SPECIAL
R.E.V.E.N.G.E
NINE
YACHT
เป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่านับตั้งแต่เอเดนเริ่มทำงานในไร่ศิลาเต็มตัว วันนี้ผมคลุกตัวอยู่แต่ในออฟฟิตเพื่อเคลียร์เอกสารและเงินเดือนของลูกน้องแต่ละคนในไร่ ผมยังคงใช้ระบบจ่ายเงินเดือนแบบเป็นเงินสดใส่ซองมากกว่าที่จะโอนเข้าธนาคารเต็มจำนวน แต่ก็จะหักสิบเปอร์เซ็นต์จากรายได้ออมใส่บัญชีไว้เพื่อเป็นเงินออมให้คนงาน
และอีกเหตุผลที่ผมเลือกจะจ่ายเป็นเงินสดคือหลายครอบครัวไม่ได้อยู่ในตัวเมือง การเดินทางไปกดเงินสดจากตู้เอทีเอ็มในเมืองดูจะเป็นเรื่องยุ่งยาก เพราะฉะนั้นแล้วผมเลยจ่ายเงินเดือนแบบนี้มาโดยตลอด ไม่มีอะไรยุ่งยากวุ่นวาย เพราะไร่ของผมเองก็ไม่ได้มีคนงานเป็นร้อยคน แค่ยี่สิบกว่าคนเท่านั้น
ก๊อกๆๆ
“คุณยอร์ช! เกิดเรื่องแล้วคุณ” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังมาก่อนที่ประตูห้องทำงานผมจะเปิดออกเสียอีก คนงานในไร่ชื่อเมฆมองผมเอามือกุมท้องหอบหายใจแรง คงจะวิ่งมาอย่างเร็วโดยไม่ได้หยุดพัก ผมลุกออกจากโต๊ะทำเงินเดินอ้อมไปยืนตรงหน้า
“เกิดอะไรขึ้น” ผมถาม เห็นอีกคนร้อนรนผมก็ร้อนใจตามไปด้วยแม้ว่าจะยังไม่รู้เรื่อง
“ลุงกิตจ้ะ ลุงกิตแกอยู่ดีๆก็เป็นลมล้มตึงไปเลย”
“อะไรนะ” พอได้ยินกว่าลุงคนงานที่เป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่เป็นลม ผมก็รีบเดินนำเจ้าเมฆอออกไปขึ้นรถจี๊บเข้าไร่ เมฆกระโดดขึ้นมานั่งข้างๆ เล่าให้ผมฟังว่าเกิดอะไรขึ้น
“ช่วงหลังนี้ลุงแกเหนื่อยง่าย ใครๆก็บอกให้ลุงแกไปหาหมอ แกก็ไม่ยอมไป” เมฆเล่า
“แล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง” ผมถาม เร่งเครื่องยนต์เข้าไร่จนฝุ่นตลบ
“ผมก็ไม่รู้ครับคุณยอร์ช พี่ใหญ่ให้ผมรีบมาบอกคุณ” เมฆว่าสีหน้าเป็นกังวล
ผมขับเข้าไร่มาได้สักพักก็เจอกลุ่มคนงานยืนมุงอยู่เป็นจุดเดียว ผมจอดรถแล้วกระโดดลง พอทุกคนเห็นว่าผมมาถึงก็หลีกทางให้
“ลุงกิตเป็นไงบ้างใหญ่” ผมถาม
ใหญ่เงยหน้ามองผม ใช้หมวกสานพัดและเอายาดมจ่อที่จมูก ผมทรุดตัวนั่งลงข้างๆ จับลมหายใจและชีพจรดูคร่าวๆก็วางใจได้ว่าลุงแกยังอยู่ไม่ได้จากไปไหน
“เราต้องพาแกไปส่งโรงพยาบาล ผมว่าอาการแกน่าเป็นห่วงน่าจะเป็นโรคหัวใจ” ใหญ่สันนิษฐาน ผมพยักหน้าเข้าใจ ถ้าอย่างนั้น ก่อนอื่นก็ต้องเอารถมารับ แต่รถกระบะที่ใช้ในไร่สองคนเอาออกไปส่งของหมด เหลือแต่รถของผมที่จอดอยู่ที่บ้าน ซึ่งต้องพาลุงไปขึ้นรถจี๊บแล้วขับออกไปขึ้นเปลี่ยนรถที่บ้านผม
ผมลุกขึ้นยืนมองซ้ายมองขวา เห็นเอเดนยืนมองอยู่ไม่ไกล ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาเขา เอเดนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีเขียวเข้มและกางเกงยีนต์เข้ารูป ตามใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ เขาดูสบายๆไม่ทุกข์ร้อน
“เอเดน คุณช่วยผมหน่อย” ผมบอกเขา
“ช่วยอะไร” เขาถาม สีหน้าเฉยชาไม่เป็นเดือดเป็นร้อนเหมือนคนอื่นๆที่เห็นว่าลุงกิตล้มป่วย
“ช่วยแบกคุณลุงกิตไปที่รถหน่อย แล้วคุณกับผมก็พาเขาไปโรงพยาบาล” ผมบอก เท่าที่เห็น เอเดนเป็นคนเดียวที่มีพละกำลังพอที่จะแบกลุงกิตได้อย่างสบาย เพราะเขามีเรี่ยวแรงมากกว่ามนุษย์ปกติจะมี
“แล้วทำไมต้องเป็นผม” เขาถามไม่ยี่หระ ผมหรี่ตาคิ้วขมวดมองเขา ไม่คิดว่าเอเดนจะย้อนถามอย่างไร้น้ำใจ
“ช่วยดูด้วย จะมีใครมีแรงแบกลุงเขาได้นอกจากคุณ” ผมขึ้นเสียงเล็กน้อย แต่ก็พยายามใจเย็น
เอเดนยืนมองไปทางลุงกิตนิ่ง คนอื่นๆกำลังช่วยกันประคองลุงขึ้น
“คุณจะไม่ทำก็ได้นะ ผมไม่ได้ว่าอะไร แต่อยากให้รู้ไว้ ทุกคนในที่นี่คือคนในครอบครัวของผม เรามีกันแค่ไม่กี่สิบชีวิต ที่นี่อยู่กับแบบครอบครัว และหากใครสักคนที่ผมจะรักและรักผม คนๆนั้นก็ต้องรักคนในครอบครัวผมด้วย” ผมบอก ไม่รอคำตอบว่าเขาจะช่วยหรือไม่ บังคับคนที่ไม่เต็มใจช่วยเหลือผู้อื่นจะไปมีประโยชน์อะไร
ในเมื่อเขาไม่อยากจะช่วยก็ไม่เป็นไร ผมทำเองก็ได้ ผมหมุนตัวเดินห่างจากเอเดนอย่างหงุดหงิด
“เดี๋ยว” เอเดนเรียกผมเอาไว้ เขาเดินมายืนข้างผม
“ผมจะช่วยก็ได้” เขาบอก
“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร ผมไม่ได้ว่าอะไร” ผมเดินต่อ ใหญ่ทำท่าจะแบกลุงกิตขึ้นหลัง ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยประคอง
“ผมทำเอง” เอเดนแทรกตัวเข้ามาแย่งตัวลุงกิตไปแบกไว้เองอย่างง่ายดาย ทุกคนต่างตกตะลึงที่เห็นเอเดนจับตัวร่างอ้วนใหญ่ของลุงกิตขึ้นหลังอย่างง่ายดายแล้วเดินไปที่รถจี๊บ ทุกคนช่วยกันเอาร่างของลุงกิตขึ้นนั่งในรถ
“มาขับรถสิยอร์ช” เอเดนเรียกผม ผมเลยรีบวิ่งไปที่รถแล้วสตาร์ทเครื่อง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาต่อล่อต่อเถียง ชีวิตของคนๆหนึ่งสำคัญกว่าจะมาเสียเวลาไร้สาระ
ระหว่างทางไปโรงพยาบาลผมและเอเดนต่างคนต่างเงียบ เขาอาสาขับรถให้ ผมประคองตัวลุงกิตอยู่ที่เบาะหลัง เอเดนเหยียบคันเร่งเร่งเครื่องเพื่อให้ไปถึงโรงพยาบาลเร็วที่สุด
มาถึงโรงพยาบาลลุงกิตถูกพาตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ผมแยกไปติดต่อข้อมูลของลุงแกกับทางโรงพยาบาล เสร็จเรียบร้อยก็เดินไปดูที่ห้องฉุกเฉิน เอเดนนั่งรออยู่หน้าห้อง ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างเขา สายตาจับจ้องไปที่ห้องฉุกเฉิน ป่านนี้ภรรยาและลูกของลุงกิตคงจะรู้เรื่องแล้ว
“ทำไมคุณถึงดูเป็นห่วงเขาขนาดนั้น” เอเดนทำลายความเงียบระหว่างเรา
