การพบเจอของสองหัวใจ
{ K }♨ “อะไรนะ! หาไม่เจอหรอว่ะ ! กูจ้างพวกมึงกันมาเป็นโขยงนี้ผ่านไป 2 วันแล้วมึงยังหากันไม่พบ !!! ถ้าน้องครีมเป็นอะไรไป กูจะฆ่าพวกมึงให้หมดทุกตัวเลยไอ้พวกสวะ!!!”
ผมโยนโทรศัพท์ทิ้งลงพื้นอย่างหงุดหงิดใจ สองวันที่ผ่านมานี้ตามหาเจ้ากระต่ายน้อยไปทั่ว ตะเวนหาตั้งแต่เช้าสุดท้ายก็มาจบที่ร้านเหล้าเป็นประจำ เป็นห่วงแทบขาดใจ รู้สึกผิดแทบอยากจะชกหน้าตัวเองวันล่ะหลายๆรอบ พอได้ฟังคุณแม่เล่าว่าช่วงเวลาที่น้องเห็นผมอยู่กับพิมพ์พลอยเป็นอยากไรและโดนตบกบาลไปจนหัวแทบลั่น วันนั้นแม่ร้องไห้หนักมากจนผมตกใจและผมก็แทบจะร้องไห้ตาม …
ผมนี้มันโง่ที่คิดว่าครีมจะเข้าใจและไม่ได้คิดว่าจะเป็นถึงขนาดนั้น ผมมันบ้าที่คิดว่าการเอาชนะพ่อตัวเองจะทำให้ทุกอย่างจบ จริงที่ผมสามารถเอาชนะพ่อได้โดยให้พ่อยอมรับและสงสารครีมได้สำเร็จ แต่ผมแม่งแพ้กระต่ายตัวเล็กๆจนเหมือนคนบ้าแบบนี้ โว้ย!!!! คิดถึงแก้มแดงๆ คิดตาตากลมๆ คิดถึงปากสีชมพู … คิดถึงจะตายแล้ว ป่านนี้ไปอยู่ที่ไหนน้องครีมเป็นตายร้ายดียังไง … จะไปเจอพวกที่คิดร้ายอีกรึเปล่า … ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ได้ยินไหมน้องครีม กลับมาเถอะจะให้ทำอะไรก็ยอม
“ใจเย็นดิมึง นี้ไอ้ราชก็ไม่อยู่มึงก็เสือกมาเป็นแบบนี้อีก เมียกูก็ไม่ยอมคืนดี เฮ้อ … อนาถทั้งกลุ่ม”
ไอ้บิวนั่งถอนหายใจอยู่ข้างๆผม ผมหันไปมองมันก่อนจะหันกลับมามองมือตัวเอง ไอ้ราชไปหาไอ้ปิงยังไม่กลับเลยครับไม่ส่งข่าวด้วย ไม่รู้แม่งไปตีกันตายคาที่รึเปล่า ส่วนไอ้บิวก็เดินหน้าง้อเมียมันสุดพลังเลิกเจ้าชู้แต่เสือกกินเหล้าหนักขึ้นทั้งๆที่เมียมันยังนอนขาเดี้ยงอยู่โรงพยาบาลนั้นแหละถึงจะแดกหนักแค่ไหนมันก็หอบร่างกายเหม็นเหล้ามันไปนอนเฝ้าเมียมันได้ทุกวัน ส่วนผมก็แทบจะบ้าตายอยู่ล่ะ ทำไมว่ะช่วงนี้ดวงความรักแม่งดิ่งตกเหวกันทั้งกลุ่มหรือไง คนนึงต้องตามหารัก อีกคนต้องตามง้อยอมทุกอย่าง ส่วนไอ้ควายตัวสุดท้ายเสือกทำดวงใจหาย โว๊ะ!!!! แม่งเหี้ยมากบอกเลย
“ตำรวจบ้านมึงก็ไม่มีเบาะแสน้องครีมหรอว่ะไอ้บิว”
มันส่ายหัวและกระดกเบียร์อึกใหญ่เข้ากระเพาะของมัน ผมก็เดินหยิบมาบ้างด้วยความสับสนเราทั้งคู่นั่งแดกเบียร์กันท่ามกลางห้องเงียบๆต่างใช้ความคิดของตัวเองจนถึงที่สุด และสักพักไอ้บิวก็ขอตัวไปเฝ้าเมียมันตายเคย ก็อวยพรขอให้ไอ้เฟอร์ใจอ่อนสักทีเหอะ อย่างน้อยมันก็ยังไม่ไอ้เฟอร์อยู่ … แต่กูนี้สิ มีอยู่แต่เสือกทำหาย หายไปไหนน่ะ เจ้ากระต่ายของพี่ … คิดถึงใจจะขาดแล้ว ถ้าเราเป็นอะไรไป ชาติหน้าหรือชาติหน้าพี่คงไม่มีวันให้อภัยตัวเอง
คลืดดดดดดดดดดด คลืดดดดดดดดดดดดดดดด ผมมองไปที่ไอโฟนที่แน่นิ่งอยู่บนโซฟาและถอนหายใจออกมาเฮือกใหม่เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นเป็นของตาลุงเจ้าเล่ห์พ่อของผมเอง ไม่อยากจะคุยเลยให้ตายสิ จะโทรมาเยอะเย้ยถากถางอะไรอีกก็ไม่รู้ แต่เดี๋ยวนะ อาจจะมีข่าวหนูครีมบ้างก็ได้ อาจจะเจอตัวแล้วก็ได้!!!
“ฮัลโหลพ่อเจอน้องแล้วใช่ไหม!!!” ผมตะกุยคว้ากดรับสายแหกปากถามกรอกลงไปทันที
“เป็นไงไอ้ลูกบ้าสองวันไม่มีไอ้เด็กนั้นอยู่สบายดีมั้ย”
“โธ่พ่อ จะขาดใจตายอยู่แล้ว พ่อรู้ที่อยู่ของครีมแล้วใช่ไหมครับบอกผมเถอะไอ้ทำอะไรก็ยอม”
“หึหึ แกคิดว่า 2 พัน กับ 2 หมื่น อันไหนมันน่าพิสมัยกว่ากันนะ ไอ้ราชา!”
“นี้หมายความว่า!!!” หน่อยยัยเลขานั้นหน้าเงินชะมัด!!!
“ฮ่าๆๆๆๆ ได้เห็นแกดิ้นเป็นเจ้าเข้าแล้วสะใจเป็นบ้าเลยว่ะ ฉันเอาตัวเด็กนั้นไปเองล่ะ แต่ไม่บอกหรอกว่าอยู่ที่ไหน ให้เวลาแกอีก 1 วัน ถ้าแกยังหาตัวเด็กนั้นไม่เจอฉันจะย้ายเด็กนั้นไปไว้ที่อื่น และจะย้ายไปเรื่อยๆจนกว่าแกจะตามเจอด้วยความสามารถของแกเอง แผนของแกมันเด็กๆไอ้ลูกชาย ในเมื่อแกเล่นวิธีหมาๆกับฉัน ฉันก็จะเล่นกับแก ดูสิใครจะชนะ จะดัดหลังแกให้สะใจเลยไอ้ลูกเวร!!!” ผมยืนงงฟังเสียงสัญญาณที่ถูกตัดไป เอ่อ … ไอ้คิงมึงเหี้ยแล้วมึงโดนเทพทารุณกรรมแล้วโว้ยยยยย!
ผมกัดกันกรอดเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงวิ่งออกจากคอนโดไปทันที เห็นทีต้องไปคุยกับคุณพ่อสุดที่รักนั้นให้รู้เรื่อง มาดัดลงดัดหลังอะไรว่ะ แค่นี้หัวใจกูก็จะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว แต่ก็อดโล่งใจไม่ได้ว่าอย่างน้อยน้องก็ยังปลอดภัย …
.
.
.
ให้ตายสิตาลุงบริษัทก็ไม่อยู่ คงอยู่ที่บ้านสินะ ทำไมเดี๋ยวนี้อยู่บ้านบ้านบ่อยจังว่ะปกติเห็นทำงานตลอด หน่อยยยยย จะอยู่บ้านเพื่อวางแผนตลบหลังลูกคนนี้สินะใช่สิ๊! เฮ้ย นั้นแม่กับป้าลินนี้หว่าจะไปไหนน่ะ …
ผมมองตามท้ายเบนซ์สีขาวที่เลี้ยวออกมาจากหมู่บ้านไปอย่างฉงนและสงสัย จะไปไหนกันนะสองคนนั้นในเวลาแบบนี้ เมื่อกี้ดูคุณแม่ยิ้มพูดหัวเราะต่อกระซิกกับป้าลินซะด้วยทั้งๆที่เมื่อคืนเพิ่งโทรมาด่าร้องไห้ขู่ผมสารพัดว่าให้ตายหาน้องครีมให้เจอให้ได้ … น่าสงสัย น่าสงสัย
ผมตัดสินใจหักรถเลี้ยวตามหลังไปทันที รักษาระยะห่างไว้เพื่อไม่ให้แม่หรือป้าลินจับได้ไม่แน่นะ แม่กับป้าลินอาจจะกำลังไปหาน้องครีมก็เป็นได้ … ขอให้เป็นอย่างงั้นเถอะ ขอให้เจอตัวก่อน จะให้ทำอะไรผมยอม จะฆ่าหรือจะตบผมสักกี่ทีผมก็ยอม …
{ C }♨ คิดถึงพี่คิง … คิดถึงคุณแม่ คิดถึงป้าลิน คิดถึงคุณลุง คิดถึงเมโล่ คิดถึงคุณป้าร้านขายข้าว คิดถึงทุกคนเลย ผมเหงามากจริงๆนะอยู่ที่นี้ถึงจะมีทะเลสวยๆอยู่ตรงหน้า แต่ที่นี้ไม่มีใครเลยนอกจากพี่ฝนที่ถูกส่งตัวมาพร้อมกัน … คุณลุงอยู่ๆก็ให้ผมขึ้นรถมากับพี่ฝน … เอามาทิ้งไว้ที่นี้ โดยบอกเพียงว่าเดี๋ยวให้พี่คิงมารับโดยทิ้งผมไว้ในบ้าพักตากอากาศหลังใหญ่โตนี้ผมแทบไม่ได้กินอะไรเลย ผมเหงาผมกลัว ผมร้องไห้ … ผ่านไปสองวันแล้ว ยังไม่มีใครมาหาผมเลย ทำไมนะ ทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี้ด้วย
“น้องครีมกินข้าวนะค่ะ” ผมล่ะสายตาจากทะเลตรงหน้าหันไปมองพี่ฝนที่เดินลงมาบนหาดทราย ลมของทะเลพัดผมของพี่เขาสยายไปมา ผมยิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปกอดร่างเล็กๆนั้นอย่างอ้อนๆ ผมอยากให้เขาพาผมกลับ อยากกลับแล้ว ผมยอมเห็นภาพพี่คิงกับพี่พลอยแต่ผมไม่อยากทนเหงาแบบนี้อยู่คนเดียว อยู่ในฐานะอะไรก็ได้ขอแค่อยู่ข้างๆพี่คิง …
“ไม่เอาน๊า ไม่ร้องเนอะ ดูสิร้องทุกวันเลย เดี๋ยวคุณนายมาจะไม่น่ารักเอานะ” พี่ฝนเอามือลูบผมที่ตอนนี้ถูกปล่อยให้มันได้หายใจอยู่ ผมเงยหน้ามองพี่สาวใจดีตรงหน้าเอียงคอปาดน้ำตาที่อยู่ๆก็ไหลมาอีก
“คุณแม่จะมาหรอครับ”
“ใช่จ๊ะ เพิ่งโทรมาเมื่อกี้เอง คงมาถึงดึกๆล่ะ แอบพี่คิงกับคุณผู้ชายมาน่ะ” พี่ฝนพูดไปยิ้มไปเอามือจับผมของผมทัดหูผมดีใจมากที่คุณแม่จะมาหาผม
“แล้วพี่คิงล่ะครับพี่คิงล่ะมาไหม”
“เอ่อ … พี่คิงไม่รู้ว่าน้องครีมอยู่ที่นี้หรอกนะค่ะ”
“… ทะ ทำไมครับ หรือว่าเพราะพี่พลอย”
“ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่ เพราะคุณท่านตั้งหาก คุณท่านต้องการที่จะดัดนิสัยของคุณคิง เลยพาหัวใจของคุณคิงหนีไงค่ะ … ให้ถึงเวลาเดี๋ยวพี่คิงของน้องครีมก็จะมาเองนะค่ะ” ผมเอียงคออย่างไม่เข้าใจ ทำไมล่ะทำไมต้องดัดนิสัยพี่คิงพี่คิงไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย แล้วทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี้ทั้งๆที่ดวงใจของพี่คิงตอนนี้คือพี่พลอยคนนั้นนี้หน่า
“หึหึ ไปเถอะค่ะ ไปกินข้าวกันดีกว่า มื้อกลางวันนี้พี่มีของโปรดน้องครีมด้วย อ่อ ทานเสร็จเราไปซื้อของมาทำต้อนรับคุณแม่กันดีเนอะ” ผมหันไปยิ้มแหยะๆให้พี่ฝน ในหัวก็คิดที่พี่ฝนพูดแต่ผมกลับไม่เข้าใจอะไรสักคำ ผมคงโง่มากที่ไม่เข้าใจคำพูดพวกนั้นมากนัก …
.
.
.
“เย็นนี้ทำอะไรดีค่ะน้องครีม” พี่ฝนที่กำลังถือตะกร้าเปล่าอยู่หันมาถามผมที่เดินเกาะเสื้อตามหลังมา วันนี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้มาตลาดในตัวเมืองครับของขายเยอะมากเต็มสองข้างทางเลยทั้งนักท่องเที่ยวต่างชาติและคนไทย พวกเขาดูตัวใหญ่และน่ากลัวเอาซะมากๆเลย แง่ม … ตัวใหญ่เหมือนพี่คิงเลย
“น้องครีมค่ะ เป็นอะไรรึเปล่า”
“ปะ เปล่าครับ ทำอาหารทะเลปิ้งทานไหมครับ ผมเคยเห็นในละครว่าเวลามาทะเลต้องปิ้งหมึกปิ้งปลาทานกัน”
“ก็ดีเนอะ ป่ะ นี้น้องครีมอย่าลืมตาตาแบ๊วๆใส่แม่ค้านะ จะได้ซื้อถูกๆ คิกๆ”
พี่ฝนกระซิบข้างหูผม ผมก็เผลอหัวเราะไปด้วย และวันนี้เราก็ได้ปลาทั้งสดและถูกกว่าปกติแม่ค้าที่นี้ก็ใจดีนักท่องเที่ยวก็มีแต่คนทำหน้าตลกๆใส่ผม แกล้งให้ผมหัวเราะตลอด บางคนเดินมามองหน้าผมและก็แลบลิ้นใส่ พอผมหัวเราะก็หัวเราะเสียงดังเอามือมาลูบหัวผมบ้างจับแก้มผมบ้าง ผมดีใจที่พวกเขาไม่เกลียดผม อิอิ
.
.
.
“คุณแม่ ป้าลินนนนนนนนนนนนนนนนนนน!” ผมวิ่งไปหาคุณแม่และป้าลินที่ออกมาจากรถที่เข้ามาจอดเทียบท่าหน้าบ้าน คุณแม่อ้าแขนรับผมเข้าไปซุกทันที คิดถึงอ้อมกอดนุ่มๆนี้ที่สุดเลยยยย
“ไหนสนุกไหมครับมาเที่ยวทะเล ตาลุงนั้นก็เหลือเกิ๊น กว่าจะบอกแม่ได้ว่าหนูอยู่ที่ไหนเคล้นคอกันตั้งนานแหละ” คุณแม่ลูบหัวผมไปก็พูดไป ผมไม่โกรธคุณลุงเลย ขอให้ผมได้เจอพวกเขาก็พอ ไม่โกรธ
“มานี้มามาให้ป้ากอดบ้างคนเก่ง” ผมหันไปซุกป้าลินอีกคน คิดถึงที่สุดเลย ฮึก ผมเหงามากเลย
“พี่คิงล่ะครับ มาด้วยรึเปล่าครับ” ผมเงยหน้ามองป้าลินกับคุณแม่สลับกันทั้งคู่มองหน้ากันและก็หันมามองผมอย่างสงสาร … ไม่มาสินะ ก็คงอยู่กับพี่พลอยนั้นแหละ …
“น้องครีม!!!!” ผมหันไปตามเสียงก่อนจะยิ้มกว้างออกมาละออกจากป้าลินและวิ่งไปหาเจ้าของเสียงนั้นก่อนจะหยุดตรงหน้าคนตัวสูงที่มองมาที่ผมเหมือนจะร้องไห้ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า แสงสีส้มฉายแววมาที่เขาทำให้ผมนึกถึงภาพที่เขาทำให้ผมมีความสุขมากในแต่ล่ะวัน เขานิ่งผมก็นิ่ง … พี่คิง … พี่คิงจริงๆด้วยผู้ชายตรงหน้าผมคือพี่คิง …
“พี่คิง … อ่ะ!” พี่คิงคุกเข่าลงมาก่อนจะรวบตัวผมเข้าไปกอดผมอึ้งนิดหน่อยก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาเมื่อรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆเปรอะเลอะอยู่ตรงพุงของผม … พี่คิงร้องไห้
“ขอโทษ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษที่ทำอะไรไม่คิด ขอโทษที่ทำให้เสียใจ อย่าหนีพี่ไปอีกนะ ได้โปรด … อย่าหายไปจากพี่อีกนะ พี่อยู่ไม่ได้น้องครีม … พี่อยู่ไม่ได้เลย …”
“ไม่ร้องนะพี่คิงปกติพี่ต้องเป็นปลอบผมไม่ใช่หรอ ฮึก … อย่าร้องสิ” ผมกอดรอบศีรษะเขาไว้อย่างหวงแหน ถึงจะไม่รู้ว่าเขาขอโทษผมทำไม แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เขาร้องไห้ แค่ผมร้องคนเดียวก็น้ำตาท่วมจอแล้วให้ผู้ชายตัวใหญ่ๆคนนี้มาร้องแข่งกับผมอีกก็แย่สิครับ …
ยังไงก็ตาม … พี่คิงก็ยังคงเป็นพี่คิงของผมอยู่ดี …
====================
ลงโทษแค่นี้พอ ฮ่าๆๆๆ ความจริงมีบทดราม่ามากกว่านี้อยู่ในหัว
แต่แหม กลัวน้องร้องไห้มากกว่านี้และเดี๋ยวเรื่องใหญ่อีก ฮ่าๆๆๆๆ
แฟนคลับน้องจะฆ่าคนเขียน เอิ๊กกกกกกก! รอดูพัฒนาการของทั้งพี่คิงและน้องครีมนะค่ะ
เพื่อน้องครีมจะมีสกิลการอ้อนแบบใหม่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
คุณพ่อก็ทำเพื่อพี่คิงกับน้องครีมล้วนๆ ถึงวิธีมันจะต่างจากลูกชายมากนัก
แต่คนเขียนเป็นพวกเกลือจิ้มเกลือค่ะใครทำอะไรมาก็อยากใช้วิธีเดียวกันให้ได้บทเรียน
ขออนุญาตใช้นิสัยส่วนตัวนิดนึงนะค่ะ ฮ่าๆๆๆ จริงๆแล้วคนเขียนนิสัยเหมือนน้องครีมนะ เอิ๊ก
ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ ตอนหน้าขอแวะไปดูคู่ BXF นะค่ะ
ส่วนนิยายอีกสามเรื่อง พรุ่งนี้จะเริ่มอัพปกตินะค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ 
แถมจ้ามโนว่าเป็นน้องครีมกับพี่คิงจอมงี่เง่าล่ะกัน
[/color]
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 303183 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก