SPECIAL
R.E.V.E.N.G.E
SIX
YACHT
ผมตื่นมาในเช้าวันใหม่ วันนี้ไม่สาย ออกจะเช้ากว่าทุกวันเสียด้วยซ้ำ เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ เหตุการณ์เมื่อคืนสร้างหลากหลายความรู้สึกในใจผม บุคคลอันตรายที่สุดกลับทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยเพียงแค่เขาโอบกอด หัวใจผมยังคงเต้นผิดจังหวะทั้งเกิดจากอสรพิษร้ายที่หวังจะปลิดชีวิตผมและเอเดน
เขาบอกกับผมว่า งูตัวที่เขาจัดการไม่ใช่งูธรรมดา แต่เป็นนากินีที่ยังควบคุมตัวเองไม่ได้หลงมา และมันกำลังกระหายเลือดอย่างหนัก ซึ่งโดยปกติแล้วในเขตรอบบ้านจะมีนากินีที่เป็นลูกน้องของอาซาที่คอยจับตาดูให้อยู่ตั้งแต่แรกกับลูกน้องของเอเดนที่เพิ่งมาช่วยดูแลผมและพ่อเมื่อเขามาที่นี่
ผมไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย นับว่าโชคยังดีที่เอเดนเข้ามาช่วยไว้ทัน ไม่อย่างนั้นผมคงไม่รอด
แม้ว่าผมจะนอนหลับๆตื่นๆมาตลอดทั้งคืน แต่จะให้นอนต่อก็นอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปวิ่งรอบไร่เป็นการเรียกเหงื่อในตอนเช้า
ผมออกกำลังกายเป็นกิจวัตรประจำวันถ้าไม่สุดวิสัยจริงๆ เริ่มต้นจากการวิ่งไปรอบๆไร่ แสงสีทองค่อยๆโผล่พ้นขอบฟ้า เป็นภาพที่ผมเห็นมาตั้งแต่เล็กๆแต่ก็ไม่เคยเบื่อ ยามที่ได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นก็เหมือนได้เติมพลังและกำลังใจ ครั้งแรกที่ผมได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นก็ตอนอายุห้าขวบที่แม่พาออกมาดู ผมอาจจะเคยดูแล้วก่อนหน้านั้น แต่ที่ผมจำความได้ก็ตอนนั้นวันเกิดอายุห้าขวบ
เสียงสวบสาบจากด้านหลังทำผมสะดุ้งหันไปมองทันควัน ปฏิกิริยาทางร่างกายตื่นตัวเตรียมระวังภัยหากว่าต้นตอของเสียงเป็นเจ้าสัตว์ร้ายอย่างที่ผมเจอเมื่อคืน สิ่งที่เห็นเป็นสิ่งแรกคือท่อนขาของใครบางคนในกางเกงผ้ายืดหนาสีเทาอ่อน ไล่มองขึ้นไปเรื่อยๆจนกระทั่งเห็นใบหน้าคนที่เข้ามาขัดจังหวะ
“เอเดน” เป็นเขาเองที่โผล่มาทำให้ผมหวาดหวั่น
“ตกใจเหรอ” เขาถาม เดินล้วงมือในกระเป๋ากางเกงมายืนข้างๆผม สายตาของเขาจับจ้องไปที่ดวงอาทิตย์
“ก็ใช่น่ะสิ ผมคิดว่าเป็น...” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
“อย่าห่วงเลย มีผมอยู่ทั้งคน ต่อไปจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบเมื่อคืนอีก”
“อืม” ผมตอบรับในลำคอ หันกลับไปมองดวงตะวันที่โผล่พ้นขอบฟ้ามาได้ครึ่งดวงอีกครั้ง
“อากาศที่นี่สดชื่นดีผมชอบ” เอเดนพูด
“พูดเป็นเล่น ที่ๆคุณอยู่อากาศดีกว่านี้อีกไม่ใช่เหรอไง” บ้านเกิดของเขาที่ผมเคยไปเหยียบย่าง อากาศดีกว่าเมืองไทยหลายเท่า เพราะปราสาทของเขาตั้งอยู่ในบริเวณเชิงเขา มลพิษแทบจะแทรกกายเข้าไปไม่ถึง ไร่ของผมยังอยู่ติดถนนมีรถวิ่งผ่านไปมา มีควันพิษที่ลอยปะปนในอากาศอยู่พอสมควร
“ไม่หรอก ที่นี่ดีกว่าเยอะ” เขาพูดก่อนจะเหลือบตามองผม ดวงตาสื่อความนัยอย่างชัดเจน
“ไม่คิดว่าคุณจะตื่นเช้าขนาดนี้” ผมชวนคุย
“ผมได้กลิ่นคุณวิ่งผ่านห้องพักผม”
“กลิ่นตัวผมแรงขนาดนั้น” ผมยกแขนขึ้นดมแถวๆรักแร้
เอเดนหัวเราะ “อย่าตลกได้ไหม ผมเป็นงู ย่อมดมกลิ่นได้ดีกว่าคุณ และมันก็ไม่ใช่กลิ่นแบบที่คุณเข้าใจหรอกน่า”
“ผมจะไปรู้หรือไง ผมเป็นคนธรรมดา คุณเดินมาใกล้ผมยังไม่ได้กลิ่นเลย”
“หึหึ” เอเดนหัวเราะขำ ยามที่เขาทำตัวสบายๆในชุดเรียบง่าย ก็มีเสน่ห์ชวนมองให้คล้อยเคลิ้ม
ดวงตะวันดวงโตโผล่พ้นขอบฟ้าอวดโฉมกลมโตสีแดงอมส้มท้าทายสายตาคนมอง ผมเผลอตกอยู่ในภวังค์ รำลึกถึงความหลังพร้อมอธิฐานคำขอเดิมๆ
‘ขอให้ผม แม่ พ่อ และโยชิ เกิดเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป ขอให้ครอบครัวเรามีแต่ความสุข ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ พ่อและน้อง ยอร์ชจะดูแลเอง’ คำอธิฐานเดียวที่ผมขอมาตลอดยี่สิบเอ็ดปี
“คุณคงชอบดวงอาทิตย์มาก” เอเดนพึมพำถาม
ผมยกยิ้ม “ดวงอาทิตย์มีความหมายสำหรับผม”
“เล่าได้ไหม” เสียงของเขาดูกระตืนรือร้น ขยับเข้ามาใกล้จนแขนเราติดกัน
“ก็ถ้าคุณอยากฟัง” ผมหันไปมองสบตาของเขา ดวงตาสีเขียวยามที่ถูกแสงแดดยามเช้าส่องดูสว่างขึ้นและเปร่งประกายชวนมอง
“ผมอยากฟัง” เขาจ้องตาตอบอย่างลึกซึ้ง ผมหันกลับไปมองดวงตะวัน ใช้เป็นเครื่องหันเหความสนใจก่อนที่ผมจะตกลงไปในบ่วงพลางที่เขาวางไว้มากกว่าไปกว่านี้ เพราะแค่ตอนนี้หัวใจก็เต้นแรงจนควบคุมร่างกายลำบาก
“แม่เคยพาผมมาดูตอนผมห้าขวบ เป็นครั้งแรกที่ผมสามารถมองดวงอาทิตย์ได้เต็มตา เป็นอะไรที่วิเศษมาก วันนั้นเป็นวันเกิดของผม ผมอธิฐานบางอย่างกับดวงอาทิตย์ว่าขอให้ผมมีน้องชายที่น่ารัก และผมก็ได้จริงๆ จากนั้นไม่กี่ปีแม่ก็ท้องและคลอดโยชิออกมา เพราะร่างกายแม่ไม่แข็งแรงอยู่แล้ว พอคลอดน้องเสร็จแม่ก็จากไปทั้งที่ยังยิ้ม แม่ได้มอบของขวัญชิ้นสุดท้าย ของขวัญที่ดีที่สุดไว้ให้ผมได้ดูแล ตั้งแต่นั้นมา ผมจะมายืนมองพระอาทิตย์ขึ้นในตอนเช้าเพื่อบอกเล่าให้แม่รู้ว่า ผมดูแลน้องตามที่ได้ให้สัญญาเอาไว้”
“เพราะอย่างนั้นคุณถึงรักโยชิมาก”
“เขาคือพรที่ผมได้จากฟ้า”
โยชิคือคำขอแรกในชีวิตผมที่เกิดขึ้นจริง
“แล้วไม่นึกเสียใจเหรอที่คุณขอให้มีโยชิแต่แม่คุณกลับต้องจากไป”
“ร่างกายแม่อาจไม่ได้อยู่ตรงนี้ แต่ผมรู้ว่าแม่อยู่กับผมเสมอ” ผมยิ้มและมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าโยชิ แต่ถ้าหากจะต้องโทษใคร คนที่ผิดก็คือผมที่เป็นคนร้องขอ คำขอที่ทำให้แม่จากไปและทำให้โยชิเกิดมาโดยไม่ได้มีความทรงจำร่วมกับแม่ เป็นผมคนเดียวที่ทำร้ายทุกคน เพราะฉะนั้น ผมจึงต้องชดเชยด้วยความรัก
“คุณเป็นคนดี” เขาบอก จับไหล่ทั้งสองข้างของผมให้หันหน้าตรงไปทางเขา
ผมยิ้มบางๆ หลบซ่อนความหวั่นไหวในดวงตา “ไม่หรอก ผมแค่เลือกที่จะมีความสุข”
“แล้วถ้าผมอยากมีความสุข คุณจะช่วยผมได้ไหม”
“คุณลองอธิฐานกับดวงตะวันดูสิ”
“แล้วผมจะได้รับพรไหม” เขาถามอีก
ผมวางมือบนท่อนแขนของเขาข้างหนึ่ง “ขึ้นอยู่กับว่าคุณจริงใจแค่ไหน”
เขาก้มหน้าลงมากระซิบคำตอบข้างใบหู “มากที่สุดเท่าที่เคยมีชีวิตมา”
จบกิจกรรมในยามเช้า ผมแยกกลับมาที่บ้าน เอเดนก็กลับไปที่ห้องพัก แต่ผมไม่ลืมกำชับว่าบ้านเราทานข้าวเช้าตอนเจ็ดโมงตรง เขาดูดีใจที่ผมบอกให้เขามาร่วมมื้อเช้าด้วยกันแทนสั่งอาหารให้เขาทานที่ห้องพัก
ที่บ้านจะมีแม่ครัวจากในไร่มาทำอาหารให้ทุกเช้า พ่อนั่งดูข่าวในโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น บนตักมีหัวทุยของเด็กตัวน้อยนอนหนุนอยู่
“พ่อ ทำไมวันนี้น้องตื่นไว” ผมทัก
พ่อหันมามองผมก่อนจะก้มมองเด็กที่นอนหนุนตัก โยชิเองก็เปิดเปลือกตามองผมทั้งอาการง่วงงุน
“เด็กบอกว่าพี่ยอร์ชหาย เลยลงมานอนรอ” พ่อแซวขำๆ “กลับมาคราวนี้อ้อนเหลือเกิน จะเอาอะไรครับคุณลูกชาย”
“ไม่เอาอะไรเลย โยคิดถึงพ่อกับพี่ยอร์ช”
“ช่างออเสาะ พี่เขากลับมาแล้ว ไปล้างหน้าล้างตาไปแล้วลงมากินข้าว” พ่อลูบหัวตบก้นโยชิเบาๆอย่างรักใคร่
“ครับ” โยชิลุกขึ้นยืนโงนเงน เดินลากขามาหาผม สองแขนเกาะเอวผมไว้ให้พาขึ้นบนบ้าน ผมโอบกอดน้องชายก้มลงหอมหัวทุยไปที
“พี่ยอร์ช” โยชิเรียกขณะที่กำลังก้าวไปตามขั้นบันได
“ครับ”
“ทำไมมีกลิ่นเอเดนติดตัวพี่ยอร์ชมาด้วย” เจ้าตัวเล็กดมฟุดฟิดตามตัวผม หน้ามุ่ยลงสิบระดับ
ผมเลิกคิ้วสงสัย “ถามจริงนี่เป็นหมาหรืองู ทำไมชอบดมชอบได้กลิ่นกันจัง”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย พี่ยอร์ชไปเจอเอเดนมาใช่ไหม”
เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของโยชิ แต่เขาเกาะผมแน่นไม่ยอมปล่อย ผมเคาะประตูเรียกอาซาให้ช่วยมาพาเจ้าตัวยุ่งไปจัดการที
“พี่ไปออกกำลังกายไงครับแล้วบังเอิญเจอ ไม่เอาน่า เช้าๆแบบนี้อารมณ์เสียไม่ดีนะ ยิ้มหน่อยสิน้องชาย” ผมหลอกหล่อให้โยชิอารมณ์ดีขึ้น
เสียงเปิดประตูกับคนรักของน้องชายโผล่ตัวออกมา อาซามองโยชิแบบที่คนนอกอย่างผมก็ยังรับรู้ได้ถึงความรักความเอ็นดู ก่อนที่เขาจะหันมาทักทายผม
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อรุณสวัสดิ์” ผมทักทายตอบ
“อาบน้ำแปรงฟันแล้วเจอกันที่โต๊ะอาหารตอนเจ็ดโมงนะ” ผมบอก อาซาพยักหน้ารับ เอื้อมมือดึงแขนโยชิให้กลับเข้าไปในห้อง
ผมอาบน้ำชำระคราบเหงื่อไคล สวมใส่เสื้อผ้าที่เหมาะสมกับการทำงาน กางเกงยีนส์และเสื้อเชิ๊ตสีน้ำตาลพับแขนจนถึงศอก หวีผมให้เป็นทรงและผัดแป้งที่หน้าเล็กน้อย ผมส่องกระจกมองสำรวจตัวเอง ก่อนจะหยุดมองนิ่ง ใบหน้าของผมไม่มีความเคร่งเครียดและเหนื่อยล้าทั้งที่ชีวิตก็ไม่ได้สงบราบเรียบอะไร ออกจะวุ่นวายจนน่าปวดหัวด้วยซ้ำ แต่ทำไม...ผมถึงรู้สึกว่าตัวเองมีความสุข
บนโต๊ะอาหารมีพ่อนั่งอยู่หัวโต๊ะ ผมนั่งใกล้ๆฝั่งซ้ายมือ และโยชินั่งติดพ่อฝั่งขวา อาซานั่งอยู่ข้างๆเจ้าตัวแสบ เอเดนมาถึงโต๊ะก่อนผมนั่งอยู่ข้างผม โยชิมองเอเดนพลางขมุบขมิบปากเหมือนบ่นอะไรสักอย่าง แต่เอเดนก็ทำเป็นมองน้องชายผมนิ่งๆแล้วหันไปคุยกับพ่อผมแทน
“วันนี้พ่อจะไปงานโครงการแลกเปลี่ยนความรู้เรื่องขยายพันธุ์องุ่นนะ ยังไงพ่อฝากยอร์ชดูแลบ้านและไร่ด้วย” พ่อบอก เราเริ่มลงมือกินอาหารเช้าแบบง่ายๆ ข้าวต้มรวมมิตร มีนมสดร้อน ขนมปังปิ้งทาเนยกับแยมองุ่นจากไร่เราเองอีกอย่าง
“ได้ครับ พ่อกลับวันนี้เลยหรือเปล่า” ผมถาม
“คงค้างที่ชลบุรีคืนหนึ่ง โยชิจะกลับวันไหนลูก” พ่อหันไปถามโยชิที่สวีทกับอาซาอยู่ในโลกส่วนตัว
“กลับเย็นนี้ครับพ่อ โยมีเรียนวันพรุ่งนี้ โยอยากปิดเทอมไวๆจะได้กลับมาอยู่กับพ่อกับพี่ยอร์ช” ร่างเล็กเอนไปซบไหล่พ่อยิ้มหวานตาปิด พ่อยิ้มกว้างมีความสุขที่โดนลูกชายสุดที่รักอ้อน
“ตั้งใจเรียนนะลูก แล้วกลับมาช่วยพ่อกับพี่ยอน์ชทำงาน”
“ครับพ่อ โยจะตั้งใจเรียน”
“แล้วเอเดนเป็นไงบ้าง งานที่นี่โอเคไหม” พ่อหันมาถามไถ่เอเดนบ้าง โยชิเหลือบมองหลายต่อหลายครั้งที่พ่อกับเอเดนคุยกัน
“ก็ดีครับ” เขาตอบสั้นๆ คงจะพูดได้ไม่เต็มปากเต็มคำล่ะมั้ง แต่ก็ช่วยไม่ได้ ผมเองต่อให้ยอมรับว่าชอบเขาอยู่บ้าง แต่ผมไม่รู้จักนิสัยใจคอและความเป็นเอเดนมากพอ เพราะฉะนั้นก็ต้องขอทดสอบและศึกษาสักหน่อยว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ เพราะที่เคยเห็นก็มีแต่ด้านแย่ๆเท่านั้น ด้านดีเห็นได้น้อย
มื้อเช้าจบไปพ่อให้คนงานขับไปส่งที่สนามบิน ผมและโยชิยืนส่งพ่ออยู่หน้าบ้าน วันนี้ผมยังคงต้องทำงานไม่มีเวลาไปเที่ยวเล่นกับโยชิแบบที่น้องชายต้องการ
“ไปเที่ยวกับอาซาแทนแล้วกันนะ แล้วจะกลับกรุงเทพตอนกี่โมง” ผมถาม อาซาเดินถือหมวกและเสื้อคลุมออกมาจากบ้าน สวมใส่ให้โยชิพร้อมบ่นที่เจ้าตัวเล็กละเลย
“น่าจะสักหกโมงเย็น โยจะรอพี่ยอร์ชกลับมาที่บ้านก่อน” โยชิบอก
“ใส่เอาไว้ แดดร้อนเดี๋ยวจะไม่สบาย”
“อย่าบ่นน่า ก็ใส่แล้วนี่ไง” โยชิจับหมวกบนหัวให้เข้าที่
ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา เราทุกคนหันไปมองก็เจอเอเดนในชุดพร้อมลุยออกไปซื้อของข้างนอกตามที่ผมสั่ง
“พี่ยอร์ช ห้ามไปหลงกลเอเดนเด็ดขาดนะ” โยชิขยับเข้ามาใกล้แล้วกระซิบบอกกับผม
“หึหึ” ผมหัวเราะกับท่าทางเป็นห่วงของเขา
“พี่ยอรช โยไม่ขำนะ”
“ครับคุณน้องชาย” ผมขยี้ผมนุ่นอย่างหมั่นเขี้ยว
เอเดนเดินมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ โยชิหันไปใส่เขาทันที “แล้วก็คุณ...ห้ามอยู่ใกล้พี่ชายผมด้วย บอกไว้ตรงนี้เลยว่าผมไม่มีวันยอมรับคุณแน่ๆ”
เอเดนเพียงไหวไหล่ “ก็ตามใจ”
“ฮึ่ย!”
“เราไปกันเถอะ ผมพาโยชิไปเที่ยวก่อนนะครับ” อาซาลากโยชิไปที่รถ เสียงโยชิยังตะโกนว่าเอเดนไปตลอดทางจนกระทั่งรถยนต์คันหรูขับออกไป
“น้องคุณจะห่วงอะไรคุณนักหนา คุณเป็นพี่ไม่ใช่เหรอไง” เอเดนบ่นบ้าง ใบหน้าที่เรียบนิ่งกลายเป็นหงุดหงิดเล็กน้อย
“ก็เพราะมีคนไม่น่าไว้วางใจอย่างคุณมาอยู่ใกล้ผมยังไงละ” ผมพูดแล้วเดินนำไปที่รถกระบะ เอเดนเดินเข้ามาแย่งกุญแจรถไปจากผม
“ผมขับให้” เขาอาสา
“ขอบคุณ” ผมปล่อยให้เขาทำหน้าที่เป็นคนขับรถ แต่ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือคิดถูกที่ให้เขาเป็นคนขับ เพราะวันนี้บนท้องถนนมีรถจำนวนมาก ก็มีบ้างที่จะเจอคนที่ขับรถแย่ๆที่ทำให้การจราจรรวนเร
“fuck!” เอเดนสบถลั่นรถ ทุบแตรบีบใส่รถคันข้างหน้าเสียงดัง
ผมสังเกตตั้งแต่แรกแล้วว่ารถันข้างหน้าขับได้แย่มาก ขับคล่อมเลน ซ้ำตอนที่เบี่ยงมาเลนขวาที่รถผมวิ่งอยู่ก็ไม่ยอมเปิดไฟเลี้ยวขอทาง และตอนนี้ยังขับช้ามากทั้งๆที่วิ่งเลนขวาไม่ใช่เลนซ้าย
“shit! ไอ้เวรเอ้ย” เอเดนตะโกนด่าทำยังกับว่าคนขับรถคันนั้นจะได้ยิน เขาเร่งเครื่องยนต์จี้ท้ายรถคันข้างหน้า มือที่จับพวงมาลัยรถกำแน่น ริมฝีปากขบกัดเคร่งเครียด แววตามาดร้ายเต็มไปด้วยความโมโห รถของเราใกล้คันหน้าเข้าไปทุกทีจนเกือบจะชนเข้าให้ เห็นท่าไม่ดีผมรีบหยุดเอเดน
“เอเดน ลดความเร็วลงเดี๋ยวนี้ นายกำลังจะชนเขาอยู่แล้ว” ผมเตือน
“ใช่ ผมจะขับชนมัน” เขากัดฟันพูดหน้าตาเฉย ผมตกใจ
“คุณชนเขาไม่ได้นะเอเดน” หมอนี่ใจร้อนเกินไปแล้ว
“ทำไม” เขาถามกลับเสียงห้วน
ผมหลับตาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ “เอเดน ใจเย็นๆ ผ่อนความเร็ว ผมสั่ง”
“...” เขาไม่ฟัง ดูเหมือนคันข้างหน้าจะรู้ตัว จึงเร่งความเร็วเพื่อขับหนี เอเดนยังคงเร่งความเร็วตาม
“ผมบอกให้หยุดไงเอเดน ใจเย็นๆ” ผมขึ้นเสียงแข็งอีกเล็กน้อยหวังให้เขารู้ตัวและเชื่อฟัง
“คุณจะให้ผมใจเย็นได้ไง คุณดูไอ้บ้านั่นมันขับรถสิ” เขาชี้ไปที่คันหน้าหน้าก่อนจะตบแตรดันลั่นถนนติดกันอีกสามสี่ครั้ง ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะปวดหัว
“ผมก็เห็น แต่ผมบอกให้ใจเย็นไง คุณทำแบบนี้มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนอกจากความสะใจน่ะ” ผมใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ถ้าหากผมร้อนตามเขาก็มีแต่จะยิ่งแย่
“ก็ดีออกไม่ใช่หรือไง” เขาแค่นเสียงน่าหมั่นไส้
“เอเดน ผมขอ...ลดความเร็วลงเดี๋ยวนี้ อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำอีกครั้ง” ผมหมดความอดทน พูดกับเอเดนเสียงแข็งหน้าบึ้ง เอเดนหันหน้ามามองผมแวบหนึ่งก่อนจะยอมผ่อนเท้าที่เหยียบคันเร่งจนเข็มหน้าปัดกลับมาอยู่ที่แปดสิบ
“ทำไมคุณต้องไปยอมมันด้วย” เอเดนพูดเสียงหงุดหงิด เขาตบไฟเลี้ยวเบี่ยงเข้าเลนขวา
“แล้วทำไมถึงจะยอมไม่ได้” ผมย้อนถามหน้าเฉย
“เราควรทำให้มันรู้ว่ามันขับรถแย่แค่ไหน” เขากระแทกตัวพิงกับเบาะรถ
ผมส่ายหน้ามองเอเดนที่ทำตัวเป็นเด็กวัยรุ่นใจร้อน ทั้งๆที่อายุเขาก็เลยคำนั้นมานานโข “แล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นมาล่ะ”
“นี่คุณกวนประสาทผมเหรอยอร์ช ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วยหรอกนะ”
“เฮ้อ เพราะงี้ไงผมถึงไม่อยากยุ่งกับคุณ”
“อะไร” เขาตวัดตามองผมอย่างขุ่นเคือง
“หัดใจเย็นลงหน่อยเอเดน ขอเพียงคุณใจเย็น ทุกอย่างก็จะดีเอง วันนี้เราก็ไม่ได้รีบอะไร รถคันข้างหน้าเขาอาจจะเพิ่งหัดขับรถก็ได้ ถึงได้ยังไม่คล่อง เขาจะขับช้าก็ให้เขาขับช้าไป คุณก็เบี่ยงออกเลนขวาแซงหน้าเขาได้นี่ ถ้าคุณขาดสติได้ง่ายๆทุกอย่างมันจะยิ่งแย่”
“มองโลกในแง่ดีเกินไปหน่อยไหม เฮอะ”
“ก็ดีกว่ามองโลกในแง่ร้ายไม่ใช่เหรอ”
เอเดนนั่งนิ่ง เขาเหมือนกำลังต่อต้านความคิดใหม่ที่ผมกำลังป้อนให้
“เชื่อผมเถอะน่า แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น”
เอเดนเงียบไปเลยไม่พูดอะไรต่อ ผมบอกให้ขับไปตามทางที่ผมบอก จนมาถึงระแวกที่มีร้านขายพวกอุปกรณ์เครื่องมือช่าง
“คุณชอบคนใจเย็นเหรอ” เขาโผล่งถามขึ้นมาหลังจากที่บทสนทนาของเราขาดห่วงไปนาน
“อะไร”
“ผมถามคุณก็ตอบสิ” เขาเร่งเร้า
“ก็เปล่า แต่บางครั้งเราก็ต้องควบคุมอารมณ์เพราะต่อให้โมโหไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ก็ต้องดูเป็นสถานการณ์ไป ก็ถ้ายังไม่ถึงขั้นที่รถคันนี้เปิดกระจกชูนิ้วกลางและตะโกนด่าคุณละก็นะ ปล่อยๆไปเถอะ ชีวิตจะได้ไม่เครียด”
ผมเองก็เป็นคนใจร้อนเหมือนกัน แต่เมื่อผมกลายเป็นเสาหลักของครับผม ผมก็เริ่มรู้จักใจเย็น คงตั้งแต่ตอนที่ผมบวชละมั้ง อะไรๆก็ดีขึ้นเมื่อเรามีสติและรู้จักมองโลกบนความเป็นจริงรวมไปถึงการมองโลกในแง่ดี
“ก็ถ้ามันทำแบบนั้นผมไม่ปล่อยมันแน่” เอเดนพูดบ่นเสียงเบาเหมือนเด็กๆที่ไม่ได้ดั่งใจ
“เอาเถอะ คุณลงไปซื้อของพวกนี้มา” ผมยื่นโพยกระดาษที่จดรายการของทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษส่งให้เอเดน
เขาหยิบไปดูก่อนถาม “ร้านไหน”
“แถวนี้มีประมาณสองสามร้าน หาดูเอา เอาของในราคาที่ผมจดไว้ให้ แพงกว่านี้ไม่ซื้อ หรือถ้าถูกกว่านี้ก็ต้องดูที่คุณภาพของ ส่วนนี้เงิน”
“คุณจะไม่ลงไปช่วยผมเหรอ”
“ไม่ล่ะ นี่คืองานที่ลูกจ้างอย่างคุณจะต้องทำ ผมเป็นนายจ้าง ผมจะไปทำอย่างอื่น” ผมยังต้องไปตรวจเช็คตลาดว่าผลตอบรับเป็นอย่างไรบ้าง และมีร้านไหนที่ต้องการจะสั่งของเพิ่ม
“แต่ผมจะคุยกับพวกเขารู้เรื่องได้ยังไง พวกเขาพูดภาษาอังกฤษได้เหรอ” เอเดนเบ้หน้าขัดใจ
“ไม่รู้สิ” ผมปลดล็อคเข็มขัดเตรียมตัวลงจากรถ
เอเดนคว้าแขนผมจับไว้แน่ “ยอร์ช คุณจะทิ้งผมแบบนี้ไม่ได้นะ”
ผมก้มมองมือเขาก่อนจะยิ้ม
“ผมทิ้งคุณที่ไหน ผมก็อยู่แถวนี้แหละ ไปเถอะ อย่าเสียเวลาไปมากกว่านี้เลย”
ผมลงจากรถ เผลอยิ้มไม่รู้ตัว
เอเดนเขาเหมือนเด็กจริงๆ เด็กไม่รู้จักโตด้วย
........................
ตอนนี้บรรยากาศชิวมากนะ เขาสวีทกันพอยัง อยากได้มากกว่านี้ไหม อิอิ 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 671663 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก