B.L.O.O.D.L.I.N.E
NINETEEN
ผมอาจจะกำลังฝัน หรือผมอาจจะตายแล้วอยู่ในสวรรค์หรือไม่ก็นรกที่ใดที่หนึ่ง รอบข้างที่แต่หมอกและควัน ก้มมองพื้นดินที่ผมยืนอยู่ พื้นดินแห้งแตกระแหง ทั้งที่มันเคยเป็นทุ่งดอกยิบโซฟิล่าอย่างที่ผมเคยชอบ เขาคนนั้นเป็นคนปลูกมันให้ผม
แสงสว่างเจิดจ้าส่องมาทางเบื้องหน้า ผมเงยหน้ามองแต่ก็ต้องยกมือขึ้นบังเพราะไม่อาจสู้แสงที่สาดส่องเข้าดวงตา จนแสงนั้นลดความเจิดจ้าลง มือที่ยกกั้นค่อยๆลดลงแนบข้างลำตัว
สิ่งที่เห็นคือภาพฉายคล้ายหนังในโรงภาพยนต์อยู่เบื้องหน้า
ใครในนั้นคือคนเดียวกับเขา คนที่ให้ทุกอย่างกับผม
‘เจ้าชื่ออะไร’
‘เดี๋ยวสิ ข้าถามชื่อเจ้าอยู่นะ’
‘ดาร์เรล’
‘ข้าชื่ออาซา’ ผมกำลังตั้งใจดูแต่แล้วภาพก็ดับวูบหายไป เกิดภาพอีกภาพขึ้นทางขวา ผมหันไปมอง
‘ให้ข้าช่วย’
‘ไม่เป็นไร ข้าทำเองได้’
‘เอามาเถอะ’
‘เจ้าชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ’
‘ไม่ ข้ายุ่งเฉพาะเรื่องของเจ้า’ แววตาของเขาคนนั้น
ตึกๆๆๆ
อ่า...หัวใจเต้นแรงจัง เหมือนจะกระเด็ดหลุดออกมาจากอก
ซาบซึ้งกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาได้ไม่นาน ภาพก็หายไปอีกครั้ง เกิดเสียงจากทางด้านหลัง ผมหมุนตัวกลับเพื่อมอง
งูสีขาวขนาดเท่าท่อนแขนกำลังเลื้อยเล่นน้ำอยู่ในลำธารใส ฉากหลังคือดอกอะไรสักอย่างสีม่วงทิ้งช่อห้อยลงหนาแน่นเป็นม่านแพรดูละมุนละไม
‘เวลาเจ้าอยู่ในร่างงูนี่น่ารักดีนะ ขาวจั๊วะเลย’
‘ไม่เหมือนเจ้า ตัวดำน่ากลัว’ เจ้างูตัวขาวเหน็บจบก็เลื้อยแหวกสายน้ำจากไป
ภาพเริ่มไม่ชัดและเปลี่ยนไปอีกครั้ง
‘อย่าร้องไห้ เจ้ายังมีข้า’
‘ข้าคิดถึงพ่อกับแม่’
‘พ่อกับแม่ก็กำลังคิดถึงเจ้า’ เขาโอบกอดคนที่กำลังร้องไห้ แต่ทำไมอยู่ๆผมก็พลันอุ่นวาบในอก รับรู้ได้โดยพลันว่าจะไม่มีทางโดดเดี่ยวบนโลกที่กว้างใหญ่และแสนอ้างว้าง
‘ข้ารักเจ้า’
‘ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน’
‘ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด ข้าก็จะยังรักเข้าอยู่แบบนี้ ข้าไม่มีวันที่จะลืมเจ้า แล้วเจ้าล่ะ เมื่อถึงวันนั้น จะลืมข้าหรือไม่’
‘ไม่ ข้าจะรักเจ้าเหมือนกับวันนี้ วันที่ข้ารักเจ้าสุดหัวใจ’ ผมร้องไห้ท่ามกลางภาพที่ฉายอยู่ตรงหน้า ก่อนที่ภาพทั้งหมดจะดับวูบ ผมรู้สึก เรื่องราวเหล่านั้นคือผมกับอาซา ถึงจะเห็นและจำได้ไม่ทั้งหมด แต่ผมรู้แน่ชัดว่านั่นคือเขาและผมอย่างแน่นอน
ผมปวดหัวรุนแรง ไม่อาจลืมตามองสิ่งรอบตัว ปวดจนหัวจะระเบิด มือทั้งสองข้างขยุ้มหัวก่อนจะกรีดร้องด้วยความทรมาน
อ๊ากกกก!!!
ปึก!!!
ร่างกายที่แน่นิ่งบนพื้นกระดุกชักหนึ่งทีก่อนที่ผมจะรู้สึกตัว
ครืดดด~
ซี่ๆๆ
เจ็บจัง เจ็บเหมือนร่างถูกรถบรรทุกทับจนกระดูกป่นแหลกละเอียด ผมลองขยับตัวช้าๆ ค่อยๆหายใจเข้าออก หลับตาพลางคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น ผมตามเอเดนมาเพราะคิดว่าพี่ยอร์ชอยู่กับเขา แต่ไม่ใช่ เขาต้องการให้ผมไปตกลงกับอาซาเพื่อแลกหัวใจบาซิลิสก์กับชีวิตของพี่ยอร์ช จากนั้นเขาก็บอกว่าเขาจะทำให้ผมกลางร่างเป็นงู
เดี๋ยวนะ!
แล้วตอนนี้ผมยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?!
ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่ภาพแบบนี้ การมองเห็นของผมเปลี่ยนไป ผมไม่สามารถมองเห็นภาพตรงหน้าอย่างที่เคย สิ่งที่เห็นเลือนรางคล้ายคนสายตาไม่ดี เห็นเป็นภาพแต่ไม่ชัด เห็นเป็นสีแต่มัวและเบลอจนไม่ขอบที่ชัดเจน
บอกตามตรง ผมยังทำใจไม่ได้ นี่ผมเป็นงูแน่แล้วใช่ไหม แล้วเป็นงูแบบไหน
...หรือว่า...
งูสีขาวในความฝันคือผมสินะ
ร่างกายที่ร้าวรานของผมทำให้ผมขยับร่างกายอย่างลำบาก แล้วนี่ผมต้องทำยังไง ผมไม่มีขาทั้งสองข้างให้เดิน ผมต้องเลื้อยแบบที่งูทำกัน แล้วผมต้องทำยังไง ผมไม่กล้าขยับตัวด้วยซ้ำเพราะผมไม่ชิน ไม่รู้วิธีการเลื้อย ไม่มีใครบอกผมได้ว่าผมควรเคลื่อนที่ไปข้างหน้ายังไง
บ้าเอ้ย ซี่ๆๆ
แม้แต่เสียงพูดยังเป็นเสียงร้องของงู
ผมแย่แน่ๆ
อาซา...นายอยู่ที่ไหน ช่วยฉันที
ตึกๆๆๆ
“มีคนบอกว่าได้ยินเสียงมาจากชั้นสาม เสียงเหมือนของหล่นโครมใหญ่ หรือจะเป็นขโมยวะ” เสียงพูดของมนุษย์ดังแว่วมาจากชั้นล่าง และได้ยินเสียงก้าวเดินอย่างชัดเจน
ผมต้องรีบหนี จะให้ใครเห็นผมในสภาพนี้ตอนนี้ไม่ได้ เพราะว่าพวกเขาอาจจะฆ่าผมด้วยการเหยียบผมให้แบนคาเท้า หรือไม่ก็อาจจะเอาโต๊ะหรือเก้าอี้แถวๆนี้ฟาดจนผมหลังหัก จากที่รอดชีวิตมาได้จะมาตายเอาเพราะเซ่อซ่าเลื้อยไม่เป็นก็ดูจะน่าสมเพชเกินรับได้
“ไม่เป็นไร ถึงเป็นขโมยจริง เราก็เปิดกล้องวงจรปิดดูได้”
“โทรแจ้งตำรวจหรือยัง”
“แจ้งแล้ว เดี๋ยวก็คงมา”
เสียงคนพูดใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จากที่ฟังน่าจะมีมากกว่าสองคน ผมไม่มีทางเลือก ยังไงก็ต้องเลื้อยให้ได้ ผมหลับตาแล้วลองจินตนาการว่าตัวเองกำลังคลานไปกับพื้นเหมือนว่าตัวเองเป็นมนุษย์ปกติ แล้วก็ได้ผล ผมเคลื่อนตัวไปข้างหน้าได้ ผมอดทนข่มความปวดตามร่างกายใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดพาตัวเองไปหลบที่หลังกระถางต้นไม้ปลอม ตรงหน้าตรงกับซอกตู้วางแก้วพอดี คงจะพอใช้เป็นที่กำบังสายตาของพวกที่มาได้ชั่วระยะหนึ่ง
วินาทีที่ผมพาตัวเองมาอยู่หลังกระถางต้นไม้ประดับใบใหญ่ พวกนั้นก็ก้าวพ้นบันไดขึ้นมาถึงชั้นสาม ผมลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ทั้งที่ความจริงแล้วทำไม่ได้ เป็นแค่เพียงจินตนาการของผมเท่านั้น
อยากจะร้องไห้...ผมไม่ชินเลยที่ตัวเองต้องเป็นงู
“เฮ้ย! ทำไมมันเละแบบนี้วะ นี่ร้านเราถูกพังเหรอวะ” เสียงแหบกร้าวดังลั่นร้าน ทำเอาผมสะดุ้งตกใจตามเสียง หดตัวเข้าหลบให้ลึกที่สุดไม่ให้ใครสังเกตเห็น ผมกลัวเหลือเกิน
“แม่งเอ้ย ใครทำวะ มีรอยเลือดด้วย”
เลือด...ใช่ กลิ่นเลือด
พอใครสักคนพูดผมก็เพิ่งจะรู้สึกเพิ่งจะได้กลิ่น ความกระหายในตัวผมตีขึ้นมาจุกอยู่ที่อกอีกครั้ง ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัว เสียงร้องภายในสั่งให้ผมเลื้อยออกไปกินเลือดนั่นซะ แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้ ผมออกไปจากตรงนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะรู้ มนุษย์กับงูไม่ใช่เพื่อนร่วมโลกที่ดีต่อกัน ถ้าเขาเห็นผมในร่างงู เขาจะต้องหาทางกำจัดผมสักวิธี
ตึกๆๆ
“พวกนายมาดูตรงนี้เร็ว มีคนตาย!”
“เฮ้ย!!! ไหนวะ จริงด้วย ใครเอาเขามาฆ่าที่นี่วะ!!!”
“ชิบหายแล้วไง ในตัวไม่มีเลือดเลยสักหยด แม่งถูกสูบเลือดหรือไงวะ”
“รีบโทรแจ้งรถเก็บศพมาดิ มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย”
“ทำไมตำรวจยังไม่มาอีก”
“ลงไปดูกันดิ พังๆ วันนี้คงต้องปิดร้าน”
“ต้องหาพระมาสวดไล่วิญญาณด้วย ถ้าข่าวหลุดออกไปลูกค้าหายแน่ๆ”
เสียงพูดคุยโหวกเหวกค่อยๆหายไปพร้อมกับเสียงฝีเท้าลงบันไดไปชั้นล่าง ผมโผล่หัวออกไปมองลู่ทาง ผมต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่คนอีกมากมายจะแห่มาที่เกิดเหตุ
คนที่ตายจะต้องเป็นคนที่หน้าเหมือนพี่ยอร์ชที่ผมเห็น เอเดนคงทำอะไรกับเขาสักอย่าง และเลือดที่ผมตามกลิ่นมาก็ต้องเป็นเลือดของเขาอีกเช่นกัน
ฉันขอโทษ ขอให้นายไปสู่สุขคตินะ ซี่ๆๆ ซีๆๆ~
ผมออกจากที่ซ่อนเชื่องช้าเพราะแรงมีน้อย มองตรงบันไดอย่างระแวดระวัง กลัวจะมีใครเดินขึ้นมา เสียงพวกเขาดังก้องอยู่ข้างล่าง ไม่รู้ว่าชั้นหนึ่งหรือชั้นสอง ผมมีทางออกอยู่สองทางคือลงทางบันไดกับทางระเบียง แน่นอนว่าผมต้องเลือกทางบันได ถึงตอนนี้ผมจะเลื้อยได้ด้วยการคิดว่าตัวเองกำลังคลานอยู่กับพื้น แต่ผมยังไม่คิดว่าตัวเองจะเลื้อยลงทางเสาในแนวดิ่ง เพราะผมอาจจะหล่นหัวทิ่มพื้นแทนเลื้อยลงไปอย่างสวยงาม
โอ๊ย!
ซวี้!!
เจ็บ...ร่างกายผมจะไม่ไหวแล้ว
ผมกัดฟันเลื้อยลงบันได้ไปเรื่อยๆ ผมต้องทำได้ ผมต้องไม่ตายในตอนนี้ ผมยังต้องช่วยพี่ยอร์ช ต้องกลับไปหาอาซา กลับไปหาพ่อคนที่ผมรัก ผมต้องมีชีวิตรอด ผมบอกตัวเองและใช้มันเป็นแรงกายพาตัวเองลงไปสู่ชั้นล่าง กว่าจะลงมาถึงผมก็แทบขาดใจทุกครั้งที่ลำตัวของผมกระทบขั้นบันไดขั้นแล้วขั้นเล่า
“ตำรวจใกล้ถึงแล้วนะ แล้วเติ้ลมันไปไหน” มีคนเดินมาทางที่ผมกำลังจะเลื้อยไปที่ประตูทางด้านหน้าที่ผมเข้า
“ไปถามคนแถวนี้เผื่อว่าจะมีใครเห็นคนร้าย เพราะกล้องวงจรปิดเสียหมดทุกตัว ไม่เป็นอะไรสักอย่าง”
“แม่งเอ้ย!”
ผมคงออกไปทางด้านหน้าไม่ได้แน่ๆ ร้านแบบนี้จะต้องมีทางออกด้านหลัง ผมคงต้องลองไปทางนั้นดู อีกนิดเดียวเท่านั้นโยชิ กลั้นใจหน่อย แกจะต้องรอดต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้
ผมกลั้นใจเฮือกสุดท้ายเลื้อยไปทางหลังร้าน นับว่าพระเจ้ายังเมตตาผมอยู่บ้าง ประตูทางเข้าหลังร้านเปิดอ้ากว้างไม่ว่าว่าเป็นใครที่เปิดเอาไว้ ผมก็ต้องขอขอบคุณอย่างมาก
ในที่สุดผมก็ออกมาจากที่ร้านนั้น แต่ผมไม่สามารถที่จะไปได้ไกลกว่านี้ ผมเลือกที่จะเข้าไปหลบในพุ่มไม้ใกล้ๆ ซ่อนตัวเองอยู่ในนั้นก่อนที่สติจะดับวูบไปพร้อมกับเรี่ยวแรงที่มีเท่ากับศูนย์
อาซามาช่วยฉันที ฉันอยู่ตรงนี้ ฉันเจ็บเหลือเกิน
ง่วงจังเลย ฉันขอหลับพักก่อนนะ ไว้มีแรงตื่นขึ้นมาฉันจะกลับไปหานาย...อาซา “โยชิ...โยชิ นายใช่ไหม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมนายถึงกลายเป็นงู โยชิ”
ใครกัน ใครที่เรียกผม
“นายแน่ใจนะว่าเป็นโยชิ”
“ฉันแน่ใจ ฉันจำโยชิได้ไม่ว่าเขาจะอยู่ในร่างไหน จะเป็นใคร ฉันจำเขาได้แม่นยำ ฉันจะพาเขากลับบ้าน”
ทำไมผมถึงลอยได้ อุ่นจังเลย เหมือนอยู่ในอ้อมกอดของอาซา
อาซา ซี่ๆๆ
หึหึ น่าขำ เรียกแบบนี้อาซาคงไม่ได้ยิน
“โยชิ นายพูดกับฉันเหรอ ฉันได้ยินนายนะเจ้าโง่ ฉันเป็นงู จะฟังภาษางูของตัวเองไม่ออกได้ยังไง” เสียงคุ้นหูพูดกับผมร้อนรนปนดีใจ ผมเริ่มรู้สึกตัวมากขึ้น นี่ไม่ใช่ความฝัน อาซาหาผมเจอแล้ว
อาซา ฉันกลายเป็นงู ฉันกลัว...ฉันไม่เหมือนเดิม ซี่ๆๆ ซู่ๆ ชวี้ๆๆ
“ไม่ต้องกลัว นายเหมือนเดิมทุกอย่าง เหมือนครั้งแรกที่เราเจอกันเลยที่รัก กลับบ้านนะ นายปลอดภัยแล้ว”
ดีเหลือเกินที่อาซาหาผมเจอ ผมอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ได้ งูร้องไห้ได้ที่ไหน หรืออาจจะร้องไห้แต่ผมไม่รู้ ผมไม่ชินจึงทรมานเหลือเกินในความรู้สึก
อาซากับเวสตันขับรถพาผมกลับบ้าน อาซาประคองตัวผมเอาไว้ในอ้อมแขนไม่ปล่อย ผมสัมผัสได้ยามที่เขาก้มหน้าลงกดจูบที่หัวของผม รับรู้ได้ถึงความรักใคร่ที่อีกฝ่ายมีให้แก่กัน เป็นความรู้สึกแรกที่ผมดีใจที่ตัวเองเป็นงู ได้อยู่ในอ้อมกอดอุ่นที่ผมชอบทั้งตัวก็คล้ายว่าจะไม่มีอะไรทำอันตรายผมได้แม้แต่ปลายก้อย...ไม่สิ ตอนนี้ผมไม่มีนิ้วสักนิ้ว ต้องเป็นแม้แต่ปลายเกร็ดต่างหากล่ะ
ขอบคุณนะอาซา ขอบคุณที่ตามหาฉัน “ฉันต้องตามหาหัวใจของตัวเองอยู่แล้ว พักผ่อนเถอะ ใกล้จะถึงบ้านแล้ว” เขาปลอบผมด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มชวนให้จิตใจที่ว้าวุ่นสงบลง
ฉันไม่อยากหลับ กลัวตื่นมาไม่เจอนาย “เจอสิ ฉันจะอยู่ข้างๆนายไม่ไปไหนแน่นอน ฉันสัญญา”
อืม ผมไม่ได้หลับ งูไม่มีเปลือกตา เพราะฉะนั้นจึงเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่จะหลับโดยที่ตายังลืม ผมขยับหัวซุกซบเข้าหาอกแกร่งของอาซามากยิ่งขึ้น เขาเองก็กระชับอ้อมแขนที่กอดผมไว้อย่างหวงแหน คอยจูบปลอบประโลมผมตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้าน
“ฟรินน์ ฉันฝากโทรตามคาร์เตอร์ที บอกเขาว่าโยชิกลายร่างเป็นงู ร่างกายน่าจะบอกช้ำมาก ให้มาเร็วที่สุด” อาซาสั่งฟรินน์อย่างรวดเร็ว ผมเห็นทุกคนนั่งอยู่ในบ้านรวมไปถึงอเล็กซ์
“ได้ๆ ฉันจะจัดการให้อย่างรวดเร็วที่สุด โยชิ...นายเป็นงูเหมือนพวกเราแล้ว ดีใจด้วยนะ!” เสียงตะโกนของฟรินน์ดังไล่หลังในขณะที่อาซาพาผมขึ้นห้อง
เขาบรรจงวางผมลงบนเตียงเบามือก่อนจะมองผมอย่างเป็นห่วงหันรีหันขวางเหมือนทำอะไรไม่ถูก จากนั้นเขาก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกะละมังใส่น้ำและผ้าขนหนู ผมขยับตัวเชื่องช้า แต่กลับทำให้ผมปวดร้าวร่างกายมากยิ่งขึ้น ผมส่งเสียงร้องระบายความเจ็บ
“อย่าขยับสิ อยู่เฉยๆ” อาซาดุผมเสียงแผ่ว “เจ็บหน่อยนะ ฉันจะเช็ดตัวให้”
อาซาใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆเช็ดลงบนตัวผม ทันทีที่ผ้าเปียกน้ำอุ่นสัมผัสลงบนตัว ผมก็สะดุ้งหนีความเจ็บแสบที่ผิวกาย
“ตัวนายเป็นแผล ต้องเช็ดเอาดินออกก่อน อดทนหน่อยนะ” เขามองผมอย่างเป็นห่วง ก่อนจะลงมือเช็ดตัวผมอีกรอบ คราวนี้ผมอดทนจนกระทั่งอาซาเช็ดตัวเสร็จ บนผ้าขนหนูผืนเล็กมีคราบดินและรอยเลือดจางๆ ไม่รู้ว่าสภาพผมใจตอนนี้ยับเยินขนาดไหน แต่คาดว่าคงไม่น่าดู
“อาซา คาร์เตอร์มาแล้ว” เสียงปารีสบอก อาซาหันไปทางเธอ ผมอยากหันไปมองแต่ไม่อยากขยับตัวแม้แต่น้อย
“ไง ไหนงูน้อยเพิ่งกลายร่าง” ตามมาด้วยเสียงของคาร์เตอร์ที่ผมยังคงจำได้แม้จะไม่ได้เจอเขามาสักพัก น้ำเสียงของเขามีเสน่ห์เหลือร้าย เขาเดินเข้ามาพร้อมกับเฟลิกซ์เพื่อนของเขา ในมือมีกล่องเครื่องมือแพทย์ที่ใช้ในการรักษา
อาซาลุกขึ้นเดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียง คาร์เตอร์นั่งลงที่ตำแหน่งเดียวกับอาซาเมื่อกี้ คนอื่นๆทยอยเข้ามาดูผมรอบเตียงด้วยความสนใจ ทำให้ผมอายไม่น้อยกับตัวเองในสภาพแปลกใหม่ ให้ความรู้สึกเหมือนเขากำลังดูโชว์งูตามงานวัดหรืองานประจำปี
“ตัวสีขาวแบบที่นายเคยเล่าจริงๆด้วย” ฟรินน์ว่า มองผมยิ้มๆให้กำลังใจ
“ไหน ดูหน่อยสิว่าอาการเป็นยังไงบ้าง” คาร์เตอร์พูดนิ่งๆ เขาจับตัวผมที่ขดอยู่ให้ยืดลำตัวออก ความเจ็บวิ่งพล่านไปทั่วร่างจนเผลอฉกเขาตามสัญชาตญาณ
“โว้ๆ ใจเย็นๆ เมียแกนี่ดุใช้ได้เลยวะ” คาร์เตอร์เตือนผมก่อนจะหันไปพูดกับอาซา
“แกก็จับโยชิเบาๆหน่อยดิวะ” อาซาพูดหัวเสีย
“งั้นแกมาช่วยจับหัวโยชิเอาไว้ ฉันจะฉีดยาชาเข้าร่าง จะได้ไม่ต้องเจ็บจนหันหัวมาฉกฉันอีก” คาร์เตอร์หันไปทางเฟลิกซ์ที่รื้อหาเข็มฉีดยาชายื่นให้
“ทนแปบหนึ่งนะเด็กดี เจ็บนิดเดียวเดี๋ยวก็หายแล้ว” อาซาใช้น้ำเสียงอ่อนโยนพูดกับผม เขาจับส่วนหัวของผมเอาไว้แน่น มองผมอย่างลุขอแก่โทษ ผมจึงพยายามที่จะอดทนยามที่เข็มทิ่มบนร่างกาย ความเจ็บจี๊ดขึ้นเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่ทั้งร่างจะชาดิกไร้ความรู้สึก
“เอาละ ไม่เจ็บแล้วนะงูเผือก” คาร์เตอร์พูดกับผมเหมือนพูดกับเด็กๆ
“โยชิในร่างงูน่ารักนะเนี่ย ตอนเป็นคนก็ว่าน่าหลงใหลแล้ว ในร่างงูนี่ก็น่าฟัดยิ่งกว่าเสียอีก”
“ถ้านายยังไม่อยากถูกงูฉกช่วยหยุดความคิดของนายด้วย” อาซาว่าเฟลิกซ์เสียงดุดัน
“อู้ววว นิดหน่อยๆน่า” เฟลิกซ์ยิ้มขำใส่อาซา
“เมียฉันไม่ใช่ของสาธารณะที่นายจะคิดไม่ดีหรือพูดลวนลามไม่ให้เกียรติ อย่าให้ต้องโมโห” อาซาเริ่มโกรธเข้าให้แล้ว
“โอเคๆ ขอโทษที” เฟลิกซ์ผายมือยินยอม
คาร์เตอร์เริ่มตรวจผมอย่างจริงจัง เวสตันกับปารีสออกไปจากห้องเพื่อทำอย่างอื่น ฟรินน์คุกเข่าที่ปลายเตียงจ้องผมไม่วางตา ส่วนจูเลียตก็กอดอกมองผมนั่งอยู่ที่โซฟามุมห้อง เธอไม่พูดอะไรแต่ผมรู้ว่าเธอก็เป็นห่วงผมไม่น้อย จูเลียตน่ะ ปากร้ายแต่ใจดี อเล็กซ์ไม่อยู่ในห้อง ผมคิดว่าเขาคงไม่อยากให้คนอื่นเจอเขา
“ไม่มีกระดูกส่วนไหนหัก แต่ภายในยังไม่รู้ พอจะเล่าให้ฟังได้ไหมว่าทำไมโยชิถึงกลายร่าง พวกนายไม่ได้เตรียมตัวเขาก่อนหรือไง” คาร์เตอร์หันไปถามอาซา
“ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรโยชิถึงกลายร่าง โยชิถูกสะกดจิตให้กลัวงู และถูกสะกดไม่ให้กลายร่างเป็นงูด้วย ก่อนหน้านี้ฉันพยายามจะทำให้เขากลัวงูมากๆจนกว่าจะกลายร่างได้ แต่ไม่สำเร็จ ส่วนวันนี้โยชิหายไปฉันไปตามหาก็เจอเขาในร่างงูแล้ว ฉันบอกนายได้แค่นี้ไม่ต้องถามต่อ” อาซาเล่าให้คาร์เตอร์ฟังคร่าวๆ คาร์เตอร์พยักหน้าเข้าใจและไม่ถามอะไรต่อ
เขาลงมือตรวจผมอย่างละเอียดถี่ถ้วน จากนั้นก็ฉีดยาอะไรสักอย่างให้ผมอีกสองเข็มก่อนจะบอกว่าเป็นยาแก้ปวดกับยารักษาอาการบอบช้ำภายใน ยังพันผ้าพันแผลให้ผมอีกด้วย
“ถ้าจะให้ดีก็พาไปที่โรงพยาบาล ยังไงคืนนี้ก็ดูอาการไปก่อน ฉันฉีดยาให้แล้วก็น่าจะช่วยได้บ้าง แต่ยังวางใจไม่ได้ เพราะร่างกายของโยชิสูญเสียพลังงานไปมากเพราะเป็นการกลายร่างที่รุนแรงถ้านายบอกว่าโยชิจะกลายร่างได้ก็ต่อเมื่อเกิดความกลัวต่องูสุดขีด นั่นเลวร้ายมากนะฉันบอกเลย ทั้งมนต์สะกดจิตที่คลายมีผลต่อดวงจิตที่บอบบางเสี่ยงต่อการแตกสลาย ไหนจะเพราะโยชิกลายร่างอย่างกะทันหันไม่มีการเตรียมร่างกายให้พร้อม ทำให้อวัยวะภายในจึงบอบช้ำพอควร”
อาการผมหนักถึงขั้นนั้นเลยเหรอ งั้นแสดงว่าโชคดีสินะที่ยังมีชีวิตรอดมาเจออาซาได้อีกครั้ง
“นานไหมกว่าจะหายดี”
“ก็อย่างน้อยน่าจะสักอาทิตย์ ฉันจะให้ยาไว้ เฟลิกซ์จัดยาให้ชุดหนึ่ง” คาร์เตอร์หันไปสั่งงานเพื่อนของเขาจนได้ยามาชุดใหญ่
“ให้กินยาตามนี้ พรุ่งนี้อย่าลืมพาไปโรงพยาบาลด้วย ฉันจะตรวจเช็คอย่างละเอียดอีกที”
“ได้ แล้วโยชิจะคืนร่างได้เมื่อไหร่”
นั่นสิ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ถึงการอยู่ในร่างงูจะไม่เลวร้ายเท่าไหร่เพราะไม่ใช่ผมคนเดียวที่เป็น แต่ยังไงการอยู่ในร่างมนุษย์ธรรมดาก็ดีที่สุด
“ก็จนกว่าจะหายดี ทางที่ดีควรให้อยู่ในร่างนี้ไปก่อน อย่าเพิ่งให้กลายร่างกลับไม่อย่างนั้นจะทนไม่ไหว และเสียชีวิตได้”
“ขอบใจพวกนายมาก” อาซาพูด
“หน้าที่พวกฉันอยู่แล้ว อ่อ จะให้ดีนะ ให้เขาดื่มเลือดซะ จะช่วยให้ภายในหายได้เยอะ”
“ฉันรู้” อาซามองผมไม่ละสายตา
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อน” คาร์เตอร์เตรียมตัวกลับ
“ฟรินน์ จูเลียต ฝากไปส่งคาร์เตอรก์กับเฟลิกซ์ทีนะ” อาซาหันไปไหว้วานสองคนที่อยู่ในห้องแทนตัวเอง
“ไม่ต้องหรอก คนกันเองทั้งนั้น ไปเฟลิกซ์ หยุดส่งสายตาให้โยชิได้แล้ว แกนี่มันวอนเจ็บตัวเสียจริง” คาร์เตอร์บ่นเพื่อนจอมกระล่อนของเขาอย่างระอา
“ขำๆน่า หายไวๆนะโยชิ บาย” เฟลิกซ์โบกมือลาผมก่อนจะเดินตามคาร์เตอร์ออกไปจากห้อง รวมถึงฟรินน์และจูเลียตด้วย เหลืออาซาอยู่คนเดียวในห้องกับผมที่เป็นงูนอนแหมบอยู่บนเตียง ยาชายังไม่หมดฤทธิ์ผมยังขยับตัวไม่ได้
“ไม่เป็นไรแล้วนะเด็กดีของฉัน” อาซาขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆผม ก้มลงจูบผมตั้งแต่หัวจนกระทั่งหางก่อนจะยกตัวผมวางบนหน้าอกของเขา อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาหรือไม่ก็การกล่อมขออาซาที่ทำให้ผมง่วงขึ้นมากะทันหัน
“ฉันคิดถึงนายในร่างงูจริงๆ เหมือนฉันจะตกหลุมรักนายอีกครั้งเลย ดาร์เรลของฉัน”
ต่อข้างล่าง
หัวข้อ: DGseries.ปรารถนารักอสรพิษร้ายTHIRD&PUIMEK❁FIVE❁14-04-16 [P.72] (อ่าน 624967 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก