B.L.O.O.D.L.I.N.E
TWENTY-TWO
ADEN
ร่างสูงโปร่งไถลลงกับพื้นสลบไสลไม่ได้สติ คงไม่มีมนุษย์คนไหนในโลกที่ไม่อยากรู้อยากเห็นแม้กระทั่งยอร์ช ผู้ชายที่ผมคิดว่าแปลกประหลาดกว่าคนอื่น แต่สิ่งที่เหมือนกับคนทั่วไปนั่นก็คือช่างสอดรู้
ผมกลับคืนสู่ร่างเดิม กังวลใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายเห็นผมในร่างงู ริมฝีปากบางที่พึมพำเมื่อสักครู่เอื้อนเอ่ยอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ออกนั่นเพราะเจ้าตัวพูดเป็นภาษาไทย หวังว่าคงยังไม่รู้หรอกนะว่าผมเป็นมนุษย์กลายร่างนากินี แต่คงไม่มีทางรู้หรอก เพราะเรื่องแบบนี้ยังไงก็ยังเป็นเรื่องที่อยู่นอกเหนือการคาดหมายของมนุษย์ปกติทั่วไป
ผมคิดว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ถ้ายอร์ชสงสัยเรื่องที่เขาเห็นงูตัวใหญ่กว่าอนาคอนด้า ผมก็จะบอกเขาว่า...
“นายน่ะละเมอ หึ”
ผมช้อนร่างของยอร์ชขึ้นอุ้มแนบอก ถึงจะตัวสูงและมีรูปร่างอย่างผู้ชายทั่วไปแต่กับมนุษย์ไม่ธรรมดาอย่างผม น้ำหนักตัวแค่นี้ไม่ระคายเลยสักนิ ผมอุ้มเขากลับไปนอนที่ห้องนอน นึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมต้องกังวลว่ายอร์ชจะรู้ว่าผมเป็นอะไร ใช่สิ ที่ผมกังวลน่ะก็เพราะว่าแผนการยังไม่สำเร็จ ถ้ายอร์ชรู้เรื่องก่อน อะไรๆจะยากขึ้น ใช่แล้ว มันคงเป็นแบบนั้น ต้องไม่ใช่ความกังวลเพราะผมไม่อยากให้ยอร์ชรู้สึกกับผมไม่ดี
แปร๊บ!
“ต่อให้นายรู้ก็ช่าง ฉันไม่เห็นต้องสนใจว่านายจะรู้สึกยังไง” ผมก้มหน้าพูดกับเขาทั้งที่เขาหมดสติ ไล่มองตั้งแต่หน้าผากที่ชื้นเหงื่อ ลงต่ำมาที่ดวงตาทั้งสองข้างบัดนี้ปิดสนิท ไม่น่าเชื่อว่าขนตาจะหนาเป็นแพ ไม่ยาวมากแต่ก็งอนสวย เพราะแบบนี้หรือเปล่าที่ทำให้บางครั้งผมรู้สึกว่ายอร์ชตาหวาน จมูกโด่งไม่ถึงกับเป็นสันที่ชัดเจนอย่างคนตะวันตก แต่มันช่างลงตัวเหมาะกับเขาพิลึก แก้มก็ใสไม่มีรอยตำหนิ มีไรหนวดจางๆแต่น่ามอง สุดท้ายก็ริมฝีปากอิ่มสีออกชมพูเข้ม เสี้ยวของความคิดที่ผุดขึ้นมากับการกระทำที่ยั้งใจไม่ทัน ผมก้มลงแนบริมฝีปากลงไปเพียงเพื่ออยากจะรู้ว่ามันจะน่ากินอย่างที่เห็นที่คิดหรือเปล่า
เกิดความเงียบรอบตัว แต่เสียงในหัวดังอื้ออึงขึ้นมาแทน...หวานกว่าที่คิด
กึก!
ผมก้าวถอยห่างออกมายืนมองที่ปลายเตียง หัวใจเต้นโครมครามลมหายใจติดขัด รู้สึกร้อนซู่ไปทั้งตัว ผมรีบเดินออกจากห้องของยอร์ชกลับห้องของตัวเอง ผมเป็นอะไร ตั้งแต่มีชีวิตมายาวนานถ้านับตามเวลาของมนุษย์ก็หลายภพหลายชาติ ผมไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้ ไม่สิ ผมเคยเป็น ครั้งแรกที่ผมมีสัตว์เลี้ยงเพราะพ่อหามาให้เป็นของขวัญที่ผมสอบบททดสอบการเป็นนากินีผ่าน ตอนนั้นผมดีใจมาก ทันทีที่ผมเห็นเจ้าแมวตัวนั้นผมตกหลุมรักมัน ผมตั้งชื่อมันว่าซัลซ่า ผมดูแลมันอย่างดี มันติดผมมาก และผมก็รักมันมาก แต่ไม่นานมันก็ตาย อายุของสัตว์โลกนั้นสั้น โดยเฉพาะสัตว์ปกติ ผมทำใจไม่ได้ ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่คิดจะหาสัตว์อื่นมาเลี้ยง เพราะรู้ดีว่าไม่นานมันก็จะจากผมไป แต่นั่นก็นานมากแล้ว ขนาดเจอเจ้าแมวแปลกหน้าที่อยู่ๆก็มาแล้วอยู่ๆก็จากไป ผมยังไม่ใจเต้นแรงเหมือนที่เจอซัลซ่า แต่ผมกลับไปใจเต้นแรงกับเจ้ามนุษย์ตรงหน้า
อย่าบอกนะว่า...เป็นไปไม่ได้
ยังไงก็เป็นไปไม่ได้!
เช้าวันต่อมา ผมตื่นเพราะมีเสียงเคาะประตู ผมรู้ว่าใครที่ยืนอยู่ข้างนอก มีเพียงคนเดียวที่เดี๋ยวนี้จุ้นจ้านเป็นเด็กๆ ผมลุกออกจากเตียงเดินไปเปิดประตูให้ยอร์ช
“มีอะไร” ผมถามหน้างัวเงีย เมื่อคืนกว่าจะข่มตานอนได้ก็เกือบเช้า
“เอ่อ คือผม...” ยอร์ชอึกอักไม่กล้าสบตาผม
“เป็นอะไร” ผมถาม จ้องปฏิกิริยาของอีกฝ่ายเพื่อดูท่าที เขาช้อนตาขึ้นมองสบกัน แววตาที่มีความกลัวและเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง
“เมื่อคืนผมว่าผมเห็นอะไรบางอย่างในบ้านคุณ” เขาพูด ผมเลิกคิ้วทำเหมือนสงสัยทั้งๆที่รู้ดีว่าอะไรที่ยอร์ชหมายถึง
“เห็นอะไรล่ะ” ผมเอนตัวพิงกรอบประตูด้วยท่าทางสบายใจ แต่ลึกๆก็กังวลว่ายอร์ชจะรู้ความจริง
“ผมเห็นงูตัวใหญ่ในบ้านของคุณ ที่ชั้นบนในห้องโถงใหญ่” ยอร์ชเล่าไม่เต็มเสียงนัก ผมทิ้งช่วงประมาณสิบวินาทีก็หัวเราะลั่นออกมา
“ฮ่าๆๆ”
“มีอะไรน่าขำไม่ทราบครับคุณ พวกคุณเลี้ยงงูขนาดใหญ่อย่างนั้นไว้ในบ้านได้ยังไง ไม่สิ พวกคุณเป็นใคร ผมเชื่อว่างูนั่นไม่ใช่งูปกติธรรมดาแน่นอน” ยอร์ชมองผมหวาดระแวง อยากจะขำ
“คุณจะบ้าบอไปไหน เมื่อคุณแยกความฝันกับความจริงไม่ออกหรือยังไง”
เขาจะทำได้แค่สงสัย จะไม่มีทางได้รู้ความจริงจนกว่าผมจะอนุญาตให้เขาได้รู้
“ผมไม่ได้ฝัน!” เขายืนยันเสียงแข็ง ผมก้าวเดินเข้าไปใกล้เขา ยอร์ชยืนนิ่งไม่ได้ถอยหลังทั้งๆที่ในใจมีความหวั่นเกรง
“คุณฝัน ร้องเสียงดังลั่นบ้าน จนทำให้คนในบ้านหลังนี้ตกใจ” ผมเล่าเรื่องราวที่ปั้นแต่งและยัดเยียดให้ยอร์ชยอมรับ
“ไม่จริง ผมเปล่า”
“ใช่ คุณฝัน ผมเข้าไปปลุกคุณในห้องแต่คุณไม่ตื่น คุณฝันร้ายผมรู้ แต่อย่าเหมารวมว่ามันคือเรื่องจริง”
“คุณโกหก!”
“งั้นก็ลองไปหาสิ ว่ามีงูในบ้านผมจริงหรือเปล่า แต่ช่วยเร็วๆด้วย อย่าลืมว่าคุณต้องออกไปข้างนอกกับผม” ผมจ้องหน้าเขานิ่งแสดงถึงอำนาจผ่านทางสายตา ยอร์ชนิ่งอึ้งไม่ขยับเคลื่อนไหวไปตามหาสิ่งที่เขายืนยันว่ามี
“ตกลงจะยังไง จะไปหาไหมไอ้งูไม่ปกติของคุณน่ะ”
ยอร์ชก้มหน้าลง มือที่กำแน่นคลายออก “ผมฝันเหรอ” เสียงเขาสั่นเครือคล้ายคนใจหาย
“อืม” ผมยืนยันอีกครั้ง
“งั้น...ผมก็ขอโทษ” เขาเงยหน้าสบตาผมอีกรอบ ถอนหายใจยาวเหมือนโล่งอก
“หึหึ อยากให้ผมกอดปลอบไหม” ผมทำเป็นทีเล่นทีจริงเพื่อที่จะลากเขาออกจากประเด็นที่เจ้าตัวสงสัย
“ไม่ต้อง ผมโตแล้วไม่ต้องให้ใครมาปลอบ” ยอร์ชกระแทกเสียงหน้าแดง หมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องนอนของเขา เมื่อเขาหายเข้าไปในห้อง รอยยิ้มหยอกเย้าของผมก็หลุบลงฉับ
เชื่อไหมว่าผมรู้ว่าเขาไม่เชื่อ แต่ที่ตัดบทเพราะต้องการจะตัดปัญหา แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมหรอก มนุษย์ตัวเล็กๆไม่มีพิษมีภัยอย่างยอร์ชจะทำอะไรได้ มนุษย์ที่บริสุทธิ์ทั้งกายและใจจะไปมีฤทธิ์เดชทำอะไรใครได้
หนึ่งชั่วโมงต่อมาผมขับรถพายอร์ชออกจากปราสาท กระจกหลังรถสะท้อนภาพพ่อที่ยืนอยู่บนระเบียงจ้องมองผม พ่ออาจจะสงสัยในสิ่งที่ผมกำลังทำ แต่ไม่ว่าอะไรหรือใครก็หยุดยั้งผมไม่ได้แล้วในตอนนี้
ความเจ็บปวดที่สั่งสมมานานนับพันปีมีแต่จะเลวร้ายขึ้น และคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ก็คือพ่อและอาซา พ่อที่เห็นเมียนอกสมรสดีกว่าแม่ พ่อที่เห็นไอ้อาซาดีกว่าผมเพียงเพราะคำทำนายที่ว่ามันจะได้เป็นคนที่ยิ่งใหญ่ พ่ออยากให้มันขึ้นแทนที่พ่อโดยมองข้ามผม ผมที่ควรได้ทุกอย่างแต่ผมกลับไม่ได้ แต่ไม่นานนักหรอก อีกไม่นาน ทุกอย่างจะต้องเป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว
“คุณจะพาผมไปที่ไหน คือผมหิวมาก จะว่าอะไรไหมถ้าเราจะแวะร้านข้างหน้านั่นเพื่อหาอะไรลงท้อง” ยอร์ชถามหลังจากที่เขานั่งเงียบมานานตั้งแต่ขึ้นรถ ผมพาเขาออกมาโดยที่ไม่ได้ให้ทานเมื่อเช้าที่บ้าน เพราะผมรู้ว่าถ้าทานร่วมโต๊ะกับพ่ออาจทำให้อาจทำให้แผนการในวันนี้เสีย ผมคิดว่าพ่อรู้เรื่องแต่เขายังไม่พูด ผมก็จะไม่พูดแล้วทำเหมือนว่าไม่มีอะไร ทั้งๆที่สงครามมันกำลังจะเกิด
“ก็ดี ผมเองก็หิวเหมือนกัน” ผมหักพวกมาลัยเลี้ยวเข้าร้านอาหารเช้าริมทาง
ยอร์ชเลือกนั่งข้างนอก เท่าที่รู้ผมว่าเขาเป็นพวกรักธรรมชาติ ไม่ใช่คนติดเมือง เป็นเรื่องที่แปลกอีกเรื่องในความคิดของผม คนส่วนมากชอบวิถีชีวิตในเมืองแต่เขาไม่
“วันนี้อากาศดีนะคุณว่าไหม” ยอร์ชพูดน้ำเสียงฟังสบายระหว่างที่รออาหาร เราทั้งคู่สั่งแบบอเมริกันเบรคฟาสต์ด้วยกันทั้งคู่กับกาแฟร้อนอีกคนละแก้ว
“อืม ก็ดี” วันนี้ไม่หนาวเท่าไหร่ มีแสงแดดออกช่วยเพิ่มความอุ่น ยอร์ชหลับตาเงยหน้ารับแสงแดดที่สาดส่องลงมา ผมมองเขาเพลินตาจนได้ยินเสียงเรียกจากพนักงานถึงรู้สึกตัว รีบลุกไปเอาอาหารที่สั่งไว้ หยุดความคิดที่กำลังจะเดินหน้าไปไกล พร้อมบอกตัวเองว่า...ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น
YATCH
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยเมื่อเอเดนวางถาดอาหารลงตรงหน้าพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้เขา เอเดนทำเป็นไม่มอง นั่งลงทานอาหารเช้าเงียบๆ ผมเริ่มชวนคุยเป็นปกติ อีกเรื่อง ทั้งๆที่ความจริงแล้ว ผมรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ซ้ำยังรู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป
เมื่อคืนผมแกล้งทำเป็นหมดสติไปต่อหน้างูตัวใหญ่ จากนั้นก็รู้สึกได้ว่าตัวลอยมีคนอุ้มผมขึ้น แล้วจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเอเดน แม้แต่คำพูดที่เขาพูดเพราะคิดว่าผมเป็นลมผมก็จำได้ขึ้นใจ ยอมรับว่าผมช็อกกับสิ่งที่รู้ ถามตัวเองเป็นร้อยรอบเมื่อเอเดนออกไปจากห้องความนี่คือเรื่องจริงหรือเปล่า เป็นไปได้เหรอที่โลกใบนี้จะมีมนุษย์ที่กลายร่างเป็นสัตว์ได้อย่างที่เคยดูในหนังจำพวกหมาป่าอะไรเถือกนั้น แต่ความจริงก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ไม่เชื่อก็คงจะเป็นการหลอกตัวเอง ถึงจะไม่อยากยอมรับ แต่สิ่งที่เห็นคาตาก็ไม่อาจลบออกจากความทรงจำได้
เอเดนเป็นงู...เขาเป็นมนุษย์ที่กลายร่างเป็นงูได้ ผมยังจำได้อีกว่า ความทรงจำบางอย่างหายไปจากหัวของผม เสียงตะโกนที่บอกให้อเล็กซ์สะกดจิตผม ผมจำได้อีกครั้ง เอเดนเป็นงู และอเล็กซ์เป็นหมาป่า
และความจริงเกี่ยวกับตัวตนของเขาที่เขาปกปิดกับคำสั่งห้ามไม่ให้ผมออกจากห้องตอนกลางคืน ผมจึงคิดว่า ทุกคนในปราสาทหลังนั้นต้องเป็นพวกเดียวกับเขา มันบ้ามาก บ้าจนยากเกินจะเชื่อ
ผมนึกย้อนไปวันนั้นที่อเล็กซ์ไปหาผมที่ไร่พร้อมกับบอกว่ามีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับโยชิจะบอกผม แต่แล้วเอเดนก็เข้ามาขัดจังหวะ
‘ผมคิดควรมีบางอย่างที่คุณต้องรู้ ก่อนที่ผมจะถูกตามตัวเจอ’ อเล็กซ์บอกแบบนั้น และเมื่อเอเดนเข้ามา อเล็กซ์ก็ขอตัวกลับเหมือนไม่อยากเจอเอเดน สุดท้ายผมก็ไปเจอพวกเขาอยู่ที่บ้านของอเล็กซ์ในสภาพไม่ใช่คน อย่าบอกนะว่าคนที่ตามล่าอเล็กซ์คือเอเดน ถ้าเป็นอย่างนั้นเอเดนล่าตัวอเล็กซ์ไปทำไม แล้วอะไรที่อเล็กซ์ต้องการที่จะบอกผม จะเกี่ยวข้องกับเอเดนด้วยหรือเปล่า
หลังจากที่คิดเรื่องนี้ทั้งคืน ผมก็ฉุกคิดได้ถึงคำพูดของน้องชาย คำพูดที่โยชิห้ามก่อนที่ผมจะมาที่นี่ น้ำเสียงร้อนรนเหมือนรู้อะไรบางอย่าง หนำซ้ำยังบอกว่าเอเดนไม่น่าไว้วางใจ ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าโยชิรู้เรื่องอะไร หรือโยชิจะรู้ว่าเอเดนเป็นงู
“ตกลงแล้วคุณจะพาผมไปที่ไหน” ผมทำเป็นถามไปเรื่อยๆเพื่อเก็บข้อมูล
“ผมจะพาคุณไปดูร้านของผมที่ต่างเมือง” เอเดนพูด ผมทำหน้าเหมือนว่าเข้าใจ เขามาติดต่องานกับผมเรื่องธุรกิจ เรื่องนี้อาจไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่เขาไม่ใช่คนธรรมดา ถึงเขาจะกลายร่างเป็นงูได้ เอาตรงๆ คิดตรงนี้ทีไรผมก็กระดากทุกที นั่นแหละ ถึงเอเดนจะเป็นแบบนั้น แต่ถ้าเขาต้องการที่จะใช้ชีวิตแบบมนุษย์ทั่วไป ทำการทำงานหาเลี้ยงตัวเองอย่างที่เขาต้องการติดต่อธุรกิจกับผมและพาผมมาศึกษางานที่นี่ มันก็อาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้าย เพราะไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องการที่จะมีจุดยืนในสังคม เราไม่ควรไปตั้งแง่รังเกียจในสิ่งที่เขาเป็น แม้ว่ามันจะไม่ธรรมดาจนเกินความคาดหมายก็ตามที
ทั้งหมดที่สันนิฐานมาข้างต้นใช้ได้กับในกรณีที่เอเดนไม่มีอะไรน่าสงสัย แต่ไม่ใช่ เขาน่าสงสัยมากกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ เขาตามล่าอเล็กซ์ทำไม และในเมื่ออเล็กซ์ต้องการบอกอะไรบางอย่างกับผม นั่นหมายความว่าเรื่องที่ผมควรรู้เอเดนก็ต้องการรู้อย่างนั้นใช่หรือไม่ ส่วนโยชิที่ดูไม่ไว้ใจเอเดน โยชิไปรู้อะไรมา ไม่ใครก็ใครสักคนในสามคนนี้ที่จะให้คำตอบผมได้ และแน่นอนว่าคนเดียวที่ผมสามารถหาคำตอบได้ก็คือโยชิ
ผมหยิบโทรศัพท์ทำท่าว่าถ่ายรูปอาหาร ทั้งๆที่ปกติผมไม่ทำ แต่เปล่าเลย ผมส่งข้อความหาโยชิต่างหาก
‘โยชิ พี่มีเรื่องจะถามเกี่ยวกับเอเดน โยชิรู้อะไรมาบอกพี่ได้ไหม ทำไมถึงห้ามไม่ให้พี่มาที่นิวยอร์ก พี่รู้เรื่องที่ไม่ควรรู้บางเรื่อง บางทีอาจจะเป็นเรื่องเดียวกันเกี่ยวกับตัวตนของอาซา ถ้าใช่บอกให้พี่รู้ที’ ผมส่งข้อความหาโยชิ พยายามไม่ให้ส่อพิรุธจึงกดถ่ายภาพอาหารจริงๆแล้วยืนให้เอเดนดู
“สวยไหมคุณ” ผมยื่นรูปภาพที่ถ่ายไปตรงหน้าเขา เอเดนเงยหน้าขึ้นมอง
“อืม ก็สวย แต่ถ่ายไปทำไม” เขาถาม ไม่ได้ให้ความสนใจนัก ซึ่งก็ดีมาก เขาจะได้ไม่รู้ว่าผมกำลังทำอะไรลับหลัง
“ก็วัยรุ่นสมัยนี้ชอบถ่ายรูปอาหารลงโซเชียล ผมก็เลยลองทำบ้าง” ผมพูดไปเรื่อย กดเข้าไปเช็คข้อความอีกรอบว่าโยชิอ่านหรือยัง แต่น้องชายผมยังไม่ได้เปิดอ่าน ผมจึงกดปิดแล้วคว่ำหน้าจอลง ก่อนจะลงมือกินอาหารเช้าตรงหน้าให้เป็นปกติที่สุด
“ไร้สาระ” เอเดนพ่นลมพรืด
จากนั้นเราก็นั่งทานเงียบๆ มีเพียงผมที่ชวนเขาคุยประปราย ข้อสงสัยต่างๆนาๆในหัวกระจัดกระจายไม่เป็นเรื่องเป็นราว ทำให้ไม่สามารถสืบหาข้อมูลอะไรได้เต็มที่ ทานเสร็จเขาลุกไปจ่ายเงินแล้วเดินกลับไปที่รถ
“อ่ะนี่ครับค่าอาหาร” ผมส่งค่าอาหารให้เขา
“ไม่เป็นไร”
“แต่...” ผมไม่เห็นด้วย
“ผมเลี้ยง” เขาหันมาพูดเสียงดังฟังชัด ผมเลยต้องเก็บเงินลงกระเป๋า ระหว่างที่เดินกลับไปที่รถ พริบตาเดียวเขาก็พุ่งออกไปที่ถนน ภาพนั้นไวมา เห็นอีกทีในอ้อมแขนของเขาก็มีลูกแมวอยู่ในอ้อมกอด เขาช่วยมันไว้ไม่ให้ถูกรถที่วิ่งมาอย่างเร็วชนทั้งๆที่เขาอาจจะโดนรถชนแทน เขาคิดบ้าอะไรไม่รู้ และต่อให้เขากลายร่างเป็นงูได้ แต่ถ้างูถูกรถชนยังไงก็ต้องตาย
ผมวิ่งไปดู เอเดนได้แผลถลอกนิดหน่อย สีหน้าเขาเหี้ยมโหดดูน่ากลัวมองรถที่จอดนิ่งตาไม่กระพริบจนเจ้าของรถเปิดกระจกออกมาถาม
“เป็นอะไรไหมคุณ” เจ้าของรถถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ไม่” เอเดนตอบคำเดียวสั้นเสียงห้วน ผมลากเขากลับมายืนริมทาง เมื่อเห็นว่าทุกอย่างโอเครถคันนั้นก็ขับจากไป ผมมองกลับมาที่เอเดน เขาก้มมองลูกแมวที่ซุกซบอกเอเดนตัวสั่นระริก มือของเขาลูบหัวเจ้าแมวแผ่วเบา
“ทีหลังก็ระวังหน่อยสิเจ้าเหมียว เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนที่จะโตหรอก” เขาปลอบจนแมวหายกลัวก่อนจะวางมันลงที่พื้น ปล่อยให้มันวิ่งกลับไปที่ของมัน เอเดนมองเจ้าเหมียวจนลับสายตา แน่ใจว่ามันจะไม่ทะเลอทะล่าไปให้รถชนอีก แววตาที่อ่อนโยนขนาดนั้นก็ดูจะเป็นคนดีไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมถึงได้นิสัยเสียคิดจะทำร้ายคนอื่น ผมไม่เข้าใจจริงๆ
และยังไม่เข้าใจว่าจะใจเต้นแรงไปกับสายตาที่อ่อนโยนของเขาทำไม
ผมเหลือบไปเห็นโทรศัพท์เอเดนหล่นอยู่ข้างๆ ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะยังไม่รู้ ผมก้มลงไปหยิบ จังหวะนั่นเองที่หน้าจอของเอเดนสว่างวาบ และเป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์ในกางเกงผมสั่นเตือนว่ามีข้อความเข้า
‘โยชิกับอาซามาที่นี่ตามแผนแล้ว อเล็กซ์ก็...’ ผมอ่านข้อความบางส่วนที่ขึ้นก่อนที่หน้าจอทันก่อนที่มันจะดับ เอเดนหันมาพอดี ผมควบคุมตัวเองไม่ให้ผิดปกติ ส่งโทรศัพท์คืนให้เอเดนเหมือนไม่ได้เห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น
“ไปกันเถอะคุณ” ผมยิ้มแล้วเดินนำไปที่รถ สีหน้าผมขนาดที่ผมสามารถรับรู้ได้โดยไม่ต้องส่องกระจก ไม่ได้ ผมจะให้เอเดนสังเกตเห็นความไม่ปกติของผมไม่ได้ นิ่งไว้ๆ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ เอเดนกำลังเดินมา ผมรีบเปิดโทรศัพท์ดูข้อความที่โยชิส่งตอบกลับมา
‘พี่ยอร์ชคิดว่ามนุษย์ที่กลายร่างเป็นสัตว์ได้มีจริงไหม’ เดาได้ในทันทีว่าสิ่งที่ผมรู้กับสิ่งที่โยชิรู้เป็นเรื่องเดียวกัน ผมสุดลมหายใจเข้าปอดแรง ระงับอาการใจเต้น เอเดนเปิดประตูเข้ามาในรถ ผมเหล่มองเขาเล็กน้อย สีหน้าเขาดูสบายอารมณ์ต่างจากตอนออกจากบ้าน แผนการของเขาคืออะไร ทำไมต้องให้โยชิกับอาซามาที่นี่ด้วย ไหนจะอเล็กซ์อีก เขาวางแผนจะทำอะไรกันแน่ และมันคงไม่ใช่เรื่องที่ดี
“ไกลไหมครับกว่าจะถึง” ผมถามเมื่อเขาออกรถอีกครั้ง ทำเป็นก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ ซึ่งความจริงคือกำลังพิมพ์ตอบโยชิ
‘พี่เชื่อ ถ้านั่นนหมายถึงเรื่องที่เอเดนกลายร่างเป็นงูได้’ ผมพิมพ์ตอบกลับไปหาโยชิ น้องอ่านข้อความแทบจะทันที ดีแล้วจะได้รู้เรื่องรู้ราวเร็วๆ
“ก็ไกลอยู่ เราจะไปเม็กซิกัน”
ผมเบิกตากว้าง โทรศัพท์ในมือสั่นเตือนข้อความใหม่ ผมกำของในมือแน่น อ้าปากถามเขาให้แน่ใจอีกครั้ง “คุณจะขับรถไปเม็กซิโกเหรอ”
“คุณจะบ้าเหรอไง ผมกำลังจะไปที่สนามบิน ใครจะขับรถไปกัน”
ผมไม่ได้พูดอะไร ยิ้มแหยะๆก่อนจะลอบแอบดูข้อความที่โยชิส่งมา
‘พี่ยอร์ชรู้ได้ยังไง ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน พี่รู้ไหมเขาพาพี่มาที่นี่ก็เพื่อล่อผมกับอาซาให้มาหาเขา’ ผมงงกับเรื่องราวมากกว่าเดิม แต่รู้แน่ชัดแล้วว่า เอเดนเข้าหาผมอย่างไม่บริสุทธิ์ใจ ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ไม่ว่าเขาจะต้องการให้น้องชายผมกับอาซามาหาเขาที่นี่ทำไม แต่ความจริงก็คือเขาหลอกใช้ผมมาโดยตลอด ผมผิดหวังจนปั้นหน้ายิ้มต่อไปไม่ได้ พิมพ์ข้อความตอบกลับโยชิก่อนจะหลับตาลง
‘เขากำลังจะพาพี่ขึ้นเครื่องไปที่เม็กซิโก ถึงที่นั่นพี่จะต้องการที่จะรู้เรื่องราวทุกอย่าง ช่วยบอกพี่ที ทั้งหมดทุกเรื่อง’ “นอนพักไปก่อนก็ได้ ถึงสนามบินแล้วผมจะปลุก”
ผมแทบไม่อยากได้ยินเสียงของเอเดน ความรู้สึกดีที่มีต่อเขาลดฮวบติดลบจนอยากจะเกลียด เขามีปัญหาอะไรกับโยชิกับอาซา ถ้าอย่างนั้น อาซาที่พ่อของเอเดนพูดถึงก็คือคนเดียวกับอาซาที่เป็นแฟนโยชิ และที่เขาเคยเล่าว่าเกลียดน้องชายตัวเองก็คงหมายถึงอาซา ผมไม่แคร์ว่าเขาจะเป็นคนยังไง จะมีความคิดยังไงถ้ามันไม่ได้ทำให้ผมกับครอบครัวเดือดร้อน แต่ตอนนี้จะไม่ใส่ใจก็ไม่ได้ ในเมื่อมันเกี่ยวข้องกับโยชิน้องชายที่ผมรักมาก ผมไม่มีทางยอมให้เขาทำอะไรโยชิ ถ้าจะทำต้องข้ามศพผมไปก่อน
“น้องชายคุณอยู่ที่นี่ไหม” ผมถามเสียงพร่า เขาอาจรับรู้ความผิดปกติแต่ผมไม่มีกระจิตกระใจจะมานั่งปั้นหน้าเสแสร้งใส่เขาว่าผมไม่รู้เรื่อง ผมทำไม่ได้แล้ว
“คุณถามทำไม” เสียงของเขากดต่ำไม่พอใจที่ผมถาม
“ผมคิดถึงน้องชายผม โยชิ คุณรู้ไหมว่าผมรักเขามาก” ผมบอก เพราะหลับตาอยู่จึงไม่เห็นว่าเขาทำสีหน้ายังไง
“คุณเคยบอกผมแล้ว”
“คุณเชื่อไหมว่าผมรักโยชิมากกว่าชีวิตของตัวเอง ถ้ามีใครทำอะไรน้องผม ทำร้ายคนในครอบครัวผม ผมจะทำทุกวิธีเพื่อให้คนๆนั้นเจ็บมากกว่าที่เขาทำร้ายผมกับคนในครอบครัว ผมจะเกลียดและสาปแช่งให้เขาชีวิตของเขาไม่มีความสุข ไม่เจอคนที่จริงใจ ให้ชีวิตมีแต่พังพินาศไปตลอดกาล” ผมลืมตากัดฟันหันไปพูดกับเอเดน เขาทำหน้างงกับคำพูดบอกความนัยของผม
“คุณพูดอะไรของคุณ” เอเดนทำหน้าเครียด
“หึ ไม่มีอะไรหรอก ผมก็พูดไปอย่างนั้นแหละ แค่อยากบอกคุณเฉยๆ อย่าใส่ใจเลย”
แต่ผมจะถือว่าผมเตือนคุณแล้วนะเอเดน ผมเตือนแล้ว ผมหันหน้าหนีไปอีกทาง ปิดปากเงียบสนิทจนกระทั่งถึงสนามบิน เอเดนจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้ผมเสร็จสรรพเรียบร้อย ทุกครั้งที่เขาเข้ามาใกล้ผม ผมเขยิบถอยห่าง ในเมื่อความรู้สึกของผมที่มีต่อเขามันติดลบไปแล้ว ทั้งที่เขาเป็นคนแปลกๆแต่ผมก็ยังคิดว่าเขาเป็นคนดีเป็นคนที่น่าคบหาคนหนึ่ง วันนี้ผมรู้แล้วว่าผมคิดผิดหมด เรามองคนแค่ผิวเผินไม่ได้ จิตใจคนยากแท้หยั่งถึงไม่เว้นแม้แต่มนุษย์กลายร่างได้อย่างเขา บางทีสัญชาตญาณของอสรพิษที่เขาว่าเจ้าเล่ห์เลี้ยงไม่เชื่องและเชื่อถือไม่ได้คงเป็นความจริง
เอเดนเป็นสิ่งที่ผมเกลียด และก็ยังทำในสิ่งที่ผมเกลียด
พอกันทีกับความรู้สึกดีๆที่มีให้ รวมไปถึงหัวใจที่เต้นแรงเพราะปลาบปลื้มที่เมื่อสักครู่เขาได้เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยแมวตัวนั้นเอาไว้ ผมไม่รู้เลยว่าเขาทำเพราะเขาใจดีมีเมตตาจริงๆหรือทำเพื่อตบตาผมให้เห็นว่าเขาเป็นคนดีกันแน่ ผมไม่มีทางที่จะเชื่อใจผู้ชายคนนี้ได้อีกแล้ว ทุกความรู้สึกของผมที่มีต่อเขา ผมขอคืนทั้งหมด
‘ต่อให้นายรู้ก็ช่าง ฉันไม่เห็นต้องสนใจว่านายจะรู้สึกยังไง’ นับจากนี้ผมก็จะไม่สนใจแล้วเหมือนกันว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร และถ้ามีโอกาสผมจะต่อยปากเขาโทษฐานที่มาจูบผมอย่างถือวิสาสะ!
.......
ที่เขาว่ารักมากจึงเกลียดมากมันจริงไหมน้า
สรุปแล้วเรื่องนี่พี่ยอร์ชคือฮีโร่นะรู้ยัง 5555
ตอนหน้าเข้มข้นสุดๆ ยังไม่ได้แต่งนะ แต่พล็อตที่วางไว้มันอื้อหือมากก มากยังไงต้องติดตาม
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 670998 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก