ความลับของพี่คิง
{ K } ♨ มันน่าจับตีให้เข็ดนัก นี้ถ้าไม่ติดว่านอนแก้มแดงผันผ้าพันแผลที่หัวเข่าอยู่นะ จะจับมาสั่งสอนซะให้เข็ด ใครสั่งใครสอนให้วิ่งมาแบบนั้น!!!! หัวใจจะวายรู้มั้ยครับโว้ยน้องครีมที่รัก!!! ตื่นมาพ่อจะจับตีก้นให้ลายเลย คอยดูสิ ถ้ารถชนขึ้นมาคนที่จะตายก่อนอ่ะมันกูนะครับที่รัก แหม!
“น้องครีมแค่ตกใจจนสลบไปแค่นั้นแหละค่ะ ส่วนรอยถลอกก็น่าจะเกิดจากตอนล้มลง … พักสักครู่คงฟื้น ไม่ต้องห่วงนะค่ะ”
ผมเอามือลูบหน้าผากน้อยๆของน้องครีมที่กำลังพริ้มหลับเหมือนกระต่ายตัวน้อยๆ … ผมแทบบ้าตอนเห็นน้องล้มลงกับพื้น ซึ่งไอ้ผมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดน้องหยุดชะงักอยู่หน้าโรงเรียน ก่อนจะสะบัดมือไอ้เจ้าเมโล่และจะวิ่งกลับมาหาผม แต่ไอ้ห่ารถเวรนั้นไม่รู้มาจากไหน พุ่งเข้ามาแต่โชคดีที่เบรกทัน มีแต่น้องที่ล้มลงไปกับพื้น ช่วงเวลานั้นผมแทบจะกระอักเลือดตาย โวยวายกับไอ้คนขับรถเป็นบ้าเป็นหลังทั้งๆที่มันไม่ได้ผิด รู้สึกตัวอีกทีก็อุ้มน้องวิ่งมาห้องพยาบาลที่ในวินาทีนั้นผมคิดว่ามันใกล้มือหมอที่สุดแล้ว
“ผมพยายามจับครีมไว้แล้วแต่ไม่ทัน …” ผมหันไปมองไอ้เด็กเมโล่ที่น้ำตาคลอเบ้าอยู่ข้างเตียง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ยังไงไอ้เด็กนี้ก็ยังเด็ก คงจะช็อกไม่แพ้กันแหละมั่ง
“ไม่เป็นไรหรอก นายไปเรียนเหอะ”
“ไม่เอา ขอผมเฝ้าครีมด้วย” ผมไม่สนใจไอ้เด็กหัวทองที่นั่งจ้องน้องครีมเป้ง สงสัยจริงๆน้องครีมเห็นอะไร … ถึงทำท่าจะวิ่งเข้ามาหาผมแบบนั้น
“นี้พี่ … คนที่ครีมเขาหวังพึงจริงๆน่ะ มันพี่นะ” ผมหันไปมองมันนิ่ง ว่าไปแล้วผมก็สังเกตตั้งนานล่ะว่าไอ้เด็กนี้ชอบทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ คำพูดคำจาแม้แต่การวางตัวที่ดูเหมือนไม่แคร์คนทั้งโลก ผมบอกแล้วไงว่าไอ้เด็กนี้มันเหมือนผมตอนเด็กๆ โตมามันก็ต้องเหมือนผมตอนเนี้ยแหละ ฉะนั้นผมถึงไม่อยากให้น้องครีมยุ่ง
ผมรู้ว่าผมมันนิสัยเหี้ย แต่ถ้าผมยอมทุ้มเทกับอะไรสักอย่าง ต่อให้ฟ้ามาขว้างหรือนรกมากั้น ผมก็ไม่ยอมหรอก ผมยอมที่จะทรยศคนทั้งโลกเพื่อแรกกับสิ่งที่ผมทุ้มเท … ไอ้เด็กนี้ก็คงแคร์แค่คนๆเดียว เด็กตัวเล็กที่นอนอยู่ไม่รู้สึกตัวนี้ยังไงล่ะ คนที่เหมือนเทพพระเจ้าสร้างขึ้นมาจากความน่ารักทั้งปวง มี เสน่ห์กับทุกสิ่งที่เป็น มัดใจทุกคนอยู่มัด มันก็ไม่แปลกที่ไอ้เด็กปิศาจนี้จะชอบ แต่ขอโทษ คนนี้อ่ะของกูครับ
“ไม่หรอก เวลาฉันไม่อยู่นายก็ต้องเป็นคนดูแลน้องครีม” ผมว่ามันทำหน้าบึ้งตึงและเชิดไปทางอื่น ขาที่ไม่แตะพื้นของมันแหว่งไปมาอย่างหงุดหงิด หึหึ แต่ถ้าไอ้เด็กนี้จะเป็นตัวแทนของผมก็ไม่แน่นะครับ
“ ฮึก พี่คิง” ผมหันไม่มองเมื่อเสียงปนสะอื้นของเด็กน้องดังขึ้น เด็กน้อยของผมตอนนี้ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลตามมาทันทีเมื่อเห็นผม เขาลุกขึ้นผวาเข้ากอดอย่างขวัญเสีย ฉิบหายล่ะไอ้คิง มึงต้องโอ๋เด็กนี้อีกล่ะ ไม่รู้ทำไมน้ำตากระต่ายตัวนี้ถึงไหลได้ไหลดี ใครสะกิดอะไรนิดอะไรหน่อยก็ไหล ทำไงได้ล่ะครับ หลงเขาแล้วนิ …
“โอ๋ๆ พี่อยู่นี้แล้ว ไม่ร้องนะ ไหนบอกพี่สิทำไมถึงวิ่งมาแบบนั้นมันอันตรายรู้ไหม … ถ้าครีมเป็นอะไรไปพี่จะทำยังไง” เอาจริงๆตื่นขึ้นมาผมก็ไม่กล้าตีหรอกครับเจอลูกอ้อนเข้าไปร้อยทั้งร้อยมึงก็ไม่กล้าตีหรอก เอาหัวเป็นประกัน!!!!
น้องยังคงสะอึกสะอื้นอยู่ไม่ขาดสาย ผมละสงสารเหลือเกินดูท่าจะไม่ยอมพูดจริงๆ จึงค่อยๆเอื้อมมือไปตะปบที่ขาทั้งสองข้างของน้องและจับอุ้มในท่าลูกลิง อย่าคิดถึง กูแค่จะอุ้มกลับบ้าน ไอ้เด็กเมโล่มองมาที่ผมผมยกมือขึ้นให้ช่วยหยิบกระเป๋าน้องให้หน่อยมันก็รีบหยิบส่งให้ผมเลยเอามือข้างนึงขยี้หัวมันแรงๆ
“ไปเรียนได้ล่ะ เดี๋ยวฉันดูน้องครีมเอง มีอะไรก็โทรมาถามล่ะกัน” ผมว่ามันสะบัดหน้าอย่างหงุดหงิดเพราะผมเสียทรง ผมไม่สนใจเดินออกมาจากห้องพยาบาลโดยมีอาจารย์ประจำห้องตะโกนอะไรสักอย่างซึ่งผมไม่ได้ทันฟังเพราะเสียงร้องไห้ของน้องครีมดังไม่ขาดสายใกล้ๆหูผม
“พี่คิง ฮึก ผมไม่กลับไปแล้วนะ ไม่เอาแล้ว”
“ไปไหนครับ พี่จะพาเรากลับคอนโดไง ไม่ร้องนะเด็กน้อย” ผมว่าอย่างอ่อนโยนเพราะน้องไม่มีท่าทีว่าจะหยุดร้องเลย เหมือนขวัญเสียและระแวงเอามากๆ
“ผมเห็น …ฮึก คุณป้ามายืนรอผมหน้าโรงเรียน พี่คิงผมกลัว ให้ผมอยู่ด้วยนะ ถ้าผมกลับไปผมต้องโดนตีหนักแน่ๆ ผมไม่อยากเจ็บตัว ฮึก ไม่เอา ไม่อยากไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ฮึก คุณป้าชอบตีชอบหยิกผม … ให้ผมอยู่ด้วยนะครับ” ผมหยุดเดินทันทีน้องยังคงพูดอยู่ข้างๆหูผมสะอึกสะอื้นหน้าสงสารมาก …อีมนุษย์ป้ามาที่นี้งั้นหรอ …
“ไม่มีทางครับ พี่ไม่ปล่อยน้องครีมแน่นอนไม่ต้องห่วง นิ่งนะเด็กน้อง”
ผมว่าและเปลี่ยนให้น้องนั่งบนแขนข้างนึงของผมเหมือนเด็กๆ เจ้าตัวกอดคอซบอยู่ตรงซอกคอผมน้ำตายังคงไหลไม่เลิกจนเปรอะเลอะเสื้อผมไปหมด แต่ผมหาได้สนใจไม่ แค่รับรู้ว่าอีป้ายังไม่เลิกติดตามน้องครีม ในหัวผมก็มีแผนการชั่วคอยรับมืออยู่เป็นแสน! รับรองเลยคุณป้าที่เคารพ รัก กูได้จัดหนักจัดเต็มแน่ๆ ไม่ว่าในกรณีใดๆ การที่มายุ่งย่ามกับน้องครีมอีก ถือเป็นความผิดที่ผมไม่มีวันให้อภัย เตือนและไม่ฟังกันเลยใช่ไหม หาเรื่องนะป้าหาเรื่องเอง รับรองได้นอนซังเต 20 ปีไม่ขาดไม่เกินแน่ๆ
.
.
.
“ว้ายน้องครีมของแม่ มานี้มาลูก”
แม่วิ่งมาหาผมพร้อมกับกอดปลอบตัวเล็กที่พึ่งหยุดร้องไห้ไปเมื่อกี้ พอเห็นหน้าแม่ก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ แม่โอบน้องครีมพาเข้าบ้านไป ผมก็เดินตามไปติดๆ ก่อนที่ผมจะไปจัดการเรื่องอะไรก็ตามผมจะปล่อยให้น้องอยู่คนเดียวไม่ได้ เลยต้องเอามาฝากไว้ที่บ้านใหญ่ซะก่อน เพื่อที่ผมเองจะได้สบายใจด้วย บอกตรงๆตอนนี้ในใจผมว้าวุ่นไปหมด น้องเองพอหายร้องไห้ตั้งสติได้ก็ขอร้องให้ผมอย่างทำอะไรป้าแก แค่ปกป้องน้องไว้ก็พอ ผมเองก็รับปาก แต่ในหัวไม่ได้คิดแบบนั้น เมื่อไรล่ะเรื่องถึงจะจบ น้องต้องร้องไห้อีกเยอะแค่ไหนต้องคอยผวากับเรื่องเก่าๆที่มันจะมาหลอกหลอนทุกครั้งที่มีคนไปสะกิดต่อมเข้างั้นหรือ อันนี้ผมยอมไม่ได้ … มันน่าจะจบได้สักทีกับปัญหาอีป้านั้น น้องมีชีวิตใหม่แล้ว ทุกอย่างต้องสวยงามไม่ใช่มาติดๆขัดๆกับปัญหาซ้ำซาก!!! และในเมื่อเตือนแล้วไม่เชื่อก็ตามนั้นอย่ามาว่าไอ้คิงใจร้ายก็แล้วกัน
“คุณคิงมาคุยกับป้าสิ” ผมหันไปมองป้าลินที่เดินนำผมไปทางด้านบ้านสวน ผมหันไปมองน้องที่นั่งกอดกับคุณแม่อยู่ที่โซฟา เขาหันมามองผมนิดหน่อยและพยายามจะยิ้มให้ แต่ก็นั้นแหละใครจะไปยินดีถ้ายิ้มนั้นมันกำลังเปื้อนน้ำตา
“มันเรื่องอะไรกันค่ะ ป้าเห็นคุณนายบอกแค่ว่าคุณคิงจะพาน้องครีมมาส่งเฉยๆ แต่พอมาถึงน้องก็ร้องได้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนั้น”
“วันนี้ยัยป้านั้นไปที่โรงเรียนน้องครับ”
“… เอ๊ะ อะไรกันเรื่องนี้มันจบไปแล้วไม่ใช่หรือค่ะ”
“ครับ ผมเองก็ยังไม่ทราบรายละเอียด แต่น้องบอกว่าน้องเห็น และจังหวะที่จะวิ่งมาหาผมก็เกือบโดนรถชนเข้า แต่โชคดีที่ล้มลงไปซะก่อน”
“คุณพระ!”
“งั้นผมฝากน้องด้วยนะครับ”
“เดี๋ยวคุณคิง ป้าว่าเราปรึกษากับคุณท่านก่อนดีกว่าไหม อย่าพึ่งทำอะไรลงไปเลยค่ะ เดี๋ยวเรื่องราวจะใหญ่โตและทุกอย่างจะแย่ไปมากกว่านี้” ผมหันไปมองป้าลินที่พูดให้ผมคิด ผมขมวดคิ้วอย่างคิดหนัก ใช่ครับถ้าผมออกไปตอนนี้วิธีเดียวที่ผมจะทำคือให้ทนายยื่นฟ้องศาลและเอาอีป้าเข้าคุกแค่นั้น … และถ้าเกิดถึงหูตาลุงจอมเจ้าเล่ห์นั้น … มนุษย์ป้าอาจจะต้องพบกับสิ่งที่น่ากลัวกว่าคุกก็ได้ … หึหึ ก็ดีเหมือนกัน
“ป้าไม่แนะนำว่าให้ใช้กำลังนะค่ะ” ผมหันไปยิ้มให้ป้าแกที่พูดเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ป้าลินยังไม่ทันไรเสียงรถก็ดังขึ้น ผมหันไปก่อนจะยิ้มร่าเหมือนสวรรค์มาโปรด ตาแก่นั้นกลับบ้านไวซะด้วยวันนี้ได้การล่ะ!!!!
ผมรีบเดินมาหาเขาที่กำลังเดินลงมาจากรถด้วยชุดสูทจัดเต็ม พอตาลุงเห็นผมเท่านั้นแหละขมวดคิ้วย่นเชียว
“ยิ้มอะไรนักหนาว่ะ ขนลุกและคิดยังไงมาบ้าน ไอ้หนูล่ะ”
“พ่อผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
“เออฉันก็มีเหมือนกัน” อะไรจะใจตรงกับขนาดนั้นหวังว่าจะไม่ให้ผมไปแต่งงานกับลูกบ้านไหนนะ อย่าลืมสิพ่อลุงยอมรับน้องครีมแล้ว ฉะนั้นห้ามนะครับห้ามไม่เช่นนั้นกระผมต้องตามหาน้องให้วุ่นอีกแน่!!!!! ไม่เอาแล้วเข็ด!!!!
.
.
.
ภายในห้องทำงานของนักธุรกิจใหญ่โตของประเทศไทยและติดระดับการค้าของโลก คุณพ่อจอมวางมาดนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานอย่างสบายอารมณ์เสื้อผ้าที่เคยเนียบสง่าบัดนี้มันได้ถูกปลดสูทออกเหลือเพียงเชิ้ตสีฟ้าเข้มที่ปลดกระดุมออกสองเม็ด ถึงจะมีอายุแต่กับคนๆนี้มันกลับทำให้น่าหลงใหลและสร้างความหมั้นไส้ให้พี่คิงที่ยืนอยู่เพียงหน้าใม่ใช่น้อย
“พ่อมีเรื่องอะไรจะบอกก็บอกผมมาก่อนและผมค่อยบอกของผม”
“ก็ได้ แต่ฉันว่าแกคงช็อกไม่ใช่น้อย”
“อะไร ? จะให้ผมไปแต่งกับลูกบ้านไหนหรือไง บอกไว้ก่อนเลยไม่เอา”
“เปล่าเรื่องน้องครีมของแกไงล่ะ”
“น้องครีม ? น้องครีมทำไม”พี่คิงหูผึงกระตือรือร้นที่จะรับฟังทันที ...
“ฉันให้คนตามสืบประวัติของเด็กนั้นแล้วรู้อะไรไหมไอ้คิง … เด็กนั้นไม่ใช่ลูกของช่างตัดผมนั้นหรอก คนในสลัมต่างรู้กันดีกว่าครีมถูกเก็บมาเลี้ยงจากกองขยะ และช่างตัดผมคนนั้นต่างขอร้องให้ทุกคนช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ …ตลอดมาจนถึงบัดนี้น่ะนะ”
พี่คิงนิ่งอึ้งไปทันที … ความสงสารมันตีขึ้นมาในหัวใจของราชาอย่างทันท่วงที เราถือว่าเกิดมาโชคดีกว่าคนอื่นล้านเท่านัก มีทั้งครอบครัวที่พร้อมหน้าทั้งทรัพย์สินเงินทองบารมีมากล้นไม่เคยขาดสนอะไร แต่กับเด็กคนนั้นคนนี้เคยมีเพียงแม่ … แต่ถ้าหากวันใดเด็กคนนั้นรู้ว่าตนไม่มีใครเลย ถูกทิ้งเป็นเพียงเศษขยะ … หัวใจดวงน้อยๆจะเป็นเช่นไร …
“พ่อ … ผมอยากให้น้องใช้นามสกุลของเรา ”
คิงพูดออกมาเหมือนคนละเมอ แต่จริงๆแล้วเขาคิดมาก่อนหน้านี้นานมาก เพราะอยากที่จะใช้นามสกุลของตนปกป้องเด็กคนนี้ไว้ในบ้านที่มีทุกสิ่งอย่าง ให้เติมเต็มทุกความทุกข์ที่เคยได้รับให้ทดแทนทุกสิ่งที่เคยขาดและเขาเองก็พร้อมที่จะรับผิดชอบทั้งกายและใจของเด็กตัวน้อยน่าสงสารคนนั้น …
“เฮ้อ ไอ้คิง คิดคิดๆนะ น้องมันอาจจะไปเจอครอบครัววันใดวันหนึ่งก็ได้ … และถ้าหากวันนั้นมาถึง นามสกุลก็ต้องเปลี่ยนเช่นกัน … ไม่แค่น้องมันจะสับสน แต่สังคมที่รู้เห็นจะพากันขุดคุ้ยประวัติเก่าของน้องมันขึ้นมา มันจะคุ้มหรือ ?” ราเมนทร์พูดเตือนสติลูกชายที่บัดนี้นิ่งเงียบเหมือนไม่ใช่คนเก่า ดูเคร่งขรึมและจริงจังกับพูด ไม่ใช่ผู้ชายที่หน้าเป็นอยู่ตลอดเวลาเช่นพี่คิงคนเก่า
“ไม่มีวัน เรื่องนี้จะต้องเป็นความลับ พ่อผมขอร้อง อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร ไม่ว่าจะเป็นคุณแม่ ป้าลิน และขอให้คนที่ตามสืบเรื่องน้องหยุดไม่ต้องสืบอีกต่อไป ขอให้น้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ในครอบครัวนี้เถอะ ผมและพ่อเองก็ต้องลืม … และจำเพียงอย่างเดียว น้องครีมคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม ”
เสียงของราชากึกก้อง… อยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ปิดมิดชิดไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้ …มันจะต้องเป็นความลับ ตลอดไป …
===============================
เกือบไม่ได้มาแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ เผลอหลับไป เกือบไม่ตื่น ขอโทษที่มาดึกนะค่ะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ตอนนี้บีบหัวใจเนอะ 
ตามเนื้อเรื่องอ่า ฮ่าๆๆๆๆๆ
โพลล์
หัวข้อ: K ❤ C เก็บโคตรรักจาก กองขยะเปียก♨{คิดถึงเลยมาหา อิอิ}23/6/59 P.41 END (อ่าน 303244 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก