Ben wanna talk
ผมกับไอ้กัสกำลังนั่งดูการ์ตูนและกินโจ๊กกันอยู่
จู่ๆก็มีสายโทรเข้ามา
เป็นไอ้บาสเพื่อนรักของพวกผมนี่เอง
แต่ข้อความที่มันส่งมาตามสาย เล่นเอาผมช็อคไปเหมือนกัน แต่คนที่ดูจะช็อคและเสียสติกว่ากว่าผม คือ คนที่อยู่ปลายสาย เรพาะได้ยินเสียงแม่แทรกเข้ามาตามสายคอยประคองสติให้ไอ้บาสอยู่ตลอดเวลา
พอรับทราบทุกอย่างผมก็ต้องแจ้งต่อ
"กัส......ไอ้อุเกิดอุบัติเหตุ" มันมองตามผมที่ผมเว้นวรรคไว้
"หนักมั๊ยวะ?"
"ไอซียู" ไอ้กัสถึงกับหลับตาแล้วถอนหายใจแรงๆสองสามที "ไป" ผมพยักหน้ารับ
"ไอ้บาส ทำใจดีดีดิมึง ไอ้อุอยู่ในมือหมอ มันปลอดภัยแล้ว"
"นั่นสิบาส ลูกหยุดร้องได้แล้ว ลูกร้องมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ เดี๋ยวก็เป็นไรไปอีกคนหรอก" ไอ้กัสหันไปพยักหน้าเห็นด้วยเพราะมันขับรถอยู่
พวกเราสีคน มีผม ไอ้กัส ไอ้บาสแล้วก็แม่ไอ้บาส กำลังขับรถไปโรงบาลที่ไอ้อุรักษาตัวอยู่
ส่วนผมกับแม่รับหน้าดูแลและคอยปลอบไอ้บาสเป็นระยะ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย
บาสมันไม่ได้โวยวาย มันไม่พร่ำเพ้อ มันไม่ได้อะไรเลย มันเพียงแค่นั่งน้ำตาไหลเงียบๆ ไม่มีสะอื้น ไม่มีแม้กระทั่งเสียงร้องไห้
มันบอกพวกผมทั้งแต่ที่บ้านแล้วว่ามันบังคับให้น้ำตาหยุดไหลไม่ได้ มันเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่ทุกอย่างตอนนี้มันอยู่นอกเหนือการควบคุมจริงๆ
พวกเราใช้เวลาในการเอินทางกว่าจะถึงโรงบาลเกือบ สามชั่วโมง
น้าพิมพ์นั่งรออยู่หน้าห้องไอซียู ผมเห็นไหล่แกสั่นๆ สงสัยคงร้อไห้ไม่หยุด ส่วนพ่อไอ้อุคงยังมาไม่ถึง
"พิมพ์" แม่ไอ้บาสเรียกพร้อมเดินเร็วๆเข้าไปหา
"นิด ฮือๆๆๆๆ อุ ลูกของฉัน ฮือๆๆ" สองคนผวากอดกันและกัน
ผมกับไอ้กัสรีบยกมือไหว้ทักทาย น้าพิมพ์ก็พยายามฝืนยิ้มให้ ส่วนไอ้บาสวิ่งเกาะหน้าประตูห้องที่ไอ้อุอยู่ในนั้นเรียบร้อยแล้ว
"ไม่เป็นไรนะพิมพ์ ตาอุ แกเป็นเด็กดี พระต้องคุ้มครอง " พระครับ เพื่อนผมเป็นคนดีมาก ช่วยคุ้มครองมันด้วยนะครับ
"ฮึกๆๆๆๆ เลือด เลือดเต็มตัวอุ ฮึกๆๆ ไปหมดเลย อุ .....ไม่ได้สติ.....มาตั้งแต่ที่เกิดเหตุแล้ว" เท่านั้นแหละ ผมได้ยินเสียงเหมือนอะไรโดนกระแทก หันไปมอง เห็นไอ้บาสเตะฝาผนังอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่
จนไอ้กัสต้องเข้าไปรั้งมันเอาไว้ ไม่อย่งนั้นมันไม่บาดเจ็บ ยามของโรงบาลก็ต้องมาลากมันออกไปแน่เพราะทำเสียงดังรบกวนคนอื่นเค้า
ไอ้กัสลากมันแบบถูลู่ถูกังออกมาให้มานั่งเก้าอี้ เว้นห่างจากน้านิดน้าพิมพ์สองตัว
ผมหันไปมอง น้าพิมพ์ก็มีนน้านิดปลอบอยู่แล้ว
เลยไปนั่งลงข้างไอ้บาสแทน
"ทำบ้าอะไรของมึงวะไอ้บาส แค่นี้มึงยังเจ็บไม่พออีกใช่มั๊ย?" ผมเข้าใจไอ้กัสนะ ถึงเสียงมันออกจะโหดไปซักหน่อย แต่นั่นก็เพื่อเรียกสติที่หล่นหายของไอ้บาสให้กลับมา
"มึงจะให้กูทำไงละ ตอนนี้กูทำไรไม่ได้เลย แค่จะเข้าไปหา.....มัน กูยังทำไม่ได้เลย" พูดไปน้ำตามันก็ไหลหยดลงมา มือก็ป้ายเช็ดน้ำตาให้มั่วปหมด ผมทำได้เพียงตบไหล่มันเบาๆ
"กูแค่อยากทำอะไร ทำอะไรก็ได้ ที่ไม่ต้องให้กูรออยู่เฉยแบบนี้ มัน ท รมาน เกินไปวะ.............กูอยากเห็นหน้ามัน มึงช่วยกูด้วยเบน กัส กูอยากเห็นหน้ามัน"
"เดี๋ยวมันก็ออกมาแล้ว มึงใจเย็นก่อนนะ"
"นั่นดิมึง กูรู้ว่าตอนนี้ใจมึงมันเจ็บมากแค่ไหนแล้ว เพราะงั้นอย่าให้ตัวมึงเจ็บเพิ่มอีกเลย"
"ถ้าการที่กูเจ็บ ทำให้...........มันออกมาให้กูเห็นหน้าเร็วขึ้น กูยอมนะ ยอมแล้ว ยอมแล้วจริงๆ" มันคว้าเข้าที่ไหล่ผมแล้วซบลงร้องไห้โดยไม่อายสายตาคนที่ผ่านไปมา ผมปล่อยให้มันร้อง เพราะนี่คือทางเดียวตอนนี้ที่มันสามารถทำได้ระหว่างรอ