SPECIAL
R.E.V.E.N.G.E
TEN
YACHT
ผมว่าผมตื่นเช้าแล้วนะ แต่กลับมีคนตื่นเช้ากว่า ผมออกมาวิ่งเช่นปกติทุกวัน แต่วันนี้มีคนมารออยู่หน้าบ้านในชุดพร้อมออกกำลังกาย เพราะทุกวันผมออกวิ่งคนเดียว คนที่ทำงานใช้แรงแบบเอเดนถึงเลือกที่จะนอกพักเอาแรงให้เต็มอิ่ม แต่ถึงเขาไม่ออกกำลังกาย เขาก็แข็งแรงกว่าผมหลายสิบเท่า
“ผมไปด้วยนะ” เอเดนพูด ใบหน้าของเขาดูเต็มอิ่มยิ้มแย้มแจ่มใส ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาเปลี่ยนไป คนที่แววตามีแต่ความเกลียดชัง บัดนี้แววตาของเขาใส่สว่างและเป็นประกาย
“เอาสิ” ผมเดินไปหาเขาแล้วเราก็ออกเดินพร้อมกัน จากนั้นก็ค่อยๆเร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่ง ระยะทางวิ่งเข้าไร่เริ่มจากวิ่งผ่านโซนรีสอร์ทที่นักท่องเที่ยวยังคงหลับใหล รีสอร์ทของไร่ศิลามีกฏสำคัญอยู่ข้อหนึ่งที่ว่าห้ามส่งเสียงดัง เราอยากให้ที่นี่เป็นสถานที่พักผ่อนจริงๆ ไม่ต้องการความวุ่นวาย จำนวนบ้านพักจึงมีแค่ไม่กี่หลังเท่านั้น ซึ่งนักท่องเที่ยวส่วนมากก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด
ต่อมาวิ่งผ่านส่วนสำนักงานก่อนที่จะเข้าไร่ วิ่งไปมององุ่นทั้งสองข้างทางไปด้วยแม้ว่าจะมองอะไรไม่ค่อยเห็นเนื่องจากพระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นของฟ้าดี จากนั้นก็ลัดเลาะไปทางด้านหลังของไร่ จุดเดิมที่สามารถมองพระอาทิตย์ขึ้นได้อย่างแจ่มชัด
“ต่อไปนี้ผมจะมาวิ่งกับคุณทุกวัน” เอเดนบอก มองผมตาเชื่อม ผมแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นเพื่อไม่ให้ตัวเองเกิดความปั่นป่วนในอก พักหลังมานี้เอเดนเล่นกับหัวใจผมเกินไป
“คิดยังไงล่ะคุณ” ผมถามขำๆ สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด
“ผมอยากสร้างความเคยชินให้คุณ”
“ความเคยชิน”
“ใช่ หากวันไหนผมไม่อยู่วิ่งกับคุณ คุณจะได้คิดถึงผมตอนที่ดูตะวันไง”
ผมทำหน้าไม่ถูก เขาหวานเลี่ยนขึ้นเรื่อยๆจนทำให้หวั่นใจ
“ตะวันขึ้นแล้ว” ผมชี้ชวนให้ดูเปลี่ยนเรื่อง และน่าตกใจ ผมกลับเห็นตะวันเป็นใบหน้าของเอเดนแทนที่จะเป็นเรื่องราวความหลังอย่างทุกวัน
บ้าไปแล้ว
“เอ่อ ผมว่า...เรากลับกันเถอะ” ผมบอก หันซ้ายหันขวาทำตัวงกๆเงิ่นๆ ออกตัววิ่งโดยไม่รอใครอีกคน เอเดนตะโกนเรียกแล้วก็วิ่งตามมา ผมเร่งความเร็วไม่ให้เขาตามทัน
ทำไมตอนวิ่งหัวใจไม่เต้นแรงเท่าตอนฟังคำพูดของเขานะ
ผมเลี่ยงการเจอหน้าเอเดน สั่งงานเขาเสร็จก็ไปทำงานของตัวเอง ให้เอเดนเก็บผักพร้อมขายของเขาใส่กระบะพลาสติกเตรียมไปขาย สมองถูกเติมเต็มด้วยเรื่องงาน ไม่นานเอเดนก็หายไปจากสารบบความคิด
ผมเดินตรวจงานความเรียบร้อยตั้งแต่โซนรีสอร์ท หยุดพูดคุยกับแขกที่มาเที่ยวพักบ้าง ก่อนจะเข้าออฟฟิต วันนี้น้องลูกแก้วลูกสาวคนสวยของคุณขวัญตามาเที่ยวเล่นด้วย พอเห็นผมเด็กตัวน้อยก็รีบวิ่งมากอดผมทันที
“อายอร์ช ลูกแก้วคิดถึง” เสียงใสพูดเจื้อยแจ้วซบหน้าที่ไหล่ขวา สองแขนกอดคอแน่น ลูกแก้วเป็นลูกครึ่งไทยเยอรมัน เห็นอายุแคหกขวบอย่างนี้ แต่เก่งมากๆเลยครับ พูดได้สามภาษา ไทยอังกฤษและเยอรมัน นี่เห็นว่าโรงเรียนจะเพิ่งวิชาภาษาจีนในหลักสูตร ภายภาคหน้าได้สี่ภาษาอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าผมมีลูกสาวผมก็อยากจะได้น่ารักๆและฉลาดแบบน้องลูกแก้วนี่แหละ
“อายอร์ชก็คิดถึงลูกแก้วครับ ดูสิ ยิ่งโตยิ่งสวย” ผมหอมแก้มใสสองฟอดใหญ่ ก่อนจะพาเด็กน้อยไปนั่งเล่นในห้องทำงานของผม ให้เธอนั่งเล่นเกมส์ในไอแพตส่วนผมนั่งเคลียร์งานให้เสร็จ เพราะเมื่อสักครู่บอกกับลูกแก้วไว้แล้วว่าจะพาเข้าไปเล่นในไร่
ผมใช้เวลาเคลียร์งานอยู่สองชั่วโมง ลูกแก้วดีดตัวลุกขึ้นทันทีที่เห็นผมปิดแฟ้มสุดท้ายลง เจ้าตัวเล็กถือไอแพตในมือมาคืนผมแล้วเกาะแขะให้พาไปเที่ยว
“อายอร์ชงานเสร็จแล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่คะ”
“งั้นเราก็ไปเล่นในไร่กันเถอะค่ะ”
“มาครับ อ่ะขี้หลังอานะ” ผมนั่งย่อตัวลงให้ลูกแก้วปีนขึ้นหลัง ซึ่งลูกแก้วดูจะชอบเป็นพิเศษ
ผมอุ้มลูกแก้วเดินไปเรื่อยๆแทนที่จะขับรถจี๊บเข้าไร่ บนหลังของผมคือสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มในชุดเสื้อลูกไม้แขนยาวสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขายาวผ้ายืดสีน้ำตาลใส่สบาย ในมือถือร่มคันขนาดกลางให้ร่มเงาแก่เราสองคน โชคดีที่วันนี้เมฆเยอะแถมก้อนใหญ่ แสงแดดที่มักจะแผดเผาให้ผิวไหม้จึงอ่อนกำลังลงมาก
มาถึงไร่ผมปล่อยลงลูกแก้วลงยืนด้วยตัวเอง เด็กก็วิ่งเข้าไปในไร่ คนงานเห็นก็ห้อมล้อมกันใหญ่เพราะรู้จักสนิทกันดีอยู่แล้วแม้ว่าลูกแก้วจะมาไม่บ่อย ทุกคนในไร่เห็นลูกแก้วมาตั้งแต่เกิดก็เลยให้ความรักใคร่เอ็นดู สักพักเจ้าตัวเล็กก็วิ่งกลับมาพร้อมองุ่นในมือหนึ่งพวง
“อายอร์ช กินด้วยกันไหมคะ” มือเล็กป้อมเด็ดองุ่นหนึ่งลูกส่งให้ผม ผมย่อตัวอ้าปากรับ ลูกแก้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“อร่อยไหมคนเก่ง” ผมลูบผมยาวสลวย ลูกแก้วพยักหน้าหงึกหงักเคี้ยวองุ่นแก้มตุ้ย
“อร่อยค่ะ” ลูกแก้วตอบยิ้มแก้มปริ
ผมพาลูกแก้วเดินเล่นไปเรื่อยๆ ผ่านรีสอร์ทนักท่องเที่ยวที่เห็นความน่ารักของลูกแก้วก็เข้ามาทักทายมาคุยเล่น เด็กสาวก็ไม่มีท่าทีเขินอาย คุยกับคนไม่รู้จักเจื้อยแจ้วน่ารักน่าเอ็นดู จนอากาศเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆเลยกะว่าจะพาลูกแก้วกลับไปที่สำนักงาน และเมื่อพาเดินอ้อมมาอีกฝั่งก็เจอเอเดนที่กำลังเก็บผักอยู่
“ไงคุณ” เอเดนทักผม และสายตาก็เลื่อนมองเด็กตัวเล็กข้างๆ
“อายอร์ช ฝรั่งนี่ค่ะ เฮลโล่คุณอาสุดหล่อ” ดูสิครับ เดินเข้าไปทักทายเอเดนเฉยเลย คนโดนทักหันมองมาทางผมและลูกแก้วที่โบกมือหยอยๆ
เขาดูประหลาดใจที่เห็นผมอยู่กับเด็กเล็ก คิดๆแล้วก็อยากรู้เหมือนกันว่าเอเดนกับเด็กจะเข้ากันได้ไหม ผมก็เลยจูงมือเล็กเดินไปหาคนงานหน้าต่างชาติ
“ลูกแก้วครับ นี่คุณอาเอเดนเป็นเพื่อนอายอร์ชเอง”
“สวัสดีค่ะคุณอาเอเดน” ลูกแก้วยกมือไหว้พร้อมเอ่ยทักทายผู้ใหญ่เป็นภาษาไทย เอเดนที่ฟังไม่เข้าใจก็ได้แต่งุนงง
“เอเดน นี่ลูกแก้ว ลูกกสาวของคุณกัญญา” ผมภูมิใจนำเสนอเต็มที่
“ไฮ” เอเดนทักแกนๆ เมื่ออีกฝ่ายเหมือนจะให้ความสนใจ เด็กนิสัยร่าเริงเข้ากับคนง่ายก็ไม่พลาดที่จะเข้าไปเล่นด้วย
“what are you doing?” ร่างเล็กกระโดดเข้าเกาะแขนใหญ่ เอเดนสะดุ้งถอยหนี แต่เห็นผมมองอยู่เขาเลยไม่กล้าสะบัดเจ้าตัวเล็กออก หึหึ เอเดนกลัวเด็ก
“I’m harvesting vegetables” เอเดนตอบเสียงสั่น
“Wow, Could you hold me to see?” ลูกแก้วถามเสียงสูงอย่างสนใจ เอเดนทำหน้าเป็นปลาขาดน้ำ มองผมคล้ายจะขอความช่วยเหลือ
“อุ้มแกสิคุณ” นอกจากผมจะไม่ช่วยแล้วผมยังแกล้งเขาซ้ำ เอเดนเลยเช็ดมือกับกางเกงตัวเอง อุ้มร่างเด็กน้อยขึ้นดูผักบนราง
“อี๊ ผักใบเขียว ลูกแก้วไม่ชอบกินเลย อาเอเดนชอบเหรอคะ” ลูกแก้วไม่ชอบกินผัก เห็นทีไรทำหน้าหยีทุกที
“ผักมีประโยชน์” เอเดนตอบหน้านิ่ง แขนข้างหนึ่งอุ้มลูกแก้ว อีกข้างก็เก็บผัก ผมเข้าไปช่วยเขาเก็บ เหลือเวลาอีกไม่มากเพราะเราต้องไปเปิดบูธอีก
“แต่ลูกแก้วไม่ชอบ”
“เด็กกินผักจะมีคนรักเยอะ” เอเดนว่า ผมเลิกคิ้วมองเขา ตำราไหนล่ะนั่น
“ไม่จริง ลูกแก้วไม่กินผักก็มีคนรัก” ลูกแก้วแย้งแก้มป่อง
“แต่มีคนรักน้อยกว่าคนกินผัก” เอเดนยังคงเถียงกับเด็ก ก่อนจะเด็กผักใบเขียวหนึ่งใบจ่อที่ปากผม ส่งสายตาให้ผมกินมันเข้าไปซะ ผมเองก็อยากให้ลูกแก้วกินผักบ้างเลยอ้าปากงับผักที่เอเดนปอนเข้าปาก
“นี่ไง ยอร์ชกินผักก็จะมีคนรักเยอะ” เอเดนชี้ให้เด็กน้อยบนแขนเขาดูผม
“ใครรักอายอร์ชเยอะกว่า ทุกคนรักลูกแก้วกับอายอร์ชเท่ากัน” ลูกแก้วเริ่มหน้างอ เอเดนยิ้มมุมปากใส่ผม
“ก็ฉันไง ฉันรักอายอร์ชมากกว่าหนู เพราะอายอร์ชเป็นเด็กดี”
ขะ เขา...!!!
“คุณอยู่ขายไปนะ ตอนเย็นผมจะมารับ” ผมพูดกับเอเดนนิ่งๆ หลังจากที่ช่วยเขาตั้งบูธเสร็จ ขณะนี้เป็นเวลาบ่ายโมงครึ่ง เริ่มมีผู้คนมาเดินเล่นจับจ่ายใช้สอย
ความจริงทีแรกก็ว่าจะอยู่ช่วยหรอกนะ แต่เพราะเขาดันมาทำท่าเจ้าชู้หว่านเสน่ห์ใส่ผมต่อหน้าลูกแก้ว เจ้าตอนนี้เขารู้กันทั้งไร่แล้วว่าพ่อหนุ่มตาเขียวร่างสูงจีบผมอยู่ มันน่านัก
“คุณจะไม่ช่วยผมเหรอ!?” เขาอึ้งดูตกใจไม่น้อย
“ไม่ คุณต้องทำเอง ขายให้หมดด้วยนะตามราคาที่ผมบอก ห้ามโกงเด็ดขาด ผมให้คนของผมจับตามองคุณอยู่”
“นี่ยอร์ช คุณจะทิ้งผมอีกแล้วนะ!”
“ไม่เอาน่า คุณโตแล้วนะ ถามจริงเถอะ ปกติที่คุณทำธุรกิจคุณงอแงแบบนี้ใส่เพื่อนคุณหรือเปล่า หรือที่ผ่านมาคุณต้องมีเพื่อนช่วยทำงานคอยโอ๋เป็นเด็กๆ” ผมถามเพราะอยากรู้จริงๆ ที่ให้เขาขายของคนเดียวส่วนหนึ่งคืออยากเอาคืน อีกส่วนคืออยากให้เขาลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง
“ไม่...” เอเดนตอบหน้าบึ้ง คงงอนเข้าให้แล้ว “ผมแค่อยากให้คุณอยู่กับผม”
พูดมาแบบนี้คนฟังอย่างผมก็แอบสงสารนะ แต่ยังไงผมก็ยังจะยืนยันเจตนารมณ์เดิม
“แต่ผมก็มีงานของผมที่ต้องทำและนี่คืองานของคุณ”
“...” เอเดนเงียบ ทำหน้าไม่พอใจอย่างเดียว
“เข้าใจใช่ไหม” ผมถามอีกครั้ง เขาเบือนหน้าหนีแต่ก็พยักหน้าเข้าใจ
“ก็ได้ ผมจะทำให้คุณเห็นว่าผมทำได้ด้วยตัวเอง และเผื่อคุณจะลืมไป ว่าผมอายุso7j’พันกับอีกร้อยยี่สิบเก้าปีนะครับ คิดว่าเรื่องแค่นี้คณามือผมหรือไง” เขาพ่นลมออกจากลำคอ
“ครับคุณปู่ คุณเก่งมากครับ เชิญแสดงให้เห็นความเก่งกาจของคุณหน่อยก็แล้วกัน ขอให้โชคดีนะคนแก่”
“ยอร์ช!”
สงสัยจะไม่พอใจที่ผมว่าเขาแก่ แต่เขาก็แก่จริงๆนี่หรือใครจะเถียง
“ถึงทีผมเมื่อไหร่ ผมจะเอาคือให้สาสม” เขากัดฟันพูด
ผมยิ้มยั่ว “รออยู่ครับ”
เอเดนถูกทิ้งให้ขายของถามกลางผู้คนมากมาย เขายืนหันซ้ายหันขวาทำหน้าไร้เดียงสา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นต่อสายหาใครสักคนที่ไม่ใช่ผม
อันที่จริงผมไม่ได้มีงานที่ไหนหรอก และไม่มีลูกน้องคอยจับตาดูเอเดนด้วย มีแต่ตัวผมเองนี่แหละที่แอบมองเขาจากร้านกาแฟชั้นสองของฝั่งตรงข้ามลานที่พ่อค้าแม่ขายมาออกร้านกันอย่างครึกครื้น
มือก็สไลด์ไอแพดดูนู่นนี่ไปเรื่อย ตาก็คอยมองเอเดน เขาดูได้รับความนิยมจากสาวๆเป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้เขากำลังถูกผู้หญิงถ่ายรูป เห็นเขาพอจะขายของได้ผมก็เบาใจ บางทีผมเองอาจจะมองเขาผิดไป เอเดนอาจจะเอาแต่ใจ เอาตัวเองเป็นใหญ่และติดกับความสบายจนเคยตัว แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นคนไม่เอาอ่าวทำอะไรเองไม่เป็น ถ้าเขาคิดจะทำอะไรเขาก็ทำมันออกมาได้ดี เสียที่ว่าที่ผ่านมาเขามักจะออกคำสั่งให้ลูกน้องไปจัดการเสียมากกว่า
การนั่งอยู่เฉยๆ ทอดสายตาทิ้งไปยังจุดเดียวเป็นเวลานานๆก็ทำให้ผมรู้ความจริงบางอย่างว่าผมไม่เบื่อเลยที่จะจ้องมองเสน่ห์ของผู้ชายตัวสูงที่กำลังขายผักอย่างขยันขันแข็ง
แม้ว่าเขาจะไม่ยิ้มแย้ม ทำหน้านิ่งๆ มือไม้หยิบผักใส่ถุงส่งให้ลูกค้า รับเงินมาและทอนกลับไป ไม่โวยวายที่มีคนมาถ่ายรูป พอถึงตอนไม่มีคนก็เดินไปซื้อน้ำผลไม้ปั่นใกล้ๆมาดื่มแก้กระหาย หรือถ้าหิวหนักหน่อยก็ไปซื้อBurger Truck มากิน
เอเดนนั่งบนเก้าอี้ อ้าปากกัดเบอร์เกอร์คำโต มองซ้ายมองขวามองดูรอบตัว เหงื่อที่ไหลย้อยเพราะอากาศร้อนๆของเมืองไทย ในเมื่อไม่มีผ้าเช็ดหน้าก็เลยใช้หลังมือซับเหงื่อแทน มีบางครั้งที่เขาฝากฝังให้แม่ค้าบูธข้างๆดูร้านแล้วปลีกตัวออกไปทำอะไรไม่รู้ ผมคาดเดาว่าเขาน่าจะไปเข้าห้องน้ำ ผมมองพฤติกรรมของเอเดนแล้วรู้สึกสงสารและเอ็นดูไปพร้อมๆกัน โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั่งยิ้มเป็นคนบ้า
จนกระทั่งเขาขายผักจนหมดในเวลาห้าโมงกว่าๆ โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมกดตัดสายทิ้งแล้วส่งข้อความไปแทนว่ากำลังจะถึง เขาก็เลยส่งข้อความมาเร่งพร้อมบอกด้วยว่าร้อนและเหนื่อย ก็เห็นๆอยู่หรอกน่า
ผมยังคงนั่งดูดกาแฟปั่นแก้วที่สองของวันต่ออีกครึ่งชั่วโมงค่อยทำเนียนขับรถไปจอดไว้ใกล้ๆแล้วเดินไปหาเอเดน พอเห็นผมเขาก็ลุกขึ้นยืนยิ้มกว้าง ไม่เห็นใจคนมองว่าจะแสบตากับรอยยิ้มที่สว่างไสวของเขาหรือไม่ แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่เขาได้ใจผมไปมากกว่าครึ่งแล้ว
“คุณมาช้า” แม้จะบ่นแต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดีใจ
“ก็มาแล้วไงครับ” ผมบอก
“ผมขายหมดเกลี้ยงเลยเห็นไหม”
ผมละอยากจะหลุดคำกับการโอ้อวดเป็นเด็กๆของเอเดน แต่ขอเก็บอาการไว้สักหน่อย
ผมช่วยเอเดนเก็บของและขนขึ้นรถ ขามาเขาเป็นคนขับ ขากลับผมขับเองให้คนตัวใหญ่เอนกายนอนพักให้หายเหนื่อย และเมื่อขับออกนอกเมือง ผมก็ปิดแอร์และเปิดกระจกรถแทน สายลมตีเข้ามาในรถพอให้เย็นสดชื่น เอเดนเอียงหน้ามาทางผม เขายกยิ้มทั้งๆที่ตาปิด ผมเลยพลอยยิ้มตามไปด้วย
กลับมาถึงบ้านสิ่งแรกที่เอเดนทำหลังจากชวนขนของลงแล้วคือรีบวิ่งกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำ ให้ตายเถอะ เหลือเกินจริงๆ
ไหนๆผมก็ไม่ต้องเข้าไร่อีกก็เลยขึ้นไปอาบน้ำล้างตัวด้วยเหมือนกัน ก่อนจะลงมาทำอาหารอร่อยๆเป็นรางวัลให้งูแก่ทานแทนของรางวัล
วันนี้เขากินมื้อเย็นไปสามจานพูนๆ กับข้าวสี่อย่างที่ผมทำเกลี้ยงจานเกลี้ยงหม้อ ผมเองเต็มที่สองจานก็โบกมือลาแล้ว แต่เอเดนดูท่าจะไม่อิ่มด้วยซ้ำ เห็นเขาพึมพำกับตัวเองว่าต้องไปหาเหยื่ออะไรสักอย่างที่ผมแอบฟังแต่ได้ยินไม่ถนัด
เราย้ายจากโต๊ะกินข้าวมารที่ห้องนั่งเล่นเพื่อดูทีวีและพักผ่อน เอเดนเล่าว่าคนมาซื้อเยอะ ผักมีน้อยเลยไม่พอขาย ผมกะว่าให้เขาทำงานนี้ก็เป็นอันจบการทดสอบความอดทน หลังจากนี้จะให้เขาเข้าไปทำงานในโรงบ่มไวน์แทน งานที่เขารักและถนัด
“อ่ะ ผมให้” ยอร์ชยื่นเงินปึกหนึ่งให้ผม
“อะไร” ผมถาม แต่ก็พอรู้ว่าเงินตรงหน้าเป็นเงินที่ได้มาจากการขายผักในวันนี้
“ผมให้คุณ เงินที่ขายผักได้” เขาบอก
“ให้ผมเนี่ยนะ” ผมรับมานับ “ทำไมได้มาน้อยอ่ะ ต้องได้มากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ”
อย่างน้อยๆเท่าที่ผมคำนวน น่าจะได้เกือบสองพันอยู่
“ก็...เอาน่า...” เขาเลี่ยงไม่ตอบ ทำท่ามีพิรุธจนรู้สึกได้
ผมหรี่ตาจับผิด “บอกมา”
“ไม่มีอะไรหรอก” ยิ่งเขาหลบตายิ่งฟ้องว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ
“พูดสิ” ผมขยับนั่งหันหน้าเข้าหาเขาเพื่อแสดงว่าผมจริงจังและต้องรู้ความจริงให้ได้
“ผม...” เอเดนอึกอัก
“ผมอะไร”
เขาถอนหายใจแล้วก็กรอกตาอย่างเหนื่อยอก “ผมเอาเงินไปให้ลุงคนหนึ่งตอนที่ไปเข้าห้องน้ำ แกไม่ใส่เสื้อและผอมแห้ง แกยกมือไหว้แล้วพูดอะไรสักอย่าง ผมเดาว่าแกน่าจะหิวข้าว” เขาเกาแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อยามที่พูด ผมใจกระตุกวูบ รู้สึกตื้นตันในใจอย่างประหลาด
“คุณก็เลยเอาเงินให้เขา”
“อืม”
ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
“ก็แค่นี้ ทำเป็นอมพะนำ”
“ก็ผมเขิน” เขายอมรับโต้งๆ คราวนี้ผมหลุดขำเลยโดนเจ้าของดวงตาสีเขียวมรกตค้อนขวับเข้าให้
“หะๆ ทำความดีน่ะไม่ต้องเขินหรอกคุณ ไว้ทำความชั่วแล้วค่อยรู้สึกระอาย ผมดีใจนะที่คุณรู้จักเมตตาคนอื่น” ผมตบบ่าเอเดนให้กำลังใจให้เขาทำความดีต่อไป
“งั้นเงินนี่คุณก็เก็บไว้เถอะ เงินก้อนแรกที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงเลยนี่น่า” ผมส่งเงินคืนให้เขา แต่เอเดนดันมือผมกลับ
“ไม่ ผมให้คุณ”
“คุณจะให้ผมทำไม”
“ให้ว่าที่เมีย ยังไงวันหนึ่งผมที่เป็นสามีต้องเลี้ยงคุณอยู่แล้ว ก็ให้ไว้ก่อนเลยแล้วกัน” เอเดนวางมาดกวนยักคิ้วข้างเดียวมองผมดวงสายตากรุ่มกริ่มเจ้าเล่ห์ ผมเลยทุบแขนเข้าให้
“เอเดน!”
“เรียกทำไมเสียงดัง ผมอยู่แค่ตรงนี้เอง” ทีนี่เขาเป็นฝ่ายหัวเราะร่า
“ก็คุณพูดจาเพ้อเจ้อ” ใบหน้ายังร้อนวูบวาบไม่หาย เป็นเมียเขาเนี่ยนะ กระดากใจชะมัด
“เพ้อเจ้อตรงไหน ผมพูดความจริง”
“เหอะ” ผมหยุดต่อล้อต่อเถียง ไม่ให้เขาแกล้งผมไปมากกว่านี้
“ไม่ค้านนี่คือยอมรับแล้วใช่ไหมว่าจะยอมเป็นเมียผมน่ะ” แต่เอเดนกลับไม่หยุด
“ไม่” ผมลุกเดินหนีไม่อยากจะคุยด้วย ขึ้นห้องนอนดีกว่า แต่เสียงหัวเราะของเอเดนยังคงตามมาข้างหลังจนน่ารำคาญ ผมเลยหันไปขึงตาใส่เขากะว่าถ้ายังไม่หยุดหัวเราะจะชกปากสักทีสองที
“หัวเราะทำไม” ผมถามอย่างเอาเรื่อง คนที่ทำผมเขินไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด
“คุณน่ารัก” เอเดนเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมว่าจะไม่ก้าวหนี แต่พอหน้าของเขาจะชนกับใบหน้าของผม เท้าก็ก้าวขยับหลบหนีเอง ถอยห่างไม่กี่ก้าวก็มาถึงทางตัน
บทละครน้ำเน่ามีอยู่จริง ประเภทเดินถอยหลังมาชนกำแพงจนไร้ทางหนี แล้วก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย
“ยอมรับเถอะ ยังไงคุณก็ต้องอยู่ใต้ร่างผม”
ถึงผมจะเป็นผู้ชาย แต่ก็ไม่เคยหน้าด้านพูดเรื่องใต้สะดืออย่างโจ่งแจ้ง
“ยอร์ช” เขาเรียกชื่อผมเป็นเสียงกระซิบ บรรยากาศไม่น่าไว้วางใจอย่างมาก แต่เพราะไม่อยากดูสาวแตกก็เลยทำเป็นหน้านิ่งไม่ถอยห่าง เขาผู้ชายผมก็ผู้ชายมีอะไรต้องกลัว
“ผมยังไม่ดีอีกเหรอ”
ผิดคาด ผมคิดว่าเขาจะทำท่าทางทะลึ่งตึงตังใส่ แต่กลายเป็นบทดราม่าแทนซะงั้น
“อะไรของคุณ” ผมถาม มองสบดวงตาที่แสนจะเว้าวอนของเขาพาลเอาใจอ่อนยวบ ร่างกายหมดสิ้นแรงขัดขืนแม้ว่าเขาจะก้าวขยับเข้ามาใกล้ก็ไม่ได้ออกแรงดันออก ปล่อยให้ผิวกายบางส่วนของเราสัมผัสกันจนเกิดประกาบไฟร้อนวูบวาบบนผิวหนัง
“ผมเป็นเด็กดีของคุณหรือยัง”
เขาถามมาแบบนี้ผมก็พูดไม่ออก
“ว่ายังไง ผมเป็นเด็กดีบ้างหรือยังในสายตาคุณ” ผมเชื่อว่าหากใครโดนเอเดนพูดจาเสียงอ่อนใสคงไม่กล้าใจร้ายปฏิเสธ
“อืม” ผมครางตอบในลำคอ
“อืมอะไร” ถึงอย่างนั้นเอเดนก็ยังไม่พอใจในคำตอบ
“คุณดีแล้ว นี่ เอาหน้าออกไปห่างๆหน่อยเถอะครับ” ผมว่าเข้าให้เพราะจมูกสูงโด่งของเขาจะจิ้มหน้าผมเข้าให้อยู่รอมร่อ
“ไม่อยากห่าง อยากอยู่ใกล้ๆ” แล้วไม่เข้าใจว่าทำไมตอนพูดต้องทำเสียงกระเส่า
“คุณกลายเป็นคนพูดมากตั้งแต่เมื่อไหร่ ปกติคุณไม่ใช่คนเปิดเผยความรู้สึกพร่ำเพรื่อไม่ใช่หรือไง”
เอเดนหัวเราะ “ไม่หรอก คุณรู้ดีว่าผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมคิดยังไงพูดและแสดงความรู้สึกออกมาแบบนั้น”
ใช่สินะ ตอนเขาเกลียดอาซาก็แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งทั้งความรู้สึก สีหน้าท่าทางและคำพูด แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ผมตั้งรับไม่ทัน เอเดนที่หวานเลี่ยนยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนห้าผมรับมือไม่ไหว
“ถ้าผมดีแล้ว คุณจะเลื่อนขั้นให้ผมได้หรือยัง” ช่างเป็นการทวงถามที่เอาแต่ใจ แต่ผมไม่ยักนึกโกรธ แค่หมั่นไส้เล็กน้อย
“ไม่อยากเป็นคนปลูกผักแล้วเหรอครับคุณเอเดน”
“ผมจริงจังนะยอร์ช” เอเดนทำดุทั้งสีหน้าและคำพูด ผมยิ้มแห้งๆ
“ขอโทษ”
“ว่ายังไง เลื่อนขั้นให้ผมหน่อยสิ นะ”
เขาอ้อน และผมต้านไม่ไหว ไม่เคยรู้ตัวว่าความโกรธที่มีต่อเอเดนเลือนหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็อยากให้เขาเป็นคนดี ทั้งที่อยากจะแก้แค้นแทนโยชิและอาซา เอาคือให้สาสม สุดท้ายตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมมีแต่ความหวังดีให้กับพ่องูจอมร้าย
ผมคิดหนักเล็กน้อย แต่ก็เลือกที่จะตอบให้อีกฝ่ายดีใจ “ก็ได้”
“เยส” เอเดนตะโกนดีใจดึงตัวผมเข้าไปกอดแล้วกดริมฝีปากจูบแก้มผมฟอดใหญ่ลงท้ายด้วยกดจูบหนักๆบนริมฝีปาก
“ถ้างั้นตอนนี้เราเป็นคนพิเศษที่ดูใจกันอยู่นะ โอเคไหม”
เขาพูดเองเออเอง แต่ความต้องการของเขาค่อนข้างทำให้ผมประหลาดใจ เอเดนเป็นคนโลภมาก ผมไม่คิดว่าเขาต้องการเพียงเท่านี้
“คนพิเศษที่ดูใจเหรอ” ผมทวนถามเผื่อว่าจะฟังผิด
“ก็ใช่ไง หรือคุณต้องการมากกว่านั้น งั้นเราจะเป็นสามีภรรยากันเลยไหม”
“เกินไปคุณ คนพิเศษก็พอ”
อาจจะดูเป็นการใจร้าย แต่บางอย่างในใจผมดึงรั้งเอาไว้ให้อยู่เพียงเท่านี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบเอเดน และบางทีอาจถึงขั้นรัก แต่ว่า...เมื่อเราโตขึ้น สตินึกคิดก็เพิ่มตามไปด้วย ผมตระหนักรู้ดีถึงความจริงที่ว่าเราไม่ควรคู่รักกัน เขาเป็นอะไรผมเป็นใคร เราต่างกันแค่ไหน ตอนนี้ผมยังไม่อาจก้าวข้ามกำแพงที่ว่าได้ แต่เพราะอยากมีความสุขไม่อยากปิดกั้นตัวเองถึงได้ยอมเขามากเกินที่ควรเป็น
ดังนั้นแล้ว ขอเวลาผมอีกหน่อยให้เข้มแข็งมากพอที่จะก้าวข้ามทุกกฏเกณฑ์ต่างๆเพื่อใช้ชีวิตกับมนุษย์งูราวกับว่าเราไม่มีอะไรต่างกัน
ราวกับว่าเราทั้งสองไม่ได้ทำผิดธรรมชาติ
ราวกับว่าเราสองคนไม่ได้ทำสิ่งผิดบาป
ราวกับว่ามันสมควรแล้วที่เราจะรักกันตลอดไป
“ผมรู้ว่าคุณยังคงไม่เชื่อใจในตัวผมอีกหลายอย่าง แต่ขอให้เชื่อ ทุกอย่างที่ผมทำที่ปรับปรุงสันดารแย่ๆของตัวเองก็เพราะคุณ”
“ขอบคุณที่เข้าใจผม”
“แน่นอน ผมเข้าใจคุณอยู่แล้วว่าคุณชอบผม”
ความโรแมนติกหายวืดไปกับความกระล่อนของคนที่กอดผมอยู่ แต่ไม่เป็นไร เพราะผมเองก็รู้ว่าเขารักผมมากเช่นกัน
...................................
ไม่มีอะไรจะพูดมาก พี่ยอร์ชไม่ใช่ว่าอยากใจร้ายหรืออะไร เพียงแต่อีกฝ่ายที่เป็นครึ่งคนครึ่งงู การยอมรับในความไม่เหมือนกันมันเลยทำใจยากเล็กน้อย แต่เท่านี้ก็ถือว่าใจอ่อนลงมากแล้วนะตัว 
เบื่อคู่นี้จริงๆ มีแต่จะหวาน ไม่มีดราม่าไม่ว่ากันเนอะ ไม่ค่อยถนัดต้มมาม่าพูดเลย 555 
เหลืออีกสองตอนเท่านั้นนะคะสำหรับตอบพิเศษเอเดนกับยอร์ช เพราะอยากที่แจ้งในโพสรวมเล่มแล้วว่าจะลงแค่ 12 ตอนเท่านั้น ที่เหลืออีกประมาณ 10+ ตอนจะอยู่ในหนังสือเท่านั้นนะคะ 
และตอนพิเศษต่อจากเอเดนยอร์ชจะเป็นพี่เติร์ดกับน้องแมวเหมียวปุยเมฆนะคะ
ป.ล. หากมีคำผิดขออภัยไว้ ณ ที่นี้นะคะ
ป.ล. 2 ตอนหน้ามาฟังพี่เอเดนบรรยายกันบ้างเนอะ 
ขอขอบพระคุณทุกคอมเม้น ทุกการติดตามค่ะ 
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 625015 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก