เรื่อง :: ไม่มีรุกแท้ในหมู่เกย์ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
ข้อ 8 : อดีตผู้ร่วมก่อตั้งวงมโหรี
จะบ้าตาย
วันนี้งานฟักเยอะมากแทบล้นมือ เขาหัวฟูมาตั้งแต่เช้ายันเที่ยงวันก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนอกจากขนมปังชิ้นเล็กๆ หรือเขาจะรีบมากไปหน่อยก็ไม่แน่ เพราะเขารู้แค่ว่าเขาอยากให้ทุกๆวันเป็นตอนเย็น ตื่นมาปุ๊บไปนั่งชิลๆที่ร้านกาแฟรอดูรอชมเด็กคงจะเป็นอะไรที่ดีไม่น้อย
เมื่อไหร่จะเสร็จ เมื่อไหร่จะเสร็จ งานบ้างานบอ ถ้าไม่ติดที่ว่าเงินดีที่สุดในตัวเลือกที่เขามีอยู่ล่ะก็ เขาคงออกไปนานแล้ว จริงๆมันก็ไม่ได้หนักหนามากเมื่อเทียบกับอาชีพอื่นๆ แต่ทุกอาชีพมีความหนักเบาตามสถานะของตัวเอง
ฟักพยายามคิดเสมอว่าเขาเป็นเกย์ผู้โชคดีขนาดไหนแล้ว
ทั้งหล่อทั้งเลิศแทบทุกด้าน ตั้งแต่รูปลักษณ์ยันฐานะ ฉะนั้นนะฉะนั้น อย่าบ่นแล้วก้มหน้าตาทำงานหาเลี้ยงผู้ชายต่อไปเสียเถอะ
“พี่พัชคะ ช่วยตรวจเอกสารที่คุณนิ้งยื่นมาให้เมื่อวานทีค่ะ เดี๋ยวจะยื่นให้เจ๊แล้ว กลัวว่าถ้าพลาดขึ้นมาเดี๋ยวจะโดนกินหัวเอา”
“โอเคครับ เดี๋ยวพี่ดูให้นะ” รุ่นน้องที่ทำงานเดินมาหาเขาถึงที่โต๊ะพร้อมกับโยนงานกองเท่าชะนีฝูงหนึ่งมาให้ ฟักลอบสบถในใจ กัดฟันนิดๆโดยไม่ให้อีกฝ่ายมองออก ใช้สิ่งที่มีอยู่ให้เป็นประโยชน์กลบเกลื่อนด้วยใบหน้านิ่งๆหล่อๆของเขาไปส่งๆ
“เอ่อ แล้วนี่หน่อยรบกวนพี่หรือเปล่า พี่ก็มีงานอยู่เยอะเลย”
เพิ่งถามเหรอ เพิ่งแหกตาเห็นใช่ไหม ชะนีนอกจากจะเป็นสัตว์สันหลังยาวแล้วยังสายตาสั้นกันทุกตัวเลยหรือเปล่า สมองมีไว้ทำไม หิ้วให้หนักกะโหลกจริงๆอีพวกนี้ ฟักแอบสาปแช่งในใจแต่ภายนอกเขาส่งรอยยิ้มละมุนไปให้น้องหน่อยอย่างสุดความสามารถ เขาก็แค่บ่นระบายไปอย่างนั้น เพราะสุดท้ายแล้วยังไงก็ต้องช่วยอยู่ดี เพราะยังไงถ้างานพลาดขึ้นมา เขาอาจพลอยติดร่างแหไปด้วย เสียทั้งขึ้นทั้งล่องจริงๆ
“ไม่เป็นไรครับ งานพี่เคลียร์เสร็จเกือบหมดแล้วล่ะ น้องหน่อยไปทำงานต่อได้เลยครับ เดี๋ยวพี่เช็คเสร็จแล้วจะเดินเอาไปนะ”
ฟักพูดเสียงนุ่มตบท้ายด้วยรอยยิ้มเช่นเคย ชะนีพวกนี้ชอบแวะเวียนมาหาเขาที่โต๊ะทำงานแทบทุกเวลา มองในแง่ดีมันก็เหมือนมิตรภาพระหว่างคนร่วมงาน เขาเข้าใจดีและรู้สึกซาบซึ้งในมิตรภาพของพวกหล่อนจริงๆ ถ้าไม่ติดที่ว่าทำไมพวกตัวผู้ในแผนกงงานของเขามันถึงได้ไม่มีเลยสักคน(วะ) ให้เขามีสิ่งอภิรมใจสักนิดก็ไม่ได้ ขอหล่อๆล่ำๆเนียนๆมานั่งให้เขาแทะโลมเล่นๆแก้เซ็งน่ะไม่มีเลยสินะ
“ขอบคุณนะคะพี่พัช ถ้าไม่ได้พี่หนูแย่แน่ๆเลย”
ชะนีน้อยเอ่ยเสียงเลี่ยนคอ ตานี่พริบพรับๆเชียว น่าขนลุกจริงๆ นางชอบส่งน้ำส่งขนมมาให้เขาอยู่บ่อยๆ บางครั้งก็ชวนไปดินเนอร์หลังเลิกงานในเวลาเย็นๆ ฟักไปบ้างไม่ไปบ้าง แล้วแต่อารมณ์ของเขา แต่ส่วนใหญ่ที่ไปก็เพราะรักษาน้ำใจเท่านั้นเอง
กระทั่งในที่สุดเขาก็ได้มาอยู่ในที่ชอบที่ชอบ หลังจากโยนกองงานเข้าไปอยู่ในโหมดคำว่าเสร็จ
ฟักไม่รอช้าที่จะแจ้นมายังจุดหมายของเขาเลยแม้แต่น้อย
“อ้าว พี่พัช หวัดดีครับ”
นี่สิที่รอคอย
“สวัสดีครับ” เย็นนี้เขากลับเจอน้องลีมานั่งที่นั่งก่อนซะอย่างนั้น อาจเป็นเพราะว่าเขาดันเลิกงานช้ากว่าปกติด้วย หรือไม่ก็เขาเลิกเวลาปกติอยู่แล้ว แต่น้องลีเขาอาจจะแค่มาเร็วกว่าทุกๆวัน
สงสัยมานั่งรอเขาแหงๆ
แค่คิดก็ฟินไปสามบ้านแปดบ้าน
มันเป็นเรื่องปกติและธรรมดามากในเมื่อเขาออกจะดูดีมีเงินแถมเพอร์เฟคแมนขนาดนี้ หากจะเป็นที่รักของเด็กๆ จะมีบ้างที่มาพันละตัวพันละไต่ก็ไม่แปลกเลย เขานั่งลงที่โต๊ะ เห็นน้องลีจังนั่งอ่านชีทอะไรสักอย่างอยู่ ดูคร่าวๆแล้วคงจะเป็นวิชาชีวะ ซึ่งบอกเลยว่าแค่เห็นก็เพลียแทนแล้ว เด็กน้อยช่างน่าสงสาร อยากสบายไปทั้งชาติเมื่อไหร่ก็มาปรึกษาพี่ได้เสมอเลยนะจริงๆ
“สอบเหรอครับ”
“อ๋อ ครับ”
ฟักยกกาแฟขึ้นดื่ม ก่อนจะแกล้งทำเป็นมองเนื้อหาที่น้องอ่าน ถึงแม้จริงๆแล้วสายตาจะมองต่ำเลยลงมากว่านั้น ต่ำกว่าขอบเข็มขัดลงไปเป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าค้นหากว่าไอ้เนื้อหาห่าเหวในมือของน้องเยอะ กลายว่าเป็นเกือบทุกๆเย็น เขากับเด็กจะมานั่งโต๊ะเดียวกันไปแล้ว
ความจริงตั้งแต่วันนั้นวันที่เขาเลี้ยงเด็กไปจนถึงวันที่ได้พูดคุยกับน้องเป็นครั้งแรก หลังจากนั้นเป็นต้นมาเขาจึงเริ่มสานสัมพันธ์กับพ่อหนูน้อยต่อทั้งในโซเชียลมีเดียต่างๆรวมไปถึงที่นี้
เนื่องจากบางครั้งน้องมันก็มีเรื่องอยากถามการบ้านเรื่องสอบเรื่องเรียนต่อกระทั่งการทำงาน เห็นเด็กมันกระตือรือร้นขนาดนี้ ผู้ใหญ่อย่างจะปล่อยปะละเลยไม่เลี้ยงดูได้ยังไง
หน้าตาจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อยตัวขาวๆดัดฟันแบบนี้ด้วยแล้วล่ะก็ ยิ่งต้องดูให้ถึงใจ
“พี่พีชครับ พี่อธิบายตรงนี้ให้ผมฟังหน่อยได้มั้ยครับ”
“ตรงไหนเอ่ย” เขาโน้มตัวไปหาอีกฝ่ายมากขึ้นเพื่อดูสิ่งที่เด็กยื่นให้ แต่ทว่ามันดูไม่ค่อยถนัดถนี่สักเท่าไหร่เลยน่ะสิ ทำอย่างไรรรรรรดีถึงจะได้เห็นชัดๆมากกว่านี้นะ
“ตรงนี้ครับ”
โอ๊ย ขาวแท้
“แปบนะครับ พี่ขอระลึกชาติแปบนึง ไม่ได้เรียนนานแล้วนะเนี่ย”
ฟักหัวเราะเล็กๆพอเป็นจริตกร้าน เด็กน้อยก็รออย่างใจจดใจจ่อ ไปๆมาๆหัวของเราทั้งคู่เกือบจะชนกันจนเกิดร่องเป็นรูปหัวใจซะแล้ว ทีแรกเขาไม่คิดว่าน้องลีจังจะเป็นเด็กขยันเรียนขนาดนี้ ก็เห็นแบกลูกบาสไปมา บุคลิกแบบเด็กผู้ชายทั่วไปไม่ได้ออกอาการอะไรให้เขาเห็นมากนัก นั่นทำให้เขาต้องยิ่งคิดหนักเข้าไปอีก
จะกินยังไงไม่ให้เด็กแตกตื่นรวมไปถึงผู้ปกครอง ลำบากใจจริงๆ มีทางไหนที่ไม่เสี่ยงคุกเสี่ยงตารางไหม จะรอให้เด็กเติบโตอีกหน่อยมันก็ดูจะช้าไม่ทันใจเกินไป มีหวังเขาคงได้น้ำแห้งตายก่อนได้รับประทาน ไม่เอานะ แค่คิดภาพก็ใจไม่ดีเลย
ฟักแกล้งทำเป็นตั้งใจอ่านชีทก่อนจะทำเป็นว่าต้องขยับเข้าไปใกล้เด็กอีกนิดเพื่อการสอนและอธิบายได้สะดวกยิ่งขึ้น ซึ่งเด็กก็ดูไม่ได้สงสัยยิ่งเข้าทาง เขาสอนหนังสือเด็กไปเรื่อยๆอย่างเพลิดเพลินจำเริญใจ เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหัวเราะหยอกกันไปหยอกกันมาอย่างกับคู่ข้าวใหม่ปลามัน กลิ่นเนื้ออ่อนๆรอวันรับประทาน เฟรชชี่ชุ่มชื่นหัวใจผู้ใหญ่คนนี้มาก น่าหอมน่าดมไปทั้งตัว ภาพที่เห็นแม่งเป็นอะไรที่โซกู๊ดที่สุด
เห็นรอยยิ้มเด็กแล้วใจมันสั่นตัวมันสั่น ณ จุดนี้ กระสันมากบอกตรง
ขอขอบคุณไอคิวและความกระเสือกกระส้นของตัวเองที่ยังพอมีความรู้ติดตัวมาบ้างไม่ค่อยจะหล่นหายระหว่างทาง ไม่อย่างนั้นเขาคงหาข้ออ้างใดๆได้ยากอยู่พอสมควรกับการมาเจอเด็กน้อยน่ารักแบบนี้ เขาคิดอยู่แล้วว่าฟ้าหลังฝนมันตกสวยงามเสมอ ใครมันจะไปเจอแต่เรื่องร้ายๆได้ตลอด
เฮ๊ย ชีวิตจะเริ่ดไปไหนอ่ะแกร
“อ๋ออ โห พี่พัชเก่งจัง ผมนี่ขนาดเรียนอยู่ยังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลย”
น้องลีจังอุทานเสียงสูง ยิ้มเล็กยิ้มหน่อยหัวเราะคิกคักให้กับเขา เห็นสกิลหัวพี่พัชระเข้าไปถึงกับอึ้งเลยล่ะสิ พี่ก็ไม่ได้มีดีแค่หน้าตาฐานะและรูปร่างนะอยากจะบอก
“ใจเย็นๆ ค่อยๆอ่าน เดี๋ยวกลับไปบ้านลองทวนอีกทีดูนะ ถ้ายังสงสัยตรงไหนคอลมาหาพี่ก็ได้ครับ”
“ครับ ขอบคุณมากครับพี่ วันนี้พอละ ไม่ไหวละ ผมจะตายแล้วเนี่ย”
เด็กน้อยวางชีทลงก่อนจะยืดตัวออกอย่างหมดแรง ยืดตัวจนเสื้อมันถกแล้วอีหนู ถกอีกสิ ถกอีกสิ
กางเกงก็สั้น ตัวก็ยาว ขาวใส แถมกล้ามเนื้อนิดๆแบบเด็กเล่นกีฬา มันน่านัก
ในจังหวะที่ฟักกำลังเชียร์อยู่นิ่งๆในใจ ฝนหลังฟ้าก็เริ่มก่อตัว เขาอาจไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนี้อาจจะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นผสมกันไป แน่นอน เวลามีความสุขอยู่กับเด็กหน้าตาน่ากิน ฟักแทบจะคิดเข้าข้างตัวเองแทบตลอดเวลา หรือเรียกอีกอย่างว่าคิดในแง่ดีเข้าไว้ๆ
ขณะที่ฟักกำลังจะตะล่อมเด็ก จู่ๆเกิดเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น ฟักถึงกับสำลักน้ำลายตัวเองจนเด็กงงเต็ก
เขารีบนั่งหันหลังให้อีกทาง ก่อนจะหยิบชีทชีวะขึ้นมาบังหน้าไว้แม้ตอนนี้ยังไม่หยุดสำลักน้ำลาย
“พี่พัช น้ำครับน้ำๆ” เด็กน้อยก็หวังดี พยายามดึงชีทในมือเขากลับคืนเพื่อจะส่งน้ำให้ดื่ม ถ้าไม่เห็นว่าน่ารักพ่อจะตบให้คว่ำเลยเมื่อกี๊
มีคนเดินเข้ามาในร้านน่ะไม่แปลกหรอกออกจะปกติ
แต่มันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าหากคนคนนั้นไม่ใช่คนที่เขากำลังหลบอยู่!
มึง
อีพีท!
TBC
[12/07/2557]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