“ลุงกิตไม่ใช่แค่คนงาน แต่เขาคือผู้ใหญ่ในไร่ที่ผมนับถือ ถึงเขาจะเป็นแค่คนงานแต่ผมรู้จักแกมาทั้งชีวิต โตมาผมก็เจอลุงกิตแล้ว เขาเป็นเสมือนเพื่อนพ่อผมและเป็นคนในครอบครัว” ผมตอบ ตายังคงจ้องมองเหล่านางพยาบาลวิ่งเข้าออกห้องฉุกเฉินจนน่าเวียนหัว
“ผมไม่เคยให้ความสำคัญกับใครที่ไม่ได้สำคัญกับผม” เอเดนพูดลอย ผมละลายตาจากบานประตูมองเสี้ยวหน้าคม “ไม่เคยมีใครให้ความสำคัญกับผมหรอก”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ “พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน ต้องมีสักคนสิที่เห็นค่าของคุณ”
“เพื่อนอาจจะใช่ อย่างน้อยเบนและชาร์ลก็ไม่เคยหักหลังความไว้ใจของผม คุณก็รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงได้เกลียดอาซาและเกลียดพ่อ” เขาพูด แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ผมสะอึกกับคำพูดแสดงความในใจของอีกฝ่าย
“ผมไม่รู้หรอกน่ะว่าครอบครัวมันสำคัญขนาดไหน และคนในครอบครัวต้องมีอิทธิพลต่อผมยังไง ผมไม่เคยได้รับความรู้สึกดีๆจากคนในครอบครัวผมเลยไม่รู้ว่าต้องกระทำต่อพวกเขาอย่างไร”
“ผมขอโทษ” ผมบอก รู้ซึ้งถึงความหมายความต่างของแต่ละคน อดีตที่ต่างกันทำให้เราคิดและรู้สึกไม่เหมือนกัน บาดแผลเรื่องพ่อของเอเดนคงรักษาให้หายไม่ได้ในเร็ววัน อาจจะต้องนานเท่าที่เขาเคยเจ็บปวด
เอเดนกระตุมยิ้มมุมปาก “ขอโทษผมทำไม”
“คุณอาจจะผ่านเรื่องแย่ๆมา แต่อย่างน้อยทุกคนที่นี่จะจริงใจกับคุณตราบเท่าที่คุณจริงใจกับเขา และถ้าคุณรักพวกเขา พวกเขาจะรักคุณ”
“เหมือนที่ผมรักคุณแล้วคุณจะรักผมใช่ไหม” เอเดนย้อนหน้าเจ้าเล่ห์ ไม่มีแล้วเอเดนคนเศร้า เหลือแต่เอเดนจอมร้ายที่นั่งอยู่เคียงข้างกัน
“ก็ต้องดูว่าคุณทำตัวให้น่ารักขนาดไหน” ผมยักคิ้วใส่เอเดน เขาส่ายหัวยิ้มๆ
รอไปก่อนเถอะ ให้เราได้ศึกษาเรียนรู้กันมากกว่านี้ ผมเชื่อว่ายังมีอีกหลายด้านของผมที่เขาไม่เคยเห็นและมีอีกหลายด้านของเขาที่ผมยังไม่เคยเจอ หากคิดจะคบกับเขาผมก็ไม่อยากให้ความรักครั้งนี้เป็นไปอย่างฉาบฉวย
ผลสรุปการตรวจของลุงกิตคือแกเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ ช่วงนี้ต้องงดทำงานหนักงานออกแดด ต้องพักและกินยาหาหมอเป็นประจำสม่ำเสมอ ผมคุณกับคุณหมอเสร็จลุงกิตก็รู้สึกตัว
“เป็นไงบ้างครับลุง” ผมถาม ลุงแกดูงงๆ
“ลุงเป็นอะไรเหรอยอร์ช ทำไมลุงเหนื่อยจัง” ลุงกิตถาม มองผมและเอเดนสลับกันรอคำตอบ
“ลุงเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอ่อนแรง หมอให้ลุงพักงาน” ผมบอก
“ไม่ได้นะยอร์ช ลุงหยุดไม่ได้หรอก ถ้าลุงไม่ทำงานแล้วเมียกับลูกลุงจะเอาเงินที่ไหนใช้เอาที่ไหนกิน” ลุงแกว่าเสียงสั่น นี่คงเป็นสาเหตุที่แกไม่ยอมมาหาหมอเสียที
“เรื่องนั้นลุงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผมจะให้ลุงหยุดพักอยู่ที่บ้านหนึ่งอาทิตย์ ถ้าอาการดีขึ้นแล้ว ลุงค่อยมาทำงานเล็กๆน้อยๆในไร่ งานหนักก็ให้เด็กๆแรงดีมันทำไป” ผมพยายามหาทางออกที่ดีที่สุดให้ลุง ลูกแกเรียนอยู่กรุงเทพ ต่อให้หาเงินพิเศษได้เองแต่มันก็ไม่พอ ลุงกิตก็ต้องส่งไปให้อีกทาง
“แต่นั่นจะเป็นการเอาเปรียบยอร์ชนะ” ลุงแกพูดเหมือนเกรงใจ
ผมยิ้มให้แก “ลุงคิดแบบนั้นยอร์ชเสียใจนะ ลุงก็เหมือนญาติผู้ใหญ่ ทำอะไรตั้งหลายอย่างให้ยอร์ชให้พ่อให้ไร่ของเรา ลุงล้มป่วยมาผมก็ต้องช่วยเหลือดูแล อย่าคิดมากเลยครับ ถ้าลุงไม่รับน้ำใจจากผมไว้ ถ้าพ่อรู้เข้าพ่อเองก็จะเสียใจนะครับ” ผมพูด
“ขอบใจมากนะยอร์ช ลุงขอบใจมากจริงๆ” ลุงแกทำท่าจะยกมือไหว้ผม แต่ผมรีบจับมือแกไว้ ลุงกิตอายุมากกว่าพ่อผมเสียอีกจะให้มายกมือไหว้ผมได้ยังไง ผมจะได้อายุสั้นเอาน่ะสิ
“ไม่เป็นไร คืนนี้ลุงต้องนอนโรงพยาบาลคืนหนึ่งนะครับเพื่อดูอาการ ผมจะให้เมฆมันมานอนเป็นเพื่อน” ผมบอก
“ขอบใจมากนะยอร์ช”
“ถ้าลุงขอบใจผมอีกครั้งเดียวผมจะโกรธ” ผมพูดติดขำ ก่อนจะฝากให้เอเดนดูแลลุงกิตเพราะผมจะออกไปติดต่อหมอเรื่องห้องพิเศษ
ติดต่อเรื่องกับทางโรงพยาบาลและโทรให้เมฆมาเฝ้าลุงแล้วผมก็รอจนใหญ่พาเมฆมาถึงโรงพยาบาล พ่วงมาด้วยภรรยาของลุงที่บอกว่าจะนอนเฝ้าเอง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ให้ใหญ่ไปจัดหาข้าวของเครื่องใช้ให้ลุงกิตกับภรรยาของแกไม่ให้มีอะไรขาดตก
เสร็จเรื่องผมก็ขับรถกลับไร่เพื่อทำหน้าที่ใครหน้าที่มัน เอเดนพัฒนาฝีมือไปเร็วมาก ผักที่เขาปลูกพร้อมเก็บขายแล้วในวันพรุ่งนี้ ผมจะพาเอเดนไปขายที่มาร์เก็ตเสรีในเมือง อยากเห็นจริงๆว่าเอเดนในคราบพ่อค้าขายผักจะเป็นอย่างไร
ผมกลับเข้าออฟฟิตสะสางงานที่คั่งค้างอีกครั้งจนกระทั่งเย็น ถึงเวลาที่จะแจกจ่ายเงินเดือน คนงานค่อยๆทะยอยเข้ามาในห้องทำงานของผมเพื่อรับผลตอบแทนของเดือนนี้ และตามธรรมเรียมผมจะพูดคุยเกี่ยวกับการทำงานของแต่ละคนว่าใครทำงานดีหรือใครทำงานบกพร่องเพื่อให้ได้ไปพัฒนาปรับปรุงตัว
ผมแจกจ่ายเงินเดือนจนกระทั่งเหลือซองสุดท้าย แต่เจ้าของเงินเดือนไม่มาปรากฏตัว ผมเก็บของแล้วถือซองเงินเดือนเดินกลับบ้าน เอเดนคนรักความสะอาดเดินตัวหอยฉุยลงบันไดมา เขามันเจ้าสำอางค์ ทำงานเสร็จต้องรีบกลับมาอาบน้ำ เขาบอกว่าทนไม่ได้ที่จะให้เนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อไคล
“อ่ะนี่ เงินเดือนของคุณ” ผมยืนซองเงินให้เขา เอเดนมองซองในมือผมก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นสบกับผม
“ผมไม่รับ ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมไม่ได้ต้องการเงิน” เขาเว้นช่วง “แต่ผมต้องการคุณ”
บางทีผมก็เบื่อคำหยอดของเขาจากใจจริง
“แต่คุณเป็นคนงานในไร่ผม ก็ต้องได้รับเงินเดือนเหมือนคนอื่นๆ เอาไป” ผมจับมือเขาแบออกแล้ววางซองเงินเดือนใส่มือเขาไม่ให้เขาปฏิเสธ
แต่เอเดนกลับเอามันยัดคือใส่มือผมจนซองยับย่น “ผมไม่อยากเหมือนคนอื่น และผมไม่ใช่คนงาน”
“ไม่ใช่เหรอ” ผมเลิกคิ้วสูง
เอเดนกรอกตาไปมาคล้ายจะเบื่อหน่าย “ใช่ก็ได้ แต่ยอร์ช คุณก็รู้ว่าผมมาที่นี่ทำไม”
ทำไมเขาจะต้องวกเข้าเรื่องนี้ตลอดเวลา ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเขามาทำไม มาที่นี่เพื่อมาจีบผม แต่ผมเองก็คิดว่าผมไม่ควรเอาเปรียบเอเดนใช้งานเขาฟรีๆ มันไม่แฟร์เท่าไหร่
“ยังไงคุณก็ต้องรับ เงินก้อนนี้คุณจะเอาไปทำอะไรก็ได้ ถึงจะเป็นแค่เงินก้อนเล็กๆ แต่สำหรับบางคนบางครอบครัว เงินก้อนนี้สำคัญมาก ผมถือว่าผมให้เงินตอบแทนค่าแรงของคุณแล้ว หลังจากนี้จะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของคุณ”
เอเดนครุ่นคิด เขามองสบตาผมยื่นมือมารับซองเงินเดือนไปเปิดนับ ผมให้เงินเขาจำนวนหนึ่งหมื่นห้าพันบาทสำหรับตำแหน่งและหน้าที่ที่เขาทำ ซึ่งเงินแค่นี้สำหรับเอเดนคงเป็นแค่เศษเงิน แต่อย่างน้อยเขาก็จะได้รู้ว่า เศษเงินเล็กๆนี้ กว่าเขาจะได้มาจะต้องเสียหยาดเหงื่อแรงกายไปมากขนาดไหน
“เอาเงินนี่ไปช่วยลุงกิตก็แล้วกัน ครอบครัวเขามีปัญหาไม่ใช่เหรอ” เอเดนส่งเงินให้ผม
“คุณรู้ได้ยังไง” ผมงุงงนเพราะไม่เคยพูดเรื่องครอบครัวลุงกิตกับเอเดน
“ใหญ่บอกผม”
“อ่า...” ใหญ่เป็นอีกคนนอกจากผมที่เอเดนคุยได้ นั่นเพราะใหญ่พูดอังกฤษได้ แต่คนงานคนอื่นพูดได้แค่ hello yes no okay แค่นั้น
ผมมองเงินที่เอเดนยืนให้ผม และเมื่อผมมองตาของเขา เขาก็ยืนยันว่าจะให้เงินก้อนนี้แก่ครอบครัวลุงกิต ผมจึงรับไว้
“ผมขอบคุณแทนลุงกิตด้วยแล้วกันนะ” ผมพูด เดินตามเอเดนไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น
“ผมก็แค่อยากจะช่วยเหลือผู้อื่นบ้างแบบคุณ” เขาพูด
ผ่านมาเดือนกว่าไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นว่าเอเดนเปลี่ยนไปมากแค่ไหน สำหรับคนอื่นอาจจะคิดว่ามันเล็กน้อย แต่กับไม้แก่ที่ดัดยากอย่างเอเดน แค่เขายอมเปิดใจยอมรับความผิดพลาดและพร้อมที่จะปรับปรุงตัว สำหรับผมแค่นั้นก็ดีมากแล้ว แต่ก็มีบ้างที่เขาจะหลุดกลับไปเป็นเอเดนคนเดิมอย่างเมื่อตอนกลางวัน ที่เลือกจะยืมมองสถานการณ์นิ่งๆเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ต่างจากคนอื่นที่ดูเป็นเดือดเป็นร้อนกันทั้งไร่
ก็ไม่แปลกหรอก คงต้องให้เวลาเขาปรับตัวให้ชินสักหน่อย ผมเชื่อว่าวันหนึ่งเขาจะเคยชินกับการใช้ชีวิตในแบบที่ผมชี้นำ
“อ่อ ผมมีอีกเรื่องจะบอก คืนนี้ผมจะออกไปข้างนอกกับเพื่อนนะ คุณจะอยู่บ้านหรือจะไปด้วย” ผมถาม ตอนนี้มีผมและยอร์ชอยู่บ้านแค่สองคน
พ่อผมไปเที่ยวกับแก็งเพื่อน เพราะท่านวางใจที่ผมมีเอเดนคอยช่วยงาน ผมก็ไม่รู้ว่าพ่อคิดได้ยังไงว่าการมีเอเดนจะช่วยให้งานของผมราบรื่นตรงไหน แต่เพราะอยากให้พ่อปลดเกษียรแล้วไปพักผ่อนมากกว่าที่จะเป็นกังวลกับเรื่องไร่เรื่องงาน ผมเลยเออออไปตามประสาแล้วปล่อยให้พ่อไปเที่ยวพักร้อนที่ญี่ปุ่นกับแก๊งเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม
“ไม่น่าถามนะยอร์ช ผมไม่อยู่บ้านคนเดียวหรอก ผมจะไปกับคุณด้วย” เอเดนทำหน้าขึงขัง
“ก็ตามใจ”
“คุณรีบไปอาบน้ำเถอะ ไม่เหนียวตัวหรือไง” เอแดนไล่ให้ผมไปอาบน้ำ ผมไม่ใช่คนสกปรกนะแต่มาเจอเอเดนผมนี่ยอมใจเลย
มื้อเย็นผมทำอาหารง่ายๆอย่างผีดซีอิ้วรองท้องก่อนไปเมามายในคืนนี้ คืนวันศุกร์สิ้นเดือน คนวัยทำงานหลายคนคงเตรียมตัวออกไปฉลองเงินเดือนออกกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ดีหน่อยที่เพื่อนของผมเปิดร้านเหล้า เพราะฉะนั้นแล้วปัญหาเรื่องโต๊ะเรื่องร้านก็ตัดออกไปได้เลย
ได้เวลาผมก็ออกจากบ้าน เอเดนบอกให้เอารถของเขาออกและแน่นอนว่าเขาเป็นคนขับให้ผมนั่นสบายๆ เพื่อนของผมโทรมาตามสองสายเร่งให้ผมไปถึงเร็วๆทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะสามทุ่มเท่านั้น ไปถึงร้านเจ้าของร้านที่ชื่อว่าอาทิตย์เดินออกมาตอนรับลูกค้าอย่างอบอุ่นแนบแน่น
“มาแล้วโว้ย เจ้าของไร่องุ่นที่โด่งดังที่สุดในประเทศไทยอยู่ตรงนี้แล้วครับ” อาทิตย์กอดผมแน่นแล้วรีบพาผมเข้าไปพาเพื่อนๆที่โต๊ะ ผมเอี้ยวตัวมองเอเดนที่เดินตามมาหน้านิ่ง สายตาของเขามองแขนยาวๆของอาทิตย์ที่พาดกอดไหล่ผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“มาๆ นั่งเลย” เพื่อนผมอีกคนที่ชื่อว่าวุฒิชัยหรือวุฒ ทนายหนุ่มประจำเมืองเชียงใหม่ที่สาวๆตามกรี๊ดมากที่สุด หล่อคมเข้มตามแบบชายไทยแท้
ผมยิ้มให้เพื่อนก่อนจะเบียงตัวเผยให้เห็นใครอีกคนที่ตามมา เพื่อนผมทั้งสี่คนมองเอเดนพร้อมเพรียงกัน จากนั้นก็ระดมถามคำถามผมไม่หยุด
“ใครวะ”
“แกพาใครมาวะยอร์ช”
“เขาฟังไทยได้ไหม เฮลโล่”
“ใจเย็นดิวะ นั่งๆ” ผมบอก ทิ้งตัวนั่งลงข้างวุฒิ และเหลือที่ให้เอเดนนั่งข้างๆกัน
“เพื่อนแกเหรอวะ” ริว เพื่อนหน้าตี๋พนักงานธนาคารถาม ยกมือโบกทักทายเอเดน รายนั้นเอาแต่มองคนอื่นเงียบๆไม่คิดจะทักทายใคร
“เงียบๆดิวะ” ผมยกมือขึ้นห้ามปราบทุกคน ความจริงที่พวกมันตื่นเต้นคงเพราะว่าเอเดนเป็นชาวต่างชาติมากกว่า
“นี่เอเดนเพื่อนฉัน ตอนนี้เขาก็มาช่วยงานในไร่ด้วย” ผมแนะนำเอเดนให้เพื่อนๆรู้จักแค่นั้น เพราะพวกผมทุกคนไม่มีใครเป็นเกย์ และไม่มีแนวโน้มว่าจะเป็น แม้แต่ผมเองก็คบผู้หญิงมาตลอดแม้ว่าจะมีผู้ชายมาจีบบ้างก็ตาม
“เอเดน นี่เพื่อนๆของผม คนที่ออกไปรับเราคืออาทิตย์ เป็นเจ้าของร้านนี้” ผมบอก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเอเดน” อาทิตย์ทัก ยืนมือมาเตรียมจะเช็คแฮนด์
“เช่นกันครับ” เอเดนเอ่ยแล้วยืนมือออกไปจับกับอาทิตย์
“ส่วนข้างๆอาทิตย์คือเท็น คุณครูโรงเรียนประจำจังหวัด” เท็นเป็นคนที่ฉลาดที่สุด เรียนเก่งทุกอย่างยกเว้นภาษาอังกฤษ
“เฮลโล่ นะ ไนซ์ทูมีทยู” เท็กทักทายกระท่อนกระแท่น เพื่อนๆต่างขำให้กับท่าทางประหม่าของเจ้าตัว
“คนต่อมาคือริว ทำงานธนาคาร อีกหน่อยคุณก็จะได้เจอเขาบ่อยๆ” ผมแนะนำต่อไป อยากให้เขารู้จักกับเพื่อนๆของผม เหมือนที่ผมรู้จักกับเพื่อนของเขา
“สวัสดี” ริวยกมือทักทายตอบเป็นภาษาไทย
“อืม สะ สวัสดี” เอเดนเลยทักเป็นไทยกลับบ้าง เรียกร้อยยิ้มเพื่อนๆบนโต๊ะได้ดี
“คนสุดท้ายที่นั่งข้างๆผม ชื่อวุฒิ เป็นทนายความ” มาถึงคนสุดท้าย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเอเดน ผมวุฒิ มีปัญหาด้านกฏหมายสามารถติดต่อผมได้นะครับ” วุฒิพูดตามแบบฉบับของตัวเอง เพื่อนๆได้แต่ส่ายหน้าแม้แต่ผมเอง ไม่มีใครรักในอาชีพที่ทำได้เท่าเพื่อนคนนี้แล้วครับ ไม่ว่างงานเล็กงานน้อยวุฒิรับทำหมดไม่เกี่ยงเลยหากคดีที่รับสะอาดไร้เงื่อนงำ
“ขอบคุณครับ” เอเดนจับมือกับวุฒิ
เมื่อทุกคนรู้จักกันเป็นที่เรียบร้อย การสังสรรเฮอาในวงสุราก็เริ่มต้นขึ้น ผมพูดคุยแชร์เรื่องราวต่างๆกับเพื่อนอย่างออกรสออกชาติ มือก็ถือแก้วบรรจุแอลกอฮอล์ยกดื่มเป็นระยะ เอเดนนั่งเงียบๆตอบคำถามเพื่อนผมบ้าง แต่โดยส่วนมากคือนั่นเงียบเพราะพวกผมพูดคุยกันเป็นภาษาไทย
ทุกเดือนผมกับเพื่อนจะนัดมีตติ้งพบปะกันหนึ่งครั้ง เป็นอันรู้กันว่าห้ามใครคนใดคนหนึ่งเบี้ยวนัดไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น เพราะฉะนั้นพวกผมจึงเต็มที่เหมือนเด็กๆที่ได้ปลดปล่อยภาระและความเครียด
ยิ่งดึกยิ่งเมาทุกคนก็เริ่มเปลี่ยนไป คนแรกเลยคือวุฒิเพื่อนที่นั่งข้างๆผม มือของมันยกพาดไหล่รั้งตัวผมเข้าไปใกล้ ในขณะที่ยังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมเองไม่ได้คิดอะไรเพราะก็เพื่อนกันทั้งนั้น อีกอย่างวุฒิเองก็มีภรรยาและลูกตัวน้อยอยู่แล้ว การกระทำแบบนี้ก็แค่การกระทำของเพื่อนที่สนิทกัน แต่คนข้างๆผมอีกคนกลับไปคิดเช่นนั้น เขาถึงได้ทำตาขวางใส่ผมและเพื่อน
“บอกให้เขาเอาแขนออกเดี๋ยวนี้” เอเดนกระซิบบอกผม
“ไม่มีอะไรหรอกน่าคุณ นี่เพื่อนผมนะ” ผมกระซิบตอบ
“แต่ผมไม่ชอบให้ใครกอดคุณ” เอเดนว่า ผมไม่อยากมีปัญหาเลยแกล้งทำเนียนเอาแขนวุฒิออกจากไหล่ เอเดนถึงได้ทำหน้าพอใจ
เชื่อเขาเลย กับเพื่อนผมก็ยังจะหึง ชักไม่แน่ใจแล้วว่าอนาคตผมจะเป็นอย่างไรหากตกลงปลงใจกับผู้ชายตาสีเขียวข้างๆ
ผมลุกออกจากโต๊ะเพราะอยากเข้าห้องน้ำ ทีแรกเอเดนจะตามมาด้วย แต่ผมห้ามเอาไว้ แค่มาเข้าห้องน้ำผมโตพอที่จะมาเข้าคนเดียว เขาทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ บอกเลยว่าผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
“คุณยอร์ช” ใครบางคนเรียกผม ผมหันไปตามเสียง ก็เจอกับคุณตริน เขายังคงดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนเดิม
“สวัสดีครับคุณตริน มาเที่ยวเหรอครับ” ผมถาม
“ใช่คุณ คุณก็เหมือนกันเหรอ”
“ครับ” ผมตอบ เราสองคนเดินออกมาจากห้องน้ำให้คนอื่นได้ใช้บริการบ้าง
“จะว่าอะไรไหมครับถ้าผมจะเชิญคุณไปที่โต๊ะสักหน่อย” คุณตรินชวน ผมเตรียมจะตอบตกลงแต่มีเสียงใครอีกคนดังแทรกเสียก่อน
“ผมไม่อนุญาต” เอเดนแทรกกายยืนขวางผมกับคุณตรินเอาไว้
“เอเดน” ผมเรียกเอเดนเสียงเบา
“ไม่ต้องมาห้ามผมเลยยอร์ช คุณต้องกลับไปที่โต๊ะกับผมเดี๋ยวนี้” เอเดนไม่ว่าเปล่า จับแขนผมลากกลับโต๊ะด้วย ผมเลยได้แต่หันไปขอโทษคุณตรินทางสายตา และเมื่อจะต่อว่าคนที่ทำอะไรไม่ปรึกษา เสียงเข้มก็เอ่ยขึ้นก่อนเหมือนจะนึกรู้
“ไม่ต้องมาว่าผมเลย คืนนี้คุณทำผมหึงเกินไป คุณยิ้มให้คนอื่นเสียกว้างแบบที่ไม่เคยยิ้มให้ผม ให้เพื่อนคุณกอดอย่างเต็มใจแต่กับผมกว่าจะได้กอดสักทียังยาก แล้วนี่อะไร คุณจะไปกับมันเหรอ...เห็นใจผมหน่อยสิ ผมหึงจะแย่แล้วนะ” เอเดนโวยวายด้วยเสียงที่ไม่ดังนัก เหมือนเขากำลังควบคุมอารมณ์ตัวเอง
ผมที่จะโกรธก็เลยโกรธไม่ลง จึงยกเลื่อนมือกระชับมือประสานกับมือหนาที่เริ่มจะด้านเล็กน้อย เป็นผมที่ทำให้มือที่สวยงามของเขามีรอบตำหนิ
“แต่คุณได้ใกล้ชิดกับผมมากกว่าคนอื่นนะ แค่นี้ไม่พอหรือไง” ผมถามเสียงนุ่ม เอเดนหยุดบ่นแต่ยังหน้าบึ้ง
“แค่นิดเดียวเอง” เขาพูด
“แล้วจะต้องมากขนาดไหนล่ะ”
“ให้ผมนอนห้องเดียวกับคุณสิ” เขาว่า ผมส่ายหน้าให้กับความเอาแต่ใจ
“ฝันไปเหอะไอ้งูบ้า” วันๆคิดแต่เรื่องบ้าบอหรือยังไง
ผมเดินหนีเอเดนกลับไปที่โต๊ะ เขาจะคว้าแขนผมไว้อีกแต่ไม่ทัน
.........................
เอเดนค่อยๆปรับปรุงตัวเป็นเด็กดี ริริก็ดีใจ พี่ยอร์ชต้องใจเย็นๆนะ เลี้ยงเอเดนไม่ยากหรอก แค่เลี้ยงด้วยความรัก กิ๊ววววว สิ่งที่พี่ยอร์ชทำอยู่ตอนนี้ ที่ยังไม่ยอมใจอ่อนมันมีเหตุผลนะคะ แค่ยังไม่ได้เฉลยแค่นั้นเอง
แอบสปอยนิดหนึ่งว่าตอนหน้าพี่ยอร์ชหวั่นไหวแบบเสาบ้านแทบล้ม อะไรยังไงมาดูกัน
ป.ล. ยังไม่ได้แก้คำผิด พบเจอโปรดแจ้ง
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 625042 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก