ก็ใจหาย พออ่านจบ....
.... หนักเลยค่ะ...{ Y____Y }

แอบลุ้นจนบรรทัดสุดท้ายเลยค่ะ..ตื่นเถอะตื่นเถอะบาสมันแค่ฝันน่ะ

[Yarkrak]

ไมออกมาแบบนี้อ่ะ  เศร้ามากกกกกก

ปวดหัวเลยน้องดิว

แต่ก็ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้ด้อ่าน

 

[mapreaw]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ ถึงจะเศร้าไปหน่อยแต่ก็สนุก และน่าติดตามดีค่ะ 

[jum1201]

หน่วงงงงง ฮื่ออออ เศร้าได้อีกอ่านก่อนนอนเลยทำให้นอนไม่หลับ อึกๆๆ แต่ก็สนุกคะ เวลาเป็นสิ่งสำคัญมากกก เมื่อเราเสียสิ่งที่มีค่าไป ทุกคนมีเวลาหนึ่งวันเท่ากันอยู่ที่ว่าใครจะใช้คุ่มค่ากว่ากัน ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีอีกเรื่องคะ

[IöLIKE]

ThankS

[^^KENTA^^]

จบหักมุม

[nunda]

ขอบคุณค่ะ เขียนดีอ่ะ เศร้า น้ำตาคลอเลย  T__T
เคยตามอ่านเมื่อกลางๆเรื่อง
แล้วเราก็ลืมๆไป โฮๆๆๆ ขอโทษนะค๊าาาา
ตามมาอ่านจนจบแล้วนะ ^^

[rotedump]

จิ้มๆๆ

[Bejae]

ทำไมคุณดิวมาหักมุมจบแบบนี้ละ โฮฮฮฮฮ